Sunday, January 2, 2011

ေတာသို ့ ဝင္သည္ ့ေန ့ ..

ဤဝတၳဳကို ဆရာမာန္(ေတာင္လံုးၿပန္)မွ ေရးသားထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စာဖတ္အားအလြန္နဲၿပီးပ်င္းလွေသာကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖတ္ၾကည္ ့စမ္းပါဟု ေပးလာ
သၿဖင္ ့ သူ ့ကိုအားနာ၍ ယူထားမိၿပီး အလုပ္နားသည္ ့တစ္ရက္တြင္ ပ်င္းပ်င္းႏွင္ ့ပဲ စာအုပ္၏ ပထမဆံုး
စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာေနရာယူထားသည္ ့ ကိုဝင္းၿငိမ္း၊ဝင္းသိန္းဦး၊မာန္(ေတာင္လံုးၿပန္)တို ့ ေရးထားေသာအမွာစာ
မ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္းလွန္ဖတ္သြားေနရင္းက အဖြင္ ့ဇာတ္လမ္းၿဖစ္ေသာ “ ေတာသို ့ဝင္သည္ ့ေန ့” သို ့ ေရာက္
ရပါေတာ ့သည္။
ေခါင္းစဥ္ေလးကိုက ရိုးရိုးေလးႏွင္ ့ဆန္းေနၿပန္သၿဖင့္ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ပင္ အၿမည္းသေဘာဖတ္မိေနရင္းက
တၿဖည္းၿဖည္း ၿပီးခ်င္စိတ္တို ့ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာၿပီး တစ္ထိုင္တည္းၿဖင္ ့ပင္ တစ္အုပ္လံုးၿပီးသည္အထိ
ဖတ္မိသြားရသည္ ့ စာအုပ္ကေလးပဲၿဖစ္ပါသည္။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ေၿပာခဲ ့ဘူးသလို ေကာင္းတာေလးမ်ားေတြ ့ရလ်င္ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားကို အရင္ဦးဆံုးပဲ သတိရတတ္
သည္ ့ လူတို ့၏အက်င္ ့ကေလးအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီသို ့မၾကာခဏေရာက္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ
တို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းသလို ေကာင္းေစခ်င္၍ တဆင့္ၿပန္ကူးေဖာ္ၿပမိပါသည္။
တိုင္းၿပည္ဆင္းရဲေသာေၾကာင္ ့ မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္းတို ့ႏွင့္ ရွင္ကြဲခြဲခြာ၍ ကမၻာအရပ္ရပ္သို ့နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင့္
ကစဥ္ ့ကလ်ား ကြဲၿပားေရာက္ရွိလုပ္ကိုင္ေနၾကရေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမအားလံုးကိုပါ ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္လိမ္ ့
မည္ဟု အထင္ရွိေသာေၾကာင္ ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ဤဝတၳဳကို တဆင္ ့ၿပန္လည္ကူးယူေဖၚၿပမိပါသည္။
ဖတ္ၿပီးသူမ်ားအတြက္ အေဟာင္းၿဖစ္သြားႏိုင္သလို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္လည္း အသစ္ တစ္ခုေတာ ့
ၿဖစ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္ဟု ထင္မိပါေၾကာင္းၿဖင့္ .....။




ေန ့စြဲ။ ၁၅-၆-၁၉၉၂
၂၂ပိသာ

၂၂ပိသာရဲ ႔အေလးခ်ိန္ထည္ ့ဝင္ထားေသာ ခဲအိပ္ကို မ၍၊ လက္တြင္ ဆၾကည့္သည္။ ခပ္ေပါ ့ေပါ ့ သေဘာထား
၍မရ။ခဲမႈန္ ့ကို အေၿခာက္ခံ၍ အဝတ္တစ္ထပ္၊ၿပီးမွ ပုဆိုးတစ္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္လြယ္၍ ေက်ာပိုးရန္ ပံုစံက်က်
တုပ္ေႏွာင္ထားၿခင္းၿဖစ္သည္။

