Thursday, November 19, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၂ )

ဘူတာရံု တြင္ သေဘၤာဆိုက္သည္၊
...........................................................

ဆိုကၠားဆရာ ကိုေထြး အိမ္ေဘးမွ ၿဖတ္နင္းသြားတာ ေတြ ႔လိုက္၍ မနက္ၿဖန္ မနက္ ငါးနာရီ အိမ္ကို လာၾကိဳရန္
လွန္းေအာ္လိုက္ မိသည္။ သူလည္း ေအး.. ပါ..ကြ.. ဟု ၿပန္ေအာ္သြားခဲ ့ရင္းက ရန္ကုန္ ေလာ္ကယ္ ဆိုက္ခ်ိန္
ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ကမ္းနားဖက္ လူၾကိဳရန္ တာလမ္းမ ေပၚ တက္သုတ္ရိုက္ အၿပင္းနင္းတက္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။
ရန္ကုန္မွ ဟသၤာတ ကို ရထားႏွင္ ့မ်ားလာခဲ ့လ်င္ ရန္ကုန္ဖက္ကမ္း သာရေဝါ အထိသာ ရထားေရာက္၍
ဟသၤာတဖက္သို ့ က်ယ္ေၿပာလြန္းေသာ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီးကို ပဲ ့ေထာင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ေတြ၊ သေဘၤာေတြ ႏွင္ ့
ရင္ေမာဖြယ္၊ရင္သတ္ရႈ ့ေမာဖြယ္တို ့ၿဖင္ ့ ထပ္ကူး ရပါသည္။

ဆန္၊ဆီ အစားအေသာက္ ေပါလြန္းေသာ၊ ဗမာၿပည္ အႏုံ ့ ဟသၤာတမုန္ ့ဟင္းခါး လို ့ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္တင္ၿပီး
ေရာင္းေရာင္းေနရေသာ ထို အလြန္စားေကာင္းသည္ ့ မုန္ ့ဟင္းခါး ရွိရာ ဟသၤာတၿမိဳ ႔ ကို လာလ်င္ဘာေၾကာင္ ့
ရင္ေမာဖြယ္ ဟု ေၿပာရသနည္းဆိုပါေသာ္ မိုးတြင္း ကာလ မ်ားဆိုလ်င္ ဘိုဘိုဟန္ သီခ်င္းထဲကလို ဘူတာရံုတြင္
သေဘၤာဆိုက္သလို ဆိုသကဲ ့သို ့ ဧရာဝတီေရရဲ ့ တက္ခ်က္ ကေတာ ့ တကယ္ပဲ ဒီဇာယ္ေခါင္းၾကီး ေဘးအထိ
ေရစပ္စပ္ေရာက္တတ္ပါသည္လို ့..။ စက္ေခါင္းေမာင္းတို ့၏ ခရီးသည္တို ့အေပၚ ထားသည္ ့ တကယ္ ့ေစတနာ
ပါေလ။ ၿမစ္ၿပင္ၾကီး ကို ထိုးၿဖတ္၍ ေမာင္းပို ့လို ့ရရင္ေတာင္ ပို ့အံုးမည္ ့သေဘာပါေလ။

ခရီးသည္ေတြအတြက္ေတာ ့ ယၡဳလို မိုးတြင္း ကာလ ေတြဆိုလ်င္ ပဲ ့ေထာင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ေလးေတြ သံလမ္း
နားအထိ ထိုးဆိုက္ လူေခၚလာတတ္၍ အဆင္ေၿပေနတတ္သေလာက္ မရဲတင္းသည္ ့ ခရီးသည္မ်ားက်ေတာ ့
ခပ္လွန္းလွန္း ေပါင္ရင္းၿမဳတ္သြားသည္အထိ သမ သေဘၤာၾကီးမွ ထိုးခ်ေပးထားသည္ ့ ကုန္းေဘာင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို ့
ဆီ အေရာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ရၿပန္ပါသည္။ ထမီေတြ မ၊ ပုဆိုးေတြ မ၊ ခေလးေတြ ရွင္ေလာင္းလွည္ ့သလို ဂုတ္
ေတြ၊ ပုခံုးေတြေပၚ တင္ေပါ ့ဗ်ာ။

