Sunday, February 13, 2011

ဘဲေမြးသမားေလး ကိုရန္ကုန္

ကိုေထြးအေနႏွင္ ့ ၿငိတြယ္၊ ခ်ီေႏွာင္ ႏိုင္ေသာ သံေယာဇဥ္“ ၾကိဳး ” တစ္ေခ်ာင္း၏ ရိုက္ခတ္မႈကို အလူးအလဲ
ခံစားရၿပီးေနာက္ပိုင္း ယိုင္နဲ ့သြားေသာ သူ ့ဘဝကို ၿပန္လည္တည္ ့မတ္ဖို ့ အေတာ္ၾကိဳးစားခဲ ့ရပါသည္။

လက္ပြန္းတတီး၊ အရိပ္တၾကည္ ့ၾကည္ ့ႏွင္ ့ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ပါ ရင္းႏွီးၿမႈပ္ႏွံ၍ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ၿဖတ္သန္း
လိုက္ရေသာအခါ မၿမင္ႏိုင္ေသာ ေႏွာင္ၾကိဳးတစ္မွ်င္ကို သူ ့ဝက္ၾကီးေတြအေပၚ ထားမိခဲ ့ေတာ ့လည္း အခ်ိန္
တစ္ခုသို ့ အေရာက္ ခြဲခ်ိန္တန္လို ့ ခြဲလိုက္ရသည္ ့အခါ သူ ့အေကာင္ၾကီးေတြက သူ ့ႏွလံုးသားကိုပါ ဆြဲထုပ္ယူ
သြားသလို သူခံစားခဲ ့ရရွာပါသည္။

ခ်ဥ္ေႏွာင္မိေသာ ၾကိဳးတို ့ ရုတ္ခ်ဥ္း အၿဖတ္ခံလိုက္ရေသာ အစိမ္းလိုက္ခံစားရမႈ တစ္ခု ပါ ပဲ။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာက လူပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘဝၿခားသည္ ့ တိရ စၦာန္ ပဲ ၿဖစ္၊ တန္ဘိုးပမာဏကေတာ ့ အတူတူ ၿဖစ္ပါ
လိမ္ ့မည္။ သူ ့ဘဝမွာ အဲ ့လိုတြယ္တာရပါေသာ သံေယာဇဥ္တို ့ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဆံုေတြ ႔ ရပါလိမ္ ့အံုးမည္။
ထို ့ေၾကာင္ ့ သည္ဇာတ္လမ္းေလးကို ကြ်န္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခံစားမိရင္း ၿပန္လည္ေဖာ္ၿပမိေနပါေတာ ့သည္။

ေၾသာ္... လူ ့ဘဝ ဇာတ္ခံုေပၚ က သမုဒယဇာတ္အစံု ပါ ... လို ့။

................................................................................................................................

