Tuesday, October 27, 2009

ေရတြင္းကေလး ( ဒုတိယ )

ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြားအိမ္က နတ္ေမွာ္လမ္းမၾကီးေပၚရွိ တာကေလးရပ္ကြက္ မွာၿဖစ္ပါသည္။
တာ ကို အစြဲၿပဳၿပီး တာကေလးဟု ေခၚေနေသာ္လည္း ေက်ာ္ရသည္ ့တာကေတာ ့မေသးပဲၾကီး၍ ၿမင္ ့ပါသည္။
ခ်က္ၾကီးကားတို ့ လူဝိတ္၊ကုန္ဝိတ္ အၿပည္ ့ႏွင္ ့ မီးခိုးတို ့မဲၿပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး၊တအိအိ တေရြ႔ေရြ႔ တက္
ေနရခ်ိန္တြင္ ကိုစပယ္ယာတို ့က ဂ်မ္းတံုးၾကီးကိုင္ၿပီး ကားေနာက္မွီးမွ တေကာက္ေကာက္ ေၿပးလိုက္၍ တက္ရ
ေက်ာ္ရေသာ တာကုန္းၾကီးၿဖစ္ပါသည္။

ခ်က္ၾကီး တို ့ေတာင္၊ ငယ္သံပါေအာင္ အံၾကိတ္၍ တက္ရေသာ ထိုတာကုန္းကို ငတိုးတို ့၏ ခ်က္ကေလးၿဖစ္
သည္ ့ " ခ်စ္ရေအာင္ " ဆိုကၠားေလးကေရာတဲ ့..၊ ဆင္း တြန္းရတာေပါ ့ေနာ္။ ခ်စ္ရေအာင္ ကို တြန္းဖို ့ေရွ႔ကထိုင္
လာေသာ ငတိုး က ေယာက်ၤားပီပီ ေစြ ႔ကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ ့ ဆိုကၠားခမ်ာ မခ်ိမဆန္ ့ပတပ္ရပ္လိုက္ရသလို
ဦးေထာင္ရရွာေလေတာ ့ရာ ေနာက္က အခန္ ့သားထိုင္လိုက္လာေသာ ဂ်ီးေဒၚၾကီးမွ ဟဲ ့.. ပလုပ္တုပ္..ဘာညာ
စသည္... ၿဖင္ ့ အစံု တုပ္ ပါေလေတာ ့သည္။( အစံုသုပ္မဟုတ္ပါ )
သည္ေတာ ့လဲ ငတိုးႏွင္ ့ဆိုကၠားဆရာတို ့ေတာင္းပန္၍ မနဲၿပန္ဖိရပါသည္။ ေဒၚၾကီးကို မဟုတ္၊ ခ်စ္ရေအာင္ကိုပါ။


တအိအိတြန္းလာရသေလာက္ ကုန္းထိပ္ေရာက္ၿပန္ေတာ ့ ထိုးဆိုက္ဆင္းဖို ့ ၿပင္ရၿပန္ေတာ ့သည္။
ဆိုကၠားဆရာကေတာ ့ သူ ့အလွည္ ့ေလ၊ ပိုင္းေလာ ့မ်က္ႏွာေပးႏွင္ ့ဆိုကၠားကို အသာေလးတြန္းၿပီး ခုန္တက္
လိုက္ ေတာ ့သည္။ ကုန္ဝိတ္၊လူဝိတ္ အၿပည္ ့ႏွင္ ့ ထိုးဆင္းလာေသာ ဆိုကၠားေရွ႔မွာ ထိုင္လိုက္လာရေသာ
ငတိုး တစ္ေယာက္ ဆိုကၠား နံ ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းဆုပ္ကိုင္မိရင္း ထိုင္ထားေသာဖင္ မၾကြ မိေအာင္ သတိထား
ရေတာ ့သည္။ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ခေလးတစ္ေကာင္ မွ် ကုန္းဆင္းတာလမ္းေပၚ ထြက္ေၿပးမလာဖို ့လဲ သူ ကပ်ာပဲ
ဆုေတာင္းလိုက္မိေနသည္။ ခ်စ္ရေအာင္၏ ေၿခမႏွင္ ့ ဘရိတ္ၾကိဳးကို ညွပ္၍ ဆြဲ ရသည္ ့ဘရိတ္ စနစ္ကို
ေၾကာက္လို ့ပါေလ။

မကုန္ေသးေသာ ဆိုကၠားအရွိန္အတိုင္း ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားကိုေက်ာ္ၿပီး အတန္ငယ္ပဲ ဆက္သြားလိုက္
သည္ႏွင္ ့ ငတိုးတို ့ရဲ ့အဖြားအိမ္ကို ေရာက္ပါေတာ ့သည္။

ငတိုး တို ့ အဖြားအိမ္ဝင္းေရွ ့တြင္ ငတိုးရဲ ႔အေဒၚ အပ်ိဳၾကီး ေဒၚေဘဘီ ဖြင္ ့ထားသည္ ့ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးရွိၿပီး
ဆိုင္ကေလးရဲ ႔ ေဘးတြင္ အရိပ္ေကာင္းလြန္းေသာ ဗန္ဒါပင္ၾကီး တစ္ပင္လဲရွိေနၿပန္ပါသည္။ ငယ္စဥ္ ငတိုးႏွင္ ့
ဖြားဖက္ေတာ္ ေခြးကေလးငၿဖဴတို ့ေသးအၿပိဳင္ေကာ ့ပန္းခဲ ့ေသာအပင္ေလးၿဖစ္ပါသည္။ ေၿမဆီေကာင္းလို ့ထင္။
အခုေတာ ့ ေမာ ့ၾကည္ ့ေနရသည္ ့အရိပ္ရ အပင္ၾကီး ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။

လမ္းမေပၚမွ အဖြားတို ့အိမ္ေရွ႔ကို ဆိုကၠားအရွိန္ႏွင္ ့ ဝဲ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင္ ့ ကြမ္းအစ္ထဲ ကြမ္းသီးလံုးမ်ားညွပ္
ထည္ ့ေနေသာ ငတိုး ၾကီးေတာ္ ေဒၚေဘဘီက မ်က္မွန္ဂိုင္းေပၚမွ မ်က္လံုးတို ့ လွန္ၾကည္ ့လိုက္ရင္း
" ဟယ္... ငတိုး လာတယ္ အေမေရ ႔ .... ဟဲ ့.. အၿပံဳးေရ.. ေမာင္တင္ ့ေဝ၊ မိၾကဴ ...." စသၿဖင္ ့ ပြဲဆူေအာင္
ထ ေအာ္ပါေတာ ့သည္။

ေတာနယ္တို ့ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္သား၊ရန္ကုန္သူတို ့ ဆင္းလာၾကၿပီ ဆိုလွ်င္ စူးစူးစမ္းစမ္း သိခ်င္၊ၿမင္ခ်င္ၾက
ေပသည္။ၿဖဴသလား၊ မဲသလားေပါ ့ေလ။ ၿဖဴ ေနတာကေတာ ့ ေသခ်ာပါသည္။ ဖံုေတြေၾကာင္ ့ပါ။
လမ္း တစ္ဖက္ၿခမ္းရွိ ေရတြင္း ထဲမွ အပ်ိဳ တစ္သိုက္ တို ့ အၾကည္ ့က ဦးစြာေရာက္ရွိလာေတာ ့သည္။
ၿပီးေတာ ့ အိမ္ဝိုင္းထဲမွ " ဝုန္း " ကနဲ ထိုးေဟာင္ လိုက္သူက ငၿဖဴ ပါ၊ ၾကီးေဒၚ၏ ေအာ္သံေၾကာင္ ့ ေရွ႔လက္
ႏွစ္ေၿခာင္းေပၚ ေမးေလးတင္ၿပီး ဇရက္မင္းစည္းစိမ္အၿပည္ ့ခံစားေနရာမွ အလန္ ့ထညက္ ထ ေဟာင္တတ္သည္ ့
အက်င္ ့ကေတာ ့ ငယ္ငယ္က အတိုင္းပါပဲ။ ၿပီးမွ ဘယ္သူ၊ဘယ္ဝါ ဇာတ္ရည္ လည္သြားေတာ ့မွ ဇက္ကေလးပု
၍ လွ်ာတစ္လစ္ကေလးႏွင္ ့ သူ ့အေမႊးဖြားမ်ားကို ဘယ္ညာ လႈပ္ရန္းၿပီး တဇာတ္ဇာတ္ ခါထုပ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး
တတ္သည္မွာလည္း ဟိုး..အရင္က အတိုင္းပါပဲေလ ။

အရင္ကအတိုင္းရွိေနေသးတာကလဲ အိမ္မၾကီးတံစက္ၿမိတ္ ညာဖက္ၿခမ္းရွိသဲႏုႏု၊ၿမက္ႏုႏုတို ့ခင္းထားသည္ ့
ေသာက္ေရအိုးစင္ေလးပါ။ အရင္အတိုင္းမၿဖစ္ေတာ ့သည္က ငတိုးရဲ႔ အဖြား ၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာပဲ
အခ်ိန္ကုန္လြန္ေနရၿပီး လူတြဲႏွင္ ့ပဲ ေလွ်ာက္ေနရၿခင္းပါ။

ငတိုး ငယ္စဥ္ အလည္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ဦးေလးေတြ၊အေဒၚေတြ တာလမ္းၾကီးကို ၿဖတ္ကူးၿပီး အိမ္ေရွ ့
စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ခံုရွိ ေရတြင္း မွ အိမ္သံုးရန္အတြက္ ထန္းပိုးကိုယ္စီ၊ေရပံုးကိုယ္စီၿဖင္ ့ အလွည္ ့က် ထမ္းၿဖည္ ့ခဲ ့
ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က ငတိုး တတ္ႏိူင္သည္က အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွ ေစာင္ ့၍ အေဒၚေတြ၊ဦးေလးေတြ ထမ္းလာ
သည္ ့ေရပံုးအခ်ိဳ ႔ကို မႏိူင္ ့တႏိူင္ ဆြဲယူၿပီး ေရအိုးစဥ္ေပၚရွိ ေရအိုးသံုးလံုးကို ကူၿဖည္ ့ရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

မႏိူင္ ့တႏိူင္ ဆိုေတာ ့လဲ ၊ ဖိတ္တဝက္၊ စင္တဝက္ေပါ ့ေလ ။ တဝက္ေတြမ်ားလို ့ အိုးထဲေတာ ့နဲနဲေရာက္ပါ၏
တြင္းေရခတ္တိုင္း အမ်ားဆံုး အတြဲမ်ားသည္က ငတိုးႏွင္ ့ သူ ့ဦးေလး ကိုတင္ ့ေဝပါ။ ေက်ာ္ဟိန္း၊ေဇာ္ေဇာ္ တို ့
လွ်န္းလွ်န္းေတာက္ေနခ်ိန္က သူလဲ ေက်ာ္ဟိန္းရူးရူးေနခဲ ့သူပါေလ။ တူဝရီး ဆိုေသာ္လည္း သူတို ့ႏွစ္ေယာက္
က သူငယ္ခ်င္းလိုပါပဲ။