ထိုအခါမ်ိဳးမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေယာကၤ်ားသားမ်ားကေတာ ့ အေတာ္ကို ရိုင္းပင္းခ်င္စိတ္ရွိတတ္ပါသည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုပါ။တကယ္ပါ။ၾကီးငယ္မဟူ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း တအိအိ၊တညိမ္ ့ညိမ္ ့ လႈပ္ခါေနတတ္ေသာ
ထို ကုန္းေဘာင္ခ်ပ္ၾကီးမ်ားေပၚဝယ္ ကိုယ္ ့ေၿခေထာက္ေတြကို အရင္ၿမဲၿမံေအာင္ ထိန္းရပ္ၿပီး တံုတံုခ်ိခ်ိ ေၾကာက္
လန္ ့ေနေသာ အမ်ိဳးသမီး တို ့ကို တြဲကူ ေဖးမ၍ သေဘၤာေပၚ ခ် ေပးၿခင္းပါ။

မေဟသီႏွင္ ့စံုဆည္းၿပီးသည္ ့ေနာက္ပိုင္းေတာ ့ ထိုေႏွးလြန္းၾကာလြန္းေသာ သမ သေဘၤာၾကီးကိုမစီးၿဖစ္ေတာ ။့
အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးပါရက္ႏွင္ ့ ေရဆန္ကို တစ္လံုးထဲႏွင္ ့ ထိုးေမာင္းေတာ ့ ဟသၤာတကမ္းကို ၿပၿပ ၿမင္ေနရ
သေလာက္ မေရာက္ႏိူင္လြန္းေသာေၾကာင္ ့ ေစ်းပိုေပးရသေလာက္ ပိုၿမန္ေသာ အၿမန္ပဲ ့ေထာင္ေလးမ်ားကိုပဲ
စီးၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ ကုန္ဝိတ္၊လူဝိတ္တို ့ႏွင္ ့ ဆန္ ့သေလာက္၊ရသေလာက္ ၿပြတ္သိပ္ တင္လာတတ္ေသာ
ထို ကူးတို ့ပဲ ့ေထာင္တို ့သည္ ေရၿပင္ မွ လက္တစ္ထြာ သာသာေလးသာ ေရစူးက်န္ေနတတ္ပါေတာ ့သည္။
မိုးတြင္းကာလၾကီးမွာ ဧရာဝတီၿမစ္ၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲ ၿမဳပ္လု ၿမဳပ္ခင္ၿဖင္ ့ တရိပ္ရိပ္ေၿပးေသာ အႏုီ ပဲ ့ေထာင္
ေလးေတြေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြကေတာ ့ ေရာက္ခ်င္ေဇာေတြႏွင္ ့ပဲ မလႈပ္မရွက္၊ညိမ္ညိမ္ ကုတ္ကုတ္ လိုက္ပါ
ရစၿမဲပါ။ ထို အခါမ်ိဳးဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီတုိ ့က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည္ ့ၿပီး ၿပံဳး
ရယ္ ေန ၿဖစ္ၾကပါသည္။ ခ်စ္သူနဲ ့ဆိုေတာ ့လဲ ... အရာရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေက်ာ္ၿဖတ္ ေနႏိူင္သလိုေပါ ့ေနာ္...။

ေႏြရာသီေရာက္လ်င္ေတာ ့ သာရေဝါ ဘူတာေနာက္ဖက္ ခပ္လွန္းလွန္းရွိ ကမ္းစပ္မွ သေဘၤာေတြ၊ပဲ ့ေထာင္
ေမာ္ေတာ္ေတြရွိရာ သို ့ မတ္ေစာက္စြာပဲ ေဇာက္ထိုး ဆင္းရပါေတာ ့သည္။ ကမ္းစပ္ ေၿမသားကို ေလွကားထစ္
တို ့သဖြယ္ ထြင္းထု ေပးထားေသာ္လည္း အစဥ္မသင္ ့လ်င္ ေအာက္ဖက္ေရစပ္အထိ ဒလိပ္ေခါက္ေကြးပဲ ထိုး
က်သြားတတ္ပါသည္။ ဆိုလိုခ်င္တာ... ေနာက္မွ တစ္ေယာက္က်ၿပီေဟ ့ဆိုလ်င္ ေရွ ႔ကလူေတြပါ ဆက္က်သြား
ဘို ့ မခဲယဥ္းပါဟု...။

ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆိုလ်င္ေကာတဲ ့...။
ကြ်န္ေတာ္ သူ့႔ လက္ကို မလႊတ္တတ္ေတာ ့ပါ။
ေၾကာက္လို ့ မေဟသီ ့ လက္ကို မလႊတ္ၿခင္းမဟုတ္ပါ။
ခ်စ္၍ သူ ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိၿခင္းပါ။ ခ်စ္သူ က် မွာ စိုးလို ့ပါ။

ရင္ေမာဖြယ္ တို ့ေၿပာၿပီးေတာ ့ ရင္သတ္ ရႈ ့ေမာဖြယ္တို ့ကို ေၿပာရပါအံုးမည္ေလ။
ၿမစ္ၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲေရာက္လို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ေဝးက်န္ခဲ ့ေသာ သာရေဝါ ဖက္ကမ္းကို ၿပန္ၾကည္ ့မိလ်င္ ရန္ကုန္
ထဲက မပ်င္းမရိ စီးနင္းလာခဲ ့ရေသာ ရထားတြဲ အရွည္ၾကီးကို ကမ္းနဖူးေပၚမွာ ေဝးက်န္ခဲ ့သည္ ့ၿမင္ကြင္းပါ။
ၿပၿပေသာ ကမ္းစပ္ တို ့ေနာက္ခံထားၿပီး ဟိုး အေဝးက မိႈင္းညိဳ ႔ေနေသာ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ ၾကည္ ့ရသည္မွာ
လည္း ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာလိုလို၊ စာလိုလိုပါပဲ..။
ထိုခရီးေတြက ခ်စ္သူ အေဖၚပါလ်င္ ၾကည္ႏူးရသေလာက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ သြားရသည္ ့ အခါမ်ားက်ေတာ ့
လြမ္းေမာဖြယ္၊ စြန္ ့ပ်ံ ့ဖြယ္ၿဖစ္ေနတတ္ၿပီး ၿမင္ရတတ္သည္ ့ ဇင္ေယာ္ တို ့ကေတာင္ ေလွာင္ေနသလိုလိုပါလို ့။

" ကဲ... ကို... ဒီ ေသတၱာၾကီး ပိတ္ေပးေတာ ့" ေနာက္မွ မေဟသီ ့ အသံၾကားမွ အေတြးစ တို ့ၿပတ္သြားရသည္။
"လမ္းမွာ..လံုးဝ မဖြင္ ့ေတာ ့ဘူး ကို .... အေသ ပိတ္ေပး၊ ဟိုက်မွ ဖြင္ ့ေတာ ့မယ္ေလ.." ဟုသူေၿပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္လဲ ထင္းရႈးေသတၱာၾကီးကို သံရိုက္ ပိတ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ဒီေသတၱာၾကီး ေတြကို တစ္လမ္းလံုး ၾကံဳ
သလို ၿဖစ္သလိုႏွင္ ့ပဲ မပါပါေအာင္ သယ္လာရပါေတာ ့မည္။
မိန္းမ မပါတံုးကေတာ ့ ဘိုင္ ့ဘိုင္ လုပ္ရတံုး ခဏ တာလြမ္းလိုက္ရေပမဲ ့ ရင္ေကာ ့၍ ေပါ ့ပါးစြာပဲ ခရီးေတြ ဆက္
ၿဖစ္ေနခဲ ့ရသေလာက္ အခုေတာ ့ မေဟသီပါေတာ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရေပမဲ ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္၊ေသတၱာႏွစ္လံုးကို
ခရီးေတြ၊အထပ္ထပ္ၿဖတ္ၿပီး သယ္ရေတာ ့မွာမို ့... ကြ်န္ေတာ္ ့ႏႈတ္မွ ရုတ္တရက္...
" မိန္းမေရ..မိန္းမရဲ ႔ .......( အာလုပ္သံ၊ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္အသံ ႏွင္ ့ထြက္ၾကည္ ့ပါ ) ကိုယ္ေခၚသြားခ်င္တာက
မင္းတစ္ေယာက္ထဲကိုပါပဲ..၊ ဒီ..ေသတၱာၾကီးေတြကို မဟုတ္ရပါဘူး..ကြယ္..၊ မင္းပါခဲ ့ရင္ အရာရာပဲ ၿပည္ ့စံုလွ
ပါၿပီ.... ဒါၾကီးေတြကို........" လို ့ ရုတ္တရက္ ထြက္သြားမိေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ စကား တို ့မဆံုးခင္မွာပဲ သူ ့ရဲ ့ ၿပဳတ္တူ ေလးလိုပဲ သန္လွသည္ ့ လက္ကေလးက ကြ်န္ေတာ္ ့ နံ ေအာက္ ခါးေစာင္းအထက္ ဗိုက္၏ အဆီၿပင္ စ
တင္းေနသည္ ့ ေနရာေလးကို လိမ္ညွစ္ၿပီးသား ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။ နာ လိုက္တာဗ်ာ။ နာ လြန္းလို ့ ေၿခဖ်ားတို ့
ေထာက္ၿပီး သူ ့လက္ကို ဆြဲခြါထုပ္မိေသာ္လည္း မၿပဳတ္ေတာ ့၍ အသံၿပဲၾကီးႏွင္ ့ ခုႏွစ္သံခ်ီ ဟစ္ၿပီး အနာ သက္
သာ ေအာင္ "အား......"ဟု ေအာ္ ထုပ္ပစ္လိုက္ စဥ္မွာပဲ သူ ့ၾကီးေဒၚ ေဒၚၾကင္စန္း ေစ်းမွ အထုပ္၊အပိုး မ်ားၿဖင္ ့
အိမ္ေရွ ့မွာ ဆိုကၠားၾကီးႏွင္ ့ ထိုးဆိုက္လာေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သက္သာရာ အၿမန္ ရ သြားပါသည္။

