Thursday, March 17, 2011

ပတ္(စ)ပို ့ဝယ္ရင္း အိမ္ၿပန္ခဲ ့ရၿခင္း ( ၂ )


ဟိုစဥ္တံုးကေတာ ့ ဝတၳဳေတြကို လက္လွန္းမွီသေလာက္ ဖတ္ေနၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။ ၾကာလာေတာ ့လည္း
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္ ့လက္လွမ္းမမွီေတာ ့ေလာက္ေအာင္ ဝတၳဳေတြက ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ေဝးကြာေနခဲ ့
ရပါေတာ ့သည္။ အလွမ္းမမွီေတာ ့ေသာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို ့တြင္ ၿမန္မာ ့ရုပ္ရွင္တို ့ကဲ ့သို ့ ဇတ္သိမ္းပိုင္းတို ့
ကို အလြယ္တကူခန္ ့မွန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တစ္ကားႏွင့္တစ္ကား ဆင္တူေနသကဲ ့သို ့ဖတ္မိ၊ ကိုင္မိလိုက္
ေသာ ဝတၳဳတို ့သည္လည္း တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ လွန္မိရံုမွ်ႏွင္ ့ ဘယ္လိုဇာတ္ေပါင္းေတာ ့မွာပဲ ဟု မွန္းဆလို ့ရလာ
ေနေတာ ့လည္း ဝတၳဳေတြကို ဖတ္ရမွာ ပ်င္းလာသလို၊ ဝတၳဳေတြကို ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာခိုင္းလိုက္သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရ
ပါေတာ ့သည္။

သည္ဝတၳဳေလးကေတာ ့ ကိုယ္က မရွာရပဲ မိတ္ေဆြ ကိုမြန္းေအာင္ေၾကာင္ ့ လက္ထဲ ေရာက္ခဲ ့ရၿပီး၊ အားတံု ႔
အားနာၿဖင့္ တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ လွန္ေနမိရင္းက လက္က မခ်မိေတာ ့ပဲ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို မွန္းဆလို ့ မရႏိုင္ေတာ ့
ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္ရကာ ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းသြားပါ ့မလဲ .. ဟူေသာ ေဇာတို ့ၿဖင့္ပဲ တစ္ထိုင္ထဲ အၿပီးဖတ္လိုက္
မိေသာ ဝတၳဳေလးပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူကေတာ ့ ယေန ့ဗမာၿပည္၏ TOP TEN စာရင္းဝင္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ ့ေပမယ္ ့ သူ ့ရဲ ႔ တကယ္ ့
အၿဖစ္အပ်က္ကိုပဲ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အၿဖစ္ ေရးသားခဲ ့ေလေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ကို “ ညိ ” ေစခဲ ့ေသာ ဝတၳဳ
ဆန္ေနသည္ ့ တကယ္ ့အၿဖစ္အပ်က္ပဲ ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။


ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးတို ့သည္လည္း ခဏတာေလးသာ ရေနခဲ ့ေသာ ဘဝစာမ်က္ႏွာတိ္ု ့တြင္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း
တို ့ကို ဘယ္လိုမွ မွန္းဆလို ့ မရႏိုင္သည္ ့ ဝတၳဳဆန္ေနေသာ တကယ္ ့အၿဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင္ ့ပဲ တလြင္ ့လြင္ ့
တေမ်ာေမ်ာ ၿဖတ္သန္းေနၾကရပါသည္ .... ဟု ။


“ တန္းစီးအသစ္က ရခိုင္ဗ်၊ ဘယ္လို လာဦးမလဲ မသိဘူး ”
ကိုတင္ေအးက ခပ္ေအးေအး ေၿပာရင္း၊ ပြတ္ခြ်န္းေဆးလိပ္ကို မီးညိွသည္။ ေဆးလိပ္ကိုလည္း ကမ္းေပး၏။
ေဆးသားႏွင္ ့ စကၠဴကို ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေရာလိပ္ရတာမ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ မလိပ္တတ္လွ်င္ ေသာက္ဖို ့မလြယ္။
“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ အစ္ကို ... တန္းစီးက ဆိုးလို ့လား။ ခပ္ေအးေအးသမား ထင္တယ္ ”
“ ခမင္ေတြနဲ ့ဆို ေအးလို ့မရဘူးဗ်။ ဒီေကာင္ေတြ အရမ္းေသာင္းက်န္းတယ္ ”
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းမွ ခမင္မ်ား( ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံသား )မ်ားကို ရည္စူး၍ ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္။ အၿပင္မွ ရဲက
လာေခၚလွ်င္ တစ္လမ္းတည္းသာ ရွိေသာ အခ်ဳပ္အေပါက္ဝသို ့ ထြက္ေသာလမ္းတြင္ ၿမန္မာမ်ားႏွင္ ့ခမင္မ်ား
အလုအယက္ ၿဖစ္ေနၾကသည္။

ေၿပာမယ္ဆိုလည္း ေၿပာစရာပင္။
မနက္ရွစ္နာရီ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း တံခါးဝႏွင္ ့ အနီးဆံုး ေနရာတြင္ အလုပ္လာေခၚမည္ ့သူကို တိုးေဝွ ႔ ေစာင္ ့ေန
ၾကသည္။ အၿပင္မွ လွမ္းေခၚေသာအခါ အခန္းတြင္းမွ က်န္သူမ်ားပါ ထိုအေပါက္ဝသို ့ တိုးသြားၾကၿပန္သည္။
အလုပ္ေစာင့္ခ်ိန္မွာလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေစာင္ ့ေနသည္မဟုတ္။ စကားေတြ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေၿပာဆိုေနၾကသည္။
အၿပင္ဘက္က တာဝန္က်ေသာ ရဲက နားညည္း၍ ေအာ္ေငါက္လွ်င္ မဆိုင္သူေတြပါ အခန္းထဲ ဝင္ေပးရသည္။
ၿပီးလွ်င္ ၿပန္တိုးေနၾကၿပန္ေရာ ...။

