အေမာဘယ္လိုေၿဖရမယ္ (ဒုတိယပိုင္း)

ကားကိုအရိွန္ေလွ်ာ ့လာသည္ဟုခံစားမိ၍ ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးတို ့ ဖြင္ ့ၾကည္ ့လိုက္မိေတာ ့ေရွ ့သံုးကီလိုမီတာ
ခန္ ့တြင္ ကားပိတ္ေနသည္ဟု အီလက္ထေရာနစ္သတိေပးဆိုင္းဘုတ္တြင္ မီးတန္းၿဖင္ ့ အခ်က္ၿပေရးထား
သည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ လမ္း၏ ညာဘက္ဆံုး အေရးေပၚသံုး ကန္ ့သတ္လမ္းေၾကာမွ
ရဲကားႏွင္ ့ဆြဲကားႏွစ္စီးတို ့မီးတလက္လက္ၿဖင္ ့ အၿပင္းေမာင္းတက္သြားသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။
အင္း... တိုက္ၿပန္ၿပီထင္တယ္.. ဟုေရရြတ္မိ၏ ကိုသိန္းထြန္းကိုလည္း " ခင္ဗ်ားလည္း သတိထားေမာင္းပါဗ်ာ
ေလာစရာမလိုပါဘူး၊လူေတြကလည္းဘာၿဖစ္ေနလဲကိုမသိပါဘူး၊သိပ္အေရးၾကီးေနယင္ မနက္ေလးနာရီထဲ
ကထေမာင္းလာၾကပါလားလို ့" ဟုေၿပာရာ၊ကိုသိန္းထြန္းက " နင္ ့ဖာသာနင္လာေမာင္း " ဟု ၿပန္ေၿပာယင္း
သူက်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင္ ့ထားေသာ ေဇာ္ဝင္းထြ႗္သီခ်င္း၏ ေဗာ္လူးကို ေလွ်ာ ့ခ်ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ညက ပို ့(စ)တစ္ခုတင္ထား၍ အိပ္ေရးမဝေသာေၾကာင္ ့ ခဏၿပန္ေမွးလိုက္ၿဖစ္သည္။

ေညာင္ရမ္းက တစ္ခါေၿပာခဲ ့ဘူးတာကို ၿပန္သတိရခဲ ့ၿပန္ပါသည္။ ငါ ့မိန္းမကြာ.. ငါသေဘၤာလိုက္ေနတံုး ၿမန္မာ
ၿပည္မွာ ေမးယိုးကင္ဆာၿဖစ္လို ့ သူ ့ကို ေၿခာက္ထပ္ၾကီးဘုရားမ်က္ေစာင္းထိုးက နာမည္အၾကီးဆံုး အထူးကုေဆးရံု
ၾကီးမွာ အရးေပၚတင္လိုက္ရတယ္၊သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာမ်ိဳးထြန္းကို အကူအညီေတာင္းေတာ ့ မပူပါနဲ ့.. လိုအပ္
တာအကုန္လုပ္ေပးမယ္၊ ၾကည္ ့ယူလိုက္ပါ ့မယ္ေၿပာလို ့ တစ္ရက္ ေလးေသာင္းခြဲေပးလိုက္ရတယ္၊ တစ္လခြဲၾကာ
သြားတယ္၊ ဒဂံုက ငါ ့အိမ္နဲ ့ၿခံေလးကုန္သြားတယ္၊ ဆံုးကာနီးက်မွ ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးကိုလႊဲလိုက္တယ္ကြာ.. တဲ ့။

