Monday, September 28, 2009

သိလား ? ( ၁ )

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာေတာ ့ ရာသီဥတုက သိသိသာသာ ေၿပာင္းလဲလာပါသည္။ ကားေရွ ႔ေလကာမွန္မွလွန္းၿမင္ေနရ
သည္ ့ အထပ္ထပ္ေသာေတာင္ထြတ္တို ့ေပၚတြင္ အုန္ ့မိႈင္းေနေသာ အလိပ္လိပ္ေသာတိမ္ဆိုင္တိမ္ခဲတို ့ပြတ္တိုက္
ေရြ ႔လ်ားေနသည္ကို လွန္းၿမင္ေနရၿပီး မိုးေငြ ့ပါေသာ ေလေၿပတို ့ေဆာ္ေသြးေနၿပန္ေသာေၾကာင္ ့ ကားလမ္းေဘး
ႏွစ္ဖက္ရွိ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္တို ့ပါ ေလယူရာအတိုင္း ဘယ္ညာရိမ္းႏြဲ ့လို ့ေနပါေတာ ့သည္။
ယၡဳရက္ပိုင္းအတြင္း စ ထားမိေသာစာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရသေလာက္ေလးေရးၾကည္ ့လိုက္၊ခဏေလးသိမ္းထားလိုက္
ႏွင္ ့ အဆံုးသတ္သို ့မေရာက္ႏိူင္ခဲ ့သည္မွာ ၾကာခဲ ့ေပၿပီ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အစရွိခဲ ့လွ်င္ေတာ ့ အဆံုးတစ္ခုကိုေတာ ့
ေရာက္ေအာင္ေတာ ့သြားရေပေတာ ့မည္ေလ။ ဒီေန ့ အလုပ္ကၿပန္လွ်င္ေတာ ့ ထိုအစေလးကို အဆံုးသတ္ေတာ ့
မည္ဟု စိတ္ပိုင္းၿဖတ္ၿပီး ကားေဘးမွန္ကို ကၿပာဆြဲခ်လိုက္ရင္း မိုးေငြ႔တို ့ေရာၿပြန္းေနေသာ ေလၿပင္းရနံ႔ကို
ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ၿပည္ ့က်ပ္သြားေအာင္ ရိႈက္သြင္းလိုက္မိပါေတာ ့သည္။

" အခ်ိန္ " တဲ ့။ သိ ရဲ ႔ လားဗ်ာ..။ ကာလတစ္ခု၊အပိုင္းအၿခားတစ္ခုကို သတ္မွတ္ပိုင္းၿခားထားၾကတာေလ..။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိူင္မဲ ့ ကာလတစ္ခုကို မမွန္းဆႏိူင္တာေၾကာင္ ့ ေရာက္ရွိေနတဲ ့ အရြယ္
နဲ ့ မွန္းၾကည္ ့ ၿပီးေတာ ့ ဘဝရဲ ႔အခ်ိန္တဝက္၊သံုးပံုတစ္ပံု၊ႏွစ္ပံုဆိုပါေတာ ့ဗ်ာ..။ဘဝရဲ ႔ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္မၿပည္ ့
ၿပန္မၿဖည္ ့ႏိူင္ေတာ ့တဲ ့ အခ်ိန္ေတြကို သံုးစြဲ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီးၿပီေလ။
ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ ့ရတဲ ့ ငယ္ဘဝေလးအစိတ္အပိုင္းေလးေတြကို ၿပန္ေၿပာင္းေတြးၾကည္ ့မိလိုက္တိုင္း အရာရာ
အားလံုးတို ့ဟာလဲ မေန ့တေန ့ကလိုပဲၿဖစ္ေနတာ ေတြ ့ေနရၿပန္တယ္။ ၿမင္ကြင္းတို ့ပံုရိပ္တို ့က လတ္လတ္
ဆတ္ဆတ္ေလးေတြဆိုေတာ ့... အခ်ိန္ရဲ ့သေဘာကိုက ၿမန္လြန္းတဲ ့၊တိုေတာင္းလြန္းတဲ ့သေဘာေပါ ့ေလ။
ၿမန္လြန္းပါတယ္ဆိုတဲ ့အေၿဖကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲပဲ ၾကိဳးစားၿပီးမွ လကၡံခဲ ့ရတာပါ။
ခဏ၊ခဏေလးေတြနဲ ့ပဲ စဥ္စက္မၿပတ္တန္း ဖြဲ ့စည္းထားလို ့ အၾကာၾကီးပဲလို ့ထင္ၿပီး၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုပဲ ဆုပ္
ကိုင္တြယ္တာခင္မင္ေနခဲ ့တာကိုးလို ့။ဘယ္ေတာ ့မွ မကုန္ဆံုးႏိူင္ေတာ ့ပါဘူးလို ့ ေမ ့ေမ ့ေလ်ာ ့ေလ်ာ ့နဲ ့ပဲ
ၿဖတ္သန္းေနခဲ ့မိတဲ ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ.... ငါ ဘာေတြ စုေစာင္းထားမိၿပီလဲ၊ စီးပြားေတြလား၊ အဆင္ ့အတန္းေတြ
လား၊အသိုင္းအဝိုင္းေတြလား၊ပညာဗဟုသုတေတြလား၊သံေယာဇဥ္ေတြလား... ဆိုတဲ ့၊ လား .. ေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ပဲ
ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ ့မိပါတယ္။
ေသၿခာလြန္းတဲ ့ အေၿဖတစ္ခုကို မေတြ ့ရေပမဲ ့၊ေရရာသလိုလိုရွိတဲ ့ အေၿဖတစ္ခုကေတာ ့ အမ်ားဆံုးစုေစာင္း
မိခဲ ့တာက သံေယာဇဥ္ေတြပါလို ့။ ပတ္သက္မိခဲ ့သမွ်ေသာဝန္းက်င္အားလံုးကို မလြတ္တန္းဆုပ္ကိုင္မိၿပီး
တြယ္တာေနခဲ ့မိတာေလ။ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ ့ စြန္ ့ခြာသြားၿပီးတဲ ့ အရိပ္ေတြကို၊ တသသနဲ ့ၿဖစ္ေနတတ္သလို၊အနား
မွာေလာေလာဆယ္ရွိေနေသးတဲ ့ အရိပ္ေတြကိုလည္း အေရာင္ေရာင္အကန္းကန္းနဲ ့ ဆြဲမိဆြဲရာဆြဲေနတဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေတြ ့ရၿပန္တယ္။ ရွိေနေသးတဲ ့ငါ ့လိုပဲ... သူတို ့လဲရွိေနအံုးမဲ ့သေဘာလို ့ပဲ မ်က္ေစ ့တို ့စံုမိွတ္
ၿပီးအတင္းယံုၾကည္ေနမိၿပန္တယ္။
ေရွ ႔ကသြားခဲ ့ၿပီးေသာသူတို ့ရဲ ႔ ေအာင္ၿမင္မႈ၊က်ဆံုးမႈေတြ၊ထားခဲ ့ရစ္ပတ္ဖြဲ ့ေႏွာင္ခဲ ့ၾကတဲ ့ သံေယာဇဥ္ေပါင္း
စံုတို ့ကလဲ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ၿဖတ္သန္းေနရေသးတဲ ့ အခ်ိန္ေကာင္းကင္ရံေတြမွာ အရိပ္ေတြ၊အရွိန္ေတြ
အၿဖစ္နဲ ့ပဲ တၿဖည္းၿဖည္းေဖ်ာ ့ေတာ ့ေပ်ာက္ကြယ္ဘို ့ တာဆူေနၾကၿပန္ပါတယ္။