ဦးေလးလုပ္သူက တာလမ္းမၾကီးကို အေခါက္ေခါက္၊အခါခါ ၿဖတ္ကူးၿပီး လွ်ာထြက္မတတ္ တြင္းေရ ကို ခတ္ေပး
သေလာက္ ငတိုး တစ္ေယာက္ကလည္း ေသာက္ေရအိုး သံုးလံုးကို ဖိတ္တဝက္၊စင္တဝက္ၿဖင္ ့ တကိုယ္လံုး
ရႊဲရႊဲစိုၿပီး တစ္ေႏြကုန္လုနီးပါးၿဖည္ ့ေနေပမဲ ့ ဦးေလးၿဖစ္သူက တစ္ခ်က္ကေလးမွ မညီးရွာပါ။ ဘာေၾကာင္ ့လဲဆို
ေရတြင္းကေလးမွာ သူ ့ရည္းစား အမာရီ ရွိေနလို ့ပါပဲ။

ငတိုး ဦးေလးက အမာရီ ႔ ကို ခ်စ္တဲ ့အေၾကာင္းေလး ေၿပာမလို ့ပါ ဆိုၿပီး ေန ့တိုင္းေရတြင္းကေလးမွာ ခ်ိန္းၿပီး
ေရခတ္ေနၾကေပမဲ ့ ေက်ာ္ဟိန္းအိုင္တင္ႏွင္ ့ ခ်စ္တဲ ့အေၾကာင္းေၿပာဖို ့ခြင္ ့ေတာင္းၿပီး တေႏြသာကုန္သြားေရာ။
မေၿပာၿဖစ္ခဲ ့သည္ ့ ဦးေလးကို ငတိုး နားမလည္ခဲ ့ေပမဲ ့ အားေတာ ့က်ေနခဲ ့တာအမွန္ပါ။

ဒီလိုပဲ ေန ့စဥ္ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ တာကေလး လမ္းမၾကီးကို ေခ်ာင္းၿဖစ္သြားေအာင္ ေရဆြဲ၊ေရခတ္ၿခင္း အလုပ္
ကို အဖြားရဲ ႔ အေအာ္၊ အဟန္ ့တို ့နဲ ့ပဲ ၿပီးဆံုးေနခဲ ့ရတာပါ။

ဦးေလးကို အားက်ေတာ ့ ဦးေလးေၿခရာနင္းဖို ့ ငတိုးၾကိဳးစားပါေတာ ့သည္။
ဝါသနာတူလာေတာ ့ မွန္လုၾကရပါေတာ ့သည္။ ဦးေလးနဲ ့ေလ။ အဖြားအိမ္က မွန္ကိုပါ။ မွန္တင္ခံုက တင္ၿပင္
ေခြထိုင္ၿပီး ေက်ာက္ၿပင္တင္၍ ေသြးလိမ္းရသည္ ့ မွန္တင္ခံုပါ။ မွန္က ငိုက္လို ့၊လွန္လို ့ရပါသည္။ ကိုယ္လံုး
ေပၚခ်င္ရင္ေတာ ့ မတ္တတ္ထ ေနာက္နဲနဲ ေလွ်ာက္ၿပီး လွည္ ့ၾကည္ ့ရပါသည္။

အေဒၚ ေလးေယာက္က ေရွ ႔မွ သနပ္ခါးကိုယ္စီေသြးၿပီး တို ့ဖတ္ ၿဖင္ ့တဖုန္းဖုန္း၊တဖတ္ဖတ္ အသီးသီးရိုက္သြား
ခဲ ့ၾက၍ မွန္တင္ခံုရွိမွန္ေပၚတြင္ သနပ္ခါးစက္တို ့အၿမဲတန္းေပပြေနတတ္သၿဖင္ ့ငတိုးက အၿမဲ ေၿပာင္ေနေအာင္
ေရပတ္ၿပန္တိုက္ရပါသည္။ ဦးေလးကေတာ ့ ေရတြင္းကေလးကို အခ်ိန္မွီ ေက်ာ္ဟိန္းႏွင္ ့တူေအာင္ သြားဖို ့
မွန္ၾကည္ ့ၿပီး ေလ ့က်င္ ့ေနရေသာေၾကာင္ ့ မအားၿဖစ္ေနရသည္ေလ။ ငတိုးကေတာ ့ သူ ့ကို မေၿပာေတာ ့ပါ။
သူမ်ားအတြက္ ပါရမီၿဖည္ ့ေပးမွ ကိုယ္ ့အတြက္ ပါရမီေတြ ၿပည္ ့လာေတာ ့မွာမဟုတ္လားလို ့။

ငတိုးခ်ိန္မည္ ့ ပစ္မွတ္က " အသြဲ ့" ပါ။ သူႏွင္ ့ဘယ္ေတာ ့မွ မတည္ ့သည္ ့ အသြဲ ့ပါ။
ေနရာကလည္း ဦးေလးႏွင္ ့ ေကာ္ပီ စြဲထားသည္ ့ေနရာ..၊
ေရတြင္းကေလးပါပဲ...။

...........................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Thursday, October 22, 2009

ေရတြင္းကေလး

ဟသၤာတၿမိဳ ့ ကမ္းနဖူးရွိ ဟၤသာဦး တည္းခိုခန္းေပၚမွ ေသာင္ၿပင္ၾကီးေပၚသို ့ လွန္းေမွ်ာ္ၾကည္ ့ေနရင္းက
ဟိုးအေဝးကမ္းနားတန္းဖက္တြင္ တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဖုန္ခိုးတို ့ေအာက္ ရုတ္ရုတ္၊ရုတ္ရုတ္ႏွင္ ့
ဟိုမွသည္ ပ်ားပန္းခတ္မွ် ေရာက္ရက္ခတ္ေနေသာ လူေတြ၊ကုန္ကားေတြ၊ဆိုကၠားေတြကို လွန္းၿမင္လာရ
ပါေတာ ့သည္။ ရန္ကုန္ရထားၾကီးဆိုက္ေလၿပီ။

ေနၾကာေတာထဲရွိ စြတ္ေၾကာင္းအတိုင္း တလိမ္ ့လိမ္ ့လြင္ ့ပ်ံေနေသာ ဖုန္လံုးၾကီးက၊ ဟသၤာတဖက္ကမ္းဆီသို ့
တေရြ ့ေရြ ့ ခ်ဥ္းကပ္လာေနပါသည္။ ခရီးသည္မ်ားႏွင္ ့ဆိုကၠားတန္းၾကီးပါ။

ေႏြဦး ကာလ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့လည္း ေလရႈးေလေပြတို ့က ေသာင္ၿပင္ၾကီးတေလွ်ာက္ ဟိုေနရာတစ္ကြက္၊
ဒီေနရာတစ္ကြက္ အကြင္းလိုက္၊အလိပ္လိုက္ၿဖစ္ေပၚေနၿပန္ပါသည္။

ဆိုကၠားဆရာတို ့က အကြယ္၊အကာမဲ ့ေနေသာ ေသာင္ၿပင္ၾကယ္ၾကီးထဲရွိ ေလရႈးတို ့ကို ထိုးခြင္းခရီးႏွင္သြား
ႏိူင္ရန္အတြက္၊ ေရွ႔တစ္စီးႏွင္ ့ေနာက္တစ္စီး ထိကပ္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး၊အတန္းလိုက္၊အဖြဲ ့လိုက္၊အတင္း ပူးကပ္ၿပီး
အားကုန္သုတ္နင္းတက္လာၾကသည္မွာ ေရွ ့တစ္စီး၏ေနာက္ထိုင္ခံုေၿခနင္းႏွင္ ့ ေနာက္တစ္စီး၏ေရွ ႔ထိုင္ခံု
ေၿခနင္းတို ့ေတာင္ မထိ၊တထိ ၿဖစ္ၿဖစ္ေနၾက၍ မေရာက္ဖူး၊မလာဖူးေသးေသာခရီးသည္တို ့က ေရွ ့ေနာက္
ၾကည္ ့မိၿပီး ၿပံဳးမိေနၾကၿပန္ပါသည္။
ကုန္ဝိတ္အၿပည္ ့ႏွင္ ့ ခ်ီတက္လာေသာ ဆိုကၠားတို ့ကို ၿမိဳ ႔ေပၚမွ ေနာက္က်ၿပီး၊ အူရားဖားရား ေၿပးဆင္းလာေန
ေသာ ဆိုကၠားဆရာတို ့က ေရာင္းရင္းအၿခင္းၿခင္း ကမ္းနားတြင္ ခရီးသည္ က်န္မက်န္ သတင္းလက္ဆင္ ့ကမ္း
ကမ္းသြားေနၾကပါသည္။

ဆိုကၠားနာမည္ေလးေတြကလည္း သတၱိ တဲ ့၊ သူရ ၊ ဗလ ၊ ခ်စ္သူ၊ ခ်စ္ရေအာင္... တဲ ့။ စံုလို ့ပါပဲဗ်ာလို ့။
ရန္ကုန္က ခ်က္ၾကီး ကားမ်ားလိုပါပဲ။ ကုန္ခ်ိန္ ခြင္သေလာက္ အဲ.. ႏိူင္သေလာက္၊ ခရီးသည္ ဆန္ ့သေလာက္
သတိ.. ကုန္းဆင္း အလြန္ၿမန္သည္၊ ဆိုသလိုပါပဲ။ ခရီးသည္ ေရွ ့၊ေနာက္၊ေဘး သံုးေယာက္၊ ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီႏိူင္
သည္ ့ ခေလးမ်ားႏွင္ ့ပါဆို ငါးေယာက္၊ အဝတ္အိပ္ေတြ ဝန္စည္စလယ္ေတြက ထိုင္ခံုေအာက္ ေရွ ့ေနာက္
ေၿခနင္းႏွစ္ခုကို တန္းထိုး၍ ပါလာသမွ် ခရီးသည္ေတြရဲ ့ ပစၥည္း တစ္ခုမွမက်န္ရေအာင္ တင္ေတာ ့သည္။
ၿပီးလွ်င္ ႏိူင္လြန္ၾကိဳးႏွင္ ့ ေၿခကန္၍ အတင္းတုပ္ခ်ီေတာ ့သည္။ လူေတြကေတာ ့ အင္း..မေကာင္းတတ္လို ့ထင္။
ပစၥည္းေတြႏွင္ ့ေရာၿပီး ထည္ ့ၿပီးမခ်ီေတာ ့ပါ။

