Sunday, December 26, 2010

ေထာက္တည္ရာေလး ...

တရားတစ္ပုဒ္ကို ယေန ႔အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ အစမွအဆံုးၿပီးဆံုးသြားသည္အထိ ဘယ္တံုးကမွ မနာခဲ ့ဘူးပဲ ကုန္
လြန္သြားခဲ ့ၿပီးေသာ အခ်ိန္ေတြကို ၿပန္လည္သတိရမိပါသည္ဟု အသက္ရႈလိုက္တိုင္း( ၄ )မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရး
ခဲ ့မိပါသည္။

ရထားခဲ ့ေသာလူ ့ဘဝ၏ အခ်ိန္ေတြကို ဟိုေရာင္ေရာင္၊ဒီေရာင္ေရာင္ၿဖင္ ့ ကုန္ဆံုးၿဖတ္ေက်ာ္လာခဲ ့သည္မွာလဲ
တေန ႔က ေရာက္ခဲ ့ၿပန္ေသာခရစၥမတ္ေန ့လိုပဲ၊ ကမၻာ ႔ႏွစ္သစ္ကူးေန ႔၊ ၿမန္မာ ့ႏွစ္သစ္ကူးအတာၾကၤန္ေန ႔
စ သည္ ေန ႔ေတြၿဖင္ ့ ယေန ့အခ်ိန္အထိ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနခဲ ့ပါၿပီ။ ေနာင္လဲ ရွိေနအံုးမည္ၿဖစ္ပါသည္။

တႏွစ္မွတစ္ႏွစ္သို ့ ၿဗဳန္းကနဲ ကူးေၿပာင္းသြားသည္ ့အခါတိုင္း သူမ်ားေပ်ာ္လို ့ ကိုယ္ပါဘုမသိ၊ဘမသိေရာေပ်ာ္
လိုက္မိတတ္သလို၊ သူမ်ားက ေဆြးၿပီဆိုလ်င္လည္း ကိုယ္ကပါေရာၿပီးေဆြးေနတတ္ခဲ ့ပါသည္။

တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ လြင္ ့ေၾကြေၿမ ခ ခဲ ့ရေသာ ၿပကၡဒိန္စာရြက္မ်ားလိုပဲ ၊ ကုန္လြန္ခဲ ့ရၿပီးေသာ ကိုယ္ ့အတိတ္
က အခ်ိန္ေတြအားလံုးကို ၿပန္ေၿပာင္းေမွ်ာ္ေတြးၾကည္ ့မိၿပန္ေတာ ့ ေလရူးတို ့ေဝွ ႔လိုက္တိုင္း ေၿမၿပင္မွာ တလူး
လူး တလိမ္ ႔လိမ္ ႔ လြင္ ့ပ်ံေနတတ္သည္ ့ေရာ္ရြက္ဝါေတြလို ကာရံတို ့မဲ ့ေနတတ္ၿပန္ပါသည္။

ေအာ္... ကာရံတို ့မဲ ့ေနခဲ ့ပါလား..။
ဘဝ ကိုကာရံမဲ ့ကာ အဓိပၸါယ္မဲ ့စြာ ကုန္ဆံုးေနခဲ ့သလိုပါလား ဟုလည္းေတြးမိၿပန္ပါသည္။
ေရွ ႔က အသက္ရႈလိုက္တိုင္း ပို ႔(စ)ေလးတြင္ မၿမင္ႏိုင္ေသာ၊ သတိမၿပဳႏိုင္ေသာ အခ်ိန္တို ့၏ ေရြ ႔လ်ားကုန္
ေပ်ာက္ေနမႈတို ့ကို ေပၚလြင္ေနေစရန္ ေရွ ႔ေရကို ေနာက္ေရတို ့က တြန္းသြားေနသည္ ့ ဧရာဝတီၿမစ္ေရတို ့
ႏွင္ ့လည္းေကာင္း၊ လင္းေနတတ္သည္ ့မီးသီးမီးေခ်ာင္းတို ့ႏွင့္လည္းေကာင္း ခိုင္းႏိႈင္းေဆြးေႏြးမိခဲ ့ပါသည္။
ရီမုကြန္ထရိုးေလးႏွိပ္လိုက္ရံုႏွင္ ့ တီဗီဖန္သားၿပင္ေပၚမွာ ေရာင္စံုရုပ္သံတို ့ ေပၚလာရပံုကိုလဲ ၾကားဘူးခဲ ့
သေလာက္ထည္ ့သြင္းတင္ၿပမိခဲ ့ပါသည္။


ကုန္သြားတယ္ဆိုေတာ ့လဲ ၊ ဘယ္ေလာက္က်န္ေနပါေသးသလဲ ဆိုတဲ ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေတာ ့ ရင္ဆိုင္ရအံုး
ေတာ ့မွာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလို၊ မဆိုင္ေသးသလို ၊ မသိခ်င္ေရာင္ေဆာင္လို ့၊ ေက်ာ္သြားလို ့ ရသည္ ့ေမးခြန္းတစ္ခုလို
ေတာ ့မဟုတ္ႏိုင္ဟုလည္းထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္နာခဲ ့ဘူးသည္ ့တရားတစ္ပုဒ္ထဲကလိုပဲ ကိုေက်ာ္သူကလဲ “ သူ ” တြက္ခ်က္ၿပခဲ ့ဘူးပါၿပီ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔ သက္တန္းကို ခုႏွစ္ဆယ္တန္းအေနႏွင့္ သတ္မွတ္ၾကည္ ့ပါ။ ထိုခုႏွစ္ဆယ္တန္းေသာ
သက္တန္းထဲမွ ႏွစ္၊လ၊ရက္တို ့ကို ဖြဲ ႔၍ မိမိ ကုန္လြန္ေအာင္ေနခဲ ့ၿပီးေသာ အခ်ိန္တို ့ကို က်န္ေနအံုးမဲ ့
ကိုယ္ေနရအံုးမည္လို ့ ထင္ရတဲ ့ထို အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ထဲမွပင္ ထုပ္ႏႈတ္ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။ဖတ္ရင္းနဲ ့
လက္ေတြ ႔ေလး လုပ္ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။
ဘယ္ေလာက္က်န္ေနေသးပါသလဲ။
က်န္ေသာအခ်ိန္တို ့ကို ထပ္ၿပီး ေသးငယ္သြားေအာင္၊ အေသးစိပ္သြားေအာင္ ရက္ တို ့မွတဆင္ ့ နာရီ၊မိနစ္
စကၠန္ ့တို ့အထိ ထပ္ဖြဲ ႔ လိုက္ေစခ်င္ပါသည္။

အေၿဖတစ္ခုေတာ ့ထြက္လာမွာေသခ်ာပါသည္။
ကိုယ္ရလိုက္သည္ ့ကိုယ္ ့ရဲ ႔ေဝစုကေလး ၊ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ဖက္တြယ္ေနခဲ ့ရေသာ၊ ေပ်ာ္ပိုက္စြဲမက္ခဲ ့ရပါေသာ
သံေယာဇဥ္ေရာင္စံုတို ့ၿဖင္ ့ လိမ္းက်ံ ေနခဲ ့မိရပါေသာလူ ့ေလာကၾကီးတြင္ တကယ္ပဲ ေနရပါအံုးမည္ဟု
အထင္ရွိေနႏိုင္ေသာ ကိန္းဂဏန္းအေရအတြက္ကေလးမ်ားပဲမဟုတ္ပါလားလို ့။
ခပ္ရဲရဲပဲ တြက္ၾကည္ ့ၾကေစခ်င္လွပါသည္။ ကိုယ္ ့ဘဝ အခ်ိန္ရဲ ႔ က်န္အံုးမဲ ့ ေဝစုကေလးေလ..။
အေၿဖထြက္သည္ ့အခ်ိန္ကစ၍ စကၠန္ ့ ေလးေသာအခ်ိန္ကေလးမ်ားၿဖင္ ့ ေနာက္ထပ္အၾကာၾကီး၊ အမ်ားၾကီး
ရွိေနပါအံုးမည္ဟု ထင္ေနရေသာအခ်ိန္တို ့ကို စ တင္ဝါးမ်ိဳ ၊ ကြယ္ေပ်ာက္ေနေတာ ့မွာ ၿဖစ္တာကိုလည္း
သတိၿပဳေစခ်င္လွပါသည္။

တကယ္ေတာ ့ “ အခ်ိန္ ” ဆိုတာကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လူသားေတြပဲ တီထြင္ သတ္မွတ္ခဲ ့တာမဟုတ္ပါလား ။
လူမ်ိဳးတိုင္းမွာေတာ ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးထံုးတန္းအစဥ္အလာႏွင္ ့ သံုးေနသည္ ့ ၿပကၡဒိန္ရာသီေတြ သတ္သတ္မွတ္
မွတ္ရွိေနၾကတာပဲၿဖစ္ပါသည္။

အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတို ့ကသာ ကမၻာကို နယ္ခ်ဲ ႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့သာအဂၤလိပ္စနစ္ၿပကၡဒိန္ အခ်ိန္၊နာရီ
တို ့ကို တကမၻာလံုးက “ စံ ” အၿဖစ္၊ လကၡံ က်င္ ့သံုးေနၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လကၡံထားတာကေတာ ့ လူေတြ တီထြင္လို ့မရတာ၊ ဖန္တီးလို ့မရတာ “ ကုန္ဆံုးေနၿခင္း”၊ “ ကုန္ခန္း
ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿခင္း ” ၊ “ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿမဲၿခင္း ” ၊ “ ၿမဲမေနႏိုင္ၿခင္း ” တို ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္ဟု။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးတြင္“ အရာရာမတည္ၿမဲၿခင္း ” တစ္ခုပဲရွိေနေပမဲ ့အဲ ့ဒီတစ္ခုထဲရွိေနတာကို
ကြ်န္ေတာ္တို ့က မၿမင္မိခဲ ့ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

အင္းေလ.. အားလံုးက ပညတ္ခ်က္ေတြၾကားထဲမွာပဲ တကယ္ ့အရွိသေဘာေတြ၊ ပရမတ္ သေဘာေတြ ကြယ္
ေပ်ာက္ေနခဲ ့ရၿခင္းပဲမဟုတ္လား..။

တေန ့...
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေဝစုေလးကုန္သြားလို ့..၊
ကိုယ့္ရဲ ႔ ဘဝအခ်ိန္ေလးကုန္သြားလို ့..၊
ကိုယ္တြက္ခ်က္ထားခဲ ့တဲ ့ ကိန္းဂဏန္းေလးေတြ ကုန္သြားလို ့..၊
ဘဝ ရဲ ႔ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္လာလို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တြယ္တာေနခဲ ့မိတဲ ့ သည္ေလာကၾကီးထဲက
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ၿပန္ထြက္သြားခဲ ့ရရင္ ..၊
ကိုယ္က ကိုယ္ခ်စ္ခဲ ့တဲ ့သည္ေလာကၾကီးအတြက္ ဘာေတြ ထားခဲ ့ႏိုင္မလဲ...၊

ကိုယ္ကေရာ သည္ေလာကၾကီးထဲက ဘာေတြယူသြားခဲ ့ႏိုင္မလဲ ....၊
ဒိထက္ပိုၿပီး ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္ေသာင္၊ ဘယ္ကမ္းဆိုက္ရပါအံုးမလဲ....၊
ေအာ္... တကယ္ေတာ ့ ဝင္လာတံုးကလဲ တစ္ေယာက္ထဲ..၊
ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့လဲတစ္ေယာက္ထဲပါပဲ...၊
ကိုယ္ရခဲ ့တဲ ့ သည္ဘဝေလးကိုေရာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္ခဲ ့ပါရဲ ႔လား ..၊
သည္ဘဝမွာ ခ်စ္ခဲ ့ရသူေတြႏွင့္ေရာ ... ေနာက္ဘဝ၊ ေနာင္ဘဝ ေတြမွာ စံုႏိုင္ပါအံုးေတာ ့မလား..။


သည္ပို ့(စ)ေလးကို ခပ္ေသာ ့ေသာ ့ေလးေရးေနရင္းက ၊ ကီးဘုတ္ေပၚ ရိုက္ေနမိေသာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္း
ေလးေတြ ဆက္မေဖၚခ်င္ေတာ ့ ၊ဆက္မလႈပ္ခ်င္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ ေအး၍ေအာင္ ့လာသလို ၿဖစ္လာရပါ
သည္။ေရခဲတံုးေတြ ကိုင္လာရသလိုပါပဲ။ ပိတ္ထားတာၾကာေနေသာ အဲယားကြန္းမွ အခန္းအပူခ်ိန္ကိုလွန္းၾကည့္
လိုက္ေတာ ့ ဆယ္ ့ႏွစ္ပဲ ရွိပါေတာ ့သည္။ သည္အတိုင္းဆို အၿပင္မွာ တစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိမည္ထင္ပါသည္။
ရင္ထဲမွာေႏြးခ်င္ေပမဲ ့ အၿပင္မွာရွိေနေသာအေအးတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့အေပၚ ၿပိဳဆင္းလာသလိုပါ ..။

သည္ႏွစ္ေဆာင္းကေတာ ့ ေဆြ ႔ ေဆြ ႔ခုန္ရေလာက္ေအာင္ ေအးပါသည္။
မိုးေလးကလဲ တေစြေစြ ဆိုေတာ ့တစ္ခ်က္ခ်က္ ၾကက္သီးတို ့ေတာင္ ထ မိရပါသည္။
ေခါင္းစြတ္ေတြ ၊ ေၿခအိပ္၊လက္အိပ္ေတြ ဝတ္ရပါေတာ ့သည္။
ပူေသာတိုင္းၿပည္မွ လာရသူပီပီ ၊ ရာသီ ၾကမ္း ကိုရင္ဆိုင္ဘို ့ ၿပင္ရပါေတာ ့မည္။
သည္တစ္ညလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားရပါအံုးမည္။
ေရးလက္စပို ့(စ)ေလးကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အၿဖစ္ ၿပန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
စာေတြၿပန္စစ္ေနတံုး ထက္ေအာက္ဘယ္ညာေရႊ ႔ေနရသည့္ ေမာ ့(စ)ေလးကိုေတာင္ ေရႊ ႔ေနဘို ့ ခက္လာရ
ပါသည္။ ေအးလာလို ့ပါပဲ..။

ဘာပဲေၿပာေၿပာ သိပ္မၾကာခင္ရက္အတြင္းမွာပဲ ႏွစ္တစ္ႏွစ္သို ့ ကူးေၿပာင္းရပါေတာ ့မည္။
ေနာက္ဆံုးနာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္ ့ေလးေတြမွတဆင့္ လူေတြသတ္မွတ္ထားေသာ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္တစ္ခု
သို ့ ကူးေၿပာင္းပါေတာ ့မည္။ သည္ဘက္ႏွစ္က အေဟာင္းေတြက ေရာ္ရြက္ေတြလိုပဲ က်န္ခဲ ့ရေပအံုးေတာ ့မည္။

ႏွစ္သာကူးခဲ ့ေပမဲ ့ သည္ႏွစ္လဲ ေဆာက္တည္ရာတို ့ ရ ႏိုင္ဖြယ္မၿမင္မိေတာ ့
ေထာက္တည္ရာေလးတစ္ခုရေအာင္ “ အသက္ရႈ ” ဘို ့ ၾကိဳးစားၾကည္ ့ရပါအံုးမည္.. လို ့ ။

......................................................................................................................................

( ဖတ္မိ၍ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္မိသြားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ စာစုေလးမ်ားကို မၾကာခင္ ၿပန္လည္ကူးယူေဖၚ
ၿပခ်င္ပါသည္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို ့ ကစင္ ့ကလ်ား ေရာက္ေနရေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားကိုလည္း
ကိုယ္စားၿပဳမည္ဟု ထင္မိပါသည္။ )







Sunday, December 19, 2010

ဆယ္မိနစ္ကေလး..

အသက္ရႈလိုက္တိုင္း ( ၃ ) မွာ ၾကည္ ့လို ့မထြက္၊ သိ ဘို ့ကိုေတာင္ခက္လြန္းလွၿပီး သိပ္ၿမန္လြန္းေနေသာ
ေၾကာင္ ့ ၾကာေနရပါသည္ဟု ထင္ေနရသည္ ့အခ်ိန္တို ့၏ သေဘာကို အေႏွးၿပကြက္မ်ားလို တထစ္ခ်င္း၊တဆစ္
ခ်င္း ခြဲ ဆန္ ့ထုပ္၍ ေဆြးေႏြးမိခဲ ့ပါသည္။

သညိပို ့(စ)ေလးက အသက္ရႈလိုက္တိုင္း ( ၄ ) ၿဖစ္ေပမဲ ့ ေခါင္းစဥ္ေလးၾကိဳက္လို ့ ေၿပာင္းမိတာၿဖစ္ပါသည္။

သည္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာလိုသည္ ့တစ္ခုကေတာ ့ ၿဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္သေဘာေတြ ၊ ဝင္ေလ ထြက္ေလ
တို ့ မွတ္ေနသည္ ့ အေၾကာင္းေတြကို ဆရာၾကီးေလသံႏွင္ ့ပင္ ေၿပာဆိုေနမိေပမဲ ့ တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္
ဆိုသည္ ့အေကာင္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဟု ေတာင္းပန္စကားေလးဆိုခြင္ ့ၿပဳေစခ်င္ပါသည္။

