“ ပိုး ” ၿဖစ္ခဲ ့ေသာ“ ၾကိဳး”

အြန္လိုင္း ေပၚမွာ ဘေလာ ့ကာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ႏွင္ ့ စကား ေၿပာၿဖစ္ေတာ ့ စာေရးၿခင္း
အေၾကာင္းပဲ ေရာက္သြားၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ ၾကားခဲ ့ ဘူးသည္ ့ ဆရာ ေသာ္တာေဆြ ၏ “ စာ ဆိုတာ ေရးခ်င္တိုင္း၊ ေရးလို ့ မရဘူးကြ ၊
ေရးခ်င္မွ ေရးလို ့ရပါတယ္ ” ဟု ဆိုေသာ စကား တစ္ခြန္း ႏွင္ ့ ကိုယ္ ့ေရွ ့က စီနီယာ ဘေလာ ့ကာ တို ့ကို
ဆရာလုပ္ ၿပီး ေၿပာ မိခဲ ့ပါသည္။

ဒါတင္လား ဆိုေတာ ့မက ေသးပါ။
“ ကြ်န္ေတာ္ ့ အထင္... ရသ စာေပ က ပိုခက္လိမ္ ့မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ၊ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို သုတ စာေပလို
ကိုယ္ သိထားတဲ ့အတိုင္း အရင္း အတိုင္းပဲ “ ဒဲ ့” ေရးၿပလို ့ မၿဖစ္ပဲ စာ ဖတ္သူ ထိခိုက္ ေအာင္ ဖြဲ ့ရ၊ တန္ဆာ
ဆင္ရေသး တာကိုးဗ်၊ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ပဲ ထိခိုက္ ခံစား ရမွ သူမ်ား ကိုလည္း ထိခိုက္ ေတာ ့မွာေပါ ့ေနာ္ ”
စ သၿဖင္ ့ တတ္ ေရာင္ကား ေလွ်ာက္ေၿပာ လိုက္ၿပီးမွ ကိုယ္ ့ဖာကိုယ္ မလံုမလဲ တစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ ၿပံဳး
လိုက္ ခဲ ့မိပါသည္။

ဘာေၾကာင္ ့ ထိုစကား ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ့ ႏႈတ္မွ မေမ ့ စတန္း ခဏ ခဏ ရြတ္ ေနမိ ပါသနည္း ဆိုရပါေသာ္
ေတြးစရာပါသည္ ့ ဆရာ ၾကီး၏ သူေၿပာခ်င္ လိုက္ေသာ သေဘာ ေလးကို အလြန္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ မိ
ေနေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါသည္။

အထူးသၿဖင္ ့ စာ ေရးေနရရင္ ၊ စာေရး ရတာေလး ကိုပဲ “ ပိုး ” တစ္ခု ဝင္ေနသလို ၿဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့
လို ေကာင္ အတြက္ ကြက္တိ ၿဖစ္ေနလို ့ပါပဲ ။

“ ပိုး ” တဲ ့ ..။
ဟုတ္ပါသည္။
“ ပိုး ” ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိတာ ေသခ်ာ ပါသည္။
ရွိလို ့သာ စာေလးေတြ၊ ပို ့(စ) ေလးေတြ ကို ဟုတ္တာေတြေရာ၊ မဟုတ္ တာေတြ ေရာ လက္တည္ ့ စမ္း၍
တစ္ပုဒ္ ၿပီး တစ္ပုဒ္ ေရး တင္ ေနမိတာ ၿဖစ္ပါသည္။

ေရးခ်င္သလို စြတ္ ေရး ေနရင္းနဲ ့ပဲ တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစား မိ မိ ေနတာက မည္သည္ ့ စံ ၊ မည္သည္ ့ ေဘာင္
မ်ားမွ မရွိသည္ ့ အလြန္ပဲ လြတ္လပ္ လွပါေသာ အြန္လိုင္း ၾကီး ေပၚကို ကိုယ္ ့ ရဲ ့ အၾကိမ္ ၾကိမ္ မွားေန ေသး
ေသာ စာလံုးေပါင္းမ်ား ၿဖင္ ့မၿဖစ္ စေလာက္ စာ ေလး ေတြ ကို ခလုတ္ ေလး တစ္ခ်က္ ႏိုပ္လိုက္ရံု နဲ ့ ေလလိႈင္း
ထဲ ခ်က္ၿခင္းၿပန္ ့ႏွံ ့သြားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ပံုႏိွပ္ စာလံုး ဝိုင္းဝိုင္း ကေလးမ်ားႏွင္ ့ ကိုယ္ ့ ကေမာက္
ကမ စာ မူ ေလးကို ၿပန္ဖတ္ ခြင္ ့ ရေန ခ်ိန္မွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ တိုင္းၿပည္မွာ “ စာ ” ကို “ စာ ” ႏွင္ ့ တူ
ေအာင္ပဲ “ စံ ႏႈန္း ” ေတြ ၊ စည္းကမ္းေတြ ၊ ေဘာင္ ေတြ ၾကား ထဲမွာ ပဲ ဆင္းဆင္း ရဲရဲ ၾကိဳး ၾကိဳးစားစား ေရး
ေနရရွာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္ စာေရးဆရာ ေမာင္ႏွမ မ်ားကို ေလးစား လာၿပီး ဦးညႊတ္
ခ်င္စိတ္ ေတြ တဖြားဖြား ပဲ ေပၚ ေပါက္ လာခဲ ့ရပါသည္။

သူတို ့ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က စာ ကို ေရးေနတာၿခင္းေတာ ့ တူပါ၏
မတူ တာက ေရးသည္ ့အားႏွင္ ့ ေရးသည္ ့ “ သဘာ ” ပါပဲ။
သူ တို ့က အပုဒ္ တိုင္းမွာ “ စာ ” ႏွင္ ့ တူ ေန သေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေတာ ့ ယေန ့ အခ်ိန္ထိ မတူ
ႏိူင္ေသးတာပါ ။

တစ္ခုေတာ ့ ေရးေတးေတး အေၿဖ တစ္ခု ရလာမိပါသည္။
သူ တို ့ကို အားက် လွ်င္၊ သူတို ့ကို ေလးစား ပါလွ်င္ သူ တို ့ႏွင္ ့ မတူ ႏိူင္ေသးေသာ္လည္း သူ တို ့ ေရးေနသလို
“ စာ ” ႏွင္ ့ တူေအာင္ ေရးဘို ့ပါပဲလို ့ ။

လြယ္လြယ္ ရလို ့ လြယ္လြယ္ ေရး ေနေပမဲ ့ တကယ္တကယ္ က်ေတာ ့ မတူ ေသး တာကို တူ ေအာင္ ေရး
ေနဘို ့ ၿဖစ္ပါသည္။

ထို ေပတံ ၾကီး ႏွင္ ့ ကိုယ္ ့ဖာ ကိုယ္ တိုင္း ေနမိၿပန္ ေတာ ့ ေရးရမွာကို တြန္ ့ လာၿပီး တင္ ဘို ့ လက္က ေႏွး ေႏွး
လာရေတာ ့သည္။ ေအာ္.... ကိုယ္က မၿပည္ ့ ေသး တာကိုး .... လို ့။

....................................................................................................................

ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေလွ်ာက္ ေတြး ေနမိရင္း မြန္းက်ပ္ လာ ၍ ကြန္ၿပဴ တာ ေရွ ့မွ ခြာ ထြက္လာရင္း
အိမ္ေရွ ့ ဝါးရံ တာေလး ဘက္ ကို ထြက္လာခဲ ့မိေတာ ့ အၿပင္မွာ ေမွာင္စ ၿပဳ ၿပီ ၿဖစ္သည္။
ေရွ ့ဘက္ရွိ စက္မႈ ေက်ာင္း လႊတ္ခ်ိန္လဲ ၿဖစ္ေနေသာ ေၾကာင္ ့ ေအာက္ဖက္ လမ္းမ ၾကီးဝယ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္
ကယ္ေတြ ၊ ကားၾကီးငယ္ မ်ိဳးစံု ေတြ ႏွင္ ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြပါ လမ္းႏွစ္ဖက္ လံုးကို လွ်ံက် ေနပါ
ေတာ ့သည္။

ကြန္ၿပဴ တာေလးေရွ ့က ဆိတ္ညိမ္ ေနသေလာက္ အၿပင္ဘက္ သည္ဝါးရံတာ ေလးကေတာ ့ ေအာက္ဖက္
လမ္းမၾကီး၏ ဘေလာင္စူ ေနေသာ အသံ တို ့ေၾကာင္ ့ တုန္ခါ ေနသေရာင္ ပါ။

ေလစိမ္း တို ့ကလဲ အတင္း ထိုးတိုက္ ေနေတာ ့ မခ်မ္းမိေသးေသာ္လည္း ေအးေတာ ့ ေအး လာပါသည္။

ေအာက္ဖက္ ငံု ့ ၾကည္ ့မိေတာ ့ ေၿမညီ ထပ္ တည္ ့တည္ ့ တြင္ ေရာင္းခ်ေနေသာ အဆာေၿပ စားသည္ ့
ၾကက္ေၾကာ္ ဆိုင္ ကို ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား တို ့ ႏွင္ ့ ဝိုင္းအံု လ်က္ ေတြ ့ေနရပါသည္။ ထိုၾကက္ေၾကာ္ ဆိုင္
ကေလး၏ အိုးကင္းပူ ေညွာ္နံ ့ က အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ည မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ အခန္းထဲ အတင္း ထိုးတက္ ဝင္
ေရာက္ ေနရာ ယူ လာေလ ့ ရွိပါသည္။

အစ တံုးက ေတာ ့ ေညွာ္ ေညွာ္ ေနသည္ ့ အနံ ့ ေလး ၿဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ ့လဲ ေမ်ွာ္ ေမွ်ာ္ ေနရသည္ ့
ရနံ ့ ေလးတစ္ခု ၿဖစ္ၿဖစ္ လာရပါေတာ ့သည္။ ကြ်တ္ကြ်တ္ကေလးႏွင္ ့ စားေကာင္းေတာ ့လဲကိုယ္က ၾကိဳက္လို ့
ၿဖစ္ပါသည္။

ေအာက္ကို ငံု ့ၾကည္ ့ ေနမိရင္းက လမ္းတစ္ဖက္ တြင္ ဦးေဂါင္း ေၿပာင္ေၿပာင္ ႏွင္ ့ အဖိုးၾကီး တစ္ေယာက္ လမ္း
ကူးရန္ ခ်ိန္ဆ ေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။အသက္ အားၿဖင္ ့ ရွစ္ဆယ္ ေလာက္ေတာ ့ရွိႏိူင္ပါသည္။
နားထင္ ႏွစ္ဖက္ ရွိ သူ ့ဆံစ ေတြက ေဖြးေဖြး ၿဖဴ ေနသေလာက္ ၊ သူ ့ နဖူးကေတာ ့ ေမွာင္စ ပ်ိဳးခ်ိန္မွာေတာင္
လမ္းမီး ေရာင္တို ့ေၾကာင္ ့ တေၿပာင္ေၿပာင္ ၿဖစ္ေနရပါသည္။

သူ လမ္းေလ်ွာက္ေတာ ့လည္း သူ ့ ဒူးႏွစ္ဖက္က သိပ္ေကြးလို ့မေကာင္း ေတာ ့ဟန္ တူပါသည္။
လက္ကိုင္ ေတာင္ေဝွး ကိုပဲ တံုတံု ခ်ိခ်ိ အားၿပဳ ထားရရွာပါသည္။

သူ ဘာေၾကာင္ ့ လမ္းၿဖတ္ မကူး ေသးတာပါလိမ္ ့လို ့ စူးစမ္း ၾကည္ ့မိေတာ ့ လမ္းတစ္ၿခမ္းလံုး အၿပည္ ့
ေလွ်ာက္သြားေနေသာ ေက်ာင္းသား တန္းၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ဟိုး အေဝးက မီးပိြဳင္ ့ဆီကို လွန္းလွန္း ေမွ်ာ္
ၾကည္ ့ေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါေတာ ့သည္။

.....................................................................................................

( ဆက္ေရးပါအံုးမည္။ )

ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ အၿပင္ဘက္ သို ့ ။

ကိုၿမတ္ခိုင္ တစ္ေယာက္ ဖက္စပ္ကုမဏၰီ တစ္ခုရဲ ့ ဝန္ထမ္း ၿဖစ္ေနေတာ ့လည္း ေဒၚလာေလး မစို ့မပို ့
စားေနရေသာေၾကာင္ ့ ကမၻာ ေပၚမွာ ေစ်းအၾကီး ဆံုးၿဖစ္ေနေသာ လြန္ခဲ ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ က
ေမာ္ဒယ္ကားေလးတစ္စီး ကိုေတာင္ မဝယ္ႏိူင္ခဲ ့ ေပမဲ ့ ဖုန္းကေလး ႏွစ္လံုးေတာ ့ အလ်င္မီ ေအာင္ ဝယ္ႏိူင္
ခဲ ့ရွာပါသည္။

တစ္လံုးက သူ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသ ရပါေသာ မေဟသီအတြက္ ၿဖစ္ၿပီး ၊ ေနာက္ တစ္လံုး ကေတာ ့ သူ ့ အတြက္
ပါ။ အရပ္ အေခၚ “ ကတ္ေၾကးကိုက္” ဟု ေခၚ ေသာ ၾကိဳး ဖုန္း ကို ဘာေၾကာင္ ့ မဝယ္ ခဲ ့ပါသနည္း ဆို ေသာ္
အထက္က ဆိုခဲ ့ သည္ ့ အတိုင္း ေမ်ာက္ တို ့ ေတာင္ မူးလဲ ေအာင္ ၊ စကၠန္ ့ မလပ္ ေအာင္ ေသာင္းက်န္း
ေနသည္ ့ သူ၏ တိုက္စစ္မႈး မ်ား ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါသည္။

ဧည္ ့ခန္း ရဲ ့ ဘီဒိုထဲတြင္ မဂၤလာ လက္ဖြဲ ့ မ်ား ေဖာေဖာ သီသီ ရခဲ ့သည္ ့ ေၾကြပန္းကန္ ခြက္ေရာက္မ်ား
အစီစီ အရီရီ အမွတ္တရ အလွ ၿပ ထားခဲ ့ဘူးသေလာက္ ပထမဆံုး “ ဝိုင္းခ်စ္ ” မွ ေနာက္ဆံုး မႏိူင္မနင္း
ကြင္းပိတ္ ခဲ ့ရသည္ ့ “ ေပါက္စီ ” အထိ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး၊ တစ္ခ်ပ္ၿပီး တစ္ခ်ပ္ ၿပီး တိုက္စစ္မႈး တို ့ လက္စြမ္း
ေၾကာင္ ့ ကြဲလာ ကုန္ေတာ ့ရာ ၊ မွန္ဘီ ဒို ၾကီး၏ မွန္တစ္ခ်ပ္ပါ ကြဲ လိုက္သည္ ့ အခ်ိန္မွ လက္က်န္ ပန္းကန္
ေလးေတြကို ေသတၱာၾကီး ထဲ အၿမန္ထည္ ့၍ သူတို ့ ကုတင္ ေအာက္ထဲ ထည္ ့သိမ္း လိုက္ရပါေတာ ့သည္။

သည္လို အစြမ္း အစ ရွိေသာ “ ငေပြး ” ေလး မ်ားေၾကာင္ ့ ၾကိဳးဖုန္း မ်ား တပ္ ရမည္ ဆိုလ်င္ သူ တို ့ ခုန္၍ မမွီ
ႏိူင္ေတာ ့မည္ ့ မ်က္ႏွာ ၾကက္မွာ ခ်ိတ္ထားရၿပီး ဖုန္းၾကိဳး ကိုပါ နံရံ ထဲ ထည္ ့ ရမည္ ့ အေရး ကို ကိုၿမတ္ခိုင္
တစ္ေယာက္ ေတြး မိ ေသာ ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါ၏

