Wednesday, March 30, 2011

ရြက္လႊင္ ့ၿခင္း ...။


အၿမဲတန္း လိႈင္းေလထန္ေနေသာ သံေယာဇဥ္ ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးေပၚဝယ္ ရည္မွန္းခ်က္ရြက္ေလွကေလး၏
“ ရြက္ ” ကို ၊ ကိုေထြး တစ္ေယာက္ လႊင့္ခဲ ့ပါၿပီ ။ သံေယာဇဥ္ လိႈင္းတပိုးတို ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ တလိမ္ ့လိမ္ ့ၿဖင္ ့
ၿမင္ ့တက္လာေပမယ္ ့ သူ ့ရြက္ေလွကေလးကေတာ ့ လိႈင္းေလေတြေအာက္ကို ေရာက္မသြားႏိုင္ခဲ ့ပါေလ..။
“ သူ ” ရြက္ၾကိဳး တို ့ကို နိမ္ ့ခ်ဥ္၊ ၿမင့္ခ်ီ၊ ေရွ ႔ေနာက္၊ ဘယ္ညာ လူးလြန္ ့၍ ၿမွဳပ္လု ၿမွဳပ္ခင္ၿဖစ္ေနေသာ သူ ့ရြက္
ေလွကေလးေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆုပ္ကိုင္ ထိန္းေက်ာင္း ႏိုင္ပါမည္လဲ ...။


သံုးဘတ္ခြဲၿဖင့္ ဘတ္(စ)ကားစီး၍ ဂိတ္စမွ ဂိတ္ဆံုး လိုက္ေလ ့လာခဲ ့ဘူးေသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီး၊ လမ္းေဘး
ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ေရာင္းေသာ ငါးခူကင္၊ အသားဆုပ္ကင္( လုခ်င္း )၊ အမဲသားကင္ အသည္မ်ားၿဖင္ ့
ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ခဲ ့ရေသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီး၊ အဆင္းရဲဆံုးဘဝ အလုပ္သမားဘဝအၿဖစ္ႏွင့္ ေလာကဓံကို
ၾကံ ႔ၾကံ ႔ခံႏိုင္ေအာင္ သင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီး၊ ခ်စ္ေသာ လန္းဖိုင္( စာသိုက္ ) ႏွင္ ့ ေတြ ႔ဆံု
ခဲ ့ဘူးေသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီး၊ ညေနခင္း နိဗၺာန္ေစ်းမ်ားၿဖင္ ့ စည္ကားေနေသာ ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီး၊ အေငြ ႔တစ္
ေထာင္းေထာင္း ထေနသည္ ့မီးကင္အသားသြပ္မ်ား၊ ငါးခူေကာင္လံုးကင္မ်ား ေနရာမေရြး ဝယ္စားႏိုင္ေသာ
ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ မၿခယ္သသည္ ့မ်က္ႏွာၿဖဴႏုႏု မေခ်ာမ်ား ၾကီးစိုးသည္ ့ ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီး၊ ႏိုင္ငံတကာ
ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီးမ်ားကို အားက်မခံ တုမီေအာင္ ၾကိဳးစားေနသည္ ့ ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီး၊ ပူၿပင္းေခ်ာက္ေသြ ႔သည္ ့ရာသီဥတု
ႏွင္ ့ယာဥ္ပိတ္ဆို ့မႈေၾကာင္ ့ ေခြ်းဒီးဒီးက်ေနသည္ ့ ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီး၊ ဘာသာေပါင္းစံု၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုၿဖင္ ့ယွက္ေဖာက္
ထားသည္ ့အံ ့မခန္းၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီးကို ဧည့္သည္သေဘာမွ်ၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ခုႏွစ္ရက္ခန္ ့ၿပန္ေရာက္လာခဲ ့သည္။

