Tuesday, December 29, 2009

အိမ္မက ္ေစတမန္ ( ၂ )

ပင္လယ္ၾကီးေပၚရွိ အုန္ ့မိႈင္းေနေသာ တိမ္ထုၾကီးက တၿဖည္းၿဖည္း နိမ္ ့ဆင္းလာသလို ၿဖစ္လာပါသည္။
မိုး တို ့ ရြာခ်င္လာသလိုပါ။ တေဝါေဝါ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလထု ထဲတြင္ မိုးေငြ ့ပါေသာ ရနံ ့ တို ့ကိုပါ ရႈ ရိႈက္
လာရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္း ကား ဆီသို ့ ၿပန္လွည္ ့ လာၾကပါသည္။
ေနာက္ဖက္တြင္ေတာ ့ ေဒါသ တၾကီး ထၾကြေနေသာ ပင္လယ္ၾကီး က်န္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။
ကား စ ထြက္ေတာ ့ ကားေရွ ့ ေလကာမွန္တြင္ မိုးမႈန္ မိုးစ ေလးေတြ လာမွန္ေနပါေတာ ့သည္။

“ေကာက္စုကုန္း ” ဟု ေခၚေသာ မဆံုးႏိူင္ေအာင္ကို ရွည္လ်ားလြန္း သည္ ့ ႏွစ္ထပ္ အၿမန္ လမ္းမၾကီး အတိုင္း
ၿမိဳ ့ထဲ ၿပန္ဝင္ လာေတာ ့ေအာက္ဖက္ ေဘးဝဲယာရွိ ၿမိဳ ့ၿပ ရပ္ကြက္ေတြအားလံုး ၏ အရွိန္ညီးညီး ေတာက္ပ
လ်က္ ရွိေသာ မီးအလင္းေရာင္ တို ့ေၾကာင္ ့ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး လင္းလဲ ့ ဝင္းပ ေနပါေတာ ့သည္။
ကား က အရွိန္ ႏွင္ ့ သြားေနရင္းက ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း အရွိန္ေရာ ့ ရပ္တန္ ့သြားပါသည္။ ႏွစ္ထပ္ အၿမန္လမ္းမၾကီး
ကား ေတြပိတ္ၿပန္ပါၿပီ။

ဝန္းက်င္၏ ေရာင္စံု မီးေရာင္တို ့ကို ေငးမိေနရင္း အမိၿမန္မာၿပည္ ကို ေဝဟင္ မွ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ၿဖင္ ့ ၿပန္ဝင္
ခဲ ့ရသည္ ့ ၿမင္ကြင္း တို ့ကို ၿပန္ၿမင္ေရာင္လာေနမိေတာ ့သည္။

မုတၱမ ေကြ ့ စ ေရာက္လာသည္ႏွင္ ့ ေလယာဥ္ၾကီးက တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းပဲ နိမ္ ့ဆင္း စၿပဳ လာေတာ ့သည္။
လဲေလ်ာင္းေနေသာ နတ္သမီး ေလးႏွင္ ့တူ သည္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေၿမ ေပၚကိုပါ။ ခဏ ၾကာလာေတာ ့ ပဲခူး ၿမိဳ ့
ကို လွန္းၿမင္ရၿပန္ပါသည္။ က်ယ္ေၿပာ ၿပန္ ့ၿပဴး ေနေသာ လည္ကြင္းေတြ၊ ေနာက္ ေၿဖာင္ ့တန္းေနေသာ ကား
လမ္း မၾကီးမ်ား ၊ သစ္ပင္ အုပ္မ်ား ကို ကြဲကြဲ ၿပားၿပား ၿမင္လာ ရေသာ အခ်ိန္ တြင္ေတာ ့ “ အင္းစိန္ ေထာင္ ”
ၾကီး ကို ဦးစြာ ၿမင္လိုက္ရပါေတာ ့သည္။ ရန္ကုန္ အဝင္က ေထာင္ႏွင္ ့ စ သလိုပါ။

သစ္ပင္ သစ္ေတာ အုပ္တို ့က ခပ္စိမ္းစိမ္း ၿဖင္ ့ လတ္ဆတ္၊လန္းဆန္း စြာပဲ ၿမင္ရသေလာက္ အင္းစိန္ေထာင္
ၾကီးကေတာ ့ အေပၚက ၾကည္ ့ၾကည္ ့၊ ေဘးက ဘယ္က ပဲ ၾကည္ ့ၾကည္ ့ နီညိဳ ညစ္ညစ္ ႏွင္ ့ရင္ထဲမွာ အံု ့မိႈင္း
ညိႈးႏြမ္းစြာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ကိုပဲ ၿမင္ေနရပါသည္။

ထိုအထဲမွာ... “အမွားတရား ” မ်ားၿဖင္ ့ က်ဴးလြန္မိသေလာက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ေနေနရသူမ်ား ရွိေနသလို၊
“အမွန္ တရား ” မ်ားကို မ်ားမ်ားစားစား ၿဖင္ ့ အထူးၿမင္ ခဲ ့မိသေလာက္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ထူးထူး
ၿခားၿခား လႈပ္ႏိႈး မိခဲ ့သူမ်ားလဲ အမ်ားအၿပားရွိေနၾကပါသည္။ အနာဂတ္ ေရႊၿပည္ေတာ္ၾကီး အတြက္ မက္ေနခဲ ့
ေသာ အၿမဲ မက္ခ်င္ေနေသာ အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ အမွန္တရား အတြက္ မွားယြင္းေနစြာ၊ မတူမတန္စြာနဲ ့ပဲ
တန္ဘိုးရွိလြန္းေသာ ဘဝရဲ ့ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္မရေတာ ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးဆပ္ေန
သူေတြအတြက္လဲ ပါ ပါသည္။ ယၡဳေတာ ့ အမွန္တရား တို ့က နံရံ ေလးဘက္ ၾကားတြင္ ကြယ္ေပ်ာက္ ေနရၿပီ။

ညဘက္ ေလယာဥ္ၾကီး မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ကို ဝဲ ဆင္းလာၿပီ ဆိုရင္ၿဖင္ ့ ေမွာင္ထဲမွာပဲ ထြန္းထားသည္ ့ မီးေရာင္
တို ့က မႈန္ကုတ္ကုတ္၊ မိွန္တိန္တိန္ ႏွင္ ့၊ ေတြ ့လိုက္ရသည္ ့ လူေတြကလဲ မလန္းေနသလိုပါ။ အိမ္သားတို ့ကို
မေတြ ့ရမွီ ယူနီေဖာင္းအၿပာဝတ္ ေလဆိပ္ လုပ္သားတို ့ ကိုယ္ ့အထုပ္ကို သူ ့ထက္ငါ အရင္ လာလုလိုက္တာ
ၿမင္လိုက္ရကတဲဲဲဲက ေစာေစာ က အင္းစိန္ေထာင္ၾကီးကို ေဝဟင္က ဖူး လိုက္ရသလို က်ပ္တည္းမႈမ်ိဳး ရင္မွာ
ၿဖစ္ထြန္းလာရေတာ ့သည္။

ေလဆိပ္အၿပင္လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ ့လည္း ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို မရဲေတာ ့သလို၊ အေမွာင္ထဲပဲ တိုးဝင္လာေနရ
သလိုမ်ိဳး ၿဖစ္သြားရပါသည္။ လင္းေနသည္ ့မီးေရာင္တို ့က နီက်င္က်င္ၿဖင္ ့ ဟိုတစ္ကြက္၊သည္တစ္ကြက္ၿဖင္ ့ပါ။
ေဖ်ာ ့ေတာ ့ေသာ အလင္းေရာင္တို ့ေအာက္မွာ မၾကည္ ့ပဲ ၿမင္ေနႏိူင္တာကေတာ ့ ၿမင္ကြင္း အၿပည္ ့ၿဖင္ ့
အင္းစိန္ေထာင္ အေရာင္ကဲ ့သို ့ အနီေရာင္ ဒို ့တာဝန္အေရးသံုးပါး ကဲ ့သို ့ေသာ ေၿမဆိုက္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးမ်ား
ပါေပ။

ထို အလြန္ပဲ ဖတ္လို ့ေကာင္းေသာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးမ်ားကို ေက်ာ္၍ ၾကည္ ့လိုက္တိုင္း မလန္းေသာ ေမွာင္ေသာ
ဝန္းက်င္ကို ၿမင္ၿမင္ေနရေသာေၾကာင္ ့ သည္ႏိူင္ငံ၏ ပင္လယ္ကမ္းေၿခ တေလွ်ာက္ ေထာင္မတ္ဆိုက္ထူထား
ေသာ ၿဖဴ စြတ္စြတ္ ၿဖင္ ့ အလြန္ၿမင္ ့မားေသာ“Wind Power System ” ပန္ကာဒလက္တိုင္ၾကီးမ်ားကို
သတိရမိၿပန္ပါသည္။ အလကား ရသည္ ့ေလ၊ ေလ ထဲက ေလ တို ့ၿဖင္ ့အလင္းစြမ္းအင္၊ ပါဝါ စြမ္းအင္ တို ့ၿဖင္ ့
တစ္ၿမိဳ ့လံုး ထိန္ထိန္ညီးေနေအာင္ ထြန္းရရံုမက စက္မႈလုပ္ငန္း မ်ားပါ လည္ပတ္ သံုးစြဲ ေနၾကပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာၿပည္ဝယ္ ႏိူင္ငံၿခားသား ေဘာလံုးသမား မ်ားကိုေတာင္ ေခၚယူ သံုးစြဲ ေနႏိူင္သည္ ့ အလြန္
ပဲခ်မ္းသာ ေနေသာ ေဘာလံုးကလပ္ပိုင္ရွင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း ရွင္ၾကီးမ်ား အမ်ားရွိေနၾကပါၿပီ။ တစ္ခါပဲ အကုန္
ခံလိုက္ရံုႏွင္ ့ အခါခါႏွင္ ့ တစ္သက္လံုးပဲ အက်ိဳးရွိမည္ ့၊ ခုႏွစ္ရက္ သားသမီး တို ့ ထမင္းစားႏိူင္ေတာ ့မည္ ့
သည္ " Wind Power" စနစ္ေလးကို ထို ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား က တကယ္ပဲ လုပ္ႏိူင္ပါလိမ္ ့မည္လို ့။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာ ၿပည္မွာ သဘာဝ အရင္းအၿမစ္ မ်ား မ်ားစြာပဲ ရွိေနပါသည္။
ပုဂံ ဘုရားတို ့ကို မ်က္ေစ ့တို ့မွိတ္၍ လက္အုပ္ခ်ီ ေဝွ ့ယမ္း ဖူးေမွ်ာ္လိုက္တိုင္း မလြဲႏိူင္ေအာင္ လက္ညိႈးထိုးမလြဲ
ေအာင္ကို ေစတီ ပုထိုး တို ့ မ်ားၿပားသလို၊ မ်က္ေစ ့ မွိတ္၍ ေၿပာခ်င္သည္ ့ တြင္းထြက္ကို ေၿပာၾကည္ ့ပါေလ။
တစ္ေနရာရာမွာေတာ ့ ရွိေနမွာ အေသခ်ာပါေပ။ “ေရႊ” ေတာင္မွ ေရထဲက အလိုအေလ်ာက္ ထြက္ထြက္ ေန
ေအာင္ကို အလြန္ပဲ ထူးဆန္းလြန္းသည္ ့ ကမၻာ ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ ဆင္တူ မရွိႏိူင္ေတာ ့သည္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့
ေၿမ ကေတာ ့ ယၡဳ အလြန္ထူးဆန္းစြာပဲ ဆင္းရဲ လို ့ေနပါေတာ ့သည္။

လုပ္ႏိူင္သည္ ့ လူ ့စြမ္းအား အရင္း၊အၿမစ္ မ်ား ရွိေနပါလွ်က္ႏွင္ ့ အရြယ္ေကာင္းေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ကမၻာ
အႏွံ ့အၿပားမွာ ပံုစံ မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ သူ ့ကြ်န္ၿဖစ္ေနၾကရပါသည္။ ဘဝေတြ အခ်ိန္ေတြ ရင္းႏွီး ေနရရင္း မိသားစုေတြကို
ခြဲခြာေနၾကရပါသည္။ ႏွေၿမာစရာ ေကာင္းပါဘိၿခင္း။

အမွန္တရား ကိုေတာ ့ သက္ဆိုင္ေနၾကသူေတြ၊ ကိုယ္ ့ဖာသာကိုယ္ တာဝန္ ခံယူ ေနၾကသူေတြ အေနၿဖင္ ့
အေသခ်ာပဲ ရဲ ရင္ ့စြာ ရင္ဆိုင္ ရွာေဖြ ၾကဘို ့ လိုၿပီ ထင္ပါသည္။ ကိုယ္က မွန္တယ္ ထင္လို ့ လုပ္ခဲ ့၊စ ခဲ ့ၾကေပ
မဲ ့ အခ်ိန္က အမွန္အမွား ကို ရွင္းလင္း စြာပဲ ၿပဆိုေနခဲ ့ၿပီးပါၿပီ။ မွားသည္ ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္မိေနလွ်င္ေတာ ့
အခ်ိန္ႏွင္ ့ အမွ် အတိုင္းအဆ မဲ ့စြာၿဖင္ ့ဆံုးရႈံးနစ္နာ ေစမွာ ေသခ်ာပါသည္။ တကယ္ပဲ တိုင္းၿပည္ကို ခ်စ္တတ္
ပါသည္ ဆိုပါလွ်င္ တစ္ရက္၊တစ္စကၠန္ ့ေလးမွ် တိုင္းၿပည္ၾကီးကို ေနာက္ထပ္မနစ္မြန္းေအာင္လုပ္သင္ ့ပါသည္။

လူထုက အက်ပ္အတည္း မ်ိဳးစံု ကို ကိုယ္ ့ဖာ ကိုယ္ပဲ ေၿဖရွင္းေနရပါသည္။
မီးမလာေတာ ့ ဖေယာင္းတိုင္တို ့ မီးစက္ကေလးတႏိူင္ဝယ္လို ့။
ရွာလို ့ မေလာက္ စားလို ့မေလာက္ေတာ ့ အၿပင္ထြက္လို ့၊ ရွိတာေလးေတြပဲ ေရာင္းခ် ေပါင္ႏွံ လို ့....။
ဆိုင္ကယ္ေလးေတာင္ မစီးရ၊စီးခြင္ ့ မရွိရွာၾကေတာ ့ တစ္ၿခမ္းေစာင္းၿပီး ပြင္ ့ထြက္လုမတတ္ ဘတ္(စ)ကားအို
ၾကီး မ်ားကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင္ ့ ေစာင္ ့စီးလို ့။

ၿပန္ၿမင္ေရာင္မိပါေသးသည္ေလ..။
အိမ္မက္ ထဲမွာပါပဲ။
အလုပ္က အၿပန္မွာ တစ္ၿခမ္းေစာင္း ေနတဲ ့ ဘတ္(စ)ကားၾကီးမွာ လူေတြက တစ္ၿပြတ္ၾကီး တြဲေလာင္းၾကီး
လမ္းေပၚ ထြက္က်ေနတာေလ။ အဲလို အခ်ိန္မ်ား ဆိုေတာ ့ ေက်ာမြဲ ၿခင္းရိုင္းပင္းေနၾကတာ။ တစ္ေယာက္လက္
တစ္ေယာက္ ဖမ္းဆုတ္ ဆြဲကိုင္ရင္းပါ။ တစ္ေယာက္ေၿခ တစ္ေယာက္နင္း ထားမိၾကေပမဲ ့ စိတ္ ဆိုးဘို ့ သတိ
မရၾက၊ သတိ ရေနတာက အိမ္ကို ေဘးမသီပဲ ၿပန္ေရာက္ဖို ့ပါေလ။

..........................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Thursday, December 24, 2009

အိမ္မက္ ေစတမန္ ( ၁ )

အခုတေလာ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနပါသည္။
ရင္ ထဲမွာ ေမာေနရတယ္ဆိုေတာ ့ အၿပင္ပန္းက လႈပ္ရွားမႈ၊ အားဆိုက္ထုပ္ရမႈ မ်ားလြန္လြန္းေသာေၾကာင္ ့
တစ္ကိုယ္လံုး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနရသည္ ့ အေမာမ်ိုဳး မဟုတ္ပဲ အၿပင္မွ ကိုယ္ ့ရင္ကို တရံမလပ္ တိုးဝင္လာေန
ေသာ အာရံု အမ်ိဳးမ်ိဳး တို ့ေၾကာင္ ့ တစပ္စပ္ ထိခိုက္ ခံစား ေနမိေသာ အေမာ မ်ိဳး ၿဖစ္ပါသည္။
ေတြးမိသမွ်ေသာ အေတြး တို ့ကို ရင္ဘတ္ၾကီးက အဆက္မၿပတ္ပဲ အလွ်င္မမွီေအာင္ကို ရင္ႏွင္ ့ အမွ်ပဲ လိုက္လံ
ခံစား ေနမိေသာေၾကာင္ ့လဲ မြန္းၾကပ္ေသာ အေတြ ့ တို ့ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခံစားေနရသလိုပါ။

ရာသီကလဲ တိုင္ဝမ္ကြ်န္းၾကီးကို အေအးလိႈင္းတို ့တေသာေသာ ၿဖတ္သန္းေနေသာ အခ်ိန္မို ့ ဝန္းက်င္ တစ္ခု
လံုး အရာရာ အားလံုး တစ္ေလာကလံုး ၿမဴ ေတြ ဆိုင္းေနၿပီး စို စြတ္စြတ္ႏွင္ ့ ၾကည္ ့ေနရင္း အရိုးထဲက ခိုက္ခိုက္
တုန္လာေအာင္ ၾကက္သီး တို ့ ထလာေအာင္ကို စိမ္ ့ၿပီး ေအးေအးလာေနတတ္ပါသည္။

အေႏြးထည္ အထပ္ထပ္ႏွင္ ့ ေခါင္းစြပ္ တို ့ပါ စြတ္ထားမိေပမဲ ့ လြတ္ထြက္ေနေသာ ႏွာေခါင္း ထိပ္ေလးႏွင္ ့၊
လက္ဖ်ား တို ့မွာေတာ ့ နာက်င္ ေနေအာင္ကို ေအးလြန္းေနပါသည္။ သည္ၾကားထဲ ေလရႈးေလး က တစ္ခ်က္
ခ်က္ေဝွ ့ ေနတတ္ေတာ ့ ေကာ္ဖီ ေသာက္ရတာေတာင္ ခါးကေလးကုန္းၿပီး တုန္တုန္ ရီရီ ၿဖင္ ့ မ်ိဳခ် ေနရပါသည္။
မႈတ္ ေနဘို ့ေတာင္မလိုပဲ အေငြ ့တစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင္ ့ ပူပူ ေလာင္ေလာင္ ကိုပဲ ္တရိႈက္မက္မက္ မ်ိုခ် ေနရ
ပါသည္။

ေအးရတဲ ့ၾကားထဲ လြမ္းမိၿပန္ပါေသာေၾကာင္ ့ ရင္မွာ အေမာတို ့ၿဖင္ ့ ကြဲအက္အက္ ရွတတ ၿဖစ္လာရၿပန္ပါ
သည္။ အေအး တို ့ကိုေတာင္ မေၿဖႏိူင္မွီ၊ အလြမ္းတို ့ ပါ ထပ္ဆင္ ့ လာၿပန္ေသာေၾကာင္ ့ ေၿပေအာင္ ေၿဖဘို ့
ပို၍ ခက္ခဲ ့ရ ေတာ ့သည္ေလ ။

လြမ္းရၿခင္း၊ တမ္းတ ရၿခင္း တို ့က အခုလို ေဆာင္းတြင္းဝယ္ ကိုယ္ ့အခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိသြားခ်ိန္မွာ
ေတာ ့ ပိုၿပီး ထိထိ ခိုက္ခိုက္ ကို ခံစားလာရတတ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ ့လဲ အထီးက်န္လာရေတာ ့
အလြမ္း က ကိုယ္ ့ အေဖာ္ ၿဖစ္လာရေတာ ့သည္။ အမတန္ကို ခံစားရခက္လြန္းသည္ ့၊ ခ်က္ၿခင္း ကို ေၿဖလို ့
မေၿပ ႏိူင္ေတာ ့သည္ ့ အလြန္ ဆိုးရြားသည္ ့ ခံစား မႈ မ်ိုဳးၾကီး ၿဖစ္ပါ၏

အသံထက္ၿမန္သည္ ့ႏႈန္းၿဖင္ ့ခ်က္ၿခင္းပဲ ေၿပးၿပီးေတြ ့ခ်င္ေနသည္ ့သူ မ်ားကေတာ ့ ဟိုး မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝး
ေနၿပီး ကမၻာ ့ ေၿမပံု ေပၚမွာ ၾကည္ ့လွ်င္လည္း နတ္သမီး ေလး က ေန သည္ႏွင္ ့ တူသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ၿမန္မာ
ၿပည္ က ၾကယ္ ကေလးမ်ားပါေလ။

နီးနီးေလးနဲ ့ေတာင္ သတိတရ ၿဖစ္ၿဖစ္ ေနတတ္ၿပီး ခ်က္ၿခင္းၾကီးပဲ ေတြ ့လိုက္ခ်င္ေပမဲ ့ မေတြ ့ႏိူင္၍ စိတ္ ဝယ္
ဒဏ္ရာ တို ့ရတတ္သလို၊ အေဝး က ၾကယ္ကေလး မ်ားကို မေတြ ့ ႏိူင္ေတာ ့၍လည္း အတိတ္က ဒဏ္ရာေတြလို
မက်က္ႏိူင္ေတာ ့ေအာင္ကို တစိုစို တသသ ၿဖစ္ေနရပါေတာ ့သည္။

သည္လက ခရစ္စၥမတ္လ ဆယ္ ့ႏွစ္လပို္င္း ဆိုေတာ ့ မေဝးေတာ ့ေသာ ေနာက္သံုးေလးလ ဆိုလွ်င္ပဲ အတာ
သၾကၤန္ကို တစ္ခါ ေရာက္ၿပန္ ရေတာ ့မွာၿဖစ္ၿပန္သည္။ ခရစ္စၥမတ္ ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံဳ ခဲ ့ရသလို၊ အတာ
သၾကၤန္ ကိုလည္း အခါခါၿပန္ၾကံဳ ၿဖတ္ေက်ာ္ ေနရေပမဲ ့ တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္စြာ၊ ေၿခာက္ေသြ ့စြာ ႏွင္ ့ပါ။

သည္ကာလ ေတြမွာ အိမ္ ကို ၿပန္ေတာ ့ဘို ့၊ ၾကယ္ ေလးေတြ ၾကားထဲ အတင္း ေၿပးဝင္ သြားဖို ့ အိမ္မက္ တို ့
အၾကိမ္ၾကိမ္ မက္ခဲ ့ရသလို၊ မမက္ခဲ ့မိေသာ ကာလ မ်ားတြင္လည္း ၿပန္မက္လာေအာင္ ထို အိပ္မက္္ ေလးေတြ
ကို ေစာင္ ့စား ေတာင္ ့တ ေနခဲ ့မိၿပန္ပါသည္။ သည္မွာေတာ ့ ခရစၥမတ္တို ့၊ သၾကၤန္တို ့က ရင္ကို မခံု ေစခဲ ့ေပ
မဲ ့ ထို အိမ္မက္ေလးေတြကေတာ ့ ရင္ ကို အေတာ္ေလးပဲ လႈပ္ခတ္ေစခဲ ့ပါသည္။

စိတ္တို ့ ေလေနခ်ိန္မွာပဲ သည္ႏိူင္ငံ၏ အေကာင္းဆံုးဘဲၿပဳပ္ၿဖင္ ့ ေက်ာ္ၾကားေသာ တရုပ္လို “က်င္းစန္း” ဟု
ေခၚသည္ ့ ၿမိဳ ့ေလးကို ေဘာစိ ( အေမာ ထဲမွာ ေရးခဲ ့ဘူးသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ သူေဌးပါ) က ေခၚ သြား၍
လိုက္သြားခဲ ့ပါသည္။

“က်င္းစန္း” ကို သြားရာ လမ္းေလးကေတာ ့ အေၿပာက်ယ္က်ယ္ႏွင္ ့ အနက္ စူးရွ ေသာ ဆံုးစ မဲ ့ေသာ ပင္လယ္
ၿပင္ၾကီး၏ ေဘး ေတာင္ကမ္းပါးယံ တေလွ်ာက္ ေကြ ့ေကြ ့ေကာက္ေကာက္ ကပ္ေဖာက္ထားေသာ လမ္းေလး
ၿဖစ္ပါသည္။

ကားေပၚမွ လွန္းၾကည္ ့မိတိုင္း လိႈင္းေခါင္း ေဖြးေဖြး ေလးေတြကို ၿမင္ေနရပါသည္။
လမ္းေဘး ကားရပ္နား စခန္း ေလးတစ္ခု ေရာက္ေတာ ့ ခဏ ဝင္နားၾကရင္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖြဲ ့သဲေသာင္ၿပင္
ေပၚ ဆင္းခဲ ့ၾကသည္။ ပင္လယ္ၿပင္ၾကီး၏ အစြမ္းသတၱိကေတာ ့ အရာရာကို လတ္ဆတ္ လန္းဆန္း ေစတာပါပဲ။

ဟိုး... အေဝး မိႈင္းညိဳ ့ ေနေသာ မိုးကုတ္ စက္ဝိုင္း ၾကီးဆီမွ ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးကို ပြတ္တိုက္ ၿဖတ္သန္းလာေန
ေသာ ေလေအးတို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆီကို အတင္း တိုးဝင္ ၿဖတ္ေက်ာ္ ေနပါသည္။ လိႈင္း လံုး ၾကီးမ်ားကလည္း
ေလႏွင္ ့ အတူ အရွိန္ၿပင္းၿပင္း၊ မန္ဟုန္ ၿပင္းၿပင္း ၿဖင္ ့ တလိမ္ ့လိမ္ ့ လိုက္ပါလာၿပီး သဲၿပင္ ေပၚ ေရာက္ေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ေခ်ၾကိဳ ေခ်ၾကား ဝယ္ တိုးဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ပို၍ လြတ္လပ္ ခ်င္ေသာေၾကာင္ ့ ဖိနပ္တို ့ခြ်တ္လိုက္မိပါသည္။
စိမ္ ့ ေအးေသာ ပင္လယ္ ေရ ဓါတ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ တစ္ကိုယ္လံုး ကူးစက္ ထိုးတက္ လာခဲ ့ပါသည္။

သည္တစ္ခါ လာသည္ ့ ခရီးတြင္ ၿမန္မာၿပည္ အေၾကာင္း မေၿပာေၾကး ဟု ကတိ ခံ ထားခဲ ့ၾကေသာေၾကာင္ ့
ဝန္းက်င္ရဲ ့ အလွ အားလံုးကို လြတ္လပ္စြာပဲ တရိႈက္မက္မက္ ခံစား မိခဲ ့ၾကပါၿပီ။

သည္လို လွပ လတ္ဆတ္မႈ ေလးေတြ ေတြ ့ လာရေတာ ့ ကိုယ္ ့ရဲ ့အခင္ဆံုး အခ်စ္ဆံုး သူေတြ၊ တြယ္တာ
ရသူေတြကို သတိရ လာမိတတ္သမို ့ ေဘာင္းဘီထဲ လက္ႏိူက္ၿပီး မိုထရိုလာ ေခါက္ဖံုး ေလးကို အထုပ္...
တိုက္ဆိုင္စြာပဲ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ဆီမွ ဖုန္းကဝင္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ ့ကို ဆက္မလို ့ပါ။
“ ေဝး..ကိုေက်ာ္ေရ.... ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ..”
“ ဟာ.. ကြ်န္ေတာ္လည္း သတိရလို ့ ခုပဲ ဆက္ေတာ ့မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ က်င္းစန္း ကိုေရာက္ေနတယ္ဗ်၊ ဗမာလို
ဆိုရင္ေတာ ့ ေရႊ ေတာင္ေပါ ့ေလ၊ အၿပန္ ဘဲၿပဳတ္ အရွင္ဝယ္ခဲ ့ရမလား..” ဟု ေနာက္ေတာ ့...။
“ သိပ္မၾကားရဘူး ကိုေက်ာ္.. ေလ သံေတြပဲၾကားေနရတယ္ ၊ ပင္လယ္ လို ့ထင္တာပဲ ၊ညေန က်မွ ထပ္ဆက္
ေတာ ့မယ္ေနာ္... ဘိုင္ ့.....” ဟု သူ ႏူတ္ဆက္ ဖုန္း ခ်သြား ေတာ ့သည္။
ဟုတ္ေတာ ့ဟုတ္ပါသည္။ ပင္လယ္ ေအာ္သံက ပိုပို က်ယ္လာသလို ထင္ရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖုန္းကို ထုပ္ထားမိၿပီးမို ့ ၿမန္မာၿပည္ ကို ဆက္ဖို ့ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ မိပါသည္။
ဖုန္းနဲ ့ ပတ္သက္လွ်င္ ကမၻာ ေပၚ တြင္ ေစ်းအၾကီးဆံုး ၿဖစ္ေနေပမဲ ့လည္း မဆက္ပဲနဲ ့လည္း မေနႏိူင္ခဲ ့ပါ။

“ ဟဲလို... ”
“ ကိုယ္ပါ..ကြ”
“ဟဲ.... ကို.. အလုပ္ထဲက ဆက္တာလား ”
“မဆင္းဘူးကြ ဒီေန ့... ေနေကာင္းၾကလားေဟ ့...”
“ေကာင္းပါတယ္၊ ယူ.. ကံေကာင္းတယ္ေနာ္ မီးမလာတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ၊ အခုမွ ၿပန္လာကာစေလ၊ ႏို ့မို ့ဆို ယူ..
ဖုန္းရမွာမဟုတ္ဘူး..”
“ ေရ ေရာ ရရဲ ့လား”
“ည ႏွစ္နာရီေလာက္ ေတာ ့ ထ ထ ေစာင္ ့ၿပီး တင္ေနရတယ္.. သူ လာတတ္တဲ ့ အခ်ိန္ေလး မွာေလ”
“..............”
“ကို.. ေၿပာေလ.. ဘာေၿပာမွာလဲ..”
“ ကို... ၿပန္လာခဲ ့ေတာ ့မယ္ေနာ္...”
“...................”
“ေဟ ့ .. ေၿဖေလကြာ..”
“ ကိုရယ္.. ၿပန္လာေစခ်င္တာေပါ ့... ခိုင္ လဲ သိပ္လြမ္းေနရပါတယ္ေနာ္..၊ သိပ္ စိတ္ညစ္ တာပဲကြာ..”
“ဒီမွာ ခိုင္.. ကိုယ္ေၿပာမယ္၊ ယူ ့ ရဲ ့ မဟာဗ်ဴဟာ စီမံကိန္းၾကီး ေတြကို မၿပင္သေရြ ့ ဒို ့ေတာ ့ ဒီမွာ အသက္ေတြ
ၾကီးေနရေတာ ့မွာ.. အတူ ေနခ်င္လို ့ မိသားစု ေလး တစ္ခု ထူေထာင္ထားတာကြ၊ အခုေတာ ့ ...”
“ ကို... ခေလးေတြ ေက်ာင္းမၿပီးေသးဘူးေလ၊ အငယ္ေကာင္က ထားေတာ ့၊ အၾကီးေကာင္က အခုမွ ေရေၾကာင္း
စ တက္ရတာေလ သူ ့ေက်ာင္း စရိတ္တင္ တစ္လ..... ေက်ာင္းကားခ......”
“ၿပီးေတာ ့ ၿပန္လာရင္ ကိုယ္ပဲ ထပ္ၿပီးပင္ပန္း ရအံုးမွာ...”
မေဟသီ၏ တုန္တုန္ရီရီ ၿဖင္ ့ ရွင္းၿပ လာေနေသာ စကား သံတို ့ကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကားတခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္
ၿဖစ္လာပါသည္။ ဝယ္ထည္ ့ထားသည္ ့ အခ်ိန္ပိုင္းဖံုးကဒ္ လိုင္းမွ အခ်ိန္ကုန္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးလာ၍
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး သဲၿပင္ေပၚ ေတြေတြ ၾကီးရပ္ေနမိပါသည္။
ေထာက္တည္ရာ၊ေဆာက္တည္ရာတို ့ မဲ ့ သြားသလိုမ်ိဳး ၊ ၿမစ္ကို အလ်ား လိုက္ပဲ ၿဖတ္ကူး ေနရသလိုမ်ိဳး ၾကီးပါ။
ကိုင္ထားေသာ ေခါက္ဖံုးကို ကိုယ္ ့နားထင္ထဲ အတင္း ထိုးထည္ ့ ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္တို ့ ၿဖစ္ေပၚလာပါေတာ ့သည္။
ရပ္ေနရင္းနဲ ့လဲ သဲၿပင္ထဲ နစ္ဝင္ သြား သလိုလိုပါေလ... ။

.........................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Sunday, December 20, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၈ )

အၿမဲတန္းပဲ သတိရေနပါသည္။
...................................................

