Wednesday, August 12, 2009

ရင္ထဲကၾကယ္တစ္ပြင္ ့

ဟိုတစ္ေလာက ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့သူငယ္ခ်င္းညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားၿဖစ္ၾကေသာကို ၿမစ္က်ိဳးအင္း၊
ဂ်စ္တူးေလး၊ကိုေညာင္ရမ္း၊ကိုၿဖိဳးၾကီးႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ဆရာမ ပုလင္းဖင္ တို ့တၿခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားပါစုၿပီး
ပင္လယ္ဖက္ ခရီးထြက္ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။
( ထိုေမာင္ႏွမမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ အၿဖဴေလးဘဝၿဖင္ ့ စာစေရးခါစ ပထမဆံုးတင္ခဲ ့ဘူးေသာ ဝိုင္းကေလး တြင္
ထည္ ့သြင္းေရးခဲ ့ဘူးပါသည္။ )
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုေသာ စေနေန ့ အလုပ္ကအၿပန္ကတိုက္ကရိုက္စီစဥ္ရ၍ ပင္လယ္ေရာက္ေတာ ့ ေမွာင္စၿပဳၿပီ။
ရထားဆိုက္ဆိုက္ၿခင္း ဘန္ဂလိုကိုေၿပး၊အထုပ္ေတြခ်ၿပီးေၿပးဆင္းလာၾကေပမဲ ့တလမ္းလံုးစိတ္ကူးယာဥ္ခဲ ့မိၾက
ေသာ ပင္လယ္ထဲ တေရြ ့ေရြ ့ထိုးဆိုက္ဆင္းေနသည္ ့ေနလံုးနီနီၾကီးကို မမွီေတာ ့၊မၿမင္ရေတာ ့ပါ။

အဖြဲ ့ကေတာ ့လုပ္ခ်င္ၿဖစ္ခ်င္တာေတြကို စကားေတြပြက္ေလာရိုက္တြတ္ထိုးဆူညံေနေအာင္ လက္ပံပင္ဇရက္က်
ေနသလို တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ညင္းခံုေနၾကေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ သူတို ့နားမွအသာေလး
ခြာ၍ ေရစပ္သို ့ေလွ်ာက္ဆင္းသြားမိေနပါသည္။
မဲေမွာင္ေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးႏွင္ ့ အံု ့မိႈင္း၍ အဆံုးအစမရွိေသာ ပင္လည္ၾကီးကို ဘြားကနဲ ၿမင္လိုက္ရကတဲ
က အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ အထပ္ထပ္မြန္းၾကပ္အနည္ထိုင္ေနေသာ ရင္တြင္းၿဖစ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ့ေရွ ့
တူရႈ ့ရွိ ပင္လည္ၾကီးအဆံုးမိုးကုတ္စက္ဝိုင္းၾကီးထဲသို ့ အသံႏွင္ ့အတူေအာ္ဟစ္ဖြင္ ့အန္ထုပ္လိုက္ၿခင္လို ့ပါ။
ဘယ္ေလာက္ပဲေအာ္ေအာ္.. ပင္လယ္သံတဝုန္းဝုန္း၊ေလတိုးသံတေဝါေဝါတို ့ၾကားထဲ တိုးမေပါက္ႏိူင္ပဲ ေပ်ာက္
ကြယ္လြင္ ့စင္ကုန္ေတာ ့သည္။

ေရစပ္ သဲၿပင္ေပၚမွာ အသာေလးပက္လက္လွန္အိပ္လိုက္မိရင္ပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိေသာမိုးေကာင္းကင္ၾကီးေပၚမွာ
ေလအဟုန္အတိုင္း တရိပ္ရိပ္ေၿပးေနသည္ ့ မီးခိုးေရာင္တိမ္ပါးပါးေလးေတြေနာက္တြင္ရွိေနသည္ ့စပါယ္ေတြၾကဲ
ထားသည္ႏွင္ ့တူေနၿပီး ေဖြးေဖြးလႈပ္လင္းလဲ ့ေနေသာၾကယ္ၿပင္ၾကီးကို ၿမင္ရပါေတာ ့သည္။
ထိုၾကယ္ၿပင္ၾကီးထဲမွာအလင္းဆံုး ေသာၾကာၾကယ္ႏွင္ ့တူသည္ ့ ၾကယ္ၾကီးတစ္လံုးကိုအထင္ရွားဆံုးၿမင္ရၿပန္သည္။
သဲမႈန္တို ့က ေလအဟုန္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ နားရြက္ေတြ၊ဆံစေတြ၊မ်က္ႏွာေတြကို အရွိန္ၿဖင္ ့ပြတ္တိုက္ေက်ာ္လႊား
ေနေသာေၾကာင္ ့ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားရမိေနသည္။ မ်က္လံုးတို ့မိွတ္မိေနေပမဲ ့ အလင္းလဲ ့ဆံုးၾကယ္ၾကီးကေတာ ့
မ်က္ဝန္းထဲအထိေရာက္ေနပါေတာ ့သည္။သံေယာဇဥ္ၾကယ္ပါလို ့။ ကြ်န္ေတာ ့တစ္ကိုယ္လံုး အဲဒီသဲထဲနစ္ဝင္သြား
ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု။

ကြ်န္ေတာ္ ေရးေနရင္းက စိတ္ကူးယဥ္ေနတာေလးကုန္သြား၍ ေဖးဘရိတ္ထဲရွိ Democratic voice of burma
သို ့ ေမာက္(စ)ေလးကိုတင္လိုက္မိသည္။ ဦးေႏွာက္ေဆးသည္ ့သေဘာ၊ခဏနားသည္ ့သေဘာပါ။
အား..လားလား... သတင္းတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္လိုက္မိပါသည္။ထိုသတင္းကိုဖတ္ေနရင္း လက္တစ္ဖက္ကေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္၊တစ္ဖက္က ဆရာမပုလင္းဖင္လႈဒါန္းထားေသာ အုန္းသီးပါမုန္ ့တစ္လံုးကို ပလုပ္ပေလာင္း ဝါးမ်ိဳေနမိ၏
ဝါးရင္းဝါးေနရင္းႏွင္ ့ပင္ ဝါး၍မရေသးေသာရွည္ေမ်ာေမ်ာအစတစ္စကို လွ်ာၿဖင္ ့စမ္းသပ္ထိုးထုပ္လိုက္မိပါေတာ ့
သည္။ မ်က္မွန္ၾကိဳးစေလးပါ။ခါတိုင္းဂုတ္ေပၚမွာခ်ိတ္ထားတတ္ေပမဲ ့ ဒီတစ္ခါေတာ ့ေရးခ်င္ေဇာေလးေရွ ့ေရာက္
ေနလြန္း၍ မ်က္မွန္ၾကိဳးတန္းလန္းခ်ၿပီးတတ္ထားမိၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
အေလာတၾကီးဖတ္လိုက္မိသည္ ့သတင္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာင္ခ်လိုက္သည္ ့သတင္းပါ။
ၾကားၾကားၿခင္းက ငါးႏွစ္ပါ။ စဥ္းစားၾကည္ ့ၾကပါဗ်ာ...။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုးအိမ္ထဲမွာပဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေနခဲ ့ရတာ။
အမႈအသစ္ေလးၿဖစ္လို ့အၿပင္ထြက္ရၿပီး ေလကေလးရႈဖို ့ရွိေသး။ ေနာက္ထပ္၊ေနာက္ထပ္တဲ ့..။
ကြ်န္ေတာ္လဲ ဖတ္ရင္းနဲ ့တင္းလာလို ့ အမကီဆီ လွန္းေရးၿဖစ္ေတာ ့တယ္။ဒီအေၾကာင္းကို။ သတင္းေတြကမရပ္
ေသးဘူး။ဆက္ခါ၊ဆက္ခါပါပဲ။ေနာက္သံုးႏွစ္၊ ေနာက္တႏွစ္ခြဲတဲ ့။ေနာက္ဆံုးပ်ားရည္နဲ ့ဝမ္းခ်လိုက္တာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္
သမီးမို ့ပါတဲ ့။ အခုမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုထည္ ့ေၿပာရေကာင္းမွန္းသိေတာ ့တယ္လို ့။

ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘဝက ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းကိုေကာင္းေကာင္းမွီခဲ ့ပါတယ္။ေနတာက ရန္ကင္းဆို
ေတာ ့ သမိုင္းဝင္လာေတာ ့မဲ ့တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းနဲ ့က အနီးေလးပါ။မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ။ ရန္ကင္းလမ္းမၾကီး
တေလွ်ာက္ အ.ထ.က(၁)ေက်ာင္းဖက္က တရြ ့ေရြ ့ခ်ီတက္လာေနတဲ ့လူထုၾကီးကို ေငးၾကည္ ့ေနတံုးမွာပဲ အဲဒီလူ
ထုစစ္ေၾကာင္းထဲမွာ ဟိုင္းလတ္ကားတစ္စီးပါလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ ့အရြယ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြပါဗ်ာ။
ေနကလဲခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူလို ့။ေက်ာင္းသားၿခင္းဆိုေတာ ့ အနားကပ္သြားမိတယ္။ကားအမိုး ဝက္ၿခံထဲမွာဗ်ာ....
ရင္ဘတ္ပြင္ ့ေနတဲ ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေပြ ့လာတာေလ။ သူတို ့လဲ
ေသြးေတြ ေပေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ေစ ့ထဲမႈန္ဝါးသြားတယ္။ ရပ္ၾကည္ ့ေနတဲ ့ပရိတ္သတ္ၾကီးထဲကလည္း
အသံမ်ိဳးစံုေအာ္ဟစ္ေနတံုး ကြ်န္ေတာ္ကားေပၚၿဗဳန္းကနဲခုန္တက္လိုက္မိေတာ ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား
ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ပါလာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကလည္းအမ်ားၾကီးပဲဗ်ာ..ထြက္လိုက္လာၾကတာ။လမ္းေၾကာင္းက အေမစုရွိ
ေနတဲ ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဆီကိုေလ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆီမွာ လက္ဗလာနဲ ့ရင္ထဲကဆႏၵေလးေတြပဲပါတယ္ေလ။
ကားေခါင္မိုးထိပ္မွာသမဂၢအလံ တလူလူလႊင္ ့ကိုင္လာတာ ဦးပဇင္းဖိုးတုတ္ပါ။( ငယ္ဘဝထဲမွာေရးဘူးတယ္)

တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းထဲေရာက္ေတာ ့ အေမစုကအိမ္ေရွ ့ကစတိတ္စဥ္ေပၚမွာ၊သူတြင္တြင္ေၿပာေနတာကေတာ ့
စည္းကမ္းရွိၾကဖို ့၊အၾကမ္းမဖက္ၾကဖို ့၊ညီညြတ္ၾကဖို ့ေတြပါ။လံုထိမ္းနဲ ့တပ္ေတြကေတာ ့ လူထုၾကီးရဲ ့ဟိုးေနာက္
ေတြမွာ ပတ္ခ်ာလည္ဝိုင္းထားၿပီးၿပီ။ အဲဒီေန ့က ပြဲထိန္းခဲ ့တာ အေမစုပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵၿပၾကပါတဲ ့။စည္းကမ္း
ရွိၿပီး ညီညြတ္ၾကရင္အရာရာကိုေအာင္ၿမင္ပါလိမ္ ့မယ္တဲ ့၊ အဲဒီေန ့ကထပ္မံပစ္ခတ္မႈမၿဖစ္ခဲ ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
ကိုလည္းမပစ္ပါ။ အေမစုကိုလည္းမပစ္ခဲ ့ပါ။

အဲဒီလို လူထုကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ ့စည္းကမ္းရွိရွိ ညီညီညြတ္ညြတ္ၿဖစ္ေအာင္ ဦးေဆာင္လမ္းၿပခဲ ့တဲ ့အေမစု
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေတာ ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုးအၿပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လႈပ္ရွားေနထိုင္ခြင္ ့ရေနခဲ ့ေပမဲ ့
သူကေတာ ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ဘဝတစ္ခုရဲ ့တန္ဘိုးရွိလြန္းေသာ ေနာင္ဘယ္ေတာ ့မွမရႏိူင္ေတာ ့တဲ ့သူ ့
ဘဝရဲ ့အခ်ိန္ေတြ သူထူေထာင္ထားခဲ ့တဲ ့ သူခ်စ္ခဲ ့တဲ ့သူ ့မိသားစုကိုပါပစ္ၿပီးေတာ ့လူထုအတြက္၊သူ ့အေဖခ်စ္
ခဲ ့တဲ ့ၿမန္မာၿပည္အတြက္ အမွန္တရားတစ္ခုအတြက္ အရုိးေၾကေၾကအေရခန္းခန္းေပးဆပ္ေနလ်က္ပါလို ့။
ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုအတြက္နဲ ့ စြန္ ့လႊတ္စြန္ ့စားေနတဲ ့ၿမင္ ့ၿမတ္ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ေလ..။ အေမစုက ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿမန္မာတၿပည္ထဲမဟုတ္၊တစ္ကမၻာလံုးကကို စံထားရမဲ ့
ဒီမိုကေရစီရဲ ့ၿပရုပ္တစ္ခုပါလို ့။ က်န္ေနေသးေသာ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းသာသာ သာရွိေတာ ့ေသာ အန္လယ္ဒီ
အဖြဲ ့ဝင္ေတြ၊ ေထာင္ေတြထဲကို တန္းစီဝင္ေနတဲ ့ ႏိူင္ငံေရးသမားေတြ အားလံုးကို ပထမတံုးက ကြ်န္ေတာ္ေရး
ေတာ ့မဲ ့ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းေလးထဲက ၾကယ္ေတြနဲ ့ႏိူင္းၿပီးဂုဏ္ၿပဳခ်င္လာပါတယ္။

ၾကယ္ဆိုတာက ဟိုး...အၿမင္ ့မွာပဲစံၾကတာေလ။ အေမစုကို ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲက အလင္းဆံုးၾကယ္အၿဖစ္၊ က်န္
တဲ ့အေမစုရဲ ့ အာဇာနီ ေရာင္းရင္းေတြအားလံုးကို အရံၾကယ္ေလးေတြအၿဖစ္ ေကာင္းကင္မွာပဲဘယ္ေတာ ့မွ
မေၾကြေတာ ့စတန္း စံထားကိုးကြယ္ ဂုဏ္ၿပဳေနခ်င္ေတာ ့တယ္ဗ်ာ..။ ဝါသနာရွင္မ်ားေရာ... ဘယ္လိုပါလဲလို ့။


( ေရးခ်င္ခဲ ့တာက သံေယာဇဥ္ အေၿခခံ ဇာတ္လမ္း၊ေရးၿဖစ္ခဲ ့တာက အေမစု အတြက္ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္
လွဲလွဲဂုဏ္ၿပဳလိုက္မိတဲ ့ ေဆာင္းပါးဆန္ဆန္စာစုေလးပါ။ )
...............................................................................................................................................
(ၿပီးပါၿပီ)

9 comments:

အေနာ္ said...

ၾကယ္စင္အစုအေဝးကုိ လာေရာက္ ဂါရဝျပဳသြားပါတယ္ အကုိ
စြန္႔လႊတ္စြန္႕စားရဲတဲ့သူေတြဟာ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကယ္စင္ေတြအျဖစ္ အၿမဲလင္းလက္ေနမွာပါ

kiki said...

အေမာ ဘယ္လိုေျဖရမယ္ ထက္ ၊အဆေပါင္း တသန္းေလာက္ ေမာသြားပါတယ္ ကိုအျဖဴေလးေရ ..
ေရးတဲ့ သူေတြ သာ လက္ေညာင္း ၊ ဇရာေတြေထာင္း ၊ မ်က္မွန္ေတြေတာင္ တပ္ရ ။ မ်က္မွန္ၾကိဳးစေလး ပါးစပ္ထဲဝင္သြားတာေတာင္ သတိမျပဳ လိုက္ မိရေအာင္ကို ခံစားေနရ ခ်ိန္မွာ ဒီ ဘီလူးသဘက္ဘိုးေအေတြက ဘယ္လို ေနၾကမယ္ မသိ ...သူတို ့ခမ်ာ သနားစရာေတြပါ ။
ေၾကာက္ေတာ့လည္း ေၾကာက္ေနရရွာတာပါ ..
ကိုယ့္ ေက်ာ ကိုယ္မလံုၾကဘူးေလ ။
ဆင္ျဖဴ မ်က္ႏွာ ဆင္မဲေတြ ဘယ္ၾကည့္ရဲ ပါ့ မလည္း ။
ဆုတ္လည္းစူး စားလည္းရူး ...

၁၈ လဆိုတာ ၆၅ နွစ္နဲ့ စာရင္ေလ ... သိလား ...ခဏေလးပါ .. ( တမင္ေျပာတာ )။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

သေဘာတူပါတယ္(ၾကယ္ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းတာကို ေျပာတာပါ
၁၈ လကို တူတာမဟုတ္ပါ)
မတရားလုပ္ဘို႔အတြက္ ေမြးလာတဲ့ေကာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာရင္ သက္တမ္းသာကုန္သြားမယ္
ေျပာလို႔ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...။

သုေျဒၷ said...

ေျပာမဆံုးေပါင္...ေတာသုံးေထာင္...ေကာင္းတဲ ့သတင္းေတာ ့ဘယ္ဟုတ္မလဲ....သူတို ့ေတြကတကယ္ ့..အနိႈင္းမဲ ့ေတြဗ်ာ...(ေအာက္တန္းက်တဲ့ ေနရာကိုေျပာ၏)ေတာ္ျပီေရးခ်င္ေတာ ့ဘူး..ေ၇းလ်ွင္လည္းဆံုးမည္မဟုတ္.သို ့ေသာ္.....က်ေနာ္တို ့ေလးစားခ်စ္ျမတ္နူးိေသာမိခင္...ျကယ္စင္သည္ကား..ထာ၀စဥ္လင္းလက ္ ္ေတာက္ပ ေနဦးမည္ဟုရဲရဲျကီးယံုျကည္လ်ွက္..............မိခင္က်မၼာရြွင္လန္းေစေျကာင္းဆုမြန္ေတာင္းလ်ွက္.......

ေျခလွမ္းသစ္ said...

ကိုအျဖဴေလးေရ ..... ယခုလို တန္ဖိုးထားထိုက္သူကို တန္ဖိုးထားျခင္းဟာ မဂၤလာတပါးပဲ .... အေမစုဟာ ျမန္မာျပည္အတြက္ အလင္းဆံုးၾကယ္အႀကီးႀကီးတလံုးပါ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက က်န္တဲ့ၾကယ္ကေလးေတြပါဆိုတာကို သေဘာတူပါတယ္ ... လူမႈေရးလုပ္တယ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာသာေရးလုပ္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ ...

Unknown said...

မဂၤလာပါ...

အျဖဴေလး...

အလင္းလက္ဆုံးၾကယ္အျဖစ္....
အေတာက္ပဆုံး ၾကယ္အျဖစ္....
တင္စားေဖာ္ျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ...

ေပးဆပ္ခဲ့ၾကေသာ...
ေပးဆပ္ေနဆဲျဖစ္ၾကေသာ သူေတြအားလုံးကုိ
အထူးေလးစားဂုဏ္ယူပါတယ္....

အေတာက္ပဆုံးေန႔ရက္ေတြ ေရႊေရာင္ အနာဂတ္ေတြ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာေတာ့မွာပါ....

ခင္တဲ့
ျပည့္စုံ (ေ၀ါသားေလး)

ညီမငယ္..ဂ်စ္ said...

စာအေရးေကာင္းလာပါတယ္ ။အားေပးလွ်က္...ပါ ။

ပထမေတာ့ ေပ်ာ္စရာလာေတာ့မယ္ထင္တာ
အားလံုးဖတ္ၿပီးမွ ေမာသြားရတယ္ ။

ၾကယ္ဆိုတာက ဟိုး...အၿမင္ ့မွာပဲစံၾကတာေလ။
အလင္းဆံုးၾကယ္နဲ႔ တင္စားထားတာ လွတယ္....။

ခ်စ္တဲ့
ညီမငယ္ဂ်စ္

Unknown said...

ဒါပဲေလ.....ေလာကဆိုတာ
မညီတာရယ္ မမွ်တတာရယ္ ကခက္မ်ားမ်ား

တကယ္ေတာ့ အဓိကက်တာက .....
စာႀကီးပဲေရးမေနနဲ႔ အနားေလးဘာေလးယူအံုး

Unknown said...

Just kidding
he he