Monday, November 29, 2010

အသက္ရႈ လိုက္တိုင္း ....

ဘေလာ ့ကေလးတစ္ခု လုပ္ထားမိေတာ ့လဲ စ စ ၿခင္းတံုးကေတာ ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္ၿဖင္ ့ ကုန္ၾကမ္းတို ႔
အၿပည္ ့ၿဖင္ ့ ေရးေနႏိူင္ခဲ ့ေသာ္လည္း တၿဖည္းၿဖည္းၾကာလာတဲ ့အခါက်ေတာ ့ ေရးစရာတို ့ ကုန္ခန္းလာသလို
ၿဖစ္လာခဲ ့ၿပီး ေရးတာေတြပါ က်ိဳးတို ႔ က်ဲတဲ ၿဖစ္ၿဖစ္လာခဲ ့ရပါသည္။

စစၿခင္း ေရးခဲ ့မိတဲ ့ စာေတြအမ်ားစုက သံေယာဇဥ္တစ္ခုကိုအေၿခခံမိၿပီးမွ တစိုစိုႏွင္ ႔ ပဲ နာ ေန၊ လြမ္း ေန ရသည္ ့ စာေတြ ပဲ အမ်ားဆံုးၿဖစ္ေနခဲ ့ရသလို တြယ္မိ လြမ္းမိ သေလာက္ေရး ၊ ေရးမိေနသေလာက္လဲ တဆစ္
ဆစ္ႏွင္ ့ နာေန လြမ္းေန သလို လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနခဲ ့ရင္း အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္လြန္ခဲ ႔ ရပါသည္။

ဘာေတြ အဖတ္တင္ခဲ ့ပါသလဲ လို ့ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ၿပန္စမ္းစစ္ၾကည္ ့မိေတာ ့ နာေနသည္ ့အလြမ္း တို ့သာ
တင္က်န္ေနသည္ကို ေတြ ့ခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။ တကိုယ္လံုး နာ ေနသည္ဆိုပါစို ့။ အလြမ္းနာပဲ ၿဖစ္မွာပါ။

တြယ္တာမိခဲ ့ေတာ ့လဲ ဘယ္ေနရာသြားသြား ၊ သယ္သယ္ မလာမိပဲ ပါ ပါ လာေနတာက “ အလြမ္း ” ေတြပါပဲ ။
တကယ္ေတာ ့“ လြမ္း ” တာႏွင္ ့“ ေလ ” တာႏွင္ ့ကေတာ ့ အတူတူ ပါပဲ ဟု ထင္မိခဲ ့ပါသည္ လို ့။
လြမ္းသေလာက္“ေလ” ၊ ေလ သေလာက္လြမ္း ၊ တြယ္သေလာက္ ေဆြး ၊ ေဆြး သေလာက္တြယ္ အို.... ကိုယ္ ့
ဖာကိုယ္ တစ္ေယာက္ထဲ ရႈပ္ေနေတာ ့တာ၊ အရႈပ္ေတြလုပ္မိေနရင္း အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနေတာ ့တာပါ လို ့။

ေလ ေနေသာစိတ္ တို ့ၿဖင္ ့ တကိုယ္ေရ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခ်န္ထားခဲ ့ခ်င္သည္ ့ အတၱ ဆန္လြန္းေသာ အေတြး
တို ့ၿဖင္ ့သာ ကိုယ္ ့ဘေလာ ့စာမ်က္ႏွာေပၚ ကို တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ေရးတင္ေနခဲ ့ေတာ ့လဲ ကိုယ္ ့ဘေလာ ့ထဲ
ကိုယ္ၿပန္ဝင္လိုက္တိုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ဖြဲ ႔ႏြဲ ႔ မိေနခဲ ့သည္ ့ အၿမဲထိုင္းမိႈင္းေနေသာ ရာသီ အဖြဲ ႔ ေတြ လိုပဲ
တစိုစိုႏွင္ ႔ မလန္း သလို ၿဖစ္ေနတာကို ကိုယ္ ့ဖာကိုယ္ သတိၿပဳ မိလာခဲ ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ ့ဘေလာ ့ထဲ ဝင္ေရာက္လာခဲ ့မိေသာ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း အားနာလာမိခဲ ႔ရပါသည္။
ကိုယ္ဘာေတြ ေပးေနခဲ ့မိပါသလဲ .. လို ့။
တကယ္ေတာ ့ ကိုယ္ ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္ ့ပရိတ္သတ္အား အတင္းဖတ္ခိုင္းေနသလို ၿဖစ္ေနခဲ ့သည္
မဟုတ္ပါလား ။