အခန္းဝေရာက္ေတာ ့ အခန္းထဲမွ မီးေ၇ာင္ေလးကို ၾကဴထရံ ၾကားမွ ၿမင္ေနရပါေသးသည္။
တံခါးကို အသာေလးတြန္းၾကည္ ့ရာ ပြင္ ့မလာပါ။ အထဲမွ ဂ်က္ထိုး ထား၍ ၿဖစ္ပါသည္။ မေဟသီ မအိပ္ေသး
တာေတာ ့ ေသခ်ာ သည္ဟု ယူဆ မိေသာေၾကာင္ ့ သြားကိုစိ၊ လွ်ာကို အေပၚသြားေနာက္ အသာေလးကပ္ၿပီး
“ ခ်ိ(စ).. ခ်ိ(စ).. ” ဟု လွန္းေခၚလိုက္မိၿပီး ၾကဴ ထရံ ေပါက္မ်ားၾကားမွ ကုတင္ေပၚကို လွန္းၾကည္ ့လိုက္ရာ
မေဟသီ တစ္ေယာက္ တစ္ေဆာင္းေလးေကြးၿပီး အိပ္ေနသလိုပါ။ ေခါင္းရင္းနားသြားၿပီး ထရံကို ခပ္နာနာေလး
ပုတ္လိုက္ေတာ ့မွ သူ လူးလြန္ ့လႈပ္ရွား လာပါေတာ ့သည္။ မ်က္ႏွာေတာ ့မေကာင္းပါ။

“ ေဆာရီးပဲ.မိန္းမေရ.. ကိုယ္ေနာက္က်သြားတယ္ကြာ..” သူ ဘာမွ ထပ္မေၿပာလာပဲ တံခါး ဂ်က္ ကိုလာဖြင္ ့ပါ
သည္။ တံခါး ဂ်က္ဖြင္ ့ေပးၿပီးၿပီးၿခင္းပဲ ကုတင္ေပၚ တစ္ဖက္လႊဲၿပီးထိုင္ေနပါေတာ ့သည္။ သူ ့မ်က္ႏွာကို ေကာင္း
စြာ မၿမင္၇ပါ။
“ သိပ္ေအးတာပဲကြာ.. ေဆာင္ေလး၊ဘာေလးေတာ ့ၿခံဳမွေပါ ့..” ဟုေၿပာၿပီး သူ ့ပုခံုးေပၚ မရဲ၊တရဲႏွင္ ့ လက္လွန္း
တင္ဘို ့ ၾကိဳးစားေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ကို သူဖယ္ခ်လိုက္ပါသည္။ ေအာ္... ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ေသတၱာၾကီး ေတြ
ေတာင္မသယ္ရေသးပဲေလ။
“ ကဲပါကြာ.. ကိုယ္အခုပဲ စီစဥ္ လိုက္ပါ ့မယ္၊ ကိုယ္တကယ္ပဲ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...” ဟု ေၿပာၿပီး သူ ့ပုခံုး
ေလးကို ဖြဖြႏွင္ ့ သာသာေလး ပြတ္ေပးလိုက္မိေတာ ့မွ မေဟသီ ့ ပုခံုးေလးႏွစ္ဖက္တို ့ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တသိမ္ ့ ့သိမ္ ့တုန္လာၿပီး “တအိ..အိ..” ႏွင္ ့ ခ်ံဳးပြဲခ် ၍ သူ ငို ပါေလေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ခ်က္ၿခင္းပဲ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္း ေထြးေပြ ့ ႏွစ္သိမ္ ့ထားလိုက္မိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး သူ ့မ်က္ရည္ေႏြးေႏြး တို ့ စြန္းထင္း ရႊဲစို ကုန္ပါေတာ ့သည္။
ခ်စ္၍ ေခၚလာေသာ မေဟသီ ့ကို ေၿမာက္ေဂါင္း ႏွင္ ့ အရွိန္လြန္ မိခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ ခဏတာ ၊တစ္ညတာ မွ်
ေမ ့ေလ်ာ ့မိခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္လည္း ခြင္ ့မလႊတ္ခ်င္ေတာ ့ပါ။
အၿပင္မွ ပိတ္ပိတ္ပိန္းေအာင္ က်ဆင္းေနေသာ ၿမဴ မႈံတို ့က ေရေပါက္ေရစက္ မ်ားအၿဖစ္ ဓနိ အမိုး ေပၚမွ
တေၿဖာက္ေၿဖာက္ တေပါက္ေပါက္ ခုန္ဆင္းလာေနသံ တို ့ကို ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ပဲ ၾကားလာရပါေတာ ့သည္။

သည္ေန ့ေတာ ့ မိုး အလြန္ ၾကီးပါသည္။
ရွစ္ခြင္ လံုး အံု ့မိႈင္း ၍ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ကို ေရသီး ေရေပါက္မ်ားၿဖင္ ့ အညိႈး ၾကီးစြာ ရြာသြန္းေနသည္မွာ
မနက္ေလးနာရီ မွ၊ ရွစ္နာရီ ထိုးလာသည္ ့တိုင္ မရပ္ခ်င္ေသးပါ။
“ ကို ... ဒီေလာက္ မိုးၾကီး ေနတာ၊ ဘယ္သြားအံုးမလို ့လဲ..” မေဟသီက ေတာစီးဖိနပ္ ဝတ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ ့
ကို လွန္းေမးလိုက္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မိုးကာ အက်ၤ ီ ကို လွန္းယူလိုက္ရင္း “ တြင္းမွာ အလုပ္ေပၚ လာလို ့
သြားရအံုးမယ္ကြာ၊ေန ့ခင္း ထမင္းပို ့တဲ ့ ကားနဲ ့ မွ ၿပန္လိုက္လာေတာ ့မယ္ေနာ္.. ” ဟု သူ ့ကို ၿပန္ ေၿပာလိုက္
ပါသည္။

တြင္းတူးစဥ္ ေ၇ာက္ေတာ ့ မိုးတို ့အရွိန္ေရာ ့စၿပဳၿပီ။
ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင္ ့ ေတာစီးဖိနပ္က ရႊံ ့တို ့ႏွင္ ့ကပ္ေနေတာ ့သည္။
အတင္းရုန္း၍ ေလွ်ာက္ၾကည္ ့ရာ ဖိနပ္က ရႊံ ့ေစးတို ့ႏွင္ ့ ကပ္ၿပီး က်န္ခဲ ့ေတာ ့သည္။ မိုးဖြဲ ထဲမွာပဲ ဖိနပ္ကို ၿပန္
ဆြဲ ခြာၾကည္ ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင္ ့ မ၇ေသာေၾကာင္ ့ လက္ေလွ်ာ ့ၿပီး က်န္တစ္ဖက္ပါ ခြ်တ္၍ တြင္းေပၚ ဒီတိုင္း
ပဲ တက္သြားလိုက္မိေတာ ့သည္။ တြင္းေပၚ တြင္ေတာ ့ တာေပၚလင္ မိုးကာစ မ်ား ယာယီ မိုးထားပါသည္။
ဆယ္ ့သံုးလက္မ သံုးမူး လံုးပတ္ရိွ တြင္းကာဗာ ပိုက္မ်ားကို ဝယ္လ္ဒင္ေဆာ္ရန္ ၿဖစ္ပါသည္။
တြင္းေပၚ ေရာက္မွ ရႊံ ့ခဲ တို ့ၿဖင္ ့ စီးပိုင္ ေလးတစ္ေနေသာ ေတာစီးဖိနပ္ကို ေရပရက္ရွာ ပိုက္ႏွင္ ့ ထိုးေဆးၿပီး
ၿပန္ဝတ္ရပါသည္။ မဝတ္ရင္လဲ ဓါတ္လိုက္တာ ့မည္ေလ။

“ ဝယ္တာေလး.. ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန ့ ဟင္းစားတာဝန္ယူတယ္ဗ် ”
ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ့ လက္ေထာက္ အကူ ေရနံေခ်ာင္းသား ဝင္းၿမိဳင္ က ေၿပာတာပါ။ မေဟသီ ကေတာ ့ အားတံု ့ အား
နာၿဖစ္ေနရွာ ပါသည္။ “ မိန္းမေရ.. အားမနာ နဲ ့ကြ၊ ဒို ့ ဒီမွာေတာ ့ ဒီလိုပဲကြ ” ဟု သူ့ ့ကို ကြ်န္ေတာ္က ဝင္ေၿပာ
ရပါသည္။ “ ဒီေန ့ မနက္ပဲ လယ္ ငခူေလးေတြ လာေရာင္းလို ့ ဝယ္ထားတယ္ ကိုဝင္းၿမိဳင္ ” ဟု မေဟသီက
ဆန္ေရြးေနရင္းက လွန္းေၿပာလိုက္ပါသည္။ သူလွန္းလွန္း ပစ္ ခ် ေနေသာ ဆန္ကြဲ ႏွင္ ့ စပါးလံုးမ်ားကို ေခါင္း
ေလးေတြ တလႈပ္လႈပ္ႏွင္ ့ လာလာေကာက္စားေနေသာ ေခါင္းရင္းခန္းရွိ အဘ သိန္းေအး၏ ၾကက္အုပ္ကို
ဝင္းၿမိဳင္ အၾကည္ ့တို ့ေရာက္သြား၍ ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို လည္ေခ်ာင္းရွင္းသလိုႏွင္ ့ေခ်ာင္း တစ္ခ်က္ လွန္း
ဟတ္လိုက္ရပါသည္။ “ ဒါဆို.. ဝယ္တာေလး ညေန ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ လိုက္ခဲ ့ေလ ” ဟု ေၿပာ ၿပီး ဝင္းၿမိဳင္ လွည္ ့
ထြက္ သြားပါသည္။ သူ ့ ေနာက္ေၾကာ ကိုၾကည္ ့လိုက္ေတာ ့ ဒူး အထက္ ထိ တက္ဝတ္ထားေသာ တို လြန္းသည္ ့
ပုဆိုး ခါးၾကား ေနာက္ထဲတြင္ ထိုးထည္ ့ထားသည္ ့ ေလာက္ေလးဂြ ကို ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ၿမင္လိုက္ရပါသည္။
“ ကို .. မလုပ္ နဲ ့ေနာ္၊ အဲ ့ဒီ ၾကက္ ဆိုရင္ ခိုင္ မစား ခ်င္ဘူးေနာ္..”
“ မလုပ္ ပါဘူးကြ ” ဟု သူ ့ကို ေၿပာရပါသည္။

ဝင္းၿမိဳင္က ေရနံေခ်ာင္းသားပါ။
စကားေၿပာတိုင္း “ အယ္.. အယ္..” ဟု စကား ေထာက္ ၿဖင္ ့ ေၿပာေလ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ သူတို ့ အရပ္
ေဒသ ဓေလ ့ ဟု ထင္ပါသည္။ ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကင္ႏွင္ ့အသားက မီးေသြး ငို ႏိူင္ပါသည္။ မဲေသာ ပါးႏွစ္ဖက္
ေပၚ တြင္ ဝါညစ္ညစ္ ပါးကြက္ ႏွစ္ခု က အၿမဲ မပ်က္တန္း ရွိ ေနတတ္သည္ ့ သူ ပါ။ ကြမ္း ကလဲ ဘယ္အခ်ိန္
ၾကည္ ့ၾကည္ ့ ပါးစပ္ ၾကီးတစ္ခုလံုး ရဲ ပေတာင္း ခပ္ ေနေအာင္ကို ပလုပ္ပေလာင္း စားေနတတ္ပါသည္။
ရယ္စရာ ေပါက္ကရ စကား မ်ားလဲ မၿပတ္တန္း ေၿပာေနတတ္ေသာၾကာင္ ့ မေဟသီ ႏွင္ ့ အဖြဲ ့က်ေနေတာ ့
သည္။

ေအာက္သူ ( ၿမစ္ဝကြ်န္းေပၚသူ ) မေဟသီ ႏွင္ ့ အထက္ အညာ သား စစ္စစ္ ဝင္းၿမိဳင္ တို ့ ပါးကြက္ ကြက္တာၿခင္း
တူၾကေပမဲ ့ သန္ ့ရွင္း လတ္ဆတ္ လြန္းေသာ မေဟသီ ့ ပါးကြက္ ေလးက ပို၍ နမ္းလို ့ေကာင္းမည္ဟု ထင္ပါ
သည္။ သို ့မို ့ေၾကာင္ ့လဲ မေဟသီ ့ ကို နမ္းတိုင္း ေၿပာခဲ ့သည္ ့ အၾကိမ္ အေရအတြက္ ၿပည္ ့ မွီ ေအာင္ကိုပဲ
မပ်က္မကြက္ နန္း မိေနခဲ ့ရပါသည္။

“ ကဲ.. ကိုဝယ္တာေလး.. အဲ ့ဒီမွာ ခဏ ေစာင္ ့ေန. အသံလံုးဝ မထြက္နဲ ့ေနာ္..” ဟု ဝင္းၿမိဳင္ ကေၿပာၿပီး ၿမင္ ့သူ
တို ့ အိမ္ဝိုင္း နား တိုးကပ္သြားပါသည္။ ပုဆိုး ေခါင္းၿမီး ၿခံဳၿပီး ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင္ ့ တိုးကပ္သြားေတာ ့ေမွာင္
မဲလြန္းေသာ သူ ့ဖင္ကို မၾကည္ ့ပဲႏွင္ ့ပဲ ၿမင္ေနရပါေတာ ့သည္။ညကလဲ လ မိုက္ေသာညပါေလ။
ၿမင္ ့သူ က S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္၏ အကူ လုပ္သား ေလးပါ။ ဝင္းၿမိဳင္ ႏွင္ ့ တစ္ရြာ ထဲသား ၿဖစ္သည္။
အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မရ ေသာေၾကာင္ ့ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထပဲ ေတာထဲမွ ရသည္ ့ ေမ်ာတိုင္၊ ဝါးကပ္၊ အင္ဖက္
အမိုး တို ့ၿဖင္ ့ အိမ္ကေလး ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ ၾကၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ သူ လို ေန ့စား ဝန္ထမ္း ေတြ အေတာ္
မ်ား သၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ ဝင္း ထဲဝယ္ ရြာတန္းရွည္ေလး တစ္ခုၿဖစ္ေနၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္
ဆိုင္ အစံုၿဖင္ ့အလြန္ကိုပဲ စည္ကားသည္ ့ ေနရာေလး အသိုက္အၿမံဳ ေလးတစ္ခုၿဖစ္လို ့ေနပါသည္။

ၿမင္ ့သူ တို ့အိမ္ထဲ ကြ်န္ေတာ္ လွန္းၾကည္ ့မိေတာ့ ၿမင္ ့သူ က သူ ့ မိန္းမ ကို တက္နင္းေပးေနတာ ေတြ ့ရပါသည္။
ဒီေကာင္က အၿပင္မွာေတာ ့ လူတစ္ကာေရွ ့တြင္ မိန္းမကို နားမခံ သာေလာက္ေအာင္ကို ေအာ္ဟစ္ဆူပူ ၾကိမ္း
ႏိူင္ၿပသေလာက္ အိမ္ထဲတြင္ေတာ ့ အေတာ ့ကို ၿငိမ္ဝတ္ ပိၿပား ေနတတ္ပါသည္။ ၿမင္ ့သူ ၿခင္ေထာင္ ေထာင္ေန
တာကို သူတို ့မီးဖိုေဆာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ ခပ္မဲမဲ ဝင္းၿမိဳင္ က ေခါင္းၿမီး ၿခံဳ၍ စိတ္ရွည္စြာပဲ ၾကဴ ထရံ ေပါက္
မ်ားၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည္ ့ေနပါသည္။ သူ ့ေခါင္းေပၚမွ ထုပ္တန္းေပၚမွာ အိပ္ငိုက္ ေနေသာ ဟင္းမ်ိဳး ၾကက္ ၾကီး
မ်ားရွိေနပါသည္။ သူတို ့လဲ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္၊ ဝင္းၿမိဳင္ လဲ မလႈပ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ တၿဖတ္ၿဖတ္ လႈပ္ေနရပါသည္။
ေၿခသလံုး ေတြကို ၿခင္ေတြ ဝိုင္း တုပ္ေနလို ့ပါ။
ၿမင္ ့သူ တို ့ အိမ္ မီးမွိတ္ သြားပါၿပီ။ ေတာင္းကုန္း ေပၚ ရွိ ကြ်န္ေတာ္ ့ အေဆာင္ေလးကို လွန္းၾကည္ ့ေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေအာက္ကို လွန္း ၾကည္ ့ေနေသာ မေဟသီ ့ အရိပ္ကို ေတြ ့ရပါေတာ ့သည္။ သူေတြ ့သြားသလား
မေတြ ့ဘူးလားေတာ ့မသိပါ။ ေတြ ့ရင္ေတာ ့ သူ ့ေလာင္ေတာ္မင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လွန္းေအာ္မွာ အေသခ်ာပါ။

“ လာ..လာ. ဝယ္တာေလး.. သြားၾကမယ္” အသံေၾကာင္ ့လွည္ ့ၾကည္ ့မိေတာ ့ ပုဆိုးၿခံဳထဲမွ ၿပံဳးၿပေနေသာ
ဝင္းၿမိဳင္ကို ဘြား ကနဲ ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ “ ေဟ ့ေရာင္.. ဘယ္..ဘယ္မွာလဲကြ ” ဟု သူ ့ကို ေမးေတာ ့
ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားသည္ ့ သူ ့ပုဆိုးကို လွပ္၍ သူ ့ဂ်ိုင္းေအာက္ကို ခြာၿပပါသည္။ လား လား ဇက္ၾကိဳးေနေသာ
ၾကက္ၾကီးပါေလ။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္သလို၊ဘာသံမွလဲ မၾကားလိုက္ရပါ။ လက္ ရင္ တာကိုပါ။
သူ ့ အိမ္ကို ယူသြားၿပီး အကုန္လုပ္ၿပီးမွ ဝယ္တာ ကေတာ္ေလး ကို လာေပးေတာ ့မယ္ဟု ေၿပာၿပီး ေရွ ့က ၾကိဳ
လစ္သြားပါေတာ ့သည္။

ဘာပဲပဲ ေၿပာေၿပာေလ။ ဟို တုန္းက ထိုေန ့က စားခဲ ့ရေသာ ေတာၾကက္၊အိမ္ၾကက္ စစ္စစ္ ဟင္းကေလးကို
ယေန ့တိုင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ မေမ ့ႏိူင္ေတာ ့ပါေလ။ ၿပန္ေတြး ၾကည္ ့မိတိုင္း ဝင္းၿမိဳင္ ရွာေပး ၍ မေဟသီ ခ်က္ေပး
ခဲ ့ေသာ အလြန္ပဲ ခ်ိဳလြန္းၿပီး သင္းၿပန္ ့ေမႊးၾကိဳင္လြန္းေသာ ေတာၾကက္သားဟင္း အရသာေလးကို တသသပဲ
ၿဖစ္ၿဖစ္ေနတတ္သလို ထိုၾကက္သား ဟင္းေလးကို ဟင္းအိုး မေအးခင္ ေဆးလိုက္ရသည္ ့ အၿဖစ္ေရာက္ေအာင္
ဝိုင္း အား ေပးခဲ ့ၾကေသာ တစ္ခ်ိန္က ၿပရည္ ေရနံ အစမ္းတြင္းမွ S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ႏွင္ ့ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဖြဲ ့လံုး
ကို လည္း ယေန ့ အခ်ိန္ေရာက္သည္ အထိ၊ သည္ ပို ့(စ) ေလးကို အဆံုး သတ္ၿပီးခ်ိန္ အထိ သတိ တရ ၿဖစ္ေနရ
ပါေၾကာင္းၿဖင္ ့.......။

........................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )

Wednesday, December 9, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၇ )

ေကာင္း သြားေသာ ေၿမာက္ေဂါင္း
.....................................................


ဗားတိုက္( အလုပ္သမား၊ဝန္ထန္း အိပ္ေဆာင္ ) ဝင္း ကို ေရာက္ေတာ ့ လမ္းမီးတိုင္တို ့ ထိန္ထိန္ညီး ေအာင္
လင္းေနေပမဲ ့ တစ္ဝင္းလံုး အိပ္ေမာက် ေနၾက ၍ ညိမ္ဆိပ္ ေနပါၿပီ။ ေတာင္ကုန္း ေပၚ ရွိ အင္ဂ်င္နီယာ
ဗားတိုက္မွ S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္တို ့ အိပ္ေဆာင္ေရွ ့ ဝါးကြပ္ပစ္ ဆီတြင္ မီးလႈံ ေနသည္ ့ မီးဖိုမွ မီးခိုးလံုး တစ္လူလူ ထိုးတက္ေနသည္ကို ယၡဳ အခ်ိန္ထိ ေတြ ့ေနရတံုးပင္။ ည ဆယ္နာရီ ထိုးေနေပမဲ ့ သူတို ့ အရွိန္ ေကာင္းတံုး ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ကားၾကီးဝင္းထဲ ထိုးဆိုက္လိုက္လ်င္ပဲ သူတို ့ အရက္ဝိုင္းမွ ဒန္အိုးေတြ၊ပုလင္းေတြ၊ဇြန္းေတြေခါက္
လိုက္သံ တို ့က လက္ခုပ္သံ တို ့ႏွင္ ့ အတူပဲ ေရာၿပီး တစီစီ၊တညံညံ ထြက္လာပါေတာ ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကိဳလိုက္တာပါ။

“ ေဟ ့အေကာင္.. ငေက်ာ္.. ေကာင္မေလး ပါလာ လားေဟ ့..” ဟု ဗိုလ္သန္ ့ၾကီး က မူးသံ ၾကီးႏွင္ ့ သူတို ့ကုန္း
ေပၚမွ တဝင္းလံုး ၾကားေအာင္ကို လွန္းေအာ္ပါေတာ ့သည္။ မေဟသီ က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြက္ခနဲ လွန္းၾကည္ ့
ပါသည္။ ဝယ္တာ ဥာဏ္ထြန္းက “ ဟာ.. ဆရာကလဲ.. စကြားေတြ.. မႊား ေန ပါၿပီ၊ ေကာင္မေလးကို.. လႊတ္လိုက္
အဲရို ရုပ္ပါ...” ဟု ဝင္ မ ပါေတာ ့သည္။
“ ခိုင္..ကလဲကြာ.. ကိုယ္ေၿပာထားတယ္ေနာ္.. ကိုယ္တို ့ေတြက ဒီလိုပါပဲ ဆိုတာ..” မေဟသီ ့ ကို ကြ်န္ေတာ္က
ကၿပာပဲ ေၿပာလိုက္ရပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ..၊ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ အၿမဲပဲ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေလ ့ရွိရေသာ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ ဝန္ထမ္းေတြရဲ ့ ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္ ့ အလြန္ပဲ ခ်စ္စရာ
ေကာင္းသည္ ့ ဓေလ ့ စရိုက္ မ်ားကို သူ ့အား ေခၚ၍ သည္ခရီးကို မစခင္ကတဲက ၾကိဳတင္ဇာတ္တိုက္ ညိွႏိႈင္းထား
ခဲ ့ၿပီးသားၿဖစ္ပါသည္။

မီးစက္ ဆရာကိုၾကီးေမာင္ကေတာ္ မဝင္းေမက လာ..လာ ညီမေလး..အမနဲ ့လိုက္ခဲ ့အေဆာင္ကို ၊ ဒီေသတၱာၾကီး
ေတြ ေတာ ့ထားခဲ ့ေတာ ့၊ေနာက္မွ သူတို ့ဖာသာ သူတို ့ သယ္လိမ္ ့မယ္.. ဟု ေၿပာၿပီး မေဟသီ ့ ကို ေခၚသြားဖို ့
လုပ္ေတာ ့..၊ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့ကို ေဂါင္းညိမ္ ့ၿပလိုက္ရင္း ဗိုလ္သန္ ့တို ့ ဝါးကြပ္ပ်စ္ေလးဆီ လွန္းတက္ဖို ့ ့အလုပ္ မေဟသီက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင္ ့ သူ ့ ေလာင္ေတာ္မင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို “ အကိုေနာ္.. သိပ္လုပ္မေနနဲ ့အံုး
သူမ်ားတစ္ေယာက္ထဲ မေနရဲပါဘူး...” ဟု လွန္း မွာရွာ ပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္က “အင္းပါ..” ဟု မေဟသီ ့ကို ႏွစ္သိပ္ၿပီး ေရာင္းရင္းေတြဘက္ဆီကို ခ်ီတက္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။
ထိုည က အင္းပါ ဆိုလိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္တြန္ခ်ိန္ ေရာက္ခဲ ့ရပါသည္။

“ ေဟ ့အေကာင္.. မင္းအခြက္က ဒီတစ္ခါေတာ ့ ဝင္းေၿပာင္ေနပါလားကြ..”
ကြ်န္ေတာ္က S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ကို transfer,movement order, စသည္ ့ ( ခရီးသြားအမိန္ ့၊ ေၿပာင္းေရႊ ့လႊာ )
တို ့ကို လွန္းေပးေတာ ့သူက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေၿပာလိုက္တာပါ။
“မဟုတ္ဘူး ဆရာ အေၾကာတင္းခ်င္လာတာ” ဟု ဥာဏ္ထြန္းက ထပ္ပို ့ေတာ ့“ ဟာ .ဒီအေကာင္..ငါ..သယ္..”
ဟု သူ ့ကို ရြယ္လိုက္ရာ သူက “ေၿမာက္ေဂါင္း” အရက္ တစ္ခြက္ကို လက္ထဲ ထိုးထည္ ့လာပါသည္။
ဗိုလ္သန္ ့က ရံုးစာ တို ့ကို ေခါက္သိမ္းလိုက္ရင္း “ပတပ္ေၾကာ္” ပန္းကန္ကို ကြ်န္ေတာ္ ့အား ကမ္းလာပါသည္။
“ေဟ ့ေကာင္.. မိန္းမ ပါလာလို ့ စည္းေဖာက္ၿပီး ၿပန္ေၿပးဘို ့မေခ်ာင္းနဲ ့ေနာ္.. နက္ၿဖန္ ဥာဏ္ထြန္း မင္းအစား
ဆက္ဝင္ ေပးလိမ္ ့မယ္၊ ေအး..သူ ့ကိုေတာ ့ ဒီည မင္းဂလန္၊ကဆန္ မလုပ္နဲ ့..”ဟုေၿပာသည္။ အၿမီး ပန္းကန္
ကို လွန္းႏိႈက္လိုက္မိေပမဲ ့ ကြ်တ္ၿပီးရဲေနေသာ ပတပ္ေၾကာ္ အမည္းပန္းကန္ ထဲမွာ ႏႈတ္ခမ္းတို ့ ဆူေနမည္ ့
မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးသာ ၿမင္မိပါသည္။ ၿမိဳ ခ် မိေနေသာ “ေၿမာက္ေခါင္း ” ဦးရည္ က ခါတိုင္းထက္ ပို ပူၿပီး
ခါးေနသလိုပါ။