“ ပင္အလိုင္းလားေထြး..၊ မိပဟန္လုေပါင္ ”
( ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ကိုေထြး ၊ ဘာၿပသနာ ရွိလို ့လဲ )
“ ဖုန္ ့၊ မဲ ့ရာထန္ ေထာင္ကဲ၊ မဲ ့မိပဟန္ ”
( ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ခ်င္လို ့ပါ သူေဌး ၊ ဘာၿပႆနာမွ မရွိပါဘူး )
သူေဌးက သက္ၿပင္းခ်သည္။ ဘာမွေတာ ့ မေၿပာေပ။ ခဏ ၾကာေတာ ့မွ ...
“ ေတာ ့ပိုင္ထန္ ေဆာင္ေဒယမ္ ... နာ ့”
( ႏွစ္လေတာ ့ ဆက္လုပ္ကြာ ... ေနာ္ )
“ ခပ္ဖုန္ ”
( ဟုတ္ကဲ ့ခင္ဗ် )
ဟုတ္ေတာ ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္က ရုတ္တရက္ လူစားရဖို ့ မလြယ္ပါ။ ႏို ့ခြဲစကေန သားေပၚ တဲ ့အထိ
ေခ်ာ ့တလွည္ ့၊ ေၿခာက္တစ္လွည္ ့၊ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေပးႏိုင္မွ ၿဖစ္မွာကိုး။ အစာၾကိတ္တာကအစ ကြ်န္ေတာ္
နားလည္ေနၿပီဆိုေတာ ့ ... ေနာက္လူ ထပ္မရွာခ်င္တာ သူေဌးဘက္က မွန္သည္။ အားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၿခ၊
ကြ်န္ေတာ့္ လက္ ၿဖစ္ေနၿပီ။ ေဒၚ ရွမ္းမက မနက္ေစာေစာ ဝက္ေခ်းကူထိုးခ်ေပးတာရယ္၊ ေရခ်ိဳးေပးတာရယ္၊
အခန္းသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္တာပဲ တာဝန္ရွိသည္။ သူ ့မွာ ခေလးေမြးထားေတာ မၾကာေသးေတာ ့လည္း ဒီေလာက္
ပဲ တာဝန္ယူႏိုင္မွာပါ။ ညဘက္ေတြမွာေတာ ့ မၾကာခဏ လာၾကည္ ့ေပးပါတယ္။ သူ ့အိမ္က ဝက္ရံုေဘးနားမွာ
ကပ္ေနလို ့ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္ဝက္ရံုနဲ ့ အစာၾကိတ္တဲ ့စက္က တြဲလ်က္ရွိသည္။ နံေဘးမွာ ဆရာဝန္ေတြေနသည္ ့ အခန္းရွိသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ဝက္ရံုထဲ လံုးဝ ဝင္ခြင့္မရွိၾက။ က်န္သည့္လူဆိုလွ်င္ေတာ ့ ေၿပာဘို ့ေတာင္မလိုေတာ ့။ ဝင္တာႏွင့္
အလုပ္ၿပဳပ္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဒီဝက္ေတြက အၿဖစ္သည္းပါသည္။ လူၿမင္သည္ႏွင့္ နင္းကန္ေအာ္ေတာ ့သည္။
တစ္ေကာင္က စ လိုက္လွ်င္ ဆက္တိုက္ၿဖစ္သြားၿပီး ဝက္ဝက္ကြဲ ဆိုတဲ ့အတိုင္းပါပင္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ေဒၚ ရွမ္းမ
ဝင္လာလွ်င္ေတာ ့ ဘာမွ မၿဖစ္ေပ။ သူစိမ္းေတြ ႔ လွ်င္ ေသြး လန္ ့သည္။ အဲ ့ဒီလို လန့္ေအာ္ရင္းနဲ ့ ႏွလံုးပ်က္ၿပီး
ေသတာမ်ိဳး ရွိဘူးသည္။ ဒါေၾကာင္ ့ ဆရာဝန္ေတာင္ ဝင္ခြင္ ့မရွိ။ သူေဌး မွာလိုက္လို ့ စကားေၿပာခ်င္ေတာင္
ရံု ထိပ္ကေန ရပ္ၿပီး လွမ္းေခၚရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝက အဲ ့ဒီေလာက္ေတာင္ ၿမင္ ့ေနပါသည္။

ဘဝ ၿမင္ ့ေတာ ့ လစာ ၿမင္ ့လာ၏။ လစာ ၿမင္ ့ေတာ ့ ဘဝင္ပါ ၿမင္ ့လာ၏။ ငရဲ ကလည္း လိုက္ၿမင့္လာပါသည္။
အကုသိုလ္ ပိုက္ဆံ ဆိုေတာ ့ စု လို ့ကို မရႏိုင္ေပ။ လစာတစ္ခါရွင္းရင္ မုန္ ့ဆိုင္က ဝယ္စားထားသမွ်၊ စုေသာက္
ထားတဲ ့ အရက္ဖိုး ႏုတ္တာနဲ ့၊ သူေဌးမနဲ ့ အၾကံဳ မွာလိုက္တဲ ့ အဝတ္စားဖိုး ႏုတ္တာနဲ ့ ဘာ .. မွ မက်န္ေတာ ့။

