Thursday, November 26, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၄ )

ေဆာင္း သံ တိတ္မွ အိပ္ပါလားကြယ္
.............................................................


ၿပည္ ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ ့ ညေန ေလးနာရီ ထိုးၿပီ။
ကူးတို ့ဇက္က တစ္နာရီ ေနာက္က်၍ ႏွစ္နာရီခြဲမွ ၿပန္ဝင္လာေသာေၾကာင္ ့ၿဖစ္သည္။ စံုစမ္းၾကည္ ့ေတာ ့
စစ္ ေခ်ာ ပါသြားေသာေၾကာင္ ့ ဟု သိရသည္။ ခရီး သည္ေတြကေတာ ့ ၿမစ္ၿပင္ က်ယ္က်ယ္ၾကီးကို ၾကည္ ့၍
စိတ္ပ်က္ညီးညဴ တစ္ေယာက္၊တစ္ေပါက္ေၿပာေနၾကေသာ္လည္း မေဟသီ တစ္ေယာက္ကေတာ ့ ၿမစ္ၿပင္ၾကီး
ကိုပဲ ၾကည္ ့မဝၿဖစ္ေနၿပန္ပါသည္။ ႏီုး ဦးထုပ္ အဝိုင္းၾကီးကိုေဆာင္းၿပီး၊ ေနကာမ်က္မွန္ၾကီး တဝင္းဝင္းႏွင္ ့
လည္ပင္းမွ ပတ္ထားေသာ မာဖလာ သဘက္ ကေလးကလဲ ေလအဟုန္္မွာ တလြင္ ့လြင္ ့ ဆိုေတာ ့ သူ ့ကိုယ္
သူ ရုပ္ရွင္ပဲ ရိုက္ေနသလိုလို။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းခ်င္လာေသာေၾကာင္ ့ စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ကို ထုပ္၍
မီးညိွၿပီး အဆုပ္တြင္း သို ့ တအား ဖြာရိႈက္သြင္းပစ္လိုက္မိယင္း တေရြ ့ေရြ ့ ေဝးက်န္ေနခဲ ့ေသာ ဆင္တဲ ကမ္းနား
ဖက္ကို ၿပန္ေငး ၾကည္ ့ေနမိပါသည္။

ယၡဳ ဇက္ ႏွင္ ့ မဆန္ ့ေသာေၾကာင္ ့ က်န္ခဲ ့ ရွာေသာ ယာဥ္ၾကီး၊ငယ္မ်ိဳးစံုကို ခပ္ၿပၿပ သာၿမင္ေနရေတာ ့သည္။
ကူးတို ့ ဇက္တို ့၏ ဦးစားေပး အစီအစဥ္အရ ခရီးသည္ယာဥ္၊စစ္၊ရဲ၊ဌာန ဆိုင္ရာ စသည္ၿဖင္ ့ အစဥ္လိုက္ ဦးစား
ေပးေလ ့ရွိေသာေၾကာင္ ့ တစ္ခါတေလမွ လာတတ္ေသာ ကားမ်ားကေတာ ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသီလင္တ ၿဖစ္
တတ္ပါသည္။ အဲ... စစ္ေခ်ာေဟ ့.. ဆိုလွ်င္ေတာ ့ အားလံုး အေလးၿပဳ က်န္ခဲ ့ေပေတာ ့။

ညေန ေလးနာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေတာ ့ မွ ၿပည္ ဆိပ္ကမ္းကို လွန္း ၿမင္ရပါေတာ ့သည္။
ဟသၤာတ မွ ၿပည္သို ့ ပုသိန္၊မံုရြာ လမ္းမၾကီးအတိုင္း ေမာင္းခဲ ့ရေသာ ၾကာခ်ိန္နီးပါးမွ် ၾကာေညာင္းတတ္လြန္း
ေသာ သည္ ဇက္ကူး ခရီး က နဝေဒး တံတား ၾကီး၊မၿပီးခင္ကေတာ ့ အေတာ္ပဲ ပ်င္းရိ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အလြန္
ေကာင္းခဲ ့တာ အမွန္ပါ။

အေဝးေၿပးဂိတ္ေရာက္ေတာ ့ ေအာင္လံ ကားကို ခ်ိန္းရပါေတာ ့သည္။
မေဟသီက သူ ့ေသတၱာၾကီးထဲမွ မီးေသြးမီးဖိုၾကီး ကြဲမွာ စိုးၿပီး စပယ္ယာ တို ့ကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ပဲ ေၿပာ
ေနရွာပါသည္။ ဝန္စည္၊စလယ္ အၿပည္ ့ ႏွင္ ့ ခရီး သြားတတ္လြန္းေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿမန္မာ၊လူမ်ိဳး တို ့၏
အပို ဒုကၡ မ်ားပါေလ။ လမ္းမွာပဲ ဆင္းမွာၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အလြယ္တကူ၊ ခ်လို ့ ရမည္ ့ အေပါက္ဝ တြင္ပဲ ထား
ဖို ့ စပယ္ယာကို ေၿပာေတာ ့ မေဟသီႏွင္ ့ စကားေၿပာရပါေတာ ့သည္။

ေသတၱာၾကီးေတြေၾကာင္ ့ပဲ ၾကည္ႏူး မႈေတြႏွင္ ့ စခဲ ့ရသည္ ့ တူႏွစ္ကိုယ္ခ၇ီး၏ ေစ်းဦးေပါက္ မၾကည္ႏူးရၿခင္း
ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ ၿပည္ အဝင္ေနာက္က်ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့" ၿပရည္" အစမ္းတြင္း မွ ေစ်းဝယ္တက္လာသည္ ့ကား
ကို ကြ်န္ေတာ္ မမွီ ေတာ ့ပါေလ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ ရြာ လမ္းေဘးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဆင္းရေတာ ့
မွာၿဖစ္သည္။

ၿပည္ မွ ထြက္၍ "စကားေထာင္ကိုးေကြ ့" ကိုေက်ာ္လာၿပီး၊ ဗြက္ၾကီး တံတားကို ေရာက္လာေတာ ့ ဧရာဝတီၿမစ္
ၾကီး၏ အေနာက္ဖက္ ရွိ မိႈင္းၿပၿပ၊ ေတာင္တန္းတို ့ ထိပ္တြင္ ေနလံုး နီနီၾကီးက ေမးတင္၍ အနားယူေတာ ့ဖို ့ၿပင္
ေနပါၿပီ။ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ၿပီး ေမးေငါ ့လာပါေတာ ့သည္။ မေရာက္ ေသးဘူးလားေပါ ့..။

လမ္း ၏ ဘယ္ဖက္ခ်မ္းရွိ တသြင္သြင္၊ တညိမ္ ့ညိမ္ ့ ႏွင္ ့ ေနကုန္ေအာင္ စီးဆင္းခဲ ့ေသာ ၿမစ္ၾကီးက ကားလမ္း
ႏွင္ ့ နီးလာလိုက္၊ ေဂ်ာက္ ကမၻားေအာက္ေတြကို ေရာက္သြားလိုက္၊ ကမ္းႏွင္ ့ ခပ္ပ်ပ် သာၿမင္ေနရေသာ အေဝး
ဆီကို တၿဖည္းၿဖည္း ေရာက္သြားလိုက္ ႏွင္ ့ ေၿမြ လိမ္၊ေၿမြေကာက္ ကုန္းတက္၊ကုန္းဆင္း ေပါမ်ားေသာ
လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း တေရြ ့ေရြ ့ ေမာင္းလာေသာ ကြ်န္ေတာ္ တို ့၏ ၿပည္၊ေအာင္လံ ကန္တာ ကား
ေလးသည္ အေမွာင္ထု ၾကီး အတြင္းသို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ဝင္ေရာက္လာေတာ ့ မေဟသီ က
ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး လာဆုပ္ကိုင္ ရွာပါေတာ ့သည္။

သူ ့လက္ေတြ ေခြ်းစ တို ့ၿဖင္ ့ ေႏြး ေတးေတး ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
သူ ့ေဂါင္း ေလးကို အသာပဲ ငဲ ့၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ ပုခံုး ေပၚသို ့ ေမွး ေပးလိုက္မိပါသည္။
“ ကဲ.... ဘို ့လယ ္ဆင္း မဲ ့ သူမ်ား.. ၿပင္ထားမယ္ေနာ...... ” စပယ္ယာ၏ ေအာ္သံ ၾကားေတာ ့မွ သူ ေဂါင္းေထာင္
ထ ၾကည္ ့ေတာ ့သည္။ စပယ္ယာေလးႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသတၱာၾကီးေတြကို လမ္းမၾကီးေပၚမွ လမ္းေဘး လွည္း
လမ္းေၾကာင္း ေပၚသို ့ မ ခ် လိုက္ပါသည္။

ေမွာင္ စ ပ်ိဳးသည္ ့ တကယ္ ့ေတာ၏ ရႈ ့ ခင္းပါပဲ။
ပုစင္း ရင္ကြဲ တို ့၏ အခ်က္က်က် ေအာ္မည္သံ တို ့သာ အေမွာင္ ထုကို ၾကီး စိုးေနပါၿပီ။
စပယ္ယာ ေလးက ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး ကားေပၚ ခုန္တက္ သြားေတာ ့ ကားက မီးခိုးတို ့မဲေအာင္
တဗ်င္းဗ်င္း အသံႏွင္ ့ သူ ့ခရီး ကို ဆက္ထြက္သြားေတာ ့ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေလးေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊
မေဟသီရယ္၊ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးရယ္၊ အဝတ္အိပ္ ႏွစ္လံုးရယ္ပဲ က်န္ခဲ ့ ပါေတာ ့သည္။

ဟိုး... အေဝး ၿမစ္ဖက္ရွိ“ ၿမစ္နား ဘို ့လယ္ ” ရြာေလး ဆီမွ တြံေတး သိန္းတန္ သီခ်င္းသံ သဲ ့သဲ ့ကိုေတာ ့ ေလ
အဟုန္အတိုင္း ၾကားေနရပါသည္။ မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးခပ္ငယ္ငယ္ကို ေမွာင္ ထဲတြင္ မၾကည္ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္
ၿမင္ေနရေတာ ့ စိတ္တို ့ မေကာင္းၿဖစ္မိေပမဲ ့ သူ ့ကို ထားခဲ ့ၿပီး ရြာက လူ သြားေခၚဘို ့ကလဲ မၿဖစ္၊ သူ ့ကို ရြာကို
လႊတ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားခိုင္းဘို ့ကလဲ မၿဖစ္။ အင္း ခက္ေတာ ့ေနၿပီ...ဟု။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကံရာမရ ၿဖစ္လာၿပီး
စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို ထုပ္၍ ဖြာရိႈက္လိုက္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ၾကားလိုက္ ရသည္ ့ တြံေတး သိန္းတံ သီခ်င္းကေတာ ့
“ ေစာင္း သံ တိတ္မွ... အိပ္ပါလားကြယ္..” တဲ ့..။
ကြ်န္ေတာ္ ့ မွာေတာ ့ ေဆာင္းကို တီးဘို ့ ေနေနသာသာ ဟန္ ကိုယ္ ့ဘို ့ အေနႏွင္ ့ ေမွာင္ထဲမွာ ၿခင္ေတြ တဖုန္း
ဖုန္း ရိုက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မေဟသီ ကို ဘယ္လို အားေပးရမွန္းကို မသိႏိူင္ေတာ ့ပါလို ့....။

...................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

5 comments:

kiki said...

တြံေတးေတာက္တဲ့ ...
ေစာင္းသံလည္းတိတ္ပါျပီ ..
မအိပ္ရေသးဘူး ။

ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊မေဟသီရယ္၊ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးရယ္၊ အဝတ္အိပ္ ႏွစ္လံုးရယ္ ... ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း ဘယ္ခရီး ဆက္လွမ္းၾကပါဦး မည္လည္း .....
ေျဖးေျဖးေပါ့ ေနာ္ ကိုၾကီးေက်ာ္ေရ .. စစ္ေခ်ာေတြ ေရွာင္ရင္းဆိုေတာ့ ... း))
အိပ္မက္ လွလွ မက္ပါေစ ။

Beauty Studio USA Branded Store said...

ဦးစားေပးေတြကလည္း ေနရာတကာပဲေနာ္။ဝန္စည္စလယ္နဲ႔လည္း မသြားလို႔မွ မရႏိုင္ေပကိုး။ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ိဳးေတြဆီ သြားလည္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္သံုးေနၾက ဘာရီရေတြက သူတို႔ဆီမွာ အလြာ္မရႏိုင္ပဲကိုဗ်။ ခရီးလမ္းပန္းေပါက္ေသာ္လည္း ျမိဳ႕အသံုးအေဆာင္ေတြက ျမိဳ႕ေတြေပၚမွပဲရတတ္တာဗ်။ အျဖစ္တူပါတယ္ဗ်ာ။ေမွ်ာ္ေနဦးမည္ဗ်ာ။

amk said...

မင္းသားရယ္၊မင္းသမီးရယ္၊ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးရယ္၊ အဝတ္အိပ္ ႏွစ္လံုးရယ္...ေမ်ာ္ေနတယ္ အကိုေ၇

mysterysnow said...

ေအာ္...
လူႏွစ္ေယာက္ ေသတၱာႏွစ္လံုး အဝတ္အိတ္ ႏွစ္အိတ္...
ညက ေမွာင္ရီပ်ိဳးစဆိုေတာ့
လူဆိုးေတြ ဓါးျပေတြေရာ ပါအံုးမွာလား..
ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ သရဲေတြ တေစၦေတြ ေျခာက္ေသးလား...
ညေမွာင္ေမွာင္ လေရာင္ငယ္ မလင္းတာမို႔...
ဆက္ရန္ေစာင့္ဖတ္မယ္ေနာ္...

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဘယ္ေလာက္ပဲ လမ္းခရီးၾကမ္းတမ္းပါေစ
ခ်စ္သူပါရင္ ရတယ္ဆို

ေတာထဲေတာင္ထဲ ေရာက္မွေတာ့ အျဖဴေလးရဲ႕ မေဟသီ လည္းစိတ္ညစ္ရွာေပမေပါ့ ။

အဲဒီညကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းလဲဆိုတာ ေစာင့္ဖတ္ေန မယ္။