ေရွ ႔အပိုင္းေတြမွာ ေရးခဲ ့သလို ဘာသာေရးလင္ ့ကေလးေတြ ဝင္ၾကည္ ့ေလ ့လာမိရင္းမွ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား
၏ တရားေခြတို ့ကို တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စ နာ မိသြားရင္း ေအာ.. ဒီလိုေတာ ့လဲ တယ္ဟုတ္ပါလား .. ဟု ပီတိေလး
ေတြ ဂြမ္းဆီထိလိုက္သလိုၿဖစ္သြားရင္း ၾကြၾကြတက္တက္ ၿဖင္ ့ ေရးစရာၿပတ္တံုး ေရးအံုးမွ ဟု အၾကံ ရၿပီး ထေရး
ေနမိၿခင္းပဲၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ နာ ေနမိသည္ ့ တရားေတာ္မ်ားကေတာ ့ ဘုန္းဘုန္းၾကီး အရွင္ေဇယ်ာပဏၰိတ(ပိုင္းေလာ ့
ဆရာေတာ္) ႏွင္ ့၊ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန ( ေမတၱာရွင္ ) ေရႊၿပည္သာ တို ့ပဲၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက
တရားေဟာသည္ ့အခါတိုင္း သန္ ့ရွင္းစင္က်ယ္ၿပီးေအးၿမလွေသာေမတၱာ၊ေစတနာ၊ မဟာဂရုဏာတို ့ၿဖင္ ့ ၿဖန္ ့
ၾကက္ေဟာၾကားေလ ့ရွိေနေသာေၾကာင္ ့ လံုေသာနားၾကပ္အိမ္ထဲမွ ဆရာေတာ္ၾကီးတို ့၏အသံတို ့ၿဖင္ ့ဆူေန
ေနေသာကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ေတြ ၿငိမ္းေအးေနခဲ ့ရပါသည္။

တစ္သက္နဲ ့တစ္ကိုယ္ တရားတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ေအးေအး၊ စိတ္ရွင္းရွင္းၿဖင္ ့ၿပီးဆံုးသြားေအာင္ ဘယ္ေတာ ့မွ မနာ
ခဲ ့မိပဲ ကုန္လြန္သြားခဲ ့ေသာအခ်ိန္မ်ားကိုလည္း ၿပန္သတိရမိလာခဲ ့ပါသည္။ အင္းေလ.. လူဆိုတာ ခလုတ္ထိမွ
အမိကို “တ” တတ္မ်ိဳးဆိုေတာ ့ကြ်န္ေတာ္လဲ ထိခိုက္လာသည္ ့အခ်ိန္တို ့ေရာက္မွ အမိႏွင္ ့တူေသာ တရားတို ့
အနား ေရာက္မယ္လုပ္မလို ့ ရွိလာေသးတာပဲဟု ေတြးမိၿပန္ပါသည္။


ေကာင္းတာေလးမ်ားေတြ ႔ရ၊ သိရ ၊ ၾကားရ ၊ စားရ လိုက္လ်င္ ကိုယ္ ခ်စ္တဲ ့ခင္တဲ ့သူမ်ားကို အရင္ဦးဆံုးအၿမဲပဲ
သတိရလိုက္တတ္သည္ ့ လူတိုင္းတြင္ရွိတတ္သည္ ့အက်င္ ့ကေလးေၾကာင္ ့လဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ ဝင္ေရာက္
ဖတ္ရႈ ႔ေနတတ္ေသာ လက္ခ်ိဳးေရလို ့ရသည္ ့ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာပရိတ္သတ္ေလးအတြက္
ကြ်န္ေတာ္ ့ လို တယ္ဟုတ္ပါလား.. ဟု ၿဖစ္ေစခ်င္ခဲ ့သည္ ့ေစတနာေလးပါပဲဟု ရိုးသားစြာေတာ ့ ဝန္ခံရဲပါ
သည္ စာဖတ္ေနသူမ်ားခင္မ်ား... လို ့ ။


ကြ်န္ေတာ္က အခုမွ ၾကားဘူးၿပီး အခုပဲ ဂေရာင္ေခ်ာက္ၿခား ထေအာ္လိုက္သလိုၿဖစ္ေနေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ထက္
သိၿပီး ၾကားၿပီး လုပ္ၿပီးသားသူမ်ားရွိေနခဲ ့လ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေရးသမွ် အမွားမ်ား၊ အလြဲမ်ား၊ မေလ်ာ္မကန္
မ်ားပါေနခဲ ့သည္ရွိေသာ္ ခြင္ ့လႊတ္ေပးပါရန္အတြက္ေတာင္းပန္ရင္းက ေရးလက္စေလးကို ဆက္ေရးခြင္ ့ၿပဳေစ
ခ်င္ပါသည္။

လွဲ၊ေန၊ရပ္၊သြား အေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင္ ့ ရႈတာေလးကို သိ သိ ေပးလို ့ရတယ္ဆိုေပမဲ ့ သတိရတံုးေလး
စကၠန္ ့ပိုင္းေလာက္အခ်ိန္ေလးေတြမွာ သိေပးခဲ ့ႏိုင္လို ့ ဟုတ္သလိုလိုရွိေနခဲ ့ၿပီး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြက
အမ်ားသားဆိုေတာ ့လဲ ေမ ့ေလ်ာ ့သြားေနသည္ ့ အခ်ိန္ကမ်ားေနရသလို ၿမင္ေတြ ႔ ၾကားသိေနသမွ်အာရံုတို ့
ေနာက္သာတေကာက္ေကာက္လိုက္သြားေနမိကာ ေဇာ မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ တစ္ေနကုန္သြားမိရင္း အေမာတို ့ႏွင္ ့သာ
ကိုယ္ ့အခန္းေလးထဲ ၿပန္ေရာက္လာခဲ ့ရၿပန္ပါသည္။

ေဇာကေလး၊ အေမာကေလးႏွင္ ့ပဲ ေန ့ကေလးတစ္ေန ့( သို ့ ) ဘဝေလးတစ္ခု စုေဆာင္းမိသြားၿခင္း၊ ေနာက္
တနည္းေၿပာရလ်င္ အဆံုးသတ္သြားရၿပန္ၿခင္းပဲၿဖစ္ပါသည္။

ၾကံဳသလို အသက္ရႈေနမိေတာ ့လဲ အာရံုတို ့က ၾကံဳသလိုပဲ ေရာက္ရက္ခတ္ခတ္ေနရၿပီးအလုပ္နားရသည္ ့တေန ့
တြင္ ဘုရားစင္ေရွ ႔ဝယ္ က်က်နနေလးပဲ ဘုရားဝတ္ၿဖည္ ့၍ တရားေတာ္တို ့၏ မႈလပိုင္ရွင္အစစ္ၿဖစ္ေတာ္မႈ
ေသာ ဘုရားရွင္ထံ ကြ်န္ေတာ္ရဲ ႔ အသက္ႏွင္ ့ခႏၶာကိုယ္ကို ဝကြက္အပ္ရင္း ခ်စ္ေသာၾကည္ညိဳေသာစိတ္တို ့ၿဖင္ ့
ဘုရားရွင္၏မ်က္ႏွာေတာ္ကို တဝၾကီးေမာ္ဖူးလိုက္ကာ အသက္ရႈၿခင္းၿဖစ္ေသာ အာနာပါနကမၼဌာန္းကို ေပး
သနားေတာ္မႈပါရန္ေတာင္းဆိုမိခဲ ့ပါသည္။

ထို ့ေနာက္ တင္ၿပင္ေခြထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတင္ရင္း ၾကည္ ့၍ၿမင္ေနေသာ အၿမင္အာရံုတို ့ကို
အရင္ဆံုးၿဖတ္ေတာက္ႏိုင္ရန္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို အသာပိတ္လိုက္ရပါသည္။

အာရံုအားလံုး၏ တံခါးဝက ၿမင္ေနေသာမ်က္လံုးအစံုတို ့ပင္ၿဖစ္ေနပါသည္။

ကိုယ္ ့မ်က္လံုးေတြရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္ေသာေၾကာင္ ့ ကိုယ္ ့ေလာကေလးက ေမွာင္အတိက်သြားေသာ္လည္း
ဆက္လက္ၾကားေနရေသးသည္ ့ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး၏အသံမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင္ ့ မွိတ္ထားမိေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားမွ
တဆင္ ့ ကိုယ္ ့အာရံုမွာ ပံုရိပ္မ်ား အထပ္ထပ္ထင္လာေနၿပီး မၿငိမ္ခ်င္ေသးေသာ ရင္ခုန္သံတို ့ႏွင္ ့အတူပဲ
ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲမွာ စကားေတြေၿပာေနပါေတာ ့သည္။

ေအာက္ဖက္လမ္းမၾကီးေပၚမွ ကားသံေတြ ၊ လူသံေတြ ၊ မေန ့က အလုပ္ထဲမွကိစၥမ်ား ၊ ညေန ဘာဟင္းနဲ ့ စားရ
ရင္ေကာင္းပါ ့မလဲ .. စ တဲ ့ အာရံုေတြ အစီစီ အထပ္ထပ္ေပၚေနေပမဲ ့လဲ သတိၿဖင္ ့ အသိစိတ္ကို ထိန္း၍ ရႈ ေန
တာေလးကိုပဲ သိ သိ ေပးေနမိပါသည္။