ႏွစ္လ ၿပည္ ့ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘဲေမြးတဲ ့ဘက္ကို ေၿပာင္းခြင္ ့ရသည္။
ဝက္သူေဌးရဲ ႔ အကို ၿဖစ္သူ ငါးသူေဌးဆီမွာ လုပ္ရၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူ က ဘဲေတြ စမ္းသပ္ေမြးမယ္ဆိုၿပီး
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚ၏။ သီးသန္ ့ၿခံၿဖင္ ့ ေမြးတာေတာ ့မဟုတ္ပါ။ ဝက္သိုးေတြ ထားသည္ ့ ရံု ေအာက္ကို ၿခံခတ္ၿပီး
ေမြးတာပါ။ မနက္ဖက္မွာ အၿပင္ထုတ္၊ ေန ့လည္ဘက္မွာ တစ္ၾကိမ္ၿပန္သြင္း၊ ၿပီးရင္ ၿပန္ထုတ္၊ ညေန ၿပန္သြင္း
လုပ္ရပါသည္။

ဝက္သမားေတြကေတာ ့ ဘဲသား စားဖို ့သာ ေခ်ာင္းေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘာသိဘာသာ ေနလိုက္ၿမဲ။ သူတို ့ကလည္း လစ္လွ်င္ ဆြဲ ေနက်။ အေကာင္က သံုးေထာင္
ေက်ာ္ဆိုေတာ ့ သူေဌးက ေန ့စဥ္ မေရတြက္ႏိုင္။ ဘဲဟင္း ခ်က္တဲ ့ေန ့ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဝစု ရသည္။
ည ဘက္ဆိုလွ်င္ သြားစားလို ့ရၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ “ အသီ ့ရာ ” က ငါးေတြ၊ ဘာေတြ ခိုးခ်က္ထားသည္။ သူတို ့
ေနတာက ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ သြားသည္ ့ ရြာနားမွာဆိုေတာ ့ လြတ္လပ္၏။ ဘာပဲ ခိုးစားစား ဘာၿပႆနာမွ မရွိလွ။

ဘဲ ေမြးရင္းၿဖင္ ့ ဗ်ိဳင္း ေထာင္သည္ ့ ပညာပါ ရလာသည္။
ဆာလ္ၿဖဴရစ္အက္ဆစ္ အတံုးေလးကို ငါးပါးစပ္ထဲ ထည္ ့ၿပီး ငါးေသကို ေရစပ္မွာ ထားလိုက္ရံုသာ ။ ဗ်ိဳင္း က
ဟပ္ခနဲ ထိုးတာနဲ ့ ဘိုင္းကနဲ လဲ ေသ သြားေအာင္ အက္ဆစ္က ၿပင္းထန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ဘယ္ဘက္လက္
ဖ်ံမွာ ေပြးလိုလို၊ ညွင္းလိုလို ၿဖစ္ေတာ ့ အဲ ့ဒီ အတံုးေလး ေကာက္တင္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္း မီးခဲလို စားသြားလို ့
မီးေလာင္ဒဏ္ရာၿဖစ္သြားၿပီး ေပြး လည္း ေၿပးပါေလေရာဗ်ာ ။

ဘာပဲစားစား အကုသိုလ္ မပါလွ်င္ ပြဲမၿပီးေပ။
သူေဌးေတြကလည္း သိၾကပါတယ္။ ဘာမွ သိပ္မေၿပာပါ။ ေပးသည္ ့လစာက သည္လိုမွ မစားလွ်င္ ေၿပာင္သြား
မွာ အမွန္ပင္။ အလုပ္သမားေတြအေပၚ ေကာင္းတာလည္းရွိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီး ၿပန္ခ်င္တဲ ့သူ
ရွိရင္၊ ကားလက္မွတ္ ၿဖတ္ေပးတာတို ့၊ လူမ်ားလွ်င္ နယ္စပ္အထိ လိုက္ပို ့ေပးတာတို ့ လုပ္ေပးပါသည္။ ၿပန္လာ
သည္ ့ လူေဟာင္းကိုလည္း လက္ခံသည္။

