ကိုယ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို မ်ား တစ္ဖက္သတ္ၾကီး ခ်စ္မိေနၿပီ ဆိုလွ်င္ၿဖင္ ့သူကေတာ ့ဘယ္လို
ေနေနသည္ မသိေပမဲ ့ ကိုယ္ ့မွာေတာ ့ သူတေန ့ေန ့ေတာ ့ ကိုယ္ ့ကို ၿပန္ခ်စ္လာမွာပါ၊ ကိုယ္ ့ ကို နားလည္
လာမွာပါ ဆိုသည္ ့ စိတ္ကူးယာဥ္ ေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ေတြ အၿပည္ ့ ႏွင္ ့ပဲ ေစာင္ ့စား ေနတတ္ၾကပါသည္။
ခ်စ္ရေသာ သူ ့ကို စိတ္ကူး ယာဥ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေနသည္ ့ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္း လို သေဘာ ထားေနမိၿပန္ပါသည္။
ကိုယ္က စိတ္ကူး ႏွင္ ့ရူး ေနမိသည္ ့ “ သူ ” တစ္ေယာက္ ကေတာ ့ သူ ့အာရံု ႏွင္ ့သူ ၊ သူ လုပ္ခ်င္တာ ေတြ ကို
သူ ပံုမွန္ ေလးပဲ လုပ္ သြားေနေပေမဲ ့ ကိုယ္ ကေတာ ့ အခ်ိန္နဲ ့အမွ် ပဲ သူ ့အတြက္ စိုးရိမ္ စိတ္၊ သတိရ စိတ္
လြမ္းတဲ ့ စိတ္ တို ့ ၿဖင္ ့ ၾကိတ္မိွတ္ ဖိစီး ေနတတ္ပါသည္။ မၿဖစ္ ႏိူင္ေတာ ့ သည္ ့ အရိပ္၊အေရာင္ တို ့ ၿမင္လာ
ရေလ ပိုမို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ တို ့ၿဖင္ ့ စိတ္ကူး ႏွင္ ့ ရူး ရူး လာရေလပါ။ သိ စိတ္ တို ့ၿဖင္ ့ လက္လႊတ္ ဆံုးရံႈး ရ
ေတာ ့မည္ကို သိေနေသာ္လည္း ၊ မသိ စိတ္ တို ့ ၿဖင္ ့သာ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ရိုး တစ္မွ်င္ ကို အတင္း ဇြတ္ ဆြဲ
ေနခ်င္ ၿပန္ပါသည္။ ၾကာလာေတာ ့ကိုယ္ ့ကိုယ္ ကို ေတာင္ သတိ မၿပဳ ႏိူင္ေတာ ့သည္ ့ ကိုယ္ ့ စိတ္မွာ အၿမစ္
တြယ္ ၿဖစ္ ေပၚ လာေနသည္ ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ လွလွ ကေလး ေၿပာရရင္ေတာ ့ ယာဥ္ယာဥ္ေလး
ႏွင္ ့ တစ္မ်ိဳး ရူး ေနရွာသည္ ့၊ ရူးသြား ရွာ သည္ ့ အခ်စ္ရူး ပါေပ။ “ သူ ့” ဆီ မွ တိုက္ဆိုင္ မႈ ေလးေၾကာင္ ့
အားနာ မႈ ေလး ေတြေၾကာင္ ့ ၿမင္လိုက္ ရ တတ္သည္ ့ အၿပံဳးေလးမ်ား ၊ စကား စ ေလးမ်ား ရလိုက္ေသာေန ့
မ်ား တြင္ေတာ ့ ၿမင္ ့မိုရ္ေတာင္ၾကီး ကိုေတာင္ ဇီး သီး ေစ ့ ေလးလို ၿမင္ ၊ ထင္ သြား တတ္ပါေသးသည္။ ေလွ်ာက္
ေနေသာ ေၿခလွန္း တို ့တြင္ ဖေနာင္ ့က ေၿမ မထိခ်င္ေတာ ့ပါ လို ့။
မၿဖစ္ႏိူင္ေတာ ့သည္ ့ အေၿခအေန မ်ိုဳး ကိုမွ တသသ ႏွင္ ့ တမ္းတ ေနမိတတ္ ၊ မရ ႏိူင္ ေတာ ့တာကိုမွ လိုခ်င္ေန
တတ္ သည္ ့ သေဘာ ဇြဲ ဆုေလးကိုေတာ ့ရေကာင္း ရဲ ့လို ့ဇြတ္ ေမွ်ာ္လင္ ့ ေနခ်င္သည္ ့ သေဘာ မ်ိဳး ေတြပါ။