ဒါေၾကာင္ ့မို ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစိုစိုနာေနမည္ ့ ထိုထိုစာမ်ားအစား အလိုလိုပါေနမည္ ့ စာမ်ားကိုသာ
ၾကိဳးစားေရးဖြဲ ့ပါေတာ ့မည္ ဟုဆိုၿပီး ေအာက္တြင္ေဖၚ ၿပထားေသာ စာ ေလးမ်ားကို အစဥ္လိုက္ၾကိဳးစားေရးဖြဲ ႔
လာခဲ ့မိပါသည္။

တစ္ပင္ထဲ ရင္ထဲက “ ႏြယ္ ” ( အခန္းဆက္ )
အို ့ဟိုး ... ဒါေၾကာင္ ့ကိုး ...
သူ ( သို ့) ကိုေက်ာ္သူ
ခ်စ္တတ္ၾကရဲ ့လား
မေဗဒါ(သို ့)....
ေမွ်ာ္လင္ ့လ်က္ပါ ...

အထက္ ေဖၚၿပပါ ပို ့(စ)ေလးေတြက တကိုယ္ေရ ခံစားခ်က္မ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ရွင္းထုပ္ၿပီးမွ ေရးခဲ ့မိ
ေသာ စာ စုကေလးမ်ားၿဖစ္ပါသည္။

အၿပဳသေဘာေရာက္ေအာင္ၾကိဳးစားေရးေတာ ့လဲ ယိမ္းယိုင္ခ်င္ေနေသာကိုယ္ ့ကို အတိမ္းမခံႏိုင္ေအာင္ အရင္
ၾကိဳးစား ၿပဳၿပင္ခဲ ့ရပါသည္။

ခ်စ္တတ္ၾကရဲ ႔လား အေၾကာင္းေလးေရးၿပီးတဲ ့အခ်ိန္မွာပဲ တိုက္ဆိုင္စြာ အေမစု ၿပန္လြတ္လာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္
လည္းအမ်ားနည္းတူ ေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴးတူးစြာၿဖင္ ့ အေမစု အေၾကာင္းေတြ ဝင္ေရးေနမိခဲ ့ၿပန္ပါသည္။

တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ ့လဲ ကိုယ္ ့အၿမင္ေလးေတြ အထင္ကေလးေတြ ကိုယ္ေပးခ်င္တာေလးေတြကို ၾကိဳးစား
ပန္းစား ေရးဖြဲ ႔ ေနခဲ ့ရင္း ကိုယ္ ့ကိုယ္လဲ ေက်နပ္ေနခဲ ့မိရပါသည္။ ကိုယ္ ့စာေတြ ကိုယ္အၾကိမ္ၾကိမ္ၿပန္ဖတ္ေန
မိရင္းေပါ ့ေလ ..၊ အင္း ရူးေနတာလဲ ၿဖစ္မွာပါ ေနာ္။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘုရားက လူေတြ အားလံုး
ဟာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ ့ ရူးေနတဲ ့သူ ေတြ ပါ လို ့ မိန္ ့့ေတာ္မႈခဲ ့ဘူးထားတာကိုး လို ့ ။

အဲ ့ဒီေတာ ့ အေမစု သတင္းေလးေတြ လိုက္ၾကည္ ့ေနလိုက္ ၊ ရ ထားသည္ ့ ဘာသာေရး “ လင္ ့” ကေလးေတြ
ဝင္ ဝင္ ၾကည္ ့ေနလိုက္ႏွင္ ့ ပဲ နားေထာင္ခဲ ့မိသည္ ့ တရားေခြေတြထဲက ကိုယ္သိလိုက္မိသည္ ့ သေဘာေလး
ေတြကို ၿပန္ၿဖန္ ့ေပးလို ့ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဟု စဥ္းစားလာခဲ ့မိပါေတာ ့သည္ လို ့ ။

