Saturday, September 17, 2011

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၂ )


စာေရးသူကေတာ ့တစ္ေန ႔ေတာ ့အေၾကြးဆပ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမကေတာ ့ယေန ့အခ်ိန္ထိ ဆပ္ဖို ့“ အရင္း ” က မၿပည္ ့စံုေသးပါေပ။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း
အလီလီလည္း ကူးေၿပာင္းသြားခဲ ့ၿပီ။ဘိုးဘြားတို ့လက္ထက္မွ ယေန ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ေခတ္ေရာက္လာသည္
အထိ အေၾကြးဆပ္ဖိ္ု ့ေနေနသာသာ “ မီး ” ေတာင္ မမွန္ႏိုင္၊ မေလာက္ႏိုင္ေသးေပ၊ ကမၻာေပၚရွိသမွ်ေသာ
သယံဇာတအားလံုး အလိုလိုေနရင္းထြက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမ.. “ ေရႊၿပည္ေတာ္ ” ၾကီးကေတာ ့
ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝး၍ ေဝး၍ ေနပါေတာ ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ ့ မွားေနခဲ ့တာ ေသခ်ာေနပါသည္ဟု ဆိုရင္း
ဆရာမာန္၏ “ လန္းဖိုင္စာသိုက္ ” ကို အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။

ညသည္ ပင္လယ္၌ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တခ်ိဳ ႔လူမ်ား အိပ္ေမာက်ေနသည္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ ့ အမိၿမန္မာၿပည္သို ့ ေၿခခ်ရေတာ ့မည္ ့ အေတြးမ်ားေတြး
ေနေပလိမ္ ့မည္။ ဤစက္ေလွေပၚ၌ ေအာင္ပြဲခံခဲ ့ၾကသူ တစ္ဦးမွမရွိႏိုင္။ မ်ားမ်ားၾကီးရံႈးသူႏွင္ ့မမ်ားတမ်ား
ရံႈးသူခ်ည္းသာ။ စက္ေလွသမားမ်ားမွာေတာ ့ ၿခြင္းခ်က္ပင္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြးမ်ားက စကၤာပူ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ ရဲစခန္းမ်ား၊ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္မ်ား၌
ပူပင္ေသာကအၿပည္ ့ၿဖင္ ့မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ၿဖစ္ေနၾကမည္ ့သူမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ၿပင္ပ၌ အလုပ္အကိုင္မဲ ့၍
အေၾကြး တလည္လည္ၿဖင္ ့ေသာကၿပည္ ့ႏွက္ေနၾကသူမ်ားကို လည္းေကာင္း လွမ္းေမွ်ာ္ေတြးေနမိသည္။

ေခတ္ၾကီးက ေၿပာင္းလဲေန၏။ လိႈင္းတို ့က ဆတက္ထမ္းပိုး တိုးေန၏။ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ လိႈင္းမ်ားစြာကို
ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ဘဝ၏ အာသာဆႏၵမ်ားေနာက္သို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုက္ခဲ ့ၾကသည္မွာ ဘယ္ေတာ ့ခရီး
ဆံုးမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရံႈးခဲ ့ၿပီ။
ၿပန္မရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္၊ အရြယ္၊ အသိ၊ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားႏွင္ ့တကြ တင္းမာခဲ ့သမွ် မာန္မာနမ်ားသည္ ဘာမ်ား
ခိုင္ၿမဲပါသနည္း။ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား အတိတ္တေစၦ အၿဖစ္သာ ၿမင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ၏
ေကာင္းကင္ မၿဖစ္ႏိုင္ေသး။ အၿပစ္မဲ ့ေသာ လူသားတစ္ဦးကို ကမၻာေၿမၿပင္ေပၚသို ့ ေကာင္းကင္တစ္ၿခမ္းပဲ ့ၿဖင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ဆြဲေခၚခဲ ့မိၿပီ။ ဖခင္၏ အရိပ္သည္ သူ ့အတြက္ အရိပ္ဆိုးလို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတၱတစ္ခုတည္း
အတြက္ စူဒါနမ္သည္ ေလာကအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ ့ရွာေလၿပီ။