“တစ္ေန ့ေန ့ေတာ ့ ခ်စ္လာလိမ္ ့မည္” ဆိုသည္ ့ ေမွာ္လင္ ့ခ်က္ႏွင္ ့လူနာ အမဲေခ်ာက္ ေတာင္း ေန သည္ ့
ပံုစံ မ်ိဳး ဟု လည္း ဆိုခ်င္ပါသည္။
ယေန ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုး “ သူ ့ ” ဆီ မွ သူ မေပးခ်င္ေတာ ့သည္ ့အေၿဖ ကိုလည္း တစ္ဖက္သတ္ၾကီး ပဲ
ေစာင္ ့ေမွ်ာ္ ေနမိ ေနၾက ၿပန္ပါၿပီ။ “ သူ ” လုပ္ခ်င္ေနတာကို သူ ့ သေဘာ အတိုင္းေလးပဲ သူ ့ဖာသာ သူ လုပ္
ၿမဲတိုင္း လုပ္ေနေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကေတာ ့ ေဘးကေန ေငး ေမာေနရင္းက တေန ့ေတာ ့ “သူ” စိတ္ လည္
လာ၊ နားလည္ လာေတာ ့မွာပါ ဆိုၿပီး အတင္း ဇြတ္ မိွတ္ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင္ ့ ေနၾက ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အတြက္၊ ကြ်န္ေတာ္ တို ့အလွည္ ့ ဟု ဆယ္စု ႏွစ္ေတြ အလီလီ၊ မ်ိဳး ဆက္ေတြလဲ တစ္ဆက္ၿပီး
တစ္ဆက္ ေပ်ာက္ကြယ္၊ေၿပာင္း လဲ လာၿပီး စိတ္ကူးယာဥ္ ေမွ်ာ္လင္ ့ ခ်က္ တို ့ၿဖင္ ့ စိတ္ရွည္ သီးခံ စြာ ေစာင္ ့
စား လာရတာ ၾကာေညာင္း လာေတာ ့၊ စိတ္ ဝယ္ နာ ေညာင္းလာသည္ ့ စိတ္ ဒဏ္ရာ တို ့ေတာင္ ရလာ
ပါၿပီေလ ။
ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ဟိုး... ငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်း ခေလး ဘဝ တံုးကေတာ “့ သူ ့” ကို အသဲ ထဲ စြဲ ေနေအာင္ ကို
ခ်စ္ခဲ ့၊ အားက် ခဲ ့၊ အားကိုး ခဲ ့မိ ၾကပါသည္။
အဲ ့ဒီ တံုးက “ သူ ” က ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ၿပည္သူ ေတြ ၾကားထဲမွာပဲ တိုးတိုး ေခြ ့ေခြ ့၊ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ေလး ပဲ
က်င္လည္ ေပ်ာ္ေမြ ့ ခဲ ့တာပါ။ တစ္ေသြးထဲ ၊ တစ္သား ထဲ ေပါ ့ ေလ။ ေကာင္းတူ ဆိုးဖက္ ဆိုပါေတာ ့..။
ကေလးခ်င္း ကစား တာေတာင္မွ ေသနပ္ပစ္တန္း ၊ စစ္တိုက္တန္း ကို သာ ေရြး ကစား ေနတတ္ခဲ ့ပါသည္။
ေယာကၤ်ား ေလး ဆိုေတာ ့ စစ္ဗိုလ္မွ ဗိုလ္ပါ။ပစ္လိုက္ရသည္ ့ ပါးစပ္ ေသနပ္က အၿမႈပ္ တစ္စီစီ ထြက္၍
အာေခါင္ ေတာင္ ေခ်ာက္သြားေအာင္ပါ။
မွတ္မိပါေသးသည္။
ငယ္စဥ္တံုးက နယ္ၿမိဳ ့ေလးတစ္ၿမိဳ ့ ၿဖစ္သည္ ့ ဟသၤာတ ၿမီဳ ့ တြင္ ေနခဲ ့ရစဥ္တံုးက ၿဖစ္ပါသည္။
နတ္ေမွာ္ ဖက္တြင္ ၿမိဳ ့ခံ တပ္ရင္းေလးတစ္ခု ရွိခဲ ့ပါသည္။ တစ္ည အိမ္ေရွ ့ တာလမ္းမၾကီး ေပၚတြင္ စစ္ကား
