စာ ကို အေရး က်ဲ ေန သလို ေရး လဲ ေရး ခ်င္ စိတ္ မရွိ ၿဖစ္ ၿဖစ္ ေန ေပမဲ ့ “ မိုး ” တို ့ ညိဳ ညိဳ လာၿပီး
ထစ္ခ်ဳန္း ရြာ လာ ၿပီ ဆို လ်င္ ေတာ ့ ေရး ခ်င္ သည္ ့ စိတ္ ကေလး ေတြ က ထ ထ လာ ၿပန္ ပါ သည္။ ကီးဘုတ္
ကေလး ေပၚ လက္ တင္ မိ ၿပီး ေရး ေတာ ့ မယ္ ရိုက္ ေတာ ့မယ္ ဟန္ ၿပင္ ၿပီး မွ ဘာ ကို ေရးရ မွန္း မသိ ပဲ
ၿဖစ္ၿဖစ္ ေန တာ ကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ပါ ပဲ ။
စိတ္ညစ္ညစ္ ႏွင္ ့ အၿပင္ ဘက္ ဝါးရံံတာ ေလး ဘက္ ထြက္ လာမိေတာ ့ မိုးစက္ မႈန္ တို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ မ်က္ႏွာ
ေပၚ ကို လြင္ ့ ပ်ံ ထိ မွန္ လာ ကုန္ ပါ ေတာ ့သည္။ မ်က္ႏွာ ခ်င္း ဆိုင္ ေတာင္တန္း ၾကီး ကို ေတာင္ မၿမင္ ရ
ေတာ ့ ေလာက္ ေအာင္ ကို ၿမဴ ခိုး ေတာင္ခိုး တို ့က ပိတ္ပိတ္ ပိန္း ေအာင္ ဖံုးလႊမ္း ေန ပါေတာ ့သည္။
တစ္ေလာ ေလး က မွ ၿပန္ သြား ေသာ နာမည္ ေက်ာ္ ဘေလာ ့ကာ အမ တစ္ေယာက္ က သူ မၿပန္ခင္ သူ ့
ဂ်ီ ေမးလ္ အကြက္ ကေလး ထဲတြင္ “ ၿပီး ေတာ ့လဲ ၿပီးသြား တာ ပါ ပဲ ” ဆိုသည္ ့ သူ ့ ရဲ ႔ ေလာ ့ဂ်စ္ ကေလး
ေရး တင္ ထား ခဲ ့ေသာ္လည္း “ မၿပီး ေတာ ့လဲ မၿပီး တာ ေတြ က အမ်ား ၾကီး ရွိ ပါ ေသး တယ္ ” ဆို တာ ကို
သူ ့ကို ၿပန္ေၿပာ ဘို ့ ေခ်ာင္း ေန လိုက္တာ တစ္ရက္ ၿပီး တစ္ရက္ သာ ကုန္ လာ ခဲ ့ၿပီး သည္မွာ မိုး တို ့ ဆက္
တိုက္ ရြာ ေနသလို သူ လဲ လိုင္း ေပၚ ဝယ္ ဆက္ တိုက္ ေပ်ာက္ ေန ခဲ ့ ၿပန္ ပါသည္။
“ အင္း ... ငါ ့ အမ တစ္ေယာက္ အရင္လို ပဲ တခိခိ တခြိခြိ ရယ္ႏိူင္ ပါေသး ရဲ ႔ လား လို ့ ” ေတြး ေန ၿပီး စက္
ေရွ ႔ ထိုင္ ေန ရင္း ပဲ “ ၿဗဳန္း ” ဆို သူ ့ ေနရာ အကြက္ ကေလး ထဲ တြင္ အနီ လံုး ကေလး လက္ ကနဲ ေပၚ လာ
ပါ ေတာ ့ သည္ ေလ ။
“ မၿပီး တာ ေတြ က မၿပီး ေသး ပါဘူး ” ဟု သူ ့ ကို မေခ် ပ ႏိူင္ မွီ မွာပဲ “ ကူးတို ့ခ ” ပို ့(စ) ေလး ကို တင္၍ သူ ့
ကို ေခ် ပ ခဲ ့ မိ ပါသည္။ ဘယ္အရာ က မွ ၿပီးသြား မည္ မဟုတ္ပါ ။ ကိုယ္မရွိ ေတာ ့မွ ကိုယ္ ့ အတြက္ ၿပီးသြား
မည္ ၿဖစ္ၿပီး မၿပီး ႏိူင္ ေသး သည္ ့ ကိစၥ ေတြ က ေလာက ၾကီးဝယ္ က်န္ခဲ ့ တဲ ့ သူ ေတြ အတြက္ ရွိ ေနအံုး မည္
သာ ၿဖစ္ပါသည္။