"ဟဲ ့... မိခိုင္... ညီး.. အထုပ္အပိုးၿပင္ေနတာကလည္း ညကတဲက အခုခ်ိန္ထိ မၿပီးႏိူင္ေသးပါလားေအ...." ဟု
သူ ့ၾကီးေဒၚၾကီးမွ သူ ့ကို ေဟာက္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ပုဆိုးၿပင္ဝတ္ရင္း ၾကီးၾကီးလက္ထဲမွ ေစ်းထုပ္မ်ား
ကို ဆင္းယူလိုက္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီက သူ ့မိဘႏွစ္ပါးလံုး ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အိမ္ေထာင္မက်မီ ေရွ ႔ဆင္ ့
ေနာက္ဆင္ ့ပဲ ဆံုးပါးကုန္ၾက၍ သည္ၾကီးေဒၚၾကီး ကပဲ ဆက္လက္ ေစာင္ ့ေရွာက္ေနခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
"မဟုတ္ဖူး... ၾကီးၾကီး သားေပါ ့.. သမီးကို ဘာမွ ကူမလုပ္ေပးခ်င္ဘူးေလ၊ တမနက္လံုး လၻက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ဖို ့ပဲ
ေခ်ာင္းေနတာ" ဟု ေထာင္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သူကေတာ ့ ခေလး ေပါ ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုကၠားဆရာ ကိုေထြး ကိုပဲ မနက္လာရင္ ေနာက္တစ္စီး ပါ ထပ္ေခၚ ခဲ ့ဘို ့ မွာလိုက္ေတာ ့သည္။
မေဟသီ ့ ပစၥည္းေတြက ဆိုကၠား ႏွစ္စီး ႏွင္ ့မွ ရမွာမို ့လို ့ပါလို ့..။ အင္း.. မနက္ ကားဆင္းတဲ ့အခ်ိန္ မိုး မရြာပါ
ေစနဲ ့..လို ့ ေမွ်ာ္လင္ ့ မိပါသည္။ မနက္ၿဖန္ မနက္ေစာေစာ အလင္းတို ့ မပြင္ ့ေသးမွီ ေသတၱာၾကီး မ်ားၿဖင္ ့
တူႏွစ္ကိုယ္ ခရီး စ ရေတာ ့မည္ေလ....။

......................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

10 comments:

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

စာဖတ္ေနရင္းနဲ ့ဟသၤာတ မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုလို ့ စားခ်င္သြားတယ္။ ငါးမ်ားမ်ား ဟင္းရည္က်ဲက်ဲ မုန္ ့ပင္ၾကီးၾကီး။

မိုးခါး said...

အဟုတ္ပဲ
မုန္႕ဟငး္ခါးစားခ်င္သြားတယ္ .. း))

kiki said...

ဟသာၤတ မုန္ ့ဟင္းခါးေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး ။
ူေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က)ေရာက္ေတာ့ ကြင္းဆင္းရတာ ေရၾကည္ ျမိဳ ့ကို ၊ သာရေဝါထိရထားစီးျပီး ဧရာဝတီ ျမစ္ၾကီးကို ေလွနဲ့ ျဖတ္ခဲ့ရတာ သတိရမိသြားတယ္ ။အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးကေတာ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ဆိုေတာ့ ဘူတာရုံထိ ေရေတာ့ မရွိ ပါ ။ က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ သဲျပင္ပူပူထဲ ထီးမပါဘဲ ေလွ်ာက္ျပီးမွ ျမစ္ဆိပ္ေရာက္တာေလ ။ကိုယ့္အထုတ္ ကိုယ္ဆြဲ ပဲ ။ အဖြဲ ့ထဲမွာ ကလည္း မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ၇ ေယာက္ ။ အထုတ္ဆြဲေပး ။ ကုန္းေဘာင္ေပၚ ေဖးကူ ထိန္းေပးမဲ့ ဘဲနာ တေကာင္မွ မပါလို ့ ဟီးဟီး ။
ေက်ာင္းသားဘဝေလး ျပန္လြမ္းသြားတယ္ ဗ်ိဳး...

ဆက္လုပ္ ပါ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ ေရ..

Beauty Studio USA Branded Store said...

တကယ္အျဖစ္ေတြလားဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းေလးသေဘာက်မိပါရဲ႕။စကားမစပ္ မေဟသီကိုလဲ အေတာ္ခ်စ္ပံုရတယ္ေနာ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ။ ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနမည္။

ေကာင္းကင္ျပာ said...

တကယ္ အျဖစ္လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ ေအာင္ ေရးထားတယ္ ၁ ေရာ ၂ ေရာ ဖတ္တာ ၊ ေကာင္းတယ္၊ ေစာင့္မယ္ ေနာ္..း)

thawzin said...

ဘယ္လုိဘယ္လို....... ေတာင္တန္းျပာၾကီးေတြက ကဗ်ာလိုလို လြမ္းေမာစရာေတြဆုိပါလား။ အဲဒီေလွစီးတုန္းက ေတာင္တန္းေတြ ျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲလား။ ဇင္ေရာ္ေတြ မေလွာင္ၾကေတာ့ဘူးမုိလားဗ်ာ။ ကိုေရနံေခ်ာင္းသားေရ။ ဆက္ေရးပါဗ်ဳိ႕။ အခ်စ္ထက္သာလြန္တဲ့ ႏွစ္ကိုယ္လက္တြဲ ခရီးဆက္ပုံေလး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါအုံးမယ္ဗ်ာ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ခ်စ္ခန္းကတယ္မ်ားသကိုး ေရနံတူးတဲ့ဆီ မေရာက္နိင္ ေသးဘူး ခ်စ္နိင္သူေတြ ခ်စ္ၾကပါဗ်ာ း)

ေနာက္တပိုင္းမွာေတာ့ ခရီးထြက္နိင္ပါေစဗ်ာ

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

ေရနံအလုပ္သမားၾကီးကို လာဖတ္ေနတယ္ေနာ္...
ေနာက္ဆက္တြဲေလးေတြ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္...

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

ကိုလူေထြး said...

ဒါနဲ႕ အျဖဴေလးဆိုတာ ျမစ္က်ိဳးအင္းေရးဖူးတဲ့ တေယာက္လား...

ေမြးရပ္ေျမက ေျမၾကီးအိတ္ကို ညတိုင္းထုတ္ျပီး ေျခဖဝါးနဲ႕ နင္းတယ္ဆိုတဲ့ တေယာက္ေလ...

းဝ)

(ဆိုက္ကားသြားနင္းလိုက္အံုးမယ္ဗ်ာ...)

^^Winnie Pooh Lovers said...

"ေႏြရာသီေရာက္လ်င္ေတာ ့ သာရေဝါ ဘူတာေနာက္ဖက္ ခပ္လွန္းလွန္းရွိ ကမ္းစပ္မွ သေဘၤာေတြ၊ပဲ ့ေထာင္
ေမာ္ေတာ္ေတြရွိရာ သို ့ မတ္ေစာက္စြာပဲ ေဇာက္ထိုး ဆင္းရပါေတာ ့သည္။ ကမ္းစပ္ ေၿမသားကို ေလွကားထစ္
တို ့သဖြယ္ ထြင္းထု ေပးထားေသာ္လည္း အစဥ္မသင္ ့လ်င္ ေအာက္ဖက္ေရစပ္အထိ ဒလိပ္ေခါက္ေကြးပဲ ထိုး
က်သြားတတ္ပါသည္။ ဆိုလိုခ်င္တာ... ေနာက္မွ တစ္ေယာက္က်ၿပီေဟ ့ဆိုလ်င္ ေရွ ႔ကလူေတြပါ ဆက္က်သြား
ဘို ့ မခဲယဥ္းပါဟု...။"
ဘယ္လိုေဇာက္ထိုးဆင္းတာလဲ ၊ နားမလည္လို႕