အခ်ိန္က မနက္ေလးနာရီခြဲ။
ရုတ္တရက္မိုးရြာခ်လိုက္သၿဖင္ ့ စိတ္ေတြထိုင္းမိႈင္းသြားသည္။
“ ၿဖစ္ရဲ ႔လား ေကာင္ေလး ”
ခဲပိုင္ရွင္လည္းၿဖစ္၊ ဦးေလးလည္းေတာ္စပ္သူ၏အေမးကို ေခါင္းညိတ္ၿပၿဖစ္သည္။
“ေအးေလကြာ..ဒီမနက္မွ မိုးက ရြာရတယ္လို ့”
ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးေပါင္း ခဲထမ္းသမား ေၿခာက္ေယာက္ရွိသည္။ ခဲပိုင္ရွင္ႏွစ္ဦးႏွင့္ဆို ေပါင္းရွစ္ေယာက္၊
ေနရာက တနသၤာရီတိုင္း၊ေရၿဖဴၿမိဳ ႔ နယ္၊ ကံေဘာက္ေက်းရြာ။ သြားရမွာက ေတာလမ္းမွတဆင့္ တစ္ဖက္ႏိူင္ငံ
နယ္စပ္ နတ္အိမ္ေတာင္သို ့။ ကြ်န္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ဖက္ႏိူင္ငံတြင္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္စားေသာက္
ရန္၊ ယၡဳ ခရီးၾကံဳၿဖင့္ ခဲထမ္းရင္းလိုက္ရမည္။ ခဲပိုင္ရွင္ဦးေလး၏သားၿဖစ္သူ၊ ညီဝမ္းကြဲ ေမာင္သန္ ့စင္ သည္
တစ္ဖက္ႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာခဲ ့ၿပီ။ ယၡဳအလည္ၿပန္လာရင္းကြ်န္ေတာ့္ကို
ေခၚေဆာင္သြားမည္။
ဘာၿဖစ္မလဲ..... ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ေပါ ့။
ခရီးအထြက္မွာပင္မၿပတ္စြာရြာေနေသာမိုးေၾကာင္ ့ အံၾကိတ္ၿဖစ္သည္။
မိုးဦးမွမိုးဦးစစ္စစ္။ သည္ႏွစ္မိုးရာသီတြင္ ကံေဘာက္ရြာမွာ ပထမဆံုးရြာေသာ မိုးပါတဲ ့။
ရွစ္နာရီမထိုးမီဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ကလိန္ေအာင္ကားလမ္းမကို မနက္ရွစ္နာရီမထိုးမီ ၿဖတ္ႏိုင္မွ ၿဖစ္မည္
ဟု အုပ္စုေခါင္းေဆာင္က အမိန္ ့ခ်မွတ္သည္။ ဒါမွ စိတ္ခ်ရမည္ဟု ဆို၏။တၿဖည္းၿဖည္းက်ိန္းစပ္လာေသာပုခံုး
ႏွစ္ဖက္ကိုစမ္းရင္း ခဲ လြယ္ထားေသာ ဟန္ခ်က္ကို ဆြဲတင္ၾကည့္သည္။ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ဆို ေခတၱနား
ၾကမည္။ေရွ ႔က သြားေနသူမ်ားက အားေပးသည္။ ပထမဆံုးအေခါက္ဆိုေတာ ့ နဲနဲစိတ္ပ်က္မယ္၊ သီခ်င္းနဲ ့
လိုက္ကြ။ သည္ေတာလမ္းခရီး မိုးတဖြဲဖြဲထဲမွာ လက္ရွိဒုကၡကို စိတ္ေရာက္ေနလွ်င္ ပိုပင္ပန္းရံုရွိမည္။
အရင္ဦးဆံုး ႏႈတ္မွထြက္လာသည္က ....
“ မည္သူမဆို .. မကူညီသည္ၿဖစ္ေစ၊ မည္သူမဆို ကူညီသည္ၿဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ ့အေၿခ
ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး..... မွ............... ”
မေတြးမိေအာင္ေနသည့္ၾကားမွ အေတြးတို ့က အိမ္သို ့ေရာက္သြားၿပန္သည္။ ရန္ကုန္၊ အေမ၊သူငယ္ခ်င္းေတြ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြႏွင့္ ယခုဘဝ တစ္ၿခားစီပါလား။ ဘဝဆိုတာထဲ ခုန္မခ်ရန္ အေမတားေနသည့္ၾကားမွ
ခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ကေနမရၿပီဆိုေတာ ့ ...
“ ကင္းမရွိဘူးေဟ ့၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ”
ေရွ ႔မွ ၾကိဳသြားေနသူက ၿပန္လွည့္ေစာင့္ရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္အုပ္စုကို ဝမ္းသာအားရၿပန္လွည့္ေၿပာသည္။ တစ္ခါ
တစ္ရံ ကင္းေစာင့္ရွိေနလွ်င္ ၾကန္ ႔ၾကာတတ္သည္။ ၿပႆနာရွည္သြားတတ္သည္။ အထြက္ခရီးမွာ အဆင္ေၿပ