အခု လဲ သူ အလုပ္ ရႈပ္ ေန ၿပန္ ၍ “ အနီ ” ႏွင္ ့ပဲ လိုင္း ေပၚ တက္ လာ ၿပန္ တာ မို ့ ခဏ ေတာ ့ ေစာင္ ့ လိုက္
ရင္း သူ ့ကို ႏႈတ္ ဆက္ လိုက္ မိ ပါသည္။ လြန္ခဲ ့ ေသာ ရက္ ေတြ က ဘယ္ ေသာင္ ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ ေနပါ သနည္း လို ့ ေမး မိ ေတာ ့ “ လိုင္း မေကာင္း ၊ လိုင္းေတြ က် ေန လို ့ပါ ” တဲ ့ ၊ အခု လဲ လိုင္း ေတြ ပိတ္ ထား
လို ့ ကိုယ္ ့ ဘေလာ ့ ထဲ ေတာင္ ကိုယ္ ၿပန္ ဝင္ လို ့ မရ ပါ ဘူး တဲ ့ ေက်ာ္ရ ခြ ရ ပါ အံုး မည္ တဲ ့ စ တဲ ့ စတဲ ့
အလြန္ စိတ္ ပ်က္ ဖြယ္ ေကာင္းတဲ ့ ... တဲ ့ ေပါင္း မ်ားစြာ တို ့ကို တသီ ၾကီး ၾကား လိုက္ ရေသာ ေၾကာင္ ့
သူ ့ ကို ဂရုဏာ သက္ မိ ေသာ္လည္း ကိုယ္လဲ ဒီ ပုတ္ ထဲ က ဒီ ပဲ ဘဲ ၿဖစ္ ေတာ ့ တာ မို ့ တစ္ေန ့ ေတာ ့ သူ ့
လိုပဲ ဘဝ တူ ေတြ ၿဖစ္ ေတာ ့ မွာ ကို ၿမင္ ေယာင္ မိ လိုက္ ပါသည္။
မီး ေရာ လာ ပါသလား လို ့ ေမး ေတာ ့ လာ လိုက္ မလာ လိုက္ ပါ ပဲ ဟု စိတ္ပ်က္ ေသာ သူ ့ စကား ကို
ၾကား လိုက္ရပါသည္။ လိုင္း ေပၚ တက္ရ တာ အခက္ အခဲ ရွိ သလို သူ ့ ဘေလာ ့ ေတာင္ သူ မဝင္ ႏိူင္ ၿဖစ္
ေန ရ ပါ သည္၊ တဲ ့ ။ ဒါေၾကာင္ ့ လဲ ရွိစု မဲ ့ စု ကြ်န္ေတာ္ ့ ပို ့(စ) ေလး ေတြ တင္လိုက္ တိုင္း ထိပ္ဆံုးမွာ
အမ ကို မေတြ ့ရ ေတာ ့ သလို ေအာက္ ဆံုး မွာ လဲ သူ ့ ကို မၿမင္ ေတာ ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အေရး က်ဲ လြန္း ေပ မဲ ့
တင္ လိုက္ တိုင္း သူ ေရာက္ ေရာက္ လာ တတ္ ေန တာ ပါ ေလ၊ အရင္ တံုး က ၿဖစ္ ပါ သည္။
ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ေရႊ ၿပည္ ၾကီးကေတာ ့ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ပဲ ၾကာၾကာ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ သာ ေၿမၾကီး ထဲ
ေရာက္ ခါ နီး ေန ေပ မဲ ့ ဘယ္ေတာ ့ မွ မၿပီး ဆံုး ႏိူင္ ေသး သည္ ့ ေရ နဲ ့ မီး ၿပ သနာ ပဲ ၿဖစ္ ပါသည္။
ဘယ္ေတာ ့မွ ရိုးမသြား သည္ ့ၿပသနာ ၊ ခ်စ္ ရ သူ ကို မရိုး ႏိူင္ ေအာင္ ကို ခ်စ္ ေန ရသလို ေရနဲ ့မီး ကိုလည္း
ဘယ္ေတာ ့ မွ မရိုး ႏိူင္ ေအာင္ ကို သတိ ရ ေန ရ ေတာ ့ မွာ ၿဖစ္ပါသည္။
သြား ေလ သူ အေဖ တို ့ အဖိုး တို ့ ဦးေလး တို ့ လဲ ေရမီး အစံု ကို မၿမင္ ခဲ ့ ရသလို ကြ်န္ေတာ္ တို ့လဲ ေရမီး
မစံု ခင္ ပဲ ေလာ က ထဲ က ထြက္ ရ ၿပန္ အံုး ေတာ ့ မည္ လို ့ ။ အဖိုး ရွိ တံုးက သီတင္းကြ်တ္ သြားကန္ေတာ ့စဥ္
“လို တဲ ့ ဆု ေတာင္းၾက ေၿမး တို ့ ....” လို ့ လဲ ေၿပာ ေရာ ၊ ကြ်န္ေတာ္ က ပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး“ အဖိုး မသြားခင္ နဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ တို ့ မသြား ခင္ ေရ နဲ ့ မီး ၿပည္ ့ စံု စြာ ပဲ ေနရ ပါ လို ၏ ” .. လို ့ ေအာ္ ဟစ္ ဆု ေတာင္း မိ ေတာ ့
တစ္မိသား စု လံုး ဖယာင္း တိုင္ မီး ေအာက္ မွာ “ ဝုန္း ” ကနဲ ထ ရီ ၾက တာ ကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိ ပါ ေသး
သည္။
အဲ ့ဒီတံုးက သြား တို ့ တစ္ေခ်ာင္း မွ မရွိ ေတာ ့ ပဲ သြားဖံုး တို ့ နဲ ့ သာ ရယ္ေန ရ ရွာ ေသာ အဖိုး ကို ကြ်န္ေတာ္
ေတြ ေတြ ၾကီး စိုက္ ၾကည္ ့ေနတံုး “ ၿဗဳန္း ” ဆို လင္း ကနဲ ၿဖတ္ ကနဲ “ မီး”လဲ ၿပန္ လာ ေရာ အဖိုး ရဲ ႔ ေၿမး ေတြ
အား လံုး အသံကုန္ ဟစ္ ညာ သံ ေပး ၍ အဖိုး ရဲ ႔ ေရွ ႔ မွ ကိုရီးယား ကား ၾကည္ ့ ရန္ အလု အယက္ ထ ေၿပး
ထြက္ သြား ၾက ေပ မဲ ႔ ကြ်န္ေတာ္ က ေတာ ့ အဖိုး ရဲ ႔ ကုတင္ နား က မခြာ မိ ခဲ ့ ပါ။
အဲ ့ ဒီလို သူတို ့ ထ ေၿပး သြား ေတာ ့ မေန ့ က မွ အိမ္ရွိ ထမင္းအိုး ဒယ္အိုး ဒန္အိုး စ သည္ ့ ရွိသမွ် အိုး ခြက္
ပန္းကန္ တို ့ႏွင္ ့ အကုန္ ခ် ခံ ထား ရေသာ ေရ ခြက္ ေတြ ကို ကေသာ ကေၿမာ တက္ နင္း ဝင္ တိုက္ ၿဖစ္ ကုန္
ၾက ေတာ ့သည္ေလ။ အေမ က“ အဲ ့ဒီ ေရ ေတြ နင္ တို ့ပဲ ခ်ိဳး ၾက ေတာ ့ ငါ တိုင္ကီ ထဲ က ေရ နဲ ့ပဲ ခ်က္ ေတာ ့
မယ္ ” ဟု သူတို ့ ကို ေအာ္ ပါ ေလ ေတာ ့ သည္။ ၿပန္ေတြး ၾကည္ ့ ေတာ ့လဲ ဘယ္ႏိူင္ငံမွာ မွ မရွိ ႏိူင္သည္ ့
ခ်စ္ စရာ ၾကည္ႏူး စရာ ေကာင္း သည္ ့ ဓေလ ့ စရိုက္ ကေလး မ်ား ဟု ထင္ ေနမိ ၿပန္ ပါသည္။
( ကိုယ္ က ႏွစ္ဆယ္ ့ေလး နာရီ ေရ မီး မွန္ ေန သည္ ့ တိုင္းၿပည္ မွာ ေရာက္ ေန လို ့ ေပါ ့ေနာ္.. )
အဖိုး ၏ သံ ေခ်း တက္စ ၿပဳ ေနေသာ သံ ကုတင္ ေလး ေပၚ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေမး ကေလး တင္ ေနရင္းပဲ အဖိုး ရဲ ႔
ကြ်န္ေတာ္ ့ ဦးေဂါင္း ေပၚ ပြတ္ သတ္ ေနမႈ ကို ကြ်န္ေတာ္ ခံ ေပး ေနခဲ ့မိပါသည္။ ကိုရီးယား ကား တြဲ ေတြ က
တစ္သက္ လံုး ၿပ သြား မည္ ၿဖစ္ေသာ္ လည္း အဖိုး က တစ္သက္ လံုး ရိွ ေတာ ့ မွာ မဟုတ္ ဆို တာ ကို
ကြ်န္ေတာ္ သိ ေန ခဲ ့ လို ့ ပါ ပဲ ။
ရွိ ပါ ေသးသည္ ၊ အဖိုး က စစ္ အတြင္း တံုး က ကမၻာ ေက်ာ္ ၾကဴကုတ္ လမ္း မၾကီး တေလွ်ာက္ ေၿမြလိမ္ ေၿမြ
ေကာက္ ေတာင္ဆင္း ေတာင္တက္ လမ္း အတိုင္း အလံနီ အလံ ဝါ ေတြ ေထာင္ၿပီး ကားတန္း ၾကီး ႏွင္ ့ တရုပ္
ၿပည္ ဘက္ သို ့ သူ လိုက္ပါ ေမာင္းႏွင္ ခဲ ့ ရ ပံု ကို ကြ်န္ေတာ္ ့ အား ခဏ ခဏ ေၿပာ ၿပ ခဲ ့ ဘူးပါသည္။
သူ ့ ပံု ၿပင္ ေတြ ကို နားေထာင္ၿပီး သူ ့ လိုပင္ ထိုလမ္း မ ၾကီး ကို ပါးစပ္ က အၿမဴပ္ တို ့ ထြက္ ေအာင္ တဖူးဖူး
မႈပ္ ၍ သူ ့ ကု တင္ ေဘး မွာ ေကာ္ရုပ္ ကား ကေလး တြန္း ေဆာ ့ ေနတတ္ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ ကို အဖိုး က
တၿပံဳး ၿပံဳး ႏွင္ ့ ပဲ ၾကည္ ့ ေနတတ္ ခဲ ့ပါသည္။
အဖိုး က ည ဖက္ မအိပ္ ခင္ ေတာင္ေဝွး ေထာက္ ၿပီး လမ္း ေလွ်ာက္ ထြက္ ေလ ့ ရွိပါသည္။
အၿပင္ မထြက္ မွီ ေဖြးေဖြး ဆြတ္ ေန ေသာ သူ ႔ ဆံ ပင္ ေလး ကို ဖေယာင္း တိုင္ မီး ေအာက္ တြင္ ပဲ ၾကည္ ့မွန္
ေလး ၿပဴ တင္း ေပါက္ တြင္ ေထာင္ ၿပီး ေနာက္ လွန္ ၿဖီးသြား ေလ ႔ ရွိပါ သည္။
ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ေန ခဲ ့တာက ရန္ကင္း သံုး ထပ္ တိုက္ ေပၚ တြင္ ၿဖစ္ ေသာ ေၾကာင္ ့ ဖေယာင္း တိုင္မီး ႏွင္ ့ပဲ
ကြ်န္ေတာ္ က ေတာင္ေဝွး တစ္ဖက္ ကိုင္ အဖိုး ကို တစ္ဖက္ က တြဲ ၍ ေလွကား သံုး ဆင္ ့ ကို တြဲတြဲ ဆင္း ပို ့
ေပးခဲ ့ ရပါသည္။
မီး မလာ ၍ ေမွာင္ လြန္း ေသာ ေၾကာင္ ့ အေဖ တို ႔ အေမ တို႔ က မသြား ပါ ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တား ခဲ ႔ ပါေသာ္လည္း
တရုပ္ ၿပည္ အထိ ကား ေမာင္း ခဲ ့ ဘူး ေသာ အဖိုး ကေတာ ့ ေဂါင္း မာေနခဲ ့ ဆဲ ပါပဲ ။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာလဲ အဖိုး
ေၾကာင္ ့ သာ ည ဘက္ ေမွာင္ထဲ တြင္ ေမ်ာက္ တို ့ မူး လဲ ေအာင္ ေဆာ ့ခဲ ့ရ တာပါ၊ အဖိုး လိုက္ ပို ့ သည္ ့ ေခါင္း
စဥ္ နဲ ့ ပဲ ၿဖစ္ ပါသည္။
အခ်ိန္ တန္ ၍ ၿပန္ မေရာက္ ေတာ ့ လဲ ကြ်န္ေတာ္ ပဲ အဖိုး ကို ရပ္ ကြက္ ထဲ တြင္ ရွာ ခဲ ့ ရပါသည္။
ထိုစဥ္ က“ ဟန္း ဖုန္း ” တို ့ မ်ား ေပၚ ခဲ ့ လ်င္ အဖိုး ကို အလြယ္ တကူ လွ်ာ ေတြ ႔ ႏိူင္ခဲ ့ မည္ ၿဖစ္ ေသာ္လည္း
အဲ ့ဒီ အခ်ိန္ တံုး ကေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့ မွ မီးမလင္း သည္ ့ ဓါတ္ တိုင္ ေတြ ေအာက္ ဓါတ္မီး ထိုး ၿပီး အာဇာနီ
အဖိုး ကို ရွာ ပံု ေတာ္ ဖြင္ ့ ခဲ ့ ရပါသည္။
လူ ငယ္ေတြ ဆိုလ်င္ေတာ ့ အဲ ့ဒီ ဘယ္ေတာ ့မွ မီး မလင္း ႏိူင္သည္ ့ ဓါတ္တိုင္ ေတြ ေအာက္ ည ဘက္ ရပ္ ေန
စု ေန မိလ်င္ ေမွာင္ရိပ္ ခို မႈ ႏွင္ ့ အဆြဲ ခံ ရ မွာ ၿဖစ္ ေပ မဲ ့ အဖိုး ကို ေတာ ့ သူ တို ့ အလြတ္ ေပး ခဲ ့ ပါ သည္။
ယၡဳ အခ်ိန္ တြင္ ေတာ ့ အဖိုး မရွိ ေတာ ့ ေပမဲ ့ ထို ဓါတ္မီး တိုင္ တို ့ က ယေန ့ ည ေတြ အထိ မီး မလင္း ႏိူင္ေသး။
ဟန္း ဖုန္း တို ့ လဲ ကမၻာ ေပၚ တြင္ အၾကီး ဆံုး ေစ်း ႏွင္ ့ ၿမန္မာ ၿပည္ တြင္ ေပၚ ေပါက္ ေနေသာ္လည္း အၿမဲ တန္း
ဆက္သြယ္ မႈ ဧရိယာ အၿပင္ ဘက္ သို ႔ ပဲ ေရာက္ လို ့ ေကာင္း ေန ဆဲ .. ပါ လို ့။
ဒါေၾကာင္ ့ မို ့ လဲ ၿပန္သြား ေသာ အမ ကို ေၿပာ လိုက္ခ်င္တာ ပါ ..၊
ၿပီး ေတာ ့ လဲ ၿပီး သြား တာပဲ ဆို ေပမဲ ့ မၿပီး ေတာ ့လဲ မၿပီး ေသး တာ ေတြ က အမ်ား ၾကီး ပါ လို ့ ... ပဲ ။
ပို ႔(စ) ေလး ကို လက္ စ သတ္ လိုက္ ရင္း ခါး တို ့ မ်က္ေစ ့ တို ့ ေညာင္း လာ ၍ ဝါးရံ တာ ေလး ဖက္ ၿပန္
ထြက္ လာ ေတာ ့ မိုး တို ့ က ဖြဲ လို ့ ေကာင္း ေနတံုး ..။
............................................................................................................................
ယၡဳ သည္ စာ ေလး ကို ေရးၿပီး ခ်ိန္ တြင္ ေတာ ့ တေန ့ ကို ဆယ္ ့ ႏွစ္နာရီ ႏႈန္း ၿဖင္ ့ ကိုေရႊ မီး က ၿပန္လာ
ေန ၿပီ ဟု ၾကား ေနရ ၿပန္ပါသည္။ တိုးတိုး စံုစမ္း ၾက ပါ ကုန္ ေတာ ့..။
............................................................................................................................
( ၿပီး ေတာ ့ ၿပီး သြား တာ ေပါ ့ ေလ )
ကိုကိုနဲ့ ကျွန်မရဲ့ ကောင်းကင်
1 year ago
