Sunday, December 26, 2010

ေထာက္တည္ရာေလး ...

တရားတစ္ပုဒ္ကို ယေန ႔အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ အစမွအဆံုးၿပီးဆံုးသြားသည္အထိ ဘယ္တံုးကမွ မနာခဲ ့ဘူးပဲ ကုန္
လြန္သြားခဲ ့ၿပီးေသာ အခ်ိန္ေတြကို ၿပန္လည္သတိရမိပါသည္ဟု အသက္ရႈလိုက္တိုင္း( ၄ )မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရး
ခဲ ့မိပါသည္။

ရထားခဲ ့ေသာလူ ့ဘဝ၏ အခ်ိန္ေတြကို ဟိုေရာင္ေရာင္၊ဒီေရာင္ေရာင္ၿဖင္ ့ ကုန္ဆံုးၿဖတ္ေက်ာ္လာခဲ ့သည္မွာလဲ
တေန ႔က ေရာက္ခဲ ့ၿပန္ေသာခရစၥမတ္ေန ့လိုပဲ၊ ကမၻာ ႔ႏွစ္သစ္ကူးေန ႔၊ ၿမန္မာ ့ႏွစ္သစ္ကူးအတာၾကၤန္ေန ႔
စ သည္ ေန ႔ေတြၿဖင္ ့ ယေန ့အခ်ိန္အထိ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနခဲ ့ပါၿပီ။ ေနာင္လဲ ရွိေနအံုးမည္ၿဖစ္ပါသည္။

တႏွစ္မွတစ္ႏွစ္သို ့ ၿဗဳန္းကနဲ ကူးေၿပာင္းသြားသည္ ့အခါတိုင္း သူမ်ားေပ်ာ္လို ့ ကိုယ္ပါဘုမသိ၊ဘမသိေရာေပ်ာ္
လိုက္မိတတ္သလို၊ သူမ်ားက ေဆြးၿပီဆိုလ်င္လည္း ကိုယ္ကပါေရာၿပီးေဆြးေနတတ္ခဲ ့ပါသည္။

တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ လြင္ ့ေၾကြေၿမ ခ ခဲ ့ရေသာ ၿပကၡဒိန္စာရြက္မ်ားလိုပဲ ၊ ကုန္လြန္ခဲ ့ရၿပီးေသာ ကိုယ္ ့အတိတ္
က အခ်ိန္ေတြအားလံုးကို ၿပန္ေၿပာင္းေမွ်ာ္ေတြးၾကည္ ့မိၿပန္ေတာ ့ ေလရူးတို ့ေဝွ ႔လိုက္တိုင္း ေၿမၿပင္မွာ တလူး
လူး တလိမ္ ႔လိမ္ ႔ လြင္ ့ပ်ံေနတတ္သည္ ့ေရာ္ရြက္ဝါေတြလို ကာရံတို ့မဲ ့ေနတတ္ၿပန္ပါသည္။

ေအာ္... ကာရံတို ့မဲ ့ေနခဲ ့ပါလား..။
ဘဝ ကိုကာရံမဲ ့ကာ အဓိပၸါယ္မဲ ့စြာ ကုန္ဆံုးေနခဲ ့သလိုပါလား ဟုလည္းေတြးမိၿပန္ပါသည္။
ေရွ ႔က အသက္ရႈလိုက္တိုင္း ပို ႔(စ)ေလးတြင္ မၿမင္ႏိုင္ေသာ၊ သတိမၿပဳႏိုင္ေသာ အခ်ိန္တို ့၏ ေရြ ႔လ်ားကုန္
ေပ်ာက္ေနမႈတို ့ကို ေပၚလြင္ေနေစရန္ ေရွ ႔ေရကို ေနာက္ေရတို ့က တြန္းသြားေနသည္ ့ ဧရာဝတီၿမစ္ေရတို ့
ႏွင္ ့လည္းေကာင္း၊ လင္းေနတတ္သည္ ့မီးသီးမီးေခ်ာင္းတို ့ႏွင့္လည္းေကာင္း ခိုင္းႏိႈင္းေဆြးေႏြးမိခဲ ့ပါသည္။
ရီမုကြန္ထရိုးေလးႏွိပ္လိုက္ရံုႏွင္ ့ တီဗီဖန္သားၿပင္ေပၚမွာ ေရာင္စံုရုပ္သံတို ့ ေပၚလာရပံုကိုလဲ ၾကားဘူးခဲ ့
သေလာက္ထည္ ့သြင္းတင္ၿပမိခဲ ့ပါသည္။


