Monday, March 21, 2011

ပတ္(စ)ပို ့ဝယ္ရင္း အိမ္ၿပန္ခဲ ့ရၿခင္း ( ၃ )


သည္ဝတၳဳေလးသည္ ကမၻာအရပ္ရပ္သို ့ ၿပန္ ့ႏွံ ႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ေရႊ ႔ေၿပာင္းအလုပ္သမားမ်ားကို
ကိုယ္စားၿပဳမည္ဟုထင္ပါသည္။ ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းအတြက္ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ထက္ အစစအရာရာ တိုးတက္
ေနေသာ တိုင္းၿပည္အသီးသီးသို ့ နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ရင္း ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနရေသာ ညီအကို
ေမာင္ႏွမမ်ားကိုလည္း ထင္ဟပ္ၿပေနလိမ္ ့မည္ဟု ေတြးမိပါသည္။

ဘယ္လိုပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ တစ္ေန ့ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမၾကီးက မလႊဲမေသြ တိုးတက္ေၿပာင္းလဲလာေတာ ့မည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္မမွိတ္မသုန္ ယံုၾကည္လိုက္ခ်င္သည္။ ကစဥ္ ့ကလ်ား ၿပန္ ့က်ဲေနရေသာ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ညီအကို
ေမာင္ႏွမအားလံုး ထိုတစ္ေန ့ေတာ ့ ... အမိရင္ခြင္၊အမိေၿမမွာ ၿပန္ဆံုႏိုင္ၾကေတာ ့မည္ဟု ...။



ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ၿပီး ဆယ့္ရွစ္ရက္ေၿမာက္ေန ႔တြင္ “ ခမင္ ” မ်ားကို နယ္စပ္ၿပန္ပို ့ရန္ ကားမ်ား
ေရာက္လာၾကသည္။ တာဝန္က် ရဲ က နာမည္မ်ား တစ္ဦးခ်င္းစီ ေခၚၿပီး တန္းစီခိုင္းထား၏။ လြတ္ၾကေတာ ့မည္
ဆိုေတာ ့ မေပ်ာ္သူ မရွိ။ အရင္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင္ ့ ၿဖစ္ခဲ ့သမွ် ၿပႆနာမ်ားကို ေတာင္းပန္၍ လက္ဆြဲႏႈတ္
ဆက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္ကလည္း ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို ့လိုပဲ ဝမ္းသာၾကပါသည္။
အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဘယ္သူပဲ လြတ္လြတ္ က်န္တဲ ့သူပါ ဝမ္းသာၾကသည္ကိုး။

“ ခမင္ ” မ်ားကိုေခၚသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့အား လူေဟာင္းလူသစ္ခြဲကာ ထိုအခန္းသို ့ လူေဟာင္းမ်ားကို ေၿပာင္း
ေနခိုင္းသည္။ လူသစ္မ်ားကို တစ္ခန္းထားသည္။ ခမင္မ်ားေနသြားသည္ ့ အခန္း၌ ၾကမ္းၿပင္ေအာက္တြင္ေရဝတ္
မေန၊ အလင္းေရာင္လည္းပိုရ၏။ တစ္ခုခက္သည္က အရင္အခန္းထဲမွေန၍ အၿပင္သို ့ ေစ်းဝယ္ခိုင္းရန္ လြယ္၏။
ေစ်းဝယ္လိုလွ်င္ ေရခ်ိဳးခန္းေဘာင္ေပၚမွတဆင့္ သစ္သားေပါက္ကို လွမ္းတြယ္ၿပီး သံဆန္ခါၾကားမွ ေစ်းဝယ္ေပး
မည္ ့ကေလးမ်ားကို ေစာင့္ရသည္။ ထိုကေလးမ်ားမွာ ရဲသားသမီးမ်ား ၿဖစ္သည္ ့အတြက္ ေစ်းဝယ္ေပးၿခင္းကို
အသားက်ေနၿပီ။ သံဆန္ခါအေပါက္မွာ လက္တစ္ဖက္စာသာ ရွိ၍ ၿမန္ဖို ့ေတာ ့လိုသည္။ အၿပင္မွ ပစ္ေပးေနခ်ိန္
ရဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ ႔သြားလွ်င္ မစားသာ။ ကေလးေရာ ဝယ္ခိုင္းသူပါ ခံရမည္။ တန္းစီးကေတာ ့ ကိုယ္
ၿဖစ္ ကိုယ္ခံဟု ေၿပာထားၿပီးၿပီ။

ရဲ သိသြားလွ်င္ မုန္ ့က ၿပႆနာမရွိေပမယ္ ့၊ ေဆးလိပ္က်ေတာ ့ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ဒဏ္ခတ္မွာ ေသခ်ာသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ညၾကီး ႏွစ္နာရီေလာက္ ေရွာင္တခင္ ဝင္စစ္တတ္သည္။ ေဆးလိပ္ မိသြားသူဆိုလွ်င္
ေကာင္းေကာင္းၾကီး အရိုက္ခံရသည္ ့အၿပင္ လႊတ္မည္ ့ရက္ကို ေနာက္ဆုတ္ခံရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တန္းစီး
ေတာ္လွ်င္ ေတာ္သလို အခ်ဳပ္သားမ်ား သက္သာမည္။ တန္းစီးေတာ္မွဟု ကြ်န္ေတာ္ေၿပာရၿခင္းမွာ တန္းစီး
ဘာေၾကာင္ ့ေတာ္ဖို ့လိုသလဲဟု ေမးဖြယ္ရွိသည္။