စကၤာပူသို ့ ရိႈးေဂ်ာ ့ၿဖင့္ သြားမည့္ လူငယ္တစ္ဦးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ခဏတာ ဝင္ေရာက္ခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ ့ကို
ကြ်န္ေတာ္ သြားမေတြ ႔ေတာ ့ပါ။ သံုးႏွစ္ၿပည့္မည္ ့၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ၿပန္လာမည္ဟု ကတိေပးထားၿပီး
ၿဖစ္သည္။ သူ မည္ကဲ ့သို ့ က်န္ရစ္ခဲ ့သည္ ၿဖစ္ေစ၊ သူ ့ဘဝသူ ေကာင္းေကာင္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္မည္ကို ကြ်န္ေတာ္
သံသယမရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သည့္အေၿခအေန ေရာက္ေရာက္ သံုးႏွစ္ၿပည္ ့လွ်င္ ၿပန္လာမည္ကို သူ သံသယ
မရွိပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ဝင္ေရာက္တည္းခိုေသာ အိမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ ့ေသာ LATPHRAO လမ္းမၾကီးႏွင္ ့မေဝးကြာ
လွေသာ ရခမ္ဟမ္းလမ္းမၾကီးမွ လမ္း ၈၁ ထဲ၌ ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့ ဘတ္တစ္ရာ ေပးရသည္။ သေဘၤာသား
အမ်ားစု ေနၾကသည္။ တစ္ေန ့ ထမင္းႏွစ္နပ္ ေကြ်းသည္။ စကၤာပူသို ့ ဝင္လွ်င္ ေၿပာရမည့္စကားမ်ား၊ ၿဖည့္သြင္း
ရမည့္ ေဖာင္၌ ပါရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေလ့က်င့္ရသည္။ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာမလို။ ဆယ့္ေလးရက္ၿဖစ္ေစ၊ သံုး
ရက္ၿဖစ္ေစ၊ တစ္ပတ္ ၿဖစ္ေစ ေပးခ်င္ေပးမည္။ ၿပန္ႏွင္လွ်င္ ႏွင္မည္။ ဘာမွ မေသခ်ာ။ အေၿပာအဆို၊ အမူအရာ
ႏွင့္ ရိႈးမန္းနီးေပၚတြင္ မူတည္၍ လ.ဝ.က မွ ေပးဝင္လွ်င္ ဝင္ႏိုင္သည္။ ဗီဇာကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာပင္ ေလွ်ာက္
ႏိုင္သည္။ အဝင္မခံ၍ ၿပန္လာသူမ်ားကိုလည္း ၈၁လမ္း အိမ္၌ ေတြ ႔ရသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၿပန္ဝင္မည္ဟု
ဆိုသည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ စာအုပ္အသစ္သမားမ်ားကို တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးသၿဖင့္၊ လာေရာက္
လည္ပတ္ပါသည္ဆိုလွ်င္ ဝင္ခြင့္ၿပဳသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပါလာေသာ ေက်ာက္တံတား လမ္း၄၀မွ ကိုၿမင့္ဦးက ဘုရားစာကို မၿပတ္ရြတ္ေနသည္။
သူ ့အသက္က သံုးဆယ္ ေက်ာ္ေနသၿဖင့္( ဝိႈက္ကတ္ )ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားဟု ၿဖည့္ရခက္၊ ဝန္ထမ္းဟု ၿဖည့္ရ
ခက္ၿဖင့္ ေနာက္ဆံုး ေစ်းကြက္မန္ေနဂ်ာဟု ၿဖည့္လိုက္သည္။ ရိႈးမန္းနီးကို ေဒၚလာငါးရာစီ ေဆာင္သြားၾကသည္။
ၿမန္မာႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံၿခားေငြဘဏ္မွ တစ္ဦးလွ်င္ ၆၂ ေဒၚလာစီ လဲလွယ္ေပးသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့သည္ သူရဲေကာင္းမ်ားသဖြယ္ စကၤာပူေလဆိပ္ ( လ.ဝ.က )သို ့ ရင္ေကာ ့ကာ ဝင္ခဲ ့ၾကသည္။
( လ.ဝ.က )ေရာက္လွ်င္ ေရွာင္ရမည္ ့၊ အသားမည္းမည္း၊ ဝဝတုတ္တုတ္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေကာင္တာကို
ေလွကားမွ ဆင္းလာရင္း မသ္မသာ ရွာမိသည္။ စကၤာပူေလဆိပ္ ( လ.ဝ.က ) ေကာင္တာတန္းၾကီးသည္ ေၿမ
ေအာက္ခန္းၾကီးတစ္ခုထဲမွာ တည္ေဆာက္ထားသည္ ့အလား၊ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွသည္။ ဘန္ေကာက္
ေလဆိပ္ကဲ ့သို ့ သြားလာလႈပ္ရွားသူမ်ား နည္းပါးလွသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမားညႊန္စာတမ္းမ်ားအတိုင္း ေကြ ႔ကာ ေကာက္ကာ ေရာက္လာခဲ ့ၾကၿပီ။ မွာလိုက္သူက
“ ကိုယ့္အေမအိမ္ ကိုယ္ၿပန္လာသလို၊ သေဘာထားၿပီး ဝင္သြား ” တဲ ့ ။ ရယ္စရာဟု ထင္ရေသာ္ၿငားလည္း
ထိုစိတ္မ်ိဳးၿဖင့္ပင္ ( လ.ဝ.က ) ေရွ ႔သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစားမေမးပါ။ အသားမဲမဲ
အေဒၚၾကီးပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့စာအုပ္ကို ၾကည္ ့သည္။

“ မင္းေက်ာင္းသားလား ” ဟု တစ္ခြန္းေမးသည္။ “ ဟုတ္ကဲ ့” ဟု ကြ်န္ေတာ္ေၿဖၿပီး၊ သူ ့ေရွ ႔မွ သၾကားလံုး
တစ္လံုးကို ေကာက္စားလိုက္သည္။ မည္သူမဆို စားခြင့္ရွိသည္ဟု အစ္ကိုက မွာထား၍ ၿဖစ္သည္။ သူက ဘာမွ
မေၿပာ။ ဆယ့္ေလးရက္ဗီဇာ ေပးလိုက္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေနာက္မွ ကိုၿမင့္ဦးကိုလည္း ဘာမွမေမးပါ။ သူက်ေတာ ့
သၾကားလံုးကို ႏွစ္လံုးေတာင္ ယူစားသည္။ သူ ့ကိုလည္း ဆယ့္ေလးရက္ ေပးလိုက္သည္။

အၿပင္ေရာက္ေတာ ့ တကၠစီတန္းမွာ သြားရပ္၍ ကားေစာင့္သည္။ အလွည့္က်တကၠစီေပၚတက္၍ “ ေရရႊန္း”ဟု
ေၿပာကာ လိပ္စာကဒ္ေလး ထုပ္ေပးလိုက္သည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ေမာင္းၿပီး တိုက္ခန္းတြဲၾကီးမ်ားထဲ ေကြ ႔ကာ
ေကာက္ကာ မာင္းဝင္လာရင္း၊ တိုက္ဘေလာက္တစ္ခု ေရွ ႔၌ ကားရပ္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္း ကားေပၚ
မွ ဆင္းၿပီး ပစၥည္းမ်ားယူကာ ငါးလႊာသို ့ ဓါတ္ေလွကားၿဖင္ ့ တက္ခဲ ့ၾကသည္။ အခန္းကို ရွာေတြ ႔၍ ဘဲလ္ႏွိပ္
လိုက္ရာ ၿမန္မာတစ္ေယာက္ တံခါးလာဖြင္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို နာမည္ ေၿပာသၿဖင္ ့ တံခါးဖြင္ ့ေပးသည္။
အထဲမွာ ၿမန္မာသံုးေလးဦး ေတြ ႔ရသည္။ ဘယ္အခန္းမွာ ေနရမွန္း မသိေသး၍ ဧည္ ့ခန္းမွ ဆိုဖာတြင္ ဝင္ထိုင္
ကာ တီဗီၾကည္ ့ေနၿဖစ္သည္။

ခဏအၾကာတြင္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွ ဘန္ေကာက္တည္းခိုခန္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ရင္းႏွီးဖူးေသာ ကိုဝင္းႏိုင္ဦး
ထြက္လာသၿဖင္ ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား အခန္းထဲ ေခၚကာ ေနရာေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက ညဆယ္နာရီ
ေက်ာ္မွ ၿပန္လာမည့္အေၾကာင္း ရွင္းၿပသည္။ သူ အလုပ္သြားစရာရွိ၍ ညက်မွ ၿပန္ဆံုမည္ ့အေၾကာင္း ေၿပာကာ
ထြက္သြားေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ နားေနစဥ္ လူတစ္ေယာက္ ဖဲရိုက္ရန္ လာေခၚသၿဖင္ ့ ကိုၿမင့္ဦး ပါသြား၏။

ကြ်န္ေတာ္ မအံ ့ၾသပါ။ ၿမန္မာမ်ား လူစုမိလွ်င္ ဖဲရိုက္ၾကသည္ကို ဘန္ေကာက္တည္းခိုခန္းအိမ္တြင္ ေတြ ႔ခဲ ့ၿပီး
သား။ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့အလုပ္လက္မဲ ့မ်ားစုေပါင္းၿပီး ဖဲကစားေလ ့ရွိသည္။ ယခုလည္း ဖဲဝိုင္းက တၿဖည္းၿဖည္း
အရွိန္ေကာင္းလာခဲ ့ၿပီ။ ညရွစ္နာရီေက်ာ္တြင္ အလုပ္မွ ၿပန္လာသူမ်ားအၿပင္ ဧည့္ခန္းတြင္ တီဗီြၾကည့္ႏိုင္ရန္
ဖဲဝိုင္းက အတြင္းခန္းသို ့ပင္ ေၿပာင္းေရႊ ႔လာခဲ ့ၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္ တိုက္ေအာက္ဆင္းၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ ့လာမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့တိုက္ႏွင့္ ကားလမ္းမၾကီးမွာ
ဘာမွမေဝးပါ။ ၿမက္ခင္း ဆင္ေၿခေလွ်ာတစ္ခုသာ ၿခားသည္။ ကားလမ္းမမွာ ကားအသြားအလာ မရွိသေလာက္
နည္းပါး၏။ အဲယားကြန္း ဘတ္(စ)ကားမ်ားသာ အသြားအလာ မ်ားသည္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွ လာခဲ ့ရာ လမ္း
တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ထုထည္ၾကီးၾကီးမားမား အေဆာက္အဦမ်ားမရွိ၊ လူေနတိုက္ခန္းတြဲေတြသာ ေတြ ႔ရသည္။
လူေနမႈ အဆင္ ့ၿမင့္လွ၏။ မိုးပ်ံတိုက္ၾကီးမ်ားထက္ ေအးခ်မ္းက်ယ္ဝန္းေသာ လူေနတိုက္ခန္းတြဲမ်ားကိုသာ
စနစ္တက် ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ၿမိဳ ႔ထဲပိုင္းတြင္ မည္သို ့ ရွိမည္မသိ။

အစ္ကို ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚ၍ ထမင္းသြားစားၾကသည္။ မနက္က်လွ်င္ အလုပ္ဝင္ရမည္ဟု
ေၿပာသည္။ အဂၤလိပ္စကား ေလ ့လာထားမွ ၿဖစ္မည္ဟု ဆိုသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။
လုပ္ရမည္ ့အလုပ္မွာ ေရကူးကလပ္ၾကီးတစ္ခု၏ မီဖိုေခ်ာင္တြင္ အခ်က္အၿပဳတ္အကူ လုပ္ရမည္ ၿဖစ္သည္။
စဥ္းစားရင္းပင္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မသက္သာလွပါ။ အဓိကမွာ အဂၤလိပ္စကားကို ကြ်န္ေတာ္ မယ္မယ္ရရ တစ္ခါမွ
မေၿပာခဲ ့ဘူး၍ ၿဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားကိုပင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ထိုင္းဘာသာၿဖင္ ့ ၿပန္ဆိုထားသည္ ့ကားမ်ိဳး
သာ ၾကည့္ဖူးခဲ ့သည္။

ပညာမဲ ့သူ၏ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္ လက္ေတြ ႔ ၾကံဳရၿပီ။ ည အိပ္ရသည္ကိုပင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွသည္။
မနက္ ေရာက္ေတာ ့ အစ္ကိုက သူႏွင့္အတူ အလုပ္သို ့ေခၚလာခဲ ့သည္။ လမ္းမွာ ဘတ္(စ)ကားစီးလွ်င္
သံုးသည့္ ကတ္ၿပားႏွင့္အတူ သံုးစြဲပံုတို ့ကို ၿပေပးသည္။္ ကတ္ၿပားေလးကို ကားေရွ ႔ခန္းမွ တက္တက္ခ်င္း
လမ္းေဘး တယ္လီဖုန္းလို စက္တစ္ခုထဲ ထိုးထည့္လိုက္ရသည္။ ၿပီးမွ ေဘးနားတြင္ ေရးထားသည္ ့ ကိုယ္ေပး
ေဆာင္ရမည္ ့ကားခကို ခလုပ္ႏွိပ္ရသည္။ ကတ္ၿပားေလးက ေအာက္ဘက္ကေန ကားလက္မွတ္ႏွင္ ့အတူ ၿပန္
ထြက္လာသည္။ ၿမိဳ ႔နယ္အတြင္း ပတ္ေပးေသာ ကားမ်ားမွာ ကားခ ႏွိပ္စရာမလို၊ သံုးဆယ္ ့ငါးဆင္ ့ပံုမွန္ၿဖတ္ေပး
သည္။ ရထားႏွင္ ့ ၿဖစ္ေစ၊ ကားႏွင္ ့ ၿဖစ္ေစ တစ္ဆင္ ့စီးလာၿပီး ေနာက္တစ္ဆင္ ့ စီးၿခင္းၿဖစ္လွ်င္ စက္က အလိုလို
စီးခေလွ်ာ ့၍ ၿဖတ္ေပးသည္။

ဥပမာ ဆင့္ရွစ္ဆယ္ဖိုး စီးလာၿပီးသူအား ေနာက္ထပ္ ေၿပာင္းစီးလွ်င္ ဆင္ ့ရွစ္ဆယ္တန္ ခရီးအား ဆင္ ့ေၿခာက္
ဆယ္သာယူသည္။ အေၾကြ ထည္ ့စီးလွ်င္ေတာ ့ အၿပည္ ့ထည့္ရသည္။ ကတ္ၿပားမွာ ေငြကုန္ေနလွ်င္ ရထား
ဘူတာႏွင္ ့ ကားဂိတ္မ်ားတြင္ ေငြေပး၍ ကတ္ၿပားကို ေငြထပ္သြင္းႏိုင္သည္။ ဘဏ္ကတ္ရွိလွ်င္ ဘဏ္ကတ္ၿဖင္ ့
ကိုယ္တိုင္ သြင္းႏိုင္သည္။ အဆင္ ့ၿမင့္လွသည္။ ရထားမွာလည္း လွ်ပ္စစ္ရထားၿဖစ္သည္။

ဤမွ် အဆင့္ၿမင္ ့ေသာ တိုင္းၿပည္သို ့ ေရာက္ေသာအခါ ေလာကကို ထီမထင္သည္ ့ဘဝၾကမ္းၾကမ္း ၿဖတ္သန္း
လာသူ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့ ေၾကာင္စီစီပင္ ၿဖစ္၍ေနေတာ ့သည္။ ပညာရွင္ ဦးစားေပးေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ
ကြ်န္ေတာ္အေနႏွင္ ့ အံဝင္ေအာင္ အေတာ္လုပ္ရမည္ကို ေတြးၿပီး သက္ၿပင္းအခါခါ ခ်ေနမိေတာ ့သည္။ ေနပူပူ
မိုးရြာရြာ၊ တံုးတိုက္တိုက္၊ က်ားကိုက္ကိုက္ႏွင္ ့သူတင္ ကိုယ္တင္ အၿပိဳင္က်ဲကာ လုပ္စားခ်င္သူ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့
“ လူအ ” ၿဖစ္ရေသာ အေၿခအေန ၿဖစ္ေတာ ့သည္။
အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေတာ ့ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုမတတ္ပင္ ခံစားရေတာ ့သည္။

( ထိုင္းႏိုင္ငံ ကို စြန္ ့ခြာၿခင္းေခါင္းစဥ္ကို “ ရြက္လႊင္ ့ၿခင္း ” ၿဖင့္အစားထိုးမိပါသည္။ လူတိုင္း ရြက္လႊင္ ့ဘူးၾက
ပါလိမ္ ့မည္။ )


.........................................................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

( ဆက္ရန္ )



5 comments:

IDIOT-Ki said...

ဘယ္ခ်ိန္ထိ ဘယ္ေရာက္တဲ့ထိ ဆက္လႊင့္ေနရအံုးမယ္ မသိ ၊
ကိုေထြးအတြက္ ရင္ေလးသြားမိ၏ ။
ကာယလုပ္သား နဲ့ ဥာဏလုပ္သား တို့ရဲ ့ ခံစားခြင့္ေတြက မိုးနဲ့ေျမလို ကြာတဲ့ တိုင္းျပည္ၾကီးမွာ သူ ဘယ္လို ဆက္ျပီး စခန္းသြား မလည္း လို ့ ေတြးလိုက္မိ၏ ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

လူတိုင္း ရြက္လႊင္႔ဖူးၾကပါလိမ္႔မည္ တဲ႔လား
သိပ္မွန္တာဘဲ
လူတုိင္း လႊင္႕ဖူးတာေပါ႔။ ရြက္မလႊင္႔ဘဲ တစ္ေနရာတည္း ေက်ာက္ခ်ေနရတဲ႕ဘ၀က စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဘာမွ မရွိသလို ဘာမွ တိုးတက္စရာလမ္း၊ ေအာင္ျမင္စရာလမ္းမျမင္ဘူး။ အဲ ရြက္လႊင္႕ရင္းနဲ႔ ဆံုးရႈံးသြားတာမ်ိဳးလည္း အမ်ားၾကီး ရွိတတ္ၾကတာဘဲ
ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနတာထက္စာရင္ ရြက္လႊင္႔တာက ပိုေကာင္းပါတယ္.

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဆကိလက္ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါအကိုေရ..
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။

ကိုေဇာ္ said...

ကာယ နဲ႔ ဥာဏ ခြဲျခားျပီး အလုပ္လုပ္ေစတဲ႔ ႏိုင္ငံကို ေရာက္ေလ ပိုသိသာေလပဲ။

ရြက္ကေတာ့ လႊင့္ဖူးတာေပါ႔ဗ်ာ။ အစ ဆိုတဲ႔ ေနရာကို မျမင္ရေတာ့တဲ႔ တိုင္ေအာင္ေပါ႔။

sosegado said...

ဘန္ေကာက္မွာ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ စလုံးမွာ ဘယ္လုိရွင္သန္ရြတ္လြင့္မလဲ ေစာင့္ဖတ္ရဦးမွာေပါ့၊