စူဒါနမ္သည္ ေမြးကင္းစမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတၱ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ရူးမိုက္မႈ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ အဆင္ၿခင္ဥာဏ္ နည္း
မႈတို ့ေၾကာင္ ့ၾကီးမားလွေသာ ေလာင္းရိပ္မဲၾကီး က်ခံေနရၿပီ။ တရားမဝင္ ဖခင္အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ တရား
မဝင္သမီးအၿဖစ္ အသည္းခတ္မွ် နာက်င္ေသာ ဘဝမ်ိဳးၿဖင္ ့လူ ့ေလာကသို ့ ေၿခခ်ခဲ ့ရၿပီ။ အဖမဲ ့မႈသည္ ရိုးရိုး
မဟုတ္။ ေလာက ဥပေဒသမ်ားစြာတို ့ၾကား ကြ်န္ေတာ္ ေပးခဲ ့ေသာ လက္ေဆာင္ဆိုးၿဖင္ ့ရွင္သန္ရရွာၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရပါ ့။
ၿဖစ္သမွ်ကို အေကာင္းဆံုးရင္ဆိုင္ပါဟူ၍သာ ေၿပာႏိုင္ပါမည္။ တစ္ခုရွိသည္ကား စူဒါနမ္တို ့ တိုင္းၿပည္သည္
သူတစ္ပါးအေရးအရာမ်ားကို သိပ္အေရးၾကီး ခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ရင္ဆိုင္ရမည္ ့
ၿပႆနာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဖခင္အၿဖစ္ သိလိုက္ခ်ိန္မွ စ၍ အရာရာ ကြဲၿပားၿခားနားေသာ လူမႈဘဝ၏
ဂယက္တို ့သာ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေနာင္တရပါသည္။
မတူညီေသာ အိမ္ေထာင္ေရးႏွစ္ခုကို အတင္းကာေရာ ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့အတြက္ အၿပစ္မဲ ့သူ မ်ားစြာတို ့ စိတ္
ေသာက ေရာက္ၾကရၿပီ။ ဖိုင္ႏွင္ ့ဇနီးေအးတို ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားစြာတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မတရားမႈ
ၿပဳသူ ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ့သားသမီးတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အရိပ္ဆိုးသမား ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္
သူတို ့ေလးမ်ား၏ ဘဝေရွ ႔ေရးတြင္ ကဲ ့ရဲ ႔စရာ၊ အၿပစ္တင္စရာ၊ အထင္ေသးစရာတို ့ ရွိေနခဲ ့ၿပီ။ ေလာက
အလယ္သို ့ အၿပစ္မဲ ့စြာ ေရာက္လာၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့အေပ်ာ္ကင္းမႈမ်ား
ၾကံဳရေတာ ့မည္။

သူတို ့အတြက္ သင္ခန္းစာ ယူတတ္ပါမွသာ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လို ေလာကဓံအား
မေၾကာက္မရြံ ႔ ရင္ဆိုင္လိုစိတ္ေလးမ်ား ရွာၾကံေတြးတတ္လွ်င္ၿဖင္ ့သူတို ့အတြက္ ေၿဖသာစရာ အနည္းငယ္
ရွိမည္။

သားသမီးဟူသည္ကား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ မိဘအား အကဲၿဖတ္ၾကစၿမဲပင္။ မည္သည္ ့သားသမီးမဆို မိဘအား
အကဲ ၿဖတ္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ သူတို ့သိၾကသည္ ့ စံတန္ဖိုးမ်ားၿဖင္ ့တြက္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ စံတန္ဖိုး မ်ားေလေလ
ေခါင္းေမာ ့ရင္ေကာ ့ႏိုင္ေလပင္။ ကြ်န္ေတာ္ကား စံတန္ဖိုး နည္းလွ၏။

ဖိုင္ႏွင့္ဇနီးေအးတို ့သည္လည္း သူတို ့တစ္သက္တာ ခံစားရသမွ် သူတို ့သားသမီးမ်ားကို ရင္ဖြင္ ့ၾကလိမ္ ့မည္။
မနည္းမေနာ ခံစားခဲ ့ရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားကို စာရင္းတင္ၾကေပလိမ္ ့မည္။ အသက္အရြယ္
ၾကီးရင္ ့လာေလေလ.. ခ်စ္စိတ္၊ ခြင္ ့လႊတ္စိတ္တို ့အား ၿပည္ဖံုးကား ခ်ေလေလမို ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိသားစု
ႏွစ္ခုၾကား ကိုယ္စိုက္သမွ် ၿပန္ရုတ္သိမ္းရေတာ ့မည္။