သူ့ေၿပာတာစဥ္းစားယင္း အေဖ ့ကို သြားသတိရမိၿပန္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့အေဖတံုးကလဲ ကင္ဆာႏွင္ ့ဆံုးတာၿဖစ္သည္။ တေန ့အေဖရုံးကၿပန္လာေတာ ့ ရုံးကားေပၚကအဆင္း
ကြ်န္ေတာ္တို ့ရန္ကင္းသံုးထပ္တိုက္ေပၚမတက္ႏိူင္ေတာ ့ပဲ ေလွကားထဲတြင္ ထိုင္ေနရေသာေၾကာင္ ့ခ်က္ၿခင္းပဲ
ေတာင္ဥကၠလာ ေၿခာက္ေကြ ့မွ ေမခလာအထူးကုေဆးခန္းၾကီးကိုပို ့ရေတာ ့သည္။ ဓါတ္မွန္ရုိက္၊ေဆးစစ္လဲၿပီးေရာ
တီ.ဘီ သံသယ လို ့ေဆးစာေရးၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးကို ညတြင္းၿခင္းလႊတ္ပါေတာ ့သည္။
ေဆးရုံၾကီးေရာက္ေတာ ့ စရိတ္မွ်ေပးက်န္းမာေရး မူအရ ဖြင္ ့ထားေသာ ပိုက္ဆံခန္းကို ယူလိုက္သည္။က်န္ညီအမ
သံုးေယာက္လဲ သူတို ့ပါအေဖ ့ကို ကုမည္ဆိုၿပီးလိုက္လာၾကသည္။ တစ္ရက္သံုးေထာင္ ့ငါးရာေပးရသည္။ေန ့ည
နာ ့(စ)ႏွစ္ေယာက္ကသံုးေထာင္၊သန္ ့ရွင္းေရးခ၊ ဆရာဝန္ခ အေထြေထြေလွ်ာက္ေပါင္းလိုက္လ်င္ တစ္ရက္
တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ရွိသည္။ ေန ့စဥ္ဆင္းဆင္းဝယ္ေနရသည္ ့ေဆးဘိုးမပါေသးပါ။ အေဖ ့ကို ေရာက္ကတဲက
ေအာက္စီဂ်င္သြင္းထားရ၍ ေန ့ေန ့ညည အၿပင္မွ ေအာက္စီဂ်င္ ေၿပးေၿပးယူေနရသည္ ့စရိတ္၊ သိမ္ၿဖဴရွိ ေအာင္ေစ
ေဆးခန္းတြင္ T.C scan ( တစ္ကိုယ္လံုးပက္လက္လွန္ၿပီး ၿပြန္ရွည္ရွည္ၾကီးထဲတြင္ ဝင္ရုိက္ရသည္ ့ဓါတ္မွန္ )ဆြဲ
ရသည္ ့စရိတ္ (တစ္ခါရုိက္ခုႏွစ္ေထာင္ ့ငါးရာဟုထင္သည္၊ လြန္ခဲ ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္ ့ကၿဖစ္သည္၊) တို ့မပါေသးပါ။
စ တက္တက္ခ်င္းေန ့တုန္းက အထူးကုဆရာဝန္ၾကီးက နာ ့(စ)မကို သူ ့အခန္းထဲေခၚသြားၿပီး အခုတက္လာသည္ ့
လူနာရွင္ေတြက ေငြသံုးႏိူင္သလား၊ အသင္ ့အတင္ ့လား၊ မသံုးႏိူင္ဘူးလား ဆိုသည္ ့ ေမးခြန္းသံုးခု ေမးေနတာကို
ေဆးစာယူရန္လိုက္လာေသာ ကြ်န္ေတာ္ အၿပင္မွၾကားလိုက္မိသည္။ ထိုေမးခြန္းသံုးခု၏ အေၿဖႏွင္ ့ပတ္သက္ၿပီး
သူက ေဆးစာကို သံုးမ်ိဳးခြဲေရးမည္ၿဖစ္သည္။ ေဆးအေကာင္းစား၊ အလတ္တန္းစား၊ အညံ ့စားတရုတ္ေဆး ဟူ၍။

အေဖ ပိုက္ဆံခန္းတြင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ၾကာခဲ ့သည္ ့တိုင္ အေဖ ့အတြက္တိက်ေသာ အေၿဖမထြက္ခဲ ့ပါ။
ေန ့စဥ္ ဆရာဝန္မ်ားႏွင္ ့ေဟာက္ဆာဂ်င္(ေဆးေက်ာင္းသား) မ်ား အခ်ိန္မွန္မွန္လာ၍ အေဖ ့ကုတင္ေၿခယင္းမွ
ေဆးမွတ္တန္းမ်ား၊ဓါတ္မွန္မ်ားကို ေထာင္ေထာင္ၾကည္ ့ၾကၿပီး ေလ ့လာသင္ယူေနၾကစဥ္ အစတံုးကေတာ ့
ငါ ့အေဖအတြက္ပဲ.. ဟု အားတက္လိုက္မိေသာ္လည္း တီဘီလိုလို၊ ကင္ဆာလိုလို၊ မေရရာေသာ ခန္ ့မွန္းခ်က္မ်ား
သာ ၾကားေနရလာေသာေၾကာင္ ့ ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္ ့လွ်က္ အားငယ္စိတ္ပ်က္
ခဲ ့ရပါသည္။ ေန ့စဥ္ တက္တက္လာေသာ အေထြေထြေသာ ေဘာက္ခ်ာတို ့ကို ၿမန္မာေငြစကၠဴမ်ားၿဖင္ ့ အထုပ္
လိုက္ဆုပ္ကိုင္ရွင္းေနယင္းနဲ ့သာ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ကုန္ဆံုးလာခဲ ့ရသည္။ အေဖကပက္လက္ႏွင္ ့ပင္ သူတို ့
ေၿပာေၿပာထြက္သြားေသာ ေဆးဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေဝါဟာရမ်ားကို သူ ့ကိုအၿမဲဝိုင္းၾကည္ ့ေနေသာ သူ ့မိသားစု
အား မေမာႏိူင္မပန္းႏိူင္ ၿပန္ၿပန္ရွင္းၿပေနရွာသည္။