ကုန္သြားတယ္ဆိုေတာ ့လဲ ၊ ဘယ္ေလာက္က်န္ေနပါေသးသလဲ ဆိုတဲ ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေတာ ့ ရင္ဆိုင္ရအံုး
ေတာ ့မွာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလို၊ မဆိုင္ေသးသလို ၊ မသိခ်င္ေရာင္ေဆာင္လို ့၊ ေက်ာ္သြားလို ့ ရသည္ ့ေမးခြန္းတစ္ခုလို
ေတာ ့မဟုတ္ႏိုင္ဟုလည္းထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္နာခဲ ့ဘူးသည္ ့တရားတစ္ပုဒ္ထဲကလိုပဲ ကိုေက်ာ္သူကလဲ “ သူ ” တြက္ခ်က္ၿပခဲ ့ဘူးပါၿပီ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔ သက္တန္းကို ခုႏွစ္ဆယ္တန္းအေနႏွင့္ သတ္မွတ္ၾကည္ ့ပါ။ ထိုခုႏွစ္ဆယ္တန္းေသာ
သက္တန္းထဲမွ ႏွစ္၊လ၊ရက္တို ့ကို ဖြဲ ႔၍ မိမိ ကုန္လြန္ေအာင္ေနခဲ ့ၿပီးေသာ အခ်ိန္တို ့ကို က်န္ေနအံုးမဲ ့
ကိုယ္ေနရအံုးမည္လို ့ ထင္ရတဲ ့ထို အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ထဲမွပင္ ထုပ္ႏႈတ္ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။ဖတ္ရင္းနဲ ့
လက္ေတြ ႔ေလး လုပ္ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။
ဘယ္ေလာက္က်န္ေနေသးပါသလဲ။
က်န္ေသာအခ်ိန္တို ့ကို ထပ္ၿပီး ေသးငယ္သြားေအာင္၊ အေသးစိပ္သြားေအာင္ ရက္ တို ့မွတဆင္ ့ နာရီ၊မိနစ္
စကၠန္ ့တို ့အထိ ထပ္ဖြဲ ႔ လိုက္ေစခ်င္ပါသည္။

အေၿဖတစ္ခုေတာ ့ထြက္လာမွာေသခ်ာပါသည္။
ကိုယ္ရလိုက္သည္ ့ကိုယ္ ့ရဲ ႔ေဝစုကေလး ၊ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ဖက္တြယ္ေနခဲ ့ရေသာ၊ ေပ်ာ္ပိုက္စြဲမက္ခဲ ့ရပါေသာ
သံေယာဇဥ္ေရာင္စံုတို ့ၿဖင္ ့ လိမ္းက်ံ ေနခဲ ့မိရပါေသာလူ ့ေလာကၾကီးတြင္ တကယ္ပဲ ေနရပါအံုးမည္ဟု
အထင္ရွိေနႏိုင္ေသာ ကိန္းဂဏန္းအေရအတြက္ကေလးမ်ားပဲမဟုတ္ပါလားလို ့။
ခပ္ရဲရဲပဲ တြက္ၾကည္ ့ၾကေစခ်င္လွပါသည္။ ကိုယ္ ့ဘဝ အခ်ိန္ရဲ ႔ က်န္အံုးမဲ ့ ေဝစုကေလးေလ..။
အေၿဖထြက္သည္ ့အခ်ိန္ကစ၍ စကၠန္ ့ ေလးေသာအခ်ိန္ကေလးမ်ားၿဖင္ ့ ေနာက္ထပ္အၾကာၾကီး၊ အမ်ားၾကီး
ရွိေနပါအံုးမည္ဟု ထင္ေနရေသာအခ်ိန္တို ့ကို စ တင္ဝါးမ်ိဳ ၊ ကြယ္ေပ်ာက္ေနေတာ ့မွာ ၿဖစ္တာကိုလည္း
သတိၿပဳေစခ်င္လွပါသည္။