ကြ်န္ေတာ္ ပထမဦးဆံုးေရးၾကည္ ့ခ်င္တာကေတာ ့ အသက္ရႈေနတဲ ့ အေၾကာင္းေလးပဲ ၿဖစ္ေနပါသည္။

ဟင္.. အသက္ရႈတာကိုမ်ား ရိုးမယ္ဖြဲ ႔ ၿပီး စာတတန္ေပတတန္ေရးအံုးမယ္တဲ ့။
ေၾကာင္သြားၿပန္ၿပီ တစ္ေယာက္ .. ဟု ေၿပာလာလ်င္လဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံ ရမည္ၿဖစ္ပါသည္။
ကိုေက်ာ္သူ ့ ပို ့(စ)ေလး ေရးခဲ ့တံုးကလဲ သည္လိုပဲ ေၾကာင္ခဲ ့ဘူးတာပဲေလ ။
ကဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ ့ပဲ ဆက္ေရးပါရေစ.. လို ့။

ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးတို ့သည္ ေန ့စဥ္ မိုးစင္စင္လင္း၍ အိပ္ယာႏိုးႏိုးၿခင္း မ်က္ေစ ့ႏွစ္လံုး ပြင္ ့လိုက္ၿပီဆိုသည္
ႏွင္ ့ အၿပင္ေလာကၾကီး၏ ၿမင္တာ၊ေတြ ့တာ၊ ၾကားတာ၊ အနံ ႔အရသာ စေသာ အာရံုမ်ိဳးစံုတို ့ ခ်က္ၿခင္းပဲ ကိုယ္ ့
ခႏၶာအိမ္ၾကီးထဲ တိုးဝင္ပူးကပ္မိၿပီး သံပါတ္ေပးလိုက္သည္ ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုပဲ တစ္ကိုယ္လံုးရွိ အေၾကာေတြပါ
ေတာင့္တင္းသြားရသလို ဘယ္ေတာ ့မွလဲ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေတာ ့သည္ ့“ လုပ္ရအံုးမယ္ ” “ ..... ရအံုးမယ္ ” ဆိုေသာ ကိစၥေတြအတြက္ “ စတန္းဘိုင္ ” အေနအထားၿဖင္ ့ တေန ့တာခရီးကို အစၿပဳရၿပန္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ဆို.. အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင္ ့ ဆူဆူေလာင္ေလာင္တုန္ရီ ၿမည္ဟီးေနေသာစားပြဲတင္နာရီကို မဖြင္ ့ခ်င္ေသး
ေသာမ်က္လံုးတို ့ၿဖင့္ အၿမဲပဲ မရဲတရဲ ေခ်ာင္းၾကည္ ့ေနခဲ ့မိတာလဲ ယေန ့ထက္တိုင္ၿဖစ္ေနပါသည္။

ဒါေပမဲ ့ ေၿပာခဲ ့သလို အေၾကာတို ့ေတာ ့ ဆန္ ့ထုပ္ရၿပန္ပါသည္။ အစၿပဳရေတာ ့မည္ ့ တစ္ဘဝခရီး၊ တစ္ေန ့တာ
ခရီးကိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ေန ့တစ္ေန ့ ကို ဘဝေလးတစ္ခုႏွင္ ့ ခိုင္းႏႈိင္းၾကည္ ့တာကို သေဘာက်မိပါသည္။
ဘာၿဖစ္လို ့ဆို တစ္ေန ့တစ္ခါအိပ္ရသည္ဆိုေတာ ့ တစ္ခါအိပ္တာကို တစ္ခါေသေသေနသည္ ့ “အေသေလး”
ႏွင့္ တူေနပါသည္ဟု နာ ခဲ ့ရဘူးေနလို ့ပါပဲ။


