သေဘၤာသားမို ့ စကားမတတ္ရွာ ..။

မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲမွာ ဆက္ေနလို ့ မၿဖစ္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ေခၚယူစစ္ေဆးခံခဲ ့ရၿပီး
ေနာက္ ကိုဆန္နီက သူ ့ရည္းစား “ ေမွ်ာင္ ” ဆိုသည္ ့ယိုးဒယားမေလးေနေသာ ရပ္ကြက္ထိပ္ရွိ တိုက္ခန္းၾကီး
တြင္ အခန္းငွားေပးသည္။ တိုက္ခန္းက သိပ္မၾကီး။ ေဟာခန္းပါသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္ ပါရွိသည္။
လစာ ကလည္း မမ်ားလွ။ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္သာ ေပးရ၏။ မိုးပ်ံတံတားၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ တစ္မွတ္တိုင္ဆို
လွ်င္ လမ္းထိပ္သို ့ ေရာက္ၿပီ။ ထိုလမ္းထိပ္မွ ဆိုင္ကယ္ ငါးဘတ္ေပး၍ စီးလွ်င္ ေရာက္ပါသည္။ စီးလံုသို ့ သြား
လွ်င္လည္း လြယ္၏။ ေလဆိပ္ႏွင္ ့ေတာ ့ အလွမ္းေဝးလွသည္။

စကၤာပူသို ့ ဝင္ရသည္မွာလည္း အေတာ္ပင္ ခက္ခဲလာပါသည္။ ၿမန္မာၿပည္မွ ဗီဇာပါလာသူမ်ားကလည္း
ဘန္ေကာက္မွာ ၾကာၾကာမေနၾကေတာ ့။ အဖမ္းအဆီး ထူေၿပာ၍ ၿဖစ္သည္။ ရန္ကုန္၊ စကၤာပူ တိုက္ရိုက္ ဝင္ၾက
သူက မ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ အရင္ကလို ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရသည္မွာ မလြယ္ကူေတာ ့ၿပီ။ သို ့ရာတြင္
စားေပါက္ တစ္မ်ိဳး ထြင္ၾကရၿပန္သည္။

သေဘၤာသား ဗီဇာကို ရေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကၿပန္ေလၿပီ။
စင္စစ္ စကၤာပူ သံရံုးသည္ သေဘၤာတက္ရန္သြားမည္ ့ မည္သည္ ့သေဘၤာသားကိုမွ ဗီဇာ မေပးပါ။ စကၤာပူမွ
သေဘၤာေအးဂ်င္းက ဖက္(စ)ၿဖင့္ ေခၚစာ ပို ့ေပးသည္။ ထိုေခၚစာၿဖင္ ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ရသည္။ ေလဆိပ္
ေရာက္လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ေလေၾကာင္းလိုင္းသို ့ေခၚစာႏွင့္ ေလယဥ္လက္မွတ္ ေပးရပါသည္။ ထို ့ၿပင္ စကၤာပူရွိ
သေဘၤာေအးဂ်င္းက ေလေၾကာင္းလိုင္းသို ့ ေခၚစာကို ဖက္(စ)ၿဖင့္ ထပ္မံ ပို ့ေပးရ၏။ ထိုအခါ ေလေၾကာင္းလိုင္း
က သေဘၤာသားကို သူ ့ေလယဥ္ေပၚသို ့ တက္ခြင္ ့ၿပဳသည္။ စကၤာပူ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ လ.ဝ.က မွ သံုးရက္
ဗီဇာ ေပးလိုက္၏။ ေအးဂ်င္ ့က သေဘၤာသားကို ေလဆိပ္မွာ လူၾကိဳ လႊတ္ေပးပါသည္။ လိုအပ္လွ်င္ လ.ဝ.က
အရာရွိက လာၾကိဳေသာ ေအးဂ်င့္ႏွင္ ့ တိုက္ရိုက္ စကားေၿပာႏိုင္ရန္ လာေစာင္ ့ေပးရၿပန္သည္။

တစ္ရက္မွာေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္အတူ ပါသြားသည္ ့သေဘၤာသား တစ္ေယာက္အား ေလယဥ္လိုင္းက အၿပန္လက္
မွတ္မပါ၍ ေလယဥ္ေပၚ တက္ခြင္ ့မၿပဳ။ အနည္းဆံုး သံရံုးဗီဇာပါမွ တက္ခြင္ ့ၿပဳမည္ဟု ဆိုလာပါ၏။ အစ္ကို ဘာ
လုပ္ပါသနည္း။ သူေရာ ထိုသေဘၤာသားကိုပါ အဝတ္အစားအိပ္မ်ား ကိုယ္စီ ဆြဲ၍ စကၤာပူ သံရံုးသို ့ ခ်ီတက္ပါ
ေတာ ့သည္။ သံရံုးေရာက္ေတာ ့ေလယဥ္လက္မွတ္ေတြၿပ၊ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွ ေၿပာလိုက္သည္မ်ားကို ရွင္းၿပၿပီး
ဗီဇာမပါလွ်င္ ဒီသေဘၤာသား သေဘၤာတက္ခြင္ ့မရေတာ ့ဟု ေတာင္းဆိုပါေတာ ့သည္။ သံရံုးကလည္း သံုးရက္
ဗီဇာ ေပးလိုက္ပါေတာ ့၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သေဘၤာသားတိုင္းကို သံုးရက္ဗီဇာ ထုပ္ေပးပါေတာ ့သည္။

ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘက္က ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကေလးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။
ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ စကၤာပူခရီးစဥ္၌ ၿမန္မာမ်ားကို တင္ရသည္ ့အခါတိုင္း ဗီဇာမပါပဲ မတင္ခ်င္ၾက။
ဗီဇာပါလွ်င္လည္း အၿပန္လက္မွတ္ကို ေမးလာတတ္ၿပန္သည္။ သူတို ့ကိုလည္း အပစ္မဆိုသာပါ။ သူတို ့ေလယဥ္
ၿဖင္ ့ ပါသြားေသာ ခရီးသည္အား စကၤာပူ လ.ဝ.က မွ ၿပန္ပို ့ပါလွ်င္ အေတာ္ကို အလုပ္ရႈပ္ၾကရသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့
ၿမန္မာဆိုလွ်င္ သိပ္မတင္ခ်င္ၾက။ ေလယဥ္လက္မွတ္ သြားဝယ္လွ်င္ ဗီဇာကို ေမးတတ္ၾကသည္။ သေဘၤာသား
ဗီဇာၿဖင္ ့ ဝင္ရခ်ိန္တိုင္း သက္ဆိုင္ရာ ေလယဥ္လိုင္းႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စကားမေၿပာရပဲ မၿပီး ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
ညီအစ္ကို၏ အဓိက အတားအဆီးသည္ ပိစိဖိတ္အဲယားလိုင္း ၿဖစ္သည္။

သူတို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ လိုက္ပို ့သူမ်ားကို သေဘၤာသားဟု မယံု ။ စကားေၿပာၾကည့္ေတာ ့လည္း ကိုယ္ ့လူမ်ား
က စကားမကြ်မ္းက်င္။ အဂၤလိပ္စကားကို ေတာင္ေတာင္အီအီ ၿဖစ္ေန၏။ ဒါေတာင္ မနဲ သင္ထားရၿခင္း ၿဖစ္၏။
သူတို ့က သေဘၤာသားေတြကိ္ုေမးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ဝင္ေၿဖရင္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့ စကားမ်ားၾကရသည္။
သေဘၤာသားတြင္ အၿပန္ေလယဥ္လက္မွတ္မလို၊ ရိႈးမန္းနီး မလို။ ပတ္(စ)ပို ့ႏွင္ ့ CDC ပါလွ်င္ ၿပည္ ့စံုၿပီမွန္း
ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဆုပ္ကိုင္ေၿပာရသည္။ ထိုအခါ ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာကို သူတို ့က ေခၚေလၿပီ။ ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာက
စကၤာပူ ေအးဂ်င္းသို ့ ဖက္(စ)ၿဖင့္ လွမ္းေမးသည္။ ေအးဂ်င္းက လက္ခံအတည္ၿပဳမွ ေလယဥ္ေပၚ တက္ခြင္ ့ၿပဳ
ေတာ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဗီဇာ ယူလာေသာအခါ သူတို ့ ပို၍ပင္ အခံရခက္ရွာသည္။ ဤလူမ်ားသည္ တကယ္
သေဘာၤာတက္မည့္သူမ်ား မဟုတ္မွန္း သိပါလ်က္ႏွင္ ့ သူတို ့ ေလယဥ္လိုင္းအား အသံုးခ်ေနၿခင္းကို အခံရခက္
ေနရွာ၏။ သို ့ေသာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူတို ့ဘက္က တတ္ႏိုင္သည္မွာ သေဘၤာသားအား ေနာက္ဆံုးပါဆင္ဂ်ာ
အၿဖစ္ ခ်န္လွပ္ၿပီး ပညာၿပၿခင္းပင္ၿဖစ္ပါ၏။

ဘဂၤလားေဒ ့ရွ္အဲယားလိုင္း ( ဘီမန္း ) ႏွင္ ့ အႏိၵယအဲယားလိုင္းတို ့မွာေတာ ့ ႏွစ္ပတ္ဗီဇာသမားမ်ားကို ေစ်း
သက္သက္သာသာၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ တင္ပို ့ေပးေနေသာ ေဖာက္သည္အဲယားလိုင္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ထိုေလ
ေၾကာင္းလိုင္းမ်ားက အဲယားလိုင္းၾကီးမ်ားႏွင္ ့ စာလွ်င္ ေဒၚလာတစ္ရာေက်ာ္ ေစ်းသက္သာ၏။ ေစ်းသက္သာ
သည္ ့ နည္းတူ အခ်ိန္လည္း မမွန္တတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အၿခားေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသို ့ အကူအညီေတာင္း၍
လႊဲေၿပာင္းေပးရတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အေခ်ာင္စီးရေသာ ခရီးသည္အဖို ့ အစားေကာင္းေကာင္း စားရသည္ ့
အၿပင္ ဟိုဘက္ေလဆိပ္မွာလည္း ဝင္ခြင္ ့ လြယ္ပါသည္။ အကယ္၍ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာပင္ လာမည့္
ေလယဥ္မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္ ့ နာရီမ်ားစြာ ေနာက္က်မည္ဆိုပါက ေလယဥ္လိုင္းမ်ားက စားေသာက္
စရိတ္ကတ္ၿပားမ်ား ထုတ္ေပး၏။ ေလဆိပ္အတြင္းရွိ မည္သည္ ့ဆိုင္၌မဆို ဝဝလင္လင္ စားႏိုင္၏။ ဤအခြင္ ့
အေရးမ်ိဳးလည္း ၾကံဳရေသးသည္သာ ။

ၾကာလာေတာ ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ က်င္လည္ က်က္စားရာ ကြင္းၿပင္ၾကီး ၿဖစ္လာခဲ ့ၿပီ။
တစ္လလွ်င္ ဆယ္ၾကိမ္ထက္မနဲ ဝင္ထြက္ သြားလာေနသူမို ့ ေလဆိပ္အတြင္း ႏွ ့ံစပ္ခဲ ့သည္မွာ မဆန္းလွပါ။
ကားငွားလွ်င္ လမ္းမၾကီးသို ့ ေပါင္းကူးတံတားမွ ဆင္း၍ ထြက္ငွားတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ၿပည္တြင္းခရီးစဥ္လိုင္းဘက္မွ
ထြက္လိုလွ်င္ ေပါင္းကူးတံတားမွ ၿဖတ္ထြက္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ ေလဆိပ္တယ္လီဖုန္း အိပ္ခ်ိန္းရံုးထဲဝင္၍ ေဖာင္ၿဖည္ ့ကာ ေစ်းသက္သက္သာသာၿဖင္ ့ ဖုန္းဆက္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ KFC ၾကက္ေၾကာ္စား၍ အခ်ိန္ၿဖဳန္းတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ပို ့ေဆာင္
ခန္း အတြင္းဘက္မွ စားေသာက္ဆိုင္သို ့ သြား၍ ေလယဥ္ေၿပးလမ္းမ်ား၊ ဂိတ္ေပါက္မ်ားမွ ေလယဥ္မ်ားကို
သြားေငးတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ဂိတ္အမွတ္မ်ားကို ၾကည္ ့ၿပီး မည္သည္ ့ လ.ဝ.က အေပါက္မွ ဝင္လွ်င္ နီးမည္ ့အေၾကာင္း
လမ္းညႊန္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ ပထမဦးစြာ ေရာက္လာမည္ ့ ၿမန္မာဧည္ ့သည္မ်ား အေပါက္မွား
ထြက္တတ္သည့္ တစ္ဖက္ၿခမ္းကို သတိထား ေစာင္ ့ၾကည္ ့ႏိုင္ခဲ ့ေလၿပီ။ လပ္ဂိတ္ၿဖင္ ့ ပါမလာေသာ အဝတ္
အစားအိပ္မ်ားကို လပ္ဂိတ္ဌာနသို ့ သြားအေၾကာင္းၾကားကာ ေရြးယူတတ္ခဲ ့ၿပီ ။

ဤပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးသူမွာ ကိုဆန္နီ ၿဖစ္ပါသည္။
သူက ဝါရင္ ့ သေဘၤာသားမို ့ ေလဆိပ္မ်ိဳးစံုကို ဝင္ထြက္သြားလာဖူး၏။ သူ ့အေၾကာင္း ေၿပာလွ်င္ သူ ့ရည္းစား
“ ေမွ်ာင္ ” ကို ခ်န္ထား၍ မရၿပန္ ။ “ ေမွ်ာင္ ” က မေခ်ာ။ သြားေလး ေခါတတ္ေသး၏။ သို ့ရာတြင္ “ ေမွ်ာင္ ” က
ရဲတင္းသည္။ ပြင္ ့လင္းသည္။ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းမ်ားလည္း ေပးတတ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ငယ္သည္။ သူက
အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ မၿပည္ ့တတ္ေသး။
ကိုဆန္နီက ကြ်န္ေတာ္ ့လိုပင္ ယိုးဒယားစကားကို ယိုးဒယားမေလးမ်ားႏွင္ ့ ခ်စ္ၾကြမ္းဝင္ၿပီး သူတို ့ ရင္ခြင္ထဲ
ဝင္ကာ စကားသင္ပါသည္။ ကိုဆန္နီက ယိုးဒယားစကားသာမက စာလဲ ဖတ္တတ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ ့
မဟုတ္။ ကိုဆန္နီ ့မွာ အလုပ္အကိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မရွိသည္ ့တိုင္ ေငြေတာ ့ မရွားတတ္။ သူ ့အစ္ကိုက
အေမရိကမွာ ရွိသည္။ မိဘမ်ားက ရန္ကင္းဘက္မွာ ေနၾကသည္။ ကိုဆန္နီ တတ္ကြ်မ္းသည္က ေလယဥ္လက္
မွတ္ကိစၥ၊ ဗီဇာ ကိစၥ၊ ေလယဥ္ကြင္း အပို ့အၾကိဳကိစၥအၿပင္ အသစ္ေရာက္လာသူမ်ားကို သြားေရး၊ လာေရးႏွင္ ့
လိုအပ္ေသာ အဂၤလိပ္စကား၊ ဝိႈက္ကတ္ ၿဖည္ ့သြင္းၿခင္းမ်ားကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ သင္ေပးတတ္၏။
သူ ့မ်က္ႏွာက အၿမဲ ၿပံဳးခ်ိဳေနတတ္သည္။ စကားေၿပာလွ်င္ ေပ်ာ ့ေပ်ာင္းညင္သာသၿဖင္ ့ လူခင္မ်ား၏။ လူႏိုင္
လည္းမ်ား၏။ သူ ့ကို အႏိုင္ဆံုးသူမွာ သူ ့ရည္းစားေလး “ ေမွ်ာင္ ” ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

“ ေမွ်ာင္ ့” မွာ ေစ ့စပ္ထားသူ ရွိၿပီးသား ၿဖစ္သည္။
ကိုဆန္နီႏွင္ ့ ဘယ္လိုေတြ ့ခဲ ့ၾကသည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မေမးမိ။ ေမွ်ာင္တို ့ဘက္က ကိုဆန္နီ ့ကို လံုးဝ
သေဘာမက်။ “ေမွ်ာင္” တို ့မိဘမ်ားက နယ္မွာ ေနၾကသည္။ ဒီမွာက “ ေမွ်ာင္ ့” အမ လင္မယားရွိ၏။
“ ေမွ်ာင္ ” က ရြာသို ့မၿပန္။ ဟိုေရာက္လွ်င္ လက္ထပ္ရမွာ လန္ ့ေန၏။ ကိုဆန္နီ ့ကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။ ခ်စ္၍
ပါး မၾကာခဏ ရိုက္သည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼတာပင္။ ယိုးဒယားမမ်ား ခ်စ္လွ်င္ ထိုသို ့ ပါးရိုက္တတ္ေၾကာင္း
ေနာင္ေတာ္ ့ေနာင္ေတာ္ ၿမန္မာၾကီးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာၿပထားခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္၏။ ဖိုင္ ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို တစ္ၾကိမ္ ရိုက္ဖူးသည္။ “ ေမွ်ာင္ ့ ” လို ခဏခဏ မရိုက္။ သိပ္မခ်စ္၍လားေတာ ့ မေၿပာတတ္။

“ေမွ်ာင္” သည္ ကိုဆန္နီ ့ကို အႏိုင္က်င္ ့တတ္ေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုငန္းမ်ားကိုေတာ ့ အမ်ားၾကီး အကူ
အညီ ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်င္းမိုင္ကို ႏွစ္ကူးရက္ၾကီး ခရီးထြက္ဖို ့ ၾကံဳလာစဥ္က ကားဂိတ္ေရာ၊ ရထားဘူ
တာမွာပင္ လက္မွတ္မရ ၿဖစ္ေနခိုက္၊ “ ေမွ်ာင္ ” က ေလဆိပ္သို ့ အေရးေပၚဟန္ၿဖင္ ့ ဖုန္းဆက္ကာ ေလယဥ္
လက္မွတ္ မွာေပးသည္။ ေနာက္တစ္ေန ့မနက္မွာ ထိုေလယဥ္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးထြက္ႏိုင္ခဲ ့ပါသည္။