ႏွစ္စီးႏွင္ ့ ေန ့စဥ္ စပါးဆြဲေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖး သံပန္တလင္းထဲမွ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တြဲေလာင္း လိုက္ခိုစိးေန
က်ၿဖစ္ေသာ ခ်က္ပလက္ ေလာ္လီ ကားၾကီး မ်ား စစ္သည္ အၿပည္ ့ႏွင္ ့ အၿပင္းေမာင္းႏွင္သြားသည္ကို
အိမ္ထဲမွ ၿခင္ေထာင္ ေထာင္ေနရင္းက လွန္းၿမင္ လိုက္မိပါသည္။ စစ္သည္တို ့ကလည္း စစ္သီခ်င္းေတြ
သံၿပိဳင္ သီဆို သြားၾကပါသည္။ တပ္မေတာ္သားတို ့ စစ္ထြက္ သြားၿခင္း ပါ။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ တစ္လေလာက္ေတာ ့ရွိမည္ ထင္ပါသည္။
ထိုေန ့ မနက္ပိုင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေရွ ့တြင္ လူေတြ ရံုးစု၊ရံုးစု ႏွင္ ့ ၿဖစ္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိမ္ေပၚမွ
ေၿပးဆင္း ထြက္ၾကည္ ့လိုက္မိပါသည္။ တာလမ္းမၾကီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘယ္ညာ တြင္ ရပ္မိ ရပ္ဖ ေတြ
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ တန္းစီ စုရံုး ရပ္ေနၾကၿပီး ကမ္းနား ဖက္ တက္လာမည္ ့ လမ္းဖက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည္ ့
ေနၾကတာ ကို ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ သေၿပပန္းေတြ၊ စံပါယ္ ကံုးေတြ ကိုင္လို ့၊ ေဖ်ာ္ရည္ အေအး တို ့ေတာင္
ပါေသးပါသည္။ ေရွ ့တန္းၿပန္တို ့ၾကိဳရန္ ဟုသိရပါသည္။ကြ်န္တာ္လည္း လူအုပ္ၾကီး ေရွ ့ဖက္ေရာက္ေအာင္
အတင္းတိုးထြက္ လိုက္မိပါသည္။
ဟိုး..အေဝး တာၾကီးဂံုးဆီမွ နီရဲေသာ ႏိူင္ငံေတာ္အလံက တလူလူ လြင္ ့၍ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ေရြ ့ဆင္း လာ
ေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ အိုးစည္ ဘံုေမာင္း သံ တို ့ကလည္း ဘဝဂ္ သို ့ညံေနပါေတာ ့သည္။
ေရွ ့တန္းၿပန္ စစ္သည္တို ့ မွန္မွန္ ခ်ီတက္ လာလို ့ရရန္ လမ္းမေပၚ ဝဲယာႏွစ္ဖက္မွ ၿပိဳ ဆင္းလာေနသည္ ့
လူအုပ္ၾကီးကို ေက်ာင္းသားေတြက လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ရံတားေနၾကရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရွ ့မွ ပုခံုးေပၚ စက္ေသနပ္အၾကီးစားၾကီးႏွင္ ့က်ဥ္ကပ္အတြဲလိုက္ လြယ္၍ စံပါယ္ကံုးေတြ ပုခံုး
ၿမႈပ္ေနေအာင္လြယ္ၿပီး မွန္မွန္ခ်ီတက္သြားေသာ စစ္သားၾကီးမ်ားကို ၿမင္လိုက္ရေတာ ့ ရင္မွာ အားက်စိတ္
