ဒုတိယ အလုပ္ေၿပာင္းလာခ်ိန္မွာေတာ ့အလုပ္မွာ သက္သာသြားသလို၊ ၿခင္းလံုးခတ္ခြင္ ့၊ တီဗီြၾကည္ ့ခြင္ ့အခ်ိန္
မ်ား အေတာ့္ကို နည္းပါးသြားသည္။ ၿပီးေတာ ့ ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ထားသူမ်ားကိုပါ အစားအေသာက္ ပို ့သည္ ့ကိစၥ
ၾကီး ပါလာခဲ ့သည္။ တၿခား လိုက္ပို ့ရသည္ ့အခန္းမ်ားလည္း မမ်ားလွ။ အခန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။
သို ့ရာတြင္ မိန္းမလ်ာမ်ား ပါသည္ ့အခန္းသံုးခန္းကို ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရ၊ ထမင္းဟင္း၊ လက္ဖက္ရည္
ပို ့ရသည္မွာေတာ ့အထူးေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ စကၤာပူမွာ လိင္တူဥပေဒက ေထာင္ခ်သည္။ မ်ားမ်ားေတာ ့
ဟုတ္မည္မထင္။ တစ္ခ်ိဳ ႔အား တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္သာ ေတြ ႔ရ၏။
သူတို ့ အခန္းမ်ားေရွ ႔သို ့ သန္ ့ရွင္းေရး သြားလုပ္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝန္ထမ္းသံုးဦးမွာ မဲခြဲရေသးသည္။
မနက္ တစ္လွည္ ့၊ ေန ့လည္ တစ္လွည္ ့၊ ညေန တစ္လွည္ ့ႏႈန္းၿဖင္ ့သြားရစ္ၾကသည္။ သူတို ့ကလည္း ဟန္ေရး
ၿပၾကသည္။ ေထာင္ဝန္ထမ္း ေတြ ႔လွ်င္ေတာ ့ အဆဲခံရသည္။
မိန္းမလ်ာမ်ား အေတာ္ ့ကို ေခ်ာသည္ကိုေတာ ့ဝန္ခံရပါမည္။
သူတို ့ကိုေတာ ့ ဆံပင္ ၿဖတ္ခ်င္မွ ၿဖတ္သည္။ အခ်ဳပ္ၾကီးသေဘာမ်ိဳး ထားသည္ႏွင္ ့တူပါသည္။ ေသခ်ာေတာ ့
မသိ။ ငမ္းလို ့ေကာင္းသည္မွာေတာ ့ အမွန္ပင္။ ေထာင္က်ေနတံုး အခ်ိန္တြင္ မိန္းမမ်ားႏွင္ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူ
ေသာ သူတို ့ကို ေတြ ႔ရသည္မွာ အေတာ္ ့ကို ဘဝင္ခ်မ္းေၿမ ႔ေသာ ကိစၥဟု ထင္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ ့
ေထာင္ဝန္ထမ္းမ မ်ားကို ေတြ ႔ရပါသည္။ သို ့ရာတြင္ ယူနီေဖာင္းေၾကာင့္ အေနစိမ္းလွ၏။ ကိုယ္ ့ကို ေထာင္ခ်
ထားသည္ ့ ရန္သူဟုပင္ ၿမင္မိေသးသည္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ တာဝန္က်သည္က အႏၵိယသားႏွစ္ဦး ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ ႏွစ္ဦးက လၾကီးသမားမ်ား ၿဖစ္၏။
အနီဝတ္သမားမ်ားဘက္ကို ေတာ္ရံုကိစၥၿဖင္ ့မသြားရ။ အလုပ္မွာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိရွာပါ။ စၾကၤန္လမ္း
တစ္ေလွ်ာက္ သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရခ်ိန္၌သာ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းသည္။ ေခြ်းထြက္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းၿပီ
ဆိုလွ်င္ အလုပ္ကလည္း ၿပီးၿပီ။ မိန္းမေဆာင္တံုးကလို ေၿပးဟဲ ့ လႊားဟဲ ့မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္
ၿဖစ္သည္။ ေထာင္တြင္းသို ့ သြင္းခြင္ ့ရသည္ ့စာအုပ္မ်ားမွာ စာမဲ ့ကာတြန္းမ်ား၊ သရဲတေစၦ ဝတၳဳမ်ားႏွင္ ့
သတင္းစာမ်ားေလာက္သာ ေတြ ႔ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ စမ္းတဝါးဝါး ဖတ္ၿဖစ္သည္က Neight Mara ေခၚ ညတေစၦဝတၳဳ မ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ဝတၳဳေရးဖြဲ ႔ပံုက
ခပ္ဆင္ဆင္ၾကီး ၿဖစ္၏။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ရင္း တေစၦ ဝင္ပူးခံရတာမ်ိဳး၊ အိမ္မွာ
တစ္ေယာက္တည္း ေနစဥ္ တေစၦ လာေၿခာက္တာမ်ိဳး၊ တေစၦက အိမ္မက္ေပးတာမ်ိဳး စသည္ ့ပံုစံမ်ားသာ အမ်ား
စု ၿဖစ္၏။ ၿမန္မာၿပည္ကလို ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ အိမ္ၾကီးမာယာ ဝကၤပါလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ သရဲ
ေၿခာက္သည္ဆိုေသာ အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မရွိ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပ်င္း၍ပင္ သြားရသည္။ ယိုးဒယားမွာ ဝက္ေမြး
ခဲ ့စဥ္က ၾကိဳးဆြဲခ် ေသသြားေသာ သူေဌး၏ မိတ္ေဆြအား သူေဌးက တရုတ္ပီပီ အေစာင္ ့အေရွာက္အၿဖစ္
ၿပန္ေနေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ထားသည္ ့အိမ္ၾကီးတြင္ တစ္ဦးတည္း ေနလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့စကၤာပူႏွင္ ့
မေလးမွ တေစၦ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ နားယားရံုမွ်သာ။
ကြ်န္ေတာ္မွ နားယားရံု ၿဖစ္သည္မဟုတ္။
အႏၵိယသား ႏွစ္ေယာက္မွာ ဖတ္၍ပင္မၾကည္ ့။ သူတို ့ဝါသနာပါသည္က သီခ်င္းကိစၥ၊ အႏၵိယေတးသီခ်င္းမ်ား
ကိစၥသာ။ သရဲတေစၦကို သူတို ့စိတ္မဝင္စား။ ထို ့ေၾကာင့္ မဲမ်ားရာ သူတို ့ဘက္သို ့လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း
အိႏၵိယဇာတ္ကားမ်ားကိစၥ ဝင္ေဆြးေႏြးရေတာ ့သည္။ သူတို ့အတြက္ ကမၻာ ့ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနသည္ ့ “ ရပ္ကူးမား ”
ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ အမီတာဘဂ်မ္း၊ ရိႈးေလး၊ ကုလားေက်ာ္ဟိန္း စသည္ ့ မင္းသားမ်ားကို
သူတို ့က ေလွာင္သည္။ သူတို ့အထင္မၾကီး။ သူတို ့ မင္းသားၾကီးပံုကို ၿပေတာ ့ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကားႏွင္ ့ေခ်ာ
ေတာ ့ေခ်ာပါသည္။ သူတို ့ ေၿပာေနေလာက္ေအာင္ ကမၻာ ့ဟီးရိုးၾကီးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ေနာက္မွ ေၿပာရင္း
ေၿပာရင္း သူတို ့မွာ ဘာသာကြဲ၊ လူမ်ိဳးကြဲ ကိစၥမ်ား ၿပည့္ႏွက္ေနေၾကာင္း သိရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ
မင္းသားမ်ားက ဘူဇြာ ၿဖစ္ေန၍ သူတို ့ဟီးရိုးမွာ အလုပ္သမား ဆန္ေနသည္ကိုး။ အႏၵိယလူတန္းစား၏ အမ်ား
ဆံုးေသာ အေၿခခံလူတန္းစားမ်ား ၾကားမွာ ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနၿခင္းပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူတို ့ႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ ေလ ့က်င့္ရသည္။ အၾကီးေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိတ္မရွည္။
အငယ္ေကာင္က တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသည္ကို ဝါက်မပီသ၍ ေလွာင္ေၿပာင္ေသာ္ၿငား ၿပန္၍ ၿပဳၿပင္
သင္ၾကားေပးပါသည္။ စစ္တုရင္ကစားရာမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဗိုလ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၿမင္းအက် ေပးရသည္။
ဘီးေရွာ ့ အက်ေပးရသည္။ သူတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလွ်င္ပင္ တရားသူၾကီး ဝင္လုပ္ေပးရၿပန္သည္။ သူတို ့ႏွင္ ့
သေဘာတူညီသည္ ့ အခ်က္က ဘာသာတရား ဝတ္ၿပဳခ်ိန္တြင္ မေႏွာက္ယွက္စတမ္း ၿဖစ္၏။ သူတို ့ ဝတ္ၿပဳလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္က ေရွာင္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးလွ်င္လည္း သူတို ့ ေရွာင္ေပးေနသည္။ ဘာသာေရး
အၿငင္းအခံု ကိစၥမ်ားလည္း မေၿပာၿဖစ္ၾက။
ပထမ အေဆာင္မွာတံုးက အႏိၵယသားတစ္ဦးႏွင္ ့စကားမ်ားခဲ ့ခ်ိန္မွ စ,ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးကိစၥကို အထူး
ဆင္ၿခင္ေတာ ့သည္။ သူက ဗုဒၶအား ရာမ ဝင္စားသူ၊ ၿဗဟၼာၾကီး၏ ကိုယ္ပြား အၿဖစ္ လည္းေကာင္း သတ္မွတ္
ထားသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ၿငင္းရေတာ ့သည္။ ၿငင္းရင္းပင္ မေၿခမငံ ၿဖစ္ၾကသည္။ ထိုအေတြ ႔အၾကံဳက ရွိခဲ ့ၿပီ
မို ့ အႏိၵယသားမ်ားႏွင္ ့ဘာသာေရး မေဆြးေႏြးမိေအာင္ သတိထားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ခန္ ့မွန္းရလွ်င္
အႏိၵယတစ္တိုင္းလံုး၌ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိသူမ်ားမွာ ၿမန္မာၿပည္၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုပင္ ရွိေတာ ့မည္မထင္။
ထို ့ေၾကာင္ ့ မသိသူမ်ားႏွင္ ့ ၿငင္းေန၍ အက်ိဳးမၿမင္။
ဤသို ့ၿဖင္ ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ႔စြာ ေထာင္က်ရက္မ်ားကို ၿဖတ္သန္းရင္း လြတ္ရက္သို ့ ေရာက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။
သို ့ရာတြင္ မေပ်ာ္အား။ ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင္ ့ၿပန္ရမည္ ့ စာရင္း၌ ပါသြားၿပီးသူ ၿဖစ္သည္။ အိမ္ကို စာရင္းပို ့စဥ္
က ေလယာဥ္လက္မွတ္ ပို ့ေပးရန္ မွာလိုက္ေသာ္ၿငား သံရံုးမွ ေထာက္ခံစာ ပါမွ ေလယာဥ္စီးခြင္ ့ရမည္ဆိုသၿဖင္
ကြ်န္ေတာ္ မေစာင္ ့ခ်င္ေတာ ့။့ အဖမ္းခံရစဥ္ကပင္ ခိုးဝင္ပါသည္ဟု အၿပစ္ဒဏ္ ခံခဲ ့ရသည္ကိုး။ အမႈစစ္ရဲက
ကြ်န္ေတာ္ ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ဝင္လာခဲ ့မွန္း သိေသာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး မေမး။ ပတ္(စ)ပို ့ကိစၥ ဝင္လာလွ်င္
