Monday, September 28, 2009

သိလား ? ( ၁ )

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာေတာ ့ ရာသီဥတုက သိသိသာသာ ေၿပာင္းလဲလာပါသည္။ ကားေရွ ႔ေလကာမွန္မွလွန္းၿမင္ေနရ
သည္ ့ အထပ္ထပ္ေသာေတာင္ထြတ္တို ့ေပၚတြင္ အုန္ ့မိႈင္းေနေသာ အလိပ္လိပ္ေသာတိမ္ဆိုင္တိမ္ခဲတို ့ပြတ္တိုက္
ေရြ ႔လ်ားေနသည္ကို လွန္းၿမင္ေနရၿပီး မိုးေငြ ့ပါေသာ ေလေၿပတို ့ေဆာ္ေသြးေနၿပန္ေသာေၾကာင္ ့ ကားလမ္းေဘး
ႏွစ္ဖက္ရွိ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္တို ့ပါ ေလယူရာအတိုင္း ဘယ္ညာရိမ္းႏြဲ ့လို ့ေနပါေတာ ့သည္။
ယၡဳရက္ပိုင္းအတြင္း စ ထားမိေသာစာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရသေလာက္ေလးေရးၾကည္ ့လိုက္၊ခဏေလးသိမ္းထားလိုက္
ႏွင္ ့ အဆံုးသတ္သို ့မေရာက္ႏိူင္ခဲ ့သည္မွာ ၾကာခဲ ့ေပၿပီ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အစရွိခဲ ့လွ်င္ေတာ ့ အဆံုးတစ္ခုကိုေတာ ့
ေရာက္ေအာင္ေတာ ့သြားရေပေတာ ့မည္ေလ။ ဒီေန ့ အလုပ္ကၿပန္လွ်င္ေတာ ့ ထိုအစေလးကို အဆံုးသတ္ေတာ ့
မည္ဟု စိတ္ပိုင္းၿဖတ္ၿပီး ကားေဘးမွန္ကို ကၿပာဆြဲခ်လိုက္ရင္း မိုးေငြ႔တို ့ေရာၿပြန္းေနေသာ ေလၿပင္းရနံ႔ကို
ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ၿပည္ ့က်ပ္သြားေအာင္ ရိႈက္သြင္းလိုက္မိပါေတာ ့သည္။