ေသာင္ၿပင္တစ္ေလွ်ာက္ ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင္ ့ အတြဲလိုက္ သုတ္လာေသာ ဆိုကၠားတန္းၾကီးက ေသာင္က်
ေခ်ာင္းကေလးကိုၿဖတ္၍ တစ္ေႏြစာ ဝါး၊ဓနိ၊ဖ်ာ တို ့ၿဖင္ ့ေဆာက္ထားေသာ ဆယ္ၿပား တံတားေလးေရာက္ေတာ ့
အသီးသီးထိုးရပ္သြားေတာ ့သည္။
ၿမိဳ ့အဝင္ တံတားၿဖတ္ခ တစ္ေယာက္ ဆယ္ၿပား ေပးေဆာင္ရမည္ေလ။ သည္တံတားေလးၿဖတ္ၿပီး ကုန္းေပၚ
ဆိုကၠားကို တြန္းတက္လိုက္သည္ႏွင္ ့ ဟသၤာတ ၿမိဳ ့ၾကီး ေပၚေရာက္ပါၿပီ။ ေလာ္စပီကာ ေပါင္းစံုတို ့မွ အလႈခံသံ၊
ဟသၤတ ထြန္းရင္၊ တြံေတး သိန္းတန္ စတဲ ့ သီခ်င္းမ်ားကို နားႏွင္ ့မဆံ ့ေလာက္ေအာင္ကို ၾကားရေတာ ့မွ
ရန္ကုန္မွ စီးလာသည္ ့ ဆင္ေၿခာက္ေကာင္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကို ငတိုး တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္စြာပဲငံု႔ၾကည္ ့ၿဖစ္ေတာ ့
သည္။ စြတ္စြတ္ၿဖဴေအာင္ကို ေဖြးေနပါေရာလား..လို ့။ သူ.. အင္မတန္မွ ၾကိဳက္တတ္သည္ ့ရွားေရာင္ေလး။
ဖမ္းမရပါေတာ ့ၿပီ။ ( အေရာင္ကိုေၿပာတာပါ )

လည္ေခ်ာင္းထဲ၊ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြထဲမွာလည္း ဖံုေတြ အေတာင္ ့လိုက္ ခဲေနၿပီ။
သာရေဝါဘက္ကမ္းထဲက တစြတ္စြတ္၊တဂြပ္ဂြပ္ ေသာက္လာခဲ ့သည္ ့ေရကုသိုလ္လို ့.. တစာစာေအာ္ၿပီး ေၿမအိုး
ေလးမ်ားၿဖင္ ့ ေခါင္းရြက္ေရာင္းေရာင္းေနသည္ ့ ၿမစ္ရည္ေအးေအးေလးေတြလဲ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္မသိေတာ ့။

အဖြားအိမ္ေရာက္မွ တြင္းေရ ေအးေအးေလးကို လက္ကိုင္ ရွည္ရွည္ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလးႏွင္ ့ ခပ္ၿပီးေသာက္
ေတာ ့မည္လို ့ ငတိုး တစ္ေယာက္ အားခဲ လိုက္မိသည္။ ေၿမအိုးဖုန္းေလးေဂါင္းေပၚတင္၊ ေရအိုး ပတ္ခ်ာလည္
ရွိ သဲႏုႏု၊ မ်က္ႏုႏုု ေလးေတြကို ၾကည္ ့ရင္း ေလးေလး၊ဖန္ဖန္ေလးႏွင္ ့ ခ်ိဳေအးေသာ တြင္းေရကေလးကိုပါ
ၿမင္ေရာင္လာပါေတာ ့သည္။ ေနာက္.. ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား..။ အေရာင္မဆိုးခဲ ့ေသာ၊ လတ္ဆတ္ခဲ ့ေသာ ငယ္
ဘဝက သူငယ္ခ်င္းမ်ား...။

ဟသၤာတၿမိဳ ႔၏ ထူးၿခားသည္ ့လကၡဏာမ်ားကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အထင္ေၿပာရရင္၊ မိုးတြင္း ကာလတိုင္း တက္
လာေလ ့ရွိသည္ ့ ၿမစ္ေရတို ့ကို ဟန္ ့တားႏိူင္ရန္အတြက္၊ ၿမိဳ ႔တြင္းဝယ္ ၿမစ္ႏွင္ ့ အၿပိဳင္ အလွ်ားလိုက္ ဆည္ဖို ့
ထားသည္ ့ တာေဘာင္၊တာရုိးၾကီးမ်ားပါေလ။

......................................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Tuesday, October 13, 2009

အၿဖဴေလး ရဲ ့(တက္ဂ္စာ)

သိလား ?( ၄ ) ကို ေရး ၿပီး၍ အေမာေၿဖ တံုး ရွိေသး ၊ ခ်ိဳကိုသ ဇင္၏ " တက္ဂ္ " ေပးဖို ့ စီ ပံုး ထဲ မွာ ေပၚလာ၍
အံ ့ၾသၿပီး မ်က္လံုးတို ့နဲနဲၿပဴးသြားရပါသည္။ ဟိုတုန္းကေတာ ့ ေရးခ်င္တဲ ့စာေလးတစ္ပုဒ္ကို မၿပီးႏိူင္ေအာင္ကိုပဲ
ပင္ပင္ပန္းပန္းေရးလိုက္၊ စီစိရီရီရွိေနေသာ ဘေလာ ့ေလးေတြကို၊ လက္လန္းမွီသေလာက္ လိုက္ဖိတ္၊လိုက္ေၿပာ
လိုက္မန္ ့တာေလးေတြ လုပ္ေနရင္းနဲ ့ပဲ ဘေလာ ့ရြာၾကီးကို ေဘးကေန ေငးေမာၾကည္ ့ေနရင္းက ခ်ိဳကိုသဇင္
ရဲ ႔ ပုခံုး ပုတ္ၿပီး တက္ဂ္ လုပ္ေပးဖို ့လွန္းေၿပာလိုက္လို ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း နဲနဲေတာ ့လန္ ့သြားရပါသည္။
" ၿဗဳန္း "ကနဲ မေမွ်ာ္လင္ ့ပဲ ထိုးဝင္လာသည္ ့မွ်ားတစ္စင္း လို ပါ။

ဒါေပမဲ ့ ဘေလာ ့ကာ ယာဥ္ေက်းမႈ၊ ဘေလာ ့ကာ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ ႔ ခင္မင္မႈ လက္ဆင္ ့ကန္းလာတဲ ့ သေကၤတ
ေလးၿဖစ္ေနတာေၾကာင္ ့လဲ ရဲေဆးေလးတင္၊အားေလးတင္းရင္းပဲ " တက္ဂ္ " စာေလးကို ေရးဖို ့ ၿပင္ရပါတယ္။
ေရးရင္းနဲ ့ မွားယြင္းၿဖည္ ့မိသြားတာေလးမ်ားရွိခဲ ့ရင္လဲ ခြင္ ့လႊတ္ေပးၾကပါရန္ ၾကိဳတင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။

.................................................................................................
1.What is your name- အၿဖဴေလး
2.A four letter word- ေကာ္ဖီခါးခါး
3.A boy"s name- marlon brando
4.A girl"s name- Broke sheel
5.An occuyation- ေဆာက္လုပ္ေရး
6.A colour - အၿဖဴေရာင္
7.Something you:ll wear- ၾကံဳရာဝတ္တတ္ပါသည္။
8.A food- ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္း
9.Something found in the barth room- ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္
10.A place- ဆိပ္ညိမ္ေသာအခန္းတစ္ခန္း
11.A reason for being late- အိပ္ေရးမဝလြန္း၍
12.Something you"d shout- ဟန္မေဆာင္ၾကပါနဲ ့။
13.A movie title- ကိုၿမစ္က်ိဳးရဲ ႔ ဘေလာ ့ကာေစ်းခင္းပါ။ သံေယာဇဥ္ၾကာဇံေၾကာ္ေရာင္းမွာ။
14.Something you drink- ေကာ္ဖီတစ္ခြက္
15.A musical group- အီုင္စီ အုပ္စု။
16.an animal ေခြး ပီသေသာေခြး၊ (မွင္ စာလိုေခြးေလးမ်ားကိုမဆိုလို)
17.A street name- ဆူးေလွဘုရားလမ္း
18.A type of car- ခ်က္ၾကီးကား
19.The title of song- သံေယာဇဥ္
20.A verb- တြယ္တာရပါသည္။

.... ကဲ.. သိသေလာက္ေတာ ့ တက္ဂ္စာ(ငါးသေလာက္ေရာက္ဖစားၿပီးေသြးတက္တာကိုသတိရ) ေလး ေရးလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။ မွားတာရွိရင္လဲ ဝန္တာမိပါလို ့။ေက်နပ္ၾကလိမ္ ့မယ္လို ့ ထင္မိပါေၾကာင္းၿဖင္ ့...........

အၿဖဴေလး

Sunday, October 11, 2009

သိလား ? (၄)

ကြ်န္ေတာ္တို ့.. အခုလဲ အသက္ရႈေနၾကတာ မဟုတ္လားကိုေက်ာ္၊ ဘာေတြ ေရွာက္ေၿပာေနတာလဲ "
သူ.. မေက်နပ္သံႏွင္ ့ ေစာဒက တက္လာေတာ ့သည္။ " ဟုတ္တယ္ေလ၊ သိပ္ဟုတ္ေနတာေပါ ့၊ ဒါေပမဲ ့ ခင္မ်ား
သိလို ့လား၊ သိေနလို ့လား.." လို ့ ကပ်ာပဲ သူ ့ေစာဒကေလးကို ေခ်ပမိလိုက္ေတာ ့သူ ခဏတာ ႏႈတ္ ဆိတ္သြား
ေတာ ့သည္။ မိုးမႈန္၊မိုးစက္ပြင္ ့တို ့ တၿဖည္းၿဖည္းစိပ္လာ၍ သူဝတ္လာေသာ ဂ်ာကင္ေကာ္လံထဲမွ ေခါင္းစြပ္အစ
ကို ဆြဲထုပ္ေနသည္။ မေက်နပ္ေသးေသာ သူ ့မ်က္ႏွာေပးကို ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္မိေနသည္။

ရွည္လ်ားလြန္းေသာ သံသယာတစ္ေလွ်ာက္လံုး၊ၿဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္းမွာကို ရႈေနမွန္းမသိ ရႈေနမိေသာ အသက္
ရႈၿခင္းေလးကို ယၡဳဘဝ၊ ယၡဳအခ်ိန္ေလးက်မွ မသိပါ ဆိုသည္မွာ လြန္အံ႔ မထင္ပါ။

ရႈေနတာေလးကို သိ မေပးႏိူင္ခဲ ့၍၊ ခဏ ဆိုေသာ အခ်ိန္ ေလးေတာင္ သိေအာင္လုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ ့ၾက၍
ေတြ ့သမွ်၊ဆံုမိခဲ ့သမွ်ေသာ အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳးတို ့ရဲ ႔ ဖန္းစားၿခင္း၊ခ်ဳပ္ကိုင္ေစစားၿခင္းတို ့ခံခဲ ့ရရင္းနဲ ့ပဲ ႏြမ္းနယ္ခဲ ့
ရေသာ ဘဝေတြနဲ ့ပဲ ေလာကၾကီးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အရႈံးေပးခဲ ့ရရင္း ဘဝရဲ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြ၊ေနဝင္ခ်ိန္ေတြ
ကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ ့ၾကရတာပါ။ ကိုယ္ ့ရဲ ႔စိတ္ကေလးက အာရံုတို ့ရဲ ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေစခိုင္းမႈေတြအတိုင္း လိုက္က
ေနရင္းကပဲ ေန႔စဥ္ ႏြမ္းလ်ေနတဲ ့ ဘဝေလးေတြနဲ ့ပဲ ဇာတ္ေတြအၾကိမ္ၾကိမ္သိမ္းခဲ ့ၾကရတာ၊အေမာေတြ
ေဇာေတြ နဲ ့ပဲ စုေစာင္းေနခဲ ့မိၾကတာပါ။ ကိုယ္ ့အလိုေလးေတြနဲ ့ကိုက္လို ့ ေပ်ာ္ခဲ ့ရတာေလးေတြ ရွိခဲ ့ေပမဲ ့လဲ
မၿမဲတတ္တဲ ့အေပ်ာ္ေလးေတြပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ေနတတ္တာပါလို ့။ ေပ်ာ္ဖို ့ၿပင္ရတာ ၾကာခဲ ့သေလာက္ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ
ေလးကေတာ ့ မၾကာတတ္ပဲ လွ်င္ၿမန္စြာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေနတတ္ၿပန္ပါတယ္။