သူတို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မေၿပာလိုေသာ္ၿငား ရင္မွ ဖြားသည္ ့သမီးတို ့အား ဘယ္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ပါမည္နည္း။
အထူးသၿဖင့္ စူဒါနမ္ဘက္မွ ေတြး၍ နာၾကည္းလာေလသမွ် ကြ်န္ေတာ္ ခြင္ ့လႊတ္ရမည္။ စူဒါနမ္သည္ အထိနာ
ဆံုး ၿဖစ္သည္။ ထို ့အၿပင္ စေနသမီးမို ့ ထူး၍ စိတ္အမွတ္ ၾကီးေပမည္။ သူ ့ဘဝခရီးလမ္း၌ ကြ်န္ေတာ္ ့ေသြး
ေၾကာင္ ့စိတ္ထင္ရာ ဆိုင္းမိသည္ ့အၿဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့အား စိတ္ဆိုးထိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
တတ္ႏိုင္သည္က မည္သည္ ့ေလာကဓံကိုမွ မရံႈးပါေစႏွင္ ့ဟု လတ္တေလာ ဆုေတာင္းေပးေနရံုသာ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ လူၿဖစ္ရပံု အစသည္ စူဒါနမ္ကဲ ့သို ့ပင္။
အေမသည္ ငယ္ႏုစဥ္က ဆရာမၾကီးခင္ႏွင္းယု၏ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အား အေတာ္စြဲလန္းခဲ ့ရွာသည္။ ေန ႔သင္ ့နံသင္ ့
သားေယာက်ၤားေလး ေမြးဖြားပါလွ်င္ ထိုနာမည္ေပးမည္ဟု ခ်ဥ္ၿခင္းတပ္ခဲ ့သည္။

ဆရာမၾကီး၏ ဇတ္ေကာင္သည္ကား အရာအားလံုးကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခ်င္သူ၊ အတိုက္အခံမ်ားသူ၊ ဘဝၾကမ္းၾကီးကို
ၿဖတ္သန္းသူ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုကံအတိုင္း လူၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင္ ့မရွိ။
အေမ ့ကို အၿပစ္မတင္။ ကြ်န္ေတာ္ ကရမည္ ့ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚ၌ ဇာတ္ဝင္ခန္းအတိုင္းသာ ကြ်န္ေတာ္ ကခဲ ့
ၿဖစ္သည္။ စူဒါနမ္သည္လည္း ထိုသို ့ ကရေပမည္။

စူဒါနမ္အား ကြ်န္ေတာ္ ့သမီးအၿဖစ္ သိရွိသြားခ်ိန္မွ စ၍ ဥပေဒသ မ်ားစြာတို ့ေအာက္သို ့ သြပ္သြင္းၾကေပမည္။
ခြဲၿခားၾကေပမည္။ အခြင္ ့အလမ္းမ်ား ပယ္ခ်ၾကေပမည္။ စူဒါနမ္ ဘာအၿပစ္မွ မက်ဴးလြန္ေသးေသာ္ၿငား
ကြ်န္ေတာ္ ့လို တရားမဝင္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ သမီးၿဖစ္ၿခင္းေၾကင္ ့ဥပေဒသတို ့၏ စီရင္ထံုးဖြဲ ႔မႈတို ့ၿဖင္ ့ဒဏ္ခတ္
ၾကေပလိမ္ ့မည္။ ခြဲၿခားမႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈ၊ တားၿမစ္မႈ စသည္ ့စာအုပ္ထဲမွ လက္စြဲတရားမ်ားၿဖင္ ့...

လူတို ့စြဲေသာ ဥပေဒသမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေမးခြန္းထုတ္စရာမ်ား သီတန္းေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
သည္ ခံရသည္ ့ဘက္မွ က်ံဳးေအာ္ေနသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ခံစားရမည္ ့ ဒုကၡမ်ားအတြက္ ရဲရဲသာ ရင္ဆိုင္ေစ
လိုသည္ ့ ဆႏၵ အၿပည့္ရွိပါသည္။ ထို ့အတူ သားသမီးဟူေသာ ခ်စ္ၿခင္းေၾကာင္ ့သက္ေသာင္ ့သက္သာ ေလွ်ာ ့
ေပါ ့ေစလိုသည္ ကိုလည္း မၿငင္းပါ။

စူဒါနမ္သည္ လူၿဖစ္စမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ကံဆိုးခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္သည္။ ေမြးကတည္းက မက်က္ေသာ အနာ
ၿဖင္ ့ ရွင္သန္ခဲ ့ရသူ ၿဖစ္သည္။

ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏ ၿပည္သူၿပည္သားမ်ားၾကား၌ စူဒါနမ္သည္ တမင္ပံုသြင္းခံရေသာ အၿပစ္မဲ ့ခေလးငယ္သာ
ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ သူ ့ကို အၿပစ္ေပးပါလွ်င္ ခံသာေသာ အၿပစ္မွ်သာ ေပးေစလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
အား အၿပစ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ စူဒါနမ္ ကိုယ္စား အၿပစ္မ်ားအား ခံယူရန္ အသင္ ့ပင္။ ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏
ဂရုဏာေတာ္ၿဖင္ ့စူဒါနမ္အား တစ္ဆင္ ့ႏွိမ္ေသာ ႏိုင္ငံသားအၿဖစ္မွ ကင္းလြတ္ခြင္ ့ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္
ဝမ္းေၿမာက္ရပါမည္။ စူဒါနမ္အား လူ ့ေလာကသို ့ အဓမၼ ေခၚေဆာင္ခဲ ့သည္ ့ ၿပစ္မႈအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား
ထိုက္သင္ ့ေသာ ၿပစ္ဒဏ္ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မၿငင္း။

ပင္လယ္မွ ေလညင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ႏွာေပၚသို ့တိုးဝင္လာသည္။
စက္ေလွ ခုတ္ေမာင္းသံက အခ်က္က်က် ထြက္ေပၚေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့လို အရံႈးသမားေတြ ကမၻာတစ္လႊား၌ မည္မွ် မ်ားခဲ ့ေလၿပီနည္း။ ငယ္စိတ္၊ ငယ္ေသြး၊ ငယ္မာနမ်ား
ၿဖင္ ့ေလာကအလယ္သို ့ ဆြဲေခၚခဲ ့ေသာ အဖေဝးသားသမီးတို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ဝ႗္ၾကီးဝ႗္ငယ္
ခံေနၾကရရွာၿပီ။

ဘာမွ အသံုးမက်ေသာ မာနမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သိလာခဲ ့ၿပီ။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခား၏ ဒုကၡမ်ားကို တစ္သက္စာ နီးပါး ရခဲ ့ၿပီ။ အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလးရွာေပဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့နားထဲ၌ ေထာင္ထဲမွ ၾကိမ္သံမ်ား၊ ေလထဲ တရႊမ္းရႊမ္း ပ်ံဝဲသံမ်ား၊ တိုင္းၿပည္လူမ်ိဳးခ်ီ၍ ဆဲေရး တိုင္း
ထြာခံရမႈမ်ား၊ ဂုဏ္သိကၡာပိုင္း ဆိုင္ရာ အေဆာ္ကားခံရမႈမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ ေမာက္မာရိုင္းပ်မႈမ်ား ..
အို ... ဘယ္ေတာ ့ ဆံုးပါမည္နည္း။

ပညာမဲ ့ေသာ ဘဝ၊ အာမခံခ်က္ ကင္းမဲ ့ေသာ တရားမဝင္ အလုပ္သမားဘဝ၊ ဇာတိေၿမကို စြန္ ့ခဲ ့၍
ကြ်န္တံဆိပ္ကပ္ကာ ရုန္းခဲ ့ေသာ္ၿငား ဘဝဒဏ္ရာမ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွ အပို မရခဲ ့။ ဤရာဇဝင္ေၾကြးကို တစ္ေန ႔
ဆပ္ရလိမ္ ့မည္။ အမိေၿမသည္သာ ထိုအေၾကြးကို ဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း၏
ဆႏၵမဟုတ္။ ၿပည္ပေရာက္ ဗမာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ ဆႏၵ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။

သူတစ္ပါးတိုင္းၿပည္သို ့ သြားေရာက္၍ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းႏွင္ ့ဥစၥာဓန ရွာေဖြခဲ ့ရာမွ ရရွိေသာ အေၾကြး
သည္ အမိေၿမ၏ ထြန္းေတာက္မႈၿဖင္ ့သာ ဆပ္ႏိုင္မည္။ အမိေၿမ ဆင္းရဲေနသမွ်၊ မြန္းက်ပ္ေနသမွ်၊ ထိုအေၾကြး
တို ့တစ္ေန ့တစ္ၿခား တိုးလာလိမ္ ့မည္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ ခ်မ္းသာမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ ကမၻာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ
စြမ္းပကားရွိမွ ၿဖစ္လိမ္ ့မည္။

အာရွတိုက္သည္ အေကြ ႔အေကာက္၊ ကုန္းၿမင္ ့၊ ခ်ိဳင္ ့ဝွမ္း ေပါသကဲ ့သို ့လူလူခ်င္း လူလည္လုပ္ၿခင္း ထြန္းကား
ရာအရပ္ ၿဖစ္သည္။ အၿမတ္ၾကီးစားမႈ၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္မႈ၊ အသားလွီးစားမႈ ေပါၾကြယ္ဝရာ အရပ္လည္း ၿဖစ္သည္။
အာရွသားတို ့သည္ အာရွ၏ ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိၿပီး ၿဖစ္သည္။ တစစ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲမႈမ်ား
အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးပန္းေနၾကၿပီ။ အာရွ၏ စီးပြားၿဖစ္ထြန္းမႈသည္ လူတို ့၏ အသက္ ေသြး ေခြ်းမ်ား အဆ
မတန္ ေပးဆပ္မႈအေပၚ ထြန္းလင္းေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မညီမွ်ေသာ ၾကြယ္ဝမႈႏွင္ ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ
ေၾကာင္ ့ၿငိမ္ခ်က္မေသ။ တစ္ေန ့တြင္ အာရွသည္ ေပါက္ကြဲဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရပ္ေနၾကဦးမည္လား။
ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ အာရံုတရားထဲ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္မေနႏိုင္။ ဗမာလူမ်ိဳး၏ ဦးေႏွာက္ႏွင္ ့စြမ္းပကားသည္ ကမၻာကို
ခါးေစာင္းတင္ႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ထိုကဲ ့သို ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေထာင့္အသီၤးသီးမွ ထြက္လာခဲ ့ပါ
လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္မ်ား အေၾကြးဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ အသားလြတ္ေၾကြးေၾကာ္ေနသည္လား ...
နားေထာင္လို ့ရပါသည္။ နယ္စပ္အသီးသီးမွ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွ
ကြ်န္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳး တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား၏ ေတာက္ေခါက္သံမ်ား၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္ခံ၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေစာ္
ကားခံေနရေသာ အလုပ္ခြင္အသီးသီးမွ နာၾကည္းသံမ်ား၊ ကာမကုန္သြယ္ခံေနရသည္ ့ဒုကၡသည္မ်ား .. ထိုသို ့
ေသာ ေၿမာက္မ်ားလွသည္ ့ ဒဏ္ရာအနာတရ ဆူပြက္သံမ်ားသည္ သမိုင္းကို တြန္းလွန္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ထို ့ၿပင္ ဂ်ပန္၊ တိုင္ေပ( တရုတ္ )၊ ကိုရီးယား၊ တရုတ္ စသည္ ... အနီးစပ္ဆံုး ႏိုင္ငံမ်ား၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို
ၿပန္ၾကည့္လွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ႏိုင္ငံအၿဖစ္မွ ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ကမၻာ ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံအဆင္ ့သို ့
တက္လွန္းႏိုင္ခဲ ့သည္ ့သာဓကမ်ား ရွိေနၾကသည္။ ( ဆရာၿမသန္းတင္ ့၏ အာရွအာရုဏ္ဦး ဘာသာၿပန္၌
ၾကည္ ့ရန္ )

နည္းစနစ္မ်ား၊ ၿပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား၊ ေရေၿမသယံဇာတ အသံုးခ်တတ္မႈမ်ားႏွင္ ့တကြ လုပ္ၾကစို ့ဟူေသာ
စိတ္ဓါတ္မ်ားၿဖင္ ့ခ်ီတက္ႏိုင္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လက္ပန္းက်ခဲ ့လွ်င္ ...
ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ သားစဥ္ေၿမးဆက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို ့အားကိုးၾကရမည္။ အနိမ္ ့က်ဆံုး၊ အဆင္းရဲဆံုး၊ ဒုကၡ
တြင္းအနက္ဆံုး ဘဝမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ အလင္းစြမ္းပကား မ်ိဳးေစ ့မ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။

အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ သိကၡာပြန္းခဲ ့ၿပီ။
ထိုအေၾကြးကို မုခ်မေသြ ဆပ္ရမည္သာ။


.............................................................................................................

( ၿပီးပါၿပီ )

7 comments:

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုေထြးလို ေလာကဓံကို ၾကံ႕ၾကံ႔ခံႏိုင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကေတာ႕ ခ်ီးက်ဳဴးစရာ။
ကိုယ္႕တိုင္းျပည္နဲ႔ နီးစပ္ေနတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြကေတာ႔ မၾကာခင္ႏွစ္မ်ားအတြင္းက တိုးတက္ကုန္တယ္
က်န္ခဲ႔တာက ကိုယ္႕တိုင္းျပည္ျဖစ္ေနတယ္...
ရင္နာစရာ...

ညီရဲ said...

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ... ဒီမွာ ျမန္မာဆို သိပ္ႏွိမ္ခ်င္ၾကတယ္။

လရိပ္အိမ္ said...

ျပီးသြားမွဘဲလာဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ဟုတ္ပါတယ္က်န္ခဲ႔တာမိမိတုိင္းျပည္
ျဖစ္ေနတယ္။

ေမသိမ့္သိမ့္ ေက်ာ္ said...

တိုင္းျပည္က နိမ့္က်ေတာ့ ျပည္သူေတြကလည္း ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ စီးပြားရွာသြားၾကရတာေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့လည္း အႏွိမ္ခံၾကရတာ ရင္ထဲ မခ်ိပါဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ အေၾကြးဆပ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။


ခင္တဲ့
ေမသိမ့္

kiki said...

အင္း..အတၱသမားေတြ အတြက္ ေနာင္တနဲ့ ရတဲ့ ဆိုးေမြ ဆိုတာ သူ ့တေယာက္ထဲ အတြက္တင္မက ..သူ ့မ်ိဳးဆက္ေတြ ထိ ခံရတတ္တယ္ ေလ။
ေနာင္မွတ လို့ ရတာ ကိုး ၊ တခ်ိဳ့ကိစၥေတြက်ေတာ့ ျပန္ျပင္လို ့ရေနေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စြတ္လုပ္ေနၾကတာေတြေၾကာင့္ နာျပီးရင္းနာေနၾကရတာေပါ့ ။
ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး..ေရာဂါဆန္းေၾကာင့္
ေျပာခ်င္တာေတြ ေရးလိုက္တယ္..
သေဘာေပါက္..

မကိ

sosegado said...

ေရႊျပည္ႀကီးလည္း စေနၿပီ၊ လာေတာ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ လာမယ္ၾကာမယ္ ေျပာသံၾကားလုိက္ရပါတယ္၊
ယပလက္ေတြလည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက အျပင္ကုိ ထြက္လုပ္ၿပီး အႏွိမ္ခံခဲ့ရပါတယ္၊ ခုေတာ့ ထြက္လုပ္တဲ့သူ နည္းနည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္၊
တုိင္းျပည္တုိးတက္လာရင္ ဆက္ဆံတာေျပာင္းသြားပါတယ္ ျပည္ႀကီးတရုတ္ေတြကုိ ဆက္ဆံတာကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။