" အခ်ိန္ " တဲ ့။ သိ ရဲ ႔ လားဗ်ာ..။ ကာလတစ္ခု၊အပိုင္းအၿခားတစ္ခုကို သတ္မွတ္ပိုင္းၿခားထားၾကတာေလ..။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိူင္မဲ ့ ကာလတစ္ခုကို မမွန္းဆႏိူင္တာေၾကာင္ ့ ေရာက္ရွိေနတဲ ့ အရြယ္
နဲ ့ မွန္းၾကည္ ့ ၿပီးေတာ ့ ဘဝရဲ ႔အခ်ိန္တဝက္၊သံုးပံုတစ္ပံု၊ႏွစ္ပံုဆိုပါေတာ ့ဗ်ာ..။ဘဝရဲ ႔ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္မၿပည္ ့
ၿပန္မၿဖည္ ့ႏိူင္ေတာ ့တဲ ့ အခ်ိန္ေတြကို သံုးစြဲ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီးၿပီေလ။
ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ ့ရတဲ ့ ငယ္ဘဝေလးအစိတ္အပိုင္းေလးေတြကို ၿပန္ေၿပာင္းေတြးၾကည္ ့မိလိုက္တိုင္း အရာရာ
အားလံုးတို ့ဟာလဲ မေန ့တေန ့ကလိုပဲၿဖစ္ေနတာ ေတြ ့ေနရၿပန္တယ္။ ၿမင္ကြင္းတို ့ပံုရိပ္တို ့က လတ္လတ္
ဆတ္ဆတ္ေလးေတြဆိုေတာ ့... အခ်ိန္ရဲ ့သေဘာကိုက ၿမန္လြန္းတဲ ့၊တိုေတာင္းလြန္းတဲ ့သေဘာေပါ ့ေလ။
ၿမန္လြန္းပါတယ္ဆိုတဲ ့အေၿဖကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲပဲ ၾကိဳးစားၿပီးမွ လကၡံခဲ ့ရတာပါ။
ခဏ၊ခဏေလးေတြနဲ ့ပဲ စဥ္စက္မၿပတ္တန္း ဖြဲ ့စည္းထားလို ့ အၾကာၾကီးပဲလို ့ထင္ၿပီး၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုပဲ ဆုပ္
ကိုင္တြယ္တာခင္မင္ေနခဲ ့တာကိုးလို ့။ဘယ္ေတာ ့မွ မကုန္ဆံုးႏိူင္ေတာ ့ပါဘူးလို ့ ေမ ့ေမ ့ေလ်ာ ့ေလ်ာ ့နဲ ့ပဲ
ၿဖတ္သန္းေနခဲ ့မိတဲ ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ.... ငါ ဘာေတြ စုေစာင္းထားမိၿပီလဲ၊ စီးပြားေတြလား၊ အဆင္ ့အတန္းေတြ
လား၊အသိုင္းအဝိုင္းေတြလား၊ပညာဗဟုသုတေတြလား၊သံေယာဇဥ္ေတြလား... ဆိုတဲ ့၊ လား .. ေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ပဲ
ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ ့မိပါတယ္။
ေသၿခာလြန္းတဲ ့ အေၿဖတစ္ခုကို မေတြ ့ရေပမဲ ့၊ေရရာသလိုလိုရွိတဲ ့ အေၿဖတစ္ခုကေတာ ့ အမ်ားဆံုးစုေစာင္း
မိခဲ ့တာက သံေယာဇဥ္ေတြပါလို ့။ ပတ္သက္မိခဲ ့သမွ်ေသာဝန္းက်င္အားလံုးကို မလြတ္တန္းဆုပ္ကိုင္မိၿပီး
တြယ္တာေနခဲ ့မိတာေလ။ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ ့ စြန္ ့ခြာသြားၿပီးတဲ ့ အရိပ္ေတြကို၊ တသသနဲ ့ၿဖစ္ေနတတ္သလို၊အနား
မွာေလာေလာဆယ္ရွိေနေသးတဲ ့ အရိပ္ေတြကိုလည္း အေရာင္ေရာင္အကန္းကန္းနဲ ့ ဆြဲမိဆြဲရာဆြဲေနတဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေတြ ့ရၿပန္တယ္။ ရွိေနေသးတဲ ့ငါ ့လိုပဲ... သူတို ့လဲရွိေနအံုးမဲ ့သေဘာလို ့ပဲ မ်က္ေစ ့တို ့စံုမိွတ္
ၿပီးအတင္းယံုၾကည္ေနမိၿပန္တယ္။
ေရွ ႔ကသြားခဲ ့ၿပီးေသာသူတို ့ရဲ ႔ ေအာင္ၿမင္မႈ၊က်ဆံုးမႈေတြ၊ထားခဲ ့ရစ္ပတ္ဖြဲ ့ေႏွာင္ခဲ ့ၾကတဲ ့ သံေယာဇဥ္ေပါင္း
စံုတို ့ကလဲ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ၿဖတ္သန္းေနရေသးတဲ ့ အခ်ိန္ေကာင္းကင္ရံေတြမွာ အရိပ္ေတြ၊အရွိန္ေတြ
အၿဖစ္နဲ ့ပဲ တၿဖည္းၿဖည္းေဖ်ာ ့ေတာ ့ေပ်ာက္ကြယ္ဘို ့ တာဆူေနၾကၿပန္ပါတယ္။

ၿပီးဆံုးက်န္ခဲ ့တဲ ့ အခ်ိန္ေတြေတာင္... ဒီေလာက္ၿမန္ခဲ ့ၾကရင္... ေနာက္.. က်န္ေနအံုးမဲ ့အခ်ိန္ေတြေရာလို ့..
ၿမန္ေနအံုးမွာပဲမဟုတ္လား..။ စကၠန္ ့နဲ ့အမွ် ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ ့အခ်ိန္နဲ ့အတူ ေနာက္ထပ္ေပ်ာက္ဆံုးမဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ႔ အရိပ္တစ္ခုကေတာ ့ တစ္ခန္း ထဲအတူေန ကိုေညာင္ရမ္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုထားခဲ ့ၿပီး သူ
ၿပန္ေတာ ့မယ္ဆိုတာပါပဲေလ။သူကေတာ ့ သူ ့အဝိုင္းကို သူခပ္ေသးေသးပဲဝိုင္းၿပီး ခရီးတစ္ခုကို အဆံုးသတ္
ေတာ ့မွာ ပါ ေလ။ အခ်ိန္က အရာရာကို ေၿပာင္းလဲေစႏိူင္တယ္ ဆိုသလိုပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကေရာတဲ ့... ၊ ငါဝိုင္းထားမိတဲ ့အဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကီးေနမိၿပီလဲ..၊ဝိုင္းထားသေလာက္ေရာ
ဆက္ၿပီး ေၿပးႏိူင္ပါအံုးမလား..လို ့ ယံုၾကည္မႈအားနည္းစြာပဲ ေဆာ္ေၾကာမိပါတယ္။လူဆိုတာ ကိုယ္ဝိုင္းမိတဲ ့
အဝိုင္းရွိသေလာက္ေတာ ့ မရပ္မနားေၿပးေနၾကရစၿမဲမို ့ပါ။ မေသခ်ာပဲအၿမဲလွ်င္ၿမန္စြာပဲ ေၿပာင္းလဲကုန္ဆံုး
ေနလြန္းတဲ ့ အခ်ိန္ေတြကိုလဲ မဝံ႔ မရဲ ၿဖစ္လာခဲ ့မိၿပန္ပါတယ္။

လူဆိုတာ..အၿမဲတစ္ေယာက္ထဲပါ...တဲ ့။ ဆရာမ ပုလင္းဖင္နဲ ့ အၿမဲေၿပာေနတဲ ့ စကားတစ္ခြန္းပါ။အသိုင္း
အဝိုင္းရွိသူေတြေရာ၊မရွိသူေတြေရာ ဆံုစည္းလိုက္ရတံုးခဏေတာ ့ ေရာင္စံု သံေရာဇဥ္တို ့နဲ ့ လိမ္းၾကံရစ္ပတ္
မိၾကေပမဲ ့.. အခ်ိန္တစ္ခုခု ေရာက္လာတဲ ့အခါမွာေတာ ့ ကိုယ္ ့ခရီးကိုယ္သြားခဲ ့ၾကရတာပဲမဟုတ္လားလို ့။

ရခြင္ ့ေလး၊ပိုင္ဆိုင္ခြင္ ့ေလးရွိခဲ ့ရင္လဲ ရေနတံုးေလးမွာ အၾကာၾကီးလို ့ထင္ရတဲ ့ခဏေလးပဲ ပိုင္လိုက္ၾကမွာ။

အဲဒီေတာ ့ မၾကာခင္ လွ်င္ၿမန္စြာပဲ ထပ္ၿပီးကုန္ဆံုးသြားအံုးမဲ ့ အခ်ိန္ေတြ မွာလဲ ငါဘာေတြထပ္ၿပီးစုေစာင္း
ရမယ္ဆိုတာ ကိုေရာသိလားလို ့ ယိုယ္ ့ကိုယ္ကိုေမးေနမိပါတယ္။

...........................................................................................................................................
( ဆက္ရန္ )

12 comments:

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဒါဟာ ဘ၀ ပါပဲ။

နာက်င္ရေတြမ်ားလို႔ ရင္ဘတ္ေတြလည္း ထံုေနခဲ့ပါျပီ။

ဘယ္သူ စ ခြဲမလဲ ဘယ္သူ အနိင္နဲ႔ ပိုင္းသြားမလဲ

ေသခ်ာတာေတာ့ ခံစားရမွာေတြက အတူတူပါပဲေလ။

တကယ္ေတာ့ ၀မ္းနည္းနာက်င္မႈ အတိုင္းအတာက

ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ အရာေပၚမွာ ကိုယ္ စူးနစ္ထားတဲ့ တန္ဖိုး

ပမာဏ ပါပဲ။

သံေယာဇဥ္ေတြ အျမစ္တြယ္ရင္ တြယ္သေလာက္

ခံစား နာက်င္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။

kiki said...

အခ်ိန္ နဲ ့ ဒီေရ ..
လူကိုမေစာင့္ ..
ဒါေပမဲ့ ဒီေရ ရဲ ့ အတက္ အက် ကို အခ်ိန္နဲ့ မွန္းျပီး ခ်င့္ခ်ိန္ ..လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို့ရေသးတယ္
ကုန္ဆံုးသြားတဲ ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရနူိင္ေတာ့ဘူး ေနာ္ ။။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ၾကရတာ ပဲ ..
( ကိုယ့္ဘဝ လာရာလမ္း ျပန္ၾကရမွာ ေလ ။ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ မွာ ေနာင္လာမဲ့အခ်ိန္ .ဘဝ ေတြအတြက္ လုပ္ၾကရ အံုးမွာ ပါ )
အခ်ိန္ မေႏွာင္းေသးဘူး ကို အျဖဴေလးေရ...

လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ..
( ကားခ ေတြေဈးၾကီးလို့ )

jr.လြင္ဦး said...

ဟုတ္ပါတယ္။
လူဆိုတာအျမဲ တစ္ေယာက္တည္းပါ ဆိုတာကို
လက္ခံထားတာ နည္းနည္းၾကာခဲ့ျပီ။
း)

thawzin said...

ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ေပါ့ လူေတြရဲ႕စိတ္သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေျပာင္းလဲေနတာ ကုသုိလ္ရယ္ အကုသုိလ္ရယ္ ၂မ်ဳိးပဲဗ် ဘယ္ဟာေတြက အျဖစ္မ်ားသလဲ မိမိကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအကုသုိလ္ ေကာင္ၾကိး အလား ထင္မိတယ္ဗ်ာ။ အကုသိုလ္ေတြက ၁၀ ပုံ ပုံရင္ ၉၉.၉၉% ရာခုိင္ႏႈန္းျဖစ္ေနလိုပဲေနာ္... ဒါေတြ ေတြးျပီး ပူပန္ေသာကေရာက္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး ... ယူသင္တ့ဲ အတုယူျပီး ပယ္သင့္တဲ့အရာေတြ ပယ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ေနျပီးဆုိတာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္က ေျပာေနပါတယ္။ ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀ ဆုိ ငါတုိ႔မရွိေတာ့ဘူး လို႔ေတြးမိလိုက္တုိင္း ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္ဆုိတာေလာက္ ခဏေလးလို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါဆုိ ေနာင္အႏွစ္၂၀က ဘယ္ေလာက္တုိေတာင္းလိုက္မလဲ။ အေတြးေလးေတြးမိဖုိ႔ သတိေပးေနသလိုခံစားရတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးကို အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္ဗ်ာ။ ဂ်ီေမးလ္ ထားခဲ့ေတာ့ အပ္လုိက္မယ္ေနာ္...။ လင့္လဲ ခ်ိတ္လိုက္ပါ့မယ္ ညက်မွ အခုေတာ့ ေက်ာင္းကို ျပန္ဒုိးရအုံးမယ္ဗ်ာ။ ထမင္းစားအျပန္ ၀င္ဖတ္မန္႔သြားပါတယ္ အကိုေရ ေက်းဇူးပါ

အေနာ္ said...

သံေယာဇဥ္ေတြက အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးေလ တစ္ရစ္တုိးပတ္လာေလပါပဲ တကယ္ေတာ့ ျဖတ္ခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးေပမဲ့ အဲ့ဒီသံေယာဇဥ္ႀကဳိးေတြ အခ်ည္ေႏွာင္ခံၾက အရစ္ပတ္ခံၾက အသက္ရႈမဝလုိ႔ ခနေလာက္ေလးေတာင္ ေျဖေလ်ာ့ဖုိ႔ ခက္လာၾကတယ္
ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီသံေယာဇဥ္ႀကဳိးေတြကို ရုန္းေႏွာင္ပီး ေျဖေလ်ာ့ခဲ့ရတာပါပဲ....
အကုိေညာင္ရမ္း ျပန္ေတာ့မယ္ေျပာလုိ႔ အကုိ အျဖဴေလးနဲ႔ ထပ္တူ ဝမ္းနည္းမိတယ္
သံေယာဇဥ္ သံေယာဇဥ္
အခု ေလးျဖဴရဲ႕ သံေယာဇဥ္သီခ်င္းကုိ နားေထာင္ေနမိတယ္
အခုတေလာကလဲ မုိးက ကုန္ခါနီးမုိ႔လုိ႔လား ေစြေနတာနဲ႔ ရင္ထဲလဲ သိပ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတယ္ :'(

လင္းၾကယ္ျဖဴ said...

ဟုတ္ပါတယ္...
အသက္ၾကီးလာမွ အခ်ိန္ေတြက အကုန္သိပ္ျမန္ေနသလိုပဲ
ခံစားရတယ္...
အမွန္တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြက သိပ္ျမန္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး...
အျဖစ္အပ်က္အေတြက တအားမ်ားေနတာပါ...
သံေယာဇဥ္ေတြ..ခံစားခ်က္ေတြကလည္းမ်ားမွမ်ား..
သတိတရားနဲ႕ အသိတရားနဲ႕ ထိန္းေနရပါတယ္..

ေပ်ာ္ပါေစခင္ဗ်ာ..
ေလးစားစြာ

ေျခလွမ္းသစ္ said...

အမွန္ေတြပါပဲဗ်ာ အခ်ိန္ေတြဟာ အသက္အ႐ြယ္ ရလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ကုန္ဆံုးမႈေတြက ျမန္ဆန္လြန္း ေနတယ္ ... လူဆိုတာဟာလည္း ေမြးလာကတည္းက တေယာက္တည္း ... လက္ရွိလည္း တေယာက္တည္းပါပဲ .... ေနာက္လည္း တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနအံုးမွာပါပဲ ....

ၾကယ္ကေလးခ်စ္သူ said...

က်ေနာ္ေရာက္တယ္ဗ် ၊ ဘာမန္႕ ရမွန္းမသိလို႕ ျပန္သြားတာ ခဏခဏဘဲ။ ေရးထားတာ သိပ္ျမင့္လြန္းေတာ့ေလ။ ဟဲ

Anonymous said...

သိပါျပီ။ တရားေဟာေနတာမဟုတ္လား

WinniePoohGallery

ဧပရယ္၈၄၇၇ said...

အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါ ကုန္ေလာ႔..................။
သာဓု သာဓု သာဓု

ဧပရယ္၈၄၇၇ said...

ယခုလို "သိလား" ဆုိတဲ႔ တရားကိုေဟာျပီးသကာလ ေနာက္ထပ္ ေဟာရန္ က်န္ရွိေနေသာ တရားေတြကေတာ႔ " မေက်နပ္ဘူး" " အေဝးဆံုး" ႏွင္႔ "ေရႊလည္တိုင္ " ဆိုတဲ႔ တရားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။

Beauty Studio USA Branded Store said...

ရပိုင္ခြင့္ေလးေတြရေနတုန္း ခဏတာေလးပဲ ဘဝဆိုတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာဗ်ာ။ဘကုန္းနဲ႔စျပီး ဝလံုးနဲ႔ဆံုးတဲ့ ဘဝ အတံုးသတ္ေတြ ဘာျဖစ္မယ္မွန္းေတာင္ မေရရာခ်င္ေတာ့ဘူး။ေလးေလးနက္နက္အေတြေလးေတြပါပဲဗ်ာ။ ၂ကိုဆက္လိုက္ဦးမယ္။