ၿပီးဆံုးက်န္ခဲ ့တဲ ့ အခ်ိန္ေတြေတာင္... ဒီေလာက္ၿမန္ခဲ ့ၾကရင္... ေနာက္.. က်န္ေနအံုးမဲ ့အခ်ိန္ေတြေရာလို ့..
ၿမန္ေနအံုးမွာပဲမဟုတ္လား..။ စကၠန္ ့နဲ ့အမွ် ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ ့အခ်ိန္နဲ ့အတူ ေနာက္ထပ္ေပ်ာက္ဆံုးမဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ႔ အရိပ္တစ္ခုကေတာ ့ တစ္ခန္း ထဲအတူေန ကိုေညာင္ရမ္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုထားခဲ ့ၿပီး သူ
ၿပန္ေတာ ့မယ္ဆိုတာပါပဲေလ။သူကေတာ ့ သူ ့အဝိုင္းကို သူခပ္ေသးေသးပဲဝိုင္းၿပီး ခရီးတစ္ခုကို အဆံုးသတ္
ေတာ ့မွာ ပါ ေလ။ အခ်ိန္က အရာရာကို ေၿပာင္းလဲေစႏိူင္တယ္ ဆိုသလိုပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကေရာတဲ ့... ၊ ငါဝိုင္းထားမိတဲ ့အဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကီးေနမိၿပီလဲ..၊ဝိုင္းထားသေလာက္ေရာ
ဆက္ၿပီး ေၿပးႏိူင္ပါအံုးမလား..လို ့ ယံုၾကည္မႈအားနည္းစြာပဲ ေဆာ္ေၾကာမိပါတယ္။လူဆိုတာ ကိုယ္ဝိုင္းမိတဲ ့
အဝိုင္းရွိသေလာက္ေတာ ့ မရပ္မနားေၿပးေနၾကရစၿမဲမို ့ပါ။ မေသခ်ာပဲအၿမဲလွ်င္ၿမန္စြာပဲ ေၿပာင္းလဲကုန္ဆံုး
ေနလြန္းတဲ ့ အခ်ိန္ေတြကိုလဲ မဝံ႔ မရဲ ၿဖစ္လာခဲ ့မိၿပန္ပါတယ္။

လူဆိုတာ..အၿမဲတစ္ေယာက္ထဲပါ...တဲ ့။ ဆရာမ ပုလင္းဖင္နဲ ့ အၿမဲေၿပာေနတဲ ့ စကားတစ္ခြန္းပါ။အသိုင္း
အဝိုင္းရွိသူေတြေရာ၊မရွိသူေတြေရာ ဆံုစည္းလိုက္ရတံုးခဏေတာ ့ ေရာင္စံု သံေရာဇဥ္တို ့နဲ ့ လိမ္းၾကံရစ္ပတ္
မိၾကေပမဲ ့.. အခ်ိန္တစ္ခုခု ေရာက္လာတဲ ့အခါမွာေတာ ့ ကိုယ္ ့ခရီးကိုယ္သြားခဲ ့ၾကရတာပဲမဟုတ္လားလို ့။

ရခြင္ ့ေလး၊ပိုင္ဆိုင္ခြင္ ့ေလးရွိခဲ ့ရင္လဲ ရေနတံုးေလးမွာ အၾကာၾကီးလို ့ထင္ရတဲ ့ခဏေလးပဲ ပိုင္လိုက္ၾကမွာ။

အဲဒီေတာ ့ မၾကာခင္ လွ်င္ၿမန္စြာပဲ ထပ္ၿပီးကုန္ဆံုးသြားအံုးမဲ ့ အခ်ိန္ေတြ မွာလဲ ငါဘာေတြထပ္ၿပီးစုေစာင္း
ရမယ္ဆိုတာ ကိုေရာသိလားလို ့ ယိုယ္ ့ကိုယ္ကိုေမးေနမိပါတယ္။

...........................................................................................................................................
( ဆက္ရန္ )

Wednesday, September 23, 2009

သံေယာဇဥ္ တို ့ၿဖင္ ့ ေစးကပ္လ်က္ရွိေသာ ဤကမ ၻာ

ၻ.... ခဏ ခဏ ေလးေတြနဲ ့ တၿဖည္းတၿဖည္း ဖြဲ ့စည္းလာၿပီး ခ်စ္တတ္လာယင္ ခ်စ္တဲ ့သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္ေတာ ့တာပဲ။
အမ်ွင္တန္းၿပီး အၿမစ္မၿပတ္တဲ ့သေဘာ;အၿမဲတန္းပဲ ေတြ ့ေနခ်င္တာ။ နီးနီးေလးနဲ ့ေတာင္ သတိတရၿဖစ္ေနတတ္တာပါ။
....ခ်စ္တာတခုထဲမဟုတ္ပဲ မုန္းရင္( စိတ္နာရင္) လဲ မုန္းတဲ ့သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္တတ္တယ္လို ့ထင္တာပဲ။ မုန္းလြန္းေတာ ့
မုန္းတဲ ့စိတ္၊ အခဲမေက်၊ နာက်ဥ္းစိတ္တို ့နဲ ့ၿဖစ္ေၾကာ ရွည္ၿပီး မေတြ ႔ခ်င္ေတာ ့ေပမဲ ့၊ သတိရတိုင္း မုန္းေနတတ္တာကိုေၿပာတာ။
....လူ ့ဘဝသံသယာၾကီးမွာလဲ ထိုခဏ၊ခဏေလးမ်ားက အၾကိမ္သိန္းသန္းမက ၿဖစ္လိုက္၊ၿပက္လိုက္နဲ ့တစ္ခုနဲ ့တစ္ခု ခ်ိတ္ဆက္
အမွ်င္တန္း၍ ဘယ္ေတာ ့မွမၿပီးဆံုးႏူိင္ေအာင္ၿဖစ္ေနရေတာ႔တယ္။
အဲဒီလို အက်ယ္ေၿပာေၿပာနဲ႔ အနက္စူးရွတဲ႔ သံသယာၾကီးကို ဖြဲ႔စည္းေနသည္႔ ...ေရပြက္ကေလးေတြ၊ ေရၿမဴပ္ကေလးေတြလို
တေဖာက္တေဖာက္နဲ႔ ပလံုစီေနေသာ၊ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနသည္႔ ' ဘဝခဏ' ေလးတစ္ခုကို ထုပ္ယူၾကည္႔မိလိုက္ေတာ႔ .......
အဲဒီ' ဘဝခဏ 'ေလးထဲမွာကိုပဲ သံေယာဇဥ္ေရာင္စံုတို႔နဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ရစ္ပတ္ဖြဲ႔ေႏွာင္ေနတာကို ေတြ႔ရၿပန္တယ္။
....ကိုယ္႔ကို လာမွန္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔မွာၿဖစ္ေပၚေနတဲ႔ အထိအခိုက္ အရွအနာတို႔ကိုေတာင္ သတိမၿပဳမိပဲ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနတာကိုပဲ
ခံုမင္ေနတာကို ရင္ေမာစြာ ေတြ႔ၿမင္ေနရပါတယ္။
....အဲဒီ ရပြက္ကေလးထဲမွာ မေမာပန္းႏူိင္ေအာင္ ကူးခတ္ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို လူပ္ႏူိးခ်င္လိုက္ တာ။
.........................................................................................................................................................................
.....အမွန္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိတဲ႔ ခရီးသယ္ေတြနဲ႔တူတယ္။
....ခရီးစဥ္အဆံုးက ဘယ္မွာဆိုတာမသိ၊ ဘယ္လိုေၾကကြဲရမွန္းမသိ၊ သြားေတာ႔သြားေနၾကတာပါပဲ။
....ေၿပာခ်င္တဲ႔ သံေယာဇဥ္ေရာင္စံုဆိုတာက.. အေရာင္ေရာင္အကန္းကန္းသြားေနၾကၿပီး ကြ်တ္ေတြ၊ ေမွ်ာ႔ေတြလို တြယ္မိတြယ္ရာ
တြယ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္ကခ်စ္ခဲ႔ရသူ၊ သူကခ်စ္လိုက္ရသူ၊ မသိပဲနဲ႔ ခ်စ္ခဲ႔ရသူ၊ ခ်စ္ေနတာကို သိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေရာင္ေဆာင္ခံခဲ႔ရသူ၊
ခ်စ္၍ ဆံုဆည္းၾကရၿပီးမွ ခဲြခဲ႔၊ ထားခဲ႔ၾကရသူ၊ ခ်စ္ၿပီးမွ ေစာစီးစြာ သစၥာေဖာက္ခံခဲ႔ရသူေတြ၊လူေတြက ကိုယ္ရရွိပိုင္ဆိုင္
ခဲ႔ဘူးတဲ႔ လက္ကိုင္ပုဝါေလးတစ္ခု၊ ေဘာလ္ပန္ေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဟန္းဖုန္းကေလးတစ္လံုးကစၿပီး၊က်င္လည္ဘူးခဲ႔ရတဲ႔ ဝန္းက်င္ေတြ
အားလံုးကို မလြတ္တန္း ဆုပ္ကိုင္ေတာ႔တာပါပဲ။
....'ဆုပ္ကိုင္ ' ၿပီဆိုကတဲက လံုေလာက္တဲ႔ အားထုပ္မူ တစ္ခုက္ို ၿပဳရေတာ႔မွာပါ။
....ကိုင္ဆုပ္ထားတာေလးကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးၿပီး၊ ပို၍ညွစ္ထုပ္ေလ ဘဝင္မွာအပူဒါတ္က စိမ္႔ထြက္လာေလေလပါ၊
...............................................................................................................................................................................အမွန္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ေနရတဲ႔ ဘဝၾကီးက ခဏ၊ခဏ ေလးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားလို႔ အၾကာၾကီး
ထင္ရေပမဲ႔ ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည္႔ရင္ ေတြခဲ႔၊ ၾကံဳခဲ႔၊ၿဖစ္ခဲ႔ၿပီးတာေတြ အားလံုးဟာ....မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ၿဖစ္ေနတာ
ေတြ ႔ ရပါမယ္၊တစ္ခုၿပီးတစ္ခုၿဖစ္လာခဲ႔တာ ၿမန္လိုက္တာေလ၊အဲဒီခဏေလးေတြဟာ၊ေနာင္လဲထပ္ၿဖစ္ေနအံုးမွာပါပဲ။ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ခဏေလးက မၾကာခင္မွာပဲ ၿပီးဆံုးၿ႔ပီးခရီးဆံုးတစ္ခုကိုေရာက္ရေတာ႔မယ္။
....ေမွ်ာ္လင္႔တြယ္္တာမူေတြၾကီးသေလာက္၊ ဆံုးရူံးမူေတြ၊ ေၾကကြဲရမူေတြရ၊ရ ၿပန္ေတာ႔မယ္။
....ခရီးဆံုးကို အရင္ဝင္ေရာက္သြားရသူေတြ၊ က်န္ခဲ႔ရေသးတဲ႔သူေတြရဲ ႔ ႏူတ္ဆက္ေၾကကြဲသံေတြဟာ ဒီခဏေလးတြင္းမွာ
ပဲ႔တင္ထက္ရၿပန္ေတာ႔မယ္၊ခ်စ္ခဲ႔ၾကလို႔ သတိတရ ၿဖစ္ၾကရသလို၊ မုန္းခဲ႔ၾကရင္လဲ သတိရမိတိုင္း မုန္းေနၾကအံုးမွာပါ။
ဆံုရတံုးခဏေလးမွာ၊ ကုန္ေအာင္ မခ်စ္ခဲ႔ရသူေတြက ပိုဆိုးမယ္ထင္ပါတယ္။
...............................................................................................................................................................................အဲဒီလို...ဒဏ္ရာရႏုလံုးသားေတြ၊ဆုေတာင္းကတိေတြနဲ႔၊ ဘဝတစ္ခုၿပီးလို႔၊အစြဲၾကီးစြဲခဲ႔တဲ႔ သံေယာဇဥ္ေရာင္စံုတို႔ေၾကာင္႔
ေနာက္ထပ္ေရပြက္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ တူတဲ႔ ဘဝခဏေလးတစ္ခု ထပ္မံေပၚေပါက္ရအုံးမယ္ေလ။
....ဘယ္ေတာ႔မွ ၿပီးဆံုးမယ္ မထင္ေတာ႔ပါဘူး၊ မီးပံုထဲ တဝုန္းဝုန္းခံုဆင္းေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုးဖလံမ်ိဳးေတြပါလို႔။
...............................................................................................................................................................................ကြ်န္ေတာ္နာခဲ႔ဘူးတဲ႔၊ သံုးေတာ႔သံုးပါ၊ မစြဲပါႏွင္႔ တဲ႔။စြန္႔ပစ္ဖို႔၊ ေၾကာခိုင္းပစ္ဖ္ုိ႔ မဟုတ္ပါ၊သံုးစရာၾကံဳလို႔သံုးရတာ၊
ခ်စ္စရာၾကံဳလာယင္ ခ်စ္ရမွာပါ၊ သံုးေနရင္းနဲ႔ အၿမတမ္း ငါ႔ ဟာလို႔ မစြဲဖို႔၊ ခ်စ္ေနယင္းနဲ႔လဲ စြဲစြဲ လန္းလန္း မတြယ္တာမိဖို႔၊
မုန္းသြားမိယင္လဲ မုန္းတဲ႔ ေနရာေလးမွာရပ္ထားဖို႔၊ ဘဝခဏေလးအတြင္းမွာ အားလံုးဟာ ေရပြက္၊ ေရၿမဴပ္၊ အေငြ႔ ေတြ
လိုပါပဲဆိုတာ သိ၊သိ ေပးႏူိင္ရင္ပဲ၊ ေၾကကြဲမူေၾကာင္႔ ၾကခဲ႔ ရတဲ႔ သမုဒၵရာမ်က္ရည္တို႔ခမ္းေခ်ာက္သြားႏူိင္ၿပီး၊ အဆက္
မၿပတ္္လည္ေနတဲ႔ သံသယာခ်ားရဟတ္ၾကီးလဲ ရပ္တန္႔ သြားမွာပါလို႔......။
.....................................................................................................................................................................
....( အေဟာင္းေလးပဲ ၿပန္တင္မိပါသည္။ အဲဒီ အေဟာင္းေလးကိုပဲ သတိရမိလို ့ၿဖစ္ပါသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့တစ္ကိုယ္
ေကာင္းဆန္ဆန္ပဲ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ေပါ ့သြားေစရန္၊ၿပန္တင္မိပါသည္။ ဒီပို ့(စ)ေလးက၊Edit posts ထဲမွာတၿဖည္းၿဖည္း
ထိန္းမႏိူင္သိမ္းမရစြာပဲ၊ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ၿဖစ္လာ၍ ေလွာင္မထားေတာ ့ခ်င္ေတာ ့ေသာေၾကာင္ ့၊လြတ္လပ္စြာပဲ အစြမ္း
ကုန္ ပ်ံသန္းသြားႏိူင္ေစရန္ရည္ရြယ္ၿပီး ၊ အြန္လိုင္းထဲ လႊင္ ့ထုပ္ေပးလိုက္မိပါသည္ခင္ဗ်ာ။)

Tuesday, September 15, 2009

ကာရံ မဲ ့ေနေသာ ဝိုင္းကေလး

ယၡဳတေလာ ရာသီဥတု စေၿပာင္းစ ၿပဳလာပါသည္။ ပူၿပင္းေသာေႏြမွ မိုးဦးရာသီသို ့ပါ။ ကြ်တ္ကြ်တ္ပူေနေသာ
ေၿမၿပင္ေပၚသို ့ တစ္ၿဖိဳက္၊ႏွစ္ၿဖိဳက္ က်ဆင္းလာေသာ မိုးစက္တို ့ေၾကာင္ ့ ေအာင္းေနေသာ အပူေငြ ့တို ့က
အခိုးအေငြ ့တို ့အၿဖစ္တစ္ေထာင္းေထာင္းေနေအာင္ ၿပန္တက္ေနၿပီး၊ မိုးစက္ပြင္ ့တို ့ ထိမွန္စိုစြတ္ေနေသာ္လည္း
တၿမိဳက္ၿမိဳက္ၿဖင္ ့ပူေလာင္အိုက္စပ္ၿခင္းကိုေတာ ့ခံစားေနရ ပါသည္။ သို ့ပါေသာ္လည္း မိုးေငြ ့ပါလာေသာရနံ ့
တို ့ကို ရႈရိႈက္မိသၿဖင္ ့ မိုးဦး ကိုေတာ ့ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲၾကိဳဆိုမိတာအမွန္ပါ။လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေတာင္တန္း
ေတာင္ေၾကာၾကီးေတြကို ၾကည္ ့မိၿပန္ေတာ ့ ေတာင္ခိုးေတြက အၿမဲတန္းေဝေနၿပန္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္၏ ကြဲအက္အက္၊ ရွတတႏိူင္လြန္းေသာ ငယ္ဘဝအစိတ္အပိုင္းမ်ား(၆)ကို ေရးဖြဲ ့ၿပီး၊တိုက္ဆိုင္စြာပဲ
ၿဖစ္ေပၚလာခဲ ့ေသာ ကိုၿမစ္က်ိဳးရဲ ့ "တစၿပင္" အေရးေၾကာင္ ့၊တကယ္ပဲ သူ ့အတြက္ ေၿဖလို ့မရေအာင္ကို
စိတ္မေကာင္းၿခင္းၾကီးစြာၿဖစ္မိၿပန္ပါသည္။ သူ ့ရဲ ့ တိုတိုနဲ ့လိုရင္းေလးပဲ ကၿပာေရးတင္လိုက္ေသာ တစၿပင္
ကို ခပ္သုတ္သုတ္ဖတ္မိၿပီး သတိၾကီးစြာ၊ခက္ခဲစြာပဲ ေကာမန္ ့(စ)ေလးေရး၍ သူ ့ကိုအားေပးခဲ ့ရပါသည္။

လူဆိုတာတစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ေတြ ့ဆံုမိၾကၿပီဆိုရင္ ရင္းႏီွးလာၾကၿပီး ကာလေလးတစ္ခုရွည္ၾကာလာခဲ ့
ၿပီဆိုရင္ေတာ ့ တစ္ေယာက္မ်က္ဝန္းထဲတစ္ေယာက္ တၿဖည္းၿဖည္းပဲ အလြတ္က်က္မိလာၾကပါသည္။တြယ္
တာလာမိခဲ ့ၾကပါမည္။တနည္းဆိုရေသာ္ သံေယာဇဥ္ ၾကိဳးတို ့တြယ္ေႏွာင္မိၾကပါေတာ ့သည္ေလ။အေရာင္
ဆိုးမိသူေရာ၊ အေရာင္မဆိုးမိသူေရာ ေတြ ့ေန၊ဆံုေနခ်ိန္ေရာက္တိုင္း တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္
ေနမိ၊ေစာင္ ့ေနမိၾကမွာေသခ်ာလြန္းပါသည္။ ပတ္သက္ခဲ ့မိေသာ ဝန္းက်င္၊အေလ ့အက်င္ ့ေလးေတြ၊အတူ
တူပဲ စားၾက၊ေသာက္ၾကခဲ ့တာေလးေတြ ပတ္သက္ခဲ ့တဲ ့အေငြ ့အသက္ေတြအားလံုးကို အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္
တိုင္း ပံုမွန္ပဲ ၿပင္းၿပင္းၿပၿပ ခံစားမိ၊သတိရမိၾကမွာပါ။ သံေယာဇဥ္ေရာင္စံုတို ့ႏွင္ ့ ေႏွာင္ဖြဲ ့မိခဲ ့ၾကတာကိုးလို ့။


ေန ့တိုင္းပဲ မနက္မ်က္ေစ ့ႏွစ္လံုးပြင္ ့ၿပီးကတဲက ေနရာမ်ိဳးစံု၊လုပ္ငန္းမ်ိဳးစံု၊ဝန္းက်င္မ်ိဳးစံုေတြမွာ စိတ္ပါသည္
ၿဖစ္ေစ၊မပါသည္ၿဖစ္ေစ၊ကိုယ္ ့ကိုနဲ ့သူမ်ားစိတ္ၾကီးပဲ တာဝန္ေတြ၊ဖိအားေတြနဲ ့ ေနကုန္သြား ေအာင္ကိုအေမာ
ေတြနဲ ့ပဲ လံုးေထြးေနခဲ ့ရင္းက တာဝန္ခ်ိန္ ေလးေတြၿပီးဆံုးသြားၿပီး ကိုယ္ ့ေနရာေလးေတြကို ၿပန္လာေနရၿပီ
ဆိုတာနဲ ့ပဲ ဆံုေနၾက၊ေတြ ့ေနၾက၊ခင္ေနခဲ ့ၾကရတဲ ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို သတိရၾကေတာ ့တာပါ။ ဒီအခ်ိန္ေလး
မွာပဲ အားလံုးက စိတ္တူ၊ကိုယ္တူေတြၿဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။ ေစ်းဝယ္တဲ ့သူကဝယ္၊ ခ်က္တဲ ့သူကခ်က္၊မီးဖိုေခ်ာင္
ရွင္းတဲ ့သူကရွင္း၊ေရာင္ေနတဲ ့သူကေရာင္ေနေပါ ့ဗ်ာ။ ဗိုက္ကေလးေတြ တင္းၾကၿပီဆိုရင္ေတာ ့ ဆံုေနၾက
ပိုကာဝိုင္းကေလး မ်က္ေစာင္းထိုးမိၾကၿပန္ေရာ။ တစ္ခါေဒါင္းသြားတိုင္း သံေယာဇဥ္ ဆုဗူးေလးထဲကို
အေကာက္အေၾကြေလးေတြ တစ္ေဗ်ာင္းေဗ်ာင္းပစ္ထည္ ့ၾကေပါ ့။ အဲဒီအထဲကပဲ ေစ်းဝယ္ၾကတာေလ။
က်ဴရွင္ရွိတဲ ့ေန ့ေတြက်ၿပန္ေတာ ့ ဆရာမ ပုလင္းဖင္ မလာခင္ပဲ ေပ်ာက္ေနတဲ ့အဆိုင္းမန္ ့ေလးေတြ ကပ်ာ
ၿပန္စုရင္း အၿမဲတန္းမန္ေနတတ္တဲ ့ ဆရာမကို ေစာင္ ့ေနၾကတတ္တာပါ။( ဖဲ ဝိုင္းမွာ လိုက္ဖဲပဲ သူ ့ကိုေရြး
ပစ္ေန တတ္ေပမဲ ့စာသင္ခ်ိန္မွာေတာ ့ ေလးစားရတဲ ့ဆရာမပါလို ့)။ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ ့ေလ...၊ကြ်န္ေတာ္
တို ့ရဲ ့ဝိုင္းကေလးကေတာ ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနခဲ ့တာေတာ ့အမွန္ပါ။
( ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့ ဝိုင္းကေလးကို နံပါတ္စဥ္တပ္ၿပီးေရးထားခဲ ့ပါတယ္၊ၿပီးခဲ ့တဲ ့လေတြထဲမွာ ေအာက္ထဲမွာ
ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊စာရွည္မွာစိုး၍ ဝိုင္းကေလး အေၾကာင္း အက်ယ္မေရးေတာ ့ပါလို ့)

တစၿပင္ အေၾကာင္းေရးေနရင္းနဲ ့ ဝိုင္းကေလးအေၾကာင္းေရာက္သြားလို ့ ကြ်န္ေတာ္ မူလေရးခ်င္တဲ ့အေၾကာင္း
ေရာက္ေအာင္ၿပန္ဆြဲတင္ခ်င္ေပမဲ ့ ဝိုင္းကေလးကလဲ ကိုၿမစ္က်ိဳးတို ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ၿပီးမွ ၿဖစ္တည္ေနခဲ ့
ရတာေၾကာင္ ့ခြဲေရးဘို ့ေတာ ့မလြယ္ပါ။

အထက္က ဆိုခဲ ့သလို အခ်ိန္အတိုင္းအတာေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ တြယ္တာေနခဲ ့ရသူေတြေတာင္ ဒီေလာက္
ရွာၾကံ ေၿဖဆည္ေနရရင္ သူတို ့လိုေက်ာင္းသားဘဝကတဲက ႏွစ္ခ်ီၿဖစ္တည္ဖြဲ ့ေႏွာင္ခဲ ့ရတဲ ့သံေယာဇဥ္ေတြနဲ ့
ဖြဲ ့စည္းခဲ ့ၾကတဲ ့ခ်စ္သူေတြ ဆိုရင္ေတာ ့ဘယ္လိုေၿဖ ၾကရပါ ့မလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိေနတာပါ။

တစ္လိပ္လိပ္ပြင္ ့ထြက္သြားမတတ္၊ထိုးတက္လာေနေသာ အခ်စ္စိတ္။သံေယာဇဥ္စိတ္တို ့ကို အတင္းမ်ိဳခ်
ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရန္မွာ .... ထြက္ေတာ ့မည္ ့ ဝမ္းကို၊အတင္းညွစ္ခ်ဳပ္ထားရသလို၊ သြားေတာ ့မည္ ့စည္း ကို
အတင္းညွစ္ၿပီးေအာင္ ့ထားရသလို၊ သည္းညီး လံုးဝ မခံႏိူင္ေအာင္ ကိုၿဖစ္ေနပါမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေၿပာလွ်င္
ရယ္စရာၿဖစ္ေအာင္၊ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ၿဖစ္ေအာင္ပဲ ေၿပာေနသည္ဟု ထင္စရာရွိေသာ္လည္း ဘယ္ေလာက္
ခံစားရခက္သည္၊ေၿဖရခက္လြန္းသည္ကို သိသာထင္ရွားဥပမာတို ့ေရးဖြဲ ့ရန္ကြ်န္ေတာ္ရွာမရပါေတာ ့ၿပီ။

အခ်စ္က ပူေလာင္ၿပီး အေငြ ့လို ေပ်ာက္ကြယ္လြယ္ေပမဲ ့၊ သံေယာဇဥ္ကေတာ ့ စိမ္ ့ေအးလြန္းၿပီး ၿဖတ္ရ
အလြန္ခက္ပါတယ္တဲ ့။ ဘယ္သူကမွ မေၿပာပါ။ကြ်န္ေတာ္ပဲေၿပာေနတာပါ။သူတို ့ကေတာ ့ ခ်စ္တဲ ့အဆင္ ့
ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး သံေယာဇဥ္ အဆင္ ့ကို ေရာက္ရွိခဲ ့ၾကၿပီးမွ...။

ဒီပို ့(စ)ေလး ကို ကြ်န္ေတာ္အဆံုးသတ္ေရးဘို ့ ၾကိဳးစားရင္း မ်က္လံုးတို ့ ေညာင္းလာသလိုၿဖစ္လာ၍
ဝရံတာဖက္ ခဏထြက္ၾကည္ ့မိေတာ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ ေတာင္ခိုးၿမဳခိုးတို ့ ပိတ္ေမွာင္ေနေအာင္ ေဝေနေသာ
ေတာင္ထိပ္ဆီမွ အုန္ ့မိႈင္းၿပိဳဆင္းလာဟန္ၿပင္ေနေသာ မဲေမွာင္သည္ ့တိမ္ထုၾကီးကို ၿမင္လိုက္မိေတာ ့သည္။
အပူခိုးတို ့ ေသေအာင္ မိုးၾကီးတို ့ ရြာေတာ ့မည္ဟု။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္.... အိုက္တာေတာ ့အိုက္ေနတာပါပဲေလ..။

ကိုၿမစ္က်ိဳး ကေတာ ့မႏိူးေသးပါ။သူ ေန ့ႏွင္ ့ည မွားယြင္းေနၿပန္ၿပီ။ ၿမန္မာၿပည္ေရာက္ သူ ့သံေယာဇဥ္ေလး
ႏွင္ ့ ဂ်ီေတာ ့ တစ္ညလံုးေၿပာၿဖစ္တာေနမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ညီမက တစ္ခုတ္တရ ႏူတ္
ဆက္လာပါသည္။ ကိုၾကီး ေနေကာင္းလားတဲ ့..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အေရးၾကီး ေမးခြန္းပဲေမးလိုက္ၿဖစ္
ေတာ ့သည္။ ေဟ ့ ညီး..တို ့ဆီမွာ မီးလာသလား...လို ့.ပါ။ တစ္ၿခားလဲ မေၿပာခ်င္ေတာ ့လို ့ပါ။

ေရွ ့ဘက္ ေတာင္ေၾကာၾကီးဆီမွ ၿပိဳဆင္းလာေတာ ့မည္ ့ မိုးလံုးၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝိုင္းကေလး အတြင္းမွာ
ၿဖစ္တည္ေနေသာ ေခ်ာက္ေသြ ့ေနသည္ ့ တစၿပင္ကို စိုစြတ္ စိမ္းလန္း သြားေအာင္အၿမန္္ရြာသြန္း ေဆးေၾကာေပး
ပါေတာ ့ဟု.......။ ကာရံ မဲ ့ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝိုင္းကေလးအတြက္......။

.........................................................................................................................................
( ၿပီးပါၿပီ)

Tuesday, September 8, 2009

ငယ္ဘဝအစိတ္အပိုင္းမ်ား ( ၆ )

ကားေခါင္းခန္းထဲတြင္ ပက္လက္လွန္လွဲလိုက္ရင္း ပိုပို ့အိပ္ခန္းလိုက္ကာ တၿဖတ္ၿဖတ္လြင္ ့ေနသည္ ့ၾကားမွ
သူ ့ကို မၿမင္ခ်င္ေရာင္ေဆာင္ၿပီး ေစာင္ ့ၾကည္ ့ေနမိပါသည္။ ထိုညက မီးမလာခဲ ့ပါ။ သူ ့ခန္းစီးေနာက္မွ
ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္တလႈပ္လႈပ္ေလးႏွင္ ့ သူေလး၏ အရိပ္ေလးကိုပါၿမင္ေနရၿပန္ပါသည္။သူစာၾကည္ ့
ေနတာပါ။ သူက ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ၊ ကြ်န္ေတာ္က နတ္ေမာက္ စက္မႈေက်ာင္း ပထမႏွစ္ စတက္ခါစေလ။
ခဏၾကာေတာ ့ သူလိုက္ကာလွပ္လိုက္၍ ေခါင္းၿပဴထြက္လာၿပီး ဇီးထုပ္ကိုေထာင္ၿပေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း
အၿပင္ထြက္ၿပီး သူလွန္းပစ္ေပးေသာ ဇီးထုပ္ကိုဖမ္းယူလိုက္သည္။ကားေဘးနားေရာက္ေနေသာ ေပါက္ၾကီးတို ့
အုပ္စုႏွင္ ့ေတြ ့ေတာ ့ ပိုပို ့ဇီးထုပ္ေလးလက္လႊဲေပးလိုက္ရေတာ ့သည္။ႏို ့ မဟုတ္ပါက ဒီေကာင္ေတြ ပြဲဖ်က္
ေတာ ့မည္။ငေပြးအုပ္စုႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့တိုက္ေရွ ့ရွိ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ၾကီးေအာက္ခံုတန္းလ်ားေပၚတြင္
ဆိုင္းထီးဆိုင္၏ ေရဒီယို ကမာရြတ္ တစ္ပုတ္ဆိုၿပီးသည္ ့ အခ်ိန္တြင္ေတာ ့ ပိုပိုတို ့အိပ္ခန္းက ဖေယာင္းတိုင္
မီးကေလးညိမ္းသြား့သည္။ ေပါက္ၾကီးတို ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ႏႈတ္ဆက္၍ လူစုခြဲသြားၾကေတာ ့သည္။
ရန္ကင္းတစ္ၿမိဳ ့လံုးေမွာင္ေနသည္။ ခ်စ္သူလဲ အိပ္သြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထည္း ေငါင္းစင္းစင္းက်န္
ခဲ ့သည္။ဒီတစ္ခါ ကားေခါင္းထဲဝင္ၿပီး ပက္လက္လွန္လိုက္ေတာ ့ ဝင္းပေနေသာလမင္းၾကီးကို ၿမင္ေနရပါ
ေတာ ့သည္။ေကာင္စီရုံးေရွ ့မွ ေအာင္နက္တို ့အုပ္စု၏ စူးစူးဝါးဝါးစြဲအူလိုက္သံက အေမွာင္ထုေအာက္ အိပ္ေမာ
က်သြားေသာ တစ္ရန္ကင္းလံုးကို ႏူတ္ဆက္လိုက္သလိုၿဖစ္ေနေတာ ့သည္ေလ။

ပိုပိုႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ရည္းစားလို ့ေၿပာရေအာင္လည္း.... အင္း.. မက်၊တက်ေပါ ့ေလ။တစ္တိုက္ထည္း
အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ ငယ္ငယ္ထဲကအတူေနလာၾကေတာ ့လဲ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲတြင္ အခင္ဆံုးၿဖစ္ေန
ခဲ ့ရပါတယ္ေပါ ့ဗ်ာ။မိဘၿခင္းကလဲ ရင္းႏိုးေနၾကေတာ ့ တစ္အိမ္နဲ ့တစ္အိမ္ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ၿဖစ္ေနၾက
သည္ဆိုပါေတာ ့။ မူလတန္းအရြယ္၊အလယ္တန္းေရာက္လာသည္အထိ ခင္ေနသည္ ့စာလံုးကို ရ ပင္းစသတ္
ႏွင္ ့ ခ်စ္လိုက္သည္ ့ အဆင္ ့ထိ ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာင္းၿဖစ္ခဲ ့မိ။ေၿပာင္းၿဖစ္လာသည္ ့ ပထမဆင္ ့ကေတာ ့အူတို
တတ္လာသည္ ့အဆင္ ့က စလာသည္ ကိုေတာ ့မွတ္မိခဲ ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တံုးက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရန္ကင္းက်ိကၠဆံကြင္း တြင္ၿပည္ေထာင္စုေန ့လူထုအခန္းအနားၾကီးေတြကို
အၾကီးအက်ယ္က်င္းပေလ ့ရွိခဲ ့ပါသည္။ အဲဒီႏွစ္က ထုပ္ေဝခဲ ့ေသာ ၿပည္ေထာင္စုေန ့ ပို ့စကဒ္တြင္ ပိုပိုက
မ်က္ႏွာဖံုးမယ္အၿဖစ္ ရန္ကုန္တိုင္းကိုယ္စားၿပဳေဖၚၿပခံခဲ ့ရသည္မွစခဲ ့ပါသည္။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကစားေဖၚ
က ရပ္ကြက္ထဲမွာထင္ေပၚလာေတာ ့ အၿမဲတန္းပဲစိုးရိမ္ေနခဲ ့ေတာ ့သည္။သူေက်ာင္းသြားေနရင္ မပူရ။
ေက်ာင္းကားႏွင္ ့သြားၿပီး၊မိန္းခေလးေက်ာင္းမွာတက္ရလို ့ေလ။ေက်ာင္းက ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးေရွ ့က
လ.သာ(၁)ေလ။ညေန သူေက်ာင္းကၿပန္ရင္ပူရၿပီ။ ပိုပို တို ့က ဂြတၱလစ္ရပ္ကြက္( ရန္ကင္းစင္တာေရွ ့)တြင္
" သံုးရာသီ " လဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင္ ့ထားသည္။အရင္ေစာေရာက္ေရာက္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သူ ့
အေမက ေက်ာင္းကားအလာကို သြားသြားၾကိဳခိုင္းတတ္သည္။ " နင္ ့ညီမ " တဲ ့၊သူ ့အေမက။ဒီလိုဆိုေတာ ့
လဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ညီမေလးေပါ ့ေလ။ ခက္ေနတာက လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြေရွ ့ၿဖတ္ၿဖတ္၊ လမ္းေတြထဲ ဝင္ဝင္
ပို ့ပို ့ကို ဟိုငတိကၾကည္ ့၊ ဒီငတိကၾကည္ ့ ၿဖစ္ၿဖစ္လာေတာ ့ဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိေပါ ့ဗ်ာ။

သူကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဘယ္သူကဘယ္တံုးက စကားလိုက္ေၿပာတာ၊ ဘယ္သူကၿဖင္ ့ စာအတင္းလိုက္
ေပးေနတာ.. ၊ ဘာညာ စသည္ၿဖင္ ့ အၿမဲတန္းတိုင္ေနတတ္သည္ေလ။

အဲဒီတံုးကကြ်န္ေတာ္စာေရးဆရာေရာင္ေရာင္၊ႏိူင္ငံေရးသမားေရာင္ေရာင္၊ဟိုေရာင္ေရာင္ဒီေရာင္ေရာင္ေပါ ့ဗ်ာ။
ဖတ္သည္ ့စာေတြက ၿငိမ္းေက်ာ္၊သုေမာင္၊ေမာင္ဝဏ၊သာဓု၊ေမာင္သာရ၊ တို ့ကို ထြက္သမွ် မလြတ္တန္းလိုက္
ဖတ္ေနတတ္သည္။ ႏိူင္ငံေရးဘက္တြင္ေတာ ့ "သခင္သန္းထြန္း၏ေနာက္ဆံုးေန ့မ်ား" စာအုပ္ အနီေရာင္ထူထူ
ၾကီးကို ဂ်ိဳင္းၾကားက မခ်တတ္၊ထီးေကာက္ရွည္ၾကီး ပခံုး မွာခ်ိတ္၊ ေဆးေပါ ့လိပ္ကို လက္ၾကားညွပ္ နဲ ့။ ၿဖစ္ေန
တာေလ။ သခင္သန္းထြန္းစာအုပ္ဖတ္ၿပီးကတဲက ကြ်န္ေတာ္ ဘံုဝါဒ ကိုလက္မခံႏိူင္ခဲ ့ပါ။ ၾကိဳးစားရင္ၾကိဳးစား
သေလာက္ ခံစားခြင္ ့ရွိရမယ္ေပါ ့ဗ်ာ။ တဖက္ကလည္း အထက္ပါအခ်စ္ဝတၳဳမ်ားကို ဖတ္ရင္း၊ဇာတ္ေကာင္ေတြ
ရဲ ့ လႊမ္းမိုးမႈကိုခံယူေနမိသည္ေပါ ့။ဆိုၾကပါဆို ့။ ပိုပိုနဲ ့ပတ္သက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ဥယ်ာဥ္မႈးေပါ ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေၿပာေတာ ့ ေကာက္ရုိးပံုေစာင္ ့တဲ ့ေခြးတဲ ့။ ဘယ္လိုပဲ သူတို ့ေၿပာေနေန၊ စာအုပ္ထူၾကီး
တစ္ဖက္၊ထီးေကာက္ၾကီးတစ္ဖက္၊ေဆးေပါ ့လိပ္တစ္လိပ္ႏွင္ ့ေန ့စဥ္ ႏြားေရကူးေနသည္ ့ မ်က္ ႏွာႏွင္ ့
ပိုပို ့ကိုၾကိဳေနမိ၊ေစာင္ ့ေရွာက္ေနမိသည္ေပါ ့ဗ်ာ။

" တဘုန္း..ဘုန္း.." ႏွင္ ့ ကားမွန္ကို ထုရိုက္ေနသံၾကားရေတာ ့မွ၊ မ်က္လံုးဖြင္ ့ၾကည္ ့မိေတာ ့ မွန္ကို ရိုက္ေန
ေသာ အေဖ ့ကို ၿမင္လိုက္ရသည္။ကားတခါးကို ကၿပာကယာဖြင္ ့ေပးလိုက္မိသည္။ အေဖ ့ေနာက္မွာေပါက္ၾကီး
တို ့အုပ္စု၊ မ်က္ႏွာေတြၿဖီးစပ္စပ္ႏွင္ ့၊ ဘာေတြၿဖစ္ေနတာလဲ ဆိုၿပီး ကားေအာက္ကိုဆင္းခ်လိုက္မိေတာ ့
ေပ်ာ ့စိစို စြတ္ေနေသာ အမႈိက္မ်ားကိုနင္းမိရက္သားၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။
ညက က်ီးမႏိုးပြဲေလ၊ ေပါက္ၾကီးတို ့က ဥယ်ာဥ္မႈး ဘဝမွာ မႊန္ထူေနေသာ ကြ်န္ေတာ ့ကို ပညာေပးခ်င္လြန္း၍
ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေစာင္ ့ေနေသာ ကားကို အမိႈက္ပံုထဲသို ့ တြန္းပို ့ထိုးထည္ ့ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
အေဖ ့ရဲ ့ နရင္းတစ္ခ်က္ရိုက္ၿခင္းကို ခံခဲ ့ရၿပန္ပါသည္။ အခ်စ္ရဲ ့ ခ်ိဳၿမိန္တဲ ့အရသာတဲ ့။ကားကို ဝိုင္းတြန္းေပး
ရင္း ေပါက္ၾကီးက ကပ္ေၿပာလိုက္တာပါ။

" ေဟ ့ေကာင္..ငေက်ာ္ေရ ့.. ၿဖစ္ေနတာကမင္းပါ၊ မင္းသူ ့ကိုၾကိဳက္ေနၿပီ၊တစ္ေန ့ သူမ်ားေနာက္ပါမွာပဲ၊အဲဒီ
လိုလုပ္ေနရင္.." ပိုပိုတို ့ သံုးရာသီဆိုင္တြင္ထိုင္ရင္း ေပါက္ၾကီးကေၿပာတာၿဖစ္သည္။သူကေၿပာရင္း ဆိုင္ထဲ
လွန္းဝင္လာေသာ ေအာင္ေအာင္ ဆိုေသာ ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ကို ေမးေငါ ့ၿပပါသည္။
သူ ့ကို မေန ့ညက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အၿပန္ လမ္းတြင္ ဂုတ္ဆြဲ၍ ထိုးပစ္ဖို ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မိပါသည္။
ပိုပို ့ လြယ္အိပ္ထဲ ရည္းစားစာထည္ ့ေပးလိုက္၍ပါ။ ေပါက္ၾကီးတို ့အုပ္စု အဆြဲေကာင္း၍ ၿပသနာမတက္ခဲ ့ၿခင္း
ၿဖစ္ပါသည္။ သူက ခင္ဗ်ားၾကီးေကာက္ရိုးပံုေစာင္ ့ေနတာ၊ဟုေၿပာခဲ ့သည္။ေပါက္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ကိုဆြဲ
ထားရင္း မင္းလဲယွဥ္ၿပိဳင္ခြင္ ့ရွိတယ္ေလကြာ ဟုေၿပာသည္။
ထင္လင္းကလည္း အၾကမ္းပန္းကန္ေတြကို က်င္း၍ ေရေႏြးေတြ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္းထေနေအာင္ လိုက္
ၿဖည္ ့ေပးေနရင္းက " ေဟ ့ေရာင္.. မင္းနဲ ့ ပိုပိုက ဘာလဲကြ၊ ရည္းစားလား၊တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ေရာ
နားလည္မႈေတြရထားၿပီလား၊သူ ့ကို မင္းဘယ္ေလာက္ ပိုင္ေနလို ့လဲ " ဟု လွန္းေၿပာေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ိဳးသိန္း ေဆးေပါ ့လိပ္ကို အဆုပ္ထဲ ၿပည္ ့သြားေအာင္ ရႈိက္ၿဖည္ ့လိုက္ရင္းက သူတို ့ တင္ၿပေန
ေသာ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို စဥ္းစားေနမိသည္။ဟုတ္တယ္၊ ငါသူ ့ကိုခ်စ္ေနမိပါၿပီ ဟု၊ အခ်စ္က သိပ္ထူး
ဆန္းလြန္းပါ၏ ေန ့တိုင္း ေတြ ့ေနရတာေတာင္ နီးနီးေလးႏွင္ ့ သတိရေနတတ္တာကိုပါ။အစအေနာက္ သန္
လြန္းေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အၿမဲတန္း မ်က္ေစာင္းလွန္ထိုးေနတတ္ေသာ ပိုပို ့မ်က္ႏွာေလးကို အကြင္းလိုက္
အဆုပ္လိုက္ တလိမ္ ့လိမ္ ့ တက္သြားေသာ ေဆးလိပ္ခိုးေတြၾကားထဲမွာ ၿမင္ေရာင္လာေနမိပါသည္။ေပါက္
ၾကီး တစ္ခါေၿပာခဲ ့သည္ ့ သူက မင္းကိုၾကိဳက္ေနတယ္လို ့ မင္းကထင္ေနတာပါ.. ဆိုသည္ ့ စကားစုကိုလဲ
ရင္ မဆိုင္ခ်င္ေသးပါ။ ဒီလကုန္ရင္ေတာ ့ ဖြင္ ့ေၿပာေတာ ့မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္မိပါသည္။ သူ ့ကို ငယ္ငယ္
ထဲက ခ်စ္ေနခဲ ့ပါသည္ဆိုတာကို ေၿပာႏိူင္ရန္၊အားေမြး၍ စကားလံုးတို ့ အေၿပၿပစ္ဆံုး၊အလွဆံုး တို ့ေရြးရန္
အခ်ိန္ယူလိုက္ၿခင္းပါ။

သည္ေန ့ကေတာ ့ လကုန္သည္ ့ေန ့ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ လကုန္ဆိုေတာ ့ လခထုပ္ၾကသည္ ့ေန ့၊ အေဖက
အေမ ့ကို လခအပ္မည္ ့ေန ့၊ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ စတိုင္ပင္ထုပ္သည္ ့ေန ့( ထိုစဥ္က စက္မႈေက်ာင္းတြင္
ဝန္ထန္းသားသမီး၊ ခ်ိဳ ့တဲ ့ေၾကာင္း ခိုင္လံုပါက တစ္လ ေထာက္ပံ ့ေၾကး ၅၀ က်ပ္ခန္ ့ေက်ာင္းမွ လစဥ္ထုပ္
ေပးေလ ့ရွိပါသည္၊)၊ေနာက္ တစ္ခုက... ကြ်န္ေတာ္ အံု ့ပံုးခ်စ္ခဲ ့ရေသာ၊ကြ်န္ေတာ္က ရည္းစားအၿဖစ္ တဖက္
သတ္သတ္မွတ္ခဲ ့မိေသာ ပို ့ပို ့ကို ဖြင္ ့ေၿပာေတာ ့မည္ ့ေန ့လဲၿဖစ္သည္ေလ။

အစီအစဥ္ေလးကေတာ ့ သူ ့ကို ေက်ာင္းသြားၾကိဳရင္း ထုပ္လာခဲ ့သည္ ့ စတိုင္ပင္ေလးႏွင္ ့ ၁၂လံုးတန္းထိပ္
က ပုဇြန္ခြက္ေက်ာ္ဆိုင္ေခၚသြားၿပီး ရယ္စရာတို ့ ေၿပာရင္း၊ခ်စ္တဲ ့အေၾကာင္းေလးပါဖြင္ ့ေၿပာလိုက္ဖို ့ပါပဲ။

ဒီေန ့က်မွ မိုးေလးက တၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္၊က်လာပါသည္။ ေၿဖာက္ဆိပ္မိုးေလးပါ။ သူ ့ေမာင္၏ ဒီမ်က္ႏွာေလးကို
ခ်စ္တာ ဆိုတဲ ့ဝတၳဳကလဲ ထြက္ထြက္ၿခင္းမို ့ ဆိုင္မွ ဝင္ယူလာခဲ ့မိသည္။ ဝတၳဳစာအုပ္ေလးဂ်ိဳင္းၾကားညွပ္၊
ထီးေကာက္ၾကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင္ ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ေဆာင္းရင္းက မိုးဖြဲေတြၾကားထဲမွာပဲ ပိုပိုတို ့
ေက်ာင္းကား အလာကို ရပ္ေဆာင္ ့ေနမိပါသည္။ မိုးေအးထဲမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ဖဝါးေတြ ေခြ်းထြက္
ေနသလိုၿဖစ္ေနသည္။
ပလက္ေဖာင္းႏွင္ ့ ကပ္ရပ္ေနမိသၿဖင္ ့ ကားေတြနင္းသြားေသာဗြက္ေရတို ့ စင္မည္စိုးေသာေၾကာင္ ့ ေနာက္
ဖက္ကို ကိုယ္ရို ့၍အဆုတ္၊ ပိုပို တို ့ေက်ာင္းကား ထိုးဆိုက္လာေတာ ့သည္။ ခါတိုင္းႏွင္ ့မတူေသာကြ်န္ေတာ္ ့
ရင္က စ ခုန္ပါေတာ ့သည္။ ရင္ခုန္ေနတာတို ့မရပ္ခင္....
ထို.. ခဏမွာေပါ ့ဗ်ာ..။
လွန္းၿမင္ေနရေသာ ရန္ကင္းသ.မ ဆိုင္ထဲမွ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ႏွင္ ့ေနမွန္းမသိေသာ သေကာင္ ့သားေလး
ေအာင္ေအာင္က ေခါက္ထီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင္ ့ ေၿပးထြက္လာၿပီး ဆင္းလာေသာ ပို ့ပို ့ကို ထီးမိုး၍ ၾကိဳလိုက္
ပါေတာ ့သည္ခင္ဗ်ား..။

ကြ်န္ေတာ္ေလ..... ဘာၿဖစ္သြားသနည္း လို ့.. မေမးပါႏွင္ ့ေတာ ့ဗ်ာ။ စာနာၾကည္ ့ၾကပါကုန္ေတာ ့။
လက္ဖဝါးတို ့က ထြက္ေနေသာ ေခြ်းတို ့က တစ္ကိုယ္လံုး ၿပန္ ့ႏုံ ့လို ့သြားေတာ ့သည္။
သူတို ့က လွည္ ့အထြက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရပ္ေနမိေသာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ မ်က္ႏွာၿခင္းဆိုင္မိၾကေတာ ့
ပိုပိုက အၿမဲတန္းၿပံဳးေနေသာအရင္းအႏီုးဆံုး အၿပံဳးႏွင္ ့လွန္းၿပံဳးၿပလိုက္ေပမဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္မတံု ့ၿပန္မိေတာ ့ပါ။

မိုးေရထဲမွာ ေခါက္ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္း၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ေရွ ့မွၿဖတ္ထြက္သြား
ၾကေတာ ့ ေက်ာင္းစိမ္းထမီ၊အကၤီ်အၿဖဴလက္ရွည္ေလးႏွင္ ့ ပန္းပြားလြယ္အိပ္အဝါေလးကိုေပြ ့ပိုက္ထားေသာ
ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ထဲက ခ်စ္ခဲ ့ရသူေလးကို သေကာင္ ့သား၊ေအာင္ေအာင္ေလးက သူ ့လက္ေလးကို ပိုပို ့
ပုခံုးေပၚတင္လို ့ေလ။

ဒီတစ္ခါေတာ ့ ႏြားေရကူးသည္ ့မ်က္ႏွာႏွင္ ့ ထြက္သြားသူမွာ ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ေတာ ့ပါပရိတ္သတ္ၾကီးခင္ဗ်ား။

တစ္ခါဘူးမွ မေသာက္ခဲ ့ဘူးသည္ ့ ဘီအီး ကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေသာက္ေနသည္မွာ တစ္လံုးခြဲေက်ာ္
ေနၿပီ။ ဂြတၱလစ္က ကိုမုတ္ဆိပ္ရဲ ့ ဘံုဆိုင္ေလးမွာပါပဲ။ ခ်စ္သူကို ေၾကြးဘို ့ ထုပ္လာခဲ ့သည္ ့ စတိုင္ပင္ေလးက
ကိုမုတ္ဆိပ္ဆိုင္မွာပဲ သံုးဆြဲဖိုု ့ ၿဖစ္လာေတာ ့ ေပါက္ၾကီးႏွင္ ့၊ထင္လင္းတို ့က ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္လာၾကေပမဲ ့
ဒီေကာင္ေတြ အေမွ်ာ္အၿမင္ၾကီးစြာပဲ ကြ်နေတာ္ ့ကို တြဲရန္ ခ်ိဳေသာက္ေနခဲ ့ၾကသည္။ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တစ္
လံုးခြဲပါ။
ကိုမုတ္ဆိပ္က ဆိုင္သိမ္းေတာ ့မွာၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အၿမီးတို ့ကို ပိုထည္ ့ေပးခဲ ့ေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့မစားႏိူင္
ေတာ ့ပါ။ဒီညလဲ မီးပ်က္ေနၿပန္ေသာေၾကာင္ ့ ကိုမုတ္ဆိပ္က ေရနံဆီမီးခြက္တစ္ခု ခ်ထားေပးထားသၿဖင္ ့
မီးဇာ ကြ်မ္းေလာင္ေနေသာ မီးခို းမိႈင္းတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ႏွာကို လာဟတ္ေနေတာ ့သည္။
ယူလာခဲ ့မိေသာ ဒီမ်က္ႏွာေလးကို ခ်စ္တာ ဆိုတဲ ့ စာအုပ္ကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္မဖတ္ၿဖစ္ပဲ ကိုမုတ္ဆိတ္က ဖတ္
ၿပီးသြား၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လွန္းေပးေနသည္။

အၿပန္တြင္ေတာ ့ ေပါက္ၾကီးႏွင္ ့ထင္လင္းကို ကြ်န္ေတာ္တြဲခိုရင္း ေမွာင္မိုက္ေနေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သီခ်င္း
တစ္ပုဒ္ေအာ္ညီးလာခဲ ့မိပါသည္။ ေဂ်ညီညီရဲ ့သီခ်င္းေလ..၊ " တစ္ေယာက္ထဲ.... လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း......
ေရွ ့က လာေနတဲ ့ကား...အာ..ဟား..ဟာ၊ လံုးလံုးကိုမၿမင္လိုက္ဘူး..၊တစ္ကယ္ ့ကို၊ တိုက္မိ မလိုလိုၿဖစ္သြား
ၿဖစ္သြား..ဟာ..၊ေပါက္ၾကီးက ႏွာသံၿဖင္ ့ " ေဟ ့ေရာင္.. ၿဖစ္မွာေပါ ့ကြ၊ မီးမွ မလာပဲ " ဟုၿဖတ္ေနာက္သည္။
ဆက္ဆိုမိၿပန္သည္။ေလာင္ၿမိဳက္ေနတာေတြ သက္သာလာေအာင္ပါ။
" ေလ ထဲ.... မင္းရဲ ့ကိုယ္၊ ရနံ ့ေလးေအေဟး..ေတြ၊ စီးစင္းေနသလိုပဲ..အယ္ဟဲအယ္..အခ်စ္ရယ္၊အသက္ရႈ
လိုက္တိုင္း၊ တကယ္ ့ကို၊သတိရေနတယ္..အခ်စ္ရယ္..။ ဒီအပိုဒ္ေရာက္လာေတာ ့ တိုက္ေရွ ့ ေရာက္လာၿပီ။

ေယာက္က်ားေလးဆိုတာ၊စံုေအာင္ အေတြ ့အၾကံဳေတြကိုရွာရမယ္၊ ရလာမဲ ့ အေတြ ့အၾကံဳေတြမွာလဲ နစ္ေၿမာ
မသြားေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္ လို ့ တစ္ခါထဲ၊တစ္ၾကိမ္ထဲ ဆံုးမခဲ ့ဘူးေသာ အေဖ ့ကို သတိရလိုက္၍ ကိုယ္ရွိန္
သတ္လိုက္မိေပမဲ ့ အိမ္ကိုေတာ ့ မၿပန္ခ်င္ေတာ ့ပါ။ အေပၚေမာ ့ၾကည္ ့မိေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အိမ္မွာ
ဖေယာင္းတိုင္မီးေလး ထြန္းထားတာကို ေတြ ့ရသည္။အေဖတို ့၊အေမတို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေမွာင္ထဲမွ ၾကည္ ့
ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ သံုးေယာက္သား ေကာင္စီရံုးဖက္ထြက္လာေတာ ့ ေအာင္နက္က ေၿပး၍ထြက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့
ေၿခေထာက္ကို တရႈံံ ့ရႈံ ့ လာနမ္းေတာ ့သည္။ သူကေတာ ့ေတြးပါမည္၊ဒီညေတာ ့ အေဖၚရၿပီဟု။ မင္းကမွ
ငါ ့အေပၚ သစၥာရွိပါလား ေအာင္နက္ရယ္ ဟု စိတ္ထဲ ေရရြတ္မိရင္း ေကာင္စီရံုးေရွ ့က စားပြဲေပၚမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္
ဖလက္ၿပပါေတာ ့သည္။

( ဇာတ္သိမ္း )

မနက္ အေဖမႏိုးခင္၊ အေဖ ဘုရားမရွိခိုးခင္ အိမ္ေပၚတက္၍ တံခါးေခါက္ေတာ ့ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေစာင္ ့ေနမွန္း
မသိေသာ အေမက လာဖြင္ ့ေပးပါေတာ ့သည္။ ၿပီးေတာ ့" ဖ်န္း.... " ကနဲ၊ကြ်န္ေတာ္ ့ပါးကို ရိုက္ပါေတာ ့သည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ ့ မ်က္ရည္က်၊ အရက္ေသာက္တာ ငါတို ့အမ်ိဳးထဲမွာ မရွိဘူးဟဲ ့.. ငေက်ာ္ရဲ ့ ဟု
ေၿပာပါသည္။
ေသခ်ာတာကေတာ ့.. ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ ခ်စ္တတ္ခဲ ့ပါၿပီ၊ အခ်စ္ကို ခ်စ္တတ္သည္ ့ အခ်ိန္တြင္ပဲ အခ်စ္က
အနားမွာမရွိေတာ ့။
သံေယာဇဥ္တို ့ၿဖင္ ့ တည္ေဆာက္ခဲ ့ မိေသာ အခ်စ္ကို အတင္း မ်ိဳခ် ေဖ်ာက္ဖ်က္ရသည္မွာ သြားေတာ ့မည္ ့
စည္း ကို ေအာင္ ့ထားရသကဲ ့သို ့၊ ထြက္ေတာ ့မည္ ့ ဝမ္းကို ညွစ္ခ်ဳပ္ထားရသကဲ ့သို ့ ဟု ထင္မိပါေၾကာင္းၿဖင္ ့။
...................................................................................................................................................
( ၿပီးသြားပါၿပီ )