Sunday, January 23, 2011

ေထာင္မွ အခ်ဳပ္

ေလွေလွာ္ရင္း တက္က်ိဳးသြားေသာ ကိုေထြးတို ့အေၾကာင္းကို ဖတ္ေနရင္းႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုေထြး
ေနရာကိုေရာက္ၿပီး၊ အၿဖဴေလးမွ ကိုေထြး ၿဖစ္လာသလိုပါပဲ။ တကယ္ေတာ ့ဘဝ ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္၊ ၿဖစ္ခ်င္
တဲ ့ ပံုစံေရာက္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္မၿဖစ္ခ်င္တာေတြကို အရင္ဆံုး လုပ္ရင္း ဖန္တီးတည္ေဆာက္ရတာပါဟုလည္း
ထင္မိပါသည္။ ေလာကၾကီးရဲ ႔ သေဘာသဘာဝကိုက ကိုယ္ ့သေဘာအတိုင္းဘယ္ေတာ ့မွ မၿဖစ္ပဲ သူ ႔သေဘာ
အတိုင္း သူပဲ သြားေနေတာ ့တာမို ့လိႈင္းေလထန္လြန္းေသာ ေလာကပင္လယ္ဝယ္ ေလွကေလးကို လိႈင္းၾကီး
ေတြေအာက္ ေရာက္မသြားေအာင္ အားကုန္ေလွာ္ခတ္ေနရင္းက ေလွာ္တက္က်ိဳးသြားရေသာ “ ကိုေထြး ”
တစ္ေယာက္ ဘာဆက္လုပ္ပါမလဲ ။ ကြ်န္ေတာ္သာဆို “ တက္က်ိဳးေပမဲ ့ လက္နဲ ့ပဲ ထိုး ထိုးၿပီးေလွာ္ ရမွာပဲ”ဟု
ေတြးမိသလို၊ “ ကိုေထြး ” တစ္ေယာက္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေတြးသလို ေလွခြက္ၾကီး က်န္ပေလ ့ေစ ၊ အလံ ကို မလဲ
ေစရပါ ဟု .....။

..................................................................................................................




လြတ္ရက္ ေစ ့ၿပီ။
ညက တစ္ေဆာင္လံုးကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္သည္။ မြန္ၾကီးႏွင္ ့ကိုေမာ္ ့ကို ကန္ေတာ ့သည္။ တကယ္သြား
ရေတာ ့မည္ဆိုေတာ ့မခြဲခ်င္ၾက။ “ ကိုေမာ္ ” က ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို စိုးရိမ္သည္။ စိတ္ၿမန္လက္ၿမန္ရွိသူမို ့အမွား
မေတြ ႔ေစခ်င္။ ညစဥ္ သူႏွင့္သန္ ႔စင္ သင္ေပးေသာ ထိုင္းစကားေၿပာကို ဆက္ၾကိဳးစားသြားရန္ မွာသည္။ ထိုင္း
ႏိုင္ငံမွာ “ အႏွီး ” ႏွင့္ “ မဲ ့ခ်ိဳက္ ” ႏွစ္ခြန္းတတ္လွ်င္ပင္ သြားလို ့လာလို ့ရသည္ဟု ဆိုၾက၏။ “ အႏွီး ” ဆိုသည္
မွာ “ ဒီဟာ.. ” “ အဲ ့ဒါ.. ” “ ဒါ ... ” ဟူေသာ အဓိပၸာယ္မ်ားရ၍၊ “ မဲ ့ခ်ိဳက္ ” ဆိုသည္မွာ မဟုတ္ ဟူေသာ အၿငင္း
ဝါက် ၿဖစ္သည္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ ့လွ်င္“ အႏွီး ” “ အႏွီး ” ဟု ေၿပာ၍၊ မလိုခ်င္လွ်င္ “ မဲ ့ခ်ိဳက္ ” “ မဲ ့ခ်ိဳက္ ”ဟု
ေၿပာႏိုင္သည္ကိုး ။