တစ္ဘဝလံုး လြတ္ခ်င္တိုင္းလြတ္၍လာေသာ ကိုယ္ ့စိတ္ကေလးကို ခ်ဥ္တိုင္ တစ္ခုတြင္ စ တင္ခ်ဥ္ေႏွာင္ၿခင္းလဲ
ၿဖစ္ပါသည္။

ေမွာင္မိုက္သြားေနေသာ အၿမင္အာရံုတို ့မွတဆင္ ့ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနေသးေသာရင္ခုန္ေနသံတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့
နားထင္ႏွစ္ဖက္မွာ လာမည္ဟီးေနသလို ၿဖစ္ေနပါသည္။ တိပ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ၿခင္း၏ အေတြ ႔ မ်ားကို ပထမဦးဆံုး
စတင္ေတြ ႔ ရွိၿခင္းလဲ ၿဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ႏွလံုးခုန္ေနသံတို ့ကိုေတာင္ ၿပန္ၾကားမိေနသလိုပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝမွာ သည္လိုၿငိမ္သက္သြားၿခင္းကို ဘယ္တံုးကမွ မေတြ ႔ခဲ ့ဘူးတာကေတာ ့ အမွန္ပဲၿဖစ္ပါသည္။

ဝင္ေလ ထြက္ေလတို ့ၿဖင္ ့ အသက္ရႈေနေသးတာကို သတိေလးကပ္ကပ္ၿပီး သိသိေပးေနရင္းက မၿမင္ရေတာ ့
ေပမဲ ့ ၾကားေနရေသးေသာအာရံုမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင္ ့ “ လုပ္ရအံုးမယ္၊ ရအံုးမယ္ ... ” ဆိုသည္ ့ တစ္သက္လံုးပဲ မၿပီး
ဆံုးႏိုင္ေသးေသာေခါင္းစဥ္ေတြအစီအရီေပၚလာၿပီး ပိတ္ေသာမ်က္လံုးတို ့ ပြင္ ့လာေအာင္၊ ၿငိမ္၍ထိုင္ေနမိေသာ
ကြ်န္ေတာ္ ့ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ခ်က္ၿခင္းလႈပ္ရမ္းၿပီး ခုန္ထ လာေအာင္ မသိစိတ္တို ့က အတင္းလႈံ ႔ေဆာ္လာပါ
ေတာ ့သည္။

ကိုယ္က်င္လည္ခဲ ့ရာ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး၊ တသံသယာတေလွ်ာက္လံုး စြဲစြဲလန္းလန္း တြယ္တြယ္တာတာႏွင္ ့
အေရာင္မ်ိဳးစံုလွေသာ “ သံေယာဇဥ္ ” မ်ိဳးစံုတို ့ၿဖင္ ့ လိမ္းၾကံေနမိခဲ ့ေသာ သည္လိုအာရံုေတြကို အခုတစ္ထိုင္
ထဲႏွင္ ့ေတာ ့ ရုတ္ခ်ဥ္းၿဖတ္လို ့မရစေကာင္းဟု ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ထင္မိပါသည္။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထိုင္မိမွေတာ ့ ရသေလာက္ဆက္တိုးၾကည္ ့ဦးမယ္ဟု စိတ္ကို တင္း ထားၿပီး ရႈမွတ္ေနတာ
ေလးကို သတိေလး လြင္ ့မသြားေအာင္ ဆက္ကပ္ထားေနတံုးမွာပဲ ကိုယ္ ့စိတ္ထဲမွာ အေတြးမ်ိဳးစံုတို ့ၿဖင္ ့ ပံုေတြ
ဆက္တိုက္ေဖၚေနမိပါေတာ ့သည္။

မထိုင္လိုက္မီေလးတင္ေနာက္ဆံုးလုပ္ခဲ ့မိသည္ ့အာရံုပံုရိပ္ေတြ၊ မနက္က ၿဖစ္ၿပီးလုပ္ၿပီးသြားေသာကိစၥေတြ၊
ေနာက္မၾကာခင္လုပ္ရအံုးမည္ ့ အာရံုေတြ ၊ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးကြာလြန္းေနေသာေနရာတို ့မွ ပံုရိပ္ေတြအၿပင္
ကိုယ္ ့အနီးအနားမွာပဲရွိေနေသာပံုရိပ္ေတြ အိုစံုလို ့ပါပဲ ၊ ထိုမေရတြက္ႏိုင္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္မ်ားၿပားလြန္း
ေသာအာရံုပံုရိပ္မ်ားႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲမွာ စကားေတြေၿပာေနလိုက္တာေလ..။

ရႈေနဆဲ ၊ ထုပ္ေနဆဲမွာပဲ ထိုအာရံုပံုရိပ္ေတြကလည္း အတြဲလိုက္ၾကီးလိုက္လိုက္ပါေနသလိုပါပဲ။
စိတ္ေတြ ၊ အာရံုေတြကို ပထမဆံုး စ တင္ သတိၿပဳမိၿခင္းလဲ ၿဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ အၿမဲတန္းနစ္မြန္းေနရသည္ ့
သံေယာဇဥ္အာရံုတို ့မွ ကိုယ္က ပထမဆံုး ကုန္း ထပစ္ဖို ့၊ ရုန္း ထပစ္ဖို ့ ၾကိဳးစား ၾကည္ ့မိတာကိုး ..။

နာမည္ေက်ာ္ “ GHOST ” ရုပ္ရွင္ထဲကလို ကိုယ္ ့ကိုယ္မွ ခြာ၍ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ၿပန္ၾကည္ ့မိၿခင္းလဲ ၿဖစ္မည္ဟု
ေတြးလိုက္မိပါသည္။

ေအာ္... ေစးကပ္လြန္းေသာ သံေယာဇဥ္ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ ကမ္းမၿမင္၊ လမ္းမၿမင္ ကူးခတ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို ၿမင္လိုက္ရေပမဲ ့ထိုပင္လယ္ၾကီးကိုပဲ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ ထိုေန ့က ကြ်န္ေတာ္အေဆာတလ်င္ပဲ
“ ထိုင္ ” ေနၿခင္းမွ “ ထ ” လိုက္မိခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။

ရေတာ ့ရခဲ ့မိပါသည္။
ဆယ္မိနစ္ကေလးေသာအခ်ိန္ကေလးမွ်သာပဲၿဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝရဲ ႔ ပထမဦးဆံုးေသာ“ အခ်ိန္ထူး ” ကေလးလဲၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။
မႏိူင္လို ့ ရံႈး သြားသလို ၿဖစ္ခဲ ့ေပမဲ ့ထိုဆယ္မိနစ္ေလးေသာအခ်ိန္တို ့မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ခုန္သံတို ့ကို
အေတာ္အတန္ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။ ကိုယ္ေတြ ႔ ေလးပါပဲ။
ၿငိမ္းေအးသြားၿခင္းႏွင္ ့ မၿငိမ္းေအးေသးၿခင္းကို “ လွစ္ ” ကနဲ ေတြ ႔ လိုက္မိသလို ၿဖစ္ပါသည္။
ရႈ တာေလးကို သတိေလးကပ္၍ သိသိ ေပးလိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ဝယ္သိသာစြာၿငိမ္ခဲ ့ရၿပီး
ၿပန္ထုပ္ေနမိေသာ အၿမဲေႏြးသည္ ့ေလတို ့ပါ ေအးေနခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။ ထိုေန ့ကေလးကပါပဲ...။

..................................................................................................................................





Sunday, December 12, 2010

အသက္ရႈ လိုက္တိုင္း .... ( ၃ )

အသက္ရႈပါ ဟု ကြ်န္ေတာ္ အပိုင္း( ၁ ) ႏွင္ ့ ( ၂ ) တြင္ အခါခါပဲ ေၿပာမိခဲ ့ပါသည္။
အသက္ရႈေနသည္ ့အခ်ိန္ႏွင္ ့အမွ်ပဲ ကိုယ္ တစ္ေန ့တာက်င္လည္ေနရေသာ ဝန္းက်င္တို ့မွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ
အာရံုတို ့ေၾကာင္ ့ ေန ့ေလးတစ္ေန ့ ဘဝေလးတစ္ခု ကုန္ဆံုးသြားတိုင္း ကိုယ္ ့စိတ္ဘဝင္ ကေလးကေတာ ့
အၿမဲတန္းညစ္ႏြမ္း ပင္ပန္းေနခဲ ့ရသည္ဆိုတာကိုလည္း ေဆြးေႏြးခဲ ့မိပါသည္။ တေငြ ႔ေငြ ႔ ေသာ မီးအိုးကေလး
ကို ရင္ဝယ္ဆြဲခ်ိတ္မိေနရင္းက ကိုယ္ ့ဘဝရဲ ႔ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္မရႏိုင္ေတာ ့သည္ ့ ဘဝနာရီ၊ ဘဝ အခ်ိန္မ်ားကို
အမႈမဲ ့ ၿဖတ္ေက်ာ္လာေနၿပီး ဘဝရဲ ႔ ေနဝင္ခ်ိန္ကိုေတာင္ တၿဖည္းၿဖည္းေရာက္ရွိလာၾကၿပီဟု ၿမင္မိပါသည္။

ဘယ္ေတာ ့မွ အႏိူင္မရခဲ ့ဘူးေသာ ေလာကၾကီး ထဲမွာ အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ပံုသႏၱန္မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့
အမႈမဲ ့အမွတ္မဲ ့ ၿဖတ္ေက်ာ္မိေနရင္း လ်င္ၿမန္စြာကုန္ဆံုးေနေသာ ၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေနေသာ အခ်ိန္နာရီတို ့ကို
လည္း သတိမၿပဳမိပဲ ရွိေနၾကပါသည္။

သည္ေနရာမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္နာယူမွတ္သားခဲ ့မိေသာ အလြန္ၿမန္လြန္းေနေသာေၾကာင္ ့အၾကာၾကီး ပါ ၊
မေပ်ာက္ေတာ ့ပဲ ၿမဲ ေနတံုး ၊ ရွိေနတံုးပါ ပဲ ဆိုသည္ ့“ သေဘာ ” ေလး တစ္ခုကို ထည္ ့သြင္းေဆြးေႏြးၾကည္ ့ခ်င္
ပါသည္။

မီးသီး ၊ မီးေခ်ာင္း တို ့ကို ခလုပ္ကေလးႏိွပ္လိုက္ရံုမွ်ၿဖင္ ့ အၿမဲတန္းလင္းေနပါသည္ဟု အၿမင္အားၿဖင္ ့အထင္မွား
ရွိလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အတြင္းထဲရွိတန္စတင္နန္းၾကိဳးတို ့တြင္ သိပၸံသေဘာအရ မတူညီေသာ အဖို၊အမဓါတ္
သေဘာတို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ တြန္းကန္ ၿဖစ္ပ်က္လာၿပီးမွအၿမဲ တန္း ေနရသည္ ့ အလင္းတန္းၾကီး ၿဖစ္ေပၚေနရသလို၊
အၿမဲပဲ တေငးေငးႏွင္ ့ ၾကည္ ့ေနခဲ ့မိေသာ တီဗြီ ဖန္သားၿပင္ေပၚဝယ္ ေရာင္စံုလြန္းေသာ ရုပ္သံတို ့ ထြက္ေပၚလာ
ရသည္မွာလည္း တစ္စကၠန္ ့ေလးအတြင္းမွာပင္ မတူညီေသာ ေမာ္လီက်ဴးၿဒဗ္အမံႈတို ့ သူတို ့အခ်င္းခ်င္း အၾကိမ္
ေပါင္းသိန္းသန္းမကေအာင္ ရိုက္ခတ္လိုက္ရၿခင္းေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ေပၚလာရသည္ဟု မွတ္သားထားမိပါသည္။

မတူညီေသာသေဘာေတြ ရိုက္ခတ္ေနရေသာေၾကာင္ ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ ေမာ္လီက်ဴးအေဟာင္းတို ့ ပ်က္စီးေပ်ာက္
ကြယ္သြားရသည္ ့တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ အသစ္သစ္ေသာေမာ္လီက်ဴးအသစ္တို ့သည္လည္း တၿပိဳင္နက္ထဲ အစား
ထိုး ၿဖစ္ေပၚသြားရသည္ ့ ၿဖစ္စဥ္ အားလံုးတို ့သည္ မ်က္ေစ ့တမွိတ္ ၊ လွ်ပ္တၿပက္ အတြင္းကေလးမွာပဲ ၿဖစ္ေပၚ
ခဲ ့ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

အၿမဲမၿပတ္ပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿဖတ္သန္းစီးစင္းေနသည္ ့ “ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီး ” ႏွင္ ့ခိုင္းႏိႈင္း
ထားေသာ ဥပမာတစ္ခုကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးသည္။ တသြင္သြင္စီးစင္းေနေသာၿမစ္ေရေတြကို အမွတ္မဲ ့
ၾကည့္လ်င္ေတာ ့ ၿမစ္ေရေတြက စဥ္ဆက္မၿပတ္ပဲ အၿမဲၿပည္ ့ေန၊ ရွိေနသလို၊ ၿမဲ ေနသလို ထင္ရ ၿမင္ရေပမဲ ့
ဒိထက္မ်ား ၿမစ္ၿပင္ထဲကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ခြဲၿခမ္းစိတ္ၿဖာၾကည့္လိုက္လ်င္ၿဖင္ ့ “ ေရွ ႔ ေရ ကို၊ ေနာက္ေရ က တြန္း
သြားေနတဲ ့ အရွိသေဘာ ေတြ ပဲ ” ၿမင္လာရမည္ၿဖစ္ပါသည္။

ၿမစ္ေရထဲကို ေၿခရာ တစ္ခါပဲ ခ်လို ့ရပါမယ္ ဟူေသာ စကားပံုတစ္ခုကိုလည္းအမွတ္ရမိလာပါသည္။
ပထမဆံုးခ်လိုက္မိသည္ ့ ကိုယ့္ေၿခရာက ခ်သည္ ့ေနရာတြင္ပဲ မရွိေတာ ့တဲ ့သေဘာ တစ္ခုကို ေၿပာခ်င္တာဟု
လည္း ထင္မိပါသည္။


လ်င္ၿမန္စြာပဲ ၿဖစ္ပ်က္ေၿပာင္းလဲေနတတ္ေသာ သေဘာကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ သာမန္မ်က္ေစ ့ၿဖင္ ့ အလ်င္မွီေအာင္
လိုက္မၾကည္ ့ေနႏိုင္ေပမဲ ့ တကယ္ ့အစစ္အမွန္ “ သေဘာ ” ေလးကိုေတာ ့ အရွိအတိုင္း မွတ္ယူရမည္ပဲၿဖစ္ပါ
သည္။ ၿငင္းလို ့မရသည္ ့ တကယ္ ့ အရွိသေဘာ ပါဟုလည္း ဆင္ၿခင္မိပါသည္။

အရွိသေဘာ ... တဲ ့။
သိပ္အေရးၾကီး ေနပါသည္ ။
ထိုမ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တစ္ပ်က္အတြင္းမွာကိုပဲ တရြရြ တမြမြ ၿဖင္ ့ အေဟာင္းအေဟာင္းတို ့ ခ်ဳပ္ညိမ္း၍ အသစ္
အသစ္တို ့ ထပ္ၿပန္တလဲလဲ အစားထိုးေနသည္ ့အခ်ိန္ေတြ ၊ရုပ္ဝတၳဳေတြ ကေနတဆင္ ့ မိမိရဲ ႔ ခႏၶာအိမ္ၾကီး
ထဲရွိ အေသြး၊အသား ဆဲလ္ အမႈန္ေတြ ရုပ္ကလတ္စည္းေတြ အထိ တဆင္ ့ၿပီးတဆင္ ့ ဆြဲယူထိုးေဖာက္ၿပီး ခံစား
ၾကည္ ႔လိုက္ေစခ်င္ပါသည္။

အေဟာင္းအေဟာင္းတို ့ အၿမဲ ကုန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ေနသေလာက္ အသစ္အသစ္တို ့ၿဖင္ ့ အၿမဲအစားထိုးၿဖစ္
တည္ေနေသာ မၿမဲသည္ ့သေဘာတရားတို ့ႏွင္ ့သာ ၿဖစ္တည္ေနရသည္ ့ ၿမဲ သည္ဟု ထင္ေနရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ခႏၶာ အိမ္ေတြမဟုတ္ပါလား လို ့။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ အရြယ္ေရာက္လာသည္ ့အခ်ိန္မွစ၍ ယေန ့အခ်ိန္အထိ က်င္လည္ေနခဲ ့ရေသာ ဗုဒၶဘာသာ
အသိုင္းအဝိုင္းၾကီးထဲမွာ နီးနီးတစ္မ်ိဳး၊ ေဝးေဝး တစ္မ်ိဳး၊ တိုးတိုးတစ္မ်ိဳး ၊က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး ၾကားၾကားေနခဲ ့ရ
ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား အာေပါက္ေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ သင္ၾကားေနေသာ “ ၿဖစ္ၿပီးတဲ ့ အရာတိုင္း ပ်က္ေန
ရေသာ ၿဖစ္ပ်က္ ” ဆိုသည္ ့တကယ္ ႔အရွိသေဘာ ကိုၿဖင္ ႔ အထက္က တင္ၿပခဲ ့သည္ ့ ၿမန္လြန္းေသာေၾကာင္ ့
ၾကာေန ၊ ၿမဲေနရပါသည္ ဆိုသည္ ့ သေဘာတရားတို ့ႏွင္ ့သာ ႏိႈင္းယွဥ္လကၡံ လို ့ရပါသည္ဟု ေၿပာၾကည္ ့ခ်င္
ပါသည္ ။

အရင္တံုးကေတာ ့ ၾကားဘူးနားဝရွိေနသည္ ့“ ၿဖစ္ပ်က္ ” ဆိုသည္ ့ ေဝါဟာရကို ကြ်န္ေတာ္လံုးဝ နားမလည္ႏိုင္
ေအာင္ကိုၿဖစ္ေနခဲ ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘိုးဘြားမိဘေတြအားလံုးက အစဥ္အဆက္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားပဲၿဖစ္ခဲ ့
၍သာ ကြ်န္ေတာ္က မိရိုးဖလာအရ ဗုဒၶဘာသာဝင္တေယာက္ၿဖစ္ေနရံုမွ်ပဲဆိုေတာ ့လဲ ဗုဒၶစာေပ၊ ဗုဒၶဘာသာ၏
အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္သေဘာတရားေတြ ၊ က်င္ ့စဥ္ေတြႏွင္ ့ နီးနီးကေလးၿဖစ္ေနေပမဲ ့ အၿမဲ ေဝးေဝး မွာ
သာရွိေနခဲ ့ရပါသည္။

ယၡဳေတာ ့ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ ႔ ဆီမွ ရရွိလိုက္ေသာ ဘာသာေရး “ လင္ ့”ကေလးမ်ားကို တၿဖည္းၿဖည္းဝင္ေရာက္
နာယူ ဆင္ၿခင္မိလာရင္းမွ တစ္သက္လံုးမွာမွ လံုးဝ နားမလည္ခဲ ့ဘူးေသာ “ ၿဖစ္ၿပီးတိုင္းပ်က္ေနသည္ ့ၿဖစ္ပ်က္
သေဘာ ” ေလးေတြကို သေဘာေပါက္သလိုလို ရွိလာခဲ ့ပါသည္။ ခု ခ်ိန္ထိ “ သလိုလို ” အဆင္ ့ပဲ ဆိုတာကို
ေတာ ့ရိုးသားစြာပဲ ဝန္ခံ လိုက္ပါသည္။


ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုသာမန္ပုထုစဥ္တို ့အေနႏွင္ ့ေတာ ့ ထိုကဲ ့သို ့ မိနစ္စကၠန္ ့မၿပတ္၊ မ်က္ေစ ့တမွိတ္ လွ်ပ္တၿပက္
အတြင္းကေလးမွာေတာင္ မၿမဲႏိုင္ေအာင္ပဲ ကိုယ္ ့ခႏၶာအိမ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ၿဖစ္ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္ပ်က္သြားတာကို ဘယ္
လိုနည္းနဲ ့မွ မၿမင္ႏိုင္ေပမဲ ့“ ဗုဒၶ ” ရွာေပးခဲ ့ေသာ ဘယ္ေတာ ့မွ မေၿပာင္းလဲ ၊ မမွားယြင္းႏိုင္သည္ ့ ထာဝရအမွန္
တရားကိုေတာ ့ နားလည္ႏွလံုးသြင္းထားသင္ ့ပါသည္။

ဘုရားရွင္ၿမင္သလိုမၿမင္ႏိုင္ေပမဲ ့လဲ ဘုရားရွင္က သူၿမင္တာေတြအားလံုးကို အရွိအတိုင္းပဲ ေဟာၾကားထားခဲ ့
တာေတြ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဗုဒၶ ရဲ ႔ သာသနာကို ကိုးကြယ္ေနၾကတဲ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးက အၾကြင္းမဲ ့ယံု
ၾကည္လကၡံရမည္ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

လူပိန္းေတြးၿဖင္ ့ တကယ္ပဲ မကုန္ေတာ ့ပါဘူး ၊ ၿမဲ ေနတံုးပါပဲကြာ ဟု ဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခု ဘယ္အရြယ္
ေရာက္ေနခဲ ့ၾက ၿပီ လဲ လို ့။ ငယ္ သူေတြ ၾကားထဲမွာ ကိုယ္ပါ ေမ ့ေမ ့ေလ်ာ ့ေလ်ာ ့ႏွင္ ့ ေရာငယ္ေနမိတာပဲ
မဟုတ္ပါလား လို ့။

စ ထားမိသည္ ့ အသက္ရႈသည္ ့ကိစၥကို ၿပန္ဆက္ၾကည္ ့ပါမည္။
၁၀ေယာက္မွာ ရွစ္ေယာက္ကေတာ ႔ ကိုယ္အသက္ရႈေနတာကို မသိမိပဲ၊ အမႈမဲ ့ အမွတ္မဲ ့ ေန ေနမိၾကမွာပဲၿဖစ္
ပါသည္။ အဲ .. ကိုးေယာက္ေလာက္လဲ ၿဖစ္ႏိုင္သလို အဲ ့ဒီ ကိုးေရာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပါေနတာပါပဲ ။

ဘယ္လို “ သိ ” ရပါ ့မလဲ ..။
ဟိုလို ဒီလိုမဟုတ္ပါ ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းကေလးပါပဲ ။
ရႈလိုက္ေသာေၾကာင္ ့ ႏွာသီးအဝတို ့မွတဆင္ ့ တြန္းတိုက္ တိုးဝင္သြားေသာ “ ဝင္ေလ ” ႏွင္ ့ ၊ ကိုယ္ ့ခႏၶာကိုယ္
အတြင္းမွ ၿပန္တက္လာၿပီး ႏွာသီးဝကေလးေတြကိုပဲ ၿပန္လည္ပြတ္တိုက္ ထိုးထြက္သြားေသာ “ ထြက္ေလ ” တို ့
ကို သတိေလး အသာကပ္ၾကည့္ၿပီး သိ သိ ေပးေနတာကေလးပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

“သိေပးၾကည္ ့ၾကပါဗ်ာ...” သိပ္လြယ္တဲ ့အလုပ္ကေလးပါပဲ။
အခုေၿပာေန၊ ေရးေန ၊ ဖတ္ေန၊ လုပ္ေန၊ ကိုင္ေနရင္းပဲ ခ်က္ၿခင္းလက္ေတြ ႔ လုပ္ၾကည္ ့လိုက္လို ့ရပါသည္။
မယံုၾကည္စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္၊ အထင္မၾကီးခ်င္သည္ ့စိတ္ကေလးၿဖင္ ့ စမ္းၾကည္ ့ လိုက္ေစခ်င္လွပါသည္။

သီးသန္ ့အေနႏွင္ ့မဟုတ္ပဲ လွဲ၊ေန၊ရပ္၊သြား အေနအထား အားလံုးလုပ္လို ့ရသည္ ့ အက်င္ ့ကေလးၿဖစ္ေနေသာ
ေၾကာင္ ့ မ်က္ေစ ့ မွိတ္လိုက္စရာမလိုပါ။ သတိေလးႏွင္ ့ သိေပးရံုပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ စိတ္ထဲကလဲ လိုက္ဆိုေနစရာ
မလိုသလို ကိုယ္ ့ႏွာေခါင္းကိုလည္း ငံု ႔ ၾကည္ ့ေနစရာ မလိုပါ လို ့။

လုပ္ေရာလုပ္ၾကည္ ့မွာလား ဟု ေမးခ်င္ပါသည္။

ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ၊ သတိရလ်င္ ရ သလို၊ စကၠန္ ့ ေလးေသာအခ်ိန္ကေလးေတြကို တၿဖည္းၿဖည္းအက်င္ ့လုပ္၍
မိနစ္ကေလးေတြ မွ တဆင္ ့ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ေလ ့က်င္ ့တက္ယူ သြားလို ့ရပါသည္။

ထိုကဲ ့သို ့ ရႈလိုက္တာေလးမ်ားကို သတိၿပဳမိ၊ သတိရမိေနသည္ ့ အလြန္ေသးငယ္ေသာ အခ်ိန္ကေလးေတြ
အတြင္းမွာပင္ ကိုယ္ ့ရင္ကို တစပ္စပ္ ရိုက္ခတ္လာေနေသာ အာရံု မ်ိဳးစံုတို ့ကေတာ ့ ကိုယ္နဲ ့ မဆိုင္လိုက္
သလို ၿဖစ္ေနတတ္ၿပီး ကိုယ္ ့ရင္ဝယ္လဲ နဲနဲေလး ၿငိမ္သြားသလို ၿဖစ္ေနတတ္မွာ အေသခ်ာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

ထိုသို ့ အသက္ရႈေနမိေသာ တစ္ခဏေလးအတြင္းဝယ္ တစ္သက္လံုး၊ တစ္သံသယာလံုးက ပြက္ပြက္ဆူလာေန
ခဲ ့ရေသာ ကိုယ္ ့ရင္ဂ်ိဳင္ ့ကေလးက ရုတ္ခ်ဥ္းၿငိမ္ၿပီး ေအး လာတာ ၊ ေအး သြားတာကို ခ်က္ၿခင္းပဲ သိ ရွိ၊ ခံစားမိ
မွာ အေသခ်ာပါပဲ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေၿပာရဲပါသည္။

ရင္ထဲမွာလဲ ေအးသြားေတာ ့ ၿပန္ထုပ္လိုက္မိေသာ “ ထြက္ေလ ” တို ့လည္း ၊ “ ေအး ” သြားေတာ ့တာပဲ ၿဖစ္
ပါသည္။

တကယ္လို ့သာ ......
ေၿပာခဲ ့ဘူးသည္ ့ ၿမန္လြန္းေနေသာ အခ်ိန္တို ့အတိုင္း သာ ယၡဳ လို အသက္ရႈနည္းေလးမ်ားကို ကိုယ္က သတိ တရမ်ား ထူေထာင္ေနမိႏိုင္ရင္ေတာ ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေအးေနလိုက္မလဲလို ့။
သတိရတိုင္းသာ အသက္ရႈေနတတ္လ်င္ ၊ အသက္ရႈေနတတ္သမွ်ကာလ ပတ္လံုးလဲ ဝန္းက်င္က ကိုယ္ ့ကို
စိုးမိုးလာေနသည္ ့ အာရံု တို ့ကို ဆင္ဆာၿဖတ္ေတာက္လကၡံ ေနၿပီးသားၿဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာၿဖစ္ပါသည္။

အသက္ရႈေနသမွ်လဲ အၿမဲကုန္ေပ်ာက္ေနတတ္ေသာသေဘာေလးေတြကို ဆင္ၿခင္ေနႏိုင္မည္ဆိုလ်င္ အခ်ိန္
ႏွင္ ့အမွ်ပဲ အေရာင္အေသြးတို ့စံုလင္စြာေၿပာင္းလဲေနတတ္ေသာ အာရံုေပါင္းစံုတို ့ ဖြဲ ့စည္းထားသည္ ့ေလာက
ၾကီးကိုပါ တုန္လႈပ္ၿခင္းအလ်င္းမရွိပဲ တၿဖည္းၿဖည္းရင္ဆိုင္လာမိေနပါမည္ဟု ထင္မိပါသည္။

ေလာကၾကီးရဲ ႔ လႊမ္းမိုးခ်ယ္လွယ္မႈေအာက္ကစတင္ ကင္းလြတ္လာေနၿပီး ဘယ္ေတာ ့မွ အႏိုင္မရခဲ ့ပဲ သူ ့သ
ေဘာအတိုင္း သူၿဖစ္ေနေသာေလာကၾကီးကို အႏိုင္ယူႏိုင္ေတာ ့မည္ ့ လမ္းစ ေပၚသို ့လည္း ေၿခအစံု ခ်မိ ေတာ ့
မွာၿဖစ္ပါသည္။

တစ္စကၠန္ ့ေလးရဲ ႔ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလးမွ်ေတာင္မွ ၿမဲမေနႏိုင္သည္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ခႏၶာအိမ္ၾကီးေတြေပၚမွာသာ
ရႈေနတာေလးကို သိ သိ ေပးေနသည္ ့ အသက္ရႈနည္းေလးကိုမ်ား စကၠန္ေပါင္းမ်ားစြာပဲ ေန ့စဥ္ ထူေထာင္ေန
ႏိုင္ၾကရင္ၿဖင္ ့ ......... ။

......................................................................................................................

( ဆက္ပါအံုးမည္ )











Sunday, December 5, 2010

အသက္ရႈ လိုက္တိုင္း .... ( ၂ )

တေနကုန္သြားေအာင္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးရဲ ႔ အာရံု မ်ိဳးစံု တို ့ကို ဆင္ဆာၿဖတ္ေတာက္ၿခင္းမရွိပဲ အစိမ္း
သက္သက္ႏွင္ ့ဖြဲ ႔စည္းလက္ခံ လာမိခဲ ့တဲ ့အတြက္လဲ ကိုယ္ ့ႏွလံုးအိမ္တစ္ခုလံုး ပြက္ပြက္ဆူ ေနခဲ ့ရၿပီး
ကိုယ္ ့ရဲ ႔ ရင္ဂ်ိဳင္ ့ထဲမွာလဲ တေငြ ႔ေငြ ႔ တၿမိဳက္ၿမိဳက္နဲ ့ ေလာင္ကြ်မ္းေနရတယ္ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာေလး
ခံစားၾကည္ ့လိုက္ရင္ေတာ ့သိသိသာသာ သတိၿပဳမိလာႏိုင္ပါလိမ္ ့မည္။

ဒါေၾကာင္ ့လည္း ကြ်န္ေတာ္အပိုင္း( ၁ )တြင္“ ၿပန္ထုပ္လိုက္မိေသာထြက္ေလ၊ထြက္သက္ တို ့က ပူေႏြး ေနတတ္
ပါသည္” ဟု ေရးခဲ ့မိၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ေလာကၾကီးရဲ ႔ သေဘာသဘာဝကိုက ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္သလို ဘယ္ေတာ ့မွ ၿဖစ္မလာတတ္ပဲ သူ ႔ သဘာဝအတိုင္း
ၿဖစ္ပ်က္ေၿပာင္းလဲေနတတ္ေလေတာ ့ ဘဝတစ္ခုႏွင္ ႔တူသည္ ့ ေန ႔ေလးတစ္ေန ႔ အတြင္းဝယ္ ကိုယ္တကယ္ပဲ
အသားတင္စုေဆာင္းေနခဲ ့မိတာေတြက မေက်နပ္မႈ ၊ မၿပည္ ့စံုမႈ ၊ မတင္းတိမ္ႏိုင္မႈ ေတြပဲ ၿဖစ္ေနတာ အေသခ်ာ
ပဲဟု ထင္မိပါသည္။

ၿဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားေလေလ ၿဖစ္မလာမွာ မၿဖစ္မွာတို ့အတြက္ ပူပန္ေသာက တို ့ ကိုယ္ ႔ရင္ဝယ္ ဖိစီး ႏွိပ္စက္
ေလာင္ၾကြမ္းရေလေလ ပါဟုလည္း မွတ္သားရဘူးပါသည္။


တစ္ေန ႔တာေသာအခ်ိန္တို ့ ကုန္ဆံုးလြန္ေၿမာက္ခဲ ့၍ ကိုယ္ ႔ေနရာ ၊ ကိုယ္ ႔အခန္းေလးထဲ ၿပန္ေရာက္လာခဲ ့ပါ
ေသာ္လည္း ၊ ေန ့လည္က ၾကံဳေတြ ႔ ခဲ ႔ရသည္ ့ ကိုယ္ ့သေဘာႏွင္ ့ မတိုက္ဆိုင္၍ မၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပဲ မုန္းတီးမိ
ခဲ ့သည္ ့ အာရံုတို ့ကို ၿပန္သတိရမိတိုင္း မေက်နပ္ေဒါသတို ့ တေငြ ႔ေငြ ႔ ၿပန္ၿဖစ္ေနတတ္သလို ၊ ကိုယ္ ့သေဘာ
ႏွင္ ့ တိုက္ဆိုင္ၿပီး ကိုယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိခဲ ့ရသည္ ့ အာရံုတို ့ကိုလည္း သတိရမိတိုင္း တေရးေရး တစ္သိမ္ ့
သိမ္ ့ ၿဖင္ ့ ၿပန္လည္ၿမင္ေယာင္ ၾကည္ႏူးေနမိတတ္ၾကမည္ဟုလည္း ထင္မိပါသည္။

တစ္ခါတေလမွာေတာ ့ ကိုယ္ ့စိတ္အစဥ္ဝယ္ ဘာဆို ဘာမွ ခံစားမႈ မရွိတတ္ပဲ ဝန္းက်င္အာရံုတို ့ကိုမွ် သတိ
မမႈ စိတ္တို ့ မေရာက္ပဲ ရွိေနတတ္ၿပန္ပါသည္ ။ ေန ့စဥ္လုပ္ေနက်ေလးေတြကို အေလ ့အက်င္ ့အရ အစဥ္
အတိုင္း လုပ္မိေနေပမဲ ့လည္း ကိုယ္ ့အေတြးေတြ ကိုယ္ ့ရဲ ႔ ခံစားမႈေတြက “ ဗလာ ” လို ၊ ဟင္းလင္ၿပင္ၾကီးထဲ
လြင္ ့ေၿမာေနတတ္သလို၊ စိတ္နဲ ့ ကိုယ္နဲ ့ ကပ္မေနသလိုလဲ ၿဖစ္တတ္ၾကမည္ၿဖစ္ပါသည္။

အဲ ့ဒီလို ဗလာက်င္းေနတတ္သည္ ့ ၿဖစ္စဥ္ကို “ ေမာဟ ” ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေၾကာင္း သိရပါသည္။
မွားတာ၊ မွန္တာမွ် မသိ ေဝခြဲ ပိုင္းၿခားႏိုင္ၿခင္းမရွိ ၿဖစ္ေနၿခင္းလဲ ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

လူဆိုတာကေတာ ့ ခံစားမႈ တစ္ခုခုေတာ ့ အၿမဲတန္းၿဖစ္ေနရွိေနရမည္ပဲမဟုတ္ပါလား ။
ခ်စ္ၿခင္း၊ မုန္းၿခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း၊ေၾကကြဲၿခင္း၊ ေလာဘ ၊ေဒါသ တို ့ၿဖစ္ရၿခင္း ၊ တစ္ခါတရံမွာ ၿခေသၤ ့တစ္ေကာင္
လို ရဲရင့္ေနတတ္သေလာက္ အုန္းသီးေလး ေၾကြက်လာတာကိုေတာင္ ကမၻာပ်က္ေတာ ့မတတ္ ထိတ္လန္ ့သြား
တတ္သည္ ့ ယံုငယ္ေလးတစ္ေကာင္လို အားငယ္၊သိမ္ငယ္စိတ္တို ့ ၿဖစ္ေပၚေနၿခင္း ... စ သည္ ့ အဆံုးမရွိ မေရ
တြက္ႏိုင္ေသာ ခံစားတတ္သည္ ့ အာရံု တို ့တစ္ခုခု တြင္အၿမဲပဲ ေပ်ာ္ဝင္ေနရမည္ၿဖစ္ပါသည္။

ထိုကဲ ့သို ့ ခံစားတတ္သည္ ့အာရံု ၊ ခံစားလို ့ရသည္ ့ အာရံု မွန္သမွ်တို ့ကို ဆင္ဆာၿဖတ္ေတာက္ၿခင္းအလ်င္း
မရွိ အေထာမအသတ္၊ အဆံုးမရွိပဲ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ မ်ိဳခ်ခံစားေနမိခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့လည္း ေန ့စဥ္ ကိုယ္ ့
ရင္ဝယ္၊ ကိုယ္ ့ဘဝ အခ်ိန္ေတြဝယ္ စုေဆာင္းမိေနတာေတြက အလွ်ံညီးညီး ႏွင္ ့ အမွ်င္တို ့တန္းၿပီး အမွ်င္မၿပတ္
ႏိုင္သည္ ့ အပူ ေတြ ပဲ ၿဖစ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။

မေက်နပ္မႈ မၾကိဳက္မႈေတြေၾကာင္ ့ အလိုမက်ေဒါသ အပူေတြပဲ ရွိတာပါဟု ေစာဒကတက္စရာရွိေနေသာ္လည္း
ၾကိဳက္ခဲ ့ႏွစ္သက္ခဲ ့ စြဲလန္းခ်စ္ခင္ေနခဲ ့မိေသာေၾကာင္ ့လည္းကိုယ္ ့ရင္ဝယ္ အပူေတြ ပဲ ဖြဲ ႔ စည္းေနခဲ ့တာပါဟု
ဆိုလိုက္လ်င္ရုတ္တရက္လက္ခံလိုက္ဖို ့ေတာ ့ ခဲယဥ္းေနပါလိမ္ ့မည္ ။

ကိုယ္ႏွစ္သက္မိခဲ ့ေတာ ့လဲ ႏွစ္သက္စြဲလန္းမိသည္ ့အရာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ ၊ ထိုစြဲလန္းေနေသာ
အရာကို ၿပန္လည္ မဆံုးရံႈးရလိုမႈ ၊ ကြဲကြာ ဆံုးရံႈးသြားရမွာကို အခ်ိန္နဲ ့အမွ် အရိပ္တၾကည္ ့ၾကည္ ့နဲ ့ပဲ ပူပန္ေသာ
က ေရာက္ေနရမႈ ေတြက လည္း အပူေတြ ပါပဲ ဟု ေၿပာလ်င္မွားႏိႈင္ဖြယ္မၿမင္ပါ လို ့။

ပမာဆိုရလ်င္ အၿဖစ္မ်ားလြန္းသည္ ့ သမုဒယ ေႏွာင္ၾကိဳးတင္းလြန္းေသာ ခ်စ္ၿခင္းတစ္ခုတြင္ ကိုယ္က ခ်စ္မိ
ခဲ ့ေတာ ့လဲ ခ်စ္ရတဲ ့ “ သူ ” ကို အၿမဲတန္းေတြ ့ေနခ်င္သည္ ့စိတ္၊ နီးနီးေလးနဲ ့ေတာင္ လြမ္း ေနတတ္သည္ ့
စိတ္ ၊ အၿမဲ ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္ ့စိတ္၊ သူ ့ ေရွ ႔ ေရာက္တိုင္း အလိုလို အားငယ္လာတတ္သည္ ့ စိတ္ တို ့ကို နဲနဲ
ေလာက္ခံစားၾကည္ ့မိလ်င္ေတာ ့ ကိုယ္ ့ရင္ဝ မွာ မီးစ ကေလး လာကပ္ထားသလို “ တမွ်င္မွ်င္ ” ႏွင္ ့ ေလာင္
ၿမိဳက္ေနတာကို ေတြ ့ရမည္ဟု ထင္ပါသည္။

ထိုထိုေသာ အာရံုမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင္ ့ ကိုယ္ ့ရဲ ႔ စိတ္ ကေလးက အၿမဲညစ္ႏြမ္း ၊ ပင္ပန္းေနရသည္ကသာ မ်ားေနမွာ
အေသခ်ာပဲ ၿဖစ္ပါမည္။ “ စိတ္ေထာင္းေတာ ့ ကိုယ္ေၾက ” တဲ ့။ တကယ္ပဲ ေၾကခဲ ့ၾကမည္ ့၊ ေၾကေနၾကမည္ ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကိုယ္ ေတြ ၊ စိတ္ေတြ ပါ လို ့။ စဥ္းစားၾကည္ ့ၾကေစခ်င္ပါသည္။ အလိုၿပည္ ့ေနခဲ ့ရသည္ ့ အခ်ိန္
ေတြ ၊ အၾကိမ္ ေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွိခဲ ့၊ မ်ားေနခဲ ့လို ့ပါလဲ .. လို ့။

တစ္ခ်ိဳ ႔က်ေတာ ့လဲ အစစအရာရာ ေၿပလည္ၿပည္ ့စံု ၿပီး ၊ အရာရာမွာ အလိုက် ေပ်ာ္ရႊင္ ၊ အေပ်ာ္လြန္ေနတတ္
ၾကေပမဲ ့ အထက္မွာ ေဆြးေႏြး မိခဲ ့သလို ေလာကၾကီးရဲ ႔ အေၿပာင္းအလဲ သဘာဝ တစ္ခုကို ၊ တေကြ ႔ေကြ ႔
တြင္ မေမွ်ာ္လင္ ့မိပဲ “ ၿဗဳန္း ” ကနဲ ရင္ဆိုင္ လိုက္ရ သည္ ့အခါတြင္ေတာ ့ ေထာက္တည္ ေဆာက္တည္ရာတို ့
မဲ ့သြားၿပီး ေရာက္ရက္ခတ္ရေလေတာ ့သည္။ အရုပ္ၾကိဳးၿပတ္သြားသကဲ ့သို ့ဘုန္းဘုန္းလဲက်ရပါေတာ ့သည္။
သူ ့ အတြက္ကမၻာပ်က္သြားရသလိုၿဖစ္သြားရပါေတာ ့သည္။

ေအာ္... ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးက အဆင္သင္ ့ မၿဖစ္ခဲ ့ ၾကတာကိုး လို ့ ...။
သူ ့သေဘာအတိုင္းပဲ သူသြားေနတတ္ေသာ ေလာကၾကီးထဲမွာ က်င္လည္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေတာ ့
ဘယ္ေတာ ့မွ ေလာကၾကီးကို မယွဥ္ႏိုင္ ၊ အႏိူင္မယူ ႏိုင္ခဲ ့သည္မွာ အခုမွ မဟုတ္ ၊ ၾကာေညာင္းခဲ ့ေသာ
သံသယာတစ္ေလွ်ာက္လံုးပါပဲ ဆိုတာကိုလည္း မွတ္သားခဲ ့မိပါသည္။

ဒါဆိုဘယ္လို ဆင္ဆာၿဖတ္ေတာက္ရပါ ့မလဲ၊ ဘယ္လိုေလးမ်ား ၿပင္ထားရရင္ေကာင္းပါမလဲ ဆိုတာေလးေတာ့
နဲနဲ ေဆြးေႏြးၾကည္ ့ခ်င္ပါသည္။

“ အသက္ရႈေနၿခင္းၿဖင့္သာလ်င္ ကိုယ္ ့ရင္ကို တစပ္စပ္ထိမွန္လာေနေသာ အာရံုမ်ိဳးစံု တို ့ကို ဆင္ဆာၿဖတ္
ေတာက္၍ ၿပင္ဆင္ေနရပါမည္ ” လို ့ပါပဲ ဟု။


...........................................................................................................................................


( ဆက္ပါအံုးမည္ )