အိပ္စက္ၿခင္းဆိုတာကေတာ ့ အာရံုမ်ိဳးစံု၊ေဇာမ်ိဳးစံု၊အေမာမ်ိဳးစံုတို ့ၿဖင္ ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာေသာ ခႏၶာအိမ္
ၾကီး၏ ေတာင္းဆိုလာမႈေၾကာင္ ့ ကိုယ္ ့အာရံုေၾကာအားလံုး တုန္ ့ဆိုင္း ၿပီး အိပ္ေမာက်သြားေနေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးက်န္ေနေသးတာကေတာ ့ ဖားဖို တစ္ခုလိုရင္အစံု လႈပ္ခုန္ေနေအာင္ “ ရႈ ”ေနေသးသည္ ့ဝင္ေလ
ထြက္ေလကေလးေတြပဲၿဖစ္ပါသည္။ ထိုထို ရႈေနေသးေသာ ေလကလးေတြကိုလည္း တနည္းအားၿဖင္ ့ဝင္သက္
ထြက္သက္ဟုလည္း ေခၚဆိုႏိႈင္ၾကပါေသးသည္ တဲ ့။

“ ဝင္သက္ကေလး ” ကိုရိႈက္သြင္းၿပီး “ ထြက္သက္ကေလး ” ကို ၿပန္ ထုပ္၍ အိပ္ေမာက်ေနတာကို အေသေလး
ဟု ေခၚဆိုႏိုင္လ်င္ ၊ “ ထြက္သက္ကေလး ” ကိုရိႈက္ထုပ္ၿပီး၊ “ ဝင္သက္ကေလး ” ကို ၿပန္မရႈသြင္းေတာ ့ပဲ ဝင္ေလ
ထြက္ေလတို ့ရပ္ဆိုင္းအိပ္ေမာက်သြားလ်င္ေတာ ့ အေသၾကီး ဟုသာ ေၿပာလို ့ရမည္ၿဖစ္ပါသည္။

အသက္ရႈထုပ္အိပ္ေမာက်ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ၿမင္တာ၊ ၾကားတာ စေသာ အၿပင္ေလာကအာရံုတို ့ ႏွင္ ့ေခတၱ
အဆက္ၿပတ္၍ ေသသလိုမ်ိဳးၿဖစ္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့သာမန္လူမ်ားအေနႏွင္ ့ ေတာ္တန္ရံု ခံစားမသိ
ႏိုင္ေသးသည္ ့ “ ဘဝင္စိတ္ ” ကေလးေတာ ့ ကိုယ္ ့ ခႏၶာအိမ္ၾကီးမွာအၿမဲ ကိန္းေအာင္းေနတံုးပဲဆိုတာကိုေတာ ့
နာယူမွတ္သားမိခဲ ့ပါသည္။ နာေနတံုးကေတာ ့ ဘုန္းဘုန္း၏ အသံတို ့က လံုေနေသာ နားၾကပ္ထဲမွ ကိုယ္ ့နား
စည္ထဲကို ေအးစိမ္ ့ၿပတ္သားစြာပဲ ၾကည္ညိဳဖြယ္ တစိမ္ ့စိမ္ ့ ဝင္ေရာက္ေနတံုးမို ့ ဟုတ္သလိုလို ရွိေနေသာ္
လည္း တရားပြဲၿပီးလို ့ နားၾကပ္လဲ ၿဖဳတ္ေရာ ထို “ ဘဝင္စိတ္ ” ကို သိ သလိုလိုႏွင္ ့ မသိခဲ ့တာပါ ဆိုတာကို
ကိုယ္ ့ဖာကိုယ္ သတိၿပဳမိခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။


ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ ့လဲ ကိုယ္ အမႈမဲ ့ ၿဖတ္သန္းေနမိေသာ ဘဝအခ်ိန္ၾကီးက သိပ္ၾကာေညာင္းေနသလို၊
ဘယ္ေတာ ့မွလဲ မကုန္ႏိုင္ေတာ ့ပဲ ေနာက္ထပ္လဲ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးသလို ထင္ေနရေပမဲ ့ တကယ္ပဲ
ထဲထဲဝင္ဝင္ ေတြးၾကည္ ့မိရင္ေတာ ့ ထိုအၾကာၾကီးဆိုသည္ ့ “ အခ်ိန္ၾကီး ” က ၊ “ ခဏေလး ” ဆိုသည္ ့
“ အခ်ိန္ကေလး ” မ်ားၿဖင္ ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ ႔ စည္း ထားသည္ကိုေတြ ႔ ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။

ၿဒပ္ေပါင္းတစ္ခုကို အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ထပ္မံ ခြဲစိပ္လိုက္သလိုမ်ိဳးပဲ “ အခ်ိန္ၾကီး ” ၿဖစ္သည္ ့“ ဘဝၾကီး ” ကို
ကိုယ္ ့လက္ဖဝါးေပၚ တင္၍ အေသအခ်ာ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ခြဲစိပ္ၾကည္ ့လိုက္လ်င္ ပါဝင္ ဖြဲ ့စည္းထားသည္ ့
ၿဒပ္စင္ကေလးမ်ားႏွင္ ့တူသည္ ့“ အခ်ိန္ေလး ” ၊ “ ခဏကေလး ” ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုေတြ ႔ ရမည္ၿဖစ္ပါသည္။

ခဏကေလးေတြႏွင္ ့ ဖြဲ ့စည္းထားသည္ ့ အခ်ိန္ၾကီးေတြ ၿဖစ္ေန၍လည္း ကိုယ္ ့ဘဝ ၾကီးရဲ ႔ ငယ္ဘဝေတြ ၿဖတ္
သန္းၿပီးခဲ ့ေသာ ကာလေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ၿပန္ေတြး ၾကည္ ့ေနပေစ ..၊ မေန ့တစ္ေန ့ကလို အၿမဲ လတ္ဆတ္
လန္းဆန္းေနတံုးပဲ မဟုတ္ပါလားလို ့ ..။

မရွိေတာ ့ေသာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ ့ေသာ အေတြ ႔ မ်ားကို အခုပဲ အမိအရ ၿပန္ေတြး ခံစားလိုက္မိေပမဲ ့ အားလံုးက
ေတာ ့ ၿပီးဆံုးသြားခဲ ့ၿပီပဲၿဖစ္ပါသည္။ အခုေတြးလိုက္လို ့ တြယ္တာစြဲလန္းမႈေတြေၾကာင္ ့ အခုေပၚ လာေပမဲ ့လဲ
အၿဖစ္တို ့က ဟိုးအတိတ္မွာပဲ ေပ်ာက္ခဲ ့ရၿပီး အသစ္ထပ္ေတြးလိုက္လို ့ အသစ္ခံစားလိုက္ရၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါသည္။


ၿပန္မရေတာ ့ ၊ မရွိေတာ ့ေပမဲ ့လည္း တစ္ခ်ိဳ ႔ အရာေတြက်ေတာ ့ အသက္ရႈ လိုက္တိုင္းေတာင္ သတိရေနရပါ
သည္ လို ့ တင္စားေၿပာေနၾကရၿပန္ပါသည္။ ရႈသြင္းေနမိေသာ ဝင္သက္တို ့ႏွင္ ့အတူ ေတာင့္တ စြဲလန္းေနမိ
ေသာ အာရံု တို ့ကိုပါ ခႏၶာအိမ္ၾကီးထဲ မ်ိဳခ်ေနမိေတာ ့လဲ ၿပန္ထုပ္လိုက္မိတဲ ့ ထြက္သက္တို ့၊ ထြက္ေလ တို ့ကပါ
ေရေႏြးေငြ ႔ ေတြလို အၿမဲပူေႏြးေနတတ္ေတာ ့ပါ လို ့။


.....................................................................................................................................


( ဆက္ပါအံုးမည္ )



8 comments:

ေသာေစယ်ံ said...

တယ္ဟုတ္တဲ့ အၿဖဴေလး တရားေတြဘာေတြေတာင္ေပါက္ေနပီ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ဆက္လုပ္

သဒၶါလိႈင္း said...

အသက္ရွဴလိုက္တိုင္းမွာ ေတာင့္တစြဲလန္းေနတဲ့
အာရံုေတြသတိရမႈေတြအတိုင္း ထြက္သက္မွာလည္း
တန္ျပန္တူညီမႈေတြကိုရႏိုင္ပါေစ..။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

ကိုေဇာ္ said...

လူခ်င္းတူေပမဲ႔ အသက္ရွဴုျခင္း ကြာတယ္ ဆိုတာ ဒါကို ေျပာတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ပါဘူးေလ။ ဝင္လာတဲ႔ ေလက ေအာက္စီဂ်င္ ျဖစ္ျပီး ထြက္သြားတဲ႔ ေလက ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဝင္တုန္းက အျပဳျဖစ္ျပီး ထြက္ေတာ႔ အပ်က္လို႔လည္း ေတြးလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီပို႔စ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဒီလို အေတြးရမိသဗ်ာ။

sosegado said...

အသက္ရႈလုိက္တုိင္း ထုတ္လုိက္တုိင္း အစားထုိးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ၊ အျဖဴေလးေတာ့
အျဖဴေလးပါပဲ၊ မေန႔ကအျဖဴေလးမဟုတ္ေတာ့ပါ၊ ဒီလုိပဲမနက္ျဖန္အျဖဴေလးသည္ ဒီေန႔ အျဖဴေလးမဟုတ္ေတာ့ပါ၊ ဒီေန႔ အျဖဴေလးသည္ သာယာမိခဲ့ေသာ မေန႔ကအျဖဴေလးကုိ တမ္းတေနမိမွာျဖစ္သည္၊ အဆင္မေျပသည့္အခါမ်ားတြင္ မနက္ျဖန္အျဖဴေလးကုိ ေမွ်ာ္လင့္မိေနမည္၊
အစားမထုိးႏုိင္ေသာ တစ္ေန႔ …….. ဝင္ေလထြက္ေလတို ့မရပ္ဆိုင္းခင္ အခုိင္အတန္႔ေလး သည္ တကယ္ေတာ့ “ ခဏေလး ” ဆိုသည္ ့“ အခ်ိန္ကေလး” ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ”

ရဲထြန္းေဇာ္ said...

ၿပန္မရေတာ ့ ၊ မရွိေတာ ့ေပမဲ ့လည္း တစ္ခ်ိဳ ႔ အရာေတြက်ေတာ ့ အသက္ရႈ လိုက္တိုင္းေတာင္ သတိရေနရပါ
သည္.....အင္း...အသက္ေတာ့တဲ႕အခ်ိန္ႀကရင္ေတာ့

Anonymous said...

အျဖဴေလး ေရ

ကြန္မေကာင္းလို႕ အခုမွ လာဖတ္ရတယ္ ဆက္လက္ေမွ်ာ္လင္႔ေနမယ္ အားထုတ္မႈ႕ေလးေတြ အတြက္ေက်းဇူးပါ

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

Beauty Studio USA Branded Store said...

ဟုတ္ပါ့ ကိုေက်ာ္ေရ အခုဆိုရင္ အကိုေတာင္ စာသိပ္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဖက္အား အဲေလ ေယာင္လို႔ ဖတ္အားပဲေကာင္းေတာ့တယ္။
ဆက္သာ ေရးစမ္းပါ....။ ဖတ္ျပီး မာန္႔ရမွာက အကိုတို႔ေလ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုအျဖဴေလးေတာင္ တရားသေဘာကိုေစာေၾကာမိေနမွကိုး
ေကာင္းပါတယ္ သတိေလးနဲ႕ အမွတ္ကေလးနဲ႕ လက္ကိုင္ထားျပီး ရွင္သန္ရတာ ေမ႕ေလ်ာ႕ေနတာထက္စာရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ေနာ္
ဘေလာ႔ေၾကာင္႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႕ ေရာက္တာ ေနာက္က်သြားတယ္.. ေဆာရီးပါ။
တရားေလးေတာင္ မထုိင္အားေအာင္ျဖစ္ေနတယ္ ကိုအျဖဴေလးေရ လုပ္ႏိုင္တာ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္..