သို ့ၿဖင့္ ေထာင္မွ လႊတ္မည့္ရက္ ေရာက္ေလၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ မေပ်ာ္ႏိုင္။ ရဲစခန္း တစ္ခုမွာ သြားေနရမည္ကို သိေနသည္။ မနက္ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေသာအခါ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ နာမည္ကို ေခၚသည္။ ေထာင္ဘူးဝမွာ ရဲတစ္ဦး လာေစာင့္ေခၚ၍ ရဲစခန္းသို ့ ပို ့ေပးသည္။
ကန္ခ်နပူရီ ရဲစခန္းၿဖစ္သည္။ အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရွ ႔မွ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ၿဖင့္ လြတ္သြားသူ
ငါးေယာက္ကို ၿပန္ေတြ ႔ ရသည္။
“ ေထာင္ကမွ ေကာင္းေသးတယ္ဗ်ာ.. ဒီမွာ ထမင္းမဝဘူး ”
ဟု ဆီးေၿပာၾက၏။ စိတ္က ပို၍က်သြားသည္။
“ ဒီမွာ ဘာလို ့ ဆက္ထားတာလဲ ”
“ ဒီမွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ထားၿပီးမွ နယ္စပ္ပို ့မဲ ့ အခ်ဳပ္ကို လႊဲေပးမွာ၊ ဒါ ... ထံုးစံပဲ ”
“ ဘယ္ေန ့ ပို ့မွာလဲ ”
“ ေရွ ႔လ တစ္သုတ္ပို ႔မယ္၊ တစ္ခါပို ့ရင္ လူငါးဆယ္ ပို ့တယ္ ”
ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ထမင္းစားရန္ တန္းစီရသည္။
အခ်ဳပ္သားေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိၿပီး၊ အမ်ိဳးသမီးအခ်ဳပ္ပါရွိသည္။ ၿမန္မာက်ား၊ မမ်ား၊ ထိုင္းၿပည္ ့တန္ဆာအခ်ိဳ ႔
ႏွင္ ့ ထိုင္းအခ်ဳပ္သားမ်ားရွိေနသည္။ ၿမန္မာက အမ်ားဆံုး။ ကရင္၊ မြန္၊ ထားဝယ္၊ ဗမာ ေလးစုေပါင္းလွ်င္
တစ္ရာ ့သံုးဆယ္ေက်ာ္သည္။ ထိုင္းမွာ အနည္းစု ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာအခ်က္မွာ ၇လ ပိုင္းမွ စ၍ ခိုးဝင္သူမ်ားကို ေထာင္မခ်ေတာ ့ဘဲ၊
အခ်ဳပ္မွာသာ ထားေတာ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ တစ္ခုလည္း ေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဦးစားေပး နယ္စပ္အပို ့
အပို ့ ခံရသူမ်ားထဲ ပါသည္။ ၿပစ္ဒဏ္ ခံခဲ ့ၿပီးၿပီကိုး။ ေထာင္ထဲမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လႊတ္မည္ ့သူ ငါးဦး
ခန္ ့က်န္ခဲ ့သည္။ စုစုေပါင္းလိုက္လွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္ဦးရွိသည္။ ထိုဆယ့္ႏွစ္ဦးသည္ ဦးစားေပးထြက္ရမည္ ့သူမ်ား
စာရင္း၌ ပါသည္ဟု သိရ၏။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မသြားခ်င္။

နယ္စပ္မွ ၿပန္ဝင္ဘို ့ရာ မလြယ္လွ။ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ ေငြ ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ေရာ သန္ ႔စင္မွာပါ အဝတ္တစ္ထည္၊ ကိုယ္တစ္ခုသာ ရွိသည္။ သည္အခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ လိုက္လုပ္ဖို ့
ကလည္း မလြယ္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အခ်ဳပ္သားမ်ား အခ်ဳပ္တံခါးဝမွာ တန္းစီေနသည္မွာ ေၿခခ်လို ့ပင္ မရ။
အလုပ္သမား လာေခၚသည္ႏွင္ ့ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၾကေတာ ့သည္။ ဦးရာလူ ထြက္ရသည္။ သည္ေနရာမွာ အခ်ဳပ္ပါးဝ
တာေလးေတြလဲရွိသည္။

ေရွ ႔ဆံုးမွ ထိုင္ေနသူသည္ လာေခၚသည္ ့ရဲ ကို သိေန၏။
သူ မလိုက္လိုသည္ ့အခါ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ အထာမသိပဲ လိုက္သြားသူအဖို ့ၿပန္လာလွ်င္
မေက်မခ်မ္း ၿဖစ္ရၿမဲ။ ပိုက္ဆံလဲ မရ၊ စားစရာလဲ မရသည့္အၿပင္ ပင္ပန္းတာသာ အဖတ္တင္ခဲ ့သည္။