ေနာက္ တစ္ခ်က္ကလည္း မဝင္းေမ က သူ ့ ေလာင္ေတာ္မင္ ကို လံုးလံုး ကို စိတ္မခ် သည္ ့ အတြက္ ေၾကာင္ ့
ၿဖစ္ရၿပန္သည္ လို ့ ။ ေရာက္ ေလရာ ေနရာကေန ေနာက္တန္း ကို ၿပန္ဆက္သြယ္ ဖို ့ပါ ။
ဘာေၾကာင္ ့ဆို ကိုၿမတ္ခိုင္က အေရာင္ တလဲ ့လဲ ့ထြက္ေအာင္ အလြန္မ်က္ခြက္ ေၿပာင္စြာ “ စ ” တတ္
ေၿပာင္တတ္ လြန္း ေသာေၾကာင္ ့ လူခ်စ္ လူခင္ အလြန္ ေပါခဲ ့ ၿပီး အထူးသၿဖင္ ့ မိန္းခေလး မ်ားက ေသာက္
ၿမင္ ့ အလြန္ကပ္၍ သူ ့ ကို ခင္ တတ္ လြန္းလို ့ပါပဲ။ ကို္ၿမတ္ခိုင္က “ ရိုးရိုး ခင္တာပါကြာ...” ဟု ဆင္ေၿခ
ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေပး ေနေပမဲ ့ ခင္တာေတြကို “ ရ ပင္း” စ သတ္ ႏွင္ ့ ဆန္းဆန္း ပ်ားပ်ား ပဲ ခ်စ္ သြား မွာ
စိုးလြန္းေသာ ေၾကာင္ ့ သူ ့ေလာင္ေတာ္မင္ကို ဖုန္း တစ္လံုး ဝယ္လ်င္ သူ ့ အတြက္ပါ တစ္လံုး ဝယ္ေပးရမည္
ဟု မေဟသီ ပူစာ ၍ ခပ္ေပါေပါ ဟန္းဆက္ ႏွစ္လံုး ကို ဝယ္ ကိုင္ၿဖစ္ခဲ ့ၾက ပါေတာ ့သည္။

ေရနံဝန္ထမ္း ဆိုေတာ ့လည္း ေၿခသလံုး အိမ္တိုင္ ဘဝ ႏွင္ ့ပဲ ၿမန္မာၿပည္ တနံ တလ်ား ရြာရိုး ကိုးေပါက္ မက်န္
ေလွ်ာက္သြား ေနရရွာပါသည္။ တစ္ခါ တစ္ေလ က်ေတာ ့လည္း တစ္ေႏြ တစ္မိုး ကုန္သြားေအာင္ သူ ခ်စ္ေသာ
မဝင္းေမ ကို ခြဲ ေနရၿပန္ ေတာ ့သည္။ ေရာက္ေလရာ ေနရာတိုင္းမွ ဖုန္း ေတြ ဆက္ၿဖစ္ ေနၾကပါသည္။

“ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ အၿပင္ဘက္ ေရာက္ရွိ ေနပါသၿဖင္ ့ ” ႏွင္ ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံဳ ေနရသည္ ့ အခ်ိန္တိုင္းတြင္
ကိုၿမတ္ခိုင္ တစ္ေယာက္ ကမၻာၾကီး ပ်က္လာသလို ေရာက္ရာ ၿမိဳ ့တိုင္း၏ ဆက္သြယ္ေရး ရံုး မ်ားကို ေၿပးရ
ပါေတာ ့သည္။

တစ္ခါတစ္ေလ သူ ့ လိုပဲ ဆက္သြယ္ေရးရံုးမွာ ကမၻာ ပ်က္ေနသည္ ့ လူ တန္း ၾကီးႏွင္ ့ ဆံုလ်င္ ေအာ္ ေအာ္ သာ
ငိုလိုက္ခ်င္သည္ ့ စိတ္မ်ား ကိုၿမတ္ခိုင္ ခဏခဏ ၿဖစ္ေပၚ ေနတတ္ပါသည္။ ရင္ဝ မွာ တစ္လိမ္ ့လိမ္ ့ ထိုး ထိုး
တက္လာ တတ္သည္ ့ အပူ ေငြ ့ေတြ ကို သူ ့ပါးစပ္မွ တဖူးဖူး မႈပ္ ထုပ္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းတို ့ ဆူ ေနမည္ ့
မဝင္းေမ ၏ မ်က္ႏွာ ေလး ကို ၿမင္ေရာင္ ေနမိ ပါသည္။

သည္လိုႏွင္ ့တစ္ေန ့ ေတာ ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ ကုမဏၰီ မွ ေစလႊတ္ေသာ တာဝန္တစ္ခု ႏွင္ ့ စကၤာပူ သို ့ ေၿခာက္လ
တာ သြား ေနရေလ ေတာ ့သည္။ အဲ ့ဒီ ေန ့က ရန္ကုန္ ေလဆိပ္ တြင္ “ ခ်က္ကင္ ” လုပ္ဖို ့ ေကာင္တာ ကို
ၿဖတ္ၿပီး မွန္ခန္း ထဲ ဝင္ဖို ့ အခ်ိန္ ေရာက္လာ ေတာ ့ သနပ္ခါး အေဖြးသားႏွင္ ့“ မဝင္း ေမ” ကို ၾကည္ ့ဘူးေသာ ႏိူင္ငံၿခား ရုပ္ရွင္ ကားေတြထဲကလို တအားဖက္ၿပီး နမ္းခဲ ့ခ်င္ပါေသာ္လည္း ဝိုင္းၾကည္ ့ ႏႈတ္ဆက္ေနေသာ
ႏွစ္ဖက္ အမ်ိဳး မ်ားႏွင္ ့ ဂိုးသမားၾကီး သူတို ့ ဖေအ ႏွင္ ့ မလိုက္ရေသာ ေၾကာင္ ့ ပြဲဆူ ေအာင္ ငို ေနရွာေသာ
သူ၏ တိုက္စစ္မႈး မ်ားေၾကာင္ ့ ႏွမ လက္ေလွ်ာ ့ ေနရစ္ေတာ ့ အၿဖစ္ႏွင္ ့သာ လမ္းခြဲခဲ ့ ရပါေတာ ့သည္။

သူ ၏ နာလြန္းေသာ ဇာတ္ ကို ေအာင္ဘာေလ ထီ ၾကီး ေပါက္ခဲ ့ပါက ရုပ္ရွင္ အၿဖစ္ အမ်ား ၿပည္သူ တို ့ ၿပန္
လည္ ၾကည္ ့ရႈ ့ ခံစား ႏိူင္ရန္ ဘယ္ထုပ္ေဝသူကို မွ ေအာက္မက်ိဳ ့ေတာ ့ပဲ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရိုက္ကူး ထုပ္လုပ္
ေတာ ့မည္ ဟု ေတြးေတာရင္း ေလးလံေသာ ေၿခလွန္းမ်ားၿဖင္ ့ MAI ေပၚ တစ္လွန္းၿခင္း တက္ခဲ ့ ပါေတာ ့သည္။

ခ်စ္ၾကတံုးကလဲ သံုးႏွစ္သံုးမိုး တစ္ေယာက္ႏွင္ ့ တစ္ေယာက္ သူမွ သူ ၿဖစ္ေနခဲ ့ ၾကရသေလာက္ ယၡဳ လို
ပင္လယ္ ရပ္ၿခား ၿပည္ပ ခရီး အၿဖစ္ႏွင္ ့ ခြဲ ရၿပီ ဆိုေတာ ့လည္း ဘယ္လို ေၿပာရမွန္း မသိ ေအာင္ လြမ္းေနေတာ ့
မွာ..၊ အရင္က ၿမန္မာ ၿပည္ ထဲမွာ ေမာင္ ရွိေန ေသးတာ၊ မီးလာ လိုင္းေကာင္း တဲ ့ ရက္ေတြ မွာ ေမာင္က
ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ ထဲ ၿပန္ၿပန္ ေရာက္လာ ေနႏိူင္ေပမဲ ့ အခုေတာ ့ တကယ္ ့ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ ၿပင္ပကို
တကယ္ ေရာက္သြား ၿပီ ေနာ္..... ဟု တစ္ည လံုး သူ ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းကေလး ဝွက္ရင္း ငို ေနခဲ ့ရွာ ေသာ
မဝင္းေမကို ေလယဥ္ မတက္ခင္ကပဲ သတိ ရႏွင္ ့ ေနပါေတာ ့သည္။

မွန္ခန္း ထဲ မဝင္ခင္ ေနာက္ဆံုး အေနၿဖင္ ့ မနမ္း ၿဖစ္ခဲ ့ပဲ တတြတ္တြတ္ မွာမိခဲ ့သည္က ညေရး ၊ညတာ
မီးမ်ား ပ်က္ေနရင္ အိပ္ယာထဲမွ အိမ္သာ ေရာက္သည္အထိ လက္လမ္း မွီရာ ေနရာ တို ့မွာ မီးၿခစ္ ၊ ဖေယာင္း
တိုင္ တို ့ အစဥ္သင္ ့ ထား ထားဖို ့၊ ေရတင္သည္ ့ ခလုပ္ မ်ား ကို မီးပ်က္သည္ ့ည တိုင္း ဖြင္ ့ ထားဖို ့၊ မိုးလင္း
တာႏွင္ ့ မီးၿခစ္ ဖေယာင္း တိုင္ တို ့ကို ေမ်ာက္မ်ား မႏိူးမီ အၿမန္ ၿပန္သိမ္း ဘို ့..... စ သည္ ့ မဟာ စိတ္မခ်
စရာ တာဝန္ ေတြ ကို မွာခဲ ့ ရတာေတြကိုလည္း သတိရမိ ေနၿပန္ပါသည္။

မွန္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္လိုက္ၿခင္း သူ ့မေဟသီ မ်က္ႏွာကို မရဲတရဲ တစ္ခ်က္ ၾကည္ ့ လိုက္မိခဲ ့သည္။
စကား တို ့မပါေသာ အၾကည္ ့ တို ့ၿဖင္ ့ စံု ခဲ ့မိေသာ္လည္း ၊ ပါလာေသာ မကုန္ႏိူင္ေသးေသာ စကား စေတြကို
ထို အၾကည္ ့ တို ့မွာပင္ သူတို ့ႏွစ္ဦး သာ နားလည္ မိခဲ ့ၾက ပါသည္။

ေလယဥ္ ၾကီး စ ေရြ ့စ ၿပဳၿပီ၊
ကိုယ္ၿမတ္ခိုင္ တစ္ေယာက္ မဝင္းေမႏွင္ ့ တကယ္ပဲ ေဝး ေတာ ့မည္ ့ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ အၿပင္ဘက္ကို
ေရာက္ရေတာ ့မည္။

ဒါေပမဲ ့ သတင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ ေတာ ့ သူၾကားခဲ ့ပါသည္။
ကိုဇာဂနာ ေၿပာ ခဲ ့သလို ကိုင္ လိုက္တိုင္း ဓါတ္လိုက္ ေနတတ္သည္ ့ သတင္းစာ မ်ား မွာပဲ
၂၀၁၀ တြင္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ ့ၾကီးမွာ ၂၄ နာရီ မီးအၿပည္ ့ လာေတာ ့မည္ .. ဆိုသည္ ့ သတင္းပါပဲ..။

ခုေတာ ့.. ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာအၿပင္ ဘက္ ကိုပါ လို ့.................... ။

...................................................................................................................................................................

တိုက္စစ္မႈး မ်ားႏွင္ ့ ကိုၿမတ္ခိုင္

“ ေမာ.. လိုက္တာကြာ ... ေရတစ္ခြက္ ေလာက္ ေပးစမ္းပါ မိန္းမရာ....”
ကို ၿမတ္ခိုင္က သူ ့ မေဟသီ မဝင္းေမ ကို လွန္း ေၿပာ လိုက္တာပါ။
မဝင္းေမက ေရအိုးကို အသာေလးေစာင္း၍ ဘံုဘိုင္ေဂါင္းဖြင့္ျပီး သူ႔ေလာင္ေတာ္မင္ အတြက္ ေသာက္ေရခြက္ကို ခံ ေပးရွာပါသည္။
“ ဟ.. ဒါက ဘယ္လို ၿဖစ္ရၿပန္တာတံုး ... မိန္းမ ေရ...”
“ အမယ္.. အစမ္း ေတြ ေၿပာမေနပါနဲ ့ေတာ္.... ညက မီး မွ မလာတာ ေရ တင္လို ့ မရဘူးေလ...”
သူ ့ မိန္းမ မဝင္းေမက က်န္းမာေရး လႊတ္ ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ငါး ေယာက္ ေၿမာက္ အငယ္ဆံုး သားေထြး
ေပါက္စီ ကို ၿမီးဖြား သန္ ့စင္ ၿပီးလို ့ ႏွစ္လ မၿပည့္ တစ္ၿပည့္ေလးမို ့ ခ်စ္တတ္ လြန္းေသာ ကိုၿမတ္ခိုင္က သူ႔မေဟသီ ကို ေလးေလး ပင္ပင္ ဘာတစ္ခုမွ မမ ရန္ မာရွယ္ေလာ ထုတ္ ထား မိေသာေၾကာင့္ တာေမြၿမဳိ ႔နယ္
ဗမာ တိုင္းရင္းသား ပိုင္ ၿပည္တြင္းၿဖစ္ ကန္ထရိုက္တာမ်ား လက္စြမ္းၿပ ေဆာက္လုပ္ ထားေသာ ခုႏွစ္ထပ္တိုက္
အေပၚ ဆံုးကို ေၿခ လက္ တို ့ အတြဲလိုက္ ပါလာေအာင္ ဒရြတ္ တိုက္ တက္လာရၿပီးမွ ေရကို အနည္ ထိုင္ေအာင္
ေစာင့္၍ ေသာက္ ရရွာ ပါေတာ့သည္။

အင္း... “ေသာက္ ေရ” ဆို၍ မဝင္းေမ ခုႏွစ္လႊာ ကို စ ေရာက္ခါစ က ေနာက္ေဖး ၿပဴတင္းေပါက္မွ ေအာက္ဖက္
ငံု ့ၾကည့္မိေတာ့သူတို ့ အိမ္မွ စ ၍ အိမ္တိုင္း ၏ မိလႅာ ပိုက္ လိုင္း ေတြ အားလံုးက တိုက္ေအာက္ဖက္ တည့္တည့္ ထိုးဆင္းသြားၿပီး ကြန္ကရစ္ အုတ္ကန္ႀကီးထဲ ထိုးဝင္သြား ၾကတာကို ၾကည္ ့ၿပီး သူ ့ေလာင္ေတာ္မင္ အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စ ကိုၿမတ္ခိုင္ ကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခဲ့ဘူးပါသည္။

“ ေမာင္ေရ... ခ်ီးပိုက္ေတြ အကုန္လံုး တိုက္ေအာက္ က ကန္ထဲ ပဲဆင္းေနတယ္ဆိုရင္ ေမ တို ့ ေသာက္ေနတဲ ့
တိုက္ေအာက္က အဝီစိ ေရက ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ... ခ်ီးတြင္းႀကီး နဲ ့ ကပ္ေနတယ္ မဟုတ္ဘူးလား..” တဲ ့ဗ်ာ... ။
အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စ အေၿဖရ က်ပ္သည့္ေမးခြန္း ကိုမွ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမးတတ္သူပါ ။

မဝင္းေမ ကလည္း နယ္နယ္ရရ မဟုတ္ပါ၊ သူ ့ ဖိုးေအ က သစ္ေဟာင္း ေရာင္းဝယ္ေရး ၊ အိမ္ အေဟာင္းေတြ
ဖ်က္ဝယ္ သည့္ လုပ္ငန္း လုပ္ေတာ့ လက္သမားလုပ္ငန္း အေတြ႔အၾကံဳ အသင့္အတင့္ ရွိထားသူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။ သစ္တန္မ်ား တြက္ၿပီဆိုလွ်င္ ကိုၿမတ္ခိုင္ စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးေနတံုး ရွိေသး.. ၊ မဝင္းေမ ပါးစပ္က သစ္ေပကို ေအာ္ၿပီးေနၿပီေလ။ ဒါတင္လား ... ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ၊ ေၿမာင္းၿမက သူတို႔ၿခံကို တိုင္စိုက္ ကာရံတံုးက ကိုၿမတ္ခိုင္ ေရာက္ေနတာႏွင္ ့ ႀကဳံ၍ သူ ့အဖိုးကို ကိုၿမတ္ခိုင္အား ဝင္ကူခိုင္းရာ ကိုၿမတ္ခိုင္လည္း ၾကြတက္စြာႏွင့္ပဲ ဆိတ္ခ်ိဳတူ တစ္ေခ်ာင္း ၊ သံတစ္ထုပ္ ယူၿပီး ၿခံထဲ ဖင္ေပါ ့စြာ ဆင္းသြားခဲ့ပါသည္။