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိစၥက အပူမေသးလွေၾကာင္း ၿမန္မာမ်ားနည္းတူ ရဲမ်ားလည္း သိၾက၏။ ေလယာဥ္လက္
မွတ္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင္ ့ ၿမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခိုးဝင္ပါသည္ဟုသာ ေၿဖၾကသည္။ ထိုလူမ်ားအား စက္ေလွ
ၿဖင္ ့ၿပန္ပို ့သည္ကို သိထားၾကသည္။ တစ္ၿပားမွ မရွိလည္း ပို ့ေပးရသည္ကိုး။ ရွိလွ်င္ေတာ ့ စကၤာပူေဒၚလာ ၅၀
ေတာင္းသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင့္ၿပန္ရန္ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္မို ့လြတ္မည္ ့ရက္တြင္ မေပ်ာ္။ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္မွာ
သြားေနရအံုးမည္ဟု ၾကားထားၿပီး ၿဖစ္သည္။
မနက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာတစ္စုအား ေထာင္မွ ထုတ္၍ တရားရံုးသို ့ေခၚသြားၿပီး တရားသူၾကီးထံ
အခ်ဳပ္ရက္ ေတာင္းသည္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေတာင္းမွန္းေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္သို ့လႊဲေၿပာင္းေပး
ပို ့ၿပီး ႏွစ္ရက္ ထားသည္။ ၿပီးမွ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္သို ့ လႊဲပို ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။
တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို အစြမ္းကုန္ တရားၿပ ေခ်ခြ်တ္သည္ ့ေထာင္မွာ ပို ့ေဒါင္းေထာင္ ၿဖစ္သည္။
ၾကိမလံုး၊ လက္ဖဝါး၊ စစ္ဖိနပ္ဝတ္ ေၿခေထာက္၊ အစားအေသာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ေနေအာင္
စုၿပံဳထည္ ့ထားေသာ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ားႏွင္ ့ ၿပည့္ႏွက္ေနေသာ ပို ့ေဒါင္းအက်ဥ္းေထာင္သို ့ကြ်န္ေတာ္
ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။
တစ္ပတ္လား၊ ႏွစ္ပတ္လား၊ တစ္လလား၊ ႏွစ္လလား မည္မွ်ၾကာမွ ၿပန္ပို ့ပါမည္နည္း။ အကယ္၍ သံရံုးသို ့
အေၾကာင္းၾကားစာ ပို ့လိုလွ်င္ ပို ့ႏိုင္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခအား ေပးႏိုင္ပါလွ်င္ သံရံုးေထာက္ခံစာၿဖင္ ့
ေလယာဥ္စီး၍ ၿပန္ခြင္ ့ရမည္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ ့မူေသ မရွိ။
စဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပင္ ဟစ္တလာရုပ္ႏွင္ ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ကြ်န္ေတာ္တို ့အုပ္စုအား ေထာင္စည္းကမ္းမ်ားကို
ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ပါ ေၿခေႏွာၿပီး လက္ေတြ ႔ၿပပါေတာ ့သည္။ ေၿခာက္ေယာက္ ပါးရိုက္ခံရသည္။ ေလးေယာက္
