Wednesday, February 2, 2011

ဝက္ေခ်းက်ံဳးတဲ ့ေန ့ ။

ဘဝရဲ ႔ ဇာတ္ခံု၊ ေလာကရဲ ႔ ဇာတ္ခံု ဆိုေတာ ့လည္း ေလာက ဇာတ္ဆရာအလိုက် ကၾကိဳးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို က ၿပ
အသံုးေတာ္ခံရင္း နဲ ့ပဲ ကိုယ္ ့ရဲ ႔ ဇာတ္တစ္ခုကို အဆံုးသတ္ရေတာ ့တာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ဘဝကို ဟိုး ... အနိမ္ ့ဆံုး
က စ ေလွ်ာက္ခဲ ့ရသူ “ ကိုေထြး ” ရဲ ႔ ဇာတ္အတြက္ ဘဝ ဇာတ္ဆရာက တြယ္စရာ၊ ႏြယ္စရာ “ သံေယာဇဥ္”
တို ့ကိုလည္း ထည့္သြင္း က ၿပေစခဲ ့ၿပန္ပါသည္။

ဘဝ ဆိုတာ ေထာက္ရွာငွက္မ်ား ပ်ံသန္းေနသလို တသမတ္ထဲမသြားတတ္ပဲ နိမ္ ့လိုက္၊ ၿမင္ ့လိုက္ ပ်ံသန္းေနရ
တာပါ ဟု ဆိုပါသည္။

အနိမ္ ့မွပဲ အၿမင့္ ေတြကို ေမွ်ာ္ရင္း စမ္းတဝါးဝါးႏွင္ ့ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရေသာ ကိုေထြးတစ္ေယာက္ တြယ္စရာ
ၿငိ စရာ မ်ားကိုလည္း ၿဖတ္သန္းရေပအံုးေတာ ့မည္။

....................................................................................................................................


ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝရဲ ႔ အလွည္ ့အေၿပာင္းဟာ ဝက္ေခ်းက်ံဳးရင္း စ ခဲ ့ပါၿပီ။
ဝက္ရံုမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ေဆးလာထိုးတဲ ့ ဆရာဝန္ရယ္၊ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးရြာက အေဒၚၾကီးတစ္ဦးရယ္၊
သံပုရာရြာက ဘုတ္ဆံုရယ္၊ ေလးေယာက္ တာဝန္က်ပါတယ္။ ဆရာဝန္က တေန ့ကို ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္သာလာၿပီး
အေဒၚၾကီးကလည္း ဝက္မသားစပ္ရံုႏွင္ ့ တြဲဖက္လုပ္ရတာမို ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဘုတ္ဆံု ႏွစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ရသည္
က မ်ားပါသည္။

မနက္ ေၿခာက္နာရီမွာ အလုပ္ဝင္ရသည္။
ဇီးက်ၿပီးကာစ ဝက္မၾကီးေတြကို အရင္ဆံုး သန္ ့ရွင္းေရးေတြလုပ္၊ ဝက္ေပါက္စ အေသအေပ်ာက္ရွာ၊ ေကာက္ရိုး
အခင္းလဲေပး၊ ေသာက္ရည္ၿဖည္ ့နဲ ့ မနက္ရွစ္နာရီ ထိုးသြားပါသည္။ မိေက်ာင္းကန္နားမွာ ေကာက္ရိုးသြားတိုက္
ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္ နားလို ့ရပါၿပီ။

ဘုတ္ဆံုက ေလသံ ေတာ္ေတာ္မာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေပမယ္ ့ ေလသံက ဆရာမၾကီး
ေလသံ။ ေခၚတာကိုက “ ကိုရန္ကုန္ ” တဲ ့။ ဘာမ်ား နာၾကည္းခ်က္ရွိသလဲေတာ ့ မသိပါ။ ေအာ္လိုက္၊ ေငါက္
လိုက္၊ ခိုင္းလိုက္တာ ေၿပာမေနပါနဲ ့ေတာ ့၊ နားရင္းေတာင္ အုပ္လိုက္ခ်င္သည္။ အေဒၚၾကီးက ခ်ိဳသာသေလာက္
ဘုတ္ဆံုက သိပ္ေငါက္လြန္းေနသည္။ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးလို ့ အၿပင္မွာေတြ ႔ ရင္လည္း မ်က္ႏွာေၾကာက တင္းသလား
မေမးပါႏွင္ ့။ ဒီဝက္ရံုက သူ ့ဝက္ရံုလားေတာင္ ထင္ခ်င္စရာပါ။