အလုပ္သမားေတြ ၿပန္သည္ ့အခါ ရဲ လက္ထဲ မေရာက္ေအာင္ လမ္းခရီး အေခ်အေနေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ
စံုစမ္းေပးပါတယ္။ မိ သြားပါက ပါတာေလး ကုန္သြားႏိုင္တာကိုး ။ ေရႊေတြ၊ ေငြ ေတြ မ်ားလွ်င္ ထိုင္းတစ္ေယာက္
က အဲ ့ဒါေတြ ယူ သိမ္းထားေပးၿပီး လိုက္ပို ့ကာ နယ္စပ္ေရာက္မွ ထုပ္ေပးပါသည္။ ေရွ ႔ မွာ ရဲ ဖမ္းလို ့ ကုန္သြား
သည္ ့ သာဓကေတြ ရွိေနေသာေၾကာင္ ့ၿဖစ္သည္။

သူေဌးညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္လံုး လူလတ္ပိုင္းသာ ရွိပါေသးသည္။ ငါးသူေဌးက လူပ်ိဳၾကီးပါ။ ကပ္ေစးလည္း ႏွဲသည္။ အရက္ေသာက္တာေတာင္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ရွိသည္ ့ရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ လာေသာက္တတ္၏။
သူ ့ အလုပ္သမားေတြလည္း ေခၚမတိုက္တတ္ေပ ။ ေသာက္သည့္အရက္က မက္ေခါင္အၿပား ။ သူ ့ကို ၾကည္ ့
လိုက္ရင္ ဘြတ္ဖိနပ္အမဲ အရွည္ၾကီးၿဖင္ ့၊ မေမာက္ ေဆာင္းလွ်က္ပဲ ေတြ ႔ ရတတ္သည္။ သူ ့ညီလည္း ထို ့အတူ
ပါပဲ။ တိရ စၦာန္ဆရာဝန္ေတြ ဝတ္သည္ ့ ဝတ္စံုအနီၾကီးကို ဘယ္ေတာ ့မွ မခြ်တ္။ အလုပ္လုပ္ဖို ့သာ စိတ္ဝင္စား
ၾကသည္။ ေရသာခိုသည္ ့ အလုပ္သမားေတြ ႔လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ထုပ္ပစ္သည္။

လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးလွ်င္ ေၿပာင္းသြားၾကတာ မ်ားသည္။ တစ္လ ဘတ္
ေထာင္ ့ခုႏွစ္ရာဆိုတာ ဘာမွ မၿဖစ္ေလာက္။ လင္နဲ ့မယား စံုတြဲေတြသာ ၿခံဳးၿခံေခြ်တာရင္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္
လုပ္ၾက၊ ေငြစုၾကနဲ ့ ေနလို ့ၿဖစ္သည္။ လူလြတ္ေတြက်ေတာ ့ ေၿပာင္းသြားတာ ခဏခဏပင္။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ရ
သည္ ့ ဘဲေမြးေသာ အလုပ္က အလြန္သက္သာပါတယ္ ။ ေရခ်ိဳးေပးစရာ၊ ေဆးတိုက္စရာ၊ အစာေခၚ ေကြ်းစရာ
ဘာမွမလိုပါ။ ဘဲေတြက ေက်ာင္းရင္းနဲ ့ သူ ့ဟာသူ ၾကီးသြားၾကၿမဲ။ သူေဌးက မၾကာမၾကာ ဖမ္းၿပီး ေရာင္းသည္။
ထပ္ေမြးသည္။ အလုပ္ၿဖစ္ပါသည္။