အလုပ္ ဘာေၾကာင္ ့ ထြက္လုပ္ခ်င္ၾကသနည္း။
အလုပ္မထြက္ရလွ်င္ ဝင္ေငြမရွိ၊ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းမစားရ၊ လက္ေဆာင္အဝတ္အစားမ်ား မရ၊
အလုပ္ ထြက္လုပ္ရသည္ ့အခါ ေခၚသြားေသာ ရဲက ၿဖစ္ေစ၊ ထိုရဲ၏ အသိုင္းအဝိုင္းက ၿဖစ္ေစ စားစရာ၊ ေဆးလိပ္
မုန္ ့ဖိုး၊ အဝတ္အစား စသည္ၿဖင္ ့ေပးကမ္းတတ္ၾကသည္။ မုန္ ့ဖိုးေပးသည္ကို စုထားပါက လႊတ္မည္ ့ရက္တြင္
ကားခ ေပးႏိုင္မည္။ အလုပ္ပင္ပန္းသည္ ့တိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္လုပ္ခ်င္ၾကသည္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ တစ္ေန
ကုန္ေနရသည္ထက္စာလွ်င္ အလုပ္ထြက္လုပ္ရသည္ကို ပိုေပ်ာ္ၾကသည္။ နဂိုကလည္း အလုပ္လုပ္ခ်င္၍ ခိုးဝင္
လာၾကသူေတြကိုး ....။

“ ကားခ ” ဆိုသည္မွာ အခ်ဳပ္မွ စာရင္းကိုင္ရဲ၏ စားေပါက္ထြင္ခ်က္သာ ၿဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ နယ္စပ္ပို ့ရန္
ရက္ေစ ့ေနသည္ ့တိုင္ မၾကာမတင္မွ ဝင္လာသူက ႏွစ္ရာ သံုးရာ ကားခေပးသၿဖင္ ့လူစားထိုး ေခၚသြားေလ ့ရွိ၏။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ကားခကို ေဆာင္ထားရသည္။

သံုးရက္ေၿမာက္ေန ့မွာေတာ ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေနသားက်သြားၿပီ။
ထားဝယ္၊ ၿမိတ္၊ ေကာ ့ေသာင္းဘက္မွ ရခိုင္၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ကရင္ စသည္ၿဖင္ ့လူမ်ိဳးေပါင္းစံုရွိသည္။ တစ္ဖက္ခန္းမွ
ခမင္မ်ား ရွိေန၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး စည္းလံုးေနၾကသည္။ ေန ့ခင္းဘက္မွ သန္းေခါင္ေက်ာ္အထိ က်ားကြက္
ေရႊ ႔သူေရႊ ႔၊ အလုပ္ထြက္လုပ္သူလုပ္၊ သီခ်င္းဆိုသူဆို၊ စကားေၿပာသူေၿပာၿဖင္ ့ အခ်ဳပ္ရက္မ်ားကို ၿဖတ္သန္းေန
ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က က်ားကြက္အဖြဲ ႔ ၿဖစ္သည္။
မနက္ ေန ့လည္ ညေန သံုးၾကိမ္ ပို ့လာေသာ ထမင္းဟင္းမွာ အခ်ဳပ္ထမင္းဟင္း ဆိုသည္ ့အတိုင္း၊ ထမင္းကနဲ
ဟင္းက က်ဲ၊ ဆီမပါ ့တပါ၊ အသားဆို ႏြဲ ႔ႏြဲ ႔ေလးသာ ၿဖစ္၏။ ဒါကိုပဲ ညည္းညည္းညဴညဴ စားၾကရင္း တစ္ေနကုန္
ရပါသည္။ သူတစ္ပါးႏိုင္ငံတြင္ ရိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပါလ်က္ တရားမဝင္ေနၾကသည္ ့ဥပေဒေၾကာင္ ့
အခ်ိန္လည္း ကုန္၊ လူလည္းပင္ပန္း၊ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ ၿဖစ္ရသည္။ ၿဖစ္ေပမယ္ ့လည္း ေနာင္တရ
သလားဆိုေတာ ့ မဟုတ္ၿပန္။

“ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္မွ ေၿပာၾကတာပါ ကိုေထြးရာ၊ အၿပင္ေရာက္ေတာ ့လည္း ေသာက္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ရံုသြား
လိုက္နဲ ့... ဘယ္သူမွ ေနာင္တ မရွိပါဘူး”
မွန္းမွန္းဆဆ ေၿပာေသာ ကိုတင္ေအး စကားၿဖစ္သည္။
“ ကိုတင္ေအးက ငါးဖမ္းေလွ လိုက္တာဆို ... ကိုက္ရဲ ႔လားဗ် ”
“ လုပ္ေနက်ဆိုေတာ ့ ဘာရယ္မဟုတ္ေတာ ့ဘူးဗ်ာ၊ ကိုက္တာ မကိုက္တာလည္း မေတြးေတာ ့ပါဘူး၊
ေထာင္ကဲ ေကာင္းတဲ ့ ေလွဆိုရင္ ေငြစုမိတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ ေထာင္ကဲ ေတြက်ေတာ ့ လိမ္တယ္ဗ် ”
သည္နယ္တစ္ဝိုက္မွာ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းသည္ အဓိကက်ေသာ လုပ္ငန္းၿဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့ကုန္းေပၚက
အလုပ္မ်ားကိုသာ ေရြးလုပ္သည္။ အမ်ားစုကေတာ ့ေရလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္သူမ်ားၿဖစ္ၾကသည္။
“ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ ့ ေၿခာက္လ ေလွလိုက္တာ အကိုက္ဆံုးပဲ။ သူေဌးလည္း မလိမ္တာမ်ားတယ္၊ ေလွ ကမ္းကို
ၿပန္ဝင္ရင္ လိမၼာတဲ ့သူအဖို ့ ဘတ္တစ္ေသာင္းေလာက္ေတာ ့ ေအာက္ထစ္က်န္တယ္။ ေလွလိုက္ေနရင္း
မက်န္းမာလို ့ နားရလည္း လုပ္ထားသေလာက္ရွင္းေပးတယ္။ ပိုစင္ ( အပိုေငြ ) လည္း ေပးတယ္ ”
“ ကိုတင္ေအး ေၿခာက္လေလွပဲ လိုက္တာလား ”
“ အရင္က လိုက္တာပါ ... အခုေတာ ့ လြယ္လြယ္နဲ ့ ေငြရတဲ ့ ဗံုးခြဲေလွပဲ လိုက္ေတာ ့တယ္ ”
သူ ့ အသက္မွာ သံုးဆယ္ ့ႏွစ္ႏွစ္ဟု သိရသည္။ သူ ့ဇာတိ ၿမိတ္ မွာ သားႏွင္ ့သမီး က်န္ခဲ ့သည္။ ေလွလိုက္သည္ ့
သက္တန္းမွာ ေလးႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ ့ၿပီ။ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမွာ ကိုတင္ေအး၏ မိရိုးဖလာလုပ္ငန္း ၿဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
“ ဇာတိရြာကိုေတာ ့ ၿပန္ခ်င္သားဗ်၊ ဒီတစ္ေခါက္ ၿပန္မယ္၊ ေရွ ႔တစ္ေခါက္ ၿပန္မယ္နဲ ့... အခု ေလးႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ ”
“ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီလိုပါပဲ၊ ထြက္လာတံုးက ငါးလ ေၿခာက္လ မွန္းထားတာ။ အခု.. ႏွစ္နဲ ့ခ်ီ ၾကာေနၿပီ ”
“ ဟာ .. ဒါဆို ကိုေထြးလည္း ၾကာၿပီပဲ။ ဘန္ေကာက္မွာ အဆင္ေၿပရဲ ႔လား ”
ကြ်န္ေတာ္က လူလြတ္ၿဖစ္၍ မေခြ်တာမိေၾကာင္း၊ အလုပ္တစ္ခုခုကို စြဲၿမဲေအာင္ မလုပ္မိ၍ ေၿပာင္းေရႊ ႔ရင္း အခ်ိန္
ကုန္သြားေၾကာင္း၊ အေနၾကာလာသည္ႏွင္ ့အမွ် ေငြကို တန္ဖိုး မထားတတ္ေတာ ့သည္ ့ အေၾကာင္းမ်ား ေၿပာၿပ
ရင္း သူ ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေမးမိသည္။
“ ဗံုးခြဲေလွ ဆိုတာ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္လို ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္၊ ဟုတ္လား ကိုတင္ေအး ”
“ အမွန္ပဲဗ် ... ေလွလိုက္တာခ်င္းအတူတူ ဗံုးခြဲေလွ လိုက္သူဆိုရင္ လူရွိန္တယ္ဗ်၊ ေသမွာ မေၾကာက္တဲ ့ လူေတြ
လို ့ တင္စားထားေတာ ့ရွိန္တာေပါ ့ဗ်ာ ”
ေခါင္းေမာ ့ ရင္ေကာ ့ကာ ေၿပာလာၿခင္းပင္။ သူ ့လို လူမ်ိဳး ဗံုးခြဲေလွလိုက္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမက်။
လူက ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူ၊ အေနအထိုင္ အေၿပာအဆိုက အစ ထမင္းစားတာအထိ အခ်ဳပ္ထမင္း
မဝေရစာေလးကို တစ္ဝက္မွ်သာ စားၿပီး သူ ့ခ်ာတိတ္အား အၿမဲေကြ်းေနသူ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေမးၾကည္ ့ေတာ ့ ...
“ အေလ ့အက်င္ ့လုပ္ထားတာဗ်။ တတ္ႏိုင္ရင္ မစားဘဲ၊ တစ္နပ္ေလာက္ ေနၾကည့္ခ်င္တယ္၊ က်န္းမာေရးကို
ငဲ ့ေနလို ့ ”

သူ ့အေလ ့အက်င့္က မဆိုး။ သူမ်ားေတြ ထမင္းမဝလို ့ ညည္းညဴေနခ်ိန္မွာ သူက ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္ၿပီ။
ဒီလိုလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ဘာေၾကာင္ ့ ဗံုးခြဲေလွ လိုက္ရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမရပါ။
“ ပထမေတာ ့ ဒီအလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္မစဥ္းစားဘူးဗ် .. အကုသိုလ္ကို ေၾကာက္လို ့ေတာ ့ မဟုတ္ဘူး၊ ငါးဖမ္းတဲ ့
အလုပ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္လာတာပါ၊ ဗံုးခြဲေလွ လိုက္တဲ ့အခါ ေနာက္က သံေယာဇဥ္ေတြ အရင္
စဥ္းစားရတယ္၊ လိုက္မိလိုက္ေရာ ေနာက္က်တယ္လို ့ေတာင္ ထင္သြားေရာ ... ဟဲ ဟဲ ”
သူက ေခါင္းညိတ္ေၿဖရင္း ခဏဟု ဆိုကာ အိမ္သာခန္းသို ့ ထသြားသည္။ ေရဘူးမွာ ေရၿဖည္ ့ၿပီး အိမ္သာမွ ၿပန္
ထြက္လာသည္။ အခ်ဳပ္ဆိုေတာ ့လည္း သံုးေရ၊ ေသာက္ေရ သီးသန္ ့မရွိ။ အိမ္သာေရပိုက္ေခါင္းမွာပင္ ေသာက္
ေရ ယူရသည္။ သူက သံခ်က္လြတ္ေနေသာ ၾကမ္းခင္းမ်ားကို ဖိနင္းၾကည္ ့ရင္း ...
“ ၾကမ္းခင္းေအာက္ထဲမွာ ေရေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ၊ ေနာက္ဆို အိပ္လို ့ ရပါ ့မလား မသိ ”
“ လာပါဗ်ာ ... ေလွအေၾကာင္းပဲ ေၿပာပါ ”
“ ေၿပာမွာပါ .. ဒီည မိုးလင္းတဲ ့အထိ ေၿပာစရာ ရွိတယ္ ”
“ အလုပ္ရွိတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ၊ အခုလည္း ဆယ္နာရီ ထိုးေနပါၿပီ ”
သူက ပြတ္ခြ်န္းေဆးလိပ္ကို ေၿဖရင္း ပြတ္ခြ်န္းလိပ္လိုက္သည္။
“ အရင္က ေၿခာက္လေလွလိုက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသလိုပဲ၊ မဆိုးပါဘူး၊ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစုမိတယ္။
ဒါေပမယ္ ့ လုပ္ရတာ မတန္သလိုပဲ။ သူမ်ားေရပိုင္နက္ေတြထဲ ဝင္ဖမ္း၊ လိုက္ရင္ ေၿပးရၿပန္ေရာ .. အၿမဲရင္တမ
မနဲ ့ ေနရတာ၊ အလုပ္ေတာ ့ သိပ္မပင္ပန္းပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္တံုးက ေၿခာက္လမွာ သံုးလေလာက္က လွည္ ့
ကင္း ေရွာင္လိုက္ မုန္တိုင္းေရွာင္လိုက္နဲ ့ ၿပီးေနေရာ၊ က်န္သံုးလေလာက္ပဲ အလုပ္လုပ္ရတာ၊ လွည္ ့ကင္းနဲ ့
ပါသြားသူေတြေတာ ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေရာေပါ ့ဗ်ာ။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္လန္ ့တာ၊ ေထာင္ထဲမွာ သြားၿပီး အခ်ိန္
ကုန္မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္လေလွ၊ တစ္ပတ္ေလွေတြက်ေတာ ့ လြယ္လြယ္ကုန္တာပဲ၊ ပိုက္ဆံရတာနဲ ့ ေသာက္လိုက္
စားလိုက္ရင္ကုန္တာပဲဗ်။ တစ္ခါတည္း ၿမတ္ၿမတ္ေလးရတဲ ့ အလုပ္ကို ေရြးေတာ ့ ဗံုးခြဲေလွကိုပဲ ၿမင္တယ္၊ ၿဖစ္
ခ်င္ေတာ ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့သူေဌးရဲ ႔ ညီ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေလွ နားေနလို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚ
သြားရင္း လိုက္ၿဖစ္သြားတာ။ သူေဌးကလည္း မွာတယ္၊ မေပ်ာ္ရင္ ၿပန္လာခဲ ့ပါတဲ ့။ ေလွထြက္မဲ ့ ေန ့မွာပဲ
ဘတ္သံုးေထာင္ ထုတ္ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားဖူးနားဝ ရွိတာမို ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား သရဏဂံုတင္ လႈဒါန္း
ဆုေတာင္းရတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ ့ မုန္ ႔လည္း ဝယ္တာေပါ ့ဗ်ာ ”

စကား ခဏရပ္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကသည္။ ၿပီးမွ သူ ဆက္ေၿပာၿပသည္။
“ ဗံုးခြဲေလွ လိုက္ရင္ ထြက္တာနဲ ့တင္ ေသစာရင္းသြင္းၿပီးသားပဲ။ တကယ္ေၿပာတာဗ် ကိုေထြး၊ စဥ္းစားၾကည္ ့
ေလ .. ပင္လယ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလွကို ဘယ္ႏိုင္ငံ လွည္ ့ကင္းကၿဖစ္ၿဖစ္ တရားဝင္ ပစ္ဖမ္းပိုင္ခြင္ ့ရွိ
တယ္၊ ဖမ္းၿပီဆိုတာနဲ ့ လက္နက္ၾကီးနဲ ့ ပစ္ၿမဳပ္တာပဲ။ ၿပီးမွ .. လူကို ဖမ္းတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရထဲမွာ ထားခ်င္ရင္
ထားခဲ ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါးရဖို ့ ဗံုးခြဲခ်ိန္ဟာ အႏၱရာယ္အမ်ားဆံုးပဲ။ ခြဲတာကေတာ ့ ကမ္းနဲ ့ နီးနီးမွာ ခြဲတာပါ။
စက္ေလွကို ေရနက္ပိုင္းမွာ သြားရပ္၊ ေလွငယ္ေလးနဲ ့ ဗံုးခြဲမယ္ ့သူရယ္၊ ပဲ ့ကိုင္ရယ္၊ ငုတ္မဲ ့သူရယ္ သံုးေယာက္
လိုက္ရတယ္။ ခြဲရမယ္ ့ေနရာကိုေတာ ့ ေရရူက ၿပေပးၿပီးသား၊ ဗံုးကို ႏို ့မႈန္ ႔ဘူးၾကီးလို သံဘူးေတြနဲ ့လုပ္ထား
တယ္။ လုပ္ဗံုးဆိုေပမယ္ ့ ေလွနံရံေလာက္ေတာ ့ အသာေလးပြင္ ့သြားႏိုင္တယ္ဗ်၊ ခြဲတဲ ့လူ ညံ ့ရင္ သံုးဦးလံုး
သြားတာပဲ။ ပဲ ့ကိုင္ကလည္း ဗံုးကို ေရထဲခ်ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ ့ လြတ္ရာကို ေမာင္းႏိုင္မွ။ ဗံုးစ မလြတ္ရင္ အႏၱရာယ္
ရွိတယ္ေလ။ ေရငုတ္တဲ ့လူကေတာ ့ ဗံုးကြဲၿပီးလို ့ ေအာက္မွာေသေနတဲ ့ ငါးေတြ လိုက္ေကာက္၊ ေလွထဲထည္ ့၊
ေမာလာတဲ ့အခါ၊ ခြဲသမားနဲ ့လူခ်င္းလဲရတယ္။ လုပ္ေနက် လူေတြခ်ည္းဆိုရင္ စက္ေလွၾကီး တစ္စင္းလံုး
အတြက္ ဗံုးသံုးလံုးေလာက္ ခြဲရင္ ငါးအၿပည္ ့ ရတာပဲ ”

ၿမန္သားပဲေနာ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်ၿဖစ္သည္။ ပိသာခ်ိန္ ငါးရာနီးပါးေလွၾကီးကို သံုးရက္ေလာက္ၿဖင္ ့
ငါးအၿပည္ ့ ဖမ္းႏိုင္မွေတာ ့၊ သူေဌးက မၾကိဳက္ရွိပါေတာ ့မလား။
“ ေတြးၾကည္ ့ရင္ေတာ ့ လုပ္ကို မလုပ္သင္ ့တဲ ့ အလုပ္ပဲဗ်၊ ပိုက္နဲ ့ ဖမ္းတာက တရားမွ်တပါတယ္။ ဗံုးခြဲၿပီဆိုရင္
ကိုယ္ ့အတြက္ မလိုအပ္တဲ ့ တၿခားေရသတၱဝါေတြပါ နားကြဲၿပီး ေသရတာပဲ။ ဒါေၾကာင္ ့လည္း ဗံုးခြဲေလွဆိုရင္
လွည္ ့ကင္းမွန္သမွ် အေသပစ္ဖမ္းတာခ်ည္းပဲ။ အနားလည္းကပ္ၿပီး မဖမ္းရဲၾကဘူးဗ်။ ေလွေပၚမွာ လက္နက္
လည္းပါတယ္၊ ဗံုးလည္း ပါတယ္၊ တစ္ခါကဆို လွည္ ့ကင္းယာဥ္ကိုပါ စနက္တံ ရွည္ရွည္ခ်ၿပီး၊ ဗံုးခြဲေပးလိုက္တာ
ေနာက္ကလိုက္လာတဲ ့ လွည္ ့ကင္း ၿမဳပ္ဗံုးထိသြားတယ္။ စနက္တံက လိုသေလာက္ အတိုအရွည္ လုပ္လို ့ရတာ
ကိုး။ ေရထဲမွာ ခ်ခြဲတဲ ့အခါ ၾကမ္းၿပင္ကို ေရရူက သိထားမွ ရတာ။ စနက္တံ ရွည္လြန္းအားၾကီးရင္ ဗံုးက
ေရေအာက္မွာ ၾကာၿပီး ခြဲအားမေကာင္းေတာ ့ဘူး။ စနက္တံ တိုၿပန္ရင္လည္း ပဲ ့ေထာင္ေလွကို အစအန လာမွန္
တယ္ေလ။ ေရထဲခ်ၿပီး ဗံုးခြဲၿပီဆိုရင္ ကြဲၿပီးလို ့ တစ္ေအာင္ ့ေလာက္ေနရင္ ငုတ္တဲ ့လူက ဆင္းငုတ္တယ္။ မဟုတ္
ရင္ နားကြဲၿပီး မူးေမ ့ေနတဲ ့ငါးေတြ သတိၿပန္ရၿပီး ေၿပးႏိုင္တာကိုး။ ၿပီးေတာ ့ ဗံုးသံကို ကမ္းကတဆင္ ့ အသံၿပန္
ရိုက္ၿပီး အနီးအနားက လွည္ ့ကင္းေတြ ၾကားသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင္ ့ ငါးေတြ ေလွထဲ ေရာက္တာေတာင္ စိတ္
မခ်ရဘူး။ ဒါေၾကာင္ ့ ၿမန္ၿမန္ခြဲ၊ ၿမန္ၿမန္ငုပ္၊ ၿမန္ၿမန္ဆယ္ၿပီး၊ ၿမန္ၿမန္ ၿပန္ထြက္ႏိုင္ဘို ့ အေရးၾကီးတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ မုန္တိုင္းသတင္း ၾကားထားရင္ ေရရူက နီးရာကြ်န္းကို အၿမန္ရွာၿပီး ကပ္ခိုင္းတယ္၊ ငါးေတြကလဲ
ကြ်န္းမွာခိုၿပီး မုန္တိုင္းေရွာင္တတ္တယ္ဗ်။ အဲ ့ဒါ အစာေလး ပက္ေကြ်းထားလိုက္ၿပီး ငါးေတြ စုတယ္၊ ၿပီးရင္
ေလွၾကီးက ေဝးေဝးမွာ ခြာေန၊ ခြဲေလွကေလးနဲ ့ လာခြဲရံုပဲ၊ ငါးရတာ ၿမန္တာေပါ ့။ ငါးၿပည့္ၿပီ ဆိုရင္ သူေဌးကို
စကားေၿပာစက္နဲ ့ အေၾကာင္းၾကား၊ သူေဌးက အေခ်အေန ၾကည့္ၿပီး ကဲ ့ေလွ လႊတ္ေပးတယ္၊ လမ္းေၾကာင္းရွင္း
ရင္ တိုက္ရိုက္ ေမာင္းလာခိုင္းတယ္။ မုန္တိုင္းတို ့၊ လွည္ ့ကင္းတို ့ မေရွာင္ရဘူးဆိုရင္ တစ္ပတ္ပဲ ၾကာတယ္။
တစ္ေယာက္ကို ဘတ္ငါးေထာင္ေတာ ့ အသာေလးပဲ ”
“ တစ္ခါတစ္ေလ လွည့္ကင္းနဲ ့ မတိုးဘူးလား ”
“ တိုးတာေပါ ့ဗ်ာ ... ၿပီးခဲ ့တဲ ့အေခါက္က ငါးငုတ္ေနၾကတံုး၊ လွည့္ကင္းေတြ ႔လို ့ ေလွၾကီးကိုပါ ကြ်န္းနဲ ့
ေၿပးေဆာင့္ၿပီး၊ အကုန္ကြ်န္းေပၚ တက္ေၿပးရတယ္။ လွည့္ကင္းေတြမွာလည္း ပစ္မလြဲ လက္နက္ေတြ ပါလာၿပီဗ်။
ေလွသူၾကီး တာဝန္က ဘယ္ေတာ ့မွ ေလွကို မေပးရဖို ့ပဲ။ ေလွရသြားရင္ သူေဌး ၿပႆနာတက္မယ္။ လွည္ ့ကင္း
ၿမင္တာနဲ ့ လြတ္ရင္ေၿပး မလြတ္ရင္ နီးရာကြ်န္းကို ဝင္ေဆာင့္ၿပီး ေလွကို အဆံုးခံရတယ္။ သူေဌးကိုယ္တိုင္ မွာ
ထားတယ္ေလ။ အဲ ့ဒီတံုးက မုန္တိုင္းကလည္း က်လု က်ခင္ၾကီး၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေလွကို ကြ်န္းနဲ ့ ဝင္ေဆာင္ ့ၿပီး
ကြ်န္းေပၚ တက္ေၿပးၾကတာေပါ ့။ လွည့္ကင္းက အေဝးကေန စက္ေသနပ္နဲ ့ လွန္းပစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္
ကလည္း ေသနပ္ ၿပန္ေဖာက္ၿပရတယ္။ လက္နက္ရွိေနရင္ ကြ်န္းေပၚ တက္မလာေတာ ့ဘူး။ သူတို ့ ၿပန္သြား
ေတာ ့မွ သူေဌးကို အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ ့ ပိသာတစ္ေထာင္ဝင္တဲ ့ ေလွၾကီး ထုပ္ေပး
တယ္။ အရင္ေလွဖိုးပါ ေက်ေအာင္ေပါ ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ ့ ပံုမွန္ေလွနဲ ့ ၿပန္ထြက္ရပါတယ္ ”

ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ လိုက္ၿပီးၿပီလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္ေသာအခါ ဆယ္ေခါက္ေက်ာ္ၿပီဟု ေၿဖသည္။
“ ဗံုးခြဲေလွသက္တန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ဆက္တိုက္ ကံေကာင္းတဲ ့ေလွမ်ိဳး မရွိေသးဘူး။ ဒီရေနာင္းတစ္ဝိုက္မွာ
ေၿပာတာပါ။ အကုသိုလ္ေတြ ပိုရေအာင္လို ့ ကံေကာင္းေနတာ ၿဖစ္မယ္ ”
“ သားမယားက ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ သိပ္ေတာ ့ ၾကာၾကာမလုပ္ပါနဲ ႔ဗ်ာ ”
ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ သူက ရယ္ရင္း ေခါင္းခါသည္။ အဲ ့ဒီသားမယားအတြက္ ၾကိဳးစားခဲ ့တာကိုက မမွားသင္ ့
ပဲ မွားရတာဟု ေၿပာလာ၏။
“ ငယ္ငယ္က သားဖမ္း၊ ငါးဖမ္း လုပ္ရတာ အေမ မုဆိုးမၾကီးကို လုပ္ေကြ်းရတာမို ့ .. ကြ်န္ေတာ္လုပ္ရတာ စိတ္
အေႏွာက္အရွက္မၿဖစ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အထက္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ယာလုပ္ေသးတယ္။ အဲ ့ဒီ ေတာင္ယာကို ခုေတာ ့အမတို ့ လင္မယား ဆက္လုပ္ေနပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ့္ကေလးေတြလည္း အဲ ့ဒီမွာ ဝိုင္းလုပ္ ဝိုင္းစားေပါ ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ေရး ကံမေကာင္းဘူး
ကိုေထြး၊ အိမ္ေထာင္ ႏွစ္ဆက္ ပ်က္ၿပီးၿပီ ”
“ ကေလးေတြက သူ ့အေမနဲ ့ မဟုတ္ဘူးလား ”
“ ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲ ့ဒါပဲ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနတာ။ ဒီကိုလည္း ေခၚထားလို ့မၿဖစ္
ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၿပန္မသြားခ်င္ဘူး။ မ်က္ႏွာေၿပာင္တိုက္လြန္းတဲ ့ မိန္းမနဲ ့ ထပ္မေတြ ႔ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို တံငါသမား၊ အရက္သမား၊ ေရွ ႔ေနာက္ေၿမာ္ၿမင္ မရွိတဲ ့လူ၊ ဘာညာဆိုၿပီး၊ သူက်ေတာ ့ .. ဟြန္း၊
ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာလိုက္ခ်င္ဘူး ”
“ ေၿပာစမ္းပါဗ်ာ၊ သိခ်င္လို ့ပါ ”
“ ေၿပာမွာပါ..ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တမင္ ဟန္လုပ္ေနတာပါ ”
သူက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း ဆက္ေၿပာလာၿပန္သည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ ကိုေထြးကို ေတြ ႔တာနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးေနသလိုပဲ၊ ဒီမွာေရာက္ေနတာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ၿပည္ ့ေတာ ့
မယ္။ ဘယ္သူနဲ ့မွ ဒီေလာက္ စကားမေၿပာဖူးဘူး ”
“ ကိုတင္ေအးက ေအးေအးေဆးေဆးသမားမို ့လို ့ပါ ”
“ ေအးဗ်ာ ... အဲ ့ဒါေတာ ့ သူမ်ားေတြလည္း ေၿပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်တံုးက အသက္ႏွစ္ဆယ္
ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးဘက္က ေတာင္သူ မ်ိဳးရိုးဗ်၊ မိဘေတြ သေဘာတူလို ့ ယူၿဖစ္ၾကတာပါ၊ သူနဲ ့
ယူတံုးက ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္စီးႏိုင္ေနၿပီဗ်။ ဝင္ေငြေကာင္းတာေတာ ့ မေၿပာပါနဲ ့ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္မွာ ပိုက္
စီး တစ္ေယာက္က ရြာလူၾကီးေလာက္နီးနီး မ်က္ႏွာရွိတယ္ဗ်။ ပိုက္စီး ဆိုတာကလည္း အနည္းဆံုး အသက္
ငါးဆယ္ေလာက္မွ လုပ္ႏိုင္တာကိုး။ လူငွားေတြကလည္း ေလးစားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္လြန္းေနေတာ ့ သိပ္
မေလးစားခ်င္ဘူး။ သမီးၾကီး ေဌးေဌးကို ေမြးၿပီးေတာ ့ ပိုၿပီး စီးပြားတက္လာတယ္။ ခက္တာက ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမဗ်၊
ကြ်န္ေတာ္အရက္ေသာက္တာ၊ တံငါလုပ္တာ ၾကိဳက္ကိုမၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမဲ ့ ရတဲ ့ေငြကို တြက္ရ၊ စစ္ရတာ
အေမာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးပါတယ္၊ ဒါၿဖင့္ .. ငါ ဘာလုပ္စားမလဲ။ မင္းတို ့ လူေမြးမေၿပာင္ရင္ ငါ ့ အၿပစ္မတင္နဲ ့
လို ့။ ငါ တတ္တာတံငါအလုပ္ပဲ ရွိတယ္ ဆိုေတာ ့ သူက ေၿပာတယ္၊ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ပဲ လူငွားထားပါလား တဲ ့။
ကြ်န္ေတာ္ ထ မရိုက္မိတာ ကံေကာင္း ”
သူက စကားေၿပာတာ ရပ္ရင္း ေရအနည္းငယ္ ေသာက္သည္။ ၿပီးေတာ ့မွ ...
“ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာတာက ဒီလို ကိုေထြးရဲ ႔ ... လူငွားထားရင္ ကိုယ္သက္သာတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ္ ့ကိုယ္တိုင္
ကိုယ္က် ပိုက္စီးအလုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ထားမွ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ထဲက ငါးဖမ္းလာေပမယ္ ့ တစ္ခါ
မွ သူမ်ားပိုက္မွာ ဝင္မလုပ္ဖူးဘူး။ ကိုယ္တိုင္ပိုက္စီး ၿဖစ္လာေတာ ့ မလိုအပ္ဘဲ ေငြကုန္ေက်းက်တဲ ့ သေဘာကို
နားလည္လာတယ္။ အဲ ့ဒါေတြ နားလည္လာေတာ ့မွ လူငွားထားလို ့ရတာ။ ထားလည္း ထားပါတယ္။ အဲ ့ဒီကေန
စၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့မိန္းမ ဘဝင္ၿမင္ ့ေတာ ့တာပဲ။ အရင္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ တံငါသမားရိုးရိုး၊ အခု လူငွားထားႏိုင္တဲ ့
ပိုက္စီးၿဖစ္လာေတာ ့၊ သူက ပိုက္စီးကေတာ္ ၿဖစ္ၿပီေလ ... ”
ကြ်န္ေတာ္ေရာ သူပါ ရယ္ေမာၾကသည္။ သူက ပြတ္ခြ်န္းေဆးလိပ္ကို မီးညိွၿပီး ေရဘူးဖြင္ ့ကာ ေရေသာက္ၿပန္
သည္။ ကုလားေလး ဝင္လာသၿဖင္ ့ ကိုတင္ေအးက ၿပန္ေမာင္းထုပ္လိုက္၏။
“ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပ်င္းတယ္... အိပ္မေပ်ာ္လို ့ပါဗ်ာ... ”
ကုလားေလးက မသြားဘဲ အတင္းဝင္ထိုင္သည္။ ကိုတင္ေအးက ေဆးထုပ္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ အခ်ဳပ္သား
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိပ္ေမာက်ေနၿပီ၊ ေရွ ႔မီးေရာင္ေအာက္တြင္ က်ားကြက္ဝိုင္း ႏွစ္ဝိုင္းသာ မအိပ္ေသးဘဲ
က်ားကစားေနၾကသည္။ ကုလားေလးက ေရဘူးကို ကိုင္ၾကည္ ့ၿပီး ေရထပ္ၿဖည္ ့ရန္ ထသြားသည္။
“ ဆက္ေၿပာပါအံုး ကိုတင္ေအး ... ဘာလို ့ ေအာက္ေၿခလြတ္သြားတာလဲ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာက ေၿပာသလိုေပါ ့ဗ်ာ။ သူက ပိုက္စီးကေတာ္ သိပ္ၿဖစ္ခ်င္တယ္။ ပိုက္စီးရွင္ေတြ ဆိုေတာ ့
အခ်ိန္တန္ရင္ ေရႊ ေငြေလး စုႏိုင္တယ္၊ ဝတ္ႏိုင္ စားႏိုင္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အရပ္မွာေတာ ့ လူတန္းေစ ့ ေနႏိုင္
တယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ယာခင္းတစ္ခင္း ဝယ္လိုက္တယ္။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္
ေတာင္ယာအလုပ္လည္း တြဲလုပ္ၿပတာပါ။ ကေလးေတြရဲ ႔ ေရွ ႔ေရးအတြက္ ကြမ္းသီးပင္ေတြ စိုက္လိုက္တယ္။
သူနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္အဆင္မေၿပဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က ေသာက္တတ္ စားတတ္ေတာ ့ သူကမၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမဲ ့
သူ ဒီေလာက္ ယုတ္မာလိမ္ ့မယ္လို ့ မထင္ေသးဘူး ”
“ အင္း ”
“ ကြ်န္ေတာ္ ့စိတ္ထဲမွာ အဲ ့ဒီတံုးက သိပ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိတာ အမွန္ပဲ။ သူ ့ကို ဘာလို ့ မေက်နပ္တာလဲ
ဆိုတာ ကိုယ္ ့ဟာကိုယ္လည္း မသိဘူး။ ေၿပာရရင္ စိတ္ေပါ ့ဗ်ာ၊ သူနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အလုပ္သမား ရႈပ္ေနတာ
ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သိရတာ။ ဒါေတာင္မွ သမီးၾကီးက ဗြီဒီယို သြားၾကည္ ့တဲ ့ညက သူတို ့
ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ခါးကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ၾကည္ ့ေနတာကို ၿမင္ခဲ ့လို ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးေတာ ့ ဘာေၿပာ
တယ္ မွတ္လဲ .... ”
“ ဘာေၿပာလဲ ... ကိုတင္ေအး ”
“ သိၿပီးရင္လည္း ၿပီးတာပဲ၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္ၾကတာေပါ ့ တဲ ့ ”
“ ဗ်ာ.. ”
“ အဟုတ္ကို ေၿပာတာ ကိုေထြး၊ ကြ်န္ေတာ္ ရိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ သူ မငိုဘူးဗ်၊ ေနာက္ေန ့က်ေတာ ့ ဘုတ္ၿပင္းကို
ခိုးေၿပးသြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ ဘာမွ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ ့လို ့၊ ပိုက္စီးအလုပ္ကို
ၿဖဳတ္၊ ကေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ့အမနဲ ့ အပ္၊ ရွိတဲ ့ေငြနဲ ့ ယာခင္းပါေပးၿပီး ထြက္လာတာပဲ ”
“ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ ့ မိန္းမပဲဗ်ာ ”
“ ေခြးဇာတ္ခင္းတာဗ် .. ကြ်န္ေတာ္အရက္မူးၿပီး သူနဲ ့ စကားမ်ားတိုင္း ကြဲခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြးေၿပာ တံငါမ်ိဳးရိုး
မဟုတ္ဖူး၊ ဘာညာနဲ ့လုပ္တယ္။ တစ္ခါေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေဆာ္ထည့္လိုက္တာ မ်က္လံုးကြဲသြားေသးတယ္၊
အဲ ့ဒါေတြ မေက်နပ္တာလည္း ပါမွာေပါ ့ ”
“ ကိုတင္ေအး ထြက္လာေတာ ့ သူတို ့ ၿပန္လာၾကေသးလား ”
“ လာတယ္... သူ ့အေမအိမ္ တက္ေနၾကတယ္၊ ကေလးေတြကိုလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး၊ သူထြက္သြားၿပီးကတဲက
ပစၥည္းေတြလည္း သူနဲ ့ မဆိုင္ဘူး ဆိုေတာ ့ ကေလးေတြလည္း သူတာဝန္မရွိဘူးလို ့ ေၿပာတယ္။ မယံုမရွိနဲ ့
ကိုေထြး ... တကယ္ကို တိရ စၦာန္စိတ္ေပါက္သြားတာ။ သမီးၾကီးကလည္း နားလည္တဲ ့အရြယ္မို ့လို ့ သူ ့အေမဆီ
မသြားဘူး။ အစ္မတို ့နဲ ့ပဲ ေနတယ္။ အစ္မတို ့မွာ ကေလးမရွိေတာ ့ သူတို ့ကို အလိုလိုက္ထားတယ္။ ေယာက္ဖ
ကလည္း ကေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ ့ကိုမွ အပစ္မေၿပာဘူး။ ၾကာေတာ ့ ... ဟိုလူေတြ မလာရဲၾက
ေတာ ့ဘူးေပါ ့ဗ်ာ ... ”