တစ္ၾကိမ္မွာေတာ ့ ရေနာင္းနယ္စပ္သို ့ သြားရန္အတြက္ ကားငွားဖို ့ကိစၥ “ေမွ်ာင္ ့”ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ရသည္။
ဖိုင္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အေဖလည္း လိုက္လည္ၾကပါသည္။ ကားက “ ေတာင္းေအ ့(စ) ” အမ်ိဳးအစားၿဖစ္ၿပီး ေမွ်ာင္တို ့
ပါေနသၿဖင္ ့ အသြားေရာ အၿပန္ေရာ အဆင္ေခ်ာပါ၏။ စကားမစပ္ ထိုခရီးတြင္ ေမွ်ာင္တို ့အုပ္စု သရဲေၿခာက္ခံ
ရပံုေလး ေၿပာၿပပါဦးမည္။

ရေနာင္းၿမိဳ ႔ “ GREEN PEACE ” ဟိုတယ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခန္းသံုးခန္း ငွားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၊ ဖိုင္
ကိုဆန္နီ၊ ေမွ်ာင္ႏွင္ ့ မိုးမိုးတို ့က တစ္ခန္း၊ ဖိုင္ ့အေဖတို ့ႏွင္ ့ ကားသမားမ်ားက တစ္ခန္း ၿဖစ္သည္။ မိုးမိုးက
အလည္တြင္ ကုတင္တစ္လံုး အစားထိုး၍ အိပ္သည္။ သရဲသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ပံုတူဖမ္း၍ ေၿခာက္ၿခင္းၿဖစ္ပါ
သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားထြက္ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီး အားလံုး ခရီးပန္းလာသၿဖင္ ့ေစာေစာပင္ မီးမိွတ္၍
အိပ္ယာဝင္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မေပ်ာ္၍ ေရ ထ,ခ်ိဳးပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ ့ ဟိုတယ္သံုး တဘက္
ၾကီးၿဖင္ ့ကိုယ္ကို ပတ္၍ စားပြဲခံုေရွ ႔၌ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ေန၏။
ခဏအၾကာတြင္ ဖိုင္တို ့ အေဖအခန္းသို ့ကားသမားမ်ားႏွင္ ့ မနက္ခရီးစဥ္အတြက္ စကားေၿပာရန္ ထြက္သြားခဲ ့
သည္။ ထို ့ေနာက္ နာရီဝက္ခန္ ့ အၾကာတြင္ အခန္းသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဝင္ခဲ ့ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာ
သည္ကို ၿမင္ေတာ ့ အရင္ဆံုး ထ ေအာ္သူမွာ မိုးမိုး၊ ေနာက္ ေမွ်ာင္ ၿဖစ္သည္။ ေမွ်ာင္ ေအာ္ပံုက ရူးပါၿပီ၊ ရူးပါၿပီ
ဟု သံုးေလးငါးခြန္း ထေအာ္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မီးမ်ားဖြင္ ့လိုက္ၾကသည္။ ေမွ်ာင္ ေၾကာက္လန္ ့ေနသလို၊ မိုးမိုး
လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳရင္း ဘုရားတ,ေနပါ၏။
သရဲက ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနသလိုထိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ပတ္ထားေသာ တဘက္ကို ပတ္၍ မွန္တင္ခံုေရွ ႔၌ တစ္ခ်ိန္လံုး
ေဆးလိပ္ဖြာေနရင္း မိုးမိုးေမးသမွ် ေခါင္းညိတ္၊ ေမွ်ာင္ေၿပာသမွ် လိုက္ရယ္သံ ေပးခဲ ့သည္တဲ ့။ ေမွ်ာင္က စကား
ေၿပာခဲ ့သူမို ့ ပို၍ ေၾကာက္ေန၏။ သရဲ၏ လုပ္ကြက္ပိုင္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ အံ ့ၾသပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္
ထြက္သြားခ်ိန္ေလးကို အမိအရ ေနရာယူႏိုင္ပံုေလးကို ခ်ီးက်ဴးရမလိုပင္။ သို ့ေသာ္ မခ်ီးၾကဴးႏိုင္။ ေဟာ္တယ္
ဝန္ထမ္းေခၚ၍ ခ်က္ၿခင္း အခန္းေၿပာင္းၾကေတာ ့၏။ ဝန္ထမ္းမ်ားက ဘာမွ်မေၿပာ၊ ရယ္၍သာေနေလသည္။ ထို
သရဲ ဝင္ေမႊသြားသၿဖင္ ့ ဖိုင္တို ့ မိန္းမသားသံုးေယာက္ ခုတင္တစ္လံုးတြင္ အိပ္ခြင္ ့ရယူ၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ကိုဆန္
နီတို ့ လက္က်န္ပုလင္းကို ရွင္းရင္း သူတို ့ႏွင္ ့ ခပ္ခြာခြာ အိပ္ရပါေလ၏။

သရဲတေစၦႏွင္ ့ပတ္သက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္တတ္ၿခင္းက မ်ိဳးရိုးလိုက္၍ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္
သတၱိကဲသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး ဦးတင္ေအးပင္။ သန္ ့စင္တို ့ အေဖပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ သူငယ္စဥ္က တေစၦႏွင္ ့
နပန္းလံုးဖူးသည္ဟု အေဒၚက ေၿပာၿပဖူးပါသည္။ သူတို ့ေနေသာ ကံေဘာက္ရြာသည္ တစ္ေခတ္၊ တစ္ခါက ခဲမိုင္းတြင္းေပါင္းမ်ားစြာ တူးေဖၚထုပ္လုပ္ရင္း စီးပြားရွာၾကသူမ်ားၿဖစ္သည္။ ခဲမိုင္းမ်ားက အမ်ိဳးအစား မ်ားလွ၏။
အမ်ားအားၿဖင့္ တရားမဝင္ ခဲမိုင္းေထာင္သူမ်ားက အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖိုးလည္း ဖ.ဆ.ပ.လ
ေခတ္က ေယာက္ဖၿဖစ္သူ ၿပည္နယ္အမတ္ ဦးစံၿမိဳင္၏ အရွိန္အဝါကို သံုး၍ ခဲမိုင္းေထာင္ဖူးသည္။ သူ ့သားသမီး
မ်ား လက္ထက္က်ေတာ ့လည္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ ့ၾက၏။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ခဲမိုင္း ေထာင္စားသည္မွာ
ဘာမွမဆန္းလွ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမိဳ ႔ေနသူမ်ားအဖို ့ လက္ေတြ ႔ မဟုတ္၍ မယံုႏိုင္သည္မ်ားက အေဖတို ့နယ္တြင္ အမ်ားအၿပား
ရွိလွပါသည္။ လူၾကမ္းလွ်င္ နတ္ၾကမ္း မခံႏိုင္သည္ ့စကားကို သက္ေသၿပခဲ ့သူလည္း အေဖတို ့နယ္တြင္ ရွိခဲ ့ဖူး
ပါ၏။

ကြ်ဲ၊ ႏြားမ်ားကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို ့ ခိုးပို ့ၾကရာတြင္ လမ္း၌ နတ္စင္ႏွင္ ့ နတ္ကြန္း ရွိေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္
ကို ၿဖတ္သန္းသြားရပါသည္။ ထိုေဒသ၌ အေလ ့အထလုပ္ထားသည္မွာ ထိုေညာင္ပင္၌ နားခို၍ထိုေညာင္ပင္မွ
ၿဖတ္သန္းသြားၾကသည္ ့ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား အေနၿဖင္ ့ကြ်ဲ၊ ႏြား တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ခ်န္ထားေပးခဲ ့ ့ရေသာ ထံုးစံ ရွိ၏။ ထိုေညာင္ပင္က နတ္ကလည္း အလြန္ၾကမ္းလွသည္ဟု သတင္းၾကီးလွသည္မို ့ ထိုထံုးစံကို
ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား မဖ်က္ရဲ။

တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္၊ ခပ္ကန္းကန္း၊ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားတစ္ေယာက္ သူ ့ကြ်ဲအုပ္ႏွင္ ့အတူ ေညာင္ပင္
ေအာက္ ေရာက္လာၾကေတာ ့သည္။ အခ်ိန္တန္သည္ ့အခါ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားက ထံုးစံအတိုင္း သူ ့ကြ်ဲအုပ္ထဲမွ
ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို ခ်န္ထားရစ္ပါ၏။ သို ့ရာတြင္ သူခ်န္ထားပံုမွာ သူမ်ားေတြလို ေညာင္ပင္ႏွင္ ့ခ်ီေႏွာင္၍ ခ်န္
ထားသည္မဟုတ္။ နတ္စင္တိုင္ႏွင္ ့ ကြ်ဲကို ခ်ဥ္ေႏွာင္ထားၿခင္း ၿဖစ္၏။ ကြ်ဲအုပ္က ခရီးႏွင္ေလေသာအခါ က်န္ခဲ ့
ရေသာ ကြ်ဲက ရုန္းပါေလေတာ ့သည္။ ခပ္မာမာ ေစာင္ ့အရုန္းတြင္ နတ္စင္ခင္မ်ာလည္း ဒရြတ္တိုက္ကာ ကြ်ဲႏွင္ ့
ပါေခ်ေတာ ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားက နတ္စင္ကို ၿဖဳတ္၍ “ ကိုင္း .. ရွင္ၾကီးေရ၊ ငါေတာ ့ ထားခဲ ့တာပဲ၊
ဒါေပမယ္ ့ ရွင္ကြ်ဲၾကီးက မေနဘူး၊ ဒါေၾကာင္ ့ေခၚသြားၿပီေဝွ ႔ ” ဟု ဆိုကာ ကြ်ဲကို ၿပန္ေခၚသြားေလေတာ ့သည္။
ညတြင္ပဲ ထိုေညာင္ပင္ထိပ္၌ မီး ထ ေလာင္ေတာ ့သည္။

ထို ့ေနာက္ ရြာသူၾကီးထံ နတ္ဝင္ပူးေသာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၿမန္းသည္တြင္
နတ္က တိုင္ခ်က္ဖြင္ ့ပါေလေတာ ့၏။ သူၾကီးက အေရးယူေပးပါမည္ ့အေၾကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုမ်ား ၿပန္လာ
လွ်င္ အေရးယူေပးပါမည္ ့အေၾကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုမ်ား ၿပန္လာလွ်င္ မည္သူ ့လက္ခ်က္မွန္း ေၿပာပါဟု
ႏွစ္သိမ္ ့ကာ နတ္စင္အသစ္ ၿပန္တည္ေပးရေတာ ့၏။

ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား ၿပန္လာခ်ိန္တြင္ လူစုေစၿပီး ထိုနတ္ၾကမ္းကို ပင္ ့ကာ ေမးရၿပန္ေလေတာ ့သည္။
နတ္ၾကမ္းက လူကို ဝင္ပူးၿပီး တန္းစီရပ္ေနေသာ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ားကို ေစ ့ေစ ့ငွငွ လိုက္ၾကည္ ့၏။
ကိုလူရမ္းေရွ ႔ ေရာက္သည္ ့အခါ ကိုလူရမ္းက မ်က္ေဒါင္ ့နီၾကီးၿဖင္ ့ ၾကည္ ့ကာ အံၾကိတ္ၿပလိုက္၊ နတ္ၾကမ္းက
ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ႏွင္ ့၊ ေနာက္ဆံုး သူၾကီး ရိပ္မိေတာ ့မွ ကိူလူၾကမ္းက ဝန္ခံပါေလေတာ ့
သည္။ သို ့ရာတြင္ နတ္ၾကမ္းက ဘာမွ မေၿပာဝံ ့ဟု ဆိုၾက၏။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အခ်စ္ကို အားက်ကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဲ ့သို ့ သားသမီးရရန္ ၾကိဳးစားခဲ ့ေသာ ကိုဆန္နီႏွင္ ့
ေမွ်ာင္တို ့၏ ဇာတ္သိမ္းက ၾကားရသည္မွာ မခ်ိရွာပါ။ ေမွ်ာင္တစ္ေယာက္၊ သူ ့အသိုင္းအဝိုင္း၊ သူ ့ ဓေလ ့ထံုးစံ
မ်ားကို ဆန္ ့က်င္၍ သားသမီးယူရင္း မီးတြင္းထဲမွာပင္ ဆံုးပါးသြားရွာပါသည္။ ကိုဆန္နီလည္း ၿမန္မာၿပည္သို ့
ၿပန္သြားသည္ဟု သိရပါသည္။ ကေလးကိုေတာ ့ ဘာသတင္းမွ ဆက္၍ မၾကားရေတာ ့။ ကိုဆန္နီတစ္ေယာက္
ေမွ်ာင္ႏွင္ ့ စကားမ်ားၾကတိုင္း ေၿပာေလ ့ရွိသည္ ့စကားတစ္ခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
“ သေဘၤာသားေလ၊ ထိုင္းစကား ဘယ္ကြ်မ္းပါ ့မလဲ” ဟူေသာ စကား။ ကိုဆန္နီက ဆဲလွ်င္ ၿမန္မာလို ဆဲ၏။
ေမွ်ာင္ကေမးလွ်င္ ထိုစကားေလးၿဖင္ ့ ႏွာႏွပ္လြယ္တတ္ပါ၏။

ယခုေတာ ့ “ ေမွ်ာင္ ” လည္း မရွိရွာေတာ ့ၿပီ။ သူ ့မိဘ မ်ားကေတာ ့ ေက်နပ္ၾကမည္မထင္ ။


( ဆက္ရန္ )

.................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
မၾကာခင္ ကာလအတြင္း ကိုေထြး၏ ဇတ္ကို သိမ္းရပါေတာ ့မည္။
ေရးခြင္ ့ ၿပဳခဲ ့ေသာ ဆရာ ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။

ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၃ )

“ ကိုေက်ာ္.. ခင္ဗ်ားဟာ စာလံုးေပါင္း မွားေနတယ္ဗ် .. ”
“ ဟင္ .. ဘယ္မွာလဲ ”
“ ၿဖစ္ပ်က္ ( ၂ ) မွာေလ၊ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ..၊ ေရးခ်င္ေၿပာခ်င္လိုက္တာလည္း ၿပာလို ့၊ ေရးလိုက္ေတာ ့လည္း
ခ်ာ.. လို ့ ဆိုသလိုၿဖစ္ေနၿပီ.. ”
“ ကဲပါကြာ .. အထြန္းကလည္း၊ ဘယ္ေနရာလည္းေၿပာ... ”
“ အဓိက စကားလံုး သံသရာေလ ... ၊ ခင္ဗ်ား ယပလက္နဲ ့ ယာ ထားတယ္၊ သံသယာ တဲ ့ ၊ ဘာလဲ .. ထြင္ တာ
လား ”
“ ဟား........... သြားပါၿပီကြာ..၊ ခုမွ မင္းလာေၿပာ ..”
“ ကြ်န္ေတာ္လည္း အခုမွ ေရာက္တာကိုးဗ် ၊ ကိုေက်ာ္ ခင္ဗ်ားကေတာ ့ စာၾကီး ေပၾကီးကို ကိုင္ၿပီးေတာ ့
ေခါင္းစဥ္က စ, မွားေနေတာ ့တယ္၊ ထြန္းအိၿႏၵာဗို ဆိုတဲ ့ မခ်စ္ရရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲ.. လို ့ဆိုသလို၊ ခင္ဗ်ားက
ေတာ ့မမွားရရင္ မေနႏိုင္တာက လြဲ... လို ့ ၿဖစ္ေနၿပီ ”
“ ေအးကြာ... ၿပင္ရအံုးမယ္ ”
“ ေဟ ့လူ .. ၿပင္မေနနဲ ့ေတာ ့ ၊ ခုပဲ ခင္ဗ်ားေရးေနတာ ဆရာမာန္ရဲ ႔ လွပူရီ ( ၂ ) ေတာင္ေရာက္သြားၿပီ ”
“ အင္း .. ကြ်န္ေတာ္ ၿဖတ္ေရးခ်င္တာက ၿဖစ္ပ်က္( ၃ ) ဗ် ..၊ စာက အၾကီးၾကီး ၿဖစ္ေနေတာ ့ .. ”
“ ဘာလဲ .. မႏိုင္ေတာ ့ဘူး ဆိုပါေတာ ့၊ ဒါေၾကာင္ ့ ခင္ဗ်ားကို ေဒၚၾကယ္ ေၿပာတာ... ၾဆာၾကီးလို ့၊ အသိနဲ
အက်င္ ့ တစ္ထပ္ထဲ က်, သြားေတာ ့မွ ေရးတဲ ့ ေရးကြက္ေတြလည္း... ”
“ ဟာ ... ကိုထြန္းထြန္း .. ဒီလိုလဲမဟုတ္ပါဘူး၊ မက်င္ ့ႏိုင္ေသးေပမယ္ ့ ကိုယ္ နာ,မိသေလာက္ေလးပဲ ရွိစုမဲ ့စု
ပရိတ္သတ္ကို ...”
“ ဆရာလုပ္တယ္ဆိုပါ ... ”
“ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... ကိုယ္ သိ သလို သိသြားေစခ်င္တာပါ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ အေၾကာင္းအရာေလးေတြက ရိုးရိုးရွင္းရွင္း
ေလးေတြေလ ...”
“ ဘယ္လို ဟာမ်ိဳးလဲ .. ”
“ ၿဖစ္ပ်က္... ”
“ ဟာ... ခင္ဗ်ားက ေၿပာေလ ကဲေလ.. ”
“ မဟုတ္ဖူး အထြန္း၊ တကယ္ေၿပာတာ .. အရွင္ဇဝနရဲ ႔ အမွတ္( ၆ ) ေခြမွာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မပ်က္ေနတဲ ့
အၿဖစ္ေတြကို ထပ္ရွင္းထားတာ... ”
“ ေအာ္ ... အၿဖဴေလးေရ ... ခင္မ်ားမလဲ ေရးစရာမရွိေတာ ့လို ့ ေတြ ႔တာရွိတာေရးမိေတာ ့လည္း ဘေလာ ့
ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ မေရးဘူး၊ မေရးရဲတဲ ႔ အႏၱရာယ္အလြန္မ်ားတဲ ႔ ဝိပႆနာ အေၾကာင္းကိုမွ ကိုင္ေရး
ေတာ ့တယ္ေနာ္၊ ဖင္မႏိုင္ပဲ ပဲၾကီးဟင္းေသာက္တဲ ႔ အၿဖစ္မ်ိဳး ၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္ ”
“ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ...၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလ ့လာေနရင္း သေဘာက်မိတဲ ႔ အခ်က္ေလးေတြ ရွိလာတာနဲ ႔
ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ မၾကာခဏ လာလာဖတ္တတ္တဲ ႔ မိတ္ေဆြေတြကို အေကာင္းဆံုးေလး ေပးမိေအာင္ ၾကိဳးစား
ၾကည္ ့တာပါဗ်ာ... ”
“ ကဲပါဗ်ာ ... ဘယ္မလဲ အခု ( ၃ ) ကို ေရးၿပီးပလား .. ”
“ အၾကမ္းပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဖတ္ၾကည္ ့စမ္းပါအံုး ”

.............................................................................................................