တန္းစီး ၿဖစ္လွ်င္ ...
သူသည္ ထမင္းပို ့တာဝန္ ယူရသည္။ လႊတ္ရက္တြင္ ကားခ မလို။ ထမင္းပန္းကန္ အပိုရသည္။ အၿပင္မွ ရဲ က
အလုပ္သမား လာေခၚလွ်င္ သူက ေရြးေပးပိုင္ခြင္ ့ရွိသည္။ အၿပင္မ်က္ႏွာစာတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္ခြင္ ့
ရသည္။ အထူးၿခားဆံုးအခြင္ ့အေရးမွာ တစ္ဖက္ခန္းမွ အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္သားမ်ားႏွင္ ့စကားေၿပာခြင္ ့ရွိသည္။

တန္းစီးၿဖစ္ဖို ့ အရည္အခ်င္းေတာ ့လိုသည္။ လြယ္လြယ္ေတာ ့မရႏိုင္။ ထိုင္းဘာသာစကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာ
ေၿပာဆိုႏိုင္ရမည္။ ခႏၶာကိုယ္ သန္မာထြားက်ိဳင္းရမည္။ မိုက္ရဲရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အခ်ဳပ္ထဲသို ့ ေရာက္လာ
ေသာ ထိုင္းအခ်ဳပ္သား ေသာင္းက်န္းလွ်င္ ရဲက ဆံုးမခိုင္းသည္ႏွင္ ့ သြားေရာက္ ဆံုးမရဲရသည္။ မလုပ္လို ့မၿဖစ္။
ထိုကိစၥမ်ိဳးက မၾကာမၾကာ ၿဖစ္တတ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ တန္းစီးသည္ ဘာသာၿပန္သူ၊ မိုက္ရဲသူ၊ ပါးနပ္သူ၊
သေဘာထားၾကီးသူ စသည္ ့အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေနာက္ခံအုပ္စု ေတာင့္တင္းဖို ့လည္း လိုသည္။ တန္းစီး
ႏွင္ ့အခ်ဳပ္သား ရန္ၿဖစ္လွ်င္ ရဲက ဘယ္ေတာ ့မွမပါ။ တန္းစီးခံရလွ်င္ ႏိုင္သူ တန္းစီးလုပ္၊ တန္းစီးႏိုင္လွ်င္ ဆက္
လုပ္။

ထို ့ေၾကာင္ ့ တန္းစီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ဖို ့အတြက္ မလြယ္လွ။ သို ့ေပမယ့္ ယခုတန္းစီးမွာ ေတာ္ပါသည္။
ေၿမွာက္ထိုးပင္ ့ေကာ္ သိပ္မလုပ္။ သူတို ့ ရခိုင္သားအုပ္စုက ဆယ္ေယာက္ေလာက္ရွိသည္။ ကရင္အုပ္စုႏွင္ ့
ဗိုလ္လုပြဲေတာ ့ ႏႊဲေတာ ့မေယာင္ ၿဖစ္ေနေသးသည္။ လူေဟာင္းမ်ားအား အခန္းခြဲလိုက္သၿဖင့္ ဘာၿပႆနာမွ
မၿဖစ္ေတာ ့။ ရခိုင္အုပ္စုက ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင့္ လာက်သည္။ အားလံုးေပါင္း အခန္းထဲတြင္ လူေလးဆယ္ခန္ ့
ရွိသည္။ အခန္းထဲမွာ မအိပ္ခ်င္သူမ်ားက အၿပင္လမ္းတြင္ ထြက္အိပ္၍ မနက္က်မွ အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္ၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခန္းထဲမွ အၿပင္သို ့ ေဆးလိပ္ဝယ္ခိုင္းလိုလွ်င္ တစ္ဖက္ခန္းကို ညိွရသည္။ ေကာ္မရွင္ေပးၿပီး
ဝယ္ခိုင္းရသည္။ မုန္ ့တစ္ထုပ္ဝယ္လွ်င္ တစ္ခု၊ ေဆးလိပ္ဝယ္လွ်င္ သံုးထုပ္လွ်င္ တစ္ထုပ္ ေပးရသည္။ အားလံုး
သေဘာတူၾကသည္။ တၿဖည္းၿဖည္းအခ်ဳပ္သားသစ္မ်ား ထပ္ေရာက္လာသၿဖင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္သည္ ့ ၿပႆနာ
ေပၚလာသည္။ ခမင္မ်ား မရွိေတာ ့သၿဖင္ ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ရန္ၿဖစ္ၾကသည္။ တန္းစီးက ထိုကိစၥကို မကိုင္တြယ္
ေတာ ့။ ဦးရာလူလိုက္ဟု ခြင္ ့ေပးလိုက္သည္။ အလုပ္ထြက္လုပ္လိုလွ်င္ မနက္ေစာေစာထ၍ တံခါးဝနားမွာ
သြားေရာက္ တန္းစီ ထိုင္ေနရသည္။ မလုပ္ခ်င္သူမ်ားကိုေတာ ့ အခန္းထဲမွာ ေနေစသည္။ အၿပင္မွာထြက္ထိုင္
ေနလွ်င္ အလုပ္ထြက္လုပ္မည့္သူမ်ားႏွင္ ့ေရာေထြးေနကာ ရဲ က မ်က္ေစ ့ေနာက္မည္။ အၿပင္က ရဲ က ဘယ္
ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ခဲ ့ဟု ေခၚလွ်င္ ( နာမည္မပါပါက ) အနီးဆံုးလူ ထြက္ခြင့္ရွိသည္။