ၾကြတက္လာသည္ ့စိတ္တို ့ အလိပ္လိပ္ ထိုးတက္လာခဲ ့မိပါသည္။ သို ့ေပမည္ ့ သတိထားမိလိုက္ သည္က
စစ္ထြက္သြားတံုးက ပါသြားသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမိဳ ့ခံတပ္အင္အား ထက္ ယၡဳ ေရွ ့တန္း မွ ၿပန္ဝင္လာသည္ ့
စစ္ၿပန္အင္အားက ထက္ဝက္ေလာက္ပဲ ၿပန္ပါလာသည္ကိုပါ။
တိုက္ပြဲက်ခဲ ့ၿခင္းဟုပဲ စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားသိလိုက္ရပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က ရိုးမ တစ္ဝိုက္တြင္ နာမည္ အလြန္ၾကီးခဲ ့ေသာ “ ႏို ့ တစ္လံုး စိန္ ” သူပုန္ တပ္ဖြဲ ့ ကို သြားေရာက္
ႏွမ္နင္းခဲ ့ၿခင္းဟုလည္း သိခဲ ့ရပါသည္။ တိုင္းၿပည္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ဆိုလွ်င္ အသက္ ကို ပထာန မထား
ရင္ကို ေၿမကတုပ္၊ ဆူးကို ေမြ ့ယာ လိုသေဘာ ထားခဲ ့သည္ ့ အစဥ္အလာ အလြန္ေကာင္းခဲ ့သည္ ့ တပ္မေတာ္
ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။ ဟို..တံုး က ေပါ ့ေလ.....။ ကြန္ၿမဴ နစ္ တို ့က ဆိုလွ်င္“ မ်ိဳးခ်စ္ မ်က္ကန္း” ဟူ၍ ေတာင္ သမုတ္
ခဲ ့ရသည္ ့ တပ္မေတာ္ ၾကီးပါေပ။
တိုင္းၿပည္၏ လက္ရံုးသဖြယ္ၿဖစ္ခဲ ့ရေသာ “ သူ ” တို ့ကို အၿမဲတန္းပဲ အားက် ၊ အားကိုး စိတ္တို ့ၿဖင္ ့ တစ္ဖက္
သတ္ၾကီးပဲ ခ်စ္ေနခဲ ့ရပါသည္။ အိမ္မက္ထဲ တို ့ မွာေတာင္ ၾကီးစိုး မင္းမူ ေနခဲ ့ရပါသည္။ “ သူ ့” ကိုပါ။
ယေန ့ ေတာ ့ ေခတ္ေတြ အလီလီေၿပာင္းခဲ ့ရၿပီး ေသြးစြန္းခဲ ့ရေသာ အေရးအခင္းေတြ၊ သမိုင္းတြင္ ဘယ္ေတာ ့ ့မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရေတာ ့သည္ ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပဲ ၿဖစ္ခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္လဲ ၿဖစ္ေနဆဲ ရွိေနတံုးပါေပ။
တစ္စိမ္းရန္၊ တိုင္းတပါးရန္ တို ့ႏွင္ ့မဟုတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿပည္သူေတြၾကားထဲက ေပါက္ဖြားလာခဲ ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ခဲ ့ရေသာ “ သူ ” ႏွင္ ့ပါေလ ။ ရင္ မွာ နာက်င္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ ။
ဆယ္စု ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာပဲ ၿပည္သူ တို ့ႏွင္ ့ ထိပ္တိုက္ တိုးေနခဲ ့ ရတာေတာင္ ဘာေၾကာင္ ့လဲ ၊ ဘာအတြက္လဲ
လို ့ သူ တို ့မသိခဲ ့၍လား ၊ တကယ္ပဲ မသိခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ေနခဲ ့တာလား ဆိုတာ စဥ္းစား မ၇ေပမဲ ့ ေက်ာင္း
သား လူငယ္ ရဟန္း ရွင္လူ အားလံုး သူတို ့၏ ေသနပ္ေၿပာင္းဝ တြင္ အတံုးအရံုး ပဲ က်ဆံုးကုန္ခဲ ့ရပါၿပီ။
ၿပည္သူတို ့ႏွင္ ့ တစ္သား ထဲရွိခဲ ့ေသာ “သူ ” တို ့က ယၡဳ ၿပည္သူ တို ့ႏွင္ ့ တၿဖည္းၿဖည္းပဲ အလွန္းကြာေနလာ
သလို လူမႈ ဘဝ တြင္လည္း ဆင္းရဲ ၊ ခ်မ္းသာ လူတန္း စား ႏွစ္ရပ္၏ ကြာခ်ားမႈ ကလည္း အႏိႈင္း အဆ မဲ ့ လို ့
လာပါၿပီ။
သို ့မို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တစ္ဖက္သတ္ပဲ ခ်စ္ခဲ ့၊ အားက် ၊ အားကိုး ခဲ ့ရေသာ “ သူ ့” ဆီ ကို အႏွစ္ႏွစ္
အလလ က ေမွ်ာ္လင္ ့ေစာင္ ့စား ေနရသည္ ့ ရင္ထဲက ဆႏၵေလး ၊အေၿဖ ေလးကို ေတာင္းဆို လိုက္ခ်င္ပါသည္။
ၾကာေညာင္း လာလြန္းေသာေၾကာင္ ့ စိတ္မွာ နာေညာင္း လာၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာတို ့ ရ လာရေအာင္ကို အၾကိမ္
ၾကိမ္ စိတ္ကူး ယဥ္ မက္ေနခဲ ့ရေသာ “ အိမ္မက္ ” လွလွ ေလးကို အၿမန္ပဲ အေကာင္အထည္ ေပၚလာေစခ်င္
ပါသည္။
“ အမွန္ ” တစ္ခု ကေတာ ့ လက္တစ္ကမ္း မွာ ရွိေနပါၿပီ။
“ အမွား ”တစ္ခု ကို ထပ္ၿပီး မဖန္ တီး သင္ ့ေတာ ့ ဟု ထင္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ရင္ကို ဇုန္ကန္ထြက္ေနေသာ “သူ ”့ကို လက္ကန္းလို ့ေကာင္းေနတံုးပါ။
တိုင္းၿပည္နာနာမွာ ရွင္သန္ေနရေသာ သူေတြမို ့လဲ လူနာေတြလိုပဲ၊ အမဲေခ်ာက္ ေတာင္းေနသည္ ့ ပံု ၿဖစ္ေနရပါ
သည္။
ေစ စား ေနခ်င္ လြန္းသည္ ့ “ အိမ္မက္ ” ၊ “ အိပ္မက္ ” တို ့ ေဝဝါး ေနသည္ ့ အေငြ ့ တို ့ အၿဖစ္မွ
ၿပတ္ၿပတ္ ထင္ထင္ အၿမန္ဆံုး ပဲ အေကာင္ အထည္ ေပၚ လာ ပါေစေတာ ့ရယ္..လို ့။
..............................................................................................................................................
( ေမွ်ာ္ တိုင္း ေဝး ေဝး ေနတတ္သည္ ့ ေရႊၿပည္ေတာ္ ၾကီးအတြက္ပဲ ရည္ရြယ္ ခဲ ့ပါသည္။
မည္သူ ့ ကိုမွ နစ္နာ ေစလိုေသာ သေဘာ တကယ္မရွိခဲ ့ ရိုး အမွန္ပါ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ယေန ့ အခ်ိန္
အထိ၊ သည္ စာေလး ကို မရဲ တရဲ ေရးလိုက္ၿပီးခ်ိန္ အထိ “ သူ ” က ရင္ထဲမွာ ၿမဲ ေနတံုးပါပဲဗ်ာ။ )
ကိုကိုနဲ့ ကျွန်မရဲ့ ကောင်းကင်
1 year ago