ၿဖစ္ပ်က္( ၂ ) အဆံုးသတ္တြင္ ေဒၚၾကယ္ ့ကို ေနာက္ဘဝ ၾကိမ္းေသ လူၿပန္ၿဖစ္ဖို ့နည္းလမ္းေလး ေၿပာၿပဖို ့
ေမ ့သြားခဲ ့သည္ဟု “ အစ ” ေလး ခ်န္ထားမိခဲ ့သည္။ ထိုအစ၏ အဆံုးကို ယခုေၿပာၿပပါမည္။ ေမတၱာရွင္
ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန ( ေရႊၿပည္သာ )၏ တရားေတာ္မ်ားထဲမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ၿဖစ္ပါသည္။

( ၁ ) သူေတာ္ေကာင္းကို ဆည္းကပ္ရပါမည္။
ဤေနရာတြင္ ဘုန္းဘုန္း မိန္ ့ဆိုသည္ ့ “ သူေတာ္ေကာင္း ” ဆိုသည္မွာ၊ ငါးပါးသီလလံုရံု၊ အၾကားအၿမင္ရရံု
စိတ္ပုတီးစိပ္၍ ေမတၱာပြားမ်ားတတ္ရံု၊ ေၿမလွ်ိဳးမိုးပ်ံတတ္သည္ ့ ဘိုးေတာ္ ဝိဇၨာ မ်ားကို မဆိုလိုပဲ ပညတ္၊ ဓါတ္
ပရမတ္တို ့ကို ကြဲၿပားေအာင္ သင္ႏိုင္ ရွင္းႏိုင္သူ၊ “ ငါ ” ဆိုၿပီး စြဲေနေသာ “ ဒ႒ိ ” ကို ကြာသြားေအာင္ သင္ၾကား
ၿပသႏိုင္သည္ ့ သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္တို ့ကို ဆိုလိုပါ၏။ “ ဒ႒ိ” ကြာသြားေအာင္ ေဟာႏိုင္ေၿပာႏိုင္သူ ဆိုလွ်င္
သံဃာကို မဆိုထားႏွင္ ့၊ လူပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွင္တို ့ ၿဖစ္ေနလွ်င္ပင္ နာသင္ ့ကိုးကြယ္သင္ ့သည္ဟု တိုက္တြန္းထား
ပါသည္။ ဥာဏ္စခန္း ၿဖစ္ေသာ ဝိပႆနာနယ္တြင္ “ ဆရာေကာင္း ” အလြန္ရွား၍ ေတြ ႔ႏိုင္၊ ဆံုႏိုင္ခဲ လြန္းေသာ
ေၾကာင္ ့ပါတည္း။

( ၂ ) တရား နာ ရပါမည္။
( ၃ ) နာၿပီးေသာ တရားေတာ္တို ့ကို ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ႏွလံုးသြင္းေနရပါမည္။
( ၄ ) ႏွလံုးသြင္းထားမိေသာ တရားေတာ္တို ့အတိုင္းလည္း ၾကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ က်င္ ့ၾကံ အားထုပ္ေနရပါမည္။

အထက္ပါ အခ်က္ေလးခ်က္ကို တကယ္ပဲ ၿပီးၿပည္ ့စံုေနေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ပါလွ်င္ ယခုဘဝ ေသလြန္ၿပီး ေနာက္
ဘဝ ဘယ္ေရာက္လို ့၊ ဘာၿဖစ္မွန္းမသိေတာ ့သည္ ့ အႏၱပုထုဇဥ္ ဘဝမွ လြတ္ေၿမာက္၍ ေနာက္ဘဝတြင္ အနိမ္ ့
ဆံုး “ လူ ” ၿပန္ၿဖစ္မည္ ့ “ ေသာတပန္ အငယ္စား ” အဆင့္ပင္ ၿဖစ္ပါေၾကာင္းလည္း ဗဟုသုတ အၿဖစ္ နာ မိခဲ ့
ပါသည္။ ေသာတပန္အငယ္စားကို “ စူဠေသာေတပန္” ဟုလည္း ေခၚဆိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး လုပ္ႏိုင္
ၾကိဳးစားႏိုင္သည္ ့လက္တစ္ကမ္းတြင္ရွိေနေသာ အဆင္ ့ကေလးပါပဲ ။ အိမ္ယာစီးပြားတို ့ စြန္ ့စရာမလိုပဲ၊ မိသားစု
ကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥ၊ အလုပ္အကိုင္ လူမႈတာဝန္ေတြ ေက်ပြန္စြာ လုပ္ေနရင္းပဲ လုပ္ႏိုင္သည္ ့ အလုပ္ကေလး
ၿဖစ္ပါ၏။ သို ့ရာတြင္ ကိုယ္ ့ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ကေလးေတြကိုေတာ ့ ဖဲ ႔သံုးရပါမည္။ ဗီဒီယို ၾကည့္ခ်ိန္၊ အြန္လိုင္း
တက္ခ်ိန္ အားလြန္း၍ ဟိုေရာင္ေရာင္၊ ဒီေရာင္ေရာင္ လုပ္ေနတတ္ေသာ အခ်ိန္ေတြကို ထုပ္သံုးရပါမည္။
အာဇာနီစိတ္ဓါတ္၊ သံမဏိစိတ္ဓါတ္ၿဖင္ ့ ထိုအဆင္ ့ေတြကို ေက်ာ္ၿဖတ္ရပါမည္။ ရုန္းထ, ရပါမည္။ ကိုယ္ ့အစြမ္း
သတၱိကို မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံႏိုင္ရပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့သူေဌးဆိုလွ်င္ အမ်ိဳးသမီးက ၿမန္မာၿဖစ္လွ်က္ႏွင္ ့ ခရစ္ယန္ဘာသာဝင္ၿဖစ္ေန၍ သူ ့ခင္မ်ာ တနဂၤေႏြ
ေန ့တိုင္း သူ ့အမ်ိဳးသမီးႏွင္ ့လိုက္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတက္၊ ဝတ္ၿပဳဆုေတာင္းေနရပါသည္။ သူ ့အိမ္မွာေတာ ့
ဗုဒၶဘာသာဘုရားစင္ ရွိပါ၏။ ဘဝတစ္သက္တာလံုးလံုး ဆုေတြေတာင္းရင္း သူ ့အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ ႔ရရွာ၏။
တစ္ေလာက ဒယ္အိုးဆရာေတာ္၏ တရားပြဲရွိသည္ဆို၍ စိတ္ဝင္တစားၿဖင္ ့ သူ ့ဘဝမွာ ဒီအသက္၊ဒီအရြယ္
ေရာက္လာၿပီးမွ တရားတစ္ပြဲကို တစ္ခါဘူးမွ ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ မနာခဲ ့ဘူးပါဟု ဖြင္ ့ေၿပာရွာပါသည္။
သူက အလုပ္ထဲတြင္ အလုပ္သမားအားလံုးကို စက္ရုပ္ေတြလို တရစပ္အခ်ိန္ၿပည္ ့ ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ေန
သေလာက္ သူကိုယ္တိုင္လည္း စက္ရုပ္တစ္လို ၿဖစ္ေနရွာသူ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဒီတစ္ခါေတာ ့ သူ ့ကို ေၿပာင္း
လဲ ႏိုင္ေတာ ့အံ ့ဟု ဆိုၿပီး၊ တရားပြဲ၌ ကြ်န္ေတာ္သူ ့ကို ေစာင္ ့ခဲ ့ပါ၏။ ထိုေန ့က သူမလာၿဖစ္ေတာ ့ပါ။
သူ ့အမ်ိဳးသမီးႏွင္ ့ ဘုရားေက်ာင္းလိုက္သြားရေသာေၾကာင္ ့ၿဖစ္ပါသည္။ သူ ့မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအား
လံုးကေတာ ့ ဗုဒၶဘာသာစစ္မ်ားပင္ၿဖစ္ၾကပါသည္။

ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတြးေတာ ဆင္ၿခင္မိပါ၏။
တရားနာရၿခင္းသည္လည္း အတိဒုလႅဘန္ ( အမတန္ရခဲၿခင္း ) ပါပဲဟု..။
နာရမွာ ပ်င္းၿခင္းကေန ေနာက္ဆံုး လံုးဝ မနာၿဖစ္ေတာ ့ၿခင္းအထိ ေရာက္ရွိသြားခဲ ့ၿခင္းပဲၿဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိဳ ႔က တရားထိုင္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ တရားနာစရာမလိုပါဘူးဟု ေစာဒက တက္ေနတတ္ၾကသည္။
လံုးဝ မွားယြင္းေနေသာ အယူအဆ ၿဖစ္ေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းမွ သတိေပးထားေလသည္။
ေလာကမွာ တရားမနာပဲ မဂ္၊ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္သူဟူ၍ ဘုရားရွင္တို ့ႏွင္ ့ပေစၥကဗုဒၶာတို ့ ႏွစ္ဦးသာရွိသည္
ဟု ဆိုပါသည္။ ဘုရားငယ္ႏွင္ ့ ဘုရားၾကီး ၿဖစ္ပါသည္။ သူတို ့ႏွစ္ဦးက တရားေတာ္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ ရွာေတြ ႔
ခဲ ့ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ပင္။

ထို ့ေၾကာင္ ့ထိုဘုရားရွင္တို ့ ႏွစ္ဦးမွလြဲ၍ ဤေလာကၾကီးဝယ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ တရားမနာပဲ
ေသာတပန္ မတည္ႏိုင္၊ မဂ္၊ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္မေရာက္ႏိုင္ဟု မွန္ေသာအဆိုကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ မေမ ့စေကာင္းပါေပ။
တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ ့ ... “ ... ရအံုးမယ္ ” ကိစၥမ်ားေၿမာင္ေတြႏွင္ ့ ေနာက္မွ၊ ေနာက္မွ ... လုပ္ေနရင္း၊ စေနကေန
တနဂၤေႏြ၊ ၿပီးေတာ ့ တနလၤာ..၊ တနလၤာကေန... ေဟာ တစ္ပတ္ကုန္သြားၿပီး ႏွစ္ပတ္ကေန၊ လဝက္ .. ေနာက္
လကုန္သြားၿပီးတစ္လ၊ႏွစ္လကေန တစ္ႏွစ္ေတာင္ ကုန္သြားၿပန္ေတာ ့သည္။ မနာၿဖစ္ခဲ ့ပါ တရားတစ္ပြဲကို...။
အဲ.. ပုတီးေတာ ့ စိပ္ၾကပါ၏။ “ နာ” ရမွာကို ေၾကာက္ေန၊ ပ်င္းေနၾကၿခင္းပါပဲ ..။

အလြန္ခင္ရေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္၍ နာေနေသာ“ လင္ ့” ကေလးကို ေမာက္(စ)
ေလးေထာက္၍ ဝင္ရံုမွ်ေပးလိုက္ေပမယ္ ့ သူ ့ခင္မ်ာ ယေန ့အခ်ိန္ထိ မနာၿဖစ္ခဲ ့ပါတဲ ့။ အၿမဲတန္း “ နီ ”၍ ဘီးစီး
ေနပါသည္။

“ ဟာ .. ကိုေက်ာ္၊ ဒီလိုေတြေတာ ့ မေရးနဲ ့ဗ်ာ..၊ ခင္မ်ားက အားလံုးနဲ ့ ဆန္ ့က်င္ဖက္ ၿဖစ္ေနၿပီ၊ လူတစ္ရာနဲ ့
တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီအပိုဒ္ေလး ၿဖဳတ္လိုက္ပါလား... ”
“ မၿဖဳတ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ.... ”
“ ဟ ... ခင္မ်ားေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးလို ့လား၊ သူမ်ားကို ေလွ်ာက္လက္ညိႈး ထိုးေနတယ္ ”
“ အထြန္း ..၊ ဒီလို ၿမင္လို ့ မရဘူးဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္က အၿပင္မွာ ဘယ္လိုပဲ ေပါက္ကရ လုပ္ေနေပမယ္ ့၊ စာ ကို
ေရးတဲ ့အခါမွာေတာ ့ အမွန္ပဲ ေရးရမယ္လို ့ၿမင္တယ္၊ ကိုယ္က မမွန္ေသးေပမယ္ ့ မွန္တာကို ဖတ္မိလို ့
ဖတ္မိတဲ ့အတိုင္းပဲ ေရးတာပါ .. ”
“ ခင္မ်ားေတာ ့ .. ေမးအေငါ ့ ခံ ရေတာ ့မယ္.. ”
“ မွန္တာေရးလို ့ ေငါ ့ရင္လည္း ေငါ ့ပေလ ့ေစေတာ ့ အထြန္းေရ ႔ .. ”
“ ......... ”
“ ဆက္ဖတ္စမ္းပါအံုးဗ်ာ... ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ... ”

............................................................................................................................................

ၿဖစ္ေနေသာ အရာအားလံုး ပ်က္ေၿပာက္ေနပါသည္ဆိုသည္ ့ေနရာတြင္ အထက္က ေၿပာခဲ ့ေသာ အခ်ိန္မ်ား
လည္း ပါဝင္ပါသည္။ ၿပကၡဒိန္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီး၊ တစ္အုပ္ လဲလာေပမယ့္ ေအာ္ တစ္ႏွစ္ကုန္ၿပန္ေပါ ့၊ သၾကၤန္
ေရာက္ၿပန္ေပါ ့၊ ဟက္ပီးနယူးရီးယား ေအာ္ရၿပန္ေပါ ့ ... သည္ေလာက္ၿဖင့္သာ အသိအမွတ္ၿပဳၿပီး သည္ ့ထက္
ပိုၿပီး မေတြးၾက၊ မသိခ်င္ၾက၊ မွန္ၾကည္ ့၍ လွ ေကာင္းတံုး၊ ေခ်ာ ေကာင္းတံုး ။

ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ထိုေန ့က ဒယ္အိုးဆရာေတာ္၏ တရားပြဲမွ အၿပန္ ညအိပ္ယာဝင္ခါနီး ေရခ်ိဳးဘို ့ ေရခ်ိဳးခန္း
ဝင္ရင္း နံရံကပ္မွန္ေပၚရွိ ကိုယ္ ့ရုပ္ရည္ကို ၾကည္ ့မိၿပီး သည္ရုပ္သည္ရည္ၿဖင္ ့ေမြးေပးခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အေမ
ကို ေက်းဇူးေတြတင္ေနမိသည္။ ၾကည္ ့ေပ်ာ္ရႈ ႔ေပ်ာ္ပဲကိုး ..။ ပီတိတို ့မဆံုးခင္မွာပဲ ဘုန္းဘုန္း၏ “ ကဲ .. ေယာဂီ
တို ့ေရ..၊ ေယာဂီတို ့ တစ္ေန ႔ထက္တစ္ေန ႔ အိုလာသလား ပ်ိဳလာသလား ” ဟု အလစ္အငိုက္ အေၿဖခက္သြား
သည္ ့ေမးခြန္းကို ၿပန္ေတြးမိခဲ ့ပါ၏။ ေတြးမွ သိ ၾကပါလိမ္ ့မည္။ ကိုယ္ ့ရဲ ႔အသားအရည္တို ့သည္ ဟိုး လူမမယ္
ခေလးဘဝ သံုးေလးငါးႏွစ္က ေသြးေရာင္ေလးလႊမ္း၍ ၿပည္ ့ၿပည္ ့ေဖာင္းေဖာင္း ပါးၿပင္ေလးမ်ိဳး ရွိေသးရဲ ႔လား..။

ဆိုေတာ ့ကာ ... ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ႔ က်န္ေနႏိုင္ေသးေသာ အခ်ိန္လက္က်န္ေတြကို တြက္ခ်က္ရပါေတာ ့မည္။
လူ ့ဘဝမွာ ကိုယ္ ့ဘာသာရဲ ႔ အႏွစ္ကို မရွာမေဖြပဲ အခ်ိန္ေတြၿဖဳန္းေနခဲ ့တာ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ ့ၿပီလဲ လို ့။ ကိုယ္
ကေရာ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ၊ ဘယ္အႏွစ္ဘယ္ႏွစ္ဆယ္ထိေအာင္ ရွိေနပါအံုးမည္လဲလို ့ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေရာ အာမခံ ရဲပါသလား လို ့။ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ၿဖစ္လာေနၿပီမဟုတ္ပါလားလို ့။ အၿမဲတန္း ၿဖစ္ေနပါတယ္၊
ၿမဲေနပါတယ္လို ့ ထင္ေနမိခဲ ့ေသာ ပ်က္ၿခင္းရဲ ႔ “ အစ ” ေတြကို သည္အရြယ္ေတြတြင္ စလိုးမိုးရွင္းၿပကြက္မ်ား
ၿဖင့္ ၿမင္ေနရၿပီမဟုတ္ပါလားလို ့ ။

