Monday, February 28, 2011

လွည္းကေလးနဲ ့ ရိုတီ ( ၁၉၉၄ )


သည္ဝတၳဳေလးကို ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင္ ့ စြဲလမ္းခဲ ့ရပါသလဲ ။
ဘာေၾကာင့္ သည္ဝတၳဳေလးက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ ့ပါသလဲ.. ဆိုေတာ ့..
အၿဖဴေလးဘဝ သို ့ မေရာက္ခင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုေထြး တို ့ဇာတ္လမ္းေလးၿဖစ္တည္ခဲ ့ရာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔
ၾကီးကို ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ ့ဘူးလို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။
ၿပီးေတာ ့ ဟိုး ... ေအာက္ေခ်က ေရႊ ႔ေၿပာင္းအလုပ္သမားဘဝေတြကို ထင္ဟပ္ၿပေနသည္ဟုလည္းၿမင္ပါသည္။
ေရႊ ႔ေၿပာင္းအလုပ္သမားသံသယာၾကီးကေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့မွလည္း ၿပီးဆံုးေတာ ့မည္မထင္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့လိုပင္ ဘဝကို ေအာက္ေခ်မွ စ ခဲ ့ရၿပီး သည္ကြ်န္းႏိုင္ငံၾကီးကို ေရာက္ခဲ ့ရပါသည္လို ့။
ဘန္ေကာက္တြင္ ကြ်န္းသို ့ဝင္ရန္ဗီဇာေစာင္ ့ရင္း ႏွစ္လခန္ ့ေသာင္တင္ေနခဲ ့ဘူးေတာ ့ သူ က်င္လည္ခဲ ့ရာ
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီးရဲ ႔ ဝန္းက်င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရင္းႏွီးေနခဲ ့မိပါသည္။

သည္ဝတၳဳရဲ ႔ ေရွ ႔တစ္ေနရာတြင္ ကိုေထြးရဲ ႔ ႏွလံုးသားကို ကိုင္လႈပ္ေတာ ့မည္ ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ တစ္ခုကို
သူ ဝင္တိုးမိေတာ ့မည္ေလ..။ ေအာ္ ... ကြ်န္ေတာ္က ကိုေထြးမဟုတ္၊ ကိုေထြးက ကြ်န္ေတာ္ မဟုတ္ခဲ ့ေပမယ္ ့..။

...................................................................................................................

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ ေရႊေရာင္ေတာက္ပေသာ ကာလမ်ားလို ့ ေၿပာရပါမယ္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ထဲ စင္ၾကယ္ဖိနပ္နဲ ့ ဝင္လာခဲ ့စဥ္တံုးက ၾကံဳးဝါးခဲ ့တာကို သတိရမိေသးသည္။ရိုတီသမားဘဝနဲ ့
ေလးလေက်ာ္ ၿဖတ္သန္းၿပီးတဲ ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တပည့္တစ္ေယာက္ေတာင္ ေမြးထားႏိုင္ခဲ ့ၿပီ။ လြယ္လြယ္
နဲ ့ ရတာေတာ ့မဟုတ္ေပ။

စ ေရာင္းတဲ ့ေန ့ကဆို၊ ဂ်ံဳနယ္ရသည္ႏွင့္ပင္ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာသြားရပါသည္။
မနက္ ခုႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ေစ်းသြားသည္။ ဟင္းခ်က္စရာ ဝယ္တာ၊ ဂ်ံဳဝယ္တာ၊ ၾကက္ဥ ဝယ္တာ၊ ရိုတီ ပစၥည္း
ဝယ္တာေတြ ေလ ့လာရသည္။ ၿပန္လာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာင္းမည္ ့ သံဒယ္ၿပားၾကီးကို တိုက္ခြ်တ္ ေဆးေၾကာ
ရပါသည္။ ၿပီးတာႏွင့္ ေရစိုအဝတ္တစ္ခုယူၿပီး ရိုတီ အရိုက္ က်င့္ရေတာ ့သည္။ ဘယ္ပံုက်ပါ ့မလဲ။ ၿပီးေတာ ့ဂ်ံဳ
စပ္တာကို သင္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အလံုးရွစ္ဆယ္ စထည္ ့ေပးလိုက္မယ္တဲ ့။

ရိုးရိုးက သံုးဘတ္၊ ၾကက္ဥ ထည္ ့ရင္ ငါးဘတ္။ စေတာ္ဘယ္ရီတို ့၊ နာနတ္တို ့ကို ေနာက္မွ တြဲၿပီးေရာင္းတဲ ့။
လက္ဝင္တယ္တဲ ့ ။

ဒီအေၾကာင္းမေၿပာခင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေနတဲ ့ ရပ္ကြက္အေၾကာင္း ေၿပာၿပပါမယ္။
မူဆလင္တစ္ဝက္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ဝက္ ေနၾကတဲ ့ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ေလးပါ။ စုစုေပါင္း အိမ္ေၿခ ႏွစ္ရာ
ေလာက္သာရွိမည္။ လမ္းက ေလးေပ အက်ယ္ကြန္ကရစ္ ခင္းထား၏။ အားလံုး ေၿခတံရွည္အိမ္ေတြခ်ဥ္းသာ။
ေအာက္မွာ ေရေတြ ရွိသည္။ ေရပုတ္ေတြ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။

မိန္းလမ္းက တစ္လမ္းတည္းရွိ၏။
လက္ဖေရာင္း၁၂၂ လမ္းထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ ့ ဓါတ္တိုင္သံုးတိုင္ေလာက္မွာ ရပ္ကြက္ထဲ ခ်ိဳးဝင္လို ့ ရသည္ ့
လမ္းသြယ္ေလး ရွိသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္သြားလွ်င္ ေစ်းကို ေတြ ႔မည္။ လမ္းသြယ္ေတြ ႔မည္။ စုစုေပါင္း
လမ္းသြယ္ ေလးသြယ္ရွိသည္။ ေၿမပံုအရ ဆိုရင္ေတာ ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔၊ လက္ဖေရာင္း ( Latphrao ) ကားလမ္း
မၾကီးရဲ ႔ ၁၂၂ လမ္းသြယ္ထဲက၊ ေရပုတ္အိုင္ေပၚမွာ တည္ရွိတဲ ့ ရပ္ကြက္ေသးေသးေလးပါ။

အဲ ့ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္ၾကီးရွင္ေတြက အခန္းေလးေတြ ကန္ ့ကန္ ့ၿပီး ငွားထားၾကပါတယ္။ အလုပ္သမားမ်ိဳးစံု
ေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေစ်းသည္ေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ တစ္ခုေကာင္းတာက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို
ခ်စ္ၾကၿခင္းပင္။ ဒါကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ သိရသလဲဆိုရင္၊ ရဲ ေတြ ဘာေတြလာတဲ ့အခါ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ အိမ္တံခါး
ေတြ လာပိတ္ၿပီး အၿပင္က ေသာ ့ခတ္ေပးတာတို ့၊ ေၿပးခိုင္းတာတို ့ လုပ္တတ္ပါတယ္။

တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို ့မွာ အခန္းငွားၿပီး ေနခြင္ ့မရွိပါ။ ရဲ က ဒါဘယ္သူ ့အခန္းလဲ ဘာလဲ လာေမးရင္ အိမ္နီး
ခ်င္းေတြက လူမရွိလို ့ ပိတ္ထားတယ္၊ ခရီးသြားေနတယ္ ဘာညာ လုပ္ေပးၾကပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သက္ဆိုး
ရွည္ေနၾကရပါသည္။

ရိုတီ စ ေရာင္းတဲ ့ေန ့က လမ္း ၁၂၀ ကို အရင္သြားေရာင္းရသည္။ ေန ့လည္ ႏွစ္နာရီ ထြက္ခဲ ့ပါသည္။
ေနကလည္း ပူလိုက္တာ အခိုးေတာင္ထြက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရပ္ကြက္ေလးရဲ ႔ လမ္းသြယ္ထဲက ေဖာက္ထြက္
လာလွ်င္ လမ္း ၁၂၀ ထဲလည္း ေရာက္တာကိုး။ လူေနအိမ္ေၿခေတာ ့ အေတာ္နည္း၏။ နည္းသည္ ့အၿပင္ တိတ္
ဆိတ္ေၿခာက္ေသြ ႔ေန၏။

ကြ်န္ေတာ္ ့လွည္းမွာ ဟြန္းေလး ပါတာမို ့ လူရိပ္လူေရာင္ ၿမင္လိုက္လွ်င္ ဟြန္းသံေလး ေပးလိုက္ရသည္။
ဝယ္စားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရိုက္တတ္ခင္ဆိုေတာ ့ ဂ်ံဳလံုးကို လက္နဲ ့ ၿပားေအာင္လုပ္၊ ဆီပူပူထဲ
ထည္ ့ေၾကာ္၊ ေထာပတ္ထည္ ့ၿပီးလွ်င္ သၾကားနဲ ့ ႏို ့ဆီ ထည့္ေပး၊ စကၠဴေလးကို လိပ္လိုက္ရင္ မုန္ ့ၿဖစ္သြားေရာ။
စားတဲ ့လူေတြက စကၠဴကို လိုသေလာက္ ခြာစားပါတယ္။ မုန္ ့ကုန္ရင္ စကၠဴလည္း ကုန္ၿပီးသား ၿဖစ္သြားသည္။

လမ္း ၁၂၀ မွာ ညေန ေၿခာက္နာရီေလာက္အထိ ေရာင္းၿပီးလွ်င္၊ လက္ဖေရာင္းလမ္းမၾကီးအတိုင္း လမ္းေၿပာင္း
ၿပန္ တြန္းသြားလိုက္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ တင္ၿပီးတြန္းရင္း ဆိြဳင္မဟာထိုင္လမ္းထဲ မေရာက္ခင္ တစ္လမ္း
အထိ တြန္းရပါတယ္။

အလုပ္သမားတန္းလ်ားေတြ၊အလုပ္ရံုေတြ၊ ရံုးခန္းေတြ၊ အဆင္ ့ၿမင္ ့လူေနတိုက္ခန္းေတြ မ်ားမ်ားရွိေနသည္ ့
ဆိြဳင္မဟာထိုင္တစ္ဝိုက္ေရာက္ေတာ ့ ေရာင္းလို ့ ပိုေကာင္းလာပါသည္။ ဝယ္စားတဲ ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ထိုင္းကုလားလားလို ့ ေမးၾကပါသည္။ ဒါကိုပဲ ေၿဖေနရတာ အလုပ္တစ္ခု ။

ေရာင္းလို ့တကယ္ေကာင္းၿပီဆိုရင္ မီးက အားေပ်ာ ့သြားပါေလေရာ။
အထာမသိေတာ ့ ဝယ္သူက်ခ်ိန္မွာ မီးကို အားေကာင္းေကာင္းမလုပ္ထားမိေပ။ ေနာက္ေတာ ့ စကၠဴႏွစ္ရြက္
ေလာက္ယူၿပီး ဆီစိမ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ မီးဖိုထဲ ထိုးထည္ ့လိုက္ေတာ ့မွ ဟန္က်သြားပါတယ္။

ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ ့ မုန္ ့ကို ၾကိဳရိုက္ထားလိုက္၏။
ပလပ္စတစ္အိပ္ထဲထည္ ့ၿပီး၊ သူ ့အပူနဲ ့သူ ႏူးေနေအာင္ ထားလိုက္သည္။ သံုးေလးခု ဝယ္သူလာရင္၊ အဲ ့ဒီထဲက
ႏွစ္ခုေလာက္ထုပ္၊ အသစ္ႏွစ္ခုေလာက္ ရိုက္လိုက္သည္။ ဆီပူေနေတာ ့ အရသာ မကြဲပါ။ ဂ်ံဳကလည္း ေကာင္း
ၿပီးသားကိုး။

စ ၿပီး ဂ်ဳံ နယ္စဥ္မွာ ဘာေတြထည့္ထားသလဲ ဆိုေတာ ့ ဆား၊ ေရ၊ သၾကား၊ ၿပီးရင္ ေထာပတ္နဲ ့ ႏွပ္ၿပီး ေရာလိုက္
မွေတာ ့ မေကာင္းပဲဘယ္ေနပါေတာ ့မလဲ။ ဝယ္စားတဲ ့လူ မဆိုထားနဲ ့၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆာရင္ ဒါပဲ စားၿဖစ္
ေနေတာ ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ “ ေကြ ့တယို ” ဆိုင္ ေရာက္လွ်င္ အရည္ဝယ္ၿပီး၊ ရိုတီ အလြတ္နဲ ့ စားလိုက္ရင္
အီ သြား၏။

အိမ္မွာ ပဲကုလားဟင္း ခ်က္သည္ ့ေန ့ဆိုလွ်င္ လွည္းကေလးစီက ပိုတဲ ့ မုန္ ့ေတာ ့ ကုန္သြားတတ္သည္။ အိမ္နီး
နားခ်င္းေတြကလည္း အီစြတ္တို ့ ပဲဟင္းခ်က္သည္ ့ေန ့ဆိုလွ်င္ လာၾကၿပီ။ ၾကိဳက္လို ့ ဟင္းလာေတာင္းတာပါ။
အနံ ႔က ေမႊးေနေတာ ့ ဘယ္သူမဆို စားခ်င္ၾကသည္။ အီစြတ္ကလည္း ဟင္းအခ်က္ေတာ ့ စူပါစတားပင္။
အမဲႏွပ္တို ့ ဘာတို ့ ခ်က္လွ်င္လည္း မခ်ီးမြမ္းဘဲ မေနႏိုင္ပါ။

ထမင္းကိုေတာ ့ မနက္တစ္နပ္မွာ စုၿပီး စားၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ ့ကိုယ္စားလာ
ၾကတာမို ့၊ ေစ်းေရာင္းမထြက္သည္ ့သူရွိမွ ဟင္းခ်က္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ တနဂၤေႏြေန ့မ်ိဳးမွာ
နားၾကသည္။ ထိုေန ့မ်ိဳးဆိုရင္ သန္ ့စင္တို ့ဆီ ကြ်န္ေတာ္သြားၿပီ။ ၈၅ လမ္းႏွင္ ့ ၁၂၂ လမ္းကို ၿဖတ္ေဖာက္ထား
သည္ ့လမ္းတစ္ခု ရွိသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးသြားလွ်င္ ဆယ္ ့ငါးဘတ္သာ ေပးရ၏။ သန္ ့စင္က ကြ်န္ေတာ္ ရိုတီ
ေရာင္းတာကို အံ ့ၾသ ေနတံုးပင္။ သူလည္း အိမ္လာလည္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တြဲမလုပ္ရမွ သူလည္း
ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ စုမိေနၿပီဟု ဖိႏြန္ ေၿပာလို ့သိရပါသည္။
“ နင္ သန္ ့စင္ကို မဖ်က္ဆီးနဲ ့ေတာ ့ ၊ ဒီေကာင္ လိမ္မာေနၿပီ ”
“ အကိုကလည္း .. ဘာဆိုင္လို ့လဲ ”
“ ဆိုင္တာေပါ ့... နင္ ရွိေနရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပိုက္ဆံ မစုမိဘူး။ အခု ဒီေကာင္ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ငါ ့မွာ
စု ထားၿပီးၿပီ။ နင္ ေခ်းဦးမလား၊ ဟင္... သန္ ့စင္၊ ေၿပာလိုက္ေလ”
“ သူ က အိမ္နဲ ့ ရာနဲ ့ ၿဖစ္ေနၿပီ အစ္ကိုရ၊ အစ္ကို ဘာသိလို ့လဲ ”
“ တကယ္လား ... ဘဏ္ ဓားၿပတိုက္လိုက္လို ့လား ”
“ ရိုတီ ... ရိုတီ ”
ကြ်န္ေတာ္ လက္မေထာင္ရင္း ေၿပာေတာ ့ ဖိႏြန္ မယံု။ သူ ့ဆီမွာ လုပ္တံုးက ေစ်းဝယ္ခိုင္းရင္ေတာင္ ရဲ ေၾကာက္
ေနသည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္မွာ ယံုမွာလဲ။ ဖိႏြန္ ရဲ ႔ မိန္းမကလည္း တအံ ့တၾသ ဝင္ေမးပါတယ္။
“ ေထြး ... တကယ္လား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ် ”
“ ေအ ... ငါမယံုဘူးေဟ ့ ”
“ မယံုလည္း သေဘာပဲ။ ေရာ ့ ... ဒီမွာ ဖုန္းနံပါတ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ အိမ္ရွင္ကို ေမးၾကည္ ့ ”
“ ထားပါ .. ထားပါ .. ယံုပါၿပီ၊ ငါက နင္မိန္းမရေနၿပီ ထင္လို ့ ”
လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ ့ရိုတီပါးဝလာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ နယ္ခ်ဲ ႔ ခ်င္လာၿပီ။ အီစြတ္ကို ေမးၿဖစ္သည္။
“ အဘိုင္ၾကီးဆီမွာ လွည္းနဲ ့ လမ္းပိုေနတယ္ဆို ”
“ ရွိတယ္ ... လွည္းကေတာ ့ ေဟာင္းေနၿပီ၊ ဘာလုပ္မလို ့လဲ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ လူငွားထားခ်င္လို ့ ”
“ ဟာ ... တကယ္လား ”
ကြ်န္ေတာ္ေၿပာတာကို သူမယံုခ်င္။ အခုမွ သံုးလေက်ာ္ေလာက္ အေတြ ့အၾကံဳ ရွိေသးသည့္လူက တပည္ ့ေမြး
မယ္ ဆိုေတာ ့ အံ ့ၾသေနသည္။
“ ဝယ္တာေတာ ့ ရပါတယ္၊ ဘယ္သူ ့ ေရာင္းခိုင္းမွာလဲ၊ ေတာ္ၾကာ တို ့အေၾကာင္းေတြ အကုန္ေဖာ္ရင္
မလြယ္ဘူး ”
“ မေဖာ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ခင္တယ္၊ အရင္က ပန္းရံ လုပ္ေနတာ၊ အခု အလုပ္မရွိဘူး ”
“ သန္ ့စင္လား ”
“ ေပါက္ကရဗ်ာ ... ဒီေကာင္လား လုပ္မွာ၊ မြတ္စ္ထဲကပါ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပဲ ”
“ ေခၚ ၾကည့္ေလ ... စကားေၿပာၾကည့္တာေပါ ့ ”
သူ ေၿပာတာမွန္ပါသည္။ ကိုယ့္လူမဟုတ္ရင္ ရဲ နဲ ့ေတြ ႔တဲ ့အခါ အကုန္လံုး ေဖာ္ေကာင္လုပ္သြားႏိုင္တာကိုး။
ကြ်န္ေတာ္ ေခၚလာေတာ ့လည္း သူ လက္ခံ လိုက္ပါသည္။ နာမည္က “ အလီ ” လို ့ ေခၚသည္။ ၿမဝတီနယ္စပ္မွာ
ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာေနဘူးတယ္လို ့ ေၿပာပါသည္။

သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သံုးလ ေရာင္းေပးမည္။ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ အၿပင္ ရိုတီ အလံုးတစ္ရာထက္ ပိုေရာင္းရလွ်င္
သူ ့ကို အပိုထဲက တစ္ဝက္ ေပးရပါမည္။ ပတ္(စ)ပို ့ကိုလည္း သူ ့ဓါတ္ပံုနဲ ့ လုပ္ေပးၿပီး မိတၱဴပဲ ေပးထားမည္။
ၿဖစ္လာလွ်င္ ရဲစခန္းကို လာေရြးေပးမည္။ ေနတာ စားတာ အားလံုး ကြ်န္ေတာ္တို ့နဲ ့အတူ ေနရပါမည္။ သူ က
လည္း သေဘာတူပါသည္။

လွည္းနဲ ့လမ္းကို အဘိုင္ၾကီး ဆိုတဲ ့ ဝါရင္ ့ရုိတီသမားၾကီးထံက တစ္ဝက္ေခ်စနစ္နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ဝယ္လိုက္ပါတယ္။
တစ္ေန ့ကို မုန္ ့အလံုးတစ္ရာေက်ာ္ ေရာင္းရမဲ ့ ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီးသားပါ။ စက္ရံုေတြ မ်ားသည္။
စေန၊ တနဂၤေႏြသာ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ ့အထိ ေရာင္းရပါသည္။ တနဂၤေႏြကေတာ ့ သူ ေရာင္းတာ သူ ရပါသည္။ သူက
လည္း မေရာင္းေသးပါ။ သံုးလၿပည္ ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေရာင္းမယ္လို ့ ေၿပာပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ထဲမွာ ေငြသား မရွိေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ ဘတ္တစ္ေသာင္းေက်ာ္ဘိုး ရင္းႏွီးၿမွပ္ႏွံ
မႈရယ္၊ ေန ့စဥ္ ေလးရာေက်ာ္ အၿမတ္ေငြရယ္ကို ခန္ ့မွန္းႏိုင္ေနပါၿပီ။ အေဖတို ့ကိုလည္း ဆက္သြယ္လိုက္ပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ႔ ေအာင္ပြဲေတြကို သိေစခ်င္ၿပီေလ။

ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီကို အေဖတို ့ဆီမွ စာၿပန္ထည္ ့လာပါသည္။ အဘိုင္ၾကီးလိပ္စာမွတဆင္ ့ ဆက္သြယ္တာပါ။
အဲ ့ဒီတံုးမွာ အဘိုင္ၾကီးက သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ ကုမဏၰီတစ္ခု စၿပီး တည္ေထာင္ေတာ ့မယ္လို ့ ေၾကညာပါသည္။
အီစြတ္က ဘတ္ႏွစ္ေသာင္း ရွယ္ယာထည္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေတာ ့ အေၾကြးရွိေနတဲ ့လူမို ့မေခၚေသးေပ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ မေက်နပ္တာေၾကာင္ ့အဘိုင္ၾကီးကုမဏၰီကို သြားၿပီး ေၿပာပါေတာ ့သည္။
“ အဘိုင္ၾကီး လုပ္တာ မမိုက္ဘူးဗ်ာ ...”
“ ငါက မင္းကို တမင္မေခၚတာ မဟုတ္ပါဖူးကြာ။ မင္းလုပ္ခ်င္မွန္း မသိဘူးေလ ”
“ ဟာ... ဘယ္သူ မလုပ္ခ်င္ရမွာလဲ၊ ရန္ကုန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုေတြ ရွိတယ္ဗ်၊ အဘိုင္ၾကီး ဝယ္မယ္ ့
ပစၥည္းေတြ ပို ့လို ့ရတယ္ဗ် ”
“ ေနဦး ... ငါအခု ၾကက္သြန္ အရင္သြင္းမယ္။ ၿပီးရင္ မင္းတို ့ပါရမွာပါ ”

ရွိပါေစေတာ ့။ သူ ့မိန္းမက ထိုင္းလူမ်ိဳးဆိုေတာ ့ ကုမဏၰီဖြင္ ့ရတာလြယ္ပါသည္။
သြင္းကုန္၊ ထုတ္ကုန္ေလးအေၾကာင္းၿပၿပီး အပိြဳင္ ့မန္ ့ေရာင္းစားေတာ ့မယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီးသားပါ။
ရန္ကုန္မွာ အပိြဳင္ ့မန္ ့ ေစ်းေကာင္းေနတာကိုး။ အေဖ ့စာထဲမွာလည္း အစ္ကို ့အတြက္ အပိြဳင္ ့မန္ ့ ပို ့ေပးမလား
လို ့ ေမးထားေသးသည္။ ေနႏွင့္ဦးေပါ ့ေလ။ ၿဖစ္ေအာင္ေတာ ့ ၾကံရပါဦးမည္။

အမွန္အတိုင္း ေၿပာရလွ်င္ ေအာက္လမ္းသမားဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ ကြ်တ္ခ်င္ေနၿပီ။
ေအာက္လမ္းသမားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို တရားမဝင္ခိုးဝင္လာၾကတဲ ့ လက္လုပ္လက္စားေတြကို ေၿပာတာ
ၿဖစ္ပါသည္။ သေဘၤာသားတို ့၊ ရိႈးေဂ်ာ ့တို ့က အထက္လမ္းသမားေတြၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္မွာ အခုတစ္ေလာ
မေလးရွား သြားတဲ ့ကိစၥကို ေတာ္ေတာ္ေၿပာေနၾကပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ ပတ္(စ)ပို ့ လုပ္ၿပီးမွ သြားလို ့ရတာတဲ ့။
ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေတာ ့ လက္ေတြ ႔ ၿမင္ဘူးလိုက္၏။ ကိုယ္ ့လူေတြက နက္ကတိုင္ေတြ ဘာေတြ ဝတ္လို ့။
မသိရင္ ကုမဏၰီဝန္ထမ္းလိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ ့။

နက္ကတိုင္ကေတာ ့ ဘဂၤလားေဒ ့ရွ္ပတ္(စ)ပို ့ လုပ္ဖို ့ ဓါတ္ပံုဆိုင္မွာ တစ္ခါ ဝတ္ဖူးသည္။
ဓါတ္ပံု ထြက္လာေတာ ့ ၾကည္ ့မဝေတာ ့။ အိမ္ကိုေတာင္ ပို ့လိုက္ေသးသည္။ မိဘေတြက ၿပၿပၿပီး ၾကြားမွာ
ေသခ်ာပါသည္။ တကယ္ေတာ ့ ရိုတီသမားဟာ ဘယ္နားမွာ နက္ကတိုင္ သြားဝတ္မလဲ။
ေန ့လည္ခင္းဆို ေနကပူ၊ မီးေသြးမီးဖိုကပူနဲ ့၊ ေခြ်းကို ေရခ်ိဳးေနသလား ထင္ရေအာင္ က်ေနရပါသည္။
နက္ကတိုင္မေၿပာနဲ ့... အကၤႌ်လက္ရွည္ေတာင္ ၾကယ္သီး ေစ ့ေအာင္ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ပူ တာကိုး..။

ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားၿပီ။ သန္ ့စင္လည္း စဥ္းစားၿပီ။
“ ငါတို ့ မေလးရွားကို ခိုးဝင္မလား ”
“ လြယ္ပါ ့မလားဗ် ”
“ လမ္းေတာ ့ ရွိတယ္ေၿပာတာပဲ၊ ဟတ္ရိုင္ ကေန သြားရတာတဲ ့ ”
“ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ ”
“ အစိမ္းေလးရြက္လို ့ ေၿပာတယ္၊ အလုပ္ေတာ ့ မပါဘူး”
“ ေသခ်ာရင္ေတာ ့ ခ် တာေပါ ့ ”

ဟုတ္သည္။ အဘိုင္ၾကီးတို ့ကို တစ္ကြက္ေတာ ့ ေက်ာၿပခ်င္သည္။
မေန ့က ရံုးခန္းမွာ သူ ့ကို ေတြ ႔လိုက္ရေတာ ့ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ေၿမၾကီးထဲ ဝင္သြားမတတ္ သိမ္ငယ္သြားပါသည္။
သူက အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ဆံုလည္ကုလားထိုင္နဲ ့။ စားပြဲေပၚမွာလည္း မန္ေနဂ်ာ ဆိုတဲ ့ စာလံုးၾကီး ခ်ထား
ေသးသည္။ သူ ့ေရွ ႔ ညာဘက္မွာက ထိုင္းမေခ်ာေခ်ာေလး လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္ေန၏။ ဘယ္ဘက္လူက သူေခၚ
ခိုင္းသည္ ့ ဖုန္းကို ေခၚေပးေနသည္။


ေနာက္လဆိုရင္ “ အီစြတ္” ၿမန္မာၿပည္မွာ ပတ္(စ)ပို ့ ၿပန္လုပ္ေတာ ့မည္။
ဆိြဳင္မဟာထိုင္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ၿဖစ္ရေတာ ့မည္။ မခံခ်င္စရာ အတိပင္။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္အခဲမေက်
ၿဖစ္ေနသည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္က သန္ ့စင္ပါ။
“ တို ့ေတြက်ေတာ ့ လုပ္လိုက္ရတာ ေမာ .. ေနတာပဲ၊ ကုလားေတြက် ေတာ ့ ၿမန္လိုက္တာ၊ ရွက္စရာေကာင္း
လိုက္တာကြာ ”

လူဟာ ကိုယ္ ့ထက္သာရင္ မနာလိုတတ္ဆိုတာ အမွန္ပင္။
ကြ်န္ေတာ္ တပည္ ့ စ ေမြးစဥ္တံုးက “ အီစြတ္ ” တို ့၊ “ အဘိုင္ၾကီး ” တို ့ကသိကေအာက္ ၿဖစ္ရတာ ကြ်န္ေတာ္
သိ သည္။ အရသာကို ရွိ ... လို ့။
ေဟာ ... သူတို ့ ကိုယ္ ့ထက္ သာ သြားၿပန္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေဆြ ႔ေဆြ ႔ခုန္ရပါေတာ ့သည္။
ရိုတီ ေရာင္းရတာကိုေတာင္ သူတို ့ အက်န္ကို ေကာက္စားေနရတာပါဟု ၿမင္လာမိေတာ ့သည္။

မေကာင္းတာ ၾကံေတာ ့ မေကာင္းတာ ၿဖစ္တယ္ဆိုတာ လာပါၿပီ။
“ အလီ ” ေၾကာင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့တပည္ ့လုပ္သည္ ့ အလီ ပိုက္ဆံအိတ္ေကာက္ရသည္။ အိပ္ထဲမွာ ဘတ္ႏွစ္
ေသာင္းေက်ာ္ ပါလာသည္။ ကိုယ္ ့လူ အိမ္ၿပန္ေတာ ့မွာေပါ ့။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေအာင္ ့သက္သက္ၿဖင္ ့ခြင့္ၿပဳ
ရေတာ ့သည္။ ကိုယ္ဆိုလည္း ၿပန္မွာပဲမဟုတ္လား။

သူၿပန္တာ မွန္ပါသည္။ မမွန္တာက ကြ်န္ေတာ္ ့ဝင္ေငြ။
အေၾကြးမွ ေၾကၿပီးကာစ ရွိေသးသည္။ လွည္းႏွစ္စီးနဲ ့ ဘာမွ လုပ္လို ့မရေတာ ့ၿပီ။ ေနာက္လူလည္း မရွာခ်င္
ေတာ ့သည္ ့အတြက္ လွည္းကို ဘတ္ႏွစ္ေထာင္ၿဖင္ ့ ေရာင္းပစ္လိုက္သည္။ ပတ္(စ)ပို ့ကို ဘတ္ငါးေထာင္
ၿဖင္ ့ ေရာင္းလိုက္သည္။ ဗီဇာသက္တန္းက သိပ္မက်န္ေတာ ့ၿပီကိုး။ ရသည္ ့ပိုက္ဆံကို အေဖတို ့ဆီ လႊဲေပးလိုက္
သည္။ လူလည္း ငါးရက္ေလာက္ ေစ်းမေရာင္းၿဖစ္ေတာ ့။

စိတ္ဓါတ္က်ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
ဘတ္ငါးေသာင္းေလာက္ ရခ်င္သည္။
အိမ္ၿပန္ခ်င္သည္။ ပတ္(စ)ပို ့ လုပ္ၿပီး အဘိုင္ၾကီးေရွ ႔မွာ မေလးရွားသြားမယ္ ့အေၾကာင္း ဒူးႏွန္ ့ၿပီး ေၿပာခ်င္
ေနပါသည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

..................................................................................................................


( ဆက္ရန္ )










4 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဖတ္ရင္းနဲ႕ ေမာသြားတယ္အကို...
ဘဝဆိုတာ အဲလိုပါပဲ...သိေနေပမယ့္
ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ခံနိဳင္ရည္နည္း သလိုပဲ..

IDIOT-Ki said...

လွည္းကေလးနဲ့ ရိုတီ ျပီး ရင္ ဘာဆက္လုပ္အံုးမလည္း...
( ကမာရြတ္ လွည္းတန္းက လွည္းကေလးနဲ့ ဒိန္ခ်ဥ္ ကိုေတာင္ သတိရ မိသြားတယ္ ..း))

အိတ္ေပါက္နဲ့ ဖါးေကာက္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေထြး လိုဘဝ ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိေနၾကတယ္ ေလ .. ကံ အေပၚပဲ ပံုခ်ရေတာ့ မလား မသိ ။

Anonymous said...

ဆက္ရန္လုပ္ပါဦး...ေစာင့္ေနမယ္

blackcoffee said...

ဒီလိုပါပဲေလ ဘဝဆိုတာ အတက္အက် ရွိပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စိတ္ဓာတ္မက် ဖုိ ့ပါဘဲေလ။