တကယ္ေတာ ့ “ အခ်ိန္ ” ဆိုတာကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လူသားေတြပဲ တီထြင္ သတ္မွတ္ခဲ ့တာမဟုတ္ပါလား ။
လူမ်ိဳးတိုင္းမွာေတာ ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးထံုးတန္းအစဥ္အလာႏွင္ ့ သံုးေနသည္ ့ ၿပကၡဒိန္ရာသီေတြ သတ္သတ္မွတ္
မွတ္ရွိေနၾကတာပဲၿဖစ္ပါသည္။

အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတို ့ကသာ ကမၻာကို နယ္ခ်ဲ ႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့သာအဂၤလိပ္စနစ္ၿပကၡဒိန္ အခ်ိန္၊နာရီ
တို ့ကို တကမၻာလံုးက “ စံ ” အၿဖစ္၊ လကၡံ က်င္ ့သံုးေနၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လကၡံထားတာကေတာ ့ လူေတြ တီထြင္လို ့မရတာ၊ ဖန္တီးလို ့မရတာ “ ကုန္ဆံုးေနၿခင္း”၊ “ ကုန္ခန္း
ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿခင္း ” ၊ “ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿမဲၿခင္း ” ၊ “ ၿမဲမေနႏိုင္ၿခင္း ” တို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္ဟု။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးတြင္“ အရာရာမတည္ၿမဲၿခင္း ” တစ္ခုပဲရွိေနေပမဲ ့အဲ ့ဒီတစ္ခုထဲရွိေနတာကို
ကြ်န္ေတာ္တို ့က မၿမင္မိခဲ ့ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

အင္းေလ.. အားလံုးက ပညတ္ခ်က္ေတြၾကားထဲမွာပဲ တကယ္ ့အရွိသေဘာေတြ၊ ပရမတ္ သေဘာေတြ ကြယ္
ေပ်ာက္ေနခဲ ့ရၿခင္းပဲမဟုတ္လား..။

တေန ့...
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေဝစုေလးကုန္သြားလို ့..၊
ကိုယ့္ရဲ ႔ ဘဝအခ်ိန္ေလးကုန္သြားလို ့..၊
ကိုယ္တြက္ခ်က္ထားခဲ ့တဲ ့ ကိန္းဂဏန္းေလးေတြ ကုန္သြားလို ့..၊
ဘဝ ရဲ ႔ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္လာလို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တြယ္တာေနခဲ ့မိတဲ ့ သည္ေလာကၾကီးထဲက
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ၿပန္ထြက္သြားခဲ ့ရရင္ ..၊
ကိုယ္က ကိုယ္ခ်စ္ခဲ ့တဲ ့သည္ေလာကၾကီးအတြက္ ဘာေတြ ထားခဲ ့ႏိုင္မလဲ...၊

ကိုယ္ကေရာ သည္ေလာကၾကီးထဲက ဘာေတြယူသြားခဲ ့ႏိုင္မလဲ ....၊
ဒိထက္ပိုၿပီး ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္ေသာင္၊ ဘယ္ကမ္းဆိုက္ရပါအံုးမလဲ....၊
ေအာ္... တကယ္ေတာ ့ ဝင္လာတံုးကလဲ တစ္ေယာက္ထဲ..၊
ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့လဲတစ္ေယာက္ထဲပါပဲ...၊
ကိုယ္ရခဲ ့တဲ ့ သည္ဘဝေလးကိုေရာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္ခဲ ့ပါရဲ ႔လား ..၊
သည္ဘဝမွာ ခ်စ္ခဲ ့ရသူေတြႏွင့္ေရာ ... ေနာက္ဘဝ၊ ေနာင္ဘဝ ေတြမွာ စံုႏိုင္ပါအံုးေတာ ့မလား..။