သစ္တိုင္ တစ္ေခ်ာင္းကို သံတစ္ခ်ာင္းရိုက္လိုက္၊ မဝင္ပဲ ေကြးသြားလိုက္ ၊ ထပ္ရိုက္လိုက္ ေဘး စင္ ထြက္သြား
လိုက္ႏွင့္ ေခြ်းျပန္ေနေသာ သူ႔ေယာကၤ်ားကို မဝင္းေမက အိမ္ေပၚမွ ဆန္ျပာေနရင္း ၿမင္သြားေလသည္။ သူ႔အဖိုးကလည္း “ ဟဲ ဟဲ.. လူေလး ဘာၿဖစ္လို႔လဲ...၊ အဆင္မေၿပ ဘူးလား” ဟု ေမးလာေတာ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ကလည္း အားက်မခံပဲ “ သံက ေပ်ာ ့တယ္ အဘရ၊ သြတ္သံ ေတြထင္တယ္၊ သစ္ကလည္း အၿမစ္ဆံု ၿဖစ္ေနတယ္ ..” စသည္ၿဖင္ ့ ဆင္ေၿခေတြ ေပးရပါေတာ့သည္။

မဝင္းေမလဲ မေနသာေတာ ့ပဲ အိမ္ အေပၚ ဆင္ ့မွ ကၿပာပဲ ထမီ တိုတို ဝတ္ၿပီး ၿခံ ထဲ ဆင္းလာ၍ သူတို ့
ၿမည္းအဖိုး ၾကားထဲဝင္ၿပီး ကိုၿမတ္ခိုင္ လက္ထဲမွ ဆိတ္ခ်ိဳ တူ ကို ယူ ပလပ္စတ္စ ကို အေခါက္ ေခါက္ ၊ သံ ႏွင္ ့
ေတ၍ ကိုၿမတ္ခိုင္ သံတစ္ထုပ္ ေၿမမွာ ၿမင္မေကာင္း ေအာင္ပံု သည္ ့တိုင္ မဝင္ေသးသည္ ့ သစ္တိုင္ ၾကီးကို
တူကေလးႏွင္ ့ ဆ ကာ ဆ ကာ တစ္ဒိုင္းဒိုင္း ရိုက္ၿပ လိုက္ပါေတာ ့သည္။ ကိုၿမတ္ခိုင္ မေဟသီက အဲ ့ဒီလိုပါလို ့ ။

ကိုၿမတ္ခိုင္က ေရနံ ဖက္ဆပ္ကုမဏၰီ တစ္ခု မွ ဝန္ထမ္း တစ္ဦး ၿဖစ္ ၿပီး မဟာ ရန္ကုန္ သား စစ္စစ္ တစ္ဦးလဲ
ၿဖစ္ ပါသည္။ ( ဘာေၾကာင္ ့ ရန္ကုန္ ေရွ ့ မဟာ ကိုတပ္ရပါသနည္း ဆိုေသာ္ ဟိုး ယၡင္ က အေရွ ့ေတာင္အာရွ
တြင္ အလွ ဆံုး ၿမိဳ ့ ဟု ၾကားဘူး တာ နားဝ မွာ ရွိေနေသး ေသာေၾကာင္ ့ ) ။ မဝင္းေမ ကေတာ ့ ငရုတ္ေကာင္း
နံ ့သင္းသင္း ႏွင္ ့ မုန္ ့ဟင္းခါး အလြန္ ေကာင္းပါသည္ ဆိုေသာ ေၿမာင္း ၿမသူ ကေလး ၿဖစ္ပါသည္။

ဟိုတံုးကေတာ ့ ေရနံ ဆိုလွ်င္ အညာ ေၿမ မွာပင္ ထြက္ေလ ့ထြက္ထ ရွိေနေပမဲ ့ ယၡဳ တိုင္းၿပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္း လုပ္
ေနသူ တို ့၏ ဘုန္းကံ ေၾကာင္ ့ ၿမစ္ဝ ကြ်န္းေတြ ေပၚ မွာပင္ ေရနံ ေတြ ထြက္ေန ၿပန္ပါသည္။ သို ့မို ့ ေၾကာင္ ့
ေရနံတူးရန္ လာသည္ ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ က မဝင္းေမ တို ့ ေၿမာင္းၿမမွာ ဖူးစာ ကိုပါ တူးမိေတာ ့သည္ေပါ ့ဗ်ာ..။

အေၾကာင္းပါၾကၿပီ ဆိုေတာ ့လဲ ေခါင္းမွာ ခ်ာခ်ာလည္ ေနေအာင္ မစဥ္းစားေတာ ့ပဲ ကိုၿမတ္ခိုင္၏ ေရာင္ ေနာက္
ကို မဝင္းေမ ၏ ဆံထံုး ကေလး က ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လိုက္လာမိခဲ ့သည္မွာ အထက္က ေၿပာခဲ ့သည္ ့
အတိုင္း မဟာ ရန္ကုန္ၾကီး၏ ခုႏွစ္ လႊာ အၿမင္ ့ဆံုးမွာ ဘံုဆံ အဆင္ ့အထိ ေရာက္ခဲ ့ရသည္ ဆိုၾကပါစို ့..။

ခုႏွစ္လႊာ ကိုေရာက္ခါမွ ေၿမာင္းၿမသူ မဝင္းေမ တစ္ေယာက္ ဗိုက္ဖံုးအကၤ ီ် အၾကိမ္ၾကိမ္ ဝတ္ေနရသလို
ေၿခသလံုးသားတို ့လည္း တုတ္တုတ္ ၿပီးထြား လာရပါေတာ ့သည္။ ေန ့တိုင္း ဘံုခုႏွစ္ဆင္ ့ တက္ေနရ
တာေၾကာင္ ့ ေဘာလံုး သမား ေၿခသလံုး ေတြလို ၿဖစ္လာရသည္ ဟု ဆိုလိုတာပါ ။

လက္က်န္ေရ ေလးကို “ဂြပ္” ကနဲ ကိုၿမတ္ခိုင္ ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး သူ ့ပင္နီတိုက္ပံု ၾကီးကို ခြ်တ္လိုက္ပါသည္။ တစ္လမ္းလံုး ဘတ္(စ)ကား က ေနရာ မရခဲ ့ေသာကိုျမတ္ခိုင္တစ္ေယာက္ ေၿခသလံုးေတြက ၾကိဳးခုန္ထားရသလို ေညာင္းေနေသာေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းက ပက္လက္ ကုလား ထိုင္ေပၚ ေခ်ပစ္လက္ပစ္ပဲ ထိုင္ခ် လိုက္မိပါေတာ့သည္။
“ ဝုန္း ”
“ ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ...”

အသံ ၾကား၍ ေလာင္ေတာ္မင္ ့ တိုက္ပံု အကၤီ် ကို ဂ်ိတ္မွာခ်ိတ္ ေနေသာ မဝင္းေမ အလန္ ့ထညွက္ လွည္ ့ၾကည္ ့
လိုက္မိေတာ ့.. ကို ၿမတ္ခိုင္ တစ္ေယာက္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ဖင္ကြ်ံ က် ေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါေတာ ့ ့သည္။ ၿဖစ္ပံုက အၾကီးဆံုးေကာင္ ေမ်ာက္မူးလဲ “ ဝိုင္းခ်စ္ ” က ပက္လက္ကုလားထိုင္ဒုတ္ကို ဆြဲထုပ္ထားေသာ
ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါ၏။
“ ဒီေကာင္.. ငါ.... ”
“ ကို ေနာ္ .. ဘာ မဟုတ္တာေတြ တုပ္ အံုးမလို ့လဲ..”
မဝင္းေမ က ကပ်ာ ပဲ ကိုၿမတ္ခိုင္ ကို လွန္း တား လိုက္ပါသည္။

ကိုၿမတ္ခိုင္ သားေတြကလည္း ကိုၿမတ္ခိုင္ ေသြး လို ့ ေၿပာစရာမလို ေလာက္ေအာင္ကိုပင္ အေဖ ရံႈး ေလာက္
ေအာင္ကို ေဆာ ့ရွာပါသည္။ သားဦး “ ဝိုင္းခ်စ္” ေမြးေတာ ့ သူနဲ ့ တူသည္ ့ နားရြက္ ကားကား ေလးပါလို ့
ခ်စ္လိုက္ရတာ တံု လို ့..။ ဒုတိယ သားလတ္“ တံုခ်စ္ ” ေမြးလာ ၿပန္ေတာ ့လည္း သူ ့လိုပဲ ေဂါင္း ၾကီးၾကီး ေလး
မို ့ ခ်စ္ ရၿပန္ပါသည္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ေတာ ့ မိန္းမ ေရ မိန္းခေလး ေလး ေမြး ေပးပါေတာ ့လို ့ ဖိုး လမင္း ၾကီးဆီမွာ လက္ၿဖန္ ့ ေတာင္းသလို၊ မဝင္းေမ ကို အတင္း တြယ္ကပ္ ပူဆာ ပါေသာ္လည္း ေပါက္လာ (အဲ) ေမြး လာ လိုက္ၿပန္သည္က ေရွ ့က ေကာင္ေတြလိုပဲ တိုက္စစ္မႈး “ ေဇာ္ေပါက္ ” ၊ ဒါလဲ တူၿပန္တာပဲ ။ “ သူ” နဲ ့ပဲ ေလ..၊ မ်က္ခံုး မွာပါ။ စုပ္တံ ႏွင့္ ဆြဲ ထားသလို ေလ ၊ ထူထူၾကီးႏွင့္ တန္း ေနတာပါ။ စိတ္ဓါတ္ေတာ့ မက်ေသးပါ။ ဟင္း တစ္ခြက္ အိမ္ေရာက္မည္ ့ သမီး မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ ရဘို ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစားၾကၿပန္ပါသည္။