ရုပ္ကေလးက လွပါသည္။ ကရင္ နဲနဲ စပ္သူမို ့ အသားအရည္က မေခလွပါ။ သူ ့မွာ ရည္းစားရွိတယ္ဟု ေၿပာသံ
ၾကားသည္။ ခုေတာ ့ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေန၏။ ဘုတ္ဆံုရဲ ႔ ဦးေလးနဲ ့ အေဒၚ တို ့က သူေဌးရဲ ႔
လူရံုေတြ၊ ဒီမွာ လုပ္ေနတာ ေၿခာက္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ သေဘာလည္း ေကာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဝက္ရံုမွာ
သြင္းေပးတာလည္း သူတို ့ပင္။ ညေနဘက္ဆို ေဘာ္လီေဘာ ကစားၾကသည္။

သူေဌးၿခံၾကီးက နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္။
ဝက္ရံုခ်ဥ္း အေရွ ႔ၿခံေရာ၊ အေနာက္ၿခံပါ ေပါင္းရင္ ဆယ္ ့ငါးရံု ရွိသည္။ ဝက္သားေပါက္ေမြးသည္ က ကြ်န္ေတာ္
အလုပ္လုပ္ေနသည္ ့ရံုတစ္ရံုတည္းမွာပဲ ၿဖစ္သည္။ က်န္တဲ ့ရံုေတြက သားစပ္ရံု၊ အသားဝက္ေမြးရံု၊ ဇီးဝက္ေမြး
ရံု၊ မ်ိဳးဝက္ေမြးရံု၊ ဝက္သိုးရံု ဆိုၿပီး ခြဲ ထားပါသည္။ ၿခံထဲမွာ ငါးကန္တြလည္းအၿပည္ ့၊ ေခြးလည္းေမြးသည္။
မိေက်ာင္းလည္းေမြးသည္။ သရက္ၿခံႏွင္ ့ ငွက္ေပ်ာၿခံလည္းရွိသည္။ အေတာ္ခ်မ္းသာပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တစ္လ ေထာင္ ့ႏွစ္ရာ စားစရိတ္ၿငိမ္း ေပးထား၏။
ထမင္း တစ္ေန ့ကို သံုးနပ္ေကြ်းသည္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေကြ်းၿခင္းၿဖစ္သည္။ တစ္ၿခံလံုးမွာ သူေဌးဆီ ထမင္းစား
တာဆိုလို ့ ဆရာဝန္အဖြဲ ႔ ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ရွိသည္။ ပန္းကန္က အႏၵိယကုလားေတြ စားတဲ ့ပန္းကန္မ်ိဳး။
ထမင္းအတြက္ေနရာ၊ ဟင္းအတြက္ေနရာ တြဲၿပီး ပါလာသည္။ ထမင္းခ်က္ကလည္း ယိုးဒယားသူၿဖစ္သည္။
ဟင္းက ထိုင္းလက္ရာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေသေၿပးရွင္ေၿပး ေၿပးလာရသူမို ့ စားရသမွ် အၿမတ္ပင္။ တကယ္လို ့
ၿမန္မာေတြႏွင္ ့ သြားစားလွ်င္လည္းရသည္။ ထမင္းဘိုး ငါးရာ ရမည္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ထမင္းစားၿပီး ပန္းကန္
ေလး ေဆးေပးရံုႏွင္ ့ တစ္လ ဘတ္ငါးရာ ၿဖတ္တာ တန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ေတာ ့ ဟန္က်ပါ၏။

ဟန္မက်တာက မယ္ဘုတ္ဆံုပါ။
နည္းနည္းကိုမွ အအား မေပးပါ။ မနက္ေၿခာက္နာရီကေန ရွစ္နာရီခြဲ၊ ကိုးနာရီခြဲကေန ဆယ္ ့ႏွစ္နာရီ၊ ေန ့လည္
တစ္နာရီကေန ညေန ငါးနာရီအထိ၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ခိုင္းေနသည္။ သူ ့ဦးေလးႏွင္ ့ အေဒၚ ဝင္ေငါက္မွပင္
ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္ ့ ခိုင္းတာ ေလွ်ာ ့ေပး၏။