သည္ပို ့(စ)ေလးကို ခပ္ေသာ ့ေသာ ့ေလးေရးေနရင္းက ၊ ကီးဘုတ္ေပၚ ရိုက္ေနမိေသာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္း
ေလးေတြ ဆက္မေဖၚခ်င္ေတာ ့ ၊ဆက္မလႈပ္ခ်င္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ ေအး၍ေအာင္ ့လာသလို ၿဖစ္လာရပါ
သည္။ေရခဲတံုးေတြ ကိုင္လာရသလိုပါပဲ။ ပိတ္ထားတာၾကာေနေသာ အဲယားကြန္းမွ အခန္းအပူခ်ိန္ကိုလွန္းၾကည့္
လိုက္ေတာ ့ ဆယ္ ့ႏွစ္ပဲ ရွိပါေတာ ့သည္။ သည္အတိုင္းဆို အၿပင္မွာ တစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိမည္ထင္ပါသည္။
ရင္ထဲမွာေႏြးခ်င္ေပမဲ ့ အၿပင္မွာရွိေနေသာအေအးတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့အေပၚ ၿပိဳဆင္းလာသလိုပါ ..။

သည္ႏွစ္ေဆာင္းကေတာ ့ ေဆြ ႔ ေဆြ ႔ခုန္ရေလာက္ေအာင္ ေအးပါသည္။
မိုးေလးကလဲ တေစြေစြ ဆိုေတာ ့တစ္ခ်က္ခ်က္ ၾကက္သီးတို ့ေတာင္ ထ မိရပါသည္။
ေခါင္းစြတ္ေတြ ၊ ေၿခအိပ္၊လက္အိပ္ေတြ ဝတ္ရပါေတာ ့သည္။
ပူေသာတိုင္းၿပည္မွ လာရသူပီပီ ၊ ရာသီ ၾကမ္း ကိုရင္ဆိုင္ဘို ့ ၿပင္ရပါေတာ ့မည္။
သည္တစ္ညလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားရပါအံုးမည္။
ေရးလက္စပို ့(စ)ေလးကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အၿဖစ္ ၿပန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
စာေတြၿပန္စစ္ေနတံုး ထက္ေအာက္ဘယ္ညာေရႊ ႔ေနရသည့္ ေမာ ့(စ)ေလးကိုေတာင္ ေရႊ ႔ေနဘို ့ ခက္လာရ
ပါသည္။ ေအးလာလို ့ပါပဲ..။

ဘာပဲေၿပာေၿပာ သိပ္မၾကာခင္ရက္အတြင္းမွာပဲ ႏွစ္တစ္ႏွစ္သို ့ ကူးေၿပာင္းရပါေတာ ့မည္။
ေနာက္ဆံုးနာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္ ့ေလးေတြမွတဆင့္ လူေတြသတ္မွတ္ထားေသာ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္တစ္ခု
သို ့ ကူးေၿပာင္းပါေတာ ့မည္။ သည္ဘက္ႏွစ္က အေဟာင္းေတြက ေရာ္ရြက္ေတြလိုပဲ က်န္ခဲ ့ရေပအံုးေတာ ့မည္။

ႏွစ္သာကူးခဲ ့ေပမဲ ့ သည္ႏွစ္လဲ ေဆာက္တည္ရာတို ့ ရ ႏိုင္ဖြယ္မၿမင္မိေတာ ့
ေထာက္တည္ရာေလးတစ္ခုရေအာင္ “ အသက္ရႈ ” ဘို ့ ၾကိဳးစားၾကည္ ့ရပါအံုးမည္.. လို ့ ။

......................................................................................................................................

( ဖတ္မိ၍ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္မိသြားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ စာစုေလးမ်ားကို မၾကာခင္ ၿပန္လည္ကူးယူေဖၚ
ၿပခ်င္ပါသည္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို ့ ကစင္ ့ကလ်ား ေရာက္ေနရေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားကိုလည္း
ကိုယ္စားၿပဳမည္ဟု ထင္မိပါသည္။ )







8 comments:

sosegado said...