လွ်င္တစ္လမ္းလံုးေခ်ာေမြ ႔သြားတတ္သည္ဟုခဲသမားမ်ား စြဲစြဲၿမဲၿမဲယံုၾကည္ၿပီးသား။
“ ဒီမိုးဟာ တို ့ကို ကူညီတဲ ့မိုးကြ”
ခဲပိုင္ရွင္ဦးေလးက ရြာေနတဲ ့မိုးကို ၾကည္ ့၍ေၿပာသည္။ ဘုရားေရ... ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ ့ အသည္းခိုက္ေအာင္ခံ
ေနရၿပီ။ သူက အႈလိႈက္သည္းလိႈက္ေက်းဇူးတင္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ္ ့ ..ေၾသာ္.. မိုးရြာေနလို ့ ကင္းသမား
မရွိၿခင္းေပကိုး။
ေတာေတာင္တို ့၏သေဘာမွာ အၿပင္မွ ေတြးၾကည့္လွ်င္ သာယာပါသည္။ တကယ္ေရာက္ေနသူအဖို ့ ေက်းငွက္
သာရကာ၊စမ္းေရ၊ပန္းရိုင္း စသည္တို ့အား အာရံုခံဘို ့ထက္ ပ်င္းရိဖြယ္ရာ ရႈခင္းေတြသာ မ်ားပါသည္။တကယ္
မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့အေနၿဖင့္ ဘယ္အာရံုကိုခံစားၾကည္ႏူးရပါ ့။ ေက်ာပုခံုးထက္တြင္ စံၿမန္းေနသည္ ့ ၂၂ပိသာ
ခဲထုပ္ကို အေပၚမွမိုးလံုေအာင္ ကာထားရသည္ ့အထဲ ဇြဲ ဆိုသည္ ့ ပင္ပင္ပန္းပန္းကိစၥၾကီးအား ဆင္ႏႊဲေနရသည့္
ဒုကၡၾကီးၿဖစ္ေနသည္။ ဇြဲဆိုတာ ငရဲမ်ားလား။ ခဏနားလို ့လည္းမၿဖစ္၊ မိုးေရထဲမွာ နားလိုက္လွ်င္ ခ်မ္းလာမည္။
ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါမွ ခႏၶာကိုယ္ေသြးလည္ပတ္ကာေႏြးေနမည္ကိုး။
ထမင္းစားၿပီးေတာ ့ ၂နာရီထိုးၿပီ။ မိုးစဲသြားစဥ္ ေခတၱနားကာ ထမင္းစားၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။
“ ေမာၿပီလား ကိုေထြး ကြ်န္ေတာ္ကူသယ္ေပးမယ္ေလ ”
သန္ ့စင္၏ စကားကိုေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္၏ ၂၂ပိသာသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေစ
ေတာ ့။ တစ္ပိသာကို စရိတ္ၿငိမ္းငါးဆယ္ရမည္ဆိုသည္ ့အေတြးႏွင့္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံဆိုသည္ ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီး။
တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို ့ေရာက္လွ်င္ကြ်န္ေတာ္ဟု ခပ္တည္တည္ပင္ေတြးၾကည့္မိပါသည္။ထို ့အတူ ေၾကာက္္စိတ္မ်ား
လည္းလွည့္ဝင္လာ၏ ဒါေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ အခိုင္မာဆံုးေသာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကိုေတာ ့ ၿပင္၍မရေတာ ့။
ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ ေငြေထာင္ဂဏန္းမွ်ရွိေနလွ်င္ ဒီလိုဒုကၡခံၿပီး ခဲကူလီသယ္သြားရန္မလို။ အေဖက ေနာက္တစ္
ပတ္ေလာက္မွသြားပါဟု ရန္ကုန္မွာ တား ခဲ ့သည္ကို ေနာင္တ ရခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခ်ိန္က လက္ထဲ
တြင္ခုႏွစ္ရာသာ ပါလာ၏။ ကံေဘာက္ရြာေရာက္ေတာ ့ ႏွစ္ဆယ္သာ က်န္ေတာ ့သည္။ရန္ကုန္မွ သံုးရက္ခရီး
သည္ သည္မွ်သာ က်န္ပါမည္။ ကံေဘာက္ရြာမွာ သံုးရက္ေလာက္ၾကာေနစဥ္၊ သန္ ႔စင္ ၿပန္ေရာက္လာသၿဖင့္
ခရီးထြက္ရန္ ပိုၿမန္သြားသည္။ခက္တာက ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေတာ ့။ ေနာက္ဆံုး ခဲကူလီ လုပ္ကာ
ခရီးစရိတ္ရွာရၿပီ။