စာစကားၿဖင္ ့ ေၿပာရလွ်င္ ရုပ္ဓါတ္ေတြက “ တစ္ ” ဆိုေသာ စကၠန္ ့ေလးအတြင္းမွာပင္ ကုေ႗ငါးေထာင္ရွစ္ရာ
ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿဖစ္၍ ပ်က္ေနၾကၿပီး၊ နာမ္ဓါတ္ေတြကေတာ ့ ကုေ႗တစ္သိန္းေက်ာ္ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္ေနၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဥာဏ္ၿဖင္ ့ မၿမင္ႏိုင္သည္ ့“ ပရမတ္ ” သေဘာပဲၿဖစ္ပါသည္။ ဒါဆို ဘာၿဖစ္လို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့
အသက္ဆက္ရွင္ေနၾကရပါသလဲ... ဆိုလွ်င္ ၊ ထပ္ၿပန္တလဲလဲ အစားထိုးေနလို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ရုပ္ဓါတ္၊နာမ္ဓါတ္
တို ့ အစားမထိုးႏိုင္ေတာ ့ေသာ တစ္ေန ႔ဝယ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခႏၶာၾကီး အၿပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေသဆံုးၿခင္းသို ့
ေရာက္ရပါေတာ ့မည္တဲ ့။

ၿဖစ္ပ်က္၏သေဘာ၊ ပရမတ္သေဘာကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုင္တြယ္ၾကည္ ့လို ့မရႏိုင္ပါ။ ဥာဏ္ၿဖင္ ့သာ
ၾကည္ ့ရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုင္ၾကည္ ့လို ့ရေနသည္မွာ ပညတ္ၿဖစ္ေသာ “ လူ ” ဟု၊ ေခၚရန္ ပညတ္ထား
ေသာ “ လူေကာင္ၾကီး ” သာၿဖစ္ပါ၏။
ဥပမာေပးထားသည္မွာ ... တီဗီြဖန္သားၿပင္ေပၚမွ လႈပ္ရွားမႈန္ဝါးေနေသာ ေရာင္စံု အစက္အေပ်ာက္ အရုပ္မ်ား
ကို ကိုင္တြယ္၍မရေပမယ္ ့ တီဗီြဖန္သားၿပင္ကိုေတာ ့ ကိုင္တြယ္၍ ရ ေနၿခင္းပဲၿဖစ္ပါ၏။
ဆိုလိုသည္မွာ “ ပရမတ္ ” တို ့ကို ကိုင္တြယ္၍မရႏိုင္ပဲ ၊ “ ပညတ္ ” တို ့ကိုသာလွ်င္ ကိုင္တြယ္၍ ရႏိုင္သည္ဟု
ဆိုလိုၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။
ေလာကဝယ္ ပရမတ္ ( အရွိတရား ) က စိတ္၊ ေစတစ္သိပ္၊ ရုပ္ ၊ နိဗၺာန္ ဟူ၍ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိပါသည္။ ထိုေလးမ်ိဳးမွ
လြဲ၍ က်န္သည္ ့အရာအားလံုးသည္ မရွိတရား “ ပညတ္ ” မ်ားသာၿဖစ္ပါသည္။
တနည္း ထပ္ရွင္းထားသည္မွာ သိတာမွန္သမွ် ပရမတ္၊ မသိတာမွန္သမွ် ပညတ္ ဟု မွတ္ယူႏိုင္ေၾကာင္းပါပဲ။

ထို ့ေၾကာင္ ့ “ ဝိပႆနာ” အလုပ္သည္ အမတန္ ခက္ခဲ သိမ္ေမြ ႔သည္ ့အေလ်ာက္ ဥာဏ္ထက္ၿမက္သည္ ့သူ
မ်ားမွသာလွ်င္ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း သိနားလည္ ႏိုင္မည္ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္လို ဥာဏ္ရည္
အလြန္ နဲ ေနသူအဖို ့ ယေန ႔ အခ်ိန္ထိ ၿဖစ္သမွ်တို ့က ပ်က္မေနႏိုင္ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မအားသည္ ့
အခ်ိန္တြင္ စာမေရးႏိုင္သလို အားသည္ ့အခ်ိန္တြင္ ရွိထားေသာ ဘုန္းဘုန္းတို ့၏ တရားေတြပဲ နာဖို ့ ၾကိဳးစား
မိေတာ ့သည္။ ဒါေတာင္မွ .. လုပ္စရာေတြ ေပၚလာလို ့ ၿပီးဆံုးသြားေအာင္နာခဲ ့မိသည္ ့ အခ်ိန္က ခပ္နည္းနည္း။

ေနာက္အေရးၾကီးအခ်က္တစ္ခုမွာ အပ်က္ေတြ ရႈ ႔ဖို ့၊ ေသနည္း ၿပင္ဖို ့ “ ဒိ႒ိ ” ေပ်ာက္ေအာင္ ၊ ေတြးသည္ ့
ၿမင္သည္ ့၊ ရႈ ႔သည္ ့နည္းကိုလည္း ဘုန္းဘုန္းက အက်ယ္ ေဟာထားၿပန္ပါသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေသာ
ကြ်န္ေတာ္သည္ အလုပ္စခန္း ( ေတြးသည့္အခ်ိန္ ) ၌ ေက်ာ္ေက်ာ္ဟူေသာ ပညတ္ကို ခြာ ခ်သည္ ့ေတြးပံု၊ ေတြး
နည္း ပဲ ၿဖစ္သည္။ အမတန္ သေဘာက်ဖြယ္ၿဖစ္ပါ၏။

အမွန္ကေတာ ့ ဝိပႆနာ ဟူသည္ မလိုခ်င္ေအာင္ပဲ ေတြးမွ က်င္ ့မွ လိုခ်င္တာ ကို ရမည္ ့အလုပ္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ ့ဥာဏ္ကေလး တစ္ထြာတစ္မိုက္ၿဖင္ ့ ထင္မိပါေတာ ့သည္။

“ ဟင္ .. ၿပီးသြားၿပီလား ”
“ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ ့ဗ်ာ...၊ ေရး ရတာ အိပ္ခ်ိန္ေရာ ႔သြားရင္ အလုပ္ထဲက် လုပ္လို ့မေကာင္းဘူး၊ အခု အလုပ္ပူ
ေနလို ့ မတင္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ ဇြတ္ေရး ရတာ...”
“ ဒါဆို ဆက္ရန္ေပါ ့ ၿဖစ္၊ ပ်က္ ( ၄ ) ေပါ ့ေနာ... ”
“ အင္း ...”
“ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ေပါက္သလိုလိုနဲ ့ မေပါက္ဖူး ကိုေက်ာ္ေရ ႔ ... ”
“ ဟားဟား.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရးသာေနတာပါ ၊ အခုခ်ိန္ထိ ပ်က္သလိုလိုနဲ ႔ ၿဖစ္ေနတံုး.... ”
“ ဒါဆို ဘယ္ေတာ ့ ... ”
“ အလုပ္ေပၚ မူတည္တယ္၊ နားရက္ တင္မယ္.”
“ ၾကားရက္ေရာ... ”
“ ဆရာမာန္ ့ဟာပဲ ရသေလာက္ေရးသြားမယ္ ”
“ အင္းေလ .. ၿဖစ္ပ်က္က အႏၱရာယ္ ရွိတယ္ အမွားမခံ ေတာ ့ ေၿဖးေၿဖး ေရးပါ ”
“ အင္းပါ ”

...................................................................................................................


( ဆက္ရန္ )

လွပူရီ ဂယက္ ( ၂ )

ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ေခၚလာစဥ္က ေလဆိပ္သြားသည္ ့ လမ္းမၾကီးေဘးရွိ ရဲသင္တန္းေက်ာင္းဟု ဆိုင္းဘုတ္တပ္
ထားေသာ သာမာန္ၿခံဝင္းေလးထဲသို ့ ေခၚလာေသာ္ၿငား အခ်ဳပ္ေဆာင္ၾကီးမ်ားမွာမူ အထဲ၌ ခိုင္ခိုင္မာမာၾကီး
ေဆာက္လုပ္ထားေလသည္။ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ပို၍ အံ ့ၾသရၿပန္သည္။ ဤအခ်ဳပ္သည္
ဝင္ၿပီး ေၿခာက္လႏွင္ ့ ၿပန္မလြတ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားတို ့၏ အခ်ဳပ္ေဆာင္ၿဖစ္ေၾကာင္း အထဲမွ အခ်ဳပ္သား
မ်ားက ရွင္းၿပၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္။ သို ့ရာတြင္ သူတို ့က ဂရုဏာသက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားၿဖင့္
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ၾကည့္၍ အားေပးၾက၏။ ကိုဆန္နီလည္း ပက္လက္လန္ေလၿပီ ။

အခ်ဳပ္ေဆာင္ၾကီးက မည္းေမွာင္၍ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ စားစရာ မွာလိုလွ်င္ေတာ ့ မၾကာခဏ ေရာက္လာေသာ
သန္ ့ရွင္းေရးသမားက ဝယ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာက္ၿပီး နာရီဝက္မွ် အၾကာတြင္ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ားမွ
ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမ်ား၊ အားေပးစကားမ်ား၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ေရာက္လာ၏။ သူတို ့ စကားမ်ားထဲတြင္
တစ္ခ်ိဳ ႔က ႏွစ္ၿပည္ ့ေတာ ့မည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က တစ္ၿခားႏိုင္ငံမ်ားသို ့ သြားရေတာ ့မည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က လွပူရီ ၿပန္ရ
ေတာ ့မည္ ဆိုသည္မ်ား ပါလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ ့ဒုကၡမ်ားေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦးမွာ ေထာက္လွန္းေရး
သမားမ်ား၏ အလိုရွိေနသူမ်ား မဟုတ္ပါဆိုသည္ ့တိုင္၊ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ခဲ ့ရေလၿပီ။ ေရွ ႔ဆက္ ဘာၿဖစ္ဦးမည္
မသိ ။ ဘယ္ကို တိုင္ရမွန္းလည္း မသိ။ မၾကာခင္မွာပင္ ေခါက္ဆြဲၿပဳပ္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား
ပို ့လာၿပန္သည္။ ဘယ္မွာ စားႏိုင္ပါမည္နည္း ။ ကိုယ္က ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ပဲ အေခ်ာင္ အထဲသို ့ ေရာက္ေန
ရသည္ ့အထဲ သူတို ့က ဝမ္းသာအားရ လက္ေဆာင္စားဖြယ္မ်ား ပို ့သ, လာၾက၏။ ေထာက္လွန္းေရးသမားမ်ား
ပို၍ပင္ မယံုမၾကည္ ၿဖစ္ၾကေတာ ့မည္။

ညေရာက္ေတာ ့ အိပ္၍ မေပ်ာ္။
သစၥာေတာ ့ ဆိုရေခ်ေတာ ့မည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဤသို ့ အက်ပ္အတည္း ေတြ ႔လွ်င္ ဆိုေနက် သစၥာစကား ရွိပါသည္။
“ ဗုဒၶသာသနာၾကီးအတြက္ အလုပ္လုပ္ပါမည္ ” ဟု သံုးၾကိမ္ဆိုၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ “ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာ
ေတာ္ အစစ္အမွန္ ကမၻာေက်ာ္ ထြန္းလင္းတည္တံ ႔ ခိုင္ၿမဲပါေစသတည္း ” ဟု သံုးၾကိမ္ ရြတ္ဆို၏။ ထို ့ေနာက္
ဤဆုေတာင္းမ်ား၊ အဓိ႒ာန္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရြတ္ဆိုခဲ ့ပါေၾကာင္း၊ ထိုသစၥာစကား မွန္ကန္ပါက
ဤအခ်ဳပ္မွ မၾကာခင္ လြတ္ေၿမာက္ရပါေစလိုေၾကာင္း သစၥာၿပဳရေတာ ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန ့မနက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ထပ္မံ စစ္ေဆးၿပန္သည္။ လူသံုးဦးကို ေခၚၿပသည္။ သည္အခါမွာ
ေတာ ့ သူတို ့ ေခၚၿပသူမ်ားမွာ ရုပ္ရည္ ေတာ္ေတာ္သန္ ့သူမ်ား ၿဖစ္ၾကၿပီး ဌာနဆိုင္ရာ အရာရွိမ်ား ၿဖစ္ဖို ့မ်ား၏။
ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ညက စစ္ေဆးေသာ အရာရွိထံ ေခၚသြားၾက၏။ သူတို ့က “ ဆာလဝပ္ ” ဟု ေခၚၾက
သည္။

ထို ဆလာဝပ္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညက စကားအနည္းငယ္ မ်ားခဲ ့ၾကေသး၏။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မွားယြင္း
ဖမ္းဆီးမိေၾကာင္း သိၿပီးသည္ ့အခါ တာဝန္အရ စစ္ေဆးရသည္ကို ရွင္းၿပ၏။ သူ ့တပည္ ့မ်ား ကားေပၚတြင္
ရုန္းရင္း ၾကမ္းတမ္းခဲ ့သည္မ်ားကို ေတာင္းပန္စကား ဆို၏။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို လက္ထိပ္ေနာက္ၿပန္
ခတ္ထားသည္ကိုပင္ အားမရပဲ လူတစ္ေယာက္က ဂုတ္ပိုးအား လက္ၿဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္
ထ, ဆဲမိေတာ ့သည္။ မင္းတို ့ တိုင္းၿပည္က လူ ့အခြင္ ့အေရး ဆိုတာ ဘာလဲကြဟု အဂၤလိပ္စကားၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္
ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္လုပ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား မ်က္ႏွာကို ပိတ္ရိုက္မည္ၿပဳစဥ္ တစ္ၿခားလူမ်ားက ထိုလူ ့ကို ဝိုင္း
ဆြဲ ၾက၏။ ကိုဆန္နီကလည္း အဂၤလိပ္လို မိုးမႊန္ေနေအာင္ ဆဲေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဤသို ့ ဆဲလိုက္ၿခင္းေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကံေကာင္း ခဲ ့ၾကၿခင္းပင္ ။ တရားခံ မဟုတ္၍ ဆဲမွန္း
သိသြားၾကသည္။ မဆဲ၍လည္း မၿဖစ္ေတာ ့။ ၿငိမ္ခံေနလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမားအၿဖစ္ ေထာင္က်သြားမည္ကိုး ။
ေထာင္ထဲ ေရာက္၍ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္မွန္းသိလွ်င္ ပို၍ ခံရေပဦးမည္။ ဒါေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုဆန္နီ
ပါ သူတို ့ ေမးသမွ် ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ေၿဖခဲ ့ၾက၏။

“ ဆာလဝပ္ ” က သေဘာထားၿပည္ ့ပါသည္။
ေနာက္ထပ္ မည္သည္ ့ ေမးခြန္းမွ မေမးေတာ ့ေၾကာင္း၊ သူ ့လူမ်ားကိုလည္း ေၿပာထားၿပီး ၿဖစ္ေၾကာင္း၊ မနက္က်
လွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ လႊတ္ေပးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပသည္။ သို ့ရာတြင္ မနက္ပိုင္းမွာ တစ္ၿခားလူမ်ားက
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို လာေရာက္ၾကည္ ့ရႈ ႔ေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စိတ္ဓါတ္က်ရပါေတာ ့သည္။ “ ဆာလဝပ္ ” ထံ
ေရာက္မွပင္ သူက ကြ်န္ေတာ္တို ့အား ( UN ) မွ လူမ်ားကို သက္ေသၿပ၍ သူတို ့ လူမွားၿပီးဖမ္းထားသူမ်ားကို
လူ ့အခြင္ ့အေရး အၿပည္ ့အဝေပးကာ ၿပန္လႊတ္ေပးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း ၿပခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေတာ ့ ထားပါေတာ ့ ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဲ ့သို ့ အဖမ္းခံရသူမ်ားထဲတြင္ သက္ေသ မခိုင္မာသူမ်ား
စာအုပ္မရွိသူမ်ားမွာေတာ ့ ဘယ္ဌာန ေရာက္ေလဦးမည္မသိ။ လွပူရီဂယက္က ၾကီးမားလွပါ၏။ မေန ့ညက
စစ္ေဆးၾကစဥ္ ကေလးငယ္ေလး ပိုက္ရင္း မ်က္ေစ ့သူငယ္၊ နားသူငယ္ ၿဖစ္ေနရွာသည္ ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို
ေတြ ႔၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ကိုဆန္နီ ဘတ္ငါးရာေက်ာ္ ေပးလိုက္ၾကေသးသည္။ သူ ့ေယာကၤ်ားက ပန္းရံသမားဟု
သိရသည္။ သူ ့ေယာကၤ်ားကို လာဖမ္းၿခင္းမွာ ဆံပင္ေၾကာင္ ့ၿဖစ္၏။ ဆံပင္အရွည္ၾကီးထားၿပီး ပံုစံက ပန္းရံသမား
မို ့ က်ားက်ားလ်ားလ်ားၿဖင္ ့ လူၿမင္ကြင္း၌ ထင္ေပၚေနပါ၏။ နယ္စပ္မွ လူမ်ားလည္း ထိုဟန္မ်ိဳး ရွိတတ္၍
လာဖမ္းၿခင္းၿဖစ္သည္။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေနၾကသူမ်ားဟု သိသြားသည္ ့တိုင္ တရားမဝင္ ခိုးဝင္လာသူ
မ်ား ၿဖစ္ေန၍ နယ္စပ္အခ်ဳပ္သို ့ ပို ့ရေတာ ့မည္။ သူတို ့လို သူမ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီကိုလည္း
မသိႏိုင္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ကားေပၚတင္ၿပီး စခန္းအၿပင္သို ့ ေမာင္း၍ ေခၚလာခဲ ့၏။ ေလဆိပ္လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္ေတာ ့
ကားရပ္ေပးၿပီး သြားခြင္ ့ေပးသည္။ “ ဆာလဝပ္” ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုၿပီး ကားငွားကာ ၿပန္
လာၾကေတာ ့သည္။ ဤသည္ကား ဒုတိယအၾကိမ္ ကံေကာင္းၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ပထမအၾကိမ္
လူမွားအဖမ္းခံရသည္လည္း ရွိေသး၏။

ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ထံသို ့ ရန္ကုန္မွ ညီဝမ္းကြဲၿဖစ္သူ ဘိုဘိုႏွင္ ့ဗဟန္း(၃)လမ္းမွ မူမူဝင္းတို ့ ေရာက္ေနၾက၏။
သူတို ့က ဘန္ေကာက္၌ ေက်ာင္းဗီဇာ ေစာင္ ့ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညေနစာ စားခ်ိန္တြင္ မာဖီ
ႏွင္ ့ လူသံုးေယာက္ ဝင္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့အား စစ္ေဆးစရာရွိ၍ စခန္းသို ့ ခဏ လိုက္ခဲ ့ရန္ ေခၚပါေတာ ့
သည္။ ဖမ္းဆီးၿခင္း မဟုတ္ပါေၾကာင္း၊ သတင္းတစ္ခုရ၍ လာေခၚရၿခင္း ၿဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းၿပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ လိုက္သြားၾက၏။ စခန္းေရာက္ေတာ ့ ဘိုဘိုႏွင္ ့ မူမူဝင္းတို ့ကို သူတို ့စာအုပ္မ်ား စစ္ေဆးၿပီး ၿပန္လႊတ္ေပး
လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကိုေတာ ့ဓါတ္ပံုမ်ား ထုပ္ၿပ၍ ထိုဓါတ္ပံုထဲမွ လူမ်ား ဘယ္မွာ ရွိသနည္းဟု ေမးပါ
ေလေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ေက်ာင္းသားဟု ထင္၍ ေမးၿမန္းေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေက်
အလည္ ရွင္းၿပမွပင္ သူတို ့ လူမွား၍ ေခၚလာေၾကာင္း သိၿပီး ၿပန္လႊတ္ေပးပါေတာ ့သည္။ သူတို ့ ရထားေသာ
မွတ္တမ္းမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ပံုႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့သတင္း ရွိမွမရွိပဲကိုး ။

ထိုင္းေထာက္လွမ္းေရးမွ ေခၚသြားစဥ္ညက ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ကိုဆန္နီတို ့ႏွစ္ဦးအား “ ဆာလဝပ္” က ရင္းႏွီးပြင္ ့
လင္းစြာ ညီရင္းအစ္ကိုလို စကားေၿပာၾကမည္ဟု ဖိတ္ေခၚ၍ ေကာ္ဖီၿဖင္ ့ဧည္ ့ခံကာ စကားေၿပာၿဖစ္ခဲ ့ၾကသည္။

ယိုးဒယားအခ်ဳပ္ထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရာက္ခဲ ့ၿပီးသည္ ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြး၌ ၿမန္မာအမ်ား
စု အဖမ္းခံရၿခင္း၊ အခ်ဳပ္က်ၿခင္း၊ နယ္စပ္အပို ့ခံရၿခင္းမ်ားမွာ ဘာမွ မၿဖစ္စေလာက္ေသာ ၿပစ္မႈေလးမ်ားကို
အေရးတယူ အသက္သြင္းေနေသာ ဥပေဒသမ်ားေၾကာင့္ ဟု ေတြးလာမိ၏။

သူေဌးမ်ားက ေစ်းေပါေပါႏွင္ ့လုပ္အားမ်ားမ်ား ထြက္သူမ်ားကို ခိုင္းၾကသည္။ ေငြစုမိလွ်င္ ၿပန္ၾကသူမ်ားကို ရဲက
ဖမ္းသည္။ တစ္ႏွစ္စာ စာရင္းခ်ဳပ္လွ်င္ သူတို ႔အေနၿဖင္ ့ တရားမဝင္အလုပ္သမားေပါင္း မည္ေရြ ႔မည္မွ်ကို
ဤသို ့ ေစာင္ ့ေရွာက္ခဲ ့ပါေၾကာင္း မီဒီယာၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ ကမၻာကို ဖြင္ ့ဟေတာ ့၏။ ထိုင္းသူေဌးမ်ား မည္မွ်ဝင္ေငြ
တိုးသြား၍ လုပ္ငန္းမ်ား မည္မွ်အဆမတန္ တိုးတက္ေအာင္ၿမင္ခဲ ့ၾကသည္ကို လည္းေကာင္း၊ အလုပ္သမား
စရိတ္မည္မွ်သက္သာ၍ အၿမတ္ခြန္မည္မွ် ေရွာင္ႏိုင္သည္ကို လည္းေကာင္း ကမၻာကို မၿပၾက ။

ထိုအထဲမွာပင္ ၿမန္မာမ်ားက ဒုကၡေပးသည္ဟု ဆိုလာေသာ “ ဆာလဝပ္ ” ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးမိပါ
သည္။ ကိုဆန္နီလည္း မဟန္ ့တားႏိုင္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေမးခြန္းမ်ားက ၿပင္းထန္သေလာက္ “ ဆာလဝပ္ ”
အေၿဖက ဘာမွ မေသခ်ာ ။ ေနာက္ဆံုး တာဝန္အရ ဆိုေသာစကားကိုသာ လက္စြဲၿပဳေတာ ့၏။

ဤလွပူရီဂယက္ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားသေႏၶတြင္ အခ်စ္သစ္တစ္ခု တိုးပြားလာခဲ ့ေတာ ့သည္။ ဤအခ်စ္
ကား ဆန္းက်ယ္၏။ ခန္ ့ညား၏။ ပီတိအဟုန္ ၿပင္းလွေခ်၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လူမ်ိဳးကို ႏွလံုး
ေသြးၿဖင္ ့ ခ်စ္လိုက္မိေသာ အခ်စ္ပင္တည္း ။

အခ်ဳပ္မွ ၿပန္ေရာက္လာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားမ်ား ဆတ္ဆတ္ခါေနခဲ ့ ပါသည္။ တစ္ေန ့လံုး၊ တစ္ည
လံုး ေၾကာက္လန္ ့ခဲ ့ရေသာ အေတြးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တိုင္းၿပည္ခ်စ္စိတ္၊ လူမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေမြးဖြားေပးခဲ ့ၿခင္း
ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ ေၾကာက္ခဲ ့သနည္း ။ အခ်ဳပ္၌ တစ္ညအိပ္ခဲ ့ၿခင္းသည္ ဘာမွမဆန္း။
သို ့ေသာ္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခံရပံုက ဆန္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုဆန္နီပါ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား မဟုတ္ၾက။
သူတို ့က မယံု။ နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ထိုပံုစံဝင္ေအာင္ သြင္းၾကသည္။ ဓါတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာႏွင္ ့ တိုက္ၾကည္ ့သည္။
လူေလးငါးဦး ေခၚၿပသည္။ ၾကည္ ့စမ္း ... ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ၿပီးသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဆြဲထည္ ့ခ်င္သူ ပါခဲ ့လွ်င္
အထဲမွာ သိကၡာရွိမည္မဟုတ္။ မည္သူမွလည္း လာကယ္မည္မထင္ ။ အေၾကာက္ဆံုးမွာ အမိႏိုင္ငံသို ့ ၿပန္၍
မရေတာ ့မည္ ့ ကိစၥ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္က တစ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ အသား အနာမခံႏိုင္ေသာ စိတ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။
လူေၾကာက္စိတ္မ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ စကားၿဖင့္သာ ကလိခ်င္ေသာ စိတ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ ဓနသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မရွိ။
သတၱိကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အေတာ္ေခါင္းပါးလွ၏။ ပုဆိုးၿခံဳ၍သာ လက္သီး ၿပခ်င္ ၿပရဲမည္။ ထို ့ထက္ပိုေသာ
သတၱိေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မရွိ ။ ကြ်န္ေတာ္က ေလာင္းကစားလုပ္လွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ႏိုင္မည္ထင္မွ ပံုေအာ
ေလာင္းဝံ ႔သူၿဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေရးမွာက အရံႈးကို ေၾကာက္လို ့မရ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မကိုက္။ ကြ်န္ေတာ္လို လူစား ႏိုင္ငံေရး
ေလာကထဲ ေရာက္လွ်င္ ကဂ်ီကေဂ်ာင္သမားအၿဖစ္ေလာက္သာ အသံုးဝင္မည္ ထင္ပါ၏။ အရံႈးကိုလည္း
ေၾကာက္၊ အနစ္နာခံဘို ့ စိတ္ဓာတ္လည္း မရွိလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးႏွင္ ့ ေဝးရာမွာေနသည္က ေကာင္းပါလိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေသာ တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့ လူမ်ိဳးခ်စ္စိတ္က ဘာသာတစ္ခုၿဖစ္၏။ အမ်ိဳးသားေရးဟု ဆိုေကာင္း
ဆိုႏိုင္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့လူမ်ိဳး ဆင္းရဲက်ပ္တည္းေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မၿမင္ခ်င္၊ မေတြ ႔ခ်င္။
လူေတြ တိုးတက္ေစခ်င္သည္။ အႏွိမ္ခံေနရသည္ကို စိတ္ထဲ ခံၿပင္းလွ၏။

ယိုးဒယား တီဗြီအစီအစဥ္မ်ား၌ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား ဖမ္းဆီးအေရးယူသည္ ့ သတင္းမ်ားက ခပ္စိပ္စိပ္
ပါလာေတာ ့သည္။ လွပူရီဂယက္က မေသးလွ ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မဖမ္းဘူးေသာ မဲေဆာက္နယ္စပ္မွာပင္
ဖမ္းၿပေနေတာ ့သည္။ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား ခက္ကုန္ၾကေတာ ့သည္။ နယ္စပ္ၿမိဳ ႔မ်ားတြင္ အလုပ္သမား ရွားပါးမႈ
ၾကီးထြားလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ မခံခ်င္ေတာ ့ၿပီ။ မခံခ်င္မႈမ်ားက တစစ ၾကီးထြားလာရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ေရးစပ္
ခ်င္မိေတာ ့သည္။


( ဆက္ရန္ )

........................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ )၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

လွပူရီ ဂယက္ ။

ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုထံမွ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိထားေသာ သေဘာတရား တခ်ိဳ ႔ ရွိပါသည္။
အလုပ္ကိစၥတစ္ခုကို တစ္ၾကိမ္ မၿဖစ္ေၿမာက္လွ်င္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿပန္ၾကိဳးစားသည္ ့ သေဘာတရားႏွင့္ ကိုယ့္ကို
အားၿပိဳင္ အားစမ္းလာလွ်င္ ၿပတ္ၿပတ္သားသား စိန္ေခၚရင္ဆိုင္ပစ္တတ္သည္ ့ သေဘာတရားတို ့ပင္ ၿဖစ္သည္။

ထိုသေဘာတရားေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ကိုဆန္နီတို ့ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ဗဟိုအခ်ဳပ္မွ လြတ္ေၿမာက္လာ
ခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ၿပႆနာမ်ား၏ အစမွာ နယ္မွ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ ေအးေဇာ္၏ ညီတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာခဲ ့ၿခင္းမွ
စ, ပါသည္။ သူက မိတၳီလာမွ လာခဲ ့သူ ၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္ကို ထြက္ႏိုင္ဘို ့ သူ ့မွာ စာအုပ္ရွိသည္။
သူ ့အစ္ကို ေအးေဇာ္ရွိရာ စကၤာပူသို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ အစီအစဥ္ၿဖင္ ့သြားမည္ ့သူၿဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ေကာက္
ေလဆိပ္မွ သြားၾကိဳလာခဲ့သည္။

ဤအထိကား ဘာၿပႆနာမွ မရွိေသး။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူ ့အစ္ကို ေအးေဇာ္တို ့ မည္သို ့ ေၿပာဆိုထားၾကသည္၊ မည္သို ့ စီမံထားၾကသည္ကို သူက
ေသေသခ်ာခ်ာ မသိထားခဲ ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေရာက္ၿပီး ငါးရက္အၾကာတြင္ ေကာင္ေလးက တစ္ၿခားလူပြဲစားမ်ား၏
စကားကို နားေယာင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွ ခြာခ်င္ေန၏။ သူ ့အၿပစ္လည္း မဆိုသာ။ တစ္လ တစ္လလွ်င္ လူ ၂၀
နီးပါး အပို ့အၾကိဳ လုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုပ္ငန္းကို မနာလိုသူ တစ္ခ်ိဳ ႔ ရွိလာခဲ ့သည္။ အတူတူ ေနသူမ်ား
ထဲမွပင္ ၿဖစ္သည္။ သူတို ့က ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို မရွိခိုက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အားစမ္းလာၾက၏။

ေကာင္ေလးကို ေစ်းႏႈန္းသက္သာစြာၿဖင့္ ပို ့ေပးပါမည့္အေၾကာင္း စည္းရံုးေတာ ့သည္။ ေကာင္ေလးကလည္း
သူ ထင္ထားသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ့အစ္ကိုမွ ေဒၚလာ ေထာင္ခ်ီ၍ ေပးထားသၿဖင့္ ကူညီေနသည္ဟု ထင္ရွာ
ၿပီး ထိုေငြကို ေတာင္းလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေၿပာပဲ သူ ့အစ္ကို ေအးေဇာ္ႏွင့္ ဖုန္းေၿပာေစလိုက္၏။ ထိုအခါ
က်မွ သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အေၾကြးၿဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနမွန္း ရိပ္မိသြားၿပီး ဟိုဘက္မွ လူေတြကို ရွင္းၿပေတာ ့၏။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုတိုက္ခန္းမွာ ဆက္မေနေတာ ့ပဲ မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ဘက္သို ့ ေၿပာင္းခဲ ့ပါေတာ ့သည္။
ေကာင္ေလးထံမွ စာအုပ္က သူတို ့လက္ထဲ ေရာက္ေနသၿဖင့္ ေစာင့္၍ ေတာင္းခဲ ့ရန္မွာခဲ ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို
ထားခဲ ့လိုက္သည္။ သူ ့ကို နည္းနည္းလည္း ဒုကၡေတြ ႔ေစခ်င္၏။

ကြ်န္ေတာ့္အခက္အခဲကို ကူညီသူမွာ ကိုဆန္နီ ၿဖစ္သည္။ သူက သေဘၤာသားၿဖစ္ၿပီး၊ ယခုေတာ ့ ယိုးဒယားမွာ
ပင္က်င္လည္ေနသူၿဖစ္၏။ သူ ့အစ္ကိုက အေမရိကမွာ ရွိသည္။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးၾကသည္မွာ မၾကာေသး။
သူ ့ကို ႏွစ္ခါ သံုးခါ ေတြ ႔ဖူးထားၿပီး စကၤာပူ သံရံုးကိစၥမ်ား၌ ထဲထဲဝင္ဝင္ ကူညီေပးရင္း ရင္းႏွီးလာခဲ ့ၾကၿခင္း
ၿဖစ္သည္။ သူ ့ဥပဓိရုပ္က ခန္ ့ညား၏။ သေဘာေကာင္း၏။ ေဖာ္ေရြကူညီလိုစိတ္ ရွိ၏။ ကြ်န္ေတာ္ မဟာထိုင္မွာ
အခန္းငွားဖို ့ ၿပင္ဆင္ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူမ်ားႏွင္ ့ ၿပႆနာမၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးထားသၿဖင္ ့သူလည္း အေတာ့္
ကို ၿငဴစူခံရသည္။

မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲတြင္ ဖိုင္တို ့အေဖက အခန္းေလးတစ္ခန္း ငွားေပးသည္။ တစ္လလွ်င္ ဘတ္တစ္ေထာင္
သာေပးရသည္။လူ ေလးငါးေယာက္ ေနလို ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ ရန္ကုန္အိမ္ေရွ ႔အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္
လိုက္လာခဲ့၏။ သူက ဗီဇာ ရၿပီးၿပီ။ မၾကာခင္ စကၤာပူ ဝင္ေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာင္းလာၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္
အထိ ေကာင္ေလးလက္ထဲ စာအုပ္ ၿပန္မေရာက္ေသး။ ဟိုလူမ်ားက ၾကိဳတင္ ေဆာင္ရြက္ထားရသည္ ့အတြက္
ကုန္က်စရိတ္ ရွိသည္ဆိုကာ ေငြေတာင္းေနသည္ဟု ေကာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္လာသည္။
ကိုဆန္နီ၏ အဝတ္အိပ္ကိုလည္း အခန္းၿပင္ထုပ္ကာ ကိုဆန္နီကို လက္မခံေတာ ့ဟု သိရ၏။ ကြ်န္ေတာ္မိုက္ေသြး
ၾကြလာခဲ ့ၿပီ။ ၾကက္သတ္ရံုမွာ လုပ္ခဲ ့စဥ္ အတူေနသူ “ အခါ ” ဆိုသူက ကြ်န္ေတာ့္ပစၥည္း၊ပစၥယမ်ားကို ေၿမာင္း
ထဲ ပစ္ခ်ခဲ ့သၿဖင္ ့ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ရိုက္ပစ္ခဲ ့ဘူးသည္။ ယခုလည္း တစ္ပြဲ ႏႊဲရၿပန္ဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ဂပိ
ေစ်းသို ့သြားကာ ခုတ္ဓားရွည္တစ္ေခ်ာင္း ဝယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ ့ တကၠစီငွား၍ ေကာင္ေလးကို ေခၚရန္
ထြက္လာခဲ ့သည္။ တိုက္ခန္းသို ့ ေရာက္ေတာ ့ဟိုလူမ်ားမရွိ။ သူတို ့ ခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္မို ့
ေကာင္ေလး၏ စာအုပ္ကို ေတာင္းလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို ့ ထုပ္ေပးၾကပါ၏။
“ မင္းတို ့ ဆရာလာရင္ ေၿပာလိုက္ ငါေခၚသြားတယ္လို ့ ၾကားလား ”
ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ သတင္းစာစကၠဴႏွင္ ့ပတ္ထားေသာ အရာကို ၾကည့္၍ ခ်ာတိတ္ေလးေတြ ေခါင္းညိတ္၏။
ေကာင္ေလးကို ေခၚ၍ ကိုဆန္နီ၏ အဝတ္အိပ္ကိုပါယူၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့သည္။ ကိုဆန္နီလည္း ညေနက်
ေတာ ့ လိုက္လာခဲ ့သည္။ ဤသို ့ၿဖင့္ မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲတြင္ အခန္းက်ဥ္းေလးငွားကာ ေနာက္ထပ္ အပို ့
အၾကိဳမ်ား လုပ္ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။