...........................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )




မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ )၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။













4 comments:

အဂၤါဟူး said...

သားသမီးကို ပစ္ရက္တဲ့ မိန္းမေတြ... ေယာက္်ားေတြ ရွိတာ တစ္ကယ္အ့ံၾသတယ္.. သမုဒယ သစၥာေတြကို နားလည္လို႕ ေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူးဗ်ာ.. သမုဒယ ကင္းခ်င္မွေတာ့ ေမ်ာက္ေမြးမည္မထင္... ေအာ္... ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ... ဆက္ဖတ္ရန္ ေမွ်ာ္ေနမိေသး

IDIOT-Ki said...

တံငါနားနီးတံငါ ဆိုေပမဲ့ ပိုက္စီးကေတာ္ျဖစ္သြားေတာ့လည္း ေမာ္ၾကြားတတ္ေသးတာကိုး၊ ေအာက္ေျခလြတ္တဲ့သူေတြ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းနိူင္ပါဘူးေလ ။
ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ ေနရအံုးမွာလည္း ကိုေထြးေရ..

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဗံုးခြဲေလွအေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ႔ အရင္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ဘက္မွာလည္း ေခ်ာင္းထဲက ငါးေတြကို အဲလို ဗံုးခြဲျပီး ဖမ္းတာ သတိရလိုက္တယ္.. သူတို႔ေတြ ဗံုးခြဲတုန္း ေခ်ာင္းထဲ ေရခ်ိဳးေရငုတ္လုပ္ေနလို႕ နားေတြ ကန္းသြားတဲ႔သူေတြ လည္းရွိတယ္
ျပီးေတာ႔ ဗံုးက ေခ်ာင္းေရထဲမေရာက္ခင္ လက္ေပၚမွာခြဲလို႔ လက္ျပတ္သြားသူေတြလည္း ရွိတယ္။
တကယ္ေတာ႔ အကုသိုလ္အလုပ္ဟာ လုပ္တဲ႔သူတို႔ ျပန္ထိတတ္တာမ်ားတယ္.. ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..
ဒီ၀တၳဳကေတာ႕ အလုပ္ေတြစံုေတာ႔ ဗဟုသုတ အေတာ္ရတယ္ စိတ္၀င္စားဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္ေနာ္။

blackcoffee said...

ငါဖမ္းေလွေတြ အေၾကာင္း မေလးမွာတုန္းက မြန္ေတြေျပာျပတာ ၾကားဖူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အႏၱာရယ္မ်ားဆိုဘဲ...
ဟိုမိန္းမကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ယုတ္ညံတဲ့ မိန္းမဘဲေနာ္ အစ္ကို...