ေတာနင္း၊ေတာင္ၿဖတ္၊လွ်ိဳပတ္သည္ ့ မင္းမႈထမ္းမဟုတ္။ဘဝအမႈကို ထမ္းဘို ့သက္သက္ပင္။
တစ္ခါတရံ၍ အားနာၿခင္းသည္လည္း ေလာကဓံၿဖစ္သြားတတ္သည္။ အားနာတာက ကြ်န္ေတာ္ခရီးမထြက္မွီ
ရည္းစားေလးက ဆြဲၾကိဳးေရာင္းေပးပါ မည္ဆိုသည္ကိုအားနာ၍မယူရက္၊ အေဖက ေရွ ႔တစ္ပတ္တြင္ ပိုက္ဆံ
ရမည္ဆိုသည္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရန္သည္းမခံခဲ ့သၿဖင့္ ယခုခရီးစရိတ္အတြက္ ေလာကဓံကို ခံေပေတာ ့။

ညအိပ္ေတာ ့ပိုဆိုးၿပီ....
ဝါးကပ္ခင္းထားေသာ တဲအထက္မွာ ေက်ာခင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ပူကနဲ ၿဖစ္သြားသည္။ ပုခံုးသားမ်ားအထိမခံ။
ေက်ာၿပင္က က်ိန္းစပ္ေနသည္။ခဲထုပ္၏ဝိညာဥ္ေငြ ႔က စိတၱဇၿဖစ္ၿပီး ပါလာဆဲ၊ ခဲထုပ္ၾကီး ထမ္းထားေနရတံုးပင္
ဟု ထင္ေနပါသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုသနားစိတ္ၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ စမ္းမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အမတန္
ၿပင္းထန္လွစြာေသာ ေလာကဓံကို ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ နာၾကည္းစိတ္ဝင္လာမိ၏။
“ ထဦး..ေကာင္ေလး..၊ ဒါေလးေသာက္ၿပီးမွ အိပ္လိုက္”
“ ဘာလဲဦးေလး.. အရက္လား ”
“ ကခ်င္အရက္ပါကြ၊ အကိုက္အခဲေၿပေအာင္လို ့ ”
စကားနဲေသာဦးေလးက က်ဥ္ေထာက္ပိုင္းၿဖင့္ ထည့္ထားေသာအရက္ခြက္ကို ခ်ေပးသြားသည္။
မိုးက ရြာေကာင္းဆဲ။ တစ္သက္လံုးမ်ားရြာေတာ ့မလားမသိ။ မိုးလင္းမွတိတ္လွ်င္လဲ တိတ္သြားမွာပဲဟု ေတြးရင္း
က်ဥ္ေထာက္ဝကို အသာနမ္းၾကည့္သည္။ အနံ ႔ကသင္း၏။ တစ္တို ့ေလာက္တို ့ၾကည့္ေတာ ့ ပူရွိန္းရွိန္းအရသာ
ေတြ ႔သည္။
“ ခ်လိုက္ကိုေထြး.. ၊ မကုန္ရင္ ကြ်န္ေတာ ့ေပး ”
ေငါက္ခနဲ ထလာေသာ သန့္စင္ကို က်ဥ္ေထာက္ေပးလိုက္၏။
“ ေသာက္ဦးေလ ၊ ဒါမွ အိပ္ေပ်ာ္မွာ...”
ကြ်န္ေတာ္ေသာက္လိုက္ေတာ ့ မႊန္ထူသြားေသာ လည္ေခ်ာင္းတစ္ဝိုက္၊ ႏွာေခါင္း၊လွ်ာဖ်ား၊ဦးေခါင္း ၿပီးေတာ ့မွ
ကန္ထြက္လာေသာေလပူမ်ား၊ ၿပင္းလိုက္တဲ ့ကရင္အရက္ပါလား။ က်န္အရက္ကို က်ဥ္ေထာက္မွ ေစာင္းငဲ ့
ၾကည္ ့ရင္း သန္ ့စင္ဆြဲယူကာ ထသြားသည္။ ဦးေလးတို ့ ဝိုင္းေဘးမွာ ခ်ထားေသာ အင္တံုေၿမခြက္ထဲမွာ အရက္
ရွိေနသည္ကိုး....
“ ခ်အံုးမလား ကိုေထြး၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္လို ့”
ေၿပာရင္းလက္စႏွင္ ့ သန္ ့စင္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာ ့ေသာက္လိုက္သည္။
ပါးစပ္ကိုေစ ့ရင္း စုတ္တစ္ခ်က္သပ္လိုက္ပံုက အရက္ကိုခ်ီးမြမ္းလိုက္သလိုမ်ိဳး..။
“ ဟိုေရာက္ရင္ပင္ပန္းမယ္ေနာ္ ကိုေထြး၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အတူ ပန္းရံလုပ္ရမွာ၊ တစ္လေလာက္လုပ္ၿပီးရင္၊
တစ္ၿခားေနရာ ေၿပာင္းမယ္၊ တစ္လအတြင္းမွာ ပန္းရံအေခ်ာကိုင္တတ္ေအာင္သင္ေပါ ့၊ ေနာက္လိုက္လုပ္ရတာ
ဝင္ေငြနည္းတယ္ဗ် ”
“ ဘန္ေကာက္မွာပဲလား ”
“ ဟုတ္တယ္၊ ဟိုေရာက္ရင္ကိုေထြးေပ်ာ္မွာပါ ”
သူ ့စကားအဆံုးမွာ ကံေဘာက္ရြာမွ အေဒၚမွာလိုက္သည္ကို ၾကားေယာင္မိသည္။
ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ၿမန္မာေငြဘယ္ေလာက္၊ ေရတစ္ဘူးကို ဘယ္ေလာက္၊ ဘာလုပ္လုပ္ ၿမန္မာေငြနဲ ့
စဥ္းစားပါဟု မွာလိုက္သည္။ အၾကာၾကီးမေနရ၊ ေငြစုမိလွ်င္ ၿမန္ၿမန္ၿပန္လာရန္... ၿပီးေတာ ့ မိန္းမယူရန္။
“ စိတ္ခ်ပါ ” ဟု ကတိရဲရဲၾကီးေပးခဲ ့သည္။ အေဒၚ ့စကားကို လိုက္နာသည္ထက္ ရည္းစားေလးႏွင္ ့ေပါင္းႏိုင္ဖို ့
အေရးက ပိုပါသည္။