“ေပ ဘယ္ေလာက္ေရာက္သြားၿပီလဲ ဆရာ...” ကြ်န္ေတာ္က ဗိုလ္သန္ ့ကိုေမးလိုက္ပါသည္။
“အင္း.. ဒီ ည ဆို ေပ ေလးေထာင္ ေက်ာ္ ႏိူင္တယ္ ” ဗူမိေဗဒ ဌာန မွ ကိုေသာင္းစိန္ က ဝင္ေၿဖလာပါသည္။
“ ဒါဆို.. ဆယ္ ့သံုး လက္မ သံုးမူး ေကဇင္( တြင္း ကာဘာ ပိုက္ ) ခ်ေတာ ့ မွာေပါ ့...” ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို ၿပန္
ေၿပာ လိုက္ပါသည္။ ထိုတြင္းကာဗာပိုက္မ်ားကို ေပ တိမ္မွစ၍ နက္လာသည္ ့ ေပ အတိုင္း လက္မသံုးဆယ္၊လက္
မႏွစ္ဆယ္၊ ဆယ္ ့သံုးလက္မ သံုးမူး၊ ကိုးလက္မ ေၿခာက္မူး စ သည္ၿဖင္ ့အဆင္ ့ဆင္ ့ တူးၿပီး ခ်သြားရပါသည္။
ပိုက္လံုးၾကီး တစ္လံုးႏွင္ ့တစ္လံုး ဆက္တိုင္း COUPLIN ( အရစ္ေဂါင္း ) ၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ လွည္ ့ၾကပ္ ၍ ဆက္ၿပီး
ခ်ရေသာ္လည္း ေပ နက္ၿဖစ္ၿပီး ဝိတ္ ႏွင္ ့အလံုးေပါင္းမ်ားစြာ ေၿမၾကီးထဲ ဆင္းသြားရေသာေၾကာင္ ့ စိတ္ခ်ရေစ
ရန္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ WELDER (အရပ္အေခၚ..ဝယ္တာ ) တို ့က ထို အရစ္ေဂါင္းမ်ား ၾကပ္ၿပီးတိုင္း ဂေဟ ထပ္
ေဆာ္ေပးေနရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ တူးစက္ အမည္က National 55/5 တြင္းတူးစက္ပါ။
ေပနက္တူး စက္လတ္ အမ်ိဳးအစားၿဖစ္ပါသည္။ ေပေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ အထိ တူးႏိုင္ပါသည္။
ရွာေဖြေရး ဌာန မွ တူးရမည္ ့ ေနရာ ကို သတ္မွတ္ထားခဲ ့သည္ ့ေနရာ အေရာက္ ထိုတြင္းတူးစက္ၾကီးကို ကုန္း
တတန္၊ေရတတန္ ခရီး အဆင္ ့ဆင္ ့ တစ္စဆီၿဖဳတ္၍ အေရာက္သယ္ေရႊ ့ရပါသည္။ဒီဇာယ္ စက္ေခါင္းအရြယ္
CATARPILOR ဒီဇာယ္ အင္ဂ်င္ ၾကီး သံုးလံုးၿဖင္ ့ တည္ေဆာက္ထားပါသည္။ ရႊံ ့ ႏွင္ ့ ေရ တို ့ကို ေရာစပ္ေဖ်ာ္
ၿပီး Pressure ႏွင္ ့ တြင္းထဲ ကို မႈတ္သြင္းဘို ့ အတြက္ အားေကာင္းေသာ ပန္ ့ၾကီး( Pump ) မ်ားကို ေမာင္းႏွင္ႏိူင္
ရန္အတြက္ တြင္းတူးစဥ္ေအာက္တြင္ ေနာက္ထပ္ CATARPILOR အင္ဂ်င္ ၾကီးမ်ားလဲ ရွိေနပါေသးသည္။
တြင္းတူးစဥ္ႏွင္ ့ ေနာက္တန္း ဝန္ထမ္းလိုင္း သံုးရန္ အတြက္ မီးစက္ ၾကီးလဲရွိေနပါေသးသည္။ ထို အင္ဂ်င္စက္
ၾကီးမ်ား ႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီ လည္ပတ္ႏိူင္ရန္အတြက္ စက္သံုးဆီ ဂါလံ ေပါင္းမ်ားစြာကို အစမ္းတြင္းရွိရာ ေဒသ
အေရာက္ ကုန္းတတန္၊ေရတတန္ ၿဖင္ ့ ဆီ တန္ကာ စီဘီ တြဲမ်ား၊ ဆီ ေဗာက္ဆာ မ်ားၿဖင္ ့အဆင္ ့ဆင္ ့ အဆက္
မၿပတ္ေပးပို ့ေန၇ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ အစမ္းတြင္း တစ္ခု ေထာင္ၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့ ႏိူင္ငံေတာ္မွ
အရင္ဦးဆံုး ေငြ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံ မတည္ ရပါေတာ ့သည္။

စကားတို ့ ေကာင္းေနတံုး အေဝးရွိ ၿမဴတို ့ၿဖင္ ့ ေမွာင္ေနေသာ ေတာအုပ္ထဲမွ လက္ကနဲ ေသာ ကားမီးေရာင္ႏွင္ ့
အတူ သီခ်င္းေအာ္ဆိုလာသံ၊ ဆူညံေသာစကား ေၿပာသံ တို ့ကိုပါ ၾကားလာ၇ပါသည္။ ည ဆိုင္း (Neight shieft)
ထြက္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ည ဆယ္ ့တစ္နာရီ ထိုးသြားပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ တြင္းတူး အဖြဲ ့တြင္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ ဗူမိ၊ ဓါတု၊လွ်ပ္စစ္၊ ေရဒီယိုတယ္လီဖုန္း၊
တြင္းတူး၊ စသည္ၿဖင္ ့ သူ ့ဌာနႏွင္ ့သူ ရွစ္နာရီ ဆိုင္း သံုးဆိုင္းၿဖင္ ့ လွည္ ့ပတ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္
တို ့ အင္ဂ်င္နီယာ ဌာန ရွိ ကြ်န္ေတာ္ “ဝယ္တာ” တို ့ ကေတာ ့ အဆိုင္း မရွိပဲ ႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီ စတန္းဘိုင္
ၿဖစ္ေနရပါသည္။ ဆိုလိုတာက Shieft car ႏွင္ ့ လိုက္သြားစရာ မလိုပဲ အလုပ္ေပၚ၍ စက္္ႏွင္ ့လွန္းတက္လာမွ
ကားႏွင္ ့ ထ ေၿပးရသည္ ့အလုပ္ ၿဖစ္ပါသည္။ တူးေနသည္ ့ေနရာႏွင္ ့ ဝန္ထမ္း လိုင္းက ႏွစ္မိုင္ခန္ ့ ထပ္ေဝးပါ
ေသးသည္။

ဗိုလ္သန္ ့က မယ္ဒလင္ၾကိဳးကို စ ညိွ ေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ၿပီ၊ “ ဂ်င္မေလး ဂ်မ္း ” သီခ်င္း ကို သူ ဟဲ ပါေတာ ့မည္လို ့။
ဥာဏ္ထြန္းက ေၿမာက္ေခါင္း ေနာက္တစ္လံုးကို ေဂါင္းခ်ိဳး ေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြပ္ပ်စ္ ေပၚ ရွိ ၿပန္ ့က်ဲေနေသာ ေၿမာက္ေဂါင္း ပုလင္းခြံမ်ားကို ေတာင္းၾကီး တစ္လံုးထဲ စုထည္ ့
လိုက္ပါသည္။ ၿမဴေတြက ပိုမို သိပ္သည္း လာသလို ခံစားရပါသည္။ ရင္ထဲမွာပူလြန္းေနေပမဲ ့ အၿပင္ကေတာ ့
ေအးလာသလိုပါ။ ေလ တစ္မ်က္ ေဝွ ့လိုက္ေတာ ့ စိမ္ ့ သြားသလို ၿဖစ္လာ၍ စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ ကို ပါးေစာင္တြင္
ကိုက္ၿပီး မီးညိွ လိုက္ၿဖစ္သည္။

ေဆးလိပ္မီးခိုးတို ့ကို ပိန္းပိန္းပိတ္လာေသာ ၿမဴမႈံထု ထဲသို ့ မႈတ္ထုပ္လိုက္ရင္း ဗိုလ္သန္ ့ ဟဲ ေနေသာ “ဂ်င္မ
ေလးဂ်န္း”သီခ်င္း ကို အလွ်င္ မီ ေအာင္လိုက္ခံစားေနမိပါသည္။ အင္း..ကိုမင္းေနာင္ ၾကီးတစ္ေယာက္ သာ
သိရင္ သူ ့ကို လာေရာက္ေပြ ့ဖက္ႏူတ္ဆက္မိမွာ အေသခ်ာ ဟုေတြးမိပါသည္။ သူ ့ ထက္ေကာင္းလို ့ပါ။
စိတ္ညစ္စရာေလ။

အေဝး ကို ေငး ေနယင္းက ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ဌာန ေရွ ့ကို ၾကည္ ့မိသြားပါသည္။
ေသတၱာ ၾကီးႏွစ္လံုးပါ။ အလြန္ခ်မ္းေနသည္ ့ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးပါလို ့။
ဟင္... ဒါဆို. . မေဟသီ.. ဟိုက္... တုန္ေနေတာ ့မွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ဝါးကြပ္ပစ္ေပၚမွ ကၿပာ ဆင္းလိုက္မိေတာ ့သည္။
“ေဟ ့ေရာင္..ေနာက္ ဒဂြက္ေရ...” ဟု ဥာဏ္ထြန္း ေပးလာေသာ ခြက္ကိုေတာင္ မယူမိေတာ ့ပါ။
အင္း ..ငါ ့ အခန္းက ဘယ္မွာပါလိမ္ ့.. ဆိုၿပီး အရွိန္တို ့ညိမ္ေအာင္ ထိန္းၿပီး မေဟသီ ရွိႏိူင္မည္ ့ ကုန္း ကေလး
ဆီသို ့ သုပ္ေၿခတင္ လာခဲ ့မိေတာ ့ပါေတာ ့သည္။

ဟင္းမ်ိဳး ၿဖစ္ေသာ လင္းၾကက္ ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တြန္ ၿပီး အေတာင္တၿဖတ္ၿဖတ္ရိုက္၍ ႏူတ္ဆက္ လိုက္
ပါေတာ ့သည္..လို ့။

..................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Friday, December 4, 2009

ကြ််န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၆ )

သူ နဲ ့ သာ ဆိုရင္
.............................

လွည္းကေလးက သူၾကီး အိမ္ေရွ ့ေရာက္လာေတာ ့ အီေရွာင္ က ထိုးရပ္ေပးလိုက္ပါသည္။
“ ဗ်ိဳ ့..သူၾကီး.. ဧည္ ့သည္ ေရာက္တယ္ဗ်ိဳး....” အီေရွာင္ ေအာ္လိုက္ေတာ ့ အိမ္ေပၚ မွ သူၾကီး က ၿပဴ တင္းေပါက္
မွ ေဂါင္းၿပဴ ထြက္လာၿပီး ငံု ့ၾကည္ ့ပါသည္။ သူၾကီးအိမ္ရွိ တီဗီမွ ည ရွစ္နာရီ သတင္း တီးလံုးသံကို ၾကားလိုက္
ရသည္။
“ ဟာ.. ေက်းဇူးရွင္ ေလး.. မင္းမလဲ အထုပ္အပိုးေတြနဲ ့ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲကြ” သူၾကီးက ေၿပာတာပါ။
“ ထံုးစံ အတိုင္း ဇက္ေနာက္က်လို ့ေပါ ့ဗ်။ ဗိုလ္ သန္ ့ လာေသးလား” လွည္းေပၚကဆင္းလိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို ့
ဌာနမႈး S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ ကိုေမးလိုက္မိပါသည္။ မလာဘူးကြ၊ ေစ်းကားၿပန္ထြက္ၿပီး ဖယ္ရီ ဘုတ္ မခြာခင္ေလး
ကေတာ ့ V.H.F တက္လာတယ္၊ မင္းပါမပါ လွန္းေမးတာပါ.. ဟု သူေၿပာပါသည္။
“ ဝယ္တာ ကေတာ္ေလးကေတာ ့ အေခ်ာသားပါလားဟရို ့... အိမ္ေပၚၾကြ ခဲ ့ပါအံုး ၊ အက်ရည္ေလးနဲ ့လဘက္
ရွိတယ္ေနာ္.. လာ..လာ.သမီးေလး ”သူၾကီး ကေတာ္ ေဒၚစံအုန္း က မေဟသီ ့ ကို လွန္းေၿပာရင္း အိမ္ေလွကား
ၾကီး အတိုင္း ဆင္းလာပါသည္။

ၿမစ္နားဘို ့လယ္ ရြာေလးက ဧရာဝတီ ၿမစ္ၾကီး ေဘး ကမ္းနဖူးေပၚတြင္ပဲ ရွိေသာေၾကာင္ ့ ရြာတန္းရွည္
တေလွ်ာက္ရွိ အိမ္အားလံုးက ေၿခတံရွည္ အိမ္မ်ားသာၿဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေအာက္တြင္ေတာ ့ ႏြား တင္းကုတ္မ်ား
ထားေလ ့ရွိပါသည္။

ေဒၚစံအုန္း က သူ ့ ဝဖိုင္ ့ဖိုင္ ့ ကိုယ္ၾကီးကို မႏိူင္မနင္း ထိန္းရင္းပဲ ဆင္းလာေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီ
အေၿပးသြား၍ ကူထိန္းေပးရပါသည္။

အိမ္ေပၚေရာက္ေရာက္ၿခင္းပဲ အခ်ိန္မၿဖဳန္းေတာ ့ပဲ တစ္ဖက္ကမ္း ၿပရည္ အစမ္းတြင္းရွိ ဗိုလ္သန္ ့ ဆီကို V.H.F
လွန္းတက္ရေတာ ့သည္။ R.O ဦးထြန္းၿမင္ ့ႏိူင္ႏွင္ ့ ေတြ ့ေတာ ့ ဗိုလ္သန္ ့တစ္ေယာက္ ေရလည္ေခါင္ေရာက္ေန
ေၾကာင္း( မူးေနတာကိုေၿပာတာပါ)၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ လဲမည္ ့ ဥာဏ္ထြန္း ႏွင္ ့ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပီး သူမွာထား
ေသာေၾကာင္ ့ ဖယ္ရီ ဘုတ္ ကို သူပဲ စက္ ႏွင္ ့ လွန္းတက္ေပးလိုက္မည္ ဟု ေၿပာေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ္လဲ
သက္ၿပင္း ခ် ၿဖစ္ေတာ ့သည္။

မေဟသီ ႏွင္ ့ သူၾကီး ဦးေရႊ တို ့ မိသားစုကေတာ ့ ရာသီကုန္၊ေလွာင္ကုန္ေတြအေၾကာင္း ေၿပာရင္း အဖြဲ ့က် ေန
ေတာ ့သည္။ အီေရွာင္၏ လွည္း ကမ္းနားဖက္က ၿပန္တက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ ကို လက္ၿပ ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။
ပစၥည္းေတြ ဆိပ္ခံ ေပၚမွာ ထားခဲ ့ေၾကာင္း ပါ ေအာ္ေၿပာသြားပါသည္။ သူ ထြက္သြားၿပီး မၾကာမွီပဲ ေမွာင္မဲေန
ေသာကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွ လက္ ကနဲ လွန္းေတာက္လိုက္ေသာ မီးေရာင္ကေလးကို လွစ္ ကနဲ ၿမင္လိုက္ရပါသည္။
ဖယ္ရီဘုတ္ ၿပန္တက္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
..........................................................................................................................................

ဖယ္ရီဘုတ္ေပၚေရာက္ေတာ ့ စလင္ၾကီး ဦးေရဝိုင္း က “ ေဟ ့အေကာင္.. ေမာင္ေရာင္းတာ အရင္တစ္ေယာက္
တံုးကေတာ ့ အခုလို မိုးမခ်ဳပ္ပါဘူး” ဟု အခြ်န္ႏွင္ ့ စ ၿပီး မ ပါေတာ ့သည္။ မေဟသီက တစ္ခ်က္ေတာ ့ မ်က္ႏွာ
ပ်က္သလို ၿဖစ္သြားေပမဲ ့ သူတို ့ကို ၿပန္ၿပံဳးၿပလိုက္ပါသည္။ တစ္လမ္းလံုး သူ ့ကို ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္သူ ဘာ
ေၿပာေၿပာ မယံု ဘို ့ကို ၾကိဳတင္ၿပီး ဘိုကင္လုပ္ခဲ ့ရသည္ေလ။
ဘယ္လိုမွ မေဟသီ ့ ကို စ မရသည္ ့အဆံုးေတာ ့မွ ဦးေရဝိုင္း တို ့ အဖြဲ ့ လက္ေလွ်ာ ့သြားပါေတာ ့သည္။
သူတို ့မ်က္ႏွာေပးေတြကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဒီတစ္ခါလဲ မင္းႏိူင္ သြားၿပီေပါ ့ ဆိုသည္ ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ားႏွင္ ့ပါ။

ၿမစ္ၿပင္တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲ ညိမ္ဆိပ္ ေန ေပမဲ ့ တုန္ခါ ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ အင္ဂ်င္အသံႏွင္ ့ ေမာ္ေတာ္ဦးခြ်န္မွ
ထိုးခြဲေနေသာ ေရပြက္၊ေရယက္သံတို ့ကေတာ ့ ၿဖင္ ့ တခြင္လံုး လွ်ံၾကေနေတာ ့သည္။
လက္ယန္းတန္းကို မွီၿပီး ေရွ ့တူရႈ ့ရွိ အေမွာင္ထု တြင္ ၿငိမ္သက္စြာပဲ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေတာင္အထပ္ထပ္
ကို ေငးေနေသာ မေဟသီ ့ ပုခံုးေပၚသို ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ကေလး အသာတင္လိုက္မိပါသည္။
“ ဘယ္ ရည္းစား ကို အလြမ္း ဆံုးလဲ ” ဟု ေနာက္လိုက္ေတာ ့ သူ ဟက္ ကနဲ ရယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဗိုက္ေၾကာ
လွန္းလိမ္ပါေတာ ့သည္။ ခပ္ဖြဖြ ပါ လို ့ ။

ၿမစ္ၿပင္ တေလွ်ာက္ လွ်ပ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးတို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္ကို အတင္း တိုးေခြ ့ ၿဖတ္
ေက်ာ္ေနၾကပါသည္။ အၿမဲတန္း လတ္ဆတ္၊လန္းဆန္း ေနတတ္သည္ ့ ဧရာဝတီ ၿမစ္ေလ ကေလးပါ။
တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာေနသည္ ့ ၿပရည္ အစမ္းတြင္း၏ ကမ္းနီ ForeShore မွ ဖြင္ ့ထားေသာ တြံေတး သိန္းတံ၏
သီခ်င္းက ေန နဲ ့ လ၊ေရႊ နဲ ့ၿမ တဲ ့။
..................................................................................................................................

ForeShore ကိုေရာက္ေတာ ့ ေရပန္ ့ေမာင္း ကိုၿမ တို ့ တစ္ဖြဲ ့လံုး သူတို ့ဗားတိုက္ ထဲမွ ထြက္ၾကိဳေနၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေတာ ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခါဘူးမွ မၿမင္ဘူးေသးသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီ ကိုပါ။ မေဟသီ ကလဲ
ခရီးပန္းလာေပမဲ ့ ပတ္ထားေသာ သဘက္ေလးႏွင္ ့ ႏွီး ဦးထုပ္ ဝိုင္းဝိုင္း ေလးေအာက္ရွိ မပ်က္ေသးေသာ
ပါးကြက္ အလွ ေလးႏွင္ ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးေနသလိုလို၊ အူတို မိေနသလိုလို ေပါ ့ဗ်ာ။
ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးကလဲ သယ္ေပးမဲ ့သူ မ်ားလြန္းေတာ ့အေၿပဆင္၊အဆင္ေၿပ ေပါ ့။

ကမ္းနီ ForeShore မွ ၿပရည္ အစမ္းတြင္း ေရာက္သည္ အထိ ေတာင္ေပၚကို ေနာက္ထပ္ ခုႏွစ္မိုင္ တက္ရပါ
အံုးမည္။ ထို ခုႏွစ္မိုင္ ေဝးေသာ ၿပရည္ အစမ္းတြင္းရွိ တြင္းတူးစက္မ်ားႏွင္ ့ အလုပ္သမားေတြပါ သံုးဘို ့ဧရာဝတီ
ၿမစ္ေရကို ေရပန္ ့ေမာင္း ကိုၿမ တို ့အဖြဲ ့က ေရပန္ ့ေတြႏွင္ ့ သည္ ကမ္းနီ ရြာ ဆိပ္ခံ မွ ေတာက္ေလ်ွာက္ေမာင္း
တင္ေပးေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။တြံေတး သိန္းတန္ ကို အလြန္ၾကိဳက္တတ္ေတာ ့လဲ ေရပန္ ့တို ့ မရပ္သလို တြံေတး
သိန္းတန္ သီခ်င္းကလဲ မရပ္တတ္ပါ။ ေခါင္မိုးေပၚ ေလာ္ ၾကီးတင္ၿမစ္ၿပင္ဖက္လွည္ ့၍ ဖြင္ ့ေနတတ္သည္မွာလဲ
သူ ့ ဝါသနာပါ။ အညာ ဆန္ ေလွေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ေတြ ၿဖတ္သြား လွ်င္လဲ ခုန္ေပါက္ၿမဴး တူး၊ပုဆိုးေတြ ပါေၿမွာက္
၍ ႏႈတ္ဆက္ တတ္ပါသည္။ သူတို ့ အဖြဲ ့က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သည္ ့ လူေပ်ာ္မ်ား အဖြဲ ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ..တဲ ့၊
ပို၍ ေပ်ာ္ပါသည္။
မေဟသီ ပါလာလို ့ပါ။
................................................................................................................................

S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္မွ WA fourwheel drive ကားၾကီး လႊတ္ေပးလိုက္၍ မေဟသီႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေဂါင္းခန္း
ကပဲ လိုက္ရပါေတာ ့သည္။ ေနာက္မွာ တြင္းသံုးဘို ့ ပိုက္လံုး ေတြပါ တင္ထားေတာ ့ ေတာေတာင္ထဲမွာ သည္
ကားေတြပဲ ဗိုလ္ ဆြဲေနေတာ ့သည္ေလ။ လမ္းမွ အၾကံဳလိုက္ ရြာသားေတြလဲ တက္ခ်င္သေလာက္ တက္ေပါ ့။

လမ္းက ေၿမညိွစက္ ၾကီးၿဖင္ ့ထိုးညိွ ထားေသာ ေၿမသားလမ္း၊ေၿမနီ လမ္းၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ မာဇဒါ ဂ်စ္ ကဲ ့သို ့
ေသာ ကားေလး၊ ကားေပါ ့ မ်ားဆိုလွ်င္ သည္ မိုးတြင္းဝယ္ စလစ္ၿဖစ္ၿပီး လာရာလမ္းကိုၿပန္လွည္ ့ရင္လွည္ ့၊
သို ့ မဟုတ္ ကပ္ေနေသာ ေတာင္ နံရံ ေတြကို တစ္လမ္းလံုး နမ္းေနတတ္ပါသည္။

လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေရွ ့မီးၾကီးေအာက္ ၿဖတ္ၿဖတ္ေၿပး တတ္ေသာ ရွဥ္ ့ ကေလးေတြ၊ ေၿမြ ကေလးေတြ၊ ဂ်ီ
ကေလး ေတြကို ေတြ ့ ေတြ ့ ေနရေတာ ့ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ကို တစ္ဖြဖြ ဆုပ္နယ္ေနရင္း တအံ ့တၾသ
ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ ကားၾကီး၏ ဂီယာ ေတြ အကုန္ ထိုးၿပီး တအိအိ တက္ေနရေသာ ေတာင္ေတြရွိသလို၊ ဦးဆိုက္
ထိုးဆင္းရေသာ ဂံုး ဆင္းမ်ားကို ေတြ ့ရေတာ ့လဲ မေဟသီ တစ္ေယာက္ ရင္တို ့ တဖိုဖို ႏွင္ ့ေပါ ့။

ပုဆင္းရင္ကြဲသံေတြ၊ ေလတိုးသံေတြ ေတာ သံ ေတြသာ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ့ မိုက္ေမွာင္လြန္းေသာ သည္ေတာ
ၾကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ေရနံ ကားၾကီးကေတာ ့ မီးခိုး တရဲရဲ ႏွင္ ့ ခရီးဆက္ ေကာင္းေနတံုး....။

................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Monday, November 30, 2009

ကြ််န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၅)

အစတစ္ခု ရဲ ့ အဆံုးေလး
..................................


ကားလမ္း တစ္ဖက္ရွိ ဝါးရံု ေတာၾကီး ဆီ လယ္ကြင္းၿပင္တေလွ်ာက္ ၿဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာေနေသာ ေလ
ၿပင္းတို ့ အတင္းတိုးဝင္ေနေသာေၾကာင္ ့ တေဝါေဝါ ေလတို းသံၾကီးက မနားတန္း ေအာ္ၿမည္ေနေသာ ပုစဥ္း
ရင္ကြဲ အသံ တို ့ကို ဖံုးလႊမ္းေအာင္ၾကိဳးစား ေနသလို ၿဖစ္ေနပါသည္။

မေဟသီက သူ ့ယိုးဒယားၿခင္းေတာင္းထဲမွာ အသင္ ့ထည္ ့လာေသာ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး(ေဒသအေခၚ..ဒုတ္မီး) ကို
ႏိူက္ယူေနေတာ ့သည္။ ငါးၾကင္းကြက္သို ့ေသာ မီးခိုးေရာင္ တိမ္တိုက္တို ့က ၿပဴတစ္တစ္ ၿဖစ္ေနေသာ လ ေလး
ကို တၿဖည္းၿဖည္း ထပ္မံ ဖုန္းလႊမ္း လို ့လာေနပါသည္။

ကားလမ္းမၾကီးႏွင္ ့ အၿပိဳင္ ေရွ ့တူရႈ ့ရွိ လွည္းလမ္းေၾကာင္း အဆံုးကို ေငးၾကည္ ့ မိေနတံုး မီးနီ ရဲရဲကေလး
တစ္ပြင္ ့က ရဲကနဲ ပြင္ ့လာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္ႏွင္ ့ တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာသလို ခံစား ရမိေတာ ့ မေဟသီက
ဒုတ္မီးကေလး ကိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ အနား တိုးကပ္လာေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ ့လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ကိုက္ထားသည္ ့ စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို ထပ္ဖြာလိုက္မိေပမဲ ့ မီးက
ေသေနၿပန္ပါသည္။

ထိုစဥ္.. ေအာင္လံဖက္မွ ဆင္းလာေသာ ကုန္ကားၾကီး တစ္စီး၏ မီးေရာင္ႏွင္ ့ ေစာေစာက ေနရာကိုပဲ ၿပန္ၾကည္ ့
မိေတာ ့မွ ႏြားလွည္း တစ္စီးၿဖစ္ေနတာကို ေတြ ့ရေတာ ့သည္။ ေလအၿငိမ္ကေလးတြင္မွ ႏြားလွည္း၏ ခေလာက္
သံ၊ ၿခဴ သံ တို ့ကို တၿဖည္းၿဖည္းၾကားလာရပါေတာ ့သည္။သည္ေတာ ့မွ မေဟသီ လဲ ၿပံဳးေတာ္မူပါေတာ ့သည္။

ေတာနယ္တို ့ရွိ တခ်ိဳ ့ေသာ ႏြား တို ့သည္ ကိုင္းသိမ္း၊လည္သိမ္း ၿပန္လာတိုင္း တေနကုန္ ႏြားလိုပဲ ခိုင္းလာ
ေသာ သူ ့သခင္က လွည္းေပၚတြင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္လာတတ္ေသာ္လည္း ရထားလမ္းေတြ၊ ကားလမ္း
ေတြ ကို ေဘးကင္းစြာပဲ အလီလီ ေက်ာ္ၿဖတ္၍ အိမ္အေရာက္ လွည္းကို ဆြဲ ၿပန္တတ္ေလ ့ရွိသည္ကို ေရနံ
ဝန္ထမ္း ဘဝ ႏွင္ ့ပင္ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ ့ဘူးခဲ ့ပါသည္။

ယၡဳ ေတြ ့ရေသာႏြားလွည္းက ေဆးလိပ္မီး တရဲရဲ ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ လွည္းဆရာေတာ ့ႏိူးႏိူးၾကားၾကား ႏွင္ ့
မီး နီ မွား မၿဖတ္ကူးမိေအာင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေမာင္းလာတာ ၿဖစ္မွာေပါ ့.. ဟု ေၿပာလိုက္ေတာ ့မွ ေမွာင္ထဲမွာပဲ
ပထမဆံုး ရယ္လိုက္ေသာ မေဟသီ ့ အသံ ကို ၾကားရပါေတာ ့သည္။

..............................................................................................................................................