တစ္ခ်ိဳ ႔ရဲေတြက လာေခၚေနက် လူကိုသာ နာမည္တတ္ၿပီး ေခၚခိုင္းတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့ ရယ္ရၿပန္
သည္။ ရဲက ထိုင္းဘာသာစကားၿဖင့္ တရားရံုးသြားရမည့္သူကို လွမ္းေခၚသည္။ နားမလည္ေသာသူက အလုပ္
ေခၚသည္မွတ္၍ တိုးထြက္သြားသည္။ ရဲက နာမည္ေမးေတာ ့မွ ေယာင္အအၿဖစ္ကာ အဆဲအဆိုခံရေတာ ့သည္။
နားရင္းအုပ္ခံလွ်င္ ခံရသည္။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ထိုင္းဘာသာစကား နားမလည္သူမ်ား ၾကံဳရသည္။ အလုပ္လာ
ေခၚသည္ ့ရဲကလည္း ထိုင္းစကား တတ္သလားဟု ေမးၿပီးမွ ေခၚေလ ့ရွိသည္။ သံုးေလးဦးထဲမွ တစ္ေယာက္
တတ္လွ်င္ ကိစၥမရွိပါ။ တစ္ဦးတည္း ေခၚလွ်င္ေတာ ့ စကားမတတ္လွ်င္ ခိုင္းလို ့မရသၿဖင္ ့ ထားရစ္ခဲ ့တတ္သည္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မိုးလင္းလွ်င္ေတာ ့ တံခါးဝ၌ အလုပ္ေစာင္ ့ေနသူမ်ား တန္းစီေနတတ္သည္။ စေန၊တနဂၤေႏြေန ့
မ်ား ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကိုပင္ လာေခၚရသည္အထိ အလုပ္ေပၚတတ္သည္။ လုပ္ေနက် အလုပ္သမားမ်ား
အၿပင္ပါသြားသၿဖင့္ လြတ္ရက္နီးသူမ်ားကို လြတ္ရက္နီးသူမ်ားကို တန္းစီးက လာေခၚသည္။ မလိုက္ေပးခ်င္၍
မရေတာ ့။ ထမင္းစားခ်ိန္ေက်ာ္မွ ၿပန္လာလွ်င္လည္း ကိစၥမရွိ၊ တန္းစီးက ထမင္းကို သိမ္းထားေပးသည္။ အၿပင္
မွ စားလာ၍ မစားခ်င္ေတာ ့လွ်င္လည္း တစ္ၿခားသူကို ေကြ်းလိုက္ရံုသာ။ တစ္ခါတစ္ရံ အၿပင္မွ စားစရာမ်ားပင္
ပါလာတတ္သည္။ ၿပန္လာၾကသူခ်င္း ငါ ့အလုပ္ရွင္က ဘယ္လို ဘယ္ဝါ ၾကြားဝါၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ေခၚရင္
မင္းတို ့ကိုပါ ေခၚသြားမယ္ဟု လူေဇာ္လုပ္ၾကသည္။

အလုပ္လိုက္သြားၿပီး ေဒါသႏွင္ ့ ၿပန္လာသူလည္း ရွိသည္။ ကပ္ေစးႏွဲေသာ အလုပ္ရွင္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊အေပါက္
ဆိုးသည္ ့ အလုပ္ရွင္ႏွင့္လည္းေကာင္း ၾကံဳရပါက လုပ္ရသည္ႏွင္ ့စားရသည္မွာ မကာမိဘဲ ဆဲဆိုညည္းထြား
ရေတာ ့သည္။ နည္းနည္း လူရည္လည္ေသာသူက လာေခၚေသာ ရဲကို ၾကည္ ့၍ အလုပ္မၿဖစ္ေလာက္သည္ ့
ရဲ ၿဖစ္ေနလွ်င္အသာလွ်ိဳေနလိုက္သည္။ ၿမန္မာမ်ား ပါးရည္နပ္ရည္ရွိသည္မွာ ထိုကိစၥမ်ိဳးက လက္ေတြ ႔တစ္ခုပင္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ရဲက ၿမန္မာအခ်ဳပ္သားကို မမုန္း၊ အခ်ဳပ္သားကလည္း ရဲကို မမုန္းပါ။ အၿပင္ေရာက္လွ်င္ေတာ ့
ူသူ ့အလုပ္ သူလုပ္ၾကသည္။ ရဲကလည္း ဖမ္းစရာရွိလွ်င္ ဖမ္းေနက်၊ ၿမန္မာကလည္း ေရွာင္ေနက်။ အခန္ ့မသင္ ့
လွ်င္ အခ်ဳပ္ထဲ ၿပန္ေရာက္ရင္း သံသယာလည္ၿပန္သည္။ မည္သည့္အခါမွ ထိုကိစၥက ေပ်ာက္သြားၿခင္း မရွိပါ။

ကိုတင္ေအး၏ ဘဝေရးရာကို ဆက္ေဆြးေႏြး ၿဖစ္ၾကသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ေလ ၿပန္ဖို ့စိတ္ကူးပါတယ္။ ထြက္လာတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ ့ ေငြမ်ားမ်ား မပါရင္ မၿပန္ခ်င္
ဘူး။ ေရာက္ရင္လည္း ၿပန္လာၿဖစ္ေတာ ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္မိုက္တာပါ .. ေကာ ့ေသာင္းမွာ အရက္မူးၿပီး
ဒုတိယ အိမ္ေထာင္ထပ္က်တယ္ ”
ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ၿပရင္း ကိုတင္ေအးစကားကို ဆက္နားေထာင္ေနမိသည္။
“ ေၿခာက္လေလွ လိုက္ေတာ ့ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ေလး စုမိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တည္းေနက် ေကာ ့ေသာင္းအိမ္
မွာ ေရႊေလးက်ပ္သား ေငြသံုးေသာင္းေက်ာ္ အပ္ထားၿပီးၿပီ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္မယ္ၿပန္မယ္နဲ ့တစ္ေခါက္ၿပီး
တစ္ေခါက္ ၾကာေနၿဖစ္ၿပီး ေသာင္တင္ေနေရာ။ ေလွနားတဲ ့ ရက္ေတြမွာ ေကာ ့ေသာင္းမွာပဲ ေနတာမ်ားတယ္၊
အိမ္ရွင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သားလိုပဲ ခ်စ္တာ၊ အဲ ့ဒီအိမ္နံေဘးမွာ ေမာင္းေထာင္ဘက္က မိန္းမတစ္ေယာက္
အပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့လည္း ခင္ပါတယ္၊ အိမ္ရွင္က အဲ ့ဒီမိန္းမနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္က ၿငင္းပါတယ္။ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာက ရွိေသးတယ္ေလ ”
ကိုတင္ေအးက စကားၿဖတ္ရင္း ေရဘူးဖြင္ ့ကာ ေရေသာက္သည္။ ၿပီးေတာ ့မွ ...
“ တစ္ေန ့ ကြ်န္ေတာ္ အရက္မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း၊ အဲ ့ဒီမိန္းမ အခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ေန ့မနက္
မွာ ယူလိုက္ရတယ္ဗ်ာ ..”
သူက လိႈင္းတြန္ ့ ဆံပင္ေလးမ်ားကို သပ္တင္ရင္း ေၿပာၿပေနသည္။ အသားၿဖဴၿဖဴ ေမးရိုးသြယ္သြယ္ၿဖင္ ့ေအးေအး
ေဆးေဆးေနတတ္သူအတြက္၊ ဘာေၾကာင္ ့ အရက္ကို ၾကိဳက္ရင္း တံငါအလုပ္ လုပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္
စဥ္းစားမရပါ။ ၿမာစြံလွခ်ဥ္လားဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ေမးၿဖစ္သည္။
“ ပိုက္ဆံေလဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္ေငြစုထားတာ သိေနတာကိုး၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ ့ယူလိုက္
ရတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ အသက္အတူတူေလာက္ပဲ။ ၾကည္ ့ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ ရွိပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့
အရက္ပဲ အာရံုထားတယ္။ သူနဲ ့ယူေတာ ့ လက္ထဲမွာ ရွိတာေလးေတြ ခေလးေတြကို ခြဲပို ့လိုက္ေသးတယ္။ သမီး
ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ လိုက္မဲ ့ဆဲဆဲ ဒီသတင္းၾကားေတာ ့ မလိုက္ေတာ ့ဘူး။ အစ္မတို ့ကေတာ ့ ဘာမွ အၿပစ္
မတင္ပါဘူး။ အေမ မေသခင္က ကြ်န္ေတာ္ပဲ လုပ္ေကြ်းခဲ ့တာဆိုေတာ ့ ေတာ္တန္ရံု ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဘာမွ မေၿပာ
ၾကဘူး။ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကလို ့ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဂရုဏာ ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ စာေတာ ့
လာပါတယ္။ သူတို ့ သားသမီးအရင္းလို ေမြးစားပါ ့မယ္တဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ၿပဳေတာ ့၊ ကြ်န္ေတာ္
စိတ္ကူးတာကို ေၿပာတာေနာ္၊ ဒီမွာ သူက စက္ခ်ဳပ္၊ ကြ်န္ေတာ္က ေလွ လိုက္ရင္း ေငြထပ္စုမယ္။ ၿပီးရင္
ကြ်န္ေတာ့္ရြာကို ၿပန္မယ္။ ဒါကို ေၿပာၿပေတာ ့ သူက သေဘာတူပါတယ္။ ေၿခာက္လေလွေတာ ့ မလိုက္ေတာ ့
မလိုက္ေတာ ့ဘူး ။ တစ္ပတ္ေလွပဲ လိုက္ေတာ ့တယ္။ ဝင္ေငြနည္းသြားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ခ်ဳပ္တတ္
ေတာ ့၊ သူမ်ားထက္စာရင္ မဆိုးဘူး။ ေရရူကလည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ရင္းႏွီးတယ္ ”
“ ပိုက္ခ်ဳပ္တတ္ေတာ ့ ဘာေတြ လုပ္ရလဲ ”
“ အလုပ္ေတာ ့ လုပ္ရတာေပါ ့။ ပိုက္ခ်ဳပ္တတ္ေတာ ့ေလွေမာင္းေနခ်ိန္ ပိုက္မခ်ထားဘူးဆိုရင္ ၿပဲတဲ ့ေနရာ
ၿပန္ဖာ၊ ၿဖတ္ထုတ္သင့္ရင္ ၿဖတ္ထုတ္၊ ဆက္သင့္ရင္ ဆက္၊ ပိုက္တစ္ဖံုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး လက္ဝင္ေအာင္
လုပ္ရတယ္။ မခ်ဳပ္တတ္ရင္ ေရထဲခ်ထားတဲ ့အခါ ပိုက္ၿပဲသြားတတ္တယ္ဗ်၊ ကိုေထြး စဥ္းစားၾကည္ ့ေလ...
ေရအရွိန္နဲ ့ ငါးရဲ ႔ ရုန္းအားဟာ နည္းသလားဗ်ာ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ ပိုက္အသစ္ၾကီးေတြေတာင္ ငါးအုပ္ၾကီးနဲ ့ တိုးရင္
လႊတ္ပစ္ရေရာ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ပတ္ေလွလိုက္ေတာ ့ ရသမွ်ေငြ သူ ့ကို အပ္ပါတယ္။ ေနတာကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တည္းတဲ ့
အိမ္ရွင္အဖြားၾကီးက ေခၚထားတာမို ့အဲ ့ဒီမွာပဲ ဆက္ေနတယ္။ အဘြားၾကီးက တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ ့
သူ ့စားေရး၊ ေသာက္ေရးကို ကြ်န္ေတာ္ပဲ တာဝန္ာူထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုက ဇာတာ မေကာင္းတာလားမသိ
ပါဘူးဗ်ာ။ အဲ ့ဒီမိန္းမက ပိုင္းလံုးၿဖစ္ေနတယ္ ”
“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ... ကိုတင္ေအး ”
“ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ေပါင္းသင္းၿပီး .. စုမိ ေဆာင္းမိကာမွ အကုန္သိမ္းက်ံဳးယူၿပီး သူ ့ရြာကို ထြက္ေၿပးသြားတယ္ ”
“ ဟာ ... မလိုက္ဘူးလား ”
“ လိုက္တာေပါ ့ဗ်ာ ... ဟိုမွာ အရင္ေယာကၤ်ားက ေစာင့္ေနတယ္ေလ ”
“ ဟာ ”
“ ဟုတ္တယ္ .. ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားၿပီး လူၾကီးေတြနဲ ့ ရွင္းေတာ ့သူတို ့က တစ္ဝက္ၿပန္ေပးတယ္။ သူတို ့က
လုပ္ေနက်ဗ် ... တကယ္ ့ပိုင္းလံုးမ ”
သူတို ့ အရပ္မွာ ခပ္လည္လည္ မိန္းမဆိုလွ်င္ ပိုင္းလံုးမ ဟု ေခၚၾကသည္။ သူ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ ့ရသည္မ်ားကို
ဖြင္ ့ေၿပာလိုက္ရ၍ ေက်နပ္သြားပံုရသည္။
“ လာဗ်ာ ... က်ားသြားထိုးရေအာင္။ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးမဟုတ္လား ”
ကြ်န္ေတာ္ သေဘာတူစြာ ေခါင္းညိတ္ၿပလိုက္သည္။

အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းဝဝ ဟင္းဝဝ အၿမဲစားရသည္။ ေဆးလိပ္ႏွင့္ မုန္ ့ပဲသေရစာလည္း ထို ့အတူပင္။
ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ပါလာေသာ ေငြေၾကးထဲမွ လိုအပ္ေသာ ေဆးလိပ္ႏွင္ ့ မုန္ ့မ်ားကို ဝယ္ယူ ေကြ်းေမြး
ခဲ ့ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္ရာမွ ၿပန္လာလွ်င္ ပါလာေသာ စားေသာက္ဖြယ္မွန္သမွ်
စြန္ ့ၾကဲေပးကမ္းေလ ့ရွိေသာ ေစတနာေၾကာင္ ့ပင္။

ဘန္ေကာက္ရွိေနစဥ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ရိုတီေရာင္းရင္း ေထာင္က်မ်ား လုပ္အားေပးလာၾကသည္ႏွင့္ တိုးခဲ ့
စဥ္၊ ရွိသမွ် ရိုတီမ်ားကို ေထာင္က်မ်ားအား ေစာင့္ၾကပ္ရေသာ ဝါဒါမ်ားကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေၿပာၿပ၍ လႈဒါန္း
ေကြ်းေမြးခဲ ့ဘူးသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ ႏွစ္ခု၊ သံုးခု တစ္ၿပိဳင္တည္း စားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ႏူးပီတိ ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။
ထိုေက်းဇူးမ်ားေၾကာင့္ပင္ ေနာင္တြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ၿပန္လည္ အက်ိဳးေပးေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။