မိန္းခေလးေတြရဲ ႔ စိတ္ဟာ ဆန္းၾကယ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကာေတာ ့ သိလာသည္။
သူ ့ရြာမွ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စ ေနၾကတာကိုး။ မယ္မင္းၾကီးမက ဒါကို မေက်နပ္လို ့
နင္းကန္ ခိုင္းေနၿခင္းပါပဲ။ ဘုရားစူးပါရေစရဲ ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြးမွာ ဘန္ေကာက္သာ ရွိ၏။ သန္ ့စင္ လာေခၚမဲ ့
ရက္ကို ေစာင္ ့ေနပါသည္။ သူ ႏွင္ ့ မခြဲခင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီကို ေရာက္ေအာင္လာခဲ ့မယ္လို ့ ေၿပာထားခဲ ့တာ
ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။

ဒီမွာ ေနရတာကိုေတာ ့ ေပ်ာ္ပါသည္။
အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို “ ကိုရန္ကုန္ ”၊ “ ေမာင္ရန္ကုန္ ” လို ့ပဲ ေခၚေနၾက၏။ ေဖာ္ေရြ ၾကပါသည္။ ခက္တာက
ခဏ ခဏ ေၿပးဘို ့ ၿပင္ရတာကို ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္သည္။ အရင္ကလည္း သည္ေနရာကို ရဲဝင္ဖမ္းဘူးတာမို ့
လန္ ့ေနၾကရစၿမဲပါ။ သူေဌးကလည္း အားေပးပါသည္။ ရဲ လာရင္ ခရာမႈတ္မယ္၊ လြတ္ေအာင္ေၿပးၾကပါ တဲ ့။
ၿခံဝင္းအၿပင္မွာမိရင္ နယ္စပ္အထိ သူ လာေစာင္ ့ၿပီး ၿပန္ေခၚမယ္တဲ ့။ ၿခံ ထဲမွာ မမိေစနဲ ့ တဲ ့။ ဘဲရီးဂြတ္ပဲ ။

သတင္းေတြကလည္း အၿမဲၾကားေနရ၏။
ဘယ္ေန ့က ဘယ္ၿခံကို ဝင္ဖမ္းသည္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ မိသြားသည္။ ဘယ္သူေတြ လြတ္သည္ ဆိုတာေတြ ။
နဂိုကမွ ကြ်န္ေတာ္ ့အၿဖစ္က မီးေနသည္ မီးလန္ ့သလို ၿဖစ္ရတဲ ့အထဲ၊ ဒီ အဖမ္းအဆီး သတင္းေတြပဲ ၾကားၾကား
ေနရေတာ ့၊ ေနခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ ့ပါ။ ရဲ ဆိုရင္ တီဗီြထဲမွာေတာင္ မၾကည္ ့ခ်င္ေတာ ့ပါ။ အဲ ့ဒီေလာက္အထိ
လန္ ့ေနပါသည္။

အလုပ္ကေတာ ့ အခ်ိန္ရွည္တာကလြဲၿပီး မပင္ပန္းလွပါ။ မယ္ဘုတ္ဆံုလည္း ၾကာေတာ ့ သေဘာနည္းနည္း
ေၿပာင္းလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္သားမို ့ သူ ့ကို အသံတိတ္ ဆႏၵ ၿပသည္။ ေန ့လည္ ေန ့ခင္း သရက္သီး
လွီးၿပီး၊ ငံၿပာရည္နဲ ့ တို ့စားဘို ့ ေခၚရင္မသြား၊ လက္ဖက္သုပ္ ေခၚေကြ်းလည္း မစား၊ စေနေန ့ ညမွာ သူေဌးမက
ၿမိဳ ႔ ထဲသြားလွ်င္ အားလံုးကို ေခၚသည္။ သူ ပါရင္ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ေတာ ့။ ေန ့လည္ဘက္ နားခ်ိန္မွာမနားေတာ ့
ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဝက္စာေတြ ၾကိဳၿပီး ခ်ထားလိုက္သည္။ ၾကာေတာ ့ သူ မခံ ႏိုင္ေတာ ့ပါ။

“ ကိုရန္ကုန္ ကြ်န္မကို ဘာလို ့ စကားမေၿပာတာလဲ ”
“ ........................ ”
“ ကြ်န္မ ေမးေနတယ္ေလ ”
“ မင္းဟာမင္း သိမွာေပါ ့”
“ ဟားဟား.. ကြ်န္မ ဘာသိမွာလဲ ”
“ မင္းဘာလို ့ ငါ ့ကို .... ကြ်တ္..၊”
တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ရန္မၿဖစ္တတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ၿပီး သူ အားရ၊ ပါးရ ရယ္ေတာ ့သည္။
ေကာင္မေလးက တတ္လဲတတ္ႏိုင္၏။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္ၿပီးေတာ ့မွ ..
“ ကြ်န္မကို သူမ်ားေတြ စ ေနလို ့ပါ ”
“ ေၾသာ္ ... မင္းရည္းစား အထင္လြဲမွာ စိုးလို ့ေပါ ့ေလ ”
“ ဘာဆိုင္လဲ ၊ မဆီမဆိုင္တာေတြ ”
အဲ ့ဒီေန ့က စၿပီး သူ နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ အေခၚ အေၿပာေတြ ရွိလာၾကေတာ ့သည္။
အလုပ္ ခိုင္းရင္ အရင္လို ေနာက္က “ .... စမ္း ” တို ့၊ “ .... စမ္းပါ ” တို ့အစား ၊ “ ေနာ္.. ” တို ့၊ “ .... ေပးပါ ” တို ့
ၿဖစ္လာပါသည္။

သူ နဲ ့ ရင္းႏွီးလာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း သန္ ့စင္ကို ေစာင္ ့ေနတဲ ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ဘန္ေကာက္ထဲ သြားမဲ ့
အေၾကာင္းေတြ ေၿပာၿပၿဖစ္၏။ သူ အားေပးပါသည္။ ဒီမွာ တစ္ႏွစ္လုပ္တဲ ့ ဝင္ေငြဟာ ဘန္ေကာက္မွာ သံုးလနဲ ့
ရွာလို ့ရတယ္။ ေနတတ္ရင္ ရဲလည္း မေၾကာက္ရဘူး။ သူ သာ ေယာကၤ်ားေလးဆို သြားမွာပဲ တဲ ့။

“ ကိုေစာ သြားတာ ၾကာၿပီလား ”
“ သူ ့အေၾကာင္း မေမး လို ့ မရဘူးလား ”
“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ၊ မင္းရည္းစားပဲ ဟာ”
“ ကိုရန္ကုန္ ဘာသိလို ့လဲ ၊သူက ေပြ တယ္၊ သူ ့ အေဒၚ ကိုယ္တိုင္ ေၿပာတာ”
သူ ့အေဒၚ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရံုက အေဒၚၾကီးကို ေၿပာတာပါ ။
“ ကိုရန္ကုန္လည္း ဟိုေရာက္ရင္ ဒီကို ေမ ့မွာပဲေနာ္ ”
“ ဒါေပါ ့.. ဟ ”
“ ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္မလာနဲ ့ ”
ဟြန္း...ဟြန္း...ဟြန္း ေကာင္မေလးေတြက ဒီလိုပါပဲ။ သူတို ့ဘက္က ေလွ်ာ ့ၿပီဆိုရင္ ရစ္ဘီးကုန္ ေလွ်ာ ့ေတာ ့
သည္။ ေၿပာလို ့ ေၿပာတာမဟုတ္ပါ။ ဘုတ္ဆံုက လွသည္။ ဝဝ ကစ္ကစ္ေလးနဲ ့ စြာလည္း စြာေတာ ့ သူ ့ ကို
စ ရတာ စိတ္ထဲ စြဲ ေန၏။

လစာထုတ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ပိုၿပီး စိတ္ဓါတ္က်ပါေလေရာ။
စင္ၾကယ္ဖိနပ္ရယ္၊ ဂ်င္းဂ်ာကင္ရယ္၊ ေဘာင္းဘီရယ္ ဝယ္လိုက္တာ ဘတ္ႏွစ္ရာေတာင္ မက်န္ေတာ ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မဝယ္လို ့ကလည္း မၿဖစ္။ အၿပင္သြားဖို ့ေတာင္ အက်ၤႌ မရွိ။ နာရီတို ့ ဘာတို ့ ေဝးပါေလေရာ။
ရန္ကုန္က ထြက္လာတာ ေလးလ ေက်ာ္ၿပီ။ ဘာမွ မရေသး။ ေရာက္ေနတဲ ့ ဘဝကလည္း မေရရာလွ။ အရက္
ေတာင္ သူမ်ားေတြ အတင္း လာေခၚမွ ေသာက္ၿဖစ္သည္။ ဆိုးတာက တစ္ေန ့ကို အဖမ္းအဆီးသတင္း
ဆယ္ၾကိမ္ေလာက္ ၾကားေနရတဲ ့ အၿဖစ္က အဆိုးဆံုးပါ။ ၾကားရတိုင္းလည္း အသံ တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနမိ၏။
ၾကာလာရင္ လန္ ့ၿပီးေတာင္ ေသႏိုင္ပါသည္။

ဝက္ရံုမွာလည္း ဟာသေလးေတြ ေတြ ႔လာသည္။ လစာ ထုတ္ရက္ေတြမွာ သူေဌးက အရက္ေတြ၊ အၿမည္းေတြ
ဝယ္ဖို ့ ပိုက္ဆံ ထုပ္ေပးတတ္ပါ၏။ အဲ ့ဒီလို ေသာက္ၾက စားၾက တဲ ့အခါ အလွည့္က် ေသာက္ၾက စားၾကတာတို ့
က ၿပရတာတို ့ လုပ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒန္ ့ေတြ ဘာေတြ မူးၿပီး က ရေသးသည္။ မကလို ့ကလည္း မရ။
အဲ ့ဒီလို မူးၿပီး ေပါက္ကရလုပ္တာေတြကို ေနာက္ေန ့မနက္က်မွ စားၿမံဳ ႔ ၿပန္ၾကၿမဲပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝက္သမား
ေတြမွာ ဟာသ ေၿပာတတ္တဲ ့သူက မ်ားသည္။ ကိုေအးၿငိမ္း ေၿပာသည္ ့ဟာသက အထိေရာက္ဆံုးပင္။

သူ လုပ္တဲ ့ ဝက္ရံုက ဇီးဝက္မေတြ ထားသည္ ့ရံု ၿဖစ္သည္။ အသံေတြဘာေတြကအစ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
မၿဖစ္ေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ရပါသည္။ ည ဘက္ဆိုလည္း ေကာင္ေလးေတြ ေစာင့္ၿပီး အိပ္ရသည္။ ကိုယ္ဝန္လြယ္
ခါစ ဝက္မေတြ မ်ားေတာ ့၊ ဇီးပ်က္တာမ်ားလွ်င္ သူ ့မွာ တာဝန္ရွိ၏။ သူ ့ မွာ သားၿဖစ္သူ ေမာင္ေဇာ္ေထြးရွိသည္။
လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ။ သူက ဝက္မတစ္ေကာင္ပ်က္ၿပီဆိုရင္ ...
“ ေဇာ္ေထြး လက္ခ်က္ပဲ၊ ငါ ့ထက္ ၾကမ္းတယ္၊ မလုပ္ပါနဲ ့ ဆိုတာ မရဘူး ” ဘာညာနဲ ့လုပ္ရင္ ဆရာဝန္ေတြက
အစ ရယ္ေမာၿပီး ဘာမွ မေၿပာေတာ ့ေပ။ တစ္ခါေတာ ့ သူေၿပာတာ သူေဌးေတာင္ သေဘာက်သြားသည္။

သူႏွင္ ့ကပ္လ်က္ရံုမွာက ဝက္သိုးေတြ ထားသည္။
အဲ ့ဒီရံုမွာ ဇာတ္ထုပ္ၾကိဳက္သည္ ့သူေတြ ရွိတာေၾကာင္ ့မၾကာခဏ ဇာတ္ထုပ္ ဖြင္ ့သည္။ ေတာင္ၿပံဳးမင္းညီေနာင္
တို ့၊ ကိုၾကီးေက်ာ္တို ့ နားေထာင္ခ်င္လွ်င္ ေန ့လည္ေန ့ခင္း အၿမဲဖြင္ ့ေပးထား၏။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္တို ့ ဘာတို ့
လည္း ဖြင္ ့တတ္ပါသည္။

တစ္ေန ့ေတာ ့ ဇာတ္ထုပ္တစ္ေခြ ရလာပါသည္။
ကိုရင္ေမာင္၊ မစာဥ ဇာတ္ထုပ္ ၿဖစ္၏။ အလြမ္းအငို မ်ားလြန္းလို ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာနားေထာင္ၾကပါ၏။
ဇာတ္ထုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါသည္။ ငိုလိုက္တာ ဆိုတာ နားေထာင္တဲ ့လူေတာင္ ရင္ထဲ နင္ ့သြား
ရပါသည္။ အဲ ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္ေတြက ကိုေအးၿငိမ္းရံုထဲမွာ ဇီးပ်က္က်တဲ ့ ဝက္မကို စစ္ေဆးေနသည္။
ကိုေအးၿငိမ္းက ဒီဘက္က လူေတြၾကားေအာင္ လွည္ ့ေအာ္ပါေတာ ့သည္။
“ ကက္ဆက္ ပိတ္ထားၾကေဟ ့... မင္းတို ့ ဇာတ္ထုပ္ေၾကာင္ ့ ငါ ့ဝက္မေတြ မ်က္ရည္က်ေနတယ္၊ မင္းတို ့
တရားခံ ၿဖစ္သြားမယ္” တဲ ့။
သူ ႔အသံ ၾကားေတာ ့ အားလံုး ရယ္ပါေလေရာ။ သူေဌးလဲ ရွိေနေတာ ့ ၿပန္ေၿပာတဲ ့သူေတြ စကားၾကားၿပီး သူပါ
ေရာရယ္ေတာ ့သည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံးၿပန္ )၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။


.........................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )



6 comments:

ခ်မ္းလင္းေန said...

ကိုေက်ာ္ေရ စြဲေနျပီ။ ဖတ္ျပီးရင္းဆက္ဖတ္ခ်င္မိသည္။ ကိုေထြးဘဝ အခုလိုက်ေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာေလးပဲဗ်ာ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ ဝက္ျခံထဲက ကိုေထြးလို႔ ေလာကဒဏ္ ခါးစီးခံတဲ့လူထံသို႕လဲ တခါတေလေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြ လမ္းမွာေရာက္လာေတာ့လဲ ေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေစာင္ေနဦးမည္.....။

blackcoffee said...

ဝတၳဳေလးက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖုိ ့ေကာင္းလာျပီ။ ျပည္ပမွာ ျမန္မာေတြ ဒီလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးနဲ ့ရိုင္းပင္းၾကတာေတြ ့ေတာ့ ဝမ္းသာမိတယ္ တကယ္.....

kiki said...

ဪ..ဝက္မ မွာ လည္း အသည္းႏွလံုး နဲ ့ ပါ လား ေနာ္ ။ ကို ရင္ေမာင္ မစာဥ တို ့၊နားေထာင္ရင္းေတာင္ မ်က္ရည္က် တတ္ရတယ္လို ့ ။
ကိုေထြးတေယာက္ ဘုတ္ဆံုမေၾကာင့္ ဝက္ရံု မွာ ပဲ ေပ်ာ္သြားေတာ့ မလား မသိဘူး ။

ဇာတ္ရွိန္ေတာ့ တေျဖးေျဖး ျမင့္လာျပီဗ်ိဳးးး

လရိပ္အိမ္ said...

ေထာက္ရွာငွက္ ဆိုတာ ဘာငွက္လဲ ဗ်ာ

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ
ထြက္ေျပးရတဲ႔ သည္းထိတ္ရင္ဖိုအခန္းျပီးသြားေတာ႔ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးျဖစ္သြားတယ္..
ကိုအျဖဴေလး ရံုးေတြအလုပ္ေတြပိတ္လို႔ အိမ္မွာ ႏွပ္ေနျပီေပါ႔ဟုတ္လား...
ေပ်ာ္စရာ ႏွစ္သစ္ပါကိုအျဖဴေလးေရ

ကိုေဇာ္ said...

ဒၤီလိုလူေတြ ရွိေနတာ ဘဝမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလာတယ္။