တစ္ရက္မွာေတာ ့ အစ္ကို ့သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ ဂြ်န္နသန္ႏွင္ ့သူ ့ရည္းစားတို ့ ဘန္ေကာက္ ေရာက္လာၾက၏။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ကို အလည္အပတ္ လိုက္ပို ့ေပးရန္ အစ္ကိုက ေၿပာလာသၿဖင့္ သူတို ့တည္းခိုရာသို ့ ကြ်န္ေတာ္
လိုက္သြားခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔ေတာ ့ ဂြ်န္တို ့ဝမ္းသာသြားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ကို ဦးဆံုး အမဲ
သားေၿမအိုးဟင္း ေကြ်းဖို ့ ေခၚလာခဲ ့ၿဖစ္သည္။

သူတို ့က သိပ္မလိုက္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ အမတန္ ခ်ီးမြမ္း ေၿပာဆိုေနသည္ ့ ထိုဟင္းကို သံသယ ရွိေနၾက၍ပင္။
ၿပီးေတာ ့ သြားရမည္ ့ခရီးက မီးနစ္ေလးဆယ္နီးပါး ၾကာဦးမည္ဆိုသၿဖင္ ့မလိုက္လိုၾက။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘက္က
လည္း မေကာင္းဘူးဆိုလွ်င္ စိတ္တိုင္းက် ၿဖစ္ေစရမည္ဟု ကတိေပးကာ ေခၚလာခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က
ေသခ်ာေပါက္ သိထားသၿဖင္ ့ထိုသို ့ ေခၚႏိုင္ၿခင္းပင္။

ထိုဆိုင္မွ ေရာင္းေသာ အမဲသားေၿမအိုးႏွင္ ့ အကင္သုပ္မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ဧည္ ့သည္မ်ားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာရခဲ ့
ေပါင္းမ်ားခဲ ့ၿပီကိုး။ ဆိုင္အဆင္အၿပင္ေလးက ဘာမွမဟုတ္။ ကားဂိတ္ႏွင္ ့မလွမ္းမကမ္း ကြင္းၿပင္တြင္
တြန္းလွည္း ခပ္ၾကီးၾကီးကို ဗဟိုထားၿပီး ထိုင္ခံုမ်ား ခင္းက်င္းကာ ေရာင္းခ်ေသာ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးပင္ ၿဖစ္၏။
သို ့ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ စားပြဲအလံုးႏွစ္ဆယ္မွာ လူၿပည့္ေနတတ္သည္။

ဆိုင္ကိုေတြ ႔ေတာ ့ဂြ်န္က ေခါင္းခါသည္။ ကိစၥမရွိ။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာလွ်င္ ေက်းဇူးတင္စကား ေၿပာေတာ ့
မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီးေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရင္းႏွီးေနေသာ ဆိုင္ရွင္က
ထံုးစံအတိုင္းပဲလားဟု ႏႈတ္ဆက္၏။ သူသိထားသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္လာလွ်င္ အမဲသားအရြတ္ကင္ႏွင္ ့အသား
ကင္၊ ၾကက္သားေၿမအိုးဟင္း၊ ၾကက္သားသုပ္မ်ား မွာေနၾကၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ပင္။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္
ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး စားစရာတစ္ခ်ိဳ ႔ ထပ္တိုးမွာလိုက္၏။ မ်က္ႏွာ မၾကည္မသာ ၿဖစ္ေနသည္ ့ ဂြ်န္အား ဘီယာ
ပုလင္းၿဖင္ ့ စ, ၍ ဧည့္ခံလိုက္ေတာ ့သူ နည္းနည္း ၿပံဳးလာသည္။ သူက ဘီယာသမား၊ အစ္ကိုႏွင့္ သူတို ့ဘီယာ
ဆိုင္ထိုင္လွ်င္ ေလးဂ်ားကုန္သည္ ့တိုင္ အရွိန္မပ်က္တတ္။ ယခုလည္း ဘီယာကို ေတြ ႔ေတာ ့ နဲနဲ စိတ္ေပ်ာ္လာ
ၿခင္းၿဖစ္မည္။

ဂြ်န္က ဓါတ္ပံုသမားၿဖစ္သည္။ ဓါတ္ပံုၿပပြဲမ်ားပင္ က်င္းပခဲ ့ၿပီးၿပီ။ အစ္ကိုႏွင္ ့သူက အစုစပ္ကုမၸဏီတစ္ခု ဖြင္ ့ထား
ၾကသည္။ ဂြ်န္တစ္ေယာက္ မၾကာခင္ ၿမန္မာၿပည္သို ့ အလည္အပတ္သြားရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ဦးမည္ဟု သိထား
သည္။ ၿမန္မာ ့ေရေၿမေတာေတာင္ႏွင္ ့ ေက်းလက္ေဒသမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး ၿပပြဲလုပ္ရန္လည္း သူ စိုင္းၿပင္းေန
သည္။ ဘန္ေကာက္လာၿခင္းမွာလည္း လွပူရီ ေရေပၚေစ်းသို ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္ လာခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။ မနက္ဆိုလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္ လွပူရီ ေရေပၚေစ်းသို ့ လိုက္ပို ့ေပးရဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘီယာငံုေနစဥ္မွာပင္ အကင္တစ္ခ်ိဳ ႔ ေရာက္လာ၏။ ေၿမအိုးတစ္အိုးလည္း ေအာက္ေၿခ၌ မီးေသြး
ဖို အေသးစားေလးၿဖင္ ့ေရာက္လာ၏။ အမဲသုပ္ေတာ ့ ေရာက္မလာေသး။ မီးေသြးမီးအားေကာင္းလာေအာင္
ေစာင္ ့ရင္း ပြက္လာသည္ ့အခါ ေၿမအိုးထဲထည္ ့ရန္ ယမ္းစိမ္းတို ့၊ အေမႊးနံ ့သာတို ့ၿဖင့္စီမံထားေသာ အသား
ပန္းကန္ထဲမွ အသားမ်ား ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ထည္ ့ရ၏။ ေၿမအိုးက ပရိတ္အိုးသာသာေလးၿဖစ္သည္မို ့ အမ်ားၾကီး
ထည္ ့၍မရ။ မီးအားၿပင္းလာၿပီး အသားမက်က္ တက်က္မွာ အသီးအရြက္မ်ား ထည္ ့သည္။ နည္းနည္းေမႊၿပီး
လွ်င္ စားလို ့ရၿပီ။

ဂြ်န္တို ့ေရွ ႔မွ ပန္းကန္လံုးမ်ားထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ စပ္ထည္ ့ေပးၿပီး အခ်ဥ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ ့အနက္ ၾကိဳက္တာႏွင္ ့
တို ့စားရန္ ရွင္းၿပသည္။ အနံ ့က ေထာင္းေထာင္းထ, ေနၿပီမို ့သူတို ့ၾကာၾကာမေစာင္ ့ေတာ ့ဘဲ စားၾက၏။ အခ်ဥ္
က အစပ္ၿပင္းၿပင္းက တစ္မ်ိဳး၊ အစပ္မပါသည္က တစ္မ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး အစပ္ၿဖင့္သာ
တို ့ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ်မေၿပာပဲ အမဲသုပ္ကို စားရင္း သူတို ့ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဂြ်န္တို ့ႏွစ္ေယာက္
လံုး အၿပံဳးကိုယ္စီၿဖင္ ့စကားေတြ တြတ္ထိုးေနၾကၿပီ။ ေနာက္ေတာ ့ သူတို ့ဘာသာစပ္၍ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပဲ စားၾက
ေလၿပီ။ ဂြ်န္တစ္ေယာက္ ဘီယာငံုလိုက္၊ ဟင္းေတြစားလိုက္ၿဖင္ ့သူ ့ရည္းစားက တားမွပင္ ဘီယာႏွစ္လံုးကုန္ၿပီး
ေနာက္ သူ ထပ္မမွာေတာ ့။ ဟင္းကိုေတာ ့ စားဆဲပင္။ စား၍ ေသာက္၍ ဝ, ၾကၿပီဆိုမွ ဂြ်န္က ေၿပာလာ၏။
“ မင္းကို အစက မယံုဘူးကြ၊ ဒီေလာက္ေကာင္းမယ္လို ့ မထင္ခဲ ့ဘူး၊ စားလို ့မေကာင္းခဲ ့ရင္ လာခဲ ့ရတဲ ့ အခ်ိန္
ေတြကို ၿပန္ေရာ္ခိုင္းမလို ့၊ အခုေတာ ့ .. ေက်းဇူးပဲေဟ ့”

ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးရင္း ေနာက္တစ္ေန ့ လွပူရီ ေရေပၚေစ်း သြားဖို ့ကိစၥ ေဆြးေႏြးၿဖစ္ၾက၏။
လွပူရီ ေရေပၚေစ်းကို ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ဖူးပါ။ သြားပံုကိုေတာ ့သိသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ အေဝးေၿပးကားဂိတ္သို ့
ကားငွားၿပီး ထြက္လာခဲ ့ၾကသည္။ အခ်ိန္က မနက္ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စီးလာ
သည့္တကၠစီကားမွ ကားဆရာက ေရဒီယိုဖြင့္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သီခ်င္းသံ ရပ္
သြားၿပီး အေရးေပၚ ေၾကညာခ်က္ထြက္လာ၏။ လွပူရီေဆးရံုကို ၿမန္မာလက္နက္ကိုင္ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္စီး
ထားသည္ ့ သတင္းၿဖစ္သည္။ သတင္း ေၾကညာခ်က္ကို မရွင္း၍ တကၠစီသမားအား ေမးၾကည့္ရာ တကယ္ပါဟု
ဆို၏။ တိုက္ရိုက္ ထုပ္လႊင့္ၿပသေနၿခင္းဟုပင္ ရွင္းၿပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဂြ်န္တို ့ကို ရွင္းၿပသည္။ ဂြ်န္တို ့လည္း
အံ ့ၾသေနၾက၏။ ယခုပင္ လွပူရီ ေရေပၚေစ်းသို ့ သြားရန္ အေဝးေၿပးကားဂိတ္သို ့ လာခဲ ့ၾကသည္ကိုး..။

ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရေတာ ့သည္။
“ ဂြ်န္ေရ .. ငါလိုက္လို ့ မၿဖစ္ေတာ ့ဘူး၊ ငါတို ့ ေရာက္ရင္ ကားဂိတ္ေတြမွာ စစ္ေဆးေနမွာ ေသခ်ာတယ္ ”
“ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းကြာ .. မင္းမွာ ပတ္(စ)ပို ့ ရွိေနတာပဲ ”
“ မတူဘူး ဂြ်န္ .. ဒီအခ်ိန္ အဲဒီကို ငါေရာက္သြားရင္ ဘာမွ ေမးၿမန္းမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ၿမန္မာဆိုတာနဲ ့ ေခၚထားမွာ
ေသခ်ာတယ္။ မင္းတို ့က ကိစၥမရွိဘူး၊ စကၤာပူေတြ၊ ဒါေပမဲ ့ ဂြ်န္... မင္းဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ေတာ ့ သတိထားေနာ္၊
ဒီနယ္ေၿမေတြက သိပ္မေကာင္းဘူး”

ဂြ်န္က သိပ္နားမလည္။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ၿခင္းကိုမူ မကန္ ့ကြက္။ ဤသို ့ၿဖင့္ ဂြ်န္တို ့ႏွစ္ဦးအား လွပူရီ
ကားေပၚသို ့ တင္ေပးခဲ ့ၿပီး အခန္းသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့ပါသည္။ လွပူရီကို ကြ်န္ေတာ္ ေရွာင္ခဲ ့ေသာ္ၿငား
လွပူရီဂယက္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဆန္နီကို မေရွာင္ပါေခ်။ ေနာက္သံုးရက္အၾကာတြင္ ဖိုင္တို ့ လမ္းထဲမွ ရဲသတင္း
ေပး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဘာေတြမွန္းမသိဟု တိုင္တန္းလာသၿဖင္ ့ ေလဆိပ္သို ့
ဧည္ ့သည္မ်ားပို ့ၿပီး ၿပန္အလာတြင္ လမ္းထိပ္အေရာက္၌ ဆီးဖမ္းပါေလေတာ ့သည္။

ဤေနရာသည္ ယခင္ေနခဲ ့ေသာ တိုက္ခန္းမ်ားလို မဟုတ္။ ဆူပူရႈပ္ေထြးေသာ ရပ္ကြက္ေလးၿဖစ္ၿပီး လူမ်ိဳးစံုေန
သည္ ့ေနရာလည္း ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖမ္းခ်ိန္၌ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ စာအုပ္က ႏွစ္အုပ္၊ ႏွစ္အုပ္စလံုး ဗီဇာရွိေန၏။
ကိုဆန္နီ ့ဆီမွာလည္း သေဘၤာသားစာအုပ္ေရာ၊ ပတ္(စ)ပို ့ စာအုပ္ပါ အဆင္သင္ ့ ရွိေန၏။

ကိုေထာက္လွမ္းေရးၾကီးမ်ားက ဒါကို လက္မခံ။ ရံုးေရာက္မွ စစ္ေဆးၿပီး လႊတ္ေပးမည္ဟု ဆိုကာ လက္ထိပ္
ေနာက္ၿပန္ခတ္ၿပီး ဟိုင္းလတ္ကားေပၚ မ,တင္ကာ ေခၚသြားပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား လွပူရီကန္ ့ထဲမွ
လူမ်ားဟု ထင္ေနၾက၏။ ဘယ္လိုမွ ရွင္းၿပ၍ မရ။ ထိုင္းစကား တတ္သလားေမးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုဆန္နီပါ
အဂၤလိပ္လိုခ်ဥ္း ဘုေတာေတာ ့သည္။

“ ေခြးသားေတြ မ်က္ႏွာက သူပုန္ရုပ္ေတြပဲေဟ ့ ” ဟု သူတို ့က ေကာက္ခ်က္ခ်၏။ သို ့ရာတြင္ သူတို ့ထဲ၌
အဂၤလိ္ပ္စကားတတ္သူ မရွိ။ ယိုးဒယားလိုသာ မေအ၊ ႏွမ မိုးမႊန္ေအာင္ ဆဲ၍ ဓါတ္ပံုမ်ားကို တိုက္ၾကည္ ့ေနၾက၏။
ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ပံုမ်ား မတူေလ သူတို ့ ေဒါပြေလေလပင္။ သူတို ့ထင္သည္က လွပူရီမွ လက္နက္
ကိုင္ ဝင္စီးသူမ်ားႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ႔တည္းဟု ယူဆကာ သူတို ့ ရထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင္ ့ လာလာ
တိုက္ၾကည္ ့ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။

စခန္းကို ေရာက္သည္အထိ မၿပီးေသး။ လင္မယားႏွစ္စံုတြဲႏွင္ ့လူလတ္ပိုင္း ႏွစ္ဦးကို ေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို
ၿပၿပန္၏။ ဟိုလူေတြ ေခါင္းခါၿပသည္။ ဒါလည္း သူတို ့က မလႊတ္ေပးေသးပါ။ ၿပီးေတာ ့ သူတို ့အၾကံက မကုန္ေသး
ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ နားတြင္ ၿမန္မာတစ္ေယာက္ လာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့ စကားမ်ားကို နားေထာင္ခိုင္း၏။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ ့မွ ေက်နပ္လက္ခံၿပီး စကားေအးေအးေဆးေဆး ေၿပာလာေတာ ့သည္။ သူတို ့ လူမွားဖမ္း
သည္ ့ အေၾကာင္းပင္။ သို ့ေသာ္ စစ္ေဆး၍ မၿပီးေၿမာက္ေသးသၿဖင္ ့ အခ်ဳပ္ထဲသို ့ဝင္လိုက္ပါဦးဟု နားခ်ေလ
ေတာ ့၏။


( ဆက္ရန္ )

..............................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ )၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၂ )

တရားရွာသည္ဆိုသည္ ့ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့အထင္ေတာ ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား မိန္ ့ဖူးေနသည္ ့ “ သံေဝဂ ”
ဥာဏ္ေတာ ့ရွိဘို ့ လိုသည္ဆိုတာကို ၿပန္သတိရမိပါသည္။ သံေဝဂ ဥာဏ္ အေၿခခံပါမွ ယၡဳလို သမထ၊ ဝိပႆနာ
ဘာဝနာ အလုပ္မ်ားကို ပို၍ လုပ္ၿဖစ္ၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္မိသြားၿခင္းဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါ၏။

ေလာက လူ ့ဘဝကို စိတ္ပ်က္ၿခင္း၊ ၿငီးေငြ ႔သြားၿခင္းကို “ သံေဝဂ” ရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ထင္ပါသည္။
လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အခ်စ္ေရး အိမ္ေထာင္ေရးတို ့မွသည္ ရ,ထားသည္ ့ ကိုယ္ ့ဘဝ၏ မဆံုးႏိုင္
မကုန္ႏိုင္ေတာ ့ေသာ ေန ့စဥ္ၾကံဳ ႔ေတြ ႔ ေၿဖရွင္းေနရမည္ ့ “ .... ရအံုးမယ္ ” ဆိုသည္ ့ ထူးမၿခားနားေတာ ့ေသာ
ကိစၥေတြအားလံုးကို ၿငီးေငြ ႔ စိတ္ပ်က္လာၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သလို ေန ့တိုင္း မပ်ိဳပဲ အို, အို လာသည္ ့ ဇရာမီးကို
လည္း သတိ စ,ၿပဳမိ၍ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ ႔က လူမႈစီးပြားအေရး အားလံုး အဆင္ေၿပ ေခ်ာေမြ ႔သည္ ့ၾကားမွ “ဘာဝနာေတာ” ကို တိုးဝင္လာေနတာ
ကြ်န္ေတာ္ေတြ ႔ရသလို၊ တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့လည္း ေလာကီလူ ့ေဘာင္မွာ မေနႏိုင္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ က်ရံႈး
လာၾကေသာေၾကာင္ ့ ရိပ္သာကို ကိုယ့္ရဲ ႔ ထာဝရ အိပ္ယာလို မွီခိုလာခဲ ့ၾကသည္။ တရား၏ အရိပ္ကို ခိုလံႈလာ
ၾကၿခင္း၊ ေနာက္ဆံုးလဲေလ်ာင္းရာကို ရွာလာၾကၿခင္း၊ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္အတြက္ အားကိုး အားထားရာ အစစ္အမွန္
ကို ရွာလာၾကၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါ၏။

သံသယာၾကီးကို စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ ႔ သြားၿခင္း .. လို ့ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မသံုးလိုပါ။ စိတ္ကူးႏွင့္ေတာင္ ေညာင္းေန
ေအာင္ ၾကည့္ရမည့္ ရွည္ၾကာလြန္းခဲ ့သည္ ့ “ သံသယာခရီး ” ဆိုသည္ကကေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ သံုးစြဲဖို ့ မတန္
လြန္းေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါသည္။

လုပ္ခ်င္တာအကုန္လုပ္လာခဲ ့ၿပီး ဆံပင္တို ့ ၿဖဴခ်ိန္၊ အသားအေရ တို ့ တြန္ ့လာခ်ိန္ ေရာက္မွ ဘာဝနာအလုပ္
ႏွင္ ့ ခ်မ္းသာရာအမွန္ကို ရွာပါေတာ ့မည္ဆိုလွ်င္ ပို၍ ခရီးမေရာက္ႏိုင္ပါေၾကာင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္ မွတ္သား
ထားမိပါသည္။ ဆံပင္တို ့နက္ေနေသးခ်ိန္၊ ဥာဏ္တို ့ ထက္ၿမက္ေနေသးခ်ိန္၊ ကိုယ္ ့ခႏၶာတို ့ သြက္လက္ေနခ်ိန္
တို ့တြင္ လက္ဦးေအာင္ စ,ထားမိပါမွ ဆံပင္တို ့ၿဖဴ၍ ကိုယ္ ့ကို အပစ္ခံ ရေတာ ့မည္ ့အခ်ိန္တြင္ ခ်မ္းသာရာ
အစစ္ႏွင္ ့ ႏွလံုးသြင္းေနတတ္မည္ဟု ဆိုလိုရင္းၿဖစ္ပါမည္။

“ ဝိပႆနာ ဘာဝနာ” အလုပ္သည္ ဥာဏ္အလုပ္၊ ပညာအလုပ္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဥာဏ္တို ့ ထက္ၿမက္ေနခ်ိန္
တြင္ လုပ္ပါမွ၊ စ, ထားၾကပါမွ ပို၍ အက်ိဳးမ်ားပါမည္ဟု ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက အၾကိမ္ၾကိမ္ မိန္ ့ဆိုေနၾကသည္။

ႏုငယ္စဥ္ ၿဖတ္လတ္ေသာ အေတြးအၿမင္တို ့ၿဖင္ ့ လတ္ဆတ္ေသာ ခ်မ္းသာၿခင္း အစစ္ တို ့ကို ဘယ္ေတာ ့မွ
မေမ ့မေလ်ာ ့ႏိုင္ေတာ ့ေအာင္၊ ေနာက္ဆံုးထြက္ရေတာ ့မည္ ့အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ဆံုးပိတ္အၿဖစ္ က်န္ေနအံုးမည္ ့
“ဘဝင္စိတ္ကေလးအထိ ” စြဲေန ၿမဲေနေအာင္၊ ေလ ့က်င္ ့ပ်ိဳးေထာင္ထားဘို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

အဲ .. တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့ သိခ်င္၊ စူးစမ္းခ်င္၊ စမ္းသပ္ခ်င္ သည္ ့ ဆႏၵ မ်ားၿဖင္ ့ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလ ့လာအား
ထုပ္ေနၾကေတာ ့သည္။ သည္အုပ္စုတြင္ေတာ ့ လူငယ္၊လူရြယ္ေတြ အေတာ္မ်ားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ဝင္ခဲ ့ေသာ
ရိပ္သာ သံုးခုတြင္ ေတြ ႔ခဲ ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္၊ စီးပြားတစ္ဖက္ႏွင္ ့ အားသည္ ့ ရ,သည္ ့
အခ်ိန္တိုင္း ရိပ္သာကို ေၿပးခိုေနၾကသည္။

မည္သည္ ့အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင္ ့ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ အထက္ပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလံုးသည္ ကိုယ္က်င္လည္ေနရေသာ
ကိုယ္ ့ဘဝ၊ ရ,ထားေသာ လူ ႔ဘဝကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ သတိၿပဳလိုက္မိသူမ်ားၿဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္
ႏွင္ ့ တစ္ေယာက္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ၿမင္သည္ ့ အတိမ္အနက္သာ ကြာမည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ ့မကြာႏိုင္ပါေပ။
ေအးခ်မ္းမႈ အစစ္ကို ရွာသည္ ့ေနရာမွာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ တကယ္ ့စစ္မွန္ၿပီး ၿငိမ္ၿပီးေအးေနသည္ ့
ေအးခ်မ္းမႈ ဆိုတာကိုေတာ ့ ဤေလာကဝယ္ “ သိ ” သူ နည္းလြန္းသလို တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့လည္း သိသလိုရွိေန
ေပမယ္ ့ လုပ္ရမည္ ့ ၿဖည့္က်င္ ့ရမည္ ့ ကိစၥေတြအတြက္ လက္တြန္ ့ေနၾကေသးသူေတြကလည္း အလြန္မ်ား
ေနပါေသး၏။ ေစာပါေသးတယ္၊ အခ်ိန္မတန္ေသး၊ “ .... လုပ္ရအံုးမယ္ ့ကိစၥေတြ ” က ရွိေသး၊ ပ်င္းတယ္၊
ေနာက္မွ ေနာက္မွ ... မ်ားစြာႏွင္ ့ပဲ ၿပကၡဒိန္အုပ္တို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ေၿမခ, ေနခဲ ့ရသည္မွာလည္း ယေန ႔တိုင္ပဲ
ဆိုပါေတာ ့ ။

အဲ တစ္ခ်ိဳ ႔ ...၊ တကယ့္ တစ္ခ်ိဳ ႔ပဲ ဆိုၾကပါစို ့...။
ေတြ ႔ေန၊ ၿမင္ေနလို ့ပါပဲ ၊ ကိုယ့္ဘာသာ၏ အဓိက အဆီအႏွစ္ၿဖစ္ေနေသာ သည္ဘာဝနာအလုပ္ကို ကိုယ္က
ကိုယ္ ့မွတ္ပံုတင္၏ လူမ်ိဳးကိုး၊ ကြယ္သည္ ့ဘာသာေနရာမွာ ၿမန္မာလူမ်ိဳး၊ ဗုဒၶဘာသာဟု ၿဖည့္ထားခဲ ့ေပမယ္ ့
ကိုယ္ ့ဘာသာ မဟုတ္သလိုပါပဲ။ “ေသာက္ေတာ္ရည္” ေလးေတာင္မတင္မကပ္မိၾကပဲ ဖာသိဖာသာ ေန,ေနၾက
ၿခင္းပင္ ။ အဲ ့လိုလူမ်ိဳးက်ေတာ ့လည္း တတ္ေရာင္ကားပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ မတတ္တစ္တတ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ၾကံဳလို ့ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊
မၾကံဳလို ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ နဲနဲေလး ေယာင္လို ့မ်ား ဘာသာေရးအေၾကာင္း၊ ဘာဝနာတို ့အေၾကာင္းမ်ား စ,မိရင္ အမတန္
ထူးဆန္းအံၾသဖြယ္အၾကည္ ့ႏွင္ ့ အၾကည္ ့ခံရသလို၊ ကြယ္ရာတြင္လည္း လက္ကေလးကြယ္ၿပီး ေမးေငါ ့ၿပတတ္
ၾကၿပန္ပါသည္။ အား မ်ားသည္ ့ သူတို ့ၾကားတြင္ ကိုယ္က အေကာင္းကေန အရူးၿဖစ္ရေတာ ့သည္။ ေအာ္...ကိုယ္
ကိုယ္တိုင္ကလည္း တတ္ေရာင္ကားေပပဲကိုး ...။

..................................................................................................................

“ အင္း ေလ ... နဲေတာင္နဲေသးတယ္၊ ကိုေက်ာ္ကလည္း ...၊ သူ ့ဖာသာသူ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ ့၊ ကိုယ္ ့အလုပ္
ကိုယ္လုပ္ေလ၊ ႏို ႔ ... ေနပါအံုး ကိုေက်ာ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လုပ္ၿဖစ္ေနလို ့လဲ၊ ၿဖစ္ပ်က္ ( ၁ ) ကတည္းက
ဖတ္ၿပီး ေၿပာခ်င္ေနတာ .. လွ်ာကို ရွည္လြန္းတယ္၊ ၾဆာၾကီးေပါ ့ေလ ... ”
“ ေဒၚၾကယ္ ” ေခၚ “ ၾကယ္ကေလး ” က ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ေတြ ႔ စဥ္ ေၿပာလိုက္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
( အဆိုပါ ၾကယ္ကေလး သည္ ဟိုးအရင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ ့ဘူးသည္ ့ “ ၾကယ္ကေလး ” ပို ႔(စ) အေဟာင္းထဲမွ
ကြ်န္ေတာ္ ့ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးပဲၿဖစ္ပါသည္။ )
“ ဟ ... ေဒၚၾကယ္ရယ္၊ ေတြ ႔မယ္ေတာင္မၾကံေသးဘူး၊ ရန္ၿဖစ္ခ်င္ေနၿပီ.. ေသာက္ပါအံုး..၊ ေအးေတာ ့မယ္ ”
ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ ေၿပာၿဖစ္သည္။
“ အမယ္ မွာကတဲက ေရခဲနဲ ႔ မွာၿပီးေတာ ့မ်ား...”
ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ အမတန္ တည္ ့ခဲေသာ မိတ္ေဆြကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာ္ဖီတငံုေလာက္ ငံု ရင္း ၾကည္ ့
ၿဖစ္သည္။ ပုလင္းဖင္ေလာက္ရွိသည္ ့ မ်က္မွန္ထူထူၾကီးတြင္ ဒီဂရီ အနည္းငယ္ တိုးလာသည္မွအပ အရင္
ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသံုး ဓါတ္ေလွကားေမာင္းစဥ္ကအတိုင္း “ စြာ ” ေနတံုးပင္။ ယခုေတာ ့ဆဲဗင္း
အလဲဗင္း ညလံုးေပါက္စတိုးဆိုင္တြင္ သူဝင္လုပ္ေနၿပီး သူ ့ညဂ်ဴတီ အထြက္တြင္ ဆံုမိၾကၿခင္း ၿဖစ္၏။

“ ဘယ္ေလာက္ နားလည္ေနလို ့လဲ .. ေဝၚတို ့ေတာ ့ သိပ္မသိဘူး၊ ကိုေက်ာ္ေၿပာသလိုေတာ ့ အသက္ရႈၿဖစ္
ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္ ့ အၿမဲတန္းလည္း မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေမ ့ေနတာမ်ားတယ္ေလ ..၊ ကိုယ္အသက္ရႈေနတာကို..”
“ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီလိုပါပဲ၊ အဲ .. သတိရရင္ေတာ ့လုပ္မိတယ္၊ အခုဟာက ဟိုတုန္းကလိုပဲ အဲ ့ဒီ အာနာပါန
အလုပ္ကေန တဆင္ ့ဒီဘက္ကို တြဲၾကည္ ့မိတာ ..”
“ ဒါနဲ ့ ... မီးေလာင္ေရာ .. ဆိုပါေတာ ့ ...”
ေဒၚၾကယ္က ေကာ္ဖီ ငံုရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေနာက္၏။
“ အင္းေလ .. လုပ္တိုင္း ေလာင္ေတာ ့တာ..”
“ ဒီေတာ ့ .. ”
“ ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးလင္ ့ေတြကို ဝင္နားေထာင္တယ္၊ နဲနဲေတာ ့ သိလာသလိုလို ရွိလာတယ္၊ သီအိုရီ
ကို ေၿပာတာေနာ္...”
“ အင္း .. ”
“ ေဝဒနာကေတာ ့ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ေပၚလာမွာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္က အဲ ့ဒီေဝဒနာေပၚမွာ “ ငါ ” ထပ္မိေနတာကိုး”
သူ လွည္ ့ၾကည့္လာသည္။
“ အမွန္က ခြာရႈ ႔ ရမွာပါတဲ ့၊ ေဝဒနာကို သိလိုက္တဲ ့စိတ္ က သတ္သတ္၊ နာက်င္ကိုက္ခဲပါတယ္လို ့ ခံစားပစ္
လိုက္တဲ ့ ေစတသိတ္က သတ္သတ္ပါ ”
“ ဟင္ .. ဘာလဲ၊ စိတ္ နဲ ့ ေစတသိတ္ မတူဘူးလား .. ”
“ မတူဘူး ... ေဒၚၾကယ္ရ၊ စိတ္ ကေတာ ့မ်က္ေစ ႔ႏွစ္လံုးပြင္ ့ကတည္းက ကိုယ္ ့ဝန္းက်င္က အာရံုအားလံုးကို
သိ ေနလိုက္တာပဲေလ၊ အဲ ... ေနာက္စိတ္ ၊ ေစတသိတ္က ၾကိဳက္မႈ၊ မၾကိဳက္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈတို ့ကို
ခြဲၿခားပစ္လိုက္တာပါ ..၊ ကဲ ... အခုေသာက္ေနတဲ ့ ေကာ္ဖီဗ်ာ..၊ အမွန္က ေကာ္ဖီလို ့ ေခၚေစလို ့ အမည္တြင္လို ့
ေခၚေနရတဲ ့ ေကာ္ဖီကို ၿမင္တာနဲ ့ ေကာ္ဖီလို ့ သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ခဏေလးရပ္..၊ အဲ ... အဲ ့ဒီ အၿမဳပ္ကေလးေတြ
ေဖာင္းတက္ေနတဲ ့ ေကာ္ဖီကိုပဲ ၾကိဳက္ခ်င္၊ ေသာက္ခ်င္လိုက္တာ၊ ေမႊး လိုက္တာ ... စ တဲ ့ ခ်င္ၿခင္း၊ ၿဖစ္ခ်င္ၿခင္း
ေတြ ၿဖစ္လာတဲ ့ ေနာက္စိတ္ ေစတသိတ္က သတ္သတ္ေလ၊ ေရွ ႔က သိစိတ္ေတြကို ေနာက္စိတ္ၿဖစ္တဲ ့
ေစတသိပ္က အေရာင္ဆိုးလိုက္တာ ေၿပာတာပါ။ ဒီလိုပဲ ၾကိဳက္မႈ၊ မၾကိဳက္မႈေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေလာဘေတြ၊
ပ်င္းတာ၊ ေပ်ာ္တာ၊ လြမ္းတာ၊ ေဆြးတာ၊ ေလတာ၊ ခ်စ္တာ ၊ မခ်စ္တာ .... ”
“ အမယ္ေလး ... ကိုေက်ာ္... ေတာ္ေတာ္..၊ အခု ေကာ္ဖီကို က်မပဲ တိုက္ပါ ့မယ္၊ တတ္ပဲ တတ္ႏိုင္လြန္း ...”
“ ကဲပါ .. ဆက္ေၿပာပရေစ၊ အရွိန္တက္လာလို ့၊ အဲ ့ဒီ စိတ္ေစတသိတ္ကိစၥကို ခဏထားၿပီး၊ အလုပ္စခန္းၿဖစ္
တဲ ့ ၿဖစ္ပ်က္ ကိစၥကို ၿပန္သြားမယ္၊ ဘာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေဝဒနာေတြ ၿဖစ္လာသမွ် မပ်က္ပဲ တက္တက္
လာေနရတယ္ဆိုတာက ..... ”
“ အင္း ....ၾဆာၾကီး ...ဆိုပါအံုး ”
“ ခႏၶာ ငါးပါးအေၾကာင္းကို လံုးဝ နားမလည္ေသးလို ့ပဲ၊ ရိပ္သာေတြသာ ေရာက္ခဲ ့ေၿပာင္းခဲ ့ေပမယ္ ့ ဥာဏ္အား
နည္းလြန္းေတာ ့ လိုက္မမွီ၊ လိုက္မမွီေတာ ့ မသိပဲ ရမ္းလုပ္၊ရမ္းလုပ္ေတာ ့မရ၊ မရေတာ ့ မရေကာင္းလားဆိုၿပီး
ခါးေတာင္းက်ိဳက္ .. ”
“ ဟင္ .. ကိုေက်ာ္က ရိပ္သာထဲမွာ ခါးေတာင္းက်ိဳက္တယ္ .. ”
“ ဟာ.. ေနစမ္းပါအံုး၊ တင္စား ေၿပာတာပါဗ်၊ ခ်မ္းသာကို တိုက္ပြဲဆင္ၿပီး ရွာခဲ ့မိတာ၊ ၿဖစ္ပ်က္ကို ေဒါသနဲ ့ ရွာခဲ ့
မိတာ ေၿပာတာပါ .. ”
“ ဆက္ပါအံုး .. ”
“ အမွန္က အဲ ့ဒီ ခႏၶာငါးပါးဆိုတာ ေဟာဒီ ့ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတဲ ့ အေမက ေမြးေပးထားတဲ ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို
ေၿပာတာမဟုတ္ပဲ၊ ေကာ္ဖီကို ေကာ္ဖီ ...လို ့ သိ ၊ အဲ ့လို သိ ၿပီးေတာ ့ ၾကိဳက္သြားတဲ ့ အထိ ၿဖစ္ေပၚခဲ ့ရတဲ ့
တစကၠန္ ့ အတြင္း၊ မ်က္ေစ ့တစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ အတြင္း ၿဖစ္ေပၚ ေၿပာင္းလဲ သြားတဲ ့စိတ္ေစတစ္သိတ္၊
ရုပ္နာမ္တို ့ ဖြဲ ႔စည္းထားတဲ ့ ခႏၶာငါးပါး ပါပဲတဲ ့ဗ်ား... ”
“ ေကာ္ဖီ ေသာက္လိုက္ဦး .. ေအးေတာ ့မယ္ ”
သူက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေနာက္သည္။ သူ ့ေခါင္းကို လက္ႏွင္ ့ ထု မည္ရြယ္ေတာ ့ သူ ေခါင္းကေလး ပု သြား၏။
“ အဲ ့ဒီ ခႏၶာငါးပါးထဲမွာ ရူပေကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ဝိညာဏကၡႏၶာ တို ့ ေပါင္းစပ္
ဖြဲ ႔စည္းထားပါတယ္တဲ ့။ အမွန္ကေတာ ့ စိတ္၊ ေစတစ္သိတ္ ၊ နာမ္၊ ရုပ္ လို ့ ေၿပာရင္လည္း ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က
ခႏၶာငါးပါးဖြဲ ႔ၿပီးရွင္းမွ ရမွာမို ့ ခႏၶာငါးပါးလို ့ သီးသန္ ့ထပ္ခြဲရတာပါတဲ ့။ အမွန္ကေတာ ့ တစကၠန္ ့မွ်ေလာက္ေသာ
အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာပဲ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္သြား၊ ေၿပာင္းလဲသြားေနတဲ ့ ရုပ္၊ နာမ္ ေတြရဲ ႔ သေဘာကို ရႈ ႔ေန၊ သိေန၊
မွတ္ေနရင္လည္း အတူတူပါပဲ တဲ ့.. ”

“ ........ ”

“ ပါဠိလိုေတြ သိပ္မေၿပာခ်င္ေတာ ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပါဠိလို မရ၊ နားမလည္ေတာ ့ ရိုးရိုးပဲ ေၿပာၾကပါစို ့”
“ ရုပ္ဓါတ္ကေတာ ့ တစ္စကၠန္ ့အတြင္းမွာ ကုေဋ ငါးေထာင္ ့ရွစ္ရာရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿဖစ္ပ်က္ေနၿပီး၊ နာမ္က
ေတာ ့ တစ္စကၠန္ ့အတြင္းမွာ ကုေဋ တစ္သိန္းေက်ာ္ေအာင္ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္ေနပါတယ္တဲ ့ဗ်ာ၊ သိပ္ၿမန္လြန္းေတာ ့
မပ်က္ပဲ တည္ေနသလို၊ ၿမဲေန၊ ရွိေနသလို ၿဖစ္ရ၊ ထင္ေနရတာပါပဲ။ ခုန ေၿပာတဲ ့ ရုပ္၊ နာမ္ အေရအတြက္က
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဥာဏ္မ်က္ေစ ့ေတြနဲ ့ လိုက္ေရ လို ့မရေပမယ္ ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ၿမင္ခဲ ့ေတြ ႔ ခဲ ့တဲ ့အရာေတြ
ၿဖစ္ေနလို ့ အၾကြင္းမဲ ့ လက္ခံ ၾကရပါမယ္ေနာ္၊ ကမၻာ ့ေၿမပံုေပၚမွာေထာက္ၿပီး ဒီေနရာကေန၊ ဟိုကို ဒီလိုသြား
ရင္ ေရာက္ပါတယ္ဆိုရင္ အၾကြင္းမဲ ႔ လက္ခံရတဲ ႔ အရွိတရား၊ အမွန္တရား ေတြလိုပါပဲ ..”
“ အဲ ့ဒီ တစ္စကၠန္ ့အတြင္းမွာ ၿဖစ္ပ်က္ ေၿပာင္းလဲေနတဲ ့ ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနတတ္တဲ ့ ရုပ္ဓါတ္၊ နာမ္ဓါတ္၊သေဘာ
ေတြကို နီးစပ္ရာ ေလာက ဥပမာမ်ားနဲ ့ ထပ္ရွင္းထားပါတယ္၊ ၿမဲေနတယ္လို ့ ထင္ေနၿမင္ရသေလာက္ မၿမဲဲတတ္
တဲ ့ သေဘာေတြကိုေပါ ့ေနာ္... ”
“ အင္း ... အခုမွ၊ ေကာင္းခန္းေရာက္ၿပီ .. ” သူ က ေထာက္ေပး၏။
“ ဥပမာ ... တီဗီြဗ်ာ...၊ ခလုတ္ဖြင္ ့ဖြင္ ့ လိုက္ခ်င္းပဲ ဖန္သားၿပင္ေပၚမွာ ၿဒဗ္အမႈန္ေလးေတြက အစက္အေၿပာက္ ေလးေတြအၿဖစ္ သူတို ့အားလံုးအခ်င္းခ်င္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရိုက္ခတ္လာရၿပီးမွ ဖန္သားၿပင္ေပၚမွာ ေရာင္စံု ရုပ္သံ
တို ့ၿဖစ္ေပၚလာရသလို .... ”
“ အမယ္.. ေဝၚတို ့ အိမ္က လိုင္းေကာင္းပါတယ္...”
“ ဟာ.. မေနာက္နဲ ့ဗ်ာ..”
“ ကဲပါ ..၊ ဆက္ပါအံုး ”
“ မီးသီး၊ မီးေခ်ာင္းေတြကို ၾကည္ ့အံုးေလ..၊ မတူညီတဲ ့ ၿဒဗ္ဝတၳဳအမွန္ေတြက တန္စတင္နန္းၾကိဳးေပၚမွာ လ်င္
ၿမန္လြန္းေသာ အဟုန္ေတြနဲ ့ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာရိုက္ခတ္ ၿဖစ္ပ်က္ေနၿပီးမွ တဆက္ထည္း “လင္း” ေနသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္
ေနတာေလ..၊ အမွန္က အဲ ့ဒီထဲမွာ ၿဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္ စ,တဲ ့အေဟာင္းအေဟာင္းေတြကို အစားထိုးေနတဲ ့
အသစ္သစ္ေတြ အမ်ားၾကီး... ကို ၿဖစ္ပ်က္ေနတာ၊ သာမန္မ်က္ေစ ့နဲ ့ မၿမင္ႏိုင္ပဲ ဥာဏ္မ်က္ေစ ့နဲ ့မွ ၿမင္ႏိုင္သိ
ႏိုင္တဲ ့ ဝိပႆနာ အလုပ္ ၊ ၿဖစ္ပ်က္အလုပ္ကို ... အဲ ့လို ဥပမာေတြနဲ ့ အနီးစပ္ဆံုး ခိုင္းႏိႈင္း ရွင္းၿပခဲ ့တာ ... ”
“ ဒါဆို .. အသက္ရႈတာကေရာ .. ”
“ အဲ ့ဒီ အာနာပါနက တကယ္ေတာ ့ သမထ အုပ္စုဝင္အလုပ္တစ္ခုပါပဲ၊ ဒါန၊သီလ၊ အာနာပါနဘာဝနာအလုပ္
ေတြက ေကာင္းတဲ ့ သမထအလုပ္ေတြ ဆိုေပမယ္ ့ သံသယာအတြက္၊ အနီးစပ္ဆံုး မၾကာခင္ကြ်န္ေတာ္တို ့
ရင္ဆိုင္ရေတာ ့မယ္ ့ ေသလြန္ၿပီး ဒုတိယဘဝ ေရာက္ရ၊ လားရမဲ ့ လားရာဂတိေတြအတြက္ လံုးလံုး စိတ္ခ်လို ့
မရ ေသးတဲ ့ အလုပ္ေတြမို ့လို ့ပါ ... ”
“ ဒီအလုပ္ေတြရဲ ႔ အက်ိဳးေပးကေတာ ့ လုပ္သေလာက္၊ ထက္သန္သေလာက္ အက်ိဳးေပးမယ္ ့ အဖို ့ရွိေပမယ္ ့
ေနာက္ဘဝ လူ၊ နတ္ၿပန္ၿဖစ္ပါမွ အက်ိဳးေပးခြင္ ့ ၾကံဳမွာပါ ... ”
“ တကယ္လို ့ .. လူမၿဖစ္ဖူးဆိုရင္ေရာ ... ”
“ ေဒၚၾကယ္.. တကယ္မလို ့နဲ ့၊ ၿဖစ္ကိုမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ လက္သည္းခြံေပၚက ေၿမမႈန္ ႔ေလးနဲ ့ ဒီပထဝီေၿမၾကီးပမာဏ
ကို ႏိႈင္းၿပခဲ ့တဲ ့ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ လူ ့ဘဝ ရခဲတဲ ့ ဥပမာကို မေမ ့နဲ ့ေလ ”
“ ဟင္ ... ဒါဆို ၊ ေဝၚတို ့ အခု အသက္ရႈေနတဲ ့ ... ”
“ ေန .. ေနပါအံုး ....၊ ေဒၚၾကယ္ရယ္..၊ ဆက္ေၿပာပရေစ၊ အာနာပါန အလုပ္က စကၠန္ ့ေလာက္ေတာင္မၿငိမ္လြန္း
တဲ ့ စိတ္ကေလးကို ခ်ဥ္တိုင္မွာ ၿငိမ္ေအာင္ခ်ဥ္တဲ့ သမထအလုပ္ေလ၊ သိပ္လုပ္သင္ ့တာေပါ ့၊ စိတ္ၿငိမ္သြားၿပီး
ၾကည္လင္ေနမွ ပထမဆင္ ့ ေအးခ်မ္းေနမွာေလ၊ အဲ ့လို ၿငိမ္ၿပီးေအးခ်မ္းေနပါမွ ခုန ဥာဏ္စခန္း ၿဖစ္တဲ ့ ၿဖစ္ပ်က္
ဝိပႆနာရႈ ႔တဲ ့ဖက္ကို ၾကည့္ရ၊ သိရ မွာ ၊ သမထ အားေကာင္းမွ ရႈ ႔လို ့ပိုေကာင္းတဲ ့ သေဘာဆိုပါေတာ ့ ၊
ဒါေပမယ္ ့ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ လူဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ေလာက္က အဲ ့ဒီသမထအလုပ္ဖက္မွာပဲ အား
သန္ေနၾကၿပီး၊ ဝိပႆနာဘက္ကို မကူးၿဖစ္ခဲ ့ၾကတာ မ်ားပါတယ္တဲ ့ ”
“ ဟုတ္လား ... ဘာၿဖစ္လို ့လဲ .. ”
“ ဝိပႆနာက ဥာဏ္စခန္း၊ ပညာစခန္း ၿဖစ္ေနလို ့ပဲတဲ ့၊ ခက္တယ္လို ့ ဆိုခ်င္တာေနမွာ..၊ သမထအလုပ္ေတြနဲ ့
ဟိုး... ၿဗဟၼၿပည္ထဲထိ ေရာက္ႏိုင္ေပမယ္ ့၊ သမထလမ္းနဲ ့ေတာ ့ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္၊ နိဗၺာန္ ကို မရႏိုင္၊ မေရာက္ႏိုင္ဘူးလို ့ ဆိုတယ္..၊ ဝိပႆနာအလုပ္ ဘုရားတို ့ ေလွ်ာက္ခဲ ့ လုပ္ခဲ ့ လုပ္ေစခ်င္တဲ ့ အလုပ္မွသာလွ်င္
မဂ္၊ ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္ကို ရႏိုင္၊ ေရာက္ႏိုင္္တယ္လို ့လည္း ဆိုထားတယ္ ေဒၚၾကယ္ရ ... ”
“ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ေလ .. သမထ အလုပ္ကိုမလုပ္ပဲ ဝိပႆနာကို တိုက္ရိုက္ရႈ ႔လို ့လည္း ရတယ္တဲ ့၊
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အဲ ့ဒီနည္းနဲ ့ ဝိပႆနာအလုပ္လုပ္တာကို ပိုၿပီး အားေပးေတာ္မူခဲ ့တယ္ဆိုပဲ ”
“ ဘယ္လိုနည္းမို ့လို ့လဲ ... ”
“ တရားနာရင္း သစၥာေလးခ်က္ ၿပီးေအာင္ တစ္ပါးေသာအာရံုေတြကို မပ်ံ ႔လြင္ ့ေစပဲ နာေနတဲ ့တရားမွာပဲ စူးစူး
စိုက္စိုက္ နာယူေနတတ္တဲ ့နည္းပါပဲ .. ”
“ ဟင္ ... လြယ္ပါ ့မလား၊ ဒီေလာက္ ...”
“ ၿဖစ္ႏိုင္လို ့ ၿဖစ္ခဲ ့လို ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက တိုက္တြန္းေတာ္ မူေနတာေပါ ့၊ ဘုရားဇာတ္ေတာ္ေတြမွာ
တရားတစ္ပြဲၿပီးသြားတိုင္း လူေပါင္းသိန္းနဲ ့ခ်ီၿပီး မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ေတြ ရ ရင္း ေသာတပန္တည္သြားၾကတယ္
လို ့ အခိုင္အမာ ၿပဆိုထားၾကတာပဲ .. ”
“ ပါရမီ ပါၾကလို ့ေနမွာပါ .. ”
“ မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ .. တကယ္ေတာ ့ ပါရမီဆိုတာလည္း အေလ့အက်င့္ တစ္ခုပါပဲ၊ ေဟာတဲ ့ပုဂၢိဳလ္ဘက္ကလည္း
ရုပ္၊နာမ္ေတြေပၚမွာ စြဲကပ္ေနတဲ ့ “ ငါ ” ဆိုတဲ ့ ဒိတၳိ အယူကို ခြာႏိုင္ေအာင္ ေဟာသလို၊ နာသူဖက္ကလည္း
အဲ ့ဒီ သစၥာတရားေတြကို စူးစူးစိုက္စိုက္ပဲ နာၾကားေနရင္ ၿပီးတာပဲ ...၊ ကဲ .. ဒါဆို၊ ေဒၚၾကယ္ ့ တစ္သက္မွာ စိတ္
ရွင္းရွင္း ေၿဖာင္ ့ေၿဖာင္ ့ နာခဲ ့ဘူးတဲ ့ တရားတစ္ပြဲေလာက္ရွိခဲ ့ဘူးလို ့လား ”
“ ကိုေက်ာ္ေနာ္ ... ” ဟု သူေၿပာၿပီး စားပြဲေပၚရွိ ဆလင္းဘတ္အိပ္ၾကီး၏ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင္ ့ေနသည္။
ၿပီး ... မ်က္မွန္ကို ၿဖဳတ္၍ ဆလင္းဘတ္အိပ္ၾကီးထဲမွ တတစ္ရႈးစ ကိုထုပ္ရင္း သုတ္ေနသည္။
“ ဟား.... ေဒၚၾကယ္လည္းၿပန္ရအံုးမယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၿပန္ရအံုးမွာပါလား ... ”
“ အင္းေလ.. ေဝၚတို ့အားလံုး အခ်ိန္တန္ အိမ္ၿပန္ရမွာပဲ မဟုတ္လား ... ”
သူ ကပင္ဆက္ၿပီး ...
“ ေတြးရင္း ..၊ ၾကံ ရင္း ..၊ ေၿပာရင္း ..၊ ဆိုရင္း ... နဲ ့ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားၿပန္ၿပီေလ ကိုေက်ာ္ရဲ ႔ .. ”
“ အမယ္ ... သံေဝဂ ရ, လာၿပီ ဆိုပါေတာ ့ .. ”
“ လွ်ာရွည္ၿပန္ၿပီ ေနာ္ ...”

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္အၿပင္ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ သူ ့ဆိုင္ကယ္ေလးကို အသာတြန္း၍ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ခ် ေပးလိုက္
သည္။ သူ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လိုက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့၍ ေၿပာသည္။
“ အင္း .. ကိုေက်ာ္လည္း စာေတြ ေတာ္ေတာ္ဖတ္၊ တရားေတြ ေတာ္ေတာ္ နာ ၿဖစ္ပံုရတယ္ ၊ အသိနဲ ့ အက်င္ ့
ေရာ တစ္ထပ္ထည္း က် ေနၿပီလား ”
“ မက်ေသးဘူးေလ ..”
“ ဟင္ .. ဒါဆို ဘာလို ့ ဘေလာ ့ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေရးေနလဲ ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ .. ”
“ ကြ်န္ေတာ္ သိ သေလာက္ေလးေတြကို ၿပန္မွ်တဲ ့ သေဘာ ေဆြးေႏြးတဲ ့သေဘာပါ၊ သူမ်ားကို ေၿပာေနၿဖစ္
ေတာ ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း မေမ ့ေတာ ့ဘူးေပါ ့ေနာ္... ”
“ အင္း... ေဝၚ တို ့လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေတြ ႔ဘို ့မလြယ္ဘူးေလ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေမးခ်င္တာက ... ဒါန၊ သီလ၊
ဘာဝနာ အလုပ္၊ သမထ အလုပ္ေတြရဲ ႔ ကုသိုလ္အက်ိဳးေပးေတြက ေနာက္ဘဝ ခံစားစံစားရဖို ့ မေသခ်ာဘူး
ဆိုရင္ ....”
“ အနည္း ဆံုး လူၿပန္ၿဖစ္မွ ေပါ ့ ... ”
“ သိပ္မရွင္းဘူး ... ကိုေက်ာ္ ... ”
“ အဟဲ ... ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေရးမယ္ေလ၊ ကိုယ္တိုင္ လည္း နားလည္ေအာင္ ဖတ္ရ၊ နာရအံုးမယ္ေလ ..”
“ ကဲ ကဲ ... ၿပီးေရာ၊ ေဝၚ ... သြားေတာ ့မယ္ေနာ္ ... ”
“ အင္းအင္း ... ဘိုင္ ... ”

သူ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေလကာမွန္ကို ဆြဲ ခ် လိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ရွိရာသို ့ ထြက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။
ဖားေအာ္သံ တို ့ ၾကားေနရၿပန္သည္။ တိုင္ဖုန္း ထြက္သြားေပမယ္ ့ မိုးက မကုန္ခ်င္ေသးပါ ။

ေအာ္ ... ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ေၿပာဖို ့ တစ္ခု ေမ ့သြားၿပန္သည္။
ေနာက္ဘဝ လူ ၿပန္ၿဖစ္ဖို ့ ....။


.......................................................................................................

( ဆက္ရန္ )



္