ဒီတစ္ေခါက္္ေတာ ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ သူတို ့ လမ္းထိပ္က ရုကၡစိုး ၾကီး ေနထိုင္ရာ ေညာင္ပင္ ၾကီးမွာ ငယ္စဥ္က
မသိလို ့ ေသးအၾကိမ္ၾကိမ္ ေပါက္မိခဲ ့တာ ခြင္ ့လႊတ္ အမွတ္ မထား ဘို ့ ႏွင္ ့ ခ်စ္သမီး ေလး တစ္ေယာက္
ေလာက္ေတာ ့ ေပးသနားပါရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆြမ္းပြဲ ေလးကပ္ရင္း ဆုေတာင္း လိုက္ရတာအေမာပါပဲ။

ေဟာ... ေမြး လိုက္ၿပန္ပါၿပီ၊
အရင္ေကာင္ေတြလိုပဲ ညမင္းသား ေလ ...။
ညဖက္မွ ထ ထ ေရမႊာ ေပါက္ၿပီး “ဂ်မန္ခန္ဒါ ” သားဖြား ေဆးရံု ကို ေၿပးရတာပါ။
တိုက္ဆိုင္ေနတာက ဒီေကာင္ေတြ ေမြးတိုင္း ညဖက္ မီး ပ်က္ပ်က္ ေနတာၿဖစ္ပါသည္။
မီး ေမွာင္ၾကီးထဲမွာ သူ ့ မေဟသီ ကို ေပြ ့ ေပြ ့ ၿပီး ခုႏွစ္လႊာမွ ေၿခတံု ဒူးတံု ႏွင္ ့ ဆင္း ရတာ ၿဖစ္သည္။

“ အား ၾကီးခ်စ္ ” လို ့ပဲ မွဲ ့လိုက္ မိပါသည္။ ကိုၿမတ္ခိုင္က သူႏွင္ ့တူ ေသာ မဟာႏွစ္ဖူး ပါလာသည့္ ေလးေယာက္ ေၿမာက္ေသာ တိုက္စစ္မႈးကိုပါ။ ၿမန္မာ့ပရီးမီးယားလိဂ္အတြက္ ေဘာလံုးတစ္သင္းစာေလာက္ ၿဖစ္လာေတာ့မည့္ အေရးေၾကာင့္ ဗမာ့ေဘာလံုးေလာက အတြက္ အားတက္စရာ ၿဖစ္ေနေပမဲ့ တစ္သက္လံုးပဲ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ရေတာ့မည့္ “ မိန္တိန္း ” စရိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးပိတ္တစ္ခါေတာ့ ႀကဳိးစားၾကအံုးမဟဲ့လို႔ပဲ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ေဂါင္းၿခင္းရိုက္ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ ေပါက္စီ ” ကေလး ေမြးလာပါေတာ့သည္။ မီးမလာ ၊ ေမွာင္ထဲမွာပါပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ “ စိတ္ ” ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ။ မီးလာရင္ မိန္းခေလး ေမြးမွာပါ ဆိုတာကိုပါ။ အိမ္ေရွ ႔ ၀ါးရံတာကိုလည္း ျခင္ဇကာ ပတ္ ကာ ရပါေတာ့သည္။ မကာလို႔လည္းမရပါေလ ၊ တိုက္စစ္မႈးမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဘာလံုး ခဏခဏ ဆင္းေကာက္ေနရလို ့ပါ။ ဖေအ လုပ္တဲ ့သူက အိမ္ဝ ေတာင္ မေရာက္ေသး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဘာလံုး တစ္လံုး ပစ္ခ် လိုက္ၿပန္သည္။

ၾကာေတာ ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ႏွင္ ့ ေဘးအိမ္ေတြက “ ေမာပါ ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ ရယ္” ဟု စုတ္ သတ္ လာၾကေတာ ့သည္။
ေအာ္.... တိုက္စစ္ မႈး မ်ားႏွင္ ့ကိုၿမတ္ခိုင္..... ရယ္ လို ့။

( ငါးေယာက္ေၿမာက္ တိုက္စစ္မႈး အၿပီး တြင္ ကြင္းပိတ္ ၿဖစ္ဖို ့ ကိုၿမတ္ခိုင္ ဆံုးၿဖတ္ လိုက္ပါေၾကာင္း )

.............................................................................................................................................................

တံလွ်ပ္ ကေလးမ်ား

သည္ေန ့လဲ အိမ္မၿပန္ခ်င္သည္ ့စိတ္ ၿဖင္ ့ပင္ အလုပ္ မွ ၿပန္လာေတာ ့ အၿမန္လမ္းမၾကီး ေပၚ ကား ထိုး အတက၊္
ညေနေစာင္း ေနဝင္ခ်ိန္၏ ရဲရဲ နီ ေနေသာ ဝင္လုလု ေနလံုးၾကီးကို ၿပာမိႈင္းေနေသာ ၿမဴ ခိုးတို ့ လႊမ္းၿခံဳ ေနသည္ ့
မိႈင္းညိဳ ့ညိဳ ့ေတာင္ထြတ္ တို ့ထိပ္တြင္ ေမးတင္ လ်က္ ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ ေဖြးေဖြး လႈပ္ ေနေသာ ၿမဴ ခိုး
တို ့က ဦးတည္ရာမဲ ့ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလရႈး တို ့ႏွင္ ့အတူ ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဖံုးလႊမ္း ေနေသာေၾကာင္ ့
ၾကည္ ့မိေသာ ၿမင္ကြင္း အားလံုးက မိႈင္း ၿပာ မံႈ ရီ၍ ေနပါေတာ ့သည္။



အေအးတို ့ေပါ ့၍ တိမ္ခိုး တို ့ ပါးလာေသာ္လည္း သည္ရက္ပိုင္း အတြင္း ေတာ ့ ၾကယ္ ကေလးေတြ မပြင္ ့ ့ေသးပါ။

သည္ေၿမ မွာ ၾကယ္ ေတြ ေတာ္ေတာ္ ႏွင္ ့ ၿပန္ မပြင္ ့ ႏိူင္ေသးသလို ကြ်န္ေတာ္ တို ့ အမိေၿမ မွ ၾကယ္ကေလး မ်ား
အတြက္လဲ ပူ ေသာ ရင္ခြင္ ေလးလံ ေသာ အေတြး တို ့ အစဥ္ ၿဖစ္ေနသည္မွာ လဲ ၾကာခဲ ့ပါၿပီ။

“ ၾကယ္ကေလး ” ကို ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ ့ၿပီး၊ ေရးခဲ ့မိေသာ ၾကယ္ကေလး ကေတာ ့ ေလာက ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး
ဘယ္လိုပင္ ဘေလာင္စူ ေနေန၊ သူကေတာ ့ ႏွင္းေတာ ၿမဴ ေတာထဲ မွာ သူ ့ခရီး သူ ဆက္ႏွင္ေနတံုးပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ သည္ ႏွင္းေတာ ထဲမွာပဲ ဝိုး တဝါး သာ ၿမင္ ေနရေတာ ့ေသာ ၾကယ္ ကေလး ကိုပဲ ေငးၾကည္ ့
ေနမိရင္းက ခရီး မတြင္ႏိူင္ ေတာ ့ေအာင္ကိုပင္ ေလ ေသာ စိတ္တို ့ ၿဖင္ ့ ေတြ ေဝ ေနမိပါၿပီ။

ရင္ ့ၾကက္ လွပါၿပီ ဟု ကိုယ္ ့ကိုယ္ ကို ထင္ တစ္လံုး ၿဖင္ ့ ေနလာခဲ ့မိေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာေတာ ့ “ ၾကယ္ ”
ကေလး ႏွင္ ့ ေတြ ့ခဲ ့မိ မွေတာ ့ အုန္းသီး ေၾကြ က် တာေတာင္ လိပ္ၿပာ လြင္ ့မတတ္ ေၾကာက္ ေနတတ္ေသာ
“ ယုန္” ကေလး တေကာင္လို ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။

ေလာက လူသား တို ့ ၿဖတ္ၿဖတ္ လူး ခဲ ့ရေအာင္ လႈပ္လွ်ား ခဲ ့ရေသာ သည္ႏွစ္ ႏွစ္ကူးက ကြ်န္ေတာ္ ့ အဖို ့ေတာ ့
အလြန္ ၿမန္လြန္း ေနသည္ဟု ထင္မိခဲ ့ရၿပန္ပါသည္။ ႏွစ္ေဟာင္း ရဲ ့ ေနာက္ဆံုး နာရီ ၊ မိနစ္ ၊ စကၠန္ ့ တို ့ကို
ကြ်န္ေတာ္ တို ့ရွိေနရာ တိုင္ဝမ္ ေၿမ၏ အၿမင္ ့ဆံုး တစ္ရာ ့တစ္ထပ္ အေဆာက္အဦ ၾကီး ရဲ ့ အၿမင္ ့ဆံုးေနရာ
မွ ကြန္ၿပဴ တာ စာလံုးမ်ားၿဖင္ ့ေရတြက္ ၿပ ၿပီး မီးရႈး ေၿဗာက္အိုး မ်ား ေဖာက္လႊတ္၍ ခ်ိမ္ ့ခ်ိမ္ ့သဲ ဂုဏ္ၿပဳ ႏႈတ္
ဆက္ေနတံုးကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရာေရာင္ ေပ်ာ္ၿမဴး ေနသလို ၿဖစ္ခဲ ့မိေပမဲ ့ တကယ္ပဲ အပစ္ကင္းစြာ
သန္ ့ရွင္း လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာ ရႊင္ၿမဴးေနခဲ ့သည္က “ ၾကယ္ကေလး” ပါပဲ။

ၿပီးေတာ ့ ဗယ္လင္တိုင္း ေန ့ တဲ ့၊ တရုပ္ ႏွစ္ကူး တဲ ့ ၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ၿဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ ့လိုက္တာ ေလ... ၊
သည္ဘက္ ႏွစ္ ၿပကၡဒိန္ရဲ ့ ပထမ ဆံုး စာမ်က္ႏွာ ကေတာင္ ေလႏွင္ ့အတူပဲ ေဝ ့ဝဲ လြင္ ့ပ်ံ ၍ ေၿမခ၊ ေၿမ က်
ခဲ ့ရၿပန္ပါၿပီ။ မ်က္ေစ ့ ေအာက္ ထဲမွာပဲ ကုန္ေပ်ာက္ သြားခဲ ့တဲ ့ ေပ်ာက္ဆံုး ကုန္ၿပန္ တဲ ့ အခ်ိန္ေတြ ရဲ ့ အရိပ္
ေတြ ပါေလ။ သိပ္မၾကာ လိုက္ဖူး ဟု ဆိုပါလွ်င္ ေတာ ့ ၿမန္ေနတာေတာ ့ ေသခ်ာ ေနပါသည္ လို ့ ။

သည္ေလာက္ၿမန္ ေနပါသည္ ့ အခ်ိန္ေတြ ထဲမွာ အရာရာ တို ့ကေတာ ့ အေၿပာင္းလဲၾကီး ေၿပာင္းလဲ ေနၾကပါ၏
အေဟာင္း အေဟာင္း ေတြ အားလံုးကို အသစ္ အသစ္ တို ့က အစားထိုး ေနရာယူ လာၾကသလို ၊ အတိတ္က
မေကာင္းခဲ ့တာေတြကိုလည္း ေၿပာင္းခဲ ့ၿပီး ေကာင္းေသာ သမိုင္း တို ့ကို ေရးဘို ့ ၿပင္ေနၾကၿပန္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ၿမန္မာ ၿပည္ရဲ ့ ၿပင္ပ ကမၻာ ၾကီး မွာပါေလ။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ အပစ္ကင္းစင္စြာ ၊ ေပါ ့ပါး ၿဖတ္လတ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာၿခင္း တို ့ ေခါင္းပါး ေနခဲ ့ရ
ပါသနည္း ဆိုေသာ္ ... အိမ္ကိုခြာ၍ မိသားစု ကို ခြာ၍ ရည္မွန္းခ်က္ တို ့ၿဖင္ ့ အံၾကိတ္ ၾကိတ္မိွတ္ အေနၾကာလာ
ပါေသာ္လည္း ထူးမၿခားနား ပဲ ေနာက္ၿပန္ သြားေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေၿမ ၊ ၾကယ္ ကေလး တို ့ စုေဝး ေနထိုင္
ေနရာ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ေၿမ ေၾကာင္ ့ ပင္ၿဖစ္ပါသည္။

“ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ၊ အရာရာ ကို အေကာင္းၿမင္ပါ တဲ ့ ”
“မြန္းက်ပ္လာရင္ အသက္ရႈ ပါလို ့ ကိုေက်ာ္ ပဲ ေၿပာခဲ ့ၿပီးေတာ ့..” တဲ ့။ “ သူ ” ၾကယ္ ကေလး ကပဲ ေၿပာခဲ ့တာ။
ေၿပာရင္း သူ ရယ္ၿပန္ေတာ ့ သူ ့ငယ္ထိပ္ ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ လက္သီးေလး ဖြဖြ ဆုပ္ၿပီး ေၿဖးေၿဖး ေလး ထု
မည္ ၿပင္ေတာ ့ သူ ေခါင္း ကေလး ပု သြားပါသည္။

မြန္းက်ပ္ မႈ ေတြက “ သူ” ႏွင္ ့ ေတြ ့ ရတိုင္း ေၿပ ေလ်ာ ့ ေနခဲ ့ရ သည္မွာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပါ။
အေကာင္း ၿမင္ခ်င္ေပမဲ ့ အခု အခ်ိန္ထိ အေဟာင္း ကို မၿပင္ေသးသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿပည္ ၾကီးအတြက္ အိမ္
ၿပန္ခ်ိန္ တို ့နီးလာေလ..၊ ၿပကၡဒိန္ အရြက္ တို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ကုန္လြင္ ့ လာေလေလ စိတ္တို ့က ေလးလံ လာ
ေလေလ ပါပဲ။

အေတြး တို ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ နစ္ေၿမာ သြားသည္ မသိ ပါ။
ရုတ္ တရက္ ကား ထိုးရပ္သြားမွ ေရွ ့တူရႈ ့ ကို ၾကည္ ့မိေတာ ့သည္။ နီနီ ရဲ ေသာ စီစီ ရီ ရီ တန္း ေနသည္ ့ ကား
ေနာက္ မီးလံုးေလးမ်ားက မ်က္စိ တစ္ဆံုး ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ တို ့ၿမန္မာၿပည္ ၾကီး၏ အနာဂတ္ ကေတာ ့ အခုလို အစီရီ တန္း ေနေသာ မီးနီ လံုးေတြလို ေသြးနီ
ေသြးကြက္ ေတြနဲ ့ပဲ အစဥ္တန္း ေနေတာ ့မွာ လား လို ့လဲ မဆီမဆိုင္ ေတြးေနမိၿပန္ပါသည္။

မၾကာမီ ေရႊၿပည္ေတာ္ၾကီး တြင္ ပြင္ ့လင္းရာသီ ေရာက္ရွိ လာၿပန္ေတာ ့မည္ၿဖစ္သည္ေလ..။
ၿမန္မာ တို ့ရဲ ့့ႏွစ္ကူး ကလဲ ပြင္ ့လင္းရာသီ တြင္ပဲ ဘယ္ေတာ ့မွ သစၥာ မပ်က္ တတ္ေသာ ပိေတာက္ တို ့
ႏွင္ ့ အတူ အေဖာ္ သၾကၤန္မိုးတို ့ပါ တဖန္ လြင္ ့ေၿမာ ေရာက္ရွိလာ ဦးေတာ ့မွာၿဖစ္ပါသည္။