ပိုက္ဆံ စုမိသူမ်ားကလည္း အလုပ္ထြက္၍ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ ့ေပ။
လာေခၚမည္ ့ရက္မွာ ဒီေန ့လား၊ မနက္ၿဖန္လား ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္မည့္သူ နည္းပါးသြားလွ်င္၊ ရဲ က
ေတြ ႔ရာလူ ေကာက္ေခၚရသည္။

သန္ ့စင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရၿပီ။
နာမည္ေရာင္းမလား၊ နယ္စပ္ လိုက္မလား။ ကြ်န္ေတာ္က မလိုက္ခ်င္။ သည္မွာ ေငြအရင္ရွာခ်င္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကို ေရာင္း၍ သန္ ့စင္ကို ေပးလိုက္မည္။ သန္ ႔စင္က နယ္စပ္ေရာက္မွ ၿဖစ္သလို စခန္းသြား
မည္ဟုေၿပာသည္။ ေနာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ၿဖစ္၍ အခ်ဳပ္ရက္ ထပ္တိုးခံလိုက္ရရင္း၊ သန္ ့စင္ႏွင့္ ကြဲသြား
ေတာ ့သည္။ ရန္ၿဖစ္သည္ကလည္း ဘာမွမဟုတ္သည္ ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္မွ ထြက္၍ အလုပ္လုပ္ရသည္ ့အေၾကာင္းကို ေၿပာၿပပါမည္။ အလုပ္မ်ားမွာ အလုပ္ၾကမ္းသက္သက္
ၿဖစ္သည္။ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားႏွင္ ့ ပတ္သက္ေသာ သစ္စက္မ်ား၊ ၿခံသန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အိမ္အေၿပာင္းအေရႊ ႔
လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ၾကရသည္။အလုပ္ေခၚရာ၌ ကန္ခ်နပူရီတစ္ဝိုက္မွ ဖမ္းမိသူမ်ားကို အလုပ္မေခၚေပ။ ေၿပး၍
ၿဖစ္သည္။ သူတို ့က နယ္ေၿမကြ်မ္းက်င္သၿဖင္ ့ေၿပးတတ္ၾကသည္။ ေၿပး၍ လြတ္လွ်င္ကိစၥမရွိ။ မိသြားသၿဖင္ ့
ေသလုေၿမာပါး ၾကိမ္ၿဖင္ ့ အေဆာ္ခံရသူကို ေတြ ႔ဖူးသည္။ ၾကိမ္ရာ ေပ်ာက္ကာနီး ေခၚၿပီး ထပ္ေဆာ္သည္။
ထို ့ေၾကာင္ ့ လြတ္မွ ေၿပးပါဟု သတိေပးၾကသည္။

အလုပ္လိုက္လုပ္သည္ ့အခါ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား မည္သူမွ် မေစာင္ ့ၾကည္ ့ၾကပါ။ ရဲစခန္းမွ ရဲမႈးတစ္ေယာက္
ေမြးစားထားေသာ “ အဒင္ ” ( ေမာင္နီ ) ဟုေခၚသည္ ့အသက္သံုးဆယ္ခန္ ့ မြန္တစ္ဦးႏွင့္ “ အႏိုင္ ” ဟု ေခၚ
သည္ ့ထားဝယ္သားတစ္ဦးသာရွိသည္။ အရင္က ထိုင္းလူငယ္တစ္ဦးရွိသည္။ အခ်ဳပ္သား အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး
ေရာင္းခိုင္းသည္ ့ ဆြဲၾကိဳးကို ေၿဖာင္လိုက္သည္ ့အတြက္၊ စခန္းက သူ ့ကို ႏွင္ထုပ္ထား၏။ ဆြဲၾကိဳး ေရာင္းရေငြလဲ
ရသေလာက္ၿပန္ေပးရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာက္ေတာ ့ ဖိဒင္ “ အကိုနီ ” က အလုပ္လာလုပ္သူမ်ားကို လိုက္ၾကည္ ့ေပးသည္။ ၾကည္ ့ေပး
ေသာ္ၿငားလည္း ေၿပးလွ်င္ေတာ ့ သူ ့မွာလည္းတာဝန္မရွိဟု သူကေၿပာသည္။
“ ငါပါလာတဲ ့ေန ့၊ ငါမရွိတဲ ့ အခ်ိန္မွ ေၿပး ... မဟုတ္ရင္ မိတဲ ့အခါ ငါပဲ ရိုက္ရတာ၊ မရိုက္ခ်င္ဘူးကြာ ” တဲ ့ ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးမွာ လြတ္ရမည္ ့သူမ်ားၿဖစ္သၿဖင္ ့ ထြက္ေၿပးသည္ကို ဘာမွ ေရးၾကီး ခြင္က်ယ္မလုပ္ပါ။
လႊတ္မည္ ့ေန ့ဆိုလွ်င္ ထြက္ေၿပးသူအစား လုပ္ငန္း တစ္ခုခုမွ ၿမန္မာမ်ားကို သြားေခၚ၍ ကားၿဖင့္ထည္ ့ေပးလိုက္
သည္။ နယ္စပ္မွ သူေဌး က ၿပန္ေခၚလာေပးသည္။ ဘာမွ မခက္လွ။ သည္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြးၿပီ။ ေၿပးရင္
ေကာင္းမလား ဟု။

ဘာလိုလိုႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္အခ်ဳပ္ထဲေရာက္တာ ႏွစ္လၿပည္ ့ေတာ ့မည္။ အဖမ္းခံရသည္ ့ ၿမန္မာမ်ား ထပ္မဝင္
လာသၿဖင္ ့ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေန ့ပို ့မည္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ထဲမွာလည္း ဘတ္တစ္ရာ
ခန္ ့စုမိေနၿပီ။ သန္ ့စင္တို ့ကိုေတာ ့ လြန္ခဲ ့သည္ ့ ရွစ္ရက္က နယ္စပ္ပို ့သည္ ့အခ်ဳပ္မွ တစ္ဆင့္၊ နယ္စပ္အပို ့ခံ
လိုက္ရၿပီဟု သတင္းရသည္။ သတင္းက တိက်၏။ နယ္စပ္ပို ့သည္ ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္သို ့ ကြ်န္ေတာ္မၾကာခဏ
အလုပ္သြားလုပ္ရသည္။ ဘယ္ေန ့မွာ ဘယ္ႏွစ္ဦး၊ ဘယ္နယ္စပ္သို ့ ပို ့သည္ကိုပင္ တိတိက်က် ၾကားရသည္။

တစ္ခ်ိဳ ႔ ရဲ မ်ားက အလြန္သေဘာေကာင္း၏။ သူတို ့ ကိုယ္တိုင္ပင္ နယ္စပ္သို ့ ကားၿဖင့္သြားေစာင္ ့၍၊ အလုပ္
သမားမွတ္ပံုတင္ၿပဳလုပ္ကာ ၿပန္ေခၚၿပီး အလုပ္ထဲ ထည့္ထားေပးသည္။ လက္ေတြ ႔ ႏွစ္ဦးၾကံဳ ဖူးပါသည္။
သစ္စက္မွာ ၿဖစ္သည္။ ၿမန္မာမ်ားမွာ ရာဇဝတ္သား မဟုတ္သည္ ့အၿပင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ခိုးဝင္လာၿခင္းၿဖစ္သည္ ့
အတြက္ ဘယ္အလုပ္ရွင္မွ သေဘာမက်စရာ မရွိ။

ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ၿခံလုပ္ငန္းရွင္ ရဲတစ္ဦး၏ အေမက သူတို ့ၿခံမွာ လာလုပ္မလားဟု ေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္
ၿငင္းလိုက္သည္။ ထမင္းစား ကြ်န္ခံ သေဘာမ်ိဳးၿဖင္ ့မေနခ်င္။ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္ရမည္မဟုတ္။ သူတို ့စီမွာပင္
ေပ်ာ္ေမြ ႔ သြားရမွာမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီၤးဆီသို ့
ၿဖစ္သည္။ ၿမဴခိုးေတြေဝေနသည့္ မိုးပ်ံတံတားၾကီးေပၚ ကားၿဖတ္စီးခ်င္သည္။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ အလွည္ ့က်
ၿပေနေသာ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ဝင္အိပ္ၿပီးၾကည့္ခ်င္သည္။ ၿမိဳ ႔သားသည္ ၿမိဳ ႔ကိုသာ သြားခ်င္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ထြက္ေၿပးမည္ ့ကိစၥကို ကရင္ဦးေလးၾကီး တစ္ဦးအား ဖြင္ ့ေၿပာမိသည္။ သူက ခြင္ ့မၿပဳ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို
တူလို သားလို ခင္မင္ေနသၿဖင့္ တားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခု လာေခၚသည့္အခါ ေငြမၿပည္ ့ပါက သူစိုက္ေပးမည္ဟု
ေၿပာသည္။ သေဘာလည္း အလြန္ေကာင္း၏။ သူ ့မွာ ေငြစေလးမ်ားရွိသၿဖင့္ “ ဖိဒင္ ” ကို အကူအညီေတာင္း
ကာ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေစ်းေရာင္းသည္။ မဆိုးပါ။ ဓားလွီးမုန္ ့ႏွင္ ့ရာစင္းမွာ အေရာင္းရဆံုးၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
ေထာင္မွ လာသူမ်ားတြင္ အက်င္ ့ပ်က္တစ္ခု ပါလာ၏။ “ ပါးတစ္ၿခမ္းမဲ ” အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးမႈန္ ့ကို မီးရိႈ ႔
၍ ရႈၿခင္းၿဖစ္သည္။ အနံ ႔ အလြန္ၿပင္း၏။ ရီေဝ ၏။ သို ့ေသာ္ ခဏသာ။ ရဲက သိလွ်င္ မေအ ႏွမ ကိုင္တုတ္ေပမဲ ့
အေရးမယူပါ။ တစ္ေယာက္ရႈေနလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က မီးခိုးေငြ ႔ကို အၿပင္မထြက္ေစရန္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရ
သည္။ ထိုင္းအေခၚအေဝၚအားၿဖင့္ “ ရာထမ္းၾကိဳင္ ” ဟု ေခၚသည္။ ထိုေဆးမႈန္ ့ရႈထားလွ်င္ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္။
ကြ်န္ေတာ္က ေဆးလိပ္မေသာက္ေပမယ္ ့ ေဆးမႈန္ ့ရႈရတာေတာ ့ ဝါသနာပါ၏။ သူက မွိန္းၿပီး စိတ္ကူးယဥ္လို ့
ေကာင္းသည္။ ထိုေဆးမႈန္ ့ရႈမိခ်ိန္ အၿပင္မွ ကြ်န္ေတာ္ ့နာမည္ႏွင့္ အလုပ္လာေခၚပါက ေနမေကာင္း၍ မလိုက္
ႏိုင္ဟုပင္ ၿငင္းလိုက္မိပါသည္။ အခ်ဳပ္ပါးဝၿခင္း တစ္မ်ိဳးပင္။