ဘဲေက်ာင္းလွ်င္ ဝက္ရံု သံုးရံုေလာက္ပတ္လိုက္တာႏွင္ ့ ဘဲေပါင္းသံုးေထာင္ေက်ာ္တို ့ ဗိုက္ဝေလေတာ ့၏။
ဝက္ေခ်းပစ္သည္ ့ ေၿမာင္းေတြထဲမွာ အစာေတြ ၿပည္ ့ေနတာကိုး။ ေနာက္ေတာ ့ သူတို ့ညီအကိုေတြ စကားမ်ား
ၾကေလသည္။ ဘဲေတြက တဂပ္ဂပ္ ေအာ္ေနေတာ ့ ဇီးဝက္မေတြ လန္ ့ၿပီး၊ မၾကာခဏဇီးပ်က္ေတာ ့သည္။
ဝက္သိုးေတြကလည္း လန္ ့လန္ ့ေအာ္၏။ ၾကာေတာ ့ ဘဲေမြးတာ ရပ္လိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သန္ ့စင္
ဆီ ၿပန္ေရာက္သြားပါေတာ ့သည္။ ခင္ေမာင္လြင္တို ့ လင္မယားမွာ၊ ေယာကၤ်ားက ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ ့သည္ ့
အသားေမြးဝက္ရံုမွာ လုပ္ရၿပီး၊ မိန္းမက ဇီးဝက္ရံုမွာ ဝင္လုပ္ရပါသည္။ သူတို ့က ဝက္ရံုလာ၊ ကြ်န္ေတာ္က
ဘန္ေကာက္ တက္ေပါ ့။

သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ ့ လွပူရီကို အလည္လာတာက လြဲၿပီး ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္မလာေတာ ့ရန္ ဆံုးၿဖတ္မိပါသည္။
သန္ ့စင္ကလည္း သူေဌး ေၿပာင္းဘို ့ ဆံုးၿဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ လွပူရီကို စြန္ ့ခဲ ့ရတာ သည္တစ္ခါေတာ ့ လံုးဝမေတြေဝ
မိေပ။ ဘာတိုးတက္မႈမွ မရွိ။ ထိုင္းစကားေၿပာဘို ့လည္း လူမရွိေတာ ့ ထိုင္းစကား မတတ္ခဲ ့ၾကပါ။ လစာကလည္း
ႏွစ္နဲ ့ခ်ီ စုမွ ရမည္။ လူလြတ္ေတြအဖို ့ ေစ်းဝယ္ထြက္တာရယ္၊ အရက္ေသာက္တာရယ္ႏွင္ ့ ကုန္ၾကသည္။
စုမိ ေဆာင္းမိၿပီး ၿပန္သြားႏိုင္တဲ ့ လူလြတ္ဆိုလို ့ တစ္ေယာက္မွ မေတြ ႔မိပါ။

မိန္းခေလးေတြေတာ ့ရွိသည္။
တစ္ႏွစ္ကို ေရႊ တစ္က်ပ္သားေလာက္ရသည္။ ဘာလုပ္လို ့ရမွာလဲ။ သူတို ့က လင္မယူခင္ေလး လာလုပ္စား
ၾကတာပါ ။ လင္ယူေတာ ့ လင္က လုပ္ေကြ်းပါလိမ္ ့မည္။ တစ္က်ပ္သားစုစု၊ ငါးမူးသားစုစု ေရွ ႔ေရးက ဘာမွမရွိ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့က်ေတာ ့ ဆိုင္ကယ္စီးခ်င္သည္။ ကားစီးခ်င္သည္။ လုပ္ငန္းလုပ္ခ်င္သည္။ ေရႊ တစ္က်ပ္သား၊
ငါးမူးသားႏွင္ ့ တစ္ႏွစ္လံုး အခ်ိန္မၿဖဳန္းႏိုင္ၾကေပ။ ဒီေလာက္နဲ ့လည္း မိန္းမယူဘို ့ေတာင္မလြယ္၊ သံုးေလးလ
လုပ္လို ့ စားၿပီး၊ ေသာက္ၿပီး ဘတ္တစ္ေသာင္းေလာက္မွ မက်န္ရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ ။

လူမဟန္ ကံ ပံုခ်တာကို သန္ ့စင္လည္း မုန္းသည္။
“ ၿမိဳ ႔မွာေနရင္ ၿမိဳ ႔မ်က္ေစ ့၊ ေတာမွာေနရင္ ေတာမ်က္ေစ ့မို ့ ဝက္ရံုက လစာက ကြ်န္ေတာ္ ့ေဆးလိပ္ဖိုးေတာင္
မရွိဘူး၊ ခင္ေမာင္လြင္ကိုၾကည္ ့ေန တစ္ႏွစ္ၿပည္ ့တာနဲ ့ ေၿပးမွာပဲ၊ အလကား...ဗ်ာ၊ သက္သက္မဲ ့ ဒုကၡသြားခံ
တယ္၊ ဒီမွာ အလုပ္ဒီေလာက္ေပါတဲ ့ဟာ.. ”
သန္ ့စင္ ေၿပာတာ မွန္ပါတယ္။
တကယ္အလုပ္ရွာၾကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ သန္ ့စင္ရယ္၊ ဘန္ေကာက္မွာ ေနတာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ ့ သံုပုရာ ရြာ
သား ကိုစံလင္းရယ္၊ သံုးေယာက္စလံုး အလုပ္ရၾကသည္။ အေခ်ာကိုင္ ပုတ္ၿပတ္လုပ္သည္ ့ ပန္းရံကန္ထရိုက္
အဖြဲ ႔ ႏွင္ ့ စပ္မိၾကတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အုပ္သယ္၊ ေက်ာက္သယ္ အလုပ္ၾကမ္းလစာ တစ္ေန ့ ဘတ္၁၂၀ ေပးသည္။ သန္ ့စင္ ၁၆၀၊
ကိုစံလင္း ၁၈၀ ရသည္။ လစာ ေပးတာလည္း မွန္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ အလုပ္စေၿပာင္းသည္ ့ေန ့မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ
ရဲ ႔ ၉၃ အေရးအခင္း စ ၿဖစ္ပါေလေရာ။

ၿမိဳ ႔လယ္ေခါင္ၿဖစ္သည္ ့ ဘုရင္ ့နန္းေတာ္နားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ပန္းရံအဖြဲ ႔ ပိတ္မိေနၾကသည္။
ေန ့လည္ေလာက္ကစၿပီး ဆႏၵၿပေနၾကတာ၊ ည ရွစ္နာရီေက်ာ္ေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုး ဝင္ခိုေနသည္ ့
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွထြက္လို ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ထြက္လာေတာ ့ တစ္ခ်ိဳ ႔ အေဆာက္အဦေတြ မီးေလာင္
ေနတံုးပင္ ။

ေနာက္ေတာ ့ “ စီးလံု ” ဘက္ကို ေၿပာင္းရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ႔လံုး အုတ္စီ၊ အေခ်ာကိုင္ အလုပ္ကိုသာ ပုတ္ၿပတ္ လိုက္လုပ္တာမို ့ ဝင္ေငြေတာ္ေတာ္
ေကာင္းၾကသည္။ အလုပ္ကလည္း ဆက္ေနသည္။ ေလးလနီးပါး အလုပ္နဲ ့လက္နဲ ့ ၿပတ္တယ္လို ့ မရွိလွေပ။
“ ႏြံပူရီ ” ဘက္ကို ေၿပာင္းမယ္ဆိုေတာ ့ သန္ ့စင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ၾကေတာ ့။

ကိုစံလင္းကေတာ ့ လိုက္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ သန္ ့စင္ကို ဝဏၰ ( အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ ) က သူ ့အကိုၿဖစ္သည္ ့ အေသးစားကန္ထရိုက္
တစ္ဦးထံမွာ အပ္ေပးပါတယ္။ ဖိႏြန္ လို ့ေခၚတဲ ့ သူေဌးေပါက္စ တစ္ဦးပါ။ အမတန္ သေဘာေကာင္းတဲ ့သူေဌး
ၿဖစ္ပါတယ္။ သူ ့မိန္းမက အယုဒၶရသူစစ္စစ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အၿမဲ စ သည္။
“ ငါ ့နယ္ေရာက္ရင္ နင္တို ့ကို ေခါင္းၿဖတ္မယ္ ” တဲ ့။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

......................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

8 comments:

ခ်မ္းလင္းေန said...

ခ်ည္ေႏွာင္မိတဲ့ၾကိဳး ရုတ္ခ်ည္းအျဖတ္ခံရေတာ့ အနာစိမ္းျဖစ္ျပီးေပါ့။ အစိမ္းသက္သက္ေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး ျပဳတ္ေက်ာ္ေလးဆိုေကာင္းေသးရဲ့။

ကိုေထြးလည္း ဝက္ကေန ဘဲေရာက္ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္နဲ႔ ေအးခ်မ္းမႈ ေပါင္းစုမည့္အခ်ိန္ ေရာက္လုခါနီးျပီထင့္ပါ့။ လြယ္ေတာ့ျဖင့္ လြယ္မယ္မထင္။ ဒါေပမယ့္လဲ ကိုေထြးၾကံဳးဝါးသံကိုေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။

IDIOT-Ki said...

“ ဘဝ ၿမင္ ့ေတာ ့ လစာ ၿမင္ ့လာ၏။ လစာ ၿမင္ ့ေတာ ့ ဘဝင္ပါ ၿမင္ ့လာ၏။ ငရဲ ကလည္း လိုက္ၿမင့္လာပါသည္။” ..

ၾကိဳက္တယ္..ဒီ စာ သား ေလး ကို ။။

ဆာလဖ်ဴရစ္အက္ဆစ္ တံုး နဲ့ ခုတေလာ ဘေလာ့ေတြ မွာ စြဲ ေနတဲ့ “ ဝဲ” ေတြ ကို သတ္လို ့ ရ တယ္ ... သိလား .. း))

ကိုေဇာ္ said...

သူ႕ဘဝကလည္း ခုတတ္လိုက္ ခုက်လိုက္နဲ႔။
ရိုလာကိုစတာ စီးေနရသလိုပါပဲလား။

မ်က္မွန္ေလး said...

ko htwe ga tot dote kha ble... nout bawa lu taung pyan phyit pa ma lar...
pig ma hote tot duck te`...e di apyin fish yaw byaine yaw bar so dot....imm...dote kha dote kha dote kha

SHWE ZIN U said...

အျဖဴေလးေရ ျပန္ဖတ္ေတာ႔လည္း ေကာင္းေနတာဘဲ

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

sosegado said...

ျပန္လည္လာေရာက္ ဖတ္ရႈသြားပါေၾကာင္း၊

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကုိအျဖဴေလးေရ
ခရီးထြက္သြားလို႔ ခုမွေရာက္ျဖစ္တယ္
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ တြယ္မိရင္ျဖတ္လို႔ခက္တဲ႔ မူးယစ္ေဆးတစ္မ်ိဳးလို႕ တင္စားရမယ္ထင္ရဲ႔ေနာ္။
ဆက္ရန္ကိုေမွ်ာ္ေနပါတယ္

blackcoffee said...

ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္အစ္ကို ။ ကိုယ္မသိႏုိင္တဲ့ အေတြ ့အၾကံဳေလးေတြကို စာဖတ္ရင္း သိရတဲ့ အတြက္ အစ္ကို ့ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။