ဤသို ့ၿဖင္ ့ လြတ္ရက္က တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာခဲ ့ၿပီ။ လြတ္ရက္နီးေလ လြတ္ခ်င္ေလ ၿဖစ္သည္ ့အတိုင္း အၿပင္
ေရာက္လွ်င္ လာလုပ္ၾကမည္ကို ေၿပာၾက ဆိုၾကၿပန္သည္။
“ ကိုေထြး ရန္ကုန္ ၿပန္မွာလား ”
“ ဟုတ္တယ္ .. ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿပန္မွာ ပတ္(စ)ပို ့ ေလွ်ာက္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အကိုက စကၤာပူေရာက္ေနၿပီ။
အဆင္ေၿပရင္ ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားမယ္ ”
“ ေအးဗ်ာ ... တစ္ေန ့ေန ့ေတာ ့ ၿပန္ဆံုခ်င္ေသးတယ္ ”
“ လာလည္ပါဗ်ာ .. ရန္ကုန္လိပ္စာ ေပးခဲ ့မယ္ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္လာမွာပါ ”
သူ ေၿပာတာကို ကြ်န္ေတာ္ ယံုပါသည္။ သူ ့ပံုစံမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ရံု ခင္မင္တတ္သူ မဟုတ္၊ ခင္မင္မိ
လွ်င္ အၿမဲတမ္း သတိရေနမည့္ လူစားမ်ိဳး ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။ သူ ခင္မင္မိသူႏွင္ ့ပတ္သက္လာလွ်င္ ဘာသိဘာသာ
ေနမည္ ့သူ မဟုတ္မွန္း၊ ၿပႆနာတစ္ခုက လက္ေတြ ႔ၿပေလၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ လြတ္ရက္ေစ ့ေသာေန ့တြင္ၿဖစ္သည္။ တာဝန္က်ရဲက လြတ္မည္ ့သူမ်ားကို နာမည္စာရင္းေခၚေန
စဥ္၊ လူသစ္မ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္သည္ ရဲကို လာဘ္ထိုးသည္။ ဘတ္ေငြ သံုးရာေပးၿပီး က်န္အေဖာ္ တစ္ေယာက္
ပါ လိုက္ခြင့္ရေအာင္ ဝင္ေၿပာသည္။ ရဲက လက္ခံၿပီး နာမည္ေခၚၿပီးသူမ်ားထဲမွ ႏွစ္ေယာက္အမည္ကို ၿပန္ေခၚရာ
တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့နာမည္ ပါသြားသည္။

သည္တြင္ ကိုတင္ေအး ထဆဲပါေတာ ့သည္။
“ မင္းတို ့ လိုက္ရဲရင္ လိုက္ၾကည္ ့... မင္းတို ့ မီးေသြးဂိုေထာင္ အေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ငါ ့နာမည္
ေမးၾကည္ ့.. တင္ေအးတဲ ့၊ မဟုတ္တာ လုပ္လို ့ကေတာ ့ ...”
ရဲက ကိုတင္ေအးကို ေငးၾကည့္ေနၿပီး တန္းစီးအား ေခၚေမးသည္။ တန္းစီးက ရွင္းၿပသည္။ ညိွႏိႈင္းေပးသည္။ ရဲက
စဥ္းစားရင္း ခဏၾကာေတာ ့မွ သြားသြားဟုဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္ ့နာမည္ေခၚထားသူအား အုပ္စုသို ့ ၿပန္ပို ့ေပးသည္။
ဟိုလူေတြကိုလည္း စာရင္းၿဖည့္ကာ ထပ္ေခၚသည္။ ရဲ ၿပန္ထြက္သြားေတာ ့သူတို ့က ကိုတင္ေအးကို ေတာင္းပန္
ၾကသည္။
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္တို ့ဒီရက္အတြင္းမွာ ေလွကို ၿပန္မေရာက္ရင္ လစာေတြ ဆံုးမွာမို ့လို ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္”
ကိုတင္ေအးက ဘာမွမေၿပာ။ သူတို ့ ထြက္သြားေတာ ့ကြ်န္ေတာ ့ဆီလာသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ခ်မွာ ... ဒီေကာင္ေတြ ကြ်န္ေတာ္ ့အေၾကာင္း သိတယ္၊ သူတို ့လိုက္တဲ ့ ေလွလည္း
ကြ်န္ေတာ္သိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ ့ ဂိုေထာင္က ရေနာင္းမွာ နာမည္အၾကီးဆံုးပဲ။ မမွန္တာ မလုပ္ဘူး၊ ဂိုေထာင္ပိုင္ရွင္က ကြ်န္ေတာ္ ့မိတ္ေဆြ။ ဒီေကာင္ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဂိုေထာင္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း
သိတာေပါ ့။ အစေတာင္ ရွာလို ့မရဘဲ ၿဖစ္ကုန္မယ္ ”
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေၿပာႏိုင္ဘဲ သူ ့ကိုသာ ေက်းဇူးတင္သည္ ့ မ်က္လံုးမ်ားၿဖင္ ့ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က
ၾကက္မ ၿဖစ္ေနသည္ကိုး။

အခ်ဳပ္မွ လႊတ္ေတာ ့ ကားမ်ားၿဖင္ ့ ရေနာင္းလူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးသို ့ ပို ့သည္။ ထိုစခန္း၌ ဘတ္သံုးရာမွ စ၍
ေနာက္ဆံုး ဘတ္ငါးဆယ္အထိ ေစ်းေလွ်ာ ့ေလွ်ာ ့လာရင္း ထြက္ႏိုင္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ေငြေပး၍ ထြက္ၾကသည္။
တစ္ခ်ိဳ ႔က လာေရြးမည္ ့သူကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ထြက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ၾကေတာ ့ ငါးဖမ္းေလွမွ လာေခၚ၍
လိုက္သြားၾကသည္။ ကိုတင္ေအးက မလိုက္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေကာ ့ေသာင္းအထိ လိုက္ပို ့မည္ဆိုကာ ေနရစ္ခဲ ့
သည္။ က်န္ရစ္သူမ်ားအား ရေနာင္း ( လ.ဝ.က) မွ ေရလည္ ( လ.ဝ.က )စခန္းသို ့ ပို ့သည္။ ထိုမွတဆင္ ့
စက္ေလွမ်ားၿဖင္ ့ ေကာ ့ေသာင္းဘက္သို ့ လႊဲေပးသည္။

ေရလည္ ( လ.ဝ.က )မွ ကြ်န္ေတာ္တို ့တြင္ ပါလာေသာ ေကာင္းႏိုးရာရာမ်ားကို သိမ္းယူလိုက္သၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့
တြင္ ဖိနပ္ပင္ ပါမလာေတာ ့။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ ့ ခင္ေမာင္လြင္တို ့လင္မယား ေကာ ့ေသာင္းမွာ ၿပန္ေရာက္
ေနသၿဖင္ ့ ပိုက္ဆံဝင္ေခ်းကာ ဖိနပ္ဝယ္ရသည္။ ဖိနပ္ ဝယ္ၿပီးမွ ကိုတင္ေအးအတြက္ ေလွခ ေပးကာ ရေနာင္း
သို ့ ၿပန္ပို ့ရသည္။ ညဦးပိုင္းတြင္ ကိုတင္ေအး ၿပန္ေရာက္လာၿပီး ကင္မရာ၊ အက်ၤႌ၊ ကက္ဆက္မ်ား ယူၿပီး
ကြ်န္ေတာ္ ့ထံ ၿပန္ေရာက္လာ၏။

ကိုတင္ေအးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဓါတ္ပံု တြဲရိုက္ၾကသည္။ အဝတ္အစားမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေပးသည္။ ကက္ဆက္ကို
ပင္ လက္ေဆာင္ေပးလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံဘဲ ၿပန္ေပးေတာ ့သူ စိတ္မေကာင္း။ အတင္းၿပန္ေပးရ၏။
ထို ့ေနာက္ စားေသာက္ဆိုင္သို ့ ေခၚကာ ေကြ်းေမြးၿပဳစုသည္။
“ ဒီမွာ သိပ္ၾကာၾကာမေနပါနဲ ့ ကိုတင္ေအးရာ .. အိမ္ကို ၿပန္ႏိုင္ေအာင္လည္း လုပ္ဦး။ ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္”
ကြ်န္ေတာ့္စကားကို သူ ေထာက္ခံရင္း မၾကာခင္ ၿပန္မည္ ့အေၾကာင္း ကတိေပးသည္။ ထိုေန ့ညတြင္
ခင္ေမာင္လြင္တို ့အိမ္တြင္ အိပ္ၾကၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့မနက္မွာ သူ ့ကို ေလွဆိပ္ လိုက္ပို ့ၿဖစ္သည္။ ေလွထဲ
မဆင္းခင္ ကမ္းနားမွာ လမ္းေလွ်ာက္၍ စကားေၿပာၾကသည္။ ခြဲရမည္ကို စိတ္မေကာင္း။ လူက ေအးေသာ္လည္း
ကံတရားက မေအးသၿဖင္ ့ သားကြဲ၊မယားကြဲ ပင္လယ္ထဲမွာ က်င္လည္ေနရေသာ ကိုတင္ေအးကို ေနာက္တစ္
ၾကိမ္ ၿပန္ဆံုလွ်င္ ကံေကာင္းပါေစဟု ကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းမိသည္။

သူၿပန္သြားေတာ ့မွ ကိုယ့္ဘဝေရွ ႔ေရူကို ေတြးရၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ အခ်ဳပ္က်ၿခင္းသည္ အနားယူၿခင္းမွ်သာ ၿဖစ္ၿပီး အၿပင္ေရာက္သည္ႏွင္ ့ ရင္ဆိုင္ေၿဖရွင္းစရာ
မ်ား စီတန္းေနေတာ ့သည္။

ဦးစြာ သတိရမိသည္က “ ဖိုင္ ” ။
ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ႔ ႏွလံုးသည္းပြတ္ထဲက “ ဖိုင္ ” ။
ဘယ္ေတာ ့မွ မေမ ့ေတာ ့မည္ ့ “ ဖိုင္” ။

သူ တားသည့္ၾကားမွ ၿမိဳ ႔ထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ သြားခဲ ့သည္။ ဘတ္(စ)ကား မလာခင္အထိ သူက မသြားရန္ ေၿပာေန
ေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္ေၿပးရင္း အဖမ္းခံရၿခင္းကို သူ သိလွ်င္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေတာ ့မည္။

( ဆက္ရန္ )

....................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။







9 comments:

sosegado said...

ရဲေတြ လဝကေတြကလည္း ဒုကၡေရာက္သူေတြထံမွ ဘိနပ္ကအစယူရတယ္လုိ႔

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဖတ္ရတာေတာင္ရင္ေမာတယ္...အကို
တစ္ကယ္အၿပင္မွာၾကံဳရတဲ႕သူေတာ့...
အားေပးလွ်က္။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစအကို။

ခႏြဲ said...

ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္းပါ အစ္ကို။ ဖတ္ရတာ ရင္ေမာလိုက္တာဗ်ာ

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အလုပ္သမားေတြထက္ ငတ္ေနျပတ္ေနတဲ႔သူက ရွိတယ္ေလ
သူတို႕က သူမ်ား မသထာေရစာကို စားရမွ ေနေပ်ာ္တာ.. သူမ်ားေခၽြးႏွဲစာကို ဓားျပတိုက္ၾကတဲ႔သူေတြ..
ေျပာရရင္ စိတ္တုိတယ္..
ကဲ ကိုအျဖဴေလးေရ.. ဆက္ရန္ကို ေစာင္႔ေနပါတယ္

blackcoffee said...

ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း ရင္ေမာရပါလား အစ္ကိုေရ...

...အလင္းစက္မ်ား said...

(၂) နဲ ့ (၃) ေပါင္းဖတ္သြားတယ္ ကိုအေျဖးလူေရ.. ကိုတင္ေအး အေၾကာင္းေလး ေသခ်ာေရးထားေတာ့လဲ စိတ္မေကာင္းထွာ... သူ ့ခင္ဗ်ာ... ဗံုးခြဲေလွနဲ ့ လိုက္၊ အရင္ကလည္း တံငါအလုပ္ပဲဆိုေတာ့ ဆိုးထွာဗ်ာ... သူဘာဆက္ျဖစ္မလဲ သိခ်င္ေသးတယ္... ဖိုင္နဲ ့ေကာ ျပန္ေတြ ့ၾကမလား .... ပါတ္စ္ပို ့လုပ္ၿပီး ဘယ္ကိုျပန္ထြက္မလဲ... စလံုးလား ဘန္ေကာက္ပဲလား။ သိခ်င္တယ္...။

စကားမစပ္ဗ်ာ.... ခုျမန္မာေရြ့ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ (ဘတ္ရွိတ့ဲသူလား၊ ယာယီပါတ္စပို ့ရွိတဲ့သူလား မေသခ်ာပါ) အဲပုဂံနဲ ့ ျပန္လုိ ့ရၿပီတဲ့ဗ်ာ... ေအာက္လမ္းကမဟုတ္ေတာ့ လူလို သူလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္... ျပန္ျဖစ္သြားတဲ့သူေတြ က အင္မတန္ကို ၀မ္းသာေနၾကသဗ်ာ.... ေအာက္လမ္းက ရဲတို ့ တပ္ဂိတ္တို ့ က ညွစ္သမွ် ေရွာင္ႏိုင္တိမ္းႏိုင္ၿပီေပါ့... ေရြ့ေျပာင္းလုပ္သားေပမယ့္.. ေလဆိပ္ကေန ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ျပန္ႏိုင္တာ.... က်ေနာ္ေတာ့ အင္မတန္ ၾကားရ န၀င္ပီယံရွိသဗ်ာ...

ကဲ... ေနာက္အပိုင္းေတြ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ဳိး... စာနည္းနည္းေလးေတာ့ သမန္ကာလွ်ံကာ မဖတ္ခ်င္ဘူး ေအးေဆးရွိမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္..... ကိုအေျဖးလူေရ...

ahphyulay said...

အင္းဗ်ာ....
ၾကားရတာ ဝမ္းသာစရာပါပဲ။
ၿပန္ေရးေနရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။
ေက်းဇူးေတြလည္းတင္ရသလို ၾကည္ႏူးပီတိလည္း
ၿဖစ္ေနရပါတယ္။

AMK said...

ေစာင့္ေနတယ္ အကုိေရ ဆက္အံုးေနာ္

IDIOT-Ki said...

ေရလည္ ( လ.ဝ.က ) ကလည္း
ေရေရလည္လည္ကို ရိတ္တာပါပဲလား..သူမ်ားစီးျပီးသား ဖိနပ္ေတာင္ မခ်န္ဘူး ။

ကိုေထြး အိမ္မေရာက္္ ခင္ ရွိသမွ် အကုန္ေျပာင္မယ္ထင္ပါရဲ ့ ။

ဖိုင္ နဲ့ ေတြ ့အံုးမွာလား အျဖဴေလး ေရ .. အိမ္က မေဟသီၾကီး တုတ္ကိုင္ျပီး ေစာင့္ေနတယ္ .. း))