ဝါး တၿပန္ေလာက္ လွည္း ေရာက္လာေတာ ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္ ့ၿဖစ္ ပါေတာ ့သည္။
ေၿပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ၾကီးကို ပါးေစာင္တြင္ ကိုက္ခဲ ထားေသာ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ရြာသား အိုပက္ၾကီး အီေရွာင္
ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။ သူက ေအာင္လံရွိ ေရႊႏွင္းဆီ ပြဲရံုမွ တရုပ္ သူေဌး ဦးလူဝၾကီး၏ ဒုတိယ မိန္းမ မွ ေမြးထား
ေသာ ေမြးခ်င္းထဲမွ ႏို ့ညွာ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။ူူ( အေမ ့ႏို ့ ကို ဒုတိယ တစ္ေယာက္ေမြးလာေသာေၾကာင္ ့
မဝ ပဲ အလွည္ ့ေပး၍ ညွာလိုက္ရၿခင္း၊ အလတ္ေကာင္ ေပါ ့ဗ်ာ။)

ႏို ့ညွာ တို ့က မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ ဆိုးတာမ်ားတတ္ေတာ ့ အီေရွာင္ တစ္ေယာက္လဲ အလယ္လြန္၊အေပြးလြန္ၿပီး
ဘို ့လယ္သူေလးကို ဖခမည္းေတာ္ထက္ပိုခ်စ္ေလေတာ ့ ဖေအ တားသည္ ့ၾကားထဲက ဘို ့လည္ မွာပဲ တလည္
လည္ၿဖစ္ေနတာေၾကာင္ ့ သူ ့ကို သူ ့အေဖက အေမြၿပတ္စြန္ ့လႊတ္ ခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္ပါ၏

အိုပက္ ဟု ဘာေၾကာင္ ့ တြင္၇ပါသနည္း ဆိုေသာ္.. ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ အဖြဲ ့မွ ပိုလွ်ံ တတ္ေသာ ဒီဇာယ္၊
ဓါတ္ဆီ မ်ားကို ရသေလာက္၊ႏိူင္သေလာက္ ေကာက္ယူ သိုေလွာင္ တတ္လို ့ ၿဖစ္ပါသည္။

.................................................................................................................................................

“ ေဝး... အီေရွာင္... အိုပက္ၾကီး..”
“ကို ေရာင္းတာ... ၿပန္ လာၿပီလားဗ်.....” ကြ်န္ေတာ္က ေရနံ တြင္းတူး အဖြဲ ့တြင္ တစ္တြင္းလံုး မွာ တစ္ေယာက္
ထဲ သာရွိေသာ ဝယ္(လ္)တာ (welder) တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ ပိုက္လံုး မ်ားကို ဝယ္လ္ဒင္ ေဆာ္သည္ ့အလုပ္
ကိုလုပ္သူၿဖစ္ပါသည္။ ဝယ္လ္တာ ကို ေတာသံ၊အရပ္သံႏွင္ ့ အလြယ္ပဲအေခၚမ်ားလာေတာ ့ ဝယ္တာ ၿဖစ္လာ
ၿပီး ဆီ ကိုေရာင္းတာ မ်ားလာေတာ ့ ေရာင္းတာ ၿဖစ္လာပါေတာ ့သည္လို ့..။
ဌာန ေပါင္းစံု ပိုလွ်ံ ဆီ ေတြကို ေရာင္းၾကေပမဲ ့ အင္ဂ်င္နီယာဌာနတြင္ တစ္ေယာက္ထဲရွိသူဆိုေတာ ့ လူသိလြယ္
ၿပီး လူသိမ်ားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

“ ေဘးက.. အေမ လား၊အေဒၚ..လား ” အီေရွာင္က သိလွ်က္ႏွင္ ့ ေနာက္လာပါသည္။
“ညီမ ပါဗ်၊”
“ႏုိ ့.. ဘယ္လို ၿဖစ္တာတံုး ညၾကီး.. ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲဗ်၊ဝယ္တာ ေလး...”
“ဇက္ က ေခ်ာ.. မိသြားလို ့ဗ်ာ..၊ ေနာက္က် သြားတယ္၊ ေစ်းကားလဲ မမွီေတာ ့ဘူး”
“ဟုတ္တယ္..၊ ဖယ္ရီ ဘုတ္လဲ ခြာသြားၿပီ ခုေလာက္ဆို...”
သူက ေၿပာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ကမ္းလိုက္ေသာ စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ အသစ္ကို လွန္းယူရင္း သူ ့ ေၿပာင္းဖူးဖက္
ေဆးၿပင္းလိပ္ၾကီးကို ၿပန္ကမ္းလာပါသည္။
“ဟာ..မေသာက္ခ်င္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားဟာၾကီးက ခ်ိဳရဲရဲၾကီး ”
“ ကဲ.. အဲ..ဒီက၊ အေဒၚ..အဲ..ၾကီးေဒၚ..၊ ကဲကဲ..အမ ေလး၊လွည္းေပၚတက္မယ္ေနာ္.. ေၿခေမွာင္ေနၿပီ၊အခုခ်ိန္ဆို
ရွည္ရွည္ေကာင္ေတြ.. ထြက္ေနၿပီ...” လို ့ အီေရွာင္ ေနာက္ေတာ ့ မေဟသီ ကြ်န္ေတာ္ ့နား အသာ ကပ္လာပါ
သည္။

အီေရွာင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုး၊ႏွင္ ့အဝတ္အိပ္ႏွစ္လံုး ကို လွည္းေပၚ မ တင္လိုက္ၿပီး မေဟသီ ့ကို
ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယ အၾကိမ္ ခ်ီ ၿပီး လွည္းေနာက္ကို တင္ရပါသည္။ အီေရွာင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က လွည္းေရွ ့
မွာပါ။ သူ ့ ဆီမွ ႏွင္တံ ကို ယူလိုက္ေတာ ့.. အပိုေတြပါဗ်ာ..၊ဒီေကာင္ေတြ ဒီအတိုင္း လႊတ္ ထားလဲ သူတို ့အိမ္
သူတို ့ အေရာက္ၿပန္မွာပါဗ်။.. ဟု စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို မီးညိွလိုက္ရင္းက သူၿပန္ေၿပာပါသည္။ မေဟသီက
ေစာေစာကေၿပာသည္ ့ ရွည္ရွည္ေကာင္ကို ေၾကာက္ၿပီး သူ ့ေၿခေထာက္ေတြ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းခ်မထိုင္ရဲ
ေတာ ့ပဲ လွည္းေနာက္မွာ ခပ္ပံု ့ပံု ့၊ခပ္ၾကဳတ္ၾကဳတ္ေလး ထိုင္လွ်က္ပါလာေတာ ့သည္။

လ ၾကီးက မီခိုးေရာင္ တိမ္ေတာင္တိမ္္တိုက္ တို ့ မေဖာက္ထြင္းႏိူင္ေတာ ့ေဖ်ာ ့ေတာ ့ေတာ ့ လေရာင္ေလး
ေအာက္မွာပဲ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီး ေဘးတြင္ကပ္ရက္တည္ရွိေနေသာ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ရြာေလးဆီသို ့ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ႏြားလွည္းေလးက လွည္းလမ္းေၾကာင္းေလးအတိုင္း တလႈပ္လႈပ္ႏွင္ ့ပဲ ခ်ီတက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။

ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ၾကီးစိုးထားေသာ ပုစဥ္းရင္ကြဲ တို ့ေအာ္မည္ေနသံႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လွည္းကေလး၏
ခေလာက္သံ၊ၿခဴ သံ တို ့က အၿပိဳင္ပဲ လြင္ ့ပ်ံ ထြက္ေပၚ ေနပါေတာ ့သည္။ ၿမစ္ၿပင္ဆီမွ ၿပန္ ့ၿပဴးေသာ လယ္ကြင္း
တေလွ်ာက္ကို အဟုန္ၿပင္းၿပင္းပြတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးတို ့က တစ္ခ်က္ခ်က္၊ အရိုးစိမ္ ့ ေအာင္ကို ေအး
လြန္းပါသည္။

စစ္ေခ်ာ မိခဲ ့ေသာ ကူးတို ့ဇက္ေၾကာင္ ့ အဆင္ ့ဆင္ ့ ေနာက္က်ခဲ ့ရၿပီး ၿပည္ေတာင္တန္းေရနံေၿမမွ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ၿပရည္ ေရနံ အစမ္းတြင္းအတြက္ လႊတ္ထားေသာေစ်းကားလဲ မမွီ၊ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ တစ္ဖက္ကမ္း ၿပရည္
ဆိပ္ခံ မွ ေစ်းၾကိဳ ဖယ္ရီ ဘုတ္ လဲ မမွီ ၿဖစ္ခဲ ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီတို ့၏ တူႏွစ္ကိုယ္ ခ်စ္ခရီး အစရဲ ့
အဆံုး ကေတာ ့ ေရာက္လာပါၿပီလို ့..။

ဘို ့လည္ရြာ ေရာက္မွ သူၾကီး အိမ္တြင္ ေရနံ အဖြဲ ့မွ တပ္ဆင္ထားေသာ V.H.F ( ၾကိဳးမဲ ့စကားေၿပာစက္ ) ၿဖင္ ့
တစ္ဖက္ကမ္း ၿပရည္ ForeShore(ဆိပ္ခံ၊ေဘာ္ယာ) ကို ဖယ္ရီ ဘုတ္ တစ္ေခါက္ၿပန္လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို
ေတာ ့မည္ဟု စဥ္းစား မိပါသည္။

ရြာ ထဲ လွည္းဝင္လာေတာ ့ ေခြးတို ့ ထိုးေဟာင္ေတာ ့သည္။ လူစိမ္း ပါလာလို ့ပါ။
တစ္ရြာလံုး ကူဘိုတာ အင္ဂ်င္စက္သံ ညံေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရနံ အဖြဲ ့၏ ေကာင္းမႈ ပါ။
ဘုရားလဲ မီးလင္းသည္။ ေဘာပြဲရံုလဲ မီးလင္းသည္။ အိမ္တိုင္းလဲ ေမွာင္မေနေတာ ့ပါ။

ေရနံ အဖြဲ ့ ကေတာ ့ ေရာက္ေလရာ ေနရာတိုင္း ေရနံေတာ ့ မထြက္ေသးေပမဲ ့ တစ္ရပ္ရြာ လံုးေတာ ့ ဝက္ဝက္
ကြဲ သြားေအာင္ေတာ ့ လင္းသြားတတ္ပါသည္လို ့။

.........................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )




































Thursday, November 26, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၄ )

ေဆာင္း သံ တိတ္မွ အိပ္ပါလားကြယ္
.............................................................


ၿပည္ ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ ့ ညေန ေလးနာရီ ထိုးၿပီ။
ကူးတို ့ဇက္က တစ္နာရီ ေနာက္က်၍ ႏွစ္နာရီခြဲမွ ၿပန္ဝင္လာေသာေၾကာင္ ့ၿဖစ္သည္။ စံုစမ္းၾကည္ ့ေတာ ့
စစ္ ေခ်ာ ပါသြားေသာေၾကာင္ ့ ဟု သိရသည္။ ခရီး သည္ေတြကေတာ ့ ၿမစ္ၿပင္ က်ယ္က်ယ္ၾကီးကို ၾကည္ ့၍
စိတ္ပ်က္ညီးညဴ တစ္ေယာက္၊တစ္ေပါက္ေၿပာေနၾကေသာ္လည္း မေဟသီ တစ္ေယာက္ကေတာ ့ ၿမစ္ၿပင္ၾကီး
ကိုပဲ ၾကည္ ့မဝၿဖစ္ေနၿပန္ပါသည္။ ႏီုး ဦးထုပ္ အဝိုင္းၾကီးကိုေဆာင္းၿပီး၊ ေနကာမ်က္မွန္ၾကီး တဝင္းဝင္းႏွင္ ့
လည္ပင္းမွ ပတ္ထားေသာ မာဖလာ သဘက္ ကေလးကလဲ ေလအဟုန္္မွာ တလြင္ ့လြင္ ့ ဆိုေတာ ့ သူ ့ကိုယ္
သူ ရုပ္ရွင္ပဲ ရိုက္ေနသလိုလို။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းခ်င္လာေသာေၾကာင္ ့ စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ကို ထုပ္၍
မီးညိွၿပီး အဆုပ္တြင္း သို ့ တအား ဖြာရိႈက္သြင္းပစ္လိုက္မိယင္း တေရြ ့ေရြ ့ ေဝးက်န္ေနခဲ ့ေသာ ဆင္တဲ ကမ္းနား
ဖက္ကို ၿပန္ေငး ၾကည္ ့ေနမိပါသည္။

ယၡဳ ဇက္ ႏွင္ ့ မဆန္ ့ေသာေၾကာင္ ့ က်န္ခဲ ့ ရွာေသာ ယာဥ္ၾကီး၊ငယ္မ်ိဳးစံုကို ခပ္ၿပၿပ သာၿမင္ေနရေတာ ့သည္။
ကူးတို ့ ဇက္တို ့၏ ဦးစားေပး အစီအစဥ္အရ ခရီးသည္ယာဥ္၊စစ္၊ရဲ၊ဌာန ဆိုင္ရာ စသည္ၿဖင္ ့ အစဥ္လိုက္ ဦးစား
ေပးေလ ့ရွိေသာေၾကာင္ ့ တစ္ခါတေလမွ လာတတ္ေသာ ကားမ်ားကေတာ ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသီလင္တ ၿဖစ္
တတ္ပါသည္။ အဲ... စစ္ေခ်ာေဟ ့.. ဆိုလွ်င္ေတာ ့ အားလံုး အေလးၿပဳ က်န္ခဲ ့ေပေတာ ့။

ညေန ေလးနာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေတာ ့ မွ ၿပည္ ဆိပ္ကမ္းကို လွန္း ၿမင္ရပါေတာ ့သည္။
ဟသၤာတ မွ ၿပည္သို ့ ပုသိန္၊မံုရြာ လမ္းမၾကီးအတိုင္း ေမာင္းခဲ ့ရေသာ ၾကာခ်ိန္နီးပါးမွ် ၾကာေညာင္းတတ္လြန္း
ေသာ သည္ ဇက္ကူး ခရီး က နဝေဒး တံတား ၾကီး၊မၿပီးခင္ကေတာ ့ အေတာ္ပဲ ပ်င္းရိ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အလြန္
ေကာင္းခဲ ့တာ အမွန္ပါ။

အေဝးေၿပးဂိတ္ေရာက္ေတာ ့ ေအာင္လံ ကားကို ခ်ိန္းရပါေတာ ့သည္။
မေဟသီက သူ ့ေသတၱာၾကီးထဲမွ မီးေသြးမီးဖိုၾကီး ကြဲမွာ စိုးၿပီး စပယ္ယာ တို ့ကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ပဲ ေၿပာ
ေနရွာပါသည္။ ဝန္စည္၊စလယ္ အၿပည္ ့ ႏွင္ ့ ခရီး သြားတတ္လြန္းေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿမန္မာ၊လူမ်ိဳး တို ့၏
အပို ဒုကၡ မ်ားပါေလ။ လမ္းမွာပဲ ဆင္းမွာၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အလြယ္တကူ၊ ခ်လို ့ ရမည္ ့ အေပါက္ဝ တြင္ပဲ ထား
ဖို ့ စပယ္ယာကို ေၿပာေတာ ့ မေဟသီႏွင္ ့ စကားေၿပာရပါေတာ ့သည္။

ေသတၱာၾကီးေတြေၾကာင္ ့ပဲ ၾကည္ႏူး မႈေတြႏွင္ ့ စခဲ ့ရသည္ ့ တူႏွစ္ကိုယ္ခ၇ီး၏ ေစ်းဦးေပါက္ မၾကည္ႏူးရၿခင္း
ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ ၿပည္ အဝင္ေနာက္က်ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့" ၿပရည္" အစမ္းတြင္း မွ ေစ်းဝယ္တက္လာသည္ ့ကား
ကို ကြ်န္ေတာ္ မမွီ ေတာ ့ပါေလ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ ရြာ လမ္းေဘးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဆင္းရေတာ ့
မွာၿဖစ္သည္။

ၿပည္ မွ ထြက္၍ "စကားေထာင္ကိုးေကြ ့" ကိုေက်ာ္လာၿပီး၊ ဗြက္ၾကီး တံတားကို ေရာက္လာေတာ ့ ဧရာဝတီၿမစ္
ၾကီး၏ အေနာက္ဖက္ ရွိ မိႈင္းၿပၿပ၊ ေတာင္တန္းတို ့ ထိပ္တြင္ ေနလံုး နီနီၾကီးက ေမးတင္၍ အနားယူေတာ ့ဖို ့ၿပင္
ေနပါၿပီ။ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ၿပီး ေမးေငါ ့လာပါေတာ ့သည္။ မေရာက္ ေသးဘူးလားေပါ ့..။

လမ္း ၏ ဘယ္ဖက္ခ်မ္းရွိ တသြင္သြင္၊ တညိမ္ ့ညိမ္ ့ ႏွင္ ့ ေနကုန္ေအာင္ စီးဆင္းခဲ ့ေသာ ၿမစ္ၾကီးက ကားလမ္း
ႏွင္ ့ နီးလာလိုက္၊ ေဂ်ာက္ ကမၻားေအာက္ေတြကို ေရာက္သြားလိုက္၊ ကမ္းႏွင္ ့ ခပ္ပ်ပ် သာၿမင္ေနရေသာ အေဝး
ဆီကို တၿဖည္းၿဖည္း ေရာက္သြားလိုက္ ႏွင္ ့ ေၿမြ လိမ္၊ေၿမြေကာက္ ကုန္းတက္၊ကုန္းဆင္း ေပါမ်ားေသာ
လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း တေရြ ့ေရြ ့ ေမာင္းလာေသာ ကြ်န္ေတာ္ တို ့၏ ၿပည္၊ေအာင္လံ ကန္တာ ကား
ေလးသည္ အေမွာင္ထု ၾကီး အတြင္းသို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ဝင္ေရာက္လာေတာ ့ မေဟသီ က
ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး လာဆုပ္ကိုင္ ရွာပါေတာ ့သည္။

သူ ့လက္ေတြ ေခြ်းစ တို ့ၿဖင္ ့ ေႏြး ေတးေတး ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
သူ ့ေဂါင္း ေလးကို အသာပဲ ငဲ ့၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ ပုခံုး ေပၚသို ့ ေမွး ေပးလိုက္မိပါသည္။
“ ကဲ.... ဘို ့လယ ္ဆင္း မဲ ့ သူမ်ား.. ၿပင္ထားမယ္ေနာ...... ” စပယ္ယာ၏ ေအာ္သံ ၾကားေတာ ့မွ သူ ေဂါင္းေထာင္
ထ ၾကည္ ့ေတာ ့သည္။ စပယ္ယာေလးႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသတၱာၾကီးေတြကို လမ္းမၾကီးေပၚမွ လမ္းေဘး လွည္း
လမ္းေၾကာင္း ေပၚသို ့ မ ခ် လိုက္ပါသည္။

ေမွာင္ စ ပ်ိဳးသည္ ့ တကယ္ ့ေတာ၏ ရႈ ့ ခင္းပါပဲ။
ပုစင္း ရင္ကြဲ တို ့၏ အခ်က္က်က် ေအာ္မည္သံ တို ့သာ အေမွာင္ ထုကို ၾကီး စိုးေနပါၿပီ။
စပယ္ယာ ေလးက ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး ကားေပၚ ခုန္တက္ သြားေတာ ့ ကားက မီးခိုးတို ့မဲေအာင္
တဗ်င္းဗ်င္း အသံႏွင္ ့ သူ ့ခရီး ကို ဆက္ထြက္သြားေတာ ့ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေလးေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊
မေဟသီရယ္၊ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးရယ္၊ အဝတ္အိပ္ ႏွစ္လံုးရယ္ပဲ က်န္ခဲ ့ ပါေတာ ့သည္။

ဟိုး... အေဝး ၿမစ္ဖက္ရွိ“ ၿမစ္နား ဘို ့လယ္ ” ရြာေလး ဆီမွ တြံေတး သိန္းတန္ သီခ်င္းသံ သဲ ့သဲ ့ကိုေတာ ့ ေလ
အဟုန္အတိုင္း ၾကားေနရပါသည္။ မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးခပ္ငယ္ငယ္ကို ေမွာင္ ထဲတြင္ မၾကည္ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္
ၿမင္ေနရေတာ ့ စိတ္တို ့ မေကာင္းၿဖစ္မိေပမဲ ့ သူ ့ကို ထားခဲ ့ၿပီး ရြာက လူ သြားေခၚဘို ့ကလဲ မၿဖစ္၊ သူ ့ကို ရြာကို
လႊတ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားခိုင္းဘို ့ကလဲ မၿဖစ္။ အင္း ခက္ေတာ ့ေနၿပီ...ဟု။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကံရာမရ ၿဖစ္လာၿပီး
စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို ထုပ္၍ ဖြာရိႈက္လိုက္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ၾကားလိုက္ ရသည္ ့ တြံေတး သိန္းတံ သီခ်င္းကေတာ ့
“ ေစာင္း သံ တိတ္မွ... အိပ္ပါလားကြယ္..” တဲ ့..။
ကြ်န္ေတာ္ ့ မွာေတာ ့ ေဆာင္းကို တီးဘို ့ ေနေနသာသာ ဟန္ ကိုယ္ ့ဘို ့ အေနႏွင္ ့ ေမွာင္ထဲမွာ ၿခင္ေတြ တဖုန္း
ဖုန္း ရိုက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မေဟသီ ကို ဘယ္လို အားေပးရမွန္းကို မသိႏိူင္ေတာ ့ပါလို ့....။

...................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Sunday, November 22, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၃ )

တူႏွစ္ကိုယ္ ခ်စ္ခရီး
....................................

အိမ္ေနာက္ဖက္ လယ္တီ ေက်ာင္းဆီမွ တုန္းေခါက္သံ စ ၾကားရပါၿပီ။ အိမ္ ေအာက္ဖက္ ထုပ္တန္းေပၚ တက္
ႏွပ္ေနေသာ ၾကက္မၾကီးကလဲ အေတာင္ တၿဖတ္ၿဖတ္ ရိုက္၍ အလန္ ့တၾကား ထ တြန္ ၿပန္ပါသည္။ သြပ္မိုးေပၚ
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနေသာ မိုးစက္ သံေလး မ်ားက ထပ္ၿပီး ေကြးခ်င္သြားေအာင္ကိုပဲ စီး ခ်က္ေလးမ်ား
သဖြယ္ ၿဖစ္လာ၍ တစ္ဖက္လွည္ ့ ၿပီး မေဟသီ ့ ကို စမ္း မိေတာ ့ သူ မရွိေတာ ့ပါေလ။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ တံုးေခါက္ေနသံက က်ဲ ေနရာမွ တၿဖည္းၿဖည္း စိပ္လာပါသည္။
ေအာက္ဖက္မီးဖိုေဆာင္ ဆီမွ ေရစို ထင္းစတို ့ မီးကြ်န္းေလာင္ေနသည္ ့ မီးခိုးအူသည္ ့ အနံ႔က အိမ္အမိုး မ်က္ႏွာ
တို ့ကို ၿဖဴ လြလြ အခိုးမ်ားအၿဖစ္ အလိပ္လိုက္ ဦးတိုက္၍ တစ္အိမ္လံုး ၿပန္ ့ႏွံ႔ မႊန္ထူ လာေနေသာေၾကာင္ ့
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္မႏွပ္ႏိူင္ေတာ ့ပဲ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ ့မိေတာ ့သည္။

"ေဟာ.. ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏိူးေတာ္ မူပါေပါ ့လား.. လို ့၊ မနက္ ကားဆင္းဖို ့ရွိတယ္၊ မိုးမခ်ဳပ္ပါေစနဲ ့လို ့ အတန္
တန္မွာလိုက္ရဲ ့နဲ ့ ေရာက္ဖ ေတြနဲ ့ အေလလိုက္ေနတာေလ..၊အခု မထႏိူင္ေတာ ့ဘူးမႈတ္လား..." မေဟသီက
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ မီးေၿပာင္းကို ကုန္းမႈတ္ေနရင္းက အဖြားၾကီးအိုေလးလိုပဲ တတြတ္တြတ္ ၿမည္တြန္ ေတာက္တီး
ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဆီပဲ အရင္သြား၍ သူ ့ကိုပဲ အနမ္း တစ္ပြင္ ့ႏွင္ ့ အရင္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ ေနာက္မွ သူ ့ခါးေလး
ကို သိုင္းအဖက္၊ မီးေၿပာင္းႏွင္ ့" ေဂါက္" ကနဲပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ဖ်ံ ကို ခပ္ဖြဖြ ရိုက္ထုပ္ပါေတာ ့သည္။
သြား.. စမ္းပါ.. ငညစ္ပတ္ၾကီး...၊ အိမ္ေရွ ့မွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို ့.. သူမ်ား အဆင္သင္ ့လုပ္ထားတယ္၊ေရခ်ိဳးရင္
ေတာ ့.. ခပ္သြက္သြက္လုပ္ေနာ္.. ကို..၊ မိုးေအးတယ္သိလား... ဒါမွမဟုတ္..အခုတည္တဲ ့ေရေႏြးကိုပဲ .. ခဏ
ေစာင္ ့မလား..... ဟု အေမ တစ္ေယာက္လိုပဲ စီမံ ေနပါေတာ ့သည္။

အိမ္ေရွ ့ေရကၿပင္ ထြက္လိုက္ေတာ ့ ညကရြာထားေသာ မိုးတို ့ေၾကာင္ ့ ေရသေလ်ာက္မွ ေရစက္တို ့က ဖြင္ ့
ထားေသာ စဥ္ ့အိုးထဲ တစ္ေပါက္ေပါက္က်ေကာင္းေနတံုး။ တံဆက္ၿမိတ္ေအာက္ ေကြး ေနေအာင္ ႏွပ္ေနေသာ
ေက်ာနက္ၾကီးက ထလာၿပီး သူ ့တစ္ကိုယ္လံုး ဘယ္ညာ လႈပ္ရန္း၍ တစ္ဖပ္ဖပ္ေနေအာင္ခါလိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို တအီ..အီ.. ႏွင္ ့ ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ ့သည္။ မိန္းမကို ေစ်းဦးေပါက္ မနမ္းခဲ ့ရေပမဲ ့ သူ ့ကိုေတာ ့ မိန္းမထက္
ဦးေအာင္ကိုပဲ ခပ္ဖြဖြ ေလးနမ္းလိုက္မိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရည္းစား ဘဝက ပန္းကမၻာ စက္ဘီးေလးႏွင္ ့
ေကာလိပ္ဖက္ ထြက္နင္းတိုင္း လွ်ာေလး တလစ္လစ္ႏွင္ ့ မေမာႏိူင္၊မပန္းႏိူင္ေအာင္ကို တေကာက္ေကာက္
ေလွ်ာက္လိုက္တတ္သည္ ့ ဟသၤာတ မွာ မေဟသီ ့အၿပင္ ေနာက္ထပ္ တြယ္တာ ရသည္ ့ ေခြးကေလးပါေပ။
အင္း... အခုေတာ ့.. မင္းတစ္ေယာက္ထဲ၊သံုးလ ေလာက္ က်န္ခဲ ့ေတာ ့မွာ ဟု၊ ရင္ထဲ မေကာင္းစြာပဲ ေတြးလိုက္
မိၿပန္ပါသည္။ ၾကီးေဒၚၾကီးႏွင္ ့ သိပ္မတည္ ့ေပမဲ ့ သူ ့ကိုေတာ ့ ဂရုစိုက္မွာပါေလ..ဟု စဥ္းစားေနတံုးပဲ
" ကလင္လင္......" ဟု ဘဲလ္ သံ ေပး၍ ကိုေထြး တို ့ဆိကၠား ႏွစ္ဆီး ၿခံ ထဲ ထိုးဝင္လာေတာ ့သည္။

........................................................................................................................................................

ကြ်န္ေတာ္တို ့စီးရသည္ ့ကားက ဟီႏိူး ရိန္းဂ်ားကားကို ပါကင္ အင္ဂ်င္ေတြလဲ၊ ေလးထုပ္ေတြ အထပ္ထပ္ပိုး
ထားသည္ ့ အလြန္ၿမင္ ့သည္ ့ ခရီးသည္တင္ ကုန္ကားၾကီးပါ။ ထိုင္ခံု ေအာက္မွာေၿခေထာက္တို ့ခ်လို ့မရေအာင္
ဆန္အိပ္၊ပဲအိပ္ ..စသည္ ့ ဝန္ထည္မ်ိဳးစံု တို ့ကို ၾကမ္းခင္း အၿပည္ ့ သိပ္ထည္ ့ထားၿပီး၊ အမိုး ေပၚတြင္လည္း
ဓါတ္တိုင္တို ့ ၿဖတ္ဆြဲထားသည္ ့ ဓါတ္ၾကိဳးတို ့ေတာင္ မလြတ္ခ်င္ေအာင္ကို ေတာင္ၾကီး ကို ထမ္းတင္လာသလို
ဝန္စည္စလယ္တို ့ကို အထပ္ထပ္ တင္လာသည္ ့ ၾကံတိုင္းေအာင္ ဆိုသည္ ့ ကားၾကီးပါ။ ေၿခနင္းမွာလဲ လူေတြ
အၿပည္ ့။ သူတို ့ၾကည္ ့ေတာ ့လဲ စပယ္ယာေတြ၊ကားသမားေတြ ႏွင္ ့ တဝါးဝါး၊တဟားဟား အဖြဲ ့က်လို ့ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လဲ အဖြဲ ့က်ေနပါသည္လို ့။ မေဟသီႏွင္ ့ပါ။
ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုးကို သူမ်ားမနင္းေစပဲ ကိုယ္ ့ခံုေအာက္ကိုယ္ထားၿပီး ကားတစ္စီးထဲေပမဲ ့ လြတ္မထြက္သြား
ေအာင္ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ ခပ္ဖြဖြပဲ ကိုင္လာခဲ ့မိၾကပါသည္လို ့။ ေပ်ာ္ ေနတာကို ေၿပာခ်င္တာပါ။
တစ္လမ္းလံုးပဲ မေဟသီက.. အကို ေရေသာက္မလား၊လၻက္စားအံုးမလား စသည္ၿဖင္ ့ တတြတ္တြတ္ ေၾကြးလာ
ေပမဲ ့.. စားဘူး၊စားဘူး..ေပါ ့ေလ..။ ရင္ၿပည္ ့ေနတာ၊ရင္ခံေနတာေလ...။
အရင္ ့ အရင္ အေခါက္ေတြတံုးကေတာ ့ သည္လမ္း၊သည္ခရီးေတြကို တစ္ေယာက္ထဲပဲ အထီးက်န္စြာ ဟိုေငး
ဒီေငး၊ ကုန္ခဲလွစြာေသာ အခ်ိန္တို ့ၿဖင္ ့ ေရာက္ခဲ လွစြာေသာ ခရီး အထပ္ထပ္တို ့ကို ပ်င္းပ်င္းရိရိ၊ေခ်ာက္
ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ၿဖင္ ့ သြားခဲ ့ရသေလာက္ ယၡဳ တစ္ေခါက္တြင္ေတာ ့ ႏြား ေရကူးသည္ ့ မ်က္ႏွာႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္
ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။

ကား စ ထြက္ေတာ ့ မနက္ ငါးနာရီ ထိုးၿပီ။
ကားဆရာ ကိုၾကိဳင္ က မႏိူးေသးတဲ ့သူတို ့ ႏိူးေအာင္၊ ႏိူးၿပီးတဲ ့သူေတြ ပိုၿပီးႏိူးၾကား သြားေအာင္ သူ ့ကား အဲယား
ဟြန္းၾကီး "တစ္ ပြမ္ပြမ္ " ၿဖင္ ့ တစ္လမ္းလံုး တီးလာေပမဲ ့ ၿမိဳ ့ခံ ဓါတ္သိၿခင္းမို ့ ထြက္မဆဲၾကေပမဲ ့ သည္းမခံႏိူင္
သည္ ့ ေခြး တို ့ကေတာ ့ ေခါင္းထိုးၿပီး "တဝုန္း ဝုန္း " ထိုးေဟာင္ ကုန္ၾကပါေတာ ့သည္။

အလင္းတို ့ ပြင္ ့ စၿပဳၿပီ။ လယ္တီ ကြင္း အထြက္ေရာက္ေတာ ့ ဆြမ္းခံ ၾကြ လာေန ေသာ သံဃာတန္းၾကီး ႏွင္ ့
ၾကံဳေတာ ့ ကိုၾကိဳင္ က သူ ့ကား ကို အရွိန္ေရွာ ့ ရပ္လိုက္ၿပီး သံဃာတို ့ကို ဦးတိုက္ေနေတာ ့သည္။

ၿမဴ မံႈထု ကို ထိုးေဖာက္ ထြက္လာေသာ ေနလံုး နီနီ ၾကီး က လယ္ကြင္းထဲမွာ ေမးတင္ ထြက္ေပၚလာေနတံုး
နီညိဳေရာင္ သံဃာတန္း အရွည္ၾကီးကို အရင္ဆံုးပဲ ဖူးေတြ ့လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္ တို ့လဲ ၾကည္ညိဳစိတ္၊ၾကည္ႏူး
စိတ္ တို ့ၿဖင္ ့ ကားေပၚမွပဲ လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုး ၿဖစ္လိုက္ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဟသၤာတမွ ၿပည္ကို တက္မည္ ့လမ္းက ပဲခူးရိုးမ အေနာက္ဖက္ ၿခမ္း၊ ေဖာက္လုပ္ဆဲ ပုသိန္၊ မံုရြာ
လမ္းမၾကီး မွ ၿဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ဆင္း၊ေတာင္တက္ ေတာင္က် ေခ်ာင္းတို ့ အလြန္ေပါမ်ားလြန္းသည္ ့ ေက်ာက္
ေခ်ာ လမ္းမၾကီး ၿဖစ္ပါသည္။ ေႏြ ေခါင္ေခါင္ ဆိုလ်င္ ဖံု အလိမ္းလိမ္း ထ တတ္သေလာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မွ
လာေသာ ကားတို ့ေတာင္ ေကာင္းစြာ မၿမင္ရတတ္ေပ။ ယၡဳ မိုးတြင္းကာလ၊ ည က မိုးတို ့ရြာ ထား၍ ေၿမသားတို ့
သိပ္ေနၿပီး ဖံုတို ့ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါသည္။

ၿမိဳ ႔ထြက္လမ္းတေလွ်ာက္၊ လမ္းကက်ဥ္း၊ ႏြားလွည္း၊ဆိုကၠား၊ ကားေပါင္းစံု ႏွင္ ့ ၾကက္၊ဝက္၊ေခြး တို ့ေၾကာင္ ့
တစ္လမ္းလံုး အရွိန္ေကာင္းေကာင္းၿဖင္ ့မေမာင္းခဲ ့ရသေလာက္ အေဝးေၿပး လမ္းမၾကီး ကို စ တက္ၿပီ ဆိုသည္
ႏွင္ ့ အင္ဂ်င္သံ တဗ်င္းဗ်င္းႏွင္ ့ မီခိုး မဲေအာင္ နင္း ေမာင္းပါေတာ ့သည္။

ဒီတစ္ေခါက္ တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ ့ေသာ ေတာေတာင္ ရႈခင္းတို ့ကို ၾကည္ ့ရသည္မွာ ပို၍ အသက္ဝင္သလို ၿဖစ္ေန
ပါေတာ ့သည္။ ဘာေၾကာင္ ့ဆို အၿပင္ ေငးၾကည္ ့မိတိုင္း မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ခံထား၍ ေတာအလွ
ရႈခင္းတို ့ကို ၾကည္ ့ေနရလို ့ပါ။ တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ေတာ ့ တစ္လမ္းလံုး ဆုပ္ကိုင္ လာခဲ ့မိေသာ လက္
တို ့ မလႊတ္ခဲ ့မိေတာ ့။ သတိရလို ့ ၾကည္ ့မိတိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား ၿပံဳးရယ္ ေနမိၾကပါသည္။

" ေပါက္ေတာ ေရာက္ၿပီေနာ..... "ဟု စပယ္ယာ ေအာ္လိုက္ သံေၾကာင္ ့ ခရီးသည္ ေတြ တိုးတိုး၊ေခြ ့ေခြ ့ ၿဖင္ ့
ေနာက္ ေပါက္ဖက္ ေက်ာ္ထြက္ ကုန္ၾကေတာ ့သည္။ မေဟ သီ ကေတာ ့ မိန္းခေလးအုပ္ႏွင္ ့ ပါသြားေပမဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ၿပသနာ တက္ေတာ ့သည္။
ၿဖစ္ပံုက... သူမ်ားေတြလို၊ အမ်ိဳးသမီး မ်ားလို ေတာစပ္၊ၿခံဳစပ္ တြင္ ပုဆိုးေလး ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ကပ္တင္ၿပီး
ေသေသသပ္သပ္ ေဆာင္ ့ေၾကာင္ ့ထိုင္မသြားတတ္ေတာ ့အားကိုးတၾကီးႏွင္ ့သြားခ်င္သည္ ့ဆီး ကိုစိတ္ရွည္ရွည္
ေလး ထားၿပီး အပင္ၾကီးကို ရွာရင္းႏွင္ ့ ကားႏွင္ ့ ခပ္ေဝးေဝး အထိ ေရာက္သြား ေတာ ့သည္။
စိတ္တိုင္းက်သည္ ့ ကုကၠိဳလ္ ပင္ၾကီး တစ္ပင္ ကို ေတြ ႔ေတာ ့ အားတက္သြားမိၿပီး ရုကၡစိုးကို ခြင္ ့ေတာင္း ၿပီး ဆီး သြားေတာ ့မည္ဟု စိတ္ကူးေလးႏွင္ ့ စိတ္ေလွ်ာ႔ လိုက္ရုံ ရွိေသး " ပြမ္... " ကနဲ ကိုၾကိဳင္ က ဟြန္း တီးလိုက္ပါ
ေတာ ့သည္။ လိုေနေသးေသာတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ပါ။ သူတို ့ ထြက္ေတာ ့မည္ ေလ။
ေရာ... ခက္ၿပီ။
အၿမန္ ပဲ သူတို ့ ကားကိုကြယ္ရန္ အပင္တဖက္ကို ကပ္ၿပီး အသာေလး လွည္ ့၍ ပုဆိုးကို မ ၿပီး ကိစၥ ကို ရွင္းလိုက္
ေတာ ့မည္ဟု ၿပင္လိုက္ခါမွပဲ လမ္းတစ္ဖက္က ဆင္းလာသည္ ့ကားႏွင္ ့ ပက္ပင္းၾကီး တိုးပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ အၿဖစ္က မေဟသီ လဲ မကယ္ႏိူင္ေတာ ့၊ အင္း.. ၿဖစ္သမွ် အေၾကာင္းေပါ ့ေလ.. ဟု၊ စိတ္ကို ေလွ်ာ ့
လိုက္ရပါေတာ ့သည္။

ကားၿပန္ထြက္ေတာ ့ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့အၿဖစ္ ကိုၾကည္ ့ၿပီး အေထာ မသတ္ႏိူင္ေအာင္ ရယ္ေနပါေတာ ့
သည္။ " ကိုယ္.. ေတာထဲ မွာ ဘယ္လို သြားလဲ..ဟင္.." သူ ရယ္ရင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေမးလာေတာ ့ "ေဟ ့...
အိုင္..ကေတာ ့ တစ္ေတာလံုးမွာရွိတဲ ့ ရုကၡစိုးၾကီးေတြနဲ ့ ေဘာ္ေဘာ္ ေတြၿဖစ္ေနၿပီ၊ အိုင္..ခ်ီတက္လာၿပီဆိုရင္
သူ တို ့မ်က္ႏွာလႊဲေနၿပီေလ.. ဟဲ..ဟဲ.." လို ့ ၿပန္ေၿဖလို ့အဆံုးပဲ သူ ့ ဗိုက္ေၾကာ လိမ္အံုးမည္ ့ ၿပဳတ္တူ လက္
ကေလး ထိုးဝင္လာတာကို လွစ္ ကနဲ သိလိုက္၍ ဖမ္း ဆုပ္ရင္း ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရပါသည္။

"ယံုပါတယ္ေနာ္.. အကို.. အေမ ေခၚလို ့ ခိုင္ ့တို ့ဆီ စ လာတဲ ့ေန ့က အိမ္သာတက္ခ်င္တာကို အိမ္မွာ မတက္ပဲ
ပန္းပဲတန္း ကေန ဟိုး.. တာကေလး အထိ အေရာက္ၿပန္ၿပီး တက္တာေလ၊ ထြက္ မက်တာကံေကာင္း.."
"ေဟ ့..ဒါ ကေတာ ့.. ဒို ့ ဖင္ က ၿမင္ ့ၿမတ္တာကိုး.." ဟု သူ ့ကို ၿပန္ေၿပာမိသည္ ့အခါတြင္ေတာ ့ သူ ့ရဲ ့ ၿပဳတ္တူ
လက္ ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မလြတ္ႏိူင္ေတာ ့ပါ။ ပူ လိုက္တာဗ်ာ၊ သူ ့ ရဲ ့ လိမ္ ခ်က္က၊ ဆီး သာမသြားခဲ ့ရရင္
ကားေပၚ တြင္ပဲ ထြက္က် သြားႏိူင္ပါသည္ လို ့..။

အုပ္ရွစ္ပင္ လမ္းဆံု ေရာက္ေတာ ့ ကားခဏ နားပါသည္။ ပူ လာေသာ အင္ဂ်င္ကို အေအးခံ ရန္ႏွင္ ့ လမ္းစံုမွ
လူ ထပ္ေခၚ ႏိူင္ရန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့လဲ အေညာင္း အညာဆန္ ့ႏိူင္ရန္ ကားေအာက္ ဆင္း ရေတာ ့သည္။
ကားေနာက္ ေၿခနင္း က သိပ္ၿမင္ ့လြန္းေတာ ့ မေဟသီ ့ကို ဂ်ိဳင္းေအာက္မွ ခေလး တစ္ေယာက္လို ေဖးမ၍
ေအာက္ကို ကူခ် ေပးရပါသည္။ ႏြား ေရကူးသည္ ့ မ်က္ႏွာ ႏွင္ ့ေပါ ့ေလ..။

အုပ္ရွစ္ပင္ လမ္းဆံုက ၿမန္ေအာင္၊ ၾကံခင္း၊ ရခိုင္ ရိုးမ တို ့ကို အသီးသီး ခြဲ ထြက္ သြားသည္ ့ လမ္းဆံုၿဖစ္ပါသည္။
အဲဒီက ထမင္းဆိုင္တို ့တြင္ ေတာတြင္းသား၊ ေတာေကာင္ အစံု ရ တတ္ပါသည္။ လမ္းေဖာက္ အဖြဲ ့မွ လမ္း
ေဖာက္လုပ္သားတို ့ အေၿခခ်၊ ဖြင္ ့လွစ္ ထားေသာ ဆိုင္ၿဖစ္ပါသည္။
တစ္ေယာက္ထဲ သြားလာခဲ ့စဥ္က ပါးစပ္ သရမ္း၍ အစံုစား၊ အစံု ေသာက္ခဲ ့ မိေသာ္လည္း အခုေတာ ့ မေဟသီ ့
ေၾကာင္ ့ အစံု မသရမ္းၿဖစ္ေတာ ့ပဲ သူ အပင္ပန္းခံ ခ်က္ခဲ ့ေသာ ထမင္းဂ်ိဳင္ ့ၾကီးပဲ ဖြင္ ့ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။
ငါးခူေၾကာ္ႏွပ္ဗ်ာ၊ သရက္သီးသုပ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ ပုဇြန္ေခ်ာက္ ႏိူင္းၿခင္းနဲ ့ လၻက္ သုပ္ဗ်ာ။
ဘာ..ေတာတြင္းစာ..လဲ၊ လိုပါဘူးေနာ္လို ့...။
အခ်စ္ႏွင္ ့ ခရီးသြားေနတာေလ..။ ေရ ေလး ေသာက္တာေတာင္ ခ်ိဳေနတာေလ..၊ကြ်န္ေတာ္ ့ ပါးစပ္ၾကီးက..ပါ။

ဆင္တဲ ဇက္ဆိပ္ ေရာက္ေတာ ့ ေန ့လည္ ဆယ္ ့ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီ။
ဇက္က တစ္နာရီခြဲမွ ေရာက္ မည္ဆိုေသာေၾကာင္ ့ ကားေတြ အားလံုး သူ ့စုရပ္ႏွင္ ့သူ ထိုးဆိုက္ အနားယူကုန္
ၾကေတာ ့သည္။

...............................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Thursday, November 19, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ ( ၂ )

ဘူတာရံု တြင္ သေဘၤာဆိုက္သည္၊
...........................................................

ဆိုကၠားဆရာ ကိုေထြး အိမ္ေဘးမွ ၿဖတ္နင္းသြားတာ ေတြ ႔လိုက္၍ မနက္ၿဖန္ မနက္ ငါးနာရီ အိမ္ကို လာၾကိဳရန္
လွန္းေအာ္လိုက္ မိသည္။ သူလည္း ေအး.. ပါ..ကြ.. ဟု ၿပန္ေအာ္သြားခဲ ့ရင္းက ရန္ကုန္ ေလာ္ကယ္ ဆိုက္ခ်ိန္
ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ကမ္းနားဖက္ လူၾကိဳရန္ တာလမ္းမ ေပၚ တက္သုတ္ရိုက္ အၿပင္းနင္းတက္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။
ရန္ကုန္မွ ဟသၤာတ ကို ရထားႏွင္ ့မ်ားလာခဲ ့လ်င္ ရန္ကုန္ဖက္ကမ္း သာရေဝါ အထိသာ ရထားေရာက္၍
ဟသၤာတဖက္သို ့ က်ယ္ေၿပာလြန္းေသာ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီးကို ပဲ ့ေထာင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ေတြ၊ သေဘၤာေတြ ႏွင္ ့
ရင္ေမာဖြယ္၊ရင္သတ္ရႈ ့ေမာဖြယ္တို ့ၿဖင္ ့ ထပ္ကူး ရပါသည္။

ဆန္၊ဆီ အစားအေသာက္ ေပါလြန္းေသာ၊ ဗမာၿပည္ အႏုံ ့ ဟသၤာတမုန္ ့ဟင္းခါး လို ့ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္တင္ၿပီး
ေရာင္းေရာင္းေနရေသာ ထို အလြန္စားေကာင္းသည္ ့ မုန္ ့ဟင္းခါး ရွိရာ ဟသၤာတၿမိဳ ႔ ကို လာလ်င္ဘာေၾကာင္ ့
ရင္ေမာဖြယ္ ဟု ေၿပာရသနည္းဆိုပါေသာ္ မိုးတြင္း ကာလ မ်ားဆိုလ်င္ ဘိုဘိုဟန္ သီခ်င္းထဲကလို ဘူတာရံုတြင္
သေဘၤာဆိုက္သလို ဆိုသကဲ ့သို ့ ဧရာဝတီေရရဲ ့ တက္ခ်က္ ကေတာ ့ တကယ္ပဲ ဒီဇာယ္ေခါင္းၾကီး ေဘးအထိ
ေရစပ္စပ္ေရာက္တတ္ပါသည္လို ့..။ စက္ေခါင္းေမာင္းတို ့၏ ခရီးသည္တို ့အေပၚ ထားသည္ ့ တကယ္ ့ေစတနာ
ပါေလ။ ၿမစ္ၿပင္ၾကီး ကို ထိုးၿဖတ္၍ ေမာင္းပို ့လို ့ရရင္ေတာင္ ပို ့အံုးမည္ ့သေဘာပါေလ။

ခရီးသည္ေတြအတြက္ေတာ ့ ယၡဳလို မိုးတြင္း ကာလ ေတြဆိုလ်င္ ပဲ ့ေထာင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ေလးေတြ သံလမ္း
နားအထိ ထိုးဆိုက္ လူေခၚလာတတ္၍ အဆင္ေၿပေနတတ္သေလာက္ မရဲတင္းသည္ ့ ခရီးသည္မ်ားက်ေတာ ့
ခပ္လွန္းလွန္း ေပါင္ရင္းၿမဳတ္သြားသည္အထိ သမ သေဘၤာၾကီးမွ ထိုးခ်ေပးထားသည္ ့ ကုန္းေဘာင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို ့
ဆီ အေရာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ရၿပန္ပါသည္။ ထမီေတြ မ၊ ပုဆိုးေတြ မ၊ ခေလးေတြ ရွင္ေလာင္းလွည္ ့သလို ဂုတ္
ေတြ၊ ပုခံုးေတြေပၚ တင္ေပါ ့ဗ်ာ။

ထိုအခါမ်ိဳးမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေယာကၤ်ားသားမ်ားကေတာ ့ အေတာ္ကို ရိုင္းပင္းခ်င္စိတ္ရွိတတ္ပါသည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုပါ။တကယ္ပါ။ၾကီးငယ္မဟူ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း တအိအိ၊တညိမ္ ့ညိမ္ ့ လႈပ္ခါေနတတ္ေသာ
ထို ကုန္းေဘာင္ခ်ပ္ၾကီးမ်ားေပၚဝယ္ ကိုယ္ ့ေၿခေထာက္ေတြကို အရင္ၿမဲၿမံေအာင္ ထိန္းရပ္ၿပီး တံုတံုခ်ိခ်ိ ေၾကာက္
လန္ ့ေနေသာ အမ်ိဳးသမီး တို ့ကို တြဲကူ ေဖးမ၍ သေဘၤာေပၚ ခ် ေပးၿခင္းပါ။

မေဟသီႏွင္ ့စံုဆည္းၿပီးသည္ ့ေနာက္ပိုင္းေတာ ့ ထိုေႏွးလြန္းၾကာလြန္းေသာ သမ သေဘၤာၾကီးကိုမစီးၿဖစ္ေတာ ။့
အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးပါရက္ႏွင္ ့ ေရဆန္ကို တစ္လံုးထဲႏွင္ ့ ထိုးေမာင္းေတာ ့ ဟသၤာတကမ္းကို ၿပၿပ ၿမင္ေနရ
သေလာက္ မေရာက္ႏိူင္လြန္းေသာေၾကာင္ ့ ေစ်းပိုေပးရသေလာက္ ပိုၿမန္ေသာ အၿမန္ပဲ ့ေထာင္ေလးမ်ားကိုပဲ
စီးၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ ကုန္ဝိတ္၊လူဝိတ္တို ့ႏွင္ ့ ဆန္ ့သေလာက္၊ရသေလာက္ ၿပြတ္သိပ္ တင္လာတတ္ေသာ
ထို ကူးတို ့ပဲ ့ေထာင္တို ့သည္ ေရၿပင္ မွ လက္တစ္ထြာ သာသာေလးသာ ေရစူးက်န္ေနတတ္ပါေတာ ့သည္။
မိုးတြင္းကာလၾကီးမွာ ဧရာဝတီၿမစ္ၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲ ၿမဳပ္လု ၿမဳပ္ခင္ၿဖင္ ့ တရိပ္ရိပ္ေၿပးေသာ အႏုီ ပဲ ့ေထာင္
ေလးေတြေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြကေတာ ့ ေရာက္ခ်င္ေဇာေတြႏွင္ ့ပဲ မလႈပ္မရွက္၊ညိမ္ညိမ္ ကုတ္ကုတ္ လိုက္ပါ
ရစၿမဲပါ။ ထို အခါမ်ိဳးဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီတုိ ့က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည္ ့ၿပီး ၿပံဳး
ရယ္ ေန ၿဖစ္ၾကပါသည္။ ခ်စ္သူနဲ ့ဆိုေတာ ့လဲ ... အရာရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေက်ာ္ၿဖတ္ ေနႏိူင္သလိုေပါ ့ေနာ္...။

ေႏြရာသီေရာက္လ်င္ေတာ ့ သာရေဝါ ဘူတာေနာက္ဖက္ ခပ္လွန္းလွန္းရွိ ကမ္းစပ္မွ သေဘၤာေတြ၊ပဲ ့ေထာင္
ေမာ္ေတာ္ေတြရွိရာ သို ့ မတ္ေစာက္စြာပဲ ေဇာက္ထိုး ဆင္းရပါေတာ ့သည္။ ကမ္းစပ္ ေၿမသားကို ေလွကားထစ္
တို ့သဖြယ္ ထြင္းထု ေပးထားေသာ္လည္း အစဥ္မသင္ ့လ်င္ ေအာက္ဖက္ေရစပ္အထိ ဒလိပ္ေခါက္ေကြးပဲ ထိုး
က်သြားတတ္ပါသည္။ ဆိုလိုခ်င္တာ... ေနာက္မွ တစ္ေယာက္က်ၿပီေဟ ့ဆိုလ်င္ ေရွ ႔ကလူေတြပါ ဆက္က်သြား
ဘို ့ မခဲယဥ္းပါဟု...။

ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆိုလ်င္ေကာတဲ ့...။
ကြ်န္ေတာ္ သူ့႔ လက္ကို မလႊတ္တတ္ေတာ ့ပါ။
ေၾကာက္လို ့ မေဟသီ ့ လက္ကို မလႊတ္ၿခင္းမဟုတ္ပါ။
ခ်စ္၍ သူ ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိၿခင္းပါ။ ခ်စ္သူ က် မွာ စိုးလို ့ပါ။

ရင္ေမာဖြယ္ တို ့ေၿပာၿပီးေတာ ့ ရင္သတ္ ရႈ ့ေမာဖြယ္တို ့ကို ေၿပာရပါအံုးမည္ေလ။
ၿမစ္ၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲေရာက္လို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ေဝးက်န္ခဲ ့ေသာ သာရေဝါ ဖက္ကမ္းကို ၿပန္ၾကည္ ့မိလ်င္ ရန္ကုန္
ထဲက မပ်င္းမရိ စီးနင္းလာခဲ ့ရေသာ ရထားတြဲ အရွည္ၾကီးကို ကမ္းနဖူးေပၚမွာ ေဝးက်န္ခဲ ့သည္ ့ၿမင္ကြင္းပါ။
ၿပၿပေသာ ကမ္းစပ္ တို ့ေနာက္ခံထားၿပီး ဟိုး အေဝးက မိႈင္းညိဳ ႔ေနေသာ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ ၾကည္ ့ရသည္မွာ
လည္း ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာလိုလို၊ စာလိုလိုပါပဲ..။
ထိုခရီးေတြက ခ်စ္သူ အေဖၚပါလ်င္ ၾကည္ႏူးရသေလာက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ သြားရသည္ ့ အခါမ်ားက်ေတာ ့
လြမ္းေမာဖြယ္၊ စြန္ ့ပ်ံ ့ဖြယ္ၿဖစ္ေနတတ္ၿပီး ၿမင္ရတတ္သည္ ့ ဇင္ေယာ္ တို ့ကေတာင္ ေလွာင္ေနသလိုလိုပါလို ့။

" ကဲ... ကို... ဒီ ေသတၱာၾကီး ပိတ္ေပးေတာ ့" ေနာက္မွ မေဟသီ ့ အသံၾကားမွ အေတြးစ တို ့ၿပတ္သြားရသည္။
"လမ္းမွာ..လံုးဝ မဖြင္ ့ေတာ ့ဘူး ကို .... အေသ ပိတ္ေပး၊ ဟိုက်မွ ဖြင္ ့ေတာ ့မယ္ေလ.." ဟုသူေၿပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္လဲ ထင္းရႈးေသတၱာၾကီးကို သံရိုက္ ပိတ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ဒီေသတၱာၾကီး ေတြကို တစ္လမ္းလံုး ၾကံဳ
သလို ၿဖစ္သလိုႏွင္ ့ပဲ မပါပါေအာင္ သယ္လာရပါေတာ ့မည္။
မိန္းမ မပါတံုးကေတာ ့ ဘိုင္ ့ဘိုင္ လုပ္ရတံုး ခဏ တာလြမ္းလိုက္ရေပမဲ ့ ရင္ေကာ ့၍ ေပါ ့ပါးစြာပဲ ခရီးေတြ ဆက္
ၿဖစ္ေနခဲ ့ရသေလာက္ အခုေတာ ့ မေဟသီပါေတာ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရေပမဲ ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္၊ေသတၱာႏွစ္လံုးကို
ခရီးေတြ၊အထပ္ထပ္ၿဖတ္ၿပီး သယ္ရေတာ ့မွာမို ့... ကြ်န္ေတာ္ ့ႏႈတ္မွ ရုတ္တရက္...
" မိန္းမေရ..မိန္းမရဲ ႔ .......( အာလုပ္သံ၊ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္အသံ ႏွင္ ့ထြက္ၾကည္ ့ပါ ) ကိုယ္ေခၚသြားခ်င္တာက
မင္းတစ္ေယာက္ထဲကိုပါပဲ..၊ ဒီ..ေသတၱာၾကီးေတြကို မဟုတ္ရပါဘူး..ကြယ္..၊ မင္းပါခဲ ့ရင္ အရာရာပဲ ၿပည္ ့စံုလွ
ပါၿပီ.... ဒါၾကီးေတြကို........" လို ့ ရုတ္တရက္ ထြက္သြားမိေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ စကား တို ့မဆံုးခင္မွာပဲ သူ ့ရဲ ့ ၿပဳတ္တူ ေလးလိုပဲ သန္လွသည္ ့ လက္ကေလးက ကြ်န္ေတာ္ ့ နံ ေအာက္ ခါးေစာင္းအထက္ ဗိုက္၏ အဆီၿပင္ စ
တင္းေနသည္ ့ ေနရာေလးကို လိမ္ညွစ္ၿပီးသား ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။ နာ လိုက္တာဗ်ာ။ နာ လြန္းလို ့ ေၿခဖ်ားတို ့
ေထာက္ၿပီး သူ ့လက္ကို ဆြဲခြါထုပ္မိေသာ္လည္း မၿပဳတ္ေတာ ့၍ အသံၿပဲၾကီးႏွင္ ့ ခုႏွစ္သံခ်ီ ဟစ္ၿပီး အနာ သက္
သာ ေအာင္ "အား......"ဟု ေအာ္ ထုပ္ပစ္လိုက္ စဥ္မွာပဲ သူ ့ၾကီးေဒၚ ေဒၚၾကင္စန္း ေစ်းမွ အထုပ္၊အပိုး မ်ားၿဖင္ ့
အိမ္ေရွ ့မွာ ဆိုကၠားၾကီးႏွင္ ့ ထိုးဆိုက္လာေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သက္သာရာ အၿမန္ ရ သြားပါသည္။

"ဟဲ ့... မိခိုင္... ညီး.. အထုပ္အပိုးၿပင္ေနတာကလည္း ညကတဲက အခုခ်ိန္ထိ မၿပီးႏိူင္ေသးပါလားေအ...." ဟု
သူ ့ၾကီးေဒၚၾကီးမွ သူ ့ကို ေဟာက္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ပုဆိုးၿပင္ဝတ္ရင္း ၾကီးၾကီးလက္ထဲမွ ေစ်းထုပ္မ်ား
ကို ဆင္းယူလိုက္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီက သူ ့မိဘႏွစ္ပါးလံုး ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အိမ္ေထာင္မက်မီ ေရွ ႔ဆင္ ့
ေနာက္ဆင္ ့ပဲ ဆံုးပါးကုန္ၾက၍ သည္ၾကီးေဒၚၾကီး ကပဲ ဆက္လက္ ေစာင္ ့ေရွာက္ေနခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
"မဟုတ္ဖူး... ၾကီးၾကီး သားေပါ ့.. သမီးကို ဘာမွ ကူမလုပ္ေပးခ်င္ဘူးေလ၊ တမနက္လံုး လၻက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ဖို ့ပဲ
ေခ်ာင္းေနတာ" ဟု ေထာင္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သူကေတာ ့ ခေလး ေပါ ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုကၠားဆရာ ကိုေထြး ကိုပဲ မနက္လာရင္ ေနာက္တစ္စီး ပါ ထပ္ေခၚ ခဲ ့ဘို ့ မွာလိုက္ေတာ ့သည္။
မေဟသီ ့ ပစၥည္းေတြက ဆိုကၠား ႏွစ္စီး ႏွင္ ့မွ ရမွာမို ့လို ့ပါလို ့..။ အင္း.. မနက္ ကားဆင္းတဲ ့အခ်ိန္ မိုး မရြာပါ
ေစနဲ ့..လို ့ ေမွ်ာ္လင္ ့ မိပါသည္။ မနက္ၿဖန္ မနက္ေစာေစာ အလင္းတို ့ မပြင္ ့ေသးမွီ ေသတၱာၾကီး မ်ားၿဖင္ ့
တူႏွစ္ကိုယ္ ခရီး စ ရေတာ ့မည္ေလ....။

......................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Monday, November 16, 2009

ကြ်န္ေတာ္ ေရနံ အလုပ္သမား ဘဝ

( ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ မေဟသီ )
............................................

"မင္းကလဲကြာ ... အိုးေတြ မ်ားလိုက္တာ.. တစ္သက္လံုးေနမွာ က်ေနတာပဲ၊သံုးလေလာက္ေလး ပဲဟာကို"
ကြ်န္ေတာ္က ထင္းရႈးပံုးထဲ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ေသာဒန္အိုးမ်ားကို ထင္းရႈးေသတၱာပံုးၾကီးထဲသို ့ စီရီကာ ေနရာလပ္
မက်န္ရေအာင္ ထပ္ၿပီးထည္ ့ေနေသာ မေဟသီကို ေၿပာလိုက္တာပါ။
ငရုပ္သီးမႈန္ ့၊ဆႏြင္းမႈန္ ့ကအစ ေထာင္းစရာ ငရုပ္ဆံု၊ငရုပ္က်ဥ္ေပြ ့လက္ႏီုး တို ့ေတာင္ ပါေသး။ ဒါေတာင္ ၾကက္
သြန္တို ့ ငံၿပာရည္၊ဆီ တို ့ပါ အတင္း ထည္ ့ယူသြားမည္လုပ္ေနသၿဖင္ ့ တလမ္းလံုး အေလးခံၿပီး သယ္ရေတာ ့
မယ္... ဟိုက်မွ ေစ်းကားနဲ ့ လိုက္ဝယ္လို ့ရပါတယ္ မယ္မင္းၾကီးမရယ္... ဒါေလးတစ္ခုေတာ ့ ကိုယ္ ့ကို လိုက္ေရာ
ေပးပါကြာ... ဟု သူ ့ကို မနည္းေတာင္းပန္မွ ႏူတ္ခမ္းတို ့ ပြစိ ပြစိ လုပ္၍ အေလွ်ာ ့ေပးေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ေရနံ ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ပါ။ ေၿခသလံုးအိမ္တိုင္ ဘဝႏွင္ ့ေတာင္ေၿမာက္ သြယ္တန္းေနေသာ
ၿမန္မာၿပည္ေၿမပံုအတိုင္း ကုန္စင္ေအာင္ တာဝန္အရ ေလွ်ာက္သြားေနရ ေပမဲ ့ မေဟသီ ့ကို မေခၚခဲ ့မိ။ တစ္ခါ
တေလ အရွိန္လြန္၍ မုတၱမေကြ ႔ ပင္လယ္ၿပင္ထဲ ပါသြားခဲ ့ရလ်င္ ပိုဆိုးပါသည္။ မိန္းမေခၚခြင္ ့ မရွိေသာေၾကာင္ ့
ပါ ေလ။

ယၡဳ ကြ်န္ေတာ္ ၿပည္ ေအာင္လံ လမ္းေပၚရွိ စကားေတာင္ကိုးေကြ ့အေက်ာ္ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ရြာ ေလးမွ ၿမစ္တစ္
ဖက္ကမ္းရွိ ၿပရည္ ေရနံ အစမ္းတြင္း ဆီသို ့ သံုးလတာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္အတြက္ အလွည္ ့က်လာေတာ ့
တက်ီက်ီ ပူဆာလြန္းေနေသာ သူ ့ကို ေခၚဖို ့ ၿဖစ္လာရေတာ ့သည္။ မေခၚလို ့ကလဲ မၿဖစ္ေတာ ့။ အိမ္ေထာင္
သက္ ႏွစ္ႏွစ္ ၿပည္ ့ေတာ ့မည္။ အၿမဲတန္းပဲ သူ ့ကိုထားခဲ ့၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ခြဲထားခဲ ့တိုင္း စကားနာ အထိုးခံခဲ ့ရ
သည္မွာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရွိေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ပါ။ S.M.E ႏွင္ ့ တြင္းတူး အဖြဲ ႔ တစ္ဖြဲ ့ လံုး၏ ကြ်န္ေတာ္ ့
မိန္းမကို ေတြ ႔ခ်င္လြန္းလွပါသည္ ဟု တစ္ခုတ္တရ ပူဆာလြန္းေသာေၾကာင္ ့သာ ဒီတစ္ေခါက္ မေဟသီ ့ ကို
ေခၚသြားဖို ့ ဆံုးၿဖတ္ရၿခင္းပါ။
အရင္က ဘာေၾကာင္ ့ မေခၚသြားရသနည္းဆိုေသာ္ ၾကမ္းတန္းလြန္းသည္ ့ ေရနံ လုပ္သားတို ့၏ ထံုးစံ အတိုင္း
ေတာေတာင္အႏုံ႔ location ( တူးမည္ ့ဝန္းက်င္ေနရာ ) ရွိသည္ ့ေနရာ အေရာက္ ဗားတိုက္ေတြ၊တဲတန္းေတြ
ထိုးၿပီး စခန္းခ် အိပ္စက္ ေနထိုင္ရလို ့ပါ။ အလုပ္က ပထမ၊ေနဘို ့က ဒုတိယေလ။

ဒါေပမဲ ့ ေရနံသားတို ့ေလာကတြင္ေတာ ့ မိန္းမႏွင္ ့လစာ ပါလ်င္ ဘယ္ေနရာမဆို သြားႏိူင္သည္ ဆိုေသာ စာဆို
ရွိသည္ႏွင္ ့အညီ တၿခားသူေတြ အားလံုး မိန္းေတြ၊ခေလးေတြ တိုးလို ့တြဲေလာင္းႏွင္ ့၁၂ လရာသီ ေနပူမိုးရြာ
မေရွာင္ ေတာအထပ္ထပ္၊ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို ဒရြတ္တိုက္ ေခၚေနခဲ ့ၾကေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ သူတို ့
လို အဲဒီ ေတာေတြထဲ မေဟသီ ့ကို ဆြဲမေခၚရက္ခဲ ့ႏိူင္။

ဘာၿဖစ္လို ့ဆို....... ခ်စ္လို ့ပါ။
တန္ဘိုး ထားလြန္လြန္းလို ့ပါလို ့။
ဒါေၾကာင္ ့မို ့ ခ်စ္ရက္နဲ ့ပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထားခဲ ့၊ခြဲခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ စစ္သား ဘဝ ႏွင္ ့ နဲနဲ ပဲ ၿခား ပါ သည္။
စစ္ မတိုက္ရတာ၊မိုင္းကြင္း မနင္း ရတာ ကလြဲလို ့ပါ။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတေလ စစ္သား တို ့ႏွင္ ့ ေၾကာခ်င္းကပ္
အိပ္ရသည္ ့ အခ်ိန္ေတြေတာင္ရွိခဲ ့ရပါသည္။ ဒါေၾကာင္ ့ ဒီ ဘဝအတြက္ေတာ ့ ႏွမ လက္ေလွ်ာ ့ ေနရစ္ေတာ ့
ဟု ရင္နာနာႏွင္ ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ သူ ့ကို ဆိုၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။ ႏူတ္ဆက္တိုင္း မေဟသီ ငိုခဲ ့ေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ လွည္ ့
မၾကည္ ့ ပဲ ထြက္ခဲ ့မိရသည္ၾကီးပါ။

ယၡဳ တၾကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဌာနမႈး S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ ကိုယ္တိုင္ မင္းတို ့ကို အေဆာင္ တစ္ေဆာင္ စီစဥ္ေပးပါ ့
မယ္ကြာ.. ငါ ့မိန္းမနဲ ့လဲ အေဖၚ ရတာေပါ ့.. ဟု ေၿပာလိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္ ၾကြတက္ၿပီး မေဟသီ ့ ကို ေခၚရၿခင္းပါ။

" အကိုေရ.... လာပါအံုး၊ ၿမန္ၿမန္ ဒီမွာ တိုင္ကီ လာေစာင္းေပးပါအံုး.... "
အဝတ္အိပ္ ၿပင္ေနေသာကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ မွ မေဟသီ လွန္းေခၚလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ အဝတ္အိပ္ ပစ္ခ်ၿပီး သူ ့ဆီ အေၿပးေရာက္သြားမိေတာ ့ ဆန္တိုင္ကီ ၾကီးကို မႏိူင္မနင္း ႏွင္ ့ မ ေစာင္း
ၿပီး ေငြေရခြံ အိပ္ၿဖဲ၍ ဆန္ အၾကြင္းအက်န္တို ့ ေလာင္းထည္ ့ေနေသာ မေဟသီ ့ကို ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။

"ေမာ ပါ ့.. မိန္းမရယ္... မင္းကြာ ေၿပာထားရက္နဲ ့၊ အားလံုး ဟိုမွာဝယ္လို ့ရပါတယ္လို ့၊ ဟသၤာတ ကေန ၿပရည္
ေရာက္တဲ ့အထိ ၿပည္မွာ ကားခ်ိန္းရအံုးမယ္။ အခုပဲ အိပ္ယာပစၥည္းေတြနဲ ့ ေသတၱာတစ္လံုး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္း
ေတြက တစ္လံုး ထင္းရႈးေသတၱာၾကီးေတြေနာ္..၊ အဝတ္အိပ္ေတြလဲ ရွိေသး၊ ဟာ.. ဒီဘက္မွာလဲ ေရ ပုလင္းေတြ
ပါလားကြာ .. ဟင္.. မီးေသြး ထုပ္ကလဲ ပါေသး.. ကဲ..ကဲ.. ကိုယ္တို ့ သေဘၤာတစ္စီး ပဲ ငွားလိုက္ေတာ ့မယ္ေဟ ့"
ကြ်န္ေတာ္ ကရားေရလႊတ္ ေတာက္ေရွာက္ ေၿပာလို ့မဆံုးခင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ ဗိုက္ေၾကာဆြဲလိမ္ရန္ သူ ့လက္
ကေလး ထိုးဝင္လာ၍ မနဲပဲ တြန္းဖယ္လိုက္ရပါသည္။
"ကို က ဘာသိလို ့လဲ.. ဆန္က မိုးတြင္း ဆိုေတာ ့ ဒီတိုင္း ထားခဲ ့ရင္ ပိုးထိုး၊ မိႈစြဲ ၿဖစ္ေတာ ့မယ္။ မီးေသြး က နဲနဲ
ေလးက်န္လို ့ နဲနဲေလး ပိုသယ္ရတာမ်ား၊ နဲနဲ သယ္သြားေတာ ့ နဲနဲ သက္သာမသြားဘူးလား၊ ဝယ္ရတာေလ .."
ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ဖက္ၿပိဳင္ မေၿပာခ်င္ေတာ ့၍ အိမ္ေရွ ႔ ၿပန္ထြက္လာေတာ ့ ေစာေစာက မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းတို ့
ထည္ ့ထားေသာ ထင္ရႈး ေသတၱာၾကီး ေဘးတြင္ ကပ္ေထာင္ထားၿပန္ေသာ သနပ္ခါးတံုး မ်ားကိုေတြ ့ရၿပန္ေတာ ့
သည္။ မေဟသီက သနပ္ခါး အလြန္ၾကိဳက္တတ္ပါသည္။ မိုးလင္း မ်က္ႏွာ သစ္ၿပီးကတဲက သူ ့ပါးၿပင္ဝယ္ စြဲထင္
ခဲ ့သည္ ့ ပါးကြက္ေလးက ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္အထိ မပ်က္ပ်ယ္တတ္ပါ။

သူၾကိဳက္လြန္းသည္ ့ သနပ္ခါးတံုး တို ့ကို ဒီေသတၱာၾကီးထဲ ရႈပ္ေထြးေသာ ပစၥည္းတို ့ၾကား ေလခို၊ေလေပါက္တို ့
မွ် မက်န္မရွိေအာင္ သူထည္ ့ေတာ ့မွာမို ့ ထည္ ့သေလာက္ ေလးေတာ ့မည္ ့ ခါးက်ိဳးေအာင္ကို မ ရ ေတာ ့မည္ ့
ေသတၱာၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည္ ့ၿပီး သက္ၿပင္းခ်ၿဖစ္ပါသည္။

မိဘ တို ့လက္ေအာက္ ဗိုင္းေကာက္ေက်ာက္ပိ တစ္သက္လံုးေနခဲ ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မိန္းမ၊ ေရနံသား
ကြ်န္ေတာ္ ငေပြး ႏွင္ ့ အေၾကာင္းပါေတာ ့မွ အိမ္ၿပင္ထြက္ ေတာထဲ ေရာက္ရေတာ ့မွာမို ့အင္း သူ အေတြ ့အၾကံဳ
မရွိေသးလို ့ပါ၊ ေနာက္ သူ ့ဖာသာ သူသိလာမွာပါ ဟု ေတြးရင္း ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုး၊ အဝတ္အိပ္ႏွစ္လံုးႏွင္ ့
မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို မိုးေရထဲမွာ ဗြက္နင္း၍ ေတာထဲ အပါေခၚရေတာ ့မည္ ့မဟာ ့မဟာတာဝန္ၾကီးကို စဥ္းစား
မိရင္း စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ ကို ထုပ္ၿပီး မီးညိွ ဖြာရိႈက္လိုက္ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။

..............................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Thursday, November 12, 2009

ေခတ္သစ္ ပဒုမ

မိုးက အခုတေလာ ေဖ်ာက္ဆိပ္မိုး သာရြာရြာ ေနပါသည္။ အိမ္ေရွ ႔ ဂဝံ ေၿမနီလမ္းညက္ညက္ ေပၚ တေဖါက္
ေဖါက္ က်ဆင္းေနေသာ မိုးစက္ပြင္ ့ တို ့ေၾကာင္ ့ ေၿမသင္းရနံ႔ သင္းသင္းတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ အိမ္ဝိုင္း ေလးထဲ
သို ့ ၿပန္႔လြင္႔ ဝင္ေရာက္လာေနပါသည္။ မေဟသီရဲ ႔အာရုဏ္ဆြမ္း ထ ခ်က္သည္ ့ ထမင္းနံ႔ ေမႊးေမႊးေလးကလည္း
ေၿမရနံ႔ သင္းသင္းေလးႏွင္ ့ ေရာၿပြန္း ေနၿပီး တစ္အိမ္လံုး ၿပန္ ့ႏုံ႔ လာေနေသာေၾကာင္ ့သြတ္မိုးတို ့အေပၚ
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ထိမွန္ေနေသာ မိုးစက္တို ့ အသံကို နာခံရင္း တစ္ခါၿပန္ႏွပ္ဖို ့ ၾကိဳးစားေနေသာ ကြ်န္ေတာ႔္မွာ
ဆက္ၿပီး ဇြဲ မခတ္ႏိူင္ေတာ ့ပဲ အိပ္ယာ ထဲမွ ထ ထြက္လာရေတာ ့သည္။ အၿပင္မွာ အလင္းတို ့ ေကာင္းစြာ မပြင္ ့
ေသးပါ။

"ေဟာ ့..ဒီက... ပဲၿပဳတ္............"
ပဲၿပဳတ္သည္ၾကီး ေဒၚေအး ရဲ ႔ အသံ ပါ။
"ကိုေရ.... လုပ္ပါအံုး.. ေဒၚေအးၾကီးလာေနၿပီ.."
ေနာက္ေဖးမွ မေဟသီ လွန္းေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ပဲၿပဳတ္ယူရန္ အိမ္ၿပင္ ထြက္ခဲ ့ပါသည္။

အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ေရာက္ေတာ ့ ေၿခနင္း အုပ္ခံုေပၚတြင္ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္း ထ ေနေသာ ပဲၿပဳတ္
ေတာင္း ေလးကို ဖြင္ ့၍ ခ်ိန္ခြင္ထဲ ပဲၿပဳတ္ ခတ္ထည္ ့ေနေသာ ေဒၚေအးကို သနပ္ခါး ပါးကြက္ အေဖြးသားႏွင္ ့
ေတြ ႔ရပါသည္။ သူ ့ပါးကြက္တို ့က သြားပြတ္တံ ႏွင္ ့ တညီ၊တညာ ဆြဲထားပံုရပါသည္။ပါးကြက္ေပၚကၿခစ္ေၾကာင္း
တို ့က တိက်၍ အတန္းလိုက္ေလးေတြႏွင္ ့ပဲ စီစီ ရီရီ မို ့ တစ္မ်ိဳးေတာ ့ၾကည္ ့လို ့ေကာင္းေနၿပန္ပါသည္။

" ထံုး စံ အတိုင္းပဲေပါ ့ ေဒၚေအးရာ.. ႏွစ္ဆယ္သား၊ ပို ထည္ ့ေပးအံုးေနာ...."
" ေအးပါ..ေတာ္..." ဟု သူေၿပာၿပီး ခ်ိန္ခြင္ေလး ဆြဲ မလိုက္ေတာ ့ တကယ္ပဲ ပဲၿပဳတ္ ထည္ ့သည္ ့ဗန္းဖက္က
ေအာက္နိမ္ ့က်န္ခဲ ့ၿပီး ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာကလည္း ပဲၿပဳတ္ ဗန္းဖက္ ငိုက္ က်ေနေတာ ့သည္။
" ေဒၚေအးၾကီး.. အေဒၚ႔ အုန္းဆီေလးက ေမႊး လိုက္တာေနာ္.. ေရာ ့..အေဒၚ ့အတြက္.."
ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာမွန္းမသိေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီက ေဒၚေအးကို သနပ္ခါးပန္းေလးေတြ လာေပး
တာပါ။ "ေက်းဇူးပါေတာ္... ဒီေန ့ ဝက္သား ယူအံုးမလား ညီမေလးေရ.." ေဒၚေအးက မိုးလင္း၍ ေစ်းခ်ိန္ ေရာက္
ၿပန္လွ်င္လည္း ဒိုင္မွ လာခ်ေသာ ဝက္သားတြဲ မ်ားကို ယူၿပီး မနက္ေစ်းထဲ ဆက္ေရာင္းပါသည္။
" ယူမယ္ေလ.. အေဒၚ႔တူ ကိုေက်ာ္ ့ ကိုလႊတ္လိုက္မယ္ေလ"
"ေအး..ေအး.. " ဟု ေၿပာၿပီး ပဲၿပဳတ္ေတာင္းေလး ၿပန္အုပ္ရင္း ဆက္ထြက္ဖို ့ ၿပင္ေနေသာ ေဒၚေအးကို မေဟသီ
ကပင္ ဆက္၍ " ေၾသာ္.. ေမ ့ေတာ ့မလို ့.. ေဒၚေအးေရ... ဆန္ကြဲေလးလဲ ႏိူင္သေလာက္ တစ္ခါထဲ ယူသြားအံုး
သမီး တစ္ခါထဲ ထည္ ့ေပးလိုက္မလို ့" ဟု ေၿပာၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ ကပ်ာ ၿပန္ဝင္ သြားေတာ ့သည္။

"ေဒၚေအး.... ဦးေမာင္ တို ့အိမ္ကို ေစ်းကြဲရင္ လွည္ ့ဝင္သြားဦးေနာ္၊ ၿခင္ေထာင္ ေတြ ေလွ်ာ္ဖို ့ စုထားတယ္လို ့
ေၿပာတယ္ဗ်။"ကြ်န္ေတာ္က ေဒၚေအးကို ေၿပာလိုက္သည္။
"ေအာ္..ေအးပါ.." ဟု သူၿပန္ေၿပာပါသည္။

ေဒၚေအးက တစ္ၿခားသူမဟုတ္ပါ။
ၿမင္းပ်ံ မေကာက္ ေဆးလိပ္ခံု ပိုင္ရွင္ ရဲ ႔ေခြ်းမ တစ္ေယာက္ပါေလ။
သိတဲ ့အတိုင္း ၿမင္းပ်ံ ေဆးလိပ္ ဆိုတာက တိုင္းေက်ာ္ၿပည္ေက်ာ္ လူသိမ်ား ေက်ာ္ၾကား သည္ ့ေဆးလိပ္ တစ္မ်ိဳး
ပါ။ ဆိုေတာ ့ ..... ခ်မ္း သာ ၾကသည္ ဆိုပါေတာ ့။

ေဆးလိပ္ခံုပိုင္ရွင္၏ ေမြးခ်င္းေတြထဲက သားတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္ ့ ဦးဝင္းႏွင္ ့ ေဒၚေအး တို ့က ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ငယ္ကြ်မ္းေဆြ ဘဝ မွ သမီးရည္းစားၿဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္က် လာခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဥိးဝင္းက ေဒၚေအးကို ငယ္ငယ္
ထဲက ႏိူင္ခဲ ့ရသည္ ့ ငယ္ႏိူင္ဟု သိရသည္။ သူကသူေဌးသားဆိုေတာ ့လဲ ေၿခလက္တို ့ရွိ အေမႊးတို ့မွ မီးမေလာင္
ဘူးခဲ ့ေအာင္ ေယာကၤ်ားႏုႏု ဘဝႏွင္ ့ ေနခဲ ့ရသူဆိုေတာ ့ေဒၚေအးႏွင္ ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသည္ ့အခ်ိန္အထိ အရွိန္
လြန္ အက်င္ ့ပါၿပီး အိမ္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္၍ ရလိုက္သမွ်ေသာ အေမြေပါင္း မ်ားစြာကို လိုေလးေသးမရွိရေအာင္
ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေရာင္းခ် ေပါင္ႏုံ ၿပီး အေၿပာင္ သံုးခဲ ့သည္မွာ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္၊ ေယာကၤ်ားေလး
ဆယ္ ့ႏွစ္ေယာက္ တိတိ ေမြးဖြား သန္ ့စင္ၿပီးစီး သည္ ့ အခ်ိန္အထိ ပါပဲ။
တိုက္တာ အိမ္ၿခံေတြ၊ ကားေတြ ကုန္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့ရပ္ကြက္ထဲေရာက္လာ၍ အရပ္ႏွင္ ့ ရ.ဝ.တ အဖြဲ ့က
ေဒၚေအးကို သနားၿပီး ေရစင္ၾကီးေအာက္ အဖီေလး ဆြဲခ်ၿပီး ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ခြင္ ့ ေပးခဲ ့ရသည္အထိ ေၿပာင္း
လဲသြားေသာ္လည္း မေၿပာင္းလဲပဲ ထူးမၿခားနား အၿဖစ္နဲ ့ သစၥာရွိရွိေနခဲ ့သည္မွာ ေဒၚေအး၏ ေလာင္ေတာ္မင္
ဦးဝင္းပါ။
ဘာကို သစၥာရွိပါသလဲဆိုေတာ ့ ေဘာလံုး တစ္သင္းစာ ေမြးထုပ္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို
အတည္တက် ထူေထာင္ႏိူင္ခဲ ့ၿခင္းႏွင္ ့ အရက္ကို သူေဌး သားဘဝက ေသာက္သည္ ့ပံုစံ အတိုင္း နဲနဲေလးမွ
မေရာ ့ပဲ ေသာက္ေနခဲ ့ၿခင္းတို ့ပါ။

ဦးဝင္း မူးလာတိုင္းေၿပာေၿပာေနသည္ ့စကား တစ္ခြန္းက "ေအးကို ခ်စ္သလို ေထြး(ေထြးညိဳ) ကို လဲခ်စ္ပါတယ္ "
တဲ ့ေလ ။ သည္စကားေလးတစ္ခြန္း ထဲႏွင္ ့ပင္ ဆယ္သံုးေယာက္ေၿမာက္ေသာ ခေလး တို ့ေမြးဖြား ၿပီးသည္ ့
အခ်ိန္ အထိ ေဒၚေအး တစ္ေယာက္ အေမာ မေဖာက္ခဲ ့ေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ ့ ေဒၚေအးကို
ၾကည္ ့ၿပီး အေမာေပါက္ခဲ ့ရပါသည္။

" ကဲ..ေရာ ့..ေရာ ့..ေဒၚေအး.. ဆန္ကြဲ ငါးလံုး ေလာေလာဆယ္ရတယ္ ယူသြားေတာ ့.." လို ့ မေဟသီ ့ အသံေပၚ
လာမွ ေဒၚေအး အေၾကာင္း အေတြး တို ့ရပ္သြားရသည္။
"သာဓု..ပါေတာ္..သာဓု၊သာဓု..." ဟု သူေၿပာရင္း ပဲၿပဳတ္ေတာင္းကို ေခါင္းေပၚ ေစြ ႔ကနဲတင္၊ဆန္ကြဲ အိပ္ကေလး
တစ္ဖက္က ဆြဲၿပီး ထြက္သြားေသာ ေဒၚေအး ေနာက္ေက်ာကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ၾကည္ ့၍
က်န္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။ ၿမင္တိုင္း ေမာရေသာ ေဒၚေအး ပါလို ့။

...............................................................................................................................................

ကြ်န္ေတာ္ အငယ္ေကာင္ ေက်ာင္းသြားပို ့ၿပီး အိမ္ၿပန္လာေတာ ့ ေနာက္ဖက္လမ္းရွိ ဦးေမာင္ တို ့အိမ္ဖက္တြင္
လူေတြ ရံုးစု၊ရံုးစု ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ သူတို ့ အိမ္ဖက္ ခပ္သြက္သြက္ ဆက္သြားလိုက္မိသည္။
ဦးေမာင္တို ့ ေရကၿပင္ရွိ ေရတိုင္ကီ ေဘးကို အသာေမွးေစ၍ ႏွာႏွပ္ ေပးေနရေသာ သတိ မလည္ေသးသည္ ့
ေၿခလက္ဆင္းၿပီး ပက္လက္ၿဖစ္ေနရွာေသာ ေဒၚေအးကို ေတြ ႔ လိုက္ရပါသည္။
ဦးေမာင္ ကေတာ္ ေဒၚေဌး က သူၿခင္ေထာင္ ကိုညွစ္ေနတံုး ရုတ္တရက္ ေရွ ့ကို ငိုက္ငိုက္နဲ ့ ထိုးလဲသြားလို ့ ငါလဲ
အိမ္ေပၚက အၿမန္ ေၿပးဆင္းၿပီး ထူလိုက္ရတာေလ.. ဟု ေဒၚေအး ရဲ ႔ ဆံစ ေလးမ်ားကို အသာဖြရင္း ရပ္ခတ္ေပး
လ်က္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သူလွန္းေၿပာလာပါသည္။

ေဒၚေအး ရဲ ႔ အေမာေတြက ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ မ်ိဳးစံု တို ့ ေလွ်ာက္လုပ္ၿပီး၍
ေနညိဳခ်ိန္ ေရာက္လာၿပန္ေတာ ့ ေထြးညိဳႏွင္ ့ေအး ကိုပါ ခ်စ္လွပါသည္ ဆိုေသာ သူ ့ေလာင္ေတာ္မင္ ဦးဝင္း
ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ လမ္းထိပ္ရွိ ဘံုဆိုင္ေရွ ႔တြင္ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ိဳင္းၾကားညွပ္ၿပီး မၿပန္မၿခင္း ေစာင္ ့ရၿခင္းပါ။

တစ္ခါတေလ ေဒၚေအးတစ္ေယာက္ ဖ်ားနာၿပီး အလုပ္မလုပ္ႏိူင္သည္ ့ရက္မ်ားတြင္ ေဘာလံုး တစ္သင္းစာရွိ
ေသာ ဦးဝင္းတို ့သားအဖ ေတြ ဘာလုပ္ၾကပါသနည္း ဆိုရပါေသာ္... အိမ္ေတြက ေပးထားသည္ ့ ဆန္ကြဲ တို ့
ၿဖင္ ့ ဆန္ၿပဳပ္ၿပဳပ္ ေသာက္ၾကသည္တဲ ့။

ၿပဳပ္စရာ ဆန္မွ်ပင္ မရွိလွ်င္ေရာ..တဲ ့၊
ေရ ေသာက္၍ တညီ၊တညာ ထဲ အိပ္ေနၾကပါသည္ တဲ ့.. ဗ်ာ။
ေဒၚေထြးကို ေခ်ာ ့ၿပီး ေမးခဲ ့လို ့ သိခဲ ့ရတာပါ။ သို ့မို ့ေၾကာင္ ့ သူ ့ကို ရင္းႏုီးရာ အိမ္တိုင္းက သူ ့ေယာကၤ်ားႏွင္ ့
သူ ့သားမ်ား သမီးေထြး ေလးတို ့ပါ ဝတ္ႏိူင္မည္ ့ တစ္ပတ္ရစ္ အဝတ္၊အထည္၊ပဆိုး၊ေဘာင္းဘီ တို ့ကို စုေစာင္း
ၿပီး သူ႔ကို စုစု ေပးေလ ့ရွိခဲ ့ၾကပါသည္။

ခေလးေတြကို သ ူေက်ာင္းေတာ ့ထားခဲ ့ပါသည္။မေၿပလည္လြန္းေတာ ့လဲ...
ကိုေမတၱာၾကီး ေၿပာသလို ဆယ္တန္းႏွင္ ့ ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ မေရာက္ႏိူင္ေတာ ့ပဲ ႏွစ္တန္းသံုးတန္းတို ့ႏွင္ ့
သာ အဆံုးသတ္ကုန္ၾကေတာ ့သည္။

ခေလးေတြကလည္း တစ္ႏွစ္တစ္သားက် ေမြးေမြးေနေတာ ့ တစ္ခ်ိဳ ႔ခေလးမ်ားေမြးလ်င္ သူ႔အိမ္က ဘယ္သူမွ
မလိုက္ႏိူင္။ေဒၚေအး တစ္ေယာက္ သူ ့ဖာသာသူ အဝတ္ထုပ္ၿပင္၍ ေဆးရံုကို တစ္ေယာက္ထဲ ခ်ီတက္ ေလေတာ ့
သည္။

သူ ့ကို ၾကည္ ့၍ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ေမာလြန္းေသာေၾကာင္ ့ ခင္ဗ်ား.. စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ သြားမလား ကြ်န္ေတာ္ အားလံုး
တာဝန္ခံမယ္ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားအတြက္.. ဟုေၿပာရာ၊ မလုပ္ပါနဲ ့ေတာ ့ ငါ ့တူရယ္.. သူတို ့ကို အေဒၚ မပစ္ခဲ ့ႏိူင္ပါဘူး
တဲ ့...။
ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ေနၿဖစ္ေန ေဒၚေအးတို ့ တို ့ေနေကာင္းေနသေရြ ့ကေတာ ့ လမ္းမေပၚမွာ ေနပူ၊မိုးရြာမေရွာင္
မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သနပ္ခါး အေဖြးသားႏွင္ ့ တစ္အိမ္တက္ဆင္း ဇယ္ဆက္သလို မေမာႏိူင္၊မပန္းႏိူင္ေအာင္ရွာေဖြ
ေကာင္းေနတံုးပါ။

သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ ့၍ ေက်ာင္းသား ဘဝက ၾကားဘူးခဲ ့သည္ ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို သတိရလာမိပါသည္။
"ေလာကဓံ ၏ ရိုက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္မႈတို ့ေၾကာင္ ့ ငါ ့ဦးေခါင္းထက္တြင္ ေသြးတို ့ၿဖင္ ့ ခ်င္းခ်င္းနီေန၏ သို ့ေသာ္
ဦး ကားမညႊတ္.." ဟုပါ။
ဒီကဗ်ာ ေလးက ေဒၚေအးအတြက္ လို ့ကြ်န္ေတာ္ ဆိုခ်င္ေပမဲ ့ ဒိထက္ ပိုသင္ ့ေတာ္မည္ ့ ခိုင္းႏိူင္း စရာေလးကို
ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီ ကိုေမးၾကည္ ့မိေတာ ့ အကိုကလဲ... ဒါမ်ား အလြယ္ေလး..တဲ ့၊ ကဲ ..လင္းစမ္းပါအံုး...
ဘာမ်ားလဲလို ့ကြာ... လို ့ သူ ့ကိုေမးေတာ ့.. သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပံဳးၿပီးၿပန္ေၿပာလာပါသည္။

"ပဒုမ ေပါင္တို "တဲ ့ဗ်ာ..။
အင္း.. ေဒၚေအးရဲ ့ဇာတ္ က ေပါင္မတိုေပမဲ ့ လိုက္ေတာ ့လိုက္သား လို ့ကြ်န္ေတာ္ထင္မိပါေတာ ့သည္ ခင္ဗ်ား။

......................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )

Monday, November 9, 2009

ေရတြင္းကေလး ( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း )

" ကဲ.. ပါ. ကိုယ္ေတာ္ ရယ္... က်ဳပ္ဖာသာ က်ဳပ္ခပ္ပါေတာ ့မယ္၊ တကတဲမွပဲ.. ေရေလးတစ္ပံုး ဆြဲေနလိုက္တာ
မ်ားလွ်ာတစ္လစ္ထြက္ေနၿပီ ၊ နင္ ့လွ်ာၾကီး ေရတြင္းထဲၿပဳတ္ၾကေတာ ့မယ္၊ ဆရာ တပည္ ့ ႏွစ္ေယာက္ လွ်ာ အလွ ၿပိဳင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား " အသြဲ ့က ငတိုး ကို ေၿပာလိုက္တာပါ။


သည္ေန ့ေတာ ့ အသြဲ ့ကို "ငယ္ကြ်မ္းေဆြ " ရုပ္ရွင္ထဲကလို အတူးက အသက္ကို ေၿပာသည္ ့အတိုင္း စကားလံုး
လွလွ ေလးေတြ ေၿပာေတာ ့မယ္လို ့ သူ ရည္ရြယ္ခဲ ့မိေပမဲ ့ သူ ့ကို ရုတ္တရက္ ေခြးႏွင္ ့ႏိႈင္းလိုက္သၿဖင္ ့ေၿပာ
့မည္ ့ ေခါင္းစဥ္ ေၿပာင္းရန္ ငတိုး ဆံုးၿဖတ္လိုက္ေတာ ့သည္။

တက်ီက်ီ.. မည္ေနေသာ စက္သီး အသံအတိုင္း အသြဲ ့ကို ၿပန္ပက္ခ်င္သည္ ့ စကားလံုးေတြကလဲ အစီစီ အရီရီ
ေပၚလာေတာ ့သည္။

" ဟာ.... ေနစမ္းပါအံုး ဒီမွာ... " ဆိုၿပီး ေရတြင္း ေဘာင္ေပၚတင္ထားသည္ ့ သူ ့ေၿမအိုးထဲသို ့ ဆြဲပံုးထဲမွ ေရကို
ထည္ ့ေပးရင္း ငတိုး ေၿပာလိုက္သည္။ အသြဲ ့က " ဘာလဲ.. ၿမန္ၿမန္.. ဒီမွာ ေရေတြ ေအးကုန္ေတာ ့မယ္ေနာ္ "
ဟု သူ ့ကို ထပ္ ကစ္ၿပန္သည္။
" ေအးပါ..ဟ .." ဟု ေၿပာ ေတာ ့ ၿပံဳးေစ ့ေစ ့ မ်က္ႏွာေပးႏွင္ ့ငတိုးကို သူၾကည္ ့ေနသည္။
" နင္ငယ္ငယ္ တံုးက..."
"ဘာလဲ.."
"ငါတို ့ ဗန္ဒါသီးေတြ ေကာက္ၿပီး ခြဲခြဲ စားၾကတာေလ. "
" ဒီေတာ ့.... "
" နင္..ငါ ႏႊာေပးလိုက္တဲ ့ ဗန္ဒါ ေစ ့ေတြ နင္ ့ဂါဝန္ထဲ ထည္ ့ၿပီး .."
" အင္း...."
" ပုဆိုး ဝတ္သလို ထုပ္ခ်ီ ၿပီး ထြက္ ထြက္ သြားတာေလ.. ငါ ့ေရွ ့က..."
" ဘာလဲ.. ဟာ... "
" ဟဲ..ဟဲ.. နင္ ေဘာင္းဘီ ဝတ္လာလို ့.. ေတာ္ေသး...." စကား မဆံုးခင္ အသြဲ ့ ရဲ ့ ဗိုက္ေၾကာ ဆြဲလိမ္မဲ ့ လက္
ကေလး ေရာက္လာ၍ ငတိုး သူ ့ကိုယ္ကို အသာရို ့ေနာက္ဆုတ္ ေရွာင္လိုက္ရသည္။
" အစုပ္ပလုပ္တုတ္အေကာင္.." ရဲ ေသာႏူတ္ခမ္းတို ့ ဆူ၍ သူ ့ကို ေထာပနာ ၿပဳေတာ ့သည္။
" ဒါ ဘာ ဟုတ္ေသးလဲ၊ "
" ငတိုး.. ေနာ္.. ငါ သြားေတာ ့မယ္၊ နင္ ့အဖြား နဲ ့တိုင္မယ္ " ေရ တြင္း မွ ထြက္ေတာ ့ မည္ၿပင္ေသာ အသြဲ ့ ကို
သူ ့ ေၿမအိုးေလးကို လွန္းဖိရင္း ခဏ ေလးပါဟု ကပ်ာ ေၿပာရသည္။
" နင္ .. ေမ်ာက္ ဖင္ နီ ကို ေတြ ့ဘူးလား.. သူ ့ဖင္က အၿမဲတန္း ရဲ တြတ္ေနၿပီး ၊ အရည္တစိုစိုနဲ ့ ယဥ္ တေလာင္း
ေလာင္းနဲ ့ မိႈ ပြင္ ့ၾကီးလိုပဲေလဟာ.. " အသြဲ ့ မ်က္လံုး တို ့ အေရာင္ စ ထြက္လာသည္။
" အဲ ဒါ.. ဟို တံုးက သနပ္ခါးထူထူ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီတရဲရဲ၊ ဇီးထုပ္ ဇီးဖတ္ေတြ အၿမဲေပပြ ေနတဲ ့ နင္ ့ပါးစပ္လိုပဲ သိလား .. ဟားဟား..."

ေရတြင္းကေလးထဲတြင္ ရုတ္ရုတ္၊ သဲသဲ ၿဖစ္ေန ေသာ အသြဲ ့ ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ခံု ေပၚမွ
ခံုကေလးေတြကိုယ္စီႏွင္ ့ ဖင္စီခံ ေတြ တစ္ေတာက္ေတာက္ ရိုက္သြင္းေနေသာ ေဆးလိပ္သမတို ့ လွန္းၾကည္ ့
ရင္း ၿပံဳးစိစိ ၿဖစ္ကုန္ေတာ ့သည္။

သိပ္ မၾကာလိုက္၊ လမ္းတစ္ဖက္ ရွိ မုန္ ့ဆိုင္တြင္ လာထိုင္ေနေသာ ၾကီးေဒၚ ၾကီး ကပါ သူတို ့ အေရးအခင္းကို
ၿမင္သြား၍ ငတိုးကို လွန္းေအာ္ၿပီး ဟန္ ့ ပါေတာ ့သည္။ ေခြး ကေလး ငၿဖဴ ကလည္း ေရတြင္း ေလးကို လွည္ ့ပတ္
ေၿပးရင္း တစ္ဝုတ္ဝုတ္ ႏွင္ ့ ထိုး ေဟာင္ေနေတာ ့သည္ေလ။

အသြဲ ့ ကလည္း သူ ေနာက္မလာေတာ ့ဘူး ဟုေၿပာၿပီး ၿပန္ထြက္ေတာ ့မည္လုပ္ေသာေၾကာင္ ့ သူ ့ေရအိုးေလး
ကို ဆြဲ ထားရင္းက လာရင္း ကိစၥ ကို ကပ်ာကယာပဲ ေၿပာရပါေတာ ့သည္။
" ငါ ့..ငါ ့ ကို အေၿဖ..အေၿဖ ေလး ေပးေပး ပါအံုး.. "
" ဟဲ ့.. ငေၾကာင္.. ဘာအေၿဖလဲ ဘာေတြ ေမးလို ့.. ဖယ္ေတာ ့ဟာ..."
" နင္ ့ကို ငါ ရည္းစကားေၿပာေနတာေလဟာ..နင္ကလည္း .."
" ေအာင္မာ...... ငါ ထင္သားပဲ ၊ဒီလို လာေတာ ့မယ္လို ့၊ငနာေကာင္၊ေအး.. ငါ ့ အေၿဖ လိုခ်င္ရင္ နင္.. တပိုးနဲ ့
သူမ်ားေတြထမ္းသလို ေရထမ္း ႏိူင္တဲ ့ ေန ့ ငါေပးမယ္ "
" ေက်ာင္းဖြင္ ့လို ့ ငါၿပန္ရရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.."
" ဒါ နင္ ့ကိစၥေလဟာ.. လုပ္ခ်င္လုပ္၊မလုပ္ခ်င္ေန၊ ဖယ္ေတာ ့ဟာ......"
သူ ့ မ်က္ႏွာ ဆူပုတ္လာေသာေၾကာင္ ့ ေၿမအိုး ေလးကို သူ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း အင္း.. ငါ. ငါ ့ဦးေလးထက္ေတာ ့
သာၿပီဟု ငတိုးတစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးစြာ ေတြးလိုက္မိပါေတာ ့သည္။
................................................................................................................................................

ေဟ ့အေကာင္.. ခါးကို ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး တအား မတ္ၿပီးေတာင္ ့မထားနဲ ့ေလကြာ... ဦးေလး ၿဖစ္သူက
ငတိုး ကို ေရထမ္းနည္း သင္ေပး ေနတာပါ။ ေလး လိုက္သည္ ့ ေရ ႏွစ္ပံုးဗ်ာ..၊ ေတာ္ေတာ္ ေလး ဖိတ္က် ၍
တစ္ဝက္ စီေလာက္ေရာက္ေတာ ့မွ ႏိူင္ႏိူင္နင္းနင္း ၿဖစ္သြားေတာ ့သည္။
ေရ စ ၿပီး ထမ္းကာစက ေရႏွစ္ပံုး ဝိတ္ကို တပိုးႏွင္ ့ပင္ ့ၿပီး ပုခံုး ႏွင္ ့ ထိမ္းလိုက္ႏိူင္ေသာ္လည္း တစ္လွန္းႏွစ္လွန္း
လွန္း ရုံရွိေသး ၊မႏိူင္ ့တႏိူင္ႏွင္ ့ယိမ္းယိုင္ လာသည္ ့ ခႏၵာကိုယ္ေၾကာင္ ့ ေရအထန္းၾကီးကို အလန္ ့တၾကားၿဖင္ ့
ေနာက္လွန္ပစ္ခ်လိုက္မိသည္။

ခါး ကို လိမ္ၿပီး တပိုး ညႊတ္ၿပီး လႈပ္ေနတဲ ့အတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ကြ ၊ ေဘးက ဦးေလးေၿပာသည္ ့အတိုင္း
ေရတြင္းကေလးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရီဟာဆယ္ အလုပ္ေကာင္း ေနေသာေၾကာင္ ့အဖြားေပးေသာ ေရခတ္ ေနာက္
က်သည္ ့ အပစ္ကို တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ထိုေန ့က ရရွိခဲ ့ပါသည္။ ေန ့လည္ စာ အငတ္ထားၿခင္းပါ။
အင္း... ေယာကၤ်ား တို ့တတ္အပ္တဲ ့ အဌာရႆ ဆယ္ ့ရွစ္ရပ္မွာ ေရခတ္တာလဲ ပါမွာပဲ ဟု ငတိုး ဆာဆာႏွင္ ့ပဲ
ေတြ းခဲ ့မိပါသည္။
..................................................................................................................................................

သၾကၤန္ က်ေတာ ့မည္။ ဦးေလး တို ့ ကလသား တစ္သိုက္ကေတာ ့ သူတို ့ စုငွားထားသည္ ့ သံုးဘီး ကားေလး
ကို ဆန္ေကာ ဝိုင္းၾကီးေတြ ကပ္၊ ဖ်ာၾကမ္းေတြ ပတ္ၿပီး ပန္းခ်ီ ေတြ၊ ပံုေတြ ဆြဲ ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။
ေက်ာ္ဟိန္းပံုကေတာ ့ အထင္းသားပါ။ သံုးဘီးက ဆိုင္ကယ္ဟန္တယ္လ္ ႏွင္ ့ရန္ကုန္ က ႏွင္လိုက္သည္ ့ သံုးဘီး
ေလးေတြပါ။

ငတိုး တစ္ေယာက္ကေတာ ့ ခါတိုင္းႏွစ္လို ခြက္ေစာင္းခုတ္ရန္ ႏိူ ့ဆီခြက္ မရွာေတာ ့ပဲ အသြဲ ့ကို မဟာဆန္ဆန္
ဖလားေလးႏွင္ ့ပဲ ေလာင္းေတာ ့မည္ဟု။ ယၡဳေတာ ့.. တာလမ္းကို ငၿဖဴေလးႏွင္ ့အေခါက္ေခါက္အခါခါၿဖတ္ကူး
ၿပီး ေရထမ္းေလ ့က်င္ ့ေနတံုး။ အဖြားတို ့ကေတာ ့ ေၿပာင္းလဲသြားေသာ ငတိုးကို ၾကည္ ့ၿပီး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ ့ေလ။
...............................................................................................................................................

ထိုေန ့... ထိုေန ့ကေလးေပါ ့ေလ..။
ငတိုး ေၿခေထာက္ေတြ ၿမဲၿမံလာတဲ ့ေန ့၊
ေရထမ္းကို မယိမ္းမယိုင္ပဲ အထိန္းအသိန္းႏိူင္စြာ စ ထိမ္းႏိူင္သည္ ့ေန ့မွာေပါ ့ေလ။
ေရတြင္းကေလးထဲမွ ေရအၿပည္ ့ႏွစ္ပံုးကို ထမ္းၿပီး တာလမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ၿဖတ္ကူးဘို ့အထြက္ သူ ့ ငၿဖဴေလး
ကလည္း ေဘးကေန သူႏွင္ ့ လမ္းကိုၿဖတ္အကူး...၊
တာၾကီးကုန္းေပၚမွ ကုန္ဝိတ္လူဝိတ္အၿပည္ ့ႏွင္ ့ ထိုးဆင္းလာေသာ " ဝ တစ္လံုး "ကုန္ကားၾကီး ႏွင္ ့ သူတို ့ပက္
ပင္း တိုးပါေလေတာ ့သည္။ ငၿဖဴေလးက ကားဘီးေအာက္မွ အၿမီးေလးကုတ္ခါ ၿဖြတ္ ကနဲ လြတ္ထြက္သြားေပ
မဲ ့ ေရထန္းဝိတ္ႏွင္ ့ ငတိုးကေတာ ့ ကေတာ ့မလြတ္ေတာ ့..။
" ဝတစ္လံုး " ကားေဂါင္းၾကီး ကို ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္အၿဖစ္ၾကည္ ့ရင္း ကိုယ္သြားၿပီ အသြဲ ့ေရ... ဟု ။
ကား ဘရိတ္ အုပ္လိုက္သံ၊ ေဆးလိပ္ခံုမွ အလုပ္သမတို ့ အလန္ ့တၾကားေအာ္သံႏွင္ ့ကားတာယာႏွင္ ့ တာလမ္း
တို ့ ပြတ္တိုက္လိုက္သံ တို ့က တာကေလးရပ္တစ္ခုလံုး ပြက္ပြက္ဆူသြားပါေတာ ့သည္။
.......................................................................................................................................................

ထိုေန ့က ငတိုး မသြားခဲ ့ရပါ။
တကယ္ ထြက္သြားခဲ ့ရသည္က... ငတိုး ရဲ ့အသြဲ ့ပါပဲ..။
တာၾကီးကုန္းရဲ ့ တစ္ဖက္အဆင္း မိုင္ဒါေစ်းဖက္ ဆိုကၠားႏွင္ ့ ေစ်းအဝယ္ထြက္သြားေသာ အသြဲ ့စီးသြားသည္ ့
ဆိုကၠားကို ကုန္းေပၚမွ ဆင္းသြားေသာ ကုန္ကားက ဘရိတ္မမိပဲ တိုက္မိသြားၿခင္းပါေလ...။
တိုက္ဆိုင္သြားတာကေတာ ့ ငတိုးႏွင္ ့ ဟိုဖက္ကုန္း၊ဒီဖက္ကုန္း တစ္ခ်ိန္ထဲၿဖစ္ခဲ ့ရၿခင္းပါပဲ။
.......................................................................................................................................................

သၾကၤန္က်ပါၿပီ။
အေမ ေစာ လက္ထဲ ထင္းစေလးေတြ ထည္ ့ေပးရင္း ငတိုးၿမင္ကြင္းေတြ ေဝဝါးေနသည္။ လိမ္ ့ထြက္က်ခ်င္လာ
ေသာ မ်က္ရည္ဥ တို ့ကို ငတိုး မ်က္ေတာင္အၾကိမ္ၾကိမ္ပုတ္ခတ္ၿပန္တင္ဘို ့ၾကိဳးစားရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနေသာ
အသြဲ ့ရဲ ့အေမ အေမေစာႏွင္ ့ မ်က္ႏွာၿခင္း ဆိုင္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။
.......................................................................................................................................................

တာလမ္းမၾကီးေပၚရွိ တန္းစီေနေသာ သၾကၤန္ကားေတြ၊ ေရကစားေနသူေတြကို အိမ္ေပၚမွာ ငတိုးတစ္ေယာက္
ငၿဖဴ ေလးႏွင္ ့ပူးထိုင္ၿပီး ေငးၾကည္ ့ေနမိသည္။လက္တစ္ဖက္က ဖလားေလးကိုင္၊တစ္ဖက္က ငၿဖဴေလးကို
အသာေလးပြတ္လို ့ပါ။
..........................................................................................................................................................

ေရတြင္းကေလးမွာေတာ ့ ေရပက္ရန္၊ေရခတ္ရန္ လူေတြ တရံုးရံုးႏွင္ ့ပါ။
သူတို ့ဆီမွ လတ္ဆတ္၊လန္းဆန္းေနေသာ သၾကၤန္ရနံ ့ေလးက ငတိုး တို ့ဆီ လြင္ ့ပ်ံ လာေနပါေတာ ့သည္။

............................................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )

ို

Friday, November 6, 2009

ေရတြင္းကေလး ( တတိယ )

အသြဲ ့တို ့ အိမ္က ငတိုးတို ့ အိမ္ဝိုင္းႏွင္ ့ ေရႊဟၤသာ ဆီစက္ၾကားရွိ ဖြဲလမ္းၾကားထဲတြင္ ၿဖစ္ပါသည္။
သူတို ့က ဖြဲလမ္းၾကားထဲရွိ သူတို ့၏အိမ္ေရွ ့တြင္ မနက္တိုင္း မုန္ ့ပစ္သလက္၊ မုန္ ့လင္မယား ႏွင္ ့ ဘိန္းမုန္ ့တို ့ကို လုပ္ေရာင္းေလေတာ ့ ငတိုးတစ္ေယာက္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေရွာက္လည္ရင္း ဗိုက္ဆာလို ့ အိမ္ၿပန္လာတိုင္း
လက္ဗလာ ၿပန္လာေလ ့မရွိပဲ ခ်ိဳင္မိခ်ိဳင္ရာ သစ္ကိုင္း က်ိဳး၊သစ္ကိုင္းေ ၿခာက္တေပြ ့၊တပိုက၊္ ေတာ ့ၿပန္ပိုက္
လာရင္း အသြဲ ့တို ့အေမ အေမေစာ လက္ထဲ ဝင္ထည္ ့ေပးေလ ့ရွိခဲ ့ပါသည္။ဒါေၾကာင္ ့မို ့လဲ သူအလြန္ ႏွစ္ၿခိဳက္
ခဲ ့သည္ ့ ႏွမ္းေထာင္းရနံ ့သင္းသင္းေလးႏွင္ ့ မုန္ ့ပစ္သလက္အၿဖဴ ေလးကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ေႏြလံုး အေမေစာက ငတိုးကို အလကားေၾကြး ေနခဲ ့ပါသည။္

အသြဲ ့တို ့ရဲ ့ မုန္ ့ပစ္သလက္ အၿဖဴ ေလးကို တစ္ေႏြလံုး သူအလကားစားေနရင္းက ငတိုးအဖြား၏ ၿပားခ်ပ္ ေန
ေသာ ေဘာ္လီရွင္မီးအကၤ ်ီထဲမွ သူ ့အဖြားႏိႈက္ ႏိႈက္ေပး ေနခဲ ့ေသာ မနက္စာမုန္ ့ဖိုး အေၾကြ စ ေလးမ်ားကို
စုေစာင္းရင္း ေမ်ာက္ တို ့ရႈံးသြားေအာင္ ေဆာ ့ကစားႏိူင္သည္ ့ လက္နက္ကရိယာမ်ားၿဖစ္ေသာ ေလးဂြတို ့၊
ေနကုန္သြားေအာင္ လႊတ္လို ့ရသည္ ့ စြန္ မ်ားႏွင္ ့ရစ္လံုးတို ့ကို သူ ဝယ္ယူ ၿဖည္ ့တင္းႏိူင္ခဲ ့ပါသည္။

သည္ေန ့ေတာ ့ အဖြားတို ့ အိမ္ဝိုင္း ေနာက္ထဲရွိ စပါးလွန္းသည္ ့ သံမံတလင္း ထဲတြင္ အသြဲ ့ ကို စြန္ ထိုးေပး
ဘို ့ ေခ်ာ ့ေခၚသြားရင္း ရထားလမ္း တစ္ဖက္ လည္ကြင္းထဲမွ ၿပန္ ့လြင္ ့လာေနသည္ ့ ဟသာၤတ ထြန္းရင္၏
သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို သူ ့ကိုနားေထာင္ခိုင္းၿပီး ငတိုးတစ္ေယာက္ အသြဲ ့ကို အင္ထရို လုပ္ပါေတာ ့သည္။

" ဟဲ ့... အသြဲ ့... အခု ေလာ္ ထဲက လာေနတဲ ့ သီခ်င္းကို နင္၊ နားေထာင္ၾကည္ ့စမ္း.."
" အာ..... ဘာၿဖစ္လို ့လဲ........ "
"နင္တို ့ ကိုထြန္းရင္ဆိုေနတဲ ့ သီခ်င္းကလဲ ပိေတာက္ေတြက ႏွစ္တိုင္း၊သူ ့အတြက္ ပဲ ေရြးပြင္ ့ေပးေနတယ္တဲ ့"
"ငတိုး.. နင္.. ေပါက္ကရ မေၿပာနဲ ့ေနာ္.. ဒါပဲ.."
"မေၿပာပါဘူးဟာ.. အမွန္ေၿပာမလို ့၊ ေမာင္ထြန္းရင္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာေလ၊ ပိေတာက္ က သူ ့တစ္
ေယာက္ထဲ အတြက္တဲ ့ နင္စဥ္းစားသာၾကည္ ့ေတာ ့.."
"အဲဒါ.. နင္နဲ ့ ဘာဆိုင္လို ့လဲ..."
" မဆိုင္ပါဘူး.. ၊ ဒါေပမဲ ့ ..ဟဲ ့..အသြဲ ့.".
"ဘာလဲဟာ............. "
"မနက္ၿဖန္ ေရခတ္ရင္ ငါတို ့အိမ္ေရွ ႔က စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ခံုတြင္း မွာ လာၿပီး ေရခပ္ပါဟာ .."
"မခပ္ ၿခင္ပါဘူး.. တာလမ္းကူးရမွာ.."
"ငါ ဆြဲ ၿဖည္ ့ေပးပါ ့မယ္ဟာ.. နင္ကလဲ"
"ဟဲ ့..ရန္ကုန္သားရဲ ႔ .. နင္က ဘယ္တံုးက ေရဆြဲ၊ေရခတ္ဖူးလို ့လဲ..."
"ေအာင္မာ... နင္ကမ်ား ငါ ့ကို အသင္ေထး ေနတယ္၊ နင္ သာလာခဲ ့ ငါဆြဲၿပမယ္"
"အထင္ေသးပါ..တစ္ခါထဲ..ေရွာက္ေၿပာေန၊ကဲ..လာပါ ့မယ္ေတာ္၊ငါမဆြဲရ ၿပီးေရာ.." ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္း
ထိုးပါေတာ ့သည္ေလ၊ ငတိုး ကိုပါ။

စြန္ ေလးကို ကိုင္ၿပီး ထိုးေပးဘို ့ ေၿပးသြားေနေသာ အသြဲ ့၏ ေနာက္ေက်ာကို တစ္ဝွီးဝွီးလည္ေနေသာ ရစ္လံုး
ၾကားမွ ငတိုး ၾကည္ ့၍ သူ ့ရင္ထဲမွာ ေအာင္ၿပီ၊ေအာင္ၿပီ ဟု သံုးခါ တိတိ ၿပံဳး၍ ေရရြတ္ေနမိသည္။

အသြဲ ့က ကဲ.. ထိ္ုးလို ့ရၿပီလား ေလ လာေနတံုး ဟု စြန္ ေလးကို သူ ့ရင္ဘတ္ႏွင္ ့ၾကိဳးတင္းေအာင္ စြဲကပ္ရင္း
လွန္းေအာ္ေတာ ့သည္။ ငတိုးကလည္း ရၿပီေဟ ့.. ဟု ေအာ္ေၿပာၿပီး ရစ္လံုးေလးကို မႊတ္ေနေအာင္ ရစ္တင္
လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အသြဲ ့တစ္ေယာက္ ဖြဲ လမ္းၾကားထဲ လွည္ ့ေၿပးပါေတာ ့သည္။
ခ်က္ၿခင္းေတာ ့ အသြဲ ့တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင္ ့ ေၿပးသည္ကို သူ မသိလိုက္ေပမဲ ့ စြန္ ကေလး ဝါး တစ္ေထာက္
အၿမင္ ့ ေလ ထဲ အေရာက္ ေလ အဟုန္တြင္ပဲ ဂိုင္း ကန္ စုတ္ၿပဲ သြားေတာ ့မွ စြန္ အစ ႏွစ္ဖက္ကို အသြဲ ့အသာ
ၿဖဲ ပစ္ခဲ ့မွန္း သိရပါေတာ ့သည္။
သံမံတလင္း က်ယ္က်ယ္ ေနပူၾကီးထဲ တစ္ေယာက္ထဲ ဂိုင္းကန္သြားေအာင္ ေဒါကန္ၿပီး က်န္ခဲ ့ေသာ ငတိုး
တစ္ေယာက္ကို မၿပီးဆံုး ေသးေသာ ကိုထြန္းရင္ သီခ်င္းက ေလွာင္ေနသလိုပါ။
.............................................................................................................................

အသြဲ ႔က ငယ္ငယ္တံုးက သိပ္ညစ္ပတ္လြန္းသည္ဟု ငတိုးထင္ပါသည္။ ( သူ ကလည္း အၿမဲတန္း၊ဗိုက္ရႊံ ့ႏွင္ ့
ဖံု အလိမ္းလိမ္း၊ဂ်ီးလက္ေလးသစ္ပါ။) အၿမဲ တြဲေလာင္းက်တတ္ေသာ ႏွပ္ရည္ ၿပစ္ၿပစ္ကို လက္ဖမိုးႏွင္ ့ ပါးေပၚ
ဆြဲ ဆြဲ တင္တတ္ေတာ ့ ထူပိန္းေအာင္လိမ္းထားတတ္ေသာ ပါးကြက္ ထူထူၾကီး ႏွစ္ဖက္ ေပၚတြင္ ေၿခာက္ကပ္
ေနေသာ ႏွပ္ေခ်းေၿခာက္ မ်ားကို အၿမဲ ေတြ ့ေတြ ့ေနရတတ္ပါသည္။
ႏႈတ္ခန္းနီ ရဲရဲၾကီးကို အၿမဲဆိုးထားတတ္သည္ ့အထဲ ဇီးထုပ္ စပ္စပ္ကိုလည္း သူ ့အေမေရာင္းသည္ ့ မုန္ ့ပစ္
သလက္တို ့ထက္ ပိုၾကိဳက္တတ္ေတာ ့ပါးကြက္ထူထူ၊ႏွပ္ေခ်းေၿခာက္ တရပစ္ႏွင္ ့ရဲတြတ္ေသာ ႏႈတ္ခန္းတို ့ႏွင္ ့
ဇီးထုပ္ကို သြားစိ၍ ၿခစ္ဆြဲ စား စားေနတတ္ေသာ အသြဲ ့ကို ၾကည္ ့ဘူးေသာ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ခ်စ္ခြင္ ့ပန္ဖို ့
အသာေလး နမ္းၾကည္ ့ဘို ့ ေရာင္လို ့ေတာင္မွ စိတ္ကူးမယာဥ္မိခဲ ့ေပမဲ ့ သည္ႏွစ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္
ေရာက္လာလို ့ သူ ့ကိုေတြ ့ေတာ ့ ႏွပ္ေခ်းဖတ္တို ့ကင္းစၿပဳေနၿပီးတစ္မ်ိဳးယဥ္ေနလို ့ ဦးေလးကို အားက်ၿပီး
ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို ့ အသြဲ ့ကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို ့ၾကိဳးစားရၿခင္းပါ။
.........................................................................................................................

အသြဲ ့ တစ္ေယာက္ ေရတြင္းကို ေရာက္လာေတာ ့ ေရပံုးကို စက္သီးၿဖင္ ့ ၿဖည္းၿဖည္းၿခင္း ေလွ်ာ ့ခ်ေနရင္း
ေရတြင္းထဲ ငံု႔ၾကည္ ့မိေတာ ့ နက္လြန္း၍ မဲေမွာင္ၿပီး ၿပၿပသာ ၿမင္ရေတာ ့ေသာ ေရမ်က္ႏွာၿပင္ကို ၿမင္မိၿပီး
ရင္ တို ့ဖိုခဲ ့ရပါသည္။
ေက်ာ္ဟိန္းရူး ရူးေနေသာ ငတိုး ဦးေလး ကိုတင္ ့ေဝက သူ ့ၾကိဳက္သည္ ့ အမာရီ ့အေပၚ ထားရွိသည္ ့ သူ ့
သံေယာဇဥ္ အတိမ္အနက္ကို ဒီေရတြင္း အနက္ ၾကီးႏွင္ ့ခိုင္းႏိႈင္း ေၿပာဆိုခဲ ့ေတာ ့၊ သူ ့ က်ေတာ ့ ေရတြင္း ထဲ
တစ္ေခြၿပီးတစ္ေခြ ဆက္ဆင္းေနေသာ ေရပံုးၾကိဳးေခြႏွင္ ့အရွည္ႏွင္ ့ ခိုင္းႏိႈင္းေၿပာၾကည္ ့ရင္ ရမွာေပါ ့ ဟု
ငတိုး တစ္ေယာက္ စဥ္းစားေနမိသည္။
အသြဲ ႔ ကေတာ ့ ေၿမအိုးကို ခါးထစ္ခြင္ရင္း ရန္ကုန္သား ငေပြးကို ေဘးမွ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ ့ၿပီး အသာေစာင္ ့
ၾကည္ ့ေနေတာ ့သည္။
လက္ေမာင္း။လက္ဖ်ံတို ့လက္ေက်ာ တို ့ တင္းေနေအာင္ ေရတစ္ပံုးကို တရစ္ၿခင္း ခါးကို ကံုး၍ ကိုယ္ကို ဘယ္
ညာ လႈပ္ရန္းဆြဲတင္ေနေသာ ေမာင္ငတိုးေလးကို အားေပးဖို ့ ေရတြင္းထဲ ေၿပးဝင္လာသည္ ့ ေနာက္ပရိတ္
သတ္တစ္ဦးကေတာ ့ လွ်ာတစ္လစ္၊အၿမီးတစ္ရန္းရန္း ၿဖစ္ေနေသာ ငၿဖဴ ေလးပါေလ။

...............................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Tuesday, October 27, 2009

ေရတြင္းကေလး ( ဒုတိယ )

ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြားအိမ္က နတ္ေမွာ္လမ္းမၾကီးေပၚရွိ တာကေလးရပ္ကြက္ မွာၿဖစ္ပါသည္။
တာ ကို အစြဲၿပဳၿပီး တာကေလးဟု ေခၚေနေသာ္လည္း ေက်ာ္ရသည္ ့တာကေတာ ့မေသးပဲၾကီး၍ ၿမင္ ့ပါသည္။
ခ်က္ၾကီးကားတို ့ လူဝိတ္၊ကုန္ဝိတ္ အၿပည္ ့ႏွင္ ့ မီးခိုးတို ့မဲၿပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး၊တအိအိ တေရြ႔ေရြ႔ တက္
ေနရခ်ိန္တြင္ ကိုစပယ္ယာတို ့က ဂ်မ္းတံုးၾကီးကိုင္ၿပီး ကားေနာက္မွီးမွ တေကာက္ေကာက္ ေၿပးလိုက္၍ တက္ရ
ေက်ာ္ရေသာ တာကုန္းၾကီးၿဖစ္ပါသည္။

ခ်က္ၾကီး တို ့ေတာင္၊ ငယ္သံပါေအာင္ အံၾကိတ္၍ တက္ရေသာ ထိုတာကုန္းကို ငတိုးတို ့၏ ခ်က္ကေလးၿဖစ္
သည္ ့ " ခ်စ္ရေအာင္ " ဆိုကၠားေလးကေရာတဲ ့..၊ ဆင္း တြန္းရတာေပါ ့ေနာ္။ ခ်စ္ရေအာင္ ကို တြန္းဖို ့ေရွ႔ကထိုင္
လာေသာ ငတိုး က ေယာက်ၤားပီပီ ေစြ ႔ကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ ့ ဆိုကၠားခမ်ာ မခ်ိမဆန္ ့ပတပ္ရပ္လိုက္ရသလို
ဦးေထာင္ရရွာေလေတာ ့ရာ ေနာက္က အခန္ ့သားထိုင္လိုက္လာေသာ ဂ်ီးေဒၚၾကီးမွ ဟဲ ့.. ပလုပ္တုပ္..ဘာညာ
စသည္... ၿဖင္ ့ အစံု တုပ္ ပါေလေတာ ့သည္။( အစံုသုပ္မဟုတ္ပါ )
သည္ေတာ ့လဲ ငတိုးႏွင္ ့ဆိုကၠားဆရာတို ့ေတာင္းပန္၍ မနဲၿပန္ဖိရပါသည္။ ေဒၚၾကီးကို မဟုတ္၊ ခ်စ္ရေအာင္ကိုပါ။


တအိအိတြန္းလာရသေလာက္ ကုန္းထိပ္ေရာက္ၿပန္ေတာ ့ ထိုးဆိုက္ဆင္းဖို ့ ၿပင္ရၿပန္ေတာ ့သည္။
ဆိုကၠားဆရာကေတာ ့ သူ ့အလွည္ ့ေလ၊ ပိုင္းေလာ ့မ်က္ႏွာေပးႏွင္ ့ဆိုကၠားကို အသာေလးတြန္းၿပီး ခုန္တက္
လိုက္ ေတာ ့သည္။ ကုန္ဝိတ္၊လူဝိတ္ အၿပည္ ့ႏွင္ ့ ထိုးဆင္းလာေသာ ဆိုကၠားေရွ႔မွာ ထိုင္လိုက္လာရေသာ
ငတိုး တစ္ေယာက္ ဆိုကၠား နံ ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းဆုပ္ကိုင္မိရင္း ထိုင္ထားေသာဖင္ မၾကြ မိေအာင္ သတိထား
ရေတာ ့သည္။ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ခေလးတစ္ေကာင္ မွ် ကုန္းဆင္းတာလမ္းေပၚ ထြက္ေၿပးမလာဖို ့လဲ သူ ကပ်ာပဲ
ဆုေတာင္းလိုက္မိေနသည္။ ခ်စ္ရေအာင္၏ ေၿခမႏွင္ ့ ဘရိတ္ၾကိဳးကို ညွပ္၍ ဆြဲ ရသည္ ့ဘရိတ္ စနစ္ကို
ေၾကာက္လို ့ပါေလ။

မကုန္ေသးေသာ ဆိုကၠားအရွိန္အတိုင္း ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားကိုေက်ာ္ၿပီး အတန္ငယ္ပဲ ဆက္သြားလိုက္
သည္ႏွင္ ့ ငတိုးတို ့ရဲ ့အဖြားအိမ္ကို ေရာက္ပါေတာ ့သည္။

ငတိုး တို ့ အဖြားအိမ္ဝင္းေရွ ့တြင္ ငတိုးရဲ ႔အေဒၚ အပ်ိဳၾကီး ေဒၚေဘဘီ ဖြင္ ့ထားသည္ ့ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးရွိၿပီး
ဆိုင္ကေလးရဲ ႔ ေဘးတြင္ အရိပ္ေကာင္းလြန္းေသာ ဗန္ဒါပင္ၾကီး တစ္ပင္လဲရွိေနၿပန္ပါသည္။ ငယ္စဥ္ ငတိုးႏွင္ ့
ဖြားဖက္ေတာ္ ေခြးကေလးငၿဖဴတို ့ေသးအၿပိဳင္ေကာ ့ပန္းခဲ ့ေသာအပင္ေလးၿဖစ္ပါသည္။ ေၿမဆီေကာင္းလို ့ထင္။
အခုေတာ ့ ေမာ ့ၾကည္ ့ေနရသည္ ့အရိပ္ရ အပင္ၾကီး ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။

လမ္းမေပၚမွ အဖြားတို ့အိမ္ေရွ႔ကို ဆိုကၠားအရွိန္ႏွင္ ့ ဝဲ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင္ ့ ကြမ္းအစ္ထဲ ကြမ္းသီးလံုးမ်ားညွပ္
ထည္ ့ေနေသာ ငတိုး ၾကီးေတာ္ ေဒၚေဘဘီက မ်က္မွန္ဂိုင္းေပၚမွ မ်က္လံုးတို ့ လွန္ၾကည္ ့လိုက္ရင္း
" ဟယ္... ငတိုး လာတယ္ အေမေရ ႔ .... ဟဲ ့.. အၿပံဳးေရ.. ေမာင္တင္ ့ေဝ၊ မိၾကဴ ...." စသၿဖင္ ့ ပြဲဆူေအာင္
ထ ေအာ္ပါေတာ ့သည္။

ေတာနယ္တို ့ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္သား၊ရန္ကုန္သူတို ့ ဆင္းလာၾကၿပီ ဆိုလွ်င္ စူးစူးစမ္းစမ္း သိခ်င္၊ၿမင္ခ်င္ၾက
ေပသည္။ၿဖဴသလား၊ မဲသလားေပါ ့ေလ။ ၿဖဴ ေနတာကေတာ ့ ေသခ်ာပါသည္။ ဖံုေတြေၾကာင္ ့ပါ။
လမ္း တစ္ဖက္ၿခမ္းရွိ ေရတြင္း ထဲမွ အပ်ိဳ တစ္သိုက္ တို ့ အၾကည္ ့က ဦးစြာေရာက္ရွိလာေတာ ့သည္။
ၿပီးေတာ ့ အိမ္ဝိုင္းထဲမွ " ဝုန္း " ကနဲ ထိုးေဟာင္ လိုက္သူက ငၿဖဴ ပါ၊ ၾကီးေဒၚ၏ ေအာ္သံေၾကာင္ ့ ေရွ႔လက္
ႏွစ္ေၿခာင္းေပၚ ေမးေလးတင္ၿပီး ဇရက္မင္းစည္းစိမ္အၿပည္ ့ခံစားေနရာမွ အလန္ ့ထညက္ ထ ေဟာင္တတ္သည္ ့
အက်င္ ့ကေတာ ့ ငယ္ငယ္က အတိုင္းပါပဲ။ ၿပီးမွ ဘယ္သူ၊ဘယ္ဝါ ဇာတ္ရည္ လည္သြားေတာ ့မွ ဇက္ကေလးပု
၍ လွ်ာတစ္လစ္ကေလးႏွင္ ့ သူ ့အေမႊးဖြားမ်ားကို ဘယ္ညာ လႈပ္ရန္းၿပီး တဇာတ္ဇာတ္ ခါထုပ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး
တတ္သည္မွာလည္း ဟိုး..အရင္က အတိုင္းပါပဲေလ ။

အရင္ကအတိုင္းရွိေနေသးတာကလဲ အိမ္မၾကီးတံစက္ၿမိတ္ ညာဖက္ၿခမ္းရွိသဲႏုႏု၊ၿမက္ႏုႏုတို ့ခင္းထားသည္ ့
ေသာက္ေရအိုးစင္ေလးပါ။ အရင္အတိုင္းမၿဖစ္ေတာ ့သည္က ငတိုးရဲ႔ အဖြား ၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာပဲ
အခ်ိန္ကုန္လြန္ေနရၿပီး လူတြဲႏွင္ ့ပဲ ေလွ်ာက္ေနရၿခင္းပါ။

ငတိုး ငယ္စဥ္ အလည္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ဦးေလးေတြ၊အေဒၚေတြ တာလမ္းၾကီးကို ၿဖတ္ကူးၿပီး အိမ္ေရွ ့
စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ခံုရွိ ေရတြင္း မွ အိမ္သံုးရန္အတြက္ ထန္းပိုးကိုယ္စီ၊ေရပံုးကိုယ္စီၿဖင္ ့ အလွည္ ့က် ထမ္းၿဖည္ ့ခဲ ့
ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က ငတိုး တတ္ႏိူင္သည္က အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွ ေစာင္ ့၍ အေဒၚေတြ၊ဦးေလးေတြ ထမ္းလာ
သည္ ့ေရပံုးအခ်ိဳ ႔ကို မႏိူင္ ့တႏိူင္ ဆြဲယူၿပီး ေရအိုးစဥ္ေပၚရွိ ေရအိုးသံုးလံုးကို ကူၿဖည္ ့ရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

မႏိူင္ ့တႏိူင္ ဆိုေတာ ့လဲ ၊ ဖိတ္တဝက္၊ စင္တဝက္ေပါ ့ေလ ။ တဝက္ေတြမ်ားလို ့ အိုးထဲေတာ ့နဲနဲေရာက္ပါ၏
တြင္းေရခတ္တိုင္း အမ်ားဆံုး အတြဲမ်ားသည္က ငတိုးႏွင္ ့ သူ ့ဦးေလး ကိုတင္ ့ေဝပါ။ ေက်ာ္ဟိန္း၊ေဇာ္ေဇာ္ တို ့
လွ်န္းလွ်န္းေတာက္ေနခ်ိန္က သူလဲ ေက်ာ္ဟိန္းရူးရူးေနခဲ ့သူပါေလ။ တူဝရီး ဆိုေသာ္လည္း သူတို ့ႏွစ္ေယာက္
က သူငယ္ခ်င္းလိုပါပဲ။

ဦးေလးလုပ္သူက တာလမ္းမၾကီးကို အေခါက္ေခါက္၊အခါခါ ၿဖတ္ကူးၿပီး လွ်ာထြက္မတတ္ တြင္းေရ ကို ခတ္ေပး
သေလာက္ ငတိုး တစ္ေယာက္ကလည္း ေသာက္ေရအိုး သံုးလံုးကို ဖိတ္တဝက္၊စင္တဝက္ၿဖင္ ့ တကိုယ္လံုး
ရႊဲရႊဲစိုၿပီး တစ္ေႏြကုန္လုနီးပါးၿဖည္ ့ေနေပမဲ ့ ဦးေလးၿဖစ္သူက တစ္ခ်က္ကေလးမွ မညီးရွာပါ။ ဘာေၾကာင္ ့လဲဆို
ေရတြင္းကေလးမွာ သူ ့ရည္းစား အမာရီ ရွိေနလို ့ပါပဲ။

ငတိုး ဦးေလးက အမာရီ ႔ ကို ခ်စ္တဲ ့အေၾကာင္းေလး ေၿပာမလို ့ပါ ဆိုၿပီး ေန ့တိုင္းေရတြင္းကေလးမွာ ခ်ိန္းၿပီး
ေရခတ္ေနၾကေပမဲ ့ ေက်ာ္ဟိန္းအိုင္တင္ႏွင္ ့ ခ်စ္တဲ ့အေၾကာင္းေၿပာဖို ့ခြင္ ့ေတာင္းၿပီး တေႏြသာကုန္သြားေရာ။
မေၿပာၿဖစ္ခဲ ့သည္ ့ ဦးေလးကို ငတိုး နားမလည္ခဲ ့ေပမဲ ့ အားေတာ ့က်ေနခဲ ့တာအမွန္ပါ။

ဒီလိုပဲ ေန ့စဥ္ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ တာကေလး လမ္းမၾကီးကို ေခ်ာင္းၿဖစ္သြားေအာင္ ေရဆြဲ၊ေရခတ္ၿခင္း အလုပ္
ကို အဖြားရဲ ႔ အေအာ္၊ အဟန္ ့တို ့နဲ ့ပဲ ၿပီးဆံုးေနခဲ ့ရတာပါ။

ဦးေလးကို အားက်ေတာ ့ ဦးေလးေၿခရာနင္းဖို ့ ငတိုးၾကိဳးစားပါေတာ ့သည္။
ဝါသနာတူလာေတာ ့ မွန္လုၾကရပါေတာ ့သည္။ ဦးေလးနဲ ့ေလ။ အဖြားအိမ္က မွန္ကိုပါ။ မွန္တင္ခံုက တင္ၿပင္
ေခြထိုင္ၿပီး ေက်ာက္ၿပင္တင္၍ ေသြးလိမ္းရသည္ ့ မွန္တင္ခံုပါ။ မွန္က ငိုက္လို ့၊လွန္လို ့ရပါသည္။ ကိုယ္လံုး
ေပၚခ်င္ရင္ေတာ ့ မတ္တတ္ထ ေနာက္နဲနဲ ေလွ်ာက္ၿပီး လွည္ ့ၾကည္ ့ရပါသည္။

အေဒၚ ေလးေယာက္က ေရွ ႔မွ သနပ္ခါးကိုယ္စီေသြးၿပီး တို ့ဖတ္ ၿဖင္ ့တဖုန္းဖုန္း၊တဖတ္ဖတ္ အသီးသီးရိုက္သြား
ခဲ ့ၾက၍ မွန္တင္ခံုရွိမွန္ေပၚတြင္ သနပ္ခါးစက္တို ့အၿမဲတန္းေပပြေနတတ္သၿဖင္ ့ငတိုးက အၿမဲ ေၿပာင္ေနေအာင္
ေရပတ္ၿပန္တိုက္ရပါသည္။ ဦးေလးကေတာ ့ ေရတြင္းကေလးကို အခ်ိန္မွီ ေက်ာ္ဟိန္းႏွင္ ့တူေအာင္ သြားဖို ့
မွန္ၾကည္ ့ၿပီး ေလ ့က်င္ ့ေနရေသာေၾကာင္ ့ မအားၿဖစ္ေနရသည္ေလ။ ငတိုးကေတာ ့ သူ ့ကို မေၿပာေတာ ့ပါ။
သူမ်ားအတြက္ ပါရမီၿဖည္ ့ေပးမွ ကိုယ္ ့အတြက္ ပါရမီေတြ ၿပည္ ့လာေတာ ့မွာမဟုတ္လားလို ့။

ငတိုးခ်ိန္မည္ ့ ပစ္မွတ္က " အသြဲ ့" ပါ။ သူႏွင္ ့ဘယ္ေတာ ့မွ မတည္ ့သည္ ့ အသြဲ ့ပါ။
ေနရာကလည္း ဦးေလးႏွင္ ့ ေကာ္ပီ စြဲထားသည္ ့ေနရာ..၊
ေရတြင္းကေလးပါပဲ...။

...........................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Thursday, October 22, 2009

ေရတြင္းကေလး

ဟသၤာတၿမိဳ ့ ကမ္းနဖူးရွိ ဟၤသာဦး တည္းခိုခန္းေပၚမွ ေသာင္ၿပင္ၾကီးေပၚသို ့ လွန္းေမွ်ာ္ၾကည္ ့ေနရင္းက
ဟိုးအေဝးကမ္းနားတန္းဖက္တြင္ တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဖုန္ခိုးတို ့ေအာက္ ရုတ္ရုတ္၊ရုတ္ရုတ္ႏွင္ ့
ဟိုမွသည္ ပ်ားပန္းခတ္မွ် ေရာက္ရက္ခတ္ေနေသာ လူေတြ၊ကုန္ကားေတြ၊ဆိုကၠားေတြကို လွန္းၿမင္လာရ
ပါေတာ ့သည္။ ရန္ကုန္ရထားၾကီးဆိုက္ေလၿပီ။

ေနၾကာေတာထဲရွိ စြတ္ေၾကာင္းအတိုင္း တလိမ္ ့လိမ္ ့လြင္ ့ပ်ံေနေသာ ဖုန္လံုးၾကီးက၊ ဟသၤာတဖက္ကမ္းဆီသို ့
တေရြ ့ေရြ ့ ခ်ဥ္းကပ္လာေနပါသည္။ ခရီးသည္မ်ားႏွင္ ့ဆိုကၠားတန္းၾကီးပါ။

ေႏြဦး ကာလ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့လည္း ေလရႈးေလေပြတို ့က ေသာင္ၿပင္ၾကီးတေလွ်ာက္ ဟိုေနရာတစ္ကြက္၊
ဒီေနရာတစ္ကြက္ အကြင္းလိုက္၊အလိပ္လိုက္ၿဖစ္ေပၚေနၿပန္ပါသည္။

ဆိုကၠားဆရာတို ့က အကြယ္၊အကာမဲ ့ေနေသာ ေသာင္ၿပင္ၾကယ္ၾကီးထဲရွိ ေလရႈးတို ့ကို ထိုးခြင္းခရီးႏွင္သြား
ႏိူင္ရန္အတြက္၊ ေရွ႔တစ္စီးႏွင္ ့ေနာက္တစ္စီး ထိကပ္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး၊အတန္းလိုက္၊အဖြဲ ့လိုက္၊အတင္း ပူးကပ္ၿပီး
အားကုန္သုတ္နင္းတက္လာၾကသည္မွာ ေရွ ့တစ္စီး၏ေနာက္ထိုင္ခံုေၿခနင္းႏွင္ ့ ေနာက္တစ္စီး၏ေရွ ႔ထိုင္ခံု
ေၿခနင္းတို ့ေတာင္ မထိ၊တထိ ၿဖစ္ၿဖစ္ေနၾက၍ မေရာက္ဖူး၊မလာဖူးေသးေသာခရီးသည္တို ့က ေရွ ့ေနာက္
ၾကည္ ့မိၿပီး ၿပံဳးမိေနၾကၿပန္ပါသည္။
ကုန္ဝိတ္အၿပည္ ့ႏွင္ ့ ခ်ီတက္လာေသာ ဆိုကၠားတို ့ကို ၿမိဳ ႔ေပၚမွ ေနာက္က်ၿပီး၊ အူရားဖားရား ေၿပးဆင္းလာေန
ေသာ ဆိုကၠားဆရာတို ့က ေရာင္းရင္းအၿခင္းၿခင္း ကမ္းနားတြင္ ခရီးသည္ က်န္မက်န္ သတင္းလက္ဆင္ ့ကမ္း
ကမ္းသြားေနၾကပါသည္။

ဆိုကၠားနာမည္ေလးေတြကလည္း သတၱိ တဲ ့၊ သူရ ၊ ဗလ ၊ ခ်စ္သူ၊ ခ်စ္ရေအာင္... တဲ ့။ စံုလို ့ပါပဲဗ်ာလို ့။
ရန္ကုန္က ခ်က္ၾကီး ကားမ်ားလိုပါပဲ။ ကုန္ခ်ိန္ ခြင္သေလာက္ အဲ.. ႏိူင္သေလာက္၊ ခရီးသည္ ဆန္ ့သေလာက္
သတိ.. ကုန္းဆင္း အလြန္ၿမန္သည္၊ ဆိုသလိုပါပဲ။ ခရီးသည္ ေရွ ့၊ေနာက္၊ေဘး သံုးေယာက္၊ ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီႏိူင္
သည္ ့ ခေလးမ်ားႏွင္ ့ပါဆို ငါးေယာက္၊ အဝတ္အိပ္ေတြ ဝန္စည္စလယ္ေတြက ထိုင္ခံုေအာက္ ေရွ ့ေနာက္
ေၿခနင္းႏွစ္ခုကို တန္းထိုး၍ ပါလာသမွ် ခရီးသည္ေတြရဲ ့ ပစၥည္း တစ္ခုမွမက်န္ရေအာင္ တင္ေတာ ့သည္။
ၿပီးလွ်င္ ႏိူင္လြန္ၾကိဳးႏွင္ ့ ေၿခကန္၍ အတင္းတုပ္ခ်ီေတာ ့သည္။ လူေတြကေတာ ့ အင္း..မေကာင္းတတ္လို ့ထင္။
ပစၥည္းေတြႏွင္ ့ေရာၿပီး ထည္ ့ၿပီးမခ်ီေတာ ့ပါ။

ေသာင္ၿပင္တစ္ေလွ်ာက္ ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင္ ့ အတြဲလိုက္ သုတ္လာေသာ ဆိုကၠားတန္းၾကီးက ေသာင္က်
ေခ်ာင္းကေလးကိုၿဖတ္၍ တစ္ေႏြစာ ဝါး၊ဓနိ၊ဖ်ာ တို ့ၿဖင္ ့ေဆာက္ထားေသာ ဆယ္ၿပား တံတားေလးေရာက္ေတာ ့
အသီးသီးထိုးရပ္သြားေတာ ့သည္။
ၿမိဳ ့အဝင္ တံတားၿဖတ္ခ တစ္ေယာက္ ဆယ္ၿပား ေပးေဆာင္ရမည္ေလ။ သည္တံတားေလးၿဖတ္ၿပီး ကုန္းေပၚ
ဆိုကၠားကို တြန္းတက္လိုက္သည္ႏွင္ ့ ဟသၤာတ ၿမိဳ ့ၾကီး ေပၚေရာက္ပါၿပီ။ ေလာ္စပီကာ ေပါင္းစံုတို ့မွ အလႈခံသံ၊
ဟသၤတ ထြန္းရင္၊ တြံေတး သိန္းတန္ စတဲ ့ သီခ်င္းမ်ားကို နားႏွင္ ့မဆံ ့ေလာက္ေအာင္ကို ၾကားရေတာ ့မွ
ရန္ကုန္မွ စီးလာသည္ ့ ဆင္ေၿခာက္ေကာင္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကို ငတိုး တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္စြာပဲငံု႔ၾကည္ ့ၿဖစ္ေတာ ့
သည္။ စြတ္စြတ္ၿဖဴေအာင္ကို ေဖြးေနပါေရာလား..လို ့။ သူ.. အင္မတန္မွ ၾကိဳက္တတ္သည္ ့ရွားေရာင္ေလး။
ဖမ္းမရပါေတာ ့ၿပီ။ ( အေရာင္ကိုေၿပာတာပါ )

လည္ေခ်ာင္းထဲ၊ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြထဲမွာလည္း ဖံုေတြ အေတာင္ ့လိုက္ ခဲေနၿပီ။
သာရေဝါဘက္ကမ္းထဲက တစြတ္စြတ္၊တဂြပ္ဂြပ္ ေသာက္လာခဲ ့သည္ ့ေရကုသိုလ္လို ့.. တစာစာေအာ္ၿပီး ေၿမအိုး
ေလးမ်ားၿဖင္ ့ ေခါင္းရြက္ေရာင္းေရာင္းေနသည္ ့ ၿမစ္ရည္ေအးေအးေလးေတြလဲ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္မသိေတာ ့။

အဖြားအိမ္ေရာက္မွ တြင္းေရ ေအးေအးေလးကို လက္ကိုင္ ရွည္ရွည္ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလးႏွင္ ့ ခပ္ၿပီးေသာက္
ေတာ ့မည္လို ့ ငတိုး တစ္ေယာက္ အားခဲ လိုက္မိသည္။ ေၿမအိုးဖုန္းေလးေဂါင္းေပၚတင္၊ ေရအိုး ပတ္ခ်ာလည္
ရွိ သဲႏုႏု၊ မ်က္ႏုႏုု ေလးေတြကို ၾကည္ ့ရင္း ေလးေလး၊ဖန္ဖန္ေလးႏွင္ ့ ခ်ိဳေအးေသာ တြင္းေရကေလးကိုပါ
ၿမင္ေရာင္လာပါေတာ ့သည္။ ေနာက္.. ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား..။ အေရာင္မဆိုးခဲ ့ေသာ၊ လတ္ဆတ္ခဲ ့ေသာ ငယ္
ဘဝက သူငယ္ခ်င္းမ်ား...။

ဟသၤာတၿမိဳ ႔၏ ထူးၿခားသည္ ့လကၡဏာမ်ားကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အထင္ေၿပာရရင္၊ မိုးတြင္း ကာလတိုင္း တက္
လာေလ ့ရွိသည္ ့ ၿမစ္ေရတို ့ကို ဟန္ ့တားႏိူင္ရန္အတြက္၊ ၿမိဳ ႔တြင္းဝယ္ ၿမစ္ႏွင္ ့ အၿပိဳင္ အလွ်ားလိုက္ ဆည္ဖို ့
ထားသည္ ့ တာေဘာင္၊တာရုိးၾကီးမ်ားပါေလ။

......................................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )