tag:blogger.com,1999:blog-17174138278863722292024-02-20T13:27:01.505+08:00အျဖဴေလးahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.comBlogger133125tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-4223607434249800942012-01-23T09:39:00.000+08:002012-01-23T23:49:53.356+08:00“ ခ်ဴး...အီး ဆုေတာင္း ”စာေရးခ်င္ေပမယ္ ့ မေရးၿဖစ္ခဲ ့သည္မွာ ၾကာခဲ ့ၿပီ။<br />ကိုယ္ ့ဘေလာ ့ေလးကို သတိရမိတိုင္း မၾကာခဏ ဝင္ၾကည္ ့တတ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင္ ့အမွ်<br />မၾကာခဏကေန၊ ၾကာတာက ခဏခဏ ၿဖစ္လာၿပီး ဘေလာ ့ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ အေနစိမ္းလာရေတာ ့သည္။<br /><br />မေရးၿဖစ္ခဲ ့သည္ ့ အေၾကာင္းမ်ားက မ်က္လံုးအားနည္းလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း ( လက္ရွိ မ်က္မွန္တပ္ထားရ<br />ေသာ္လည္း၊ ေသခ်ာေပါက္ ထပ္တိုးရေတာ ့မည္ ့ ဒီဂရီတို ့ကို လက္မခံခ်င္ေသးတာေၾကာင္ ့ )၊ ေနာက္ထပ္<br />ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရေသာ အလုပ္ခ်ိန္ရွည္လ်ားသြားသည္ ့လုပ္ငန္း၏ သေဘာသဘာဝတို ့ေၾကာင္ ့တစ္ေၾကာင္း၊<br />စသည္ ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္ ့ စာဝင္ဖတ္မိသူ ပရိတ္သတ္တို ့အား ႏႈတ္မဆက္ပဲ ရုတ္တရက္ ခြဲထြက္သြား<br />သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရတာကိုလည္း သည္တရုတ္ႏွစ္ကူးအခ်ိန္တြင္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါ၏။<br /><br />စာကို လံုးဝ မေရးၿဖစ္ေတာ ့ေသာ္လည္း ၊ ဖတ္စရာ စာေတြ၊ သတင္းေတြအစံု၊ မီဒီယာအစံုႏွင္ ့ စာေတြကို ေရးေန<br />ေသာ ဘေလာ ့ကာတို ့ စုရပ္ၿဖစ္ေနသည္ ့ FACE BOOK ၾကီးေပၚကိုေတာ ့ ေန ့စဥ္ ေရာက္ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါသည္။<br /><div style="text-align: left;">အခုတေလာ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုန္ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္ ့ အမိေၿမႏွင္ ့ပတ္သက္ေနေသာ ႏိုင္ငံေရးသတင္းမ်ား<br />ကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေန ့စဥ္တက္လာေနေသာ “ လင္ ့” ကေလးမ်ားမွတစ္ဆင္ ့ အငမ္းမရ<br />ဖတ္ေနခဲ ့မိပါသည္။ အားတက္သေရာ“ comments ” ေတြ၊ “ like ” ေတြ ေပးေနခဲ ့မိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ<br />သေရာ္စာမ်ားေတြ ႔လွ်င္လည္း ကိုယ္ပါ ေရာေရာင္၍ ရြဲ ႔စာ၊ ေၿပာင္စာမ်ားပါ လိုက္ေရးမိခဲ ့ပါသည္။<br /><br />ရသမွ် အခ်ိန္ေလးေတြမွာ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးယူစရာမလိုပဲ၊“ ကြန္မန္ ့”ေပးရတာ“ လိုက္ ” လုပ္ရတာေလးေတြ<br />ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ေနခဲ ့မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ ့ေပၚတြင္ ရင္မခုန္ပဲ၊ ေဖ ့(စ)ဘုတ္<br />ၾကီးေပၚတြင္ ရင္ခုန္ေနမိၿခင္းၿဖစ္ေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္က “ ဘေလာ ့ကေလး ” ႏွင္ ့ “ ေဖ ့(စ)ဘုတ္ၾကီး ” ဟု ႏိႈင္းယွဥ္ သံုးစြဲမိခဲ ့သည္။<br />“ ... ကေလး ” က ေသးတဲ ့ ငယ္တဲ ့သေဘာ ၿဖစ္သလို၊ “ ... ၾကီး ” ကလည္း အမတန္ ၾကီးသည္ ့ပမာဏကို<br />ကိုယ္စားၿပဳေနသကဲ ့သို ့၊ ေဖ ့(စ)ဘုတ္ႏွင္ ့ဘေလာ ့ကလည္း ဒီလိုပဲ ၿဖစ္မည္ဟု ထင္မိပါ၏။ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို .....<br />သိၾကတဲ ့အတိုင္း ၾကည္ ့ၾကပါအံုး ..၊ ဖတ္စရာစာေတြ၊ သတင္းေတြ၊ အတင္းေတြ၊ ရႆစံုလင္လို ့ေနကိုး ..လို ့။<br /><br />စာမေရးခ်င္လို ့ မေရးမိေပမယ္ ့ ဖတ္ခ်င္လို ့ေဖ ့(စ)ဘုတ္ေပၚ တက္မိလွ်င္ပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့မိတ္ေဆြ စာေရးေန<br />သူမ်ားကို သူတို ့ေရးေသာစာမ်ားႏွင္ ့ အၿမဲေတြ ႔ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲတြင္လည္း<br />တကယ္ဂိမ္းေဆာ ့ေနသူမ်ားထက္ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ေရးသားၿဖန္ ့ခ်ီေနေသာသူက အဆမတန္မ်ားေနသလို<br />ေဖ ့(စ)ဘုတ္၏ “ HOME” စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ရႆသတင္းမီဒီယာအေၾကာင္းေတြသာ ၾကပ္ညပ္ေနရ<br />ပါေတာ ့သည္။ ဘေလာ ့ဂါမ်ားအတြက္ ဆက္သြယ္ေရးစာမ်က္ႏွာၾကီးၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ေက်းဇူးၾကီးေပစြ ။<br /><br />ယေန ့ ေဖ ့(စ)ဘုတ္ၾကီးေပၚတြင္ အမ်ားသိေနသည္ ့အတိုင္း စာမ်က္ႏွာ အၿပည္ ့ေနရာယူေနၾကသည္က<br />ၿမန္မာႏိုင္ငံ၏အေၿပာင္းအလဲ သတင္းမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ အေမစု၏ သတင္းအမ်ားဆံုး ၿဖစ္ေနသည္။ ယေန ့<br />အခ်ိန္ထိ အစိုးရက ဝန္မခံေသးေသာ “ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား သတင္း ” မ်ား ၿဖစ္ေနသည္။ “ ယံုၾကည္ခ်က္<br />ေၾကာင္ ့အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ား ”ဟု သူတို ့လက္ခံလို ့ရေအာင္ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီးသံုးစြဲခဲ ့ရေသာ္လည္း<br />တကယ္မူ “ ႏိုင္ငံ၏ အေရးေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ေပၚခဲ ့ရသည္ ့ အက်ဥ္းသားမ်ားသာ ” ဟု ေခ်ပေၿပာဆိုခဲ ့သည္ ့<br />“ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ” ႏွင္ ့၊ “ ေခါင္းေပါင္းစ တို ့ ညာခ်ပါသည္ ..” ဟု၊ ၿပက္လံုးထုတ္ခဲ ့ဘူးသည္ ့ “ ကိုဇာဂနာ” တို ့<br />သတင္း ၊ ေဟာ.. ယခု ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ၏ ေနရာလုပြဲၿဖစ္ခဲ ့ေသာ ၊ ေတာတြင္း<br />“ ၿဖဳတ္ထုတ္သတ္ ” ၿမင္ကြင္းသတင္းတို ့က စာဖတ္သူတို ့၏ ရင္အခုန္ဆံုးသတင္းေတြ ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။<br /><br />“ အရပ္သားအစိုးရ” ဟု အမည္ေၿပာင္းခံယူခဲ ့ေသာ သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ ဆယ္လတာ ကာလအတြင္းမွာ<br />ပင္ ယၡင္စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ မလုပ္ေပးခဲ ့ေသာ ေၿပာင္းလဲမႈမ်ားကို အဆင္ ့ဆင္ ့ တစ္လွမ္းခ်င္း ၊ တစ္ဆင္ ့ခ်င္း<br />လုပ္ေပးခဲ ့သည္ ့ အထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ( သူတို ့လက္ခံေသာ ယံုၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသား ) လႊတ္ေပး<br />ခဲ ့မႈ၊ မီဒီယာကဏၰကို ဖြင္ ့ေပးလာခဲ ့မႈတို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုး၊ ရင္အခုန္ဆံုး သတင္းမ်ား ၿဖစ္ခဲ ့ရပါ၏။<br /><br />ၿမန္မာသတင္းသည္ ကမၻာ ့စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ေရပန္းအစားဆံုးသတင္းတစ္ခု ၿဖစ္ေနသလို<br />ဒီမိုကေရစီအတြက္ တကယ္ပဲ စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ ့ေသာ “ အေမစု ” ၏ သတင္းကလည္း ကမၻာ ့<br />မီဒီယာမ်က္ႏွာမွာ အၿမဲေနရာယူေနလ်က္ ရွိပါသည္။<br /><br />“ အေမစု” က ကမၻာ ့အမ်ိဳးသမီးထုၾကီး၏ စံၿပမီးရႈးတန္ေဆာင္ၿဖစ္ေနသလို၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံၿခားေရးဝန္ၾကီးၿဖစ္<br />သည္ ့ “ မစၥကလင္တန္” ကိုယ္တိုင္ သူေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေၾကာင္း<br />အေလးအနက္ ေထာက္ခံေတြ ႔ဆံုခဲ ့ေသာ ေန ့တံုးကမ်ားဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဦးေခါင္းက မိုးတိမ္ေတြၾကားထဲ<br />ေရာက္ေနသလို ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါ၏။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ဒီလိုပါပဲ မဟုတ္လားလို ့ ။ ၿပီးေတာ ့ လြန္ခဲ ့ေသာ ရက္<br />ကေလးအတြင္းမွာပင္ ၿပင္သစ္ႏိုင္ငံ၏ အၿမင္ ့ဆံုး ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ ႔တံဆိပ္ကို ၿပင္သစ္ႏိုင္ငံၿခားေရးဝန္ၾကီး<br />ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္အပ္ႏွင္းခဲ ့ရၿပန္ပါသည္။ ၿမန္မာတို ့အတြက္၊ ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို ့အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ<br />ၿဖစ္ရၿပန္ပါသည္။<br /><br />သည္ဘက္ႏွစ္မွာေတာ ့ သည္ထက္ေကာင္းလိမ္ ့ဦးမည္ဟုပဲ ေမွ်ာ္လင္ ့မိေနသည္။<br />ေကာင္းတာေလးေတြ ၾကားေနရသလို မေကာင္းတာေလးေတြလည္း ၾကားလာရသည္ ့အထဲတြင္ အထက္က<br />ေၿပာခဲ ့သည္ ့ ABSDF ၏ “ ပါေဂ်ာင္စခန္းမွ ရင္နင္ ့ဖြယ္ရာမ်ား ” သတင္းတစ္ခု အပါအဝင္ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။<br />http://www.ex-absdf.com/2012/01/blog-post-1907.html တြင္ ဝင္ေရာက္ ဖတ္ရႈ ႔ ႏိုင္ပါသည္။<br />( http://www.thithtoolwin.com/) တြင္လည္း ဝင္ေရာက္ ဖတ္ရႈ ႔ႏိုင္ပါ၏။<br /><br />အစိုးရ၏ က်ားကုတ္က်ားခဲ ၾကိဳးစားေနရေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ ႔အစည္း အားလံုးတို ့ႏွင္ ့<br />ရင္ၾကားေစ ့ေရး၊ ၿပန္လည္သင္ ့ၿမတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားၾကားထဲမွပင္ ေသာင္းဂဏန္းေတြ ခ်ီေန<br />ေသာ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားဒုကၡသည္မ်ား၊ နယ္စပ္ေဒသ၏ အေအးေတာ ႏွင္းေတာေတြထဲမွာပဲ ၾကံဳသလို<br />တိုးေခြ႔ေနၾကရသည္ကိုလည္း မၿမင္မၾကားခ်င္မွ အဆံုး...။<br /><br />ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္ ့ပါ လြတ္ေၿမာက္ခဲ ့၍ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြ အားလံုး ခဝါခ်ၿပီး အနာဂတ္ၿမန္မာ<br />ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးဆီ ခ်ီတက္ၾကပါေတာ ့မည္ ဆိုၿပီး “ အမ်ိဳးသားၿပန္လည္သင္ ့ၿမတ္ေရး လမ္းစဥ္” ကို<br />ေရြးခ်ယ္ၾကရမည္ဆိုေသာ္လည္း ၊ အမွန္ေတြက အမွားၿဖစ္ခဲ ့ရသည္ ့“ သံလ်င္ေရနံခ်က္စက္ရံု ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈ<br />ႏွင္ ့ပတ္သက္ၿပီး ဇြတ္အတင္း မွားယြင္း ဖမ္းဆီးခဲ ့ၾကသည္ ့ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ ႔ အခ်ိဳ ႔၏ လုပ္ရပ္ႏွင္ ့<br />ABSDF အဖြဲ ႔မွ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း ေနရာ၊ အာဏာလုမႈတို ့ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပြားခဲ ့ရေသာ အပစ္မဲ ့ ေက်ာင္းသား<br />ေက်ာင္းသူတို ့ရက္စက္စြာေခါင္းၿဖတ္ အသတ္ခံခဲ ့ရသည္ ့ လုပ္ရပ္တို ့သည္ ခဝါခ်လိုက္ရန္ ခက္ခဲေနေသာ<br />အၿဖစ္မွန္မ်ားအၿဖစ္ အြန္လိုင္းမီဒီယာေပၚတြင္ ပ်ံ ႔လြင္ ့ေနၿပီး လူတိုင္း ရင္ထုမနာ ၿဖစ္ၾကရၿပန္ပါသည္။<br />ကမၻာေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ေအာင္ ၿပည္တြင္းစစ္ပြဲႏွင္ ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရေသးသည္ ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုအၿဖစ္<br />ကမၻာ ့ မီဒီယာေတြက ေဖၚၿပခဲ ့သည္ကိုလည္း ႏွစ္ကူးသတင္းတစ္ခုအၿဖစ္ မွတ္သားမိခဲ ့ပါသည္။<br /><br />ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ “ ဆု ” တစ္ခုေတာ ့ ေတာင္းမိပါသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီးသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေနာက္သို ့ ၿပန္မသြားေတာ ့ပဲ ၊ ေရွ ႔သို ့သာ<br />တဟုန္ထိုး တိုးတက္ေနၿပီး အရာရာမွာ ေနာက္က်က်န္ခဲ ့၍ ေနာက္မွ လိုက္ေနရသည္ ့ ဘဝမွ အၿမန္ဆံုး<br />လြတ္ေၿမာက္ပါေစေတာ ့ရယ္ဟု...။ ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝးေနရေသာ ေရႊၿပည္ေတာ္ၾကီး အၿမန္ဆံုး နီးလာပါေစ<br />ေတာ ့၊ အမွားေတြကို ေမ႔ေဖ်ာက္၍ အမွန္ေတြကိုပဲ ေတြ ႔သေလာက္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစေတာ ့။<br /><br />သည္ဘက္ တရုတ္ႏွစ္ကူး အခါသမယကေတာ ့ၿဖင့္ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုေအးလာသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္<br />ခံစားမိပါသည္။ ေၿခအိပ္မစြတ္ပဲ အိပ္လို ့မရလို ့ပါပဲ။ ေအးလြန္းေတာ ့လည္း ေၿခေထာက္ေတြက ေစာင္ေအာက္<br />မွာ ထားစရာ ဝွက္စရာ မရွိ ။<br /><br />“ ခ်ဴး...အီး ..” လို ့ တရုတ္လို ႏွစ္ကူးႏွစ္သစ္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ည တြင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေအးေအးလူလူ<br />သည္ပို ့(စ)ေလးကို ေရးၿဖစ္ေနသည္ ့အခ်ိန္ဝယ္ ဝန္းက်င္မွ ေၿဗာက္အိုး မီးက်ဥ္ မီးပန္းေဖာက္လႊင္ ့သံတို ့ကို<br />ၾကားေနရပါသည္။ သည္ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတို ့သည္ အစစအရာရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳၿဖင္ ့သူတို ့၏<br />ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္တို ့ကို သူတို ့စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ အစိုးရအဖြဲ ႔ ႏွင့္ မွန္မွန္ ခ်ီတက္ေန<br />ႏိုင္ၾကၿပီ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမမွ ယမ္းေငြ ႔ေဝေသာ ေတာင္တန္းမ်ားအားလံုး အလြမ္းေငြ ႔၊ ယမ္းေငြ ႔မ်ား၊ အာဃာတ အေငြ ႔<br />မ်ား အၿမန္ဆံုး ၿပယ္ေပ်ာက္ၿပီး သည္ႏိုင္ငံသားေတြလိုပဲ အာမခံခ်က္ရွိေသာ ႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား ၿဖစ္ပါေစ<br />ေတာ ့ရယ္ .... ဟု သည္ “ ခ်ဴး ..အီး ” ဆုေတာင္း ေဆာင္းပါးကို ေရးသားလိုက္ရပါေတာ ့သည္။<br /><br />ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ ႔ၾကပါေစ .... ။<br /><br />.................................................................................................................<br /><br /><br />( ၿပီးပါၿပီ )<br /><br /><br /><br /><br /><br /></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-20327917699334252022011-09-23T05:51:00.000+08:002011-09-23T06:13:32.840+08:00ခ်စ္တတ္ပါရဲ ႔လား ....။တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသားၿပည္သူမ်ား၊ တစ္ကမၻာလံုးရွိ ကစဥ္ ့ကလ်ားေရာက္ရွိေနၾကရေသာ<br />ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၊ ၿပည္တြင္းေန ရဟန္းရွင္လူ ၿပည္သူတစ္ရပ္လံုး၊ လွည္းေနေလွေအာင္း ၿမင္းေဇာင္းမွ မက်န္ရ<br />ေလေအာင္ ေတာ္လဲသံၾကီး ၿမည္ဟီးေနသလို ၊ တရံမလပ္ ေတာင္းဆိုေန တားဆီးေနရေသာ အေၾကာင္းအရာ<br />ၾကီးတစ္ခုကေတာ ့ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီးရဲ ႔ အစ .. ၿမန္မာၿပည္ၾကီးရဲ ႔ အစ .. ေမခ ေမလိခၿမစ္ႏွစ္စံု စ,တင္ေပါင္းစည္း<br />ရာ ၿပည္ေထာင္စုၾကီးရဲ ႔ အသည္းႏွလံုးၿဖစ္ေသာ ေနရာတြင္ ၿပည္ၾကီးတရုပ္တို ့ကို ဝ,ကြက္အပ္၍ တည္ေဆာက္<br />ေနေသာ “ ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္း ” ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />အမ်ားသိၿပီးသည္ ့အတိုင္း စီမံကိန္းအုတ္ၿမစ္ခ် အစၿပဳခဲ ့သည္က ယၡင္စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ ့ေသာ ကာလက ၿဖစ္<br />ခဲ ့၍ အေခ်အေနတစ္ရပ္ေၾကာင္ ့ေကာင္းတာ ဆိုးတာေတြကို အမ်ားၿပည္သူကို ခ်,ၿပေဆြးေႏြး ႏိုင္ၿခင္း မရွိခဲ့<br />ေသာ္လည္း ယေန ့အခ်ိန္တြင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရႊၿပည္တြင္ေမွ်ာ္ေနခဲ ့ရေသာ “ အလင္းေရာင္ ” ကေလး<br />မွိန္ၿပၿပကေတာ ့ၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ႔ ဧရာဝတီအေပၚ၊ ၿမန္မာၿပည္အေပၚ စ,တင္ ထြန္းလင္းေနခ်င္သည္ ့<br />အခ်ိန္ကာလသမယပင္ ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အေမွာင္ထဲမွ ေခါင္းကေလးလည္း ၿပဴထြက္၍ ၾကည္ ့<br />လို ့ရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးေတြကိုလည္း အၿပန္အလွန္ ဖလွယ္လို ့<br />ရေနခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။<br /><br />အနီးစပ္ဆံုး အႏၱရာယ္မွာ အေရးအေၾကာင္းၿဖစ္၍ ဆည္ၾကီး ဖြင္ ့ခ်ရပါက ၿမစ္ၾကီးနားၿမိဳ ႔ၾကီး ေရေအာက္ေရာက္<br />ရေတာ ့မည္ ့ အေခ်အေန ၿဖစ္ပါသည္။ တရုပ္ၿပည္ၾကီးတြင္လည္း သူတို ့ယခုလိုပင္ ၿမစ္ၾကီးေတြကို ပိတ္ဆို ့<br />တည္ေဆာက္ခဲ ႔ေသာ ဆည္ၾကီးမ်ားေၾကာင္ ့ သူတို ့ၿပည္သူအသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္တို ့ေရေအာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္<br />ေရာက္ခဲ ႔ရသည္ ့ သာဓကမ်ားရွိေနပါ၏။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);">ေကာင္းတာေတြ သိရသလို ဆိုးမွာ၊ “ ဆိုး ” လာမွာေတြကိုလည္း သိခြင္ ့ရွိေနရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေနပါသည္။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့လည္း ေကာင္းက်ိဳးေတြကိုခ်ဥ္းပဲ တြက္မေနပဲ ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း ထည္ ့တြက္ၾကေစခ်င္ပါသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံက ဘယ္တံုးကမွ ေကာင္းက်ိဳးေတြကို မခံစားခဲ ့ရေပမယ္ ့ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုေတာ ့ဆယ္စုႏွစ္<br />ေပါင္းမ်ားစြာ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနခဲ ့ရၿပီးၿဖစ္ပါသည္။ နာဂစ္လိုမ်ိဳး နာၾကည္းဖြယ္ရာ<br />ေဘးဒုကၡေတြလိုမ်ိဳးလည္း မၿဖစ္ေစလိုေတာ ့ၿပီ ... လို ့။<br /></span><br />သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအသီးသီးမွ အၿပန္အလွန္တင္ၿပေနေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကလည္း ယေန ့မီဒီယာေပၚတြင္<br />ပလူပ်ံေနသလို ဆိုးက်ိဳးေတြကို ၿမင္မိေသာ စိုးရိမ္မိေသာ မခံစားႏိုင္လြန္းေသာ ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားအားလံုး<br />၏ ၾကိမ္မီးအံုလို အပူတၿပင္း ကန္ ့ကြက္ေနသံ တို ့က ဘဝဂ္သို ့တိုင္ ညံေနခဲ ့ပါၿပီ။ မၾကားခ်င္မၿမင္ခ်င္မွ အဆံုး<br />ပါပဲ ။<br /><br />ဟိုး ... ဘိုးဘြားဘီဘင္တို ့လက္ထက္ကတည္းက၊ ၿမန္မာတို ့ရဲ ႔အစ,ကတည္းက ၿမန္မာတိုင္းရင္းသားၿပည္သူ<br />တို ့၏ အသည္းႏွလံုးၾကားတြင္ တစ္သြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ခ်စ္ေသာဧရာဝတီကို သူ ့သဘာဝအတိုင္း၊ သူ ့<br />သမိုင္းေၾကာင္းအတိုင္းပင္ ဆက္လက္တည္ရွိေနေစခ်င္ေတာ ့သည္။ ပံုစံမေၿပာင္းေစခ်င္။ မပ်က္စီးေစခ်င္။<br />ေခတ္အဆက္ဆက္ အက်ိဳးၿပဳခဲ ့ေသာ ဧရာဝတီသည္ ယခု တရုပ္ေပါက္ေဖာ္တို ့၏ “ ၿမစ္ဆံု ” စီမံကိန္းေၾကာင္ ့<br />အၿမဲ စိုးရိမ္ေနရေတာ ့မည္ ့အေခ်အေနသို ့ မေရာက္ေစလိုၿပီ။<br /><br />ယခု ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္းက “ လႊတ္ေတာ္ ” ထဲအထိေတာင္ ေရာက္ရွိေနၿပီၿဖစ္သည္။<br />ဆက္လုပ္သင္ ့ မလုပ္သင္ ့တဲ့ ။ “ လႊတ္ေတာ္ ” အဆံုးအၿဖတ္ ခံမည္တဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရင္ေမာရပါသည္။<br />ဘာေၾကာင္ ့ပါလဲ ..။<br /><br />တၿပိဳင္တည္း ညီညာ ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္ေနတတ္သည္ ့ အဖြဲ ႔ၾကီးက ၾကီးစိုးေနလို ့ပါပဲလို ့။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ ထိုအဖြဲ ႔ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါသည္။ “ ေရွးရိုး ” မဆြဲသင္ ့ပါ။ “ ေရွ ႔သို ့” ၾကည္ ့သင္ ့ေန<br />ပါၿပီလို ့။ ေက်ာမြဲေနေသာ ၿပည္သူတို ့၏ အသံကိုေတာ ့ ခဏေလးၿဖစ္ၿဖစ္ ေထာင္ၾကည္ ့ေစခ်င္လွပါသည္။<br />ပါတီ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပဲ အမ်ိဳးသားေရး ၊ ၿမန္မာၿပည္ရဲ ႔ သမိုင္းအေရး ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့လည္း တစ္ခုေလး<br />ေတာ ့ ေမးၾကည္ ့ခ်င္ပါသည္။<br /><br />“ ခ်စ္တတ္ပါရဲ ႔လား ...” လို ့။<br />ၿပည္သူကို ၊ ၿမန္မာၿပည္ကို ၊ သမိုင္းကို ၊ ဧရာဝတီကို .....<br />တိုင္းရင္းသား အားလံုး ကန္ ့ကြက္ေနပါသည္။<br />အေမစုလည္းကန္ ့ကြက္ပါသည္။<br />မီဒီယာကလည္း ကန္ ့ကြက္ေနပါၿပီ။<br />အားလံုးကလည္း ကန္ ့ကြက္ေနပါသည္။<br />ယခု ဘေလာ ့ေလာကကလည္း ကန္ ့ကြက္လာပါသည္။<br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);">ကြ်န္ေတာ္လည္း ကန္ ့ကြက္လိုက္ပါသည္။</span><br /><br />ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားအားလံုး အၿမဲတန္း ေဘးဘယာ ေဝးကြာပါေစ .....။<br />“ ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္း ” သည္လည္း .......။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-66858090565914507342011-09-17T21:20:00.001+08:002011-09-17T21:20:44.145+08:00ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၂ )<span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br />စာေရးသူကေတာ ့တစ္ေန ႔ေတာ ့အေၾကြးဆပ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမကေတာ ့ယေန ့အခ်ိန္ထိ ဆပ္ဖို ့“ အရင္း ” က မၿပည္ ့စံုေသးပါေပ။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း<br />အလီလီလည္း ကူးေၿပာင္းသြားခဲ ့ၿပီ။ဘိုးဘြားတို ့လက္ထက္မွ ယေန ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ေခတ္ေရာက္လာသည္<br />အထိ အေၾကြးဆပ္ဖိ္ု ့ေနေနသာသာ “ မီး ” ေတာင္ မမွန္ႏိုင္၊ မေလာက္ႏိုင္ေသးေပ၊ ကမၻာေပၚရွိသမွ်ေသာ<br />သယံဇာတအားလံုး အလိုလိုေနရင္းထြက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမ.. “ ေရႊၿပည္ေတာ္ ” ၾကီးကေတာ ့<br />ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝး၍ ေဝး၍ ေနပါေတာ ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ ့ မွားေနခဲ ့တာ ေသခ်ာေနပါသည္ဟု ဆိုရင္း<br />ဆရာမာန္၏ “ လန္းဖိုင္စာသိုက္ ” ကို အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။<br /> <br /></span>ညသည္ ပင္လယ္၌ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။<br />တခ်ိဳ ႔လူမ်ား အိပ္ေမာက်ေနသည္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ ့ အမိၿမန္မာၿပည္သို ့ ေၿခခ်ရေတာ ့မည္ ့ အေတြးမ်ားေတြး<br />ေနေပလိမ္ ့မည္။ ဤစက္ေလွေပၚ၌ ေအာင္ပြဲခံခဲ ့ၾကသူ တစ္ဦးမွမရွိႏိုင္။ မ်ားမ်ားၾကီးရံႈးသူႏွင္ ့မမ်ားတမ်ား<br />ရံႈးသူခ်ည္းသာ။ စက္ေလွသမားမ်ားမွာေတာ ့ ၿခြင္းခ်က္ပင္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြးမ်ားက စကၤာပူ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ ရဲစခန္းမ်ား၊ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္မ်ား၌<br />ပူပင္ေသာကအၿပည္ ့ၿဖင္ ့မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ၿဖစ္ေနၾကမည္ ့သူမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ၿပင္ပ၌ အလုပ္အကိုင္မဲ ့၍<br />အေၾကြး တလည္လည္ၿဖင္ ့ေသာကၿပည္ ့ႏွက္ေနၾကသူမ်ားကို လည္းေကာင္း လွမ္းေမွ်ာ္ေတြးေနမိသည္။<br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br /></span>ေခတ္ၾကီးက ေၿပာင္းလဲေန၏။ လိႈင္းတို ့က ဆတက္ထမ္းပိုး တိုးေန၏။ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ လိႈင္းမ်ားစြာကို<br />ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ဘဝ၏ အာသာဆႏၵမ်ားေနာက္သို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုက္ခဲ ့ၾကသည္မွာ ဘယ္ေတာ ့ခရီး<br />ဆံုးမည္နည္း။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရံႈးခဲ ့ၿပီ။<br />ၿပန္မရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္၊ အရြယ္၊ အသိ၊ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားႏွင္ ့တကြ တင္းမာခဲ ့သမွ် မာန္မာနမ်ားသည္ ဘာမ်ား<br />ခိုင္ၿမဲပါသနည္း။ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား အတိတ္တေစၦ အၿဖစ္သာ ၿမင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ၏<br />ေကာင္းကင္ မၿဖစ္ႏိုင္ေသး။ အၿပစ္မဲ ့ေသာ လူသားတစ္ဦးကို ကမၻာေၿမၿပင္ေပၚသို ့ ေကာင္းကင္တစ္ၿခမ္းပဲ ့ၿဖင္ ့<br />ကြ်န္ေတာ္ ဆြဲေခၚခဲ ့မိၿပီ။ ဖခင္၏ အရိပ္သည္ သူ ့အတြက္ အရိပ္ဆိုးလို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတၱတစ္ခုတည္း<br />အတြက္ စူဒါနမ္သည္ ေလာကအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ ့ရွာေလၿပီ။<br /><br />စူဒါနမ္သည္ ေမြးကင္းစမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတၱ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ရူးမိုက္မႈ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ အဆင္ၿခင္ဥာဏ္ နည္း<br />မႈတို ့ေၾကာင္ ့ၾကီးမားလွေသာ ေလာင္းရိပ္မဲၾကီး က်ခံေနရၿပီ။ တရားမဝင္ ဖခင္အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ တရား<br />မဝင္သမီးအၿဖစ္ အသည္းခတ္မွ် နာက်င္ေသာ ဘဝမ်ိဳးၿဖင္ ့လူ ့ေလာကသို ့ ေၿခခ်ခဲ ့ရၿပီ။ အဖမဲ ့မႈသည္ ရိုးရိုး<br />မဟုတ္။ ေလာက ဥပေဒသမ်ားစြာတို ့ၾကား ကြ်န္ေတာ္ ေပးခဲ ့ေသာ လက္ေဆာင္ဆိုးၿဖင္ ့ရွင္သန္ရရွာၿပီ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရပါ ့။<br />ၿဖစ္သမွ်ကို အေကာင္းဆံုးရင္ဆိုင္ပါဟူ၍သာ ေၿပာႏိုင္ပါမည္။ တစ္ခုရွိသည္ကား စူဒါနမ္တို ့ တိုင္းၿပည္သည္<br />သူတစ္ပါးအေရးအရာမ်ားကို သိပ္အေရးၾကီး ခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ရင္ဆိုင္ရမည္ ့<br />ၿပႆနာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဖခင္အၿဖစ္ သိလိုက္ခ်ိန္မွ စ၍ အရာရာ ကြဲၿပားၿခားနားေသာ လူမႈဘဝ၏<br />ဂယက္တို ့သာ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ေနာင္တရပါသည္။<br />မတူညီေသာ အိမ္ေထာင္ေရးႏွစ္ခုကို အတင္းကာေရာ ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့အတြက္ အၿပစ္မဲ ့သူ မ်ားစြာတို ့ စိတ္<br />ေသာက ေရာက္ၾကရၿပီ။ ဖိုင္ႏွင္ ့ဇနီးေအးတို ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားစြာတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မတရားမႈ<br />ၿပဳသူ ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့သားသမီးတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အရိပ္ဆိုးသမား ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္<br />သူတို ့ေလးမ်ား၏ ဘဝေရွ ႔ေရးတြင္ ကဲ ့ရဲ ႔စရာ၊ အၿပစ္တင္စရာ၊ အထင္ေသးစရာတို ့ ရွိေနခဲ ့ၿပီ။ ေလာက<br />အလယ္သို ့ အၿပစ္မဲ ့စြာ ေရာက္လာၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့အေပ်ာ္ကင္းမႈမ်ား<br />ၾကံဳရေတာ ့မည္။<br /><br />သူတို ့အတြက္ သင္ခန္းစာ ယူတတ္ပါမွသာ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လို ေလာကဓံအား<br />မေၾကာက္မရြံ ႔ ရင္ဆိုင္လိုစိတ္ေလးမ်ား ရွာၾကံေတြးတတ္လွ်င္ၿဖင္ ့သူတို ့အတြက္ ေၿဖသာစရာ အနည္းငယ္<br />ရွိမည္။<br /><br />သားသမီးဟူသည္ကား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ မိဘအား အကဲၿဖတ္ၾကစၿမဲပင္။ မည္သည္ ့သားသမီးမဆို မိဘအား<br />အကဲ ၿဖတ္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ သူတို ့သိၾကသည္ ့ စံတန္ဖိုးမ်ားၿဖင္ ့တြက္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ စံတန္ဖိုး မ်ားေလေလ<br />ေခါင္းေမာ ့ရင္ေကာ ့ႏိုင္ေလပင္။ ကြ်န္ေတာ္ကား စံတန္ဖိုး နည္းလွ၏။<br /><br />ဖိုင္ႏွင့္ဇနီးေအးတို ့သည္လည္း သူတို ့တစ္သက္တာ ခံစားရသမွ် သူတို ့သားသမီးမ်ားကို ရင္ဖြင္ ့ၾကလိမ္ ့မည္။<br />မနည္းမေနာ ခံစားခဲ ့ရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားကို စာရင္းတင္ၾကေပလိမ္ ့မည္။ အသက္အရြယ္<br />ၾကီးရင္ ့လာေလေလ.. ခ်စ္စိတ္၊ ခြင္ ့လႊတ္စိတ္တို ့အား ၿပည္ဖံုးကား ခ်ေလေလမို ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိသားစု<br />ႏွစ္ခုၾကား ကိုယ္စိုက္သမွ် ၿပန္ရုတ္သိမ္းရေတာ ့မည္။<br /><br />သူတို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မေၿပာလိုေသာ္ၿငား ရင္မွ ဖြားသည္ ့သမီးတို ့အား ဘယ္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ပါမည္နည္း။<br />အထူးသၿဖင့္ စူဒါနမ္ဘက္မွ ေတြး၍ နာၾကည္းလာေလသမွ် ကြ်န္ေတာ္ ခြင္ ့လႊတ္ရမည္။ စူဒါနမ္သည္ အထိနာ<br />ဆံုး ၿဖစ္သည္။ ထို ့အၿပင္ စေနသမီးမို ့ ထူး၍ စိတ္အမွတ္ ၾကီးေပမည္။ သူ ့ဘဝခရီးလမ္း၌ ကြ်န္ေတာ္ ့ေသြး<br />ေၾကာင္ ့စိတ္ထင္ရာ ဆိုင္းမိသည္ ့အၿဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့အား စိတ္ဆိုးထိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />တတ္ႏိုင္သည္က မည္သည္ ့ေလာကဓံကိုမွ မရံႈးပါေစႏွင္ ့ဟု လတ္တေလာ ဆုေတာင္းေပးေနရံုသာ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ လူၿဖစ္ရပံု အစသည္ စူဒါနမ္ကဲ ့သို ့ပင္။<br />အေမသည္ ငယ္ႏုစဥ္က ဆရာမၾကီးခင္ႏွင္းယု၏ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အား အေတာ္စြဲလန္းခဲ ့ရွာသည္။ ေန ႔သင္ ့နံသင္ ့<br />သားေယာက်ၤားေလး ေမြးဖြားပါလွ်င္ ထိုနာမည္ေပးမည္ဟု ခ်ဥ္ၿခင္းတပ္ခဲ ့သည္။<br /><br />ဆရာမၾကီး၏ ဇတ္ေကာင္သည္ကား အရာအားလံုးကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခ်င္သူ၊ အတိုက္အခံမ်ားသူ၊ ဘဝၾကမ္းၾကီးကို<br />ၿဖတ္သန္းသူ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုကံအတိုင္း လူၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင္ ့မရွိ။<br />အေမ ့ကို အၿပစ္မတင္။ ကြ်န္ေတာ္ ကရမည္ ့ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚ၌ ဇာတ္ဝင္ခန္းအတိုင္းသာ ကြ်န္ေတာ္ ကခဲ ့<br />ၿဖစ္သည္။ စူဒါနမ္သည္လည္း ထိုသို ့ ကရေပမည္။<br /><br />စူဒါနမ္အား ကြ်န္ေတာ္ ့သမီးအၿဖစ္ သိရွိသြားခ်ိန္မွ စ၍ ဥပေဒသ မ်ားစြာတို ့ေအာက္သို ့ သြပ္သြင္းၾကေပမည္။<br />ခြဲၿခားၾကေပမည္။ အခြင္ ့အလမ္းမ်ား ပယ္ခ်ၾကေပမည္။ စူဒါနမ္ ဘာအၿပစ္မွ မက်ဴးလြန္ေသးေသာ္ၿငား<br />ကြ်န္ေတာ္ ့လို တရားမဝင္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ သမီးၿဖစ္ၿခင္းေၾကင္ ့ဥပေဒသတို ့၏ စီရင္ထံုးဖြဲ ႔မႈတို ့ၿဖင္ ့ဒဏ္ခတ္<br />ၾကေပလိမ္ ့မည္။ ခြဲၿခားမႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈ၊ တားၿမစ္မႈ စသည္ ့စာအုပ္ထဲမွ လက္စြဲတရားမ်ားၿဖင္ ့...<br /><br />လူတို ့စြဲေသာ ဥပေဒသမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေမးခြန္းထုတ္စရာမ်ား သီတန္းေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />သည္ ခံရသည္ ့ဘက္မွ က်ံဳးေအာ္ေနသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ခံစားရမည္ ့ ဒုကၡမ်ားအတြက္ ရဲရဲသာ ရင္ဆိုင္ေစ<br />လိုသည္ ့ ဆႏၵ အၿပည့္ရွိပါသည္။ ထို ့အတူ သားသမီးဟူေသာ ခ်စ္ၿခင္းေၾကာင္ ့သက္ေသာင္ ့သက္သာ ေလွ်ာ ့<br />ေပါ ့ေစလိုသည္ ကိုလည္း မၿငင္းပါ။<br /><br />စူဒါနမ္သည္ လူၿဖစ္စမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ကံဆိုးခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္သည္။ ေမြးကတည္းက မက်က္ေသာ အနာ<br />ၿဖင္ ့ ရွင္သန္ခဲ ့ရသူ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏ ၿပည္သူၿပည္သားမ်ားၾကား၌ စူဒါနမ္သည္ တမင္ပံုသြင္းခံရေသာ အၿပစ္မဲ ့ခေလးငယ္သာ<br />ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ သူ ့ကို အၿပစ္ေပးပါလွ်င္ ခံသာေသာ အၿပစ္မွ်သာ ေပးေစလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့<br />အား အၿပစ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ စူဒါနမ္ ကိုယ္စား အၿပစ္မ်ားအား ခံယူရန္ အသင္ ့ပင္။ ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏<br />ဂရုဏာေတာ္ၿဖင္ ့စူဒါနမ္အား တစ္ဆင္ ့ႏွိမ္ေသာ ႏိုင္ငံသားအၿဖစ္မွ ကင္းလြတ္ခြင္ ့ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္<br />ဝမ္းေၿမာက္ရပါမည္။ စူဒါနမ္အား လူ ့ေလာကသို ့ အဓမၼ ေခၚေဆာင္ခဲ ့သည္ ့ ၿပစ္မႈအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား<br />ထိုက္သင္ ့ေသာ ၿပစ္ဒဏ္ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မၿငင္း။<br /><br />ပင္လယ္မွ ေလညင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ႏွာေပၚသို ့တိုးဝင္လာသည္။<br />စက္ေလွ ခုတ္ေမာင္းသံက အခ်က္က်က် ထြက္ေပၚေနသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့လို အရံႈးသမားေတြ ကမၻာတစ္လႊား၌ မည္မွ် မ်ားခဲ ့ေလၿပီနည္း။ ငယ္စိတ္၊ ငယ္ေသြး၊ ငယ္မာနမ်ား<br />ၿဖင္ ့ေလာကအလယ္သို ့ ဆြဲေခၚခဲ ့ေသာ အဖေဝးသားသမီးတို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ဝ႗္ၾကီးဝ႗္ငယ္<br />ခံေနၾကရရွာၿပီ။<br /><br />ဘာမွ အသံုးမက်ေသာ မာနမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သိလာခဲ ့ၿပီ။<br />ႏိုင္ငံရပ္ၿခား၏ ဒုကၡမ်ားကို တစ္သက္စာ နီးပါး ရခဲ ့ၿပီ။ အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလးရွာေပဦးမည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့နားထဲ၌ ေထာင္ထဲမွ ၾကိမ္သံမ်ား၊ ေလထဲ တရႊမ္းရႊမ္း ပ်ံဝဲသံမ်ား၊ တိုင္းၿပည္လူမ်ိဳးခ်ီ၍ ဆဲေရး တိုင္း<br />ထြာခံရမႈမ်ား၊ ဂုဏ္သိကၡာပိုင္း ဆိုင္ရာ အေဆာ္ကားခံရမႈမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ ေမာက္မာရိုင္းပ်မႈမ်ား ..<br />အို ... ဘယ္ေတာ ့ ဆံုးပါမည္နည္း။<br /><br />ပညာမဲ ့ေသာ ဘဝ၊ အာမခံခ်က္ ကင္းမဲ ့ေသာ တရားမဝင္ အလုပ္သမားဘဝ၊ ဇာတိေၿမကို စြန္ ့ခဲ ့၍<br />ကြ်န္တံဆိပ္ကပ္ကာ ရုန္းခဲ ့ေသာ္ၿငား ဘဝဒဏ္ရာမ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွ အပို မရခဲ ့။ ဤရာဇဝင္ေၾကြးကို တစ္ေန ႔<br />ဆပ္ရလိမ္ ့မည္။ အမိေၿမသည္သာ ထိုအေၾကြးကို ဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း၏<br />ဆႏၵမဟုတ္။ ၿပည္ပေရာက္ ဗမာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ ဆႏၵ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။<br /><br />သူတစ္ပါးတိုင္းၿပည္သို ့ သြားေရာက္၍ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းႏွင္ ့ဥစၥာဓန ရွာေဖြခဲ ့ရာမွ ရရွိေသာ အေၾကြး<br />သည္ အမိေၿမ၏ ထြန္းေတာက္မႈၿဖင္ ့သာ ဆပ္ႏိုင္မည္။ အမိေၿမ ဆင္းရဲေနသမွ်၊ မြန္းက်ပ္ေနသမွ်၊ ထိုအေၾကြး<br />တို ့တစ္ေန ့တစ္ၿခား တိုးလာလိမ္ ့မည္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ ခ်မ္းသာမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ ကမၻာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ<br />စြမ္းပကားရွိမွ ၿဖစ္လိမ္ ့မည္။<br /><br />အာရွတိုက္သည္ အေကြ ႔အေကာက္၊ ကုန္းၿမင္ ့၊ ခ်ိဳင္ ့ဝွမ္း ေပါသကဲ ့သို ့လူလူခ်င္း လူလည္လုပ္ၿခင္း ထြန္းကား<br />ရာအရပ္ ၿဖစ္သည္။ အၿမတ္ၾကီးစားမႈ၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္မႈ၊ အသားလွီးစားမႈ ေပါၾကြယ္ဝရာ အရပ္လည္း ၿဖစ္သည္။<br />အာရွသားတို ့သည္ အာရွ၏ ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိၿပီး ၿဖစ္သည္။ တစစ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲမႈမ်ား<br />အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးပန္းေနၾကၿပီ။ အာရွ၏ စီးပြားၿဖစ္ထြန္းမႈသည္ လူတို ့၏ အသက္ ေသြး ေခြ်းမ်ား အဆ<br />မတန္ ေပးဆပ္မႈအေပၚ ထြန္းလင္းေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မညီမွ်ေသာ ၾကြယ္ဝမႈႏွင္ ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ<br />ေၾကာင္ ့ၿငိမ္ခ်က္မေသ။ တစ္ေန ့တြင္ အာရွသည္ ေပါက္ကြဲဦးမည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရပ္ေနၾကဦးမည္လား။<br />ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ အာရံုတရားထဲ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္မေနႏိုင္။ ဗမာလူမ်ိဳး၏ ဦးေႏွာက္ႏွင္ ့စြမ္းပကားသည္ ကမၻာကို<br />ခါးေစာင္းတင္ႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ထိုကဲ ့သို ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေထာင့္အသီၤးသီးမွ ထြက္လာခဲ ့ပါ<br />လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္မ်ား အေၾကြးဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ အသားလြတ္ေၾကြးေၾကာ္ေနသည္လား ...<br />နားေထာင္လို ့ရပါသည္။ နယ္စပ္အသီးသီးမွ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွ<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳး တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား၏ ေတာက္ေခါက္သံမ်ား၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္ခံ၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေစာ္<br />ကားခံေနရေသာ အလုပ္ခြင္အသီးသီးမွ နာၾကည္းသံမ်ား၊ ကာမကုန္သြယ္ခံေနရသည္ ့ဒုကၡသည္မ်ား .. ထိုသို ့<br />ေသာ ေၿမာက္မ်ားလွသည္ ့ ဒဏ္ရာအနာတရ ဆူပြက္သံမ်ားသည္ သမိုင္းကို တြန္းလွန္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br /><br />ထို ့ၿပင္ ဂ်ပန္၊ တိုင္ေပ( တရုတ္ )၊ ကိုရီးယား၊ တရုတ္ စသည္ ... အနီးစပ္ဆံုး ႏိုင္ငံမ်ား၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို<br />ၿပန္ၾကည့္လွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ႏိုင္ငံအၿဖစ္မွ ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ကမၻာ ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံအဆင္ ့သို ့<br />တက္လွန္းႏိုင္ခဲ ့သည္ ့သာဓကမ်ား ရွိေနၾကသည္။ ( ဆရာၿမသန္းတင္ ့၏ အာရွအာရုဏ္ဦး ဘာသာၿပန္၌<br />ၾကည္ ့ရန္ )<br /><br />နည္းစနစ္မ်ား၊ ၿပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား၊ ေရေၿမသယံဇာတ အသံုးခ်တတ္မႈမ်ားႏွင္ ့တကြ လုပ္ၾကစို ့ဟူေသာ<br />စိတ္ဓါတ္မ်ားၿဖင္ ့ခ်ီတက္ႏိုင္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လက္ပန္းက်ခဲ ့လွ်င္ ...<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ သားစဥ္ေၿမးဆက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို ့အားကိုးၾကရမည္။ အနိမ္ ့က်ဆံုး၊ အဆင္းရဲဆံုး၊ ဒုကၡ<br />တြင္းအနက္ဆံုး ဘဝမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ အလင္းစြမ္းပကား မ်ိဳးေစ ့မ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။<br /><br />အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ သိကၡာပြန္းခဲ ့ၿပီ။<br />ထိုအေၾကြးကို မုခ်မေသြ ဆပ္ရမည္သာ။<br /><br /><br />.............................................................................................................<br /><br /> ( ၿပီးပါၿပီ )ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-28792780400686214172011-09-10T20:26:00.000+08:002011-09-10T21:04:35.048+08:00ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၁ )ဒုတိယ အလုပ္ေၿပာင္းလာခ်ိန္မွာေတာ ့အလုပ္မွာ သက္သာသြားသလို၊ ၿခင္းလံုးခတ္ခြင္ ့၊ တီဗီြၾကည္ ့ခြင္ ့အခ်ိန္<br />မ်ား အေတာ့္ကို နည္းပါးသြားသည္။ ၿပီးေတာ ့ ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ထားသူမ်ားကိုပါ အစားအေသာက္ ပို ့သည္ ့ကိစၥ<br />ၾကီး ပါလာခဲ ့သည္။ တၿခား လိုက္ပို ့ရသည္ ့အခန္းမ်ားလည္း မမ်ားလွ။ အခန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။<br /><br />သို ့ရာတြင္ မိန္းမလ်ာမ်ား ပါသည္ ့အခန္းသံုးခန္းကို ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရ၊ ထမင္းဟင္း၊ လက္ဖက္ရည္<br />ပို ့ရသည္မွာေတာ ့အထူးေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ စကၤာပူမွာ လိင္တူဥပေဒက ေထာင္ခ်သည္။ မ်ားမ်ားေတာ ့<br />ဟုတ္မည္မထင္။ တစ္ခ်ိဳ ႔အား တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္သာ ေတြ ႔ရ၏။<br /><br />သူတို ့ အခန္းမ်ားေရွ ႔သို ့ သန္ ့ရွင္းေရး သြားလုပ္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝန္ထမ္းသံုးဦးမွာ မဲခြဲရေသးသည္။<br />မနက္ တစ္လွည္ ့၊ ေန ့လည္ တစ္လွည္ ့၊ ညေန တစ္လွည္ ့ႏႈန္းၿဖင္ ့သြားရစ္ၾကသည္။ သူတို ့ကလည္း ဟန္ေရး<br />ၿပၾကသည္။ ေထာင္ဝန္ထမ္း ေတြ ႔လွ်င္ေတာ ့ အဆဲခံရသည္။<br /><br />မိန္းမလ်ာမ်ား အေတာ္ ့ကို ေခ်ာသည္ကိုေတာ ့ဝန္ခံရပါမည္။<br />သူတို ့ကိုေတာ ့ ဆံပင္ ၿဖတ္ခ်င္မွ ၿဖတ္သည္။ အခ်ဳပ္ၾကီးသေဘာမ်ိဳး ထားသည္ႏွင္ ့တူပါသည္။ ေသခ်ာေတာ ့<br />မသိ။ ငမ္းလို ့ေကာင္းသည္မွာေတာ ့ အမွန္ပင္။ ေထာင္က်ေနတံုး အခ်ိန္တြင္ မိန္းမမ်ားႏွင္ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူ<br />ေသာ သူတို ့ကို ေတြ ႔ရသည္မွာ အေတာ္ ့ကို ဘဝင္ခ်မ္းေၿမ ႔ေသာ ကိစၥဟု ထင္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ ့<br />ေထာင္ဝန္ထမ္းမ မ်ားကို ေတြ ႔ရပါသည္။ သို ့ရာတြင္ ယူနီေဖာင္းေၾကာင့္ အေနစိမ္းလွ၏။ ကိုယ္ ့ကို ေထာင္ခ်<br />ထားသည္ ့ ရန္သူဟုပင္ ၿမင္မိေသးသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ တာဝန္က်သည္က အႏၵိယသားႏွစ္ဦး ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ ႏွစ္ဦးက လၾကီးသမားမ်ား ၿဖစ္၏။<br />အနီဝတ္သမားမ်ားဘက္ကို ေတာ္ရံုကိစၥၿဖင္ ့မသြားရ။ အလုပ္မွာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိရွာပါ။ စၾကၤန္လမ္း<br />တစ္ေလွ်ာက္ သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရခ်ိန္၌သာ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းသည္။ ေခြ်းထြက္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းၿပီ<br />ဆိုလွ်င္ အလုပ္ကလည္း ၿပီးၿပီ။ မိန္းမေဆာင္တံုးကလို ေၿပးဟဲ ့ လႊားဟဲ ့မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္<br />ၿဖစ္သည္။ ေထာင္တြင္းသို ့ သြင္းခြင္ ့ရသည္ ့စာအုပ္မ်ားမွာ စာမဲ ့ကာတြန္းမ်ား၊ သရဲတေစၦ ဝတၳဳမ်ားႏွင္ ့<br />သတင္းစာမ်ားေလာက္သာ ေတြ ႔ရသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ စမ္းတဝါးဝါး ဖတ္ၿဖစ္သည္က Neight Mara ေခၚ ညတေစၦဝတၳဳ မ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ဝတၳဳေရးဖြဲ ႔ပံုက<br />ခပ္ဆင္ဆင္ၾကီး ၿဖစ္၏။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ရင္း တေစၦ ဝင္ပူးခံရတာမ်ိဳး၊ အိမ္မွာ<br />တစ္ေယာက္တည္း ေနစဥ္ တေစၦ လာေၿခာက္တာမ်ိဳး၊ တေစၦက အိမ္မက္ေပးတာမ်ိဳး စသည္ ့ပံုစံမ်ားသာ အမ်ား<br />စု ၿဖစ္၏။ ၿမန္မာၿပည္ကလို ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ အိမ္ၾကီးမာယာ ဝကၤပါလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ သရဲ<br />ေၿခာက္သည္ဆိုေသာ အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မရွိ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပ်င္း၍ပင္ သြားရသည္။ ယိုးဒယားမွာ ဝက္ေမြး<br />ခဲ ့စဥ္က ၾကိဳးဆြဲခ် ေသသြားေသာ သူေဌး၏ မိတ္ေဆြအား သူေဌးက တရုတ္ပီပီ အေစာင္ ့အေရွာက္အၿဖစ္<br />ၿပန္ေနေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ထားသည္ ့အိမ္ၾကီးတြင္ တစ္ဦးတည္း ေနလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့စကၤာပူႏွင္ ့<br />မေလးမွ တေစၦ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ နားယားရံုမွ်သာ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္မွ နားယားရံု ၿဖစ္သည္မဟုတ္။<br />အႏၵိယသား ႏွစ္ေယာက္မွာ ဖတ္၍ပင္မၾကည္ ့။ သူတို ့ဝါသနာပါသည္က သီခ်င္းကိစၥ၊ အႏၵိယေတးသီခ်င္းမ်ား<br />ကိစၥသာ။ သရဲတေစၦကို သူတို ့စိတ္မဝင္စား။ ထို ့ေၾကာင့္ မဲမ်ားရာ သူတို ့ဘက္သို ့လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း<br />အိႏၵိယဇာတ္ကားမ်ားကိစၥ ဝင္ေဆြးေႏြးရေတာ ့သည္။ သူတို ့အတြက္ ကမၻာ ့ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနသည္ ့ “ ရပ္ကူးမား ”<br />ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ အမီတာဘဂ်မ္း၊ ရိႈးေလး၊ ကုလားေက်ာ္ဟိန္း စသည္ ့ မင္းသားမ်ားကို<br />သူတို ့က ေလွာင္သည္။ သူတို ့အထင္မၾကီး။ သူတို ့ မင္းသားၾကီးပံုကို ၿပေတာ ့ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကားႏွင္ ့ေခ်ာ<br />ေတာ ့ေခ်ာပါသည္။ သူတို ့ ေၿပာေနေလာက္ေအာင္ ကမၻာ ့ဟီးရိုးၾကီးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ေနာက္မွ ေၿပာရင္း<br />ေၿပာရင္း သူတို ့မွာ ဘာသာကြဲ၊ လူမ်ိဳးကြဲ ကိစၥမ်ား ၿပည့္ႏွက္ေနေၾကာင္း သိရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ<br />မင္းသားမ်ားက ဘူဇြာ ၿဖစ္ေန၍ သူတို ့ဟီးရိုးမွာ အလုပ္သမား ဆန္ေနသည္ကိုး။ အႏၵိယလူတန္းစား၏ အမ်ား<br />ဆံုးေသာ အေၿခခံလူတန္းစားမ်ား ၾကားမွာ ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနၿခင္းပါပဲ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူတို ့ႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ ေလ ့က်င့္ရသည္။ အၾကီးေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိတ္မရွည္။<br />အငယ္ေကာင္က တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသည္ကို ဝါက်မပီသ၍ ေလွာင္ေၿပာင္ေသာ္ၿငား ၿပန္၍ ၿပဳၿပင္<br />သင္ၾကားေပးပါသည္။ စစ္တုရင္ကစားရာမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဗိုလ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၿမင္းအက် ေပးရသည္။<br />ဘီးေရွာ ့ အက်ေပးရသည္။ သူတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလွ်င္ပင္ တရားသူၾကီး ဝင္လုပ္ေပးရၿပန္သည္။ သူတို ့ႏွင္ ့<br />သေဘာတူညီသည္ ့ အခ်က္က ဘာသာတရား ဝတ္ၿပဳခ်ိန္တြင္ မေႏွာက္ယွက္စတမ္း ၿဖစ္၏။ သူတို ့ ဝတ္ၿပဳလွ်င္<br />ကြ်န္ေတာ္က ေရွာင္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးလွ်င္လည္း သူတို ့ ေရွာင္ေပးေနသည္။ ဘာသာေရး<br />အၿငင္းအခံု ကိစၥမ်ားလည္း မေၿပာၿဖစ္ၾက။<br /><br />ပထမ အေဆာင္မွာတံုးက အႏိၵယသားတစ္ဦးႏွင္ ့စကားမ်ားခဲ ့ခ်ိန္မွ စ,ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးကိစၥကို အထူး<br />ဆင္ၿခင္ေတာ ့သည္။ သူက ဗုဒၶအား ရာမ ဝင္စားသူ၊ ၿဗဟၼာၾကီး၏ ကိုယ္ပြား အၿဖစ္ လည္းေကာင္း သတ္မွတ္<br />ထားသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ၿငင္းရေတာ ့သည္။ ၿငင္းရင္းပင္ မေၿခမငံ ၿဖစ္ၾကသည္။ ထိုအေတြ ႔အၾကံဳက ရွိခဲ ့ၿပီ<br />မို ့ အႏိၵယသားမ်ားႏွင္ ့ဘာသာေရး မေဆြးေႏြးမိေအာင္ သတိထားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ခန္ ့မွန္းရလွ်င္<br />အႏိၵယတစ္တိုင္းလံုး၌ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိသူမ်ားမွာ ၿမန္မာၿပည္၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုပင္ ရွိေတာ ့မည္မထင္။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ မသိသူမ်ားႏွင္ ့ ၿငင္းေန၍ အက်ိဳးမၿမင္။<br /><br />ဤသို ့ၿဖင္ ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ႔စြာ ေထာင္က်ရက္မ်ားကို ၿဖတ္သန္းရင္း လြတ္ရက္သို ့ ေရာက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။<br />သို ့ရာတြင္ မေပ်ာ္အား။ ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင္ ့ၿပန္ရမည္ ့ စာရင္း၌ ပါသြားၿပီးသူ ၿဖစ္သည္။ အိမ္ကို စာရင္းပို ့စဥ္<br />က ေလယာဥ္လက္မွတ္ ပို ့ေပးရန္ မွာလိုက္ေသာ္ၿငား သံရံုးမွ ေထာက္ခံစာ ပါမွ ေလယာဥ္စီးခြင္ ့ရမည္ဆိုသၿဖင္<br />ကြ်န္ေတာ္ မေစာင္ ့ခ်င္ေတာ ့။့ အဖမ္းခံရစဥ္ကပင္ ခိုးဝင္ပါသည္ဟု အၿပစ္ဒဏ္ ခံခဲ ့ရသည္ကိုး။ အမႈစစ္ရဲက<br />ကြ်န္ေတာ္ ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ဝင္လာခဲ ့မွန္း သိေသာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး မေမး။ ပတ္(စ)ပို ့ကိစၥ ဝင္လာလွ်င္<br />ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိစၥက အပူမေသးလွေၾကာင္း ၿမန္မာမ်ားနည္းတူ ရဲမ်ားလည္း သိၾက၏။ ေလယာဥ္လက္<br />မွတ္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင္ ့ ၿမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခိုးဝင္ပါသည္ဟုသာ ေၿဖၾကသည္။ ထိုလူမ်ားအား စက္ေလွ<br />ၿဖင္ ့ၿပန္ပို ့သည္ကို သိထားၾကသည္။ တစ္ၿပားမွ မရွိလည္း ပို ့ေပးရသည္ကိုး။ ရွိလွ်င္ေတာ ့ စကၤာပူေဒၚလာ ၅၀<br />ေတာင္းသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင့္ၿပန္ရန္ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္မို ့လြတ္မည္ ့ရက္တြင္ မေပ်ာ္။ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္မွာ<br />သြားေနရအံုးမည္ဟု ၾကားထားၿပီး ၿဖစ္သည္။<br /><br />မနက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာတစ္စုအား ေထာင္မွ ထုတ္၍ တရားရံုးသို ့ေခၚသြားၿပီး တရားသူၾကီးထံ<br />အခ်ဳပ္ရက္ ေတာင္းသည္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေတာင္းမွန္းေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္သို ့လႊဲေၿပာင္းေပး<br />ပို ့ၿပီး ႏွစ္ရက္ ထားသည္။ ၿပီးမွ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္သို ့ လႊဲပို ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။<br /><br />တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို အစြမ္းကုန္ တရားၿပ ေခ်ခြ်တ္သည္ ့ေထာင္မွာ ပို ့ေဒါင္းေထာင္ ၿဖစ္သည္။<br />ၾကိမလံုး၊ လက္ဖဝါး၊ စစ္ဖိနပ္ဝတ္ ေၿခေထာက္၊ အစားအေသာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ေနေအာင္<br />စုၿပံဳထည္ ့ထားေသာ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ားႏွင္ ့ ၿပည့္ႏွက္ေနေသာ ပို ့ေဒါင္းအက်ဥ္းေထာင္သို ့ကြ်န္ေတာ္<br />ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။<br /><br />တစ္ပတ္လား၊ ႏွစ္ပတ္လား၊ တစ္လလား၊ ႏွစ္လလား မည္မွ်ၾကာမွ ၿပန္ပို ့ပါမည္နည္း။ အကယ္၍ သံရံုးသို ့<br />အေၾကာင္းၾကားစာ ပို ့လိုလွ်င္ ပို ့ႏိုင္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခအား ေပးႏိုင္ပါလွ်င္ သံရံုးေထာက္ခံစာၿဖင္ ့<br />ေလယာဥ္စီး၍ ၿပန္ခြင္ ့ရမည္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ ့မူေသ မရွိ။<br /><br />စဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပင္ ဟစ္တလာရုပ္ႏွင္ ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ကြ်န္ေတာ္တို ့အုပ္စုအား ေထာင္စည္းကမ္းမ်ားကို<br />ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ပါ ေၿခေႏွာၿပီး လက္ေတြ ႔ၿပပါေတာ ့သည္။ ေၿခာက္ေယာက္ ပါးရိုက္ခံရသည္။ ေလးေယာက္<br />အကန္ခံရသည္။ အၿပစ္က ဘာမွ မဟုတ္။ ဘယ္လွည္ ့၊ ညာလွည္ ့၊ ထိုင္ထ စသည္ ့ အမိန္ ့ေပးသံအား အဂၤလိပ္လို နားမလည္၍ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေဘးမွ ခ်ာတိတ္ဆိုလွ်င္ လက္သီးတစ္ခ်က္ အရိႈက္သို ့သြင္းခံ<br />လိုက္ရ၍ ပံုခနဲ က်သြားသည္ကို ငနဲက ဖိနပ္ၿဖင္ ့ပိတ္ကန္၍ ထခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ႔တြင္ အႏိၵယ၊ ထိုင္း<br />တရုပ္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ နီေပါ၊ ၿမန္မာ စသည္တို ့ ပါၾကသည္။<br /><br />အဝတ္အစားအပ္သည္ ့ ခန္းမသို ့ မေရာက္ခင္မွာလည္း ငနဲက လက္စြမ္းၿပ၍ သံုးေယာက္ ပါးရိုက္ခံၾကရေသး၏။<br />တစ္ဦးမွာ အဖိုးၾကီး ၿဖစ္၍ အေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ရဆိုးေသာ ၿမင္ကြင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း နားသယ္ေမႊး<br />ကို ဆြဲ၍ ဆံပင္ရိတ္ပါဟု ေၿပာ၏။ ရက္ဆား .. ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေပးလိုက္မွ လႊတ္ေပးသည္။ ေစာေစာက<br />ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္ေလးလည္း လန္ ့ဖ်ပ္၍ ေၿပးသြားရွာၿပီကိုး။<br /><br />ေထာင္က်ေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ ့ခ်န္ဂီေထာင္ကို ပို၍ လြမ္းမိေတာ ့သည္။ လူေတြ ၿပြတ္သိပ္၍ ထည္ ့ထားေသာ<br />အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ပူေလာင္အိုက္စပ္စြာ ေနရေလၿပီ။ ခ်န္ဂီေထာင္သည္ ၿမန္မာမ်ားအတြက္ အနားယူစခန္း<br />ၿဖစ္၍ ပို ့ေဒါင္းေထာင္သည္ တရားမဝင္အလုပ္သမားဘဝကို ေခ်ခြ်တ္ သံေဝဂယူဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေထာင္<br />ၿဖစ္ပါသည္။ အစားက ထမင္းႏွင္ ့ပဲပင္ေပါက္ပဲၿပား၊ သီးရြက္စံုၿပဳပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္အညံ ႔စား စ,သည္တို ့သာ။<br />အားကစားကိစၥမရွိ၊ တီဗီြၾကည္ ့ဖို ့၊ စာဖတ္ဖို ့၊ သတင္းစာဖတ္ဖို ့ဘယ္ေနမွန္းေတာင္မသိ။ ေတာ္တန္ရံု စိတ္ဓါတ္<br />မၾကံ ႔ခိုင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရး ညံ ႔ဖ်င္းသူမ်ားကို ဘုန္းဘုန္းလဲသြားေစသည္ ့ေထာင္ ၿဖစ္သည္။ သည္ေထာင္မွာ<br />က ေထာင္က်သူမ်ားတြင္ စကၤာပူ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ားသာ သီးသန္ ့ေခ်ခြ်တ္<br />ရာ ေထာင္ၾကီး ၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ အဆိုးဆံုးအတြက္ ၿပင္ဆင္ထားခဲ ့ၿခင္းေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ယိုးဒယား<br />ႏိုင္ငံ၊ ခ်ံဳေဘာ္ၿမိဳ ႔၌ အခ်ဳပ္က်စဥ္ ၿမိတ္ကိုတင္ေအးထံမွ နမူနာ ယူခဲ ့ေသာ နည္းလမ္းေကာင္း ၿဖစ္၏။ ခ်န္ဂီ<br />ေထာင္မွာကတည္းက ပံုစံခြက္မွ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စားသည္ ့အက်င္ ့၊ ေပါင္မုန္ ့လံုးဝမစားသည္ ့အက်င္ ့<br />လက္ဖက္ရည္တစ္ဝက္သာ ေသာက္သည္ ့ အက်င္ ့မ်ားကို အစပ်ိဳးခဲ ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟင္းေကာင္း<br />ေကာင္း၊ ခံတြင္းေတြ ႔ေတြ ႔ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စား၍၊ ဟင္းလည္း တစ္ဝက္သာ စား၏။ ယခု ပို ့ေဒါင္း<br />ေထာင္ကို ေရာက္သည္ ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ အံဝင္ ဂြင္က်ပင္။ အစားအေသာက္အတြက္ ဘာမွ မတုန္လႈပ္<br />ေတာ ့ၿပီ။ အေန အတြက္ေတာ ့ပထမရက္မ်ားတြင္ အလူးအလိမ္ ့ ခံရပါသည္။<br /><br />သမံတလင္းမွ တစ္ဆင္ ့ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေနရာေလး ရဖို ့ေစာင္ ့ခဲ ႔ရသည္။ လူေဟာင္းမ်ား<br />လစ္ပါမွ တက္ခြင္ ့ရ၏။ အဆိုးရြားဆံုးကိစၥမွာ ဘယ္ေန ့ လႊတ္ေပးမည္ကို မသိရေသာ ကိစၥ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ေလွၿဖင္ ့ ၿပန္မည္ ့သူမ်ားမို ့ေလွဝင္လာပါမွ ၿပန္ရမည္။ ထို ့အၿပင္ အလွည္ ့က်ပါဦးမွ။ ကိုယ္ ့အလွည့္က်တာခ်င္း<br />အတူတူ ဤပို ့ေဒါင္းေထာင္တြင္ အပစ္ဒဏ္ခံရေသာ ေထာင္က်မ်ားကို ပို၍ ဦးစားေပးသည္မို ့သူတို ့ႏွင္ ့လြတ္<br />ရက္ခ်င္း မတိုက္ပါဦးမွ။ မိုးေလဝသ ေကာင္းပါဦးမွ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖာက္၍ ေခ်ာက္တြန္းခဲ ့သူ ငနဲ၏<br />သတင္းစကားေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ တရားရံုးမွ ႏွစ္ရက္သာ ၿပစ္ဒဏ္ခ်၍ လြတ္သြားေသာ ငနဲသည္ ဤပို ့ေဒါင္း<br />ေထာင္တြင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ စက္ေလွ ေစာင္ ့သြားခဲ ့ရသည္တဲ ့။ ေကာင္းလိုက္ေလၿခင္းဟု ဝမ္းသာမိပါ၏။<br />ငနဲ လြတ္တဲ ့အခ်ိန္က စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ က်ဲပါးသၿဖင္ ့ဤေထာင္၌ ေသာင္တင္ေနၿခင္းဟု သိရသည္။<br />အခုေတာ ့ စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ မ်ားေနၿပီ။ သို ့ရာတြင္ စက္ေလွတိုင္းက လူတင္မခံ။ ကုန္ပစၥည္းမရ<br />သည္ ့ စက္ေလွမ်ားႏွင္ ့ ရန္ကုန္ဘက္သို ့မဝင္သည္ ့ စက္ေလွမ်ားကသာ လူအတင္ခံေနသည္ဟု ဆိုၾကၿပန္၏။<br /><br />ဤေထာင္တြင္ ဆယ့္ေလးရက္နီးပါး ေသာင္တင္ေနၿပီးေနာက္ စက္ေလွလာၿပီဟူသည္ ့သတင္းကို ၾကားရသည္။<br />ၾကားရသည္မဟုတ္။ လူေတြ ေခၚထုတ္တာ ေတြ ႔ရၿပီ။ ဘယ္အေဆာင္၊ ဘယ္အခန္း၊ ဘယ္သူေတြ စသည္ၿဖင္ ့<br />ေတြ ႔ေန ၾကားေနရသည္။ မနက္ လက္ဖက္ရည္ ပို ့ခ်ိန္မွာ ယခင္ ပို ့ေနက် ၿမန္မာမ်ား ပါမလာၿပီ ဆိုကတည္းက<br />အားလံုး ရံုးစု ရုန္းစု ၿဖစ္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ပဲ စက္ေလွသမားေတြ လႊတ္ေတာ ့မည္၊ ငါးဆယ္ေလာက္<br />ေခၚလိမ္ ့မည္ဟု သတင္း လာေပးသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဘယ္ငါးဆယ္လဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာ၏။ လူေတြ ရွိေနသည္<br />က ရာေက်ာ္ေနသည္ကိုး။<br /><br />ထမင္းစားခ်ိန္မွာလည္း သတင္းက မသဲကြဲေသး။ ေန ့လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ ့အေဆာင္တိုင္းရွိ ၿမန္မာလူစာရင္း<br />လာေကာက္သည္။ နာမည္ ေခၚသည္။ ကိုယ္ ့နာမည္တင္မက ကိုယ္ ့အေဖနာမည္ပါ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ကို<br />စဥ္းစားမိေသး၏။ သူတို ့က အေဖနာမည္ႏွင္ ့ တြဲ၍ ေခၚသည္ကိုး။ ဒါကလည္း နာမည္တူ ရွိေနတတ္၍ ၿဖစ္သည္။<br />သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူသည္ ေထာင္ထဲ၌ မွန္ေန၏။<br /><br />ေန ့လယ္စာ စားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ ့ထြက္ရမည္ ့လူစာရင္းႏွင္ ့တကြ လာေခၚထုတ္သြားပါေတာ ့သည္။ သို ့ေသာ္<br />ယေန ့မလႊတ္ေသး။ မနက္က်မွ လႊတ္မည္ဟု သိရသည္။ အေရးထဲ ဆံပင္ကို ေခါင္းတံုး သြားရိတ္ေပးရေသး၏။<br />လမ္းမွာ ထြက္ေၿပးမွာ စိုးလို ့တဲ ့။<br /><br />ေနာက္ေန ့မွာေတာ ့ အဝတ္အစားမ်ား ၿပန္ေရြးၿခင္း၊ လႊတ္ေပးမည္ ့ဌာနသို ့ကားၿဖင္ ့တစ္ဆင္ ့သြားရၿခင္း၊ ေငြမ်ား ၿပန္ေပးၿခင္း၊ စက္ေလွခ ေတာင္းခံၿခင္း၊ စကၤာပူႏွင္ ့ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတန္း၊ ဓါတ္ပံု၊ အက်ၤႌမ်ား<br />ပါမက်န္ သိမ္းဆည္းၿခင္း၊ လူေတြ ႔ အစစ္ခံရၿခင္း၊ ေနာက္တစ္ခါ မလာေတာ ့ပါခင္ဗ်ားဟု လက္မွတ္ထိုးေပး<br />ရၿခင္း၊ လက္ေဗြႏွိပ္ရၿခင္း စ,သည္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အၾကာၾကီး ေစာင္ ့ၾကရေသးသည္။<br /><br />စက္ေလွဆီ ေခၚသြားပံုေလးကို မေမ ့ႏိုင္။<br />သံခ်ပ္ကာ အလံုကားၾကီးေပၚသို ့ နာမည္ေခၚစဥ္ တက္ရသည္။ ေရွ ႔ေရာ၊ ေနာက္ပါ အေစာင္ ့အေရွာက္ ထူထပ္<br />စြာခ်၍ ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာရေလသတည္း။<br /><br />သူေကာင္းသားမ်ားက စက္ေလွေပၚအထိ မလိုက္ဝံ ့။ ေဘာတံတား ထိပ္ဝမွာ ေသနပ္မ်ားကို အသင္ ့ခ်ိန္ထားၿပီး<br />ေစာင္ ့ၾကသည္။ ၿမန္မာမ်ားကလည္း အေတာ္ ့ကို မလြယ္။ စက္ေလွေပၚ ေၿခခ်သည္ႏွင္ ့ အေမ ႏွမ စံုေအာင္<br />ႏႈတ္ဆက္ရွာၾကသည္။ ၿမန္မာလို ႏႈတ္ဆက္သည္ ့တိုင္ သင္းတို ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ဆဲဆိုေနမွန္းသိလွ်က္<br />ဘာမွေတာ ့တားခြင္ ့ မရွိ။ လူစံုသည္ ့အခါ စက္ေလွ ေပါင္းမိုးၾကီးကို အုပ္လိုက္သည္။ နံေဘးမွ ေရတပ္ အေၿခြ<br />အရံက ပါေခ်ေသး၏။ စကၤာပူ ေရပိုင္နက္ လြန္သည္အထိ လိုက္ပို ့မည္ဟု ေၿပာၾကသည္။<br /><br />ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကပါသည္။<br />စက္ေလွ စထြက္သည္ႏွင္ ့ဟမ္းဖုန္းမ်ား ထုတ္ကာ ေခၚၾက ေၿပာၾကသည္။ ေထာင္မွ ထြက္စဥ္ ဘယ္ေလာက္ပင္<br />ဖုန္းကတ္မ်ား သိမ္းသည္ဆိုဆို မရရေအာင္ ယူလာတတ္သည္ ့ကိုယ္ ့ၿမန္မာမ်ားကို ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္<br />ေခၚေၿပာရင္း .. သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ဝင္းႏိုင္ဆီသို ့ ဖုန္းတစ္ခါ ေခၚခဲ ့ၿဖစ္သည္။ သူႏွင္ ့မေတြ ႔ေသာ္ၿငား ဖုန္းလာကိုင္<br />သူကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းၿပ၍ အိမ္သို ့ လွမ္းေၿပာေပးပါရန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရသည္။ ဆက္ေလွသမားမ်ားက<br />ဖုန္းၿမန္ၿမန္ေၿပာၾကပါ။ ေရွ ႔က ေရမိုင္လြန္လွ်င္ ဖုန္းလိုင္းေတြ မမိေတာ ့ဘူးဟု သတိေပးသည္။<br /><br />ေရေၾကာင္းခရီးကေတာ ့ စ,ေလၿပီ။<br />စက္ေလွေပၚတြင္ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ရာနီးပါး တင္လာခဲ ့သည္ ့တိုင္ စက္ေလွမွာ ေပါ ့ပါးေနဆဲ။ စလင္ခန္းမွာ<br />ႏွစ္ထပ္ၿဖစ္သည္။ ဝမ္းဗိုက္မွာ ကုန္တင္သည္ ့စက္ေလွၿဖစ္၍ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ၿဖစ္ေန၏။ ပဲ ့ပိုင္းမွာသာ<br />လူအမ်ားစု ေနရာယူထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စလင္ခန္း ေအာက္ထပ္နားမွာ ေနရာယူရင္း အတူတကြ<br />လြတ္လာသည္ ့ပုဇြန္ေထာင္အိမ္ေရွ ႔အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့စကားလက္ဆံု က်ေနသည္။ သူလည္း စကၤာပူကို<br />ဝင္လာရသည္မွာ ကံမေကာင္း။ အေၾကြးမေက်ခင္မွာ အဖမ္းခံရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင့္အတူတူေတာ ့ အဖမ္း<br />ခံရသည္မဟုတ္။ တၿခားမွာေနရင္း အဖမ္းခံရသည္သာၿဖစ္သည္။<br /><br />အက်ဥ္းသားဘဝၿဖင္ ့ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခဲ ့ၾကရေလၿပီ။<br />ပင္လယ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ မလွမ္းမကမ္းမွ ၿဖတ္သန္း ခုတ္ေမာင္းေနၾကေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ<br />ၾကီးမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီးကေရာ သူ ့ရင္ခြင္သို ့ပင္လယ္ကို ခုႏွစ္ရက္၊ခုႏွစ္လီ<br />ၿဖတ္သန္းၿပန္လာေနသည္ ့ သားဆိုးမ်ားကို မသိႏိုင္ေသး။<br /><br />ဖိုင္ ...<br />ဇနီးေအး ...<br />သမီးနန္ ့ရိုႏွင္ ့သမီးရေဝ ...<br />သက္ဆိုင္ေသာ မိဘသားခ်င္းေမာင္ႏွမမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ၿဖစ္စဥ္အစံုကို မသိႏိုင္။<br />ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသားဘဝႏွင့္ ပင္လယ္ေၾကာ၌ လြင္ ့ပါလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ တာဝန္ေတြက သီတန္း<br />၍ ေနပါသည္။ ဤအရာမ်ားကို ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တြင္ ဖိုင္တို ့ သိေကာင္းသိၾကလိမ္ ့မည္။ ဇနီးေအးကေတာ ့<br />မၾကာခင္ သိေတာ ့မည္။ အလံုးစံုေတာ ့ မသိႏိုင္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၌ ရွိေသာ အပူ ...<br />ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရမည့္ ဘဝခရီး ...<br />စာေပခရီးလမ္းႏွင္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ လူ ့ဘဝ၏ ပန္းတိုင္ ဆိုသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္မွ<br />တစ္ပါး အၿခားမည္သူမွ သိႏိုင္လိမ္ ့ဦးမည္မထင္ ။<br /><br /><br />( ဆက္ရန္)<br /><br />......................................................................................................<br /><br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-87844826733101783872011-09-02T21:39:00.000+08:002011-09-02T21:44:05.856+08:00ၾကိမ္ဒဏ္..။ေနာက္ထပ္ေၿပာင္းရသည္ ့အလုပ္ကေတာ ့ အထူးသီးသန္ ့ လူစစ္၍ ခိုင္းေသာ အလုပ္ ၿဖစ္သည္။
<br />အလုပ္ လုပ္ရမည္ ့သူသည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေထာင္က်မည့္သူ မၿဖစ္ရ။ ဘာသာစကား တီးမိ ေခါက္မိရမည္။ ခႏၶာကိုယ္ ၾကံ ႔ခိုင္ရမည္။ ေၿပၿပစ္ရမည္။ ပါးနပ္ရမည္ စ,သည္ ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပည့္စံုသူကို ေရြး၍
<br />ေခၚသည္။
<br />
<br />သူတို ့ ဘာေၾကာင္ ့ ေရြးေခၚရသနည္း။
<br />ေသဒဏ္ လ်ားထားခံရသည္ ့အနီဝတ္ ေထာင္သားမ်ားကို လက္ဖက္ရည္၊ ထမင္း တစ္ေန ့ႏွစ္ၾကိမ္ လိုက္လံပို ့
<br />ေဆာင္ရေသာ အလုပ္ၿဖစ္၍ လူေရြးၿပီး ေခၚရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေထာင္က်ရက္နည္းသၿဖင္ ့ထိုအနီ
<br />ဝတ္မ်ားႏွင္ ့သံေယာဇဥ္တြယ္စရာ မရွိ၊ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ဖြယ္ မရွိ၊ ဘာစကားမွ မေၿပာရဟု မိန္ ့မွာ ထားသၿဖင့္
<br />ပို၍ပင္ သတိထား၍ လုပ္ရေသာေၾကာင့္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိေတာ ့။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လႈပ္သည္ကို
<br />ေတာ ့ ဝန္ခံပါသည္။
<br />
<br />သူတို ့ခမ်ာ ေသခ်ာေပါက္ ေသဒဏ္က်ေတာ ့မည္ ့သူမ်ား ၿဖစ္သည္။ အနီဝတ္စံုၾကီးမ်ား ဝတ္ထားၾကသည္။
<br />ကြ်န္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္၊ ထမင္း တစ္ေန ့လွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္ လိုက္လံ ပို ့ေဆာင္ေပးရသၿဖင္ ့ တံခါးခ်ပ္ ပြင္ ့လာ
<br />ခ်ိန္တြင္ မရဲတရဲ ၾကည္ ့မိသည္။ သူတို ့က ခ်ိဳသာပါသည္။ ဘာၿပႆနာမွ မရွာ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ဆို ငယ္ရြယ္ ႏုငယ္ေသာ
<br />ခ်ာတိတ္သာသာ အရြယ္ေလးမ်ားပင္ ေတြ ႔ရသည္။ တံခါးဝတြင္ ကပ္ထားသည္ ့စာရြက္ေပၚရွိ “ ေသဒဏ္ ” ဆို
<br />သည္ ့ စာတန္းၾကီးေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အလိုလို လန္ ႔ေနရပါသည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းဝမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ေထာင္က်နံပါတ္ကို ေရးၿပီး ကပ္ထားသည္။ က်သည္ ့ေန ႔၊ လြတ္မည္ ့ေန ့ကို
<br />ကပ္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္မွာလည္း ေကာ္ပတ္လက္ၾကိဳးႏွင္ ့တကြ ေထာင္က်နံပါတ္ကို ကပ္ထားသည္။
<br />ကြ်န္ေတာ္က အၿပင္ေရာက္ဦးမည္ ့သူ။ ေလာေလာဆယ္လည္း ေသမင္းႏွင္ ့ ၿပႆနာ မရွိေသး။ သူတို ့ကား
<br />ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ခံရၿပီးသူေတြ၊ အယူခံ ဝင္ထားၾကသူေတြ ၿဖစ္သည္။ မူးရစ္ေဆးဝါးအမႈက အမ်ားစုဟု သိရသည္။
<br />
<br />ေၾသာ္ ... ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ရိုက္ခံရသည္ကို ေဖာက္သည္ ခ်ရဦးမည္။
<br />ၾကိမ္ဒဏ္ေပးမည္ ့ေန ့က ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္နားခြင္ ့ရသည္။ ေအာက္ထပ္ရွိ ရံုးခန္းမွ လာေခၚသည္ကို ေစာင္ ့ၿပီး
<br />ၾကိမ္ယစ္ပလႅင္၌ အပူေဇာ္ခံရန္ ဘုရားတ,ရင္း ေစာင္ ့ေနရပါသည္။
<br />
<br />ထိုေန ့က ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ ၾကိမ္ဒဏ္ ေပးခံရမည္ ့သူမ်ား သံုးဆယ္ခန္ ့ရွိသည္။ လူမ်ိဳးစံု ပါသည္။ ၾကိမ္ဒဏ္
<br />မေပးခံရမီ အေတာ္ ့ကို ထိတ္လန္ ့စရာေကာင္းေသာ ကိစၥမွာ ရုပ္ၿမင္သံၾကား၌ အရင္ ၿပသၿခင္းႏွင္ ့ၾကိမ္ဒဏ္ေပး
<br />ခံေနရသူမ်ားကို မလွမ္းမကမ္းမွ ေက်ာေပး၍ ၾကည္ ့ေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဝွီးကနဲ ေလေပၚ ေၿမာက္တက္သြားသံ၊
<br />အသားကို ထိသံ၊ အမေလး ေအာ္သံ၊ ၾကိမ္ကို ေလထဲမွာ တဝွီးဝွီး အားယူေနသံမ်ားက တကယ္ ့ကို ငရဲခန္း
<br />အေသးစားထဲ ေရာက္ေနသလို ၿဖစ္ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />ကိုယ္ ့အလွည္ ့မေရာက္မီ ႏွစ္ေယာက္အလိုတြင္ အနီးကပ္ သြားထိုင္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ ့ေနရၿပန္သည္။
<br />ၾကိမ္ဒဏ္ ခံရမည္ ့သူအား ေမွာက္ခံု အိပ္ေစပံု၊ လက္ႏွစ္ဖက္အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ တုပ္ဆြဲထားပံု၊ တင္ပါး ေဖၚရပံု၊
<br />ေၿခႏွစ္ဖက္အား ကြင္းခတ္၍ တုပ္ေႏွာင္ထားပံုမ်ားမွာ အေတာ္ ့ကို မသတီစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ တနည္း
<br />ေၿပာရလွ်င္ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းခံစားေစရၿခင္းၿဖစ္သည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္ခ်ိန္၌ နာၾကည္းစိတ္၊ ခံၿပင္းစိတ္၊ အရွက္ရေစသည္ ့ စိတ္တို ့ေၾကာင္ ့ကြ်န္ေတာ္ အရိုက္ခံရၿပီး
<br />ခ်ိန္တြင္ မူးခနဲ၊ မိုက္ခနဲ ၿဖစ္သြားရ၏။ အသားမ်ား ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ အေစာ္ကား ခံရေလၿခင္းဟု ေတြး
<br />ကာ အေတာ္ႏွင္ ့ စိတ္၌ ေက်မည္မထင္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ် ခံၿပင္းမိသည္ ဆိုလွ်င္ စကၤာပူမွ အၾကီးအကဲ
<br />မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က ထိုၾကိမ္ဒဏ္ၿဖင့္ပင္ ေကာင္းေကာင္း ဆံုးမပစ္လိုက္သည္ဟု စိတ္ထဲမွာ သရုပ္ေဖၚမိသည္
<br />အထိပင္။ အမေလး၊ အဘေလး တ,ေနၾကေသာ သူတို ့ ပံုရိပ္မ်ားကို ေတြ ႔မိေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အနာ က်က္
<br />ေတာ ့သည္။ တကယ္သာ ရိုက္ခြင္ ့ရလွ်င္ ယခုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ရိုက္ခ်င္သည္။ လူလူခ်င္း အရွက္ခြဲသည္ဟု
<br />ခံစားရ၍ပါပင္။ စကၤာပူအစိုးရသည္ တစ္ေန ့တြင္ အာရွ၌ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဒုကၡ လွလွၾကီး ေတြ ႔ဦးမည္ဟု
<br />ကြ်န္ေတာ္ မဆီမဆိုင္ ေကာက္ခ်က္ ခ်ထားၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />ေထာင္တြင္း အလုပ္အကိုင္ႏွင္ ့စားေသာက္ေနထိုင္မႈ အပိုင္းကို ေၿပာၿပပါဦးမည္။
<br />ပထမအလုပ္က မိန္းမေဆာင္တြင္ လုပ္ရၿခင္းၿဖစ္ၿပီး အေတာ္ ့ကို ပင္ပန္းတၾကီး ႏိုင္လွသည္။ မနက္ပိုင္းမွာ
<br />လက္ဖက္ရည္ ေဝငွႏိုင္ရန္အတြက္ သတၱဳခ်ိဳင္ ့အၾကီးစားၾကီးမ်ားကို မိန္းမေဆာင္ ရံုးခန္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္
<br />တစ္ခ်ိဳင္ ့သယ္ၾကရသည္။
<br />
<br />အခန္းေဆာင္မ်ားပံုစံမွာ စတုရန္းပံု ပတ္ပတ္လည္ေဆာက္ထားေသာ အေဆာင္ၾကီးတိုင္းရွိ အခန္းမ်ားအားလံုး
<br />အခန္းတိုင္း မ်က္ႏွာစာ ၿပဳထားၾကသည္။ အခန္းတံခါး ဖြင္ ့သည္ႏွင္ ့လူသြားစၾကၤန္ ရွိမည္။ ထိုေရွ ႔တြင္ ကြက္လပ္
<br />ေဟာင္းေလာင္းၾကီး လုပ္ထားၿပီး ေလွကား အတက္အဆင္း ႏွစ္ခု ရွိသည္။ ေလးထပ္အထိ ရွိၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္
<br />တြင္ အလုပ္သမားမ်ား စုေဝးရာ ခန္းမႏွင္ ့ ေထာင္သားမ်ား တီဗီြ ၾကည္ ့ရာ ခန္းမဟူ၍ ခြဲထားသည္။
<br />
<br />မနက္ပိုင္း လက္ဖက္ရည္ ဆြဲရသည္က ဘာမွမၾကာ။ ကိုယ္တာဝန္က်ေသာ အထပ္၌ အခန္းမည္မွ် ရွိသည္။
<br />အခန္းေစ ့လူမည္မွ် ရွိသည္ကို အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္က မွတ္ၿပီး စားဖိုေဆာင္သို ့စာရင္းသြင္းထားသည္ ့အတိုင္း
<br />လက္ဖက္ရည္ သတၱဳခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ားႏွင္ ့ႏွစ္ခ်ိဳင္ ့သံုးခ်ိဳင္ ့အထိ ဆြဲရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးလႊာသို ့ ပို ့ရသည္ ့အခါ အသက္ ထြက္မတတ္ ပင္ပန္းပါသည္။
<br />
<br />လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ား ဆြဲသည္ ့အခါ ကိုယ္ႏွင္ ့ယွဥ္ၿပိဳင္ ဆြဲမည္ ့သူအား ေရြးထားရသည္။ အရပ္ညီညီ
<br />ၿဖစ္ဖို ့က အေရးၾကီးလွ၏။ မဟုတ္လွ်င္ ေၿခလွမ္းၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့လက္ဖက္ရည္မ်ား ေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ လက္ကို
<br />စင္လွ်င္ ပူလြန္း၍ ၿဖစ္သည္။ ေလွကား အတက္တြင္ အထူးသတိထားရသည္။ ေထာင္က် အလုပ္သမားမ်ား
<br />တီဗီြ ၾကည္ ့ခြင္ ့ေပးသည္ ့အေဆာင္၌ သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ား ေပးထားသည္။ ထိုသတင္းစာမ်ားၿဖင္ ့သတၱဳ
<br />ခ်ိဳင္ ့မ်ားကို ကိုင္ဆြဲရသည္။ လက္ႏွီးပိုင္းမ်ားလည္း ေပးပါသည္။
<br />
<br />လက္ဖက္ရည္ လိုက္ပို ့ခ်ိန္၌ ေပါင္မုန္ ့ၾကမ္းမ်ားကို ေထာပတ္သုတ္ထားသည္ ့ပလပ္စတစ္ပက္လက္ၿခင္းအား
<br />တစ္ေယာက္က ကိုင္ရသည္။ ေသာ ့ဖြင္ ့သူက ေထာင္ဝန္ထမ္း ၿဖစ္သည္။ သူက အေဆာင္အလိုက္ အခန္းအား
<br />လံုးကို ေသာ ့ဖြင္ ့ေပးသည္။ ေထာင္က်မ်ားထဲမွ တစ္ဦးစီ လက္ဖက္ရည္ ထြက္ယူၾကသည္။ ေပါင္မုန္ ့ထြက္ယူ
<br />ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါး ၿပန္ပိတ္၏။
<br />
<br />ထမင္းပို ့ခ်ိန္တြင္ ဦးစြာ ေရေႏြးပူ လိုက္ပို ့ရသည္။ သတၱဳေရေႏြးခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ားကို အေဆာင္အလိုက္ ေနရာခ်ေပး
<br />ရသည္။ ေအာက္ထပ္၌ ထမင္းအစဥ္သင္ ့ၿပင္၍ သယ္ယူခ်ိန္တြင္ အေတာ္ေလး သတိထားရသည္။ ထမင္းထည္ ့
<br />ထားသည္ ့ ပလပ္စတစ္ပံုစံခြက္မ်ားက ေလးေထာင္ ့က်က် ၿဖစ္ၿပီး ဆင္ ့ကာဆင္ ့ကာ ထပ္ထားသည္မ်ားကို
<br />လက္ၿမဲၿမဲ ကိုင္၍ သယ္ၾကရသည္။ ေလးလႊာ အထပ္မ်ားကိုေတာ ့လက္ဆင္ ့ကမ္းၿပီး သယ္ၾကရသည္။ ေအာက္
<br />ထပ္မွ သယ္လာသူမ်ားက ေလွကားထိပ္တြင္ ထားခဲ ့ရံုသာ။ အေပၚ၌ သယ္သူမ်ားက အခန္းေရွ ႔သို ့လူေစ ့လိုက္
<br />၍ ခ်ေပးရသည္။
<br />
<br />ထမင္းပန္းကန္ကို အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားသည္။ မူစလင္မ်ားအတြက္ တစ္ေရာင္၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင္ ့တစ္ၿခားဘာသာ
<br />မ်ားအတြက္ တစ္ေရာင္ ၿဖစ္သည္။ ထမင္းပံုစံခြက္မ်ား ေစ ့ငွၿပီ ဆိုေတာ ့မွ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ေသာ ့လိုက္ဖြင္ ့
<br />ေတာ ့၏။ ေရေႏြးသမားမ်ားက ေရေႏြး လိုက္ရသည္။ ဟင္းခ်ိဳသမားမ်ားက ဟင္းခ်ိဳ လိုက္ရသည္။ အခန္းတြင္းမွ
<br />ေထာင္က်မ်ား ကိုယ္ ့ပန္းကန္ ကိုယ္ယူၿပီးလွ်င္ ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါးေသာ ့ၿပန္ပိတ္သည္။ ထိုပံုစံမွာ ေန ့စဥ္
<br />အထပ္လိုက္၊ အေဆာင္လိုက္ လုပ္ေနက်ပံုစံ ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာက္ဆံုးထပ္၌ စ,၍ ထမင္းပို ့သည္မို ့၊ စားၿပီးသား ပန္းကန္မ်ား အခန္းတြင္းမွ ၿပန္ထုတ္ရန္
<br />ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါးမ်ား ၿပန္ဖြင္ ့ေပးသည္။ ဤသို ့ၿဖင္ ့အလႊာအလိုက္ ပန္းကန္မ်ား ၿပန္သိမ္းၾကရသည္။
<br />သယ္ယူခ်ိန္က တစ္ေခါက္လွ်င္ ေလးငါးခ်ပ္ သယ္ယူခဲ ့ေပမယ္ ့ ၿပန္သိမ္းခ်ိန္မွာေတာ ့ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားက
<br />အခ်ပ္ႏွစ္ဆယ္မက ဆင္ ့ကာ ထပ္၍ ၿပန္သယ္လာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ ့ ေၿခေခ်ာ္၊လက္ေခ်ာ္ၿဖင္ ့
<br />ေလွကား အတက္အဆင္းတြင္ ပံုစံခြက္မ်ား ၿပဳတ္က်ရင္း ဆူညံသြားတတ္၏။ ထိုအေဆာင္ကို တာဝန္ယူရသူ
<br />မ်ားအဖို ့ေလွကားသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရၿပန္ေတာ ့သည္။
<br />
<br />သန္ ့ရွင္းေရးကေတာ ့ အေဆာင္လိုက္ တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္မက လုပ္ရသည္။ အဝတ္ကို ေရဆြတ္ၿပီး ဆပ္ၿပာ
<br />ရည္ ႏွဴးထားေသာ သမံတလင္း စၾကံတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္တိုက္ရသည္။ တံၿမက္စည္း လွည္းရသည္။ ထိုတာဝန္
<br />ၿပီးမွ ေထာင္က်အလုပ္သမားမ်ား ကိုယ္ ့အခန္းကိုယ္ၿပန္၍ ကိုယ့္အတြက္ ခ်ထားေသာ လက္ဖက္ရည္၊ ေပါင္မုန္ ့
<br />ထမင္းဟင္း၊ ေရေႏြး စသည္ၿဖင္ ့အခ်ိန္အလိုက္ ယူၿပီး ကိုယ္ ့အခန္းတြင္းမွာ စားရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေထာင္
<br />ဝန္ထမ္းက တံခါးလာပိတ္သည္။
<br />
<br />ထမင္းဟင္းမ်ားကေတာ ့အသီးအႏွံအေၾကာ္ႏွင္ ့အသား၊ ပဲပင္ေပါက္ႏွင္ ့ငါးေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ခ်က္၊ ငါးပိ
<br />ေဖ်ာ္ တို ့စရာ စသည္ၿဖင္ ့ပတ္လည္ ေကြ်းပါသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္မ်ိဳးလည္း ေကြ်းသည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေထာင္က်ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ေပါင္မုန္ ့ႏွင္ ့ထမင္းဟင္းမ်ား အၿမဲပင္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ စားရပါသည္။
<br />ေပါင္မုန္ ့ဆိုလွ်င္ မကုန္သၿဖင္ ့ညေနဘက္တြင္ က်ားကစားရင္း ထပ္စားရသည္။ အခန္းထဲမွာေတာ ့ၾကာၾကာ
<br />ထားခြင္ ့မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်သည္က မနက္ပိုင္း မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ခ်ိန္တြင္ အခန္းေဆာင္မ်ား
<br />ထိပ္၌ သြားပြတ္တံမ်ားကို နံပါတ္စဥ္ႏွင္ ့ထုတ္ေပးၿခင္း၊ ၿပန္သိမ္းၿခင္း ၿဖစ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး
<br />ရိတ္လိုလွ်င္လည္း ထိုအခန္းမွ ေထာင္က်အလုပ္သမားထံ ခြင္ ့ေတာင္းရသည္။ ထိုအခန္းႏွင္ ့မလွမ္းမကမ္းတြင္
<br />အိမ္သာခန္း ရွိသည္။ ထိုအခန္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ေပးရသည္။
<br />
<br />အေဆာင္၏ စၾကံလမ္းမ်ား၊ ေလွကားမ်ား၊ အခန္းမ်ားကို သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရာတြင္လည္း ထိုအိမ္သာခန္းမွပင္
<br />ေရယူရသည္။ အခန္းမ်ားအား ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရး ဝင္လုပ္ေပးရသည္။ ေထာင္သားမ်ား အခန္းတြင္းမွ ထြက္ၿပီး
<br />အားကစားကြက္လပ္သို ့ ထြက္ခြာခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့က သန္ ့ရွင္းေရး ဝင္လုပ္ေပးရသည္။
<br />
<br />ေၿပာရလွ်င္ တစ္ေန ့တာလံုး အလုပ္ႏွင္ ့ၿပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။
<br />ေထာင္က်အလုပ္သမားအဖို ့ အေနအစား ေခ်ာင္ၿခင္း၊ တီဗြီၾကည္ ့ရၿခင္း၊ အားကစားခ်ိန္တြင္ စိတ္တိုင္းက်
<br />ကစားခြင္ ့ရၿခင္းမ်ားေၾကာင္ ့သာ စိတ္ေၿဖသာၿခင္း ၿဖစ္၏။ ႏွစ္ၾကီးသမား အလုပ္သမားမ်ားကိုေတာ ့လစာ
<br />သေဘာမ်ိဳးၿဖင္ ့အာလူးေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ စသည္ၿဖင္ ့လစဥ္ ေပးပါသည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လနည္းသူမ်ားအဖို ့ေတာ ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အိပ္ေနရသည္ထက္စာလွ်င္ တီဗီြၾကည္ ့
<br />ခြင္ ့ရၿခင္း၊ စာအုပ္ဖတ္ခြင္ ့၊ သတင္းစာၾကည္ ့ခြင္ ့ရၿခင္း၊ ပိုက္ေက်ာ္ၿခင္းကို ေမာလဲသည္အထိ ခတ္ခြင္ ့ရၿခင္း
<br />မ်ားေၾကာင္ ့အလုပ္လုပ္ရတာ တန္ပါသည္။ ၿပီးေတာ ့စာေရးခြင္ ့ရ၏။ ၿမန္မာၿပည္သို ့စာပို ့လိုလွ်င္ ေထာင္မွေပး
<br />ေသာ စာရြက္၌ ေရး၍ စာရြက္အတိုင္း ေပးႏိုင္သည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ပင္ ႏွစ္ေစာင္မွ် ထည္ ့ၿဖစ္ေသးသည္။
<br />စာရြက္ေပၚ၌ ေထာင္က်နံပါတ္ႏွင္ ့တကြ အဂၤလိပ္စာၿဖင္ ့ေရးသြင္းပို ့ရသၿဖင္ ့အမွတ္တရသေဘာမ်ိဳးေရး၍
<br />ပို ့လိုက္ၿခင္းပင္။ အၿပင္မွ စာပို ့လိုလွ်င္လည္း ေထာင္က်နံပါတ္၊ လိပ္စာႏွင္ ့တကြ အဂၤလိပ္လို ေရး၍ ပို ့လာလွ်င္
<br />ေရာက္ပါသည္။ ဤအခြင္ ့အေရးမွာ အေတာ္ ့ကို စိတ္ေၿဖသာ ေက်နပ္ေစ၏။ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္မွ် စာေရးခြင္ ့
<br />ရသည္။ ကိုယ္ယူသြားသည္ ့စာပို ့လႊာကိုေတာ ့မၿဖစ္မေန ၿပန္အပ္ရသည္။ ေရးၿဖစ္သည္ၿဖစ္ေစ၊ မေရးၿဖစ္သည္
<br />ၿဖစ္ေစ သိမ္းထားခြင္ ့မရွိ။
<br />
<br />
<br />( ဆက္ရန္ )
<br />
<br />................................................................................................
<br />
<br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />
<br />
<br />ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-69947548489932159292011-08-29T00:16:00.000+08:002011-08-29T11:44:15.893+08:00ဘေလာ ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ..“ ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” မွ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဘေလာ ့ဂါေဒး အတြက္ ပို ့(စ)တစ္ပုဒ္ ေရးရန္ ေတာင္းဆိုလာ
<br />သည္ ့အခါ ဟိုး .. ယခင္တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းခံခဲ ့ရတံုးကလိုပဲ “ လန္ ့” သြားရပါသည္။ မထင္မွတ္သည္ ့အခ်ိန္၊
<br />အလစ္အငိုက္ အလွန္ ့ခံ လိုက္ရသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရြာၾကီးထဲတြင္ ေခတ္စားခဲ ့ဘူးေသာ “ တဂ္ပို ့(စ) ” ဟူသည္ ့ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးႏွင္ ့မဟုတ္ေတာ ့ပဲ
<br />“ ဘေလာ ့ဂ္ ေဒး ” ဟူသည္ ့ တစ္မ်ိဳးဆန္းေနသည္ ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင္ ့လည္း တႈန္လႈပ္မိသြားတာ ၿဖစ္၏။
<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ မမေရႊစင္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ လွန္းေမးရပါေတာ ့သည္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ ့ ထိုေန ့က “သူ” လည္း အစ္ကို
<br />ေအာင္၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင္ ့“ ဘေလာ ့ဂ္ ေဒး ” တဂ္ပို ့(စ)ေလးေရးတင္ထားတာ သံုးနာရီသာ ရွိေသးသည္ ့
<br />အခ်ိန္ပိုင္းေလးၿဖစ္သည္ ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မမေရႊစင္၏ ပို ့(စ)ေလးကို ဝင္ေရာက္ ေလ ့လာဖတ္ရႈ ႔ရ
<br />ပါေတာ ့သည္။
<br />
<br />အရင္တံုးက တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းၾကရာတြင္ ေရးေစခ်င္သည္ ့ပံုစံႏွင္ ့ေၿဖေစခ်င္သည္ ့ ေမးခြန္းေလးမ်ားကို
<br />ထည္ ့သြင္းေပးထားတတ္ၾကေပမယ္ ့ ယခု ဘေလာ ့ဂ္ ေဒးက်ေတာ ့ တစ္မ်ိဳးဆန္းေနသလို ၿဖစ္ရၿပန္သည္။
<br />စာအေရးမသန္ပဲ အေရးက်ဲ သူ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ “ ဆန္း” ေနတာဟု ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္ပါ၏။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ့္ကို ပထမဦးဆံုး တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းသူမွာ “ ခ်ိဳကိုသဇင္ ” ၿဖစ္ပါသည္။ အဲ ့ဒီတံုးကေတာ ့ သူ ေပးထား
<br />သည္ ့ကန္ ့သတ္ေမးခြန္းေလးမ်ားကိုပဲ ေၿဖရင္း ၿပန္ေရးခဲ ့သည္။
<br />
<br />ဒုတိယ တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းသူမွာ “ မမေရႊစင္ ” ၿဖစ္ပါသည္။ သည္အေခါက္တြင္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ့အက်င္ ့ေပၚ
<br />လာေတာ ့သည္။ သူ ေရးခိုင္းသလို မေရးေတာ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ထိုအခ်ိန္က လက္ယားေနေအာင္ ေရးခ်င္ေနသည္ ့ “ အို ့ဟိုး၊ ဒါ ့.. ေၾကာင္ ့ကိုး ” ဆိုသည္ ့ပို ့(စ)ကေလးကိုပဲ ဇြတ္အတင္း ေရးမိေတာ ့၏။ ေလးစားရေသာ အစ္မ
<br />ၿဖစ္ေနရတာမို ့ ေရးခ်င္သည္ ့ပံုစံႏွင္ ့ ေရးခြင္ ့ေတာ ့ က်ိဳတင္ေတာင္းခဲ ့မိသည္။
<br />
<br />တပ္တိယအၾကိမ္ ေရးခိုင္းသူမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ပါပဲ။
<br />သည္အခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့စတိုင္အတိုင္း တုန္ ့ၿပန္ခဲ ့ၿပန္ပါသည္။
<br />ကြ်န္ေတာ္ စ,တင္ေလ ့လာေနမိေသာ “ ၿဖစ္၊ပ်က္ ” တို ့အေၾကာင္း၊ ရုပ္၊နမ္တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ ဆိုေတာ ့ မရွိေတာ ့
<br />ဘူးလို ့ ထင္ေနရတဲ ့ “ နိဗၺာန္ဘံု” ဆိုတာ၊ တကယ္ပဲ ရွိေနပါေၾကာင္း ဆိုသည္ ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အေၾကာင္း
<br />အရာကို မႏိုင္မနင္းႏွင္ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကိုေဇာ္ ့အတြက္ တဂ္ပို ့(စ)အၿဖစ္ ေရးမိၿပန္ပါသည္။
<br />
<br />သည္အခါတြင္ေတာ ့“ ကိုေအာင္” က “ ဘေလာ ့ဂ္ေဒး ” တဲ ့။
<br />အထက္က ေၿပာတဲ ့အတိုင္း မၾကားဖူးေတာ ့ “ ရွိန္ ” သြားရတယ္ေပါ ့ဗ်ာ..။
<br />
<br />ထိုစဥ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေနေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာေသာ စာဖတ္သူတို ့ကို ေပးလိုက္ခ်င္သည္ ့
<br />အေၾကာင္းအရာရွားရွားပါးပါးေလးေတြကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ၿပန္ေပးမိခဲ ့သလို စာဖတ္သူ တစ္စုတို ့က
<br />လည္း ဘယ္လိုမွ မေဝဖန္ပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင္ ့ ဆက္လက္အားေပးေနခဲ ့ပါသည္။
<br />
<br />တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘေလာ ့ရြာၾကီးထဲတြင္ ဝန္းက်င္ကို ဂရုမထားပဲ ကိုယ္ေနခ်င္သလို ေန ေနသည္ ့
<br />သူ ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေၿပာသလို “ ကြ်ဲေၿခရာခြက္ထဲက ဖားကေလးတစ္ေကာင္ ” သာ ၿဖစ္ေနသည္ဆိုတာ
<br />ကိုေတာ ့မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအားလံုးအား ဝန္ခံရင္း ပဲ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါသည္။
<br />
<br />“ ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာၾကီးထဲတြင္၊ “ အစ္ကိုၾကီးေက်ာက္ ”၊ “ မမေရႊစင္”၊
<br />“ ေခ်ာ ( အစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္ ) ၊ “ မမကီ ” တို ့လို လူခ်စ္လူခင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားလွၿပီး စာေရးအား
<br />အလြန္ေကာင္း၍ “ စာ ” ကိုလည္း ရိုးသားစြာပဲ ေရးေနသည္ ့ စီနီယာဘေလာ ့ဂါ ၾကီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />( ကြ်န္ေတာ္ မသိေသးေသာ အၿခားစီနီယာဘေလာ ့ဂါၾကီးေတြ အမ်ားအၿပား ရွိေနပါေသးသည္)။
<br />
<br />“ စာကို ရိုးသားစြာ ေရးေနသူမ်ား ” ဟု ဆိုလိုက္၍ တစ္ၿခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားေတာ ့ မထင္ေစခ်င္၊
<br />မေတြးလိုက္ေစခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ယွဥ္၍ ေၿပာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာကို မရိုးသားစြာ ေရးေန
<br />ခဲ ့မိလို ့ပါပဲ .. လို ့။
<br />
<br />အြန္လိုင္းေပၚတြင္ စာေတြေရးသားေနေသာ ဘေလာ ့ဂါအားလံုးတို ့သည္ ေနာက္ခံမတူေသာ အေၾကာင္းအရာ
<br />အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင္ ့စာေရးသူမ်ားအၿဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကေသာ္လည္း ၊ ေနာက္ခံ တူေနသည္ ့အေၾကာင္းႏွင္ ့ဘေလာ ့ဂါ
<br />အားလံုးမွာ တူေနသည္ ့ အရာ တစ္ခုကေတာ ့“ စာကိုပဲ ေရးေနခ်င္သည္ ့၊ စာေရးခ်င္သည္ ့ဝါသနာ ” ပါပဲဟု
<br />ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲတင္းတင္း ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာႏွင္ ့ပဲ ေရာက္လာၾကသည္ၿဖစ္ေစ ...
<br />ဝါသနာတူခ်င္းေတာ ့ ရိုင္းပင္းေနမိၾကပါ၏။ ခ်စ္ခင္ေနမိၾကပါ၏။ အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ၿမင္ကြင္းတစ္ခုၿဖစ္ေနပါ၏။
<br />
<br />တူခဲ ့ေသာ ဝါသနာအရ စာေတြ ေရးေနၾကေပမယ္ ့ မတူခဲ ့ေသာ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင္ ့ ေရးခဲ ့၊
<br />ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့စာေတြကလည္း မတူပဲ ၿခားနားလ်က္ အေရာင္အေသြးတို ့စံုလင္၊ အလွ ဆင္ေနသည္ ့ဘေလာ ့
<br />ရြာ ၾကီးၿဖစ္ခဲ ့ရေတာ ့သည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္လို မရိုးသားစြာ စာေတြေရးခဲ ့မိပါသလဲ ..။
<br />ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြပဲ ဖြင္ ့အန္ ေရးခ်ေနခဲ ့မိၿခင္း ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ စာလာဖတ္ေနသူမ်ားကိုမွ အားမနာပဲ ကိုယ္ ့
<br />တစ္ကိုယ္ေရ ခံစားမႈေတြ၊ ထင္ရာ၊ ၿမင္ရာေတြကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးတန္ဆာဆင္၍ ကာလ အတန္ၾကာ ေရးဖြဲ ႔ေနခဲ ့မိ
<br />ပါ၏။ ပရိတ္သတ္ကိုမွ ဂရုမစိုက္ခဲ ့ပဲ ကိုယ္ေရးေနခ်င္သည္ ့ပံုစံေတြသာ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ေရးေနခဲ ့ေသာ
<br />မၿဖဴေသးသည္ ့“ အၿဖဴေလး ” ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။
<br />
<br />ကိုယ္က မဟုတ္သည္ ့စာေတြ ေရးေနေပမယ္ ့ ဖတ္ခ်င္ေနမိ၊ ဖတ္ေနမိတာေတြကေတာ ့ ဟုတ္သည္ ့စာေတြပဲ
<br />ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ဖတ္မိသေလာက္လည္း ကိုယ္ ့စီနီယာ ဘေလာ ့ဂါၾကီးေတြကို ေလးစားအားက်လာခဲ ့မိသည္။
<br />သူတို ့လိုပဲ ပရိတ္သတ္ကို လတ္ဆတ္ေသာ အေတြ ႔ေလးေတြ၊ တစ္ခုခု အၿမဲက်န္ေနခဲ ့ေစခ်င္တာေလးေတြ
<br />ေပးခဲ ့၊ ထားခဲ ့၊ ၿပခဲ ့ခ်င္သည္ ့ဆႏၵေလးေတြ ၿဖစ္ေပၚလာခဲ ့ရပါသည္။ ( “ ရသစာေပ ” ဟု ယေန ့အခ်ိန္ထိ မဖြဲ ႔
<br />ႏိုင္ေသး၍ မဆိုရဲေသးပါ )
<br />
<br />“ အၿဖဴေလး ” ဘဝေရာက္ေအာင္ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ေရးခဲ ့ဘူးသည္ ့“ ဝိုင္းကေလး ” ထဲမွ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက
<br />ဝိုင္းဝန္းပန္ ့ပိုးခဲ ့ပါသည္။ ထို “ ဝိုင္းကေလး ” အေၾကာင္းကိုလည္း အၿဖဴေလးဘြဲ ႔ခံယူၿပီး မၾကာခင္ပဲ ေရးတင္ၿပီး
<br />ခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝိုင္းကေလးသည္ ၿမစ္က်ိဳးအင္း၊ ေညာင္ရမ္း၊ မ်ိဳးၾကီး၊ ဂ်စ္တူးေလး၊
<br />ပုလင္းဖင္ ဆိုသည္ ့အထင္ကရ ပုဂိၢဳလ္တို ့ၿဖင္ ့ ဖြဲ ႔စည္းထားခဲ ့ပါသည္။ အပတ္စဥ္ အလုပ္အားရက္ တနဂၤေႏြေန ့
<br />တိုင္း စုဖြဲ ႔ၾကၿပီး ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၿခင္း၊ “ ပိုကာ ” ကစားၿခင္း မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေလ ့ရွိသည္။ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္
<br />ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ဝိုင္းကေလး ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ဘဝ၏ ေမ ့မရေသာ စြတ္ပ်ံ ႔ဖြယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု
<br />လည္း ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။
<br />
<br />ယခုေတာ ့ ထိုဝိုင္းကေလးသည္လည္း အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ ့ရသည္ ့ အရိပ္တစ္ခုလိုပဲ ၿဖစ္ခဲ ့ရၿပီးၿဖစ္ပါသည္။
<br />အရာရာက အၿမဲတန္းပဲ မၿမဲပဲ ေၿပာင္းလဲေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား ။
<br />
<br />အဲ ့ဒီအခ်ိန္တံုးက ကြ်န္ေတာ္သည္ ဂ်ာနယ္၊စာေစာင္မ်ားကို အလြန္ဖတ္တတ္ၿပီး၊ အိမ္ႏွင့္လွမ္းရာ ဗမာဆိုင္သို ့
<br />သြားသြားဝယ္ေနတာကို ၿမင္ေနေသာ ညီမငယ္ ဂ်စ္တူးေလးမွ မ်က္ေစ ့ေနာက္လာ၍ အိမ္မွာပဲ အင္တာနက္
<br />လိုင္းဆင္ကာ လႊင္ ့တင္ထားေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ေဒါင္းလြတ္လုပ္ထားၿပီး ဖတ္ရန္ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းေၿပာခဲ ့
<br />သည္မွ စ, ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ “ လိုင္း ” ေပၚ စ,ေရာက္ခဲ ့ပါသည္။ စာေတြကို ဖတ္တတ္ရံုေလးပါပဲ။
<br />ဗမာလိုပဲ ေရးထားတာကိုး ..။ ထိုမွတစ္ဆင္ ့ ဂြင္ ေတြက်ယ္လာၿပီး ဘေလာ ့ေတြထဲပါ ေရာက္လာေတာ ့၏။
<br />စာကိုမရိုက္တတ္ေသးေပမယ္ ့ထိုအခ်ိန္က အရွိန္ရ,စ ၿပဳေနၿပီၿဖစ္ေသာ “ ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္း ” ၏ စာေတြ၊ သူ ့
<br />မိတ္ေဆြ တို ့၏ စာေတြကိုပါ လိုက္ဖတ္လာရင္း၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါလည္း ေရးရရင္ ေကာင္းမွာပဲ..၊ ေရးလို ့ရတာပဲဟု
<br />ၾကီးက်ယ္ေသာ ဆႏၵေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာခဲ ့ရၿပီး၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွ အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားကို ဗမာလိုေပၚလာ
<br />ေစရန္ ေဒါင္းလြတ္ လုပ္ထားေသာ “ အယ္လ္ဖာေဇာ္ဂ်ီ လက္ကြက္ ” ၿဖင့္ မရပ္မနား တစ္ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းရိုက္ရင္း
<br />ေလ ့က်င္ ့လိုက္သည္မွာ .. အလုပ္တစ္ရက္ပ်က္၍ တစ္ရက္ႏွင္ ့တမနက္ေသာ အခ်ိန္ႏွင္ ့ပဲ အဂၤလိပ္ကီးဘုတ္
<br />ၿဖင္ ့ကၾကီးမွ အ အထိ အလြတ္ ရိုက္တတ္သြားေလေတာ ့သတည္း။ ထိုစဥ္က “ ဆႏၵ” က အဓိပတိ ၿဖစ္ေနခဲ ့ ့ေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ။ ဗမာလို အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရးခ်င္သည္ ့“ ဆႏၵမီး” က၊ တစ္ကိုယ္လံုး တရဲရဲေနေအာင္
<br />ေတာက္ေလာင္ေနခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ။
<br />
<br />“အၿဖဴေလး”ဟူေသာ အမည္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူရသည္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ဝိုင္းကေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္
<br />က အားလံုးကို ေပ်ာ္ေစ၊ ရယ္ေစရန္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သိၿပီးသားအေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တကယ္ပဲ
<br />မသိေသးသည္ ့မ်က္ႏွာငယ္ပံုစံေလးၿဖင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးတတ္၊ ေၿပာတတ္ ၊ ေနတတ္လြန္းေသာေၾကာင္ ့
<br />“ ၿဖဴ ” ၿပေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္းက “ အၿဖဴေလး ” ဟု ေခၚေဝၚသမုတ္ခဲ ့သည္မွ စ,ခဲ ့ပါသည္။
<br />ဘာေၾကာင္ ့ဆို သူ ပင္လွ်င္ လွ်ာ အၿမဳပ္ထြက္ေအာင္ တစ္ၾကိမ္မက၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရွင္းၿပခဲ ့ရေသာေၾကာင့္ပါပဲ။
<br />အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းရယ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ လိုက္မရယ္ပါ။ ကိုယ္က တကယ္ပဲ မသိသလို
<br />ပံုစံပါပဲ။ ၾကာေတာ ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ အထာကို ယဥ္ပါးလာၾကၿပီဆိုေတာ ့ ဘယ္သူမွ အထူးအဆန္းမၿဖစ္ေတာ ့
<br />ေပမယ္ ့၊အထူးအဆန္း ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္က ကြ်န္ေတာ္ “ အၿဖဴေလး ” ၿဖစ္ခဲ ့ရၿခင္းပါပဲလို ့ ။
<br />
<br />“ အၿဖဴေလး ” အၿဖစ္ ဘေလာ ့တစ္ခုကို ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္း အကူအညီၿဖင္ ့ စတင္ခဲ ့ၿပီးသည္ ့ ေနာက္ပိုင္း
<br />ကြ်န္ေတာ္တြယ္တာခဲ ့မိေသာ “ ဝိုင္းကေလး ” ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြာလာ၊ ခြာလာမိခဲ ့ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္က
<br />တစ္ခုခုေရးစရာ၊ေတြးစရာ ရွိလာလွ်င္ မိုးမၿမင္၊ေလမၿမင္၊ ဝန္းက်င္ကိုပင္မၿမင္ေတာ ့ေအာင္ပဲ ေတြးေန၊ ေရးေန
<br />တတ္ေလေတာ ့...၊ “ ဝိုင္းကေလး” ထက္ တြယ္တာရေတာ ့မယ္ ့ ဘေလာ ့ကေလးလည္းရွိလာၿပီကိုး..။
<br />
<br />ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿမင္းလွည္းကို ဆြဲေနရေသာ ၿမင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ စာေတြ ေရးေနခဲ ့မိသည္။
<br />လွည္းဆြဲၿမင္းတစ္ေကာင္သည္ သူ ့မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ေဘးဝန္းက်င္အား မၿမင္မိေစရန္အတြက္ ေရွ ႔တည္ ့
<br />တည္ ့သာ လွပ္ေပးထားၿပီး သူ ့မ်က္လံုးဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္လံုးကို အပိတ္ႏွစ္ခုၿဖင္ ့ကာရံထားၿခင္းခံရပါ၏။
<br />ေဘးကိုမၿမင္ေတာ ့ ေဘးက ပံုရိပ္ေတြေၾကာင္ ့ သူ ့အာရံုတို ့သည္လည္း လန္ ့ဖ်တ္ ရႈပ္ေထြးၿခင္း မရွိေတာ ့ပဲ
<br />ေရွ ႔တည္ ့တည္ ့ ၿမင္ေနရသည္ ့ ၿမင္ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း တရႈးထိုး ေၿပးေနရသည္ ့သေဘာကို ဆိုၿခင္း
<br />ၿဖစ္ပါ၏။ တစ္ခုခုကို လုပ္ခ်င္ေနလွ်င္ ဘာကိုမွ မသိတတ္၊ မၾကည္ ့တတ္ပဲ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္သည္ ့အက်င္ ့
<br />ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။
<br />
<br />ယခုေတာ ့ ထိုၿမင္းလို ၿဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ စ,တင္ ေၿပာင္းလဲခ်င္ေနပါၿပီ။
<br />စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း တန္ဖိုးထားရပါေတာ ့မည္။ ကိုယ္ထင္ရာ၊ၿမင္ရာ၊ ကိုယ္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ခံစားခ်က္ေတြကို
<br />ပဲ အန္ထုပ္ မေနသင္ ့ေတာ ့ေၾကာင္းလည္း သေဘာေပါက္ခဲ ့ၿပီ။ တစ္ခုခု ေပးလိုက္ခ်င္သည္ဟု ၾကီးက်ယ္စြာ
<br />မဆိုလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ ့စာ၊ က်န္မည္ ့စာေလးေတပဲြ ေရြး၍တင္ပါေတာ ့မည္။ ယခုေလာေလာ
<br />ဆယ္ ဆရာမာန္၏ ခြင္ ့ၿပဳခ်က္ၿဖင္ ့သူ ့ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေရးတင္ေနခဲ ့သည္မွာ ၿပီးဆံုးခါနီးထိ ေရာက္ခဲ ့ၿပီ။
<br />အမတန္မွ ခက္ခဲသည္ ့“ ၿဖစ္၊ပ်က္ ” အေၾကာင္းကိုလည္း မႏိုင္သည္ ့ၾကားက ေလ ့လာရင္း၊ ေရးရင္းၿဖင္ ့ပဲ
<br />ၿဖစ္ပ်က္ (တစ္) မွ (ေလး) သို ့ တိုင္ခဲ ့ၿပီ။
<br />
<br />သို ့ေသာ္ ... ကြ်န္ေတာ္သည္ “ စာ ” ကို ေရးသည္ ့ေနရာမွာ “ ဆရာ ” တစ္ေယာက္ အဆင့္ ၿဖစ္ေနသည္ ့
<br />“ စာေရးဆရာ ” တစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ၊ “ စာ ”ေတြကို ေရးသားေနသည္ ့“ စာေရးသူ ” တစ္ေယာက္သာ
<br />ၿဖစ္ေနသည္ ့အတြက္ ေရးသည္ ့စာတိုင္းမွာ ပံုစံမက်ေသးတာ၊ မွားေန လြဲေနတာေတြေတာ ့ အၿမဲ ရွိေနမွာပဲ
<br />ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့အတြက္လည္း ၿဖည့္စြက္ ဖတ္ေပးေနရတာ အက်င္ ့ပါေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ စာဖတ္သူမ်ားကိုပဲ
<br />ဆက္လက္ၿပီး ေတာင္းပန္သြားခ်င္ပါသည္။
<br />
<br />ေနရာေပး၍ ေရးသားရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ ့ေသာ “ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” ႏွင္ ့တကြ၊ အၿဖဴေလးဘဝေရာက္ေအာင္
<br />ဖန္တီးေပးခဲ ့ေသာ တစ္ခ်ိန္က ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား၊ လိုအပ္ေသာ ဘေလာ ့ႏွင္ ့ပတ္သက္သည္ ့ အခက္အခဲ
<br />ၿပႆနာတိုင္းကို ၾကံဳရင္၊ ၾကံဳသလို ေၿဖရွင္း ေပးေနခဲ ့ေသာ “ မမေရႊစင္ ”၊ “ မမကီ ”၊ “ စည္းစိမ္ရွင္”၊ “ လရိပ္
<br />အိမ္ ” တို ့ႏွင္ ့ေရးဖက္မ်ားၿဖစ္ေသာ Jasmine ( ေတာင္ၾကီး )၊ မ ေခ်ာ( အစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္ )၊ အန္တီတင္ ့၊
<br />Sosegado၊ အလင္းစက္မ်ား၊ ကိုေဇာ္ ၊ ခ်ယ္ရီေၿမ၊ အကိုဟန္ၾကည္၊ Anglehlaing ၊ သိဂၤါေက်ာ္၊ သဒၵာလိႈင္း၊ ၿမတ္
<br />မြန္၊ ခ်မ္းလင္းေန၊ မမေက၊ အေနာ္၊ ရီနိုမန္ စ,သည္ ့ဘေလာ ့ကာမ်ား၊ တစ္ၿခား ကြ်န္ေတာ္မသိေသးေသာ ေရး
<br />ဖက္မ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးေနသည္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ လိုက္ဖတ္ေပးေနေသာ စာဖတ္သူမ်ား
<br />လံုးကို ေက်းဇူးဥပကာရ အထူးတင္ရွိေနပါေၾကာင္း ဤပို ့(စ)ေလးႏွင္ ့အတူ ေၿပာခြင့္ၿပဳေစခ်င္ပါသည္။
<br />
<br />စာေရးဆရာႏွင္ ့ဘေလာ ့ကာ တူပါသလား ...။
<br />သိလွ်င္ေၿဖေပးၾကေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား...။
<br />ေလးစားခင္မင္စြာၿဖင္ ့....
<br />
<br />( အေၿဖးလူ )
<br />
<br />............................................................................................................
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-72755192221718345012011-08-24T20:14:00.000+08:002011-08-24T20:16:53.304+08:00ဘန္ေကာက္ ( ၂ )ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းၿပီဟု ထင္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ေက်ာကို ဓားၿဖင္ ့ထိုးသူတစ္ဦး ေပၚလာခဲ ့ပါသည္။
<br />တၿခားသူ မဟုတ္။ အညာမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ စကၤာပူသို ့ အလုပ္လုပ္ရန္ လိုက္လာသည္ ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
<br />ဖိုးေက်ာ ့၏ အစ္ကို အရင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />သူ ့ခမ်ာ မိဘက ယာသမားၿဖစ္၍ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ လယ္ယာကိုင္းကြ်န္း အလုပ္ကို ရိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္
<br />ေနသူ ၿဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္က ႏိုင္ငံၿခားပို ့ေပးမည္ ၾကီးပြားေစရမည္ဟု ဆိုသၿဖင္ ့ယံုစားကာ လယ္ကို
<br />ေရာင္း၍ လိုက္လာခဲ ့ပါေၾကာင္း၊ သူ ့အား သနားညွာတာေစလိုေၾကာင္း၊ ယခု ေရာက္သည္မွာ ရက္ပိုင္းမွ်သာ
<br />ရွိေသးေၾကာင္း စကားၿပန္မွတစ္ဆင္ ့ ငိုခ်င္းခ်ပါေတာ ့သည္။
<br />
<br />အမႈစစ္ရဲက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚ၍ စြဲခ်က္တင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားသည္။ အံ ့ၾသထိတ္လန္ ့
<br />သြားသည္။ မၾကံဳဘူးေသာ ၿဖစ္ရပ္မို ့ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိေတာ ့သည္။ သူႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္သည္ ထမင္းအတူ
<br />စား၊ ခရီး အတူသြား၊ ပြဲအတူ တက္ခဲ ့ၾကဖူးသည္ ့ ဇာတိနယ္မွ မိတ္ေဆြရင္းမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္။ သူ ့ညီ ဖိုးေက်ာ္ႏွင္ ့
<br />ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းေနဖက္။ သူ ့မိဘမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သားလို ခ်စ္သည္။ သူ စကၤာပူ ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္
<br />ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီ။ ေငြပင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပို ့ေပးခဲ ့ၿပီးၿပီ။ သူ ဘာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ေခ်ာက္တြန္းရသနည္း။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ငံု ႔ခံေန၍ မၿဖစ္။ စကားၿပန္ မိန္းမၾကီးကို ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပသည္ ့အၿပင္ ယခု ေရာက္ေနသူ
<br />မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ့ဖက္က မွန္သည္၊ မွားသည္ကို သက္ေသ ၿပႏိုင္ေၾကာင္း ေၿပာၿပမိေတာ ့သည္။ ေနာက္ဆံုး
<br />သူ ေငြလႊဲခဲ ့သည္ ့ ရက္စြဲကိုပါ ေၿပာၿပလိုက္သည္။ ရဲက ၿပံဳး၍ နားေထာင္ေနသည္။ စင္စစ္ ရဲက သူ ့အား သူလွ်ိဳ
<br />ေမြးလိုက္ၿခင္းသာ ၿဖစ္မွန္း တရားရံုးေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ သိေတာ ့သည္။ သူ ေဖာ္ေကာင္ လုပ္သြားသည္ကိုး။
<br />ကိစၥမရွိ။ ကမၻာေၿမက က်ဥ္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ဆံုး ေထာင္က်လွ်င္ သံုးႏွစ္သာ က်မည္။ ဒါေတာင္
<br />သက္ေသ ခိုင္လံုပါမွ က်ႏိုင္မည္။
<br />
<br />ယခု ကြ်န္ေတာ္ ့အား လူေမွာင္ခိုအၿဖစ္ စြဲခ်က္တင္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည္မွာ ဘာမွ မခိုင္လံု။ လူေမွာင္ခို ဟူသည္
<br />တရားမဝင္ေသာ နည္းလမ္းၿဖင္ ့တၿခားႏိုင္ငံသို ့ ခိုးဝင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသူကို ဆိုလိုသည္။ ယခု အဖမ္း
<br />ခံရသူမ်ားမွာ တရားဝင္ပတ္(စ)ပို ့မ်ားၿဖင္ ့ ထြက္လာၾကၿပီး၊ တရားဝင္ဗီဇာၿဖင္ ့စကၤာပူသို ့ ဝင္လာၾကရင္း၊
<br />ဒီေရာက္မွ ( Overstay ) ေနၾကသူမ်ား ၿဖစ္သည္။ နယ္စပ္က ခိုးဝင္လာသူ မရွိ။
<br />
<br />ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္အား ေက်ာင္းသားကဒ္ ငွားရမ္းကိုင္ေဆာင္မႈ၊ ပတ္(စ)ပို ့ မရွိမႈ၊ တရားမဝင္ ေနထိုင္မႈမ်ား
<br />ၿဖင္ ့ စြဲခ်က္ တင္ေတာ ့သည္။ တစ္မႈခ်င္းသာ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္ႏွစ္နီးပါး အၿပစ္ဒဏ္ ခံရေတာ ့မည္။
<br />
<br />အခ်ဳပ္၌ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေနရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြး၌ “ ငါ ကတိပ်က္လို ့ ေလာကပါလ နတ္ေတြက
<br />သတိေပးတာ ၿဖစ္မယ္ ” ဟူေသာ အေတြးတို ့က ဆင္ ့ကာဆင္ ့ကာ ဝင္လာပါေတာ ့သည္။ လြန္ခဲ ့ေသာ ရွစ္ႏွစ္
<br />ေလာက္က ယိုးဒယားႏိုင္ငံရွိ ၾကံခင္းထဲတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ ေၿပးရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ သစၥာဆို
<br />ခဲ ့ဘူးသည္။
<br />
<br />“ ၿမတ္စြာဘုရားႏွင္ ့တကြ ေလာကပါလနတ္အေပါင္းတို ့အား တိုင္တည္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ယခု ၾကံဳေတြ ႔ေနရ
<br />ေသာ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေၿမာက္ပါလွ်င္ အမ်ားအတြက္ အသက္ရွင္သူ ၿဖစ္ရပါေစမည္ ” ဟူေသာကတိစကား
<br />ကို ယေန ့အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ ့ေသးပါ။
<br />
<br />ယခုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကတိမတည္၍ မၿဖစ္ေတာ ့။ ေလာကပါလနတ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဒဏ္ခတ္ေနၿပီ။
<br />ကြ်န္ေတာ္ ဆက္၍ ကတိပ်က္ယြင္းေနလွ်င္ အသက္ပါ ႏုတ္ခ်င္ ႏုတ္သြားမည္လားမသိ။ ထို ့ေၾကာင္ ့တည္ၿငိမ္စြာ
<br />ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ရေလၿပီ။
<br />
<br />သားသမီး၊ ဇနီးမယားဟူသည္က ကိုယ္စီ ကံတရား ရွိၾကသည္။
<br />မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမသည္လည္း ကိုယ္စီ ကံတရား ရွိၾကသည္။
<br />မိမိသည္သာ မိမိ ကတိတရားအတိုင္း အမ်ားအတြက္ ၾကိဳးစားမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ မည္သူက လက္ခံခံ မခံခံ၊
<br />နားလည္ေပးေပး မေပးေပး ေလာကအေပၚ ထားသည္ ့ ကတိကို တည္ဖို ့လိုၿပီ။
<br />ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္နံရံကို မွီ၍ ကတိစကား ဆိုပါေတာ ့သည္။ ဤအၿပစ္ဒဏ္မွ လြတ္လွ်င္ တကယ္ပင္ ကတိတည္
<br />ပါေတာ ့မည္ ့ အေၾကာင္း ေလာကပါလနတ္မ်ားအား ကတိေပးရပါေတာ ့သည္။
<br />
<br />သည္တစ္ခ်ီမွာလည္း ေလာကပါလနတ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ငဲ ႔ညွာၿပန္သည္။ တရားသူၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့
<br />အား ၿပစ္မႈမ်ားႏွင္ ့ ပတ္သက္၍ ဘာေၿပာလိုပါသနည္းဟု ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းကို ေမးလာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က
<br />စကားၿပန္ အမ်ိဳးသမီးက တဆင္ ့ “ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္တရားဥပေဒကိုမွ မေဖာက္ဖ်က္ေတာ ့ပါမည္ ့
<br />အေၾကာင္း ” ေၿပာခိုင္းလိုက္၏။ စကားၿပန္ ေရွ ႔ေနမၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေငးၾကည္ ့လာ၏။ ထိုစကားကိုပင္
<br />ကြ်န္ေတာ္က တရားသူၾကီးမင္းအား ေၿပာၿပေပးပါဟု ေတာင္းဆိုေသာေၾကာင္ ့ေရွ ႔ေနမၾကီးက အဂၤလိပ္လို
<br />တဆင္ ့ေၿပာၿပလိုက္ေတာ ့သည္။
<br />ထို တဒဂၤကို ကြ်န္ေတာ္ ့တစ္သက္တြင္ ဘယ္ေတာ ့မွ ေမ ့ေတာ ့မည္မဟုတ္ေတာ ့။
<br />
<br />တရားသူၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္ အကဲခတ္ေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရင္ ့တည္ၾကည္စြာပင္
<br />သူ ့ကို ၿပန္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုေနၾကသည္မွာ အနည္းငယ္ၾကာသည္။ ထို ့ေနာက္ တရားသူ
<br />ၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ၿပစ္မႈမ်ားကို ၿပန္ၾကည္ ့ရင္း အမိန္ ့ခ်သည္။
<br />
<br />စုစုေပါင္း သံုးလႏွင္ ့ ဆယ္ရက္သာ။ ၾကိမ္က သံုးခ်က္။
<br />အခ်ဳပ္ရက္ကို ႏုတ္ခြင္ ့ေပးၿပန္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က်မည္ ့ရက္မွာ ႏွစ္လႏွင္ ့ရက္ႏွစ္ဆယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
<br />နားကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ မယံု။ တရားသူၾကီးမွ အမိန္ ့ ခ်မွတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ထိုတရားခံမွာ တရားခြင္၌ ဆက္ေနခြင္ ့
<br />မရွိ။ ေဘးေပါက္ ေလွကားမွတစ္ဆင္ ့ ေလွကားထစ္တြင္ ေစာင္ ့ေနရသည္။ ယေန ့အဖို ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္သို ့
<br />မသြားရေတာ ့။ ေထာင္သို ့ တိုက္ရိုက္သြားရေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အုပ္စုထဲတြင္ မ်ားမ်ားစားစား ၿပစ္ဒဏ္
<br />က်သူက ႏွစ္ဦး သံုးဦးသာ ရွိသည္။ ပထမဆံုး အဖမ္းခံရေသာ ေမာင္ေက်ာ္က တစ္ႏွစ္ခြဲ၊ သူ လက္ညိွဳးထိုး၍
<br />တရားခံလုပ္ခဲ ့သူ လင္မယားႏွစ္ဦးမွ ေယာက်ၤားၿဖစ္သူက သံုးႏွစ္၊ ၿဖဴၿဖဴက သံုးႏွစ္ အသီးသီး ၿပစ္ဒဏ္ က်ခံရ၏။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ က်ခံရေသာ ၿပစ္ဒဏ္ကို ၾကားရေသာအခါ မည္သူမွ မယံု။
<br />လူအပို ့အၾကိဳ၊ အိမ္ငွားစားမႈ၊ ပတ္(စ)ပို ့ ေရာင္းဝယ္မႈ၊ စာရြက္စာတန္း အတုၿပဳလုပ္မႈ၊ သူတစ္ပါး ေက်ာင္းသား
<br />ကဒ္ လက္ဝယ္ေတြ ႔ရွိမႈ၊ သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့ ႏွစ္ခုအား လက္ဝယ္ ေတြ ႔ရွိမႈ စ,သည္ ့ အၿပစ္မ်ားေၾကာင္ ့ ေထာင္
<br />ဒဏ္ နည္းလိမ္ ့မည္မဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း တြက္ထားခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ရင္ဆိုင္ရသည္က တရားမဝင္ ေနထိုင္မႈႏွင္ ့သူတစ္ပါး ေက်ာင္းသားကဒ္ လက္
<br />ဝယ္ေတြ ႔ရွိမႈ ႏွစ္ခုသာ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖါက္ေသာ မိတ္ေဆြၾကီးမွာမူ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရက္
<br />သာ က်ခံခဲ ့ရၿပီး ၿမန္မာၿပည္သို ့ ၿပန္ခြင္ ့ၿပဳခဲ ့သည္။ သူထင္ထားသည္က အစိုးရ သက္ေသအၿဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္
<br />သံုးႏွစ္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင္ ့ရလိမ္ ့မည္ဟူ၍ ၿဖစ္သည္။ သူ တြက္ဆထားသလို ကြ်န္ေတာ္တို ့အမႈက မရွည္
<br />ေဝး။ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ၿဖင့္ပင္ စီရင္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့သူလည္း အစိုးရ သက္ေသ မၿဖစ္ေတာ ့။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်န္ဂီေထာင္သို ့ ပို ့သည္။
<br />ေထာင္အဝင္တြင္ တလာစီၾကသည္။ စုစုေပါင္း လူငါးဆယ္ ေက်ာ္သၿဖင္ ့ဆယ္ေယာက္လွ်င္ တစ္တန္းႏႈန္း
<br />တန္းစီၾကရသည္။ ေနက ပူရသည္ ့အထဲ ကိုယ္လံုးတီးၿဖင္ ့ဖိနပ္ပင္ စီးခြင္ ့မရပဲ ကြန္ကရစ္အေပၚ၌ တန္းစီၾက
<br />ရသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး အေပါက္အစ မက်န္ ရွာသည္။ ေၿပးခိုင္းသည္။ ကုန္းခိုင္း၊ကြခိုင္းသည္။ ထို ့ေနာက္
<br />ပစၥည္းစာရင္းအလိုက္ နာမည္ေခၚ၍ ကိုယ္ ့ပစၥည္းကိုယ္ အစစ္ခံၾကရသည္။ အဝတ္အစား ၿပန္ဝတ္ၾကရသည္။
<br />ပိုက္ဆံမ်ားကို စနစ္တက် လက္ခံ သိမ္းေပး၏။ ဟမ္းဖုန္းမ်ားကိုလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင္ ့တကြ ပလတ္စတစ္
<br />ဇစ္ဆြဲအိတ္ေလးၿဖင္ ့သိမ္းေပး၏။ လက္သည္းညွပ္၊ နားဖာကေလာ္ စသည္မ်ားကိုေတာ ့ အမိႈက္ပံုးတြင္းသို ့
<br />ခ်က္ၿခင္း ပစ္ထည္ ့သည္။
<br />
<br />ေထာင္ဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ၿပီးၾကသည္ ့အခါ လက္၌ ေကာ္ၾကိဳးအမာစားေလးၿဖင္ ့ ေထာင္က်နံပါတ္ပါ တစ္ခါတည္း
<br />တြဲေပးရင္း မၿဖဳတ္ရ၊ မၿပဳတ္ေစရဟု ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ သတိေပးကာ ဝတ္ထားေစသည္။ ထို ့ေနာက္ ၿမက္ဖ်ာ
<br />တစ္ခ်ပ္ႏွင္ ့ေစာင္ႏွစ္ထည္၊ စတီးခြက္တစ္ခြက္၊ တဘက္၊ ဆပ္ၿပာမ်ား ေပးၿပီး အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ မိမိတို ့
<br />ေနရမည္ ့အခ်ဳပ္ခန္းေဆာင္သို ့ ပို ့ေပးသည္။
<br />
<br />ေထာင္ကေတာ ့ က်ၿပန္ေလၿပီ တစ္ခ်ီ။
<br />ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အား တစ္ၿခားေထာင္က် ၿမန္မာတစ္ဦး၊ အႏၵိယသားႏွစ္ဦးႏွင္ ့တြဲကာ
<br />အခ်ဳပ္ခန္း“ ေလး ” ၌ ေနရသည္။ အလ်ားကိုးေပ၊ အနံခုႏွစ္ေပခန္ ့သာ ရွိေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးၿဖစ္ၿပီး
<br />ေနေရာင္မၿမင္ရ။ အထဲ၌ ဟင္းလင္းဖြင္ ့ထားေသာ ေရအိမ္ ရွိသည္။ မ်က္ႏွာပဲ သစ္သစ္၊ အေပါ ့အေလးပဲသြား
<br />သြား က်န္လူမ်ားက မ်က္ႏွာလႊဲေနေပးရသည္။ အႏုစား တိုက္ပိတ္ခံရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုအခန္းတြင္ ႏွစ္ရက္
<br />ေလာက္ေနရၿပီး ေခါင္းတံုးပံုစံ ဆံပင္ညွပ္ေပးသည္။
<br />
<br />ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ရေသာ အေဆာင္ၾကီးမွာ အခ်ဳပ္ေဆာင္ အၾကီးစားၾကီး ၿဖစ္သည္။
<br />စုစုေပါင္း လူေလးဆယ္ေက်ာ္ ဆန္ ့သည္။ မနက္ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ႏွင္ ့ေပါင္မုန္ ့ၾကမ္းမ်ားကို လိုက္ေဝ၏။
<br />ကိုယ္ ့ခြက္ကို သြား၍ စီခ်ထားရံုသာ။ မနက္စာ လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီးလွ်င္ တန္းစီထိုင္ရသည္။ ထို ့ေနာက္
<br />ကိုယ္ ့အစုႏွင္ ့ကိုယ္ စကားေၿပာႏိုင္သည္။ ခဏၾကာလွ်င္ အၿပင္သို ့ထုတ္၍ ေရခ်ိဳးခြင္ ့၊ ေဘာလံုး၊ ၿခင္းလံုး ကစား
<br />ခြင္ ့ေပးသည္။
<br />
<br />ထိုအေဆာင္မွာ ေနရသည္မွာ သိပ္မၾကာလိုက္။ အလုပ္သမား စာရင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ပါလာသၿဖင္ ့
<br />အလုပ္ထြက္လုပ္ရန္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မလိုက္ခ်င္၍ ၿငင္းၾကည္ ့ေသးသည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္
<br />မွ စကၤာပူလူမ်ိဳး လူၾကီးမ်ားက လိုက္သြားေစလိုေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားၿဖစ္လွ်င္ အေန၊အစား သက္သာေၾကာင္း
<br />တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္ အၿပင္ထြက္ခြင္ ့ရေၾကာင္း၊ အလုပ္မလိုက္လွ်င္ ပို ့စ္ေဒါင္းေထာင္သို ့ ပို ့တတ္ေၾကာင္း
<br />ဝိုင္းေၿပာသၿဖင္ ့အလုပ္ လာေခၚသူမ်ားႏွင္ ့လိုက္ၿဖစ္ခဲ ့သည္။
<br />
<br />အလုပ္သမားမို ့ အေနအစားေခ်ာင္ေသာ္လည္း အလုပ္မွာ မေခ်ာင္။
<br />ကြ်န္ေတာ္ တာဝန္က်သည္ ့အလုပ္မွာ ေထာင္က်မ်ားအား မနက္ လက္ဖက္ရည္၊ ေန ့လည္ထမင္း၊ ညေနထမင္း
<br />ၾကားတြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ၾကိမ္ လိုက္လံပို ့ေပးရသည္ ့ အလုပ္ၿဖစ္သည္။ ကိုယ့္အေဆာင္ႏွင့္ကိုယ္ တာဝန္ယူ
<br />ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အုပ္စု တာဝန္ယူရေသာ အေဆာင္၌ အခန္းရွိသမွ် အေပၚထပ္ေရာ ေအာက္ပါ လူေစ ့
<br />အခန္းေစ ့ပံုစံခြက္ထမင္းပန္းကန္မ်ား လိုက္ေဝေပးရသည္။ စုစုေပါင္း အလုပ္သမား ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိသည္ ့
<br />တိုင္ အေမာဆို ့ေအာင္ လုပ္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ေလွကား အတက္အဆင္း၊ ထမင္းပန္းကန္ေစ ့မေစ ့၊ စားၿပီးလွ်င္
<br />ၿပန္သိမ္း၊ ေရေႏြးလိုက္ စ,ေသာ အလုပ္မ်ားကို ေခါက္တံု ့ေခါက္ၿပန္ လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္မစခင္ တီဗီြ ၾကည့္
<br />ခြင္ ့ရ သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေရမိုးခ်ိဳးခြင္ ့ေပး၏။ ေရမခ်ိဳးခင္ ၿခင္းလံုးကစားခြင္ ့ေပး၏။ ထိုအလုပ္မ်ားမွာလည္း
<br />ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္ရက္ေက်ာ္သာ လုပ္ခဲ ့ရသည္။
<br />
<br />
<br /> ( ဆက္ရန္ )
<br />
<br />..........................................................................................................
<br />
<br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />
<br />
<br />ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-39570634523788460922011-08-18T20:39:00.000+08:002011-08-18T20:41:09.841+08:00ဘန္ေကာက္ကို သစၥာေဖာက္မိသူ ..။ကြ်န္ေတာ္တို ့အား သက္ဆိုင္ရာမွ ႏွစ္ၾကိမ္ႏွစ္ခါ ေခၚယူ စစ္ေဆးၿပီးခ်ိန္တြင္ ဘန္ေကာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ အမုန္း
<br />စိတ္ဝင္လာသည္။ ႏွစ္ေခါက္လံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးႏွင္ ့ဆက္သြယ္ပတ္သက္မႈ ရွိ၊မရွိ ေခၚယူစစ္ေဆးၿခင္း ၿဖစ္၍ ပိုၿပီး
<br />စိတ္ပ်က္လာသည္။ သူတို ့က ရိုးရိုးစစ္တာမဟုတ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ ပတ္(စ)ပို ့ မိတၱဴမ်ား
<br />ဓါတ္ပံုမ်ားၿဖင္ ့ ဖိုင္လုပ္ၿပီး စစ္ခ်က္ယူထားၾကသည္။ ဤၿပႆနာက မလြယ္လွ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ပတ္(စ)ပို ့
<br />အတည္တက် ကိုင္သူမ်ား မဟုတ္။ စကၤာပူဗီဇာရွိသည္ ့စာအုပ္ကို အဓိက ကိုင္သူမ်ားၿဖစ္၍ မၾကာခဏ နာမည္
<br />လြဲေနတတ္၏။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လာစစ္ပါက ပတ္(စ)ပို ့ မတူလွ်င္ ေသဖို ့သာ ရွိေတာ ့မည္။ ဤအမႈကား
<br />မေသးလွ ။
<br />
<br />ေနာက္အပူတစ္ခုက ဖိုင္ ့ကို ဇနီးေအးကိစၥ ဖြင့္ေၿပာရမည္ ့ အပူ ၿဖစ္သည္။
<br />ဖိုင္၏ ၾကီးမားေသာ သစၥာတရားကို ကြ်န္ေတာ္ ဥေပကၡာမၿပဳခဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူလွ်င္ သူ ့ကို ဖြင့္ေၿပာပါဟု
<br />ကတိေတာင္းခဲ ့သည္မွာ ၾကာခဲ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ေၿပာရမည္ကို မသိေသး။ ေဝ ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ေန
<br />မိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အဖ်ားတက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဖိုင္၏ သစၥာတရားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မရမက ႏိႈးေဆာ္
<br />ေလၿပီ။ ဖိုင္၏ ၿဖဴစင္ေသာ သစၥာတရားကို ကြ်န္ေတာ္ တုန္လႈပ္လာ၏။
<br />
<br />ဒုတိယအပူၿဖစ္သည္ ့ ဇနီးေအးကိစၥကို ဖြင္ ့ေၿပာရန္အတြက္ ဖိုင္ ့ထံမွ အားနည္းခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ အကြက္
<br />ေခ်ာင္းေနသည္။ ဘာမွ မေတြ ႔ရေသး။ စကၤာပူ ၿပန္တက္ရန္ ရက္မွာလည္း နီး၍လာေခ်ၿပီ။ တစ္ရက္မွာေတာ ့
<br />“နမ္ ့ရို” ေနမေကာင္းခ်ိန္မွာ ဖိုင္တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ပို ဆင္းေနသည္ ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဆူရင္း၊ေငါက္ရင္း
<br />ကိုယ္ ့အပူကိုပါ တစ္ခြန္းတစ္စ ေၿပာခ်လိုက္သည္။ ဖိုင္က ရုတ္တရက္ ခြန္းတံု ႔မၿပန္။ ေနာက္ေနသည္ပဲ ထင္၏။
<br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့လိုက္လာၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးလာေတာ ့မွ ...
<br />“ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ခ်င္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမ ရခဲ ့ၿပီ ”
<br />“ တကယ္လားရွင္ ..”
<br />“ တကယ္ပါဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်ားတဲ ့ေန ႔က သမီးေလး ေမြးတယ္တဲ ့၊ မနက္အေစာၾကီး ဖုန္းေခၚတာေလ ”
<br />“ ကြ်န္မ မယံုဘူး ”
<br />“ မယံုလို ့ မရဘူး ဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာေနတာကို ယံုရမယ္၊ ၿမန္မာၿပည္မွာ ရွိတယ္ ”
<br />“ ဟင္ ့အင္း .. ရွင္ ့မိန္းမ ဒီမွာပဲ မဟုတ္လား၊ ဘယ္မွာ ထားလဲ ေၿပာ ”
<br />ဖိုင္က ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ေရာက္ေနေသာ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ဟု ထင္ကာ ခ်က္ၿခင္း သြား
<br />ေတြ ႔ရန္ ၿပင္သည္။
<br />“ မဟုတ္ဖူး ဖိုင္..၊ သူတို ့က ဧည္ ့သည္ေတြပါ၊ အစ္ကို ့ ဧည္ ့သည္ေတြ ဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာတာ မယံုရင္ ဆက္
<br />မေၿပာေတာ ့ဘူး ”
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့စကားေၾကာင္ ့တိုက္ခန္း ေလွကားတြင္ အမုန္းခြန္အားကို ဖိုင္ တည္ေဆာက္သည္။
<br />ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ သူ ့ႏွလံုးသားမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွင္ထုပ္ရန္ အမုန္းခြန္အားကို ဖိုင္ထူေထာင္ပါေတာ ့မည္။
<br />ဖိုင္သည္ သံေယာဇဥ္အပူကို ဘယ္သူ ့အကူမွ မပါပဲ ၿငွိမ္းပါေတာ ့မည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲသို ့ မနဲေခၚယူ၍ ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဖိုင္က ဓါးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ကိုင္
<br />လိုက္သည္။ ထိုးလိမ္ ့မည္ဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ထင္၍ ေခါင္းငံု ႔ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ခဏအၾကာမွာ ဖိုင္ ထြက္
<br />သြားသည္။ ေလွကားဝတြင္ သြားၿပန္ထိုင္ေနသည္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို မေခ်ာ ့ခ်င္၊ ေပးတဲ ့အပစ္ကိုသာ ခံယူလိုက္ခ်င္သည္။ ခက္သည္က ဖိုင္က ဘာအပစ္မွ မေၿပာ။
<br />သူ ့ကိုယ္သူပင္ အပစ္တင္ရင္း သူ ့ေဝဒနာကို သူ ကုစားေနၿပန္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေက်ာ္အထိ ဖိုင္ ေပၚမလာ
<br />ေတာ ့ေပ။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္အိမ္ကို ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဖိုင္ ဖ်ားေနသည္။
<br />ကြ်န္ေတာ္ ေထြးေပြ ႔ေသာအခါ ဖိုင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုပါေတာ ့သည္။ နမ္ ့ရို မရွိ၍သာ ေတာ္ေတာ ့သည္။ ဖိုင္က
<br />ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္မွ ေတာင္းပန္စကား ထြက္လာမလားဟု ေငးၾကည္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ရက္ေတာ ့ပါ။
<br />ဤၿဖစ္ရပ္မ်ားကို စိတ္ အားလပ္ေသာ ေန ့တစ္ေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်ရင္း ၿပန္စဥ္းစားခ်င္၍ ၿဖစ္သည္။ ငိုခ်ရင္း
<br />ေအာက္ပါ စကားေတြကို တစ္ေယာက္ထဲ ေၿပာလိုက္ခ်င္သည္။
<br />
<br />“ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ဖိုင္ ဘယ္ေနရာအထိ တိုးဝင္ရွိေနတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ့ဖာသာ ငိုခ်ရင္း
<br />တမ္းတမ္းတတ ေတြးမိဦးမွာပါ ဖိုင္ရယ္၊ ႏွလံုးသားထဲက အပစ္ေတြကို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး သိမ္းထားရင္း
<br />ေလာကဓံလိႈင္းေၾကာင္ ့ စိတ္ပန္းႏြမ္းရိေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ မွားခဲ ့ေလၿခင္းလို ့ ေအာက္ေမ ႔ေနမွာပါ ”
<br />“ ဖိုင္တို ့၊ နမ္ ့ရိုတို ့၊ ဇနီးေအးတို ့၊ ရေဝ တို ့ကအစ တစ္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ အၿပစ္ ေၿမာက္မ်ားစြာအတြက္
<br />နာၾကည္းေဒါသ ဝင္ၾကမွာပါ၊ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ဘူး ဖိုင္၊ ဒါဟာ “ အဒါ ” ရဲ ႔ မာနတရား
<br />အစစ္ပဲ၊ ႏွလံုးသားက မခံႏိုင္လို ့ ငိုခ်သည္ ့တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ ေဝဒနာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ခံယူခ်က္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အတၱ
<br />တရားေတြ အတြက္ ဒူးမညြတ္ခ်င္ေတာ ့ဘူး၊ အားလံုးကို တတ္ႏိုင္သေရြ ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ၿပခဲ ႔တာပါပဲ ဖိုင္၊
<br />တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ပံုမေပးႏိုင္တဲ ့အၿပစ္ေၾကာင္ ့ ဥေပကၡာတရားကိုယ္စီနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မုန္းတီး
<br />ၾကရင္လည္း ေတာင္းပန္ဖို ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆႏၵ မရွိဘူး။ ငိုခ်ခြင္ ႔ ၾကံဳတဲ ႔ေန ့မွာေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ ကိ်တ္ငိုပစ္
<br />မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အၿပစ္ကို ေက်ပါေစလို ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးၿပီး ေဝဒနာကို မေၿဖသိမ္ ့ဘူး။
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ဘာသာပဲ ခံစားယူမယ္။ ဖိုင္ ့ခံစားခ်က္ကို စာနာမိရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်င္တယ္။ ဇနီးေအးရဲ ႔
<br />ခံစားခ်က္ကို ငဲ ႔ၾကည္ ့မိရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်ခ်င္တယ္။ တတ္ႏိုင္သေရြ ႔ ေတာ ့ ခံႏိုင္ဦးမွာပါ ”
<br />
<br />ဖိုင္ ့ကို ဖြင္ ့ေၿပာၿပီးခ်ိန္က စ,ၿပီး ဘန္ေကာက္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မေပ်ာ္ရႊင္ေစေတာ ့ပါ။
<br />ဘန္ေကာက္မနက္၊ ဘန္ေကာက္ ညေန၊ ဘန္ေကာက္ ညအေၿခ ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ပိုလို ့
<br />ပ်င္းရိေစခဲ ့ပါၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေပ်ာ္ေတာ ့။
<br />
<br />ဘန္ေကာက္ဟာ ေပ်ာ္စရာ မရွိဘူးလို ့ သစၥာေဖာက္စကား ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာခဲ ့မိပါၿပီ။
<br />ဘန္ေကာက္ကိုမွ မဟုတ္။ ဖိုင္ ့ကိုလည္း သစၥာေဖာက္ၿပခဲ ့ၿပီ။ ထို ့အတူ ေၿဖာင္ ့မတ္ရဲရင္ ့ေသာ“အဒါ”ဟူသည္ ့
<br />ခပ္ရိုင္းရိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုယ္ပြားတစ္ခုလံုးကိုလည္း သစၥာေဖာက္ခဲ ့ၿပီ။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ေကာက္မွ မစြန္ ့ခြာမွီ ဖိုင္ ့ကို ေလးနက္ေသာ ကတိစကားႏွင္ ့တကြ စာတစ္ေစာင္ ေပးထား
<br />ၿဖစ္သည္။ “ နမ္ ့ရို” အသက္ႏွစ္ဆယ္ၿပည္ ့ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာမည္ဟု။ ဤသည္မွာ ဘဝ၏ တိုက္ပြဲ
<br />တစ္ခုကို လွမ္းေမွ်ာ္စဥ္းစားရင္း ကြ်န္ေတာ္ ကတိေပးခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုကာလတြင္ ကြ်န္ေတာ္ က်ဆံုးပါက
<br />ဖိုင္ ့အား ကြ်န္ေတာ္သည္ လူရူးတစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ေၾကာင္းအား သမီးကို ကတိေပးႏိုင္ေၾကာင္း ကတိခံခဲ ့
<br />သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ဆီကို ၿပန္မလာခ်င္၍ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝခရီးအတြက္ ရုတ္တရက္ ၿပန္လာႏိုင္လိမ္ ့
<br />ဦးမည္မဟုတ္ဟု တြက္ဆထား၍ ၿဖစ္သည္။ လာေတြ ႔သည္မွာေတာ ့ ဘာမွ မခက္။ သို ့ေသာ္ ဖိုင္ႏွင္ ့ နမ္ရို ႔တို ့
<br />အတြက္ သာမန္ဧည္ ့သည္တစ္ဦးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ မလာခ်င္ေတာ ့ၿပီ။
<br />
<br />စိုးရိမ္ ထိတ္လန္ ့ေနေသာ လူေနမႈဘဝမ်ား၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ ေသာကကို ဖံုး၍ ၿပံဳးေနရသည္ ့ဒုကၡမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္
<br />မလိုေတာ ့ၿပီ။ ဤဒုကၡမ်ားကို ေက်ာ္လႊားဖို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ၿမင္မွ ၿဖစ္မည္။ ေငြသာရွိလွ်င္ ထိပရိေဒဝ
<br />မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ္ ့မည္။ သာမန္ဘဝေလးၿဖင္ ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း သူ ႔အပူ ကိုယ္မကယ္ႏိုင္၊ ကိုယ္ ့
<br />အပူ သူမကယ္ႏိုင္သည္ ့ ၿဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ကြ်န္ေတာ္ မလိုလားေတာ ့ၿပီ။
<br />
<br />အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚပြဲကို ႏႊဲရန္အတြက္ ပထမဦးဆံုးေၿခလွမ္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အထိနာစြာ စကၤာပူ
<br />ေထာင္တြင္းသို ့က်ဆင္းခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။
<br />
<br />ၿဖစ္ရပ္က ဆန္းလွသည္ေတာ ့ မဟုတ္။ သစၥာပ်က္ခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖာက္ေသာ မိတ္ေဆြသည္
<br />ေနာက္မွာရပ္၍ ေခ်ာက္တြန္းခဲ ့ၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္။ သစၥာေဖာက္က ကိုယ္ ့ေနာက္မွာ ရပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္
<br />ေနာက္က်စြာ သိခဲ ့ရခ်ိန္၌ အခ်ဳပ္ေဆာင္တြင္ မ်က္ႏွာႏွင္ ့ သမံတလင္း အပ္ကာ နာက်ဥ္း ေဒါသ ၿဖစ္ရံုမွတစ္ပါး။
<br />
<br />အဖမ္းခံရသည္ ့ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ အပစ္မတင္လိုေသာ္ၿငား အဖမ္းခံရပံု ဆန္းၾကယ္လွသည္ကို ကြ်န္ေတာ္
<br />အံ ့ၾသေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ေဆာင္လာေသာ ပတ္(စ)ပို ့အား ကာယကံရွင္ၿဖစ္သူအား လႊဲေၿပာင္းေပး
<br />အၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္းမွာတင္ ရဲ ဖမ္းမိၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေၿပာရလွ်င္ မိမိ မိတ္ေဆြအိမ္သို ့ သြားလည္ရင္း ကြ်န္ေတာ္
<br />အဖမ္းခံရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />ထိုအိမ္ကို ရဲဝင္ေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိ။ လက္ထဲမွာ ကိုင္၍ ဖတ္လာသည္ ့ေမာင္ထြန္းသူ၏ “ ရွမ္ဂရီလာ”
<br />ဘာသာၿပန္စာအုပ္၏ အရွိန္ေၾကာင္ ့ အိမ္ထဲေရာက္မွပင္ ရဲဝင္စီးေတာ ့မည့္ အေၿခအေနကို သိရေတာ ့သည္။
<br />
<br />ကိစၥမရွိ။
<br />လ.ဝ.က မ်ား ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေက်ာင္းသားကဒ္ အစစ္တစ္ခု ရွိေနေသးသၿဖင္ ့ထိုကဒ္ကို ထိုးၿပ
<br />လိုက္သည္။ ၿပႆနာက ထိုကဒ္သည္ အတုကဒ္ အပြား လုပ္ထားသၿဖင္ ့လ.ဝ.က က ခ်က္ခ်င္းပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့
<br />အား ထိုေက်ာင္းသားကဒ္၏ မူရင္း ပတ္(စ)ပို ့ကို ေတာင္းေတာ ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ဝန္ခံရၿပီ။ ငွား၍
<br />ကိုင္လာမိေၾကာင္း ေၿဖာင့္ခ်က္ေပးရေတာ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ တစ္ခု သက္သာေစသည္မွာ ထိုေက်ာင္း
<br />သားကဒ္နွင္ ့အတူ တၿခားေက်ာင္းစာအုပ္ႏွင္ ့ ပတ္(စ)ပို ့ တစ္ခုအား ထိုင္းဗီဇာ သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ ့
<br />သည္ ့ စလစ္စာရြက္မ်ား ရွိေန၍ပင္။ ရဲစခန္းကို မေရာက္မီေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ထိုအၾကံဥာဏ္ ဝင္မလာခဲ ့
<br />ေသး။ လ.ဝ.က မ်ားက ရိုင္းလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလးေယာက္စလံုးအား လက္ေနာက္ၿပန္ၿဖင္ ့လက္ထိပ္
<br />ခတ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးစစ္သည္။ ထိုးသည္။ ရိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ဝမ္းဗိုက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္လာ၍ ဝမ္းသြားခ်င္
<br />ပါသည္ဟု ခြင့္ေတာင္းသည္ကိုပင္ ခြင့္မၿပဳ။
<br />
<br />ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာင္းသားကဒ္ ပိုင္ရွင္ အစစ္ၿဖစ္သူ ေတာင္ၾကီးမွ ကိုစိုင္း ေရာက္လာပါသည္။ သူ ့ကိုေတာ ့
<br />လက္ထိပ္မခတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သိသလားဟု ေမးသည္။ ကိုစိုင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုသာ သိေၾကာင္း၊ မနက္ကပင္
<br />ထိုင္းဗီဇာ ေလွ်ာက္ရန္ ကတ္ၿပားမ်ား ေပးခဲ ့ေၾကာင္း၊ ယခု ပတ္(စ)ပို ့စာအုပ္ လာယူရန္ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း
<br />ေၿပာၿပသည္။
<br />
<br />လ.ဝ.က တစ္ဦးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဂုတ္ပိုးမွ ဆြဲမ,၍ ဝမ္းဗိုက္သို ့ လက္သီးေကြ်းၿပန္
<br />သည္။ သည္တစ္ခ်က္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မခံႏိုင္ေတာ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းပ်က္ၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း ကိုစိုင္းအား ေၿပာ
<br />ၿပ၍ ကိုစိုင္းက အၿပင္လ.ဝ.က အား သြားေၿပာေသာေၾကာင္ ့သူတို ့ အေၿပးအလႊား ဝင္လာၾကသည္။ ေစာေစာက
<br />ထိုးသည္ ့ လ.ဝ.က အား ဆူၾက ေငါက္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေရအိမ္သို ့ ဝင္ခြင္ ့ၿပဳသည္။ တစ္ဦးတည္း ဝင္ခြင္ ့ၿပဳ
<br />ၿခင္းမဟုတ္။ ကိုစိုင္းႏွင္ ့ လက္ထိပ္ခတ္၍ ဝင္ခြင္ ့ေပးၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဝမ္းပ်က္သြားသည္ ့ ေဘာင္းဘီရွည္အား
<br />လဲခြင္ ့ေပးရန္အတြက္ ထပ္ေၿပာရသည္။ ထိုအခါမွာေတာ ့ ကိုစိုင္းကို လက္ထိပ္ၿဖဳတ္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့အား
<br />အိမ္သာေဘာင္ႏွင္ ့ တြဲ၍ ခတ္ထားၿပန္သည္။ ထပ္ၿပီး ေမးၿမန္းစစ္ေဆးၿခင္းေတာ ့ မရွိေတာ ့။
<br />
<br />ထို ့ေနာက္ တစ္အိမ္လံုးအား ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြရင္း သူတို ့ လိုခ်င္ေနသည္ ့ ေက်ာင္းသားကဒ္အတု လုပ္သည္ ့
<br />စီဒီၿပားအား ေမးၿမန္းရွာေဖြၿပန္သည္။ မရွိေၾကာင္းယံုၾကည္ေတာ ့မွ ရဲစခန္းသို ့ ေခၚေဆာင္သြားေတာ ့သည္။
<br />စုစုေပါင္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖမ္းခံရသည္က ေလးဦး ၿဖစ္သည္။ လင္မယားစံုတြဲ တစ္တြဲ ပါသည္။ လမ္း၌ ေက်ာင္း
<br />သားကဒ္အတုႏွင္ ့အဖမ္းခံလာရသူ ေမာင္ေက်ာ္ ဆိုေသာ ကရင္တစ္ဦး၊ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />အဓိက တရားခံမွာ ေမာင္ေက်ာ္ ၿဖစ္၏။
<br />စင္စစ္ သူက ဒီအိမ္မွာ ေနသူလည္း မဟုတ္။ သူ ့အိမ္ကို ၿပရမည္ ့အစား အလည္အပတ္ လာဖူးေသာ ဤအိမ္
<br />သို ့ ေခၚလာသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့မွာ ေနရင္း ထိုင္ရင္း အကုသိုလ္ ဝင္ၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏။ အိမ္အလည္လာရင္း
<br />အဖမ္းခံရသူမို ့ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင္ ့သည္ ့ ကိန္းပင္။
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ အကုသိုလ္က ဤမွ်ႏွင္ ့မရပ္ေသး။
<br />ကိုစိုင္းအား ရဲမ်ားက ရဲစခန္း၌ စစ္ခ်က္ယူၿပီး ၿပန္လႊတ္ခ်ိန္တြင္ ကိုစိုင္း၏ မလိမၼာမႈေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို
<br />အိမ္ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ တည္းေသာ အိမ္ပါ အဖမ္းခံရၿပန္သည္။ ကိုစိုင္းက ရဲစခန္းမွ ထြက္ထြက္ခ်င္း အစ္ကို ့အိမ္
<br />သို ့ ဝင္တည္း၏။ ထိုအိမ္က လက္မခံေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တည္းေသာ အိမ္သို ့ သြားတည္းသည္။ ရဲမ်ားက
<br />တစ္ပတ္အတြင္း ႏွစ္အိမ္စလံုးကို ဝင္ဖမ္းပါေတာ ့သည္။ စုစုေပါင္း လူသံုးဆယ္ေက်ာ္ အဖမ္းခံရေလၿပီ။
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုက ရန္ကုန္ၿပန္သြားသၿဖင္ ့ အဖမ္းမခံရ။
<br />
<br />ထိုၿပႆနာမ်ားအားလံုးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို၏ ရည္းစားၿဖစ္သူ ၿဖဴၿဖဴ ႔ အေပၚ၌ ပံုက်လာပါေတာ ့သည္။
<br />ကြ်န္ေတာ္ ့အား အိမ္ရွင္အၿဖစ္ စြပ္စြဲသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ ၿဖဴ ႔ၿဖဴ ႔ကိုေတာ ့ သူ ့အိမ္သားမ်ားက အိမ္ရွင္အၿဖစ္
<br />စြပ္စြဲၾကေတာ ့သည္။ တစ္ဦးမိလွ်င္ပင္ အိမ္ရွင္မွာ ေၿခာက္လ အၿပစ္ဒဏ္ခံရမည္ ၿဖစ္၍ ၿဖဴ ႔ၿဖဴ ႔ အၿဖစ္မွာ
<br />မသက္သာ။ အိမ္သံုးအိမ္ အဖမ္းခံရသည္တြင္ ႏွစ္အိမ္မွာ အိမ္ရွင္ မရွိ။ စုေပါင္း ေနၾကပါသည္ဟု ထြက္ဆိုေသာ္
<br />ၿငား ၿဖဴ ႔ၿဖဴ ႔ကိုေတာ ့ အိမ္မွာ ေနသူမ်ားက သူတို ့ လစဥ္၊လစဥ္ လစာ ေပးရပါသည္။ ၿဖဴၿဖဴႏွင္ ့ အစ္ကိုမွာ
<br />အိမ္ရွင္ပါဟု စြပ္စြဲၾကေလေတာ ့သည္။
<br />
<br />
<br /> ( ဆက္ရန္ )
<br />
<br />................................................................................................................
<br />
<br /> မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-56666153394790268382011-08-11T19:53:00.000+08:002011-08-12T05:56:25.591+08:00ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၄ )မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံကို “ သိမ္ ့”ကနဲ ၾကားလိုက္ရ၏။
<br />အေဝးကပင္ ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းေလး၏ ၿပဴတင္းေပါက္ မွန္ခ်ပ္မ်ားပင္ တၿဖတ္ၿဖတ္
<br />ခါသြားရပါသည္။ ေကာင္းကင္တခြင္လံုးလည္း သြက္သြက္ခါတုန္ဟီးေနသည္။ လွ်ပ္စီးတို ့လည္း လင္းကနဲ
<br />လက္ ေနသည္။ မိုးတိမ္တို ့အုန္ ့မိႈင္းေနေသာေၾကာင္ ့မဲညိဳ ႔ေသာ တိမ္တိုက္ၾကီးတြင္ ေဒါင္လိုက္၊ အလ်ားလိုက္
<br />ေသာ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းမ်ားကို တေဖြးေဖြး ေတြ ႔ၿမင္ေနရပါသည္။ သည္ရာသီတြင္ အဦးဆံုး ရြာမည္ ့မိုးပင္ၿဖစ္
<br />ေတာ ့သည္။ ပူအိုက္လြန္းေတာ္ ့လည္း အၿမဲဟန္ၿပင္၍ မရြာႏိုင္လြန္းေသာ မိုးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေမွ်ာ္ေနမိခဲ ့သည္။
<br />မိုးရြာမွပဲ ေအးေတာ ့မွာ ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />မေန ့ထဲက အလုပ္ထဲတြင္ ဒီေန ့တိုင္ဖုန္းဝင္ႏိုင္သည္ ့အတြက္ အလုပ္နားၾကမည္ဟု သူေဌးက ေၿပာထားသၿဖင္ ့
<br />တစ္ညလံုး ၿဖစ္ပ်က္(၄)ကို အစၿပဳ၍ ဆက္ေရးရန္ စဥ္းစားေနမိခဲ ့သည္။ “ အစ ” ကို ရွာမရႏိုင္ခဲ ့။ အဆံုးတစ္ခု
<br />သို ့ ေရာက္ဖို ့ အစတစ္ခုေတာ ့ ရွိရမည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဆံုးခ်င္သည္ ့အစကို ရွာရင္း မိုးစင္စင္လင္းခဲ ့ရပါ၏။
<br />ေအာ္ .. ငါလည္း အခုခ်ိန္ထိ ၿဖစ္သမွ်တို ့ မပ်က္ႏိုင္ေသးပါပဲလားဟု စဥ္းစားမိလာသည္။ “ ေဟ ့လူ .. ၿဖစ္သမွ်
<br />တို ့ မပ်က္ႏိုင္တဲ ့အထဲမွာလည္း သံေယာဇဥ္ေတြလည္းပါတယ္ေနာ္ ..” ဟု ေနာက္ေၿပာင္ေၿပာခဲ ့ေသာ ကိုထြန္း
<br />၏ စကားတို ့ကိုလည္း သတိရမိလိုက္ပါသည္။
<br />
<br />“ သံေယာဇဥ္” ဆိုရာတြင္ လူကိုလူခ်င္း ခင္မင္တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ ႔ၿခင္းမွစ၍ မိမိ ပိုင္ဆိုင္ထိေတြ ႔ခဲ ့ရသည္ ့
<br />ေလာကဝန္းက်င္၊အရာဝတၳဳ အားလံုးအား မခြဲႏိုင္မခြာရက္ ရစ္ပတ္ဖြဲ ႔ေႏွာင္မိသည္ ့သံေယာဇဥ္အစဥ္အတန္း
<br />တို ့ကို ဆိုလိုသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။
<br />
<br />........................................................................................................................
<br />
<br />အမိုးေပၚသို ့ တေၿဖာင္းေၿဖာင္းဆက္တိုက္က်လာေသာ မိုးေပါက္သံတို ့ေၾကာင္ ့ တြန္ ့ေၾကေနေသာ အိပ္ယာထဲမွ
<br />အၿပင္ဖက္ ဝါးရံတာသို ့ အၿမန္ထြက္ၾကည္ ့လိုက္မိသည္။ ေအာ္ .. ေမွ်ာ္ေနရေသာ မိုးစက္ပြင္ ့တို ့ပါလား ...။
<br />မိုးေငြ ႔ပါေသာ ေလသင္းရနံ ့တို ့ကို အဆုပ္တစ္ခုလံုး လတ္ဆတ္သြားေအာင္ တအားကုန္ တစ္ဝၾကီး ရႈရိႈက္သြင္း
<br />လိုက္မိသည္။ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ အုန္ ့မိႈင္းေနေပမယ္ ့ တိုင္ဖုန္းကေတာ ့ မဝင္ပဲ ေရွာင္ကြင္း သြားၿပန္ေလၿပီ။
<br />ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ၿပီးတာႏွင္ ့ အရင္ဆံုး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္ရင္း ကြန္ၿပဴတာစားပြဲေလးကို ထိုင္ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />စက္ဖြင္ ့လိုက္သည္ႏွင္ ့ ဝင္ေနၿပီးေသာေမးလ္မ်ားကို ဖတ္ၿဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ေမးလ္မ်ားကို ခင္မင္ရသူမ်ားထံသို ့
<br />ေဖာ္ဝပ္ေမးလ္အၿဖစ္ ထပ္ပို ့သည္။ ကိုယ္ ့ဘေလာ ့ထဲ ခဏဝင္ၾကည္ ့ၿဖစ္သည္။ အသစ္တို ့မၿမင္ေသးသၿဖင္ ့
<br />ဘာသာေရးလင္ ့ေတြဖက္ လွည့္ၾကည္ ့ၿဖစ္သည္။“ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ..” မွ စ၍ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္
<br />ႏွစ္ၿခိဳက္လာခဲ ့မိေသာ ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန( ေရႊၿပည္သာ ) ၏ ဝက္ဆိုဒ္ကိုပဲ ဝင္ၾကည္ ့မိ၏။
<br />ထိုဇာတ္ကေလးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္မေၿပာင္းပဲ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အၿဖစ္ သိပ္မၾကာခင္ ၿပန္ေရးတင္
<br />ခဲ ့ၿပီးၿဖစ္ပါသည္။ ၁၀တန္းက်၍ ဖခင္က လူၾကားထဲ မာန္မဲလိုက္ေသာေၾကာင္ ့ အဆိပ္ေသာက္ၿပီး ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို
<br />သတ္ေသမိခဲ ့ေသာ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းၿဖစ္သည္။
<br />
<br />ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန၏ ေခြကို ၿပန္ဖြင္ ့၍ နားေထာင္ၾကည္ ့မိေတာ ့မွ ေရးခ်င္ေသးသည္ ့ ၿဖစ္၍
<br />မပ်က္ၿခင္းမ်ား( ၄ ) အတြက္ “အစ” ကို ေတြ ႔ေတာ ့သည္။
<br />
<br />.......................................................................................................................
<br />
<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး မပ်က္ပဲႏွင္ ့ထပ္ခါထပ္ခါ ၿဖစ္ေနရၿခင္းမွာ တကယ္ရွိေနသည္ ့အမွန္တရားႏွင္ ့မရွိပဲႏွင္ ့
<br />ရွိေနသည္ဟု ထင္ေနရသည္ ့ အေခၚသာရွိသည္ ့အမည္တို ့သာရွိသည္ ့အမွားတရားတို ့ကို နားမလည္ေနၿခင္း၊
<br />နားလည္ေအာင္လည္း သင္ၾကားေပးမည္ ့သူမရွိၿခင္းႏွင္ ့ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္တံုးကမွ နားလည္လက္ခံလာ
<br />ေအာင္ မၾကိဳးစားမိ မေလ ့လာမိၿခင္းတို ့ေၾကာင္ ့ပဲ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ၏။
<br />
<br />လူပီပီ လူမႈက်င္ ့ဝတ္၊ လူမႈစီးပြားၾကီးပြားေရးမ်ားကို ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္တို ့တြင္ မဆိုသာေပမယ္ ့ကိုယ္ ့ရဲ ႔
<br />တစ္ေန ့တာ( အမွန္ေတာ ့ေန ့တစ္ေန ့ကို ဘဝတစ္ခုလို ့ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါ၏ )ကုန္ခါနီးလို ့ အားေတာ ့မဲ ့အခ်ိန္၊
<br />အိပ္ေတာ ့မဲ ့ မအိပ္ခင္တစ္ခ်ိန္ေလးတြင္ေတာ ့မရွိသေဘာႏွင္ ့ ရွိသေဘာတို ့ကိုေတာ ့ၿဖင္ ့ အက်င့္ေလးလုပ္၍
<br />တခုတ္တရ ေတြးေတာဆင္ၿခင္မိဖို ့လိုပါသည္။ တစ္ေန ့ကို တစ္ခါေလာက္ပဲ ေတြးေပးသြားၿခင္းၿဖင္ ့ေန ့ေတြ
<br />မ်ားလာသေလာက္ အၾကိမ္ေတြမ်ားလာရင္ၿဖင္ ့ ကိုယ္ ့အတြက္ တစ္ကယ္ပဲ အက်ိဳးမ်ားလာမည္ ့အေရးပါ..ဟု
<br />ဘုန္းဘုန္း၏ တရားေတာ္တို ့ကို နာေနရင္း ၿပန္ေၿပာၿပခ်င္လာမိပါေတာ ့သည္။ ဘယ္လို အက်ိဳးမ်ားပါသလဲ ....
<br />ဆိုရေသာ္ မိမိတို ့ရွင္စဥ္ကာလတေလွ်ာက္လံုး ငါ ့အတြက္၊ ငါ ့ဘဝ၊ ငါ ့မိသားစု .. စေသာ “ ငါ ” ႏွင္ ့
<br />“ ငါ ့အနာဂတ္ ” တို ့အတြက္ စီမံကိန္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ရင္း ရ, လာခဲ ့ေသာ အက်ိဳးစီးပြားတို ့ႏွင္ ့
<br />မတူပဲ၊ တစ္ေန ့“ ငါ ” တစ္ေယာက္ထဲ ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့မည္ ့ “ ငါ ့သံသရာခရီး ” အတြက္ ရရွိမည္ ့အက်ိဳး
<br />အၿမတ္ပင္ ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ “ ငါ ” ထားခဲ ့ရမည္ ့အက်ိဳးအၿမတ္တို ့မဟုတ္ပဲ “ ငါ ့တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ”
<br />တကယ္ပဲ ပါလာေတာ ့မည္ ့အၿမတ္ပါ ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါ၏။
<br />
<br />ဘုန္းဘုန္းေၿပာေနသည္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိသေယာင္ေယာင္ႏွင္ ့တကယ္မသိေသးသည္ ့“ ပညတ္ ” ႏွင္ ့
<br />“ ပရမတ္ ” သေဘာေတြပဲၿဖစ္ပါသည္။ ထိုသေဘာႏွစ္ခုကို ရွင္းရန္အတြက္ ဘုန္းဘုန္းက ေၾကးနာရီဥပမာေလး
<br />ၿဖင္ ့အက်ယ္ရွင္းၿပေတာ ့သည္။ ၾကားဘူးနားဝရွိေနသည္ ့ဒိ႒ိအယူ “ ငါ ” ကို ပယ္ခြာႏိုင္ရန္အတြက္လည္း
<br />မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ၿဖစ္ႏိုင္သလို ၿဖစ္၍မပ်က္ၿခင္းတို ့အတြက္လည္း မ်ားစြာပဲ အက်ိဳးသက္ေရာက္မည္ဟု
<br />ထင္မိပါေတာ ့သည္။ ခ်က္ၿခင္းပဲ လက္ခံႏိုင္ဘို ့ ခဲယဥ္းေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ၿဖစ္၍လည္း သည္းၿငီးခံ၍
<br />ရ,သေလာက္ေတာ ့ ဖတ္သြားေစခ်င္ပါသည္။
<br />
<br />.................................................................................................................
<br />
<br />“ ပထဝီဓါတ္ ” ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိထားသည္မွာ “ ေၿမၾကီးဓါတ္ ” ဟုပဲ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />အမွန္ကေတာ ့ ပထဝီဓါတ္ဟူသည္ “ မာသေဘာ ” “ ေပ်ာ ့သေဘာ ” ဟုလည္း ဖြင္ ့ဆိုခ်က္အမွန္ရွိေနပါ၏။
<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့လို အႏၱပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ႏွင္ ့စူဠေသာတပန္ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္အား ေၾကးနာရီတစ္လံုးကို
<br />ၿပ၍ ပထဝီဓါတ္က မာတာလား၊ ေၾကးနာရီက မာတာလားဟု ေမးၿပရင္း “ ပညတ္ ” ႏွင္ ့ “ ပရမတ္ ” တို ့၏
<br />သေဘာကိုပါ ထင္သာ ၿမင္သာေစရန္ ဖြင္ ့ဆိုၿပသည္ ့ဇာတ္ ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />စာ တိုေစရန္ တရားေတာ္လာအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေရးေတာ ့မည္။
<br />အႏၱပုထုဇဥ္ ။ ။ “ ေၾကးနာရီက မာတာပါ ..” ( ဥာဏ္မ်က္ေစ ့မရွိေသာ အကန္းပုထုဇဥ္ )
<br />စူဠေသာတာပန္။ ။ “ ပထဝီဓါတ္က မာတာပါ ” ( ေသာတပန္ အငယ္စား၊ ေနာက္လာမည္ ့ ဘဝ ၾကိမ္းေသ
<br /> လူ၊နတ္ၿဖစ္ေတာ ့မည့္သူ )
<br />“ ကိုင္း..ဒါဆို ေၾကးနာရီေပ်ာက္ရင္ ေၾကးနာရီရဲ ႔ မာသေဘာေလး ေပ်ာက္ရမွာေပါ ့ ”
<br />“ မွန္ပါ .. ”
<br />ေၾကးနာရီေလးကို ထုခြဲရိုက္ဖိ၍ ေၾကးၿပားဘဝေရာက္ေစၿပီးေသာအခါ ေၾကးနာရီမွ ေၾကးၿပားဟူေသာပညတ္
<br />ခ်က္ပါေၿပာင္းသြားေသာ္လည္း အၿငင္းသန္ေသာ ပုထုဇဥ္က “ ေၾကးၿပားက မာေနတာပါ ” ဟု ၿငင္းၿပန္၏။
<br />ထိုအခါ ယင္းေၾကးၿပားကိုပင္ အရည္က်ိဳေစ၍ ပံုစံခြက္လံုကေလးထဲထည္ ့၊ အေအးခံၿပီး ေၾကးခဲဘဝေရာက္ေစ
<br />ၿပီးမွ ေမးၿပန္ေသာ္လည္း “ေၾကးခဲ ကပင္ မာတာပါ ” ဟု ေၿဖၿပန္သည္။ အမွန္က ဤအဆင့္တြင္ အေခၚပညတ္
<br />ၿဖစ္ေသာ ေၾကးနာရီ၊ ေၾကးၿပား၊ ေၾကးတုန္းေၾကးခဲ အဆင္ ့ဆင္ ့ေၿပာင္းလဲခဲ ့ၿပီးေသာ္လည္း ပရမတ္ၿဖစ္ေသာ
<br />ပထဝီဓါတ္၏ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” တို ့ကေတာ ့ မေၿပာင္းလဲပဲ ရွိၿမဲ ရွိေနသည္ကို ၿပေနၿခင္းၿဖစ္၏။
<br />
<br />“ ဒါဆိုရင္ .. အဲ ့ဒီ ေၾကးတံုး၊ ေၾကးခဲ ေပ်ာက္သြားရင္ ေၾကးခဲရဲ ႔ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာလည္း ေပ်ာက္ရမယ္”
<br />ဟု ဆိုၿပီး ထိုေၾကးခဲကို လံုထဲ ၿပန္ထည္ ့၊ စပ္သင္ ့သည္ ့ဓါတ္မ်ားထည္ ့စပ္၍ က်ိဳခ်က္ၿပီး “ ၿပာ” အၿဖစ္သို ့
<br />ေရာက္ေစလ်က္ ထိုအႏၱပုထုဇဥ္အား ကိုင္စမ္းေစေသာအခါ ႏူးညံ ႔ေသာ၊ ေပ်ာ ့သည္ ့သေဘာေလးကိုသာ စမ္း
<br />သပ္မိေတာ ့သည္။ ထိုၿပာကိုပဲ ေၿမၾကီးထဲထည္ ့ၿမဳပ္၍ ေနာက္ေလးငါးႏွစ္ၾကာမွ ေဖၚထုပ္ကိုင္စမ္းၿပန္လွ်င္လည္း
<br />ပထဝီဓါတ္၏ ပင္ကိုယ္သေဘာၿဖစ္ေသာ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” တို ့ကိုသာလွ်င္ ေတြ ႔ရအံုးမည္ၿဖစ္၏။
<br />
<br />ေၾကးနာရီမွ ေၿမၾကီးခဲ ဘဝ ကူးေၿပာင္းေရာက္ရွိသြားသည္ ့တိုင္ ပထဓီဓါတ္ကေတာ ့မေၿပာင္းလဲပဲ ရွိေနသည္ကို
<br />ရွင္းလင္းစြာ ၿမင္ေစလို၍ ဘုန္းဘုန္းက ေဟာၾကားခဲ ့ပါသည္။ မၿမဲ၍ တကယ္မရွိေသာ အေခၚ ပညတ္သေဘာ
<br />ႏွင္ ့အၿမဲတည္ရွိေနသည္ ့ ပရမတ္( ထာဝရအမွန္တရား ) တို ့ကို ခြဲထုပ္ၿပခဲ ့ၿခင္းလည္း ၿဖစ္ပါ၏။
<br />
<br />ေၾကးနာရီ တစ္ခုလံုးကို အၾကားအလပ္မရွိ လိုက္စမ္းၾကည္ ့လွ်င္ “ မာသေဘာ” တစ္ခုသာ ရွိေနၿပီး၊ “ေၾကးနာရီ”
<br />က တကယ္ပဲမရွိသည္ကို ဥာဏ္ကေလး ကြန္ ့၍ စဥ္းစားေစခ်င္သည္ ့သေဘာဟု ထင္ပါ၏။ အမွန္ကေတာ ့
<br />“ေၾကးနာရီ ” က “ ... ေခၚေစ ” ဟု “အမည္”ေပးထားၿခင္း၊ “ပညတ္” ထားၿခင္းပဲ မဟုတ္ပါေလာ။
<br />
<br />သည္အဆင္ ့သည္ “ ဝိပႆနာဥာဏ္အဆင္ ့” သို ့ မေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ ဤသေဘာကို “ ငါ ” ဟု စြဲထင္ေန
<br />ေသာ ကိုယ္ ့ခႏၶာအိမ္ၾကီးေပၚသို ့ တင္ႏိုင္မွသာလွ်င္ ဝိပႆနာအဆင္ ့သို ့ ေရာက္မည္ဟု မိန္ ့၍ “ ငါ ” မရွိ
<br />သည္ ့သေဘာကို ဆက္ေဟာၿပန္ေလသည္။
<br />
<br />................................................................................................................
<br />
<br />“ လူ ” ဟု ေခၚတြင္ေနသည္ ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို အၾကားအလပ္မရွိ လိုက္လံစမ္းသပ္ၿပန္လွ်င္လည္း၊
<br />အရိုးလိုေနရာ၊ ဦးေခါင္းလိုေနရာတို ့တြင္ မာသေဘာတို ့ကို ေတြ ႔ရမွာ ၿဖစ္ၿပီး၊ က်န္အစာအိမ္၊ အူသိမ္၊အူမ၊ႏွလံုး
<br />အေရၿပား၊ အသားစ စသည့္ေနရာ အားလံုးတို ့တြင္ ေပ်ာ ့သည္ ့ သေဘာ တို ့ကို ေတြ ႔ရွိရမည္ၿဖစ္၏။
<br />
<br />သည္ေနရာတြင္လည္း “ လူ ” ပညတ္ ေပ်ာက္သြားလွ်င္၊ ထို လူ၏ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာတို ့ပါ ေပ်ာက္ရ
<br />မည္ဆို၍ စိတ္ကူးေလးၿဖင္ ့ လူ ့ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို ငရုပ္ဆံုၾကီးထဲထည္ ့ေထာင္းပစ္ကာ အသားလံုးၾကီးဘဝသို ့
<br />ေရာက္ေစလွ်က္ ကိုင္စမ္းေစၿပန္လွ်င္လည္း၊ လူပညတ္မွ အသားလံုးပညတ္သို ့ ေၿပာင္းသြားသည္ ့တိုင္ ပထဝီ
<br />ဓါတ္၏ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” က မေၿပာင္းလဲပဲ ရွိေနမွာကို သိၿမင္ႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။ အသားလံုးကပဲ
<br />မာေနတာ၊ ေပ်ာ ့ေနတာပါ ဆိုေနလွ်င္ ထိုအသားလံုးေပ်ာက္လွ်င္၊ အသားလံုး၏ မာသေဘာ ေပ်ာ ့သေဘာ
<br />တို ့လည္း ေပ်ာက္သြားရမည္ၿဖစ္ပါသည္။
<br />
<br />အထက္ကအတိုင္းအသားလံုးၾကီးက မာတာ၊ ေပ်ာ ့တာ ဆိုၿပန္လွ်င္လည္း၊ထိုအသားလံုးၾကီးကိုပဲ မီးရိႈ ႔၊ ၿပာ ခ်ေစ
<br />ၿပီးမွ စမ္းသပ္ ကိုင္တြယ္ၿပန္ေသာ္ ပထဝီဓါတ္၏ ႏူးညံ ႔ေပ်ာ ့ေၿပာင္းေသာ အေတြ ႔အထိ တို ့ရွိေနဦးမွာပဲ ၿဖစ္၏။
<br />“ ၿပာက ေပ်ာ ့ေၿပာင္းႏူးညံ ႔တာပါ ” ဆိုလွ်င္၊ ထိုၿပာကို ေၿမၾကီးထဲ ထည္ ့ၿမဳပ္ၿပီး ေနာင္ေလးငါးႏွစ္ ၾကာမွ တူးေဖၚ
<br />ကိုင္တြယ္ေစၿပန္ေသာ္ လူမွ ေၿမၾကီးဘဝသို ့ အဆင္ ့ဆင္ ့ကူးေၿပာင္း ေရာက္ရွိသြားသည္ ့တိုင္ ပထဝီဓါတ္
<br />သေဘာၿဖစ္ေသာ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” ကေတာ ့ၿဖင္ ့ ရွိေနၿမဲသာၿဖစ္သည္ဟု မိန္ ့ေတာ္မူပါသည္။
<br />
<br />................................................................................................................
<br />
<br />
<br />“ ေတေဇာဓါတ္ ” ကိုလည္း အပူဓါတ္ ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့သိထားေသာ္လည္း တကယ္ ့အရွိတရားက
<br />ေလာင္ၿမိဳက္လိႈက္စားသည္ ့သေဘာ၊ ရင္ ့ၾကက္ၿခင္းသေဘာတို ့လည္း ရွိေနေသးသည္ဟု သိရၿပန္ပါသည္။
<br />ရိုးစင္းေသာ ဥပမာေလးကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခႏၶာအိမ္ၾကီးအတြင္းဝယ္ “ေတေဇာဓါတ္” ရွိေနေသာေၾကာင္ ့
<br />သာ အဟာရအားလံုးကို ေၿခဖ်က္ၿပီး တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ၾကီးရင္ ့လာရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ႏုပ်ိဳၿခင္းတို ့ကို တေငြ ႔
<br />ေငြ ႔ေလးၿဖင္ ့ပဲ ေလာင္ၿမိဳက္လိႈက္စားေနေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရင္ ့ေထာ္ ( ရင္ ့ၾကက္ )လာရၿခင္းၿဖစ္
<br />သည္။ အမွန္ကေတာ ့ တၿဖည္းၿဖည္းပ်က္စီးလာၿခင္းဟု ၿမင္ပါ၏။ ဘယ္လိုပဲ နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ အရြယ္၏ အိုမင္းၿခင္း
<br />ကို က်ားကန္ေၿဖရွင္းၿခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္လြန္းေသာ “ ေတေဇာဓါတ္ ” ပင္ ၿဖစ္ေတာ ့သည္။
<br />
<br />“ အာေဘာဓါတ္ ” ပါတဲ ့။
<br />ယိုစီးၿခင္း၊ ဖြဲ ႔စည္းၿခင္းသေဘာရွိသည္ ့ ဓါတ္ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုထားပါသည္။ သက္မဲ ့အရာဝတၳဳတိုင္းတြင္ ရွိေန
<br />သလို သက္ရွိ လူ၊ သတၱဝါ အားလံုးတြင္လည္း ဖြဲ ႔စည္းထားသည္ ့သေဘာေတြ၊ ယိုစီးေနသည္ ့သေဘာေတြ
<br />ရွိေနတာကိုလည္း ခံစားသိႏိုင္ပါေသးသည္။
<br />
<br />“ ဝါေယာဓါတ္ ” ေလဓါတ္ ဟု ဆိုပါသည္။
<br />အရွင္းဆံုး အၿဖစ္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ခႏၶာအိမ္ၾကီး ထ၊ ထိုင္၊ ရပ္သြား၊ လႈပ္ရွားေနႏိုင္ရန္အတြက္ ကိုယ္ခႏၶာ
<br />တစ္ခုလံုးရွိ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားၿပားၿပည္ ့ၾကပ္ေနေသာ အေၾကာေပါင္းစံုထဲတြင္ ေလဓါတ္ကေလးက
<br />အၿမဲပဲ အၿပည္ ့အဝ ရွိေနေသာေၾကာင္ ့သာ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး ေတာင္ ့ေတာင္ ့တင္းတင္း ၿဖင္ ့ရွင္သန္ေန
<br />ႏိုင္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္တဲ ့..။ ထိုေလဓါတ္ကေလးခ်ိဳ ႔ယြင္းပါက၊ ထိုေလတို ့မစီးဆင္းေတာ ့ပဲ ေလၿဖတ္သြားပါက
<br />ခႏၶာအိမ္ၾကီးလည္း၊ ေလထြက္သြားေသာ ပူေပါင္းတစ္လံုးလို၊ ၾကိဳးၿပတ္သြားေသာ အရုပ္တစ္ခုလိုပဲ၊ လဲၿပိဳ က်
<br />သြားမွာ၊ ေပ်ာ ့ေခြ သြားမွာ ၿဖစ္ပါသည္တဲ ့။
<br />
<br />ထို ့ေၾကာင္ ့သာ ခႏၶာအိမ္ေတြ က်န္းမာဘို ့၊ ဓါတ္ၾကီးေလးပါး မေဖာက္ၿပန္ဘို ့ လိုသည္ဟု ဆိုစကားရွိေနသည္
<br />ဟု ထင္ပါသည္။
<br />
<br />ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး၏ သက္ရွိ၊သက္မဲ ့ အရာအားလံုးတြင္ အၿမဲရွိေနသည္ ့“ ဓါတ္သေဘာ” ေတြကို ဘုန္းဘုန္း
<br />က ထည္ ့သြင္းရွင္းၿပခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္၏။ ထိုဓါတ္ၾကီးေလးပါးထဲမွ တစ္ပါးပါးသာ စ,တင္ ခ်ိဳ ႔ယြင္းသြားပါက ၿဖစ္တည္ေန
<br />ေသာ သက္ရွိသက္မဲ ့တို ့၏ ဘဝ စ,တင္ပ်က္စီးၿခင္း၊ ပ်က္ၿခင္းဟု ဆိုပါသည္။
<br />
<br />...................................................................................................................
<br />
<br />ၿဖစ္၍မပ်က္ႏိုင္ေနၾကၿခင္း၊ ခႏၶာအိမ္ၾကီးေပၚတြင္ ေပၚသမွ်ေသာ ခံစားမႈ ေဝဒနာအားလံုး မေပ်ာက္ပ်က္ေနႏိုင္
<br />ၾကၿခင္းမွာ သည္ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို “ ငါ ” ဟု တစ္သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး၊ အရိုးစြဲ အသဲစြဲေအာင္ စြဲမွတ္ခဲ ့ေသာ
<br />ေၾကာင္ ့ဟု “ ဗုဒၶ ” က မွန္ေသာစကားကို ဆိုခဲ ့ၿပီးၿဖစ္သည္။ ထို “ ငါ ” မေပ်ာက္ေတာ ့၊ ခႏၶာအိမ္ၾကီးေပၚရွိ
<br />ေပၚလာသမွ်ေသာ ေဝဒနာေပါင္းစံုႏွင္ ့“ ငါ ” တို ့ ေရာခ်င္တိုင္းေရာ၍ ၿဖစ္ခ်င္တိုင္းၿဖစ္ၿပီး မပ်က္ခ်င္တိုင္းလည္း
<br />မပ်က္ ၿဖစ္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။
<br />
<br />“ ငါ ” ကေလး ဖယ္ထားႏိုင္သည္ ့ ထိုခဏဝယ္ ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ခံစားမႈေဝဒနာအားလံုး၏ “ သေဘာသက္
<br />သက္ ” မွန္သမွ်တို ့ကို သူ ့ခ်ဥ္းသက္သက္ ၾကည္ ့ႏိုင္၊ သိႏိုင္ေတာ ့မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ သူ ့သေဘာေလး
<br />ေတြအတိုင္း ၿဖစ္ေနတာ၊ ေၿပာင္းသြားတာ၊ ပ်က္သြားတာ၊ တိုးလာတာ၊ ေရာ ့သြားတာေလးေတြကို သိၿမင္လာ
<br />ႏိုင္မည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ ထိုသေဘာေလးကို GHOST ရုပ္ရွင္ကားထဲကလိုပဲ ကိုယ္ ့ခႏၶာအိမ္မွ ခြာ၍ ကိုယ္ ့
<br />ကိုယ္ကို ၿပန္ၾကည္ ့ေနၿခင္းဟု အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာတစ္ခုၿဖင္ ့ ေရးခဲ ့ဖူးၿပီးလည္းၿဖစ္သည္။
<br />
<br />ယၡဳ ဘုန္းဘုန္းမွ ဘုရားေဟာအတိုင္း ဓါတ္သေဘာ၊ ပညတ္၊ ပရမတ္သေဘာေတြကို ၿပ၍ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား
<br />“ ငါ ” ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ေစရန္ သီအိုရီ တစ္ခုကို ၿပခဲ ့ၿပီ။ တကယ္လည္း ကိုယ့္ခႏၶာအိမ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို အၾကား
<br />အလပ္မရွိ တစ္ခုခ်င္း လိုက္လံ စမ္းသပ္၍ “ လူ ” ဟူေသာ အေခၚ ပညတ္ကိုရွာပါလွ်င္လည္း၊ ေတြ ႔ႏိုင္ပါမည္
<br />လား ...။ စဥ္းစားပါေလ၊ တစ္ကိုယ္လံုး သူ ့ေနရာႏွင္ ့သူ အေခၚပညတ္အစိပ္အပိုင္းေတြႏွင္ ့ပဲ အၿပည့္ရွိေန
<br />မည္ ၿဖစ္ပါ၏။ ထို ပညတ္ အစိပ္အပိုင္းအားလံုး စုေပါင္းၿပီးမွသာ “ လူ ” ဟူေသာ “ ပညတ္ၾကီး ” ၿဖစ္ရသည္
<br />မဟုတ္ပါေလာ...။
<br />
<br />...............................................................................................................
<br />
<br />“ ငါ ” ဟု ထင္လိုက္သည္ႏွင္ ့ “ ငါ ” ႏွင္ ့ ထိစပ္ေနရေသာအရာအားလံုး ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ၊ ေတာေတာင္ေရေၿမ၊
<br />တိရစၦာန္ .... စသည္ ့ အေခၚပညတ္အားလံုးကို ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ ခံစားမိလိုက္ေတာ ့၏။ တြယ္တာမိလိုက္ေတာ ့
<br />၏။ မစြန္ ့ရက္၊ မထားရက္ခဲ ့ ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ရေတာ ့၏။
<br />
<br />အသက္ထြက္ေအာင္ကို နာက်င္လြန္းမက နာက်င္ၿပီး ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ “ ေသ ” ရေသာအခါ ... ထို တြယ္
<br />တာမိခဲ ့ေသာ သံေယာဇဥ္အားလံုးကို မၿပတ္ႏိုင္၊ မၿဖတ္ႏိုင္ ၿဖစ္ရသလို၊ ထိုသံေယာဇဥ္ အားလံုးႏွင္ ့ ေသကြဲကြဲ
<br />လိုက္ရသည္ ့အတြက္ မေက်မနပ္ၿဖင္ ့ ေသပြဲ ဝင္ရၿပန္ေလ၏။ ေနေရးအတြက္ စီမံကိန္းမ်ိဳးစံု ေရးစြဲရင္း၊ ၾကိဳးစား
<br />ရုန္းကန္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မေသခ်ာတာေတြၾကားထဲက ေသၿခင္းတရားကို
<br />ေတာ ့ၿဖင့္ မေမ ့စေကာင္းဟု ထင္မိပါသည္။ တစ္ေန ့တစ္ခါေလာက္ေတာ ့ၿဖင္ ့“ ေသ ” ဘို ့ကို ေတြးသင္ ့၏။
<br />
<br />................................................................................................................
<br />
<br />ဘုရားရွင္က သူေတြ ႔ရွိခဲ ့ေသာ တစ္ေလာကလံုးတြင္ တကယ္ပဲရွိေနေသာ ေလးမ်ိဳးေသာ ပရမတ္ၿဖစ္သည္ ့
<br />“ စိတ္၊ေစတစ္သိတ္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ ” တို ့သည္ ၊ ပညတ္တို ့ကဲ ့သို ့ အတံုး၊အလံုး၊ အဆိုင္အခဲ တို ့လို ကိုင္တြယ္ၿပ
<br />လို ့ မရႏိုင္ပဲ အမတန္ဥာဏ္ရည္ေကာင္းၿပီး၊ ပါရမီ ရင္ ့သန္ပါမွ ဥာဏ္မ်က္ေစ ့ေလးၿဖင့္ ၿမင္ႏိုင္ခံစားႏိုင္မွာကို
<br />သိၿမင္ေတာ္မူခဲ ့ၿပီးၿဖစ္၏။
<br />
<br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);">အစိုးရႏွင္ ့ အၿမင္မတူသူ၊ အစိုးရကို ဆန္ ့က်င္သူမ်ားကို “ သူပုန္ ” ဟု ေခၚဆိုၾကပါ၏။
<br />သို ့ဆိုလွ်င္.. “ စိတ္၊ေစတစ္သိပ္၊ရုပ္၊နိဗၺာန္” တို ့ကသာ တစ္ကယ္ရွိေနၿပီး၊ “ငါ”၊သူ၊ေယကၤ်ား၊ မိန္းမ၊ ေရ၊ေၿမ၊
<br />ေတာ၊ေတာင္၊တိရစၦာန္ ”..တို ့ဆိုတာ မရွိပါဘူးဟု ေဟာၾကားထားရက္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့က “ စိတ္၊ေစတစ္သိပ္
<br />ရုပ္၊နိဗၺာန္” ဆိုတာ တကယ္မရွိပါဘူး၊ “ ငါ ”၊သူ၊ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ၊တိရစၦာန္၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ေရ၊ေၿမ.. ” တို ့သာ
<br />တစ္ကယ္ရွိေနတာပါ..ဟု၊ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံၿပီး၊ ဘုရားႏွင္ ့ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ဘုရားကိုဆန္ ့က်င္ေနေသာ
<br />ဘုရားရွင္၏ သူပုန္ မ်ား ၿဖစ္မွန္းမသိ ၿဖစ္ေနၿပီ ” ဟု ဘုန္းဘုန္းမွ ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္ ့ ေဟာရွာပါသည္။
<br />
<br /></span>ဘုရားရွင္က သူကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြက်င္ ့ၾကံ ေတြ ႔ရွိခဲ ့ေသာ ဝိပႆနာတရားေတာ္ၾကီးသည္ လူသာမာန္တို ့
<br />အတြက္ နားလည္ရန္ အလြန္ခဲယဥ္းၿပီး၊ အာရံုငါးပါးတို ့တြင္သာ ေမြ ႔ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ လူသားအားလံုးအတြက္
<br />ဓါတ္သေဘာ၊ ပရမတ္သေဘာ၊ ၿဖစ္ပ်က္သေဘာတို ့ကို ေဟာၾကားေခ်ခြ်တ္ရန္ အမတန္မွ ခက္ခဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ
<br />ေတာ ့မည္ကို သိေတာ္မူေသာေၾကာင္ ့ တရားမေဟာေတာ ့ဘူးဟု စိတ္ၿဖစ္ေပၚခဲ ့ေၾကာင္း၊ ဤသည္ကို သိလိုက္
<br />ေသာ သဟံပတိၿဗဟၼာၾကီးမွ ဘုရားရွင္ ေၿခေတာ္ရင္းတြင္ ဦးခိုက္၍ အခ်က္သံုးခ်က္ၿဖင္ ့၃၁ဘံုသားအားလံုး
<br />အတြက္ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခဲ ့သည္ဟု ဘုန္းဘုန္း၏ တရားပုဒ္ထဲတြင္
<br />နာမိခဲ ့ပါသည္။
<br />
<br />သဟံပတိၿဗဟၼာၾကီး ဘုရားရွင္ကို တရားေဟာရန္ေလွ်ာက္ထားပံုမွာ....
<br />“ တစ္ခ်ိဳ ႔က ဥာဏ္ရည္ အလြန္နည္းၿပီး ပါရမီ လံုးဝ မရွိသူ ၿဖစ္ပါေသာ္လည္း၊ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို
<br />နာၿပီးမွသာ ဥာဏ္ရည္ထက္၍ ပါရမီ အသင္ ့အတင္ ့ ရွိလာႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ ႔က ပါရမီ အသင္ ့အတင္ ့ရွိၿပီး
<br />သားမို ့ ဘုရားတရားေတာ္တို ့နာယူၿပီး ပါရမီရင္ ့သန္လာႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ ႔က လူေတြၾကားထဲမွာ ေနေနၾက
<br />ေပမယ္ ့ပါရမီဥာဏ္ အလြန္ရင္ ့သန္ေနသူမ်ားၿဖစ္ေန၍ ဘုရားတရားေတာ္တို ့ ကို နာယူၿပီးလွ်င္ပဲ ေသာတပန္၊
<br />သဂဒါဂန္၊ အနာဂန္ အဆင္ ့တို ့မွသည္ မဂ္ဥာဏ္၊ဖိုလ္ဥာဏ္ေတြရ၍ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ၿပဳ ကြ်တ္တန္း ဝင္
<br />ၾကပါမည္ ့အေၾကာင္း” တို ့ၿဖင္ ့ ေလွ်ာက္ထားခဲ ့ေၾကာင္း ဗဟုသုတအၿဖစ္ နာၾကားခဲ ့ရပါသည္။
<br />
<br />........................................................................................................
<br />
<br />အမွန္ေတာ ့ ပါရမီ ဆိုသည္မွ အေလ ့အက်င္ ့တစ္ခုပင္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။
<br />ရိုးသားစြာ ဆိုရပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ “ ဝိပႆနာ ” အေၾကာင္းကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေရးဖြဲ ႔ေနေပမယ္ ့
<br />ယေန ့အခ်ိန္ထိ ၿဖစ္ပ်က္ကိုမၿမင္၊ “ ငါ ” ကိုလည္း မေပ်ာက္ေသးပဲ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတံုးဟု
<br />ဝန္ခံခ်င္ပါ၏။
<br />
<br />သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေဝးေနေသးသည္ဟု ထင္ေနရေသာ၊ ေမ ့ခ်င္ေရာင္ေဆာင္၍ အတင္းေမ ့ထားရေသာ
<br />မေတြးခ်င္၊ မေတြ ႔ခ်င္ေတာ ့သည္ ့ မေသခ်င္သည္ ့ ေသၿခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ဘို ့အတြက္၊ ေက်ေက်နပ္နပ္
<br />ေသ သြားတတ္ဖို ့အတြက္ ၿဖစ္ပ်က္ေတြကိုၿမင္ေအာင္၊ “ ငါ ” ကို ခြာႏိုင္ေအာင္ တစ္ေန ့ တစ္ရက္ကို အားတဲ ့
<br />အခ်ိန္ေလးမွ ဖဲ ့၍ မိနစ္ပိုင္းေလာက္မွ်ေတြး ေတြး သြားၿခင္းအားၿဖင္ ့ပါရမီတို ့ ရင္ ့သန္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း
<br />ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲကို အႏိုင္တိုက္ဖို ့ ၿပင္ဆင္ထားသင့္လွပါေၾကာင္းၿဖင္ ့ ...။
<br />
<br />ကဲ .. မိတ္ေဆြေရ..၊
<br />ဒီေန ့က စ,ၿပီး မအိမ္ခင္ တစ္မိနစ္ေလးေလာက္ “ ငါ ” မရွိ၊ မဟုတ္ေၾကာင္း စဥ္းစား သြားၾကည္ ့ပါမည္လား..။
<br />တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလးပဲေလ၊ က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေတြကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လို အေမေမြးထားတဲ ့ရုပ္နဲ ့၊ အေမေပး
<br />ထားတဲ ့ နာမည္နဲ ့ “ ငါ ” ပဲေပါ ့..။
<br />
<br />ကိုယ္ ့ခ်စ္တဲ ့၊ ခင္တဲ ့လူေတြအားလံုး အတူလိုက္မလာႏိုင္ဘူးေနာ္..၊ အဲ ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္..။
<br />ေဝးေနတယ္ထင္ရတဲ ့ အရာေတြ၊ အခ်ိန္ေတြအားလံုး တၿဖည္းၿဖည္းနီးလာရင္း တစ္ခ်ိဳ ႔ေတြကိုေတာင္ ၿဖတ္
<br />ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီးၿပီပဲ ..။
<br />
<br />တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလးနဲ ့ ရက္ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ မ်ားလာရင္ “ ပါရမီ ” ဆိုတာ ၿဖစ္လာမွမဟုတ္လား..လို ့။
<br />
<br />ခင္တဲ ့ ...
<br />
<br />( အၿဖဴေလး )
<br />
<br />.......................................................................................................
<br />
<br />ၿဖစ္ပ်က္( ၅ ) ကို ဆက္ေရးဘို ့ ၾကိဳးစားသြားပါမည္။
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-72301063333032805212011-08-04T20:35:00.000+08:002011-08-04T20:50:03.354+08:00လြတ္လပ္ေရးေန ့ ေမြးတဲ ့ ႏွင္းဦးရေဝ<span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br />ဤဝတၳဳသည္ တကယ္ ့အၿဖစ္ကို တကယ္ ့အၿဖစ္အတိုင္း ၿပန္ေရးထားသည္ ့ ဝတၳဳဆန္ေနေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္<br />ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။ အခ်စ္တစ္ခုတည္းကို ရႈ ႔ေဒါင္ ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေဖၚၿပႏိုင္သလို အေကြ ႔အေကာက္ အနိမ္ ့အၿမင္ ့မ်ား<br />လွသည္ ့ လူ ့ဘဝဇာတ္ခံုၾကီးအေၾကာင္းကိုလည္း သူ ၿပခ်င္ေသာ “ အခ်စ္ ” အေၾကာင္းႏွင္ ့ အၿပိဳင္ ၿပ ႏိုင္ခဲ ့ပါ<br />သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ၾကိဳက္ေသာေၾကာင္ ့ တဆင္ ့ ၿပန္တင္မိခဲ ့ပါသည္။ ဘဝကေတာ ့ ရုန္းကန္<br />ကူးခတ္ေနရင္း ကုန္ဆံုးသြားရသလို ကိုေထြး၏ ဇာတ္လမ္းကလည္း ေရးေနရင္း ၿပီးဆံုးခါနီးသို ့ ေရာက္ခဲ ့ရၿပီ။<br />ဒါဆို , ခ်စ္တတ္လြန္းသည္ ့“ အခ်စ္ ” ကေရာ ..... ။<br /><br />.............................................................................................................................<br /><br /></span><br />ကြ်န္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရံုမွ ထြက္လာခ်ိန္မွာပင္ အဖ်ားဝင္ၿပီဆိုတာ ခ်က္ၿခင္း ရိပ္မိလိုက္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ<br />ႏွစ္နာရီနီးပါး အေအးခံခဲ ့ေသာ ကိုယ္ခႏၶာက ေန ့လည္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ဘန္ေကာက္ေန၏ အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ရွာ။<br />ၾကက္သီး ၿဖန္းၿဖန္းထရင္း အိမ္ၿပန္လာခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အိမ္တြင္ ဇနီးေအး၏ ေမာင္ၿဖစ္သူ ကိုႏိုင္လည္း<br />ေရာက္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းသြယ္ထိပ္မွ ဆိုင္တြင္ “ ေကြ ႔တီအို ” ဝင္စားၾကည္ ့သည္။ ပါးစပ္<br />က လက္မခံေတာ ့။ အသားလံုးမ်ားကို ဝါးေနရင္းကပင္ ခံတြင္းက အန္ခ်င္ေန၏။ ကိုယ္ပူရွိန္က တရိပ္ရိပ္ တက္<br />လာၿပန္သည္။<br /><br />အိမ္ေရာက္ေတာ ့ ကိုႏိုင္ ့ကို ဆဲဗင္းအီလဲဗင္းဆိုင္တြင္ ေဆးသြားဝယ္ခိုင္းသည္။ ကိုႏိုင္ သြားဝယ္၏။ သို ့ေသာ္<br />မရခဲ ့။ သူက ယိုးဒယားစကားမွ မတတ္ပဲကိုး။ ေဆးမ်ားက ေကာင္တာမွာသာ ရွိသည္မို ့မေၿပာတတ္လွ်င္ ဝယ္<br />၍ မရ။ ယိုးဒယားေဆး “ တစ္ဖီ ” ကိုပင္ ကိုႏိုင္ မေၿပာတတ္။ ကိုႏိုင္ေဆးဝယ္မရသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ<br />အိပ္ေနရာမွ ကပ်ာကယာ ထၿပီး ဖိုင္တို ့ အိမ္ဖက္ ထြက္လာခဲ ့မိပါသည္။<br /><br />ဖိုင္တို ့အိမ္၌ စူဒါနမ္( နမ္ရို ႔ ) အား သူ ့အဖြားက ေခ်ာ ့သိပ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေတြ ႔ေတာ ့ ေမးလာသည္။<br />ေနမေကာင္း ၿဖစ္ေနပံုကို ရိပ္မိ၍ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲဟု ေမးၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ စကားမဆိုႏိုင္။ ေနမေကာင္း<br />ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပ၍ ေစာင္ႏွင္ ့ေခါင္းအုန္းေတာင္းကာ ၾကမ္းၿပင္ေပၚတြင္ပဲ ထိုးလွဲခ်လိုက္မိေတာ ့၏။ ထို ့<br />ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခာက္နာရီနီးပါး သတိလစ္သြားခဲ ့သည္။<br /><br />ဖိုင္လည္း အခ်ိန္ပိုင္းမဆင္းေတာ ့ပဲ ၿပန္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပဳစုရွာသည္။ ေဆးေခၚထိုးေပးသည္။ စားေဆး<br />ေတြ တိုက္၏။ အဖ်ားက မက်။ သတိက မရတစ္ခ်က္၊ ရ တစ္ခ်က္။ ေနာက္ေတာ ့ ေရပတ္တိုက္ဖို ့ သတိရၿပီး<br />ဖိုင္ ့ကို ေရပတ္တိုက္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဖိုင္က ခ်က္ၿခင္းမလုပ္ရဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အတန္တန္ ေၿပာေတာ ့မွ မ်က္ႏွာကို<br />အရင္ တိုက္ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ ့ ကိုယ္လက္မ်ားကို တိုက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အပူခ်ိန္က်သြားသၿဖင္ ့<br />သံုးေလးခါ တိုက္ေပးပါေတာ ့သည္။ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပြ ႔ထားရင္း ေငးငိုင္ေနပါ၏။<br /><br />မနက္ပိုင္းမွာ အဖ်ားက ၿပန္တက္ခ်င္ေသးေသာ္ၿငား ဆယ္ ့တစ္နာရီေလာက္မွာေတာ ့ အဖ်ား မရွိေတာ ့။ ဖိုင္က<br />ေမးသည္။<br />“ ရွင္ဘာၿဖစ္တာလဲဟင္၊ တစ္ညလံုး ... အို .. တစ္ညလံုးပဲရွင္၊ ကြ်န္မ ေၾကာက္ေနတယ္ ”<br />“ ဟုတ္တယ္ ဖိုင္.. ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ ဒီလိုမၿဖစ္ဖူးဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုက ထြက္လာကတည္းက ဖ်ားတာပဲ ”<br />“ တစ္ညလံုးပဲ .. အခုက်ေတာ ့လည္း အံ ့ၾသစရာပဲ၊ ရွင္ဘာမွ မၿဖစ္သလိုပဲ၊ တကယ္ေနာ္ ”<br />ဖိုင္က သူဘယ္ေလာက္ ၿပဳစုယုယခဲ ့သည္ကို ဖြင္ ့မေၿပာ။ သို ့ေသာ္ ဖိုင္ ့အေမက ေၿပာၿပ၍ ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီး<br />ေလၿပီ။ ဖိုင္ ့အေမကလည္း ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ၿခင္း ေနၿပန္ေကာင္းလာပံုကို မယံုႏိုင္။ တစ္ေန ့လံုး၊ တစ္ညလံုး<br />ေသလုေၿမာပါး သတိလက္လြတ္ ၿဖစ္ေနသည္မို ့ ေဆးရံုတင္ရန္ကိုပင္ တိုင္ပင္ေနၾက၏။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္<br />နာလန္ထလာပံုက ယံုခ်င္စရာ မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးလိုက္သည္က ဇနီး ေအး ကို ၿဖစ္ပါသည္။ “ ေအး ” သည္<br />ေန ့ေစ ့ လေစ ့ၿဖင္ ့ မီးဖြားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ သက္သာလာၿခင္းသည္ သူ ့အတြက္ ဥပါဒ္ ၿဖစ္ေစမည္<br />လားဟု ေတြးကာ ဖုန္းဆက္မိ၏။<br /><br />“ ေအး ” ဘာမွ မၿဖစ္။ လြန္ခဲ ့ေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ “ သမီးေလး ” ေမြးဖြားၿပီး ၿဖစ္ေၾကာင္း အေမက ေၿပာၿပသည္။<br />လြတ္လပ္ေရးေန ့မွာ ေမြးသည္ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္ အံ ့ၾသမိသည္မွာ စူဒါနမ္(နမ္ ့ရို)သည္ စေနေန ့ ေမြး၍၊<br />ယခု သမီးသည္ လြတ္လပ္ေရးေန ့ ေမြး၏။ “ စူဒါနမ္ ”ကို ၉၈ မွာ ေမြးၿပီး၊ “ ႏွင္းဦးရေဝ ” အား ၂၀၀၀ ၿပည္ ့ႏွစ္<br />မွာ ေမြးခဲ ့သည္။<br /><br />“ စူဒါနမ္ ” က စိတ္ၾကီးသည္။ ငယ္တံုးမို ့လား မေၿပာတတ္။ သူ ့ပစၥည္း၊ သူ ့ဥစၥာကို အလြန္မွတ္သားတတ္၏။<br />အႏိုင္က်င္ ့တတ္သည္ ့ စိတ္ကေလးကိုမူ ကြ်န္ေတာ္မၾကိဳက္။ သူ ့အစ္မဝမ္းကြဲမ်ား၏ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ား၊ ကစား<br />စရာမ်ား၊ အဝတ္အစားသစ္မ်ားကို မၾကာခဏ လုယူတတ္၏။ တစ္အိမ္လံုးကလည္း သူ ့ဘက္ကဆိုေတာ ့ ပို၍<br />အႏိုင္ယူလိုစိတ္မ်ား ကဲေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ သူ ့အမဝမ္းကြဲပစၥည္းကို လုယူသြားသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္<br />သူ ့ကို ရိုက္ဖို ့ၿပင္သည္။ အာေခါင္ၿခစ္၍ ေအာ္ေလသၿဖင္ ့သူ ့အဘြားေရာ၊ ေဘးခန္းမွ လူမ်ားပါ ဒေရာေသာပါး<br />ေရာက္လာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္ မရိုက္ရေသးေၾကာင္း သူ ့အစ္မက သက္ေသစကားဆိုသည္ ့တိုင္ “ နမ္ ့ရို ” ဤမွ်<br />အထိ တစ္ခါမွ မေၾကာက္ခဲ ့ဖူးေၾကာင္း သူ ့အဖြားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပစ္တင္ ေၿပာဆို၏။ ဟုတ္ေတာ ့ေနၿပီ။<br />စူဒါနမ္သည္ အေတာ္ ့ကို ပံုသြင္းရ ခက္ေတာ ့မည္။<br />ထိုကိစၥႏွင္ ့ ပတ္သက္၍ ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးရေလၿပီ။<br />“ အေမတို ့ မရဘူးရွင္၊ နမ္ ့ရိုမွ နမ္ ့ရိုဆိုေတာ ့ ကြ်န္မလည္း ရိုက္တာပဲ၊ မရဘူး ”<br />“ ၾကာရင္ ဖိုင္ ့ကို မေၾကာက္ပဲ ေနမယ္ေနာ္ ”<br />“ မေၾကာက္တာေတာ ့ အမွန္ပဲ၊ အေမက သူ ့ကို လသားကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခဲ ့တာ၊ ညဆို အဘိုး အဘြား<br />နဲ ့ပဲ အိပ္တယ္၊ ကြ်န္မကို ကပ္တာမဟုတ္ဘူး ”<br />“ ဖိုင္က အပ်ိဳလုပ္ေနတာကိုး ”<br />“ ရူးၿပန္ၿပီ .. ဘာစကားေၿပာတာလဲ ”<br />“ ဖိုင္ ... ဖိုင္ ့မွာ မိခင္စိတ္မရွိသလိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုလာတယ္၊ ဖိုင္ဘာမွ မစဥ္းစားဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္၊ဖိုင္၊ သမီး<br />ေလးတို ့ ႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီ မဆံုေသးဘူး၊ ဖိုင္လံုးဝမေၿပာဘူး၊ ဖိုင္ ့အလုပ္ကိုပဲ ဖိုင္ေတြးတယ္။ အခ်ိန္ပိုေတြ<br />ဆင္းေနတယ္၊ ဖိုင္ ... ”<br />သူ ေခါင္းငံု ့သြားသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ ေလသံေလွ်ာ ့လိုက္ရ၏။<br />“ ရွင္ ဘာမွ မသိဘူးေနာ္၊ တကယ္..တကယ္.. ရွင္ဘာမွ မသိဘူး”<br />“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ဖိုင္..”<br />“ ကြ်န္မတို ့ေလ ... ကြ်န္မတို ့ အေဖ ့အေၾကြးေတြ ဆပ္ေနရတယ္၊ ေဖေဖ ေငြေတြ အမ်ားၾကီး ရံႈးခဲ ့တယ္၊ လူမိုက္<br />ေတြဆီက ေခ်းတာ၊ မဆပ္ရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ အဲ ့ဒါေၾကာင္ ့ပါ ”<br />“ ဘယ္ေလာက္လဲ ဖိုင္၊ ေလာင္းကစားေၾကာင္ ့လား”<br />“ ဟုတ္ပါ ့ .. ဖိုင္ ရွင္ ့ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ”<br />“ ကိစၥမရွိပါဘူးဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ နမ္ ့ရိုကို ... ”<br />“ အေမ ့ကိုေတာ ့ နမ္ ့ရို စရိတ္အတြက္ ကြ်န္မ ေပးပါတယ္၊ ဟိုတစ္ေလာက ရွင္ေပးတဲ ့ ေဒၚလာေတြလည္း<br />အေၾကြးဆပ္ထားတယ္၊ ကြ်န္မမွာ လက္က်န္မရွိေတာ ့ဘူး”<br />“ ေလးငါးရက္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေပးမယ္ေနာ္”<br />“ ရပါတယ္ .. ကြ်န္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ”<br />“ ဖိုင္.. နမ္ ့ရိုကို ဘယ္မွာ ေက်ာင္းထားမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာ သိပ္ၾကာမွာ မဟုတ္ဖူး။ ခရီး ထြက္ရအံုးမယ္။<br />တရုပ္ၿပည္ဘက္ကို သြားၿဖစ္ဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဗီဇာေတာ ့ ရၿပီးၿပီ ”<br />“ ေၾသာ္ .. သိၿပီ... သိၿပီ။ မိန္းမသြားရွာမလို ့လား.. ဟုတ္ပါတယ္ေလ .. ”<br />ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မညစ္ေစရန္ စ,ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမရသည္ ့ကိစၥကို ေသခ်ာ<br />ေသာ မေနာစိတ္က သိၿပီးေနရွာၿပီထင္။ မိန္းမတို ့၏ အသိစိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မခန္ ့မွန္းတတ္။ ဖိုင္ ့ကိုေတာ ့<br />ဝန္ခံ၍ မၿဖစ္ေသး။ ဖိုင္သည္ စစ္ရံႈးေနသူၿဖစ္သည္။ သူ အပိုင္ရၿပီဟု တြက္ထားေသာ သမီးနမ္ ့ရိုမွာလည္း<br />သူ ့ကို အသာစီးၿဖင္ ့ သာခ်င္ေန၏။ ဖိုင္ ့ဘဝသည္ ဘာဆို ဘာမွ ကိုယ္က်ိဳးမရွိေသာ ဘဝပင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ပါးစပ္<br />ကသာ အမ်ားအတြက္ အသက္ရွင္ေနၿခင္းဟု ၾကိမ္းဝါးေနေသာ္လည္း ဖိုင္ ့ေလာက္ပင္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့ႏိုင္သူ<br />မဟုတ္။<br />ဖိုင္ ့ဘဝမွာ ဘာရွိသနည္း။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့မွာက ဇနီးေအး ရွိ၏။ သမီးတစ္ဦးလည္း ရၿပီ။ ေလာက သိုက္ၿမံဳကို ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ခဲ ့ၿပီးၿပီ။<br />ဖိုင့္မွာ ဘာမွ်မရွိ။ သမီး စူဒါနမ္၏ စရိုက္၊ အမူအက်င္ ့၊ လူၿဖစ္လာပံု အစကိုက ဖိုင္ႏွင့္ ခပ္ကြာကြာ ရွိလွ၏။ ဖိုင္ ့<br />အမူအက်င္ ့မ်ိဳး စူဒါနမ္မွာ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္တြင္ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့လိုပင္ ေလာကကို ထင္ရာစိုင္းေခ်ဦးမည္။<br />သူ လူလားေၿမာက္ဖို ့အတြက္မူ ဖိုင္ ့ကို အသံုးခ်သြားလိမ္ ့မည္။ ဖိုင္ ့အခ်စ္၊ ဖိုင့္စြမ္းအား၊ ဖိုင္ ့ေမတၱာမ်ားကို<br />စားသံုးမွီဝဲၿပီး ဖိုင္ ့ကို စြန္ ့မွာ ေသခ်ာေန၏။ အေဖ ့ေသြးက ခ်ဥ္းနင္းခဲ ့ၿပီကိုး။<br /><br />ထိုစကားေတြ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာေသာအခါ ဖိုင္က သည္းခံစြာ ၿပံဳးလ်က္ ေခါင္းငံု ့ထားရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />ဖိုင့္ကို ဂရုဏာသက္စြာၿဖင္ ့ သူ ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္၍ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာမွာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ယံုပါေၿပာေတာ ့<br />ဖိုင္ ေခါင္းညိတ္၏။ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေခၚခဲ ့ေသာ္ၿငား ဖိုင္က သူ ့မိဘကို မခြာႏိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္<br />ဖိုင္ ့ကို မတားခ်င္ေတာ ့။ ဖိုင္တည္ေဆာက္ခဲ ့ေသာ ဘဝသိုက္ၿမံဳ၌ ဖိုင္သည္ မရွိမၿဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ ၿဖစ္ေန၏။<br />သူ ့ဘဝ၊ သူ ့စြမ္းအား၊ သူ ့ေပးဆပ္မႈမ်ားကို ရယူသံုးစြဲသူမ်ားသည္ သူတို ့အတြက္ ဖိုင္မရွိ၍ မၿဖစ္ပါ။ ဒါကေတာ ့<br />မိသားစု ေရးရာသာ ၿဖစ္၏။ မတရားမႈလည္းမဟုတ္။ မိသားစုတစ္ခု ရွင္သန္ၾကီးထြားရန္အတြက္ တစ္ဦးမဟုတ္<br />တစ္ဦးကေတာ ့ ရုန္းကန္ရၿမဲ ၿဖစ္ပါ၏။ ဖိုင္ ့ဆိုလွ်င္ ဖိုင္ ့မိဘမ်ားက အားကိုးၾကသည္။ ဖိုင့္ညီမႏွစ္ေယာက္က<br />ခ်စ္သည္။ ဖိုင္ ့တူမ ႏွစ္ေယာက္က မရွိမၿဖစ္ တြယ္တာသည္။ စူဒါနမ္ကေတာ ့ ဖိုင္သည္ သူ ့မူပိုင္ပစၥည္းဟု အပိုင္<br />တြက္ထား၏။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဖိုင္ ့ဆီမွ ရယူၿခင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ ့သူ ၿဖစ္သည္ကိုး။ ဖိုင္ ့ကို ဆိုလွ်င္<br />ကြ်န္ေတာ္က အစ ပတ္သက္သမွ် အားလံုးက အပိုင္ဟု တြက္ထားၾကသည္။ ဖိုင္ ့ကို ဘာမွ ေပးစရာမလို။ ဖိုင့္ဆီ<br />ကသာ ရသင္ ့ရထိုက္တာ မွန္သမွ် ယူၾကမည္ ့သူေတြထဲတြင္ ဖိုင္တစ္ေယာက္ လူသား စင္စစ္ ၿဖစ္ေန၏။<br />သို ့တိုင္ ဖိုင္သည္ ၿငဴစူခံရ၏။ အၿပစ္တင္ခံရ၏။ ေဝဖန္ခံရ၏။ ခ်စ္သလိုလိုႏွင္ ့ အႏိုင္က်င္ ့ခံရ၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ဘာခ်စ္ပါသနည္းဟု ေစ ့ေစ ့စဥ္းစားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ထင္တိုင္း ၿခယ္လွယ္ခြင္ ့ရ၍ ခ်စ္ၿခင္း<br />ဟု တၿဖည္းၿဖည္း ဝန္ခံ ေတြးေတာမိလာသည္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ေဝးေအာင္ ဘယ္မွ် ေၿပးေၿပး မိၿပီဆိုလွ်င္<br />ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္ရၿမဲပင္။ ဤၿဖစ္ရပ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ဒူးေထာက္ခ်င္သည္ ့တိုင္ ဘယ္ေတာ ့<br />မွ ဒူးေထာက္မည္မဟုတ္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ရပိုင္ခြင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ႏွလံုးသားတြင္ နန္းစံေနေသာ<br />ကြ်န္ေတာ္၏ မူပိုင္မိဖုရားသာ ၿဖစ္သည္။<br /><br />သံသရာ ဟူေသာေဝါဟာရကို ကြ်န္ေတာ္ လြန္လြန္ကဲကဲ ေတြးၾကည္ ့မိပါသည္။<br />လြန္ေလၿပီးေသာ သံသရာတြင္ ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုခဲ ့သည္ ဆိုၿငားအံ ့။ ဖိုင္သည္ ဤသေဘာအတိုင္းသာ<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္ရွာပါလိမ္ ့မည္။<br /><br />သမီး ရေဝ ကို ကြ်န္ေတာ္ ရခဲ ့ၿပီဆိုေသာအခါ အိမ္ေထာင္စု တာဝန္အား စတင္၍ ေတြးေတာလာခဲ ့မိသည္။ ဖိုင္၊<br />စူဒါနမ္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ သံုးဦးသား အိမ္ေထာင္စုကေလးအၿဖစ္ကို မဖန္တီးႏိုင္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ<br />ဖိုင္ပါ ၾကိဳးစားသည္။ မရ။ ၂၄နာရီမၿပည္ ့သည္ ့အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာၿဖင္ ့ ခြဲခြာရသည္။ ဖိုင္ ့မိသားစု၌ ဖိုင္မရွိ၍<br />မၿဖစ္။ စက္ယႏၱယား၏ ပင္မအစိပ္အပိုင္းလို ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ဖိုင္မရွိလွ်င္ လည္ပတ္ရာ၌ ကေမာက္ကမ<br />ၿဖစ္မည္။ ဖိုင္ ့တူမႏွစ္ေယာက္က ေအာ္ၾက ငိုၾကသည္။ ဖိုင္ ့အေဖက စိတ္ဓါတ္က်သည္။ ဖိုင္ ့အေမက ၿမည္တြန္<br />သည္။ ဖိုင္ ့ညီမႏွစ္ဦးက ဘာသိဘာသာ ၿဖစ္ကုန္သည္။ ဖိုင္သည္လည္း စူဒါနမ္လိုပင္ သူ ့အိမ္သို ့သာ လြမ္းေန<br />ရွာသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိုင္သည္ မိသားစုကိစၥမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးရွာေသာ အတၱပညာ မထြန္းကားၾက။ အခ်ိန္တန္<br />လွ်င္ ဖိုင္သည္ သူ ့မိသားစု အသိုက္အၿမံဳသို ့ၿပန္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မိသားစုကိစၥမ်ားထဲသို ့ ၿပန္ဝင္ေၿပး၏။<br /><br />ေလာက၌ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္မရွိပဲ ဘာမွ်မၿဖစ္။<br />ဤသေဘာတရားကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းစြာလက္ခံၿပီး ဇနီးေအးႏွင္ ့ မိသားစုသိုက္ၿမံဳကို အေကာင္အထည္<br />ေဖၚခ်င္လာမိသည္။ သို ့ရာတြင္ ခ်က္ၿခင္းမဟုတ္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္ အေမရိကသို ့ ထြက္သြားရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံ<br />သည္။ စိတ္က ၿပင္းၿပင္းၿပၿပ အာသီသ ၿဖစ္မလာခဲ ့။ ထို ့ေၾကာင့္ စာေပအႏုပညာနယ္ကို ၾကံဆေတြးေတာၿပီး<br />အမ်ားနည္းတူပဲ စိတ္ေလွ်ာ ့လိုက္မိေတာ ့သည္။<br /><br />ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု ၿပဳရမည္ဟု ေတြးရင္း စကၤာပူသို ့ ၿပန္ဝင္ေပးရမည္ ့ကိစၥတစ္ခုကို<br />လက္ခံလိုက္မိသည္။<br /><br />ထိုစကၤာပူခရီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝအား ေသြးထြက္ေအာင္ ေၿပာင္းလဲေစခဲ ့ေသာ ခရီး ၿဖစ္ေတာ ့သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့အား ကိုယ္က်ိဳးရွာ ထင္ရာစိုင္းေနလွ်င္ ေလာကဥပေဒသက ဒဏ္ခတ္ေတာ ့မည္ဟု တိတိက်က်<br />သတိေပးလိုက္ေသာ ခရီးစဥ္ ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ စကၤာပူေထာင္၏ အရသာကို ဝဝလင္လင္ ခံစားေစသည္ ့<br />ခရီးပင္တည္း။<br /><br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /><br />...............................................................................................................<br /><br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-8403981055762411152011-07-29T21:34:00.000+08:002011-07-31T20:56:51.458+08:00သေဘၤာသားမို ့ စကားမတတ္ရွာ ..။မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲမွာ ဆက္ေနလို ့ မၿဖစ္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ေခၚယူစစ္ေဆးခံခဲ ့ရၿပီး<br />ေနာက္ ကိုဆန္နီက သူ ့ရည္းစား “ ေမွ်ာင္ ” ဆိုသည္ ့ယိုးဒယားမေလးေနေသာ ရပ္ကြက္ထိပ္ရွိ တိုက္ခန္းၾကီး<br />တြင္ အခန္းငွားေပးသည္။ တိုက္ခန္းက သိပ္မၾကီး။ ေဟာခန္းပါသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္ ပါရွိသည္။<br />လစာ ကလည္း မမ်ားလွ။ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္သာ ေပးရ၏။ မိုးပ်ံတံတားၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ တစ္မွတ္တိုင္ဆို<br />လွ်င္ လမ္းထိပ္သို ့ ေရာက္ၿပီ။ ထိုလမ္းထိပ္မွ ဆိုင္ကယ္ ငါးဘတ္ေပး၍ စီးလွ်င္ ေရာက္ပါသည္။ စီးလံုသို ့ သြား<br />လွ်င္လည္း လြယ္၏။ ေလဆိပ္ႏွင္ ့ေတာ ့ အလွမ္းေဝးလွသည္။<br /><br />စကၤာပူသို ့ ဝင္ရသည္မွာလည္း အေတာ္ပင္ ခက္ခဲလာပါသည္။ ၿမန္မာၿပည္မွ ဗီဇာပါလာသူမ်ားကလည္း<br />ဘန္ေကာက္မွာ ၾကာၾကာမေနၾကေတာ ့။ အဖမ္းအဆီး ထူေၿပာ၍ ၿဖစ္သည္။ ရန္ကုန္၊ စကၤာပူ တိုက္ရိုက္ ဝင္ၾက<br />သူက မ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ အရင္ကလို ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရသည္မွာ မလြယ္ကူေတာ ့ၿပီ။ သို ့ရာတြင္<br />စားေပါက္ တစ္မ်ိဳး ထြင္ၾကရၿပန္သည္။<br /><br />သေဘၤာသား ဗီဇာကို ရေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကၿပန္ေလၿပီ။<br />စင္စစ္ စကၤာပူ သံရံုးသည္ သေဘၤာတက္ရန္သြားမည္ ့ မည္သည္ ့သေဘၤာသားကိုမွ ဗီဇာ မေပးပါ။ စကၤာပူမွ<br />သေဘၤာေအးဂ်င္းက ဖက္(စ)ၿဖင့္ ေခၚစာ ပို ့ေပးသည္။ ထိုေခၚစာၿဖင္ ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ရသည္။ ေလဆိပ္<br />ေရာက္လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ေလေၾကာင္းလိုင္းသို ့ေခၚစာႏွင့္ ေလယဥ္လက္မွတ္ ေပးရပါသည္။ ထို ့ၿပင္ စကၤာပူရွိ<br />သေဘၤာေအးဂ်င္းက ေလေၾကာင္းလိုင္းသို ့ ေခၚစာကို ဖက္(စ)ၿဖင့္ ထပ္မံ ပို ့ေပးရ၏။ ထိုအခါ ေလေၾကာင္းလိုင္း<br />က သေဘၤာသားကို သူ ့ေလယဥ္ေပၚသို ့ တက္ခြင္ ့ၿပဳသည္။ စကၤာပူ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ လ.ဝ.က မွ သံုးရက္<br />ဗီဇာ ေပးလိုက္၏။ ေအးဂ်င္ ့က သေဘၤာသားကို ေလဆိပ္မွာ လူၾကိဳ လႊတ္ေပးပါသည္။ လိုအပ္လွ်င္ လ.ဝ.က<br />အရာရွိက လာၾကိဳေသာ ေအးဂ်င့္ႏွင္ ့ တိုက္ရိုက္ စကားေၿပာႏိုင္ရန္ လာေစာင္ ့ေပးရၿပန္သည္။<br /><br />တစ္ရက္မွာေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္အတူ ပါသြားသည္ ့သေဘၤာသား တစ္ေယာက္အား ေလယဥ္လိုင္းက အၿပန္လက္<br />မွတ္မပါ၍ ေလယဥ္ေပၚ တက္ခြင္ ့မၿပဳ။ အနည္းဆံုး သံရံုးဗီဇာပါမွ တက္ခြင္ ့ၿပဳမည္ဟု ဆိုလာပါ၏။ အစ္ကို ဘာ<br />လုပ္ပါသနည္း။ သူေရာ ထိုသေဘၤာသားကိုပါ အဝတ္အစားအိပ္မ်ား ကိုယ္စီ ဆြဲ၍ စကၤာပူ သံရံုးသို ့ ခ်ီတက္ပါ<br />ေတာ ့သည္။ သံရံုးေရာက္ေတာ ့ေလယဥ္လက္မွတ္ေတြၿပ၊ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွ ေၿပာလိုက္သည္မ်ားကို ရွင္းၿပၿပီး<br />ဗီဇာမပါလွ်င္ ဒီသေဘၤာသား သေဘၤာတက္ခြင္ ့မရေတာ ့ဟု ေတာင္းဆိုပါေတာ ့သည္။ သံရံုးကလည္း သံုးရက္<br />ဗီဇာ ေပးလိုက္ပါေတာ ့၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သေဘၤာသားတိုင္းကို သံုးရက္ဗီဇာ ထုပ္ေပးပါေတာ ့သည္။<br /><br />ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘက္က ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကေလးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။<br />ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ စကၤာပူခရီးစဥ္၌ ၿမန္မာမ်ားကို တင္ရသည္ ့အခါတိုင္း ဗီဇာမပါပဲ မတင္ခ်င္ၾက။<br />ဗီဇာပါလွ်င္လည္း အၿပန္လက္မွတ္ကို ေမးလာတတ္ၿပန္သည္။ သူတို ့ကိုလည္း အပစ္မဆိုသာပါ။ သူတို ့ေလယဥ္<br />ၿဖင္ ့ ပါသြားေသာ ခရီးသည္အား စကၤာပူ လ.ဝ.က မွ ၿပန္ပို ့ပါလွ်င္ အေတာ္ကို အလုပ္ရႈပ္ၾကရသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့<br />ၿမန္မာဆိုလွ်င္ သိပ္မတင္ခ်င္ၾက။ ေလယဥ္လက္မွတ္ သြားဝယ္လွ်င္ ဗီဇာကို ေမးတတ္ၾကသည္။ သေဘၤာသား<br />ဗီဇာၿဖင္ ့ ဝင္ရခ်ိန္တိုင္း သက္ဆိုင္ရာ ေလယဥ္လိုင္းႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စကားမေၿပာရပဲ မၿပီး ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />ညီအစ္ကို၏ အဓိက အတားအဆီးသည္ ပိစိဖိတ္အဲယားလိုင္း ၿဖစ္သည္။<br /><br />သူတို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ လိုက္ပို ့သူမ်ားကို သေဘၤာသားဟု မယံု ။ စကားေၿပာၾကည့္ေတာ ့လည္း ကိုယ္ ့လူမ်ား<br />က စကားမကြ်မ္းက်င္။ အဂၤလိပ္စကားကို ေတာင္ေတာင္အီအီ ၿဖစ္ေန၏။ ဒါေတာင္ မနဲ သင္ထားရၿခင္း ၿဖစ္၏။<br />သူတို ့က သေဘၤာသားေတြကိ္ုေမးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ဝင္ေၿဖရင္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့ စကားမ်ားၾကရသည္။<br />သေဘၤာသားတြင္ အၿပန္ေလယဥ္လက္မွတ္မလို၊ ရိႈးမန္းနီး မလို။ ပတ္(စ)ပို ့ႏွင္ ့ CDC ပါလွ်င္ ၿပည္ ့စံုၿပီမွန္း<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဆုပ္ကိုင္ေၿပာရသည္။ ထိုအခါ ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာကို သူတို ့က ေခၚေလၿပီ။ ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာက<br />စကၤာပူ ေအးဂ်င္းသို ့ ဖက္(စ)ၿဖင့္ လွမ္းေမးသည္။ ေအးဂ်င္းက လက္ခံအတည္ၿပဳမွ ေလယဥ္ေပၚ တက္ခြင္ ့ၿပဳ<br />ေတာ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဗီဇာ ယူလာေသာအခါ သူတို ့ ပို၍ပင္ အခံရခက္ရွာသည္။ ဤလူမ်ားသည္ တကယ္<br />သေဘာၤာတက္မည့္သူမ်ား မဟုတ္မွန္း သိပါလ်က္ႏွင္ ့ သူတို ့ ေလယဥ္လိုင္းအား အသံုးခ်ေနၿခင္းကို အခံရခက္<br />ေနရွာ၏။ သို ့ေသာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူတို ့ဘက္က တတ္ႏိုင္သည္မွာ သေဘၤာသားအား ေနာက္ဆံုးပါဆင္ဂ်ာ<br />အၿဖစ္ ခ်န္လွပ္ၿပီး ပညာၿပၿခင္းပင္ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />ဘဂၤလားေဒ ့ရွ္အဲယားလိုင္း ( ဘီမန္း ) ႏွင္ ့ အႏိၵယအဲယားလိုင္းတို ့မွာေတာ ့ ႏွစ္ပတ္ဗီဇာသမားမ်ားကို ေစ်း<br />သက္သက္သာသာၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ တင္ပို ့ေပးေနေသာ ေဖာက္သည္အဲယားလိုင္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ထိုေလ<br />ေၾကာင္းလိုင္းမ်ားက အဲယားလိုင္းၾကီးမ်ားႏွင္ ့ စာလွ်င္ ေဒၚလာတစ္ရာေက်ာ္ ေစ်းသက္သာ၏။ ေစ်းသက္သာ<br />သည္ ့ နည္းတူ အခ်ိန္လည္း မမွန္တတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အၿခားေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသို ့ အကူအညီေတာင္း၍<br />လႊဲေၿပာင္းေပးရတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အေခ်ာင္စီးရေသာ ခရီးသည္အဖို ့ အစားေကာင္းေကာင္း စားရသည္ ့<br />အၿပင္ ဟိုဘက္ေလဆိပ္မွာလည္း ဝင္ခြင္ ့ လြယ္ပါသည္။ အကယ္၍ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာပင္ လာမည့္<br />ေလယဥ္မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္ ့ နာရီမ်ားစြာ ေနာက္က်မည္ဆိုပါက ေလယဥ္လိုင္းမ်ားက စားေသာက္<br />စရိတ္ကတ္ၿပားမ်ား ထုတ္ေပး၏။ ေလဆိပ္အတြင္းရွိ မည္သည္ ့ဆိုင္၌မဆို ဝဝလင္လင္ စားႏိုင္၏။ ဤအခြင္ ့<br />အေရးမ်ိဳးလည္း ၾကံဳရေသးသည္သာ ။<br /><br />ၾကာလာေတာ ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ က်င္လည္ က်က္စားရာ ကြင္းၿပင္ၾကီး ၿဖစ္လာခဲ ့ၿပီ။<br />တစ္လလွ်င္ ဆယ္ၾကိမ္ထက္မနဲ ဝင္ထြက္ သြားလာေနသူမို ့ ေလဆိပ္အတြင္း ႏွ ့ံစပ္ခဲ ့သည္မွာ မဆန္းလွပါ။<br />ကားငွားလွ်င္ လမ္းမၾကီးသို ့ ေပါင္းကူးတံတားမွ ဆင္း၍ ထြက္ငွားတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ၿပည္တြင္းခရီးစဥ္လိုင္းဘက္မွ<br />ထြက္လိုလွ်င္ ေပါင္းကူးတံတားမွ ၿဖတ္ထြက္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ ေလဆိပ္တယ္လီဖုန္း အိပ္ခ်ိန္းရံုးထဲဝင္၍ ေဖာင္ၿဖည္ ့ကာ ေစ်းသက္သက္သာသာၿဖင္ ့ ဖုန္းဆက္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ KFC ၾကက္ေၾကာ္စား၍ အခ်ိန္ၿဖဳန္းတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ပို ့ေဆာင္<br />ခန္း အတြင္းဘက္မွ စားေသာက္ဆိုင္သို ့ သြား၍ ေလယဥ္ေၿပးလမ္းမ်ား၊ ဂိတ္ေပါက္မ်ားမွ ေလယဥ္မ်ားကို<br />သြားေငးတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ဂိတ္အမွတ္မ်ားကို ၾကည္ ့ၿပီး မည္သည္ ့ လ.ဝ.က အေပါက္မွ ဝင္လွ်င္ နီးမည္ ့အေၾကာင္း<br />လမ္းညႊန္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ ပထမဦးစြာ ေရာက္လာမည္ ့ ၿမန္မာဧည္ ့သည္မ်ား အေပါက္မွား<br />ထြက္တတ္သည့္ တစ္ဖက္ၿခမ္းကို သတိထား ေစာင္ ့ၾကည္ ့ႏိုင္ခဲ ့ေလၿပီ။ လပ္ဂိတ္ၿဖင္ ့ ပါမလာေသာ အဝတ္<br />အစားအိပ္မ်ားကို လပ္ဂိတ္ဌာနသို ့ သြားအေၾကာင္းၾကားကာ ေရြးယူတတ္ခဲ ့ၿပီ ။<br /><br />ဤပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးသူမွာ ကိုဆန္နီ ၿဖစ္ပါသည္။<br />သူက ဝါရင္ ့ သေဘၤာသားမို ့ ေလဆိပ္မ်ိဳးစံုကို ဝင္ထြက္သြားလာဖူး၏။ သူ ့အေၾကာင္း ေၿပာလွ်င္ သူ ့ရည္းစား<br />“ ေမွ်ာင္ ” ကို ခ်န္ထား၍ မရၿပန္ ။ “ ေမွ်ာင္ ” က မေခ်ာ။ သြားေလး ေခါတတ္ေသး၏။ သို ့ရာတြင္ “ ေမွ်ာင္ ” က<br />ရဲတင္းသည္။ ပြင္ ့လင္းသည္။ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းမ်ားလည္း ေပးတတ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ငယ္သည္။ သူက<br />အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ မၿပည္ ့တတ္ေသး။<br />ကိုဆန္နီက ကြ်န္ေတာ္ ့လိုပင္ ယိုးဒယားစကားကို ယိုးဒယားမေလးမ်ားႏွင္ ့ ခ်စ္ၾကြမ္းဝင္ၿပီး သူတို ့ ရင္ခြင္ထဲ<br />ဝင္ကာ စကားသင္ပါသည္။ ကိုဆန္နီက ယိုးဒယားစကားသာမက စာလဲ ဖတ္တတ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ ့<br />မဟုတ္။ ကိုဆန္နီ ့မွာ အလုပ္အကိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မရွိသည္ ့တိုင္ ေငြေတာ ့ မရွားတတ္။ သူ ့အစ္ကိုက<br />အေမရိကမွာ ရွိသည္။ မိဘမ်ားက ရန္ကင္းဘက္မွာ ေနၾကသည္။ ကိုဆန္နီ တတ္ကြ်မ္းသည္က ေလယဥ္လက္<br />မွတ္ကိစၥ၊ ဗီဇာ ကိစၥ၊ ေလယဥ္ကြင္း အပို ့အၾကိဳကိစၥအၿပင္ အသစ္ေရာက္လာသူမ်ားကို သြားေရး၊ လာေရးႏွင္ ့<br />လိုအပ္ေသာ အဂၤလိပ္စကား၊ ဝိႈက္ကတ္ ၿဖည္ ့သြင္းၿခင္းမ်ားကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ သင္ေပးတတ္၏။<br />သူ ့မ်က္ႏွာက အၿမဲ ၿပံဳးခ်ိဳေနတတ္သည္။ စကားေၿပာလွ်င္ ေပ်ာ ့ေပ်ာင္းညင္သာသၿဖင္ ့ လူခင္မ်ား၏။ လူႏိုင္<br />လည္းမ်ား၏။ သူ ့ကို အႏိုင္ဆံုးသူမွာ သူ ့ရည္းစားေလး “ ေမွ်ာင္ ” ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />“ ေမွ်ာင္ ့” မွာ ေစ ့စပ္ထားသူ ရွိၿပီးသား ၿဖစ္သည္။<br />ကိုဆန္နီႏွင္ ့ ဘယ္လိုေတြ ့ခဲ ့ၾကသည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မေမးမိ။ ေမွ်ာင္တို ့ဘက္က ကိုဆန္နီ ့ကို လံုးဝ<br />သေဘာမက်။ “ေမွ်ာင္” တို ့မိဘမ်ားက နယ္မွာ ေနၾကသည္။ ဒီမွာက “ ေမွ်ာင္ ့” အမ လင္မယားရွိ၏။<br />“ ေမွ်ာင္ ” က ရြာသို ့မၿပန္။ ဟိုေရာက္လွ်င္ လက္ထပ္ရမွာ လန္ ့ေန၏။ ကိုဆန္နီ ့ကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။ ခ်စ္၍<br />ပါး မၾကာခဏ ရိုက္သည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼတာပင္။ ယိုးဒယားမမ်ား ခ်စ္လွ်င္ ထိုသို ့ ပါးရိုက္တတ္ေၾကာင္း<br />ေနာင္ေတာ္ ့ေနာင္ေတာ္ ၿမန္မာၾကီးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာၿပထားခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္၏။ ဖိုင္ ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့<br />ကို တစ္ၾကိမ္ ရိုက္ဖူးသည္။ “ ေမွ်ာင္ ့ ” လို ခဏခဏ မရိုက္။ သိပ္မခ်စ္၍လားေတာ ့ မေၿပာတတ္။<br /><br />“ေမွ်ာင္” သည္ ကိုဆန္နီ ့ကို အႏိုင္က်င္ ့တတ္ေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုငန္းမ်ားကိုေတာ ့ အမ်ားၾကီး အကူ<br />အညီ ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်င္းမိုင္ကို ႏွစ္ကူးရက္ၾကီး ခရီးထြက္ဖို ့ ၾကံဳလာစဥ္က ကားဂိတ္ေရာ၊ ရထားဘူ<br />တာမွာပင္ လက္မွတ္မရ ၿဖစ္ေနခိုက္၊ “ ေမွ်ာင္ ” က ေလဆိပ္သို ့ အေရးေပၚဟန္ၿဖင္ ့ ဖုန္းဆက္ကာ ေလယဥ္<br />လက္မွတ္ မွာေပးသည္။ ေနာက္တစ္ေန ့မနက္မွာ ထိုေလယဥ္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးထြက္ႏိုင္ခဲ ့ပါသည္။<br /><br />တစ္ၾကိမ္မွာေတာ ့ ရေနာင္းနယ္စပ္သို ့ သြားရန္အတြက္ ကားငွားဖို ့ကိစၥ “ေမွ်ာင္ ့”ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ရသည္။<br />ဖိုင္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အေဖလည္း လိုက္လည္ၾကပါသည္။ ကားက “ ေတာင္းေအ ့(စ) ” အမ်ိဳးအစားၿဖစ္ၿပီး ေမွ်ာင္တို ့<br />ပါေနသၿဖင္ ့ အသြားေရာ အၿပန္ေရာ အဆင္ေခ်ာပါ၏။ စကားမစပ္ ထိုခရီးတြင္ ေမွ်ာင္တို ့အုပ္စု သရဲေၿခာက္ခံ<br />ရပံုေလး ေၿပာၿပပါဦးမည္။<br /><br />ရေနာင္းၿမိဳ ႔ “ GREEN PEACE ” ဟိုတယ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခန္းသံုးခန္း ငွားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၊ ဖိုင္<br />ကိုဆန္နီ၊ ေမွ်ာင္ႏွင္ ့ မိုးမိုးတို ့က တစ္ခန္း၊ ဖိုင္ ့အေဖတို ့ႏွင္ ့ ကားသမားမ်ားက တစ္ခန္း ၿဖစ္သည္။ မိုးမိုးက<br />အလည္တြင္ ကုတင္တစ္လံုး အစားထိုး၍ အိပ္သည္။ သရဲသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ပံုတူဖမ္း၍ ေၿခာက္ၿခင္းၿဖစ္ပါ<br />သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားထြက္ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီး အားလံုး ခရီးပန္းလာသၿဖင္ ့ေစာေစာပင္ မီးမိွတ္၍<br />အိပ္ယာဝင္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မေပ်ာ္၍ ေရ ထ,ခ်ိဳးပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ ့ ဟိုတယ္သံုး တဘက္<br />ၾကီးၿဖင္ ့ကိုယ္ကို ပတ္၍ စားပြဲခံုေရွ ႔၌ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ေန၏။<br />ခဏအၾကာတြင္ ဖိုင္တို ့ အေဖအခန္းသို ့ကားသမားမ်ားႏွင္ ့ မနက္ခရီးစဥ္အတြက္ စကားေၿပာရန္ ထြက္သြားခဲ ့<br />သည္။ ထို ့ေနာက္ နာရီဝက္ခန္ ့ အၾကာတြင္ အခန္းသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဝင္ခဲ ့ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာ<br />သည္ကို ၿမင္ေတာ ့ အရင္ဆံုး ထ ေအာ္သူမွာ မိုးမိုး၊ ေနာက္ ေမွ်ာင္ ၿဖစ္သည္။ ေမွ်ာင္ ေအာ္ပံုက ရူးပါၿပီ၊ ရူးပါၿပီ<br />ဟု သံုးေလးငါးခြန္း ထေအာ္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မီးမ်ားဖြင္ ့လိုက္ၾကသည္။ ေမွ်ာင္ ေၾကာက္လန္ ့ေနသလို၊ မိုးမိုး<br />လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳရင္း ဘုရားတ,ေနပါ၏။<br />သရဲက ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနသလိုထိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ပတ္ထားေသာ တဘက္ကို ပတ္၍ မွန္တင္ခံုေရွ ႔၌ တစ္ခ်ိန္လံုး<br />ေဆးလိပ္ဖြာေနရင္း မိုးမိုးေမးသမွ် ေခါင္းညိတ္၊ ေမွ်ာင္ေၿပာသမွ် လိုက္ရယ္သံ ေပးခဲ ့သည္တဲ ့။ ေမွ်ာင္က စကား<br />ေၿပာခဲ ့သူမို ့ ပို၍ ေၾကာက္ေန၏။ သရဲ၏ လုပ္ကြက္ပိုင္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ အံ ့ၾသပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္<br />ထြက္သြားခ်ိန္ေလးကို အမိအရ ေနရာယူႏိုင္ပံုေလးကို ခ်ီးက်ဴးရမလိုပင္။ သို ့ေသာ္ မခ်ီးၾကဴးႏိုင္။ ေဟာ္တယ္<br />ဝန္ထမ္းေခၚ၍ ခ်က္ၿခင္း အခန္းေၿပာင္းၾကေတာ ့၏။ ဝန္ထမ္းမ်ားက ဘာမွ်မေၿပာ၊ ရယ္၍သာေနေလသည္။ ထို<br />သရဲ ဝင္ေမႊသြားသၿဖင္ ့ ဖိုင္တို ့ မိန္းမသားသံုးေယာက္ ခုတင္တစ္လံုးတြင္ အိပ္ခြင္ ့ရယူ၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ကိုဆန္<br />နီတို ့ လက္က်န္ပုလင္းကို ရွင္းရင္း သူတို ့ႏွင္ ့ ခပ္ခြာခြာ အိပ္ရပါေလ၏။<br /><br />သရဲတေစၦႏွင္ ့ပတ္သက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္တတ္ၿခင္းက မ်ိဳးရိုးလိုက္၍ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္<br />သတၱိကဲသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး ဦးတင္ေအးပင္။ သန္ ့စင္တို ့ အေဖပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ သူငယ္စဥ္က တေစၦႏွင္ ့<br />နပန္းလံုးဖူးသည္ဟု အေဒၚက ေၿပာၿပဖူးပါသည္။ သူတို ့ေနေသာ ကံေဘာက္ရြာသည္ တစ္ေခတ္၊ တစ္ခါက ခဲမိုင္းတြင္းေပါင္းမ်ားစြာ တူးေဖၚထုပ္လုပ္ရင္း စီးပြားရွာၾကသူမ်ားၿဖစ္သည္။ ခဲမိုင္းမ်ားက အမ်ိဳးအစား မ်ားလွ၏။<br />အမ်ားအားၿဖင့္ တရားမဝင္ ခဲမိုင္းေထာင္သူမ်ားက အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖိုးလည္း ဖ.ဆ.ပ.လ<br />ေခတ္က ေယာက္ဖၿဖစ္သူ ၿပည္နယ္အမတ္ ဦးစံၿမိဳင္၏ အရွိန္အဝါကို သံုး၍ ခဲမိုင္းေထာင္ဖူးသည္။ သူ ့သားသမီး<br />မ်ား လက္ထက္က်ေတာ ့လည္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ ့ၾက၏။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ခဲမိုင္း ေထာင္စားသည္မွာ<br />ဘာမွမဆန္းလွ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမိဳ ႔ေနသူမ်ားအဖို ့ လက္ေတြ ႔ မဟုတ္၍ မယံုႏိုင္သည္မ်ားက အေဖတို ့နယ္တြင္ အမ်ားအၿပား<br />ရွိလွပါသည္။ လူၾကမ္းလွ်င္ နတ္ၾကမ္း မခံႏိုင္သည္ ့စကားကို သက္ေသၿပခဲ ့သူလည္း အေဖတို ့နယ္တြင္ ရွိခဲ ့ဖူး<br />ပါ၏။<br /><br />ကြ်ဲ၊ ႏြားမ်ားကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို ့ ခိုးပို ့ၾကရာတြင္ လမ္း၌ နတ္စင္ႏွင္ ့ နတ္ကြန္း ရွိေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္<br />ကို ၿဖတ္သန္းသြားရပါသည္။ ထိုေဒသ၌ အေလ ့အထလုပ္ထားသည္မွာ ထိုေညာင္ပင္၌ နားခို၍ထိုေညာင္ပင္မွ<br />ၿဖတ္သန္းသြားၾကသည္ ့ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား အေနၿဖင္ ့ကြ်ဲ၊ ႏြား တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ခ်န္ထားေပးခဲ ့ ့ရေသာ ထံုးစံ ရွိ၏။ ထိုေညာင္ပင္က နတ္ကလည္း အလြန္ၾကမ္းလွသည္ဟု သတင္းၾကီးလွသည္မို ့ ထိုထံုးစံကို<br />ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား မဖ်က္ရဲ။<br /><br />တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္၊ ခပ္ကန္းကန္း၊ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားတစ္ေယာက္ သူ ့ကြ်ဲအုပ္ႏွင္ ့အတူ ေညာင္ပင္<br />ေအာက္ ေရာက္လာၾကေတာ ့သည္။ အခ်ိန္တန္သည္ ့အခါ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားက ထံုးစံအတိုင္း သူ ့ကြ်ဲအုပ္ထဲမွ<br />ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို ခ်န္ထားရစ္ပါ၏။ သို ့ရာတြင္ သူခ်န္ထားပံုမွာ သူမ်ားေတြလို ေညာင္ပင္ႏွင္ ့ခ်ီေႏွာင္၍ ခ်န္<br />ထားသည္မဟုတ္။ နတ္စင္တိုင္ႏွင္ ့ ကြ်ဲကို ခ်ဥ္ေႏွာင္ထားၿခင္း ၿဖစ္၏။ ကြ်ဲအုပ္က ခရီးႏွင္ေလေသာအခါ က်န္ခဲ ့<br />ရေသာ ကြ်ဲက ရုန္းပါေလေတာ ့သည္။ ခပ္မာမာ ေစာင္ ့အရုန္းတြင္ နတ္စင္ခင္မ်ာလည္း ဒရြတ္တိုက္ကာ ကြ်ဲႏွင္ ့<br />ပါေခ်ေတာ ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားက နတ္စင္ကို ၿဖဳတ္၍ “ ကိုင္း .. ရွင္ၾကီးေရ၊ ငါေတာ ့ ထားခဲ ့တာပဲ၊<br />ဒါေပမယ္ ့ ရွင္ကြ်ဲၾကီးက မေနဘူး၊ ဒါေၾကာင္ ့ေခၚသြားၿပီေဝွ ႔ ” ဟု ဆိုကာ ကြ်ဲကို ၿပန္ေခၚသြားေလေတာ ့သည္။<br />ညတြင္ပဲ ထိုေညာင္ပင္ထိပ္၌ မီး ထ ေလာင္ေတာ ့သည္။<br /><br />ထို ့ေနာက္ ရြာသူၾကီးထံ နတ္ဝင္ပူးေသာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၿမန္းသည္တြင္<br />နတ္က တိုင္ခ်က္ဖြင္ ့ပါေလေတာ ့၏။ သူၾကီးက အေရးယူေပးပါမည္ ့အေၾကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုမ်ား ၿပန္လာ<br />လွ်င္ အေရးယူေပးပါမည္ ့အေၾကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုမ်ား ၿပန္လာလွ်င္ မည္သူ ့လက္ခ်က္မွန္း ေၿပာပါဟု<br />ႏွစ္သိမ္ ့ကာ နတ္စင္အသစ္ ၿပန္တည္ေပးရေတာ ့၏။<br /><br />ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား ၿပန္လာခ်ိန္တြင္ လူစုေစၿပီး ထိုနတ္ၾကမ္းကို ပင္ ့ကာ ေမးရၿပန္ေလေတာ ့သည္။<br />နတ္ၾကမ္းက လူကို ဝင္ပူးၿပီး တန္းစီရပ္ေနေသာ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ားကို ေစ ့ေစ ့ငွငွ လိုက္ၾကည္ ့၏။<br />ကိုလူရမ္းေရွ ႔ ေရာက္သည္ ့အခါ ကိုလူရမ္းက မ်က္ေဒါင္ ့နီၾကီးၿဖင္ ့ ၾကည္ ့ကာ အံၾကိတ္ၿပလိုက္၊ နတ္ၾကမ္းက<br />ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ႏွင္ ့၊ ေနာက္ဆံုး သူၾကီး ရိပ္မိေတာ ့မွ ကိူလူၾကမ္းက ဝန္ခံပါေလေတာ ့<br />သည္။ သို ့ရာတြင္ နတ္ၾကမ္းက ဘာမွ မေၿပာဝံ ့ဟု ဆိုၾက၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အခ်စ္ကို အားက်ကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဲ ့သို ့ သားသမီးရရန္ ၾကိဳးစားခဲ ့ေသာ ကိုဆန္နီႏွင္ ့<br />ေမွ်ာင္တို ့၏ ဇာတ္သိမ္းက ၾကားရသည္မွာ မခ်ိရွာပါ။ ေမွ်ာင္တစ္ေယာက္၊ သူ ့အသိုင္းအဝိုင္း၊ သူ ့ ဓေလ ့ထံုးစံ<br />မ်ားကို ဆန္ ့က်င္၍ သားသမီးယူရင္း မီးတြင္းထဲမွာပင္ ဆံုးပါးသြားရွာပါသည္။ ကိုဆန္နီလည္း ၿမန္မာၿပည္သို ့<br />ၿပန္သြားသည္ဟု သိရပါသည္။ ကေလးကိုေတာ ့ ဘာသတင္းမွ ဆက္၍ မၾကားရေတာ ့။ ကိုဆန္နီတစ္ေယာက္<br />ေမွ်ာင္ႏွင္ ့ စကားမ်ားၾကတိုင္း ေၿပာေလ ့ရွိသည္ ့စကားတစ္ခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။<br />“ သေဘၤာသားေလ၊ ထိုင္းစကား ဘယ္ကြ်မ္းပါ ့မလဲ” ဟူေသာ စကား။ ကိုဆန္နီက ဆဲလွ်င္ ၿမန္မာလို ဆဲ၏။<br />ေမွ်ာင္ကေမးလွ်င္ ထိုစကားေလးၿဖင္ ့ ႏွာႏွပ္လြယ္တတ္ပါ၏။<br /><br />ယခုေတာ ့ “ ေမွ်ာင္ ” လည္း မရွိရွာေတာ ့ၿပီ။ သူ ့မိဘ မ်ားကေတာ ့ ေက်နပ္ၾကမည္မထင္ ။<br /><br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /><br />.................................................................................................................<br /><br />ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br />မၾကာခင္ ကာလအတြင္း ကိုေထြး၏ ဇတ္ကို သိမ္းရပါေတာ ့မည္။<br />ေရးခြင္ ့ ၿပဳခဲ ့ေသာ ဆရာ ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-59153214420669602011-07-23T22:26:00.001+08:002011-07-23T22:27:27.025+08:00ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၃ )“ ကိုေက်ာ္.. ခင္ဗ်ားဟာ စာလံုးေပါင္း မွားေနတယ္ဗ် .. ”<br />“ ဟင္ .. ဘယ္မွာလဲ ”<br />“ ၿဖစ္ပ်က္ ( ၂ ) မွာေလ၊ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ..၊ ေရးခ်င္ေၿပာခ်င္လိုက္တာလည္း ၿပာလို ့၊ ေရးလိုက္ေတာ ့လည္း<br />ခ်ာ.. လို ့ ဆိုသလိုၿဖစ္ေနၿပီ.. ”<br />“ ကဲပါကြာ .. အထြန္းကလည္း၊ ဘယ္ေနရာလည္းေၿပာ... ”<br />“ အဓိက စကားလံုး သံသရာေလ ... ၊ ခင္ဗ်ား ယပလက္နဲ ့ ယာ ထားတယ္၊ သံသယာ တဲ ့ ၊ ဘာလဲ .. ထြင္ တာ<br />လား ”<br />“ ဟား........... သြားပါၿပီကြာ..၊ ခုမွ မင္းလာေၿပာ ..”<br />“ ကြ်န္ေတာ္လည္း အခုမွ ေရာက္တာကိုးဗ် ၊ ကိုေက်ာ္ ခင္ဗ်ားကေတာ ့ စာၾကီး ေပၾကီးကို ကိုင္ၿပီးေတာ ့<br />ေခါင္းစဥ္က စ, မွားေနေတာ ့တယ္၊ ထြန္းအိၿႏၵာဗို ဆိုတဲ ့ မခ်စ္ရရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲ.. လို ့ဆိုသလို၊ ခင္ဗ်ားက<br />ေတာ ့မမွားရရင္ မေနႏိုင္တာက လြဲ... လို ့ ၿဖစ္ေနၿပီ ”<br />“ ေအးကြာ... ၿပင္ရအံုးမယ္ ”<br />“ ေဟ ့လူ .. ၿပင္မေနနဲ ့ေတာ ့ ၊ ခုပဲ ခင္ဗ်ားေရးေနတာ ဆရာမာန္ရဲ ႔ လွပူရီ ( ၂ ) ေတာင္ေရာက္သြားၿပီ ”<br />“ အင္း .. ကြ်န္ေတာ္ ၿဖတ္ေရးခ်င္တာက ၿဖစ္ပ်က္( ၃ ) ဗ် ..၊ စာက အၾကီးၾကီး ၿဖစ္ေနေတာ ့ .. ”<br />“ ဘာလဲ .. မႏိုင္ေတာ ့ဘူး ဆိုပါေတာ ့၊ ဒါေၾကာင္ ့ ခင္ဗ်ားကို ေဒၚၾကယ္ ေၿပာတာ... ၾဆာၾကီးလို ့၊ အသိနဲ<br />အက်င္ ့ တစ္ထပ္ထဲ က်, သြားေတာ ့မွ ေရးတဲ ့ ေရးကြက္ေတြလည္း... ”<br />“ ဟာ ... ကိုထြန္းထြန္း .. ဒီလိုလဲမဟုတ္ပါဘူး၊ မက်င္ ့ႏိုင္ေသးေပမယ္ ့ ကိုယ္ နာ,မိသေလာက္ေလးပဲ ရွိစုမဲ ့စု<br />ပရိတ္သတ္ကို ...”<br />“ ဆရာလုပ္တယ္ဆိုပါ ... ”<br />“ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... ကိုယ္ သိ သလို သိသြားေစခ်င္တာပါ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ အေၾကာင္းအရာေလးေတြက ရိုးရိုးရွင္းရွင္း<br />ေလးေတြေလ ...”<br />“ ဘယ္လို ဟာမ်ိဳးလဲ .. ”<br />“ ၿဖစ္ပ်က္... ”<br />“ ဟာ... ခင္ဗ်ားက ေၿပာေလ ကဲေလ.. ”<br />“ မဟုတ္ဖူး အထြန္း၊ တကယ္ေၿပာတာ .. အရွင္ဇဝနရဲ ႔ အမွတ္( ၆ ) ေခြမွာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မပ်က္ေနတဲ ့<br />အၿဖစ္ေတြကို ထပ္ရွင္းထားတာ... ”<br />“ ေအာ္ ... အၿဖဴေလးေရ ... ခင္မ်ားမလဲ ေရးစရာမရွိေတာ ့လို ့ ေတြ ႔တာရွိတာေရးမိေတာ ့လည္း ဘေလာ ့<br />ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ မေရးဘူး၊ မေရးရဲတဲ ႔ အႏၱရာယ္အလြန္မ်ားတဲ ႔ ဝိပႆနာ အေၾကာင္းကိုမွ ကိုင္ေရး<br />ေတာ ့တယ္ေနာ္၊ ဖင္မႏိုင္ပဲ ပဲၾကီးဟင္းေသာက္တဲ ႔ အၿဖစ္မ်ိဳး ၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္ ”<br />“ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ...၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလ ့လာေနရင္း သေဘာက်မိတဲ ႔ အခ်က္ေလးေတြ ရွိလာတာနဲ ႔<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ မၾကာခဏ လာလာဖတ္တတ္တဲ ႔ မိတ္ေဆြေတြကို အေကာင္းဆံုးေလး ေပးမိေအာင္ ၾကိဳးစား<br />ၾကည္ ့တာပါဗ်ာ... ”<br />“ ကဲပါဗ်ာ ... ဘယ္မလဲ အခု ( ၃ ) ကို ေရးၿပီးပလား .. ”<br />“ အၾကမ္းပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဖတ္ၾကည္ ့စမ္းပါအံုး ”<br /><br />.............................................................................................................<br /><br />ၿဖစ္ပ်က္( ၂ ) အဆံုးသတ္တြင္ ေဒၚၾကယ္ ့ကို ေနာက္ဘဝ ၾကိမ္းေသ လူၿပန္ၿဖစ္ဖို ့နည္းလမ္းေလး ေၿပာၿပဖို ့<br />ေမ ့သြားခဲ ့သည္ဟု “ အစ ” ေလး ခ်န္ထားမိခဲ ့သည္။ ထိုအစ၏ အဆံုးကို ယခုေၿပာၿပပါမည္။ ေမတၱာရွင္<br />ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန ( ေရႊၿပည္သာ )၏ တရားေတာ္မ်ားထဲမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />( ၁ ) သူေတာ္ေကာင္းကို ဆည္းကပ္ရပါမည္။<br />ဤေနရာတြင္ ဘုန္းဘုန္း မိန္ ့ဆိုသည္ ့ “ သူေတာ္ေကာင္း ” ဆိုသည္မွာ၊ ငါးပါးသီလလံုရံု၊ အၾကားအၿမင္ရရံု<br />စိတ္ပုတီးစိပ္၍ ေမတၱာပြားမ်ားတတ္ရံု၊ ေၿမလွ်ိဳးမိုးပ်ံတတ္သည္ ့ ဘိုးေတာ္ ဝိဇၨာ မ်ားကို မဆိုလိုပဲ ပညတ္၊ ဓါတ္<br />ပရမတ္တို ့ကို ကြဲၿပားေအာင္ သင္ႏိုင္ ရွင္းႏိုင္သူ၊ “ ငါ ” ဆိုၿပီး စြဲေနေသာ “ ဒ႒ိ ” ကို ကြာသြားေအာင္ သင္ၾကား<br />ၿပသႏိုင္သည္ ့ သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္တို ့ကို ဆိုလိုပါ၏။ “ ဒ႒ိ” ကြာသြားေအာင္ ေဟာႏိုင္ေၿပာႏိုင္သူ ဆိုလွ်င္<br />သံဃာကို မဆိုထားႏွင္ ့၊ လူပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွင္တို ့ ၿဖစ္ေနလွ်င္ပင္ နာသင္ ့ကိုးကြယ္သင္ ့သည္ဟု တိုက္တြန္းထား<br />ပါသည္။ ဥာဏ္စခန္း ၿဖစ္ေသာ ဝိပႆနာနယ္တြင္ “ ဆရာေကာင္း ” အလြန္ရွား၍ ေတြ ႔ႏိုင္၊ ဆံုႏိုင္ခဲ လြန္းေသာ<br />ေၾကာင္ ့ပါတည္း။<br /><br />( ၂ ) တရား နာ ရပါမည္။<br />( ၃ ) နာၿပီးေသာ တရားေတာ္တို ့ကို ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ႏွလံုးသြင္းေနရပါမည္။<br />( ၄ ) ႏွလံုးသြင္းထားမိေသာ တရားေတာ္တို ့အတိုင္းလည္း ၾကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ က်င္ ့ၾကံ အားထုပ္ေနရပါမည္။<br /><br />အထက္ပါ အခ်က္ေလးခ်က္ကို တကယ္ပဲ ၿပီးၿပည္ ့စံုေနေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ပါလွ်င္ ယခုဘဝ ေသလြန္ၿပီး ေနာက္<br />ဘဝ ဘယ္ေရာက္လို ့၊ ဘာၿဖစ္မွန္းမသိေတာ ့သည္ ့ အႏၱပုထုဇဥ္ ဘဝမွ လြတ္ေၿမာက္၍ ေနာက္ဘဝတြင္ အနိမ္ ့<br />ဆံုး “ လူ ” ၿပန္ၿဖစ္မည္ ့ “ ေသာတပန္ အငယ္စား ” အဆင့္ပင္ ၿဖစ္ပါေၾကာင္းလည္း ဗဟုသုတ အၿဖစ္ နာ မိခဲ ့<br />ပါသည္။ ေသာတပန္အငယ္စားကို “ စူဠေသာေတပန္” ဟုလည္း ေခၚဆိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး လုပ္ႏိုင္<br />ၾကိဳးစားႏိုင္သည္ ့လက္တစ္ကမ္းတြင္ရွိေနေသာ အဆင္ ့ကေလးပါပဲ ။ အိမ္ယာစီးပြားတို ့ စြန္ ့စရာမလိုပဲ၊ မိသားစု<br />ကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥ၊ အလုပ္အကိုင္ လူမႈတာဝန္ေတြ ေက်ပြန္စြာ လုပ္ေနရင္းပဲ လုပ္ႏိုင္သည္ ့ အလုပ္ကေလး<br />ၿဖစ္ပါ၏။ သို ့ရာတြင္ ကိုယ္ ့ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ကေလးေတြကိုေတာ ့ ဖဲ ႔သံုးရပါမည္။ ဗီဒီယို ၾကည့္ခ်ိန္၊ အြန္လိုင္း<br />တက္ခ်ိန္ အားလြန္း၍ ဟိုေရာင္ေရာင္၊ ဒီေရာင္ေရာင္ လုပ္ေနတတ္ေသာ အခ်ိန္ေတြကို ထုပ္သံုးရပါမည္။<br />အာဇာနီစိတ္ဓါတ္၊ သံမဏိစိတ္ဓါတ္ၿဖင္ ့ ထိုအဆင္ ့ေတြကို ေက်ာ္ၿဖတ္ရပါမည္။ ရုန္းထ, ရပါမည္။ ကိုယ္ ့အစြမ္း<br />သတၱိကို မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံႏိုင္ရပါမည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့သူေဌးဆိုလွ်င္ အမ်ိဳးသမီးက ၿမန္မာၿဖစ္လွ်က္ႏွင္ ့ ခရစ္ယန္ဘာသာဝင္ၿဖစ္ေန၍ သူ ့ခင္မ်ာ တနဂၤေႏြ<br />ေန ့တိုင္း သူ ့အမ်ိဳးသမီးႏွင္ ့လိုက္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတက္၊ ဝတ္ၿပဳဆုေတာင္းေနရပါသည္။ သူ ့အိမ္မွာေတာ ့<br />ဗုဒၶဘာသာဘုရားစင္ ရွိပါ၏။ ဘဝတစ္သက္တာလံုးလံုး ဆုေတြေတာင္းရင္း သူ ့အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ ႔ရရွာ၏။<br />တစ္ေလာက ဒယ္အိုးဆရာေတာ္၏ တရားပြဲရွိသည္ဆို၍ စိတ္ဝင္တစားၿဖင္ ့ သူ ့ဘဝမွာ ဒီအသက္၊ဒီအရြယ္<br />ေရာက္လာၿပီးမွ တရားတစ္ပြဲကို တစ္ခါဘူးမွ ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ မနာခဲ ့ဘူးပါဟု ဖြင္ ့ေၿပာရွာပါသည္။<br />သူက အလုပ္ထဲတြင္ အလုပ္သမားအားလံုးကို စက္ရုပ္ေတြလို တရစပ္အခ်ိန္ၿပည္ ့ ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ေန<br />သေလာက္ သူကိုယ္တိုင္လည္း စက္ရုပ္တစ္လို ၿဖစ္ေနရွာသူ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဒီတစ္ခါေတာ ့ သူ ့ကို ေၿပာင္း<br />လဲ ႏိုင္ေတာ ့အံ ့ဟု ဆိုၿပီး၊ တရားပြဲ၌ ကြ်န္ေတာ္သူ ့ကို ေစာင္ ့ခဲ ့ပါ၏။ ထိုေန ့က သူမလာၿဖစ္ေတာ ့ပါ။<br />သူ ့အမ်ိဳးသမီးႏွင္ ့ ဘုရားေက်ာင္းလိုက္သြားရေသာေၾကာင္ ့ၿဖစ္ပါသည္။ သူ ့မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအား<br />လံုးကေတာ ့ ဗုဒၶဘာသာစစ္မ်ားပင္ၿဖစ္ၾကပါသည္။<br /><br />ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတြးေတာ ဆင္ၿခင္မိပါ၏။<br />တရားနာရၿခင္းသည္လည္း အတိဒုလႅဘန္ ( အမတန္ရခဲၿခင္း ) ပါပဲဟု..။<br />နာရမွာ ပ်င္းၿခင္းကေန ေနာက္ဆံုး လံုးဝ မနာၿဖစ္ေတာ ့ၿခင္းအထိ ေရာက္ရွိသြားခဲ ့ၿခင္းပဲၿဖစ္သည္။<br />တစ္ခ်ိဳ ႔က တရားထိုင္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ တရားနာစရာမလိုပါဘူးဟု ေစာဒက တက္ေနတတ္ၾကသည္။<br />လံုးဝ မွားယြင္းေနေသာ အယူအဆ ၿဖစ္ေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းမွ သတိေပးထားေလသည္။<br />ေလာကမွာ တရားမနာပဲ မဂ္၊ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္သူဟူ၍ ဘုရားရွင္တို ့ႏွင္ ့ပေစၥကဗုဒၶာတို ့ ႏွစ္ဦးသာရွိသည္<br />ဟု ဆိုပါသည္။ ဘုရားငယ္ႏွင္ ့ ဘုရားၾကီး ၿဖစ္ပါသည္။ သူတို ့ႏွစ္ဦးက တရားေတာ္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ ရွာေတြ ႔<br />ခဲ ့ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ပင္။<br /><br />ထို ့ေၾကာင္ ့ထိုဘုရားရွင္တို ့ ႏွစ္ဦးမွလြဲ၍ ဤေလာကၾကီးဝယ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ တရားမနာပဲ<br />ေသာတပန္ မတည္ႏိုင္၊ မဂ္၊ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္မေရာက္ႏိုင္ဟု မွန္ေသာအဆိုကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ မေမ ့စေကာင္းပါေပ။<br />တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ ့ ... “ ... ရအံုးမယ္ ” ကိစၥမ်ားေၿမာင္ေတြႏွင္ ့ ေနာက္မွ၊ ေနာက္မွ ... လုပ္ေနရင္း၊ စေနကေန<br />တနဂၤေႏြ၊ ၿပီးေတာ ့ တနလၤာ..၊ တနလၤာကေန... ေဟာ တစ္ပတ္ကုန္သြားၿပီး ႏွစ္ပတ္ကေန၊ လဝက္ .. ေနာက္<br />လကုန္သြားၿပီးတစ္လ၊ႏွစ္လကေန တစ္ႏွစ္ေတာင္ ကုန္သြားၿပန္ေတာ ့သည္။ မနာၿဖစ္ခဲ ့ပါ တရားတစ္ပြဲကို...။<br />အဲ.. ပုတီးေတာ ့ စိပ္ၾကပါ၏။ “ နာ” ရမွာကို ေၾကာက္ေန၊ ပ်င္းေနၾကၿခင္းပါပဲ ..။<br /><br />အလြန္ခင္ရေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္၍ နာေနေသာ“ လင္ ့” ကေလးကို ေမာက္(စ)<br />ေလးေထာက္၍ ဝင္ရံုမွ်ေပးလိုက္ေပမယ္ ့ သူ ့ခင္မ်ာ ယေန ့အခ်ိန္ထိ မနာၿဖစ္ခဲ ့ပါတဲ ့။ အၿမဲတန္း “ နီ ”၍ ဘီးစီး<br />ေနပါသည္။<br /><br />“ ဟာ .. ကိုေက်ာ္၊ ဒီလိုေတြေတာ ့ မေရးနဲ ့ဗ်ာ..၊ ခင္မ်ားက အားလံုးနဲ ့ ဆန္ ့က်င္ဖက္ ၿဖစ္ေနၿပီ၊ လူတစ္ရာနဲ ့<br />တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီအပိုဒ္ေလး ၿဖဳတ္လိုက္ပါလား... ”<br />“ မၿဖဳတ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ.... ”<br />“ ဟ ... ခင္မ်ားေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးလို ့လား၊ သူမ်ားကို ေလွ်ာက္လက္ညိႈး ထိုးေနတယ္ ”<br />“ အထြန္း ..၊ ဒီလို ၿမင္လို ့ မရဘူးဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္က အၿပင္မွာ ဘယ္လိုပဲ ေပါက္ကရ လုပ္ေနေပမယ္ ့၊ စာ ကို<br />ေရးတဲ ့အခါမွာေတာ ့ အမွန္ပဲ ေရးရမယ္လို ့ၿမင္တယ္၊ ကိုယ္က မမွန္ေသးေပမယ္ ့ မွန္တာကို ဖတ္မိလို ့<br />ဖတ္မိတဲ ့အတိုင္းပဲ ေရးတာပါ .. ”<br />“ ခင္မ်ားေတာ ့ .. ေမးအေငါ ့ ခံ ရေတာ ့မယ္.. ”<br />“ မွန္တာေရးလို ့ ေငါ ့ရင္လည္း ေငါ ့ပေလ ့ေစေတာ ့ အထြန္းေရ ႔ .. ”<br />“ ......... ”<br />“ ဆက္ဖတ္စမ္းပါအံုးဗ်ာ... ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ... ”<br /><br />............................................................................................................................................<br /><br />ၿဖစ္ေနေသာ အရာအားလံုး ပ်က္ေၿပာက္ေနပါသည္ဆိုသည္ ့ေနရာတြင္ အထက္က ေၿပာခဲ ့ေသာ အခ်ိန္မ်ား<br />လည္း ပါဝင္ပါသည္။ ၿပကၡဒိန္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီး၊ တစ္အုပ္ လဲလာေပမယ့္ ေအာ္ တစ္ႏွစ္ကုန္ၿပန္ေပါ ့၊ သၾကၤန္<br />ေရာက္ၿပန္ေပါ ့၊ ဟက္ပီးနယူးရီးယား ေအာ္ရၿပန္ေပါ ့ ... သည္ေလာက္ၿဖင့္သာ အသိအမွတ္ၿပဳၿပီး သည္ ့ထက္<br />ပိုၿပီး မေတြးၾက၊ မသိခ်င္ၾက၊ မွန္ၾကည္ ့၍ လွ ေကာင္းတံုး၊ ေခ်ာ ေကာင္းတံုး ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ထိုေန ့က ဒယ္အိုးဆရာေတာ္၏ တရားပြဲမွ အၿပန္ ညအိပ္ယာဝင္ခါနီး ေရခ်ိဳးဘို ့ ေရခ်ိဳးခန္း<br />ဝင္ရင္း နံရံကပ္မွန္ေပၚရွိ ကိုယ္ ့ရုပ္ရည္ကို ၾကည္ ့မိၿပီး သည္ရုပ္သည္ရည္ၿဖင္ ့ေမြးေပးခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အေမ<br />ကို ေက်းဇူးေတြတင္ေနမိသည္။ ၾကည္ ့ေပ်ာ္ရႈ ႔ေပ်ာ္ပဲကိုး ..။ ပီတိတို ့မဆံုးခင္မွာပဲ ဘုန္းဘုန္း၏ “ ကဲ .. ေယာဂီ<br />တို ့ေရ..၊ ေယာဂီတို ့ တစ္ေန ႔ထက္တစ္ေန ႔ အိုလာသလား ပ်ိဳလာသလား ” ဟု အလစ္အငိုက္ အေၿဖခက္သြား<br />သည္ ့ေမးခြန္းကို ၿပန္ေတြးမိခဲ ့ပါ၏။ ေတြးမွ သိ ၾကပါလိမ္ ့မည္။ ကိုယ္ ့ရဲ ႔အသားအရည္တို ့သည္ ဟိုး လူမမယ္<br />ခေလးဘဝ သံုးေလးငါးႏွစ္က ေသြးေရာင္ေလးလႊမ္း၍ ၿပည္ ့ၿပည္ ့ေဖာင္းေဖာင္း ပါးၿပင္ေလးမ်ိဳး ရွိေသးရဲ ႔လား..။<br /><br />ဆိုေတာ ့ကာ ... ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ႔ က်န္ေနႏိုင္ေသးေသာ အခ်ိန္လက္က်န္ေတြကို တြက္ခ်က္ရပါေတာ ့မည္။<br />လူ ့ဘဝမွာ ကိုယ္ ့ဘာသာရဲ ႔ အႏွစ္ကို မရွာမေဖြပဲ အခ်ိန္ေတြၿဖဳန္းေနခဲ ့တာ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ ့ၿပီလဲ လို ့။ ကိုယ္<br />ကေရာ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ၊ ဘယ္အႏွစ္ဘယ္ႏွစ္ဆယ္ထိေအာင္ ရွိေနပါအံုးမည္လဲလို ့ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို<br />ေရာ အာမခံ ရဲပါသလား လို ့။ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ၿဖစ္လာေနၿပီမဟုတ္ပါလားလို ့။ အၿမဲတန္း ၿဖစ္ေနပါတယ္၊<br />ၿမဲေနပါတယ္လို ့ ထင္ေနမိခဲ ့ေသာ ပ်က္ၿခင္းရဲ ႔ “ အစ ” ေတြကို သည္အရြယ္ေတြတြင္ စလိုးမိုးရွင္းၿပကြက္မ်ား<br />ၿဖင့္ ၿမင္ေနရၿပီမဟုတ္ပါလားလို ့ ။<br /><br />စာစကားၿဖင္ ့ ေၿပာရလွ်င္ ရုပ္ဓါတ္ေတြက “ တစ္ ” ဆိုေသာ စကၠန္ ့ေလးအတြင္းမွာပင္ ကုေ႗ငါးေထာင္ရွစ္ရာ<br />ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿဖစ္၍ ပ်က္ေနၾကၿပီး၊ နာမ္ဓါတ္ေတြကေတာ ့ ကုေ႗တစ္သိန္းေက်ာ္ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္ေနၾကပါသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ဥာဏ္ၿဖင္ ့ မၿမင္ႏိုင္သည္ ့“ ပရမတ္ ” သေဘာပဲၿဖစ္ပါသည္။ ဒါဆို ဘာၿဖစ္လို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />အသက္ဆက္ရွင္ေနၾကရပါသလဲ... ဆိုလွ်င္ ၊ ထပ္ၿပန္တလဲလဲ အစားထိုးေနလို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ရုပ္ဓါတ္၊နာမ္ဓါတ္<br />တို ့ အစားမထိုးႏိုင္ေတာ ့ေသာ တစ္ေန ႔ဝယ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခႏၶာၾကီး အၿပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေသဆံုးၿခင္းသို ့<br />ေရာက္ရပါေတာ ့မည္တဲ ့။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);">ၿဖစ္ပ်က္၏သေဘာ၊ ပရမတ္သေဘာကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုင္တြယ္ၾကည္ ့လို ့မရႏိုင္ပါ။ ဥာဏ္ၿဖင္ ့သာ<br />ၾကည္ ့ရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုင္ၾကည္ ့လို ့ရေနသည္မွာ ပညတ္ၿဖစ္ေသာ “ လူ ” ဟု၊ ေခၚရန္ ပညတ္ထား<br />ေသာ “ လူေကာင္ၾကီး ” သာၿဖစ္ပါ၏။<br />ဥပမာေပးထားသည္မွာ ... တီဗီြဖန္သားၿပင္ေပၚမွ လႈပ္ရွားမႈန္ဝါးေနေသာ ေရာင္စံု အစက္အေပ်ာက္ အရုပ္မ်ား<br />ကို ကိုင္တြယ္၍မရေပမယ္ ့ တီဗီြဖန္သားၿပင္ကိုေတာ ့ ကိုင္တြယ္၍ ရ ေနၿခင္းပဲၿဖစ္ပါ၏။<br />ဆိုလိုသည္မွာ “ ပရမတ္ ” တို ့ကို ကိုင္တြယ္၍မရႏိုင္ပဲ ၊ “ ပညတ္ ” တို ့ကိုသာလွ်င္ ကိုင္တြယ္၍ ရႏိုင္သည္ဟု<br />ဆိုလိုၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။<br />ေလာကဝယ္ ပရမတ္ ( အရွိတရား ) က စိတ္၊ ေစတစ္သိပ္၊ ရုပ္ ၊ နိဗၺာန္ ဟူ၍ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိပါသည္။ ထိုေလးမ်ိဳးမွ<br />လြဲ၍ က်န္သည္ ့အရာအားလံုးသည္ မရွိတရား “ ပညတ္ ” မ်ားသာၿဖစ္ပါသည္။<br />တနည္း ထပ္ရွင္းထားသည္မွာ သိတာမွန္သမွ် ပရမတ္၊ မသိတာမွန္သမွ် ပညတ္ ဟု မွတ္ယူႏိုင္ေၾကာင္းပါပဲ။<br /><br /></span>ထို ့ေၾကာင္ ့ “ ဝိပႆနာ” အလုပ္သည္ အမတန္ ခက္ခဲ သိမ္ေမြ ႔သည္ ့အေလ်ာက္ ဥာဏ္ထက္ၿမက္သည္ ့သူ<br />မ်ားမွသာလွ်င္ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း သိနားလည္ ႏိုင္မည္ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္လို ဥာဏ္ရည္<br />အလြန္ နဲ ေနသူအဖို ့ ယေန ႔ အခ်ိန္ထိ ၿဖစ္သမွ်တို ့က ပ်က္မေနႏိုင္ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မအားသည္ ့<br />အခ်ိန္တြင္ စာမေရးႏိုင္သလို အားသည္ ့အခ်ိန္တြင္ ရွိထားေသာ ဘုန္းဘုန္းတို ့၏ တရားေတြပဲ နာဖို ့ ၾကိဳးစား<br />မိေတာ ့သည္။ ဒါေတာင္မွ .. လုပ္စရာေတြ ေပၚလာလို ့ ၿပီးဆံုးသြားေအာင္နာခဲ ့မိသည္ ့ အခ်ိန္က ခပ္နည္းနည္း။<br /><br />ေနာက္အေရးၾကီးအခ်က္တစ္ခုမွာ အပ်က္ေတြ ရႈ ႔ဖို ့၊ ေသနည္း ၿပင္ဖို ့ “ ဒိ႒ိ ” ေပ်ာက္ေအာင္ ၊ ေတြးသည္ ့<br />ၿမင္သည္ ့၊ ရႈ ႔သည္ ့နည္းကိုလည္း ဘုန္းဘုန္းက အက်ယ္ ေဟာထားၿပန္ပါသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေသာ<br />ကြ်န္ေတာ္သည္ အလုပ္စခန္း ( ေတြးသည့္အခ်ိန္ ) ၌ ေက်ာ္ေက်ာ္ဟူေသာ ပညတ္ကို ခြာ ခ်သည္ ့ေတြးပံု၊ ေတြး<br />နည္း ပဲ ၿဖစ္သည္။ အမတန္ သေဘာက်ဖြယ္ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />အမွန္ကေတာ ့ ဝိပႆနာ ဟူသည္ မလိုခ်င္ေအာင္ပဲ ေတြးမွ က်င္ ့မွ လိုခ်င္တာ ကို ရမည္ ့အလုပ္ဟု<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ဥာဏ္ကေလး တစ္ထြာတစ္မိုက္ၿဖင္ ့ ထင္မိပါေတာ ့သည္။<br /><br />“ ဟင္ .. ၿပီးသြားၿပီလား ”<br />“ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ ့ဗ်ာ...၊ ေရး ရတာ အိပ္ခ်ိန္ေရာ ႔သြားရင္ အလုပ္ထဲက် လုပ္လို ့မေကာင္းဘူး၊ အခု အလုပ္ပူ<br />ေနလို ့ မတင္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ ဇြတ္ေရး ရတာ...”<br />“ ဒါဆို ဆက္ရန္ေပါ ့ ၿဖစ္၊ ပ်က္ ( ၄ ) ေပါ ့ေနာ... ”<br />“ အင္း ...”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ေပါက္သလိုလိုနဲ ့ မေပါက္ဖူး ကိုေက်ာ္ေရ ႔ ... ”<br />“ ဟားဟား.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရးသာေနတာပါ ၊ အခုခ်ိန္ထိ ပ်က္သလိုလိုနဲ ႔ ၿဖစ္ေနတံုး.... ”<br />“ ဒါဆို ဘယ္ေတာ ့ ... ”<br />“ အလုပ္ေပၚ မူတည္တယ္၊ နားရက္ တင္မယ္.”<br />“ ၾကားရက္ေရာ... ”<br />“ ဆရာမာန္ ့ဟာပဲ ရသေလာက္ေရးသြားမယ္ ”<br />“ အင္းေလ .. ၿဖစ္ပ်က္က အႏၱရာယ္ ရွိတယ္ အမွားမခံ ေတာ ့ ေၿဖးေၿဖး ေရးပါ ”<br />“ အင္းပါ ”<br /><br />...................................................................................................................<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-34894600818579840182011-07-13T21:39:00.001+08:002011-07-13T21:41:21.991+08:00လွပူရီ ဂယက္ ( ၂ )ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ေခၚလာစဥ္က ေလဆိပ္သြားသည္ ့ လမ္းမၾကီးေဘးရွိ ရဲသင္တန္းေက်ာင္းဟု ဆိုင္းဘုတ္တပ္<br />ထားေသာ သာမာန္ၿခံဝင္းေလးထဲသို ့ ေခၚလာေသာ္ၿငား အခ်ဳပ္ေဆာင္ၾကီးမ်ားမွာမူ အထဲ၌ ခိုင္ခိုင္မာမာၾကီး<br />ေဆာက္လုပ္ထားေလသည္။ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ပို၍ အံ ့ၾသရၿပန္သည္။ ဤအခ်ဳပ္သည္<br />ဝင္ၿပီး ေၿခာက္လႏွင္ ့ ၿပန္မလြတ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားတို ့၏ အခ်ဳပ္ေဆာင္ၿဖစ္ေၾကာင္း အထဲမွ အခ်ဳပ္သား<br />မ်ားက ရွင္းၿပၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္။ သို ့ရာတြင္ သူတို ့က ဂရုဏာသက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားၿဖင့္<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ၾကည့္၍ အားေပးၾက၏။ ကိုဆန္နီလည္း ပက္လက္လန္ေလၿပီ ။<br /><br />အခ်ဳပ္ေဆာင္ၾကီးက မည္းေမွာင္၍ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ စားစရာ မွာလိုလွ်င္ေတာ ့ မၾကာခဏ ေရာက္လာေသာ<br />သန္ ့ရွင္းေရးသမားက ဝယ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာက္ၿပီး နာရီဝက္မွ် အၾကာတြင္ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ားမွ<br />ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမ်ား၊ အားေပးစကားမ်ား၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ေရာက္လာ၏။ သူတို ့ စကားမ်ားထဲတြင္<br />တစ္ခ်ိဳ ႔က ႏွစ္ၿပည္ ့ေတာ ့မည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က တစ္ၿခားႏိုင္ငံမ်ားသို ့ သြားရေတာ ့မည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က လွပူရီ ၿပန္ရ<br />ေတာ ့မည္ ဆိုသည္မ်ား ပါလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ ့ဒုကၡမ်ားေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦးမွာ ေထာက္လွန္းေရး<br />သမားမ်ား၏ အလိုရွိေနသူမ်ား မဟုတ္ပါဆိုသည္ ့တိုင္၊ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ခဲ ့ရေလၿပီ။ ေရွ ႔ဆက္ ဘာၿဖစ္ဦးမည္<br />မသိ ။ ဘယ္ကို တိုင္ရမွန္းလည္း မသိ။ မၾကာခင္မွာပင္ ေခါက္ဆြဲၿပဳပ္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား<br />ပို ့လာၿပန္သည္။ ဘယ္မွာ စားႏိုင္ပါမည္နည္း ။ ကိုယ္က ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ပဲ အေခ်ာင္ အထဲသို ့ ေရာက္ေန<br />ရသည္ ့အထဲ သူတို ့က ဝမ္းသာအားရ လက္ေဆာင္စားဖြယ္မ်ား ပို ့သ, လာၾက၏။ ေထာက္လွန္းေရးသမားမ်ား<br />ပို၍ပင္ မယံုမၾကည္ ၿဖစ္ၾကေတာ ့မည္။<br /><br />ညေရာက္ေတာ ့ အိပ္၍ မေပ်ာ္။<br />သစၥာေတာ ့ ဆိုရေခ်ေတာ ့မည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ဤသို ့ အက်ပ္အတည္း ေတြ ႔လွ်င္ ဆိုေနက် သစၥာစကား ရွိပါသည္။<br />“ ဗုဒၶသာသနာၾကီးအတြက္ အလုပ္လုပ္ပါမည္ ” ဟု သံုးၾကိမ္ဆိုၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ “ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာ<br />ေတာ္ အစစ္အမွန္ ကမၻာေက်ာ္ ထြန္းလင္းတည္တံ ႔ ခိုင္ၿမဲပါေစသတည္း ” ဟု သံုးၾကိမ္ ရြတ္ဆို၏။ ထို ့ေနာက္<br />ဤဆုေတာင္းမ်ား၊ အဓိ႒ာန္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရြတ္ဆိုခဲ ့ပါေၾကာင္း၊ ထိုသစၥာစကား မွန္ကန္ပါက<br />ဤအခ်ဳပ္မွ မၾကာခင္ လြတ္ေၿမာက္ရပါေစလိုေၾကာင္း သစၥာၿပဳရေတာ ့သည္။<br /><br />ေနာက္တစ္ေန ့မနက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ထပ္မံ စစ္ေဆးၿပန္သည္။ လူသံုးဦးကို ေခၚၿပသည္။ သည္အခါမွာ<br />ေတာ ့ သူတို ့ ေခၚၿပသူမ်ားမွာ ရုပ္ရည္ ေတာ္ေတာ္သန္ ့သူမ်ား ၿဖစ္ၾကၿပီး ဌာနဆိုင္ရာ အရာရွိမ်ား ၿဖစ္ဖို ့မ်ား၏။<br />ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ညက စစ္ေဆးေသာ အရာရွိထံ ေခၚသြားၾက၏။ သူတို ့က “ ဆာလဝပ္ ” ဟု ေခၚၾက<br />သည္။<br /><br />ထို ဆလာဝပ္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညက စကားအနည္းငယ္ မ်ားခဲ ့ၾကေသး၏။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မွားယြင္း<br />ဖမ္းဆီးမိေၾကာင္း သိၿပီးသည္ ့အခါ တာဝန္အရ စစ္ေဆးရသည္ကို ရွင္းၿပ၏။ သူ ့တပည္ ့မ်ား ကားေပၚတြင္<br />ရုန္းရင္း ၾကမ္းတမ္းခဲ ့သည္မ်ားကို ေတာင္းပန္စကား ဆို၏။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို လက္ထိပ္ေနာက္ၿပန္<br />ခတ္ထားသည္ကိုပင္ အားမရပဲ လူတစ္ေယာက္က ဂုတ္ပိုးအား လက္ၿဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္<br />ထ, ဆဲမိေတာ ့သည္။ မင္းတို ့ တိုင္းၿပည္က လူ ့အခြင္ ့အေရး ဆိုတာ ဘာလဲကြဟု အဂၤလိပ္စကားၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္<br />ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္လုပ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား မ်က္ႏွာကို ပိတ္ရိုက္မည္ၿပဳစဥ္ တစ္ၿခားလူမ်ားက ထိုလူ ့ကို ဝိုင္း<br />ဆြဲ ၾက၏။ ကိုဆန္နီကလည္း အဂၤလိပ္လို မိုးမႊန္ေနေအာင္ ဆဲေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဤသို ့ ဆဲလိုက္ၿခင္းေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကံေကာင္း ခဲ ့ၾကၿခင္းပင္ ။ တရားခံ မဟုတ္၍ ဆဲမွန္း<br />သိသြားၾကသည္။ မဆဲ၍လည္း မၿဖစ္ေတာ ့။ ၿငိမ္ခံေနလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမားအၿဖစ္ ေထာင္က်သြားမည္ကိုး ။<br />ေထာင္ထဲ ေရာက္၍ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္မွန္းသိလွ်င္ ပို၍ ခံရေပဦးမည္။ ဒါေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုဆန္နီ<br />ပါ သူတို ့ ေမးသမွ် ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ေၿဖခဲ ့ၾက၏။<br /><br />“ ဆာလဝပ္ ” က သေဘာထားၿပည္ ့ပါသည္။<br />ေနာက္ထပ္ မည္သည္ ့ ေမးခြန္းမွ မေမးေတာ ့ေၾကာင္း၊ သူ ့လူမ်ားကိုလည္း ေၿပာထားၿပီး ၿဖစ္ေၾကာင္း၊ မနက္က်<br />လွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ လႊတ္ေပးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပသည္။ သို ့ရာတြင္ မနက္ပိုင္းမွာ တစ္ၿခားလူမ်ားက<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို လာေရာက္ၾကည္ ့ရႈ ႔ေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စိတ္ဓါတ္က်ရပါေတာ ့သည္။ “ ဆာလဝပ္ ” ထံ<br />ေရာက္မွပင္ သူက ကြ်န္ေတာ္တို ့အား ( UN ) မွ လူမ်ားကို သက္ေသၿပ၍ သူတို ့ လူမွားၿပီးဖမ္းထားသူမ်ားကို<br />လူ ့အခြင္ ့အေရး အၿပည္ ့အဝေပးကာ ၿပန္လႊတ္ေပးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း ၿပခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေတာ ့ ထားပါေတာ ့ ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဲ ့သို ့ အဖမ္းခံရသူမ်ားထဲတြင္ သက္ေသ မခိုင္မာသူမ်ား<br />စာအုပ္မရွိသူမ်ားမွာေတာ ့ ဘယ္ဌာန ေရာက္ေလဦးမည္မသိ။ လွပူရီဂယက္က ၾကီးမားလွပါ၏။ မေန ့ညက<br />စစ္ေဆးၾကစဥ္ ကေလးငယ္ေလး ပိုက္ရင္း မ်က္ေစ ့သူငယ္၊ နားသူငယ္ ၿဖစ္ေနရွာသည္ ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို<br />ေတြ ႔၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ကိုဆန္နီ ဘတ္ငါးရာေက်ာ္ ေပးလိုက္ၾကေသးသည္။ သူ ့ေယာကၤ်ားက ပန္းရံသမားဟု<br />သိရသည္။ သူ ့ေယာကၤ်ားကို လာဖမ္းၿခင္းမွာ ဆံပင္ေၾကာင္ ့ၿဖစ္၏။ ဆံပင္အရွည္ၾကီးထားၿပီး ပံုစံက ပန္းရံသမား<br />မို ့ က်ားက်ားလ်ားလ်ားၿဖင္ ့ လူၿမင္ကြင္း၌ ထင္ေပၚေနပါ၏။ နယ္စပ္မွ လူမ်ားလည္း ထိုဟန္မ်ိဳး ရွိတတ္၍<br />လာဖမ္းၿခင္းၿဖစ္သည္။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေနၾကသူမ်ားဟု သိသြားသည္ ့တိုင္ တရားမဝင္ ခိုးဝင္လာသူ<br />မ်ား ၿဖစ္ေန၍ နယ္စပ္အခ်ဳပ္သို ့ ပို ့ရေတာ ့မည္။ သူတို ့လို သူမ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီကိုလည္း<br />မသိႏိုင္ပါ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ကားေပၚတင္ၿပီး စခန္းအၿပင္သို ့ ေမာင္း၍ ေခၚလာခဲ ့၏။ ေလဆိပ္လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္ေတာ ့<br />ကားရပ္ေပးၿပီး သြားခြင္ ့ေပးသည္။ “ ဆာလဝပ္” ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုၿပီး ကားငွားကာ ၿပန္<br />လာၾကေတာ ့သည္။ ဤသည္ကား ဒုတိယအၾကိမ္ ကံေကာင္းၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ပထမအၾကိမ္<br />လူမွားအဖမ္းခံရသည္လည္း ရွိေသး၏။<br /><br />ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ထံသို ့ ရန္ကုန္မွ ညီဝမ္းကြဲၿဖစ္သူ ဘိုဘိုႏွင္ ့ဗဟန္း(၃)လမ္းမွ မူမူဝင္းတို ့ ေရာက္ေနၾက၏။<br />သူတို ့က ဘန္ေကာက္၌ ေက်ာင္းဗီဇာ ေစာင္ ့ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညေနစာ စားခ်ိန္တြင္ မာဖီ<br />ႏွင္ ့ လူသံုးေယာက္ ဝင္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့အား စစ္ေဆးစရာရွိ၍ စခန္းသို ့ ခဏ လိုက္ခဲ ့ရန္ ေခၚပါေတာ ့<br />သည္။ ဖမ္းဆီးၿခင္း မဟုတ္ပါေၾကာင္း၊ သတင္းတစ္ခုရ၍ လာေခၚရၿခင္း ၿဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းၿပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />တို ့ လိုက္သြားၾက၏။ စခန္းေရာက္ေတာ ့ ဘိုဘိုႏွင္ ့ မူမူဝင္းတို ့ကို သူတို ့စာအုပ္မ်ား စစ္ေဆးၿပီး ၿပန္လႊတ္ေပး<br />လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကိုေတာ ့ဓါတ္ပံုမ်ား ထုပ္ၿပ၍ ထိုဓါတ္ပံုထဲမွ လူမ်ား ဘယ္မွာ ရွိသနည္းဟု ေမးပါ<br />ေလေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ေက်ာင္းသားဟု ထင္၍ ေမးၿမန္းေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေက်<br />အလည္ ရွင္းၿပမွပင္ သူတို ့ လူမွား၍ ေခၚလာေၾကာင္း သိၿပီး ၿပန္လႊတ္ေပးပါေတာ ့သည္။ သူတို ့ ရထားေသာ<br />မွတ္တမ္းမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ပံုႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့သတင္း ရွိမွမရွိပဲကိုး ။<br /><br />ထိုင္းေထာက္လွမ္းေရးမွ ေခၚသြားစဥ္ညက ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ကိုဆန္နီတို ့ႏွစ္ဦးအား “ ဆာလဝပ္” က ရင္းႏွီးပြင္ ့<br />လင္းစြာ ညီရင္းအစ္ကိုလို စကားေၿပာၾကမည္ဟု ဖိတ္ေခၚ၍ ေကာ္ဖီၿဖင္ ့ဧည္ ့ခံကာ စကားေၿပာၿဖစ္ခဲ ့ၾကသည္။<br /><br />ယိုးဒယားအခ်ဳပ္ထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရာက္ခဲ ့ၿပီးသည္ ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြး၌ ၿမန္မာအမ်ား<br />စု အဖမ္းခံရၿခင္း၊ အခ်ဳပ္က်ၿခင္း၊ နယ္စပ္အပို ့ခံရၿခင္းမ်ားမွာ ဘာမွ မၿဖစ္စေလာက္ေသာ ၿပစ္မႈေလးမ်ားကို<br />အေရးတယူ အသက္သြင္းေနေသာ ဥပေဒသမ်ားေၾကာင့္ ဟု ေတြးလာမိ၏။<br /><br />သူေဌးမ်ားက ေစ်းေပါေပါႏွင္ ့လုပ္အားမ်ားမ်ား ထြက္သူမ်ားကို ခိုင္းၾကသည္။ ေငြစုမိလွ်င္ ၿပန္ၾကသူမ်ားကို ရဲက<br />ဖမ္းသည္။ တစ္ႏွစ္စာ စာရင္းခ်ဳပ္လွ်င္ သူတို ႔အေနၿဖင္ ့ တရားမဝင္အလုပ္သမားေပါင္း မည္ေရြ ႔မည္မွ်ကို<br />ဤသို ့ ေစာင္ ့ေရွာက္ခဲ ့ပါေၾကာင္း မီဒီယာၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ ကမၻာကို ဖြင္ ့ဟေတာ ့၏။ ထိုင္းသူေဌးမ်ား မည္မွ်ဝင္ေငြ<br />တိုးသြား၍ လုပ္ငန္းမ်ား မည္မွ်အဆမတန္ တိုးတက္ေအာင္ၿမင္ခဲ ့ၾကသည္ကို လည္းေကာင္း၊ အလုပ္သမား<br />စရိတ္မည္မွ်သက္သာ၍ အၿမတ္ခြန္မည္မွ် ေရွာင္ႏိုင္သည္ကို လည္းေကာင္း ကမၻာကို မၿပၾက ။<br /><br />ထိုအထဲမွာပင္ ၿမန္မာမ်ားက ဒုကၡေပးသည္ဟု ဆိုလာေသာ “ ဆာလဝပ္ ” ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးမိပါ<br />သည္။ ကိုဆန္နီလည္း မဟန္ ့တားႏိုင္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေမးခြန္းမ်ားက ၿပင္းထန္သေလာက္ “ ဆာလဝပ္ ”<br />အေၿဖက ဘာမွ မေသခ်ာ ။ ေနာက္ဆံုး တာဝန္အရ ဆိုေသာစကားကိုသာ လက္စြဲၿပဳေတာ ့၏။<br /><br />ဤလွပူရီဂယက္ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားသေႏၶတြင္ အခ်စ္သစ္တစ္ခု တိုးပြားလာခဲ ့ေတာ ့သည္။ ဤအခ်စ္<br />ကား ဆန္းက်ယ္၏။ ခန္ ့ညား၏။ ပီတိအဟုန္ ၿပင္းလွေခ်၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လူမ်ိဳးကို ႏွလံုး<br />ေသြးၿဖင္ ့ ခ်စ္လိုက္မိေသာ အခ်စ္ပင္တည္း ။<br /><br />အခ်ဳပ္မွ ၿပန္ေရာက္လာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားမ်ား ဆတ္ဆတ္ခါေနခဲ ့ ပါသည္။ တစ္ေန ့လံုး၊ တစ္ည<br />လံုး ေၾကာက္လန္ ့ခဲ ့ရေသာ အေတြးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တိုင္းၿပည္ခ်စ္စိတ္၊ လူမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေမြးဖြားေပးခဲ ့ၿခင္း<br />ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ ေၾကာက္ခဲ ့သနည္း ။ အခ်ဳပ္၌ တစ္ညအိပ္ခဲ ့ၿခင္းသည္ ဘာမွမဆန္း။<br />သို ့ေသာ္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခံရပံုက ဆန္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုဆန္နီပါ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား မဟုတ္ၾက။<br />သူတို ့က မယံု။ နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ထိုပံုစံဝင္ေအာင္ သြင္းၾကသည္။ ဓါတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာႏွင္ ့ တိုက္ၾကည္ ့သည္။<br />လူေလးငါးဦး ေခၚၿပသည္။ ၾကည္ ့စမ္း ... ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ၿပီးသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဆြဲထည္ ့ခ်င္သူ ပါခဲ ့လွ်င္<br />အထဲမွာ သိကၡာရွိမည္မဟုတ္။ မည္သူမွလည္း လာကယ္မည္မထင္ ။ အေၾကာက္ဆံုးမွာ အမိႏိုင္ငံသို ့ ၿပန္၍<br />မရေတာ ့မည္ ့ ကိစၥ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္က တစ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ အသား အနာမခံႏိုင္ေသာ စိတ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။<br />လူေၾကာက္စိတ္မ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ စကားၿဖင့္သာ ကလိခ်င္ေသာ စိတ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ ဓနသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မရွိ။<br />သတၱိကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အေတာ္ေခါင္းပါးလွ၏။ ပုဆိုးၿခံဳ၍သာ လက္သီး ၿပခ်င္ ၿပရဲမည္။ ထို ့ထက္ပိုေသာ<br />သတၱိေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မရွိ ။ ကြ်န္ေတာ္က ေလာင္းကစားလုပ္လွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ႏိုင္မည္ထင္မွ ပံုေအာ<br />ေလာင္းဝံ ႔သူၿဖစ္သည္။<br /><br />ႏိုင္ငံေရးမွာက အရံႈးကို ေၾကာက္လို ့မရ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မကိုက္။ ကြ်န္ေတာ္လို လူစား ႏိုင္ငံေရး<br />ေလာကထဲ ေရာက္လွ်င္ ကဂ်ီကေဂ်ာင္သမားအၿဖစ္ေလာက္သာ အသံုးဝင္မည္ ထင္ပါ၏။ အရံႈးကိုလည္း<br />ေၾကာက္၊ အနစ္နာခံဘို ့ စိတ္ဓာတ္လည္း မရွိလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးႏွင္ ့ ေဝးရာမွာေနသည္က ေကာင္းပါလိမ္ ့မည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေသာ တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့ လူမ်ိဳးခ်စ္စိတ္က ဘာသာတစ္ခုၿဖစ္၏။ အမ်ိဳးသားေရးဟု ဆိုေကာင္း<br />ဆိုႏိုင္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့လူမ်ိဳး ဆင္းရဲက်ပ္တည္းေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မၿမင္ခ်င္၊ မေတြ ႔ခ်င္။<br />လူေတြ တိုးတက္ေစခ်င္သည္။ အႏွိမ္ခံေနရသည္ကို စိတ္ထဲ ခံၿပင္းလွ၏။<br /><br />ယိုးဒယား တီဗြီအစီအစဥ္မ်ား၌ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား ဖမ္းဆီးအေရးယူသည္ ့ သတင္းမ်ားက ခပ္စိပ္စိပ္<br />ပါလာေတာ ့သည္။ လွပူရီဂယက္က မေသးလွ ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မဖမ္းဘူးေသာ မဲေဆာက္နယ္စပ္မွာပင္<br />ဖမ္းၿပေနေတာ ့သည္။ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား ခက္ကုန္ၾကေတာ ့သည္။ နယ္စပ္ၿမိဳ ႔မ်ားတြင္ အလုပ္သမား ရွားပါးမႈ<br />ၾကီးထြားလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ မခံခ်င္ေတာ ့ၿပီ။ မခံခ်င္မႈမ်ားက တစစ ၾကီးထြားလာရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ေရးစပ္<br />ခ်င္မိေတာ ့သည္။<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )<br /><br />........................................................................................................................<br /><br /> ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ )၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-23064510615247592552011-07-09T21:21:00.000+08:002011-07-09T21:23:26.449+08:00လွပူရီ ဂယက္ ။ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုထံမွ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိထားေသာ သေဘာတရား တခ်ိဳ ႔ ရွိပါသည္။<br />အလုပ္ကိစၥတစ္ခုကို တစ္ၾကိမ္ မၿဖစ္ေၿမာက္လွ်င္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿပန္ၾကိဳးစားသည္ ့ သေဘာတရားႏွင့္ ကိုယ့္ကို<br />အားၿပိဳင္ အားစမ္းလာလွ်င္ ၿပတ္ၿပတ္သားသား စိန္ေခၚရင္ဆိုင္ပစ္တတ္သည္ ့ သေဘာတရားတို ့ပင္ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ထိုသေဘာတရားေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ကိုဆန္နီတို ့ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ဗဟိုအခ်ဳပ္မွ လြတ္ေၿမာက္လာ<br />ခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br /><br />ၿပႆနာမ်ား၏ အစမွာ နယ္မွ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ ေအးေဇာ္၏ ညီတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာခဲ ့ၿခင္းမွ<br />စ, ပါသည္။ သူက မိတၳီလာမွ လာခဲ ့သူ ၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္ကို ထြက္ႏိုင္ဘို ့ သူ ့မွာ စာအုပ္ရွိသည္။<br />သူ ့အစ္ကို ေအးေဇာ္ရွိရာ စကၤာပူသို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ အစီအစဥ္ၿဖင္ ့သြားမည္ ့သူၿဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ေကာက္<br />ေလဆိပ္မွ သြားၾကိဳလာခဲ့သည္။<br /><br />ဤအထိကား ဘာၿပႆနာမွ မရွိေသး။<br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူ ့အစ္ကို ေအးေဇာ္တို ့ မည္သို ့ ေၿပာဆိုထားၾကသည္၊ မည္သို ့ စီမံထားၾကသည္ကို သူက<br />ေသေသခ်ာခ်ာ မသိထားခဲ ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေရာက္ၿပီး ငါးရက္အၾကာတြင္ ေကာင္ေလးက တစ္ၿခားလူပြဲစားမ်ား၏<br />စကားကို နားေယာင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွ ခြာခ်င္ေန၏။ သူ ့အၿပစ္လည္း မဆိုသာ။ တစ္လ တစ္လလွ်င္ လူ ၂၀<br />နီးပါး အပို ့အၾကိဳ လုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုပ္ငန္းကို မနာလိုသူ တစ္ခ်ိဳ ႔ ရွိလာခဲ ့သည္။ အတူတူ ေနသူမ်ား<br />ထဲမွပင္ ၿဖစ္သည္။ သူတို ့က ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို မရွိခိုက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အားစမ္းလာၾက၏။<br /><br />ေကာင္ေလးကို ေစ်းႏႈန္းသက္သာစြာၿဖင့္ ပို ့ေပးပါမည့္အေၾကာင္း စည္းရံုးေတာ ့သည္။ ေကာင္ေလးကလည္း<br />သူ ထင္ထားသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ့အစ္ကိုမွ ေဒၚလာ ေထာင္ခ်ီ၍ ေပးထားသၿဖင့္ ကူညီေနသည္ဟု ထင္ရွာ<br />ၿပီး ထိုေငြကို ေတာင္းလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေၿပာပဲ သူ ့အစ္ကို ေအးေဇာ္ႏွင့္ ဖုန္းေၿပာေစလိုက္၏။ ထိုအခါ<br />က်မွ သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အေၾကြးၿဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနမွန္း ရိပ္မိသြားၿပီး ဟိုဘက္မွ လူေတြကို ရွင္းၿပေတာ ့၏။<br />ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုတိုက္ခန္းမွာ ဆက္မေနေတာ ့ပဲ မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ဘက္သို ့ ေၿပာင္းခဲ ့ပါေတာ ့သည္။<br />ေကာင္ေလးထံမွ စာအုပ္က သူတို ့လက္ထဲ ေရာက္ေနသၿဖင့္ ေစာင့္၍ ေတာင္းခဲ ့ရန္မွာခဲ ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို<br />ထားခဲ ့လိုက္သည္။ သူ ့ကို နည္းနည္းလည္း ဒုကၡေတြ ႔ေစခ်င္၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္အခက္အခဲကို ကူညီသူမွာ ကိုဆန္နီ ၿဖစ္သည္။ သူက သေဘၤာသားၿဖစ္ၿပီး၊ ယခုေတာ ့ ယိုးဒယားမွာ<br />ပင္က်င္လည္ေနသူၿဖစ္၏။ သူ ့အစ္ကိုက အေမရိကမွာ ရွိသည္။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးၾကသည္မွာ မၾကာေသး။<br />သူ ့ကို ႏွစ္ခါ သံုးခါ ေတြ ႔ဖူးထားၿပီး စကၤာပူ သံရံုးကိစၥမ်ား၌ ထဲထဲဝင္ဝင္ ကူညီေပးရင္း ရင္းႏွီးလာခဲ ့ၾကၿခင္း<br />ၿဖစ္သည္။ သူ ့ဥပဓိရုပ္က ခန္ ့ညား၏။ သေဘာေကာင္း၏။ ေဖာ္ေရြကူညီလိုစိတ္ ရွိ၏။ ကြ်န္ေတာ္ မဟာထိုင္မွာ<br />အခန္းငွားဖို ့ ၿပင္ဆင္ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူမ်ားႏွင္ ့ ၿပႆနာမၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးထားသၿဖင္ ့သူလည္း အေတာ့္<br />ကို ၿငဴစူခံရသည္။<br /><br />မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲတြင္ ဖိုင္တို ့အေဖက အခန္းေလးတစ္ခန္း ငွားေပးသည္။ တစ္လလွ်င္ ဘတ္တစ္ေထာင္<br />သာေပးရသည္။လူ ေလးငါးေယာက္ ေနလို ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ ရန္ကုန္အိမ္ေရွ ႔အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္<br />လိုက္လာခဲ့၏။ သူက ဗီဇာ ရၿပီးၿပီ။ မၾကာခင္ စကၤာပူ ဝင္ေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာင္းလာၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္<br />အထိ ေကာင္ေလးလက္ထဲ စာအုပ္ ၿပန္မေရာက္ေသး။ ဟိုလူမ်ားက ၾကိဳတင္ ေဆာင္ရြက္ထားရသည္ ့အတြက္<br />ကုန္က်စရိတ္ ရွိသည္ဆိုကာ ေငြေတာင္းေနသည္ဟု ေကာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္လာသည္။<br />ကိုဆန္နီ၏ အဝတ္အိပ္ကိုလည္း အခန္းၿပင္ထုပ္ကာ ကိုဆန္နီကို လက္မခံေတာ ့ဟု သိရ၏။ ကြ်န္ေတာ္မိုက္ေသြး<br />ၾကြလာခဲ ့ၿပီ။ ၾကက္သတ္ရံုမွာ လုပ္ခဲ ့စဥ္ အတူေနသူ “ အခါ ” ဆိုသူက ကြ်န္ေတာ့္ပစၥည္း၊ပစၥယမ်ားကို ေၿမာင္း<br />ထဲ ပစ္ခ်ခဲ ့သၿဖင္ ့ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ရိုက္ပစ္ခဲ ့ဘူးသည္။ ယခုလည္း တစ္ပြဲ ႏႊဲရၿပန္ဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ဂပိ<br />ေစ်းသို ့သြားကာ ခုတ္ဓားရွည္တစ္ေခ်ာင္း ဝယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ ့ တကၠစီငွား၍ ေကာင္ေလးကို ေခၚရန္<br />ထြက္လာခဲ ့သည္။ တိုက္ခန္းသို ့ ေရာက္ေတာ ့ဟိုလူမ်ားမရွိ။ သူတို ့ ခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္မို ့<br />ေကာင္ေလး၏ စာအုပ္ကို ေတာင္းလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို ့ ထုပ္ေပးၾကပါ၏။<br />“ မင္းတို ့ ဆရာလာရင္ ေၿပာလိုက္ ငါေခၚသြားတယ္လို ့ ၾကားလား ”<br />ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ သတင္းစာစကၠဴႏွင္ ့ပတ္ထားေသာ အရာကို ၾကည့္၍ ခ်ာတိတ္ေလးေတြ ေခါင္းညိတ္၏။<br />ေကာင္ေလးကို ေခၚ၍ ကိုဆန္နီ၏ အဝတ္အိပ္ကိုပါယူၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့သည္။ ကိုဆန္နီလည္း ညေနက်<br />ေတာ ့ လိုက္လာခဲ ့သည္။ ဤသို ့ၿဖင့္ မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲတြင္ အခန္းက်ဥ္းေလးငွားကာ ေနာက္ထပ္ အပို ့<br />အၾကိဳမ်ား လုပ္ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။<br /><br />တစ္ရက္မွာေတာ ့ အစ္ကို ့သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ ဂြ်န္နသန္ႏွင္ ့သူ ့ရည္းစားတို ့ ဘန္ေကာက္ ေရာက္လာၾက၏။<br />ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ကို အလည္အပတ္ လိုက္ပို ့ေပးရန္ အစ္ကိုက ေၿပာလာသၿဖင့္ သူတို ့တည္းခိုရာသို ့ ကြ်န္ေတာ္<br />လိုက္သြားခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔ေတာ ့ ဂြ်န္တို ့ဝမ္းသာသြားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ကို ဦးဆံုး အမဲ<br />သားေၿမအိုးဟင္း ေကြ်းဖို ့ ေခၚလာခဲ ့ၿဖစ္သည္။<br /><br />သူတို ့က သိပ္မလိုက္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ အမတန္ ခ်ီးမြမ္း ေၿပာဆိုေနသည္ ့ ထိုဟင္းကို သံသယ ရွိေနၾက၍ပင္။<br />ၿပီးေတာ ့ သြားရမည္ ့ခရီးက မီးနစ္ေလးဆယ္နီးပါး ၾကာဦးမည္ဆိုသၿဖင္ ့မလိုက္လိုၾက။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘက္က<br />လည္း မေကာင္းဘူးဆိုလွ်င္ စိတ္တိုင္းက် ၿဖစ္ေစရမည္ဟု ကတိေပးကာ ေခၚလာခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က<br />ေသခ်ာေပါက္ သိထားသၿဖင္ ့ထိုသို ့ ေခၚႏိုင္ၿခင္းပင္။<br /><br />ထိုဆိုင္မွ ေရာင္းေသာ အမဲသားေၿမအိုးႏွင္ ့ အကင္သုပ္မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ဧည္ ့သည္မ်ားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာရခဲ ့<br />ေပါင္းမ်ားခဲ ့ၿပီကိုး။ ဆိုင္အဆင္အၿပင္ေလးက ဘာမွမဟုတ္။ ကားဂိတ္ႏွင္ ့မလွမ္းမကမ္း ကြင္းၿပင္တြင္<br />တြန္းလွည္း ခပ္ၾကီးၾကီးကို ဗဟိုထားၿပီး ထိုင္ခံုမ်ား ခင္းက်င္းကာ ေရာင္းခ်ေသာ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးပင္ ၿဖစ္၏။<br />သို ့ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ စားပြဲအလံုးႏွစ္ဆယ္မွာ လူၿပည့္ေနတတ္သည္။<br /><br />ဆိုင္ကိုေတြ ႔ေတာ ့ဂြ်န္က ေခါင္းခါသည္။ ကိစၥမရွိ။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာလွ်င္ ေက်းဇူးတင္စကား ေၿပာေတာ ့<br />မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီးေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရင္းႏွီးေနေသာ ဆိုင္ရွင္က<br />ထံုးစံအတိုင္းပဲလားဟု ႏႈတ္ဆက္၏။ သူသိထားသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္လာလွ်င္ အမဲသားအရြတ္ကင္ႏွင္ ့အသား<br />ကင္၊ ၾကက္သားေၿမအိုးဟင္း၊ ၾကက္သားသုပ္မ်ား မွာေနၾကၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ပင္။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္<br />ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး စားစရာတစ္ခ်ိဳ ႔ ထပ္တိုးမွာလိုက္၏။ မ်က္ႏွာ မၾကည္မသာ ၿဖစ္ေနသည္ ့ ဂြ်န္အား ဘီယာ<br />ပုလင္းၿဖင္ ့ စ, ၍ ဧည့္ခံလိုက္ေတာ ့သူ နည္းနည္း ၿပံဳးလာသည္။ သူက ဘီယာသမား၊ အစ္ကိုႏွင့္ သူတို ့ဘီယာ<br />ဆိုင္ထိုင္လွ်င္ ေလးဂ်ားကုန္သည္ ့တိုင္ အရွိန္မပ်က္တတ္။ ယခုလည္း ဘီယာကို ေတြ ႔ေတာ ့ နဲနဲ စိတ္ေပ်ာ္လာ<br />ၿခင္းၿဖစ္မည္။<br /><br />ဂြ်န္က ဓါတ္ပံုသမားၿဖစ္သည္။ ဓါတ္ပံုၿပပြဲမ်ားပင္ က်င္းပခဲ ့ၿပီးၿပီ။ အစ္ကိုႏွင္ ့သူက အစုစပ္ကုမၸဏီတစ္ခု ဖြင္ ့ထား<br />ၾကသည္။ ဂြ်န္တစ္ေယာက္ မၾကာခင္ ၿမန္မာၿပည္သို ့ အလည္အပတ္သြားရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ဦးမည္ဟု သိထား<br />သည္။ ၿမန္မာ ့ေရေၿမေတာေတာင္ႏွင္ ့ ေက်းလက္ေဒသမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး ၿပပြဲလုပ္ရန္လည္း သူ စိုင္းၿပင္းေန<br />သည္။ ဘန္ေကာက္လာၿခင္းမွာလည္း လွပူရီ ေရေပၚေစ်းသို ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္ လာခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။ မနက္ဆိုလွ်င္<br />ကြ်န္ေတာ္ လွပူရီ ေရေပၚေစ်းသို ့ လိုက္ပို ့ေပးရဦးမည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘီယာငံုေနစဥ္မွာပင္ အကင္တစ္ခ်ိဳ ႔ ေရာက္လာ၏။ ေၿမအိုးတစ္အိုးလည္း ေအာက္ေၿခ၌ မီးေသြး<br />ဖို အေသးစားေလးၿဖင္ ့ေရာက္လာ၏။ အမဲသုပ္ေတာ ့ ေရာက္မလာေသး။ မီးေသြးမီးအားေကာင္းလာေအာင္<br />ေစာင္ ့ရင္း ပြက္လာသည္ ့အခါ ေၿမအိုးထဲထည္ ့ရန္ ယမ္းစိမ္းတို ့၊ အေမႊးနံ ့သာတို ့ၿဖင့္စီမံထားေသာ အသား<br />ပန္းကန္ထဲမွ အသားမ်ား ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ထည္ ့ရ၏။ ေၿမအိုးက ပရိတ္အိုးသာသာေလးၿဖစ္သည္မို ့ အမ်ားၾကီး<br />ထည္ ့၍မရ။ မီးအားၿပင္းလာၿပီး အသားမက်က္ တက်က္မွာ အသီးအရြက္မ်ား ထည္ ့သည္။ နည္းနည္းေမႊၿပီး<br />လွ်င္ စားလို ့ရၿပီ။<br /><br />ဂြ်န္တို ့ေရွ ႔မွ ပန္းကန္လံုးမ်ားထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ စပ္ထည္ ့ေပးၿပီး အခ်ဥ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ ့အနက္ ၾကိဳက္တာႏွင္ ့<br />တို ့စားရန္ ရွင္းၿပသည္။ အနံ ့က ေထာင္းေထာင္းထ, ေနၿပီမို ့သူတို ့ၾကာၾကာမေစာင္ ့ေတာ ့ဘဲ စားၾက၏။ အခ်ဥ္<br />က အစပ္ၿပင္းၿပင္းက တစ္မ်ိဳး၊ အစပ္မပါသည္က တစ္မ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး အစပ္ၿဖင့္သာ<br />တို ့ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ်မေၿပာပဲ အမဲသုပ္ကို စားရင္း သူတို ့ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဂြ်န္တို ့ႏွစ္ေယာက္<br />လံုး အၿပံဳးကိုယ္စီၿဖင္ ့စကားေတြ တြတ္ထိုးေနၾကၿပီ။ ေနာက္ေတာ ့ သူတို ့ဘာသာစပ္၍ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပဲ စားၾက<br />ေလၿပီ။ ဂြ်န္တစ္ေယာက္ ဘီယာငံုလိုက္၊ ဟင္းေတြစားလိုက္ၿဖင္ ့သူ ့ရည္းစားက တားမွပင္ ဘီယာႏွစ္လံုးကုန္ၿပီး<br />ေနာက္ သူ ထပ္မမွာေတာ ့။ ဟင္းကိုေတာ ့ စားဆဲပင္။ စား၍ ေသာက္၍ ဝ, ၾကၿပီဆိုမွ ဂြ်န္က ေၿပာလာ၏။<br />“ မင္းကို အစက မယံုဘူးကြ၊ ဒီေလာက္ေကာင္းမယ္လို ့ မထင္ခဲ ့ဘူး၊ စားလို ့မေကာင္းခဲ ့ရင္ လာခဲ ့ရတဲ ့ အခ်ိန္<br />ေတြကို ၿပန္ေရာ္ခိုင္းမလို ့၊ အခုေတာ ့ .. ေက်းဇူးပဲေဟ ့”<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးရင္း ေနာက္တစ္ေန ့ လွပူရီ ေရေပၚေစ်း သြားဖို ့ကိစၥ ေဆြးေႏြးၿဖစ္ၾက၏။<br />လွပူရီ ေရေပၚေစ်းကို ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ဖူးပါ။ သြားပံုကိုေတာ ့သိသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ အေဝးေၿပးကားဂိတ္သို ့<br />ကားငွားၿပီး ထြက္လာခဲ ့ၾကသည္။ အခ်ိန္က မနက္ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စီးလာ<br />သည့္တကၠစီကားမွ ကားဆရာက ေရဒီယိုဖြင့္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သီခ်င္းသံ ရပ္<br />သြားၿပီး အေရးေပၚ ေၾကညာခ်က္ထြက္လာ၏။ လွပူရီေဆးရံုကို ၿမန္မာလက္နက္ကိုင္ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္စီး<br />ထားသည္ ့ သတင္းၿဖစ္သည္။ သတင္း ေၾကညာခ်က္ကို မရွင္း၍ တကၠစီသမားအား ေမးၾကည့္ရာ တကယ္ပါဟု<br />ဆို၏။ တိုက္ရိုက္ ထုပ္လႊင့္ၿပသေနၿခင္းဟုပင္ ရွင္းၿပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဂြ်န္တို ့ကို ရွင္းၿပသည္။ ဂြ်န္တို ့လည္း<br />အံ ့ၾသေနၾက၏။ ယခုပင္ လွပူရီ ေရေပၚေစ်းသို ့ သြားရန္ အေဝးေၿပးကားဂိတ္သို ့ လာခဲ ့ၾကသည္ကိုး..။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရေတာ ့သည္။<br />“ ဂြ်န္ေရ .. ငါလိုက္လို ့ မၿဖစ္ေတာ ့ဘူး၊ ငါတို ့ ေရာက္ရင္ ကားဂိတ္ေတြမွာ စစ္ေဆးေနမွာ ေသခ်ာတယ္ ”<br />“ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းကြာ .. မင္းမွာ ပတ္(စ)ပို ့ ရွိေနတာပဲ ”<br />“ မတူဘူး ဂြ်န္ .. ဒီအခ်ိန္ အဲဒီကို ငါေရာက္သြားရင္ ဘာမွ ေမးၿမန္းမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ၿမန္မာဆိုတာနဲ ့ ေခၚထားမွာ<br />ေသခ်ာတယ္။ မင္းတို ့က ကိစၥမရွိဘူး၊ စကၤာပူေတြ၊ ဒါေပမဲ ့ ဂြ်န္... မင္းဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ေတာ ့ သတိထားေနာ္၊<br />ဒီနယ္ေၿမေတြက သိပ္မေကာင္းဘူး”<br /><br />ဂြ်န္က သိပ္နားမလည္။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ၿခင္းကိုမူ မကန္ ့ကြက္။ ဤသို ့ၿဖင့္ ဂြ်န္တို ့ႏွစ္ဦးအား လွပူရီ<br />ကားေပၚသို ့ တင္ေပးခဲ ့ၿပီး အခန္းသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့ပါသည္။ လွပူရီကို ကြ်န္ေတာ္ ေရွာင္ခဲ ့ေသာ္ၿငား<br />လွပူရီဂယက္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဆန္နီကို မေရွာင္ပါေခ်။ ေနာက္သံုးရက္အၾကာတြင္ ဖိုင္တို ့ လမ္းထဲမွ ရဲသတင္း<br />ေပး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဘာေတြမွန္းမသိဟု တိုင္တန္းလာသၿဖင္ ့ ေလဆိပ္သို ့<br />ဧည္ ့သည္မ်ားပို ့ၿပီး ၿပန္အလာတြင္ လမ္းထိပ္အေရာက္၌ ဆီးဖမ္းပါေလေတာ ့သည္။<br /><br />ဤေနရာသည္ ယခင္ေနခဲ ့ေသာ တိုက္ခန္းမ်ားလို မဟုတ္။ ဆူပူရႈပ္ေထြးေသာ ရပ္ကြက္ေလးၿဖစ္ၿပီး လူမ်ိဳးစံုေန<br />သည္ ့ေနရာလည္း ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖမ္းခ်ိန္၌ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ စာအုပ္က ႏွစ္အုပ္၊ ႏွစ္အုပ္စလံုး ဗီဇာရွိေန၏။<br />ကိုဆန္နီ ့ဆီမွာလည္း သေဘၤာသားစာအုပ္ေရာ၊ ပတ္(စ)ပို ့ စာအုပ္ပါ အဆင္သင္ ့ ရွိေန၏။<br /><br />ကိုေထာက္လွမ္းေရးၾကီးမ်ားက ဒါကို လက္မခံ။ ရံုးေရာက္မွ စစ္ေဆးၿပီး လႊတ္ေပးမည္ဟု ဆိုကာ လက္ထိပ္<br />ေနာက္ၿပန္ခတ္ၿပီး ဟိုင္းလတ္ကားေပၚ မ,တင္ကာ ေခၚသြားပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား လွပူရီကန္ ့ထဲမွ<br />လူမ်ားဟု ထင္ေနၾက၏။ ဘယ္လိုမွ ရွင္းၿပ၍ မရ။ ထိုင္းစကား တတ္သလားေမးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုဆန္နီပါ<br />အဂၤလိပ္လိုခ်ဥ္း ဘုေတာေတာ ့သည္။<br /><br />“ ေခြးသားေတြ မ်က္ႏွာက သူပုန္ရုပ္ေတြပဲေဟ ့ ” ဟု သူတို ့က ေကာက္ခ်က္ခ်၏။ သို ့ရာတြင္ သူတို ့ထဲ၌<br />အဂၤလိ္ပ္စကားတတ္သူ မရွိ။ ယိုးဒယားလိုသာ မေအ၊ ႏွမ မိုးမႊန္ေအာင္ ဆဲ၍ ဓါတ္ပံုမ်ားကို တိုက္ၾကည္ ့ေနၾက၏။<br />ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ပံုမ်ား မတူေလ သူတို ့ ေဒါပြေလေလပင္။ သူတို ့ထင္သည္က လွပူရီမွ လက္နက္<br />ကိုင္ ဝင္စီးသူမ်ားႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ႔တည္းဟု ယူဆကာ သူတို ့ ရထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင္ ့ လာလာ<br />တိုက္ၾကည္ ့ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br /><br />စခန္းကို ေရာက္သည္အထိ မၿပီးေသး။ လင္မယားႏွစ္စံုတြဲႏွင္ ့လူလတ္ပိုင္း ႏွစ္ဦးကို ေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို<br />ၿပၿပန္၏။ ဟိုလူေတြ ေခါင္းခါၿပသည္။ ဒါလည္း သူတို ့က မလႊတ္ေပးေသးပါ။ ၿပီးေတာ ့ သူတို ့အၾကံက မကုန္ေသး<br />ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ နားတြင္ ၿမန္မာတစ္ေယာက္ လာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့ စကားမ်ားကို နားေထာင္ခိုင္း၏။<br />ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ ့မွ ေက်နပ္လက္ခံၿပီး စကားေအးေအးေဆးေဆး ေၿပာလာေတာ ့သည္။ သူတို ့ လူမွားဖမ္း<br />သည္ ့ အေၾကာင္းပင္။ သို ့ေသာ္ စစ္ေဆး၍ မၿပီးေၿမာက္ေသးသၿဖင္ ့ အခ်ဳပ္ထဲသို ့ဝင္လိုက္ပါဦးဟု နားခ်ေလ<br />ေတာ ့၏။<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )<br /><br />..............................................................................................................<br /><br /> ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ )၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-80026264198694146432011-07-02T22:21:00.000+08:002011-07-02T22:59:26.617+08:00ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၂ )တရားရွာသည္ဆိုသည္ ့ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့အထင္ေတာ ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား မိန္ ့ဖူးေနသည္ ့ “ သံေဝဂ ”<br />ဥာဏ္ေတာ ့ရွိဘို ့ လိုသည္ဆိုတာကို ၿပန္သတိရမိပါသည္။ သံေဝဂ ဥာဏ္ အေၿခခံပါမွ ယၡဳလို သမထ၊ ဝိပႆနာ<br />ဘာဝနာ အလုပ္မ်ားကို ပို၍ လုပ္ၿဖစ္ၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္မိသြားၿခင္းဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါ၏။<br /><br />ေလာက လူ ့ဘဝကို စိတ္ပ်က္ၿခင္း၊ ၿငီးေငြ ႔သြားၿခင္းကို “ သံေဝဂ” ရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ထင္ပါသည္။<br />လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အခ်စ္ေရး အိမ္ေထာင္ေရးတို ့မွသည္ ရ,ထားသည္ ့ ကိုယ္ ့ဘဝ၏ မဆံုးႏိုင္<br />မကုန္ႏိုင္ေတာ ့ေသာ ေန ့စဥ္ၾကံဳ ႔ေတြ ႔ ေၿဖရွင္းေနရမည္ ့ “ .... ရအံုးမယ္ ” ဆိုသည္ ့ ထူးမၿခားနားေတာ ့ေသာ<br />ကိစၥေတြအားလံုးကို ၿငီးေငြ ႔ စိတ္ပ်က္လာၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သလို ေန ့တိုင္း မပ်ိဳပဲ အို, အို လာသည္ ့ ဇရာမီးကို<br />လည္း သတိ စ,ၿပဳမိ၍ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။<br /><br />တစ္ခ်ိဳ ႔က လူမႈစီးပြားအေရး အားလံုး အဆင္ေၿပ ေခ်ာေမြ ႔သည္ ့ၾကားမွ “ဘာဝနာေတာ” ကို တိုးဝင္လာေနတာ<br />ကြ်န္ေတာ္ေတြ ႔ရသလို၊ တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့လည္း ေလာကီလူ ့ေဘာင္မွာ မေနႏိုင္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ က်ရံႈး<br />လာၾကေသာေၾကာင္ ့ ရိပ္သာကို ကိုယ့္ရဲ ႔ ထာဝရ အိပ္ယာလို မွီခိုလာခဲ ့ၾကသည္။ တရား၏ အရိပ္ကို ခိုလံႈလာ<br />ၾကၿခင္း၊ ေနာက္ဆံုးလဲေလ်ာင္းရာကို ရွာလာၾကၿခင္း၊ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္အတြက္ အားကိုး အားထားရာ အစစ္အမွန္<br />ကို ရွာလာၾကၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />သံသယာၾကီးကို စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ ႔ သြားၿခင္း .. လို ့ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မသံုးလိုပါ။ စိတ္ကူးႏွင့္ေတာင္ ေညာင္းေန<br />ေအာင္ ၾကည့္ရမည့္ ရွည္ၾကာလြန္းခဲ ့သည္ ့ “ သံသယာခရီး ” ဆိုသည္ကကေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ သံုးစြဲဖို ့ မတန္<br />လြန္းေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />လုပ္ခ်င္တာအကုန္လုပ္လာခဲ ့ၿပီး ဆံပင္တို ့ ၿဖဴခ်ိန္၊ အသားအေရ တို ့ တြန္ ့လာခ်ိန္ ေရာက္မွ ဘာဝနာအလုပ္<br />ႏွင္ ့ ခ်မ္းသာရာအမွန္ကို ရွာပါေတာ ့မည္ဆိုလွ်င္ ပို၍ ခရီးမေရာက္ႏိုင္ပါေၾကာင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္ မွတ္သား<br />ထားမိပါသည္။ ဆံပင္တို ့နက္ေနေသးခ်ိန္၊ ဥာဏ္တို ့ ထက္ၿမက္ေနေသးခ်ိန္၊ ကိုယ္ ့ခႏၶာတို ့ သြက္လက္ေနခ်ိန္<br />တို ့တြင္ လက္ဦးေအာင္ စ,ထားမိပါမွ ဆံပင္တို ့ၿဖဴ၍ ကိုယ္ ့ကို အပစ္ခံ ရေတာ ့မည္ ့အခ်ိန္တြင္ ခ်မ္းသာရာ<br />အစစ္ႏွင္ ့ ႏွလံုးသြင္းေနတတ္မည္ဟု ဆိုလိုရင္းၿဖစ္ပါမည္။<br /><br />“ ဝိပႆနာ ဘာဝနာ” အလုပ္သည္ ဥာဏ္အလုပ္၊ ပညာအလုပ္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဥာဏ္တို ့ ထက္ၿမက္ေနခ်ိန္<br />တြင္ လုပ္ပါမွ၊ စ, ထားၾကပါမွ ပို၍ အက်ိဳးမ်ားပါမည္ဟု ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက အၾကိမ္ၾကိမ္ မိန္ ့ဆိုေနၾကသည္။<br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br />ႏုငယ္စဥ္ ၿဖတ္လတ္ေသာ အေတြးအၿမင္တို ့ၿဖင္ ့ လတ္ဆတ္ေသာ ခ်မ္းသာၿခင္း အစစ္ တို ့ကို ဘယ္ေတာ ့မွ<br />မေမ ့မေလ်ာ ့ႏိုင္ေတာ ့ေအာင္၊ ေနာက္ဆံုးထြက္ရေတာ ့မည္ ့အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ဆံုးပိတ္အၿဖစ္ က်န္ေနအံုးမည္ ့<br />“ဘဝင္စိတ္ကေလးအထိ ” စြဲေန ၿမဲေနေအာင္၊ ေလ ့က်င္ ့ပ်ိဳးေထာင္ထားဘို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။<br /></span><br />အဲ .. တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့ သိခ်င္၊ စူးစမ္းခ်င္၊ စမ္းသပ္ခ်င္ သည္ ့ ဆႏၵ မ်ားၿဖင္ ့ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလ ့လာအား<br />ထုပ္ေနၾကေတာ ့သည္။ သည္အုပ္စုတြင္ေတာ ့ လူငယ္၊လူရြယ္ေတြ အေတာ္မ်ားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ဝင္ခဲ ့ေသာ<br />ရိပ္သာ သံုးခုတြင္ ေတြ ႔ခဲ ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္၊ စီးပြားတစ္ဖက္ႏွင္ ့ အားသည္ ့ ရ,သည္ ့<br />အခ်ိန္တိုင္း ရိပ္သာကို ေၿပးခိုေနၾကသည္။<br /><br />မည္သည္ ့အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင္ ့ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ အထက္ပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလံုးသည္ ကိုယ္က်င္လည္ေနရေသာ<br />ကိုယ္ ့ဘဝ၊ ရ,ထားေသာ လူ ႔ဘဝကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ သတိၿပဳလိုက္မိသူမ်ားၿဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္<br />ႏွင္ ့ တစ္ေယာက္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ၿမင္သည္ ့ အတိမ္အနက္သာ ကြာမည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ ့မကြာႏိုင္ပါေပ။<br />ေအးခ်မ္းမႈ အစစ္ကို ရွာသည္ ့ေနရာမွာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ တကယ္ ့စစ္မွန္ၿပီး ၿငိမ္ၿပီးေအးေနသည္ ့<br />ေအးခ်မ္းမႈ ဆိုတာကိုေတာ ့ ဤေလာကဝယ္ “ သိ ” သူ နည္းလြန္းသလို တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့လည္း သိသလိုရွိေန<br />ေပမယ္ ့ လုပ္ရမည္ ့ ၿဖည့္က်င္ ့ရမည္ ့ ကိစၥေတြအတြက္ လက္တြန္ ့ေနၾကေသးသူေတြကလည္း အလြန္မ်ား<br />ေနပါေသး၏။ ေစာပါေသးတယ္၊ အခ်ိန္မတန္ေသး၊ “ .... လုပ္ရအံုးမယ္ ့ကိစၥေတြ ” က ရွိေသး၊ ပ်င္းတယ္၊<br />ေနာက္မွ ေနာက္မွ ... မ်ားစြာႏွင္ ့ပဲ ၿပကၡဒိန္အုပ္တို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ေၿမခ, ေနခဲ ့ရသည္မွာလည္း ယေန ႔တိုင္ပဲ<br />ဆိုပါေတာ ့ ။<br /><br />အဲ တစ္ခ်ိဳ ႔ ...၊ တကယ့္ တစ္ခ်ိဳ ႔ပဲ ဆိုၾကပါစို ့...။<br />ေတြ ႔ေန၊ ၿမင္ေနလို ့ပါပဲ ၊ ကိုယ့္ဘာသာ၏ အဓိက အဆီအႏွစ္ၿဖစ္ေနေသာ သည္ဘာဝနာအလုပ္ကို ကိုယ္က<br />ကိုယ္ ့မွတ္ပံုတင္၏ လူမ်ိဳးကိုး၊ ကြယ္သည္ ့ဘာသာေနရာမွာ ၿမန္မာလူမ်ိဳး၊ ဗုဒၶဘာသာဟု ၿဖည့္ထားခဲ ့ေပမယ္ ့<br />ကိုယ္ ့ဘာသာ မဟုတ္သလိုပါပဲ။ “ေသာက္ေတာ္ရည္” ေလးေတာင္မတင္မကပ္မိၾကပဲ ဖာသိဖာသာ ေန,ေနၾက<br />ၿခင္းပင္ ။ အဲ ့လိုလူမ်ိဳးက်ေတာ ့လည္း တတ္ေရာင္ကားပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ မတတ္တစ္တတ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ၾကံဳလို ့ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊<br />မၾကံဳလို ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ နဲနဲေလး ေယာင္လို ့မ်ား ဘာသာေရးအေၾကာင္း၊ ဘာဝနာတို ့အေၾကာင္းမ်ား စ,မိရင္ အမတန္<br />ထူးဆန္းအံၾသဖြယ္အၾကည္ ့ႏွင္ ့ အၾကည္ ့ခံရသလို၊ ကြယ္ရာတြင္လည္း လက္ကေလးကြယ္ၿပီး ေမးေငါ ့ၿပတတ္<br />ၾကၿပန္ပါသည္။ အား မ်ားသည္ ့ သူတို ့ၾကားတြင္ ကိုယ္က အေကာင္းကေန အရူးၿဖစ္ရေတာ ့သည္။ ေအာ္...ကိုယ္<br />ကိုယ္တိုင္ကလည္း တတ္ေရာင္ကားေပပဲကိုး ...။<br /><br />..................................................................................................................<br /><br />“ အင္း ေလ ... နဲေတာင္နဲေသးတယ္၊ ကိုေက်ာ္ကလည္း ...၊ သူ ့ဖာသာသူ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ ့၊ ကိုယ္ ့အလုပ္<br />ကိုယ္လုပ္ေလ၊ ႏို ႔ ... ေနပါအံုး ကိုေက်ာ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လုပ္ၿဖစ္ေနလို ့လဲ၊ ၿဖစ္ပ်က္ ( ၁ ) ကတည္းက<br />ဖတ္ၿပီး ေၿပာခ်င္ေနတာ .. လွ်ာကို ရွည္လြန္းတယ္၊ ၾဆာၾကီးေပါ ့ေလ ... ”<br />“ ေဒၚၾကယ္ ” ေခၚ “ ၾကယ္ကေလး ” က ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ေတြ ႔ စဥ္ ေၿပာလိုက္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br />( အဆိုပါ ၾကယ္ကေလး သည္ ဟိုးအရင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ ့ဘူးသည္ ့ “ ၾကယ္ကေလး ” ပို ႔(စ) အေဟာင္းထဲမွ<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးပဲၿဖစ္ပါသည္။ )<br />“ ဟ ... ေဒၚၾကယ္ရယ္၊ ေတြ ႔မယ္ေတာင္မၾကံေသးဘူး၊ ရန္ၿဖစ္ခ်င္ေနၿပီ.. ေသာက္ပါအံုး..၊ ေအးေတာ ့မယ္ ”<br />ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ ေၿပာၿဖစ္သည္။<br />“ အမယ္ မွာကတဲက ေရခဲနဲ ႔ မွာၿပီးေတာ ့မ်ား...”<br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ အမတန္ တည္ ့ခဲေသာ မိတ္ေဆြကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာ္ဖီတငံုေလာက္ ငံု ရင္း ၾကည္ ့<br />ၿဖစ္သည္။ ပုလင္းဖင္ေလာက္ရွိသည္ ့ မ်က္မွန္ထူထူၾကီးတြင္ ဒီဂရီ အနည္းငယ္ တိုးလာသည္မွအပ အရင္<br />ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသံုး ဓါတ္ေလွကားေမာင္းစဥ္ကအတိုင္း “ စြာ ” ေနတံုးပင္။ ယခုေတာ ့ဆဲဗင္း<br />အလဲဗင္း ညလံုးေပါက္စတိုးဆိုင္တြင္ သူဝင္လုပ္ေနၿပီး သူ ့ညဂ်ဴတီ အထြက္တြင္ ဆံုမိၾကၿခင္း ၿဖစ္၏။<br /><br />“ ဘယ္ေလာက္ နားလည္ေနလို ့လဲ .. ေဝၚတို ့ေတာ ့ သိပ္မသိဘူး၊ ကိုေက်ာ္ေၿပာသလိုေတာ ့ အသက္ရႈၿဖစ္<br />ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္ ့ အၿမဲတန္းလည္း မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေမ ့ေနတာမ်ားတယ္ေလ ..၊ ကိုယ္အသက္ရႈေနတာကို..”<br />“ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီလိုပါပဲ၊ အဲ .. သတိရရင္ေတာ ့လုပ္မိတယ္၊ အခုဟာက ဟိုတုန္းကလိုပဲ အဲ ့ဒီ အာနာပါန<br />အလုပ္ကေန တဆင္ ့ဒီဘက္ကို တြဲၾကည္ ့မိတာ ..”<br />“ ဒါနဲ ့ ... မီးေလာင္ေရာ .. ဆိုပါေတာ ့ ...”<br />ေဒၚၾကယ္က ေကာ္ဖီ ငံုရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေနာက္၏။<br />“ အင္းေလ .. လုပ္တိုင္း ေလာင္ေတာ ့တာ..”<br />“ ဒီေတာ ့ .. ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးလင္ ့ေတြကို ဝင္နားေထာင္တယ္၊ နဲနဲေတာ ့ သိလာသလိုလို ရွိလာတယ္၊ သီအိုရီ<br />ကို ေၿပာတာေနာ္...”<br />“ အင္း .. ”<br />“ ေဝဒနာကေတာ ့ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ေပၚလာမွာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္က အဲ ့ဒီေဝဒနာေပၚမွာ “ ငါ ” ထပ္မိေနတာကိုး”<br />သူ လွည္ ့ၾကည့္လာသည္။<br />“ အမွန္က ခြာရႈ ႔ ရမွာပါတဲ ့၊ ေဝဒနာကို သိလိုက္တဲ ့စိတ္ က သတ္သတ္၊ နာက်င္ကိုက္ခဲပါတယ္လို ့ ခံစားပစ္<br />လိုက္တဲ ့ ေစတသိတ္က သတ္သတ္ပါ ”<br />“ ဟင္ .. ဘာလဲ၊ စိတ္ နဲ ့ ေစတသိတ္ မတူဘူးလား .. ”<br />“ မတူဘူး ... ေဒၚၾကယ္ရ၊ စိတ္ ကေတာ ့မ်က္ေစ ႔ႏွစ္လံုးပြင္ ့ကတည္းက ကိုယ္ ့ဝန္းက်င္က အာရံုအားလံုးကို<br />သိ ေနလိုက္တာပဲေလ၊ အဲ ... ေနာက္စိတ္ ၊ ေစတသိတ္က ၾကိဳက္မႈ၊ မၾကိဳက္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈတို ့ကို<br />ခြဲၿခားပစ္လိုက္တာပါ ..၊ ကဲ ... အခုေသာက္ေနတဲ ့ ေကာ္ဖီဗ်ာ..၊ အမွန္က ေကာ္ဖီလို ့ ေခၚေစလို ့ အမည္တြင္လို ့<br />ေခၚေနရတဲ ့ ေကာ္ဖီကို ၿမင္တာနဲ ့ ေကာ္ဖီလို ့ သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ခဏေလးရပ္..၊ အဲ ... အဲ ့ဒီ အၿမဳပ္ကေလးေတြ<br />ေဖာင္းတက္ေနတဲ ့ ေကာ္ဖီကိုပဲ ၾကိဳက္ခ်င္၊ ေသာက္ခ်င္လိုက္တာ၊ ေမႊး လိုက္တာ ... စ တဲ ့ ခ်င္ၿခင္း၊ ၿဖစ္ခ်င္ၿခင္း<br />ေတြ ၿဖစ္လာတဲ ့ ေနာက္စိတ္ ေစတသိတ္က သတ္သတ္ေလ၊ ေရွ ႔က သိစိတ္ေတြကို ေနာက္စိတ္ၿဖစ္တဲ ့<br />ေစတသိပ္က အေရာင္ဆိုးလိုက္တာ ေၿပာတာပါ။ ဒီလိုပဲ ၾကိဳက္မႈ၊ မၾကိဳက္မႈေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေလာဘေတြ၊<br />ပ်င္းတာ၊ ေပ်ာ္တာ၊ လြမ္းတာ၊ ေဆြးတာ၊ ေလတာ၊ ခ်စ္တာ ၊ မခ်စ္တာ .... ”<br />“ အမယ္ေလး ... ကိုေက်ာ္... ေတာ္ေတာ္..၊ အခု ေကာ္ဖီကို က်မပဲ တိုက္ပါ ့မယ္၊ တတ္ပဲ တတ္ႏိုင္လြန္း ...”<br />“ ကဲပါ .. ဆက္ေၿပာပရေစ၊ အရွိန္တက္လာလို ့၊ အဲ ့ဒီ စိတ္ေစတသိတ္ကိစၥကို ခဏထားၿပီး၊ အလုပ္စခန္းၿဖစ္<br />တဲ ့ ၿဖစ္ပ်က္ ကိစၥကို ၿပန္သြားမယ္၊ ဘာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေဝဒနာေတြ ၿဖစ္လာသမွ် မပ်က္ပဲ တက္တက္<br />လာေနရတယ္ဆိုတာက ..... ”<br />“ အင္း ....ၾဆာၾကီး ...ဆိုပါအံုး ”<br />“ ခႏၶာ ငါးပါးအေၾကာင္းကို လံုးဝ နားမလည္ေသးလို ့ပဲ၊ ရိပ္သာေတြသာ ေရာက္ခဲ ့ေၿပာင္းခဲ ့ေပမယ္ ့ ဥာဏ္အား<br />နည္းလြန္းေတာ ့ လိုက္မမွီ၊ လိုက္မမွီေတာ ့ မသိပဲ ရမ္းလုပ္၊ရမ္းလုပ္ေတာ ့မရ၊ မရေတာ ့ မရေကာင္းလားဆိုၿပီး<br />ခါးေတာင္းက်ိဳက္ .. ”<br />“ ဟင္ .. ကိုေက်ာ္က ရိပ္သာထဲမွာ ခါးေတာင္းက်ိဳက္တယ္ .. ”<br />“ ဟာ.. ေနစမ္းပါအံုး၊ တင္စား ေၿပာတာပါဗ်၊ ခ်မ္းသာကို တိုက္ပြဲဆင္ၿပီး ရွာခဲ ့မိတာ၊ ၿဖစ္ပ်က္ကို ေဒါသနဲ ့ ရွာခဲ ့<br />မိတာ ေၿပာတာပါ .. ”<br />“ ဆက္ပါအံုး .. ”<br />“ အမွန္က အဲ ့ဒီ ခႏၶာငါးပါးဆိုတာ ေဟာဒီ ့ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတဲ ့ အေမက ေမြးေပးထားတဲ ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို<br />ေၿပာတာမဟုတ္ပဲ၊ ေကာ္ဖီကို ေကာ္ဖီ ...လို ့ သိ ၊ အဲ ့လို သိ ၿပီးေတာ ့ ၾကိဳက္သြားတဲ ့ အထိ ၿဖစ္ေပၚခဲ ့ရတဲ ့<br />တစကၠန္ ့ အတြင္း၊ မ်က္ေစ ့တစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ အတြင္း ၿဖစ္ေပၚ ေၿပာင္းလဲ သြားတဲ ့စိတ္ေစတစ္သိတ္၊<br />ရုပ္နာမ္တို ့ ဖြဲ ႔စည္းထားတဲ ့ ခႏၶာငါးပါး ပါပဲတဲ ့ဗ်ား... ”<br />“ ေကာ္ဖီ ေသာက္လိုက္ဦး .. ေအးေတာ ့မယ္ ”<br />သူက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေနာက္သည္။ သူ ့ေခါင္းကို လက္ႏွင္ ့ ထု မည္ရြယ္ေတာ ့ သူ ေခါင္းကေလး ပု သြား၏။<br />“ အဲ ့ဒီ ခႏၶာငါးပါးထဲမွာ ရူပေကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ဝိညာဏကၡႏၶာ တို ့ ေပါင္းစပ္<br />ဖြဲ ႔စည္းထားပါတယ္တဲ ့။ အမွန္ကေတာ ့ စိတ္၊ ေစတစ္သိတ္ ၊ နာမ္၊ ရုပ္ လို ့ ေၿပာရင္လည္း ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က<br />ခႏၶာငါးပါးဖြဲ ႔ၿပီးရွင္းမွ ရမွာမို ့ ခႏၶာငါးပါးလို ့ သီးသန္ ့ထပ္ခြဲရတာပါတဲ ့။ အမွန္ကေတာ ့ တစကၠန္ ့မွ်ေလာက္ေသာ<br />အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာပဲ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္သြား၊ ေၿပာင္းလဲသြားေနတဲ ့ ရုပ္၊ နာမ္ ေတြရဲ ႔ သေဘာကို ရႈ ႔ေန၊ သိေန၊<br />မွတ္ေနရင္လည္း အတူတူပါပဲ တဲ ့.. ”<br /><br />“ ........ ”<br /><br />“ ပါဠိလိုေတြ သိပ္မေၿပာခ်င္ေတာ ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပါဠိလို မရ၊ နားမလည္ေတာ ့ ရိုးရိုးပဲ ေၿပာၾကပါစို ့”<br />“ ရုပ္ဓါတ္ကေတာ ့ တစ္စကၠန္ ့အတြင္းမွာ ကုေဋ ငါးေထာင္ ့ရွစ္ရာရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿဖစ္ပ်က္ေနၿပီး၊ နာမ္က<br />ေတာ ့ တစ္စကၠန္ ့အတြင္းမွာ ကုေဋ တစ္သိန္းေက်ာ္ေအာင္ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္ေနပါတယ္တဲ ့ဗ်ာ၊ သိပ္ၿမန္လြန္းေတာ ့<br />မပ်က္ပဲ တည္ေနသလို၊ ၿမဲေန၊ ရွိေနသလို ၿဖစ္ရ၊ ထင္ေနရတာပါပဲ။ ခုန ေၿပာတဲ ့ ရုပ္၊ နာမ္ အေရအတြက္က<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဥာဏ္မ်က္ေစ ့ေတြနဲ ့ လိုက္ေရ လို ့မရေပမယ္ ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ၿမင္ခဲ ့ေတြ ႔ ခဲ ့တဲ ့အရာေတြ<br />ၿဖစ္ေနလို ့ အၾကြင္းမဲ ့ လက္ခံ ၾကရပါမယ္ေနာ္၊ ကမၻာ ့ေၿမပံုေပၚမွာေထာက္ၿပီး ဒီေနရာကေန၊ ဟိုကို ဒီလိုသြား<br />ရင္ ေရာက္ပါတယ္ဆိုရင္ အၾကြင္းမဲ ႔ လက္ခံရတဲ ႔ အရွိတရား၊ အမွန္တရား ေတြလိုပါပဲ ..”<br />“ အဲ ့ဒီ တစ္စကၠန္ ့အတြင္းမွာ ၿဖစ္ပ်က္ ေၿပာင္းလဲေနတဲ ့ ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနတတ္တဲ ့ ရုပ္ဓါတ္၊ နာမ္ဓါတ္၊သေဘာ<br />ေတြကို နီးစပ္ရာ ေလာက ဥပမာမ်ားနဲ ့ ထပ္ရွင္းထားပါတယ္၊ ၿမဲေနတယ္လို ့ ထင္ေနၿမင္ရသေလာက္ မၿမဲဲတတ္<br />တဲ ့ သေဘာေတြကိုေပါ ့ေနာ္... ”<br />“ အင္း ... အခုမွ၊ ေကာင္းခန္းေရာက္ၿပီ .. ” သူ က ေထာက္ေပး၏။<br />“ ဥပမာ ... တီဗီြဗ်ာ...၊ ခလုတ္ဖြင္ ့ဖြင္ ့ လိုက္ခ်င္းပဲ ဖန္သားၿပင္ေပၚမွာ ၿဒဗ္အမႈန္ေလးေတြက အစက္အေၿပာက္ ေလးေတြအၿဖစ္ သူတို ့အားလံုးအခ်င္းခ်င္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရိုက္ခတ္လာရၿပီးမွ ဖန္သားၿပင္ေပၚမွာ ေရာင္စံု ရုပ္သံ<br />တို ့ၿဖစ္ေပၚလာရသလို .... ”<br />“ အမယ္.. ေဝၚတို ့ အိမ္က လိုင္းေကာင္းပါတယ္...”<br />“ ဟာ.. မေနာက္နဲ ့ဗ်ာ..”<br />“ ကဲပါ ..၊ ဆက္ပါအံုး ”<br />“ မီးသီး၊ မီးေခ်ာင္းေတြကို ၾကည္ ့အံုးေလ..၊ မတူညီတဲ ့ ၿဒဗ္ဝတၳဳအမွန္ေတြက တန္စတင္နန္းၾကိဳးေပၚမွာ လ်င္<br />ၿမန္လြန္းေသာ အဟုန္ေတြနဲ ့ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာရိုက္ခတ္ ၿဖစ္ပ်က္ေနၿပီးမွ တဆက္ထည္း “လင္း” ေနသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္<br />ေနတာေလ..၊ အမွန္က အဲ ့ဒီထဲမွာ ၿဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္ စ,တဲ ့အေဟာင္းအေဟာင္းေတြကို အစားထိုးေနတဲ ့<br />အသစ္သစ္ေတြ အမ်ားၾကီး... ကို ၿဖစ္ပ်က္ေနတာ၊ သာမန္မ်က္ေစ ့နဲ ့ မၿမင္ႏိုင္ပဲ ဥာဏ္မ်က္ေစ ့နဲ ့မွ ၿမင္ႏိုင္သိ<br />ႏိုင္တဲ ့ ဝိပႆနာ အလုပ္ ၊ ၿဖစ္ပ်က္အလုပ္ကို ... အဲ ့လို ဥပမာေတြနဲ ့ အနီးစပ္ဆံုး ခိုင္းႏိႈင္း ရွင္းၿပခဲ ့တာ ... ”<br />“ ဒါဆို .. အသက္ရႈတာကေရာ .. ”<br />“ အဲ ့ဒီ အာနာပါနက တကယ္ေတာ ့ သမထ အုပ္စုဝင္အလုပ္တစ္ခုပါပဲ၊ ဒါန၊သီလ၊ အာနာပါနဘာဝနာအလုပ္<br />ေတြက ေကာင္းတဲ ့ သမထအလုပ္ေတြ ဆိုေပမယ္ ့ သံသယာအတြက္၊ အနီးစပ္ဆံုး မၾကာခင္ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />ရင္ဆိုင္ရေတာ ့မယ္ ့ ေသလြန္ၿပီး ဒုတိယဘဝ ေရာက္ရ၊ လားရမဲ ့ လားရာဂတိေတြအတြက္ လံုးလံုး စိတ္ခ်လို ့<br />မရ ေသးတဲ ့ အလုပ္ေတြမို ့လို ့ပါ ... ”<br />“ ဒီအလုပ္ေတြရဲ ႔ အက်ိဳးေပးကေတာ ့ လုပ္သေလာက္၊ ထက္သန္သေလာက္ အက်ိဳးေပးမယ္ ့ အဖို ့ရွိေပမယ္ ့<br />ေနာက္ဘဝ လူ၊ နတ္ၿပန္ၿဖစ္ပါမွ အက်ိဳးေပးခြင္ ့ ၾကံဳမွာပါ ... ”<br />“ တကယ္လို ့ .. လူမၿဖစ္ဖူးဆိုရင္ေရာ ... ”<br />“ ေဒၚၾကယ္.. တကယ္မလို ့နဲ ့၊ ၿဖစ္ကိုမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ လက္သည္းခြံေပၚက ေၿမမႈန္ ႔ေလးနဲ ့ ဒီပထဝီေၿမၾကီးပမာဏ<br />ကို ႏိႈင္းၿပခဲ ့တဲ ့ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ လူ ့ဘဝ ရခဲတဲ ့ ဥပမာကို မေမ ့နဲ ့ေလ ”<br />“ ဟင္ ... ဒါဆို ၊ ေဝၚတို ့ အခု အသက္ရႈေနတဲ ့ ... ”<br />“ ေန .. ေနပါအံုး ....၊ ေဒၚၾကယ္ရယ္..၊ ဆက္ေၿပာပရေစ၊ အာနာပါန အလုပ္က စကၠန္ ့ေလာက္ေတာင္မၿငိမ္လြန္း<br />တဲ ့ စိတ္ကေလးကို ခ်ဥ္တိုင္မွာ ၿငိမ္ေအာင္ခ်ဥ္တဲ့ သမထအလုပ္ေလ၊ သိပ္လုပ္သင္ ့တာေပါ ့၊ စိတ္ၿငိမ္သြားၿပီး<br />ၾကည္လင္ေနမွ ပထမဆင္ ့ ေအးခ်မ္းေနမွာေလ၊ အဲ ့လို ၿငိမ္ၿပီးေအးခ်မ္းေနပါမွ ခုန ဥာဏ္စခန္း ၿဖစ္တဲ ့ ၿဖစ္ပ်က္<br />ဝိပႆနာရႈ ႔တဲ ့ဖက္ကို ၾကည့္ရ၊ သိရ မွာ ၊ သမထ အားေကာင္းမွ ရႈ ႔လို ့ပိုေကာင္းတဲ ့ သေဘာဆိုပါေတာ ့ ၊<br />ဒါေပမယ္ ့ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ လူဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ေလာက္က အဲ ့ဒီသမထအလုပ္ဖက္မွာပဲ အား<br />သန္ေနၾကၿပီး၊ ဝိပႆနာဘက္ကို မကူးၿဖစ္ခဲ ့ၾကတာ မ်ားပါတယ္တဲ ့ ”<br />“ ဟုတ္လား ... ဘာၿဖစ္လို ့လဲ .. ”<br />“ ဝိပႆနာက ဥာဏ္စခန္း၊ ပညာစခန္း ၿဖစ္ေနလို ့ပဲတဲ ့၊ ခက္တယ္လို ့ ဆိုခ်င္တာေနမွာ..၊ သမထအလုပ္ေတြနဲ ့<br />ဟိုး... ၿဗဟၼၿပည္ထဲထိ ေရာက္ႏိုင္ေပမယ္ ့၊ သမထလမ္းနဲ ့ေတာ ့ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္၊ နိဗၺာန္ ကို မရႏိုင္၊ မေရာက္ႏိုင္ဘူးလို ့ ဆိုတယ္..၊ ဝိပႆနာအလုပ္ ဘုရားတို ့ ေလွ်ာက္ခဲ ့ လုပ္ခဲ ့ လုပ္ေစခ်င္တဲ ့ အလုပ္မွသာလွ်င္<br />မဂ္၊ ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္ကို ရႏိုင္၊ ေရာက္ႏိုင္္တယ္လို ့လည္း ဆိုထားတယ္ ေဒၚၾကယ္ရ ... ”<br />“ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ေလ .. သမထ အလုပ္ကိုမလုပ္ပဲ ဝိပႆနာကို တိုက္ရိုက္ရႈ ႔လို ့လည္း ရတယ္တဲ ့၊<br />မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အဲ ့ဒီနည္းနဲ ့ ဝိပႆနာအလုပ္လုပ္တာကို ပိုၿပီး အားေပးေတာ္မူခဲ ့တယ္ဆိုပဲ ”<br />“ ဘယ္လိုနည္းမို ့လို ့လဲ ... ”<br />“ တရားနာရင္း သစၥာေလးခ်က္ ၿပီးေအာင္ တစ္ပါးေသာအာရံုေတြကို မပ်ံ ႔လြင္ ့ေစပဲ နာေနတဲ ့တရားမွာပဲ စူးစူး<br />စိုက္စိုက္ နာယူေနတတ္တဲ ့နည္းပါပဲ .. ”<br />“ ဟင္ ... လြယ္ပါ ့မလား၊ ဒီေလာက္ ...”<br />“ ၿဖစ္ႏိုင္လို ့ ၿဖစ္ခဲ ့လို ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက တိုက္တြန္းေတာ္ မူေနတာေပါ ့၊ ဘုရားဇာတ္ေတာ္ေတြမွာ<br />တရားတစ္ပြဲၿပီးသြားတိုင္း လူေပါင္းသိန္းနဲ ့ခ်ီၿပီး မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ေတြ ရ ရင္း ေသာတပန္တည္သြားၾကတယ္<br />လို ့ အခိုင္အမာ ၿပဆိုထားၾကတာပဲ .. ”<br />“ ပါရမီ ပါၾကလို ့ေနမွာပါ .. ”<br />“ မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ .. တကယ္ေတာ ့ ပါရမီဆိုတာလည္း အေလ့အက်င့္ တစ္ခုပါပဲ၊ ေဟာတဲ ့ပုဂၢိဳလ္ဘက္ကလည္း<br />ရုပ္၊နာမ္ေတြေပၚမွာ စြဲကပ္ေနတဲ ့ “ ငါ ” ဆိုတဲ ့ ဒိတၳိ အယူကို ခြာႏိုင္ေအာင္ ေဟာသလို၊ နာသူဖက္ကလည္း<br />အဲ ့ဒီ သစၥာတရားေတြကို စူးစူးစိုက္စိုက္ပဲ နာၾကားေနရင္ ၿပီးတာပဲ ...၊ ကဲ .. ဒါဆို၊ ေဒၚၾကယ္ ့ တစ္သက္မွာ စိတ္<br />ရွင္းရွင္း ေၿဖာင္ ့ေၿဖာင္ ့ နာခဲ ့ဘူးတဲ ့ တရားတစ္ပြဲေလာက္ရွိခဲ ့ဘူးလို ့လား ”<br />“ ကိုေက်ာ္ေနာ္ ... ” ဟု သူေၿပာၿပီး စားပြဲေပၚရွိ ဆလင္းဘတ္အိပ္ၾကီး၏ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင္ ့ေနသည္။<br />ၿပီး ... မ်က္မွန္ကို ၿဖဳတ္၍ ဆလင္းဘတ္အိပ္ၾကီးထဲမွ တတစ္ရႈးစ ကိုထုပ္ရင္း သုတ္ေနသည္။<br />“ ဟား.... ေဒၚၾကယ္လည္းၿပန္ရအံုးမယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၿပန္ရအံုးမွာပါလား ... ”<br />“ အင္းေလ.. ေဝၚတို ့အားလံုး အခ်ိန္တန္ အိမ္ၿပန္ရမွာပဲ မဟုတ္လား ... ”<br />သူ ကပင္ဆက္ၿပီး ...<br />“ ေတြးရင္း ..၊ ၾကံ ရင္း ..၊ ေၿပာရင္း ..၊ ဆိုရင္း ... နဲ ့ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားၿပန္ၿပီေလ ကိုေက်ာ္ရဲ ႔ .. ”<br />“ အမယ္ ... သံေဝဂ ရ, လာၿပီ ဆိုပါေတာ ့ .. ”<br />“ လွ်ာရွည္ၿပန္ၿပီ ေနာ္ ...”<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္အၿပင္ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ သူ ့ဆိုင္ကယ္ေလးကို အသာတြန္း၍ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ခ် ေပးလိုက္<br />သည္။ သူ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လိုက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့၍ ေၿပာသည္။<br />“ အင္း .. ကိုေက်ာ္လည္း စာေတြ ေတာ္ေတာ္ဖတ္၊ တရားေတြ ေတာ္ေတာ္ နာ ၿဖစ္ပံုရတယ္ ၊ အသိနဲ ့ အက်င္ ့<br />ေရာ တစ္ထပ္ထည္း က် ေနၿပီလား ”<br />“ မက်ေသးဘူးေလ ..”<br />“ ဟင္ .. ဒါဆို ဘာလို ့ ဘေလာ ့ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေရးေနလဲ ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ .. ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ သိ သေလာက္ေလးေတြကို ၿပန္မွ်တဲ ့ သေဘာ ေဆြးေႏြးတဲ ့သေဘာပါ၊ သူမ်ားကို ေၿပာေနၿဖစ္<br />ေတာ ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း မေမ ့ေတာ ့ဘူးေပါ ့ေနာ္... ”<br />“ အင္း... ေဝၚ တို ့လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေတြ ႔ဘို ့မလြယ္ဘူးေလ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေမးခ်င္တာက ... ဒါန၊ သီလ၊<br />ဘာဝနာ အလုပ္၊ သမထ အလုပ္ေတြရဲ ႔ ကုသိုလ္အက်ိဳးေပးေတြက ေနာက္ဘဝ ခံစားစံစားရဖို ့ မေသခ်ာဘူး<br />ဆိုရင္ ....”<br />“ အနည္း ဆံုး လူၿပန္ၿဖစ္မွ ေပါ ့ ... ”<br />“ သိပ္မရွင္းဘူး ... ကိုေက်ာ္ ... ”<br />“ အဟဲ ... ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေရးမယ္ေလ၊ ကိုယ္တိုင္ လည္း နားလည္ေအာင္ ဖတ္ရ၊ နာရအံုးမယ္ေလ ..”<br />“ ကဲ ကဲ ... ၿပီးေရာ၊ ေဝၚ ... သြားေတာ ့မယ္ေနာ္ ... ”<br />“ အင္းအင္း ... ဘိုင္ ... ”<br /><br />သူ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေလကာမွန္ကို ဆြဲ ခ် လိုက္သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ရွိရာသို ့ ထြက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။<br />ဖားေအာ္သံ တို ့ ၾကားေနရၿပန္သည္။ တိုင္ဖုန္း ထြက္သြားေပမယ္ ့ မိုးက မကုန္ခ်င္ေသးပါ ။<br /><br />ေအာ္ ... ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ေၿပာဖို ့ တစ္ခု ေမ ့သြားၿပန္သည္။<br />ေနာက္ဘဝ လူ ၿပန္ၿဖစ္ဖို ့ ....။<br /><br /><br />.......................................................................................................<br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /><br /><br /><br />္ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-27769328265599234372011-06-27T17:03:00.000+08:002011-07-02T17:43:37.917+08:00ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၁ )ယခုႏွစ္ ေႏြရာသီက မႏွစ္ကထက္ ပိုၿပီးပူလြန္းသည္ဟု ထင္ပါသည္။<br />ပူတာမွ ကြ်တ္ကြ်တ္ေနေအာင္ကို ပူပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလတို ့ပါ ညိမ္ေနေတာ ့ တၿမိဳက္ၿမိဳက္နွင္ ့ေခြ်းသီး<br />တို ့ေတာင္ က်လာရပါသည္။ ကြ်န္းမၾကီးေပၚ ၿဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာမည္ ့ ဟန္ၿပင္ေနေသာ တိုင္ဖုန္းတို ့သည္<br />လည္း ဟန္ေရးၿပ၍သာ ေဝ ့ဝဲ လြင့္ပ်ယ္သြားၿမဲ ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ တိုင္ဖုန္းေဝးေတာ ့ မိုးပါ ေၿပးေလသည္။<br /><br /><div style="text-align: left;">သည္ေန ့ေတာ ့အခန္းထဲရွိမေအးႏိုင္ေသာ အဲယားကြန္း၏ ေရွ ႔ဇကာကို ၿဖဳတ္ၿပီး ၾကည္ ့မိသည္။ မဲညစ္ညစ္ဖံုတို ့<br /></div>ၿဖင့္ အေထြးလိုက္၊ အထပ္လိုက္ ကပ္ေနေသာဇကာကို ၾကည့္မိၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့အဆုပ္ သည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ား<br />စြာအေငြ ႔ေတြ ၊ ဖံုေတြ အထပ္ထပ္ႏွင္ ့ ညစ္ပတ္ေနေတာ ့မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေတာင္ ေဆးလိပ္ႏွင္ ့အရက္<br />မေသာက္မိသည္မွာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိခဲ ့ၿပီ။ ဆက္တိုက္သာ ေသာက္သံုးခဲ ့ပါက ယၡဳေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ့္<br />အဆုပ္သည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေၿမၾကီးထဲ ေရာက္၍ ေၿမစာေၿမခဲ ၿဖစ္ေလာက္ၿပီဟု ေတြးမိပါသည္။<br /><br />လူတစ္ေယာက္ကို ေၿမၿမဳပ္ပါက ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေၿခာက္ႏွစ္အတြင္း ေၿမမႈန္ ့ဘဝ ေရာက္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။<br />ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးသည္ တစ္ေန ့ေၿမၾကီးၿဖစ္မည္ ့ ေၿမၾကီးမ်ိဳးေတြၿဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေအာ္..<br />သည္လိုဆိုေတာ ့လည္း ကိုယ္ရွင္စဥ္ ရွိစဥ္က ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြးေခၚခဲ ့ေသာ ေလာကကို အက်ိဳးၿပဳဖို ့၊<br />ကိုယ့္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္မရွိေတာ ့ရင္ပဲ မၿဖစ္ေတာ ့သလို “ ... ရ အံုးမယ္ ” ဆိုေသာ ကိစၥ၊ ဝိစၥ ေတြႏွင္ ့<br />ဘယ္ေတာ ့မွ မအားခဲ ့ေသာ ကိုယ္က၊ တကယ္ ကိုယ္မရွိေတာ ့လည္း ေလာကၾကီးက ဒီအတိုင္းပဲ မထူးၿခားစြာ<br />ဆက္လက္လည္ ပတ္ေနအံုးမွာပါပဲ.. ဟု စဥ္းစားမိရင္း အဲယားကြန္းဇကာကို ေရပန္းေအာက္သို ့ထိုးထည္ ့ၿပီး<br />ေဆးေၾကာလိုက္မိသည္။<br /><br />ဇကာကို ေဆးၿပီးေတာ ့ ေနပူလွန္းရသည္။ အပူခ်ိန္က ၃၂ ဆိုေတာ ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဆို ေၿခာက္ေလာက္<br />ၿပီ၊ သည္ည ေတာ ့ အဲယားကြန္းေလး ေအးေတာ ့မည္ဟု ေတြးရင္း မမေရႊစင္၏ နိဗၺာန္သြားေတာလား( ၃ ) မွ<br /><div style="text-align: left;">ကိုစိန္ရိုး၏ ကြန္ ့မန္ ့ ကို ဝင္ဖတ္ဖို ့ စက္ေရွ ႔ထိုင္ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့ည က“ လာဖတ္အံုး ” ဟု မမေရႊစင္က လွမ္း<br /></div>ေၿပာ၍ သူ ့ ကြန္မန္ ့ကို ခဏ ေၿပးဖတ္မိရင္း ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္ၿမင္ထင္ေနမိတာေလး ၿပန္ေရးခ်င္လာသည္ ့<br />အတြက္ စာၾကမ္းအၿဖစ္ သတိၾကီးစြာ စ, ေရးမိခဲ ့ပါသည္။<br /><br /><div style="text-align: left;">အစ ကေတာ ့ မွားမွာစိုး၍ .. မွ စ, ပါသည္။ မမေရႊစင္က သူရိပ္သာဝင္စဥ္က အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို<br /></div>ဓါတ္ပံုေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာၿဖင္ ့ နိဗၺာန္သြားေတာလား ၁, ၂, ၃, ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ေရးသားလာခဲ ့တံုးက<br />ကြ်န္ေတာ္လည္း အစဥ္အတိုင္း ဝင္ဖတ္လာရင္း ေနာက္ဆံုး ( ၃ ) မွာ ကိုစိန္ရိုး၏ ကြန္မန္ ့ႏွင္ ့ ဆံုဆည္းမိပါ<br />ေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္က မမေရႊစင္ ရိပ္သာမဝင္မီကတဲက မထိုင္ခင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေအာင္ အရင္ေလ ့လာပါအံုးဟု<br />မွာလိုက္ပါသည္။ သူက သူ ့ဘဝတြင္ ပထမဆံုးဝင္ဘူးၿခင္း ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က<br />လည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးႏွင့္ပဲ အားေပးမိပါသည္။ ရိပ္သာတစ္ခါဝင္ဖို ့ဆိုသည္မွာ တရားတစ္ပြဲ သြားဖို ့ၿပင္ရသလို<br />အေတာ္မလြယ္သည္ ့ကိစၥၾကီးတစ္ခု ၿဖစ္ေနသည္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးသည္ ့ ခရီးအဆင္ ့ဆင္ ့ကို ရုတ္တရက္<br />ထ,၍ သြားႏိုင္ၾကေပမယ္ ့ တရားတစ္ပြဲ၊ ရိပ္သာတစ္ခါ ဝင္ဖို ့ၾကေတာ ့ ၿပင္ရ၊ ဆင္ရ၊ အခ်ိန္ယူရ ႏွင္ ့ ကုန္းထ<br />ရုန္းထေနရသည္မွာ အေတာ္ ့ကို မလြယ္လြန္းသည္ ့ကိစၥၾကီးၿဖစ္ေနလို ့ပါပဲ ။<br /><br />ကိုယ္ ့ေရးဘက္ စီနီယာလည္းၿဖစ္ လူတကာတို ့ လုပ္ႏိုင္ခဲသည္ ့အလုပ္ကို လုပ္မည့္သူလည္း ၿဖစ္ေနေတာ ့ သူ<br />မသြားမီ ညအထိ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လွ်ာရွည္ေနမိသည္။ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို ကြ်န္ေတာ္လည္း<br />တစ္ခ်ိန္က သူ ့လိုပဲ ကုန္းထ, ရုန္းထ ၿပီး ရိပ္သာတို ့သို ့ ေၿပးခဲ ့ဘူး၍ ၿဖစ္ပါသည္။ ရိပ္သာတို ့ဟု ဆိုလိုက္ရသည္<br />မွာ သံုးေနရာ၊ သံုးဌာန သို ့ စဥ္တိုက္၊ ဆက္တိုက္ လိုက္ခဲ ့၊ ေရာက္ခဲ ့ဖူးေသာေၾကာင္ ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />ပထမဆံုးဝင္ခဲ ့သည္ ့ရိပ္သာက ဥိးဂိုအင္ကာ ၿဖစ္သည္။<br />ဒုတိယ ဝင္ခဲ ့သည္က ေရႊဥမင္ေတာရ ၿဖစ္သည္။<br />တပ္တိယ ဝင္ခဲ ့သည္က ပိုင္းေလာ ့ဆရာေတာ္ အရွင္ေဇယ်ာပဏၰိတ၏ မိုးညွင္းသိဂႌေက်ာင္းတိုက္ၿဖစ္သည္။<br />ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းက ေတာင္ေၿမာက္လမ္းစံုနားတြင္ရွိပါသည္။ ဆရာေတာ္ကေတာ ့ ထိုင္ဖို ့ကို အရင္<br />တိုက္တြန္းေတာ္မမူပဲ သိေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ငါးရက္လံုးလံုး ပရိုဂ်က္တာၾကီးထိုးၿပၿပီး အဆင့္ဆင့္ ရွင္းၿပ<br />ခဲ ့ပါသည္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းၾကီးအေၾကာင္းႏွင္ ့ ခႏၶာငါးပါးအေၾကာင္းတို ့ကို သိေအာင္ သင္ေပးခဲ ့ပါသည္။<br />ကိုယ္ ့ဘာသာအေၾကာင္း စ,တင္ စိတ္ဝင္စားလာသူမ်ားႏွင္ ့၊ ကိုယ္ ့အတြက္ ကိုယ္တကယ္ပင္ ၿပင္ဆင္ေတာ ့<br />မည္ ့ သူမ်ားအတြက္ အလြယ္တကူ သိႏိုင္ခဲလွေသာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ရပ္လံုး၏ အေၿခခံ အေၾကာင္းအရာမ်ား<br />ၿဖစ္ပါသည္။ မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနေသာ ခႏၶာငါးပါးဆိုသည္မွာလည္း အေမက ေမြးထုပ္ေပးထားေသာ အခ်ိန္<br />ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ခန္ ့ရွိ ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို မဆိုလိုပဲ မ်က္ေစ ့တစ္မွိတ္၊ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ အတြင္းမွာပင္ ၿဖစ္ပ်က္<br />ေၿပာင္းလဲေနေသာ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ နမ္၊ ရုပ္တို ့၏ သေဘာတို ့ကိုသာ ဆိုလိုေၾကာင္း မွတ္သားမိခဲ ့ရပါ၏။<br /><br />မမေရႊစင္က သူ ့ဘဝမွာ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို တရား နာဖူးပါသည္ဟု ေၿပာသည္။ ဒီေနရာတြင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္<br />ႏွင္ ့ တူပါသည္။ ၾကံဳမွ နာ ဖူးသည္ဆိုေတာ ့လည္း တစ္ခါၾကံဳဖို ့အတြက္ တရားပြဲကၾကံဳေပမယ္ ့ ကိုယ္က မၾကံဳႏိုင္<br /><div style="text-align: left;">သည္က ခပ္မ်ားမ်ား ဆိုေတာ ့ဘဝမွာ တရားနာၿဖစ္ခဲ ့သည္ ့ အခ်ိန္ေလးက ႏွစ္နာရီခန္ ့ရွိသည္ ့ရုပ္ရွင္ ဗီဒီယို<br /></div>တစ္ေခြ၏ ေနာက္ဆံုးပိတ္ “ ၿပီးပါၿပီ ” စာတန္း ထိုးသေလာက္ေတာ ့ ရွိႏိုင္မည္ဟု မရဲတရဲပဲ ေၿပာခ်င္ပါသည္။<br />ထိုသို ့နာခဲ ့ဖူးေသာ အခ်ိန္ေလးေတြကို ၿပန္လည္ခ်င္ ့ခ်ိန္မိၿပန္ေတာ ့ တစ္ခါဘူးမွ စိတ္ရွင္းရွင္း ၊စိတ္ေၿဖာင္ ့<br />ေၿဖာင္ ့စိတ္ေအးေအးၿဖင္ ့ နာခဲ ့ဘူးေသးတာ မရွိသေလာက္ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါသည္။ နားက ေထာင္မိေနသေလာက္<br />စိတ္က ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ေနခဲ ့ပါသည္။ သည္ေတာ ့ တရားပြဲ ၿပီးေတာ ့လည္း သိသလိုလို၊ လိုလို ႏွင္ ့ပဲ<br />ဒံုရင္း ၿပန္ေရာက္၍ မူလထံုးစံအတိုင္း စိတ္ေရာင္စံု၊ အေတြးေရာင္စံု၊ ေဇာေရာင္စံု တို ့ၿဖင္ ့ပဲ ၿပန္လည္လံုးပန္းမိ<br />ရင္း ဘဝရဲ ႔ အခ်ိန္ေတြကို အဖန္ဖန္ကုန္ဆံုးေနေစခဲ ့ၿပန္ပါသည္။<br /><br />တရားထိုင္ရၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့ အရင္ဆံုး ထူေထာင္ရသည္ ့ ကမၼဥာန္းမွာ ထြက္ေလ၊ ဝင္ေလ တို ့ကို သတိကပ္ၿပီး<br /><div style="text-align: left;">ေစာင္ ့ၾကည္ ့ရႈ ႔မွတ္ေနရသည္ ့ အာနာပါန ကမၼဌာန္း ၿဖစ္ပါသည္။ တစ္သံသယာလံုး ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ<br />စကၠန္ ့ေလးေတာင္ မၿငိမ္ခဲ ့ေသာ စိတ္ကေလးကို ခ်ဥ္တိုင္ၿဖစ္ေသာ ႏွာသီးဝ၊ ႏွာသီးဖ်ားကေလးတြင္ စ, တင္<br />ခ်ဥ္ေႏွာင္ရန္ ၾကိဳးစားရသည္ ့အလုပ္ၿဖစ္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုး လုပ္ကာစက အေတာ္ ့ကို မလြယ္ေပမယ္ ့ ရိပ္သာ<br />ဝင္လာကတည္းက သိခ်င္ စမ္းခ်င္စိတ္ ၿပင္းၿပင္းၿပၿပၿဖင့္ တက္ၾကြေနေသာ စိတ္ဆႏၵတို ့ ဦးေဆာင္ေန၍ မၾကာ<br />ေသာ အခ်ိန္တြင္းမွာပင္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္အာရံုတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွာသီးဝ၊ ႏွာသီးဖ်ားေလးမွာ<br />ပင္ ခ်ဥ္ေႏွာင္မိေလေတာ ့သည္။ နားတို ့က ဝန္းက်င္မွ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ကို ၾကားေယာင္ေနေသးေသာ္လည္း<br />မွိတ္ထားမိေသာ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွာသီးဖ်ားရွိ ေခြ်းေပါက္ကေလးေတြမွာ ေခြ်းသီးေလးေတြ<br />သီးေနတာကိုေတာင္ ၿမင္ေယာင္ေနသလို ၿဖစ္လာခဲ ့ပါသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးရွိ အာရံုတို ့ ၿငိမ္စ ၿပဳလာၿပီး ႏွာသီး<br />ဝ၊ ႏွာသီးဖ်ားတို ့ကို တြန္းတိုက္၍ ဝင္ထြက္ေနေသာ ဝင္ေလထြက္ေလတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ နားထင္ႏွစ္ဖက္မွာပါ<br />လာေရာက္ ရိုက္ခတ္မည္ဟီးေနသလို ၿဖစ္လာခဲ ့ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေသာ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အက်ယ္ဆံုး ၾကား<br />ေနရသည္ ့ အသံတို ့ၿဖစ္လာသည္။မၾကာခင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေပါက္ကြဲေတာ ့မည္ ့ေဝဒနာ “ အၿဖစ္ ” တို ့ မေပၚလာ<br />မီ အရင္ဆံုး ေအးခ်မ္းသြားသည္ ့ အၿဖစ္ကေလး ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဆက္လက္ ေၿပာၿပပါအံုးမည္။<br /><br />အထက္က ေၿပာခဲ ့သလို ရိပ္သာ သံုးခါ ေၿပာင္းခဲ ့ရၿခင္းမွာ မေက်နပ္၍ ၿဖစ္ပါသည္။<br /></div>ဘာၿဖစ္လို ့ မေက်နပ္ရပါသနည္းဆိုေသာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုက ဥာဏ္အားအလြန္နဲေသာေၾကာင္ ့ဝိပႆနာအလုပ္<br />စခန္း၏ ပင္မ မဏၰိုုဳင္ၿဖစ္ေနေသာ ၿဖစ္ၿပီးတိုင္း ၿဖစ္သမွ်တိုင္း ပ်က္ရသည္၊ ပ်က္သည္ဆိုသည္ ့ “ ၿဖစ္၊ပ်က္ ”ကို<br />နားမလည္ ႏိုင္လြန္းေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ ။ ကြ်န္ေတာ္က သာမာန္ လူၿပိန္းတစ္ေယာက္လဲၿဖစ္ေနသည္ကိုး။<br /><br /><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;">မ်က္ေစ ့တို ့စံုမွိတ္၊ ခါးကို ခပ္ေၿဖာင့္ေၿဖာင္ ့ေလးထားၿပီး အသက္ရႈေနတာေလးကို သတိကပ္ေပးေနရင္းက မၾကာေသာအခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ခႏၶာအိမ္တစ္ခုလံုး ေနရာအႏွံ ႔ ရြရြမြမြေလးေတြ ၿဖစ္လာၿပီး<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ခါးရိုးတစ္ေလွ်ာက္ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင္ ့ နာက်င္ကိုက္ခဲသည္ ့ေဝဒနာတို ့ထိုးတက္လာပါေတာ ့သည္။<br />ေဝဒနာတက္သည္ဟုလည္း သံုးႏႈန္းၾကပါ၏။ ထိုမွတစ္ဆင္ ့ တင္ၿပင္ေခြထားမိေသာ ေၿခသလံုးအစံုကိုပါ<br />ကူးစက္လာေတာ ့သည္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆိုးဝါးပါသနည္းဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ့အရိုးေတြ အကုန္လံုး<br />မီးေလာင္ေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းၾကီးေတြလို ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ အေငြ ႔ေတြ ထြက္လုမတတ္ ေလာင္ၿမိဳက္<br />လာသည္ ့ ေဝဒနာၿဖစ္ပါသည္။ ထိုထို အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ၿဖစ္လာေသာ ေဝဒနာ အၿဖစ္မ်ားကို ပ်က္ပါသည္၊ ပ်က္ေန<br />ပါသည္ဟု “ အပ်က္ ” ရႈ ႔ ရသည္ ့အခ်ိန္အခါပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ တစ္ၿခားသူေတြေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့<br /></div>အဖို ့ေတာ ့မပ်က္သည္ ့အၿပင္ တိုး တိုး လာခဲ ့ရသည္။ ၾကာလာေတာ ့ နာလာသည္ ့ခါးက မီးေလာင္ေနသည္ ့<br />ထင္းေခ်ာင္းၾကီးလို မီးခိုးတို ့ထြက္မတတ္ ပူၿပင္း လာရပါေတာ ့သည္။ မပ်က္ပဲ တိုးလာသည့္ အၿဖစ္မ်ားေၾကာင္ ့<br />ေဇာေခြ်းတို ့ေတာင္ ၿပန္လာခဲ ့ရပါသည္။ စ, ထိုင္စဥ္က အာနာပါန အလုပ္ကေလးၿဖင္ ့ ထူေထာင္ထားခဲ ့ေသာ<br />သမာဓိအား ( သမထ ) အားေလးေတာင္ ပ်က္ခ်င္၊ လြင့္ခ်င္လာခဲ ့သည္။ မခံစားႏိုင္လြန္း၍ စိတ္တို ့ ေလွ်ာ ့လိုက္<br />ၿပီး ခ်က္ၿခင္း ထ, ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္၊ ၿဖဳတ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္တို ့ေပါက္လာခဲ ့သည္။ ေရွ ႔မွ ကမၼဌာန္းဆရာ၏ ၿဖစ္<br />လာသမွ်၊ တက္လာသမွ် ေဝဒနာေတြကို အပ်က္ပဲ၊ ပ်က္သြားၿပီပဲ ဟု ရႈ ႔ေနပါ၊ သိ ေပး ေနပါ .. ဟူေသာ သတိေပး<br />သံကိုေတာင္ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္ ၿဖစ္ေနရရင္း၊ ငါေယာကၤ်ားပဲ .. သူမ်ားရရင္ ငါလည္း ရ, ရမယ္ဟု<br />ေဇာစိတ္တို ့ၿဖင္ ့ ပိုင္းၿဖတ္ရင္း အခ်ိန္ေစ ့ေအာင္ ဆက္လက္ ေပထိုင္ပစ္လိုက္ပါသည္။ အသက္ရႈသံတို ့လည္း<br />ၿပင္းသည္ထက္ ၿပင္းထန္လာပါသည္။ ရင္ခုန္သံတို ့ ၿမန္ခဲ ့ပါသည္။ ေအးခ်မ္းမႈကို တိုက္ပြဲတစ္ပြဲလို ဆင္ႏႊဲ၍ ရွာခဲ ့<br />မိၿခင္းပဲၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />မည္မွ် ၾကာသြားသည္မသိ။<br />ကမၼဌာန္းဆရာ ၿဖစ္သူ၏ “ ကဲ .. ေယာဂီတို ့..၊ အခ်ိန္ေစ ့ၿပီ၊ ၿဖဳတ္လို နားလိုက နားႏိုင္ၿဖဳတ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ ” ဟူေသာ<br />အသံ ၾကားမွ သတိတို ့ၿပန္လည္ခဲ ့ပါသည္။ အသိစိတ္တို ့ ခဏ ကြာသြားသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ ့ဝမ္းသာ<br />အားရၿဖင့္ ထ, ဘို ့လုပ္သည္။ ရုတ္တရက္ ထ, မရပါ။ တင္ၿပင္ေခြ အေနအထားႏွင့္ပဲ လႈပ္မရေတာ ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။<br />အထူးသတိထားၿပီး စိတ္အာရံုတို ့ကို ေၿခသလံုးေၾကာတို ့ထံ သတိၿဖင့္ ပို ့လႊတ္ရင္း ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းပဲ စ,လႈပ္<br />ၾကည္ ့ရပါသည္။ ေအးစိမ္ ့သြားသလို ၿဖစ္ရသည္။ ထံုနာ၊ က်င္နာ ၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္သည္။<br /><br />အမွန္က ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာအိမ္ၾကီး၊ အေမေမြးေပးထားသည့္ အခ်ိန္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့စီးသည့္ ကိုယ္ေကာင္ၾကီးေပၚ<br />တြင္ ၿဖစ္ေပၚခဲ ့သည္ ့ ေဝဒနာစံုတို ့က တကယ္ပင္ ရႈ ႔မွတ္ေနရင္း ေပ်ာက္ကင္း သက္သာ သြားသည္မဟုတ္ပဲ<br />အခ်ိန္ၾကာၿမင္ ့စြာၿဖင္ ့ အာရံုေၾကာတို ့ကို အတင္းဇြတ္ဖိထိုင္ထားခဲ ့ၿခင္းေၾကာင္ ့ ထံုက်င္ၿပီး ခဏ ေပ်ာက္သြား<br />သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အမွန္က ဘယ္ေဝဒနာမွ မေပ်ာက္ခဲ ့ပါ။ ေဝဒနာမွန္သမွ် ရွိၿမဲ ရွိေနသည္သာ<br />ၿဖစ္သည္။ ထိုေဝဒနာတို ့က အၾကိမ္ၾကိမ္ ထိုင္လိုက္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ တက္ ေနခဲ ့ရသည္။ ဤသို ့<br />လုပ္ပါ ၿဖစ္ပါမ်ားလွ်င္ ေလၿဖတ္တတ္သည္ဟုလည္း သိလာရပါသည္။<br /><br />ရိပ္သာတို ့မွ အခ်ိန္ေစ ့၍ ထြက္လာခဲ ့တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ပိန္ခ်ံဳးက် သြားခဲ ့သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္လည္း အလြန္ဥာဏ္နည္းေနသည္ဟု သံုးသပ္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင္ ့ဆိုေသာ္<br />ဝိပႆနာအလုပ္သည္ ဥာဏ္အလုပ္၊ ဥာဏ္စခန္း၊ ပညာအလုပ္၊ ပညာစခန္း သာၿဖစ္သည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင္ ့<br />ၿဖစ္သည္။ ဝိပႆနာအလုပ္သည္ ခ်မ္းသာသည္ဟု အခိုင္အမာဆိုသည္။ အားထုပ္ရင္း ဆင္းရဲေနရၿပီ ဆိုလွ်င္<br />တစ္ခုခုမွားေနေသာေၾကာင္ ့၊ ကိုယ္က အာစရိယ၏ မူကို သေဘာမေပါက္ေသာေၾကာင္ ့၊ လိုက္မမွီေသးေသာ<br />ေၾကာင္ ့ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ၿပီးမပ်က္ ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ၿဖစ္သမွ် ပ်က္ရသည္ဆိုသည္ကို<br />အၾကိမ္ၾကိမ္ေလ ့လာသင္ယူရအံုးမည္ဟုလည္း ေတြးေတာ ဆင္ၿခင္မိခဲ ့သည္။<br /><br />ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေရးဖက္စီနီယာၿဖစ္ေသာ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ ရိပ္သာဝင္ေတာ ့မည္ ဆို<br />ေသာအခါဝယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အၿဖစ္ကိုသတိရၿပီး မွားမွာစိုး၍ အေလာတၾကီး လွမ္းမွာခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္၏။<br />သေဘာမေပါက္ခဲ ့ေတာ ့လည္း ၿဖစ္သမွ်ကိုပ်က္ပါသည္ဟု မေက်မနပ္ႏွင္ ့ပင္ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံခဲ ့ရရင္း<br />ရိပ္သာတို ့ေတာင္ သံုးၾကိမ္၊ သံုးခါ ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရဖူးပါသည္။<br /><br />ယခုအခ်ိန္ထိလည္း ၿဖစ္သမွ်တို ့ ပ်က္သည္ဆိုတာကို ေက်နပ္စြာ လက္ခံႏိုင္ရန္ ဆက္လက္ ေလ ့လာေနရဆဲ<br />ၿဖစ္ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ပညာစခန္း၊ ဥာဏ္စခန္းၿဖစ္ေသာ ဝိပႆနာအလုပ္သည္ အလြန္ ့ကို ခက္ခဲနက္နဲလွ<br />ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္လို ဥာဏ္မမွီေသာ၊ အထ ေႏွးေသာ သူ မ်ား အလြယ္တကူ လက္လွမ္းလို ့ မမွီႏိုင္<br />ေသးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။<br /><br /><br />သည္ ၿဖစ္ၿပီး မပ်က္ၿခင္းမ်ားပထမဆံုးပို ့(စ) ကို အဆံုးသတ္မိခ်ိန္တြင္ ထိုင္ဝမ္ကြ်န္းၾကီးေပၚ ပထမဆံုး ထိုင္ဖုန္း<br />ဝင္သည္ ့အခ်ိန္လည္းၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။ မိုးတို ့ပါ ပါလာခဲ ့ေသာ္လည္း သံုးလေလာက္ ဆက္တိုက္ပူေနခဲ ့သၿဖင္ ့<br />အပူရွိန္တို ့က ၾကြေနဆဲ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့လည္း အဲယားကြန္းေလးေတာ ့ ဆက္သံုးရအံုးမည္ဟု ေတြးမိရင္း<br />ေဆးထားေသာ ဇကာေလးကို ၿပန္တပ္လိုက္သည္။ စဥ္းစားမိသည္က ကိုယ္ေလ ့လာမိသေလာက္ေတာ ့<br />အေခ်အေနေပးရင္ ေပးသေလာက္ အခ်ိန္ယူရင္း ဆက္ေရးၾကည္ ့အံုးမည္ ၊့ ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားေနပါသည္<br />ဆိုသည္ ့ အေၾကာင္းမ်ားပါပဲ ...။<br /><br />( အမွားတို ့လည္း ပါလာႏိုင္သလို၊ အမွန္တို ့လည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရွာခဲ ့မိေသာ ၿဖစ္ပ်က္၏<br />ကိုယ္ေတြ ႔ တစ္ခုကိုပဲ ၿပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ၿပီး ေဆြးေႏြးသည္ ့သေဘာ ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာလုပ္ၿခင္း၊<br />တတ္ေရာင္ကားလုပ္ၿခင္း တို ့ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။ အမွန္ကို တိုက္ရိုက္ေတြ ႔ခဲ ့သူမ်ား ရွိေနသလို<br />ကြ်န္ေတာ္ ့လို ဥာဏ္နဲလြန္းေသာေၾကာင္ ့ တစ္ဝဲလည္လည္ ၿဖစ္ေနရသူမ်ားလည္း ရွိေနႏိုင္သည္ဟု ထင္မိ<br />သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း သည္လို ပို ့(စ) မ်ိဳးကို မရဲတရဲၿဖင္ ့ စ, ေရးခဲ ့မိၿခင္း ၿဖစ္ပါေၾကာင္း ....။ )<br /><br /><br />...........................................................................................................................................<br /><br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /></div><br /><br /><br /><br /><br /><br /><div style="text-align: left;"><br /></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-19479276500985390732011-06-24T21:07:00.000+08:002011-06-24T21:14:25.891+08:00မ်က္ရည္မ်ားၿဖင့္ ၿပံဳးေစသူ ( ၂ )စကၤာပူသို ့ ဝင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေသာ ဗီဇာရရန္ စာရြက္စာတန္းမ်ား ေရာက္လာလွ်င္ ဧည္ ့သည္ကို<br />စကၤာပူ သံရံုးသို ့ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ပို ့ေပးရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းဗီဇာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အလည္ဗီဇာ၊ တစ္ခါ<br />တရံ သေဘၤာတက္ဖို ့ ဗီဇာမ်ား ေတာင္းေပးရသည္။ ဤကိစၥကေတာ ့ ဘုရားတ,ရသည္မွအပ ဘာမွ အႏၱရာယ္<br />မရွိပါ။ ဗီဇာေၾကး ဘတ္ငါးရာ သြင္းရသည္။ ေဖာင္ၿဖည္ ့ရသည္။ စာရြက္ စာတန္းမ်ား တင္ထားခဲ ့ရသည္။ ရက္<br /><div style="text-align: left;">ခ်ိန္းေတာင္း၍ ေစာင္ ့ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလယဥ္လက္မွတ္ အသြားအၿပန္ ဝယ္၍ တင္ၿပရသည္။ လိုအပ္လွ်င္<br />အဝင္အထြက္ရက္ကိုပါ ေလယဥ္လက္မွတ္၌ တစ္ပါတည္း တပ္ထားေပးရသည္။ ပထမေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္<br />နားမလည္ႏိုင္။ တကယ္ပင္ ေလယဥ္လက္မွတ္ ကိုယ္စားလွယ္ရံုးသို ့ သြားကာ ဝင္မည္ ့ရက္၊ ထြက္မည္ ့ရက္ကို<br /><div style="text-align: left;">ကပ္လာခဲ ့၏။ ေနာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက ထိုသို ့ လုပ္ရန္မလိုေၾကာင္း ရွင္းၿပသည္။ ေလယဥ္လက္မွတ္<br />ေပၚ၌ ကပ္ေသာ စီးမည္ ့ရက္မ်ားအတြက္ စေတကာဝယ္၍ ကိုယ္လိုသည္ ့ ရက္ကို ကပ္လိုက္ရံုသာဟု အၾကံ<br />ေပးလာသည္။ သို ့မွသာ ဗီဇာရမည္ ့ရက္ႏွင္ ့သြားမည့္ရက္ ကြာဟေနလွ်င္ လက္မွတ္ကို ၾကိဳတင္ခရီးစဥ္<br />ေၿပာင္းေရႊ ႔ရန္ လုပ္စရာ မလိုေတာ ့ဟု သိလာရသည္။<br /><br />ဘန္ေကာက္ရွိ စကၤာပူသံရံုးမွ တာဝန္က်သူ ေဒၚဂ်မ္းဘံုမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညီအစ္ကို၏ မဟာၿပိဳင္ဘက္ၾကီး<br />ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ အေဟာက္၊ အေငါက္ အလြန္ၾကမ္းသည္ ့အၿပင္ ေတာ္ရံုတန္ရံု သူ ့ဘာသာ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး ဗီဇာ<br />မေပးပဲ ၿပန္လႊတ္တတ္သည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ေဒၚဂ်မ္းဘံုဟု အမည္ေပးထားေသာ ထိုင္းအေဒၚၾကီး ၿဖစ္၏။<br /><br />ဤေနရာ၌ စကၤာပူ လ.ဝ.က ၏ ႏိုင္ငံၿခားဆက္ဆံေရးကို ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာခဲ ့သည္။<br />စကၤာပူ လ.ဝ.က သည္ အာရွသား ပီသစြာၿဖင္ ့ အေနာက္ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ားအေပၚ တြင္ လြန္ကဲစြာ တာဝန္<br />ေက်လ်က္၊ အေရွ ႔ေတာင္အာရွသားမ်ားအေပၚ၌ တင္းက်ပ္လြန္းေသာ လူဝင္မႈဥပေဒကို ၿပထားရွာသည္။<br />ဘန္ေကာက္ရွိ စကၤာပူ သံရံုးသည္ အာရွႏိုင္ငံသားမ်ား အဓိက ဝင္ထြက္ရာ ဌာနတစ္ခုၿဖစ္သည္။ ထိုေနရာမ်ိဳး<br />တြင္ အေပါက္ဆိုးဆိုး၊ သေဘာဆိုးဆိုး၊ မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုး အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို အာဏာ အၿပည့္ေပးထားၿခင္းၿဖင္ ့<br />ေတာ္တန္ရံု ဗီဇာလိုခ်င္သူမ်ား တပ္ေခါက္ရေလ၏။<br /><br />ထို တပ္ေခါက္ရသူမ်ားၾကားတြင္ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္သူက ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုပင္ ၿဖစ္သည္။ သူ ့ဝါဒက ရွင္းသည္။<br />မရမခ်င္း ဝါဒ ၿဖစ္သည္။ ေဒၚဂ်မ္းဘံုက အေထာက္အထားမစံုဟု အေၾကာင္းၿပခြင္ ့ရေအာင္ စာရြက္စာတန္းကို<br />တမင္ခ်န္ထားသည္။ ၿငင္းပယ္လွ်င္ ထိုအေၾကာင္းၿပခ်က္ေၾကာင္ ့လားဟုဆိုကာ လိုအပ္ေနေသာ စာရြက္<br />စာတန္းကို ထုပ္ၿပသည္။ မရေသးလွ်င္ ဘာေၾကာင္ ့နည္းဟု အေၿဖေတာင္းသည္။ တာဝန္ရွိသူႏွင္ ့ ေတြ ႔ခြင္ ့<br />ေတာင္းသည္။ ၾကာေတာ ့ ေဒၚဂ်မ္းဘံု မခံႏိုင္ေတာ ့။ အနည္းဆံုး သံုးရက္ဗီဇာေတာ ့ ေပးလိုက္ရေတာ ့၏။<br />ေဒၚဂ်မ္းဘံုထံမွ အဆင္မေၿပ၍ သံမႈးႏွင္ ့ မၾကာခဏ ဝင္ေတြ ႔ရသည္ ့ ၿဖစ္ရပ္မ်ိဳး ခပ္မ်ားမ်ားေလး ဖန္တီးေပး<br />လိုက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုအား ေဒၚဂ်မ္းဘံု လန္ ့ရွာေတာ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို ကိုင္<br />ေဆာင္လာေသာ ဗီဇာေဖာင္ဆိုလွ်င္ သူ မညစ္ေတာ ့။ လိုအပ္သလို စစ္ေဆးၿပီး ေလယဥ္လက္မွတ္ေတာင္းကာ<br />ဗီဇာ ေပးလိုက္ေတာ ့သည္။<br /><br />ဤသို ့ၿဖင္ ့ ၁၉၉၈ - ၉၉ ဝန္းက်င္တြင္ စကၤာပူ၌ “ ကိုသားၾကီး ” ဟူေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုသည္ နာမည္တစ္<br />လံုးၿဖင့္ ထင္ရွား၍ ဝင္ေငြ ေၿဖာင္ ့တန္းလာပါေတာ ့၏။<br /><br />ဘန္ေကာက္၌ ထိုလုပ္ငန္းကိစၥမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနစဥ္ ဖိုင္တို ့ သားအမိကို ကြ်န္ေတာ္ သံုးေလး<br />ၾကိမ္ သြားရွာသည္။ Latphro ( 120 ) လမ္းထိပ္မွ သေဘၤာသီးေထာင္း ေရာင္းေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မိတ္ေဆြ<br />လင္မယားထံမွ သတင္းသဲ ့သဲ ့ ၾကားရသည္မွာ ဖိုင္တို ့ မဟာထိုင္လမ္းသို ့ ေၿပာင္းေရႊ ႔သြားသည္ ့ သတင္းၿဖစ္၏။<br />ဖိုင္တို ့က အရင္စက္ရံုမွာလည္း မလုပ္ၾကေတာ ့။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး မဟာထိုင္လမ္းမၾကီးမွ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီဂိတ္မ်ားသို ့ ေလွ်ာက္ပတ္ကာ ဖိုင္၏ ဓါတ္ပံု<br />ကို ၿပ၍ ေမးၾကည္ ့သည္။ သိသလို ရွိ၍ အတိအက် မသိၾက။ မဟာထိုင္လမ္းမၾကီးကလည္း အလြန္ရွည္လ်ားလွ<br />ပါသည္။ Latphrao မွ ဝင္သြားလွ်င္ ဟိုးအဆံုး၌ နာ ့လမ္းႏွင္ ့ ဆက္သြား၏။ နာ ့လမ္းမွာ အမ်ိဳးသား အားကစား<br />ကြင္းၾကီးႏွင္ ့ တည္ ့တည္ ့က်၍ ရခမ္ဟမ္းတကၠသိုလ္၊ နာ ့လမ္း တကၠသိုလ္မ်ားသို ့ တိုက္ရိုက္ေရာက္သည္။<br />မဟာထိုင္လမ္းမၾကီးေပၚမွာပင္ လမ္းခြဲ လမ္းသြယ္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ရွိ၏။<br /><br />တပ္တိယေၿမာက္အေခါက္၌ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေတာ ့သည္။ ယခင္ ဖိုင္တို ့ အိမ္နားမွ ေစ်းေရာင္း<br />ေသာ ဦးေလးၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ခင္၏။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို အရင္သြားေတြ ႔ၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား<br />ေပး၍ ဖိုင္တို ့ထံ ပို ့ခိုင္းမည္။ လူခ်င္း ေတြ ႔ခြင္ ့ေတာင္း၍ လက္ခံလွ်င္ ဖိုင္ႏွင္ ့ဦးစြာ ေတြ ႔လိုသည္။ ဖိုင္ႏွင္ ့မေတြ ႔<br />ရလွ်င္ ဖိုင္ ့အေဖႏွင္ ့ ေတြ ႔ခ်င္သည္။ ထိုေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ကာ<br />ဦးေလးၾကီး ေစ်းေရာင္းၿပန္လာမည္ ့လမ္းမွာ သြားေစာင္ ့ေနလိုက္၏။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔သည္ ့အခါ အံ ့ၾသ<br />ေနသည္။ သူ ေၿပာသည္က ... ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္လာေတာ ့မည္မထင္ေၾကာင္း၊ ဖိုင္တို ့ သားအမိ<br />အေတာ္ပင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကေၾကာင္း၊ ဖိုင္က ေခါင္းမာသၿဖင္ ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ၿပဳခိုင္းလို ့လည္း မရေၾကာင္း<br />အခု ဖိုင္ ့ကို ေတြ ႔လိုစိတ္ ရွိမရွိ သူေမးၾကည္ ့ဦးမည္ ့ အေၾကာင္းမ်ား ေၿပာကာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေဆာင္ပစၥည္း<br />မ်ားကိုလည္း လက္မခံရဲေသးေၾကာင္း ေၿပာၿပပါ၏။ မွန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သစၥာပ်က္ေနသည္ကိုး ။ ကြ်န္ေတာ္<br />က ဦးေလးၾကီးအား ကြ်န္ေတာ္ေနေသာအိမ္မွ ဖုန္းနံပါတ္ ေပး၍ ၿပန္လာခဲ ့သည္။ ထိုညမွာပင္ ဖိုင္ ့အေဖမွ<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ ဖုန္းဆက္လာ၏။ စ,တင္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္က ေၾကကြဲစရာ။<br /><br />“ သားလား ... သားရယ္ ဘာလို ့အေဖတို ့ဆီ မလာတာလဲကြာ၊ သားလာခဲ ့ပါ၊ အေဖ အားလံုး တာဝန္ယူတယ္၊<br />လာခဲ ့ပါ သားရယ္ ” တဲ ့ ။<br /><br />ည ဆယ္နာရီမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္တို ့ရွိရာသို ့ ကားငွား၍ ထြက္လာခဲ ့သည္။<br />ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မၾကိဳဆို။ သူ ့ရင္ေသြး ကြ်န္ေတာ့္သမီး စူဒါနမ္ကို ေပြ ႔ဖက္၍ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းၿဖင္ ့<br />ၾကည္ ့ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္က ဖိုင့္အခ်ိဳးကို သိၿပီးေလၿပီ။ ဖိုင္ ့အေဖက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကိဳလာခဲ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္က “ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ၊ မ်က္ႏွာက ”ဟု ေၿပာၿပီး ဖိုင္ ့ေခါင္းကို ပုတ္ထည္ ့လိုက္၏။<br />“ အလိုေလး... ဒါ မယားရၿပီးတဲ ့ ရုပ္ပဲ၊ ၾကည္ ့ၾကေဟ ့ ... ၾကည္ ့ၾက ”<br />“ ဖိုင္ .. ရူးေနသလားဟ ”<br />“ ဟုတ္ပါ ့ .. ဟုတ္ပါ ့ေတာ္၊ ကြ်န္မ ရူးေနပါရဲ ႔ ၊ ဟြန္း .. ေသခ်ာပါၿပီ၊ ဒါမယားသစ္ ရထားတဲ ့ ရုပ္ပါပဲ ”<br /><br />တကယ္ေတာ ့ ဖိုင္သည္ သူ ့မိသားစုႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အကြ်မ္းဝင္ေစရန္ ရယ္ရႊန္း ဖတ္ရႊန္း ေၿပာေနၿခင္း ၿဖစ္၏။<br />ကြ်န္ေတာ္က ဖိုင္ ့အေမကို လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆာဝါဒီခပ္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဖိုင္ ့ညီမ ႏွစ္ဦးႏွင္ ့တူမ ႏွစ္ေယာက္<br />ကိုေတာ ့ၿပံဳးရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့သမီး စူဒါနမ္ကို ၾကည္ ့လိုက္၏။<br /><br />ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာက္လန္ ့တၾကား ထြက္ေၿပးရၿခင္း၏ ရင္းၿမစ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ေတာ ့သည္။ စူဒါနမ္<br />သည္ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ပါတည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္လံုး၊ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့အသား<br />အရည္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အေဖ၏ ဆံပင္တြန္ ့ေလးမ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ စူဒါနမ္ကို ၾကည္ ့၍ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခါ<br />ရမ္းေနမိသည္။<br /><br />ဖိုင္ ...<br />ဖိုင္သည္ အားငယ္ေသာမ်က္ဝန္း၊ ရံႈးနိမ္ ့သူ၏ မ်က္ဝန္း၊ ခံရခက္သည္ ့ မ်က္ဝန္းမ်ားၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့<br />ေန၏။ ၿပံဳးရခက္ခက္၊ ငိုရခက္ခက္ ၿဖစ္ေနရွာသည္။<br /><br />ေအး ...<br />ဇနီးေအးသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ၿပည္ပ ထြက္ခါနီးတြက္ ဤသို ့ ၾကည္ ့လာဖူး၏။ ဤသို ့ ၿပံဳးၿပခဲ ့ဖူး၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို လက္ဖဝါးညွစ္ကာ ေခါင္းခါယမ္းရင္း စကားတစ္ခြန္း ေၿပာခ်လိုက္ပါသည္။<br />“ ကြ်န္ေတာ္ သမီးကို ဘယ္ေတာ ့မွ ယူမသြားပါဘူး ဖိုင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ သစၥာစကားပါ ”<br />ဖိုင္ ၿပံဳးလာသည္။ ဖိုင္ ့အေဖႏွင္ ့ အေမလည္း ၿပံဳးၾကသည္။ မည္သူေတြ ထပ္ၿပံဳးၾကသည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္<br />မသိေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္သိသည္မွာေတာ ့ ဖိုင္တို ့ႏွင္ ့ ေဝးရာသို ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပးထြက္ေနရဦး<br />မည္ကိုပဲ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်ေလၿပီ။<br />စူဒါနမ္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးဝတ္က်င္းသည္ သည္မိသားစုသာ ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့၏<br />ခရီးသြား မိသားစုဝင္မွ်သာ ၿဖစ္၏။ သည့္ေနာက္မွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ တတ္စြမ္းေသာ ေထာက္ပံ ့မႈမ်ားၿဖင္ ့<br />ဖိုင္တို ့အိမ္၌ တယ္လီဖုန္း တပ္ဆင္ေပးခဲ ့သည္။ ေငြေၾကး ထိုက္တန္သေလာက္ ေပးခဲ ့သည္။ ၿပီးေတာ ့<br />ဖိုင္ႏွင္ ့ ခြဲကာ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးႏွင္ရၿပန္ေလၿပီ။<br /><br />ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဘာမွ မေမးေတာ ့သလို၊ ဘာမွလည္း မေတာင္းဆိုေတာ ့။ ဖိုင္သည္ ကြဲအက္ေက်ပ်က္<br />ခဲ ့ေသာ ဘဝခရီးသည္ ၿဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုဘဝၾကီးထဲ၌ ကိုယ္က်ိဳးမဲ ့စြာ ခရီးႏွင္ေနရရွာသည္။ သူ ့အတြက္<br />သူ အသက္ရွင္ေနၿခင္းမဟုတ္။ မိသားစုအေရး၊ သမီးရဲ ႔ အေရးမ်ားအတြက္ ခရီးဆက္ေနရွာသူ ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္<br />သည္ သူႏွင္ ့ အလြန္ေဝးကြာေသာသူ ၿဖစ္ခဲ ့ေလၿပီ။<br /><br />သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြးၾကည္ ့သည္။ မနက္ရွစ္နာရီ အလုပ္ခြင္သို ့ ဝင္မည္။ လမ္း၌ မနက္စာကို တက္သုတ္ရိုက္<br />၍ စားအံုးမည္။ ေန ့လည္ ၁၂နာရီ ထမင္း ၿပန္လာစားမည္။ ညဘက္မွာ အခ်ိန္ပိုရွိလွ်င္ ရွစ္နာရီခြဲအထိ ဆင္းမည္။<br />ၿပန္လာလွ်င္ သမီးႏွင္ ့တကြ သူ ့တူမမ်ား၊ မိဘ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင္ ့ ထမင္းလက္စံုစားကာ တစ္ေန ့တာ ၿဖတ္သန္း<br />မႈ ဇာတ္သိမ္းလိုက္မည္။ သူ ့ဘဝအတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘယ္အခန္းကမွ မလို။ သူ ့ ရင္ထဲမွာေတာ ့ ရွိေနပါ<br />လိမ္ ့မည္။ အမုန္းၿဖင္ ့ ရွိေနသည္လည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မည္။ အခ်စ္ႏွင္ ့ ရွိေနသည္လည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မည္။ အၿပင္<br />ဘဝတြင္မူကား ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘာမွ အသံုးမဝင္ေတာ ့ၿပီ။<br /><br />ကိုယ္ ့အတၱကိုသာ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္လိုလူအတြက္ ဖိုင္ ့မွာ ေနရာ မရွိေတာ ့ပါလွ်င္ လြန္စြာမွန္ကန္လွ<br />ပါသည္။<br /><br />ေတြ ႔စက ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ထံမွ ေတာင္းပန္စကားေလး၊ ခ်စ္ခြန္းတံု ့တင္စကားေလး ၾကားခ်င္မည္လားမသိ။<br />ကြ်န္ေတာ္ကမူ မေၿပာ။ ေၿပာဖို ့လည္း ခက္လွ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မာန ရွိသည္။ ေပးသမွ် အပစ္ကို ခံလိုက္မည္ ့<br />မာန ၿဖစ္သည္။ ေတာင္းပန္စကားၿဖင္ ့ သူ ့ႏွလံုးသားထဲကို ဝင္မတိုးခ်င္။ ဤသည္ကပင္ ဖိုင္ခ်စ္ခဲ ့ေသာ“ အဒါ ”<br />ၿဖစ္သည္။ “ အဒါ ” ေၾကြးေၾကာ္ခဲ ့ဘူးေသာစကားကို ဖိုင္ မွတ္မိပါလိမ္ ့မည္။<br /><br />“ ဤကမၻာဝယ္ “ အဒါ ” အား မုန္းႏိုင္သူသည္ “ အဒါ ” မွ လြဲ၍ မရွိ ” ဟူေသာ စကားၿဖစ္သည္။ ဤစကား<br />အတြက္ “ အဒါ ” ၿပဳက်င္ ့ရေသာ စိတ္ထားမ်ားႏွင္ ့ တာဝန္ယူရေသာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာမ်ားက မ်ားလွပါသည္။<br />ေကာက္က်စ္မႈကို နင္းဖ်က္ေခ်မႈန္းပစ္ရသည္။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ဦးစားေပးရသည္။ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ဆံုးမ<br />စကားမ်ား အစဥ္မိန္ ့ၾကားေနရသည္။ “ အဒါ ” သည္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ေဆးေၾကာေနရပါသည္။<br /><br />ယခု အခါမွာလည္း စူဒါနမ္ကို ဖိုင္ ့အား အၿပီး ေပးလႈရၿပန္ၿပီ။<br />စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ အားေလး အနည္းငယ္ စိုက္ထုပ္လိုက္ရံုမွ်ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ မိဘထံ ေရာက္သြားပါမည္။<br />ဤကိစၥမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဘာမွ မခက္။ ခက္သည္က ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသား၏ ဆႏၵ ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္သည္<br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အလြန္ကြာၿခားေသာဘဝ၌ ရုန္းကန္ က်င္လည္ေနရရွာသည္။ ဖိုင္၏ တစ္လစာဝင္ေငြသည္<br />ကြ်န္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကို ဗီဇာေလွ်ာက္ေပးခ ရသည္ ့ ဝင္ေငြထက္နည္းပါးလွသည္။ ဖိုင့္အေခ်အေနကိုမူ<br />အေသးစိပ္မေၿပာေတာ ့။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူသို ့ ေခၚၾကည္ ့သည္။ ဖိုင္ မလိုက္ခ်င္။ ဟန္ေဆာင္ကာၿဖင္ ့ လိုက္မည္ေလးေတာ ့ၿပပါေသး<br />သည္။ စူဒါနမ္ကိုပါ ေက်ာင္းထားလို ့ရသည္ဆိုေတာ ့ ဖိုင္သည္ မူလ သံသယကို ၿပန္ကိုင္စြဲ၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ဖိတ္<br />ေခၚမႈကို ၿငင္းေတာ ့သည္။ ဖိုင္ ့မိဘမ်ားကလည္း သေဘာမက်ခ်င္ေတာ ့။ သူတို ့ စိတ္စြဲေနသည္မွာ စူဒါနမ္ကို<br />ကြ်န္ေတာ္ ေခၚသြားမည္ ့အစြဲၿဖစ္သည္။ “ အဒါ ” သည္ အၾကံၾကီး၏။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္၏။ ဥာဏ္မ်ား၏။ လူေပါင္း<br />ဆန္ ့၏။ စသည္မ်ားကို သူတို ့ တြက္ဆ ၿမင္ထားၿပီးေလၿပီ။ “ အဒါ ” သည္ ယခင္ “ အဒါ ” မဟုတ္ေတာ ့။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ သူတို ့မယံုရဲေတာ ့ ။<br /><br />ဖိုင္ကေတာ ့ တစ္ခြန္း ေၿပာပါသည္။<br />“ နမ္ ့ရို မရွိရင္ အေမေတာ ့ ေသမယ္၊ ဖိုင္လည္း ေသမွာပဲ ” ဟု ေၿပာဖူးသည္။ သမီးကို သူတို ့က အိမ္နာမည္<br />“ နမ္ ့ရို ” ဟု ေခၚၾကသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ သူတို ့ႏွင္ ့ မဝင္ဆန္ ့သည္ကို စဥ္းစား ၾကည္ ့မိၿပန္သည္။ ထို ့အတူ ကြ်န္ေတာ္ ့သမီး<br />က်ေတာ ့ဘာေၾကာင္ ့ သူတို ့ႏွင္ ့ဝင္ဆန္ ့ေနရသည္ကို စဥ္းစားမိၿပန္သည္။ ထို ့အၿပင္ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ႏွင္ ့<br />ဝင္မဆန္ ့ၿခင္းက ထာဝရၿဖစ္၍၊ သမီး သူတို ့ႏွင္ ့ ဝင္ဆံ ့ၿခင္းက ထာဝရၿဖစ္ေနမည္ ့ကိစၥကို ေတြးမိၿပန္၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ခံစားခ်က္ အသစ္ၿဖစ္ပါသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိုင္တို ့သည္ မမုန္းၾက။ သို ့ပါလ်က္ ေႏွာ၍မရ။ သမီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ထို ့အတူ ၿဖစ္ေန<br />ၿပန္၏။ သမီးက ဘန္ေကာက္သူ အစစ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဧည့္သည္။ ေနာင္တြင္ သည္ ့ထက္ ပို၍ ကြဲၿပားရေတာ ့<br />မည္။ သမီးသိသည္ ့ ဘာသာစကား၊ ဝန္းက်င္၊ ဓေလ ့၊ လူမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံ တို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့သမီးကို ပို၍ ေဝး<br />ကြာေစေတာ ့မည္ကိုး ။<br /><br />ဖိုင္မွ လြဲ၍ တၿခားလူတို ့သည္ သမီးအား ကြ်န္ေတာ္သည္ တရားမဝင္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးဟု ေၿပာၾကေလဦးမည္။<br />သမီး မည္သို ့ ခံစားရမည္နည္း။ အေဖ ဆံုးရွာၿပီ ဆိုလွ်င္ပင္ ေကာင္းဦးမည္လားမသိ။ ထိုအေတြးတို ့သည္<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ကို ေဆာင္ ့၏။ မ်က္ရည္ဝဲ၏။ သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မငိုဝံ ့။ အေဖ ဆံုးစဥ္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္<br />မ်က္ရည္ကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ယခု ရင္ေသြးက်မွ ငိုလွ်င္ ကိုယ္ ့ဝါဒ ကိုယ္ သစၥာေဖာက္ရာက်မည္။ ေရွ ႔တြင္<br />ဘာေတြ ၾကံဳဦးမည္မသိေသးပဲကိုး။ ဤကိစၥၿဖင္ ့ မ်က္ရည္က်ပါလွ်င္ “ အဒါ ” သည္ လူေပ်ာ ့ လူညံ ့ ၿဖစ္ေခ်မည္။<br />မငိုေသး ။ “ အဒါ ” မငိုေသးပါ ..။<br /><br />ထို မ်က္ရည္ က်လုလု ခံစားခ်က္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္က ဖိုင္ႏွင္ ့ ဇနီးေအးကို ၿဖစ္ပါသည္။<br />သူတို ့ ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ မ်က္ရည္မ်ားၿဖင္ ့ ၾကည္ ့ခဲ ့ၾကသည္။ ယခုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္သည္<br />ခ်စ္သမီး စူဒါနမ္ေၾကာင္ ့ မ်က္ရည္က်လုလုၿဖင္ ့ ၿပံဳးၾကည္ ့ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား “ စူဒါနမ္ ” သည္ မ်က္<br />ရည္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပံဳးေစခဲ ့သူတည္း..။<br /><br /><br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /><br />...................................................................................................................<br /><br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br /><br /><br /><br /><br /> <br /><br /><br /><br /></div></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-57660110973762227462011-06-21T21:19:00.000+08:002011-06-21T21:21:27.414+08:00မ်က္ရည္မ်ားၿဖင့္ ၿပံဳးေစသူ ..။<div style="text-align: left;">၁၉၉၇ ခုႏွစ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၏ အေအာင္ၿမင္ဆံုးစီးပြားေရး ႏွစ္ ၿဖစ္ပါသည္။<br /></div>သူ ဖြင့္ထားေသာ အိမ္ခန္းမ်ားမွာ စကၤာပူတြင္ မနည္းလွ။ ပါရာေလဘာ၊ မက္ပါဆန္၊ အပ္ပါး စီရန္ကုန္း တို ့အၿပင္<br />အက်ိဳးေဆာင္ခ ယူၿပီး ငွားေပးခဲ ့သည္ ့အိမ္ခန္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဘန္ေကာက္မွာေတာ ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္း<br />မ်ားအတြက္ အခန္းတစ္ခန္း၊ သူ ့ပါစင္ဂ်ာမ်ားအတြက္ အခန္းတစ္ခန္း ငွားထားပါသည္။<br /><br />တစ္လလွ်င္ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ အပို ့အၾကိဳ လုပ္ေပးရာမွ ရေသာ ဝင္ေငြသည္လည္း မေသး။ထို လူပို ့ လူၾကိဳ<br />လုပ္ရာမွ ရေသာဝင္ေငြၿဖင့္ပင္ သူ ့ဝင္ေငြသည္ လစဥ္ ေဒၚလာေသာင္းခ်ီေနခဲ ့သည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္ရာကေတာ ့<br />မေသးလွပါ။<br /><br />ၿမန္မာၿပည္မွ ၿပည္ပသို ့ ပထမဆံုး ထြက္လာၾကသူမ်ားကို စကၤာပူ ေရာက္ရန္ အားထုပ္ေပးရာ၌ ဦးစြာၾကံဳရသည္<br />က ဘာမွ နားမလည္ၾကၿခင္း ဒုကၡမွ စ, ေလသည္။ စားပံု၊ ဝတ္ပံု၊ လႈပ္ရွားသြားလာပံုက အစ ဂရုတစိုက္ ေၿပာၿပ<br />ရသည္။ ဘာသာစကားၿပသနာကား ၾကီးမားပါေပ၏။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ားထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ ပါရမီၿဖည္ ့<br />ရန္အတြက္ ဘန္ေကာက္ေၿမသို ့ လာခဲ ့ရပါေလေတာ ့သည္။ သည္တစ္ခါ ဘန္ေကာက္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခခ်ရ<br />သည္က အသာစီးမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။<br /><br />ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သစ္လြင္စြာ ၾကိဳဆိုေနေတာ ့၏။<br />ေလယဥ္လက္မွတ္ကိစၥ၊ ေလယဥ္ကြင္းသို ့ အပို ့အၾကိဳကိစၥ၊ ဧည့္သည္မ်ားကို ေနေရးထိုင္ေရး စီစဥ္ေပးသည္ ့<br />ကိစၥမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဦးေဆာင္ခြင့္ ရပါေတာ ့သည္။ အမ်ိဳးသားဧည့္သည္ကိစၥမ်ားက မမ်ားလွ။<br />အမ်ိဳးသမီးဧည့္သည္မ်ားအတြက္မူ အၿပင္ထြက္လည္ခ်င္သည့္ အေရးကိစၥႏွင့္ ေစ်းဝယ္ထြက္ခ်င္သည့္ အေရး<br />ကိစၥသည္ အထူးေဆာင္ရြက္ေပးရေသာ ကိစၥ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ ကိစၥမမ်ားလွဟု ကြ်န္ေတာ္ဆိုရၿခင္းမွာ သူတို ့သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြိဳင္စီ သို ့သြားလည္<br />ခ်င္သူ ရွိတတ္သည္။ ကုန္တိုက္မ်ားတြင္ တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္သူ ရွိသည္။ ညစ္ညမ္းဌာနမ်ားသို ့<br />ခရီးၾကံဳဝင္ခ်င္သူ ရွိသည္။ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးရမည့္သူ၊ နယ္စပ္မွ ၿပန္ခ်င္သူ ရွိသည္။ ဒါေတြအားလံုး အေသး<br />အဖြဲမွ်သာ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ဆိြဳင္စီခရီးသည္ ဆိုပါစို ့ ။<br />ဘီယာတစ္ခြက္ ဝယ္ေသာက္ရင္း ကိုယ္လံုးတီးအကမ်ား၊ ပူေဖာင္းေဖာက္ၿခင္းမ်ား၊ ပုလင္းဖံုး ဖြင့္ၿပၿခင္းမ်ားကို<br />ႏိုင္ငံၾကီးသားမ်ားၾကားတြင္ ဝင္ထိုင္၍ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အႏိွပ္ခန္းမ်ားသို ့ သြား၍ တစ္နာရီ ဘတ္ေထာင့္<br />ငါးရာေပး၍ အႏွိပ္ခံမည္။ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲမွ နံပါတ္ ခ်ိတ္ထားသည္ ့ မႏုႆရုပ္တုမ်ားကို ေခၚ၍ စက္ေတာ္<br />ေခၚမည္။ သည္ ့အတြက္ လိုက္ပါပို ့ေဆာင္ေပးမည့္သူမ်ားက အိမ္မွာ ရွိၿပီးၿပီ။<br /><br />ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း ဝယ္ေပးသူက အသင့္။ ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ားတြင္<br />ေငးေမာအခ်ိန္ၿဖဳန္းခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း ဘတ္စ္ကားနံပါတ္ သံုး ေလးစီး မွတ္ေပးလိုက္လွ်င္ ရၿပီ ။ နယ္စပ္<br />ၿပန္ခ်င္သူႏွင္ ့ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးမည့္သူမ်ားအတြက္ေတာ ့ စနစ္တက် စီမံရေတာ ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ<br />ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါပို ့ေဆာင္ေပးရပါသည္။ ထိုအလုပ္မ်ားက အႏၱရာယ္မကင္း။ ဘန္ေကာက္ လ.ဝ.က<br />မွာ သြားတိုးသည္ကေတာ ့ ၿပႆနာ မရွိပါ။ စာအုပ္ႏွင့္ ဓါတ္ပံု သံုးပံု ယူသြားရသည္။ ပံုစံၿဖည့္ရသည္။ ဗီဇာေၾကး<br />ေပးခဲ ့ရသည္။ ေနာက္ေန ့တြင္ သြားယူလိုက္လွ်င္ တစ္လသက္တမ္း ရပါသည္။ ထိုသက္တမ္းကုန္၍ နယ္စပ္သို ့<br />သြားရသည္ ့ အခါမွာေတာ ့ အဆင္ေခ်ာဖို ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ရပါေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရိုတီေရာင္းစဥ္က ကိုင္ေဆာင္ခဲ ့ေသာ စာအုပ္မ်ားအတြက္ နယ္စပ္ဗီဇာလိုလွ်င္ ( ဟပ္ခ်ိဳင္ ) မွ<br />“ ဖိေဘာင္ ” ဆိုသူထံ စာတိုက္မွ ေခ်ာစာၿဖင္ ့ စာအုပ္ပို ့ရသည္။ ဘဏ္မွာ ေငြသြင္းရသည္။ သူၿပန္လာပို ့ေသာ<br />စာအုပ္၌ နယ္စပ္ဗီဇာ ပါလာခဲ ့ေတာ ့သည္။ ယခင္ကေတာ ့ စာအုပ္သံုးေလးအုပ္ကို လူတစ္ဦးၿဖင္ ့ ပို ့ခိုင္းၿခင္း<br />ၿဖစ္သည္။ စာတိုက္မွ ပို ့ေသာစနစ္ကို လုပ္ခဲ ့သူမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္သည္။ စ, လုပ္ၿဖစ္ခဲ ့ပံုက စကၤာပူမွာ ၿဖစ္၏။<br /><br />ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွတစ္ဆင္ ့ ၿမန္မာၿပည္သို ့ ကိုယ္တိုင္ စာအုပ္ၿဖင္ ့ ၿပန္ဝင္<br />ခ်င္ေနသည္။ သူက စကၤာပူမွ ေန၍ စာအုပ္ ငွားၿပီးထြက္မည္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ ထိုစာအုပ္ၿဖင့္ပင္<br />ဝင္မည္။ သို ့ရာတြင္ ကိုယ္ ့လူက ဘန္ေကာက္၌ ည မအိပ္ခ်င္။ မအိပ္ရဲ။ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္ည ႏွစ္ည ဝင္အိပ္<br />ရင္း ပါသမွ် ေၿပာင္သလင္းခါသြားၾကသည္ ့ ၿမန္မာခရီးသြားတို ့၏ ဒုကၡကို ၾကားဖူးထား၍ ၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္<br />သည္ စာအုပ္ လုတတ္၏။ ရဲအတုမ်ားက ကလိန္က်တတ္၏။ တည္းခိုခန္းမ်ား၌ စာအုပ္ ခိုးတတ္၏။ တကၠစီသမား<br />မ်ားက မေတာ္မတရားေစ်းေတာင္းတတ္၏။ ဤၿပႆနာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ၿခား တိုးပြားေနသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့<br />လည္း ကိုယ္ ့လူက ဘန္ေကာက္မွာ ညမအိပ္ရဲေခ်။ အိပ္ရလွ်င္ပင္ ေလဆိပ္မွ ဧည္ ့ေဆာင္တြင္ ငုတ္တုတ္<br />အိပ္မည္ဟု သူရသတၱိၿပေလၿပီ။<br /><br />ဤအေခ်အေနတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဟပ္ခ်ိဳင္မွ ဖိေဘာင္ကို သတိရၿပီး ဖုန္းဆက္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ဖိေဘာင္က<br />ကြ်န္ေတာ္ေၿပာေသာ ယိုးဒယားစကားႏွင္ ့ ဗရုတ္သုကၡ အဂၤလိပ္စကားတို ့ကို လံုးေစ ့ပတ္ေစ ့နားလည္ေနသူ<br />ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ပို ့လိုက္မည္။ DHL ၿဖင္ ့ ပို ့မည္။ ဗီဇာကို ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ<br />ကြန္ၿပဴတာၿဖတ္လို ့ရသည္ ့ အာမခံ ဗီဇာလိုခ်င္သည္။ အတုတံုးမ်ား မလိုခ်င္ဟု ေၿပာၿပသည္။ သူက ပံုမွန္ထက္<br />ေစ်းသံုးဆ ပိုေတာင္းသလို သံုးရက္အခ်ိန္လည္း ေတာင္း၏။ ကိစၥမရွိ။ သူ ့ဘဏ္စာရင္းထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ထည့္<br />ေပးလိုက္ေသာ ေငြပမာဏကို လက္ခံရရွိေၾကာင္း သူ ့ထံမွ ဖုန္းၿပန္ဆက္လာသည္ ့ေနာက္ ဘန္ေကာက္<br />ေလဆိပ္ကို ၿဖတ္သန္းႏိုင္ေသာ ဗီဇာၿဖင့္ စာအုပ္ ၿပန္ေရာက္လာေတာ ့သည္။ ကိုယ့္လူကိုေတာ ့ အထူးသတိ<br />ေပးရေတာ ့သည္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္လံုးကို ေလဆိပ္ လ.ဝ.က မွ မိသြားပါက ေက်းဇူးၿပဳ၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား<br />အိုးစားမကြဲေစလိုေၾကာင္း၊ ကိုယ္ၿဖစ္ ကိုယ္ခံသာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ခါထပ္ခါ စကားအမွာ ပါးရေလေတာ ့သည္။<br />ကိုယ့္လူက ဘန္ေကာက္မွ ရန္ကုန္သို ့ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္သြားေလခဲ ့ေတာ ့သည္။<br /><br />ဤၿဖစ္ရပ္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့အား လ.ဝ.က ၿဖတ္သန္းနည္း အသစ္ကို သင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ နည္းသစ္ ၿဖစ္ပါ<br />ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိေဘာင္တို ့သည္လည္း လ.ဝ.က ဥပေဒသစ္ကို ေတြ ႔ရွိသူမ်ားအၿဖစ္ အကြက္ၾကီး<br />ဆိုက္ခဲ ့ပါေလေတာ ့သည္။ သူ မည္သို ့ ၾကိဳးပန္းေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိေသာ္ၿငား သူ ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္<br />ေသာ စာအုပ္မ်ားသည္ကား ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္တြင္ ကြန္ၿပဴတာစစ္လိုက္တိုင္း ဗီဇာအစစ္ ၿဖစ္ေနၿမဲ ၿဖစ္<br />ေတာ ့သည္။ ကုန္က်စရိတ္ အနည္းငယ္ပိုေသာ္ၿငား လူမသြားရပဲ ကိုယ္စားလွယ္မ်တစ္ဆင္ ့ ဗီဇာတိုးႏိုင္ၿခင္း<br />သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို လုပ္ငန္းအတြက္ ၾကီးမားေသာ ေအာင္ၿမင္မႈ ၿဖစ္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။<br /><br />ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ ့ ထိုစနစ္ကို ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ ရိပ္မိသြားကာ အထူးၾကပ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ပါေတာ ့၏။<br />ဟပ္ခ်ိဳင္နယ္စပ္မွ လာေသာ ဗီဇာႏွင္ ့ သက္တမ္းတိုးထားသည္ ့ စာအုပ္ၿဖစ္ေနလွ်င္ မေလးရွားဗီဇာပါ အၿပခိုင္း<br />ေတာ ့သည္။ ဟပ္ခ်ိဳင္သည္ မေလး၊ ထိုင္း နယ္စပ္ ၿဖစ္သည္ကိုး ။<br /><br />သည္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဗ်ဴဟာပါ ေၿပာင္းရေတာ ့သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဧည္သည္ၾကီးမ်ားကလည္း ႏိုက္ကလပ္သို ့သာ ရဲရဲ တက္ရဲ ရွာသည္။ နယ္စပ္သို ့ ဗီဇာသက္တမ္း<br />တိုးရန္ ကိုယ္တိုင္သြားပါဆိုလွ်င္ ခေလးဆိုးၾကီးမ်ားလို ေၿပာရခက္လွေတာ ့သည္။ သည္ေတာ ့ လူစားထိုး၍ လႊတ္<br />ရသည္။ ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္သို ့ အသြားအၿပန္ ခရီးခေတြ ထပ္ေဆာင္းရေတာ ့သည္။ နယ္စပ္ေရာက္လွ်င္<br />ေတာ ့ အခက္အခဲ မရွိလွပါ။<br /><br />ဘန္ေကာက္မွ မနက္ေစာေစာ ရထားစီးသြားလွ်င္ ကေမၻာဒီးယား၊ခမာ နယ္စပ္သို ့ ေန ့လည္ ေရာက္၏။ ဗီဇာတိုး<br />ရန္ ႏွစ္ဖက္ နယ္စပ္ဂိတ္သို ့ အဝင္အထြက္မွာ တစ္နာရီမွ် အခ်ိန္ေပးလွ်င္ ရေလာက္ပါသည္။ ထိုင္းမွ အထြက္<br />ဗီဇာ၊ ကေမၻာဒီးယားသို ့အဝင္ဗီဇာ၊ ၿပီးလွ်င္ ကေမၻာဒီးယားမွ ၿပန္ထြက္၊ ထိုင္းသို ့ၿပန္ဝင္ ဗီဇာေလးခ်က္ ထုလွ်င္<br />ရၿပီ ။ အခ်ိန္အားလွ်င္ နယ္စပ္ေစ်းထဲသို ့ ေလွ်ာက္လွည့္ကာ ေဆးလိပ္ေတာင့္မ်ား ဝယ္ၾကမည္။ အခြန္ကင္း<br />လြတ္ထားသည့္ ေမွာင္ခိုေစ်းၿဖစ္၍ မာဘိုလိုေတာင့္မ်ား ေစ်းသက္သာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မၿဖစ္မေနဝယ္<br />သည္က ေဆးလိပ္မဟုတ္ ။ ဖဲထုပ္ ၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္မွာဆိုလွ်င္ ဘတ္ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေစ်းကြာသည္။<br />နယ္စပ္မွ ဝယ္လွ်င္ ထိုမွ် ေစ်းသက္သာသည္။<br /><br />အိမ္မွာက ေန ့ေန ့ ညည ဖဲဝိုင္း မၿပတ္တတ္ေပ။ အထူးသၿဖင့္ ေဟာလိဝုဒ္ ကစားနည္းၿဖင္ ့ အခ်ိန္ၿဖဳန္းႏိုင္ၾက<br />သည္ကိုး ။ ထိုနယ္စပ္သို ့ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးရန္ ဧည့္သည္မ်ားကို ပို ့ရသည္ ့အခါ အထူးသတိထားရသည္မွာ<br />လူ မကြဲဖို ့ပင္ၿဖစ္သည္။ ရထားေပၚသို ့ မၾကာခဏ ဆိုသလို ရဲမ်ား တက္တက္လာၾကၿပီး လက္မွတ္စစ္ၿခင္းႏွင္ ့<br />အတူ ဌာေနသို ့ ၿပန္လာၾကသည္ ့ ခမာမ်ားကို ဖမ္းတတ္ၾကသည္။ ခမာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာမ်ားႏွင္ ့<br />မ်က္ႏွာထားေရာ၊ အသားအေရပါ တူၾကသည္ ့အၿပင္ ၊ အလံုးအရပ္မွာလည္း မကြာၾက။ ခမာအမ်ားစုမွာ တရား<br />မဝင္ အလုပ္သမားၿဖစ္ၾကသည့္အၿပင္ ရိုးသား ထံုအၾကသူမ်ားမို ့ ရဲတက္ဖမ္းလွ်င္ ရွိသမွ် ပံုေအာေပးလိုက္<br />ၾကရသည္။ ထိုရဲမ်ားက လူထက္ပစၥည္းကို အဓိကထားေသာ ရဲမ်ားပင္ၿဖစ္၏။ ထိုဖမ္းဆီးမႈမ်ားကို ေတြ ႔လွ်င္<br />ကြ်န္ေတာ္ ့အတိတ္ၿဖစ္စဥ္မ်ားကို သတိရမိၿပန္သည္။ ကမၻာေပၚရွိ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေၿပာင္းေရႊ ႔<br />က်င္လည္မႈၾကီးက အထိတ္တလန္ ့ တိုးပြားေနေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိသည္ကေတာ ့ အေနာက္ဖက္ကမၻာ<br />မ်ား၏ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈေနာက္သို ့ အားခဲ၍ လိုက္ရေသာ အာရွႏိုင္ငံမ်ားအဖို ့ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈအား ၾကီးလာေလ<br />ေလ လူေတြကြဲၿပားၿခားနားမႈ ၾကီးမားလာေလေလ ၿဖစ္ၿပီး လူတို ့ရပ္တည္မႈအတြက္ လိုအင္ဆႏၵမ်ားမွတစ္ဆင္ ့<br />တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အေနာက္ကမၻာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို<br />အစိမ္းေရာင္ ေဒၚလာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ၿမွဴဆြယ္ ေခၚေဆာင္ခဲ့ၿပီကိုး ..။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ထိုေဒၚလာကို မက္ေမာရင္း လူေပါင္းမ်ားစြာကို ကုန္ပစၥည္းအၿဖစ္ ဖလွယ္ေနပါေရာလား ။<br />ေဒၚလာ ထြက္ရွာခ်င္သူမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ေတြ ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၾကားခံဘူတာရံုေလးအၿဖစ္ နီ၊စိမ္း၊ဝါ<br />အခ်က္ၿပရင္း ခရီးသည္မ်ားအား ပို ့ေဆာင္ေပးခဲ ့ရင္းၿဖင္ ့ ေဒၚလာေက်းကြ်န္ ၿဖစ္ေနခဲ ့ေလၿပီ။ လ.ဝ.က ဥပေဒ<br />ႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အၿပစ္မ်ားလွေပ၏။ ဧည္ ့သည္မ်ားအေနၿဖင့္မူ ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့၏<br />ေက်းဇူးရွင္ ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါ၏။<br /><br /><div style="text-align: left;">တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ တြက္ကိန္း လြဲမွားခဲ ့သၿဖင္ ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦး သံတိုင္ၾကားသို ့ ကားေနေအာင္ က်ဆင္းသြားခဲ ့ရေလသည္။<br /><br />တရုပ္ၿပည္မွ ခရီးထြက္၍ ၿပန္လာေသာ ၿမန္မာစာအုပ္တစ္အုပ္ ကြ်န္ေတာ္ ့ထံ ေရာက္ေနသည္။ ထိုစာအုပ္ပိုင္ရွင္<br />မွာ ေလဆိပ္၌ ေနာက္တစ္ခါ သည္စာအုပ္ၿဖင္ ့ ဘယ္ေတာ ့မွ ေလဆိပ္သို ့ ၿပန္မလာေတာ ့ပါဟု ခံဝန္ခ်က္ေပး<br />၍ ထြက္လာရသူ ၿဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္က ရ ထားသည္။ စကၤာပူမွ ၿပန္လာေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး<br />က ကြ်န္ေတာ့္အား သူ ေလယဥ္ၿဖင့္သာ ၿမန္မာၿပည္သို ့ၿပန္ခ်င္ပါသည္။ ၿမန္မာၿပည္ေရာက္မွ လ.ဝ.က ၌ အဖမ္းခံ<br />ဒဏ္ေငြေဆာင္မည္ဟု ဆို၏။ စကၤာပူမွ သူ ငွားၿပီး ထြက္လာေသာ စာအုပ္မွာလည္း ေက်ာင္းတက္ေနသူ၏<br />စာအုပ္ၿဖစ္၍ ယူသြားရန္ မၿဖစ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ေပါ ့ေပါ ့ပင္ သေဘာထား၍ တရုပ္ၿပည္မွ ၿပန္လာေသာ စာအုပ္<br />ကို သူ ့အားေပးလိုက္မိသည္။ ေလဆိပ္က သူ ့ကို ဖမ္းၿပီး အခ်ဳပ္ခ်ကာ နယ္စပ္သို ့ ပို ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )<br /><br />...............................................................................................................<br /><br /> မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-66098766116037343512011-06-14T22:01:00.000+08:002011-06-15T00:55:11.185+08:00ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဒုတိယစိန္ေခၚပြဲ ( သို ့ )အၿဖဴေရာင္ သီးသန္ ့ ေဆးၿခယ္ထားသည္ ့ နံရံတစ္ခ်ပ္ကို မည္းညစ္ေသာ လက္ဝါးၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ထိခတ္လိုက္<br /><div style="text-align: left;">မိေလသည္။ ထိုအခါ ထိုနံရံအၿဖဴ၌ အမည္းကြက္ စြန္းညစ္ရေတာ ့၏။ နံရံအၿဖဴေပၚ မည္သူမွ အၿပစ္မၿမင္။<br />မည္းညစ္ေသာ လက္ဖဝါးရွင္ကိုသာ အၿပစ္တင္ၾကမည္။ အထူးသၿဖင္ ့ ထိုလက္ဖဝါးရွင္ကိုယ္၌ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္<br />ကိုယ္ ယူက်ံဳးမရ ၿဖစ္ေနေတာ ့မည္။<br />“ ေအး ... ”<br />ေအး ဆိုေသာ မိန္းမသားသည္ ေက်းလက္ေတာရြာေလးမွ လယ္ပိုင္ရွင္ၾကီး၏ သမီးကညာ ၿဖစ္၏။ သူ ့ၿဖဴစင္မႈ၊<br />သူ ့ရိုးသားမႈ၊ သူ ့ဂုဏ္သတင္း ေမႊးပ်ံ ႔မႈကို လြန္ခဲ ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားခဲ ့ဖူးၿပီး ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ညီအကိုဝမ္းကြဲ ၿဖစ္သူ ေအာင္ႏိုင္ေအးတစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ ေရာက္လာစဥ္ကပင္<br />ေအးႏွင္ ့ ပတ္သက္ေသာ သတင္းစကားမ်ား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ပါလာခဲ ့သည္။ ထိုစဥ္က ဘန္ေကာက္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ေရာက္ခဲ ့သည္ ့ ၁၉၉၇ ၌ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မေတြ ႔ခင္မွာပင္ အေမသည္ ညီမၿဖစ္သူ ရွိရာ ခရမ္းၿမိဳ ႔၌ ရိပ္သာဝင္စဥ္ “ ေအး ” ကို ေတြ ႔ခဲ ့ၿပီး<br />ၿဖစ္၏။ အေမ ့ညီမမ်ားႏွင္ ့ အေမ ့တူမမ်ားက ထိုစဥ္ကပင္ “ ေအး ” ကို ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ လ်ာထားခဲ ့ၾက<br />သည္။ ကြ်န္ေတာ္က လက္မခံ။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဖိုင့္အတြက္ ကတိကဝတ္ေတြ ရွိေနၿပီးၿဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ေရး<br />ကိုလည္း မစဥ္းစားခ်င္ေသး ။<br /><br />“ ေအး” ၏ စိတ္သေဘာ ၿဖဴစင္သန္ ့ရွင္းမႈမ်ား၊ လူၾကီးမိဘအေပၚ သိတတ္မႈမ်ားက ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဂုဏ္<br />သတင္းေမႊးပ်ံ ႔ေနသည္မို ့ “ ေအး ” ကို ခ်ဥ္းကပ္သူေတြ မ်ားလွပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္က ေငြဓနအင္<br />အားမ်ား၊ အသိုင္းအဝိုင္းအင္အားမ်ား၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ရွိရင္းစြဲ ၿဖစ္သည့္ “ ေအး ” ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ညီအစ္မမ်ားဝမ္း<br />ကြဲမ်ား ၊ ေအးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အေဒၚ ေက်ာင္းဆရာမ၏ တပည္ ့ ၿဖစ္ခဲ ့ဖူးသည္ ့ အေၿခအေန ၿခင္းရာတို ့ေၾကာင္ ့<br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပို၍ နီးစပ္လာခဲ ့သည္။<br /><br />မွန္တာေၿပာရလွ်င္ “ ေအး ” ကို မေတြ ႔ခင္က ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိ ။ အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ဂ်င္ေခ်<br />လည္ေနေသာ ဘဝလမ္းေၾကာင္းထဲသို ့ “ ေအး ” လို မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို ဆြဲမေခၚခ်င္ ။ ကြ်န္ေတာ့္<br />ဘာသာ ၿပန္ေတြးလန္ ့ေနမိမွာမ်ိဳး မလိုခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ ့သမိုင္းေၾကာင္းအတြက္ ေၿဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးမေနခ်င္။<br />ဤစိတ္ၿဖင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို သြားၾကည့္ခဲ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္က်စဥ္က ဘန္ေကာက္မွ ဘိန္းစားအခ်ဳပ္သမားၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို မိန္းမဋိကာ ဖြင့္ၿပဖူးပါ၏။<br />“ ထင္ရွားသည္ ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဖက္ကို ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ပါ။ တင္, ရင္, ခါး, လည္ဆံတို ့ကို ေငးခ်င္<br />ေငးပါ ။ မ်က္လံုးကို မၾကည့္မိေစနဲ ့ ..၊ ထိုမ်က္လံုးကို ၾကည့္မိလွ်င္ ခ်စ္မိတတ္သည္ ” ဟု ေၿပာၿပခဲ ့ဖူးသည္။ သူ<br />ေၿပာသည္ခဲ ့ကို ေစ ့ေစ ့ပတ္ပတ္ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ေသာ္ၿငား၊ ထိုသေဘာ ၿဖစ္သည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္<br />ရိပ္မိခဲ ့ပါၿပီ။ ယခု “ ေအး”၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေလာဘကို ကြ်န္ေတာ္<br />သိမ္း၍ မရေတာ ့ၿပီ။<br /><br />ထိုေလာဘ၏ ေနာက္၌ ေယာကၤ်ားပဲဟူေသာ မာနကလည္း ဝင္မိေခ်ၿပန္သည္။ ေငြေၾကးဂုဏ္ဓနႏွင္ ့ အသိုင္း<br />အဝိုင္းအင္အားေၾကာင္ ့လည္း ကိုယ့္အတိတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမ ့ပစ္မိ၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္သည္ မည္းညစ္ေသာ လက္ၿဖင့္ ၿဖဴစင္သန္ ့ရ်င္းေသာ “ ေအး ” ၏ ႏွလံုးသားကို အမိအရ ခ်ဳပ္ကိုင္<br />လိုက္ေတာ ့သည္။ တကယ္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ညစ္ပတ္လိုက္ေတာ ့သည္။ ဤသည္ကို အခ်စ္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ကာ<br />“ ေအး ” ကို စာ ေၿမာက္မ်ားစြာ ေရး၍ သိမ္းသြင္းပါေတာ ့သည္။ “ ေအး ” လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အင္အားကို<br />မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ ့ပါ။<br /><br />တကယ္ဆိုလွ်င္ “ ေအး ” ၏ ဘဝသည္ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ ေက်ာင္းဆရာကေတာ္ ဘဝမ်ိဳး ၊ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္<br />ကြ်မ္းက်င္သည္ ့ ေတာသူေ႒းေပါက္စ၏ ဇနီးမ်ိဳး၊ ဆန္စပါး ကုန္သည္တစ္ဦး၏ ဇနီးမယားမ်ိဳးသာ ၿဖစ္ထိုက္သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတာ ့ မတန္ ။<br /><br />“ ေအး” ၏ ကိုယ္ေစာင္ ့နတ္ကလည္း “ ေအး ” ဘက္ကို တာဝန္ေက်ရွာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ေတြ ႔စကပင္<br />သူ လက္မထပ္ၿဖစ္ပါေစႏွင္ ့ဟု ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိေၾကာင္း “ ေအး ” က ဖြင့္ေၿပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ကား<br />ေလာကပရိယာယ္ ၾကြယ္ခဲ ့ၿပီကိုး ။ “ ေအး ” ဆီမွ အခ်စ္ကို စာအတန္တန္ ေရး၍တစ္မ်ိဳး၊ “ ေအး ” မိဘေဆြမ်ိဳး<br />မ်ားထံသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အေဒၚႏွင္ ့ညီမဝမ္းကြဲမ်ား လႊတ္၍တစ္မ်ိဳး၊ “ ေအး ” ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ၾကိဳးစား<br />ပါေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ “ ေအး” ကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္သည္ “ ေအး ” ၏ ဘဝအၿပင္ “ ေအး” ၏ မိဘ အသိုင္းအဝိုင္းႏွင္ ့ ေအး<br />ခ်မ္းေသာ လူမႈဘဝေလးကိုပါ ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝ၏ ပူေလာင္ၿပင္းထန္မႈတို ့အား<br />“ ေအး ” ၏ အရွိန္အဝါၿဖင္ ့ အတန္ငယ္ ေအးခ်မ္းႏိုင္မည္ဟု တြက္ဆ၍ “ ေအး ” ကို မရမက လက္ထပ္ယူခဲ ့ၿခင္း<br />ၿဖစ္သည္။<br /><br />“ ေအး ” ကို လက္ထပ္ႏိုင္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ဘဝင္လည္း ၿမင့္မိသည္။ ေလာက<br />တြင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ ့သည္။ ဇနီးေကာင္းကိုလည္း ရ ေအာင္ ရွာႏိုင္ခဲ ့သည္။ ဤေလာကဓံကို မမႈ<br />ေတာ ့ဟု ဘဝင္ေတြ ၾကြမိခဲ ့ပါသည္။<br /><br />ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ ့ထားလိုက္သည္မွာ “ ေအး ”၌ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ေသြးေလး စ, လြယ္ခဲ ့သည္ ့ အခ်ိန္ထိ ၿဖစ္၏။<br />“ ေအး” ကိုယ္ဝန္လြယ္စမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူသို ့ ၿပန္ထြက္ဖို ့ အေရး ၾကံဳလာခဲ ့ေတာ ့သည္။ ထိုအခါ<br />ကြ်န္ေတာ္ “ ေအး ”ကို မခြဲခ်င္။ အထူးသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေသြးေလးကို မခြဲခ်င္။ ဘာမွ အေႏွာက္အယွက္မရွိ<br />ႏိုင္သည္ ့ ကံၾကမၼာကို ေတြးေတာစိုးရိမ္မႈ လြန္ကဲေနသည္။ မၿမင္ရေသာ ရင္ေသြးေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေနမိ<br />ေတာ ့၏။ ထိုအခါမွပင္ သိုက္ၿမံဳဟူေသာ အသိတရားႏွင့္တကြ ဖိုင့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိရေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ၿပန္သတိရမိခ်ိန္၌ “ ဖိုင့္ ” အေပၚ ထားေသာ အခ်စ္စိတ္သည္ အသြင္ေၿပာင္းလဲသြားေလၿပီ။<br />ဖိုင္ ့ေရွ ႔၌ ဒူးေထာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အတၱၾကီးခဲ ့သည္မ်ားအတြက္ ေတာင္းပန္ခ်င္မိေတာ ့သည္။ ဖိုင္ႏွင့္စူဒါနမ္ကို<br />ခြဲကာ ကြ်န္ေတာ္ ့အတၱကို ေရွ ႔တန္းတင္၍ “ ဖိုင့္ ” သိုက္ၿမံဳအား ဂရုမစိုက္ခဲ ့သည္မ်ားကို “ ဖိုင္ ” ေၾကာက္လန္ ့<br />ခဲ ့သည္။ လုပ္ခ်င္ရာ ဇြတ္လုပ္တတ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ဥာဥ္ကို ေၾကာက္ရြံ ႔၍ ဖိုင္တစ္ေယာက္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ ပုန္း<br />ေရွာင္ သြားခဲ ့ရွာသည္။ စူဒါနမ္အား ကြ်န္ေတာ္လာေတာင္းသြားမည္ကို ေတြးေတာ ေၾကာက္လန္ ့ကာ ဖိုင္တစ္<br />ေယာက္ မည္မွ်စိတ္ဆင္းရဲခဲ ့မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိခဲ ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ယခု “ေအး” တို ့ႏွင့္ ေခတၱ ခြဲခြာရ<br />မည္ ့ ဒုကၡကိုပင္ ကိုယ့္သိုက္ၿမံဳ၊ ကိုယ့္ဘဝ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေတြးေတာထိန္ ့လန္ ့ေန၏။ “ဖိုင့္” တံုးက ကိုယ္ခ်င္း<br />မစာမိခဲ ့။<br /><br />ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ညိဳမိေတာ ့သည္။<br />သူ ့ရင္ေသြး ၊ သူ ့ဘဝ ၊ သူ ့ သိုက္ၿမံဳ ၊ သူ ့ဝတ္က်င္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေရွာင္ခြာေၿပးထြက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ<br />ခံစားရမည္ ့ ေသာကကို ကြ်န္ေတာ္ မေတြးေပးခဲ ့ပါ။ ၿမင့္ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္ရမည္ဟူေသာ ကြ်န္ေတာ္၏<br />ပင္ကိုယ္ ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ ယုတၱိမတန္ခဲ ့ေလၿပီ ။ ယခုလည္း “ ေအး ” ၏ ၿဖဴစင္သန္ ့ရွင္းေသာ ႏွလံုးသားကို<br />မည္းညစ္ရိပ္ စြန္းထင္းခဲ ့ၿပန္ၿပီ ။<br /><br />“ ေအး” သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတိတ္ၿဖစ္ရပ္မ်ားကို သိရေသာအခါ သူ ့မိဘရင္ခြင္ထဲသို ့ တိုးဝင္ကာ ခ်ံဳးပြဲခ်<br />ငိုေၾကြးရွာသည္ ။ သူ ့ဘဝ သူ ယူက်ံဳးမရ ၿဖစ္ရွာသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုမူ အၿပစ္မတင္ ။ အတိတ္ဘဝက သူ ၿပဳခဲ ့သည္ ့ မေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင္ ့ ယခုကဲ ့သို ့ လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ားခံရသည္ဟုသာ ေတြးဆပါေၾကာင္း မ်က္ရည္ၿဖင့္<br />ေၿဖသိမ္ ့ရွာ၏။<br /><br />ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ အသည္းကြဲေလသည္။<br />ၿပဳၿပင္ရန္မရႏိုင္ေသာ အမွားၾကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ ့ေလၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာင္တ ရရင္း ဖိုင္တို ့သားအမိေပၚ<br />၌လည္းေကာင္း၊ ေအးတို ့အေပၚ၌ လည္းေကာင္း အၿပစ္ရွိဆံုးလူဟု ၿပစ္ဒဏ္ခတ္ေနစိတ္ ၾကီးစိုးပါေတာ ့သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ၿပဳခဲ ့ေသာ မေကာင္းစိတ္မ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ခံရေတာ ့မည့္ၿပစ္ဒဏ္သည္ကား သံသရာႏွင္ ့ ခ်ီပါ<br />ေလေတာ ့မည္။<br /><br />ေနပူ ေလပူ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ၊ ဒုကၡသုခမ်ိဳးစံုကို ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ခါးစည္းရင္ဆိုင္ခဲ ့စဥ္က ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္<br />ၿမင့္ၿမတ္စြာၿဖင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ ့ပါ၏။ ေငြေၾကးဥစၥာဓန ၿပည့္ဝခ်ိန္တြင္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားသည္ ဂုဏ္ေမာက္<br />ကာ မာန္ၾကြခဲ ့ေသာ ဘဝေမ ့မႈမ်ားေၾကာင့္ အေရာင္စြန္းခဲ ့ေလၿပီ။ ထို အစြန္းအထင္းကို ဘာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္<br />ေဆးေၾကာမည္နည္း ။<br /><br />ဤကား ဘဝ၏ အၾကီးမားဆံုး စိန္ေခၚမႈပါတကား ။<br />ႏွလံုးသား၌ အမည္းစက္ စြန္းထင္းၿခင္းကို ေဆးေၾကာရမည့္ စိန္ေခၚမႈအား ကြ်န္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ရပါအံုးေတာ ့မည္။<br /><br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /><br />......................................................................................................................<br /><br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br /><br /><br /><br /><div style="text-align: left;">္<br /></div></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-70825632961997743572011-06-08T20:18:00.000+08:002011-06-08T20:21:02.851+08:00လန္းဖိုင္စာသိုက္ႏွင္ ့ သံသယာအဆက္ဆက္...။<span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br />ဤဝတၳဳေလးကို ဂရုဏာ၊ေဒါေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင့္ တုန္ ့ၿပန္ေဝဖန္လာသူမ်ားႏွင့္ အစဥ္တဆိုက္ စိတ္ရွည္ရွည္<br />ၿဖင့္ ေစာင့္ဖတ္ေပးေနၾကသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ယူ ၿပန္ေရးေနရက်ိဳး နပ္ခဲ ့ၿပီဟု ေၿပာလိုပါသည္။<br />“ ရသ ” အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ေသာ္လည္း “ကိုေထြး” အေၾကာင္းကို ဖတ္လို ့ ေကာင္းလြန္းသၿဖင့္<br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္တင္မိခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ဖတ္ေနရင္း ကိုေထြး ၿဖစ္သြားရသည့္<br />အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနဲေတာ ့ၿပီ။ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရင္း ၿငိတြယ္မိတတ္သည္ ့ သမုဒယ သံေယာဇဥ္အေၾကာင္း<br />အက်ယ္တဝင့္ ေရးဖြဲ ႔ထား၍လည္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္ခဲ ့ရပါသည္။ “ သံေယာဇဥ္ ” တဲ ့..။ လူတိုင္းလည္း<br />တစ္ေကြ ႔ေကြ ႔တိုင္းတြင္ ဆံုဖူး၊ ၾကံဳဖူး ခဲ ့ၾကပါလိမ္ ့ဦးမည္ ...ဟု ။<br /><br />...............................................................................................................................<br /></span><br />အခ်စ္သည္ မည္သူမွ် အၿမတ္ထုပ္ယူ၍ မရေသာ အရာ ၿဖစ္သည္။<br />ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖိုင္ ့ကို ခ်စ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့ေရေၿမေတာေတာင္ ပထဝီကို<br />ဖိုင္ မခ်စ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဖိုင့္ပထဝီကို မခ်စ္။ လူႏွင္ ့လူခ်င္းသာ ခ်စ္ၾက၍ လူေနာက္က ဘဝေတြကို မခ်စ္<br />ခဲ ့ၾက။ လူမွာ ဘဝ ရွိသည္။ ထိုဘဝကို မခ်စ္မက္ႏိုင္သၿဖင္ ့ ကိုယ္ ့ဘဝကိုယ္ ေလွ်ာက္ခဲ ့ၾကလွ်င္ ေလွ်ာက္ၾကရံု<br /><div style="text-align: left;">သာ ၿဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္က ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္။ ဘဝကို မခ်စ္ႏိုင္ၾကပါလ်က္ လူႏွင္ ့လူအခ်စ္<br />ကို အၿမတ္ထုတ္ခ်င္ၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ စူဒါနမ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ ့ၾကေလၿပီ။<br /><br />စူဒါနမ္ဘက္က ၾကည္ ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုပ္ရပ္ကား တရားမဲ ့လွ၏။ အထူးသၿဖင္ ့ အေတြးၾကီးၾကီး ခံယူခ်က္<br />ၾကီးၾကီး ရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္သာလွ်င္ အၿပစ္အၾကီးဆံုး ၿဖစ္ေလသည္။<br /><br />ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္စ,တစ္စ ခ်စ္ခဲ ့စဥ္က လည္းေကာင္း၊ ပိုမို ရစ္ႏြယ္ခ်စ္လာၾကစဥ္က လည္းေကာင္း၊<br />လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တြယ္တာခ်စ္မိခဲ ့စဥ္ကလည္းေကာင္း၊ ေနာက္ခံဘဝေတြကို ေမ ့ထားခဲ ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />က တရားမဝင္ႏိုင္ငံသား ပတ္(စ)ပို ့ အတုၿဖင္ ့ ေနေနသူ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ေရွ ႔ေရးသည္လည္း လႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈ<br />မ်ား၊ စိန္ေခၚမႈမ်ား၊ ေရၾကည္ရာသို ့ ေရြ ႔လ်ားသြားရမည္ ့ လမ္းစဥ္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပည္ ့ႏွက္ေနပါ၏။ ဖိုင္ကေတာ ့<br />သက္ၿငိမ္၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ေရြ ႔လ်ားမႈမ်ိဳး စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။<br /><br />ဖိုင္ႏွင္ ့စကားလက္စံုၾကေလတိုင္း ေရွ ႔ဘဝခရီးကို ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ မိႈင္ၾကရေလသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္က ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈမ်ားကို ခါးသက္နာၾကည္းေနေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ထန္းရည္ခါးခါး ေရာင္းခဲ ့ရေသာ<br />ဘဝ အစိတ္အပိုင္းကို ဖိုင္ ့အား ေၿပာၿပဖူးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ ခရီးရွည္ၾကီးကို ခ်ီတက္လိုေၾကာင္း<br />သိေစလို၍ပင္ ။ ကြ်န္ေတာ္သာ ဖိုင္တို ့မိသားစုအတြင္းသို ့ အသာတၾကည္ ဝင္ေရာက္ခိုလံႈလိုက္လွ်င္ သူႏွင္ ့<br />ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ် ၿငိမ္းခ်မ္းမည္ကို သိပါသည္။ ထိုသို ့ ၿပဳလုပ္လိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို သစၥာေဖါက္<br />ၿခင္းသာ ၿဖစ္လိမ္ ့မည္။<br /><br />ေနပူစပ္ခါးသို ့ ကြ်န္ေတာ္ စ,ဝင္စဥ္ကပင္ မဟာပထဝီေၿမၾကီးကို သံႏၷိဠာန္ၿပဳခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ၿမင္<br />ရမည္။ ခမ္းနားရမည္။ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြ ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရမည္ဟု။ ေလာကဓံအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ရုန္းကန္ခဲ ့<br />သည္မ်ားက ေသ ေၿမၾကီး၊ ရွင္ ေရႊထီး ႏွစ္လမ္းသာ ရွိ၏။ ဖိုင္၏ သိုက္ၿမံဳ၌ ဝပ္ဆင္း ခိုလံႈဖို ့မဟုတ္။<br /><br />စိတ္ဓါတ္ဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင္ ့ အႏွစ္သာရသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ထူးကဲစြာ အက်ိဳးၿပဳေသာ စကားလံုး<br />ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝတြင္ စိတ္ဓါတ္မွ လြဲ၍ ဘာမွ မရွိေသာ ၿဖစ္ရပ္သို ့ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ က်ေရာက္ခဲ ့ဖူး၏။<br />စိတ္ဓါတ္ေလးက်န္ေန၍ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဦးေမာ ့ခဲ ့ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ထိုစိတ္ဓါတ္ဟူေသာ<br />အဘိဓမၼာသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အသက္ပင္ ၿဖစ္ေနပါ၏။<br /><br />ဟိုးမိတၳီလာၿမိဳ ႔ အလြန္၊ ဝက္ေက်ာက္ ေက်းရြာေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ ့စဥ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ထန္းရည္<br />ခါး လိုက္ေရာင္းခ်ိန္က စ,၍ စိတ္ဓါတ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကို စ,တင္ အကြ်မ္းဝင္ခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို<br />ခ်စ္ေသာ အေမ ့ညီမ ေဒၚၾကီးႏွင္ ့ေဒၚၾကီး၏အေဖ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘၾကီးတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္<br />ေအးေအးေဆးေဆး ေနေစခ်င္ၾကသည္။ ရန္ကုန္သို ့ ၿပန္လိုလွ်င္လည္း ၿပန္၊ မိတၳီလာၿမိဳ ႔ထဲမွ ဝါးတန္းအိမ္သို ့<br />သြားေနလိုလည္း ေန ၊ ရြာမွာ ေနလိုလွ်င္လည္း ေနေစခ်င္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခ်င္။ ထန္းရည္ခါး<br />လိုက္ေရာင္းသူမ်ားႏွင္ ့ အဖြဲ ႔က်ၿပီး အင္ၾကင္းစုဘူတာနားမွ ထန္းတဲတြင္ မနက္ေစာေစာ ထန္းရည္ခါးသြားယူၿပီး<br />သာစည္သို ့ သြားေရာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖြဲ ႔မွာ မမ်ားလွ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးဦး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ငါးဦးသာ<br />ရွိသည္။ သာစည္သည္ ကိုယ္ ့နယ္ မဟုတ္။ လူရမ္းကားမ်ား ေပါသည္။ အထူးသၿဖင္ ့ဘူတာတစ္ဝိုက္မွ လူမ်ား<br />ဆိုလွ်င္ စာဆိုႏွင္ ့ အညီ ရိုင္းခ်င္ၾက၏။ “ လူသာစည္၊ ႏြား နၿပာနီ ” ဟု ေခၚတြင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က<br />ထို နယ္သို ့ သြားေရာင္းၾကမည္ၿဖစ္၍ အားလံုးက ေစာင္ ့ၾကည္ ့ေနၾကသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရြာမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ သန္းမင္း၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ရြာေလးမွ ကိုသိန္းဝင္း၊ ထန္းေတာရြာမွ ကိုၿမင္ ့ထြန္းတို ့<br />ေလးဦးက တစ္ဖြဲ ႔ ၿဖစ္၏။ မနက္ပိုင္းတြင္ ထန္းတဲမွ ထန္းရည္ကို ခ်င္ငွဲ ႔ယူ၍ ထန္းဆိုင္းၿဖင္ ့ ဘူတာသို ့ လာၾက၏။<br />ဘူတာမွာ ဆံုၾကသည္။ ရထားက မနက္ခုႏွစ္နာရီဆိုလွ်င္ ၿမင္းၿခံဘက္မွ ဆိုက္ေရာက္လာၿပီး မိတၳီလာ၊ ထိုမွ<br />တစ္ဆင္ ့ သာစည္တြင္ ခရီးဆံုးသည္။ အင္းၾကင္းစုဘူတာမွာပင္ ထန္းရည္ေရာင္းလိုက္မည္ ့သူမ်ား ဆယ့္ေလး<br />ငါးဦး ရွိၾကသည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ မိတၳီလာသို ့ သြားေရာင္းမည္ ့သူက မ်ားပါသည္။ သာစည္သို ့ သြားေရာင္း<br />သည္က ေလးငါးဦးထက္ မပို။<br /><br />ထန္းရည္ဆိုင္းမ်ားကို တြဲႏွစ္တြဲၾကားမွာ အဆင္ေၿပေအာင္ တင္ၾကရသည္။ လူစီးတြဲေတြက ၿပည့္က်ပ္ေနသည္မို ့<br />ဆိုင္းထမ္းႏွင့္ ဆိုလွ်င္ အဆင္မေၿပခ်င္။ ေစ်းေရာင္းလိုက္သူမ်ားၿဖင္ ့ ၿပည္ ့က်ပ္ေနတတ္သည္မို ့ တြဲၾကားမွာ<br />တင္လွ်င္ အဆင္ေၿပ၏။ အႏၱရာယ္ကေတာ ့ ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းဝ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး ၿဖစ္သည္။ ရထားက မိတၳီလာ<br />သို ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွ်သာ ေမာင္းရသည္။ သာစည္ကိုေတာ ့ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္မွ ေရာက္တတ္ၿမဲပင္။ ထိုအခ်ိန္ကပင္ ေရာင္းခ်ဖို ့ အခ်ိန္ေကာင္း ၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဘူတာအထိမလိုက္။ ရထားက ဘူတာမေရာက္ခင္ မၾကာခဏ ရပ္သည္။ သာစည္ဘူတာမွာ<br />ရထားလမ္းစံုဘူတာ ၿဖစ္သည္မို ့ ဝင္လာေသာ အၿမန္ရထားမ်ားကို ဦးစားေပးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ ့<br />ဘူတာေရာက္သည္အထိ ပါသြားတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ယစ္မ်ိဳးအဖြဲ ႔ႏွင္ ့ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားကို အထူး<br />သတိထားရပါသည္။ အထူးသၿဖင္ ့ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဘူတာအၿပင္မွ ေစာင္ ့၍ အၿမဲ<br />လိုက္ဖမ္းတတ္သည္။ သူတို ့က လိုင္စင္ခြန္ ေဆာင္ထားရသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လိုင္စင္မဲ ့မ်ား ဝင္ေရာင္း<br />လွ်င္ သူတို ့ ေရာင္းအားက်သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဖမ္းရသည္။ မိလွ်င္ လိုင္စင္ေၾကး ေဆာင္ခိုင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />က မေဆာင္ခ်င္။ ဆိုင္းထမ္းၿဖင့္ ေရာင္းခ်ရာတြင္ ဆိုင္းထမ္းတစ္ဖက္၌ ေလးၿမဴေက်ာ္ ဝင္ေသာ ေရအိုး ပါ၏။<br />ႏွစ္ဖက္ဆိုလွ်င္ ရွစ္ၿမဴမွ ဆယ္ၿမဴအထိ ပါသည္။ ထိုဆယ္ၿမဴ မကုန္ခင္ ေရႏွစ္ၿမဴခန္ ့ ေရာႏိုင္သည္။ ထိုသို ့ ေရာ<br />သည္ ့တိုင္ နယ္ခံ ထန္းရည္မ်ားထက္ သာလြန္ေကာင္းေနၿမဲမို ့ဝယ္ေသာက္သူမ်ားက မိတၳီလာထန္းရည္သမား<br />ဆီကသာ ဝယ္ၾကသည္။ သံုးေလးရက္မွ် သာစည္ၿမိဳ ႔တြင္း လွည္ ့ၿပီးလွ်င္ ပံုမွန္ေဖာက္သည္ မရွားေတာ ့။<br /><br />ဒါကို လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားက မေက်နပ္။ သူတို ့က အခြန္ေဆာင္ထားရသည္မို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ရေအာင္ လိုက္<br />ရွာဖမ္းသည္။ လိုင္စင္ခြန္ ေဆာင္ခိုင္းသည္။ မေဆာင္လွ်င္ ရစ္မ်ိဳးသို ့ အပ္၍ ဖမ္းခ်ဳပ္ခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />အထဲတြင္ ကိုသန္းဝင္းက လိုင္စင္ေဆာင္ထားသည္။ သို ့ရာတြင္ သူသည္လည္း သတ္မွတ္သည္ထက္ ပိုေရာင္း<br />သည္။ လိုင္စင္ေဆာင္စဥ္က တစ္ေန ့ငါးၿမဴ ေရာင္းခ်ခြင္ ့သာ ေဆာင္ထားေသာ္ၿငား သူ ေရာင္းသည္က<br />ၿမဴႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္သည္။ သူ ့သားတစ္ေယာက္က ဆိုင္းထမ္းတစ္ထမ္းၿဖင့္ လိုက္ပို ့ေပးေနက် ၿဖစ္၏။ သူ ့မွာက<br />ေဖာက္သည္ ဆိုင္မ်ားရွိေနၿပီ။ သူက ထိုဆိုင္မ်ားကို သြားသြင္းၿပီး လက္က်န္ ေလးငါးၿမဴကိုသာ လွည္ ့ေရာင္း<br />တတ္၏။ သူ ့သားကိုေတာ ့ ဘူတာထဲက ေပးမထြက္။ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားက ဘူတာထဲအထိ ဝင္ဖမ္းခြင္ ့မရွိ။<br />သူတို ့က ဘူတာမွ လူမိုက္မ်ားကို လန္ ့သည္။ ထိုလူမိုက္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ေဖာက္သည္ၾကီးမ်ား ၿဖစ္ေန<br />သည္ကိုး ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့က်ေတာ ့ ကိုသန္းဝင္းတို ့လို ေရာင္းလို ့မရ။ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကား အရင္ေၿပးခိုရသည္။ ေန ့လည္<br />ပိုင္းေရာက္ၿပီဆိုမွ လွည္ ့ၿပီး ေရာင္းရသည္။ ေနပူၿပီ ဆိုလွ်င္ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ား အၿပင္မထြက္ေတာ ့။<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ အတြက္ ေနမင္းသည္ ေက်းဇူးရွင္ ၿဖစ္ေတာ ့၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ခရီးသည္တင္ကားမ်ားႏွင့္ တိုးလိုက္<br /><div style="text-align: left;">လွ်င္ ခဏေလး ကုန္သြားတတ္သည္။ ကုန္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ ့ ဘူတာသို ့ ရင္ေကာ ့ၿပီး ၿပန္လာႏိုင္ၿပီ။ ထန္းရည္<br />မရွိလွ်င္ ဖမ္း၍မရပဲကိုး ။<br /><br />ဘူတာ ေရာက္လွ်င္ မနက္စာ စားၾကသည္။ ရထားက ေန ့လယ္ ၁၀နာရီခြဲမွ ထြက္ပါမည္။ လူစံုေအာင္ ေစာင့္ၿပီး<br />ေဘာ္လီေဘာ ကစားၾကမည္။ ဤသို ့ၿဖင့္ ထန္းရည္ တစ္ရာသီကို ၿဖတ္သန္းၾကရသည္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ေဘာ္<br />လီေဘာ အပုတ္ေကာင္း၍ နယ္ခံလူမိုက္မ်ားႏွင့္ စကားမ်ားၾကသည္။ သူတို ့က ရံႈးေၾကးကို မေပးလို ။ ထန္းေတာ<br />ရြာသား ကိုၿမင့္ထြန္း၏ အိုးမ်ားကို ရိုက္ခြဲၾကေသး၏။ ကိုၿမင့္ထြန္းက ဝွက္ဓားႏွင့္ ထိုးမည္လုပ္၍ ဆြဲၾကရမ္းၾကရင္း<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မလာရဟု တားၿမစ္ၾကသည္။ တကယ့္လူမိုက္ၾကီးမ်ားက ဝင္ေရာက္ဆံုးၿဖတ္ေပးၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br />သူတို ့ မရွိခ်ိန္တြင္ သူတို ့လူမ်ားကို တာဝန္မယူႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္း ရံုမွ<br />တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ေၿပာၿပသည္။ ရံုမွ လူမ်ားကလည္း ရိုက္ၾက ႏွက္ၾကလွ်င္ ၿပႆနာေပၚမည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />ကို မလာခိုင္းေတာ ့ ။<br /><br />သာစည္ဘူတာသို ့ ဆိုင္းထမ္းၿဖင့္ မလာရေသာအခါ ပလတ္စတစ္ဂါလံပံုးၾကီးမ်ားၿဖင့္ သယ္လာၾကၿပီး ေရႊေညာင္<br />ေတာင္ၾကီးသို ့ ပို ့ၾကသည္။ သာစည္ဘူတာမွာပင္ စခန္းခ်ၾကသည္။ သို ့ေသာ္ အထမ္းသမားမ်ား မဟုတ္ေတာ ့။<br />ထန္းရည္ကုန္သည္ၾကီးမ်ား ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ လိုင္စင္ၿဖင့္ သယ္ေဆာင္ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ ထိုသို ့ လုပ္ရန္ လမ္း<br />စ ရခဲ ့သူမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္သည္။ သာစည္ဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ေနစဥ္အတြင္း ဘူတာအနီးအနားကို ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေလ ့လာၿဖစ္ရာမွ ထန္းရည္ခါးကို ေတာင္ေပၚသို ့ ပို ့ေသာ ကုန္သည္မ်ားႏွင့္ သြားဆံုၿဖစ္ၾက<br />သည္။ သူတို ့က လိုင္စင္ခြန္မ်ားၿဖင္ ့ တရားဝင္ တင္ပို ့ေနၾကသူမ်ား၊ ကယ္ရီမ်ား ၿဖစ္ၾကၿပီး ေတာင္ၾကီးၿမိဳ ႔ေပၚရွိ<br />ထန္းရည္ေစ်းကြက္ကို ေၿပာၿပသည္။ သာစည္တို ့၊ မိတၳီလာတို ့တြင္ ေရာင္းခ်ရသည္ ့ ထန္းရည္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္<br />ေတာင္ေပၚတြင္ ေရာင္းရသည္ ့ ေစ်းႏႈန္းက သံုးေလးဆ ကြာေန၏။<br /><br />လိုင္စင္ကိစၥကိုေတာ ့ လူလည္လုပ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားထားၿပီးၿပီ။<br />လိုင္စင္ဒိုင္ဆီမွာ ထန္းရည္ငါးၿမဴ ဝယ္လွ်င္ အၿပင္မွ ဆယ္ၿမဴ ဝယ္မည္။ အားလံုးက ထိုအတိုင္း လုပ္ေနၾက၏။<br />ပထမအေခါက္တြင္ သန္းမင္းတို ့က မလိုက္ရဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္ကားမ်ားၿဖင့္ ခိုးတင္သြားသည္။ လူစီးခ ေပးစရာ<br />မလိုပါ။ ထန္းရည္ကိုေတာ ့ ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ၿပဳၿပင္ေပးဖို ့ ထန္းတဲမွ အလင္မ်ား၊ ထန္းလ်က္ခဲမ်ား ေဆာင္<br />သြားရ၏။ ေဆးသၾကားလည္း ဝယ္သြားရသည္။ ေတာင္ေပၚ ရာသီဥတုက ေအးစိမ္ ့ေနသည္မို ့ ထန္းရည္မွာ<br />စိမ္းလဲ ့ၾကည္လင္ၿပီး အရသာ ပို၍စူးရွလာ၏။ ေတာင္ေပၚသားတို ့ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အရသာ ၿဖစ္သည္။<br />ကုန္ကားၾကီးက ေစ်းထိေအာင္ ဝင္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မခ်ရဲေသး။ အေၿခအေန ၾကည့္ရေသးသည္။<br />မိသြားလွ်င္ ရစ္မ်ိဳးပုဒ္မၿဖင့္ ဖမ္းၾကလိမ္ ့မည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ လိုင္စင္ေဆာင္လာသည္က သာစည္၊ မိတၳီလာနယ္မ်ားတြင္သာ ၿဖန္ ့ၿဖဴးေရာင္းခ်ခြင္ ႔ ရွိ၏။ ေတာင္<br />ေပၚသို ့ သယ္လိုလွ်င္ သီးသန္ ့လိုင္စင္ေဆာင္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ္မေဆာင္ခဲ ့ ။ ကားဂိတ္မွာ လူရွင္းေတာ ့မွ ေစ်း<br />ထဲသို ့ ဂါလံပံုးမ်ား သယ္သြားၿပီး ရင္းႏွီးေသာ ေရနံဆီတန္းမွ အမၾကီးတို ့ဆိုင္တြင္ သြားဝွက္ထားသည္။ ထန္းရည္<br />ခါးေတြ ပါလာသည္ ဆိုေတာ ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ လာဝယ္ၾက၏။ ေရေရာခ်ိန္ေလးေတာင္မွ မရလိုက္။ ထန္းရည္မ်ားက<br />အဖံုးဝမွပင္ ဆူထြက္ၿပီး အနံ ႔က ၿပင္းၿပင္း လွ်ံေနၿပီ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေရာင္းေတာ ့ ကုန္သြားၿပီ။ ၿမတ္လိုက္<br />သည္ၿဖစ္ၿခင္းဗ်ာ..။<br /><br />သန္းမင္းတို ့ပါ ကြ်န္ေတာ္ ဆြယ္ၿပီး ရထားၿဖင့္ တင္ၾကၿပန္သည္။<br />လိုင္စင္ကလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ေဆာင္ခဲ ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ ့ ထန္းရည္ခ်ိဳမ်ားကိုပါ ဂါလံပံုးအေသးမ်ားၿဖင့္ ေရာ<br />ထည့္ခဲ ့သည္။ လာစစ္လွ်င္ ထန္းရည္ခ်ိဳကို ၿပမည္။ မည္သူမွလည္း ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ မစစ္ၾကပါ။ ဤသို ့ၿဖင့္<br />ေရႊေညာင္သို ့ ေရာက္ၾကသည္။ ေရႊေညာင္ဆိုင္မ်ားက လာေတာင္းဝယ္ၾက၏။ မေရာင္းခဲ ့။ ေတာင္ေပၚမွာ ဆို<br />လွ်င္ ထန္းရည္ တစ္ပုလင္းေစ်းက ေရႊေညာင္မွ တစ္ၿမဴေစ်း ( ေလးပုလင္း ေစ်း ) ရမည္ကိုး။ သန္းမင္းတို ့ ထန္း<br />ရည္ဒိုင္သို ့ သြားသြင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာသားမ်ားပင္ ထန္းရည္ဒိုင္ ဖြင့္၍<br />လိုင္စင္ႏွင့္ ေရာင္းေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔ေတာ ့ ဒိုင္က ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲ၏။<br />ကြ်န္ေတာ့္ကို တည္းခြင့္ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယခင္အေခါက္က ေစ်းထဲတြင္ ဒိုင္ကို အသိမေပးပဲ ေရာင္းခ်သြားၿခင္း<br />ေၾကာင့္ မေက်နပ္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္မခံေၾကာင္း ေၿပာပါေပ၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဂရုမစိုက္၊ ေစ်းနယ္ေၿမသည္ သူတို ့နယ္ေၿမမဟုတ္။ သူတို ့ လိုင္စင္ယူထားသည္ ့နယ္လည္း<br />မဟုတ္။ မည္သူမဆို ေရာင္းခြင့္ရွိသည္။ ယစ္မ်ိဳးက မဖမ္းလွ်င္ မည္သူမွ် ဖမ္းခြင္ ့မရွိ။ သူ ေပးမတည္းေတာ ့<br />လည္း စပ္စံထြန္းရပ္ကြက္ထဲမွ ဦးေမာင္သန္းတို ့ထံတြင္ သြားတည္းၾကသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဒိုင္မွာ သြားမသြင္းရၿခင္းမွာ သူတို ့က ေငြအေၾကမေခ်။ ၿပီးေတာ ့ ေစ်းႏွိမ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆယ္<br />ၿမဴသြင္းလွ်င္ ႏွစ္ၿမဴေလာက္ ေရေရာၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ထန္းရည္မွာ သိပ္မၿပင္းေတာ ့။ သူ ့ဆီမွာ သြင္းၿပီး<br />ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေစာင့္ၿပီးမွ ေငြရ၏။ စားစရိတ္ တက္၏။ အခ်ိန္ကုန္၏။ အခုလည္း သန္းမင္းတို ့ ေစာင့္က်န္ရစ္ၿပီး<br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ေခါင္းပံုၿဖတ္ၿခင္း၊ လူညြန္ ့ခူးစားၿခင္းကို ထိုစဥ္ကပင္ ေတးမွတ္ နာၾကည္းခဲ ့ရသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ တည္းခိုေသာ အိမ္မွာ ဦးေလး ဦးေမာင္သန္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည့္၍ အံ ့ၾသဝမ္းသာေန၏။ တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္သာလွ်င္ လူရည္လည္သည္ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အဖိုးတို ့သည္<br />လည္း ကုန္သည္ေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ ့သူမ်ား ၿဖစ္ေၾကာင္း သူ သိထားသည္ကိုး။ အေမ ့အေဖ ကြ်န္ေတာ့္<br />အဖိုးက “ လယ္လုပ္တတ္လွ်င္ တစ္မတ္၊ ေစ်းေရာင္းတတ္လွ်င္ တစ္က်ပ္ ” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဝက္ေက်ာက္ရြာ<br />ကို စြန္ ့ၿပီး ကုန္သည္ေလာကကို ဝင္ခဲ ့သည္။ ေအာက္ၿပည္ေအာက္ရြာတြင္ ၾကီးပြားၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးကန္<br /><div style="text-align: left;">ထရိုက္တာၾကီးၿဖစ္၊ ဝါးဓနိကုန္သည္ၾကီးၿဖစ္၊ အညာကုန္ ပြဲစားၾကီး ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ အေဖ ့တုန္းကလည္း စက္ပစၥည္း<br />ယူနစ္မ်ားကို အုန္းသီးထဲ ထည့္ရင္း နာမည္ေက်ာ္ ေမွာင္ခိုသမားၾကီး ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ ထိုလမ္းစဥ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္<br />လိုက္ေနၿခင္းမို ့ ဦးေလးဦးေမာင္သန္းက ၿပံဳး၏။ “ မင္းကေတာ ့ကြာ မင္းကေတာ ့ကြာ ” ဟု အားရဝမ္းသာ ေၿပာ<br />ရင္း ၿပံဳးေနတတ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ထန္းရည္ခါး ကုန္ကူးသည္ကို မိတၳီလာၿမိဳ ႔မွ ၾကီးၾကီးတို ့က မၾကိဳက္။ အၿပင္းအထန္ ကန္ ့ကြက္သည္။<br />၉တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လုပ္ရမည့္ကိစၥမဟုတ္ဟု ဆိုေလသၿဖင့္ ဆန္ကုန္သည္ဘက္သို ့ လွည့္ရၿပန္<br />သည္။ ရံႈးလိုက္သည္မွာ ရစရာမရွိ။ အေၾကြးေတြ တင္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္အေမ လာဆပ္ေတာ ့မွ ေက်ပါ<br />ေတာ ့သည္။ သို ့ေသာ္ အေမသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေက်နပ္ေန၏။ ေတာင္ၾကီးသို ့ ေစလႊတ္ၿပီး ငါးေၿခာက္ေရာင္း<br />ရန္ အရင္းအႏွီး ထုပ္ေပးသည္။ အေမႏွင့္ ရြာမွ ဘၾကီးတို ့ အေခ်အတင္ ၿဖစ္ရၿပန္၏။ ဝါးတန္းမွ ၾကီးၾကီးတို ့ႏွင္ ့<br />ေဆြးေႏြးရၿပန္၏။ သူတို ့က ကြ်န္ေတာ့္ကို မယံု။ ရံႈးရင္ ခက္မည္ဟု ဆိုၾက၏။ အေမက မရံႈးဟု မဆိုိ။ ကြ်န္ေတာ္<br />သည္ အရံႈးကို က်က်နန သိလွ်င္ ကုန္သည္ေကာင္း ၿဖစ္လာမည္ကို ေတြးဆ၍ ငါးေၿခာက္မ်ားႏွင့္ ေတာင္ၾကီးသို ့<br />ေစလႊတ္လိုက္ေတာ ့၏။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ မရံႈးခဲ ့။ ၿမတ္လည္း မၿမတ္ခဲ့။<br />ေက်ာင္းေတြ ၿပန္ဖြင့္သၿဖင့္ တစ္ေခါက္တည္းႏွင့္ပင္ ငါးေၿခာက္သည္ဘဝ တန္ ့ေတာ ့၏။<br />ေနာက္တစ္ေႏြမွာေတာ ့ ေတာင္ေပၚေၿမကို အႏိုင္ယူရန္ ကြ်န္ေတာ္သႏၷ႒ာန္ ခ်ထားၿပီးၿပီ။ ေတာင္ေပၚက ေစ်း<br />ပတ္ကားမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အကြ်မ္းဝင္ခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ေတာင္ၾကီးမွ ပစၥည္းမ်ား တင္သြင္းၿပီး ဟိုပံုး-နမ္ ့စန္-ဆိုက္ေခါင္<br />ဆီဆိုင္-ဘမ္းယင္ၿမိဳ ႔မ်ားသို ့ ပတ္သည္ ့ ေစ်းပတ္ကားမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ရွမ္းမ<br />ေခ်ာေခ်ာေလးမ်ား၏ ဧည့္ေမွ်ာ္ၿပံဳးေလးမ်ားကို မထိတထိ ေလ့လာၿပီးၿပီ။ ေခါင္ရည္လည္း ၾကိဳက္ခဲ ့မိၿပီကိုး ။<br /><br />ဤၿဖတ္သန္းမႈမ်ားၿဖင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေလာကလူမႈ အတတ္ပညာမ်ိဳးစံုကို အတန္အသင္ ့ တီးေခါက္မိခဲ ့ၿပီး<br />သူ ၿဖစ္ပါ၏။ ဖိုင္ ့ဝပ္က်င္းေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ခိုလံႈစရာဟု မထင္။ ယေန ့ပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္<br />အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚမႈ ခရီးစဥ္ၾကီးကို ေတြ ႔ေနရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ တန္ ့၍ မေနလို။ ေတြေဝ၍ မေနလို။ ကြ်န္ေတာ္ ့<br />မွာ ဘာမွ ေသခ်ာ ေရရာမႈ မရွိေသာ္ၿငား စိတ္ဓာတ္က ထင္းင္းၾကီးရွိေန၏။ ပို၍ပို၍ပင္ ထင္းထင္းၾကီး ၿဖစ္လာ၏။<br />အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္ ၿမင့္ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္ရမည္၊ လူအမ်ား ေကာင္းက်ိဳးကို ေရွးရႈ ႔ ေဆာင္<br />ရြက္ႏိုင္သူ ၿဖစ္ရမည္ဟု ပို၍ အားမာန္ ၿပည့္ဝလာခဲ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ စြန္ ့ခြာသြားေသာ ရင္ခြင္တို ့သည္ မနဲလွ။ ဖိုင္သည္ ထိုရင္ခြင္မ်ားထဲတြင္ ေႏွာင္ၾကိဳးႏွင့္ စြန္ ့ခြာခဲ ့<br />သည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္သိုက္ၿမံဳေလး ၿဖစ္၏။ ဖိုင့္ကိုမူ သီးသန္ ့ ၿဖစ္သည္။ သံသယာႏွင့္ ႏြယ္ယွက္ထားသည္။ ဘဝ၏<br />ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ားၿဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ဤသည္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့၏ သစၥာတည္း။ မည္သူမွ် လာ<br />ဟန္ ့တား၍ မရေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ခံယူခ်က္လည္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ အိမ္ေထာင္ၿပဳလိုသလား၊ ၿပဳပါ။ ကြ်န္ေတာ္<br />တားႏိုင္မည္မဟုတ္။ သူ ့ဝပ္က်င္း ခိုင္ခန္ ့ေရးအတြက္ ဖိုင္ စိတ္ၾကိဳက္ အေရာင္ၿခယ္ႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္<br />ေတာ ့ ဖိုင္သည္ အိမ္ေထာင္သည္ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿဖစ္မည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ရွိေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္<br />တိုင္လည္း ဇနီးသည္တစ္ေယာက္လို မက်င့္ၾကံခ်င္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ သူ ့မိသားစုအတြက္ အေရးၾကီးဆံုး သမီးၾကီး<br />ၿဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း တို ့ေၾကာင္ ့ အိမ္ေထာင္ၿပဳလိမ္ ့မည္ မထင္။<br /><br />ၿပီးေတာ ့ ဖိုင့္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရင္ႏွင္ ့အမွ် ခ်စ္လိုက္ရ၍ စြဲမက္စရာ ခန္းေနေလာက္ၿပီ။ သာမန္အတၱမွ် ရွိေသာ<br />ပုရိသသည္ပင္ ထိုကိစၥကို ခြင့္လႊတ္မည္ မထင္။ သူ ့ႏွလံုးသားထဲတြင္ ခိုဝင္ေနသည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိုင္ ဘယ္သို ့<br />ႏွင္ထုတ္မည္နည္း။ ဤအခ်က္မွာ ဖိုင့္အတြက္ ခက္လွ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ဖိုင္ ရွိေန၍ ကြ်န္ေတာ္ ခက္ေန<br />သလိုပင္ ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားတြင္ ရွိေန၏။<br />ထို ့အၿပင္ သံသယာမွာပင္ ရွိေန၏။ သံသယာ အဆက္ဆက္မွာပင္ ရွိေနေစခ်င္ပါ၏။<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )<br /><br />..........................................................................................................................<br /><br /> ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /></div><br /><br /><br /></div><br /><br /></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-61896139540683565372011-06-04T23:02:00.000+08:002011-06-04T23:05:35.187+08:00စေနသမီး “ စူဒါနမ္ ”ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ ့ေသာ အခ်စ္သည္ကား လက္ေတြ ႔တြင္ စိတ္ဆင္းရဲၿခင္း ၾကီးစြာ ရင္ဆိုင္<br />ရေလၿပီ။ ဖိုင္ႏွင္ ့ အဒါတို ့၏ ခ်စ္သမွ် ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ၿခားနားၿခင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ရေလၿပီ။ ဖိုင္ သည္<br />သူ ့ရင္ေသြးကို ပိုက္၍ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္တစ္ေယာက္၏ ဒုကၡမ်ိဳးစံုကို ခါးစည္းခံၿပီး သူ ့ႏွလံုးသားထဲမွ<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဆြဲထုပ္လိုက္ၿပီလား...။ ကြ်န္ေတာ္လက္မခံခ်င္ ။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ဖိုင္ ၿဖစ္ပါသည္။ အခ်စ္<br />ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကင္နာမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ သည္းခံမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ ယံုၾကည္မႈေပါင္းမ်ားစြာကို ကြ်န္ေတာ္သည္<br /><div style="text-align: left;">ဖိုင္ ့ ဆီမွ ရၿပီးသူ ၿဖစ္ပါသည္။ ဆက္ၿပီးလည္း ရ ခ်င္သည္။ သူ ေရွာင္ေၿပးေလသည္ကို အရွိန္ေကာင္းေကာင္းႏွင္ ့<br />လႊတ္ထားေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးအိမ္၌ မခ်ိပါ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဥေပကၡာ၌ လြန္စြာမွ က်င္လည္ ကြ်မ္းက်င္ ႏွံ ႔စပ္သူဟု ထင္ခဲ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝ၌<br />ဘာသာတရားမွ လြဲ၍ မည္သည္ ့ေၿပာင္းလဲမႈကိုမွ် မမႈ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝတြင္ ေနရာေဒသ၊ အခ်ိန္အခါ၊ အခြင္ ့<br />အလမ္း၊ အရံႈးႏွင္ ့အႏိုင္မ်ားသည္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေၿပာင္းလဲတတ္သည္မွာ မ်ားလွၿပီ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဝန္းက်င္<br />အသစ္၊ အေခ်အေနသစ္မ်ားကို မၾကာခဏ ၾကံဳရသည္။ ဤသို ့ၿဖင္ ့ ဥေပကၡာ နယ္ပယ္၌ ကြ်န္ေတာ္သည္<br />အလြန္ အစြမ္းထက္ခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိစၥအဝဝတို ့ၿဖင္ ့ ရႈပ္ေထြး ေနတတ္၏။<br />အရင္က ကိစၥမ်ားကို သာသာလြယ္လြယ္ပင္ ေမ ့ထားႏိုင္ခဲ ့သည္။<br /><br />ယခု ဖိုင္ ့ ကိုက်ေတာ ့ ၾကာၾကာမေမ ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ ဖိုင္ ၿပင္းၿပစြာ စိတ္လက္ဆင္းရဲရသည္ ဆိုလွ်င္<br />ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲေနရပါေတာ ့သည္။ ေမ ့လြယ္ ၿပီးေပ်ာက္ၿခင္းဆိုသည္ ့ လမ္းစဥ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာ<br />သူပါ ေရြးခ်ယ္မည္ဆိုလွ်င္ ဘာေၾကာင္ ့ သားသမီး ယူမည္နည္း။ စူဒါနမ္ ဆိုေသာ စေနသမီးကို ဘာေၾကာင္ ့<br />ဖန္တီးခဲ ့မည္နည္း။ ဖိုင္သည္ ေငြမက္သူ မဟုတ္။ ဂုဏ္ပကာသန အေဆာင္အေယာင္ကို အားကိုးသူ မဟုတ္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဒါေတြ မရွိမွန္းလည္း ဖိုင္သိသည္။ သိလ်က္ႏွင္ ့ပင္ ခ်စ္ၾကြမ္းဝင္ၾကသည္။ ယခု သူ ့ရင္ေသြးကို<br />ဖက္တြယ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို စိမ္းေလသလား။ ကြ်န္ေတာ္ မခံႏိုင္။ တစ္သက္လံုး အႏိုင္ရလာသူမို ့ ဖိုင္၏ တန္ၿပန္<br />ထိုးႏွက္ခ်က္က ရင္ထဲမွာ စူးေအာင္ ့ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့၌ အင္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္ေန၏။ ဖိုင္ႏွင္ ့ ေဝးေနသည့္<br />တိုင္ အခ်စ္မ်ားစြာၿဖင္ ့ ေဝးေနခ်င္ပါသည္။ ယခုလို ရင္ထဲမွာ ေအာင္ ့ေနသည့္ ေဝးကြာၿခင္းမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္<br />မလိုခ်င္။ ဖိုင္ ့ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္လို ့ရသည္ ့ လိပ္စာႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ ရွိသည္။ လူၾကံဳေတြ ရွိသည္။<br />ဖိုင့္ဘက္ကသာ ဆက္သြယ္လာလွ်င္ အေတာ္ ့ကို လြယ္ပါသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ အေၿပးအလႊား သြားရွာလွ်င္လည္း မုခ်ေတြ ႔ပါမည္။ ဖိုင္ ဘယ္ေလာက္မွ ေဝးေဝးမေၿပးႏိုင္။ သူ ခ်စ္<br />ကြ်မ္းဝင္ေသာ သူ ့မိသားစုကို ခြာၿပီး ဖိုင္မေနႏိုင္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ ႔ဆံုခဲ ့ၾကစဥ္ကပင္ ဖိုင္သည္ ၂၄နာရီၿပည္ ့<br /><div style="text-align: left;">ေအာင္ သူ ့မိသားစုကို မခြဲႏိုင္။ သူက အၾကီးဆံုးမို ့ အိမ္မွာ တာဝန္အရွိဆံုးဟု ဆို၏။ သူ ့မိဘ၏ လက္ရံုးဟု ဆို၏။<br />ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ အၿပစ္မၿမင္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ လူမွန္းသိလို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္ေလာက္ၿပီထင္ကတဲက<br />အိမ္ကို တြယ္တာခဲ ့သူမဟုတ္။ အေၿခအေန အသစ္၊ အေၿပာင္းအလဲ အသစ္၊ အလုပ္အကိုင္ အသစ္မ်ားကိုသာ<br />တြယ္တာသူ။<br /><br />ဖိုင္ ့ကို စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿဖရခက္ေနသည္။<br />ဆင္းရဲၿခင္း၏ ဒဏ္၊ အလုပ္၏ ဖိစီးမႈ ဒဏ္၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ အဖမ္းအဆီး၊ လူမႈဘဝမ်ားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ ခံႏိုင္၏။<br />ဖိုင္ ေရွာင္ထြက္သြားၿခင္းကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေၿဖ၍မရ။ ဖိုင္တစ္ေယာက္ သူ ့သမီးကို ေပြ ႔ဖက္ယုယခ်ိန္မ်ား<br />တြင္ တကယ္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမ ့ေနသလား။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင္ ့ ခံစားခဲ ့ရသမွ် စိတ္ဒုကၡ အလံုးစံုကိုသမီးအား<br /><div style="text-align: left;">ေထြးေပြ ႔၍ ေခ်ဖ်က္လိုက္ၿပီလား။ ဒီလို လုပ္ၾကစတမ္းလားဟု ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို<br />ဆက္သြယ္မလာေလ၊ ကြ်န္ေတာ္ ခံရခက္လာေလ ၿဖစ္ေနၿပီ။<br /><br />ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်မ္းက်င္ႏွံ ႔စပ္ၿပီးေသာ ဥေပကၡာကို အင္အားႏွစ္ဆတိုး၍ ႏွလံုးဗဟိုသို ့ထည္ ့သြင္း<br />စုေဆာင္းလိုက္ေတာ ့၏။ ဖိုင္ကေတာ ့ ထြက္ခြာမသြား။ သို ့ေသာ္ သူရွိေနေသာ ပံုရိပ္ေလးအေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္<br />၏ ရႈပ္ေထြးက်ယ္ေၿပာလွေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းထားလိုက္သည္။<br /><br />စာေပႏွင္ ့ အႏုပညာနယ္ပယ္။<br />ကြ်န္ေတာ္ အစိမ္းသက္သက္ တိုးဝင္ရမည္ ့နယ္ပယ္။<br />ထိုနယ္ပယ္မ်ားတြင္ တိုးေဝွ႔ရင္း ဖိုင္ႏွင္ ့စူဒါနမ္တို ့ကို ဥေပကၡာ ၿပဳလိုက္ေတာ ့၏။<br /><br />ၿမန္မာၿပည္သို ့ ၿပန္ေရာက္ၿပီး အရင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္သည္က စာေရးဆရာမဂ်ဴးထံသို ့ သြားေရာက္<br />ေတြ ႔ဆံုၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿပည္ပမွာ ေနစဥ္က ဂ်ဴးစာေပတိုက္သို ့ ဝတၳဳတိုစာမူမ်ား ပို ့၍ ထုပ္ေဝေပးပါ<br />ရန္ တင္ၿပခဲ ့သည္။ စာတိုက္မွ ကြ်န္ေတာ္ ပို ့လိုက္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာမႏွင့္ ေတြ ႔ေသာအခါမွ ပို ့လိုက္ေသာ<br />စာမူမ်ား စာတိုက္သို ့ ေရာက္လာေၾကာင္းေတာ ့ သိရသည္။ သြားေရြးရာတြင္ နာမည္လြဲမွားေန၍ ေရြးမရဟု<br />သိရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာလည္း ပို ့လိုက္စဥ္ကေၿပစာ မရွိေတာ ့။ ဆံုးပါေလေရာ ။ ကိစၥမရွိ။ ဤကိစၥအတြက္<br />ေဆြးတေၿမ ႔ေၿမ ႔ အၿဖစ္ၾကာေနလို ့မရ။ ေရွ ႔ဆက္ၿပီး စာေပေတြ ေရးရအံုးမည္။ ဇာတ္ညႊန္းဒါရိုက္တာၿဖစ္ဖို ့<br />အားထုပ္ရဦးမည္။<br /><br />ထိုအခ်ိန္မွာ သရုပ္ေဆာင္ ဝိုင္း ႏွင္ ့ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္ခဲ ့ၾကသည္။ သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္<br />ရပ္ကြက္မွာ ေနၾကသူမ်ားမို ့စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ ႔ၾကၿပီး ရင္းႏွီးခဲ ့ၾက၏။ သူက ဇာတ္ညႊန္းဒါရိုက္တာအပိုင္း<br />မွာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ လက္ေတြ ႔က်ေနသူၿဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္ လုပ္ေနရေပမယ့္ သူတကယ္ေလ ့လာေန<br />သည္က ဒါရိုက္တာလိုင္းဟု ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာၿပပါသည္။ သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ပုဇြန္ေတာင္ လိပ္ကန္လမ္းတြင္<br />တိုက္ခန္းငွားၿပီး အႏုပညာနယ္ပယ္သို ့ တိုးၾကသည္။ သူက ဇာတ္ညႊန္းေရးၿပီးသား နမူနာမ်ားစြာ ယူလာေပး၏။<br />ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ ေရးၿပီးသား ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဝတၳဳဆန္ဆန္ ေရးထားသည္။ အဆင္ေၿပလွ်င္<br />သူ နမူနာေပးထားသည္ ့ဇာတ္ညႊန္းေရးဟန္မ်ားအတိုင္း ေရးမည္။ ၿပီးေတာ ့ သူႏွင္ ့အတူ ရိုက္ကြင္းမ်ားသို ့<br />လိုက္လံေလ ့လာခဲ ့ပါသည္။<br /><br />စ,လိုက္သြားခ်ိန္မွာပင္ ေတြ ႔ၿမင္လိုက္ရေသာ ဗီဒီယိုေလာကမွ ၿမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကို<br />စိတ္ဓါတ္က်မိေလၿပီ။ သရုပ္ေဆာင္မႈ အတတ္ပညာကို စိတ္ပ်က္သည္မဟုတ္။ အႏုပညာကို စိတ္ပ်က္သည္<br />မဟုတ္။ ဇာတ္ကားတစ္ကား ၿဖစ္ေပၚလာရန္ အဓိကအေၿခခံေသာ ဇာတ္လမ္းကို အေရးမထားမႈၾကီးအား စိတ္<br />ပ်က္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ အားလံုး ေလာေလာ၊ ေလာေလာ ၿဖစ္ေနၾက၏။ ရိုက္ရသည္က ေလာေလာ၊ သရုပ္ေဆာင္<br />ၾကသည္က ေလာေလာ၊ အေခြ ၿဖစ္လာဖို ့က ေလာေလာ၊ ေနာက္တစ္ကား ၿဖစ္ဖို ့ ေလာေလာႏွင္ ့လြန္စြာ စိတ္<br />ပ်က္ဖို ့ေကာင္းေနပါေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ပညာသင္ရမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးဆထားေသာ စိတ္ကူး<br />ယဥ္နယ္ပယ္ၾကီးက ဤသို ့မဟုတ္။ ဇာတ္ကား တစ္ကားမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခန္းကို ဒါရိုက္တာ၊ ဇာတ္ညႊန္း<br />ဆရာ၊ ကင္မရာမန္း၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ား အေက်အတင္ ေဆြးေႏြးၾကမည္။ အသံ၊ အရုပ္၊ အမူအရာ အေၿပာင္း<br />အလဲ၊ ကင္မရာ ၿပကြက္တို ့ကို စနစ္တက် ေလ ့က်င့္ၿပီး ဇာတ္ဝင္ခန္းကို ဖန္တီးၾကမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးဆ<br />ထားသမွ် သူရဲေကာင္းဝါဒတို ့ ေရစုန္ေမ်ာေလၿပီ။ မင္းသား၊ မင္းသမီး ရိုက္ရက္ ရလွ်င္ ဇာတ္ကားၿဖစ္၍၊ မရလွ်င္<br />ဘာဇာတ္လမ္းမွ လာလုပ္၍ မရ။ လဲသာ ေသဖို ့ ေကာင္းေသာ အႏုပညာေလာကပါတကား။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ေလး ငါးခါ လိုက္၍ ဝင္ေရာက္ေမြ ႔ေပ်ာ္ၾကည့္သည္။ မရ။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီထဲကို ေရာက္သြားတိုင္း<br />နားထင္ေတြ ထူပူ၊ ေသြးေတြ တက္၊ ပံုမွန္စိတ္ေတြ ကေမာက္ကမ ၿဖစ္ၿပီး အသက္ရႈ က်ပ္ရသည္။ ဤဗီဒီယို<br />ေလာကၾကီး၌ ၿပင္ပမွ လူမႈဘဝ ၿဖစ္ရပ္မ်ား ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းဆံုး စီးေပ်ာ္ေနရံုမွတစ္ပါး ဘာမွ အႏွစ္သာရ မရွိ။<br />ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဝိုင္းကို ေၿပာသည္။ ဗီဒီယို ေလာက ပ်က္လိမ္ ့ဦးမည္ဟု။ ထိုစဥ္က ( ၁၉၉၈ )။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ၾကံၿပန္သည္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ား လိုက္ေရာင္းသည္ ့နည္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။<br />မည္သည္ ့တိုက္မွ မဝယ္။ တစ္ဖန္ ရိုက္ကြင္းသမားႏွင္ ့ ဝင္လံုး၍ တိုးဝင္ဖို ့ စဥ္းစားၿပန္သည္။ ဒါကလည္း<br />တကယ္ အထမေၿမာက္။ ဝိုင္းကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တားသည္။ ဤမွ်လိုက္၍ အပင္ပန္းမခံပါႏွင္ ့ဟု။ ၿပီးေတာ ့<br />ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ထုပ္ရဲမည္ ့တိုက္ မရွိ။ ဇာတ္အိမ္ေတြက ၾကီးလြန္းသည္ဟု ဆို၏။ ဒီကေန ့ေခတ္ႏွင္ ့<br />အရင္ေခတ္တို ့ မတူဟု ေၿပာၿပသည္။ ၿမန္ၿမန္ၿပီးမည့္ ဇာတ္လမ္းေလးမ်ား ေရးပါ။ သူ စပ္ေပးမည္ဟု ဆို၏။<br />ကြ်န္ေတာ္ မေရးခဲ ့။ ပဲၿပဳပ္သည္ႏွင္ ့ သူေဌးသား မေတာ္တဆ ေတြ ႔ၾက၊ ခ်စ္ၾက၊ လြမ္းၾကၿပီးေတာ ့ ညားၾကတာ<br />မ်ိဳးကို ေရးမိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ဇာတ္ညႊန္းသမားဟု မသတ္မွတ္ဝံ ႔။ မေရးႏိုင္။ ဝိုင္းက ဒီလိုဆို ဝတၳဳ<br />ေရးပါဟု ဆိုသည္။ ဒါကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မၿငင္း။ ဝတၳဳတိုသည္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးက်င့္ ရွိၿပီး ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />အၾကမ္း ေရးထားေသာ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ဝိုင္းက သေဘာက်ၿပီး သူ ့ဖာသာသူ အစာသြတ္၍ သြားေရာင္းေပး၏။<br />နယ္မင္းသားအတြက္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလး ၿဖစ္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေငြသံုးေထာင္ ရသည္။ ဝတၳဳပိုင္ရွင္ေနရာ<br />မွာေတာ ့ တစ္ၿခားလူ ၿဖစ္သြား၏။ သူတို ့က ဒီလိုလားဟု ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။<br /><br />အေကာင္းကိုသာ မခန္ ့မွန္းတတ္ခ်င္ ေနမည္။ အဖ်က္ကို ေတြးဆ၍ ခန့္မွန္းရာ၌ ကြ်န္ေတာ္ က်င့္သားရေနၿပီ။<br />ဤဗီဒီယို ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလာက မၾကာခင္ ပ်က္ေတာ ့မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၿမင္ေယာင္ေနပါ၏။<br />ေနပါေစေတာ ့။ အဲ ့ဒီ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလာကထဲကိုေတာ ့ ဝင္မေမ်ာခ်င္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳေတြ ႔ၿဖတ္<br />သန္းခဲ ့ေသာ လူမႈအသိတရားေတြ၊ ဖတ္ခဲ ့ရေသာ စာေပေတြ၊ ေလ ့လာ ေတြးေတာခဲ ့ေသာ လူတို ့၏ စရိုက္<br />သေဘာသဘာဝေတြသည္ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္မဟုတ္။ ဒါေတြကို ကိုယ့္ဖာသာ တန္ဘိုးထားလွ်င္ မည္သူ လာ<br />ေစ်းႏွိမ္ဝံ ႔မည္နည္း။ ကိုယ္တန္ဖိုးမထားမွသာ တန္ဖိုး ေရာ ့မည္။ ဤမာနမ်ိဳးကိုေတာ ့ ေဒါင္ေဒါင္တင္းတင္း<br />ကြ်န္ေတာ္ ဆုပ္ကိုင္ရဲသည္။<br /><br />စာေပအႏုပညာ လုပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကားတာေတြ၊ ေငြရလြယ္တာေတြထက္ ပရိသတ္ အသိအမွတ္<br />ၿပဳခံရၿခင္းကို မည္သူမဆို လိုလားၾကပါသည္။ ေငြကို ကြ်န္ေတာ္ ဂရုမစိုက္။ အႏုပညာကို အႏုပညာၿဖင့္ တည္<br />ေဆာက္ခ်င္သည္။ ဤမာနအတြက္ ဒုကၡေတာ ့ မ်ားရဦးမည္။ သို ့ေသာ္ ကိုယ္ၾကိဳက္သည္ကိုသာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္<br />သူမို ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚမႈကို ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္လိုက္သည္။<br />အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ .....<br />စာေပအႏုပညာကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္ ၾကိဳးစားမည္။<br />ထိုအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚမႈအတြက္ ဘာေတြကို စြန္ ့ရမည္နည္း ... စြန္ ့ပါမည္။<br />ဘယ္လို စြန္ ့စားရမည္နည္း ... စြန္ ့စားပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရႈ ေနႏိုင္သမွ် အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္<br />ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမည္။<br /><br />ဤဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို ေတြ ႔ဖို ့ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ဖိုင္ႏွင့္ ဆူဒါနမ္ကို<br />ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ႔မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ခရီးစဥ္ကို ေၿပာမည္။ ထို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မေအာင္ၿမင္ပါက ကြ်န္ေတာ္ ့အား<br />အရူးတစ္ေယာက္အၿဖစ္ သတ္မွတ္ပါေတာ ့ဟု ေၿပာၿပမည္။ ထိုစိန္ေခၚမႈအတြက္ သူ ့ထံမွ ခြင့္ေတာင္းမည္ေတာ ့<br />မဟုတ္။ အသိေပးၿခင္းသာ ၿဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဖိုင္ႏွင့္တကြ ဖိုင္တို ့ မိသားစု အားလံုးေရာ၊ ေဆြေတြမ်ိဳး<br />ေတြပါ မုန္းႏိုင္ပါ၏။ ပုတ္ခတ္ႏိုင္ပါ၏။ သို ့ေသာ္ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္းပိုင္ခြင္ ့မရွိ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ့သမီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မမုန္းတီးရေလေအာင္ မည္သူမွ် မၿပဳႏိုင္သည္ ့ ေမတၱာတရားၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္<br />သမီးကို လြမ္းေနမည္။ ထိုေမတၱာ အလြမ္းၿဖင့္ စူဒါနမ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမုန္းေစရဟု ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ယံုသည္။<br />စိတၱဇ မဟုတ္။ အေသအခ်ာ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />ဖိုင့္ကိုေရာ ...<br />ဖိုင့္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မယံုရဲေတာ ့။ ႏွလံုးသားထဲမွာ ရွိေနေသာ္ၿငား ယံုရန္ မဝံ ့ၿပီ။<br />ဖိုင္သည္ သူ ့ဝပ္က်င္းအတြက္ ဘာမဆို ခိုင္ခံ ့ေအာင္ လုပ္ရဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္မပါေသာ တစ္ခုလပ္ ကေလး<br />အေမဘဝၿဖင္ ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿဖတ္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို နာေသာစိတ္ၿဖင့္ပင္ သူ ့ဝတ္က်င္းအတြက္<br />စိတ္ခ်ေအာင္ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲခ်င္ ေၿပာင္းလဲလိမ္ ့မည္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဦးစြာ သစၥာေဖာက္လိုက္သည္ ့<br />အေတြ ႔အၾကံဳက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခါးေနဆဲပင္။ သူ ့ရင္ေသြးကို သူ ့ႏွလံုးသားထဲ ထည့္၍ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ့ႏွလံုး<br />သားထဲမွ ႏွင္ထုပ္ခဲ ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မေမ ့။ ဖိုင္၏ ရက္စက္မႈသည္ တည္ၿခိမ္၏။ ထိေရာက္၏။ ၿပင္းထန္ေသာ<br />အား ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကို ခံရပါသည္။ ဖိုင္တစ္ေယာက္ စူဒါနမ္ကို မည္သို ့ ေပါက္ေၿမာက္ေအာင္ ေမြးၿမဴ<br />မည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ စူဒါနမ္ကို မေတြ ႔ရသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ခြဲမရေအာင္ တူသည္ဆိုေသာ<br />သတင္းစကားၿဖင့္ပင္ စူဒါနမ္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ယံုလိုက္ၿပီးၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ၏ အနာဂတ္တြင္<br />စူဒါနမ္သည္ အဓိကက်လာဦးမည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ႔ၿမင္ေနမိသည္။ ဤအေၾကာင္းအား<br />ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာရက္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးရံႈးၿခင္းႏွင့္အတူ လင္သားတစ္ဦး၏ ဇနီးမယားဘဝကို<br />ပါ အစေတးခံခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဖိုင္ ့ကို ခင္ပြန္းအရာ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ ့။ ဖိုင္၏ ဒုကၡမ်ားကို<br />လက္တြဲ ေၿဖရွင္းေပးႏိုင္သူ မဟုတ္ခဲ ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ အတၱႏွင္ ့ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနခဲ ့သူ ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္က<br />စူဒါနမ္ကို သူ ့ပစၥည္း၊ သူ ့အခ်စ္၊ သူ ့ဘဝဟု အပိုင္တြက္ကာ၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဝးရာကို ေၿပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္<br />သိပ္မလိုက္ခ်င္ပါ။ ဖိုင္ ပိုင္ထားေသာ စူဒါနမ္၌ ကြ်န္ေတာ့္အေငြ ႔အသက္ေတြ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပါေနမည္။<br />ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း “ ကဗာ ” ၏ ေၿပာၿပခ်က္အရ ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္သြင္၊ ကြ်န္ေတာ့္အေရာင္မ်ား ရစ္ပတ္ေန<br />သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ၾကားၿပီးၿပီ။ ဖိုင္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ သနားပါ၏။<br /><br />ဖိုင္သည္ တကယ္ပင္ သနားစရာ ၿဖစ္ေနသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ လာေတြ ႔မွာကို ေၾကာက္ေနရွာ၏။ အထူးသၿဖင့္ စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေပးမေတြ ႔ခ်င္။ ဖိုင္မွ<br />မဟုတ္။ ဖိုင့္မိဘႏွစ္ပါးကလည္း စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ မေတြ ႔ေစလို။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ႔ၿပီးသားၿဖစ္သည္။<br />စူဒါနမ္ကို ဝိုင္းဝန္း ခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏိုးၿခင္းကပင္လွ်င္ စူဒါနမ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရး ၿဖစ္သည္။ စူဒါနမ္<br />သည္ ကြ်န္ေတာ္ကဲ ့သို ့ပင္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပလိမ္ ့မည္။<br /><br />စေနေန ့၌ ေမြးေသာ စူဒါနမ္သည္ ဖိုင္တို ့ မိသားစုကို အသာကေလး အႏိုင္ယူပါလိမ္ ့မည္။ ဖိုင္၏ ဝပ္က်င္း<br />ကေလးတြင္ ေက်နပ္ေနမည္ မဟုတ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ သိေနသည္။ စူဒါနမ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္နာႏိုင္သည္။<br />ေဒါသ ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ကလဲ ့စား ေခ်ႏိုင္သည္။ သို ့ေသာ္ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္း၍ မရ။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္<br />ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပြား ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ထို ့အၿပင္ သူသည္ မေတာ္တဆ ေလာကထဲ ေရာက္လာသူ မဟုတ္။ ဖိုင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခ်စ္မ်ားစြာၿဖင့္ ထုဆစ္ပံုေဖၚခဲ ့သည့္ မႏုႆ ပန္းပုရုပ္ေလး ၿဖစ္သည္။ ဒါေတြကို<br />ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းၿပမည္။ ေလာကၾကီး၌ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ ့အနား၌ က်င္လည္<br />မေနၿခင္းေၾကာင့္ ဖခင္၏ ေမတၱတရားေတြ သူ မဆံုးရံႈးေစရ။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို အေဝးမွပင္ အခ်စ္မ်ားစြာၿဖင့္ ေတြးဆႏွစ္သိမ္ ့ေနမည္ ၿဖစ္၏။<br /><br />အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုသည္မွာ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွ်သာ ၿဖစ္ပါမည္။ စာေပအႏုပညာနယ္ပယ္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ တိုးဝင္<br />ေတာ ့မည္။ ထိုသို ့ ဝင္မတိုးမီ ေငြေၾကးႏွင္ ့ ဂုဏ္သိကၡာတစ္ရပ္ ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရမည္။ အသိုက္အၿမံဳ<br />ကိုေတာ ့ မေတာင္းတ။<br /><br />စာေပ အႏုပညာခရီးကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ သတ္မွတ္ထားရသည္မွာ လြယ္လြယ္ ၿပီးၿပီးသမား မၿဖစ္ခ်င္၍ပင္။<br />ဝုန္းကနဲ ထေတာက္ၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္ ့ အႏုပညာသမား မၿဖစ္ခ်င္။ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ၾကည့္မည္။ တစ္ၾကိမ္ အဆင္မေၿပလွ်င္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္၊ ေနာက္ထပ္၊<br />ေနာက္ထပ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီတက္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေရရြတ္ေနသည္ ့“ ၿမင္ ့ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္<br />ရမည္ ” ဟူေသာ လမ္းစဥ္အတြက္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို အဓိက တည္ေဆာက္ေတာ ့မည္။ ဤကိစၥမွာ မလြယ္။<br /><br />ဣတိၱယတို ့၏ ရင္ခြင္မ်ားစြာ၊ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားစြာ၊ ႏွလံုးသားမ်ားစြာတြင္ က်င္လည္ခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္<br />စာေပ၊ အႏုပညာရွင္အၿဖစ္ ဝင္ေရာက္က်င္လည္ရာတြင္ သိကၡာ သမာဓိ ၾကီးမားဖို ့အတြက္ ထိုရင္ခြင္မ်ားကို<br />ဆန္ ့က်င္ရေတာ ့မည္။စိတ္ဓါတ္ေရးရာႏွင္ ့ ေစတနာ၊ ဝီရိယႏွင္ ့ အၾကံအစည္တို ့ကို ကြ်န္ေတာ္မမူ။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ႏွင့္ ခ်ိန္ဆတတ္မႈ ပါရမီက အသင့္အတင့္ရွိသည္။ကြ်န္ေတာ္ ့လမ္းစဥ္သည္ ပရိတ္သတ္၏<br />နားဝဆီ သို ့မဟုတ္ ရင္ထဲသို ့ သြားမည္ ့ လမ္းစဥ္ ၿဖစ္သည္။ ေလာဘၾကီးသည္ဟု ဆိုရမည္လား မသိ။ ေပါ ့ေပါ ့<br />တန္တန္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မဖန္တီးခ်င္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၌ မၾကိဳက္ေသာ အဘယ္စာေပ၊ အႏုပညာကိုမွ ေငြေၾကး<br />အတြက္ မဖန္တီး၊ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစအတြက္ မဖန္တီး၊ ေစတနာ လႈံ ႔ေဆာ္မႈၿဖင့္သာ ဖန္တီးခ်င္သည္။<br />ကိုယ္ၾကိဳက္သည္ ဆိုမွသာ သူမ်ားၾကိဳက္ေအာင္ တင္ၿပခ်င္သည္။ လြယ္ေတာ ့ မလြယ္။ ထို ့ေၾကာင့္ အႏွစ္<br />ႏွစ္ဆယ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ခန္ ့မွန္းခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္ေသာအရာကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ တင္ၿပခ်င္သည္ဆိုၿခင္းမွာ အေမ ့ပံုၿပင္ေလးေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။<br />ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင္ ့ ပတ္သက္ေသာ ပံုၿပင္ေလးကို အေမက အစ္ကို ့ကို ေၿပာၿပဖူးပါသည္။ ထိုပံုၿပင္ေလးက<br />အစ္ကို ့အတြက္ အသံုးဝင္၊ မဝင္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအတြက္မူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသံုးဝင္<br />ေနပါ၏။<br /><div style="text-align: left;"><br /></div> ဖိုင့္ဆီကို အလုအယက္သေဘာေဆာင္ကာ ကြ်န္ေတာ္ မသြားခ်င္သည္မွာလည္း အေမေၿပာၿပေသာ ကိုယ္ခ်င္း<br />စာတရားေၾကာင္ ့ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဝမ္းႏွင့္ မလြယ္ခဲ ့ပါလ်က္ စူဒါနမ္၏ ဘဝေရွ ႔ေရးကို<br />အတိုင္းမသိ ေတြးဆ ရည္ရြယ္ေနလွ်င္ ဖိုင္သည္ ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ေမြးခဲ ့ရ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းၾကား<br />တြင္ အိမ္ေထာင္မၿပဳပဲ ကေလးေမြးဖြားရ၏။ ဘာမွ ေရရာေသခ်ာမႈ မရွိေသာ တရားမဝင္ ႏိုင္ငံသား ေၿခသလံုး<br />အိမ္တိုင္ ၿဖစ္သူႏွင့္ ရာသက္ပန္ခရီးအတြက္ ဤအမႈၾကီးကို သူ ဖန္တီးခဲ ့ရသည္။ ထို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားၿဖင့္<br />စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ လုမယူရက္ေတာ ့။ ဖိုင္ ရင္ဆိုင္ခဲ ့ရသည္ကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ အံ ့ၾသခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။<br />စိတ္၌ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွာင္ေၿပး၍ မခံမရပ္ ၿဖစ္ရေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို ခ်စ္ၿမဲ ခ်စ္ေနမိသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ သြားလုယူ၍ ဖိုင္သာ စူဒါနမ္ႏွင့္ ခြဲရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ေမြ ႔မည္မဟုတ္။ အေမတို ့ကလည္း<br />လက္မခံ။ ဖိုင္ ့ကိုပါ ေခၚလာရမည္ဟု ဆို၏။ ဖိုင္ ဘယ္လိုက္ဝံ ့ပါ ့မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီးၿပီ။ ဖိုင္တို ့ ထိုင္းတီဗီြ<br />မ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏိုင္ငံသတင္းမ်ား ဆိုလွ်င္ ေကာင္းကြက္ကို ၿပခဲလွသည္။ ပဋိပကၡမ်ား၊ အ၇ႈပ္အေထြးမ်ား၊<br />နယ္စပ္ၿပႆနာမ်ားကိုသာ ၿပေလ ့ရွိသည္။ဤသတင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ၿမိဳ ႔ၿပရပ္တည္မႈကို<br />ဖိုင္မယံုရဲ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဖိုင္တို ့သည္ တရားမဝင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူမ်ား၏ မဆန္းေသာ ဆံုစည္းမႈေလးသာ ၿဖစ္၏။<br />သို ့ရာတြင္ ခိုင္မာခ်င္သည္။ တည္တံ ့ခ်င္သည္။ ၿပီးၿပီးေရာ မၿဖစ္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို လက္ထပ္လိုက္ပါလွ်င္<br />ရံုးေတာ္သို ့ ေလွ်ာက္ၾကားရမည္။ ဘဏ္အာမခံေငြ တင္သြင္းရမည္။ လုပ္ငန္းၿပရမည္။ ကေလးမွာလည္း ႏိုင္ငံ<br />သား အခြင့္အလမ္း အၿပည့္အဝ မရေတာ ့။ ဒါကိုေတာ ့ ဖိုင္က မလိုလား။ ေနာက္ေတာ ့လည္း ဒါေတြကို ဂရု<br />မစိုက္ခ်င္ေတာ ့။ ထိုဥပေဒသေတြသည္ အခ်စ္၌ မရွိ။ လူတို ့၏ ႏွလံုးသားၿဖင့္ ေရးဆြဲခဲ ့သည္ မဟုတ္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္၊ ဖိုင္၊ စူဒါနမ္တို ့အတြက္ အတားအဆီးမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိုက္ၿမံဳကို ထိုဥပေဒသမ်ား ဟန္ ့တား<br />ထားသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ေခ်ဖ်က္၍ မရ။ မိဘႏွင္ ့ ဇနီးမယားဟူေသာ မဟာရံတံတိုင္းၾကီးသည္<br />( ၁၉၉၈ )၊ မတ္လ၊ စေနေန ့တြင္ စူဒါနမ္ကို ေမြးဖြားသန္ ့စင္ၿခင္းၿဖင္ ့ တည္ေဆာက္ခဲ ့ေလၿပီ။ မည္သူ ေခ်ဖ်က္<br />ဝံ ့အံ ့နည္း ..။<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )<br /><br />........................................................................................................................<br /><br /> ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br /><br /><br /><br /></div><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-69166352761512245982011-05-28T19:48:00.000+08:002011-05-28T21:00:46.540+08:00အေျဖ.....။ကိုေဇာ္ ့အတြက္ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ အပိုင္း ( ၂ ) ကို “ တဂ္ပို ့ ( စ ) ” ေလးအၿဖစ္ ေရးတင္ၿဖစ္တံုးက<br />အမတန္ၾကီးက်ယ္ေသာ စကားလံုးမ်ားၿဖစ္သည္ ့ “ နိဗၺာန္ ” တို ့၊ ရုပ္၊ နာမ္၊ စူဠေသာတပန္ ... စ,သည္ ့ေဝါဟာရ<br />မ်ားကို မႏိုင္ ့တစ္ႏိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ထည္ ့သြင္းေရးဖြဲ ႔ခဲ ့မိပါ၏။<br /><br />အသြားခ်င္ဆံုးေနရာက “ နိဗၺာန္” ၿဖစ္သည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာေပၚ မူတည္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကားဖူး<br />နာဖူးသေလာက္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးၿဖင္ ့ အတိုခ်ံဳ ႔ ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ထိုပို ့(စ)အတြက္ ဆက္ရန္<br />စာ အတို အစ ေတြ က်န္ေနခဲ ့ရပါသည္။<br /><br />အမတန္ ေရာက္ခဲ၊ ရခဲ လွေသာ “ နိဗၺာန္ ” ကို မေၿပာခင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုး ေရွာင္လႊဲလို ့မရပဲ ၾကိမ္းေသ<br />ေပါက္ရင္ဆိုင္ရေတာ ့မည္ ့ ေသၿခင္းတရားၾကီးကို လြန္ေသာ္ ... ဘယ္ေရာက္လို ့၊ ဘာၿဖစ္ေတာ ့မည္ ဆိုသည္ ့<br />ေမးခြန္းအတြက္ အရင္ဦးဆံုး စဥ္းစားေတြးေခၚသင္ ့သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါသည္။<br /><br />သည္လိုအေတြးေတြ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနမိခဲ ့သည္မွာ ဘေလာ ့ရြာတို ့၏ အလယ္ဗဟို၊ ဘေလာ ့ဂါတို ့၏ အခ်စ္<br />ရဆံုး၊ အခင္ရဆံုး “ အစ္ကိုၾကီးေက်ာက္ ” ကြယ္လြန္ သြားခဲ ့သည္မွ အစ, ၿပဳခဲ ့ပါသည္။<br /><br />“ မင္းကလည္းကြာ .. တစ္တီတူးငွက္လို မိုးၿပိဳမွာ ေၾကာက္ၿပီး ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း မိုးေပၚေထာင္ထားသလို”<br />ဟု ေၿပာစရာ ၿဖစ္ႏိုင္သလို၊ “ အၿဖဴေလးေတာ ့ ေၾကာင္စ ၿပဳၿပီ ” ဟုလည္း ေမးေငါ ့ႏိုင္၊ ၿပံဳးႏိုင္၊ ရယ္ႏိုင္ပါလိမ္ ့<br />မည္။ သို ့ေသာ္ ...... အခ်ိန္မက်ေသးပါဘူး၊ လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္၊ မအားေသးပါဘူး၊ ပ်င္းစရာၾကီး၊ အခ်ိန္<br />ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္၊ ေနာက္မွ .... စ,သည္ စသည္ၿဖင့္ “ ရ ... အံုးမယ္ ” ဆိုေသာ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿပီး<br />ဆံုးႏိုင္ေတာ ့ေသာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေတြ၊ ဆင္ေၿခ၊ ဆင္လက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿပၿပီး “ ေဝးပါေသးတယ္ ” ဆို<br />သည့္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုင္ရင္း ငယ္ဘဝေတြကို ၿဖတ္သန္း ေက်ာ္လြန္ခဲ ့သည္ ့အခ်ိန္ေတြအတြင္းမွာပင္ ကိုယ္ ့<br />ေဘးမွ ကိုယ္ ့ကိုယ္ ခြဲခဲ ့၊ ထားခဲ ့သြားသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ ့ၿပီလဲ ...။ မွတ္ေရာ မွတ္မိၾကပါေသးရဲ ႔ လားဟု<br />ေမးၾကည္ ့ခ်င္ပါသည္။ ငယ္တဲ ့သူေတြ ၾကားထဲမွာ ကိုယ္ပါ ေရာငယ္ေနမိၾကပါသည္။ တစ္သက္လံုးပဲ ငယ္ေန<br />သလို အၿမဲတန္းပဲ ရွင္သန္ေနလိမ္ ့ဟုလည္း အထင္ေတြ ရွိေနၾကၿပန္ပါသည္။<br /><br />ခြဲရတံုးခဏ တြယ္တာရသည္ ့ အတိုင္းအတာအရ ပူေဆြး ေၾကကြဲမိၾကရေသာ္လည္း ၾကာလာေတာ ့လည္း<br />ေၾကြက် ေၿမခ, ခဲ ့ရသည္ ့ ၿပကၡဒိန္ စာရြက္မ်ားလိုပဲ ေဟာင္းႏြမ္းသြားၾကတာ၊ ေမ ့ေပ်ာက္သြားၾကတာပဲ ၿဖစ္ပါ၏။<br />တစ္ေန ့ ... ကိုယ္လည္း သူတို ့လိုပဲ ထြက္ရလိမ္ ့အံုးမည္။ သူတို ့လည္း ကိုယ္ ့ကို ေဆြးေၿမ ႔ေၾကမြသြားေသာ<br />ေရာ္ရြက္တစ္ရြက္လိုပဲ ေမ ့ေပ်ာက္ၾကေပလိမ္ ့အံုးမည္။ ကိုယ္က ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ခဲ ့ပါသည္ဟု အထင္<br />ရွိခဲ ့ေသာ္လည္း ကိုယ္မရွိလည္း ေလာကၾကီးက သူ ့သဘာဝအတိုင္း အေရာင္အေသြးတို ့ စံုလင္စဲ ပဲ ၿဖစ္ပါမည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့က သည္ေလာကၾကီးထဲက ဘာေတြ ရ ယူႏိုင္ခဲ ့ပါသလဲ ၊ တစ္ေယာက္ထဲ ၿပန္ထြက္ရေတာ ့မယ္ ့<br />သံသရာ ခရီးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘာေတြ ၿပင္ဆင္ႏိုင္ခဲ ့ပါသလဲ ၊ စဥ္းစားစရာေတြ ဆင္ၿခင္စရာေတြ ၿဖစ္<br />ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က သံသရာမွာ လည္ၾကရအံုးမည္ ့ သံသရာခရီးသည္ေတြပဲ မဟုတ္ပါလား လို ့ ။<br /><br />တစ္ဘဝစံမ်ား၊ ဘာသာမဲ ့မ်ား မဟုတ္သည့္အၿပင္ အေလးနက္ဆံုးေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ၿဖစ္ေနေသာ<br />ေၾကာင္ ့လည္း ေနာက္ဘဝ ဆိုတာေလးေတာ ့ ထည္ ့သြင္းစဥ္းစားသင္ ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အေလးနက္ဆံုး<br />ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားၿဖစ္ၾကၿပီး၊ အေပါ ့ရႊတ္ဆံုး သူမ်ားအၿဖစ္ေတာ ့ မၿဖစ္ေစလိုပါေပ။<br /><br />“ အေလးနက္ဆံုး ဘာသာဝင္ ” ဟု ဆိုရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုးကြယ္ေနၾကေသာ ဗုဒၶ၏ ဘာသာက<br />တစ္ၿခားၿခားေသာ ဘာသာေတြလို ၊ “ ဒါပဲ ရြတ္၊ ဒါပဲလုပ္၊ ဒါပဲ အမွန္၊ မေမးနဲ ့၊ ေစာဒကမတက္နဲ ့” ဟု ခ်ဳပ္ကိုင္<br />မထားသလို၊ “ ဆုေတာင္းၿခင္း၊ အာပတ္ေၿဖ၍ ရၿခင္း၊ ကယ္တင္ႏိုင္ၿခင္း၊ ရွင္သန္ ထ,ေၿမာက္ႏိုင္ၿခင္း၊ ဖန္ဆင္း<br />ၿခင္း ” တို ့လည္း လံုးဝမရွိပဲ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ အမွန္တရားကို လြတ္လပ္စြာ ရွာေဖြ ႏိုင္ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါ၏။ လက္<br />ေတြ ႔လည္း က်လြန္းပါ၏။ အစမ္းသပ္လည္း ခံပါ၏။ သိပၸံနည္းေတြႏွင္ ့ေတာင္ စမ္းသပ္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးပါ၏။<br />လူမ်ိဳးၿခား လက္ေတြ ႔သမားတို ့ လာေရာက္ေလ ့လာ စမ္းသပ္၍ မွန္ေနေသာ တရားေတြကို ေတြ ႔ရွိခဲ ့ၿပီး ထိုရိပ္<br />သာၾကီးေတြမွာပဲ အသက္ထက္ဆံုး ေနထိုင္ေမြ ႔ေပ်ာ္ေနခဲ ့ၾကသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဆံုေတြ ႔ခဲ ့ဖူးပါ၏။<br /><br />ဗုဒၶဘာသာ၏ ပင္ကိုယ္သေဘာကိုက လြတ္လပ္မႈကို အေၿခခံ၍ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရွာေဖြ ၿပီးမွ သိ ရတာ ဆိုေတာ ့<br />လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးတို ့က လြတ္ခ်င္တိုင္း၊ လြတ္ ၿပီး လပ္ခ်င္တိုင္း လပ္ေနၾကပါ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ<br />ဘုရားေက်ာင္းကန္ တို ့ ၾကံဳၾကိဳက္၍ ေရာက္သြားေသာ္လည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ ထုဆစ္ ထားေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္<br />ကို ေမာ္ဖူးမိၿပီး ဆီမီးပန္းေရခ်မ္းတို ့ကပ္လႈ ၿခင္းၿဖင့္သာ ၿပီးဆံုးခဲ ့ရတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿဖစ္ပါ၏။ သည္မွ်<br />ေလး လုပ္မိတာေတာင္မွ သည္ေလာက္ စိတ္ဘဝင္ၾကည္ႏူးမိရလွ်င္ သည္ ့ထက္ လုပ္မိ၊ ၾကိဳးစားမိလွ်င္ ဘယ္<br /><div style="text-align: left;">ေလာက္ ၾကည္ႏူးၿပည့္စံုႏိုင္မည္နည္းဆိုတာကိုေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့မွလည္း မစဥ္းစားမိခဲ ့ၾကပါေပ။<br /></div><br />“ ဗုဒၶဘုရားရွင္” က ၊ သူမ်ားေၿပာတိုင္းလည္း မယံုနဲ ့၊ ဆရာေၿပာတိုင္းလည္း မယံုနဲ ့၊ ၿမင္တိုင္း ၾကားတိုင္းလည္း<br />မယံုနဲ ့ မိမိကိုယ္တိုင္ ေလ ့လာစမ္းသတ္ၿပီး မွန္ၿပီ၊ ေက်နပ္ၿပီဆိုမွ ယံုၾကည္လက္ခံပါ .. ဟု မိန္ ့မွာခဲ ့သည္ဟု<br />ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ၾကားဖူးခဲ ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ ့ တစ္ၿခားေသာ ဘာသာေတြကဲ ့သို ့လည္း အပတ္စဥ္ အခ်ိန္<br />ကန္ ့သတ္၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္မ်ားသို ့မသြားမေနရေသာ သံမဏိစည္းကမ္းမ်ားလည္း<br />မရွိေလေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးကလည္း လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္ေနခဲ ့ရၿပီး ကိုယ့္ဘာသာအေၾကာင္းကို<br />ေတာင္ ဂဂနန မသိႏိုင္ခဲ ့ၾကရေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္ေနခဲ ့ရပါသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဘာသာၿခားတို ့က သည္ေန<br /><div style="text-align: left;">ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ထက္ သာလြန္ေနပါသည္။ သူတို ့ဘာသာအေၾကာင္းမ်ား စ, ေမးမိလွ်င္ စံုလင္စြာပင္<br />အက်ယ္တဝင္ ့ ရွင္းၿပႏိုင္ၾကပါေပသည္။<br /></div><br />အထက္က ဆိုခဲ ့သလို ၊ ေလ ့လာဖို ့လည္းမအား၊ စမ္းသပ္ဖို ့လည္းမအားႏိုင္ေတာ ့ပဲ “ ရ .. အံုးမယ္ ” ဆိုေသာ<br />ကိစၥၾကီးေတြနဲ ့ပင္ လူ ့ဘဝရဲ ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေနမိခဲ ့ၾကပါသည္။ အေလးအနက္ဆံုး ဘာသာဝင္ေတြက<br />အေပါ ့ရႊတ္ဆံုးဘာသာဝင္ေတြ ၿဖစ္ခဲ ့ၾကရပါသည္။ တစ္ၿခားသူမေၿပာႏွင္ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာပါ<br />ေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ တစ္သက္ႏွင္ ့တစ္ကိုယ္ ဥပုတ္တစ္ရက္သာ ေစာင့္ဖူး၍ ရွစ္ပါးသီလကို<br />ရာခိုင္ႏႈန္းၿပည့္ တစ္ရက္သာ ေစာင္ ့ခဲ ့ဘူးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္းၿပည့္ဆိုသည္မွာ ရွစ္ပါးမွာ တစ္ပါးတစ္ေလ<br />မွ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ေရာ မက်ိဳး၊ မေပါက္ခဲ ့ ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ အိမ္တြင္ အားရက္တိုင္း<br /><div style="text-align: left;">သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ပိုကာ ကစားေလ ့ရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရွ ႔တြင္လည္း ဂ်ီတီအိုင္ ကဲ ့သို ့ေသာ ေက်ာင္း<br /></div>တစ္ေက်ာင္းရွိပါသည္။ ေက်ာင္းဆိုေတာ ့လည္း မိန္းမလွ၊ မိန္းမေခ်ာ အလြန္ေပါမ်ားသည္ေပါ ့ဗ်ာ..။<br /><br />ထိုေန ့က ၿမန္မာဥပုတ္ေန ့ၿဖစ္ခဲ ့သည္။( ေနရာက ထိုင္ဝမ္ပါ )။<br />အဲ ့ဒီ ထိုေန ့မွပင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထူးထူးၿခားၿခား စိတ္ကူးစိတ္သန္းေပၚမိေတာ ့သည္။<br />“ ငါ ့တစ္သက္တာမွာ၊ ဥပုတ္ တစ္ခါမွ မေစာင့္ဘူးခဲ ့ပါလား ” ဟူေသာ အေတြးစိတ္ကူး ၿဖစ္သည္။<br />စိတ္ကူးမိမိၿခင္းပဲ ဘုရားအာရံုၿပဳ၍ ရွစ္ပါးသီလခံၿပီး ဥပုတ္ပါ ေစာင္ ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းထဲက<br />ဘုရားရုပ္ပံုကို ေမာ္ဖူးၿပီး ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီး တကယ္ပင္ စံ,ပယ္ေတာ္မူေနသကဲ ့သို ့ အာရံုညႊတ္ကာ<br />ကြ်န္ေတာ့္အသက္ႏွင့္ခႏၶာကို ဗုဒၶဆီမွာအပ္ရင္း ရွစ္ပါးသီလေတာင္း၍ ဥပုတ္ေစာင့္တည္လိုက္မိၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။<br />သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ ့ပဲ ထူးၿခားတီထြင္လိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ၾက<br />ေသာ္လည္း အားနာသၿဖင္ ့ ဘာမွ မေၿပာခဲ ့ၾကပါ။<br /><br />ထိုေန ့က ကြ်န္ေတာ္အလြန္ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြ၊ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္ ့ တစ္ေန ့တာ<br />ေက်ာခိုင္းရေလေတာ ့သည္။ အမွန္ေတာ ့ တစ္ပတ္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါ ေတြ ႔ၾက<br />ရတာကိုး ..။ ဖဲဝိုင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္ပါမွ ပို၍ အသံက်ယ္ပါ၏။ ဆူ ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင္ ့<br />စ,တတ္ ေနာက္တတ္၍ ၿဖစ္သည္။ ခပ္ေပါေပါေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ အခန္းတံခါးပိတ္၍<br />ေနကုန္ေအာင္ေနခဲ ့မိေတာ ့သည္။ ေရွ ႔က ဝါးရံတာကိုေတာင္ထြက္မၾကည့္ခဲ ့ပါ။ ၿမန္လြန္းေသာ စိတ္တို ့ က်ိဳး<br />ေပါက္မည္ စိုးေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ကို ကတိၿပဳခဲ ့မိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္သက္မွာ ဒီတစ္ခါ<br />သာ ေစာင့္ဖူးသည္ ့ ဥပုတ္ ၿဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း တို ့ေၾကာင္ ့က်ိဳးေပါက္မွာ စိုး ေသာေၾကာင္ ့ဟု ရိုးသားစြာ<br />ဝန္ခံပါသည္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ထိုေန ့က ရာႏႈန္းၿပည္ ့ ေအာင္ခဲ ့ေသာ ရွစ္ပါးသီလႏွင္ ့ထိုဥပုတ္ကို ကြ်န္ေတာ္<br />ယေန ့အခ်ိန္ထိ မေမ ့ႏိုင္ေတာ ့ပါေပ ။ ထို ေန ့ဖဲဝိုင္းလည္း အသံ “ ဆိပ္ ” ခဲ ့ပါ၏။<br /><br />ေနာက္ဘဝ အေၾကာင္း ၿပန္ဆက္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘာသာက ေနာက္ဘဝ ရွိသည္။ ၃၁ဘံုရွိသည္။<br />ကံ ၊ ကံ ၏ အက်ိဳးရွိသည္။ ကံ က အလုပ္ ဆိုေတာ ့ အလုပ္၏ အက်ိဳးအတိုင္း ခံ ရ စံ ရသည္။ တန္ၿပန္သက္<br />ေရာက္မႈေတြက ဆ,တူပါ ။ သည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ရူပ သေဘာႏွင္ ့ ညီေနၿပီ။ လွည္းဘီး လို လွည္း ေနာက္ကို<br />လွည္းဘီးရာက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ေနသည္။ ကြယ္လို ့မရ၊ ေဖ်ာက္လို ့မရ၊ ေခ်လို ့မရ၊ ေၿဖလို ့လည္းမရပါ ။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ ယခု ရ တံုးလူ ့ဘဝတေလွ်ာက္ ကိုယ္ၿပဳခဲ ့၊ လုပ္ခဲ ့သမွ် “ ကံ ” တို ့ အားလံုးတို ့သည္ ေနာက္ဘဝ<br />ဒုတိယဘဝအတြက္ အေရာင္ခ်ယ္ေတာ ့မည္ ့ ေဆးခ်က္၊ စုတ္ခ်က္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးက ယခုဘဝအတြက္ပင္ ေကာင္းမြန္ၿပည္ ့စံုစြာ ေနႏိုင္ေရးအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္အၿပည္ ့<br />ၿဖင္ ့ ရည္မွန္းခ်က္ အသီးသီးထားၿပီး အခ်ိန္ႏွင္ ့အမွ် ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနရင္း ထို အမွ်မွ်ေသာအခ်ိန္တို ့<br />သည္လည္း တၿဖည္းၿဖည္း ကုန္ဆံုးသြားေနသည္ကို သတိမၿပဳႏိုင္ေအာင္ပဲ ရွိခဲ ့ပါသည္။ စြန္ ့လႊတ္မႈေတြ၊ စြန္ ့စား<br />မႈေတြအၿပည့္ၿဖင္ ့ နည္းနည္းေလးပဲ က်န္ေနေတာ ့ေသာ ဘဝအခ်ိန္ေလးခံစား၊ စံစားဖို ့အတြက္ ၾကိဳးစား ရုန္း<br />ကန္ ေနၾကပါ၏။<br /><br />ဥပမာ ဆိုရေသာ္ .. အေပ်ာ္ခရီးတစ္ခုအတြက္ အစစအရာရာ ေၿပလည္ ၿပည္ ့စံုေအာင္ က်ိဳတင္ အခ်ိန္ယူၿပီး<br />အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿပင္ဆင္ခဲ ့ရပါေသာ္လည္း ၊ တကယ္ပဲ အခ်ိန္ေရာက္၍ ေပ်ာ္မယ္ၾကံခါရွိေသး၊ ထိုအေပ်ာ္အခ်ိန္တို ့<br />သည္ ၿပင္ဆင္ခဲ ့ခ်ိန္တို ့ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လ်င္ၿမန္ေသာ အဟုန္ၿဖင္ ့ ကုန္ဆံုးသြားတတ္သည့္ သေဘာ<br />ၿဖစ္ပါသည္။ ၿပင္ရတာ ၾကာသေလာက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ ခဏ ပါ ဟု ဆိုလိုရင္းၿဖစ္ပါသည္။ ေပ်ာ္ဖို ့ၿပင္ရင္း<br />ေပ်ာ္ေနရင္းပဲ ေနလံုးၾကီးက ဝင္စ ၿပဳခဲ ့ရၿပန္ပါၿပီ။<br /><br />ယခုဘဝ လုပ္ေနသမွ်၊ လုပ္ခဲ ့သမွ်က ယခုဘဝ အတြက္တင္ပဲဆိုေတာ ့ ေနာက္ဘဝ အတြက္က လံုးဝ မပါေသး<br />တာေတာ ့ေသခ်ာလြန္းပါ၏။ သံသရာ ခရီးသည္မ်ားၿဖစ္ေန၍လည္း သံသရာအတြက္ေတာ ့ စဥ္းစားၾကည္ ့ေစ<br />ခ်င္ပါသည္။ ယခုဘဝ ကိုယ့္အတြက္ က်န္သည္ ့ အခ်ိန္က တကယ္ပဲ နည္းနည္းေလးပါ။ ေနႏိုင္မည္ ့ သက္တန္း<br />ကို မွန္းဆ, ၿပီး ၊ နာရီ၊ မိနစ္ ၊ စကၠန္ ့( သို ့ ) ခုႏွစ္၊ လ ၊ ရက္ တို ့ ဖြဲ ႔ ၍ တြက္ၾကည္ ့ႏိုင္ပါသည္။ အေၿဖထြက္သြား<br />သည္ ့ အခ်ိန္က စ, ၿပီး ထိုအခ်ိန္ေတြက တစပ္စပ္ ႏႈတ္ေနတာကို ေတြ ႔ ၿမင္ႏိုင္ပါသည္။ ေန ့စဥ္ ၿမင္ေန၊ ႏိႈးေနက်<br />နာရီေလးကို အၿမဲတန္း ၾကည္ ့မိေနေသာ္လည္း ၊ တစပ္စပ္ႏႈတ္ေန ကုန္ေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ႔ သက္တန္းအခ်ိန္မ်ား<br />ကိုေတာ ့ အၿမဲတန္းပဲ ေမ ့ေလ်ာ ့ေနမိၾကပါ၏။ နာရီမ်ားက ေၿပာေနေသာ အခ်ိန္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />တဂ္ပို ့( စ )ေလးမွာ ေနာက္ဘဝ၊ ဒုတိယ ဘဝ လူၿဖစ္ပါေတာ ့မလား .. ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးမိခဲ ့ပါသည္။<br />ေနာက္ဘဝကို မစဥ္းစားခ်င္ ယခုဘဝပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ ဆိုလွ်င္ေတာ ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ပင္ မၿဖစ္<br />ႏိုင္ေတာ ့သလို၊ တစ္ဘဝစံ သမားပဲ ၿဖစ္မွာေသခ်ာသြားပါမည္။ တစ္ဘဝစံ ဆိုလွ်င္ေတာ ့ ေနာက္ဘဝေတြ<br />“ ခံ ” ရေပေတာ ့မည္။<br /><br />ေနာက္ဘဝ မခံ ရေအာင္ ဘာေတြ လုပ္ရပါ ့မလဲ ဆိုေသာ္ ... စူဠေသာတပန္အဆင္ ့ေလး ေရာက္ေအာင္ေတာ ့<br />လုပ္ရပါမည္တဲ ့ ..။ စူဠေသာတပန္၊ မဟာေသာတပန္၊ သကဓါဂမ္၊ အနာဂမ္၊ ရဟႏၱာ စ သည္ၿဖင့္ အဆင့္ဆင္ ့<br />ရွိၾကရာဝယ္ အနိမ္ ့ဆံုး စူဠေသာတပန္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္အားလံုး လုပ္ႏိုင္ၾကပါ<br />လိမ္ ့မည္။<br /><br />စူဠေသာတပန္က ေနာက္ဘဝ၊ ဒုတိယ ဘဝ က်ိန္းေသ လူ၊နတ္ ၿဖစ္မည့္ ကံ အလုပ္ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။<br />ယခု လုပ္မိေနေသာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္မ်ားကို မဆိုလိုပါေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းက မိန္ ့မွာပါသည္။<br />ထို ေကာင္းမႈ အလုပ္မ်ားသည္ သမထ ဆန္ေသာ အလုပ္မ်ားၿဖစ္ၿပီး အက်ိဳးေပးမွာလည္း ဘဝႏွင္ ့ အခ်ိန္ေရြး<br />သည္ဟု သိရပါသည္။ အဘယ္ ့ေၾကာင္ ့ ဆိုေသာ္ တကယ္ပဲ နာလြန္းမက နာလြန္းလာေသာေၾကာင္ ့ေသၾက<br />ရေသာအခါ မွတ္စရာ ရႈ ႔စရာ ကိုယ္ ့မွာမရွိေတာ ့၍ ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရနစ္ေနသူက ေၾကာက္လန္ ့<br />တၾကားၿဖင္ ့ သတိလက္လြတ္ စြဲမိစြဲရာ ဆြဲ ေနရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေတာ ့ ကိုယ္လုပ္ခဲ ့မိသည့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ<br />အလုပ္တို ့ကို အမွတ္ရဖို ့ လံုးဝ မလြယ္ကူႏိုင္ေတာ ့ေသာေၾကာင့္ဤသို ့မိန္ ့မွာခဲ ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။<br /><br />ထိုအဆိုအမိန္ ့ မွန္မမွန္ကို ကိုယ့္ႏွာေခါင္းအား သူမ်ားကို ပိတ္ေစၿပီး ခဏေလးေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ ေသခ်င္ေရာင္<br />ေဆာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ တကယ္ကိုယ္ေသရေတာ ့မည္ဆိုလွ်င္ သည့္ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးပါလိမ္ ့<br />မည္။ အၿမင္ေတြ၊ အၾကားေတြ၊ အနံ ႔ေတြ ၊ အရသာေတြ စသည့္ အာရံုတို ့ အားလံုးပါ အဆင့္ဆင့္ ခ်ဳပ္လာ<br />ေပ်ာက္လာၿပီး အေမွာင္ထုၾကီးကပါ တၿဖည္းၿဖည္း ၾကီးစိုး လာမည္ၿဖစ္ပါ၏။ မွတ္သည္ ့ အက်င့္ကေလးမရွိခဲ ့<br />ေသာေၾကာင့္လည္း မေက်မနပ္ႏွင့္ ေသပြဲ ဝင္ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းမည့္ေနရာ မေရာက္ႏိုင္၍လည္း<br />ဒါန၊ သီလ၊ဘာဝနာ စေသာ သမထ ကုသိုလ္တို ့ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရွိႏိုင္ၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။ မေကာင္းသည္ ့ေနရာ<br />ေရာက္ၿပီး တပ္တိယဘဝ ၿပန္ေရာက္မွသာ ယခုဘဝ၏ သမထကုသိုလ္က အက်ိဳးေပးမည္ဟု သတိၿပဳဖြယ္<br />နာယူရပါသည္။ ရခဲလွသည္ ့ လူ ့ဘဝကို ရွင္ေတာ္ဗုဒၶက လက္သဲခြံေပၚက ေၿမမႈန္ ့ပမဏႏွင့္ ကမၻာေၿမၾကီးထု<br />ပမာဏအား သိသာထင္ရွားေအာင္ ခိုင္းႏိႈင္း ေဟာၾကားခဲ ့တာကိုလည္း ၾကားဖူးေနလွ်င္ မေမ ့လိုက္သင့္ၾက<br />ပါဟု ထင္ပါသည္။<br /><br />ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ စ သည္ ့ သမထ အလုပ္တို ့က ဘုရားမပြင္ ့မွီကပင္ ရွိေနခဲ ့ၿပီး၊ ၃၁ဘံုသားေတြကို ကယ္<br />တင္ရန္ က်ိန္းေသ လူၿပန္ၿဖစ္ႏိုင္ရန္“ ဝိပႆနာ ” အလုပ္အတြက္ ဘုရားပြင္ ့ခဲ ့ရပါသည္ဟု ဗဟုသုတၿဖစ္ဖြယ္<br />မွတ္သားရပါ၏။ “ ဝိပႆနာ ” ၏ အၿမင္ ့ဆံုး ပန္းတိုင္က “ နိဗၺာန္ ” ၿဖစ္ေန၍ လိုက္မမွီေတာ ့ေသာေၾကာင္ ့<br />လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင္ ့ အနီးဆံုး၊ အနိမ္ ့ဆံုး ၿဖစ္ေသာ “ စူဠေသာတပန္ ” အလုပ္ကေလးကို ေဆြးေႏြးမိၿခင္း<br />ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br />စာလည္း ရွည္လာၿပီၿဖစ္၍ အတိုခ်ဳံ ႔ အဆံုးသတ္ပါေတာ ့မည္။<br />စူဠေသာတပန္ ၿဖစ္ဖို ့ အခ်က္ေလးခ်က္ကေတာ ့ ...<br /><span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br />(၁) တရားနာရပါမည္။<br />တရားမနာပဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ စံ ဝင္သြားႏိုင္သူ ႏွစ္ဦးသာ ေလာကဝယ္ရွိသည္ဟု သိရပါ၏။<br />ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ သမၼာသဗုဒၶဘုရားရွင္ ႏွင္ ့ ပေစၥကဗုဒၶာ တို ့ ႏွစ္ဦးတည္း ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအရွင္သူၿမတ္ၾကီး<br />မ်ားက တရားကို ကိုယ္တိုင္ ရွာခဲ ့ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />(၂) သူေတာ္ေကာင္းကို ဆည္းကပ္ရပါမည္။<br />“သူေတာ္ေကာင္း ” ဆိုသည္မွာ ငါးပါးသီလ လံုရံု၊ ေမတၱာပြားတတ္ရံု၊ အၿမင္အၾကားရသည္ ့ ဘိုးေတာ္<br />မ်ား၊ ေၿမရိႈး မိုးပ်ံေနသည္ ့ ဝိဇၨာမ်ားကို မဆိုလိုပဲ၊ ရုပ္၊နာမ္ႏွစ္ပါးမွ “ ငါ ” ကြာေအာင္၊ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကို<br />နားလည္ရွင္းလင္းသြားေအာင္ သင္ၾကားၿပသေပးႏိုင္ေသာ ပုဂိၢဳလ္ ကို ဆိုလိုပါသည္။ မွန္၍ ရွင္းေသာတရား<br /> ၿဖစ္ေနလွ်င္ သီလရွင္ႏွင္ ့သာမာန္ လူပုဂၢိဳလ္ ၿဖစ္ေနေစကာမူ နာယူရပါမည္ဟု ဆိုပါသည္။<br /> လူကို နာ တာမဟုတ္ပဲ၊ တရားကို နာ တာ ၿဖစ္ေၾကာင္း မိန္ ့ပါသည္။<br /><br />(၃) နာမိခဲ ့ေသာ တရားမ်ားကို ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ၿပန္လည္ဆင္ၿခင္ေနရပါမည္။<br />ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ၿဖင္ ့ ဟုတ္ရဲ ႔လား၊ တကယ္ေရာ သေဘာေပါက္ရဲ ႔လား၊ တကယ္ေရာ လြတ္ေၿမာက္ပါရဲ ႔လား<br />စသည္ၿဖင္ ့ ဆင္ၿခင္ေနရပါမည္။<br /><br />(၄) ဆင္ၿခင္မိေသာ တရားမ်ားအတိုင္းလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္ ့ၾကံ ပြားမ်ားေနရပါမည္။<br />ကိုယ္က နားလည္ ရွင္းလင္းလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ ့ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို၊ အခ်ိန္မရပါကလည္း ရေအာင္ အခ်ိန္<br />တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ၾကိဳးစားေနဖို ့ ၿဖစ္ပါသည္။ ကုန္းထ, ရုန္းထ, ဖို ့ လိုေနပါၿပီ။ သည္အဆင့္ေလးကိုပဲ အာဇာနီ<br />တစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓါတ္ၿဖင့္ ၿဖတ္ေက်ာ္ ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။<br /><br /></span>အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးတို ့ စီးပြားရွာရင္း၊ မိသားစုအလုပ္ကို လုပ္ရင္း ေတာထဲ<br />ေၿပးမဝင္ပဲ လုပ္ႏိုင္သည့္အလုပ္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ဗီဒီယို တစ္ေခြကို ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ၾကည့္ႏိုင္<br />သလိုပဲ တရားတစ္ပုဒ္၊ တရားတစ္ပြဲကို တစ္ၿခားဘာအလုပ္မွ် မလုပ္ပဲ စိတ္ရွင္းရွင္းႏွင္ ့ ၿပီးဆံုးသြားေအာင္ နာ<br />သင့္လွပါၿပီ။ ယခုေခတ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လူမ်ားနားလည္လြယ္ေအာင္ ရိုးရိုးစကားေၿပမ်ားၿဖင္ ့ ရွင္းၿပ<br />ေဟာၾကားေနေသာ ဆရာေတာ္၊သံဃာေတာ္မ်ား အမ်ားအၿပား ေပၚေပါက္ေနၾကၿပီ။ ငယ္စဥ္က ၾကာနီကန္<br />ဆရာေတာ္ဆိုလွ်င္ အခုေခတ္လူရြယ္တိုင္းသိၾကပါလိမ္ ့မည္။ အခုေတာ ့ ၾကာနီကန္လို အရႊန္းမေဖာက္ေပမယ္ ့<br />တည္တည္ခန္ ့ခန္ ႔ၿဖင္ ့ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေဟာႏိုင္ရွင္းႏိုင္ေသာ ဘုန္းဘုန္းေတြ မ်ားလွပါၿပီ။<br /><br />အမွန္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ယခုမွသာ ကိုယ့္ဘာသာအေၾကာင္း စ,တင္ေလ ့လာမိ၍ ရင္သတ္ရႈ ႔ေမာ<br />အံ ႔ၾသၿခင္းမ်ားၿဖစ္ရပါေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ဝန္ခံရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္<br />တစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား ...။ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-42514337870062793982011-05-20T19:15:00.000+08:002011-05-20T20:46:37.478+08:00၉၇ မွာ ေပ်ာ္ခဲ ့သမွ် ...။ကြ်န္ေတာ္ မိသားစုကိစၥကို ငဲ ့ကြက္၍ စကၤာပူသို ့ ၿပန္လာခဲ ့မိသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သည္ ့ အခ်ိန္မွာပင္ အစ္မနွင္ ့ အစ္ကိုတို ့ အေမြကိစၥ ကေမာက္ကမ ၿဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူက<br />အနစ္နာခံေၾကာင္း၊ ဘယ္သူက ကိုယ္က်ိဳးရွာေၾကာင္း၊ ဘယ္သူက ဘယ္လိုလုပ္ခဲ ့ေၾကာင္း စကားေတြ မ်ားၾက၏။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့တစ္သက္တြင္ အထိန္ ့လန္ ့ဆံုး ခံစားခ်က္ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အရင္ကတည္းက အစ္မၿဖစ္သူ<br />စကၤာပူ ထြက္လာၿခင္းကို သေဘာမက်။ မိန္းမမ်ား ေငြရွာႏိုင္လွ်င္ အလြန္ထိန္းရခက္ေၾကာင္း အစ္ကို ့ကိုေရာ၊<br />အေမ ့ကိုပါ ေၿပာဖူးသည္။<br /><br />ယခု အေမြကိစၥေတြ စကားအေခ်တင္ၿဖစ္ၾကၿပီ။ ဤသည္ကား ပမာဏ တိုက္ပြဲမွ်သာ ၿဖစ္ေသး၏။ ထိုအဆိုင္အခဲ<br />သည္ ထိုမွ်ႏွင္ ့ မၿပီး။ အမက သူ ့ဖာသာသူ ခြဲထြက္ၿပီး အိမ္ရွာသည္။ အလုပ္ရွာသည္။ ရသမွ် က်စ္ေနေအာင္<br />စု သည္။ အစ္ကို ့လုပ္ငန္းမ်ားကိုမူ သူ သေဘာမက်။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အစ္ကို ့လုပ္ငန္းမ်ားကို သေဘာမက်။<br /><br />အစ္ကိုသည္ လြန္စြာပင္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားၿပီး ေကာက္က်စ္ရဲသူၿဖစ္သည္။ သူ ့အတြက္ဆိုလွ်င္ ဘာကိုမွ မညွာခ်င္။ အဆင္ေၿပေနစဥ္၊ ေငြေဖာေဖာ ဝင္ေနစဥ္ လြန္စြာ သေဘာသကာယ ေကာင္းသလို၊ သူ အခက္အခဲ<br />ေတြ ႔လွ်င္ ၿမင္သမွ် မဲေတာ ့သည္။ ဤစရိုက္ကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကိဳက္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစ္ကိုေရာ၊ အစ္မပါ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္တင္ခဲ ့ၾကပါသည္။ အေမကေတာ ့<br />ေပ်ာ္မဆံုး၊ ေမာ္မဆံုး ၿဖစ္၍ ေနေလၿပီ။ သူတို ့ ဝင္ေငြ တိုးေလ၊ အတြင္းစိတ္မ်ား ပို၍ မာေက်ာ ခက္ထန္ေလ<br />ၿဖစ္လာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၿမင္ေနရပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း မဆိုင္ၾကေတာ ့။<br />ဘယ္သူ မွားသလဲဆိုလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုး မွားေနၾကပါ၏။ ေငြကလြဲ၍ ဘာမွမရွိေသာ ၾကြယ္ဝမႈေနာက္သို ့ေကာက္<br />ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနၾကသူမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း တိုက္ခိုက္လာပါေသးသည္။ သူတို ့ တိုက္ခိုက္မႈ<br />ကို ကြ်န္ေတာ္မမႈ။ တစ္ေန ႔ေန ႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေငြအာသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ရမည့္ စိတ္ဒုကၡမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစား<br />ထားမိၿပီး ၿဖစ္သည္။ အစ္ကိုႏွင္ ့ အေမတို ့လည္း ကတိမတည္ၾကေတာ ့ၿပီ။ ကားေတြဝယ္၊ အိမ္ခန္းေတြဝယ္၊ ေၿမ<br /><div style="text-align: left;">ေတြ ဝယ္ရင္း ေလာဘက လိုသည္ခ်ည္းသာ ၿပၿပေန၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္တြင္ အလုပ္ဝင္<br />ခဲ ့ရေတာ ့၏။<br /><br />ထိုဂ်ပန္ဆိုင္တြင္ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ဝင္ေနသူမ်ားက အစ္ကိုႏွင္ ့မင္းမင္းဟန္တို ့ပင္။ သူတို ့က စားပြဲထိုး လုပ္<br />သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လူလိုေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚသြားရင္း အလုပ္ရခဲ ့သည္။<br /><br />ဂ်ပန္အစားအစာမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စိမ္းလြန္းေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်မ္းက်င္ေနေသာ အေနာက္တိုင္းအစား<br />အစာမ်ိဳး တစ္ခုမွ မပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အဆင္းရဲရဆံုးအလုပ္မွာ ေရွ ႔မွန္ေဘာင္ထဲမွ ပုဇြန္ထုပ္မ်ားကို အရွင္<br />လတ္လတ္ သြားခပ္၍ ေရပံုးထဲ သြန္ထည့္ကာ ဇီဝိန္ေၿခြရသည္ ့ အလုပ္ ၿဖစ္သည္။ ပုဇြန္ထုပ္မ်ားက ေအးလြန္း<br />သည္ ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ၾက။ ေရခဲရည္၏ အထိအေတြ ႔ေၾကာင္ ့ဆတ္ဆတ္ခါ ခုန္ရင္းၿပဳရင္း ေသၾကရသည္။<br />ဤသည္မွာ တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္နီးပါး ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ရေသာတာဝန္ ၿဖစ္၏။ ထို ပုဇြန္ထုပ္မ်ားက အကင္<br />အတြက္ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ပုဇြန္တန္ပူရာအတြက္ ေရာက္လာေသာ ပုဇြန္မ်ားကိုေတာ ့ အခြံခြ်တ္ၿပီး ေက်ာရိုးမွ ခ်ီးမ်ားကို ေၿပာင္ေအာင္<br />ထုတ္ပစ္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ပလပ္စတစ္ဘူးထဲသို ့ က်က်နန စီတန္းထည္ ့ၿပီး အေအးေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားေပး<br />ရသည္။ အပင္ပန္းဆံုးက ဆန္ေဆးရသည္ ့ တာဝန္ႏွင္ ့ ဆူကီရာကီပြဲမ်ား ထုပ္ေပးရၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br /><br />ဂ်ပန္ဆန္ကို အေမရိကမွာ စိုက္၍ ဂ်ပန္သို ့တင္ပို ့ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿဖဴ ၏။ ေခ်ာ၏။ ရွည္၏။ ေမႊးပ်ံ ႔၏။ ထိုဆန္<br />ကို ဂက္(စ)ထမင္းေပါင္းအိုးၾကီးတြင္ ထည္ ့မတည္ခင္ ေရ ခုႏွစ္ၾကိမ္၊ ရွစ္ၾကိမ္ ေဆးရ၏။ ဒါကိုပင္ ဂ်ပန္စားဖိုမႈး<br />ၾကီးလာၾကည့္ၿပီး မၾကိဳက္ေသးလွ်င္ ဆက္ေဆးရၿပန္သည္။ ဂ်ဴတီခ်ိန္က်ေတာ ့ တစ္ေန ့ဆယ္နာရီ၊ တစ္ပတ္<br />တစ္ရက္ နားခြင့္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဆိုင္က ဘူဂစ္ဂ်မ္းရွင္း၏ မ်က္ႏွာစာတန္းမွာမို ့ အေတာ္ေလး စည္ကား<br />ပါသည္။ ဘူဂစ္ဂ်မ္းရွင္းမွ ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ဆိုင္ကို ဆလိုက္ထိုးေၾကာ္ညာၿပီး ၿပသည္။<br /><br />မနက္ပိုင္းမွာေတာ ့ ဆိုင္က သိပ္မစည္လွ။ ညဘက္မွာေတာ ့ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုလွ်င္ ေခြ်းဒီးဒီးက်<br />ေအာင္ လုပ္ရသည္။ ဆိုင္မွာက ေရာင္းအား သတ္မွတ္ခ်က္ ရွိ၏။ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္ေက်ာ္လွ်င္ ဆိုင္ရွင္က<br />တစ္ဝက္၊ ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ားက တစ္ဝက္ ခြဲေဝယူခြင့္ရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ၾကားရသည္။ တိတိက်က်ေတာ ့<br />ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိ။ တစ္မန္းနီးမ်ားကိုေတာ ့ အားလံုး အခ်ိဳးက်က် ခြဲေဝေပးသည္မွာ ေသခ်ာသည္။<br /><br />မီးဖိုေဆာင္မွာက ေရွ ႔တြင္ ဂ်ပန္စားဖိုမႈးၾကီး ရွိသည္။ ေနာက္ခန္းတြင္ အကင္ဆရာ၊ အေၾကာ္ဆရာ၊ ေဟာ ့ေပါ ့<br />ဆရာ၊ အသားေပါင္းဆရာႏွင္ ့ အေထြေထြသမား ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အႏွဲတို ့ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တာဝန္က မနက္<br />ပိုင္းတြင္ ဆန္တစ္အိုး ေဆးေၾကာၿပီး တည္ေပးရမည္။ အသီးအရြက္မ်ားကို လွီးခြ်တ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ေဟာ ့ေပါ ့<br />အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ပန္းကန္ၿဖင့္ထည္ ့၍ အေပၚမွ ပလတ္စတစ္အၾကည္ၿဖင့္ အုပ္၊ အေအးခန္းအတြင္းသို ့<br />ထည့္ရသည္။ ေအာ္ဒါလာလွ်င္ ေအာ္ဒါစာရြက္ကို ၾကည့္၍ ထုတ္ေပးရံုပင္။ ကြ်န္ေတာ့္ရွပ္က ေဟာ ့ေပါ ့ကို ၿပဳတ္<br />ၿပီး စပ္ဟပ္သမွ်ထည့္ေပးၿပီးလွ်င္ စားပြဲထိုးကို ေပးလိုက္သည္။ စားပြဲဝိုင္းမွာက သီးသန္ ့မီးၿဖင္ ့ ဆက္ၿပီး အပူေငြ ႔<br />ေပးကာ စားၾကသည္။<br /><br />ေရာင္းအားေကာင္းလာၿပီ ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္ၾကီးက ဆာေကးအရက္ကို ယူလာကာ မီးဖိုထဲ ဝင္လာၿပီး ေလွ်ာက္တိုက္<br />ေလေတာ ့သည္။ မေသာက္လွ်င္ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုး ၿဖစ္၏။ ေသာက္လွ်င္ အၿမည္းေလးပါ လက္ညိႈးထိုးၿပၿပီး<br />လက္မကို ေထာင္ေထာင္ ၿပသြားတတ္သည္။ ညဘက္တြင္ အစားအေသာက္ အပိုအလွ်ံမ်ား ရွိပါက သြန္ပစ္လွ်င္<br />မၾကိဳက္။ အႏွဲ ပန္းကန္ေဆးလွ်င္ မွာထားသည္။ ေဟာ ့ေပါ ့မ်ား၊ အကင္မ်ား ပါလာလွ်င္ ေဘးဖယ္ထားရန္၊<br />အလုပ္သိမ္းလွ်င္ အတူစားၾကရန္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဘီယာကို ဂ်ားလိုက္ လာပို ့ေပးၿပန္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ပန္ဆိုင္တြင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အလုပ္ဝင္လုပ္ခဲ ့သည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ ့ အႏွဲတစ္ေယာက္ စကၤာပူ<br />ႏိုင္ငံသားမွတ္ပံုတင္အတုၿဖင္ ့ အဖမ္းခံရသည္။ သူက ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခဲ ့၍ပင္။ သူ ့အိုင္စီကို အတုမွန္း သိသိၾကီးႏွင္ ့<br />မီးဖိုေဆာင္ဝန္ထမ္းမ်ား ေဆးစစ္ရမည္၊ တစ္ဆိုင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးလာပါဟု ဆင္ ့ေခၚသည္ကို သြားခဲ ့သည္။ သူေဌးက<br />ေတာ ့ ဘယ္သြားသြား ဘာမွ မေၿပာ။ အႏွဲ သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္၊ လ.ဝ.က မွ လာဖမ္းပါေလေတာ ့သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ စားဖိုေဆာင္ဝတ္စံုၾကီးႏွင္ ့ အေၿပးအလႊား အိမ္ၿပန္ခဲ ့ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းသားကတ္<br />ၿဖင္ ့ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကိုး။ ကတ္ကေတာ ့ ေက်ာင္းသားကတ္ အစစ္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို တက္ေနေသာ<br />ကြန္ၿပဴတာေက်ာင္းမွ ကတ္ ၿဖစ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ထိုကတ္သည္ အလုပ္လုပ္ခြင္ ့မရွိ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ေပ်ာ္ေနသည္။ အလုပ္မလုပ္ရေတာ ့သၿဖင္ ့ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ခြင္ ့ရသည္။<br />ဇာတ္ညႊန္းေတြ၊ ဝတၳဳေတြ ေရးသည္။ အေမရိက ပို ့ေပးမည္ ဆိုသည္ ့စကားကို မယံုတစ္ဝက္၊ ယံုတစ္ဝက္ၿဖင္ ့<br />ေမွ်ာ္လင့္ခဲ ့ေသာ အိပ္မက္လည္း ပ်က္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားထဲ မိသားစုအဖြဲ ႔အစည္းသည္ တၿဖည္းၿဖည္း<br />ေဝးေဝးလာေခ်ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဝမ္းသာစရာစကားတစ္ခြန္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကားရေတာ ့သည္။ ဖိုင္ ကိုယ္ဝန္<br />ေဆာင္ထားသည္ ့ စကားပင္။<br /><br />ၾကည္ ့စမ္း ... ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီကို အေၾကာင္းမၾကား၊ စာလည္းမထည္ ့။ ဘာဆို ဘာမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္<br />ပဲ ေနႏိုင္ရက္ၿခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အံ ့ၾသေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္သည္ ့အခါမွာလည္း အရင္လို စကားေတြ<br />ဟုတ္တိပတ္တိ မေၿပာေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေငြပို ့ေသာအခါ ရေၾကာင္းမွ်သာ စကားဆို၏။ ဖိုင္ဘာေတြ ရင္ဆိုင္<br />ေနရသနည္း။ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းမ်ား ၾကားတြင္ အေတာ္ပင္ နာၾကည္း ခံခက္ေနပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္ ့<br />ကို မုန္းေနပါသလား။ လက္မထပ္ပဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရသည္ ့အတြက္ ဖိုင္ ၾကံဳရမည္ ့ ပရိေဒဝကို ကြ်န္ေတာ္<br />ေတြးဆ၍ပင္ မရႏိုင္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသးရဲ ႔လားဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခ်င္သည္။ ထို ေမးခြန္းသည္<br />ေစာ္ကားၿခင္း ၿဖစ္ေနမွာမို ့ မေမးရက္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဆီ မၿပန္ႏိုင္ေသး။ သူ ေမြးဖြားဖို ့ စရိတ္လို၏။<br />ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရသမွ် အၾကိမ္ၾကိမ္ ေငြပို ့ေပးၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ရ မလြယ္လွ်င္ စာထည့္ပါဟု ေတာင္းဆိုမိသည္။ ဖိုင္ ဘာမွ မတံု ႔ၿပန္။<br /><br />ဖိုင္ ရွက္ရြံ ႔နာၾကည္းေနသလား ...<br />ေသြးပ်က္ေနသလား ...<br />အခက္အခဲ ၾကံဳေနသလား ...<br />ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရင္း စိတ္ဆင္းရဲမႈ ၾကံဳရေလၿပီ။ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မေက်မနပ္ မၿဖစ္ပါ။<br />အခ်ိန္တန္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿပန္ခ်စ္လာမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။ ဖိုင့္ဆီကို စာေတြေရးသည္။<br />ကေလး ေမြးၿပီးလွ်င္ အေမတို ့ဆီ သြားလည္မည္။ ကေလးကို ၿမန္မာၿပည္မွာ ၾကီးေစမည္။ ဖိုင္သေဘာတူပါေနာ္<br />ဟု ေတာင္းဆိုမိသည္။<br /><br />ဤသည္ကား ကြ်န္ေတာ့္ မဟာအမွား ၿဖစ္ေလေတာ ့သည္။<br />ဖိုင္သည္ အဒါ၏ ဖိုင္မဟုတ္ေတာ ့။ ဖိုင့္မွာ ရင္ေသြးေလး ရွိေနၿပီ။ ထိုရင္ေသြး၏ ဖိုင္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း<br />ကြ်န္ေတာ္ သိလာသည္မွာ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္ေလၿပီ။ ဤရင္ေသြးေလးသည္ သူ ့ရင္ႏွင္ ့ လြယ္ေမြး<br />ရေသာ္ၿငားလည္း ကြ်န္ေတာ့္ေသြးသား ၿဖစ္ေနသည္။ ဖိုင္ ပိုင္သလို၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆိုင္သည္။ ဟုတ္ၿပီ။<br />ဖိုင္သည္ သူ ့ရင္ေသြးကို အသည္း အသက္မွ် ခ်စ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွာင္ေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခေလးကို ေခၚမည္<br />ဆိုသည္ကို သူ ၾကားပင္မၾကားခ်င္ေတာ ့။ သူ ့ဖာသာ ေမြးမည္။ သူ ့ဖာသာ ၿပဳစုမည္။ အဒါ ဆိုေသာ သူ ့ခ်စ္သူ<br />သည္ သူ ့အသည္းႏွလံုး၏ ၿပင္ပသို ့ ေရာက္သြား၍ သည္ရင္ေသြးေလးသည္ သူ ့အသည္းႏွလံုး ၿဖစ္သြားေခ်ၿပီ။<br />ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္၍ ေဆြးေႏြးေသာအခါ သူ ငိုသည္။ ဟုတ္ပါသည္ဆိုသည္ ့ အငိုပင္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ဆီကို စာေရးခဲ ့ပါသည္။<br />ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဤသို ့မရက္စက္ပါႏွင္ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မနာၾကည္းခ်င္ေၾကာင္း၊ ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ရာသက္ပန္<br />ခ်စ္ခ်င္ခင္ခင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ စာၿပန္ေစလိုေၾကာင္း၊ ဖိုင္ႏွင့္ ခေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ခြဲမည္ မဟုတ္<br /><div style="text-align: left;">ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ စာေရးခဲ ့သည္။<br />ဖိုင္ ့ ထံမွ ဘာဆို ဘာမွ တုန္ ့ၿပန္မလာ။ ဖုန္း ကလည္း ဖိုင္တို ့အိမ္ႏွင္ ့ လွမ္းေနသည္ ့အၿပင္ ဖိုင့္ကို သနား၍<br />မေခၚေပးလိုၾက။ ဖိုင္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လူရမ္းကား ဇာတ္သြင္းေလၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖိုင့္အေဖ ဖုန္းလာ<br />ကိုင္သည္။ ဖိုင္ ့အတြက္ စိတ္မပူေစလိုေၾကာင္း၊ ကေလး၏ အေဖနာမည္တြင္ အဆင္ေၿပသည္ ့ နာမည္ၿဖင္ ့<br />စာရင္း ေပးထားေၾကာင္း၊ သား စိတ္ေအးေအး ေနေစလိုေၾကာင္း ေၿပာလာပါသည္။ ဖိုင့္အေဖကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္<br />သည္။ဖိုင့္ အေမထက္ပင္ ပိုခ်စ္သည္။ ဟိုးတစ္ခါဆီက သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ့ရပ္ရြာသို ့ လိုက္၍ ထိုင္းႏိုင္ငံသား<br />အၿဖစ္ ေလွ်ာက္ဖို ့ ေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံေသာ္လည္း သူ စိတ္မဆိုး ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္မခရဲစခန္းတြင္<br />အခ်ဳပ္က်ေနစဥ္က ေန ့တိုင္း ထမင္းလာပို ့ေပးသည္။ အာမခံၿဖင့္ ေရြးထုပ္ေပးသည္။ လူရိုး၊ လူေၿဖာင္ ့ မဟုတ္<br />မခံသမားပင္။ သူက ဖိုင့္ကိုေရာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ အကာအကြယ္ေပးေနသူ ၿဖစ္၏။<br /><br />သူေၿပာလာမည္ ့ စကား အတိမ္အနက္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ၿပီးပါၿပီ။ ဖိုင္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ အခ်စ္ဇာတ္<br />လမ္းကိုလည္း သူ နားလည္ပါလိမ္ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ဘာမွ မေၿပာလိုေတာ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖိုင္ သစၥာ<br />ေဖါက္ၿခင္းသည္ သူ ့ ရင္ေသြးကို သူ ခ်စ္ၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဝမ္းႏွင္ ့ မလြယ္ရပါလ်က္ ရင္ေသြးေလးကို<br />ေတာင္းဆိုလွ်င္ ဖိုင္သည္ ဝမ္းႏွင္ ့ လြယ္ရသူေပကိုး ။<br /><br />ကိုင္း ... ကြ်န္ေတာ္သည္ လြမ္းေဟ ့၊ ေဆြးေဟ ့၊ ခံစားေဟ ့ ဆိုလွ်င္ ႏွလံုးသားကို ရႈတ္ခ်မုန္းတီးသူတည္း။<br />ဖိုင္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ မပတ္သက္ေတာ ့။ သူ ့ရင္ေသြးကို သူ ခ်စ္ပါေစေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ထဲ ရွိသမွ် ဘတ္ေငြ<br />တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ပို ့ေပးအၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကို ဆြဲဆန္ ့လိုက္၏။ သူ ့ရင္ေသြးကို သူ ရႈ ႔မဝ ခ်စ္မၿငီးပါေစ။<br />တစ္ေန ့တြင္ သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လြမ္းဦးမည္သာ။ ထို အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ဆီ သြားမည္။<br />ကြ်န္ေတာ့္ကေလးႏွင္ ့ ေတြ ႔ေပးႏိုင္မည္လားဟု ေတာင္းဆိုမည္။ သူ ေတြ ႔ေပးလွ်င္ ေတြ ႔မည္။ မေတြ ႔ေပးလည္း<br />ကိစၥမရွိ။ ဤစိတ္ကူးၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ေမ ့ထားၾကည့္လိုက္ေတာ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္သည္ ဥေပကၡာတရားကို ႏိုင္နင္းကြ်မ္းက်င္သူ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ကိစၥဝိစၥ မ်ားလြန္းလွ၏။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ ဘယ္အရာကိုမွ မၿပတ္သားႏိုင္သည္ဟူ၍ မရွိလွ။ မိသားစုကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ မခင္တြယ္၊ ဖိုင္ ့ကို<br />လည္း စိတ္ထဲက ေမာင္းထုတ္ထားလိုက္သည္။ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးသည္။ ASCANDAတြင္<br />ေက်ာင္းတက္စဥ္က ေတြ ႔ခဲ ့ေသာ တရုပ္မကို ေနာက္ပိုး ပိုးေနလိုက္သည္။ ဘီယာေတြ အလြန္အကြ်ံေသာက္၏။<br />ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ သံုးပစ္ဖို ့သာ ေတြးလိုက္သည္။<br /><br />တစ္ခါတစ္ရံ ထိုင္းသို ့ လူပို ့လူၾကိဳ ေရာက္သည္။ မေလးရွား၊ ထိုင္းနယ္စပ္ ဟပ္ခ်ိဳင္ၿမိဳ ႔မွပင္ ကြ်န္ေတာ္ လွည္ ့<br />ၿပန္သြားတတ္သည္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္သည္ ့အခါလည္း ဖိုင္ ့ ဆီ မသြားေတာ ့။ ဖိုင္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့<br />ကို ဘယ္ေလာက္ ေရွာင္တိမ္းေနႏိုင္မလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးၾကည္ ့သည္။ သူတို ့ေနေသာ ရပ္ကြက္ေလးမွ<br />ေၿပာင္းေရႊ ႔သြားသည္ကိုေတာ ့ ဖုန္းဆက္ၾကည္ ့ရင္း ကြ်န္ေတာ္ သိထားသည္မွာ ၾကာခဲ ့ၿပီ။ သမီးေလး ေမြးထား<br />ေၾကာင္းလည္း သိထားရသည္။ ဘန္ေကာက္ထဲမွာ ရွိေနမွာေတာ ့ ေသခ်ာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရွာလွ်င္ မေတြ ႔<br />စရာမရွိပါ။ ဖိုင္ ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္လည္းေကာင္း၊ ဖိုင္တို ့ေနခဲ ့ေသာ အိမ္နားမွ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္<br />လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သြားေတြ ႔လွ်င္ ဖိုင္ ရွိရာကို ညႊန္ၿပၾကမည္သာ ၿဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ ႔<br />ခ်င္ေသး။ ဖိုင္ ့ကို အရွိန္ေကာင္းတုန္း လိမ္ ့ေစဦးဟု ေတြးထားလိုက္သည္။<br /><br />သည္ ့ေနာက္ ၿမန္မာၿပည္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ပိုးႏွစ္မ်ိဳး ပါလာသည္။ တစ္မ်ိဳးက စာ၊<br />ကဗ်ာ ပိုးႏွင့္ တစ္မ်ိဳးက ဇာတ္ညႊန္း ဒါရိုက္တာပိုးတို ့ ၿဖစ္၏။ ရန္ကုန္ေၿမကို ေၿခအခ်မွာပင္ သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့<br />ၿဖင့္ ဝင္လာမိ၍ အဖမ္းခံရေလသည္။<br /><br />ရယ္စရာေတာ ့ ေကာင္းလွပါ၏။ ထိုင္း၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယား၊ မေလးရွား၊ စကၤာပူ စသည္ ့ႏိုင္ငံမ်ားသို ့<br />ပတ္(စ)ပို ့ မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ဝင္ထြက္ က်င္လည္ခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အမၿမန္မာၿပည္ ေလဆိပ္တြင္<br />ပတ္(စ)ပို ့ လြဲမွားစြာ ကိုင္ေဆာင္လာသၿဖင္ ့ အဖမ္းခံရသည္။ အဖမ္းခံရၿပီဆိုေတာ ့ ေလဆိပ္ရဲစခန္းမွာ ညအိပ္<br />ရသည္။ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ ့ အေမႏွင္ ့ထည္ ့ေပးလိုက္သည္။ အမႈကလည္း အၾကီးစားမဟုတ္သၿဖင္ ့ ညစာကို<br />အၿပင္မွာပင္ သြားစားခြင္ ့ရသည္။ မနက္ၿဖန္ တရားရံုးတြင္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္လိုက္လွ်င္ ၿပီးၿပီကိုး။<br /><br />အခ်ဳပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စိမ္းလွေသာနယ္ေၿမ မဟုတ္။ ယိုးဒယားမွာဆိုလွ်င္ ရေႏွာင္းအခ်ဳပ္၊ ခ်ံဳဘြန္အခ်ဳပ္၊<br />ကန္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္၊ ေထာင္၊ ဘန္ေကာက္ ဝမ္ခမရဲစခန္းအခ်ဳပ္ စသည္တို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ ယဥ္ပါးက်က္စားခဲ ့ရာ<br />ေနရာမ်ားၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကန္ခ်ပူရီေထာင္မွ အခ်ဳပ္သို ့ ေၿပာင္း၍ နယ္စပ္သို ့ ၿပန္ပို ့ခါနီး<br />တြင္ ထြက္ေၿပးခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ လိုက္လံ ပစ္သတ္ခံရဖူးသည္။ ရဲအိမ္မွာ ေနေသာ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္က လိုက္<br />ပစ္ၿခင္းပင္။ ရဲမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေထာင္မွ ထြက္လာသူမ်ားကို ရဲစခန္းမွာ ေခတၱထားစဥ္ အလုပ္ေခၚခိုင္း<br />တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ၿပစ္ဒဏ္ က်ခံၿပီးသားလူေတြမို ့ နယ္စပ္ပို ့ေပးဖို ့တာဝန္သာရွိသည္။ ကားလာလွ်င္ ပို ့ေပးရံုသာ ၿဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ နယ္စပ္မလိုက္ခ်င္၍ ရဲတစ္ဦး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အလုပ္ေခၚခိုင္းစဥ္ ထြက္ေၿပး<br />ခဲ ့ၿခင္းပင္။ ရဲအိမ္မွ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသနတ္ႏွင့္ လိုက္သည္။ မိရင္ေတာ ့ ေသလူၿဖစ္ၿပီ။<br />ထို ့ေၾကာင္ ့ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ေတြ ့ေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အသက္ကို ခပ္ၿပင္းၿပင္း ရႈလိုက္သည္။<br />ၿပီးလွ်င္ ငါအသက္ရႈေနသမွ် အၿမတ္ၾကီးပဲဟု ေတြးကာ ၾကံဳလာေသာ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္လိုက္၏။ ေသေၿပး<br />ရွင္ေၿပး ေၿပးခဲ ့ရစဥ္ ဘုရားရွင္ကို ကတိေပးခဲ ့၏။ ေနာက္ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ တစ္ကိုယ္ေရအတြက္ တစ္ကိုယ္<br />ေကာင္း မဆန္ေတာ ့ပါ။ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးၿပဳသူ ၿဖစ္ရပါေစမည္ဟု ကတိခံခဲ ့သည္။<br /><br />ဤကတိကဝတ္ကို တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမ ့ေနတတ္သည္။<br />အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ထိၿပီဆိုလွ်င္ေတာ ့ ထိုကတိစကားကို ၿပန္ၿပန္ေတြးမိ၏။ သစၥာတရားက ငါ ့ကို ဒဏ္ခတ္ၿခင္းလား၊<br />ငါ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ေန၍ သတိေပးၿခင္းလားဟု ၿပန္စဥ္းစားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္ခ်င္သည္က<br />ပရိတ္သတ္ အသိအမွတ္ၿပဳသည္ ့ စာေပသမားႏွင္ ့ ဇာတ္ညႊန္းဒါရိုက္တာ၊ ထိုဝါသနာႏွင့္အသက္ေမြးခ်င္သည္။<br />ေအာင္ၿမင္ၿခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားၿခင္းထက္ ပရိတ္သတ္၏ ႏွလံုးသားထဲက လူ ၿဖစ္ခ်င္သည္။ ပရိတ္သတ္ ႏွလံုးသား<br />ထဲမွာ ေနခ်င္သည္။ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ မေနခ်င္၊ နားဝမွာ မေနခ်င္၊ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ ေနခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္<br />အႏုပညာေမွာ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ေမြးၿမဴရမည္နည္း။<br /><br />ေလာေလာဆယ္ အခ်ဳပ္မွ လြတ္လွ်င္ ဒုလႅဘ ဝတ္ဦးမည္။ ခရီး ထြက္ဦးမည္။ အထက္အညာေဒသတြင္<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ ဒုတိယမိခင္ ရွိသည္။ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း၊ဆယ္တန္းမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေကြ်းေမြးေပးကမ္းခဲ ့<br />ေသာ ရြာမွ ေဒၚၾကီး ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝကို တည့္မတ္ေပးခဲ ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာ ဦးစိုးသန္း ရွိသည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ႏွင့္ ေတြ ႔ခ်င္သည္။<br /><br />ေလဆိပ္ရဲစခန္းမွာ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရွိလွသည္။ ထိုရဲစခန္းကို မပို ့မွီ လ.ဝ.က မွ စစ္ခ်က္ယူသည္။ စစ္ခ်က္<br />မွာ အေတာ္ရွည္လ်ားေသာ စစ္ခ်က္ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿမန္မာၿပည္မွ တရားဝင္ ထြက္ခြါခ်ိန္မွ ယခု ၿပန္ဝင္<br />လာသည္အထိ ေမးၿမန္းစစ္ခ်က္ယူသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မေၿဖေတာ ့။ ထြက္သြားသည္။<br />တရားမဝင္ေနသည္။ အလုပ္လုပ္သည္။ ယခု သူမ်ားပတ္(စ)ပို ့ ငွား၍ ၿပန္လာသည္ ဟု ေၿဖလိုက္သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ့ပတ္(စ)ပို ့ကိုလည္း ၿပန္မအပ္ႏိုင္ေတာ ့။ ဘယ္အိမ္မွာ ရွိေနမွန္းပင္ မသိ။ ရဲစခန္းမွာလည္း စစ္ခ်က္<br />ထပ္ယူသည္။ ေလဆိပ္မွာလိုပင္ အေသးစိပ္ စစ္ခ်က္ ထပ္ယူသည္။ ကံေကာင္းသည္မွာ စေန၊တနဂၤေႏြ ပိတ္<br />ရက္ ခံမေနသၿဖင္ ့ မနက္ၿဖန္ ရံုးတင္မည္။ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရမည္ဟု ဆို၏။ အခ်ဳပ္ထဲမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လို<br />ဘဝတူ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ ႔ရသည္။ သူတို ့က ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ တရားဝင္ ထြက္သြားသူမ်ား မဟုတ္။ ၿပန္လာမွသာ<br />သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ ၿပန္လာသူမ်ားမို ့ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္ ေထာက္ခံစာ၊ ရဲစခန္းမွ ေထာက္ခံစာ၊ ၿပစ္မႈ<br />ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ၊ မွတ္ပံုတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္း မ်ား တင္ၿပဖို ့ ေတာင္းခံထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္<br />အမႈႏွင့္မတူ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ထြက္သြားစဥ္က ပံုစံ စာရြက္မ်ား၊ ပတ္(စ)ပို ့ မိတၱဴမ်ား၊ D- form မ်ား ၿပႏိုင္၍<br />ရံုးတင္ၿပီး ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရမည္ဟု ဆို၏။ ဒဏ္ေငြက ထြက္သြားသည္ ့ ႏွစ္အလိုက္ ေဆာင္ရတတ္သည္ဟု<br />ေၿပာသည္။<br /><br />မနက္က်ေတာ ့ အေမတို ့ လာေတြ ႔ၿပန္သည္။ တရားရံုးသို ့ သြားဖို ့ ကားစီစဥ္ၾကသည္။ တရားလို လ.ဝ.က<br />အရာရွိကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားရသည္။ သူ လာပါမွ ရဲက စြဲခ်က္တင္၊ တရားလိုက သက္ေသ၊ ကြ်န္ေတာ္<br />က အပစ္က်ဴးလြန္သူအၿဖစ္ တရားသူၾကီးက အၿပစ္ဒဏ္ ခ်ပါမည္။ တရားရံုးကို ေရာက္ေတာ ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္<br />အခ်ဳပ္သားမ်ား ၿပည့္ေန၏။ လာေရာက္ေတြ ႔ဆံုသူမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၊ တရားေရး ဝန္ထမ္းမ်ား၊ လံုၿခံဳေရး<br />ရဲေဘာ္မ်ား ရွိေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အမႈက ေနာက္ပိတ္ဆံုးမွ စစ္မည္။ တစ္ၿခား အေရးၾကီးသည္ ့ အမႈမ်ား<br />စစ္ေဆးၿပီး သံုးနာရီခန္ ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚသည္။ေမးၿမန္းသည္။ စစ္ေဆးသည္။ အၿပစ္ရွိေၾကာင္း ဝန္ခံ<br />ေစသည္။ ဝန္ခံသၿဖင္ ့ ဒဏ္ေငြ တပ္သည္။ ေဆာင္ႏိုင္မလားဟု ေမးသည္။ ေဆာင္ပါမည္ ဆိုေသာအခါ ဒဏ္ေငြ<br />ေဆာင္ေစၿပီး စလစ္တင္ၿပ၍ အမႈၿပီးေလၿပီ။<br />( ၉၇ ) မွာ ေပ်ာ္ခဲ ့သမွ် ( ၉၈ ) မွာ ေဆြးရပါ၏။<br /><br /><br />( ဆက္ရန္ )<br /><br />......................................................................................................................<br /><br />ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /></div></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-56781600034911651462011-05-14T21:15:00.000+08:002011-05-15T10:35:13.611+08:00တဂ္ပို ့ ( စ )<div style="text-align: left;">ကိုေဇာ္မွ သူ ခင္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို စီတန္းၿပီး တဂ္ပို ့(စ) ေရးေပးဖို ့ စာရင္းလုပ္ၿပီး ေတာင္းဆိုထားသည္ကို<br /></div> ကြ်န္ေတာ္ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ သူ ့စာရင္းကို ၾကည္ ့လိုက္မိေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္နားထင္ကို တင္းပုတ္ၾကီးႏွင္ ့<br />မကြဲမခ်င္း ထုလိုက္သလို၊ မိုးၾကိဳးၾကီး ဒဲ ့ မွန္လိုက္သလို၊ ဦးေခါင္းကို ဆင္ တက္ဖိ အဲ ဆင္တက္နင္းလိုက္သလို<br />အဲ ့ဒိ လိုလိုေတြ တၿပိဳင္နက္ ၿဖစ္သြားရပါသည္။<br /><br />သူ ့စာရင္းကို ၾကည္ ့ပါအံုး ...။<br />ကြ်န္ေတာ္က ထိပ္ဆံုး ေရာက္ေနသည္။ ထိပ္မွာကိုမတန္မရာ တင္ထားသည္။<br /><br />Tag ပို႔စ္ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ေနာက္ထပ္ ခင္မင္သူမ်ားကိုလည္း ဆက္တဂ္ လိုက္ပါဦးမယ္။ စိတ္ထဲ ရွိတာေလးကို ေရးေပးၾကပါဦး . . . . ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလးေပါ႔ ။<br /><br />၁။ ကိုအျဖဴေလး<br />၂။ မေရႊစင္ဦး<br />၃။ မကိကိ<br />၄။ မိုးယံ<br />၅။ အုပ္ၾကီး<br />၆။ ခႏြဲ<br />၇။ ဝက္ဝံေလး<br />၈။ ရဲထြန္းေဇာ္<br /><div style="color: rgb(56, 118, 29);"><b><br /></b></div><div style="color: rgb(56, 118, 29);"><b>ေလးစားစြာျဖင့္</b></div><div style="color: rgb(56, 118, 29);"><b>ကိုေဇာ္</b></div><br />မမေရႊစင္ကေတာ ့ ေရးၿပီးသြားၿပီ။ မမကီ ကေတာ ့ ကိုယ္ ့ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းသလို ၿဖစ္ေတာ ့မဟဲ ့.. လို ့၊<br />သူ ့ေမာင္ကို ေအာ္ထားတာေတြ ႔ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အခု ေခါင္းကို အေထာင္း<br />ခံ ရၿပီ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ အၿဖဴေလးဘဝၿဖင့္ မထင္မရွားရပ္တည္ေနစဥ္အေတာအတြင္း “ ခ်ိဳကိုသဇင္ ”၊ “ မမေရႊစင္”၊ “ နန္း<br />ေလေၿပႏု” စ ေသာ ဘေလာ ့ဂါ ညီအမမ်ားက တဂ္ပို ့(စ)ေလးေတြ ေရးခိုင္းခဲ ့ဖူးတံုးကလည္း ယခုလိုပင္ တုန္<br />လႈပ္ခဲ ့ရပါသည္။<br /><br />ခင္မင္ေနရေသာ ဝါသနာတူ ေရးဖက္ ေမာင္ႏွမခ်င္း အၿပန္အလွန္ တဂ္ပို ့(စ)ေလးေတြ ေတာင္းဆိုေနၾကသည္<br />မွာ ခ်စ္ခင္စဖြယ္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အဲ ့လို ေရးရမွာကို အေတာ္လန္ ့ပါသည္။ အဆင္သင္ ့<br />မၿဖစ္လို ့ၿဖစ္ပါသည္။ သူတို ့ေရးေသာ တဂ္ပို ့(စ)ေလးေတြက သူ ့ေခါင္းစဥ္ေလးေတြႏွင္ ့ဆိုေတာ ့ ေပါ့ေပါ ့ပါးပါး<br />ႏွင္ ့ ခ်စ္ဖို ့ေတာ ့အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ဒါေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲ ့လို မေရးခ်င္ပါ။ ကိုယ္ ့ကို တူတူတန္တန္<br />ေနရာ ထားဖိတ္ၾကားခဲ ့သည္မို ့ ကိုယ္ကလည္း ေနရာေပး၍ ေရးရပါေတာ ့မည္။ “ ကိုေဇာ္ ့” အတြက္ ၿဖစ္သလို<br />ကိုေဇာ္ကလည္း ဘေလာ ့ရြာတစ္ခုလံုးကို ကိုယ္စားၿပဳေနသူမို ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးေသာ ယခု “ တဂ္ပို ့(စ) ” ေလး<br />သည္ ဘေလာ ့ရြာ တစ္ခုလံုးအတြက္လည္း ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္လိမ္ ့မည္ဟု မရဲတရဲပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါေတာ ့သည္။<br /><br />ကိုေဇာ္က သူအသြားခ်င္ဆံုးေနရာသည္ “ နိဗၺာန္ ” ဟု ေၿပာခဲ ့သည္မွ စ,ပါသည္။<br /><br />စာဖတ္သူမ်ားေရာ သူ ့လိုပင္ တကယ္ပဲ “ နိဗၺာန္ ” ကိုသြားခ်င္ပါသလား ဟု နဲနဲ လွ်ာရွည္ခ်င္ပါ၏။<br />ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အခုမွ တကယ္ပင္ သြားခ်င္သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။ အရင္တုန္းကေရာ ... ဟု ေမးစရာရွိလာ<br />သည္ ့ေမးခြန္းကို “ မသြားခ်င္သလိုပါပဲ ” ဟု ရိုးသားစြာပဲ ေၿဖရပါမည္။<br /><br />ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ဆိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးေနေသာ “ နိဗၺာန္” သည္ ကြ်န္ေတာ္အမတန္မွ ခင္တြယ္မိရၿပီး<br />အေမက ေမြးေပးထားသည္ ့သည္ခႏၵာအိမ္ၾကီးကို ဖြဲ ႔စည္းထားေသာ ရုပ္၊ နာမ္ တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားသြားပါသည္<br />ဆိုေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကိုေဇာ္လည္း စဥ္းစား ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။ ရုပ္၊နာမ္တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားသည္<br />ဆိုေတာ ့ ဘဝ မရွိေတာ ့သလို၊ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ ့သလို၊ “ သုည ” ၿဖစ္သြားသလိုၾကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ဒါဆိုရင္ ကိုေဇာ္တို ့၊ အၿဖဴေလးတို ့က ဒီသံသယာၾကီးထဲက လံုးလံုး ေပ်ာက္သြားသလို ၿဖစ္မေနဘူးလားလို ့ ..။<br /><br />အဲ ့လိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မၿဖစ္ခ်င္ေသးပါကိုေဇာ္..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အတၱသား၊ အတၱသမား တစ္ေယာက္ၿဖစ္<br />ေနလို ့ပါပဲ ။ သံသယာထဲမွာေတာ ့ ရပ္တည္ခြင့္ေလး ရခ်င္ပါေသးသည္။<br /><br />ဘုန္းဘုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအဖို ့ဘုရားရွိခိုးထဲတြင္ အၿမဲထည္ ့ဆိုဖို ့ ပါဝင္ေနေသာ<br />ေၾကာင့္သာ “ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ၿပဳရပါလို၏ ” ဟု၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိရေသာ္လည္း တကယ္တြင္<br />မူကား ... ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးတို ့သည္ “ နိဗၺာန္” ကို လူကို လူခ်င္း လိုခ်င္သေလာက္ မလိုခ်င္ၾကပါဘူး ” ဟု<br />ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေထာက္ၿပခဲ ့ပါ၏။<br /><br />တရားတစ္ပုဒ္တြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ဘုရားတက္၍ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတိုင္း “ နိဗၺာန္ကို မ်က္<br />ေမွာက္ၿပဳရပါလို၏ ” ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနသည္ကို သူငယ္ခ်င္းက ၾကားသြားၿပီး တကယ္ေရာက္ခ်င္<br />မေရာက္ခ်င္ကို စမ္းလိုသၿဖင္ ့သိၾကားမင္းအဝတ္အစားၿဖင္ ့ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္အေနာက္မွ ကိုယ္ထင္ၿပထြက္<br />လာ၍ “ မင္းတကယ္သြားလိုလွ်င္ အခုပင္ငါပို ့ေတာ ့မအံ ႔ ” ဟု ဆိုေသာ္၊ ထိုသူလည္း “ ခဏ . . ေနပါအံုး ..<br />ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ၿပီး .. မိန္းမနဲ ့ တိုင္ပင္လိုက္ပါဦးမယ္ ” ဆိုရင္း ဘုရားေပၚမွ အၿမန္ဆင္းေလေတာ ့သည္။<br />ထိုေန ့ေနာက္ပိုင္းမွ စ၍ နိဗၺာန္ကို လိုခ်င္လွပါသည္ဆိုေသာသူလည္း ဘယ္ေတာ ့မွ ဘုရားေပၚ ၿပန္တက္မလာ<br />ေတာ ့ေၾကာင္း ရယ္စရာပံု ေဆာင္၍ ေဟာၾကားခဲ ့ပါသည္။<br /><br />အထက္တြင္ ဆိုခဲ ့ေသာ လူကိုလူခ်င္းလိုခ်င္သေလာက္မလိုခ်င္ပါဘူး ဆိုရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ိဳးသားတို ့<br />သမီးရည္းစားဘာသာဘာဝ ခ်စ္ၾကိဳက္ၿပီးမွ၊ ကြဲၾက ကြာၾက ေဝး ရၾကလွ်င္ မေပါင္းဖက္ၾကရလို ့ အဆိပ္ေသာက္<br />ေသတာတို ့၊ ေရထဲ ခုန္ခ် ေသ တာတို ့ကဲ ့သို ့ ၿပင္းၿပေသာ ဆႏၵ မရွိၾကတာကို ဆိုလိုရင္း ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />နိဗၺာန္ကို တကယ္ပဲ မလိုခ်င္ခဲ ့၍သာ ဘုရားရွင္တို ့ ဂဂၤါဝါလု၊ သဲဆူမက ပြင္ ့ခဲ ့ၾကေသာ္လည္း ယေန ့အခ်ိန္ထိ<br />မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သို ့ မေရာက္ႏိုင္ေသးၿခင္းပဲၿဖစ္ပါသည္။ ဘုရားပြင့္ရက္ႏွင္ ့ ဘုရားႏွင့္ ေက်ာၿခင္း ကပ္ေနသလို<br />ၿဖစ္ေနပါသည္ဟု ဘုန္းဘုန္းက ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္ ့ မိန္ ့ပါ၏။<br /><br />ဘုန္းဘုန္းေဟာၾကားရွင္းၿပေသာ တရားေတာ္မ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ နာယူမိလာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ကြ်န္ေတာ္<br />လည္း ကိုေဇာ္ေၿပာသလို အသြားခ်င္ဆံုးေနရာက “ နိဗၺာန္ ” ၿဖစ္ခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။<br /><br />ဘာၿဖစ္လို ့ဆို .. ဘုန္းဘုန္းက “ နိဗၺာန္ ” ဆိုတာ ဘာဆို ဘာမွ မၿဖစ္၊ မရွိေတာ ့တာမဟုတ္ပဲ တကယ္ပဲ ရွိေနတာ<br />ၿဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ နိဗၺာန္ဂုဏ္ ၃၁ ခ်က္ကို အက်ယ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ ့ပါသည္။ ဘုန္းဘုန္းက ပမာေဆာင္၍ ရွင္း<br />ၿပသည္မွာ အလြန္ရိုးသားၿပီး သေဘာေကာင္းေသာ ေမာင္ၿဖဴ၏ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ၾကားေနလွ်င္၊ ေမာင္ၿဖဴက<br />တကယ္ရွိရမည္ၿဖစ္သလို နိဗၺာန္ဘံု၏ အဂၤါရပ္ေပါင္း ၃၁ ခ်က္ကို ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ ့လွ်င္ ထိုနိဗၺာန္သည္<br />တကယ္ရွိမည္ဟူ၍ပင္ ။ “ နိဗၺာန္ ” သည္ “ ေလ ” လို၊ “ မီးခိုး ” လိုသာ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားပါက ဘုရားရွင္သည္<br />နိဗၺာန္ဘံုအေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ေဟာၾကားခဲ ့မည္မဟုတ္ဟု ဘုန္းဘုန္းက မိန္ ့ပါသည္။<br /><br /><div style="text-align: left;">ဇတ္တစ္ခုတြင္ ဘုန္းတန္ခိုးအလြန္ၾကီးမားေသာ စၾကၤာဝေတးမင္းသည္ နတ္ၿပည္အထိ ၿမင္ ့မား၍ အလြန္ၾကီး<br />က်ယ္ ခန္းနားေသာ ၿပသာဒ္ ဘံုဗိမာန္ၾကီးတစ္ခုကို ေဆာက္လုပ္ၿပီး “ နိဗၺာန္ ” ကို စံဝင္ေနၾကကုန္ေသာ ဘုရား<br />ရွင္တို ့ႏွင့္ ဂဂၤါဝါလု သဲဆူမကေအာင္ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ ပေစၥကာဗုဒၶာတို ့ႏွင္ ့ ရဟႏၱာတာ အရွင္သူၿမတ္ၾကီး<br />အားလံုးတို ့အား နဂိုမူလပံုစံအတိုင္း ၾကြေရာက္ဆြမ္းဖုန္းေပးေတာ္မူပါရန္ အဓိဌာန္ၿဖင့္ ပင္ ့ေဆာင္ရာ တကယ္<br />ပင္ အရွင္သူၿမတ္အားလံုး ၾကြေရာက္ဆြမ္းဖုန္းေပးေတာ္ မူခဲ ့သည္ဟု ၾကည္ႏူးပီတိ ၿဖစ္ဖြယ္ နာယူရပါသည္။<br /><br />အဲ ့ဒီ ၿမင္ကြင္းေလးကို ကိုေဇာ့္အေနႏွင့္ စိတ္ကူးေလးနဲ ့ပဲ မွန္းဆ ပံုေဖာ္ ၾကည့္ေစခ်င္လွပါသည္။<br />ၾကက္သီးေမႊးညင္းတို ့ေတာင္ ထေလာက္ေအာင္ ၾကည္ညိဳ မိမွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ပါ၏။<br /></div><br />ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ နိဗၺာန္ဘံု၏ အဓိက အဂၤါရပ္ အခ်ိဳ ႔ကို ေၿပာၿပခ်င္ပါသည္။<br />နိဗၺာန္ဘံုသည္ အိုၿခင္း၊ နာၿခင္း၊ ေသၿခင္း တို ့မွ တကယ္ပင္ ကင္းလြတ္ေနရာဘံုတစ္ခုပင္ၿဖစ္ေၾကာင္း၊<br />ကမၻာ ့ပ်က္ကပ္ၾကီးမ်ားေဘးမွလည္း ကင္းေဝးေနရာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ သံသယာမွာ အလြန္ပင္ေပၚခဲ လွ ၿပီး တစ္ခါ<br />ေပၚၿပီးလွ်င္လည္း ဘယ္ေတာ ့မွ မေပ်ာက္ပ်က္ေတာ ့ေၾကာင္း၊ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ တို ့လံုးဝ မၿဖစ္ထြန္း<br />ေတာ ့သည့္ေနရာ ဘံုဌာန တစ္ခုၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ပညာရွိတို ့ပင္လွ်င္ မွန္းဆ ၿမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေၾကာင္း၊ နတ္မ်က္<br />ေစ ့ တို ့ၿဖင့္ေတာင္ ၾကည္ ့ၿမင္၍ မရ ႏိုင္ေၾကာင္း ၊ စံဝင္ ၿပီးသူတို ့ အေနႏွင္ ့ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို ့မဝႏိုင္ေတာ ့<br />ေလာက္ေအာင္ အစစအရာရာ ၿပည့္စံုၿပီး အလြန္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းသည္ ့ ဘံုဌာန တစ္ခုၿဖစ္ေၾကာင္း စသည္<br />တို ့ ၿဖစ္ပါ၏။<br /><br />ပညာရွိတို ့၊ နတ္မ်က္ေစ ့ တို ့ေတာင္ ၿမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေပမယ္ ့ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ ရရွိၿပီးသူတို ့ေတာ ့ ၿမင္ႏိုင္<br />စြမ္းပါသည္ဟုလည္း မွတ္သားရပါသည္။<br /><br />ကိုေဇာ္ေရ ...၊<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေတာ ့ ဆႏၵအရသာ နိဗၺာန္ကို သြားခ်င္ပါသည္ဟု ဆိုရေပမယ္ ့ အခုဘဝ၊ ေနာက္ဘဝ<br />( ဒုတိယ ဘဝ ) မွာေတာ ့ ဘယ္လိုမွ မေရာက္ႏိုင္ေတာ ့ဘူး ဆိုတာ ၿငင္းလို ့မရပါဘူး ကိုေဇာ္ေရ ႔ ...၊<br />နိဗၺာန္ကို တကယ္စံဝင္ေနသည္ ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း သမၼာသဗုဒၶဘုရားရွင္မ်ားႏွင့္တကြ၊ ဂဂၤါဝါလု သဲဆူမက<br />ေအာင္ ပြင္ ့ေနၾကတဲ ့ ပေစၥကာဗုဒၶာ မ်ားႏွင့္ ရဟႏၱာအရွင္သူၿမတ္ၾကီးမ်ားပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။<br /><br />ကိုကိုေဇာ္...၊<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ သြားခ်င္တဲ ့ နိဗၺာန္ကို အသာထားလို ့ .. မေသခ်ာတာေတြ ၾကားထဲက ေသခ်ာတဲ ့ ေသၿခင္း<br />တရားၾကီးကို ရင္ဆိုင္ၿပီးသြားရင္ ေနာက္ဘဝ ဘယ္ေရာက္ပါ ့မလဲ ( ဒါမွမဟုတ္ ) ေနာက္ဘဝ လူ ့ဘဝ<br />ရပါအံုးမလား ဆိုတာေလး အရင္ စဥ္းစားၾကည္ ့ရင္ေကာင္းမလားမသိဘူးေနာ္..။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့က သံသယာတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘဝတစ္ခုခုေတာ ့ ၿဖစ္ေန ရ ေနအံုးမွာပဲ မဟုတ္လား..၊<br />၃၁ ဘံု ေလ ကိုေဇာ္ရဲ ႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပဲ ဆိုေတာ ့ ဒီေလာက္ေတာ ့ ၾကားဖူး<br />ၿပီးသားေလဗ်ာ ၊<br /><br />အနိမ္ ့ဆံုးေတာ ့ နတ္မၿဖစ္ရင္ေတာင္မွ လူၿဖစ္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့သေဘာဆို နတ္ ထက္စာရင္<br />လူေတာ ့ ပိုၿဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်၊ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို ၿဗဟၼာေတြ နတ္ေတြ အသက္ေၾကြရင္ ငရဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုးဆင္းရတာ<br />မ်ားတယ္လို ့ ဘုန္းဘုန္းက ေဟာထားၿပီးၿပီေလ ။ လူ ့ဘဝ ကမွ လမ္းစံု လမ္းခြ တဲ ့၊ ေစ လိုရာေစ၊ သြားလိုရာ<br />သြားလို ့ရတာကိုး၊ အခု က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေလးမွာေရာ လူ ၿပန္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို ့ အခ်ိန္ရပါအံုးမလားမသိ၊ လူၿဖစ္ဖို ့<br />ကိစၥတဲ ့ အေရးၾကီးေနတဲ ့ “ ရ ... အံုးမယ္ .. ” ဆိုတဲ ့ ကိစၥေတြ က သိပ္မ်ားေနလြန္းတာကိုးဗ်၊<br /><br />ကဲ .. ကိုကိုေဇာ္ ..၊<br />“ လူ ” ၿပန္ၿဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ သိ လား ..၊<br />အမယ္ .. ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္ ေတြပဲ လို ့ မေၿပာနဲ ့အံုးေနာ္၊ လံုးဝ မွားလိမ္ ့မယ္၊<br />အဲ ့ဒီ အလုပ္ေတြရဲ ႔ အက်ိဳးေပးက ဘဝ ေရြးတယ္၊ အခ်ိန္ေရြးတယ္တဲ ့ ဘုန္းဘုန္းက သတိေပးထားတယ္ေနာ္၊<br />ေနာက္ဘဝ၊ ဒုတိယဘဝ မွာ ခံစားရဘို ့ အက်ိဳးေပးရဘို ့ မလြယ္ဘူး၊ လူ မွ ၿပန္မၿဖစ္တာေလ ၊ ဘုရားရွင္က<br />ရ ခဲတဲ ့ လူ ့ဘဝ အေၾကာင္းကို လက္သဲခြံ ေပၚက ေၿမမႈန္ေလးေတြနဲ ့ ေဟာဒီ ကမၻာေၿမၾကီးရဲ ႔ ထုထည္ၾကီးနဲ ႔<br />ႏိႈင္းယွဥ္ေဟာၾကားခဲ ့တာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အၿမဲ ေမ ႔ေနၾကတာမဟုတ္လား..။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရွင္စဥ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ တစ္ေယာက္ထဲ<br />ၿပန္ထြက္ရေတာ ့မဲ ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က အေရးၾကီးသလို၊ အဲ ့ဒီအခ်ိန္ဟာလည္း “ လူ ” ၿဖစ္၊ “နတ္” ၿဖစ္ဖို ့<br />အခ်ိန္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္တဲ ့ ။ စဥ္းစားေနၿပီလား ကိုေဇာ္ ...။<br /><br />တစ္လက္စထဲ ဆက္ေၿပာၿပခ်င္တာက ... လူ၊ နတ္ ၾကိမ္းေသ ၿပန္ၿဖစ္မယ္ ့နည္းေလးကေတာ ့ စူဠေသာတပန္<br />ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ ့နည္းပဲတဲ ့။ စူဠ ေသာတပန္က ေနာက္တစ္ဘဝ လူ၊ နတ္ ၾကိမ္းေသ ၿပန္ၿဖစ္မယ္ဗ်ာ၊ မဟာ<br />ေသာတာပန္က ေနာက္ခုႏွစ္ဘဝ လူ၊ နတ္ ၿပန္ၿဖစ္ၿပီးမွ ကိုေဇာ္တို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေၿပာတဲ့ “ နိဗၺာန္ ” ကို မ်က္<br />ေမွာက္ၿပဳ စံဝင္မယ္တဲ ့ဗ်ာ..။ သကဓါဂမ္ တို ့၊ အနာဂမ္တို ့၊ ရဟႏၱာတို ့ကေတာ ့ အင္း ... ကြ်န္ေတာ္တို ့ မလွမ္း<br />ႏိုင္မမွီႏိုင္ေပမယ္ ့ ခုန ေၿပာတဲ ႔ စူဠေသာတပန္ေလးအဆင္ ့ကေတာ ့ ကိုေဇာ္တို ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့၊ မမကီတို ့<br />မမေရႊစင္တို ့.. အိုဗ်ာ... ဘေလာ ့ေလာကတစ္ခုလံုး၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အားလံုး လုပ္လို ့ရတဲ ့ ကပ္ကပ္ကေလး<br />ရွိေနတဲ ့ နည္းကေလးပဲ ကိုကိုေဇာ္ ..။<br /><br />အဲ ့ဒီနည္းက အမ်ားၾကီးမဟုတ္ဖူး။<br />အခ်က္ ေလးခ်က္ ပဲ ရွိတယ္ သိလား။<br />ေတာထဲ ေၿပးဝင္ဖို ့၊ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးနဲ ့ တရားေတြၾကီးပဲ ဖိ ထိုင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဖူးတဲ ့။<br />အေခ်အေန ေပးရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေၿပာၿပမယ္ေနာ္..။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္က ကိုေဇာ္ ့လို စာဖတ္အား၊ စာေရးအားနဲ ့ ဗဟုသုတ အလြန္ၾကြယ္တဲ ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းဘုန္း<br />အားကိုးနဲ ့ပဲ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ ့ မဆန္ ့တဲ ့ စကားလံုးၾကီးေတြ သံုးၿပီး ေဆြးေႏြးေနမိၿပီဗ်ာ..။<br /><br />ကဲ ... ကိုကိုေဇာ္ေရ ႔ ..။<br />အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ႏႈတ္သြားၿပီဗ်ာ..။<br />ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ ့စာ ကေတာ ့ ရသ ေၿမာက္ခ်င္မွ ေၿမာက္ေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရ ထားတဲ ့ လူ ့ဘဝ ၾကီး<br />ကေတာ ့ ရသ ေပါင္းစံု ခ,ေညာင္းေနလို ့ ရသ ေတြကိုမွ ခံစားခ်င္တဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿပန္လိုခ်င္ေနတာကေတာ ့<br />မလြန္ဖူး ထင္ပါတယ္ေနာ္။<br /><br />ကိုေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကိဳက္တာေရးပါ လို ့ ခြင့္ၿပဳခဲ ့လို ့ ၾကိဳက္တာပဲေရးခဲ ့တာေၾကာင္ ့ မၾကိဳက္တာမ်ား<br />ၿဖစ္သြားခဲ ့ရင္ ဝန္တာမိ ပါပဲ ကိုေဇာ္ေရ ႔ ။<br /><br />သည္ပို ့(စ) ေလးကေတာ ့ ၿပီးခဲ ့သည့္ လ ပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္တင္ခဲ ့ေသာ “ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ”<br />( ေဆာင္းပါး ) ၏ အဆက္ အပိုင္း ( ၂ ) ၿဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေဇာ္က တဂ္ပို ့(စ)ေလး ေရးပါရန္ ေၿပာ<br />လာသည္ႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္ၿပီး မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ( ၂ ) ကိုပဲ ကိုေဇာ့္အတြက္ တဂ္ပို ့(စ)ေလးအၿဖစ္ႏွင္ ့<br />ေရးလိုက္မိပါေတာ ့သည္။<br /><br /><br />...................................................................................................................ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-1717413827886372229.post-45611075429151413692011-05-08T21:25:00.000+08:002011-05-08T21:27:10.637+08:00စကၤာပူကို တစ္ဝက္မ်ိဳခ်င္လို ့ ....။<span style="color: rgb(51, 255, 51);"><br />စာေလး၊ ေဆာင္းပါးေလးေတြလည္း ေရးခ်င္ပါသည္။ ေရးရန္လည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေနပါေသာ္လည္း<br />အလုပ္ခ်ိန္က ပိုမ်ားလာေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ စ,ထားမိေပမယ္ ့ ဆက္မေရးၿဖစ္ခဲ ့ပါ။ ကိုေထြး၏ အခန္းဆက္<br />ပရုဖ္ေလးရွိေနသည္ ့အတြက္ေၾကာင္ ့ပဲ အဆင္သင့္ေလး တင္လိုက္မိပါသည္။ မေရးႏိုင္ေသးေပမယ္ ့ ဘေလာ ့<br />ေလး ရွင္သန္ေနရန္ အတြက္ၿဖစ္သလို ေရငတ္ေနေသာ ပန္းတစ္ပင္လို ညိႈး သြားမွာ စိုး၍လည္း ၿဖစ္ပါ၏။ ဒီၾကား<br />ထဲ ဘေလာ ့ရြာတို ့၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ “ အကိုၾကီးေက်ာက္ ”တစ္ေယာက္ ဘေလာ ့ရြာၾကီးႏွင္ ့ သူခ်စ္ေသာညီ<br />အစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို ခြဲထြက္၊ ထားခဲ ့ သြား၍လည္း ၿဖစ္ပါသည္။ ေလေပၚတြင္ ခင္တြယ္မိေသာ္လည္း ဘယ္<br />ေတာ ့မွ မေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ ့သည္ ့“ တံလွ်ပ္ ” တို ့ႏွင္ ့တူေသာ သံေယာဇဥ္ တစ္ခုေၾကာင့္ တသသႏွင့္ ခဏခဏ<br />ၿဖစ္ေနမိေတာ ့လည္း ....၊<br /></span><br />......................................................................................................<br /><br />ဘန္ေကာက္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာခဲ ့ၿခင္း၌ တာဝန္ႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ တာဝန္တစ္ရပ္က “ဖိုင့္” ကို ေတြ ႔ဖို ့။<br />ေနာက္တာဝန္က ရန္ကုန္မွ လာမည္ ့အမကို, စကၤာပူ ပို ့ေပးဖို ့ၿဖစ္သည္။ တာဝန္ႏွစ္ရပ္လံုး ကြ်န္ေတာ္ ေက်<br />ခဲ ့၏။ သို ့ေသာ္ အမႏွင့္ပါလာေသာ “ သန္းထြန္းေဇာ္” ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူကို ႏွစ္ၾကိမ္ ပို ့ရာတြင္ (ႏွစ္ၾကိမ္စလံုး ) ေလဆိပ္မွ ၿပန္ပို ့ခံရသည္။<br /><br /><div style="text-align: left;">ထိုစဥ္က စကၤာပူသည္ ဗီဇာ မလို။<br />ပတ္(စ)ပို ့ စာအုပ္ကိုင္ၿပီး ဘုရားတ,ကာ ရိႈးမန္းနီး ကိုင္၍ ဝင္ၾကရသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ဝင္ခြင့္ရသည္။<br />ကံမေကာင္းလွ်င္ ၿပန္ႏွင္ခံရသည္။ ပထမအၾကိမ္မွာပင္ အစ္မက ေခ်ာေခ်ာေမြ ႔ေမြ ႔ ေရာက္သြားခဲ ့၏။<br />သန္းထြန္းေဇာ္က ဝင္ခြင္ ့မရ။ သူ ဝင္ခြင့္မရၿခင္းကို အစ္ကိုက ဖုန္းဆက္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေလဆိပ္မွာ<br />သူ ့ကို သြားၾကိဳခဲ ့သည္။ ေနာက္ သံုးရက္အၾကာတြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ၾကိဳးစားသည္။ မရ။ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ<br />စိတ္ဓါတ္က်ၿပီ။ သူက ၿမန္မာၿပည္ ၿပန္ခ်င္သည္ ဆို၍ ၿပန္ပို ့ေပးလိုက္ရသည္။<br /><br />သန္းထြန္းေဇာ္ၿပီးေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး ေရာက္လာၾကသူ သံုး ေလးဦးကို ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳ၊ ၿပီး<br />လွ်င္ ဘန္ေကာက္မွာ တည္းခိုဖို ့ စီစဥ္ေပး၊ ၿပီးလွ်င္စကၤာပူ ဝင္ဖို ့ လိုက္ေဆာင္ရြက္ေပး ၿဖစ္သည္။ အဖိုးအခကို<br />ေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီးသားၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့ပါလာေသာ ေငြၿဖင့္ လိုက္စီမံေပးရံုသာ ၿဖစ္၏။<br />ဝိႈက္ကဒ္ ပံုစံ ၿဖည့္နည္း၊ စကၤာပူ လ.ဝ.က ႏွင့္ ေတြ ႔လွ်င္ ေနပံုေနနည္း၊ ဆက္ဆံနည္းမ်ား သင္ၿပေပးရသည္။<br />တၿဖည္းၿဖည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညီအစ္ကို လူၾကိဳ၊ လူပို ့ လုပ္ရင္း နာမည္ၾကီးလာခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း<br />ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကို အထူး ကြ်မ္းက်င္လာခဲ ့ၿပီ။ ေလယဥ္လက္မွတ္ကိစၥမ်ားလည္း ကြ်မ္းက်င္လာခဲ ့ၿပီ။<br />အေပ်ာ္အပါး လိုလားသည္ ့ဧည္ ့သည္မ်ားကိုလည္း ဆိြဳင္ဆီသို ့ ပို ့ေပးတတ္ခဲ ့ၿပီ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ေရာက္လာခ်ိန္၌ ဖိုင္တို ့လမ္းထဲမွာပင္ အခန္းတစ္ခန္း ငွားလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရန္သူေဟာင္း<br />မ်ားလည္း လာၾကပါသည္။ သို ့ရာတြင္ သူတို ့အေခ်အေနသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မလွန္ႏိုင္ေတာ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို<br />ပတ္(စ)ပို ့ ဝယ္ခိုင္းေသာ သူကို ေတြ ႔ၿပီး သူ ့ေငြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဆပ္ႏိုင္ခဲ ့ၿပီ။ စကၤာပူ သြားလို၍ပင္<br />သူတို ့ အပူ လာကပ္ေနၿပန္၏။<br /><br />ဖိုင္က ေတြ ႔ေတြ ႔ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ပါးတစ္ခ်က္ရိုက္သည္။<br />ဤမွ်ႏွင့္ပင္ သူ ့အခ်စ္ကို ၿပန္အစပ်ိဳးလိုက္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တြက္ဆသလိုပင္ ဖိုင့္ဘဝသည္ ဘာမွမေၿပာင္း<br />လဲခဲ ့ပါ။ အရင္ကလည္း ဒီအတိုင္း၊ အခုလည္း ဒီအတိုင္း၊ ေနာင္လည္း ဒီအတိုင္း ၿဖစ္ေနမည္မွာ ဖိုင္ ပင္ၿဖစ္သည္။<br />ေၿပာင္းလဲၿခင္းသည္ ဖိုင္ႏွင့္မဆိုင္။ ဝပ္က်င္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ အမိအရ ကုတ္တြယ္ရင္း အသက္ရွင္ေနၿခင္း<br />သည္ ဖိုင္အစစ္ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ဖိုင့္ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္မွာ မမ်ားလွ။<br />မနက္ ရွစ္နာရီတြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုသို ့ သြားမည္။ ေန ့လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ၿပန္လာမည္။ ၿပီးလွ်င္ စက္ရံုသို ့<br />ၿပန္မည္။ ညေနပိုင္းတြင္ အခ်ိန္ပိုရွိက ဆင္းမည္။ မရွိလွ်င္ ၿပန္လာကာ တီဗီြဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ၾကည့္မည္။<br />သူ ့တူမမ်ားကို ထိန္းမည္။ အေဖ၊ အေမႏွင့္ စ,ၾက ေနာက္ၾကမည္။ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ေန ့မ်ားတြင္ ဘုရားသြား<br />သည္။ သၾကၤန္ေရာက္လွ်င္ ရြာသို ့ အလည္ၿပန္သည္။ ဖိုင့္ဘဝမွာ ဘာမွ အေကြ ႔အေကာက္မရွိ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ၉၇ တြင္ ၿပန္လာမည္ဟု ေၿပာခဲ ့ၿခင္းႏွင့္အတူ ကတိ အတိုင္း ၿပန္လာခဲ ့ၿခင္းသည္ ဖိုင့္အတြက္<br />ၾကီးမားေသာ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားၾကီး ၿဖစ္သြားရွာသည္။ စစ္သားတစ္ဦး လာေရာက္ ကမ္းလွမ္းေနသည္ကို<br />ယတိၿပတ္ ၿငင္းဆန္ခြင့္ ရသြားသည္။ သူ ့အသိုင္းအဝိုင္းၾကားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္တြဲကာ ရဲရဲၾကီး ရင္ေကာ ့<br />ရပ္သည္။ သနားစရာ ဖိုင္ပါလားဟု ကြ်န္ေတာ္ ဂရုဏာ ၿဖစ္မိသည္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ခေလးငယ္<br />ေလး ၿဖစ္ေနသည္။ ေလာကကို ဘာမွမသိ၊ ဘဝကို ဘာမွမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္ အတၱကိုလည္း ဘာမွမေတြး။<br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာၿခင္းသည္ သူ ့ကို တဒဂၤ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သည္ကိုလည္း မသိရွာ။<br /><br />သံုးလၾကာသည္အထိ မဂၤလာစကားကို ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာေသး။ ဖိုင္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္လုပ္<br />လက္ခံသည္။ တရားဝင္မဟုတ္ပဲ အသိမိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ၾကား၍ မဂၤလာစကားမ်ား ဆိုလွ်င္ပင္ သူ ေက်နပ္<br />၏။ သူ ့မိဘမ်ားကလည္း ဘာမွ မကန္ ့ကြက္။ မကန္ ့ကြက္ ဆိုသည္မွာ သူ ့သေဘာသာ ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္<br />တိတိက်က်ေတာ ့ မသိ။မကန္ ့ကြက္သည့္တိုင္ လူသိရွင္ၾကား တရားဝင္လက္ထပ္ဖို ့ ဥပေဒက ခြင့္မၿပဳ။ လုပ္ရ<br />မွာေတြက မ်ားလွသည္။ ဥပေဒသေတြက ထူေၿပာလွသည္။ လိုက္နာရမွာေတြက တေမ ့တေမာ။ သည္ေတာ ့<br />သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ေလာကဥပေဒေတြကို ေမ ့လိုက္ၾကသည္။ ဖိုင္သည္ နဂိုကပင္ စိတ္ရႈပ္ခံတတ္သူမဟုတ္<br />သၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေနၿခင္းကို လြယ္လြယ္ပင္ လက္သင့္ခံ၏။ ကြ်န္ေတာ္ အဆင္ေၿပလာ<br />သည္ကိုပင္ ဝမ္းသာလံုး ဆို ့ေနရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ ့သည္ကို သူသိသည္ကိုး။<br /><br />မွန္တာေၿပာရလွ်င္ ဖိုင္သည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ့္လို မကြ်မ္းက်င္။<br />တစ္ခါတစ္ရံ ေလယဥ္လက္မွတ္ကိစၥၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိဳ ႔ထဲသို ့ ေရာက္ေနခိုက္၊ စာရြက္စာတန္း အိမ္မွာ က်န္<br />ေန၍ ဖိုင့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာပို ့ခိုင္းလွ်င္ အဆင္မေခ်ာ။ ေလဆိပ္ကို လူပို ့၊ လူၾကိဳကိစၥ ခိုင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မပါ<br />ပဲ သူ မသြားရဲ။ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဆုပ္ၿပီး တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတတ္၏။<br />ဘဏ္မွ ေငြလႊဲခိုင္းလွ်င္လည္း မေအာ္မေငါက္ဘဲ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿပီး။<br /><br />ၿပီးေတာ ့ ဖိုင္သည္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို အပ်င္းထူသည္။ အလွအပ အၿပင္အဆင္ပိုင္းမွာလည္း နတၳိ။ ရည္းစားၿဖစ္<br />ခါစကေတာ ့ ဖိုင့္ကို ကုမၸဏီဝတ္စံုမ်ားၿဖင့္ ခဏခဏ ေတြ ႔ရသၿဖင့္ အေတာ္စိတ္အေၿခၾကီးသူဟု အထင္မွားခဲ ့<br />ေသးသည္။ ယခုေတာ ့ ဖိုင္သည္ အလွအပလည္းမမက္၊ အေဆာင္အေယာင္လည္း စိတ္မဝင္စား၊ အစား<br />အေသာက္လည္း အစပ္မွ လြဲ၍ ဘာမွ ၾကိဳက္လွသည္မရွိ။ သူ စားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ လိုက္စားသည့္တိုင္<br />ကြ်န္ေတာ္ စားသည္ကို သူက ဟန္ပင္မေဆာင္ပဲ ၿငင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ “ ခြင္ ့လႊတ္ေနာ္ ” ဟု ရယ္ၿဖဲၿဖဲေလး<br />ေတာင္းပန္ေသး၏။ သူ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကြ်းသည္မ်ားကို စားရပါေစဟု ေတာင္းပန္လြန္းသၿဖင့္ သူ ့အေဖကို<br />ေမးၿမန္းၿပီး မွ်စ္ခ်ဥ္တစ္မ်ိဳးခ်က္သည္။ မဆိုး။ သည္ ့ထက္ပို၍ေတာ ့ ေမွ်ာ္လင့္၍ မရေတာ ့။ သူ ့အိမ္မွာလည္း<br />အၿမဲပင္ ဆိုင္ဟင္း ဝယ္စားေနက်သည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေၿပာႏိုင္ေတာ ့။<br /><br />ထို ၾကားကာလတြင္ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူကို ၿပန္ဝင္ဖို ့ အေၾကာင္းေပၚလာသည္။<br />လူသံုးေယာက္ကို ပူးတြဲ၍ ပို ့ေပးရမည္။ အစ္ကို ၿမန္မာၿပည္သို ့ ေခတၱၿပန္မည္။ သူ ့အလုပ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္<br />ထိန္းေပးရင္း သူ ့အိမ္မ်ားကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ ၿဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အလမ္း<br />ေပၚေနသည့္ အေမရိကန္ၿပည္ဝင္ခြင္ ့ဗီဇာကို သူ ေလွ်ာက္ေပးမည္တဲ ့။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို မယံု။ သို ့ေသာ္ အေမကပါ ဖုန္းဆက္လာသၿဖင္ ့ စကၤာပူသို ့ ၿပန္ဝင္လာခဲ ့သည္။ စကၤာပူသို ့<br />ဝင္သည္ ့ ပံုစံက ေၿပာင္းလဲသြားၿပီ။ ေက်ာင္းဗီဇာ ေလွ်ာက္ၿပီး ထိုအေၾကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ စကၤာပူ<br />သံရံုးတြင္ ဗီဇာ ဝင္ေလွ်ာက္ရသည္။ ထိုဗီဇာၿဖင့္ ဝင္ရသည္။ ဘာမွ အခက္အခဲ မရွိ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၏ ဝင္ေငြသည္ မွန္းဆ၍ မရေအာင္ တိုးပြားေနခဲ ့ၿပီ။ ဖြင္ ့သမွ် အိမ္ခန္းမ်ားက ေအာင္ၿမင္<br />သည္။ လူအၾကိဳ အပို ့က အဆင္ေခ်ာေနသည္။ သူ ့ပါးစပ္က ထုပ္ေၿပာ၍ ေၾကြးေၾကာ္ေနသံကို ကြ်န္ေတာ္ပင္<br />ၾကားေန၏။ စကၤာပူကို တစ္ဝက္ေလာက္ မ်ိဳပစ္မယ္ ဆိုပဲ။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးခဲ ့သည့္ ကတိမ်ားလည္း<br />ပ်က္ေလၿပီ။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္သြားလိုသည္ ့ အေမရိကန္ကို ဗန္းၿပ၍ ၿပန္ေခၚေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။<br />သူ ့လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ စိတ္ခ်ရသူ မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဖိုင္ႏွင့္ခြဲဖို ့ ၿဖစ္လာၿပန္သည္။ ဖိုင္က ခြင့္ၿပဳပါသည္။<br /><br />ဖိုင္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အံ ႔ၾသရသည္မွာ သူ ခ်စ္ပံုခ်စ္နည္းပင္ ၿဖစ္သည္။ ၾကာေတာ ့ သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ မနာလိုစိတ္<br />ဝင္လာေတာ ့၏။ သူ ့လို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ၾကည္ ့ခ်င္သည္။ ဘာမွ မပါေသာ အခ်စ္၊<br />မေၿပာင္းလဲေသာ အခ်စ္၊ မထင္မရွား မၾကီးမက်ယ္ပါလ်က္ သံမဏိမွ်င္လို ခိုင္မာသည္ ့ အခ်စ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္<br />လည္း စမ္းသပ္ ခ်စ္ၾကည္ ့ခ်င္လာသည္။ သို ့ေသာ္ မရ ။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္က ေၿပးေနသူကိုး။ မတည္ၿငိမ္သူ၊ အတၱၾကိးသူ၊ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြ အေၿမာက္အမ်ားႏွင္ ့ လံုးလည္<br />ခ်ာလည္ လိုက္ေနသူ။ အဘယ္မွာလွ်င္ ဖိုင့္လို ခ်စ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္က္ို ေမးၾကည္ ့သည္။<br />“ ဖိုင္ .... ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မမုန္းဘူးလားဟင္ ”<br />“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ... ဘာၿဖစ္လို ့ မုန္းရမွာလဲ ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္မွ တာဝန္မေက်တာ ”<br />“ မဆိုင္တာပဲရွင္... စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့၊ သိပ္မေတြးနဲ ့ ဟုတ္လား”<br />ဒါက ဖိုင့္လက္သံုးစကား ၿဖစ္သည္။<br />ကြ်န္ေတာ္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေလၿပီးတိုင္း ဖိုင္ႏွင့္ စကားေၿပာၾကၿပီဆိုလွ်င္ ...<br />“ သိပ္မေတြးနဲ ့ ... ဟုတ္လား ” ဟူေသာ စကားကို ဖိုင္ သံုးတတ္သည္။<br />“ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ခြဲရအံုးမယ္ ဖိုင္ .. ဖိုင္မေၾကာက္ဖူးလား ”<br />“ ကြ်န္မ မသိဘူးေလ ”<br />“ ဖိုင္ ဘာကတိ လိုခ်င္လဲ ”<br />“ တကယ္လား ..”<br />သူက ေမးၿပီး ဘာမွ ဆက္မေၿပာေတာ ့။<br />“ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာမယ္.. ဖိုင္ ယံုေနာ္ ”<br />“ ယံုပါတယ္ရွင္ ”<br />“ ဖိုင္ ... ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္နဲ ့ တစ္သက္လံုး ခိုင္ၿမဲသြားခ်င္တယ္ေနာ္.. ”<br />“ အတူတူပါပဲ.. ကြ်န္မလည္း အဲ ့ဒါပဲ စဥ္းစားေနတာ”<br />“ သားသမီး ယူရမွာ ဖိုင္ ေၾကာက္လား ”<br />“ ဟင္ ့အင္း.. ဘာလို ့ ေၾကာက္ရမွာလဲ ”<br />“ ဖိုင္ ့မိဘေတြက ေၿပာမွာေပါ ့ ”<br />“ မသိဘူးေလ..”<br />“ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ဖိုင္ ကေလးယူၾကမွာလား ”<br />“ အင္း.. သေဘာပဲေလ၊ ရွင္ ၿပန္လာမွာလား ”<br />“ လာမွာပါ.. အခ်ိန္ေတာ ့ မေမးနဲ ့ ၊ ဖိုင္ ကေလးကို ရေအာင္ေမြးေနာ္၊ ဖိုင္ ေမြးၿပီးရင္ ကေလးကို ၿမန္မာၿပည္<br />ပို ့ေပး၊ ကြ်န္ေတာ္ ၿပဳစုမယ္ ဟုတ္ၿပီလား၊ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ လာေနေပါ ့ ”<br />“ကြ်န္မ သိပါတယ္ ”<br />“ ဖိုင္ .. ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခြင္ ့လႊတ္ပါေနာ္၊ ဖိုင္နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေဝးမွာ၊ ဖိုင့္မွာ ကေလးရခဲ ့ရင္<br />ကြ်န္ေတာ္တို ့ မေဝးေတာ ့ဘူး ဟုတ္လားဟင္ ”<br />“ မသိဘူးေလ ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ေလ လုပ္ခ်င္တာေတြ ၿဖစ္လာခဲ ့ရင္ ဖိုင္နဲ ့ လာေနမယ္၊ ဘဝမွာ ဘာေတြ ၿဖစ္အံုးမလဲ ကြ်န္ေတာ္<br />မသိဘူး၊ ဘာေတြပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာပါ ့မယ္ေနာ္ ”<br />“ သိပ္မေတြးပါနဲ ့ရွင္ ... ဟုတ္လား ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ စာထည့္မယ္ေနာ္ .. ဖိုင္လည္း စာၿပန္ေနာ္”<br />“ ရွင္ ေရးတတ္ၿပီလား ”<br />“ စာအုပ္ေတြ ၾကည္ ့ေရးမွာေပါ ့ .. အရင္ကလည္း အဲ ့ဒီလိုပဲ ေရးခဲ ့တာပဲ ”<br />“ တယ္ေတာ္တဲ ့ ရွင္ပါပဲ ”<br /><br />ထိုကဲ ့သို ့ သားသမီး ယူမည္ ့ကိစၥ မေဆြးေႏြးခင္က သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကတိတစ္ခု ေတာင္းခဲ ့<br />ဖူးသည္။<br />“ ရွင္ မိန္းမယူရင္ ကြ်န္မကို အသိေပးေနာ္ ...ေပးေနာ္ .. တကယ္ေနာ္ ”<br />“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ဖိုင္ ”<br />“ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မုန္းမလို ့လား ”<br />“ ဘာဆိုင္လို ့လဲ ... ကြ်န္မ သိခ်င္လို ့ပါဆို ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမ ယူမယ္ဆိုတာ ဖိုင္ဘယ္လိုသိလဲ ”<br />“ ရွင္ယူမွာပါ .. ရွင္က ေၿဖာင့္တယ္ေလ ”<br />“ ဖိုင္ေကာ .. ေယာက္က်ား ယူမွာလား ”<br />“ ဘယ္ေတာ ့မွ မယူ၊ တစ္သက္လံုးမယူ၊ တကယ္ .. တကယ္ ”<br />“ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူရင္ ဖိုင္ သတိမရခ်င္ေတာ ့လို ့ မဟုတ္လား ”<br />“ ဘာေၿပာတယ္ .. ”<br />“ ဒီလိုပါ .. ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖိုင္သတိရေနတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူရင္ သတိရေပးစရာ မလိုေတာ ့ဘူး၊<br />ဟုတ္တယ္မို ့လား ”<br />“ အင္း ... ရွင္ေတာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ ့ ရွင္ အသိေပးၿဖစ္ေအာင္ ေပးပါ ”<br />“ စိတ္ခ်ပါဖိုင္ .. ကြ်န္ေတာ္ အသိေပးပါ ့မယ္ ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ ကတိ ေပးခဲ ့ဖူးသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္ဘဝခရီးက အဆမတန္ ရွည္လ်ားလွသည္။ ၿဖတ္သန္းရမည္ ့ ပန္းတိုင္မ်ားက အဆင့္ဆင္ ့။<br />ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးက ၾကီးမားလွေခ်၏။ မေသမခ်င္း ေရာက္ေအာင္ေတာ ့ လွမ္းရေပမည္။ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကား<br />ေသာ ဘဝ၊ ခမ္းနားေသာ ဘဝ၊အမ်ားၿပည္သူကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေပးေဝႏိုင္ေသာ ဘဝပိုင္ရွင္ ၿဖစ္ဖို ့<br />ကြ်န္ေတာ္ ၿဖတ္သန္းရအံုးမည္။ ဤအရာမ်ားကား ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးဗဟိုတြင္ အစဥ္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ<br />ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ၾကီး ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿမင့္ၿမတ္ရမည္။ ထက္ၿမက္ရမည္။ အသက္ရႈေနသမွ်<br />ထိုပန္းတိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေနမည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ခရီးရွည္ၾကီးကို စဥ္းစားၿပီး ကတိေတာင္း<br />လာၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ႏွင္ ့ ေတြ ႔ၿပီးေနာက္ အိမ္ေထာင္ၿပဳဖို ့ ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ ပို၍ပင္ ေတြေဝေနပါသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္ သားသမီး ယူၾကၿခင္းသည္ သံသယာကို ရည္ေမွ်ာ္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ခရီးသည္<br />ၿဖစ္သည္။ တစ္ေကြ ႔တြင္ ဖိုင္ ့ဆီ စခန္းလာခ်မည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရယူခဲ ့ေသာ သား<br />သမီးေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ဆံုစည္းၿခင္း ၿဖစ္မည္။ သို ့မွသာလည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္ ေရွ ႔ခရီးအတြက္<br />ေက်နပ္စရာ ရွိမည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဥိးၾကားတြင္ မ်ားေၿမာင္လွသည္ ့ ေလာကဥပေဒမ်ား ရွိ၏။ ၿပစ္တင္<br />ေဝဖန္မည့္ ႏႈတ္ဖ်ားေတြ ရွိေနသည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ရိုတီပလာတာေရာင္းသမားဘဝက စ,ခဲ ့ၾကေသာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာသည္ ယေန ့ထိ မေၿပာင္းလဲေသး။<br />ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ၾကားတြင္ ၾကီးမားခက္ခဲေသာ ေလာကဓံ မရွိ။ ဖိုင္က ရပ္ေနသူ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေၿပးလႊားရုန္း<br />ကန္ေနသူ။ ကြ်န္ေတာ္၏ ပန္းတိုင္က စိတ္ကူးတို ့၏ အဓိပတိေနရာ၌ ရွိသည္။ ဒါကို မၿဖစ္ႏိုင္ဟု ဖိုင္ကလည္း<br />မၿငင္း။ သူ ့လို မေနႏိုင္ရေကာင္းလားဟုလည္း အၿပစ္မတင္။ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဦးထားခဲ ့ၾကသည္ ့<br />အခ်စ္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကိုလည္း ၿပီးလြယ္ ပ်က္လြယ္ မေခ်ဖ်က္ခ်င္။<br /><br />သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ စိတ္ကူးႏွင့္ ရူးေနၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ေန ့စဥ္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း ဘဝရပ္တည္လာခဲ့<br />ၾကသူမ်ားမို ့ အေတာ္အသင္ ့ စဥ္းစား ဆင္ၿခင္ဥာဏ္ရွိသည္။ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးႏွင္ ့တစ္မ်ိဳး၊ တစ္ၿပည္သားႏွင့္<br />တစ္ၿပည္သား ကြဲၿပားၿခားနားမႈ စည္းကမ္းကလနားေတြကို ခ်စ္ၿခင္းၿဖင့္ ေက်ာ္ၿဖတ္ထားၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ႏွင္ ့<br />ကြ်န္ေတာ္ တရားဝင္လက္ထပ္ဖို ့ မလြယ္။ ဘဝတစ္ခု၊ သိုက္ၿမံဳတစ္ခု ဖြဲ ႔စည္းထူေထာင္သြားဖို ့လည္း ရည္ရြယ္<br />ခ်က္ မတူညီၾက။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီတက္မည့္ ဘဝပန္းတိုင္ေနာက္ကိုလည္း ပါရမီၿဖည့္ၿပီး ဖိုင္လိုက္လာလို ့မရ။<br />ဖိုင္ ့ ဝပ္က်င္းေလးထဲကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကာၾကာဝင္ေခြ ႔ မေနႏိုင္။<br /><br />ဤကြဲၿပားမႈမ်ားၾကားမွပင္ အခ်စ္သည္ ရွင္သန္ ၿဖစ္ထြန္းေနပါသည္။<br />ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သားသမီးယူခဲ ့ၾကသည္မွာ ဤကမၻာေၿမပထဝီေပၚတြင္ “ အဒါ ” ဟူေသာ ကြ်န္ေတာ္<br />ကြ်န္ေတာ္ေမာင္ေထြးႏွင္ ့ “ လင္းဖိုင္စာသိုက္ ” ဟူေသာ “ ဖိုင္ ” တို ့ ရဲရဲဝံ ့ဝံ ့ သက္ေသၿပၿခင္း ၿဖစ္သည္။<br />ရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးမားစြာၿဖင္ ့ အခ်စ္ၿပယုဂ္ လွစ္ဟၿပၿခင္း ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့ေန ့တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ထိုအခ်စ္<br />ၿပယုဂ္သည္ ကမၻာေၿမၾကီးက လက္ခံသင္ ့သည္ဟု ဆိုပါလိမ္ ့မည္။ ကမူးကရွဴး ခ်စ္ကြ်မ္းဝင္ၿပီး မေတာ္တဆ<br />သားသမီးရၿခင္း မဟုတ္။ ႏိုင္ငံ၊ ေဒသ၊ လူမႈဥပေဒသေတြကို ဂရုမစိုက္ၿခင္းလည္း မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />တတ္ႏိုင္သည္ ့နည္းၿဖင္ ့ အခ်စ္ကို ပံုသြင္းထုဆစ္ၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ခြဲသြားရဦးမည္ကို ဖိုင္ သိသည္။ ဘယ္ကိုလည္း ဆိုတာ ဖိုင္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ တိုက္ပြဲအတြက္<br />ကြ်န္ေတာ္ပဲ သိသည္။ ေအာင္ၿမင္မႈ၊ ခမ္းနားမႈ၊ လူအမ်ားကို ရိုင္းပင္းကူညီႏိုင္မႈ၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးၿပဳပုဂၢိဳလ္<br />တစ္ေယာက္ ၿဖစ္တည္မႈ၊ ဒါေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ တိုက္ပြဲ ဝင္ရဦးမည္။ ဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္ ၿပဳရမည္က<br />ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုအေရးကိစၥ ၿဖစ္သည္။<br /><br />အေမက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စကၤာပူ ၿပန္ေစခ်င္သည္။ ဘန္ေကာက္၌ ကြ်န္ေတာ္သည္ စီးပြားမၿဖစ္ထြန္းဟု ယူဆ၏။<br />ၿပီးေတာ ့ စီးပြားေရးေကာင္းတုန္း တိုက္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ေရႊေတြေငြေတြ စုၾကေဆာင္းၾကဖို ့ ဆႏၵရွိသည္။ အစ္ကို ့<br />အလုပ္မ်ားကို ကူညီေပးဖို ့ တိုက္တြန္းသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ စကၤာပူသို ့ လူသံုးေယာက္ ပို ့ေဆာင္ေပးရင္း<br />ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့သည္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္မသြားမီ တစ္ညက ဖိုင္က ေမးလာ၏။<br />“ ရွင္ မိန္းမအသစ္ ရွိေနလားဟင္ ” ဟုပါ။<br />ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ ဖိုင့္ကို ၾကည့္ေတာ ့ ရွိတယ္မို ့လားဟု ထပ္ေမး၏။<br />ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေထြးေပြ ႔မိၿပီး ေခါင္းကို တြင္တြင္ယမ္းပစ္လိုက္မိသည္။<br />“ ကြ်န္ေတာ္ .. မသြားေတာ ့ဘူး ဖိုင္ ”<br />“ အစ္ကို စိတ္ဆိုးေနမွာေပါ ့ ”<br />“ ဘာဆိုင္လို ့လဲ .. ဖိုင္မခြဲခ်င္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ မသြားေတာ ့ဘူး ”<br />“ အစ္ကိုက ဘာလို ့ ေခၚတာလဲဟင္ ”<br />“ စကၤာပူကို တစ္ဝက္မ်ိဳခ်င္လို ့ ”<br />ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာေသာ ထိုင္းစကားကို ဖိုင္နားမလည္၍ ဘာလဲ .. ဘာလဲ ဟု ထပ္ေမး၏။ သူ နားလည္ေအာင္<br />ကြ်န္ေတာ္မေၿပာတတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ အစ္ကို ၾကံဳးဝါးသည္ ့စကားကို စိတ္ထဲက သံေယာင္လိုက္ၿပီး<br />ေၿပာမိၿခင္းသာၿဖစ္သည္။ မ်ိဳ ဟူေသာ ေဝါဟာရကို “ စား” ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာတတ္သည္။ ထိုင္းစကားက<br />ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ခက္ေနသည္။<br /><br />“ မလိမ္ခ်င္ပါနဲ ့ေလ .. ရွင္ မယားသစ္ေလး ရွိေနပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မို ့လား”<br />“ ဖိုင္ ”<br />ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေအာ္လိုက္သၿဖင့္ ဖိုင္ စကားမဆက္ေတာ ့ ။<br />“ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လို မေတြးပါနဲ ့ ဖိုင္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိုင္သိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဖိုင့္ကို<br />ညာစရာ မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနတာ လူၾကီးလူေကာင္း ၿဖစ္ဖို ့ပဲ ”<br />“ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ .. ကြ်န္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ”<br />“ ဖိုင္ အဂၤလိပ္စကား သင္ထားပါလား”<br />“ ဟုတ္ၿပီေလ ”<br />“ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္ ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာရင္ ဖိုင္ စကားေၿပာလို ့ရတာေပါ ့ ”<br />ဖိုင့္ ဆီမွ စကားသံ ထြက္မလာေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဖိုင္တို ့ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ လူေတြ လာလိုက္ သြား<br />လိုက္ၿဖင့္ ေန ့ၿမင္ ည ေပ်ာက္ ၿဖစ္ေနၾကသည္ကို ဖိုင္တို ့ အံ ့ၾသေနသည္။ စကၤာပူကို ဘာသြားလုပ္ၾကတာလဲ<br />ဟု ေမးလာသည္။ ဖိုင္တို ့ ႏိုင္ငံသားမ်ား စကၤာပူကို သြားသည္က ေက်းလက္ လူမ်ားသာ ရွိသည္။ ေတာသူ<br />ေတာင္သားမ်ားသာ အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စကားမ်ားလည္း သိစရာမလို၊ ကုမၸဏီၾကီးမ်ားက အဖြဲ ႔လိုက္<br />အဖြဲ ႔လိုက္ ပို ့ေဆာင္ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤသို ့ သြားၾကသူမ်ားကို ၿမင္ေန ေတြ ႔ေနရသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့<br />စကၤာပူသြားၾကသည္မွာ အံ ့ၾသစရာ ၿဖစ္ေနသည္။<br /><br />အလုပ္မတူၾက၊ က်င္လည္မႈ မတူၾကေၾကာင္း၊ ဖိုင့္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းၿပသည္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးတို ့ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္<br />ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို ့ အလုပ္အကိုင္ မတူၾကဟု ရွင္းၿပသည္။ ဒါလည္း ဖိုင္မယံုေသး။ အဂၤလိပ္စကားကိုလည္း အမတန္<br />လန္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ညီအကိုဝမ္းကြဲ ေအာင္ႏိုင္ေအး စကၤာပူကို သြားေတာ ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ လိုက္<br />ပို ့ရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ အဂၤလိပ္လို သင္ေပး၏။ ဘာမွ မခက္ေသာ<br />စကားၿဖစ္သည္။ “ ဘိုင့္ ဘိုင္ .. စီးယူ ..” ဟူ၍သာ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ ့ ကံေကာင္းပါေစ ဟူ၍ပင္။<br /><br />တစ္ခါ ၾကံဳရသည္လည္း ရယ္စရာပင္။<br />ကြ်န္ေတာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္သြားဝယ္ေသာ ကိုလံဘတ္ တိုးကုမၸဏီမွ ကိုနာတီးႏွင့္ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မိတ္<br />ဆက္ေပးေတာ ့ ဝမ္းသာအားရ စကားေတြဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ခါးပိုက္ထဲတြင္ ဖိုင့္လို ယိုးဒယားသူစစ္စစ္<br />တစ္ေယာက္ ရွိေနၿခင္းကို သူအံ ့ၾသေန၏။ သူ ့ခင္မ်ာ ကြ်န္ေတာ္သာ တကယ္လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ “ တိုး ”တစ္ခု<br />ဘန္ေကာက္မွာ ဖြင့္ႏိုင္ေၾကာင္း ၊ ဖိုင္ ကလည္း ကူညီေပးသင့္ေၾကာင္း၊ “ တိုး ”လုပ္ငန္းသည္ မည္မွ် အၿမတ္မ်ား<br />ေၾကာင္း၊ ဖိုင့္လို ႏိုင္ငံသား အစစ္ကသာ “ တိုး ” ကုမၸဏီ ဖြင့္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘန္ေကာက္မွာ ၾကိဳက္သလို<br />ေနႏိုင္ေၾကာင္း စကားမ်ားစြာ ေၿပာၿပသည္။ ကိုနားတီးက ယိုးဒယားစကားကို အေတာ္ပင္ လည္လည္ပတ္ပတ္<br />ေၿပာတတ္သူ ၿဖစ္သည္။ သူ အၾကံဥာဏ္ ဗရပြ ေပးၿပီးေသာအခါ စားေသာက္ဆိုင္မွ ႏႈတ္ဆက္ၿပန္သြား၏။ သူ<br />ၿပန္သြားၿပီး ဖိုင္က တိုးတိုးေလး ညည္းရွာသည္။<br />“ ဘာေတြ လာေၿပာေနပါလိမ္ ့ .. စိတ္ညစ္တယ္ ” တဲ ့ ဗ်ား ။<br />ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရယ္၍ မဆံုး။ “ တိုး ” ကုမၸဏီကို အသာထား၍ မိုက္ခရို မီနီဘတ္(စ)ကိုပင္ ဖိုင္ စီးရဲ<br />သူမဟုတ္။ ကိုနားတီး ေၿပာသည့္ “ ခရီးသြား လက္မွတ္ေရာင္းကုမၸဏီ ” အင္မတန္ ဝင္ေငြ ေကာင္းမွန္း ဖိုင္<br />မည္သို ့မွ် နားမလည္ႏိုင္။ ဖိုင္တို ့ေနေသာ “ LATPHRAO- 122 ” မွ စီးလံုသို ့ ကားစီးလိုလွ်င္ မိုက္ခရိုမီနီဘတ္<br />( စ) မ်ား စီးႏိုင္သည္။ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ေပးရ၏။ ထိုကားမ်ားက ထိုင္ခံုၿပည့္လွ်င္ မတင္။ အဲယားကြန္း ဖြင့္ၿပီး ေမာင္း<br />သည္။ ရိုးရိုးကားမ်ားက သံုးဘတ္ခြဲသာ ေပးရ၏။ ထိုကားၿဖင့္ စီးလံု လိုက္ခဲ ့ရန္ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ဖုန္းဆက္ေခၚ<br />ဖူးသည္။ မိုက္ခရိုဘတ္(စ)မ်ား တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ဆိုက္လာသည့္တိုင္ ဖိုင္မပါခဲ ့။ သူ ့ဟာသူ လိုင္းကား စီးလာ၏။<br />ဤမိန္းမရိုး “ ဖိုင္” ကို “ တိုး ” ကုမၸဏီ ဖြင့္သင့္ေၾကာင္း အၾကံေပးေလသည့္ ကိုနားတီးသည္ ဖိုင့္အသြင္အၿပင္<br />အေပၚယံကို ၾကည္ ့ၿပီး ေၿပာလိုက္ၿခင္းပင္။ ဖိုင္က ကုမၸဏီဝတ္စံုမ်ား ဝတ္လွ်င္ အေတာ့္ကို ခမ္းနား သားနားသြား<br />သည္။ တကယ္ ့ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းဟု ထင္ရေလာက္၏။ စင္စစ္ ဖိုင္သည္ ကုမၸဏီဆိုလွ်င္ ဖ်ားခ်င္ေနသူပင္။<br />အတန္းပညာေတြ၊ ဘြဲ ႔ဒီဂရီေတြ၊ ၿပီးခဲ ့သည့္ တကၠသိုလ္ေတြ ေမးလာလွ်င္ ဖိုင္ လန္ ့ေသမလား မသိ။ ဖိုင္က<br />ဤမွ် ရိုးသားသည္။ ရိုးသားလြန္းသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ကပင္ သူ ကပ္၍ မလိုက္ႏိုင္။<br /><br />သူသာ အစ္ကို ေၾကြးေၾကာ္ေနေသာ စကၤာပူကို တစ္ဝက္မ်ိဳခ်င္သည့္ စားသာ ၾကားလွ်င္ ကားေတြ၊ အိမ္ေတြကို<br />ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟု ေမးလာေလမလား မသိ။ ဖိုင္သည္ကြ်န္ေတာ္တို ့ က်င္လည္ေသာ စီးပြားေရးႏွင္ ့မနီးေအာင္<br />ေဝးေသာ ေဒသ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ရွိရင္း ဒုတိယ အၾကိမ္ ခြဲခြာၿခင္းကို ငိုၿပံဳးတံု ႔တံု ႔ၿဖင့္ လက္ခံလိုက္ရွာ ပါေတာ ့<br />သည္။<br /><br /><br /> ( ဆက္ရန္ )<br /><br />...............................................................................................................<br /><br />မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></div>ahphyulayhttp://www.blogger.com/profile/16214017875561600349noreply@blogger.com4