အကန္ခံရသည္။ အၿပစ္က ဘာမွ မဟုတ္။ ဘယ္လွည္ ့၊ ညာလွည္ ့၊ ထိုင္ထ စသည္ ့ အမိန္ ့ေပးသံအား အဂၤလိပ္လို နားမလည္၍ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေဘးမွ ခ်ာတိတ္ဆိုလွ်င္ လက္သီးတစ္ခ်က္ အရိႈက္သို ့သြင္းခံ
လိုက္ရ၍ ပံုခနဲ က်သြားသည္ကို ငနဲက ဖိနပ္ၿဖင္ ့ပိတ္ကန္၍ ထခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ႔တြင္ အႏိၵယ၊ ထိုင္း
တရုပ္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ နီေပါ၊ ၿမန္မာ စသည္တို ့ ပါၾကသည္။
အဝတ္အစားအပ္သည္ ့ ခန္းမသို ့ မေရာက္ခင္မွာလည္း ငနဲက လက္စြမ္းၿပ၍ သံုးေယာက္ ပါးရိုက္ခံၾကရေသး၏။
တစ္ဦးမွာ အဖိုးၾကီး ၿဖစ္၍ အေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ရဆိုးေသာ ၿမင္ကြင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း နားသယ္ေမႊး
ကို ဆြဲ၍ ဆံပင္ရိတ္ပါဟု ေၿပာ၏။ ရက္ဆား .. ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေပးလိုက္မွ လႊတ္ေပးသည္။ ေစာေစာက
ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္ေလးလည္း လန္ ့ဖ်ပ္၍ ေၿပးသြားရွာၿပီကိုး။
ေထာင္က်ေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ ့ခ်န္ဂီေထာင္ကို ပို၍ လြမ္းမိေတာ ့သည္။ လူေတြ ၿပြတ္သိပ္၍ ထည္ ့ထားေသာ
အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ပူေလာင္အိုက္စပ္စြာ ေနရေလၿပီ။ ခ်န္ဂီေထာင္သည္ ၿမန္မာမ်ားအတြက္ အနားယူစခန္း
ၿဖစ္၍ ပို ့ေဒါင္းေထာင္သည္ တရားမဝင္အလုပ္သမားဘဝကို ေခ်ခြ်တ္ သံေဝဂယူဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေထာင္
ၿဖစ္ပါသည္။ အစားက ထမင္းႏွင္ ့ပဲပင္ေပါက္ပဲၿပား၊ သီးရြက္စံုၿပဳပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္အညံ ႔စား စ,သည္တို ့သာ။
အားကစားကိစၥမရွိ၊ တီဗီြၾကည္ ့ဖို ့၊ စာဖတ္ဖို ့၊ သတင္းစာဖတ္ဖို ့ဘယ္ေနမွန္းေတာင္မသိ။ ေတာ္တန္ရံု စိတ္ဓါတ္
မၾကံ ႔ခိုင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရး ညံ ႔ဖ်င္းသူမ်ားကို ဘုန္းဘုန္းလဲသြားေစသည္ ့ေထာင္ ၿဖစ္သည္။ သည္ေထာင္မွာ
က ေထာင္က်သူမ်ားတြင္ စကၤာပူ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ားသာ သီးသန္ ့ေခ်ခြ်တ္
ရာ ေထာင္ၾကီး ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ အဆိုးဆံုးအတြက္ ၿပင္ဆင္ထားခဲ ့ၿခင္းေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ယိုးဒယား
ႏိုင္ငံ၊ ခ်ံဳေဘာ္ၿမိဳ ႔၌ အခ်ဳပ္က်စဥ္ ၿမိတ္ကိုတင္ေအးထံမွ နမူနာ ယူခဲ ့ေသာ နည္းလမ္းေကာင္း ၿဖစ္၏။ ခ်န္ဂီ
ေထာင္မွာကတည္းက ပံုစံခြက္မွ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စားသည္ ့အက်င္ ့၊ ေပါင္မုန္ ့လံုးဝမစားသည္ ့အက်င္ ့
လက္ဖက္ရည္တစ္ဝက္သာ ေသာက္သည္ ့ အက်င္ ့မ်ားကို အစပ်ိဳးခဲ ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟင္းေကာင္း
ေကာင္း၊ ခံတြင္းေတြ ႔ေတြ ႔ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စား၍၊ ဟင္းလည္း တစ္ဝက္သာ စား၏။ ယခု ပို ့ေဒါင္း
ေထာင္ကို ေရာက္သည္ ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ အံဝင္ ဂြင္က်ပင္။ အစားအေသာက္အတြက္ ဘာမွ မတုန္လႈပ္
ေတာ ့ၿပီ။ အေန အတြက္ေတာ ့ပထမရက္မ်ားတြင္ အလူးအလိမ္ ့ ခံရပါသည္။
သမံတလင္းမွ တစ္ဆင္ ့ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေနရာေလး ရဖို ့ေစာင္ ့ခဲ ႔ရသည္။ လူေဟာင္းမ်ား
လစ္ပါမွ တက္ခြင္ ့ရ၏။ အဆိုးရြားဆံုးကိစၥမွာ ဘယ္ေန ့ လႊတ္ေပးမည္ကို မသိရေသာ ကိစၥ ၿဖစ္သည္။
ေလွၿဖင္ ့ ၿပန္မည္ ့သူမ်ားမို ့ေလွဝင္လာပါမွ ၿပန္ရမည္။ ထို ့အၿပင္ အလွည္ ့က်ပါဦးမွ။ ကိုယ္ ့အလွည့္က်တာခ်င္း
အတူတူ ဤပို ့ေဒါင္းေထာင္တြင္ အပစ္ဒဏ္ခံရေသာ ေထာင္က်မ်ားကို ပို၍ ဦးစားေပးသည္မို ့သူတို ့ႏွင္ ့လြတ္
ရက္ခ်င္း မတိုက္ပါဦးမွ။ မိုးေလဝသ ေကာင္းပါဦးမွ။
ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖာက္၍ ေခ်ာက္တြန္းခဲ ့သူ ငနဲ၏
သတင္းစကားေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ တရားရံုးမွ ႏွစ္ရက္သာ ၿပစ္ဒဏ္ခ်၍ လြတ္သြားေသာ ငနဲသည္ ဤပို ့ေဒါင္း
ေထာင္တြင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ စက္ေလွ ေစာင္ ့သြားခဲ ့ရသည္တဲ ့။ ေကာင္းလိုက္ေလၿခင္းဟု ဝမ္းသာမိပါ၏။
ငနဲ လြတ္တဲ ့အခ်ိန္က စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ က်ဲပါးသၿဖင္ ့ဤေထာင္၌ ေသာင္တင္ေနၿခင္းဟု သိရသည္။
အခုေတာ ့ စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ မ်ားေနၿပီ။ သို ့ရာတြင္ စက္ေလွတိုင္းက လူတင္မခံ။ ကုန္ပစၥည္းမရ
သည္ ့ စက္ေလွမ်ားႏွင္ ့ ရန္ကုန္ဘက္သို ့မဝင္သည္ ့ စက္ေလွမ်ားကသာ လူအတင္ခံေနသည္ဟု ဆိုၾကၿပန္၏။
ဤေထာင္တြင္ ဆယ့္ေလးရက္နီးပါး ေသာင္တင္ေနၿပီးေနာက္ စက္ေလွလာၿပီဟူသည္ ့သတင္းကို ၾကားရသည္။
ၾကားရသည္မဟုတ္။ လူေတြ ေခၚထုတ္တာ ေတြ ႔ရၿပီ။ ဘယ္အေဆာင္၊ ဘယ္အခန္း၊ ဘယ္သူေတြ စသည္ၿဖင္ ့
ေတြ ႔ေန ၾကားေနရသည္။ မနက္ လက္ဖက္ရည္ ပို ့ခ်ိန္မွာ ယခင္ ပို ့ေနက် ၿမန္မာမ်ား ပါမလာၿပီ ဆိုကတည္းက
အားလံုး ရံုးစု ရုန္းစု ၿဖစ္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ပဲ စက္ေလွသမားေတြ လႊတ္ေတာ ့မည္၊ ငါးဆယ္ေလာက္
ေခၚလိမ္ ့မည္ဟု သတင္း လာေပးသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဘယ္ငါးဆယ္လဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာ၏။ လူေတြ ရွိေနသည္
က ရာေက်ာ္ေနသည္ကိုး။
ထမင္းစားခ်ိန္မွာလည္း သတင္းက မသဲကြဲေသး။ ေန ့လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ ့အေဆာင္တိုင္းရွိ ၿမန္မာလူစာရင္း