ေအးခဲခ်ိန္မွာ ေရးထားတဲ့ ပုိ႔စ္ကေလးကုိ ဖတ္သြားပါတယ္၊
ကိုယ္ရခဲ ့တဲ ့ သည္ဘဝေလးကိုေရာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္ခဲ ့ပါရဲ ႔လား ..၊
ဒီေမးခြန္းကုိေျဖႏုိင္ဘုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရဦးမယ္၊ ဘာမွမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္မုိ႔........

ေပါ့ဆိမ့္ said...

ဟုတ္တယ္ ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကုန္ျပန္အံုးေတာ့မယ္။ ဆန္အိတ္ေတြကို ပါးစပ္ေတြ ေညာင္းရမွန္းမသိေအာင္ စားခဲ့ၾကေပမယ့္ တရားတစ္ပုဒ္ကို စိတ္၀င္တစားနား ဆံုးေအာင္နား မေထာင္ျဖစ္ခဲ့ေသးပါဘူး။ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆိုလိုျခင္းပါ)
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့ ေဝစုေလးလည္း ကုန္မသြားခင္...

ကိုေဇာ္ said...

တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ ၊ တစ္လျပီး တစ္လ ၊ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ အားလံုး အားလံုး ၊ မသိမသာ သိသိသာသာ အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း ေျပာင္းလဲသြားၾကရတာပါပဲ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးသြားေပမဲ႕ တစ္ႏွစ္ကုန္တိုင္း ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးရွိလဲစဥ္းစားမိတာ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မရွိလာဘူး..
ကိုအျဖဴေလးေျပာသလို ေသသြားရင္ ကိုယ္႕ေနာက္ပါမဲ႔ဟာလည္း လုပ္ဦးမွ
ဘယ္ေတာ႔ေသမယ္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ဘူးေနာ္
မေသခင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေလး လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ မေကာင္းမႈကိုေတာ႔ ေရွာင္က်ဥ္တာ အေကာင္းဆံုးေပါ႔ေနာ္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးသြားေပမဲ႕ တစ္ႏွစ္ကုန္တိုင္း ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးရွိလဲစဥ္းစားမိတာ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မရွိလာဘူး..
ကိုအျဖဴေလးေျပာသလို ေသသြားရင္ ကိုယ္႕ေနာက္ပါမဲ႔ဟာလည္း လုပ္ဦးမွ
ဘယ္ေတာ႔ေသမယ္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ဘူးေနာ္
မေသခင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေလး လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ မေကာင္းမႈကိုေတာ႔ ေရွာင္က်ဥ္တာ အေကာင္းဆံုးေပါ႔ေနာ္

Beauty Studio USA Branded Store said...

အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ေနျပီ။ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။
ႏွစ္သစ္သာဆိုတာပါ။ မေန႔တစ္ေန႔ေတြကလိုပဲ။ထူးမျခားနားၾကီးထဲပဲ လွိမ့္ဝင္ေနရတယ္။

kiki said...

ဒီတႏွစ္လည္း ထူးမျခားနားဇာတ္ၾကီးထဲမွာပဲ ဆက္လက္ ေျမာပါေနရပါအံုးမည္ ။
ေသရင္ ထားခဲ့ရမဲ့ အရာေတြက မ်ားေနျပီး တပါတည္းယူသြားနိုင္မဲ့ အရာက မရွိသေလာက္ မို ့ ... တရားတပုဒ္ကို အစ အဆံုး နာနိုင္တဲ့ အေျခမ်ိဳးက စျပီး လုပ္ရပါအံုးမည္ ။

သဒၶါလိႈင္း said...

အခ်ိန္ေတြေတာ့ ကုန္သြားဆဲ ကုန္ေနတုန္းပါပဲေလ.
ကိုယ့္ရဲ႕လက္က်န္အခ်ိန္ေလးမွာ ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးရိွရိွအသံုးျပဳႏိုင္အံုးမွာပါလိမ့္။ အင္း.. မေသခင္.
မေသခင္. ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္အရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား
စုေဆာင္းထားမိလဲစဥ္းစားမိတယ္။
ခင္မင္တဲ့
သဒၶါ