.......................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )








7 comments:

Beauty Studio USA Branded Store said...

ကိုေက်ာ္ေရ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ ထားဝယ္နားက ကံေဘာက္က ခံထမ္းသမားေတြရဲ႕ဘဝအေထြေထြ ဇာတ္လမ္းပဲညီ။ ဆက္ရန္ေစာင့္ေနမယ္ေလ။
ေတာထဲဝင္တယ္ဆိုလို႔ အေတြးႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတာ။
တစ္ခုက လူဝတ္ခၽြတ္သြားတာလား၊ ေနာက္တစ္ခုက ေတာခိုတာလားေပါ့။ဘာညာ သို႔ေလာသို႔ေလာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ေက်းဇူးပါကိုေက်ာ္ေရ။

sosegado said...

မဖတ္ရေသးပါဘူး၊ ေစာင့္ၿပီးဖတ္ပါမယ္၊

SHWE ZIN U said...

အျဖဴေလး ေရ

ဖတ္သြားတယ္ ေက်းဇူးဘဲ ဖတ္ၿပီးသားလည္း ျပန္ဖတ္တယ္ ေမ႕ေနလို႕

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားလား မသိဘူးေနာ္.. ဒီ၀တၳဳကို ေရးထားတာ ကိုယ္တိုင္ခံစားျပီး ေရးထားသလိုဘဲ.. ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးကိုအျဖဴေလး...
ေစာင္႔ျပီးဖတ္ပါမယ္... စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္.. ရွဲ႔ရဲွ

ကိုေဇာ္ said...

ေတာင္လံုးျပန္ နဲ႔ ေရးတဲ႔ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ ရွိတယ္ ဆိုလား ဖတ္ဖူးတယ္။ သူကေတာ႔ လက္ေစာင္း အထက္ဆံုးေပါ႔။
ေစာင့္ဖတ္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕။

အဂၤါဟူး said...

သြက္သြက္ျမန္ျမန္ ဆက္ေရးရန္..
ဖတ္ရန္အသင့္ ရွိပါ၏

အုပ္ႀကီး said...

ေတာသို ့ဝင္သည့္ေန ့ဆိုလို ့ ..
အျဖဴေလးကိုယ္တိုင္ ေတာထြက္
ကိေလသာကို
တိုက္မယ္ထင္ေနတာ ..(တကယ္ေျပာတာပါ)
မဖတ္ဖူးေသးဘူးဗ်..အခုလို ျပန္ရွယ္တာ ေက်းဇူးပါပဲ