လာေကာက္သည္။ နာမည္ ေခၚသည္။ ကိုယ္ ့နာမည္တင္မက ကိုယ္ ့အေဖနာမည္ပါ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ကို
စဥ္းစားမိေသး၏။ သူတို ့က အေဖနာမည္ႏွင္ ့ တြဲ၍ ေခၚသည္ကိုး။ ဒါကလည္း နာမည္တူ ရွိေနတတ္၍ ၿဖစ္သည္။
သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူသည္ ေထာင္ထဲ၌ မွန္ေန၏။
ေန ့လယ္စာ စားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ ့ထြက္ရမည္ ့လူစာရင္းႏွင္ ့တကြ လာေခၚထုတ္သြားပါေတာ ့သည္။ သို ့ေသာ္
ယေန ့မလႊတ္ေသး။ မနက္က်မွ လႊတ္မည္ဟု သိရသည္။ အေရးထဲ ဆံပင္ကို ေခါင္းတံုး သြားရိတ္ေပးရေသး၏။
လမ္းမွာ ထြက္ေၿပးမွာ စိုးလို ့တဲ ့။
ေနာက္ေန ့မွာေတာ ့ အဝတ္အစားမ်ား ၿပန္ေရြးၿခင္း၊ လႊတ္ေပးမည္ ့ဌာနသို ့ကားၿဖင္ ့တစ္ဆင္ ့သြားရၿခင္း၊ ေငြမ်ား ၿပန္ေပးၿခင္း၊ စက္ေလွခ ေတာင္းခံၿခင္း၊ စကၤာပူႏွင္ ့ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတန္း၊ ဓါတ္ပံု၊ အက်ၤႌမ်ား
ပါမက်န္ သိမ္းဆည္းၿခင္း၊ လူေတြ ႔ အစစ္ခံရၿခင္း၊ ေနာက္တစ္ခါ မလာေတာ ့ပါခင္ဗ်ားဟု လက္မွတ္ထိုးေပး
ရၿခင္း၊ လက္ေဗြႏွိပ္ရၿခင္း စ,သည္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အၾကာၾကီး ေစာင္ ့ၾကရေသးသည္။
စက္ေလွဆီ ေခၚသြားပံုေလးကို မေမ ့ႏိုင္။
သံခ်ပ္ကာ အလံုကားၾကီးေပၚသို ့ နာမည္ေခၚစဥ္ တက္ရသည္။ ေရွ ႔ေရာ၊ ေနာက္ပါ အေစာင္ ့အေရွာက္ ထူထပ္
စြာခ်၍ ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာရေလသတည္း။
သူေကာင္းသားမ်ားက စက္ေလွေပၚအထိ မလိုက္ဝံ ့။ ေဘာတံတား ထိပ္ဝမွာ ေသနပ္မ်ားကို အသင္ ့ခ်ိန္ထားၿပီး
ေစာင္ ့ၾကသည္။ ၿမန္မာမ်ားကလည္း အေတာ္ ့ကို မလြယ္။ စက္ေလွေပၚ ေၿခခ်သည္ႏွင္ ့ အေမ ႏွမ စံုေအာင္
ႏႈတ္ဆက္ရွာၾကသည္။ ၿမန္မာလို ႏႈတ္ဆက္သည္ ့တိုင္ သင္းတို ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ဆဲဆိုေနမွန္းသိလွ်က္
ဘာမွေတာ ့တားခြင္ ့ မရွိ။ လူစံုသည္ ့အခါ စက္ေလွ ေပါင္းမိုးၾကီးကို အုပ္လိုက္သည္။ နံေဘးမွ ေရတပ္ အေၿခြ
အရံက ပါေခ်ေသး၏။ စကၤာပူ ေရပိုင္နက္ လြန္သည္အထိ လိုက္ပို ့မည္ဟု ေၿပာၾကသည္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကပါသည္။
စက္ေလွ စထြက္သည္ႏွင္ ့ဟမ္းဖုန္းမ်ား ထုတ္ကာ ေခၚၾက ေၿပာၾကသည္။ ေထာင္မွ ထြက္စဥ္ ဘယ္ေလာက္ပင္
ဖုန္းကတ္မ်ား သိမ္းသည္ဆိုဆို မရရေအာင္ ယူလာတတ္သည္ ့ကိုယ္ ့ၿမန္မာမ်ားကို ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္
ေခၚေၿပာရင္း .. သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ဝင္းႏိုင္ဆီသို ့ ဖုန္းတစ္ခါ ေခၚခဲ ့ၿဖစ္သည္။ သူႏွင္ ့မေတြ ႔ေသာ္ၿငား ဖုန္းလာကိုင္
သူကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းၿပ၍ အိမ္သို ့ လွမ္းေၿပာေပးပါရန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရသည္။ ဆက္ေလွသမားမ်ားက
ဖုန္းၿမန္ၿမန္ေၿပာၾကပါ။ ေရွ ႔က ေရမိုင္လြန္လွ်င္ ဖုန္းလိုင္းေတြ မမိေတာ ့ဘူးဟု သတိေပးသည္။
ေရေၾကာင္းခရီးကေတာ ့ စ,ေလၿပီ။
စက္ေလွေပၚတြင္ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ရာနီးပါး တင္လာခဲ ့သည္ ့တိုင္ စက္ေလွမွာ ေပါ ့ပါးေနဆဲ။ စလင္ခန္းမွာ
ႏွစ္ထပ္ၿဖစ္သည္။ ဝမ္းဗိုက္မွာ ကုန္တင္သည္ ့စက္ေလွၿဖစ္၍ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ၿဖစ္ေန၏။ ပဲ ့ပိုင္းမွာသာ
လူအမ်ားစု ေနရာယူထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စလင္ခန္း ေအာက္ထပ္နားမွာ ေနရာယူရင္း အတူတကြ
လြတ္လာသည္ ့ပုဇြန္ေထာင္အိမ္ေရွ ႔အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့စကားလက္ဆံု က်ေနသည္။ သူလည္း စကၤာပူကို
ဝင္လာရသည္မွာ ကံမေကာင္း။ အေၾကြးမေက်ခင္မွာ အဖမ္းခံရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင့္အတူတူေတာ ့ အဖမ္း
ခံရသည္မဟုတ္။ တၿခားမွာေနရင္း အဖမ္းခံရသည္သာၿဖစ္သည္။
အက်ဥ္းသားဘဝၿဖင္ ့ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခဲ ့ၾကရေလၿပီ။
ပင္လယ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ မလွမ္းမကမ္းမွ ၿဖတ္သန္း ခုတ္ေမာင္းေနၾကေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ
ၾကီးမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီးကေရာ သူ ့ရင္ခြင္သို ့ပင္လယ္ကို ခုႏွစ္ရက္၊ခုႏွစ္လီ
ၿဖတ္သန္းၿပန္လာေနသည္ ့ သားဆိုးမ်ားကို မသိႏိုင္ေသး။
ဖိုင္ ...
ဇနီးေအး ...
သမီးနန္ ့ရိုႏွင္ ့သမီးရေဝ ...
သက္ဆိုင္ေသာ မိဘသားခ်င္းေမာင္ႏွမမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ၿဖစ္စဥ္အစံုကို မသိႏိုင္။
ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသားဘဝႏွင့္ ပင္လယ္ေၾကာ၌ လြင္ ့ပါလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ တာဝန္ေတြက သီတန္း
၍ ေနပါသည္။ ဤအရာမ်ားကို ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တြင္ ဖိုင္တို ့ သိေကာင္းသိၾကလိမ္ ့မည္။ ဇနီးေအးကေတာ ့
မၾကာခင္ သိေတာ ့မည္။ အလံုးစံုေတာ ့ မသိႏိုင္။
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၌ ရွိေသာ အပူ ...
ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရမည့္ ဘဝခရီး ...
စာေပခရီးလမ္းႏွင္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ လူ ့ဘဝ၏ ပန္းတိုင္ ဆိုသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္မွ
တစ္ပါး အၿခားမည္သူမွ သိႏိုင္လိမ္ ့ဦးမည္မထင္ ။
( ဆက္ရန္)
......................................................................................................
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