အထက္၌ ကြ်န္ေတာ္ရန္ၿဖစ္သည္ ့အေၾကာင္း ေဖၚၿပထားမိသည္။ အေသးစိတ္မွာ ဤသို ့ၿဖစ္သည္။ိိ
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္လုပ္ေသာအိမ္မွ ကြ်န္ေတာ္ ့အား မဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ား ေပးလိုက္သည္။ မဂၢဇင္းမွာ
ရုပ္ပံုမ်ားပါသည္ ့ အေကာင္းစား မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ား ၿဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္က ထိုင္းစကားသင္ေန
သၿဖင့္ ေတြ ႔ရာစာအုပ္၌ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ေရးမွတ္ထားေလ ့ရွိသည္။ ဥပမာ - အက်ၤ ီအနီ ဝတ္ထားေသာ
ဖက္ရွင္မယ္၏ နံေဘး၌ “ လွေသာ အနီဝတ္ မိန္းခေလး ” ဟူသည္ ့ ေဝါဟာရကို ထိုင္းလိုေမး၍ ေရးမွတ္ထား
သည္။ လွေသာကို “ ေဆြ ”၊ အနီဝတ္ကို “ ဆိုင္စီဒင္ ”၊ မိန္းခေလးကို “ နန္ ့ေစာင္ ” ဟု မွတ္ထား၏။ မွတ္ရလြယ္
ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ယူလာေသာမဂၢဇင္းမ်ားကို အားလံုးယူၾကည္ ့ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔လည္း ၾကည့္ၿပီးသည့္အတိုင္း ခ် ထား
သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ေတာင္းယူထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ် အာရံုမထား။ ေမာင္ေမာင္ဆိုသည္ ့ မြန္တစ္ဦးက
ကြ်န္ေတာ္အၿပင္သြားေနခိုက္ ကြ်န္ေတာ္သိမ္းထားသည္ ့ မဂၢဇင္းကို လာယူသြား၏။ ကြ်န္ေတာ္က ထိုင္းစကား
ေၿပာမ်ား မွတ္ထား၍ ၿပန္ေပးရန္ ေတာင္းေသာအခါ အိမ္သာထဲမွာဟု ေၿပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထ ထိုးရင္း ရန္ၿဖစ္
ၾက၍၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခ်ဳပ္ေဆာင္ အေသးထဲ အပို ့ခံရသည္။ အပို ့မခံရခင္၊ ရဲ က မ်က္ႏွာကို ဖိနပ္ႏွင္ ့နင္း
ကာ ေနာက္ေက်ာကို ေထာင္းသည္။ လြတ္ရက္ကိုလည္း ေရႊ ႔လိုက္၏။ ခုႏွစ္ရက္ခန္ ့ အခ်ဳပ္အက်ဥ္းထဲ ထည္ ့
ထားသည္။ ဤကိစၥႏွင္ ႔ပင္ ကြ်န္ေတာ့္အား “ အေထြး ” ဟု ရဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိသြားေတာ ့၏။ “ ဖိဒင္ ” က
သူ ့ရဲမႈးကို ေၿပာၿပသၿဖင့္ ခုႏွစ္ရက္ခန္ ့သာ ေနရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဖိဒင္၏ ကူညီမႈကို ၿမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ရၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္အခ်ဳပ္မွေၿပးေသာ အေၾကာင္းမ်ားတြင္ ထိုရန္ပြဲ၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားလည္း အပါအဝင္ၿဖစ္သည္။
ေမာင္ေမာင္က မေက်နပ္။ အကယ္၍ ဘုရားသံုးဆူဘက္ပို ့လွ်င္ ရွင္းပစ္မည္ဟု သူ ့လူမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္သည္။
ဖိဒင္က ထိုကိစၥကို သိသၿဖင္ ့ ေမာင္ေမာင္ ့အား ေခၚဆူသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း စိုးရိမ္စကားေၿပာသည္။
ကရင္အုပ္စုက ေမာင္ေမာင္ ့ကို ၾကိမ္းေမာင္း၏။ ထိရဲလွ်င္ ထိၾကည္ ့ဟု ေၾကညာသည္။ ကရင္အုပ္စုႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္စပ္မႈရွိသည္။ သူတို ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲတမ္း အလုပ္ေခၚသြားတတ္၏။ အလုပ္လာေခၚသည္ ့
ရဲမ်ားႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ရင္းႏွီးေန၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ႏွစ္ဦး၊ သံုးဦး စသည္ၿဖင္ ့ အခ်ဳပ္တံခါးဝ မွ လွမ္းေခၚလွ်င္ ကရင္
အုပ္စုကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ ဦးစားေပးသည္။

သူတို ့ကို ေခၚရသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရွိသည္။
အလုပ္ကို မခို၊ ရသမွ်ကို မလွ်ိဳ၊ ရိုးသား၍ ၿဖစ္သည္။ တစ္ခါသားတြင္ အိမ္ရွင္မွ ဘီယာတိုက္သည္ကို သူက
အခ်ိဳရည္ဘူးထဲ ထည္ ့ခဲ ့ၿပီး၊ အခ်ဳပ္ထဲၿပန္ေရာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို တိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ဆိုလည္း
ထို ့အတူပင္။ ၿပီးေတာ ့ ထမင္းသြားသယ္ရသူေတြက ကရင္အုပ္စုၿဖစ္သည္။ သူတို ့က ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြား
လုပ္ေနလွ်င္ ထမင္းပန္းကန္ ခ်န္ေပးထားသည္။ ၿပန္လာ၍ ကြ်န္ေတာ္မစားခ်င္ေတာ ့မွ ခြင္ ့ေတာင္း၍ စား၏။
သစၥာရွိသၿဖင္ ့ ေပါင္း၍ေကာင္းသည္။ ေမာင္ေမာင္တို ့က မေက်နပ္၊ လူတြင္က်ယ္လုပ္သည္ဟု ထင္ပံုရသၿဖင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အၿပတ္ရွင္းမည္ဟု တိုင္ပင္ထားၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။ “ ထပ္ေဆာင္ ” “ ဝမ္းက ” ႏွင္ ့“ ဘုရားသံုး
ဆူ” နယ္စပ္မ်ားသို ့ အခ်ဳပ္သားမ်ားအား အလွည္ ့က် ပို ့တတ္သၿဖင္ ့ သိပ္ေတာ ့စိတ္မပူပါ။ “ ဖိဒင္” ကေၿပာ
သည္။
“ ဘုရားသံုးဆူဘက္ ဆိုရင္ လိုက္မသြားနဲ ့ ” ဟု။
“ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာပဲ ေသတဲ ့အထိ ေနရမွာလား ”
“ အေၿခအေနေပးရင္ ေၿပးေပါ ့ .... မင္း ငတံုးပဲ ”
“ လွပူရီ မွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အမဝမ္းကြဲ ရွိတယ္ ”
“ ဘယ္ေလာက္မွ မေဝးဘူး ၊ မင္းေၿပးလို ့ ရတာပဲ ”
ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေၿပးမယ္၊ မေဝးဘူးဆိုေပမယ္ ့ ကီလို ၄၀ ေက်ာ္သည္။ လိုင္းကားနံပါတ္လည္း စံုစမ္း
ၿပီးၿပီ။ ဝက္ေမြးရံုကိုလည္း ေၿမပံုႏွင္ ့တကြ မွတ္ထားၿပီးၿပီ။ ထိုင္းအေခၚအေဝၚမ်ားပင္ အလြတ္က်က္ထား၏။
ၾကယ္သံုးလံုး စက္ရံုအနီး၊ ဝက္ေမြးရံု၊ လွပူရီၿမိဳ ႔ မေရာက္ခင္ ၄ ကီလို။
( လံုငယ္ဆန္ေဒါင္၊ လင္းရံ ႔မူ၊ ကိုက္ကိုက္လွပူရီ )။
ဆာဝါဒီခပ္...။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

............................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )


8 comments:

ကိုေဇာ္ said...

အခက္အခဲ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အသင့္ျပင္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ႔။

( မ်က္လံုးေအာင့္ေနလို႔ ထင္တယ္။ အနက္ေရာင္ ေနာက္ခံကို ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲတယ္ဗ်ာ။ အရမ္း အားစိုက္ရတယ္။ )

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဖတ္သြားျပီ ကိုအျဖဴေလးေရ..
တစ္ပိုင္းထက္ တစ္ပုိင္း ပိုပိုေကာင္းလာတယ္..
ဆက္ရန္ကို ေစာင္႔ရတာ ေမာလာျပီ။
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရိုက္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ဗ်ိဳ႕

sosegado said...

ေကာင္းလာပါၿပီ ေရွ႕အပတ္ေျပးခန္းေပါ့၊

မိုးယံ said...

လိုအပ္တဲ့ စကားေတြ သင္ထားတယ္။ ၀က္ေမြးရံုကိုလည္းမွတ္တယ္.. လိုင္းကားလဲ မွတ္ထားတယ္၊
ေျပးမယ္မဟုတ္လား... ဆက္ဖတ္ရမွာေပါ့ေလ။

kiki said...

သူ တို ့ ဆီက ေထာင္ နဲ ့ အခ်ဳပ္ က ဒီလိုကြာတယ္ ဆိုေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ ေနာ္ .. အခ်ဳပ္က ပိျုပီး လြတ္လပ္ သင့္တာ မဟုတ္လား..ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ ေျပာ ေျပာ ကိုယ္တို ့ျပည္ နဲ့ေတာ့ ကြာလိုက္တာ..
( ကိုက္ ကိုက္ လွ ပူရီ ဆိုတာ ဘာ ၾကီးလဲ ..အာလူးပူရီေတာင္ စားခ်င္လာျပီ )

Anonymous said...

အျဖဴေလး ေရ

အလုပ္ရႈတ္ေနလို႕ လာတာေနာက္က်တယ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ခ်မ္းလင္းေန said...

ယိုးဒယားကူးၾကတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းေတြက မလြယ္လိုက္တာ ကိုေက်ာ္ေရ။ သူသာ ဒီထက္ပို အေသးစိတ္ေရးႏိုင္ရင္ ပိုဖတ္လို႔ေကာင္းမယ္။

blackcoffee said...

ေၾသာ္... သူတုိ ့ဘဝေတြကလဲ မလြယ္ပါလားေနာ္...