ပိေတာက္ ရနံ ့ တို ့ ၿပန္ ့လြင္ ့ လာအံုးေတာ ့မွာ ၿဖစ္ေပမဲ ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင္ ့ ကမၻာ အရပ္ရပ္ မွာ
ကဆင္ ့ကလ်ား ေရာက္ရွိ ေနရေသာ သူ ေတြ အားလံုးအဖို ့မွာေတာ ့ ေမွ်ာ္မွန္း ၍ လြမ္း ရအံုးေတာ ့မွာပါ။

ေရာက္တဲ ့ေနရာေလးေတြမွာပဲ ကိုယ္ ့ အသိုင္းအဝိုင္းေလးေတြနဲ ့ အတာ သၾကၤန္ ကို တုပ ဆင္ႏႊဲ ေနရပါေသာ္
လည္း အမိ ေၿမ က လတ္ဆတ္ ၊ လန္းဆန္း ေသာ မဟာ သၾကၤန္ လိုေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့မွ လွေအာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္
လို ့ေတာ ့ ရမည္လဲ မထင္ပါ လို ့..။

သၾကၤန္ဒိုး သံ တို ့ႏွင္ ့ သၾကၤန္ ယိမ္း တို ့ ကိုလဲ ၿမဴး ၿမဴး ၾကြ ၾကြ ေတြ ့ၿမင္လာရပါအံုးမည္။
ဘယ္လိုပဲ ဆယ္ႏွစ္လ ရာသီ လံုးလံုး ရာသီပြဲ တို ့ အံဗြယ္ ေကာင္းေအာင္ကို ေပ်ာ္ပြဲ ေတြ မ်ားလြန္းေသာ
စားစရာမရွိရင္ေတာင္မွ အိမ္ေရွ ့ ဆြမ္း လာရပ္လ်င္ပဲ ရွိ တဲ ့ထမင္းေလးကိုပဲ ဆြမ္း အၿဖစ္ အူယား ဖားယား
ထြက္ေလာင္းေလ ့ရွိေသာ၊ တစ္မူးရ လို ့ တစ္ပဲလႈ ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿမန္မာ လူမ်ိဳး တို ့ ကိုေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့
မွ မေပ်ာက္ေတာ ့ သည္ ့ အၿမဲ လတ္ဆတ္၊ လန္းဆန္း ေနသည္ ့ အေပ်ာ္ ေလးမ်ားကိုေတာ ့ ေပးခ်င္ ရေစခ်င္
လြန္းပါသည္။

ယၡဳေတာ ့.. အမိေၿမ ေပၚတြင္ အၿမဲပဲ အုပ္မိုး ေနသည္ ့ အရိပ္ မဲ ၾကီး က ရွိ္ေနပါသည္။
က်ိန္စာ ပဲ သင္ ့ေနေလေရာ ့သလား .. လို ့ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ၾကာေညာင္း ေနလြန္းလွပါၿပီ။

သၾကၤန္ လို ပြဲေတာ္မ်ိဳးမွာ ေပ်ာ္ၿမဴး ေနခဲ ့သူ တို ့ကို ေတြ ့ခဲ ့ဘူးပါ၏
စိတ္ ကို အစြမ္းကုန္ လႊတ္၍ ဇြတ္ေပ်ာ္ ခဲ ့ ရသူမ်ားသာ ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။
စိတ္ ကို သူတို ့ တစ္ႏွစ္လံုး ခ်ဳပ္ ထီး ထားခဲ ့ရတာကိုး..။
အဲ ့ဒီ ရက္ကေလးရဲ ့ ဟိုဘက္လဲ ေရာက္ေရာ အရင္လိုပဲ ယူနီေဖာင္းစနစ္ ပံုစံ ခြက္ စနစ္ ထဲ ၿပန္က်င္လည္
ရ အံုး ေတာ ့မွာ ၿဖစ္ သည္ေလ။
ေပ်ာက္သြားတဲ ့အေပ်ာ္၊ မလတ္ဆတ္ မလန္းဆန္း တဲ ့အေပ်ာ္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဆိုခ်င္တာပါ။

ပြင္ ့လင္းရာသီ ဆိုေတာ ့လည္း ေႏြ ေခါင္ေခါင္ ပူၿပင္း ေသာ၊ မ်က္ေစ ့တို ့ က်ိန္းစပ္ေနေအာင္ အလွ်ံ တညီးညီး
ေတာက္ေလာင္ ေနေသာ ေန ့လည္ခင္း ေနပူ က်ဲက်ဲၾကီး ထဲ မွာပဲ မညီညာတတ္ပဲ လိႈင္း တြန္ ့ေနတတ္ ေသာ
ကတၱရာ လမ္းမၾကီးေပၚ ဝယ္ တရိပ္ရိပ္၊ တစ္ေထာင္းေထာင္း ထ ေလ ့ရိွသည္ ့ တံလွ်ပ္ တို ့ကို ၿမင္ေယာင္
လာမိၿပန္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာၿပည္ ၾကီး၏ ၿဖန္သန္း က်င္လည္ခဲ ့ရေသာ သမိုင္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ကေတာ ့ဘယ္ေတာ ့
မွ မပီၿပင္၊ ဝိုးတဝါး တို ့ၿဖင္ ့သာ“ တံလွ်ပ္” တို ့ကဲ ့သို ့ ၿပန္ၾကည္ ့လိုက္တိုင္း လဲ အလွ်ံ တညီးညီး ႏွင္ ့သာ ၿဖစ္ေန
ခဲ ့ရပါသည္။

ၿမန္မာၿပည္ တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ ့ရေသာ ဟိုတုန္း က ဘဝ ေတြ၊ အရိပ္ ေတြက လဲ တံလွ်ပ္
ေတြလိုပဲ အပူ ေရာင္ အရိပ္ ေတြပါ။ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ နီး လာၿပီ မို ့ ေမွ်ာ္ မိၿပန္သည္ ့ ေရႊၿပည္ ေတာ္ ၾကီးကလဲ
ယၡဳ အခ်ိန္ထိ အလွ်ံ ညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနတံုး..။

တလမ္းလံုး ကားေဘး ေလကာမွန္တို ့ ဖြင္ ့ လာခဲ ့၍ တေသာေသာ တိုးဝင္ေနေသာ ၿမဴ ႏွင္းေငြ ့ တို ့ပါသည္ ့
ေလ ေအးတို ့ေၾကာင္ ့ တစိကိုယ္လံုး ထံုက်င္ေန ေအာင္ ေအး ေနေသာ္လည္း စဥ္းစား မိသည္ ့ တံလွ်ပ္ တို ့
ေၾကာင္ ့ ရင္မွာေတာ ့ ပူေနပါသည္။

ကိုယ္ ့အခန္း ေရာက္ေတာ ့ခါတိုင္းလို ကြန္ၿပဴ တာေလး ကို အရင္ မဖြင္ ့ၿဖစ္ေတာ ့ပဲ ေကာ္ဖီ ပူပူ ေလးတစ္ခြက္
ကို ေဖ်ာ္ ေသာက္မိပါေတာ ့သည္။ ဖန္ခြက္ထဲ ဇြန္းကေလးၿဖင္ ့ တေဂါက္ေဂါက္ ေခါက္ေနေသာေၾကာင္ ့
ေရဝဲကေလး လိုပဲ ေကာ္ဖီ ရည္တို ့က မႊတ္ေနေအာင္ လည္ေနရင္း သင္းပ်ံ ့လြန္းသည္ ့ေကာ္ဖီရနံ ့တို ့က
မ်က္ႏွာ တဝိုက္ ကို တိုးေခြ ့ ေမႊေႏွာက္ လာပါေတာ ့သည္။

အၿမဴပ္ တစ္စီစီ ၿဖင္ ့ တဝဲဝဲ လည္ေနေသာ ေကာ္ဖီ ခြက္ ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ငံု ့ၾကည္ ့ ေနမိရင္း၊ ကုန္ ဆံုး ခဲ ့ ့ၿပီးေသာ ဘဝ နာရီ တံလွ်ပ္ ေတြ ကို ၿပန္ေၿပာင္း ၿမင္ေရာင္လာမိ သည္ ့နည္းတူပဲ ထပ္မံ တိုးဝင္ ၿဖတ္သန္းေနရ
အံုးမည္ ့ မၿပီးဆံုးႏိူင္ေသးေသာ တံလွ်ပ္ တို ့ကို လည္း .................... ။

............................................................................................................................................