ရက္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ၿပည္ ့ေသာရက္တစ္ရက္၏ ည ၁၂နာရီခန္ ့တြင္အလွည္ ့က် အထူးကုဆရာဝန္ၾကီးက
ကြ်န္ေတာ္ ့အမႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သူ ့အခန္းထဲေခၚသြားၿပီး၊တစ္နာရီကို ရွစ္ဆပြားေနေသာ အဆုပ္ကင္ဆာၿဖစ္
ေနေၾကာင္းတိက်ေသာအေၿဖကိုေပးပါေတာ ့သည္။ အေၿဖကိုပိုက္၍ အေဖ ့အခန္းထဲ မၿပန္ေတာ ့ခ်င္ေပမဲ ့အခန္း
ထဲခပ္ဆိပ္ဆိပ္ဝင္လာမိေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို အေဖကတည္ၿငိမ္ေသာအၾကည္ ့တို ့ၿဖင္ ့
အနားလာရန္လွမ္းေခၚၿပီး ေန ့ခင္းထဲကသူသိၿပီးေၾကာင္း၊ပဌာန္းကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္တလွည္ ့စီရြတ္ဖို ့
ခပ္ရဲ ့ရဲ ့မွာပါေတာ ့သည္။ အေဖက သူ ့ခရီးအတြက္ သူ့ခရီးအတြက္သူၿပင္ေလၿပီ၊ အေဖ ့အတြက္ ေနာက္ဆံုး
အေနၿဖင္ ့ ဆိပ္ၿငိမ္ေသာအခန္းေလးၿဖစ္ဖို ့အတြက္ အငိုလြယ္လြန္းေသာ အငယ္မႏွစ္ေယာက္ႏွင္ ့အေမ ့ကို
ေလာေလာဆယ္မေခၚေတာ ့ရန္ဆံုးၿဖတ္ၿဖစ္ၾကသည္။

မနက္ေလးနာရီတြင္ အေဖဆံုးပါသည္။ တာဝန္က်ဆရာဝန္၏ အတည္ၿပဳခ်က္ရေတာင္မွ ပဌာန္းရြတ္မရပ္ခ်င္ေသး
ေသာအမကို ကြ်န္ေတာ္အတင္းေပြ ့ဖယ္ရပါသည္။ အေၾကာင္းၾကား၍ ေနာက္က်ေရာက္လာၾကေသာ အေမႏွင္ ့
ညီအမႏွစ္ေယာက္၏ ေဒါေသာၿဖင္ ့ငိုယိုထုႏွက္ၿခင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်နပ္စြာခံယူခဲ ့ပါသည္။
တစ္သက္လံုး မိသားစုအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ ့ရေသာအေဖ ့အတြက္ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုပ္ႏိူင္တာေလးလုပ္ခဲ ့ေပးတာပါ။

မနက္ ေၿခာက္နာရီထိုးေတာ ့အေဖ ့ကိုပိုက္ဆံခန္းထဲကေန ေရခဲတိုက္ထဲခ်ဘို ့ လွည္းတစ္စီးတြန္းဝင္လာတာ
ေတြ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ပါ အေဖ ့ကို ေနာက္ဆံုးအေနႏွင္ ့ဝင္ေပြ ့၍ လွည္းေပၚတင္ေပးယင္း ၿဖဴညစ္ညစ္လွည္း
ေပၚမွ သံဂ်ီးကြက္မ်ားၾကားတြင္ ေသြးကြက္တစ္ခ်ိဳ ့ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
အေဖမဆံုးခင္ ညႏွစ္နာရီေလာက္က ပုဇြန္ေတာင္ဘက္တြင္ ေၿခာက္ထပ္ကန္ထရုိက္တိုက္တစ္လံုး ေၿမၾကီးထဲ
ရုတ္တရက္နိမ္ ့ဝင္ၿပိဳက်သြားေသာေၾကာင္ ့ ထိုကဒ္မ်ားၿဖင္ ့ တစ္ညလံုးသယ္ထုပ္ေနသည္ဟု သိရသည္။
အေဖ ့လွည္းကို ကိုင္ၿပီး အေငြ ့တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေရခဲတိုက္ထဲအထိ ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားမိေတာ ့
ညက သူတို ့ေကာက္ထားေသာ အေလာင္းထုပ္မ်ားကို စဥ္ေတြေပၚတြင္ေတြ ့လိုက္ရသည္။
အေဖကေတာ ့ ဒုတိယအဆင္ ့တြင္ ေနရာရပါသည္။ တစ္ညလံုး ေခြ်းတစ္လံုးလံုးၿဖင္ ့ပူပူေလာင္ေလာင္ ခံစားခဲ ့
ရေသာ အေဖ.. အခုေတာ ့ ေအးေအးေဆးေဆးေနရာတစ္ခု ရသြားၿပီဟု။ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္လံုးတို ့ကို အတင္း
ပုတ္ခပ္၍ ၿပန္တင္ေနမိသည္။ အၿပင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ မိသားစု က်န္ခဲ ့ေသးတာကိုးလို ့။

ကားညိမ္ ့ကနဲၿဖစ္သြားေသာေၾကာင္ ့ မ်က္လံုးဖြင္ ့ၾကည္ ့မိေတာ ့ ကားတန္းၾကီးကခပ္ၾကပ္ၾကပ္ၿဖင္ ့ တေရြ ့ေရြ ့
စ.. ေရြ ့ေနတာေတြ ့ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အၿပင္ေလေတြ နဲနဲပူလာေသာေၾကာင္ ့ ေဘးမွန္ကိုၿပန္တင္
လိုက္ယင္း အဲယားကြန္းကိုဖြင္ ့လိုက္မိပါသည္။
..................................................................................................................................................
[ ကြ်န္ေတာ္က ေပါ ့ေပါ ့ပါးပါးေလးနဲ ့ ရယ္ရေအာင္ အၿမဲတန္းၾကိဳးစားၿပီးေရးခဲ ့ေပမဲ ့ ေရးၿပီးတိုင္း ကိုယ္ ့ဖာသာ
ကိုယ္ၿပန္ဖတ္ၿပီး မရယ္ရဘူးၿဖစ္ၿဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ဒါေၾကာင္ ့မရယ္ရပဲ စိတ္ညစ္စရာစာတစ္ပုဒ္ကိုေရးတင္ခဲ ့မိ
ပါတယ္၊ ေရးခ်င္တာစြတ္ေရးခဲ ့မိလို ့ ေတာင္းပန္ယင္း ေၿပာခ်င္တာေတြရွိေနယင္ ေၿပာခ်င္ရာေၿပာခဲ ့ဘို ့လည္း
ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ.. လို ့ ]
....................................................................................................................................................
( ဆက္ရန္ )

အေမာဘယ္လိုေၿဖရမယ္ (ပထမပိုင္း)

မေန ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေဘာစိ(သူေဌး၊ေဘာ ့စ္) ၿမန္မာၿပည္ ခဏၿပန္သြား၍ သည္ေန ့ေတာ ့ကားေပၚတြင္
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ဂ်ိန္း(စ)ဘြန္းသိန္းထြန္း ႏွစ္ေယာက္ထည္းၿဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင္ ့ အဲလိုေခၚရသလဲဆိုေတာ ့
ကားကို ဂ်ိန္း(စ)ဘြန္းေမာင္းသလို ေမာင္းေနလို ့ၿဖစ္ပါသည္။
သူ ့ပံုက နဖူးေၿပာင္ေၿပာင္၊ ႏွာေရာင္ေကာက္ေကာက္၊ ႏွာေခါင္းပြပြၿဖင္ ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေခါင္းတစ္ခ်မ္းအၿပင္
ထုပ္ၿပီး ေရွ ့မွ ေလးလမ္းလံုး အၿပည္ ့သြားေနေသာ ကားတန္းၾကီး၏ လြတ္ေပါက္၊ ေခ်ာင္ေပါက္ကို ထြက္ထြက္
ေခ်ာင္းေနေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ဂုတ္ကို လွန္းဆြဲလိုက္ယင္း " ေဟ ့လူ.. ေၿဖးေၿဖးလုပ္ပါဗ်ာ၊ ေရွ ့မွာ
တိုးဂိတ္ေရာက္ေတာ ့မယ္၊ အီး.တီ.စီ အေပါက္ကို လိုင္းၾကိဳယူထားအံုး " ဟုေၿပာလိုက္ရာ သူက " လုပ္မေနနဲ ့
အမိုးေပၚကပဲ ေက်ာ္လိုက္ေတာ ့မယ္ " ဟုၿပန္ပက္ေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကားက ဟြန္ဒါအက္ေကာ ့ကား အၿဖဴေရာင္၊ ေနာက္ဖင္လံုးလံုးေပၚတြင္ ေလခြဲသည္ ့အေတာင္
ေကာ ့ေကာ ့ၾကီးတပ္ထားသည္ ့အၿပင္ ဘီးေတြက စတီးဒလက္မ်ား၊ တာယာအၿပားၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ အိပ္ေဇာသံ
တဗ်င္းဗ်င္းႏွင္ ့ပါဆိုေတာ ့ ေကာက္စုကုန္းဟုေခၚေသာ အၿမန္လမ္းမၾကီးေပၚဝယ္ တရိပ္ရိပ္ေၿပးေနေသာ
ကားတန္းအသီးသီးကို ေလအဟုန္တြင္ ၿပန္တက္ ေက်ာ္လႊားသြားေတာ ့မလို ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။
သူေဌးက ကားကို အလြန္ဂရုစိုက္သူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ၿပီး ကားေမာင္းရာတြင္လည္း ဂီယာထိုးမွန္းမသိ၊လီဗာနင္း
မွန္းမသိေအာင္ ညင္သာစြာေမာင္းတတ္သူ ၿဖစ္ပါသည္။ အင္း... ဒီအတိုင္းဆို၊ သြားေလသူ ေဘာစိတစ္ေယာက္
သြားေလရာ ခလုတ္တိုက္မိယင္မိ၊ ဒါမွမဟုတ္ လွ်ာႏွင္ ့သြားတို ့ကိုက္မိေနေတာ ့မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္လဲ သက္ၿပင္း
တို ့ခ်မိၿပီး မ်က္ေစ ့တို ့မွိတ္၍ ရသမွ်ေသာ ဘုရားစာတို ့ကို ရြတ္ဆိုေနမိပါေတာ ့သည္။

မွိတ္ထားေသာ ကြ်န္ေတာ ့မ်က္ဝန္းထဲတြင္ေတာ ့ ေန ့စဥ္ၿဖတ္သန္းသြားေနရေသာ ဤအၿမန္လမ္းမၾကီး၏
ေဘးဝဲယာရွိ ေတာေတာင္ရႈခင္းတို ့က တရိပ္ရိပ္ေပၚေနပါေတာ ့သည္။

အနီးဆံုးအနိမ္ ့ဆံုးေတာင္တို ့က အစိမ္းေရာင္ေၿဖာ ့ေၿဖာ ့၊ သူတို ့ေနာက္မွ စီးမိုးေနေသာ ေတာင္တန္းၾကီးတို ့
က်ၿပန္ေတာ ့ အၿပာရင္ ့ေရာင္၊ခပ္ေနာက္ေနာက္၊ခပ္မႈိင္းမိႈင္း၊ ေရွ ့မွ အထပ္ထပ္ အစဥ္လိုက္ၿမင္ ့တက္သြား
ေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းတို ့၏အဆံုး အၿမင္ ့ဆံုးေတာင္ထြတ္မ်ား ကေတာ ့ အၿပာေရာင္ေၿဖာ ့လြန္းသြား
ၿပီး ေတာင္ခိုးၿမဴမႈန္တို ့အုန္ ့ဆိုင္း၍ တိန္ခိုးတိန္သားတို ့ၾကားထဲသို ့ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ၿဖစ္ေန
ေတာ ့သည္။

ေဘာစိက တစ္ခါေၿပာခဲ ့ဘူးပါသည္။ " ငါကြာ.. ၿမန္မာၿပည္ကို၊ဖုန္းဆက္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနၿပီ၊ ေရမလာ
လို ့ ညႏွစ္နာရီ ထၿပီး ေရေစာင္ ့တင္ရတယ္တဲ ့၊ နာရီဝက္ေလာက္လာၿပီး မီးကၿပတ္သြားတယ္၊ အခ်ိန္မဟုတ္
မနက္ေလးနာရီခြဲေလာက္ ထပ္လဲလာေရာ တစ္အိမ္လံုး အိပ္ေမာက်သြားတာေၾကာင္ ့ ေရေတြလွ်ံက်ကုန္ေရာ၊
မီးက ခဏခဏၿပတ္ၿပတ္ေနတာေၾကာင္ ့ အိမ္က အင္ဗာတာအိုးေတြ မီးမၿပည္ ့လို ့ညညခေလးေတြ ထထ
ေအာ္တယ္တဲ ့၊ ေမွာင္လို ့။ ဒါနဲ ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းေပးပါတယ္၊ ခေလးေတြေဆာ ့လိုက္လို ့ စာအုပ္ေတြ
မီးေလာင္၊ သူတို ့လက္ေတြအပူေလာင္၊ ဖုန္းႏွစ္လံုးေတာ ့ရိွပါတယ္၊ တစ္လံုးက ဘက္ထရီအားမၿပည္ ့လို ့
ဆက္မရတာမ်ားတယ္၊ လိုင္းဖုန္းက်ၿပန္ေတာ ့လိုင္းပ်က္ေနတာနဲ ့ လိုင္းက်ေနတာနဲ ့၊ ရွားရွားပါးပါး ဆက္
လို ့ရတဲ ့အခ်ိန္လဲက်ေရာ.. မိန္းမက၊ အမေလး.. ဖုန္းရလို ့ဝမ္းမသာေနနဲ ့အံုး၊ မိုးေတြေကာင္းလို ့ မီးေတာ ့
ၿပန္လာပါတယ္၊ ေၿမာင္းပုတ္ေတြထဲက အမိႈက္ေတြ ေရေတြနဲ ့ ေမ်ာလာၿပီး ၿခံထဲမွာၿပည္ ့ေနၿပီ ေတာ္ေရ ့တဲ ့၊
ဂ်ာေအးသူ ့အေမရုိက္ၿပီး ရႈပ္ေနတာပဲ၊ မိန္းမနဲ ့လြမ္းေဆြးေၾကာင္း မေၿပာရေသးဘူး၊ ဖုန္းကဒ္ကေၿပာင္ၿပီ "တဲ ့။

ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ကားထဲမွာ အဲယားကြန္းဖြင္ ့လာတာၾကာသြားေသာေၾကာင္ ့ မြန္းၾကပ္ၾကပ္
ၿဖစ္လာ၍ ေဘးမွန္ခ်လိုက္မိယင္ပဲ အၿပင္မွ ပူၿပင္းေသာေလစိမ္းတို ့ႏွင္ ့ ဆူညံသံတို ့က တေဝါေဝါထိုးဝင္
လာေတာ ့သည္။

ဂ်ိန္း(စ)ဘြန္းသိန္းထြန္းတစ္ေယာက္ကေတာ ့ကားကို ပိုင္းေလာ ့ၿပဳတ္တစ္ေယာက္က ေထာ္လာဂ်ီလာေမာင္း
ေနသလို ေမာင္းေကာင္းေနတံုး၊ ဂီယာကို ၿပဳတ္ထြက္လုမတတ္ ဖိဖိထိုးယင္း လီဘာတို ့ကလပ္(ခ်)တို ့ကို
ေစာင္ ့ေစာင္ ့လႊတ္ေနေသာေၾကာင္ ့ ကားကေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးၿပီး သြားေနသလိုၿဖစ္ေနေတာ ့၏
အဝင္အထြက္တို ့တြင္လည္း ေခါင္းမလြတ္ဖင္မလြတ္ လုပ္ေနၿပန္သၿဖင္ ့ သူ ့ကိုထားခဲ ့ၿပီး ဆင္းေၿပးလိုက္
လာခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ္ ့ကိုကားတို ့တက္နင္းမည္ ့ေဘးႏွင္ ့ ၿပည္သူ ့ရဲတို ့ကို ေၾကာက္ရေသာေၾကာင္ ့
စိတ္ကိုေလွ်ာ ့လိုက္ၿပီး ေလပူတို ့ရိႈက္သြင္းလိုက္ယင္း ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ေစ ့တို ့ မိွတ္လိုက္မိယင္ပဲ
ကိုသိန္းထြန္းက ေဇာ္ဝင္းထြ႗္၏ ရြက္လႊင္ ့ၿခင္း သီခ်င္းကို အြန္ လိုက္ပါေတာ ့သည္ခင္ဗ်ား...။
.........................................................................................................................................
( ဆက္ရန္ )

ငယ္ဘဝအစိတ္အပိုင္းမ်ား (၄)

" ဒီေန ့ ေစာေစာအိပ္ၾကမယ္ေဟ ့.. နက္ဖန္ ေအာ္ၾကရမွာေနာ္ "
" ေဟ ့ေရာင္... ေငြ ထုတ္ၿပီးၿပီလား "
"အၿပန္ဝင္ထုတ္မယ္၊ ေပါက္ၾကီး.. ေၾကးစည္ထုတ္ဖို ့ ငါနဲ ့လိုက္ခဲ ့ကြာ.."
"ထုစရာ ပုတ္တစ္ေခ်ာင္း ေပ်ာက္ေနတယ္ကြ "
"ဆိုင္ကေခြးေၿခ တစ္လံုး က်ိဳးေနတာေတြ ့တယ္၊အဲဒီက ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းယူခဲ ့ကြာ၊ဒါနဲ ့ပဲ ထုေတာ ့မယ္ "
"ယူနီေဖာင္းေလးေတြေတာ ့ တူေအာင္ ဝတ္ၾကကြာ၊ သံုးရပ္ကြက္ကဒို ့ထက္ညီတယ္ေနာ္ "

မနက္ဖန္ ဗြန္ေတာ(နိဗၺာန္ေဆာ္)ထြက္ၾကဘို ့ စုစည္းတိုင္ပင္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ရန္ကင္း (၂) ရပ္ကြက္တြင္၊ ရပ္ေက်ာ္၊ရြာေက်ာ္ ကြ်န္ေတာ္မ်ား ငေပြး အဖြဲ ့ကို ေကာင္စီရုံးမွ
တစ္ရပ္ကြက္လံုးကြ်တ္ နိဗၺာန္ေရာက္သြားႏိူင္ရန္အတြက္ နိဗၺာန္ေဆာ္အလုပ္ကို တာဝန္ေပးလာေသာအခါ
ကြ်န္ေတာ္မ်ားအဖြဲ ့ကလည္း ဝမ္းသာစြာ လကၡံထားမိသည္။

အဖိတ္ေန ့ညတိုင္း ေကာင္စီရုံး မပိတ္ခင္ ကြ်န္ေတာ္က နကျ္ဖန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ ေၾကးစည္၊
အကၤ် ီလက္တိုအၿဖဴ၊ ဖန္ေငြ ငါးရာ တို ့ကို ထုတ္ရပါသည္။လူက ခုႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ ့ လၻက္ရည္၊နံၿပား
ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ႏွင္ ့ တစ္စံုကို တစ္ရာခုႏွစ္ဆယ္ ့ငါးက်ပ္က်ပါသည္။လိုေသာေငြ တစ္ရာေက်ာ္စီကို
ရပ္ရြာအက်ိဳးဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ ့ဖာသာကိုယ္ အိတ္စိုက္ၾကရသည္။သမဝါယမစနစ္ေပါ ့ဗ်ာ။


မနက္ ႏွစ္နာရီခြဲတြင္ လူလိုက္စုၾကၿပီ၊ တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ ေလခြ်န္၍တစ္မ်ိဳး၊ လက္ေဖ်ာက္တီး
၍တစ္မိ်ဳး၊လွ်ာကို ခံတြင္း အေပၚနံရံကိုထိုးကပ္ၿပီးေစာင္ ့၍ဟတ္ထုပ္ " ေတာက္ " ေခါက္ၿခင္းၿဖင္ ့တစ္မ်ိဳး
ကိုယ္ ့သေကၤတႏွင္ ့ ကိုယ္ ပတ္ဝန္းက်င္မထိခိုက္ေအာင္ လိုက္ႏိူးၾကပါေတာ ့သည္။ ဒါေပမဲ ့ တစ္ေယာက္
ႏိူးလိုက္တိုင္း ႏွစ္အိမ္၊သံုးအိမ္ေလာက္ေတာ ့ မီးေတြပြင္ ့ပြင္ ့လာတတ္၏။

စုရပ္ၿဖစ္ေသာ ေကာင္စီရံုးတြင္ လူစု တန္းစီၾကသည္။ လူခုႏွစ္ေယာက္၊ ေၾကးစည္ သံုးလံုး၊ ပုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း
ေခြးေၿခေခ်ေထာက္တစ္ေခ်ာင္း၊ဖန္ေငြငါးရာ..၊တူညီဝတ္ၿဖဴစင္က်ယ္၊ခေမာက္ကိုယ္စီႏွင္ ့တစ္ရပ္ကြက္လံုး
ကယ္တင္ေတာ ့မည္ ့ နိဗၺာန္ေဆာ္မ်ားပါေပ။

ဝါတြင္းဆိုေတာ ့လဲ.. မိုးေလးကေၿဖာက္ဆိပ္၊ေၿဖာက္ဆိပ္ႏွင္ ့ေပါ ့။
ထိပ္ဆံုးကကြ်န္ေတာ္၊ေနာက္မွ ဖိုးတုတ္၊ ၿပီးေတာ ့ထင္လင္း၊သီဟတင္စိုး၊အာကာ၊ ၿမတ္မင္း၊ေနာက္ဆံုးမွ
ေပါက္ၾကီး ( ဒီေကာင္ေမြးရာပါ လွ်ာခင္အားနည္းလာ၍ အလွည္ ့က်ေအာ္တဲ ့အထဲမထည္ ့ပါ )။
ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္ ့ၿပီး စ တိုင္လိုက္သည္။

" ဘုရားတည္းဟူေသာရတနာ၊ တရားတည္းဟူေသာရတနာ၊ သံဃာတည္းဟူေသာရတနာ....
ရတနာ.. ၿမတ္သံုးပါးကို.. ဦးထိပ္ထား၍..." ဟုအသာေလးအရပ္၊က်န္ေၿခာက္ေယာက္က တညီထဲ
"ဗြန္ေတာ.... သတ္ပူရိသ..အေပါင္း.. သူေတာ္ေကာင္းတို ့...."ဟုသံၿပိဳင္ဆိုၿပီး၊ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္
ေၾကးစည္သံုးလံုးကို တစ္ထပ္ထဲက်ေအာင္ တၿပိဳင္တည္း ရိုက္ေတာ ့သည္။

ေပါက္ၾကီးကိုင္သည္ ့ ေခြးေၿခေခ်ေထာက္ႏွင္ ့ထုသည္ ့ေၾကးစည္က ထင္ ကနဲ ထြက္သြားသည္မွအပ
အိပ္ေမာက်ေနသည္ ့ရပ္ကြက္ၾကီးကို သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ လူပ္ႏိူးလိုက္ေတာ ့ ငၿဖဴတို ့၊ေအာင္နက္တို ့
စသည္ ့ လမ္းဗိုလ္မ်ားက အလန္ ့ ထညက္ အရင္ထအူ၍ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေလေတာ ့သည္။

ယေန ့ည ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿဖတ္သန္းသြားရာ လမ္းၾကိဳ၊ လမ္းၾကား တေလွ်ာက္ရွိ အိမ္ေတြ အားလံုး
မီးေတြေတာ ့ တၿဖတ္ၿဖတ္လင္းမလာပဲ ဖေယာင္းတိုင္မီးတို ့သာ ခပ္လူပ္လူပ္ပြင္ ့လာၾက၏ ထံုးစံအတိုင္း
မီးကမလာၿပန္။ ဖိုးတုတ္ကေနာက္မွ ကပ္ေၿပာလာသည္။ " ေဟ ့..ေရာင္.. အပိုင္ဘဲကြ၊ဒီည..မီးမလာဘူး "
ကြ်န္ေတာ္က.." မလုပ္ပါနဲ ့ကြာ.. ၿပႆနာတက္ေတာ ့မွာပဲ.." " အညာသားပါ..ကြ၊မပိုင္ယင္၊မလုပ္ပါဘူ "
ဒီေကာင္.. ၾကက္ခိုးဘို ့ ေၿပာေနတာေလ။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္ ့မွ အက်ၤ ီ အၿဖဴေအာက္တြင္ အရပ္ဝတ္
အက်ၤ ီတစ္ထည္ ထပ္ဝတ္လာတာေတြ ့ရေတာ ့သည္။

ေလးေလာင္းေၿမာက္ ဆံုးသြားေသာ ဦးၿမင္ ့ေဆြ၏ အသုဘ အိမ္ေရွ ့ ေရာက္ခါနီးမွာေတာ ့ေခြးေတြက
စီ...ကနဲ ထိုးအူေတာ ့သည္။ ထင္လင္းက " ေၿဖးေၿဖး ရိုက္ၾကရေအာင္ေဟ ့..၊ေၾကးစည္ေတြကို၊ေတာ္ၾကာ
ဦးၿမင္ ့ေဆြ ထ.. လိုက္လာအံုးမယ္ " ဟု တိုးတိုးလွန္းေၿပာသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မိး တို ့ေအာက္တြင္
ပါးစပ္ၾကီးေစ ့၍ မဲၿပာေနေသာ ဦးၿမင္ ့ေဆြၾကီး မၾကားေအာင္ေပါ ့။ မီးပ်က္ေနတုန္း ဓါတ္တိုင္ေပၚတက္ၿပီး
ၿဖဳ (စ)ၾကိဳး လဲေနစဥ္ ရုတ္တရက္ မီးၿပန္လာလိုက္ေသာေၾကာင္ ့ ယၡဳလို ကိုယ္က်ဳိးနဲသြားၿခင္းပါ။

ဟိုတုန္းကေတာ ့ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ သံုးေလာင္းေက်ာ္ၿပီးေလးေလာင္းၿဖစ္သြားလွ်င္ ခုႏွစ္ေလာင္း အထိ
ဆက္တတ္သည္ဟု အယူရိွၾကသည္။မီးကေမွာင္ေမွာင္၊ မိုးေလးကတေၿဖာက္ေၿဖာက္ႏွင္ ့ဆိုေတာ ့
ေခါင္းေဆာင္ပီပီ မ်က္ႏွာလြဲ၍ ပံုမွန္အတိုင္း ခ်ီတက္ သြားရန္အခ်က္ၿပ လိုက္ေတာ ့သည္။

" သံုးဆယ္ ့တစ္ၿဖာ ....ဤ..ေလာကဝယ္..၊ အဝိဇၨာထဲ.... ဤေမွာင္ထဲ...၌၊ လြတ္ခဲလွစြာ....လူတို ့မွာမူ..၊
ဇရာဖိစီး...ေသာ..ကၾကီး၍၊ အၿပီးအပယ္..က်ေရာက္လြယ္သည္...၊" ကြ်န္ေတာ ့အလွည္ ့ၿပီးေတာ ့ ထင္လင္း
ၿဖစ္သြား၍ လွည္ ့ၾကည္ ့မိေတာ ့ ေပါက္ၾကီး မရိွေတာ ့ပါ။ ဒီေကာင္ မေအးၾကည္တို ့ၾကက္ၿခံထဲ က်န္ခဲ ့ၿပီ။

ထင္လင္းက သူ ့ရည္းစားအိမ္ေရွ ့ေရာက္ေတာ ့..ကိုသိန္းတန္၏.." ပန္းႏြယ္ေရ..နတ္သမီးေလးလိုလွ
ပါတယ္ဆိုတဲ ့... ပန္းႏြယ္ေလးကိုမွ၊လိုခ်င္လ်ပါတယ္ဆိုတဲ ့.. ကြ်န္ေတာ္ငမိုက္သားရဲ ့ အၿဖစ္က.. ဘာညာ..
စသည္ၿဖင္ ့ မၾကားတၾကားဆိုလိုက္ရာ၊ သီဟတင္စိုးက ေနာက္ကေန သူ ့ကိုေစာင္ ့ကန္လိုက္ေတာ ့မွ
ရပ္သြားေတာ ့၏ ( သီဟတင္စီုး ဆိုလို ့..အခုအခ်ိန္ထိ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနေသးေသာ
မင္းသားမဟုတ္ပါ။)

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ.. ကြ်န္ေတာ္တို ့ကုသိုလ္ေတာ ့ ရခဲ ့မွာအမွန္ပဲဟု။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ကြ်န္ေတာ္တို ့၏
သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ႏိူးေဆာ္သံတို ့ေၾကာင္ ့ဘုန္းဘုန္းေတြအတြက္ ဆြမ္းေတာ ့ ထခ်က္ၿဖစ္ခဲ ့ၾကမွာပါ။

ယၡဳေတာ ့.. ဖိုးတုတ္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မွ ရာသက္ပန္ဘုန္းၾကီးဝတ္သြားၿပီး အေရးအခင္းကာလတံုးက
ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢတြင္ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္၍ထြက္လာသည္ကို ရန္ကင္း ( ၂ )သပိတ္စခန္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့
ေနာက္ဆံုးေတြ ့ခဲ ့ရပါသည္။ထင္လင္းကမေလးရွားမွာ၊ေပါက္ၾကီးကအေကာက္ခြန္ရုံးမွာ၊သီဟတင္စီုးကေတာ ့
မေတြ ့ရေတာ ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ တိုင္ဝမ္မွာ၊မိသားစုအတြက္ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿပည္ ့ႏိူင္တဲ ့အိုးတစ္လံုး
အတြက္ မၿပီးဆံုးႏိူင္ေအာင္ကိုပဲရွာေဖြေနရၿပီေလ။

အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ေၿပာင္းေၿပာင္း၊ ေပါ ့ပါးလြတ္လပ္စြာ ေနခဲ ့ၾကရေသာ ငယ္ဘဝကိုေတာ ့ အၿမဲ
တန္းတေနမိခဲ ့သည္မွာလဲယေန ့ထက္တိုင္ပါ။ငယ္ဘဝႏွင္ ့ၾကီးဘဝက ၿခားနားလြန္းလွပါတကား။

ငယ္ဘဝႏွင္ ့ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကိုလည္း လြမ္းပါ၏ ရန္ကင္းကိုလည္း သတိရပါ၏
ကြ်န္ေတာ္က ေရွ ့ကို တၿဖည္းၿဖည္းသြားေနသေလာက္... ငယ္ဘဝတို ့ကၿဖင္ ့တေရြ ့ေရြ ့ ေဝး၍
က်န္ေနခဲ ့ရၿပီ ၿဖစ္ပါေၾကာင္း....။
......................................................................................................................................