ေန ့စဥ္ပဲ ပ်င္းလာရင္ ေပ်ာ္ဖို ့ၾကိဳးစားလိုက္၊ ေပ်ာ္တာေလးေပ်ာက္သြားလို ့ ၿပန္ပ်င္းသြားလိုက္ တစ္ခါတေလ
မ်ား ေပ်ာ္မွန္းမသိ၊ၿပင္းမွန္းမသိ၊ခံစားခ်က္မဲ ့ၿပီး ေငးမိေငးရာေငးေနတတ္သလို၊ တခါတေလ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ
တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတတ္သေလာက္ တစ္ခါ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းသြားတတ္ၿပန္ပါတယ္။ အားငယ္ေနၿခင္းပါ။

လတ္ဆတ္၊လန္းဆန္းေနတဲ ့အခ်ိန္ေတြက မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ ကိုယ္ ့ရဲ ့ ရည္မွန္းခ်က္၊အနာဂတ္ လမ္းမၾကီးမ်ား
ကို မမိွတ္မသုန္ ၾကည္ ့မိတဲ ့အခါေတြမွာၿဖစ္တတ္သလို၊ ထိုင္းမိႈင္းအားငယ္ေနတတ္တဲ ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ ့
အဲဒီ အနာဂတ္ လမ္းမၾကီးမ်ားကိုပင္လ်င္ ယံုၾကည္မႈေတြ ကင္းမဲ ့လာတတ္တဲ ့ အခါသမယေတြမွာပါ။ အၿမဲတန္း
ပဲ မၿငိမ္တတ္၊ မခိုင္တတ္တဲ ့ ကိုယ္ ့စိတ္ကေလးရဲ ႔သေဘာ၊ ေထာက္တည္ရာ၊ေဆာက္တည္ရာ တို ့ မဲ ့ေနတတ္
တဲ ့သေဘာပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလာတတ္သူ၊ ေပါ ့ေပါ ့ပဲ ေနၿခင္တတ္သူ၊ေနလာတတ္သူ ေတြ ဟာလဲ ပ်က္ပ်က္
ေတြနဲ ့ မ်ားရုတ္တရက္ ၾကံဳလိုက္၊ဆံုလိုက္ရၿပီေဟ ့.. ဆိုရင္ေတာ ့အပ်က္ပ်က္နဲ ့ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလို
ထူမတ္ေပးလို ့မရေတာ ့ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ လူးလူးလိမ္ ့လိမ္ ့၊ကြဲကြဲ ေၾကေၾက ခံစားရပါေတာ ့တယ္။

ႏွလံုးသည္းပြတ္တို ့ ကြဲေၾကခဲ ့ရတယ္ဆိုသလိုပါေနာ္။
တခ်ိဳ ႔ ၿဖစ္တတ္တယ္၊ ရင္ကြဲနာ.. တဲ ့။ ႏွလံုးေသြးတို ့ေတာင္ တကယ္ပဲ ရပ္တန္ ့သြားႏိူင္ပါတယ္ေနာ...။

ဘာၿဖစ္လို ့.. ဒါေတြ ၿဖစ္ေနရပါသလဲ လို ့။
ကိုယ္ ့ဆီမွာ၊ ကိုယ္ ့ရင္မွာ၊ ကိုယ္ ့ႏွလံုးသားထဲမွာ၊ ခံႏိူင္ရည္ရွိတဲ ့၊သက္လံုေကာင္းလြန္းတဲ ဘဝရဲ ႔ အေမာေတြ
ကို ခံႏိူင္ရည္ရွိမဲ ့၊ ေရာင္စံုေသာ အာရံုတို ့ရဲ ႔ စြန္းထင္းလာမႈေတြကို မမွိတ္မသုန္ ခံႏိူင္ရည္ ရွိေနႏိူင္တဲ ့ အား
ကေလး ရွိမေနလို ့ပါ ။ တနည္းေၿပာရရင္ အၿပင္က အတင္းထိုးဝင္လာမဲ ့ အိုဗာလုတ္ မ်ားကို ေခတၱ ၿဖတ္ေတာက္
ထားႏိူင္တဲ ့ ၿဖဴ ့(စ) ကေလးေပါ ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ၿဖဴ ့(စ) ကေလး မတတ္မိေသးလို ့ပါလို ့ေၿပာခ်င္တာ။

ကြ်န္ေတာ္ စကားေတြ ဆက္တိုက္လႊတ္ေန၍ သူ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ေနေတာ ့သည္။
" ကဲ.. ကဲ.. ေကာ္ဖီ အၿမ ႈပ္ေလး သြားငံုရေအာင္ပါ၊ ဘယ္လိုလဲ..." သူ ေခါင္းဆတ္ၿပေတာ ့မွ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလး
ဖက္ ႏွစ္ေယာက္သားခ်ီတက္ခဲ ့ၾကေတာ ့သည္။ လမ္းေဘး ကေဖးဆိုင္ထဲတြင္ ကိုယ္ ့အေဖာ္ႏွင္ ့ ေကာ္ဖီၿမဴပ္
ေလးကို တစိမ္ ့စိမ္ ့ငံုရင္းက စိမ္ ့ၿပီးေအးေသာေလတို ့ကို တရိႈက္မက္မက္ခံစားေနရင္းက မိုးစက္မႈန္၊မိုးစက္ပြင္ ့
ေတြကို ေငးေမာေနရၿခင္းကလဲ ခ်ိဳမိန္ေနေသာ ဘဝရဲ ႔ အခ်ိန္ေတြပါလို ့။

ခုနက ၿဖဴ ့(စ) ေလးအေၾကာင္း မေၿပာခင္ ရႈေနတဲ ့အေၾကာင္းေလး သိေနေအာင္ဆိုတာေလး ေၿပာၾကည္ ့မယ္
ေလ။ ကိုယ္ ့ရဲ ့ႏွာေခါင္းေလးကို ငံု ့ၾကည္ ့ေနစရာမလိုပဲ၊ စိတ္ထဲမွလဲ လိုက္ဆိုစရာမလိုပဲ ႏွာသီးဖ်ားေလးကို
တြန္းတိုက္တိုးဝင္သြားေနတဲ ့ ေလကေလးကိုပဲ စိတ္ထဲက ခံစားၾကည္ ့ေန၊သိသိ ေပးေနတာကိုပါ။ တခ်ိဳ ႔က
မွတ္ေနရတယ္လို ့ သံုးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ ့ မွတ္ေနတာနဲ ့ သိ သိ ေပးေနတာက မတူပါဘူးေနာ္။

မွတ္ေနရတယ္ဆိုတာက တစံုတစ္ခုကို၊ ၿမဲေနေအာင္မွတ္မိေနေအာင္၊မလြတ္တန္း ဆုပ္ကိုင္ ဖက္တြယ္ေနရတဲ ့
သေဘာကိုဆိုခ်င္တာပါ။ကိုယ္က အခ်ိန္ေတြနဲ ့အမွ်ပဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ၿမဲမေနပဲ ေၿပာင္းလဲေနပါတယ္ဆိုတဲ ့
ကိုယ္ ့ကို အၿမဲတန္းဖမ္းစားေန၊ ဖိစီးေနတဲ ့ အာရံု ေတြရဲ ႔ သေဘာသဘာဝကို ၿပတ္ၿပတ္ထင္ထင္ၿမင္လာေအာင္
ေစာင္ ့ၾကည္ ့ေတာ ့မွာၿဖစ္ေတာ ့တာမို ့ မွတ္ေနပါတယ္ဆိုတာကို မသံုးေတာ ့ပဲ သတိေလးကပ္ၿပီး ၾကည္ ့ေန
တတ္တဲ ့ သိ သိ ေပးေနပါတယ္ဆိုတာေလးပဲေရြး သံုးရတာပါလို ့။ ကဲ.. ခင္ဗ်ား..က ဘယ္သန္ေလးဆိုေတာ ့
သူမ်ားထက္ ဥာဏ္ပိုေကာင္းတတ္လို ့ ပိုၿပီး ၿမင္ႏိူင္ပါတယ္ေနာ္.. လို ့ေၿပာေတာ ့ အင္း နားလည္သလို၊မလည္
သလိုပါပဲ.. ဟု ၿပံဳးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေၿပာလာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အခုေၿပာေနတာေလးက ၿခင္ေထာင္ေထာင္စရာ၊ ဖ်ာခင္းေနစရာ၊ အခ်ိန္ေတြ၊အေၿခ အေနေတြ
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေတြၿပေနစရာမလိုပဲ သတိရတိုင္းပဲ လုပ္လို ့ရတဲ ့ သတိပဌာန္က်တဲ ့ အေၿခခံ
အလုပ္ေလးပါလို ့။ အခုေၿပာေနဆဲ၊ ၾကံေနဆဲ၊ေတြးေနဆဲ၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနဆဲ၊ အိုဗ်ာ.... ကြ်န္ေတာ္တို ့ မၾကာ
မၾကာရိုက္ေနတဲ ့ ဖဲရိုက္ေနရင္းနဲ ့ေတာင္ သတိေလးတစ္ခ်က္ရရင္ တစ္ခ်က္လုပ္လို ့ရတာကိုပါ။လုပ္လိုက္ၿဖစ္
ဖို ့ပဲ အဓိကက်တာပါ။

" အဲဒါေၾကာင္ ့.. အၿမဲတန္း ရႈံဳးေနတာေပါ ့၊ ကဲ .. ဆက္ပါအံုး..စကားကို " သူ ေကာ္ဖီ ငံု လိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို
ေၿပာသည္။

ကိုယ္ ့ရဲ ႔ သတိေလးနဲ ့ ဝင္ထြက္ေနတတ္တဲ ့ ေလကေလးအေပၚမွာ အသာေလးကပ္ေပးလိုက္ရင္၊ အဲဒီ ကပ္ေပး
လိုက္တဲ ့ ခဏေလးမွာပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲေနလြန္းတဲ ့ ၿပင္ပအာရံုေတြကေန ခတၱၿဖတ္ေတာက္၊ကင္းကြာေန
လိုက္ႏိူင္တာေၾကာင္ ့ ခဏေလးမွာပဲ ရင္မွာရွင္းသြားတာ၊ ေအးသြားတတ္တာပါ။ ၿမင္ေန၊ၾကားေန၊သိေနတာေတြ
အားလံုးဟာ ကိုယ္ ့ဆီကို လာမမွန္ေတာ ့ပဲ၊အေရာင္လာမဆိုးေတာ ့ပဲ၊ သူ ့သေဘာအတိုင္း သူ ၿဖစ္ၿဖစ္ၿပီး၊ေၿပာင္း
ေန ေပ်ာက္ေနေတာ ့တာပါ။ လုပ္ၾကည္ ့ပါေလ။တကယ္လုပ္ရင္၊တကယ္ပဲ ခံစားရမွာပါ။

လူ ဆိုတာက မသိမႈေတြနဲ ့ ေမာဟေတာထဲမွာပဲ သံသယာတေလွ်ာက္ေနလာ၊က်င္လည္လာရတာၾကာလာ
ေတာ ့ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာ၊ေလခ်င္တိုင္း ေလလာတဲ ့ ကိုယ္ ့စိတ္ကေလးကို အခုမွ ေကာက္ခါငင္ကာပဲ ဖမ္းထိမ္း
လိုက္ဖို ့ ခ်က္ၿခင္းမၿဖစ္ႏိူင္ေပမဲ ့ စိတ္ကေလးရွည္ရွည္နဲ ့လုပ္သြားရင္ ရလာမွာပါ။

ၿဖစ္ႏိူင္ရင္ေလ.. ခင္ဗ်ားကိုေၿပာခ်င္တာက ကိုယ္ ့အခန္းကိုၿပန္ေရာက္တိုင္း လုပ္ခ်င္တာေတြ တန္းစီလုပ္ၿပီးသြား
တာနဲ ့ အဲဒီ အသက္ရႈေနတဲ ့အလုပ္ေလးအတြက္ အခ်ိန္ကေလးတစ္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ၿပီး၊ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္သြား
ဖို ့ပါ။ ၿဖစ္ေပၚေနတဲ ့ပရက္ရွာေတြ၊ဒီပရက္ရွင္ေတြ၊ တစ္ေန ့တာအေမာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားႏိူင္ပါတယ္လို ့။
ဒါေတြက ကိုယ္ရလိုက္မဲ ့ အနိမ္ ့ဆံုးအဆင္ ့ ေလးေတြပါေနာ္။ ေန ့စဥ္ပဲ မိနစ္ပိုင္းေလးေတြကစၿပီး တၿဖည္းၿဖည္း
တိုးလာတက္လာေအာင္ မပ်က္တန္း အၿမဲတန္းပဲ လုပ္သြားႏိူင္ရင္ေလ.. ကိုယ္ ့ဘဝ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္လို ့
ကုတင္ေပၚတက္ ပက္လက္လွန္ေနရတဲ ့အခ်ိန္ေရာက္ခဲ ့ရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ ့ကိုစြဲခ်ေတာ ့မဲ ့ကိုယ္တစ္သက္လံုး
အစြဲၾကီးစြဲထားမိခဲ ့တဲ ့ အာရံုေတြ၊ေရာင္စံု သံေယာဇာဥ္ ေတြကို စိတ္ရွင္းရွင္းခိုင္ခိုင္နဲ ့ ၿဖတ္ခဲ ့ထားခဲ ့ႏိူင္ေတာ ့
မွာပါ။

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ ကိုယ္ ့ေဘးနားက ကိုယ္စြဲထားခဲ ့တဲ ့ ကိုယ္ ့ဝန္းက်င္ေတြက ကိုယ္ ့ေဘးနားဝိုင္းေနခဲ ့
ေပမဲ ့ ကိုယ္ ့ကို ဘယ္လိုမွ မကူႏိူင္ေတာ ့ဘူးေနာ္..။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ကိုယ္ ့ခရီးကိုယ္ထြင္ၿပီး အေမွာင္ထဲ
ကို ၿပန္ထြက္ရၿပန္အံုးေတာ ့မယ္ဆိုေတာ ့ ကိုယ္အၿမဲတန္းပဲ စြဲေနခဲ ့ရတဲ ့အစြဲေလးေတြကို အဲဒီတစ္ခ်ိန္ထဲနဲ ့
တိကနဲ ၿဖတ္ပစ္ခဲ ့ဘို ့ လံုးဝမၿဖစ္ႏိူင္ေတာ ့လို ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို.. ဟိုး. တံုးထဲက ေၿပာခဲ ့ဘူးတဲ ့ သံုးစြဲ ဆိုတဲ ့ ေဝါဟာရေလး ေလ။ သံုးေတာ ့သံုးပါ။ မစြဲပါႏွင္ ့ ဆိုတာေလဗ်ာ။ အင္းပါ.. ဟု၊ သူ စကားေထာက္ေပးပါသည္။ စြန္ ့ပစ္စရာ၊လႊင္ ့ပစ္စရာ မလိုပါလို ့။
သံုးစရာ ၾကံဳလာလို ့သံုရတာ။ ခ်စ္ စရာ ၾကံဳ လာရင္ ခ်စ္ရမွာပါ။

အၿမဲတန္း ငါနဲ ့ရွိေနမွာ။ ငါ ပဲ ပိုင္ေနမွာ လို ့ အလြတ္မက်က္မိဘို ့၊ မစြဲမွတ္လိုက္မိဘို ့ ကို အခု ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာ
ေနတဲ ့ အသက္ရႈေနတာေလးနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ ေလ ့က်င္ ့ေနဘို ့ပါ။ တစ္ရက္ထဲလုပ္လို ့မရပဲ တစ္သက္လံုးပဲ လုပ္
မွ ရမွာမို ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့က ၾကိဳးမိန္ ့က်ထားတဲ ့သူေတြမဟုတ္လို ့ ကိုယ္သြားရေတာ ့မဲ ့ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုမွ သိႏိႈင္စြမ္း
မရွိႏိူင္လို ့ပါေလ။ ၿပဇာတ္ တစ္ခုနဲ ့ တူတဲ ့ ေလာကဇာတ္ခံု ေပၚမွာ ကၾကိဳးကကြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ကခဲ ့ရတဲ ့ ခရီး
သည္တစ္ေယာက္နဲ ့တူတာေပါ ့ေနာ္။ ဝင္လာတံုးကလဲ တစ္ေယာက္ထဲ၊ ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့လဲ တစ္ေယာက္
ထဲ ပဲ ၿဖစ္ေနမွာပါ။ ဇာတ္ ရဲ ႔ သေဘာ သဘာဝ ကိုက ဇာတ္ကြက္၊ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ တြဲခဲ ့၊က ခဲ ့ရမွာပါ။
ဇာတ္ ကို က ေနရင္းက၊ ကေနရတဲ ့ ဇာတ္ထဲမွာ နစ္ေၿမာ မသြားဖို ့ အသက္ရႈတာေလးကို သတိရတိုင္းပဲ သိသိ
ေပးတတ္တဲ ့ ၿဖဴ ့(စ)ေလး ကို တပ္ေပးထားဘို ့ပါ။

ေနာက္ တစ္ခုက.. ကိုယ္က သူမ်ားအတြက္ပဲ အၿမတန္း လုပ္ေနတတ္ေတာ ့ ကိုယ္ ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေတာ ့
မယ္ဆိုရင္ေတာ ့ လုပ္လုပ္ၿခင္းပဲ ၾကီးစြာ အေႏွာက္အယွက္နဲ ့ ၾကံဳရမွာ အေသခ်ာပါေနာ္။

ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို တရားရဲ ႔ မူလ ပိုင္ရွင္ အစစ္ၿဖစ္တဲ ့ ဘုရားရွင္ထံ ခ်စ္တဲ ့စိတ္၊ၾကည္ညိဳလြန္းတဲ ့စိတ္နဲ ့ လံုးဝ
ဝ ကြက္အပ္ၿပီး သင္ဆရာ၊ၿမင္ဆရာ၊ၾကားဆရာ အားလံုးအေပၚမွာပါ အမွားေတြရွိခဲ ့ရင္ေတာင္ခြင္ ့လႊတ္ေပးဖို ့
စိတ္ကိုညႊတ္ၿပီးေတာင္းပန္ဘို ့ ခြင္ ့ၿပဳေပးဖို ့ လိုပါတယ္။ ငါးပါးသီလ ေလးေတာ ့ အနဲဆံုး ခံယူဘို ့လိုပါတယ္ေနာ္။
အလင္း ေဆာင္ဖို ့အတြက္ အားေတြ ယူရတာပါ။

ဘယ္လိုပဲယူယူ ပထမဆံုး ရင္ဆိုင္ရမွာက အၿပင္းစိတ္၊ေမာဟစိတ္ပါ။ သမာဓိေလး ထူေထာင္ကာစရွိေသး.....
တစ္သက္လံုး အက်င္ ့ပါေနတဲ ့ လုပ္ရအံုးမယ္၊ ရ.. အံုးမယ္ဆိုတဲ ့ ကိုယ္မရွိေတာ ့ေတာင္မွ မၿပီးဆံုးတဲ ့ ကိစၥေတြ
ေပၚလာတတ္ၿပီး ထိုင္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ ခုန္ ထ ၿပီး ထ ထြက္သြားခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာ
ေနအံုးမွာပါ။အရင္ဆံုးၿဖတ္ေက်ာ္ရမဲ ့ အဆင္ ့ေလးပါေနာ္။ အဲဒီ အဆင္ ့ေလးေက်ာ္သြားရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္
ေနပါၿပီေလ။

" ကဲပါ.. ေမာင္ေက်ာ္ေရ...... ေကာ္ဖီေတြလဲ ေအးေနပါၿပီ၊ ေသာက္ေတာ္မႈပါအံုးရွင္.... "
သူ ေၿပာမွ ကြ်န္ေတာ္ သတိရပါေတာ ့သည္။ ေကာ္ဖီ ငံု ဘို ့ပါ။ အၿမဴပ္တို ့ ေတာ ့မရွိေတာ ့ပါ။ တစ္သက္လံုးစြဲ
ေသာက္လာခဲ ့သည္ ့ ေကာ္ဖီေလးကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္၊ေအးေအး ပူ ပူ ေသာက္လို ့ေကာင္းေနပါသည္။

အၿပင္က မိုးတို ့က ပိုက်လာေနပါေတာ ့သည္။ မိုးစက္ မႈန္တို ့က ဆိုင္ထဲကိုပါ လာစင္ေနေတာ ့သည္။
မၾကာခင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လမ္းခြဲၾကေတာ ့မည္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ေနေသာသူ ့ကိုၿပန္ေမးလိုက္မိသည္္။

" ကြ်န္ေတာ္.. ဒီေလာက္ အာေပါက္ေအာင္ ေၿပာလာတာ သိေရာသိလို ့လား၊ နားေရာနားလည္လို ့လားဗ်ာ.."
ဆရာ တစ္ေယာက္က တပည္ ့တစ္ေယာက္ကိုၾကည္ ့ေသာ အၾကည္ ့ၿဖင္ ့ၿပံဳး၍ ၾကည္ ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သူ
ၿပန္ေၿပာလာပါသည္။
" သိပါတယ္ရွင္..." တဲ ့။
ဒါဆို ဘယ္ေလာက္က စ လုပ္မွာလဲ လို ့ေမးေတာ ့.... " ငါးမိနစ္ "လို ့ေၿဖပါသည္။
မခြဲၾကခင္ ေနာက္တစ္ခု သူ ့ကို ထပ္မွာခ်င္၍ ေအးေသာ ေကာ္ဖီေလးကိုပဲ ၾကိဳက္ ကနဲ ေမာ ့ခ်လိုက္မိသည္။
ၿပီးသြားရင္ ေမတၱာၿပန္ၿဖန္ ့ဘို ့မေမ ့နဲ ့ေနာ္.. ကြ်န္ေတာ္ရွိေနတဲ ့အရပ္ကလြဲလို ့ က်န္တဲ ့ အရပ္ကိုးမ်က္ႏွာကို
လို ့ေၿပာေတာ ့ သူ အပစ္ကင္းစြာပဲ ရယ္ပါေတာ ့သည္။

ေဟ ့..ေဟ ့.. ေနပါအံုး၊ ေမတၱာဆိုတာ ကိုယ္ ့မွာ အရင္ရွိေအာင္လုပ္ရတာ၊ကိုယ္ ့မွာေအးတဲ ့ အေအးဓါတ္
ကေလးကို အသက္ရႈတာေလးနဲ ့ အရင္ထူေထာင္ၿပီးမွ တကယ္ေအးတဲ ့ ေမတၱာဓါတ္ေလးကို ပို ့လႊတ္ရတာ
ေနာ...၊ လို ့ ေၿပာေတာ ့.. သိပါတယ္ကိုေက်ာ္ေရ ႔ ....၊ သြားမွသာ သြားပါေတာ ့ မိုးက ေစာ္ေတာ ့မယ္၊ မိုးကာ
လဲ မပါခဲ ့ပဲနဲ ့။

ကြ်န္ေတာ္ မိုးစက္မႈန္မႊားၾကားထဲသို ့ စက္ဘီးေလးကို တြန္း၍တိုးဝင္လိုက္မိေတာ ့သည္။
သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့၍ က်န္ခဲ ့မည္ ဆိုတာကိုေတာ ့ မၾကည္ ့ပဲႏွင္ ့သိေနပါသည္။

အားလံုးက..... ခရီးသည္ေတြပါပဲေလ။
အရာရာေတြကလဲ ... သူ ့သေဘာႏွင္ ့သူပါပဲ..။
ရင္ဝ ကို မီးစ ေလးနဲ ့ကပ္ၿပီးတၿမိဴက္ၿမိဴက္၊တေငြ ့ေငြ ့ ေလာင္ၾကြမ္းေနတတ္တဲ ့ .............. ။

...................................................................................................................................................................

သိလား ? (၁) မွ (၄) အထိ မပ်င္းမရိ၊ ဖတ္ရႈ ့မိသူ၊ ဖတ္ခဲ ့သူမ်ား အားလံုးကိုလဲ ၿပန္ ့လြင္ ့ခဲ ့ေသာ
စိတ္တို ့ကို စုစည္းရင္းက အၿမဲတန္းပဲ ေက်းဇူး တင္ေနေတာ ့မွာပါ။

..................................................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )

Tuesday, October 6, 2009

သိလား ? ( ၃ )

ၾကယ္ကေလးကို ၾကည္ ့ေတာ ့မည္ဆိုကာမွ.. ရာသီက အရာရာ ေၿပာင္းလဲသြားပါေတာ ့သည္။
မနက္ကတဲက ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ၿမဴ မႈံ တို ့ၿဖင္ ့ ပိတ္ပိတ္ေမွာင္ေနေအာင္ လႊမ္းၿခံဳထားသည္မွာ သိလား ? (၂)
ကိုတင္ခဲ ့ၿပီးသည္ ့ညဦးအခ်ိန္ထိ၊ ဘယ္ကိုၾကည္ ့ၾကည္ ့ စိုစြတ္စြတ္ႏွင္ ့၊ ဘဝင္ႏွင္ ့အၿပင္မွာ ေအးေနေပမဲ ့
အရာရာမွာ မလန္းပဲ၊ ထိုင္းမႈိင္း ေလးလံေနသလိုပါ။ယေန ့ေတာ ့ တၿဖည္းၿဖည္းနိမ္ ့ဝင္သြားေသာ ေနလံုးနီနီၾကီး၊
့စြတ္စြတ္ၿဖဴေသာလမင္းၾကီးႏွင္ ့တလက္လက္ေတာက္ပေနတတ္ေသာ ၾကယ္ကေလးမ်ားကို ၿမင္ႏိူင္ဖြယ္ မရွိ
ေတာ ့ပါ။

ဝါးရံတာေလးတြင္ခဏထြက္ရပ္ေနရင္း တၿဖည္းၿဖည္းစိမ္ ့လာသလို ရွိလာ၍ အခန္းထဲၿပန္ဝင္၊ ေသတၱာပံုးထဲ
သံုးလေလာက္ ေခါက္သိမ္းထားရေသာ အေႏြးထည္ကို ထုပ္ယူဝတ္မိပါသည္။ပရုတ္နံ႔ေမႊးေမႊးေလးက အၿပင္
မွ ၿမဴႏွင္းရနံ႔တို ့ကို အႏိူင္ယူသြားသလိုပါ။

အခန္းထဲၿပန္ဝင္ဆိုေတာ ့လဲ... က်ဥ္းတဲ ့အခန္းထဲမွာ သြားစရာ၊ထိစရာဆိုလို ့ ကြန္ၿပဴတာေလးတစ္လံုးပဲရွိ
ေနေတာ ့တယ္ေပါ ့ဗ်ာ။ ခဏခဏကိုက္လာေသာမ်က္လံုးတို ့ေၾကာင္ ့ သူ႔ကို ေရွာင္ခ်င္၊မသိခ်င္ေရာင္ေဆာင္
ေနေပမဲ ့ သူကၿဖဲစပ္စပ္နဲ ့အခန္းထဲမွာ ခန္ ့ထည္ထည္ေနရာၾကီးယူထားေတာ ့ေနာက္ဆံုး သူ ့ေရွ႔မွာပဲ ဝတ္
ဆင္းရတာေပါ ့ေနာ္...။
သူ ့ေရွ ့ထိုင္ရင္၊ သူ ့ထဲမွာေရးရေတာ ့မွာမို ့..ေရးစရာကလ ဲစ ထားမိသမို ့၊ ေရးရန္ရွိေနေသးေသာ(၃) အတြက္
ေရးရန္ ရင္ဘတ္ၾကီးကိုဖြင္ ့ရၿပန္ပါတယ္လို ့။

ေလာကမွာ သတၱိရွိသူတို ့သာ တစ္ေယာက္ထဲေနၾကပါတယ္တဲ ့၊ ေပ်ာ ့ညံ႔ေနတတ္သူေတြသာ လူေတြၾကားထဲ
တိုးေခြ႔ ခိုဝင္ၿပီး၊ေရာေန ပုန္းခိုေနတတ္တာပါတဲ ့၊ ဘုရားကေဟာခဲ ့တာပါေနာ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ ့အက်ယ္ပဲေဆြးေႏြးခဲ ့ဘူးပါတယ္၊ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို
ေဆြးေႏြးခဲ ့တာပါ။

အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ အေန ၾကာလာေတာ ့၊ ၿငီးေငြ ့လာတတ္ၿပီး ၾကာလာရင္ကိုယ္ ့အခန္းကိုေတာင္
ကိုယ္မၿပန္ခ်င္၊မဝင္ခ်င္ၿဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ စိတ္ေတြလဲ အလိုလိုေနရင္းတိုလာတတ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြက
ပစၥည္းေတြေတာင္ ဟိုပစ္၊ဒိပစ္ ပစ္မိတဲ ့အထိ ၿဖစ္တတ္လာပါတယ္တဲ ့။
ေလာကရဲ ႔ သဘာဝကိုက ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္သလိုၿဖစ္မလာတတ္ပဲ၊ သူ႔ သေဘာအတိုင္းပဲ တေရြ႔ေရြ႔ ေၿပာင္းလဲၿဖစ္
ေပၚေနတတ္တာေလ၊ ကိုယ္က ကိုယ္ ့ေနရာေလးမွာပဲရပ္ေနရင္းက သူ ့သေဘာအတိုင္းပဲ တရိပ္ရိပ္နဲ ့ခင္းက်င္း
ေၿပာင္းလဲေနတာကို ကိုယ္ ့သေဘာနဲ ့မကိုက္ပဲမတူညီပဲၿဖစ္ပါမ်ားလာေတာ ့ အလိုမက်လာမႈေတြကေန ေဒါသ
ေတြ ေပါက္ကြဲမႈေတြၿဖစ္ၿဖစ္လာတတ္တဲ ့ သေဘာေလးကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ၿမင္မိသလို သူ ့ကိုလဲၿမင္လာေအာင္
ခပ္ေၿဖးေၿဖးပဲေၿပာၿပေနတံုးေတာ ့ သူက အေဝးတစ္ေနရာကိုေငးေနသလိုပါပဲ။
သူက... သူ ့စိတ္ေတြက ဘယ္ေတာ ့မွ မညိမ္တတ္ပဲ တစ္ခုခုကိုပဲ လုပ္ေနခ်င္တာပဲတဲ ့။ သူ.. အဲလိုေၿပာေနတံုး
ပဲ ကြ်န္ေတာ္ အေတြးထဲ ေပၚေနတာက ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါကေတာ ့လူတိုင္းမွာပါလို ့။
သတိၿပဳမိသူနဲ ့မၿပဳမိသူတို ့သာကြာၾကမွာပါ။ လူ ့စိတ္ရဲ ႔ သေဘာ၊သဘာဝကိုက စကၠန္႔ေလးရဲ ႔ အစိပ္အပိုင္းေလး
ထဲမွာကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲၿဖစ္ေပၚေနတတ္တာပါ။
မွတ္ခဲ႔၊နာခဲ႔ ဘူးတဲ႔ ဘုန္းဘုန္းပိုင္းေလာ႔ ဆရာေတာ္ရဲ ့တရားတစ္ပုဒ္မွာ စကၠန္႔ေလးအတြင္းထဲမွာပဲ မတူညီ
ေသာ ၿဒဗ္မႈန္တို ့ အၿခင္းၿခင္းပဲ အၿပန္အလွန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရိုက္ခတ္ လာၿပီးမွ တီဗီဖန္သားၿပင္ေပၚဝယ္ ေရာင္စံု
ရုပ္သံတို႔ ၿဖစ္ေပၚလာခဲ ့ရသလို၊ ဆႏၵတစ္ခု၊ စိတ္တစ္ခု၊ ရုပ္တစ္ခု၊ ပုံရိပ္တစ္ခု တို ့ကလဲ ထိုသေဘာမွ်သာပဲ လို ့
ေၿပာေတာ ့ အေဝးကိုေငးေသာ အ ၾကည္ ့တို ့က ကြ်န္ေတာ္စီ ၿပန္ေရာက္လာပါတယ္။

ခဏၿခင္းပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲေနတဲ ့ စိတ္ကေလးတစ္ခုကို လက္ဖဝါးေပၚတင္ၿပီး သူ ့ကို သရုတ္ခြဲၿပဘို ့ ၾကိဳးစား
ၾကည္ ့မိတာပါ။ ဘာၿဖစ္လို ့ဆိုေတာ ့ မိသားစုကိုပစ္ၿပီး အခ်ိန္အၾကာၾကီး အခုလိုအေဝးမွာအခန္းထဲ တစ္ေယာက္
ထဲ အေနၾကာလာလာလို ့ ၿဖစ္ေပၚလာေနတဲ ့ ခံစားမႈေတြကို စာနာစြာနဲ ့ပဲ အားေပးဘို ့၊ေဖးမေပးဘို ့ ၾကိဳးစား
ၾကည္ ့မိတာပါ။ ဆရာလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္.. လို ့ ကပ်ာေၿပာမိေတာ ့ သူ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေၿပာလာမွာကို
ငံ႔လင္ ့ေနဟန္၊ေစာင္ ့စားေနဟန္ ၿပဳေတာ ့တာမို ့ စကားစတို ့ဆက္ၿပီးစုစည္းမိပါတယ္။

ေန ့တစ္ေန ့ရဲ ႔ အစကို ဘဝတစ္ခုရဲ ႔ အစတစ္ခုလို႔ ေၿပာလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္ေနာ္၊ မ်က္ေစ ့ႏွစ္လံုး စၿပီးပြင္ ့
လိုက္ကတဲက ကိုယ္ ့ဝန္းက်င္က အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရုံတို႔ဟာ ကိုယ္႔ရဲ ႔ စိတ္ကေလးကို စကၠန္ ့ေလးမွ်ပင္မလပ္
ပဲ လာေရာက္ထိမွန္ကူးစက္ေတာ ့တာပါ။ ၿဖဴေနတာေလးကို၊အေရာင္စြန္းထင္းသြားသလို၊ တည္ညိမ္တဲ ့ကန္
ေရၿပင္ထဲကို ဂဲ တစ္လံုးၿပဳတ္က်သြားသလိုေပါ ့ေနာ္။

အဲလိုနဲ ့ပဲ ဘဝရဲ ႔ေန ့တစ္ေန ့ကို စြန္းထင္းေနတဲ ့အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေဇာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို ့ ေတြနဲ ့ပဲ ေနကုန္သြားေအာင္
ကိုပဲ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို အရွိန္ၿပင္းၿပင္းနဲ ့ ေမာင္းႏွင္လာလိုက္တာ၊ တစ္ေနကုန္လာလို ့ ကိုယ္ ့အခန္းကိုယ္ၿပန္လဲ
ေရာက္ေရာ.. ကိုယ္ေၿခလက္တို ့ေတာင္ မသယ္ခ်င္၊မလႈပ္ခ်င္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ကို ၿဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
စိတ္ကေလးက ေနကုန္သြားေအာင္ကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုတို ့နဲ ့လိမ္းၾကံထားခဲ ့ရေတာ ့ စိတ္ေထာင္းလို ့
ကိုယ္ေၾကဆိုသလို ေပါ ့ေလ။ အဲလိုအခါမ်ားမွာဆိုရင္ေလ ကိုယ္ ့ရဲ ႔ ရင္ဂ်ိဳင္ ့ထဲမွာသာ ၿဖစ္ထြန္းေလ ့ရွိတဲ ့ကိုယ္ ့
ရဲ ႔ ဘဝင္စိတ္ကေလးကို စမ္းၾကည္ ့၊ခံစားၾကည္ ့မိရင္ေလ တေငြ ့ေငြ ့နဲ ့ ပူေနေသးတဲ ့ အပူဓါတ္ေလးကို ခံစား
မိမွာေနာ္၊လုပ္ၾကည္ ့ပါလား..လို ့ဆိုေတာ ့၊ လွစ္ ကနဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလွန္းၿပံဳးၾကည္ ့ေနတယ္။ သူ ့ မ်က္ႏွာေပးက
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေၿပာတတ္ရန္ေကာ..ဆိုသလိုပါပဲ။ စကားစတို ့ ရပ္ေနလို ့ ဆက္ေၿပာရန္ သူ ေမးေငါ ့ၿပေတာ ့မွ
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္ရၿပန္ပါတယ္။

ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ဘဝစီမံကိန္းၾကီးေတြ ေၾကာင္ ့ ပံုစံမ်ိဳးစံု၊စြန္႔လႊတ္စြန္ ့စားမႈ မ်ိဳးစံုတို ့နဲ ့ပဲ ၾကိဳးစားရင္း၊တိုက္ပြဲ
ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆင္ႏႊဲေနရင္းနဲ ့ပဲ ဘယ္ေတာ ့မွၿပန္မရေတာ ့တဲ ့ ရထားတဲ ့ ဘဝရဲ ႔ တန္ဘိုးရွိလြန္းေသာ အခ်ိန္
ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ သံုးဆြဲကုန္လြန္လာခဲ ့လိုက္တာ ဘဝေတြရဲ ႔ ေနဝင္ေတာ ့မဲ ့ကိုယ္ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့
မဲ ့ အခ်ိန္ေတြနားေတာင္ ေရာက္လာၿပီေလ။
ကိုယ္ဝိုင္းထားတဲ ့ ရည္မွန္းခ်က္၊စီမံကိန္း အဝိုင္းၾကီးေတြ ၿပည္ ့သြားေအာင္ ေၿပးေနရ တဲ ့အခ်ိန္ေတြတံုးကေတာ ့
ၾကာေညာင္းေနခဲ ့သေလာက္ ကိုယ္ရလိုက္၊ခံစားလိုက္ရတဲ ့ အခ်ိန္ကာလေလးက်ေတာ ့ တိုေတာင္းလိုက္တာ၊
ၿမန္လြန္းလိုက္တာေလ။ ခံစားဘို ့ၿပင္တံုး၊ခံစားေနတံုးပဲ တစ္ရိပ္ရိပ္နဲ ့လွ်င္ၿမန္စြာ ကုန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာ။

" အမေလး.. ကိုေက်ာ္ေရ.....အေတြးေတြ ေခါင္ေနလိုက္တာ.... ဘာကိုမွစဥ္းစားမေနနဲ ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေနေပါ ့"
သူက ၿငိမ္ေနရာမွ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေၿပာလာတာပါ။
" အဲလိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနေနလာလို ့ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ပ်က္လာတာတို ့၊ ပ်င္းလာၿငီးေငြ ့လာတာေတြ ၿဖစ္လာတာၾက
ေရာဗ်ာ..။ တစ္ခ်ိဳ ႔ေတြဆိုရင္ အေစာၾကီးပဲ ေလာကကို အရႈံးေပးသြားၾကတာ၊တစ္ခ်ိဳ ႔ေတြက်ေတာ ့ တစ္ဖက္စြန္း
ေတြေရာက္ကုန္ၾကတာေတြေလ၊ အရာရာကို ၾကန္ ့ၾကန္ ့ခံ ရင္ဆိုင္ေနခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာ၊
ကိုယ္ ့စိတ္ရဲ ႔ ထြက္ေပါက္ကို အထိမ္းအကြတ္မဲ ့လႊတ္ပစ္လိုက္မိတာေတြက်ေ၇ာေတာ ့ေရာဗ်ာ.. ေၿပာပါအံုးဗ်။"
ကြ်န္ေတာ္ ့ စကားေတြ ဆံုးသြားေတာ ့ ခြန္းတံု႔ မၿပန္ပဲ ၿပံဳးပဲ ၿပံဳးၾကည္ ့ေနေတာ ့တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေလ..။
ခဏေလးၾကာသြားေတာ ့မွ... "ဒါဆိုရင္" ဆိုၿပီး သူ စကားေထာက္ေပးေတာ ့ ေၿပာလက္စတို ့ကို ကြ်န္ေတာ္
ဆက္ရပါတယ္။

" သိလား " သိၾကရဲ ႔လား.. ထြက္ေပါက္ဆိုတာ၊ ေပ်ာ္ရတံုးခဏ၊အၿမဲတရစ္ရစ္နဲ ့ညစ္ညစ္ေနရတဲ ့ ကိုယ္ ့စိတ္
ကေလးရဲ ႔ ထြက္ေပါက္ေလး၊ ေၿဖေပါက္ ကေလးကိုေလ.. လို ့။

ကြ်န္ေတာ္ ့စကားေလးခဏရပ္မိတံုး သူ တပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ကို ခြ်တ္၍ အိပ္ထဲ ေခါက္ထည္ ့ ေနပါသည္။
" ေဟ ့..ေဟ ့.. ခင္ဗ်ားက ဒီမ်က္မွန္ေလးနဲ ့လိုက္ပါတယ္..ဗ် ၊" လို ့ေၿပာေတာ ့.." ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန႔လံုး ေက်ာင္း
မွာ တပ္ခဲ ့ရလို ့ပါ "လို ့ သူၿပန္ေၿပာပါတယ္။

မ်က္ႏွာၿခင္းဆိုင္ရွိ အထပ္ထပ္ေသာ ေတာင္ေၾကာတို ့ေပၚမွ အုန္ ့ဆိုင္းေနေသာ တိမ္ခိုးၿမဴမႈန္တို ့သည္ မိုးစက္
မႈန္မႊားတို ့အၿဖစ္တၿဖည္းၿဖည္းေၿပာင္းလဲလာၿပီး ေဖ်ာက္ဆိပ္မိုးတို ့ အၿဖစ္ ညင္သာစြာ ခုန္ဆင္းလာ၍ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ကိုထိမွန္ေနပါေတာ ့သည္။

သူကြ်န္ေတာ္ ့ကို လွန္းၾကည္ ့ေနေသာ္လည္း သူ ့ကို မၾကည္ ့ပဲ မိုးစက္မႈန္တို ့သာၾကည္ ့၍ ေၿပာလိုက္မိပါသည္။
" အသက္ရႈ ေနေပါ ့ဗ်ာ..."
" ............"
သူ ့ဆီမွ အံ႔ၾသ သြားသည္ ့ မ်က္ႏွာကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကည္ ့ပဲႏွင္ ့ ၿမင္ေနရပါသည္။

......................................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )

Saturday, October 3, 2009

သိလား ? ( ၂ )

မိုးတိုက အံု႔ရာမွ ဖြဲဖြဲက်လာၿပီး ကားေရွ ႔ေလကာမွန္ကို အရွိန္ၿပင္းၿပင္းႏွင္ ့တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ဝင္ရိုက္လာေနေတာ့ သည္။မိုးေရစက္တို ့တၿဖည္းၿဖည္းထူပိန္းလာေတာ့ ေရွ ႔ေရသုတ္ဝိုက္ဘာႏွစ္ေခ်ာင္းတို ့ေတာင္ေကာင္းေကာင္း
မတြန္းဖယ္ႏိူင္ေတာ ့ပါ။ ေဘးမွန္တို ့ကို ရုတ္တရက္မတင္မိေသးပဲ အညိဴး ၾကီးစြာရြာသြန္းေနေသာ မိုးမဲမဲၾကီးထဲ
သို ့ဇြတ္အတင္းၾကည့္ေနမိပါသည္။ တိုင္ဝမ္ကြ်န္းၾကီးေပၚတြင္ ယၡဳလို မိုးမဲမဲၾကီးမ်ားကို ခဏခဏ မရြာသြန္းေစခ်င္ ပါ။ မိုးေရတို ့က ေခ်ာင္းေ ၿမာင္းတို ့ႏွင္ ့အတူကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ကိုပါ ၿပည္ ့လွ်ံလာလာတတ္လို ့ပါ။

မေန႔က သိလား( ၁ ) ကို၊ အဆံုးသတ္ၿပီး ( ၂ ) အတြက္ ဆက္လက္ေမြးဖြားဖို ့ ၿပန္ ့က်ဲေနခဲ ့ေသာ အပိုင္းအစေတြ
ကို လိုက္လံစုေဆာင္းေနရင္း မေပ်ာ္ေသာအိပ္ၿခင္းၿဖင္ ့ အိပ္ခဲ ့မိေသာေၾကာင္ ့ မိုးလင္းေတာ ့ မ်က္လံုးတို ့ ဖန္
တြတ္တြတ္ၿဖစ္ေနသည္။ မၿပီးဆံုးေသးေသာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင္ ့ေတြေဝမဆံုး၊ကြဲအက္မဆံုး ၿဖစ္ေနပါလားလို ့
ေတြးမိလိုက္ပါသည္။

လူတစ္ေယာက္... လူ ့ေလာကထဲကို စ တင္ဝင္ေရာက္လာတံုးက၊ ဘဝရဲ ႔ အစတစ္ခုမွာ ဘာအေရာင္မွ စြန္းထင္း
မလာပဲ၊ အၿဖဴေရာင္ေလးမွ်ပင္စြန္းေပၿခင္း အလ်င္းမရွိခဲ ့တဲ ့ရင္ဘတ္ဗလာ၊ႏွစ္လံုးသားဗလာနဲ ့ပဲ တြယ္တာစရာ
အေရာင္အေသြးတို ့ ေရာၿပြန္းၿပည္ ့ညပ္လွ်က္ရွိေသာ သတၱာေလာကၾကီးထဲကို မ်က္ေစ ့သူငယ္၊နားသူငယ္နဲ ့
တိုးဝင္လာခဲ ့ရတာပါ။

အၿဖဴေ၇ာင္ေလးမွ်ပင္မရွိပဲဆိုလို ့.... ၿဖဴတယ္ဆိုတာေလးကလဲ အမ်ိဳးမ်ိုဳးေသာ အေရာင္တို ့ေတြထဲက ၿဖဴေအာင္
ၿဖည္ ့ရ၊ခ်ယ္ရ၊ ေဆာင္ရတဲ ့ ကာလာတစ္ခုပဲမဟုတ္လားလို ့။ဘယ္လိုအေရာင္ေတြပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲဒီအၿဖဴေလးကပဲ
စတင္ကူးစက္ေၿပာင္းလဲသြားေနၾကရတာပါ။ေလာကၾကီးမွာက ၿဖဴေနတာကေန စြန္းထင္းကူးေၿပာင္းသြားတဲ ့
အေရာင္ေတြၾကီးပါပဲ။ သူကေနာက္ကက်န္ခဲ ့ရေပမဲ ့သူ ့ကိုခြဲထား၊ခ်န္ထားခဲ ့ေသာအေရာင္အမ်ိဳးမ်ိုးတို ့့အတြက္
သူ ့ရင္ကို လင္ဗန္းေလးအၿဖစ္၊စင္းစင္းေလးခံၿပီး အေရာခံ၊အစပ္ခံ၊အၿဖည္ ့ခံေပးေနရလို ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြန္ ့ၿမဴးေန ေသာအေရာင္တို ့ထက္အလွဆံုး၊ အရင္ ့က်က္ဆံုးလို ့ ေၿပာလို ့ရမယ္ထင္ပါတယ္။


ၿဖဴေသာအေရာင္၊ၿဖဴေနေသာအေရာင္၊အၿဖဴေရာင္ေလးၿဖစ္ေနေအာင္ေတာ ့အႏိႈင္းအဆမဲ ့ၿဖည္ ့က်င္ ့၊ရင္ ့က်က္
ေနရမွာကေတာ ့ အေသခ်ာၿဖစ္မွာပါ။ စြန္းခ်င္ေပမဲ ့၊ အစြန္းထင္းမခံတဲ ့အေရာင္လို၊ ေၿပာင္းခ်င္ေပမဲ ့မေၿပာင္း
တတ္ေတာ ့တဲ ့အေရာင္ေလးလို၊ေပခ်င္လာေပမဲ ့ မညစ္ေပတတ္တဲ ့အေရာင္ေလးလိုပဲ ခပ္တင္းတင္းေလးပဲ
ၿဖည္ ့ဆည္း၊ၿဖည္ ့က်င္ ့ေနရမဲ ့သေဘာေလးကို ဆိုခ်င္တာပါ။

" ဖက္ " ေလးလို၊ ပိန္းဖက္၊ ပိန္းရြက္ကေလး တစ္ရြက္လို ပဲ ေန၊ေန တာလို ့ေၿပာလို ့ရမယ္ထင္ပါတယ္ေနာ္။
ဘယ္လို ေရစက္၊ေရထုေတြပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ ့ေပၚ တင္မေနႏိူင္တာကိုပါ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေရစက္ေတြကိုေတာ ့
ေလာကတစ္ခုလံုး ၿပည္ ့ညပ္၊ ပိတ္ေမွာင္ေနတဲ ့ သံေယာဇဥ္အေရာင္စံုတို ့နဲ ့ခိုင္းႏိႈင္းေၿပာၾကည္ ့ခ်င္ပါတယ္။

" သိလား " သိၾကရဲ ႔လား..လို ့။သံေယာဇဥ္ေရစက္၊ေရထုမ်ားတဲ ့၊
ေရစက္ လို ့ဆိုလိုက္မိတာနဲ ့ သူ ့မွာ.. စိမ္ ့ၿပီးေအးတတ္တဲ ့၊ ထိစပ္မိသြားတဲ ့ ေနရာကေန တမဟုတ္ၿခင္းပဲ
ကိုယ္ ့ရင္အတြင္းထဲ အထိ ေအးစက္စက္ၾကီးပဲ ထိုးစိုက္ဆင္းသြားၿပီး၊ ခိုင္ခိုင္မာမာပဲ အၿမစ္တြယ္ေနရာယူသြား
တတ္တဲ ့ သေဘာရွိေနၿပန္ပါတယ္ေနာ္။
အဲဒီလို. ေအးစက္စက္နဲ ့ထိခိုက္မႈေတြအားလံုးကို ခပ္လႈပ္လႈပ္ေလးနဲ ့ပဲတင္း၊တင္းၿပီး ခံေနတတ္တဲ ့ ဖက္ကေလး
နဲ ့ အၿမဲတန္းၿဖဴေနရတဲ ့၊ အၿဖဴေရာင္ ေလးကို ခပ္ဆင္ဆင္ေလးခိုင္းႏိႈင္းေရးဖြဲ ့ၾကည္ ့မိတာ။


ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝမွာ အတိုင္းအတာ ဘယ္ေလာက္ထိ က်န္ေနအံုးမွန္းမသိႏိူင္တဲ ့၊
ေနာက္ထပ္ တစပ္စပ္ႏႈပ္သြားေနတဲ ့ အခ်ိန္ေကာင္းကင္ၾကီးထဲမွာ ငါ ဘာေတြ ထပ္ၿပီးစုေဆာင္းသြားရအံုးမလဲ
ဆိုတဲ ့ ခ်ာခ်ာလည္ေနတတ္တဲ ့ ေမးခြန္းကို စဥ္းစားရၿပန္ပါတယ္။
လွ်င္ၿမန္စြာပဲ ကုန္ဆံုးသြားခဲ ့ေသာ အတိတ္က အခ်ိန္ေတြအားလံုးကို ၿပန္ေၿပာင္းဆန္းစစ္မိေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့မွ
မၿမဲတတ္တဲ ့ ေၿပာင္းလဲေနတတ္တဲ ့အရာေတြ၊အရိပ္ေတြ အားလံုးကို အေရာင္ေရာင္၊အကန္းကန္းနဲ ့ ဆြဲမိဆြဲ၇ာ
ဆြဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ထားမိခဲ ့တဲ ့ အေရာင္စံုေနေသာ သံေယာဇဥ္ မ်ိဳးစံုတို ့ကိုပဲ ေတြ ့ေနရၿပန္ပါတယ္။
ကိုယ္ ့ရင္ကို စမ္းၾကည္ ့မိရင္လဲ တစစ္နာက်င္ေနတာကိုပဲ ေတြ ့ရပါတယ္။
ေၿပာင္းလဲေသာ၊မၿမဲလြန္းတတ္ေသာ အရိပ္ေတြကိုပဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာပဲ လိုက္လံဆုပ္ကိုင္ေနေတာ ့မဲ ့အစား
အၿမဲတန္းပဲ ၿမဲေနေတာ ့မဲ ့၊မေၿပာင္းလဲေတာ ့မဲ ့ အရိပ္တစ္ခု ကိုပဲဆုပ္ကိုင္သြားဘို ့ကို ကၿပာကယာပဲစဥ္းစားေန
မိပါေတာ ့တယ္။

အဲ ့ဒီအရိပ္ေလးကေတာ ့ ေလာကၾကီးကို အၿမဲတန္း အေပၚကေနၾကည္ ့တတ္ၿပီး၊ဘာေရာင္မွ မေရာေတာ ့ပဲ
ေရာင္စံုတို ့နဲ ့ေဝးရာ ဟိုးအၿမင္ ့မွာပဲစံေနတတ္တဲ ့ရဲရင္ ့တဲ ့သေဘာရွိတဲ ့ ၾကယ္ကေလးရဲ ့ အ၇ိပ္ကိုပဲေတြ ့ရွိ
ပါေတာ ့တယ္။ ၾကယ္ကေလးမွာ အရာရာကို ၿပတ္ၿပတ္ထင္ထင္ အရွိကို၊အရွိအတိုင္း ထိုးေဖာက္ၿမင္တတ္တဲ ့
သေဘာ၊ ေတြေဝတဲ ့ေဖ်ာ ့ေတာ ့တဲ ့သေဘာ၊ မခိုင္ပဲ ယိုင္နဲ ့တဲ ့သေဘာေတြ အေရာင္ေတြ ကင္းေနတယ္လို ့
ၿမင္မိပါတယ္။

ေလာကၾကီးရဲ ႔ သေဘာ၊သဘာဝေတြကို အၿမင္ ့က၊အေပၚကေနပဲ ၾကည္ ့ႏိူင္၊ၿမင္ႏိူင္၊ သံုးသပ္ ပိုင္းၿခားေနႏိႈင္
တဲ ့အားေတြ၊ အေရာင္မ်ိဳးစံု၊ အေမွာင္ မ်ိဳးစံု ေတြၾကားထဲမွာပဲ သူ ့ရဲ ့ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ေလးနဲ ့ပဲ ထြင္း
ေဖာက္ရပ္တည္သြားႏိူင္မဲ ့ အားေတြကို အဲဒီၾကယ္ကေလးရဲ ႔ အရိပ္ဆီက၊ၾကယ္ကေလး ဆီကပဲ ကူးယူသြားဖို ့
စဥ္းစားမိပါေတာ ့တယ္။

ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး၊အရာရာကို အစြဲအလန္းထားစုေစာင္းလာခဲ ့တဲ ့ ေရာင္စံုသံေယာဇဥ္ေတြက ကိုယ္ ့အတြက္
ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ေလာင္အားေကာင္းမဲ ့ေလာင္စာေတြပဲၿဖစ္ေတာ ့တာေၾကာင္ ့၊ ၾကယ္လိုက်င္ ့ၿပီး၊ ပိန္းဖက္ကေလး
လိုပဲ ေနသြားဖို ့ သိပါတယ္လို ့ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကိုပဲ ေၿဖမိပါေတာ ့တယ္။

...................................................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )