Friday, September 23, 2011

ခ်စ္တတ္ပါရဲ ႔လား ....။

တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသားၿပည္သူမ်ား၊ တစ္ကမၻာလံုးရွိ ကစဥ္ ့ကလ်ားေရာက္ရွိေနၾကရေသာ
ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၊ ၿပည္တြင္းေန ရဟန္းရွင္လူ ၿပည္သူတစ္ရပ္လံုး၊ လွည္းေနေလွေအာင္း ၿမင္းေဇာင္းမွ မက်န္ရ
ေလေအာင္ ေတာ္လဲသံၾကီး ၿမည္ဟီးေနသလို ၊ တရံမလပ္ ေတာင္းဆိုေန တားဆီးေနရေသာ အေၾကာင္းအရာ
ၾကီးတစ္ခုကေတာ ့ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီးရဲ ႔ အစ .. ၿမန္မာၿပည္ၾကီးရဲ ႔ အစ .. ေမခ ေမလိခၿမစ္ႏွစ္စံု စ,တင္ေပါင္းစည္း
ရာ ၿပည္ေထာင္စုၾကီးရဲ ႔ အသည္းႏွလံုးၿဖစ္ေသာ ေနရာတြင္ ၿပည္ၾကီးတရုပ္တို ့ကို ဝ,ကြက္အပ္၍ တည္ေဆာက္
ေနေသာ “ ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္း ” ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

အမ်ားသိၿပီးသည္ ့အတိုင္း စီမံကိန္းအုတ္ၿမစ္ခ် အစၿပဳခဲ ့သည္က ယၡင္စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ ့ေသာ ကာလက ၿဖစ္
ခဲ ့၍ အေခ်အေနတစ္ရပ္ေၾကာင္ ့ေကာင္းတာ ဆိုးတာေတြကို အမ်ားၿပည္သူကို ခ်,ၿပေဆြးေႏြး ႏိုင္ၿခင္း မရွိခဲ့
ေသာ္လည္း ယေန ့အခ်ိန္တြင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရႊၿပည္တြင္ေမွ်ာ္ေနခဲ ့ရေသာ “ အလင္းေရာင္ ” ကေလး
မွိန္ၿပၿပကေတာ ့ၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ႔ ဧရာဝတီအေပၚ၊ ၿမန္မာၿပည္အေပၚ စ,တင္ ထြန္းလင္းေနခ်င္သည္ ့
အခ်ိန္ကာလသမယပင္ ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အေမွာင္ထဲမွ ေခါင္းကေလးလည္း ၿပဴထြက္၍ ၾကည္ ့
လို ့ရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးေတြကိုလည္း အၿပန္အလွန္ ဖလွယ္လို ့
ရေနခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။

အနီးစပ္ဆံုး အႏၱရာယ္မွာ အေရးအေၾကာင္းၿဖစ္၍ ဆည္ၾကီး ဖြင္ ့ခ်ရပါက ၿမစ္ၾကီးနားၿမိဳ ႔ၾကီး ေရေအာက္ေရာက္
ရေတာ ့မည္ ့ အေခ်အေန ၿဖစ္ပါသည္။ တရုပ္ၿပည္ၾကီးတြင္လည္း သူတို ့ယခုလိုပင္ ၿမစ္ၾကီးေတြကို ပိတ္ဆို ့
တည္ေဆာက္ခဲ ႔ေသာ ဆည္ၾကီးမ်ားေၾကာင္ ့ သူတို ့ၿပည္သူအသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္တို ့ေရေအာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္
ေရာက္ခဲ ႔ရသည္ ့ သာဓကမ်ားရွိေနပါ၏။

ေကာင္းတာေတြ သိရသလို ဆိုးမွာ၊ “ ဆိုး ” လာမွာေတြကိုလည္း သိခြင္ ့ရွိေနရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေနပါသည္။
ထို ့ေၾကာင္ ့လည္း ေကာင္းက်ိဳးေတြကိုခ်ဥ္းပဲ တြက္မေနပဲ ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း ထည္ ့တြက္ၾကေစခ်င္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံက ဘယ္တံုးကမွ ေကာင္းက်ိဳးေတြကို မခံစားခဲ ့ရေပမယ္ ့ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုေတာ ့ဆယ္စုႏွစ္
ေပါင္းမ်ားစြာ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနခဲ ့ရၿပီးၿဖစ္ပါသည္။ နာဂစ္လိုမ်ိဳး နာၾကည္းဖြယ္ရာ
ေဘးဒုကၡေတြလိုမ်ိဳးလည္း မၿဖစ္ေစလိုေတာ ့ၿပီ ... လို ့။

သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအသီးသီးမွ အၿပန္အလွန္တင္ၿပေနေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကလည္း ယေန ့မီဒီယာေပၚတြင္
ပလူပ်ံေနသလို ဆိုးက်ိဳးေတြကို ၿမင္မိေသာ စိုးရိမ္မိေသာ မခံစားႏိုင္လြန္းေသာ ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားအားလံုး
၏ ၾကိမ္မီးအံုလို အပူတၿပင္း ကန္ ့ကြက္ေနသံ တို ့က ဘဝဂ္သို ့တိုင္ ညံေနခဲ ့ပါၿပီ။ မၾကားခ်င္မၿမင္ခ်င္မွ အဆံုး
ပါပဲ ။

ဟိုး ... ဘိုးဘြားဘီဘင္တို ့လက္ထက္ကတည္းက၊ ၿမန္မာတို ့ရဲ ႔အစ,ကတည္းက ၿမန္မာတိုင္းရင္းသားၿပည္သူ
တို ့၏ အသည္းႏွလံုးၾကားတြင္ တစ္သြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ခ်စ္ေသာဧရာဝတီကို သူ ့သဘာဝအတိုင္း၊ သူ ့
သမိုင္းေၾကာင္းအတိုင္းပင္ ဆက္လက္တည္ရွိေနေစခ်င္ေတာ ့သည္။ ပံုစံမေၿပာင္းေစခ်င္။ မပ်က္စီးေစခ်င္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အက်ိဳးၿပဳခဲ ့ေသာ ဧရာဝတီသည္ ယခု တရုပ္ေပါက္ေဖာ္တို ့၏ “ ၿမစ္ဆံု ” စီမံကိန္းေၾကာင္ ့
အၿမဲ စိုးရိမ္ေနရေတာ ့မည္ ့အေခ်အေနသို ့ မေရာက္ေစလိုၿပီ။

ယခု ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္းက “ လႊတ္ေတာ္ ” ထဲအထိေတာင္ ေရာက္ရွိေနၿပီၿဖစ္သည္။
ဆက္လုပ္သင္ ့ မလုပ္သင္ ့တဲ့ ။ “ လႊတ္ေတာ္ ” အဆံုးအၿဖတ္ ခံမည္တဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရင္ေမာရပါသည္။
ဘာေၾကာင္ ့ပါလဲ ..။

တၿပိဳင္တည္း ညီညာ ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္ေနတတ္သည္ ့ အဖြဲ ႔ၾကီးက ၾကီးစိုးေနလို ့ပါပဲလို ့။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ထိုအဖြဲ ႔ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါသည္။ “ ေရွးရိုး ” မဆြဲသင္ ့ပါ။ “ ေရွ ႔သို ့” ၾကည္ ့သင္ ့ေန
ပါၿပီလို ့။ ေက်ာမြဲေနေသာ ၿပည္သူတို ့၏ အသံကိုေတာ ့ ခဏေလးၿဖစ္ၿဖစ္ ေထာင္ၾကည္ ့ေစခ်င္လွပါသည္။
ပါတီ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပဲ အမ်ိဳးသားေရး ၊ ၿမန္မာၿပည္ရဲ ႔ သမိုင္းအေရး ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့လည္း တစ္ခုေလး
ေတာ ့ ေမးၾကည္ ့ခ်င္ပါသည္။

“ ခ်စ္တတ္ပါရဲ ႔လား ...” လို ့။
ၿပည္သူကို ၊ ၿမန္မာၿပည္ကို ၊ သမိုင္းကို ၊ ဧရာဝတီကို .....
တိုင္းရင္းသား အားလံုး ကန္ ့ကြက္ေနပါသည္။
အေမစုလည္းကန္ ့ကြက္ပါသည္။
မီဒီယာကလည္း ကန္ ့ကြက္ေနပါၿပီ။
အားလံုးကလည္း ကန္ ့ကြက္ေနပါသည္။
ယခု ဘေလာ ့ေလာကကလည္း ကန္ ့ကြက္လာပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကန္ ့ကြက္လိုက္ပါသည္။

ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားအားလံုး အၿမဲတန္း ေဘးဘယာ ေဝးကြာပါေစ .....။
“ ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္း ” သည္လည္း .......။

Saturday, September 17, 2011

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၂ )


စာေရးသူကေတာ ့တစ္ေန ႔ေတာ ့အေၾကြးဆပ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမကေတာ ့ယေန ့အခ်ိန္ထိ ဆပ္ဖို ့“ အရင္း ” က မၿပည္ ့စံုေသးပါေပ။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း
အလီလီလည္း ကူးေၿပာင္းသြားခဲ ့ၿပီ။ဘိုးဘြားတို ့လက္ထက္မွ ယေန ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ေခတ္ေရာက္လာသည္
အထိ အေၾကြးဆပ္ဖိ္ု ့ေနေနသာသာ “ မီး ” ေတာင္ မမွန္ႏိုင္၊ မေလာက္ႏိုင္ေသးေပ၊ ကမၻာေပၚရွိသမွ်ေသာ
သယံဇာတအားလံုး အလိုလိုေနရင္းထြက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမ.. “ ေရႊၿပည္ေတာ္ ” ၾကီးကေတာ ့
ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝး၍ ေဝး၍ ေနပါေတာ ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ ့ မွားေနခဲ ့တာ ေသခ်ာေနပါသည္ဟု ဆိုရင္း
ဆရာမာန္၏ “ လန္းဖိုင္စာသိုက္ ” ကို အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။

ညသည္ ပင္လယ္၌ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တခ်ိဳ ႔လူမ်ား အိပ္ေမာက်ေနသည္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ ့ အမိၿမန္မာၿပည္သို ့ ေၿခခ်ရေတာ ့မည္ ့ အေတြးမ်ားေတြး
ေနေပလိမ္ ့မည္။ ဤစက္ေလွေပၚ၌ ေအာင္ပြဲခံခဲ ့ၾကသူ တစ္ဦးမွမရွိႏိုင္။ မ်ားမ်ားၾကီးရံႈးသူႏွင္ ့မမ်ားတမ်ား
ရံႈးသူခ်ည္းသာ။ စက္ေလွသမားမ်ားမွာေတာ ့ ၿခြင္းခ်က္ပင္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြးမ်ားက စကၤာပူ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ ရဲစခန္းမ်ား၊ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္မ်ား၌
ပူပင္ေသာကအၿပည္ ့ၿဖင္ ့မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ၿဖစ္ေနၾကမည္ ့သူမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ၿပင္ပ၌ အလုပ္အကိုင္မဲ ့၍
အေၾကြး တလည္လည္ၿဖင္ ့ေသာကၿပည္ ့ႏွက္ေနၾကသူမ်ားကို လည္းေကာင္း လွမ္းေမွ်ာ္ေတြးေနမိသည္။

ေခတ္ၾကီးက ေၿပာင္းလဲေန၏။ လိႈင္းတို ့က ဆတက္ထမ္းပိုး တိုးေန၏။ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ လိႈင္းမ်ားစြာကို
ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ဘဝ၏ အာသာဆႏၵမ်ားေနာက္သို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုက္ခဲ ့ၾကသည္မွာ ဘယ္ေတာ ့ခရီး
ဆံုးမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရံႈးခဲ ့ၿပီ။
ၿပန္မရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္၊ အရြယ္၊ အသိ၊ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားႏွင္ ့တကြ တင္းမာခဲ ့သမွ် မာန္မာနမ်ားသည္ ဘာမ်ား
ခိုင္ၿမဲပါသနည္း။ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား အတိတ္တေစၦ အၿဖစ္သာ ၿမင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ၏
ေကာင္းကင္ မၿဖစ္ႏိုင္ေသး။ အၿပစ္မဲ ့ေသာ လူသားတစ္ဦးကို ကမၻာေၿမၿပင္ေပၚသို ့ ေကာင္းကင္တစ္ၿခမ္းပဲ ့ၿဖင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ဆြဲေခၚခဲ ့မိၿပီ။ ဖခင္၏ အရိပ္သည္ သူ ့အတြက္ အရိပ္ဆိုးလို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတၱတစ္ခုတည္း
အတြက္ စူဒါနမ္သည္ ေလာကအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ ့ရွာေလၿပီ။

စူဒါနမ္သည္ ေမြးကင္းစမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတၱ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ရူးမိုက္မႈ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ အဆင္ၿခင္ဥာဏ္ နည္း
မႈတို ့ေၾကာင္ ့ၾကီးမားလွေသာ ေလာင္းရိပ္မဲၾကီး က်ခံေနရၿပီ။ တရားမဝင္ ဖခင္အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ တရား
မဝင္သမီးအၿဖစ္ အသည္းခတ္မွ် နာက်င္ေသာ ဘဝမ်ိဳးၿဖင္ ့လူ ့ေလာကသို ့ ေၿခခ်ခဲ ့ရၿပီ။ အဖမဲ ့မႈသည္ ရိုးရိုး
မဟုတ္။ ေလာက ဥပေဒသမ်ားစြာတို ့ၾကား ကြ်န္ေတာ္ ေပးခဲ ့ေသာ လက္ေဆာင္ဆိုးၿဖင္ ့ရွင္သန္ရရွာၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရပါ ့။
ၿဖစ္သမွ်ကို အေကာင္းဆံုးရင္ဆိုင္ပါဟူ၍သာ ေၿပာႏိုင္ပါမည္။ တစ္ခုရွိသည္ကား စူဒါနမ္တို ့ တိုင္းၿပည္သည္
သူတစ္ပါးအေရးအရာမ်ားကို သိပ္အေရးၾကီး ခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ရင္ဆိုင္ရမည္ ့
ၿပႆနာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဖခင္အၿဖစ္ သိလိုက္ခ်ိန္မွ စ၍ အရာရာ ကြဲၿပားၿခားနားေသာ လူမႈဘဝ၏
ဂယက္တို ့သာ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေနာင္တရပါသည္။
မတူညီေသာ အိမ္ေထာင္ေရးႏွစ္ခုကို အတင္းကာေရာ ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့အတြက္ အၿပစ္မဲ ့သူ မ်ားစြာတို ့ စိတ္
ေသာက ေရာက္ၾကရၿပီ။ ဖိုင္ႏွင္ ့ဇနီးေအးတို ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားစြာတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မတရားမႈ
ၿပဳသူ ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ့သားသမီးတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အရိပ္ဆိုးသမား ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္
သူတို ့ေလးမ်ား၏ ဘဝေရွ ႔ေရးတြင္ ကဲ ့ရဲ ႔စရာ၊ အၿပစ္တင္စရာ၊ အထင္ေသးစရာတို ့ ရွိေနခဲ ့ၿပီ။ ေလာက
အလယ္သို ့ အၿပစ္မဲ ့စြာ ေရာက္လာၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့အေပ်ာ္ကင္းမႈမ်ား
ၾကံဳရေတာ ့မည္။

သူတို ့အတြက္ သင္ခန္းစာ ယူတတ္ပါမွသာ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လို ေလာကဓံအား
မေၾကာက္မရြံ ႔ ရင္ဆိုင္လိုစိတ္ေလးမ်ား ရွာၾကံေတြးတတ္လွ်င္ၿဖင္ ့သူတို ့အတြက္ ေၿဖသာစရာ အနည္းငယ္
ရွိမည္။

သားသမီးဟူသည္ကား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ မိဘအား အကဲၿဖတ္ၾကစၿမဲပင္။ မည္သည္ ့သားသမီးမဆို မိဘအား
အကဲ ၿဖတ္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ သူတို ့သိၾကသည္ ့ စံတန္ဖိုးမ်ားၿဖင္ ့တြက္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ စံတန္ဖိုး မ်ားေလေလ
ေခါင္းေမာ ့ရင္ေကာ ့ႏိုင္ေလပင္။ ကြ်န္ေတာ္ကား စံတန္ဖိုး နည္းလွ၏။

ဖိုင္ႏွင့္ဇနီးေအးတို ့သည္လည္း သူတို ့တစ္သက္တာ ခံစားရသမွ် သူတို ့သားသမီးမ်ားကို ရင္ဖြင္ ့ၾကလိမ္ ့မည္။
မနည္းမေနာ ခံစားခဲ ့ရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားကို စာရင္းတင္ၾကေပလိမ္ ့မည္။ အသက္အရြယ္
ၾကီးရင္ ့လာေလေလ.. ခ်စ္စိတ္၊ ခြင္ ့လႊတ္စိတ္တို ့အား ၿပည္ဖံုးကား ခ်ေလေလမို ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိသားစု
ႏွစ္ခုၾကား ကိုယ္စိုက္သမွ် ၿပန္ရုတ္သိမ္းရေတာ ့မည္။

သူတို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မေၿပာလိုေသာ္ၿငား ရင္မွ ဖြားသည္ ့သမီးတို ့အား ဘယ္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ပါမည္နည္း။
အထူးသၿဖင့္ စူဒါနမ္ဘက္မွ ေတြး၍ နာၾကည္းလာေလသမွ် ကြ်န္ေတာ္ ခြင္ ့လႊတ္ရမည္။ စူဒါနမ္သည္ အထိနာ
ဆံုး ၿဖစ္သည္။ ထို ့အၿပင္ စေနသမီးမို ့ ထူး၍ စိတ္အမွတ္ ၾကီးေပမည္။ သူ ့ဘဝခရီးလမ္း၌ ကြ်န္ေတာ္ ့ေသြး
ေၾကာင္ ့စိတ္ထင္ရာ ဆိုင္းမိသည္ ့အၿဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့အား စိတ္ဆိုးထိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
တတ္ႏိုင္သည္က မည္သည္ ့ေလာကဓံကိုမွ မရံႈးပါေစႏွင္ ့ဟု လတ္တေလာ ဆုေတာင္းေပးေနရံုသာ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ လူၿဖစ္ရပံု အစသည္ စူဒါနမ္ကဲ ့သို ့ပင္။
အေမသည္ ငယ္ႏုစဥ္က ဆရာမၾကီးခင္ႏွင္းယု၏ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အား အေတာ္စြဲလန္းခဲ ့ရွာသည္။ ေန ႔သင္ ့နံသင္ ့
သားေယာက်ၤားေလး ေမြးဖြားပါလွ်င္ ထိုနာမည္ေပးမည္ဟု ခ်ဥ္ၿခင္းတပ္ခဲ ့သည္။

ဆရာမၾကီး၏ ဇတ္ေကာင္သည္ကား အရာအားလံုးကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခ်င္သူ၊ အတိုက္အခံမ်ားသူ၊ ဘဝၾကမ္းၾကီးကို
ၿဖတ္သန္းသူ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုကံအတိုင္း လူၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင္ ့မရွိ။
အေမ ့ကို အၿပစ္မတင္။ ကြ်န္ေတာ္ ကရမည္ ့ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚ၌ ဇာတ္ဝင္ခန္းအတိုင္းသာ ကြ်န္ေတာ္ ကခဲ ့
ၿဖစ္သည္။ စူဒါနမ္သည္လည္း ထိုသို ့ ကရေပမည္။

စူဒါနမ္အား ကြ်န္ေတာ္ ့သမီးအၿဖစ္ သိရွိသြားခ်ိန္မွ စ၍ ဥပေဒသ မ်ားစြာတို ့ေအာက္သို ့ သြပ္သြင္းၾကေပမည္။
ခြဲၿခားၾကေပမည္။ အခြင္ ့အလမ္းမ်ား ပယ္ခ်ၾကေပမည္။ စူဒါနမ္ ဘာအၿပစ္မွ မက်ဴးလြန္ေသးေသာ္ၿငား
ကြ်န္ေတာ္ ့လို တရားမဝင္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ သမီးၿဖစ္ၿခင္းေၾကင္ ့ဥပေဒသတို ့၏ စီရင္ထံုးဖြဲ ႔မႈတို ့ၿဖင္ ့ဒဏ္ခတ္
ၾကေပလိမ္ ့မည္။ ခြဲၿခားမႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈ၊ တားၿမစ္မႈ စသည္ ့စာအုပ္ထဲမွ လက္စြဲတရားမ်ားၿဖင္ ့...

လူတို ့စြဲေသာ ဥပေဒသမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေမးခြန္းထုတ္စရာမ်ား သီတန္းေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
သည္ ခံရသည္ ့ဘက္မွ က်ံဳးေအာ္ေနသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ခံစားရမည္ ့ ဒုကၡမ်ားအတြက္ ရဲရဲသာ ရင္ဆိုင္ေစ
လိုသည္ ့ ဆႏၵ အၿပည့္ရွိပါသည္။ ထို ့အတူ သားသမီးဟူေသာ ခ်စ္ၿခင္းေၾကာင္ ့သက္ေသာင္ ့သက္သာ ေလွ်ာ ့
ေပါ ့ေစလိုသည္ ကိုလည္း မၿငင္းပါ။

စူဒါနမ္သည္ လူၿဖစ္စမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ကံဆိုးခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္သည္။ ေမြးကတည္းက မက်က္ေသာ အနာ
ၿဖင္ ့ ရွင္သန္ခဲ ့ရသူ ၿဖစ္သည္။

ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏ ၿပည္သူၿပည္သားမ်ားၾကား၌ စူဒါနမ္သည္ တမင္ပံုသြင္းခံရေသာ အၿပစ္မဲ ့ခေလးငယ္သာ
ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ သူ ့ကို အၿပစ္ေပးပါလွ်င္ ခံသာေသာ အၿပစ္မွ်သာ ေပးေစလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
အား အၿပစ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ စူဒါနမ္ ကိုယ္စား အၿပစ္မ်ားအား ခံယူရန္ အသင္ ့ပင္။ ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏
ဂရုဏာေတာ္ၿဖင္ ့စူဒါနမ္အား တစ္ဆင္ ့ႏွိမ္ေသာ ႏိုင္ငံသားအၿဖစ္မွ ကင္းလြတ္ခြင္ ့ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္
ဝမ္းေၿမာက္ရပါမည္။ စူဒါနမ္အား လူ ့ေလာကသို ့ အဓမၼ ေခၚေဆာင္ခဲ ့သည္ ့ ၿပစ္မႈအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား
ထိုက္သင္ ့ေသာ ၿပစ္ဒဏ္ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မၿငင္း။

ပင္လယ္မွ ေလညင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ႏွာေပၚသို ့တိုးဝင္လာသည္။
စက္ေလွ ခုတ္ေမာင္းသံက အခ်က္က်က် ထြက္ေပၚေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့လို အရံႈးသမားေတြ ကမၻာတစ္လႊား၌ မည္မွ် မ်ားခဲ ့ေလၿပီနည္း။ ငယ္စိတ္၊ ငယ္ေသြး၊ ငယ္မာနမ်ား
ၿဖင္ ့ေလာကအလယ္သို ့ ဆြဲေခၚခဲ ့ေသာ အဖေဝးသားသမီးတို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ဝ႗္ၾကီးဝ႗္ငယ္
ခံေနၾကရရွာၿပီ။

ဘာမွ အသံုးမက်ေသာ မာနမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သိလာခဲ ့ၿပီ။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခား၏ ဒုကၡမ်ားကို တစ္သက္စာ နီးပါး ရခဲ ့ၿပီ။ အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလးရွာေပဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့နားထဲ၌ ေထာင္ထဲမွ ၾကိမ္သံမ်ား၊ ေလထဲ တရႊမ္းရႊမ္း ပ်ံဝဲသံမ်ား၊ တိုင္းၿပည္လူမ်ိဳးခ်ီ၍ ဆဲေရး တိုင္း
ထြာခံရမႈမ်ား၊ ဂုဏ္သိကၡာပိုင္း ဆိုင္ရာ အေဆာ္ကားခံရမႈမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ ေမာက္မာရိုင္းပ်မႈမ်ား ..
အို ... ဘယ္ေတာ ့ ဆံုးပါမည္နည္း။

ပညာမဲ ့ေသာ ဘဝ၊ အာမခံခ်က္ ကင္းမဲ ့ေသာ တရားမဝင္ အလုပ္သမားဘဝ၊ ဇာတိေၿမကို စြန္ ့ခဲ ့၍
ကြ်န္တံဆိပ္ကပ္ကာ ရုန္းခဲ ့ေသာ္ၿငား ဘဝဒဏ္ရာမ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွ အပို မရခဲ ့။ ဤရာဇဝင္ေၾကြးကို တစ္ေန ႔
ဆပ္ရလိမ္ ့မည္။ အမိေၿမသည္သာ ထိုအေၾကြးကို ဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း၏
ဆႏၵမဟုတ္။ ၿပည္ပေရာက္ ဗမာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ ဆႏၵ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။

သူတစ္ပါးတိုင္းၿပည္သို ့ သြားေရာက္၍ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းႏွင္ ့ဥစၥာဓန ရွာေဖြခဲ ့ရာမွ ရရွိေသာ အေၾကြး
သည္ အမိေၿမ၏ ထြန္းေတာက္မႈၿဖင္ ့သာ ဆပ္ႏိုင္မည္။ အမိေၿမ ဆင္းရဲေနသမွ်၊ မြန္းက်ပ္ေနသမွ်၊ ထိုအေၾကြး
တို ့တစ္ေန ့တစ္ၿခား တိုးလာလိမ္ ့မည္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ ခ်မ္းသာမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ ကမၻာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ
စြမ္းပကားရွိမွ ၿဖစ္လိမ္ ့မည္။

အာရွတိုက္သည္ အေကြ ႔အေကာက္၊ ကုန္းၿမင္ ့၊ ခ်ိဳင္ ့ဝွမ္း ေပါသကဲ ့သို ့လူလူခ်င္း လူလည္လုပ္ၿခင္း ထြန္းကား
ရာအရပ္ ၿဖစ္သည္။ အၿမတ္ၾကီးစားမႈ၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္မႈ၊ အသားလွီးစားမႈ ေပါၾကြယ္ဝရာ အရပ္လည္း ၿဖစ္သည္။
အာရွသားတို ့သည္ အာရွ၏ ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိၿပီး ၿဖစ္သည္။ တစစ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲမႈမ်ား
အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးပန္းေနၾကၿပီ။ အာရွ၏ စီးပြားၿဖစ္ထြန္းမႈသည္ လူတို ့၏ အသက္ ေသြး ေခြ်းမ်ား အဆ
မတန္ ေပးဆပ္မႈအေပၚ ထြန္းလင္းေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မညီမွ်ေသာ ၾကြယ္ဝမႈႏွင္ ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ
ေၾကာင္ ့ၿငိမ္ခ်က္မေသ။ တစ္ေန ့တြင္ အာရွသည္ ေပါက္ကြဲဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရပ္ေနၾကဦးမည္လား။
ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ အာရံုတရားထဲ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္မေနႏိုင္။ ဗမာလူမ်ိဳး၏ ဦးေႏွာက္ႏွင္ ့စြမ္းပကားသည္ ကမၻာကို
ခါးေစာင္းတင္ႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ထိုကဲ ့သို ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေထာင့္အသီၤးသီးမွ ထြက္လာခဲ ့ပါ
လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္မ်ား အေၾကြးဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ အသားလြတ္ေၾကြးေၾကာ္ေနသည္လား ...
နားေထာင္လို ့ရပါသည္။ နယ္စပ္အသီးသီးမွ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွ
ကြ်န္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳး တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား၏ ေတာက္ေခါက္သံမ်ား၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္ခံ၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေစာ္
ကားခံေနရေသာ အလုပ္ခြင္အသီးသီးမွ နာၾကည္းသံမ်ား၊ ကာမကုန္သြယ္ခံေနရသည္ ့ဒုကၡသည္မ်ား .. ထိုသို ့
ေသာ ေၿမာက္မ်ားလွသည္ ့ ဒဏ္ရာအနာတရ ဆူပြက္သံမ်ားသည္ သမိုင္းကို တြန္းလွန္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ထို ့ၿပင္ ဂ်ပန္၊ တိုင္ေပ( တရုတ္ )၊ ကိုရီးယား၊ တရုတ္ စသည္ ... အနီးစပ္ဆံုး ႏိုင္ငံမ်ား၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို
ၿပန္ၾကည့္လွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ႏိုင္ငံအၿဖစ္မွ ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ကမၻာ ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံအဆင္ ့သို ့
တက္လွန္းႏိုင္ခဲ ့သည္ ့သာဓကမ်ား ရွိေနၾကသည္။ ( ဆရာၿမသန္းတင္ ့၏ အာရွအာရုဏ္ဦး ဘာသာၿပန္၌
ၾကည္ ့ရန္ )

နည္းစနစ္မ်ား၊ ၿပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား၊ ေရေၿမသယံဇာတ အသံုးခ်တတ္မႈမ်ားႏွင္ ့တကြ လုပ္ၾကစို ့ဟူေသာ
စိတ္ဓါတ္မ်ားၿဖင္ ့ခ်ီတက္ႏိုင္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လက္ပန္းက်ခဲ ့လွ်င္ ...
ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ သားစဥ္ေၿမးဆက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို ့အားကိုးၾကရမည္။ အနိမ္ ့က်ဆံုး၊ အဆင္းရဲဆံုး၊ ဒုကၡ
တြင္းအနက္ဆံုး ဘဝမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ အလင္းစြမ္းပကား မ်ိဳးေစ ့မ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။

အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ သိကၡာပြန္းခဲ ့ၿပီ။
ထိုအေၾကြးကို မုခ်မေသြ ဆပ္ရမည္သာ။


.............................................................................................................

( ၿပီးပါၿပီ )

Saturday, September 10, 2011

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၁ )

ဒုတိယ အလုပ္ေၿပာင္းလာခ်ိန္မွာေတာ ့အလုပ္မွာ သက္သာသြားသလို၊ ၿခင္းလံုးခတ္ခြင္ ့၊ တီဗီြၾကည္ ့ခြင္ ့အခ်ိန္
မ်ား အေတာ့္ကို နည္းပါးသြားသည္။ ၿပီးေတာ ့ ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ထားသူမ်ားကိုပါ အစားအေသာက္ ပို ့သည္ ့ကိစၥ
ၾကီး ပါလာခဲ ့သည္။ တၿခား လိုက္ပို ့ရသည္ ့အခန္းမ်ားလည္း မမ်ားလွ။ အခန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။

သို ့ရာတြင္ မိန္းမလ်ာမ်ား ပါသည္ ့အခန္းသံုးခန္းကို ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရ၊ ထမင္းဟင္း၊ လက္ဖက္ရည္
ပို ့ရသည္မွာေတာ ့အထူးေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ စကၤာပူမွာ လိင္တူဥပေဒက ေထာင္ခ်သည္။ မ်ားမ်ားေတာ ့
ဟုတ္မည္မထင္။ တစ္ခ်ိဳ ႔အား တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္သာ ေတြ ႔ရ၏။

သူတို ့ အခန္းမ်ားေရွ ႔သို ့ သန္ ့ရွင္းေရး သြားလုပ္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝန္ထမ္းသံုးဦးမွာ မဲခြဲရေသးသည္။
မနက္ တစ္လွည္ ့၊ ေန ့လည္ တစ္လွည္ ့၊ ညေန တစ္လွည္ ့ႏႈန္းၿဖင္ ့သြားရစ္ၾကသည္။ သူတို ့ကလည္း ဟန္ေရး
ၿပၾကသည္။ ေထာင္ဝန္ထမ္း ေတြ ႔လွ်င္ေတာ ့ အဆဲခံရသည္။

မိန္းမလ်ာမ်ား အေတာ္ ့ကို ေခ်ာသည္ကိုေတာ ့ဝန္ခံရပါမည္။
သူတို ့ကိုေတာ ့ ဆံပင္ ၿဖတ္ခ်င္မွ ၿဖတ္သည္။ အခ်ဳပ္ၾကီးသေဘာမ်ိဳး ထားသည္ႏွင္ ့တူပါသည္။ ေသခ်ာေတာ ့
မသိ။ ငမ္းလို ့ေကာင္းသည္မွာေတာ ့ အမွန္ပင္။ ေထာင္က်ေနတံုး အခ်ိန္တြင္ မိန္းမမ်ားႏွင္ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူ
ေသာ သူတို ့ကို ေတြ ႔ရသည္မွာ အေတာ္ ့ကို ဘဝင္ခ်မ္းေၿမ ႔ေသာ ကိစၥဟု ထင္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ ့
ေထာင္ဝန္ထမ္းမ မ်ားကို ေတြ ႔ရပါသည္။ သို ့ရာတြင္ ယူနီေဖာင္းေၾကာင့္ အေနစိမ္းလွ၏။ ကိုယ္ ့ကို ေထာင္ခ်
ထားသည္ ့ ရန္သူဟုပင္ ၿမင္မိေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ တာဝန္က်သည္က အႏၵိယသားႏွစ္ဦး ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ ႏွစ္ဦးက လၾကီးသမားမ်ား ၿဖစ္၏။
အနီဝတ္သမားမ်ားဘက္ကို ေတာ္ရံုကိစၥၿဖင္ ့မသြားရ။ အလုပ္မွာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိရွာပါ။ စၾကၤန္လမ္း
တစ္ေလွ်ာက္ သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရခ်ိန္၌သာ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းသည္။ ေခြ်းထြက္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းၿပီ
ဆိုလွ်င္ အလုပ္ကလည္း ၿပီးၿပီ။ မိန္းမေဆာင္တံုးကလို ေၿပးဟဲ ့ လႊားဟဲ ့မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္
ၿဖစ္သည္။ ေထာင္တြင္းသို ့ သြင္းခြင္ ့ရသည္ ့စာအုပ္မ်ားမွာ စာမဲ ့ကာတြန္းမ်ား၊ သရဲတေစၦ ဝတၳဳမ်ားႏွင္ ့
သတင္းစာမ်ားေလာက္သာ ေတြ ႔ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ စမ္းတဝါးဝါး ဖတ္ၿဖစ္သည္က Neight Mara ေခၚ ညတေစၦဝတၳဳ မ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ဝတၳဳေရးဖြဲ ႔ပံုက
ခပ္ဆင္ဆင္ၾကီး ၿဖစ္၏။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ရင္း တေစၦ ဝင္ပူးခံရတာမ်ိဳး၊ အိမ္မွာ
တစ္ေယာက္တည္း ေနစဥ္ တေစၦ လာေၿခာက္တာမ်ိဳး၊ တေစၦက အိမ္မက္ေပးတာမ်ိဳး စသည္ ့ပံုစံမ်ားသာ အမ်ား
စု ၿဖစ္၏။ ၿမန္မာၿပည္ကလို ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ အိမ္ၾကီးမာယာ ဝကၤပါလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ သရဲ
ေၿခာက္သည္ဆိုေသာ အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မရွိ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပ်င္း၍ပင္ သြားရသည္။ ယိုးဒယားမွာ ဝက္ေမြး
ခဲ ့စဥ္က ၾကိဳးဆြဲခ် ေသသြားေသာ သူေဌး၏ မိတ္ေဆြအား သူေဌးက တရုတ္ပီပီ အေစာင္ ့အေရွာက္အၿဖစ္
ၿပန္ေနေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ထားသည္ ့အိမ္ၾကီးတြင္ တစ္ဦးတည္း ေနလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့စကၤာပူႏွင္ ့
မေလးမွ တေစၦ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ နားယားရံုမွ်သာ။

ကြ်န္ေတာ္မွ နားယားရံု ၿဖစ္သည္မဟုတ္။
အႏၵိယသား ႏွစ္ေယာက္မွာ ဖတ္၍ပင္မၾကည္ ့။ သူတို ့ဝါသနာပါသည္က သီခ်င္းကိစၥ၊ အႏၵိယေတးသီခ်င္းမ်ား
ကိစၥသာ။ သရဲတေစၦကို သူတို ့စိတ္မဝင္စား။ ထို ့ေၾကာင့္ မဲမ်ားရာ သူတို ့ဘက္သို ့လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း
အိႏၵိယဇာတ္ကားမ်ားကိစၥ ဝင္ေဆြးေႏြးရေတာ ့သည္။ သူတို ့အတြက္ ကမၻာ ့ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနသည္ ့ “ ရပ္ကူးမား ”
ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ အမီတာဘဂ်မ္း၊ ရိႈးေလး၊ ကုလားေက်ာ္ဟိန္း စသည္ ့ မင္းသားမ်ားကို
သူတို ့က ေလွာင္သည္။ သူတို ့အထင္မၾကီး။ သူတို ့ မင္းသားၾကီးပံုကို ၿပေတာ ့ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကားႏွင္ ့ေခ်ာ
ေတာ ့ေခ်ာပါသည္။ သူတို ့ ေၿပာေနေလာက္ေအာင္ ကမၻာ ့ဟီးရိုးၾကီးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ေနာက္မွ ေၿပာရင္း
ေၿပာရင္း သူတို ့မွာ ဘာသာကြဲ၊ လူမ်ိဳးကြဲ ကိစၥမ်ား ၿပည့္ႏွက္ေနေၾကာင္း သိရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ
မင္းသားမ်ားက ဘူဇြာ ၿဖစ္ေန၍ သူတို ့ဟီးရိုးမွာ အလုပ္သမား ဆန္ေနသည္ကိုး။ အႏၵိယလူတန္းစား၏ အမ်ား
ဆံုးေသာ အေၿခခံလူတန္းစားမ်ား ၾကားမွာ ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနၿခင္းပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူတို ့ႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ ေလ ့က်င့္ရသည္။ အၾကီးေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိတ္မရွည္။
အငယ္ေကာင္က တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသည္ကို ဝါက်မပီသ၍ ေလွာင္ေၿပာင္ေသာ္ၿငား ၿပန္၍ ၿပဳၿပင္
သင္ၾကားေပးပါသည္။ စစ္တုရင္ကစားရာမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဗိုလ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၿမင္းအက် ေပးရသည္။
ဘီးေရွာ ့ အက်ေပးရသည္။ သူတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလွ်င္ပင္ တရားသူၾကီး ဝင္လုပ္ေပးရၿပန္သည္။ သူတို ့ႏွင္ ့
သေဘာတူညီသည္ ့ အခ်က္က ဘာသာတရား ဝတ္ၿပဳခ်ိန္တြင္ မေႏွာက္ယွက္စတမ္း ၿဖစ္၏။ သူတို ့ ဝတ္ၿပဳလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္က ေရွာင္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးလွ်င္လည္း သူတို ့ ေရွာင္ေပးေနသည္။ ဘာသာေရး
အၿငင္းအခံု ကိစၥမ်ားလည္း မေၿပာၿဖစ္ၾက။

ပထမ အေဆာင္မွာတံုးက အႏိၵယသားတစ္ဦးႏွင္ ့စကားမ်ားခဲ ့ခ်ိန္မွ စ,ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးကိစၥကို အထူး
ဆင္ၿခင္ေတာ ့သည္။ သူက ဗုဒၶအား ရာမ ဝင္စားသူ၊ ၿဗဟၼာၾကီး၏ ကိုယ္ပြား အၿဖစ္ လည္းေကာင္း သတ္မွတ္
ထားသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ၿငင္းရေတာ ့သည္။ ၿငင္းရင္းပင္ မေၿခမငံ ၿဖစ္ၾကသည္။ ထိုအေတြ ႔အၾကံဳက ရွိခဲ ့ၿပီ
မို ့ အႏိၵယသားမ်ားႏွင္ ့ဘာသာေရး မေဆြးေႏြးမိေအာင္ သတိထားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ခန္ ့မွန္းရလွ်င္
အႏိၵယတစ္တိုင္းလံုး၌ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိသူမ်ားမွာ ၿမန္မာၿပည္၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုပင္ ရွိေတာ ့မည္မထင္။
ထို ့ေၾကာင္ ့ မသိသူမ်ားႏွင္ ့ ၿငင္းေန၍ အက်ိဳးမၿမင္။

ဤသို ့ၿဖင္ ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ႔စြာ ေထာင္က်ရက္မ်ားကို ၿဖတ္သန္းရင္း လြတ္ရက္သို ့ ေရာက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။
သို ့ရာတြင္ မေပ်ာ္အား။ ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင္ ့ၿပန္ရမည္ ့ စာရင္း၌ ပါသြားၿပီးသူ ၿဖစ္သည္။ အိမ္ကို စာရင္းပို ့စဥ္
က ေလယာဥ္လက္မွတ္ ပို ့ေပးရန္ မွာလိုက္ေသာ္ၿငား သံရံုးမွ ေထာက္ခံစာ ပါမွ ေလယာဥ္စီးခြင္ ့ရမည္ဆိုသၿဖင္
ကြ်န္ေတာ္ မေစာင္ ့ခ်င္ေတာ ့။့ အဖမ္းခံရစဥ္ကပင္ ခိုးဝင္ပါသည္ဟု အၿပစ္ဒဏ္ ခံခဲ ့ရသည္ကိုး။ အမႈစစ္ရဲက
ကြ်န္ေတာ္ ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ဝင္လာခဲ ့မွန္း သိေသာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး မေမး။ ပတ္(စ)ပို ့ကိစၥ ဝင္လာလွ်င္
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိစၥက အပူမေသးလွေၾကာင္း ၿမန္မာမ်ားနည္းတူ ရဲမ်ားလည္း သိၾက၏။ ေလယာဥ္လက္
မွတ္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင္ ့ ၿမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခိုးဝင္ပါသည္ဟုသာ ေၿဖၾကသည္။ ထိုလူမ်ားအား စက္ေလွ
ၿဖင္ ့ၿပန္ပို ့သည္ကို သိထားၾကသည္။ တစ္ၿပားမွ မရွိလည္း ပို ့ေပးရသည္ကိုး။ ရွိလွ်င္ေတာ ့ စကၤာပူေဒၚလာ ၅၀
ေတာင္းသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင့္ၿပန္ရန္ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္မို ့လြတ္မည္ ့ရက္တြင္ မေပ်ာ္။ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္မွာ
သြားေနရအံုးမည္ဟု ၾကားထားၿပီး ၿဖစ္သည္။

မနက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာတစ္စုအား ေထာင္မွ ထုတ္၍ တရားရံုးသို ့ေခၚသြားၿပီး တရားသူၾကီးထံ
အခ်ဳပ္ရက္ ေတာင္းသည္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေတာင္းမွန္းေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္သို ့လႊဲေၿပာင္းေပး
ပို ့ၿပီး ႏွစ္ရက္ ထားသည္။ ၿပီးမွ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္သို ့ လႊဲပို ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။

တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို အစြမ္းကုန္ တရားၿပ ေခ်ခြ်တ္သည္ ့ေထာင္မွာ ပို ့ေဒါင္းေထာင္ ၿဖစ္သည္။
ၾကိမလံုး၊ လက္ဖဝါး၊ စစ္ဖိနပ္ဝတ္ ေၿခေထာက္၊ အစားအေသာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ေနေအာင္
စုၿပံဳထည္ ့ထားေသာ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ားႏွင္ ့ ၿပည့္ႏွက္ေနေသာ ပို ့ေဒါင္းအက်ဥ္းေထာင္သို ့ကြ်န္ေတာ္
ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။

တစ္ပတ္လား၊ ႏွစ္ပတ္လား၊ တစ္လလား၊ ႏွစ္လလား မည္မွ်ၾကာမွ ၿပန္ပို ့ပါမည္နည္း။ အကယ္၍ သံရံုးသို ့
အေၾကာင္းၾကားစာ ပို ့လိုလွ်င္ ပို ့ႏိုင္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခအား ေပးႏိုင္ပါလွ်င္ သံရံုးေထာက္ခံစာၿဖင္ ့
ေလယာဥ္စီး၍ ၿပန္ခြင္ ့ရမည္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ ့မူေသ မရွိ။

စဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပင္ ဟစ္တလာရုပ္ႏွင္ ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ကြ်န္ေတာ္တို ့အုပ္စုအား ေထာင္စည္းကမ္းမ်ားကို
ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ပါ ေၿခေႏွာၿပီး လက္ေတြ ႔ၿပပါေတာ ့သည္။ ေၿခာက္ေယာက္ ပါးရိုက္ခံရသည္။ ေလးေယာက္
အကန္ခံရသည္။ အၿပစ္က ဘာမွ မဟုတ္။ ဘယ္လွည္ ့၊ ညာလွည္ ့၊ ထိုင္ထ စသည္ ့ အမိန္ ့ေပးသံအား အဂၤလိပ္လို နားမလည္၍ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေဘးမွ ခ်ာတိတ္ဆိုလွ်င္ လက္သီးတစ္ခ်က္ အရိႈက္သို ့သြင္းခံ
လိုက္ရ၍ ပံုခနဲ က်သြားသည္ကို ငနဲက ဖိနပ္ၿဖင္ ့ပိတ္ကန္၍ ထခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ႔တြင္ အႏိၵယ၊ ထိုင္း
တရုပ္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ နီေပါ၊ ၿမန္မာ စသည္တို ့ ပါၾကသည္။

အဝတ္အစားအပ္သည္ ့ ခန္းမသို ့ မေရာက္ခင္မွာလည္း ငနဲက လက္စြမ္းၿပ၍ သံုးေယာက္ ပါးရိုက္ခံၾကရေသး၏။
တစ္ဦးမွာ အဖိုးၾကီး ၿဖစ္၍ အေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ရဆိုးေသာ ၿမင္ကြင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း နားသယ္ေမႊး
ကို ဆြဲ၍ ဆံပင္ရိတ္ပါဟု ေၿပာ၏။ ရက္ဆား .. ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေပးလိုက္မွ လႊတ္ေပးသည္။ ေစာေစာက
ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္ေလးလည္း လန္ ့ဖ်ပ္၍ ေၿပးသြားရွာၿပီကိုး။

ေထာင္က်ေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ ့ခ်န္ဂီေထာင္ကို ပို၍ လြမ္းမိေတာ ့သည္။ လူေတြ ၿပြတ္သိပ္၍ ထည္ ့ထားေသာ
အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ပူေလာင္အိုက္စပ္စြာ ေနရေလၿပီ။ ခ်န္ဂီေထာင္သည္ ၿမန္မာမ်ားအတြက္ အနားယူစခန္း
ၿဖစ္၍ ပို ့ေဒါင္းေထာင္သည္ တရားမဝင္အလုပ္သမားဘဝကို ေခ်ခြ်တ္ သံေဝဂယူဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေထာင္
ၿဖစ္ပါသည္။ အစားက ထမင္းႏွင္ ့ပဲပင္ေပါက္ပဲၿပား၊ သီးရြက္စံုၿပဳပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္အညံ ႔စား စ,သည္တို ့သာ။
အားကစားကိစၥမရွိ၊ တီဗီြၾကည္ ့ဖို ့၊ စာဖတ္ဖို ့၊ သတင္းစာဖတ္ဖို ့ဘယ္ေနမွန္းေတာင္မသိ။ ေတာ္တန္ရံု စိတ္ဓါတ္
မၾကံ ႔ခိုင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရး ညံ ႔ဖ်င္းသူမ်ားကို ဘုန္းဘုန္းလဲသြားေစသည္ ့ေထာင္ ၿဖစ္သည္။ သည္ေထာင္မွာ
က ေထာင္က်သူမ်ားတြင္ စကၤာပူ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ားသာ သီးသန္ ့ေခ်ခြ်တ္
ရာ ေထာင္ၾကီး ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ အဆိုးဆံုးအတြက္ ၿပင္ဆင္ထားခဲ ့ၿခင္းေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ယိုးဒယား
ႏိုင္ငံ၊ ခ်ံဳေဘာ္ၿမိဳ ႔၌ အခ်ဳပ္က်စဥ္ ၿမိတ္ကိုတင္ေအးထံမွ နမူနာ ယူခဲ ့ေသာ နည္းလမ္းေကာင္း ၿဖစ္၏။ ခ်န္ဂီ
ေထာင္မွာကတည္းက ပံုစံခြက္မွ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စားသည္ ့အက်င္ ့၊ ေပါင္မုန္ ့လံုးဝမစားသည္ ့အက်င္ ့
လက္ဖက္ရည္တစ္ဝက္သာ ေသာက္သည္ ့ အက်င္ ့မ်ားကို အစပ်ိဳးခဲ ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟင္းေကာင္း
ေကာင္း၊ ခံတြင္းေတြ ႔ေတြ ႔ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စား၍၊ ဟင္းလည္း တစ္ဝက္သာ စား၏။ ယခု ပို ့ေဒါင္း
ေထာင္ကို ေရာက္သည္ ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ အံဝင္ ဂြင္က်ပင္။ အစားအေသာက္အတြက္ ဘာမွ မတုန္လႈပ္
ေတာ ့ၿပီ။ အေန အတြက္ေတာ ့ပထမရက္မ်ားတြင္ အလူးအလိမ္ ့ ခံရပါသည္။

သမံတလင္းမွ တစ္ဆင္ ့ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေနရာေလး ရဖို ့ေစာင္ ့ခဲ ႔ရသည္။ လူေဟာင္းမ်ား
လစ္ပါမွ တက္ခြင္ ့ရ၏။ အဆိုးရြားဆံုးကိစၥမွာ ဘယ္ေန ့ လႊတ္ေပးမည္ကို မသိရေသာ ကိစၥ ၿဖစ္သည္။

ေလွၿဖင္ ့ ၿပန္မည္ ့သူမ်ားမို ့ေလွဝင္လာပါမွ ၿပန္ရမည္။ ထို ့အၿပင္ အလွည္ ့က်ပါဦးမွ။ ကိုယ္ ့အလွည့္က်တာခ်င္း
အတူတူ ဤပို ့ေဒါင္းေထာင္တြင္ အပစ္ဒဏ္ခံရေသာ ေထာင္က်မ်ားကို ပို၍ ဦးစားေပးသည္မို ့သူတို ့ႏွင္ ့လြတ္
ရက္ခ်င္း မတိုက္ပါဦးမွ။ မိုးေလဝသ ေကာင္းပါဦးမွ။

ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖာက္၍ ေခ်ာက္တြန္းခဲ ့သူ ငနဲ၏
သတင္းစကားေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ တရားရံုးမွ ႏွစ္ရက္သာ ၿပစ္ဒဏ္ခ်၍ လြတ္သြားေသာ ငနဲသည္ ဤပို ့ေဒါင္း
ေထာင္တြင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ စက္ေလွ ေစာင္ ့သြားခဲ ့ရသည္တဲ ့။ ေကာင္းလိုက္ေလၿခင္းဟု ဝမ္းသာမိပါ၏။
ငနဲ လြတ္တဲ ့အခ်ိန္က စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ က်ဲပါးသၿဖင္ ့ဤေထာင္၌ ေသာင္တင္ေနၿခင္းဟု သိရသည္။
အခုေတာ ့ စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ မ်ားေနၿပီ။ သို ့ရာတြင္ စက္ေလွတိုင္းက လူတင္မခံ။ ကုန္ပစၥည္းမရ
သည္ ့ စက္ေလွမ်ားႏွင္ ့ ရန္ကုန္ဘက္သို ့မဝင္သည္ ့ စက္ေလွမ်ားကသာ လူအတင္ခံေနသည္ဟု ဆိုၾကၿပန္၏။

ဤေထာင္တြင္ ဆယ့္ေလးရက္နီးပါး ေသာင္တင္ေနၿပီးေနာက္ စက္ေလွလာၿပီဟူသည္ ့သတင္းကို ၾကားရသည္။
ၾကားရသည္မဟုတ္။ လူေတြ ေခၚထုတ္တာ ေတြ ႔ရၿပီ။ ဘယ္အေဆာင္၊ ဘယ္အခန္း၊ ဘယ္သူေတြ စသည္ၿဖင္ ့
ေတြ ႔ေန ၾကားေနရသည္။ မနက္ လက္ဖက္ရည္ ပို ့ခ်ိန္မွာ ယခင္ ပို ့ေနက် ၿမန္မာမ်ား ပါမလာၿပီ ဆိုကတည္းက
အားလံုး ရံုးစု ရုန္းစု ၿဖစ္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ပဲ စက္ေလွသမားေတြ လႊတ္ေတာ ့မည္၊ ငါးဆယ္ေလာက္
ေခၚလိမ္ ့မည္ဟု သတင္း လာေပးသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဘယ္ငါးဆယ္လဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာ၏။ လူေတြ ရွိေနသည္
က ရာေက်ာ္ေနသည္ကိုး။

ထမင္းစားခ်ိန္မွာလည္း သတင္းက မသဲကြဲေသး။ ေန ့လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ ့အေဆာင္တိုင္းရွိ ၿမန္မာလူစာရင္း
လာေကာက္သည္။ နာမည္ ေခၚသည္။ ကိုယ္ ့နာမည္တင္မက ကိုယ္ ့အေဖနာမည္ပါ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ကို
စဥ္းစားမိေသး၏။ သူတို ့က အေဖနာမည္ႏွင္ ့ တြဲ၍ ေခၚသည္ကိုး။ ဒါကလည္း နာမည္တူ ရွိေနတတ္၍ ၿဖစ္သည္။
သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူသည္ ေထာင္ထဲ၌ မွန္ေန၏။

ေန ့လယ္စာ စားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ ့ထြက္ရမည္ ့လူစာရင္းႏွင္ ့တကြ လာေခၚထုတ္သြားပါေတာ ့သည္။ သို ့ေသာ္
ယေန ့မလႊတ္ေသး။ မနက္က်မွ လႊတ္မည္ဟု သိရသည္။ အေရးထဲ ဆံပင္ကို ေခါင္းတံုး သြားရိတ္ေပးရေသး၏။
လမ္းမွာ ထြက္ေၿပးမွာ စိုးလို ့တဲ ့။

ေနာက္ေန ့မွာေတာ ့ အဝတ္အစားမ်ား ၿပန္ေရြးၿခင္း၊ လႊတ္ေပးမည္ ့ဌာနသို ့ကားၿဖင္ ့တစ္ဆင္ ့သြားရၿခင္း၊ ေငြမ်ား ၿပန္ေပးၿခင္း၊ စက္ေလွခ ေတာင္းခံၿခင္း၊ စကၤာပူႏွင္ ့ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတန္း၊ ဓါတ္ပံု၊ အက်ၤႌမ်ား
ပါမက်န္ သိမ္းဆည္းၿခင္း၊ လူေတြ ႔ အစစ္ခံရၿခင္း၊ ေနာက္တစ္ခါ မလာေတာ ့ပါခင္ဗ်ားဟု လက္မွတ္ထိုးေပး
ရၿခင္း၊ လက္ေဗြႏွိပ္ရၿခင္း စ,သည္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အၾကာၾကီး ေစာင္ ့ၾကရေသးသည္။

စက္ေလွဆီ ေခၚသြားပံုေလးကို မေမ ့ႏိုင္။
သံခ်ပ္ကာ အလံုကားၾကီးေပၚသို ့ နာမည္ေခၚစဥ္ တက္ရသည္။ ေရွ ႔ေရာ၊ ေနာက္ပါ အေစာင္ ့အေရွာက္ ထူထပ္
စြာခ်၍ ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာရေလသတည္း။

သူေကာင္းသားမ်ားက စက္ေလွေပၚအထိ မလိုက္ဝံ ့။ ေဘာတံတား ထိပ္ဝမွာ ေသနပ္မ်ားကို အသင္ ့ခ်ိန္ထားၿပီး
ေစာင္ ့ၾကသည္။ ၿမန္မာမ်ားကလည္း အေတာ္ ့ကို မလြယ္။ စက္ေလွေပၚ ေၿခခ်သည္ႏွင္ ့ အေမ ႏွမ စံုေအာင္
ႏႈတ္ဆက္ရွာၾကသည္။ ၿမန္မာလို ႏႈတ္ဆက္သည္ ့တိုင္ သင္းတို ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ဆဲဆိုေနမွန္းသိလွ်က္
ဘာမွေတာ ့တားခြင္ ့ မရွိ။ လူစံုသည္ ့အခါ စက္ေလွ ေပါင္းမိုးၾကီးကို အုပ္လိုက္သည္။ နံေဘးမွ ေရတပ္ အေၿခြ
အရံက ပါေခ်ေသး၏။ စကၤာပူ ေရပိုင္နက္ လြန္သည္အထိ လိုက္ပို ့မည္ဟု ေၿပာၾကသည္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကပါသည္။
စက္ေလွ စထြက္သည္ႏွင္ ့ဟမ္းဖုန္းမ်ား ထုတ္ကာ ေခၚၾက ေၿပာၾကသည္။ ေထာင္မွ ထြက္စဥ္ ဘယ္ေလာက္ပင္
ဖုန္းကတ္မ်ား သိမ္းသည္ဆိုဆို မရရေအာင္ ယူလာတတ္သည္ ့ကိုယ္ ့ၿမန္မာမ်ားကို ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္
ေခၚေၿပာရင္း .. သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ဝင္းႏိုင္ဆီသို ့ ဖုန္းတစ္ခါ ေခၚခဲ ့ၿဖစ္သည္။ သူႏွင္ ့မေတြ ႔ေသာ္ၿငား ဖုန္းလာကိုင္
သူကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းၿပ၍ အိမ္သို ့ လွမ္းေၿပာေပးပါရန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရသည္။ ဆက္ေလွသမားမ်ားက
ဖုန္းၿမန္ၿမန္ေၿပာၾကပါ။ ေရွ ႔က ေရမိုင္လြန္လွ်င္ ဖုန္းလိုင္းေတြ မမိေတာ ့ဘူးဟု သတိေပးသည္။

ေရေၾကာင္းခရီးကေတာ ့ စ,ေလၿပီ။
စက္ေလွေပၚတြင္ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ရာနီးပါး တင္လာခဲ ့သည္ ့တိုင္ စက္ေလွမွာ ေပါ ့ပါးေနဆဲ။ စလင္ခန္းမွာ
ႏွစ္ထပ္ၿဖစ္သည္။ ဝမ္းဗိုက္မွာ ကုန္တင္သည္ ့စက္ေလွၿဖစ္၍ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ၿဖစ္ေန၏။ ပဲ ့ပိုင္းမွာသာ
လူအမ်ားစု ေနရာယူထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စလင္ခန္း ေအာက္ထပ္နားမွာ ေနရာယူရင္း အတူတကြ
လြတ္လာသည္ ့ပုဇြန္ေထာင္အိမ္ေရွ ႔အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့စကားလက္ဆံု က်ေနသည္။ သူလည္း စကၤာပူကို
ဝင္လာရသည္မွာ ကံမေကာင္း။ အေၾကြးမေက်ခင္မွာ အဖမ္းခံရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင့္အတူတူေတာ ့ အဖမ္း
ခံရသည္မဟုတ္။ တၿခားမွာေနရင္း အဖမ္းခံရသည္သာၿဖစ္သည္။

အက်ဥ္းသားဘဝၿဖင္ ့ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခဲ ့ၾကရေလၿပီ။
ပင္လယ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ မလွမ္းမကမ္းမွ ၿဖတ္သန္း ခုတ္ေမာင္းေနၾကေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ
ၾကီးမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီးကေရာ သူ ့ရင္ခြင္သို ့ပင္လယ္ကို ခုႏွစ္ရက္၊ခုႏွစ္လီ
ၿဖတ္သန္းၿပန္လာေနသည္ ့ သားဆိုးမ်ားကို မသိႏိုင္ေသး။

ဖိုင္ ...
ဇနီးေအး ...
သမီးနန္ ့ရိုႏွင္ ့သမီးရေဝ ...
သက္ဆိုင္ေသာ မိဘသားခ်င္းေမာင္ႏွမမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ၿဖစ္စဥ္အစံုကို မသိႏိုင္။
ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသားဘဝႏွင့္ ပင္လယ္ေၾကာ၌ လြင္ ့ပါလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ တာဝန္ေတြက သီတန္း
၍ ေနပါသည္။ ဤအရာမ်ားကို ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တြင္ ဖိုင္တို ့ သိေကာင္းသိၾကလိမ္ ့မည္။ ဇနီးေအးကေတာ ့
မၾကာခင္ သိေတာ ့မည္။ အလံုးစံုေတာ ့ မသိႏိုင္။

ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၌ ရွိေသာ အပူ ...
ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရမည့္ ဘဝခရီး ...
စာေပခရီးလမ္းႏွင္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ လူ ့ဘဝ၏ ပန္းတိုင္ ဆိုသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္မွ
တစ္ပါး အၿခားမည္သူမွ သိႏိုင္လိမ္ ့ဦးမည္မထင္ ။


( ဆက္ရန္)

......................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

Friday, September 2, 2011

ၾကိမ္ဒဏ္..။

ေနာက္ထပ္ေၿပာင္းရသည္ ့အလုပ္ကေတာ ့ အထူးသီးသန္ ့ လူစစ္၍ ခိုင္းေသာ အလုပ္ ၿဖစ္သည္။
အလုပ္ လုပ္ရမည္ ့သူသည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေထာင္က်မည့္သူ မၿဖစ္ရ။ ဘာသာစကား တီးမိ ေခါက္မိရမည္။ ခႏၶာကိုယ္ ၾကံ ႔ခိုင္ရမည္။ ေၿပၿပစ္ရမည္။ ပါးနပ္ရမည္ စ,သည္ ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပည့္စံုသူကို ေရြး၍
ေခၚသည္။

သူတို ့ ဘာေၾကာင္ ့ ေရြးေခၚရသနည္း။
ေသဒဏ္ လ်ားထားခံရသည္ ့အနီဝတ္ ေထာင္သားမ်ားကို လက္ဖက္ရည္၊ ထမင္း တစ္ေန ့ႏွစ္ၾကိမ္ လိုက္လံပို ့
ေဆာင္ရေသာ အလုပ္ၿဖစ္၍ လူေရြးၿပီး ေခၚရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေထာင္က်ရက္နည္းသၿဖင္ ့ထိုအနီ
ဝတ္မ်ားႏွင္ ့သံေယာဇဥ္တြယ္စရာ မရွိ၊ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ဖြယ္ မရွိ၊ ဘာစကားမွ မေၿပာရဟု မိန္ ့မွာ ထားသၿဖင့္
ပို၍ပင္ သတိထား၍ လုပ္ရေသာေၾကာင့္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိေတာ ့။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လႈပ္သည္ကို
ေတာ ့ ဝန္ခံပါသည္။

သူတို ့ခမ်ာ ေသခ်ာေပါက္ ေသဒဏ္က်ေတာ ့မည္ ့သူမ်ား ၿဖစ္သည္။ အနီဝတ္စံုၾကီးမ်ား ဝတ္ထားၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္၊ ထမင္း တစ္ေန ့လွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္ လိုက္လံ ပို ့ေဆာင္ေပးရသၿဖင္ ့ တံခါးခ်ပ္ ပြင္ ့လာ
ခ်ိန္တြင္ မရဲတရဲ ၾကည္ ့မိသည္။ သူတို ့က ခ်ိဳသာပါသည္။ ဘာၿပႆနာမွ မရွာ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ဆို ငယ္ရြယ္ ႏုငယ္ေသာ
ခ်ာတိတ္သာသာ အရြယ္ေလးမ်ားပင္ ေတြ ႔ရသည္။ တံခါးဝတြင္ ကပ္ထားသည္ ့စာရြက္ေပၚရွိ “ ေသဒဏ္ ” ဆို
သည္ ့ စာတန္းၾကီးေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အလိုလို လန္ ႔ေနရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းဝမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ေထာင္က်နံပါတ္ကို ေရးၿပီး ကပ္ထားသည္။ က်သည္ ့ေန ႔၊ လြတ္မည္ ့ေန ့ကို
ကပ္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္မွာလည္း ေကာ္ပတ္လက္ၾကိဳးႏွင္ ့တကြ ေထာင္က်နံပါတ္ကို ကပ္ထားသည္။
ကြ်န္ေတာ္က အၿပင္ေရာက္ဦးမည္ ့သူ။ ေလာေလာဆယ္လည္း ေသမင္းႏွင္ ့ ၿပႆနာ မရွိေသး။ သူတို ့ကား
ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ခံရၿပီးသူေတြ၊ အယူခံ ဝင္ထားၾကသူေတြ ၿဖစ္သည္။ မူးရစ္ေဆးဝါးအမႈက အမ်ားစုဟု သိရသည္။

ေၾသာ္ ... ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ရိုက္ခံရသည္ကို ေဖာက္သည္ ခ်ရဦးမည္။
ၾကိမ္ဒဏ္ေပးမည္ ့ေန ့က ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္နားခြင္ ့ရသည္။ ေအာက္ထပ္ရွိ ရံုးခန္းမွ လာေခၚသည္ကို ေစာင္ ့ၿပီး
ၾကိမ္ယစ္ပလႅင္၌ အပူေဇာ္ခံရန္ ဘုရားတ,ရင္း ေစာင္ ့ေနရပါသည္။

ထိုေန ့က ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ ၾကိမ္ဒဏ္ ေပးခံရမည္ ့သူမ်ား သံုးဆယ္ခန္ ့ရွိသည္။ လူမ်ိဳးစံု ပါသည္။ ၾကိမ္ဒဏ္
မေပးခံရမီ အေတာ္ ့ကို ထိတ္လန္ ့စရာေကာင္းေသာ ကိစၥမွာ ရုပ္ၿမင္သံၾကား၌ အရင္ ၿပသၿခင္းႏွင္ ့ၾကိမ္ဒဏ္ေပး
ခံေနရသူမ်ားကို မလွမ္းမကမ္းမွ ေက်ာေပး၍ ၾကည္ ့ေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဝွီးကနဲ ေလေပၚ ေၿမာက္တက္သြားသံ၊
အသားကို ထိသံ၊ အမေလး ေအာ္သံ၊ ၾကိမ္ကို ေလထဲမွာ တဝွီးဝွီး အားယူေနသံမ်ားက တကယ္ ့ကို ငရဲခန္း
အေသးစားထဲ ေရာက္ေနသလို ၿဖစ္ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ကိုယ္ ့အလွည္ ့မေရာက္မီ ႏွစ္ေယာက္အလိုတြင္ အနီးကပ္ သြားထိုင္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ ့ေနရၿပန္သည္။
ၾကိမ္ဒဏ္ ခံရမည္ ့သူအား ေမွာက္ခံု အိပ္ေစပံု၊ လက္ႏွစ္ဖက္အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ တုပ္ဆြဲထားပံု၊ တင္ပါး ေဖၚရပံု၊
ေၿခႏွစ္ဖက္အား ကြင္းခတ္၍ တုပ္ေႏွာင္ထားပံုမ်ားမွာ အေတာ္ ့ကို မသတီစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ တနည္း
ေၿပာရလွ်င္ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းခံစားေစရၿခင္းၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္ခ်ိန္၌ နာၾကည္းစိတ္၊ ခံၿပင္းစိတ္၊ အရွက္ရေစသည္ ့ စိတ္တို ့ေၾကာင္ ့ကြ်န္ေတာ္ အရိုက္ခံရၿပီး
ခ်ိန္တြင္ မူးခနဲ၊ မိုက္ခနဲ ၿဖစ္သြားရ၏။ အသားမ်ား ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ အေစာ္ကား ခံရေလၿခင္းဟု ေတြး
ကာ အေတာ္ႏွင္ ့ စိတ္၌ ေက်မည္မထင္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ် ခံၿပင္းမိသည္ ဆိုလွ်င္ စကၤာပူမွ အၾကီးအကဲ
မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က ထိုၾကိမ္ဒဏ္ၿဖင့္ပင္ ေကာင္းေကာင္း ဆံုးမပစ္လိုက္သည္ဟု စိတ္ထဲမွာ သရုပ္ေဖၚမိသည္
အထိပင္။ အမေလး၊ အဘေလး တ,ေနၾကေသာ သူတို ့ ပံုရိပ္မ်ားကို ေတြ ႔မိေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အနာ က်က္
ေတာ ့သည္။ တကယ္သာ ရိုက္ခြင္ ့ရလွ်င္ ယခုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ရိုက္ခ်င္သည္။ လူလူခ်င္း အရွက္ခြဲသည္ဟု
ခံစားရ၍ပါပင္။ စကၤာပူအစိုးရသည္ တစ္ေန ့တြင္ အာရွ၌ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဒုကၡ လွလွၾကီး ေတြ ႔ဦးမည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ မဆီမဆိုင္ ေကာက္ခ်က္ ခ်ထားၿဖစ္ပါသည္။

ေထာင္တြင္း အလုပ္အကိုင္ႏွင္ ့စားေသာက္ေနထိုင္မႈ အပိုင္းကို ေၿပာၿပပါဦးမည္။
ပထမအလုပ္က မိန္းမေဆာင္တြင္ လုပ္ရၿခင္းၿဖစ္ၿပီး အေတာ္ ့ကို ပင္ပန္းတၾကီး ႏိုင္လွသည္။ မနက္ပိုင္းမွာ
လက္ဖက္ရည္ ေဝငွႏိုင္ရန္အတြက္ သတၱဳခ်ိဳင္ ့အၾကီးစားၾကီးမ်ားကို မိန္းမေဆာင္ ရံုးခန္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္
တစ္ခ်ိဳင္ ့သယ္ၾကရသည္။

အခန္းေဆာင္မ်ားပံုစံမွာ စတုရန္းပံု ပတ္ပတ္လည္ေဆာက္ထားေသာ အေဆာင္ၾကီးတိုင္းရွိ အခန္းမ်ားအားလံုး
အခန္းတိုင္း မ်က္ႏွာစာ ၿပဳထားၾကသည္။ အခန္းတံခါး ဖြင္ ့သည္ႏွင္ ့လူသြားစၾကၤန္ ရွိမည္။ ထိုေရွ ႔တြင္ ကြက္လပ္
ေဟာင္းေလာင္းၾကီး လုပ္ထားၿပီး ေလွကား အတက္အဆင္း ႏွစ္ခု ရွိသည္။ ေလးထပ္အထိ ရွိၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္
တြင္ အလုပ္သမားမ်ား စုေဝးရာ ခန္းမႏွင္ ့ ေထာင္သားမ်ား တီဗီြ ၾကည္ ့ရာ ခန္းမဟူ၍ ခြဲထားသည္။

မနက္ပိုင္း လက္ဖက္ရည္ ဆြဲရသည္က ဘာမွမၾကာ။ ကိုယ္တာဝန္က်ေသာ အထပ္၌ အခန္းမည္မွ် ရွိသည္။
အခန္းေစ ့လူမည္မွ် ရွိသည္ကို အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္က မွတ္ၿပီး စားဖိုေဆာင္သို ့စာရင္းသြင္းထားသည္ ့အတိုင္း
လက္ဖက္ရည္ သတၱဳခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ားႏွင္ ့ႏွစ္ခ်ိဳင္ ့သံုးခ်ိဳင္ ့အထိ ဆြဲရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးလႊာသို ့ ပို ့ရသည္ ့အခါ အသက္ ထြက္မတတ္ ပင္ပန္းပါသည္။

လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ား ဆြဲသည္ ့အခါ ကိုယ္ႏွင္ ့ယွဥ္ၿပိဳင္ ဆြဲမည္ ့သူအား ေရြးထားရသည္။ အရပ္ညီညီ
ၿဖစ္ဖို ့က အေရးၾကီးလွ၏။ မဟုတ္လွ်င္ ေၿခလွမ္းၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့လက္ဖက္ရည္မ်ား ေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ လက္ကို
စင္လွ်င္ ပူလြန္း၍ ၿဖစ္သည္။ ေလွကား အတက္တြင္ အထူးသတိထားရသည္။ ေထာင္က် အလုပ္သမားမ်ား
တီဗီြ ၾကည္ ့ခြင္ ့ေပးသည္ ့အေဆာင္၌ သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ား ေပးထားသည္။ ထိုသတင္းစာမ်ားၿဖင္ ့သတၱဳ
ခ်ိဳင္ ့မ်ားကို ကိုင္ဆြဲရသည္။ လက္ႏွီးပိုင္းမ်ားလည္း ေပးပါသည္။

လက္ဖက္ရည္ လိုက္ပို ့ခ်ိန္၌ ေပါင္မုန္ ့ၾကမ္းမ်ားကို ေထာပတ္သုတ္ထားသည္ ့ပလပ္စတစ္ပက္လက္ၿခင္းအား
တစ္ေယာက္က ကိုင္ရသည္။ ေသာ ့ဖြင္ ့သူက ေထာင္ဝန္ထမ္း ၿဖစ္သည္။ သူက အေဆာင္အလိုက္ အခန္းအား
လံုးကို ေသာ ့ဖြင္ ့ေပးသည္။ ေထာင္က်မ်ားထဲမွ တစ္ဦးစီ လက္ဖက္ရည္ ထြက္ယူၾကသည္။ ေပါင္မုန္ ့ထြက္ယူ
ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါး ၿပန္ပိတ္၏။

ထမင္းပို ့ခ်ိန္တြင္ ဦးစြာ ေရေႏြးပူ လိုက္ပို ့ရသည္။ သတၱဳေရေႏြးခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ားကို အေဆာင္အလိုက္ ေနရာခ်ေပး
ရသည္။ ေအာက္ထပ္၌ ထမင္းအစဥ္သင္ ့ၿပင္၍ သယ္ယူခ်ိန္တြင္ အေတာ္ေလး သတိထားရသည္။ ထမင္းထည္ ့
ထားသည္ ့ ပလပ္စတစ္ပံုစံခြက္မ်ားက ေလးေထာင္ ့က်က် ၿဖစ္ၿပီး ဆင္ ့ကာဆင္ ့ကာ ထပ္ထားသည္မ်ားကို
လက္ၿမဲၿမဲ ကိုင္၍ သယ္ၾကရသည္။ ေလးလႊာ အထပ္မ်ားကိုေတာ ့လက္ဆင္ ့ကမ္းၿပီး သယ္ၾကရသည္။ ေအာက္
ထပ္မွ သယ္လာသူမ်ားက ေလွကားထိပ္တြင္ ထားခဲ ့ရံုသာ။ အေပၚ၌ သယ္သူမ်ားက အခန္းေရွ ႔သို ့လူေစ ့လိုက္
၍ ခ်ေပးရသည္။

ထမင္းပန္းကန္ကို အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားသည္။ မူစလင္မ်ားအတြက္ တစ္ေရာင္၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင္ ့တစ္ၿခားဘာသာ
မ်ားအတြက္ တစ္ေရာင္ ၿဖစ္သည္။ ထမင္းပံုစံခြက္မ်ား ေစ ့ငွၿပီ ဆိုေတာ ့မွ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ေသာ ့လိုက္ဖြင္ ့
ေတာ ့၏။ ေရေႏြးသမားမ်ားက ေရေႏြး လိုက္ရသည္။ ဟင္းခ်ိဳသမားမ်ားက ဟင္းခ်ိဳ လိုက္ရသည္။ အခန္းတြင္းမွ
ေထာင္က်မ်ား ကိုယ္ ့ပန္းကန္ ကိုယ္ယူၿပီးလွ်င္ ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါးေသာ ့ၿပန္ပိတ္သည္။ ထိုပံုစံမွာ ေန ့စဥ္
အထပ္လိုက္၊ အေဆာင္လိုက္ လုပ္ေနက်ပံုစံ ၿဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာက္ဆံုးထပ္၌ စ,၍ ထမင္းပို ့သည္မို ့၊ စားၿပီးသား ပန္းကန္မ်ား အခန္းတြင္းမွ ၿပန္ထုတ္ရန္
ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါးမ်ား ၿပန္ဖြင္ ့ေပးသည္။ ဤသို ့ၿဖင္ ့အလႊာအလိုက္ ပန္းကန္မ်ား ၿပန္သိမ္းၾကရသည္။
သယ္ယူခ်ိန္က တစ္ေခါက္လွ်င္ ေလးငါးခ်ပ္ သယ္ယူခဲ ့ေပမယ္ ့ ၿပန္သိမ္းခ်ိန္မွာေတာ ့ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားက
အခ်ပ္ႏွစ္ဆယ္မက ဆင္ ့ကာ ထပ္၍ ၿပန္သယ္လာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ ့ ေၿခေခ်ာ္၊လက္ေခ်ာ္ၿဖင္ ့
ေလွကား အတက္အဆင္းတြင္ ပံုစံခြက္မ်ား ၿပဳတ္က်ရင္း ဆူညံသြားတတ္၏။ ထိုအေဆာင္ကို တာဝန္ယူရသူ
မ်ားအဖို ့ေလွကားသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရၿပန္ေတာ ့သည္။

သန္ ့ရွင္းေရးကေတာ ့ အေဆာင္လိုက္ တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္မက လုပ္ရသည္။ အဝတ္ကို ေရဆြတ္ၿပီး ဆပ္ၿပာ
ရည္ ႏွဴးထားေသာ သမံတလင္း စၾကံတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္တိုက္ရသည္။ တံၿမက္စည္း လွည္းရသည္။ ထိုတာဝန္
ၿပီးမွ ေထာင္က်အလုပ္သမားမ်ား ကိုယ္ ့အခန္းကိုယ္ၿပန္၍ ကိုယ့္အတြက္ ခ်ထားေသာ လက္ဖက္ရည္၊ ေပါင္မုန္ ့
ထမင္းဟင္း၊ ေရေႏြး စသည္ၿဖင္ ့အခ်ိန္အလိုက္ ယူၿပီး ကိုယ္ ့အခန္းတြင္းမွာ စားရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေထာင္
ဝန္ထမ္းက တံခါးလာပိတ္သည္။

ထမင္းဟင္းမ်ားကေတာ ့အသီးအႏွံအေၾကာ္ႏွင္ ့အသား၊ ပဲပင္ေပါက္ႏွင္ ့ငါးေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ခ်က္၊ ငါးပိ
ေဖ်ာ္ တို ့စရာ စသည္ၿဖင္ ့ပတ္လည္ ေကြ်းပါသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္မ်ိဳးလည္း ေကြ်းသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေထာင္က်ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ေပါင္မုန္ ့ႏွင္ ့ထမင္းဟင္းမ်ား အၿမဲပင္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ စားရပါသည္။
ေပါင္မုန္ ့ဆိုလွ်င္ မကုန္သၿဖင္ ့ညေနဘက္တြင္ က်ားကစားရင္း ထပ္စားရသည္။ အခန္းထဲမွာေတာ ့ၾကာၾကာ
ထားခြင္ ့မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်သည္က မနက္ပိုင္း မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ခ်ိန္တြင္ အခန္းေဆာင္မ်ား
ထိပ္၌ သြားပြတ္တံမ်ားကို နံပါတ္စဥ္ႏွင္ ့ထုတ္ေပးၿခင္း၊ ၿပန္သိမ္းၿခင္း ၿဖစ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး
ရိတ္လိုလွ်င္လည္း ထိုအခန္းမွ ေထာင္က်အလုပ္သမားထံ ခြင္ ့ေတာင္းရသည္။ ထိုအခန္းႏွင္ ့မလွမ္းမကမ္းတြင္
အိမ္သာခန္း ရွိသည္။ ထိုအခန္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ေပးရသည္။

အေဆာင္၏ စၾကံလမ္းမ်ား၊ ေလွကားမ်ား၊ အခန္းမ်ားကို သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရာတြင္လည္း ထိုအိမ္သာခန္းမွပင္
ေရယူရသည္။ အခန္းမ်ားအား ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရး ဝင္လုပ္ေပးရသည္။ ေထာင္သားမ်ား အခန္းတြင္းမွ ထြက္ၿပီး
အားကစားကြက္လပ္သို ့ ထြက္ခြာခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့က သန္ ့ရွင္းေရး ဝင္လုပ္ေပးရသည္။

ေၿပာရလွ်င္ တစ္ေန ့တာလံုး အလုပ္ႏွင္ ့ၿပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။
ေထာင္က်အလုပ္သမားအဖို ့ အေနအစား ေခ်ာင္ၿခင္း၊ တီဗြီၾကည္ ့ရၿခင္း၊ အားကစားခ်ိန္တြင္ စိတ္တိုင္းက်
ကစားခြင္ ့ရၿခင္းမ်ားေၾကာင္ ့သာ စိတ္ေၿဖသာၿခင္း ၿဖစ္၏။ ႏွစ္ၾကီးသမား အလုပ္သမားမ်ားကိုေတာ ့လစာ
သေဘာမ်ိဳးၿဖင္ ့အာလူးေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ စသည္ၿဖင္ ့လစဥ္ ေပးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လနည္းသူမ်ားအဖို ့ေတာ ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အိပ္ေနရသည္ထက္စာလွ်င္ တီဗီြၾကည္ ့
ခြင္ ့ရၿခင္း၊ စာအုပ္ဖတ္ခြင္ ့၊ သတင္းစာၾကည္ ့ခြင္ ့ရၿခင္း၊ ပိုက္ေက်ာ္ၿခင္းကို ေမာလဲသည္အထိ ခတ္ခြင္ ့ရၿခင္း
မ်ားေၾကာင္ ့အလုပ္လုပ္ရတာ တန္ပါသည္။ ၿပီးေတာ ့စာေရးခြင္ ့ရ၏။ ၿမန္မာၿပည္သို ့စာပို ့လိုလွ်င္ ေထာင္မွေပး
ေသာ စာရြက္၌ ေရး၍ စာရြက္အတိုင္း ေပးႏိုင္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ပင္ ႏွစ္ေစာင္မွ် ထည္ ့ၿဖစ္ေသးသည္။
စာရြက္ေပၚ၌ ေထာင္က်နံပါတ္ႏွင္ ့တကြ အဂၤလိပ္စာၿဖင္ ့ေရးသြင္းပို ့ရသၿဖင္ ့အမွတ္တရသေဘာမ်ိဳးေရး၍
ပို ့လိုက္ၿခင္းပင္။ အၿပင္မွ စာပို ့လိုလွ်င္လည္း ေထာင္က်နံပါတ္၊ လိပ္စာႏွင္ ့တကြ အဂၤလိပ္လို ေရး၍ ပို ့လာလွ်င္
ေရာက္ပါသည္။ ဤအခြင္ ့အေရးမွာ အေတာ္ ့ကို စိတ္ေၿဖသာ ေက်နပ္ေစ၏။ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္မွ် စာေရးခြင္ ့
ရသည္။ ကိုယ္ယူသြားသည္ ့စာပို ့လႊာကိုေတာ ့မၿဖစ္မေန ၿပန္အပ္ရသည္။ ေရးၿဖစ္သည္ၿဖစ္ေစ၊ မေရးၿဖစ္သည္
ၿဖစ္ေစ သိမ္းထားခြင္ ့မရွိ။


( ဆက္ရန္ )

................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။



Monday, August 29, 2011

ဘေလာ ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ..

“ ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” မွ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဘေလာ ့ဂါေဒး အတြက္ ပို ့(စ)တစ္ပုဒ္ ေရးရန္ ေတာင္းဆိုလာ
သည္ ့အခါ ဟိုး .. ယခင္တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းခံခဲ ့ရတံုးကလိုပဲ “ လန္ ့” သြားရပါသည္။ မထင္မွတ္သည္ ့အခ်ိန္၊
အလစ္အငိုက္ အလွန္ ့ခံ လိုက္ရသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရြာၾကီးထဲတြင္ ေခတ္စားခဲ ့ဘူးေသာ “ တဂ္ပို ့(စ) ” ဟူသည္ ့ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးႏွင္ ့မဟုတ္ေတာ ့ပဲ
“ ဘေလာ ့ဂ္ ေဒး ” ဟူသည္ ့ တစ္မ်ိဳးဆန္းေနသည္ ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင္ ့လည္း တႈန္လႈပ္မိသြားတာ ၿဖစ္၏။
ထို ့ေၾကာင္ ့ မမေရႊစင္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ လွန္းေမးရပါေတာ ့သည္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ ့ ထိုေန ့က “သူ” လည္း အစ္ကို
ေအာင္၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင္ ့“ ဘေလာ ့ဂ္ ေဒး ” တဂ္ပို ့(စ)ေလးေရးတင္ထားတာ သံုးနာရီသာ ရွိေသးသည္ ့
အခ်ိန္ပိုင္းေလးၿဖစ္သည္ ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မမေရႊစင္၏ ပို ့(စ)ေလးကို ဝင္ေရာက္ ေလ ့လာဖတ္ရႈ ႔ရ
ပါေတာ ့သည္။

အရင္တံုးက တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းၾကရာတြင္ ေရးေစခ်င္သည္ ့ပံုစံႏွင္ ့ေၿဖေစခ်င္သည္ ့ ေမးခြန္းေလးမ်ားကို
ထည္ ့သြင္းေပးထားတတ္ၾကေပမယ္ ့ ယခု ဘေလာ ့ဂ္ ေဒးက်ေတာ ့ တစ္မ်ိဳးဆန္းေနသလို ၿဖစ္ရၿပန္သည္။
စာအေရးမသန္ပဲ အေရးက်ဲ သူ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ “ ဆန္း” ေနတာဟု ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ပထမဦးဆံုး တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းသူမွာ “ ခ်ိဳကိုသဇင္ ” ၿဖစ္ပါသည္။ အဲ ့ဒီတံုးကေတာ ့ သူ ေပးထား
သည္ ့ကန္ ့သတ္ေမးခြန္းေလးမ်ားကိုပဲ ေၿဖရင္း ၿပန္ေရးခဲ ့သည္။

ဒုတိယ တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းသူမွာ “ မမေရႊစင္ ” ၿဖစ္ပါသည္။ သည္အေခါက္တြင္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ့အက်င္ ့ေပၚ
လာေတာ ့သည္။ သူ ေရးခိုင္းသလို မေရးေတာ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ထိုအခ်ိန္က လက္ယားေနေအာင္ ေရးခ်င္ေနသည္ ့ “ အို ့ဟိုး၊ ဒါ ့.. ေၾကာင္ ့ကိုး ” ဆိုသည္ ့ပို ့(စ)ကေလးကိုပဲ ဇြတ္အတင္း ေရးမိေတာ ့၏။ ေလးစားရေသာ အစ္မ
ၿဖစ္ေနရတာမို ့ ေရးခ်င္သည္ ့ပံုစံႏွင္ ့ ေရးခြင္ ့ေတာ ့ က်ိဳတင္ေတာင္းခဲ ့မိသည္။

တပ္တိယအၾကိမ္ ေရးခိုင္းသူမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ပါပဲ။
သည္အခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့စတိုင္အတိုင္း တုန္ ့ၿပန္ခဲ ့ၿပန္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ စ,တင္ေလ ့လာေနမိေသာ “ ၿဖစ္၊ပ်က္ ” တို ့အေၾကာင္း၊ ရုပ္၊နမ္တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ ဆိုေတာ ့ မရွိေတာ ့
ဘူးလို ့ ထင္ေနရတဲ ့ “ နိဗၺာန္ဘံု” ဆိုတာ၊ တကယ္ပဲ ရွိေနပါေၾကာင္း ဆိုသည္ ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အေၾကာင္း
အရာကို မႏိုင္မနင္းႏွင္ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကိုေဇာ္ ့အတြက္ တဂ္ပို ့(စ)အၿဖစ္ ေရးမိၿပန္ပါသည္။

သည္အခါတြင္ေတာ ့“ ကိုေအာင္” က “ ဘေလာ ့ဂ္ေဒး ” တဲ ့။
အထက္က ေၿပာတဲ ့အတိုင္း မၾကားဖူးေတာ ့ “ ရွိန္ ” သြားရတယ္ေပါ ့ဗ်ာ..။

ထိုစဥ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေနေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာေသာ စာဖတ္သူတို ့ကို ေပးလိုက္ခ်င္သည္ ့
အေၾကာင္းအရာရွားရွားပါးပါးေလးေတြကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ၿပန္ေပးမိခဲ ့သလို စာဖတ္သူ တစ္စုတို ့က
လည္း ဘယ္လိုမွ မေဝဖန္ပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင္ ့ ဆက္လက္အားေပးေနခဲ ့ပါသည္။

တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘေလာ ့ရြာၾကီးထဲတြင္ ဝန္းက်င္ကို ဂရုမထားပဲ ကိုယ္ေနခ်င္သလို ေန ေနသည္ ့
သူ ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေၿပာသလို “ ကြ်ဲေၿခရာခြက္ထဲက ဖားကေလးတစ္ေကာင္ ” သာ ၿဖစ္ေနသည္ဆိုတာ
ကိုေတာ ့မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအားလံုးအား ဝန္ခံရင္း ပဲ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါသည္။

“ ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာၾကီးထဲတြင္၊ “ အစ္ကိုၾကီးေက်ာက္ ”၊ “ မမေရႊစင္”၊
“ ေခ်ာ ( အစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္ ) ၊ “ မမကီ ” တို ့လို လူခ်စ္လူခင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားလွၿပီး စာေရးအား
အလြန္ေကာင္း၍ “ စာ ” ကိုလည္း ရိုးသားစြာပဲ ေရးေနသည္ ့ စီနီယာဘေလာ ့ဂါ ၾကီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။
( ကြ်န္ေတာ္ မသိေသးေသာ အၿခားစီနီယာဘေလာ ့ဂါၾကီးေတြ အမ်ားအၿပား ရွိေနပါေသးသည္)။

“ စာကို ရိုးသားစြာ ေရးေနသူမ်ား ” ဟု ဆိုလိုက္၍ တစ္ၿခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားေတာ ့ မထင္ေစခ်င္၊
မေတြးလိုက္ေစခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ယွဥ္၍ ေၿပာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာကို မရိုးသားစြာ ေရးေန
ခဲ ့မိလို ့ပါပဲ .. လို ့။

အြန္လိုင္းေပၚတြင္ စာေတြေရးသားေနေသာ ဘေလာ ့ဂါအားလံုးတို ့သည္ ေနာက္ခံမတူေသာ အေၾကာင္းအရာ
အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင္ ့စာေရးသူမ်ားအၿဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကေသာ္လည္း ၊ ေနာက္ခံ တူေနသည္ ့အေၾကာင္းႏွင္ ့ဘေလာ ့ဂါ
အားလံုးမွာ တူေနသည္ ့ အရာ တစ္ခုကေတာ ့“ စာကိုပဲ ေရးေနခ်င္သည္ ့၊ စာေရးခ်င္သည္ ့ဝါသနာ ” ပါပဲဟု
ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲတင္းတင္း ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာႏွင္ ့ပဲ ေရာက္လာၾကသည္ၿဖစ္ေစ ...
ဝါသနာတူခ်င္းေတာ ့ ရိုင္းပင္းေနမိၾကပါ၏။ ခ်စ္ခင္ေနမိၾကပါ၏။ အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ၿမင္ကြင္းတစ္ခုၿဖစ္ေနပါ၏။

တူခဲ ့ေသာ ဝါသနာအရ စာေတြ ေရးေနၾကေပမယ္ ့ မတူခဲ ့ေသာ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင္ ့ ေရးခဲ ့၊
ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့စာေတြကလည္း မတူပဲ ၿခားနားလ်က္ အေရာင္အေသြးတို ့စံုလင္၊ အလွ ဆင္ေနသည္ ့ဘေလာ ့
ရြာ ၾကီးၿဖစ္ခဲ ့ရေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္လို မရိုးသားစြာ စာေတြေရးခဲ ့မိပါသလဲ ..။
ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြပဲ ဖြင္ ့အန္ ေရးခ်ေနခဲ ့မိၿခင္း ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ စာလာဖတ္ေနသူမ်ားကိုမွ အားမနာပဲ ကိုယ္ ့
တစ္ကိုယ္ေရ ခံစားမႈေတြ၊ ထင္ရာ၊ ၿမင္ရာေတြကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးတန္ဆာဆင္၍ ကာလ အတန္ၾကာ ေရးဖြဲ ႔ေနခဲ ့မိ
ပါ၏။ ပရိတ္သတ္ကိုမွ ဂရုမစိုက္ခဲ ့ပဲ ကိုယ္ေရးေနခ်င္သည္ ့ပံုစံေတြသာ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ေရးေနခဲ ့ေသာ
မၿဖဴေသးသည္ ့“ အၿဖဴေလး ” ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။

ကိုယ္က မဟုတ္သည္ ့စာေတြ ေရးေနေပမယ္ ့ ဖတ္ခ်င္ေနမိ၊ ဖတ္ေနမိတာေတြကေတာ ့ ဟုတ္သည္ ့စာေတြပဲ
ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ဖတ္မိသေလာက္လည္း ကိုယ္ ့စီနီယာ ဘေလာ ့ဂါၾကီးေတြကို ေလးစားအားက်လာခဲ ့မိသည္။
သူတို ့လိုပဲ ပရိတ္သတ္ကို လတ္ဆတ္ေသာ အေတြ ႔ေလးေတြ၊ တစ္ခုခု အၿမဲက်န္ေနခဲ ့ေစခ်င္တာေလးေတြ
ေပးခဲ ့၊ ထားခဲ ့၊ ၿပခဲ ့ခ်င္သည္ ့ဆႏၵေလးေတြ ၿဖစ္ေပၚလာခဲ ့ရပါသည္။ ( “ ရသစာေပ ” ဟု ယေန ့အခ်ိန္ထိ မဖြဲ ႔
ႏိုင္ေသး၍ မဆိုရဲေသးပါ )

“ အၿဖဴေလး ” ဘဝေရာက္ေအာင္ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ေရးခဲ ့ဘူးသည္ ့“ ဝိုင္းကေလး ” ထဲမွ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက
ဝိုင္းဝန္းပန္ ့ပိုးခဲ ့ပါသည္။ ထို “ ဝိုင္းကေလး ” အေၾကာင္းကိုလည္း အၿဖဴေလးဘြဲ ႔ခံယူၿပီး မၾကာခင္ပဲ ေရးတင္ၿပီး
ခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝိုင္းကေလးသည္ ၿမစ္က်ိဳးအင္း၊ ေညာင္ရမ္း၊ မ်ိဳးၾကီး၊ ဂ်စ္တူးေလး၊
ပုလင္းဖင္ ဆိုသည္ ့အထင္ကရ ပုဂိၢဳလ္တို ့ၿဖင္ ့ ဖြဲ ႔စည္းထားခဲ ့ပါသည္။ အပတ္စဥ္ အလုပ္အားရက္ တနဂၤေႏြေန ့
တိုင္း စုဖြဲ ႔ၾကၿပီး ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၿခင္း၊ “ ပိုကာ ” ကစားၿခင္း မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေလ ့ရွိသည္။ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္
ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ဝိုင္းကေလး ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ဘဝ၏ ေမ ့မရေသာ စြတ္ပ်ံ ႔ဖြယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု
လည္း ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။

ယခုေတာ ့ ထိုဝိုင္းကေလးသည္လည္း အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ ့ရသည္ ့ အရိပ္တစ္ခုလိုပဲ ၿဖစ္ခဲ ့ရၿပီးၿဖစ္ပါသည္။
အရာရာက အၿမဲတန္းပဲ မၿမဲပဲ ေၿပာင္းလဲေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား ။

အဲ ့ဒီအခ်ိန္တံုးက ကြ်န္ေတာ္သည္ ဂ်ာနယ္၊စာေစာင္မ်ားကို အလြန္ဖတ္တတ္ၿပီး၊ အိမ္ႏွင့္လွမ္းရာ ဗမာဆိုင္သို ့
သြားသြားဝယ္ေနတာကို ၿမင္ေနေသာ ညီမငယ္ ဂ်စ္တူးေလးမွ မ်က္ေစ ့ေနာက္လာ၍ အိမ္မွာပဲ အင္တာနက္
လိုင္းဆင္ကာ လႊင္ ့တင္ထားေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ေဒါင္းလြတ္လုပ္ထားၿပီး ဖတ္ရန္ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းေၿပာခဲ ့
သည္မွ စ, ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ “ လိုင္း ” ေပၚ စ,ေရာက္ခဲ ့ပါသည္။ စာေတြကို ဖတ္တတ္ရံုေလးပါပဲ။
ဗမာလိုပဲ ေရးထားတာကိုး ..။ ထိုမွတစ္ဆင္ ့ ဂြင္ ေတြက်ယ္လာၿပီး ဘေလာ ့ေတြထဲပါ ေရာက္လာေတာ ့၏။
စာကိုမရိုက္တတ္ေသးေပမယ္ ့ထိုအခ်ိန္က အရွိန္ရ,စ ၿပဳေနၿပီၿဖစ္ေသာ “ ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္း ” ၏ စာေတြ၊ သူ ့
မိတ္ေဆြ တို ့၏ စာေတြကိုပါ လိုက္ဖတ္လာရင္း၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါလည္း ေရးရရင္ ေကာင္းမွာပဲ..၊ ေရးလို ့ရတာပဲဟု
ၾကီးက်ယ္ေသာ ဆႏၵေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာခဲ ့ရၿပီး၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွ အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားကို ဗမာလိုေပၚလာ
ေစရန္ ေဒါင္းလြတ္ လုပ္ထားေသာ “ အယ္လ္ဖာေဇာ္ဂ်ီ လက္ကြက္ ” ၿဖင့္ မရပ္မနား တစ္ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းရိုက္ရင္း
ေလ ့က်င္ ့လိုက္သည္မွာ .. အလုပ္တစ္ရက္ပ်က္၍ တစ္ရက္ႏွင္ ့တမနက္ေသာ အခ်ိန္ႏွင္ ့ပဲ အဂၤလိပ္ကီးဘုတ္
ၿဖင္ ့ကၾကီးမွ အ အထိ အလြတ္ ရိုက္တတ္သြားေလေတာ ့သတည္း။ ထိုစဥ္က “ ဆႏၵ” က အဓိပတိ ၿဖစ္ေနခဲ ့ ့ေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ။ ဗမာလို အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရးခ်င္သည္ ့“ ဆႏၵမီး” က၊ တစ္ကိုယ္လံုး တရဲရဲေနေအာင္
ေတာက္ေလာင္ေနခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ။

“အၿဖဴေလး”ဟူေသာ အမည္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူရသည္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ဝိုင္းကေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္
က အားလံုးကို ေပ်ာ္ေစ၊ ရယ္ေစရန္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သိၿပီးသားအေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တကယ္ပဲ
မသိေသးသည္ ့မ်က္ႏွာငယ္ပံုစံေလးၿဖင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးတတ္၊ ေၿပာတတ္ ၊ ေနတတ္လြန္းေသာေၾကာင္ ့
“ ၿဖဴ ” ၿပေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္းက “ အၿဖဴေလး ” ဟု ေခၚေဝၚသမုတ္ခဲ ့သည္မွ စ,ခဲ ့ပါသည္။
ဘာေၾကာင္ ့ဆို သူ ပင္လွ်င္ လွ်ာ အၿမဳပ္ထြက္ေအာင္ တစ္ၾကိမ္မက၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရွင္းၿပခဲ ့ရေသာေၾကာင့္ပါပဲ။
အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းရယ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ လိုက္မရယ္ပါ။ ကိုယ္က တကယ္ပဲ မသိသလို
ပံုစံပါပဲ။ ၾကာေတာ ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ အထာကို ယဥ္ပါးလာၾကၿပီဆိုေတာ ့ ဘယ္သူမွ အထူးအဆန္းမၿဖစ္ေတာ ့
ေပမယ္ ့၊အထူးအဆန္း ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္က ကြ်န္ေတာ္ “ အၿဖဴေလး ” ၿဖစ္ခဲ ့ရၿခင္းပါပဲလို ့ ။

“ အၿဖဴေလး ” အၿဖစ္ ဘေလာ ့တစ္ခုကို ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္း အကူအညီၿဖင္ ့ စတင္ခဲ ့ၿပီးသည္ ့ ေနာက္ပိုင္း
ကြ်န္ေတာ္တြယ္တာခဲ ့မိေသာ “ ဝိုင္းကေလး ” ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြာလာ၊ ခြာလာမိခဲ ့ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္က
တစ္ခုခုေရးစရာ၊ေတြးစရာ ရွိလာလွ်င္ မိုးမၿမင္၊ေလမၿမင္၊ ဝန္းက်င္ကိုပင္မၿမင္ေတာ ့ေအာင္ပဲ ေတြးေန၊ ေရးေန
တတ္ေလေတာ ့...၊ “ ဝိုင္းကေလး” ထက္ တြယ္တာရေတာ ့မယ္ ့ ဘေလာ ့ကေလးလည္းရွိလာၿပီကိုး..။

ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿမင္းလွည္းကို ဆြဲေနရေသာ ၿမင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ စာေတြ ေရးေနခဲ ့မိသည္။
လွည္းဆြဲၿမင္းတစ္ေကာင္သည္ သူ ့မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ေဘးဝန္းက်င္အား မၿမင္မိေစရန္အတြက္ ေရွ ႔တည္ ့
တည္ ့သာ လွပ္ေပးထားၿပီး သူ ့မ်က္လံုးဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္လံုးကို အပိတ္ႏွစ္ခုၿဖင္ ့ကာရံထားၿခင္းခံရပါ၏။
ေဘးကိုမၿမင္ေတာ ့ ေဘးက ပံုရိပ္ေတြေၾကာင္ ့ သူ ့အာရံုတို ့သည္လည္း လန္ ့ဖ်တ္ ရႈပ္ေထြးၿခင္း မရွိေတာ ့ပဲ
ေရွ ႔တည္ ့တည္ ့ ၿမင္ေနရသည္ ့ ၿမင္ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း တရႈးထိုး ေၿပးေနရသည္ ့သေဘာကို ဆိုၿခင္း
ၿဖစ္ပါ၏။ တစ္ခုခုကို လုပ္ခ်င္ေနလွ်င္ ဘာကိုမွ မသိတတ္၊ မၾကည္ ့တတ္ပဲ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္သည္ ့အက်င္ ့
ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။

ယခုေတာ ့ ထိုၿမင္းလို ၿဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ စ,တင္ ေၿပာင္းလဲခ်င္ေနပါၿပီ။
စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း တန္ဖိုးထားရပါေတာ ့မည္။ ကိုယ္ထင္ရာ၊ၿမင္ရာ၊ ကိုယ္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ခံစားခ်က္ေတြကို
ပဲ အန္ထုပ္ မေနသင္ ့ေတာ ့ေၾကာင္းလည္း သေဘာေပါက္ခဲ ့ၿပီ။ တစ္ခုခု ေပးလိုက္ခ်င္သည္ဟု ၾကီးက်ယ္စြာ
မဆိုလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ ့စာ၊ က်န္မည္ ့စာေလးေတပဲြ ေရြး၍တင္ပါေတာ ့မည္။ ယခုေလာေလာ
ဆယ္ ဆရာမာန္၏ ခြင္ ့ၿပဳခ်က္ၿဖင္ ့သူ ့ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေရးတင္ေနခဲ ့သည္မွာ ၿပီးဆံုးခါနီးထိ ေရာက္ခဲ ့ၿပီ။
အမတန္မွ ခက္ခဲသည္ ့“ ၿဖစ္၊ပ်က္ ” အေၾကာင္းကိုလည္း မႏိုင္သည္ ့ၾကားက ေလ ့လာရင္း၊ ေရးရင္းၿဖင္ ့ပဲ
ၿဖစ္ပ်က္ (တစ္) မွ (ေလး) သို ့ တိုင္ခဲ ့ၿပီ။

သို ့ေသာ္ ... ကြ်န္ေတာ္သည္ “ စာ ” ကို ေရးသည္ ့ေနရာမွာ “ ဆရာ ” တစ္ေယာက္ အဆင့္ ၿဖစ္ေနသည္ ့
“ စာေရးဆရာ ” တစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ၊ “ စာ ”ေတြကို ေရးသားေနသည္ ့“ စာေရးသူ ” တစ္ေယာက္သာ
ၿဖစ္ေနသည္ ့အတြက္ ေရးသည္ ့စာတိုင္းမွာ ပံုစံမက်ေသးတာ၊ မွားေန လြဲေနတာေတြေတာ ့ အၿမဲ ရွိေနမွာပဲ
ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့အတြက္လည္း ၿဖည့္စြက္ ဖတ္ေပးေနရတာ အက်င္ ့ပါေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ စာဖတ္သူမ်ားကိုပဲ
ဆက္လက္ၿပီး ေတာင္းပန္သြားခ်င္ပါသည္။

ေနရာေပး၍ ေရးသားရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ ့ေသာ “ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” ႏွင္ ့တကြ၊ အၿဖဴေလးဘဝေရာက္ေအာင္
ဖန္တီးေပးခဲ ့ေသာ တစ္ခ်ိန္က ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား၊ လိုအပ္ေသာ ဘေလာ ့ႏွင္ ့ပတ္သက္သည္ ့ အခက္အခဲ
ၿပႆနာတိုင္းကို ၾကံဳရင္၊ ၾကံဳသလို ေၿဖရွင္း ေပးေနခဲ ့ေသာ “ မမေရႊစင္ ”၊ “ မမကီ ”၊ “ စည္းစိမ္ရွင္”၊ “ လရိပ္
အိမ္ ” တို ့ႏွင္ ့ေရးဖက္မ်ားၿဖစ္ေသာ Jasmine ( ေတာင္ၾကီး )၊ မ ေခ်ာ( အစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္ )၊ အန္တီတင္ ့၊
Sosegado၊ အလင္းစက္မ်ား၊ ကိုေဇာ္ ၊ ခ်ယ္ရီေၿမ၊ အကိုဟန္ၾကည္၊ Anglehlaing ၊ သိဂၤါေက်ာ္၊ သဒၵာလိႈင္း၊ ၿမတ္
မြန္၊ ခ်မ္းလင္းေန၊ မမေက၊ အေနာ္၊ ရီနိုမန္ စ,သည္ ့ဘေလာ ့ကာမ်ား၊ တစ္ၿခား ကြ်န္ေတာ္မသိေသးေသာ ေရး
ဖက္မ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးေနသည္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ လိုက္ဖတ္ေပးေနေသာ စာဖတ္သူမ်ား
လံုးကို ေက်းဇူးဥပကာရ အထူးတင္ရွိေနပါေၾကာင္း ဤပို ့(စ)ေလးႏွင္ ့အတူ ေၿပာခြင့္ၿပဳေစခ်င္ပါသည္။

စာေရးဆရာႏွင္ ့ဘေလာ ့ကာ တူပါသလား ...။
သိလွ်င္ေၿဖေပးၾကေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား...။
ေလးစားခင္မင္စြာၿဖင္ ့....

( အေၿဖးလူ )

............................................................................................................






Wednesday, August 24, 2011

ဘန္ေကာက္ ( ၂ )

ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းၿပီဟု ထင္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ေက်ာကို ဓားၿဖင္ ့ထိုးသူတစ္ဦး ေပၚလာခဲ ့ပါသည္။
တၿခားသူ မဟုတ္။ အညာမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ စကၤာပူသို ့ အလုပ္လုပ္ရန္ လိုက္လာသည္ ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ဖိုးေက်ာ ့၏ အစ္ကို အရင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

သူ ့ခမ်ာ မိဘက ယာသမားၿဖစ္၍ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ လယ္ယာကိုင္းကြ်န္း အလုပ္ကို ရိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္
ေနသူ ၿဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္က ႏိုင္ငံၿခားပို ့ေပးမည္ ၾကီးပြားေစရမည္ဟု ဆိုသၿဖင္ ့ယံုစားကာ လယ္ကို
ေရာင္း၍ လိုက္လာခဲ ့ပါေၾကာင္း၊ သူ ့အား သနားညွာတာေစလိုေၾကာင္း၊ ယခု ေရာက္သည္မွာ ရက္ပိုင္းမွ်သာ
ရွိေသးေၾကာင္း စကားၿပန္မွတစ္ဆင္ ့ ငိုခ်င္းခ်ပါေတာ ့သည္။

အမႈစစ္ရဲက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚ၍ စြဲခ်က္တင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားသည္။ အံ ့ၾသထိတ္လန္ ့
သြားသည္။ မၾကံဳဘူးေသာ ၿဖစ္ရပ္မို ့ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိေတာ ့သည္။ သူႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္သည္ ထမင္းအတူ
စား၊ ခရီး အတူသြား၊ ပြဲအတူ တက္ခဲ ့ၾကဖူးသည္ ့ ဇာတိနယ္မွ မိတ္ေဆြရင္းမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္။ သူ ့ညီ ဖိုးေက်ာ္ႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းေနဖက္။ သူ ့မိဘမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သားလို ခ်စ္သည္။ သူ စကၤာပူ ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္
ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီ။ ေငြပင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပို ့ေပးခဲ ့ၿပီးၿပီ။ သူ ဘာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ေခ်ာက္တြန္းရသနည္း။

ကြ်န္ေတာ္ ငံု ႔ခံေန၍ မၿဖစ္။ စကားၿပန္ မိန္းမၾကီးကို ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပသည္ ့အၿပင္ ယခု ေရာက္ေနသူ
မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ့ဖက္က မွန္သည္၊ မွားသည္ကို သက္ေသ ၿပႏိုင္ေၾကာင္း ေၿပာၿပမိေတာ ့သည္။ ေနာက္ဆံုး
သူ ေငြလႊဲခဲ ့သည္ ့ ရက္စြဲကိုပါ ေၿပာၿပလိုက္သည္။ ရဲက ၿပံဳး၍ နားေထာင္ေနသည္။ စင္စစ္ ရဲက သူ ့အား သူလွ်ိဳ
ေမြးလိုက္ၿခင္းသာ ၿဖစ္မွန္း တရားရံုးေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ သိေတာ ့သည္။ သူ ေဖာ္ေကာင္ လုပ္သြားသည္ကိုး။
ကိစၥမရွိ။ ကမၻာေၿမက က်ဥ္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ဆံုး ေထာင္က်လွ်င္ သံုးႏွစ္သာ က်မည္။ ဒါေတာင္
သက္ေသ ခိုင္လံုပါမွ က်ႏိုင္မည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ္ ့အား လူေမွာင္ခိုအၿဖစ္ စြဲခ်က္တင္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည္မွာ ဘာမွ မခိုင္လံု။ လူေမွာင္ခို ဟူသည္
တရားမဝင္ေသာ နည္းလမ္းၿဖင္ ့တၿခားႏိုင္ငံသို ့ ခိုးဝင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသူကို ဆိုလိုသည္။ ယခု အဖမ္း
ခံရသူမ်ားမွာ တရားဝင္ပတ္(စ)ပို ့မ်ားၿဖင္ ့ ထြက္လာၾကၿပီး၊ တရားဝင္ဗီဇာၿဖင္ ့စကၤာပူသို ့ ဝင္လာၾကရင္း၊
ဒီေရာက္မွ ( Overstay ) ေနၾကသူမ်ား ၿဖစ္သည္။ နယ္စပ္က ခိုးဝင္လာသူ မရွိ။

ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္အား ေက်ာင္းသားကဒ္ ငွားရမ္းကိုင္ေဆာင္မႈ၊ ပတ္(စ)ပို ့ မရွိမႈ၊ တရားမဝင္ ေနထိုင္မႈမ်ား
ၿဖင္ ့ စြဲခ်က္ တင္ေတာ ့သည္။ တစ္မႈခ်င္းသာ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္ႏွစ္နီးပါး အၿပစ္ဒဏ္ ခံရေတာ ့မည္။

အခ်ဳပ္၌ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေနရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြး၌ “ ငါ ကတိပ်က္လို ့ ေလာကပါလ နတ္ေတြက
သတိေပးတာ ၿဖစ္မယ္ ” ဟူေသာ အေတြးတို ့က ဆင္ ့ကာဆင္ ့ကာ ဝင္လာပါေတာ ့သည္။ လြန္ခဲ ့ေသာ ရွစ္ႏွစ္
ေလာက္က ယိုးဒယားႏိုင္ငံရွိ ၾကံခင္းထဲတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ ေၿပးရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ သစၥာဆို
ခဲ ့ဘူးသည္။

“ ၿမတ္စြာဘုရားႏွင္ ့တကြ ေလာကပါလနတ္အေပါင္းတို ့အား တိုင္တည္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ယခု ၾကံဳေတြ ႔ေနရ
ေသာ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေၿမာက္ပါလွ်င္ အမ်ားအတြက္ အသက္ရွင္သူ ၿဖစ္ရပါေစမည္ ” ဟူေသာကတိစကား
ကို ယေန ့အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ ့ေသးပါ။

ယခုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကတိမတည္၍ မၿဖစ္ေတာ ့။ ေလာကပါလနတ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဒဏ္ခတ္ေနၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္၍ ကတိပ်က္ယြင္းေနလွ်င္ အသက္ပါ ႏုတ္ခ်င္ ႏုတ္သြားမည္လားမသိ။ ထို ့ေၾကာင္ ့တည္ၿငိမ္စြာ
ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ရေလၿပီ။

သားသမီး၊ ဇနီးမယားဟူသည္က ကိုယ္စီ ကံတရား ရွိၾကသည္။
မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမသည္လည္း ကိုယ္စီ ကံတရား ရွိၾကသည္။
မိမိသည္သာ မိမိ ကတိတရားအတိုင္း အမ်ားအတြက္ ၾကိဳးစားမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ မည္သူက လက္ခံခံ မခံခံ၊
နားလည္ေပးေပး မေပးေပး ေလာကအေပၚ ထားသည္ ့ ကတိကို တည္ဖို ့လိုၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္နံရံကို မွီ၍ ကတိစကား ဆိုပါေတာ ့သည္။ ဤအၿပစ္ဒဏ္မွ လြတ္လွ်င္ တကယ္ပင္ ကတိတည္
ပါေတာ ့မည္ ့ အေၾကာင္း ေလာကပါလနတ္မ်ားအား ကတိေပးရပါေတာ ့သည္။

သည္တစ္ခ်ီမွာလည္း ေလာကပါလနတ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ငဲ ႔ညွာၿပန္သည္။ တရားသူၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့
အား ၿပစ္မႈမ်ားႏွင္ ့ ပတ္သက္၍ ဘာေၿပာလိုပါသနည္းဟု ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းကို ေမးလာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က
စကားၿပန္ အမ်ိဳးသမီးက တဆင္ ့ “ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္တရားဥပေဒကိုမွ မေဖာက္ဖ်က္ေတာ ့ပါမည္ ့
အေၾကာင္း ” ေၿပာခိုင္းလိုက္၏။ စကားၿပန္ ေရွ ႔ေနမၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေငးၾကည္ ့လာ၏။ ထိုစကားကိုပင္
ကြ်န္ေတာ္က တရားသူၾကီးမင္းအား ေၿပာၿပေပးပါဟု ေတာင္းဆိုေသာေၾကာင္ ့ေရွ ႔ေနမၾကီးက အဂၤလိပ္လို
တဆင္ ့ေၿပာၿပလိုက္ေတာ ့သည္။
ထို တဒဂၤကို ကြ်န္ေတာ္ ့တစ္သက္တြင္ ဘယ္ေတာ ့မွ ေမ ့ေတာ ့မည္မဟုတ္ေတာ ့။

တရားသူၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္ အကဲခတ္ေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရင္ ့တည္ၾကည္စြာပင္
သူ ့ကို ၿပန္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုေနၾကသည္မွာ အနည္းငယ္ၾကာသည္။ ထို ့ေနာက္ တရားသူ
ၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ၿပစ္မႈမ်ားကို ၿပန္ၾကည္ ့ရင္း အမိန္ ့ခ်သည္။

စုစုေပါင္း သံုးလႏွင္ ့ ဆယ္ရက္သာ။ ၾကိမ္က သံုးခ်က္။
အခ်ဳပ္ရက္ကို ႏုတ္ခြင္ ့ေပးၿပန္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က်မည္ ့ရက္မွာ ႏွစ္လႏွင္ ့ရက္ႏွစ္ဆယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
နားကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ မယံု။ တရားသူၾကီးမွ အမိန္ ့ ခ်မွတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ထိုတရားခံမွာ တရားခြင္၌ ဆက္ေနခြင္ ့
မရွိ။ ေဘးေပါက္ ေလွကားမွတစ္ဆင္ ့ ေလွကားထစ္တြင္ ေစာင္ ့ေနရသည္။ ယေန ့အဖို ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္သို ့
မသြားရေတာ ့။ ေထာင္သို ့ တိုက္ရိုက္သြားရေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အုပ္စုထဲတြင္ မ်ားမ်ားစားစား ၿပစ္ဒဏ္
က်သူက ႏွစ္ဦး သံုးဦးသာ ရွိသည္။ ပထမဆံုး အဖမ္းခံရေသာ ေမာင္ေက်ာ္က တစ္ႏွစ္ခြဲ၊ သူ လက္ညိွဳးထိုး၍
တရားခံလုပ္ခဲ ့သူ လင္မယားႏွစ္ဦးမွ ေယာက်ၤားၿဖစ္သူက သံုးႏွစ္၊ ၿဖဴၿဖဴက သံုးႏွစ္ အသီးသီး ၿပစ္ဒဏ္ က်ခံရ၏။

ကြ်န္ေတာ္ က်ခံရေသာ ၿပစ္ဒဏ္ကို ၾကားရေသာအခါ မည္သူမွ မယံု။
လူအပို ့အၾကိဳ၊ အိမ္ငွားစားမႈ၊ ပတ္(စ)ပို ့ ေရာင္းဝယ္မႈ၊ စာရြက္စာတန္း အတုၿပဳလုပ္မႈ၊ သူတစ္ပါး ေက်ာင္းသား
ကဒ္ လက္ဝယ္ေတြ ႔ရွိမႈ၊ သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့ ႏွစ္ခုအား လက္ဝယ္ ေတြ ႔ရွိမႈ စ,သည္ ့ အၿပစ္မ်ားေၾကာင္ ့ ေထာင္
ဒဏ္ နည္းလိမ္ ့မည္မဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း တြက္ထားခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။

သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ရင္ဆိုင္ရသည္က တရားမဝင္ ေနထိုင္မႈႏွင္ ့သူတစ္ပါး ေက်ာင္းသားကဒ္ လက္
ဝယ္ေတြ ႔ရွိမႈ ႏွစ္ခုသာ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖါက္ေသာ မိတ္ေဆြၾကီးမွာမူ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရက္
သာ က်ခံခဲ ့ရၿပီး ၿမန္မာၿပည္သို ့ ၿပန္ခြင္ ့ၿပဳခဲ ့သည္။ သူထင္ထားသည္က အစိုးရ သက္ေသအၿဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္
သံုးႏွစ္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင္ ့ရလိမ္ ့မည္ဟူ၍ ၿဖစ္သည္။ သူ တြက္ဆထားသလို ကြ်န္ေတာ္တို ့အမႈက မရွည္
ေဝး။ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ၿဖင့္ပင္ စီရင္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့သူလည္း အစိုးရ သက္ေသ မၿဖစ္ေတာ ့။

ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်န္ဂီေထာင္သို ့ ပို ့သည္။
ေထာင္အဝင္တြင္ တလာစီၾကသည္။ စုစုေပါင္း လူငါးဆယ္ ေက်ာ္သၿဖင္ ့ဆယ္ေယာက္လွ်င္ တစ္တန္းႏႈန္း
တန္းစီၾကရသည္။ ေနက ပူရသည္ ့အထဲ ကိုယ္လံုးတီးၿဖင္ ့ဖိနပ္ပင္ စီးခြင္ ့မရပဲ ကြန္ကရစ္အေပၚ၌ တန္းစီၾက
ရသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး အေပါက္အစ မက်န္ ရွာသည္။ ေၿပးခိုင္းသည္။ ကုန္းခိုင္း၊ကြခိုင္းသည္။ ထို ့ေနာက္
ပစၥည္းစာရင္းအလိုက္ နာမည္ေခၚ၍ ကိုယ္ ့ပစၥည္းကိုယ္ အစစ္ခံၾကရသည္။ အဝတ္အစား ၿပန္ဝတ္ၾကရသည္။
ပိုက္ဆံမ်ားကို စနစ္တက် လက္ခံ သိမ္းေပး၏။ ဟမ္းဖုန္းမ်ားကိုလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင္ ့တကြ ပလတ္စတစ္
ဇစ္ဆြဲအိတ္ေလးၿဖင္ ့သိမ္းေပး၏။ လက္သည္းညွပ္၊ နားဖာကေလာ္ စသည္မ်ားကိုေတာ ့ အမိႈက္ပံုးတြင္းသို ့
ခ်က္ၿခင္း ပစ္ထည္ ့သည္။

ေထာင္ဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ၿပီးၾကသည္ ့အခါ လက္၌ ေကာ္ၾကိဳးအမာစားေလးၿဖင္ ့ ေထာင္က်နံပါတ္ပါ တစ္ခါတည္း
တြဲေပးရင္း မၿဖဳတ္ရ၊ မၿပဳတ္ေစရဟု ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ သတိေပးကာ ဝတ္ထားေစသည္။ ထို ့ေနာက္ ၿမက္ဖ်ာ
တစ္ခ်ပ္ႏွင္ ့ေစာင္ႏွစ္ထည္၊ စတီးခြက္တစ္ခြက္၊ တဘက္၊ ဆပ္ၿပာမ်ား ေပးၿပီး အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ မိမိတို ့
ေနရမည္ ့အခ်ဳပ္ခန္းေဆာင္သို ့ ပို ့ေပးသည္။

ေထာင္ကေတာ ့ က်ၿပန္ေလၿပီ တစ္ခ်ီ။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အား တစ္ၿခားေထာင္က် ၿမန္မာတစ္ဦး၊ အႏၵိယသားႏွစ္ဦးႏွင္ ့တြဲကာ
အခ်ဳပ္ခန္း“ ေလး ” ၌ ေနရသည္။ အလ်ားကိုးေပ၊ အနံခုႏွစ္ေပခန္ ့သာ ရွိေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးၿဖစ္ၿပီး
ေနေရာင္မၿမင္ရ။ အထဲ၌ ဟင္းလင္းဖြင္ ့ထားေသာ ေရအိမ္ ရွိသည္။ မ်က္ႏွာပဲ သစ္သစ္၊ အေပါ ့အေလးပဲသြား
သြား က်န္လူမ်ားက မ်က္ႏွာလႊဲေနေပးရသည္။ အႏုစား တိုက္ပိတ္ခံရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုအခန္းတြင္ ႏွစ္ရက္
ေလာက္ေနရၿပီး ေခါင္းတံုးပံုစံ ဆံပင္ညွပ္ေပးသည္။

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ရေသာ အေဆာင္ၾကီးမွာ အခ်ဳပ္ေဆာင္ အၾကီးစားၾကီး ၿဖစ္သည္။
စုစုေပါင္း လူေလးဆယ္ေက်ာ္ ဆန္ ့သည္။ မနက္ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ႏွင္ ့ေပါင္မုန္ ့ၾကမ္းမ်ားကို လိုက္ေဝ၏။
ကိုယ္ ့ခြက္ကို သြား၍ စီခ်ထားရံုသာ။ မနက္စာ လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီးလွ်င္ တန္းစီထိုင္ရသည္။ ထို ့ေနာက္
ကိုယ္ ့အစုႏွင္ ့ကိုယ္ စကားေၿပာႏိုင္သည္။ ခဏၾကာလွ်င္ အၿပင္သို ့ထုတ္၍ ေရခ်ိဳးခြင္ ့၊ ေဘာလံုး၊ ၿခင္းလံုး ကစား
ခြင္ ့ေပးသည္။

ထိုအေဆာင္မွာ ေနရသည္မွာ သိပ္မၾကာလိုက္။ အလုပ္သမား စာရင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ပါလာသၿဖင္ ့
အလုပ္ထြက္လုပ္ရန္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မလိုက္ခ်င္၍ ၿငင္းၾကည္ ့ေသးသည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္
မွ စကၤာပူလူမ်ိဳး လူၾကီးမ်ားက လိုက္သြားေစလိုေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားၿဖစ္လွ်င္ အေန၊အစား သက္သာေၾကာင္း
တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္ အၿပင္ထြက္ခြင္ ့ရေၾကာင္း၊ အလုပ္မလိုက္လွ်င္ ပို ့စ္ေဒါင္းေထာင္သို ့ ပို ့တတ္ေၾကာင္း
ဝိုင္းေၿပာသၿဖင္ ့အလုပ္ လာေခၚသူမ်ားႏွင္ ့လိုက္ၿဖစ္ခဲ ့သည္။

အလုပ္သမားမို ့ အေနအစားေခ်ာင္ေသာ္လည္း အလုပ္မွာ မေခ်ာင္။
ကြ်န္ေတာ္ တာဝန္က်သည္ ့အလုပ္မွာ ေထာင္က်မ်ားအား မနက္ လက္ဖက္ရည္၊ ေန ့လည္ထမင္း၊ ညေနထမင္း
ၾကားတြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ၾကိမ္ လိုက္လံပို ့ေပးရသည္ ့ အလုပ္ၿဖစ္သည္။ ကိုယ့္အေဆာင္ႏွင့္ကိုယ္ တာဝန္ယူ
ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အုပ္စု တာဝန္ယူရေသာ အေဆာင္၌ အခန္းရွိသမွ် အေပၚထပ္ေရာ ေအာက္ပါ လူေစ ့
အခန္းေစ ့ပံုစံခြက္ထမင္းပန္းကန္မ်ား လိုက္ေဝေပးရသည္။ စုစုေပါင္း အလုပ္သမား ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိသည္ ့
တိုင္ အေမာဆို ့ေအာင္ လုပ္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ေလွကား အတက္အဆင္း၊ ထမင္းပန္းကန္ေစ ့မေစ ့၊ စားၿပီးလွ်င္
ၿပန္သိမ္း၊ ေရေႏြးလိုက္ စ,ေသာ အလုပ္မ်ားကို ေခါက္တံု ့ေခါက္ၿပန္ လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္မစခင္ တီဗီြ ၾကည့္
ခြင္ ့ရ သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေရမိုးခ်ိဳးခြင္ ့ေပး၏။ ေရမခ်ိဳးခင္ ၿခင္းလံုးကစားခြင္ ့ေပး၏။ ထိုအလုပ္မ်ားမွာလည္း
ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္ရက္ေက်ာ္သာ လုပ္ခဲ ့ရသည္။


( ဆက္ရန္ )

..........................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။



Thursday, August 18, 2011

ဘန္ေကာက္ကို သစၥာေဖာက္မိသူ ..။

ကြ်န္ေတာ္တို ့အား သက္ဆိုင္ရာမွ ႏွစ္ၾကိမ္ႏွစ္ခါ ေခၚယူ စစ္ေဆးၿပီးခ်ိန္တြင္ ဘန္ေကာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ အမုန္း
စိတ္ဝင္လာသည္။ ႏွစ္ေခါက္လံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးႏွင္ ့ဆက္သြယ္ပတ္သက္မႈ ရွိ၊မရွိ ေခၚယူစစ္ေဆးၿခင္း ၿဖစ္၍ ပိုၿပီး
စိတ္ပ်က္လာသည္။ သူတို ့က ရိုးရိုးစစ္တာမဟုတ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ ပတ္(စ)ပို ့ မိတၱဴမ်ား
ဓါတ္ပံုမ်ားၿဖင္ ့ ဖိုင္လုပ္ၿပီး စစ္ခ်က္ယူထားၾကသည္။ ဤၿပႆနာက မလြယ္လွ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ပတ္(စ)ပို ့
အတည္တက် ကိုင္သူမ်ား မဟုတ္။ စကၤာပူဗီဇာရွိသည္ ့စာအုပ္ကို အဓိက ကိုင္သူမ်ားၿဖစ္၍ မၾကာခဏ နာမည္
လြဲေနတတ္၏။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လာစစ္ပါက ပတ္(စ)ပို ့ မတူလွ်င္ ေသဖို ့သာ ရွိေတာ ့မည္။ ဤအမႈကား
မေသးလွ ။

ေနာက္အပူတစ္ခုက ဖိုင္ ့ကို ဇနီးေအးကိစၥ ဖြင့္ေၿပာရမည္ ့ အပူ ၿဖစ္သည္။
ဖိုင္၏ ၾကီးမားေသာ သစၥာတရားကို ကြ်န္ေတာ္ ဥေပကၡာမၿပဳခဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူလွ်င္ သူ ့ကို ဖြင့္ေၿပာပါဟု
ကတိေတာင္းခဲ ့သည္မွာ ၾကာခဲ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ေၿပာရမည္ကို မသိေသး။ ေဝ ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ေန
မိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အဖ်ားတက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဖိုင္၏ သစၥာတရားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မရမက ႏိႈးေဆာ္
ေလၿပီ။ ဖိုင္၏ ၿဖဴစင္ေသာ သစၥာတရားကို ကြ်န္ေတာ္ တုန္လႈပ္လာ၏။

ဒုတိယအပူၿဖစ္သည္ ့ ဇနီးေအးကိစၥကို ဖြင္ ့ေၿပာရန္အတြက္ ဖိုင္ ့ထံမွ အားနည္းခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ အကြက္
ေခ်ာင္းေနသည္။ ဘာမွ မေတြ ႔ရေသး။ စကၤာပူ ၿပန္တက္ရန္ ရက္မွာလည္း နီး၍လာေခ်ၿပီ။ တစ္ရက္မွာေတာ ့
“နမ္ ့ရို” ေနမေကာင္းခ်ိန္မွာ ဖိုင္တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ပို ဆင္းေနသည္ ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဆူရင္း၊ေငါက္ရင္း
ကိုယ္ ့အပူကိုပါ တစ္ခြန္းတစ္စ ေၿပာခ်လိုက္သည္။ ဖိုင္က ရုတ္တရက္ ခြန္းတံု ႔မၿပန္။ ေနာက္ေနသည္ပဲ ထင္၏။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့လိုက္လာၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးလာေတာ ့မွ ...
“ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ခ်င္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမ ရခဲ ့ၿပီ ”
“ တကယ္လားရွင္ ..”
“ တကယ္ပါဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်ားတဲ ့ေန ႔က သမီးေလး ေမြးတယ္တဲ ့၊ မနက္အေစာၾကီး ဖုန္းေခၚတာေလ ”
“ ကြ်န္မ မယံုဘူး ”
“ မယံုလို ့ မရဘူး ဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာေနတာကို ယံုရမယ္၊ ၿမန္မာၿပည္မွာ ရွိတယ္ ”
“ ဟင္ ့အင္း .. ရွင္ ့မိန္းမ ဒီမွာပဲ မဟုတ္လား၊ ဘယ္မွာ ထားလဲ ေၿပာ ”
ဖိုင္က ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ေရာက္ေနေသာ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ဟု ထင္ကာ ခ်က္ၿခင္း သြား
ေတြ ႔ရန္ ၿပင္သည္။
“ မဟုတ္ဖူး ဖိုင္..၊ သူတို ့က ဧည္ ့သည္ေတြပါ၊ အစ္ကို ့ ဧည္ ့သည္ေတြ ဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာတာ မယံုရင္ ဆက္
မေၿပာေတာ ့ဘူး ”
ကြ်န္ေတာ္ ့စကားေၾကာင္ ့တိုက္ခန္း ေလွကားတြင္ အမုန္းခြန္အားကို ဖိုင္ တည္ေဆာက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ သူ ့ႏွလံုးသားမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွင္ထုပ္ရန္ အမုန္းခြန္အားကို ဖိုင္ထူေထာင္ပါေတာ ့မည္။
ဖိုင္သည္ သံေယာဇဥ္အပူကို ဘယ္သူ ့အကူမွ မပါပဲ ၿငွိမ္းပါေတာ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲသို ့ မနဲေခၚယူ၍ ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဖိုင္က ဓါးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ကိုင္
လိုက္သည္။ ထိုးလိမ္ ့မည္ဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ထင္၍ ေခါင္းငံု ႔ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ခဏအၾကာမွာ ဖိုင္ ထြက္
သြားသည္။ ေလွကားဝတြင္ သြားၿပန္ထိုင္ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို မေခ်ာ ့ခ်င္၊ ေပးတဲ ့အပစ္ကိုသာ ခံယူလိုက္ခ်င္သည္။ ခက္သည္က ဖိုင္က ဘာအပစ္မွ မေၿပာ။
သူ ့ကိုယ္သူပင္ အပစ္တင္ရင္း သူ ့ေဝဒနာကို သူ ကုစားေနၿပန္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေက်ာ္အထိ ဖိုင္ ေပၚမလာ
ေတာ ့ေပ။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္အိမ္ကို ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဖိုင္ ဖ်ားေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေထြးေပြ ႔ေသာအခါ ဖိုင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုပါေတာ ့သည္။ နမ္ ့ရို မရွိ၍သာ ေတာ္ေတာ ့သည္။ ဖိုင္က
ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္မွ ေတာင္းပန္စကား ထြက္လာမလားဟု ေငးၾကည္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ရက္ေတာ ့ပါ။
ဤၿဖစ္ရပ္မ်ားကို စိတ္ အားလပ္ေသာ ေန ့တစ္ေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်ရင္း ၿပန္စဥ္းစားခ်င္၍ ၿဖစ္သည္။ ငိုခ်ရင္း
ေအာက္ပါ စကားေတြကို တစ္ေယာက္ထဲ ေၿပာလိုက္ခ်င္သည္။

“ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ဖိုင္ ဘယ္ေနရာအထိ တိုးဝင္ရွိေနတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ့ဖာသာ ငိုခ်ရင္း
တမ္းတမ္းတတ ေတြးမိဦးမွာပါ ဖိုင္ရယ္၊ ႏွလံုးသားထဲက အပစ္ေတြကို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး သိမ္းထားရင္း
ေလာကဓံလိႈင္းေၾကာင္ ့ စိတ္ပန္းႏြမ္းရိေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ မွားခဲ ့ေလၿခင္းလို ့ ေအာက္ေမ ႔ေနမွာပါ ”
“ ဖိုင္တို ့၊ နမ္ ့ရိုတို ့၊ ဇနီးေအးတို ့၊ ရေဝ တို ့ကအစ တစ္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ အၿပစ္ ေၿမာက္မ်ားစြာအတြက္
နာၾကည္းေဒါသ ဝင္ၾကမွာပါ၊ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ဘူး ဖိုင္၊ ဒါဟာ “ အဒါ ” ရဲ ႔ မာနတရား
အစစ္ပဲ၊ ႏွလံုးသားက မခံႏိုင္လို ့ ငိုခ်သည္ ့တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ ေဝဒနာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ခံယူခ်က္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အတၱ
တရားေတြ အတြက္ ဒူးမညြတ္ခ်င္ေတာ ့ဘူး၊ အားလံုးကို တတ္ႏိုင္သေရြ ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ၿပခဲ ႔တာပါပဲ ဖိုင္၊
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ပံုမေပးႏိုင္တဲ ့အၿပစ္ေၾကာင္ ့ ဥေပကၡာတရားကိုယ္စီနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မုန္းတီး
ၾကရင္လည္း ေတာင္းပန္ဖို ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆႏၵ မရွိဘူး။ ငိုခ်ခြင္ ႔ ၾကံဳတဲ ႔ေန ့မွာေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ ကိ်တ္ငိုပစ္
မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အၿပစ္ကို ေက်ပါေစလို ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးၿပီး ေဝဒနာကို မေၿဖသိမ္ ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ ့ဘာသာပဲ ခံစားယူမယ္။ ဖိုင္ ့ခံစားခ်က္ကို စာနာမိရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်င္တယ္။ ဇနီးေအးရဲ ႔
ခံစားခ်က္ကို ငဲ ႔ၾကည္ ့မိရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်ခ်င္တယ္။ တတ္ႏိုင္သေရြ ႔ ေတာ ့ ခံႏိုင္ဦးမွာပါ ”

ဖိုင္ ့ကို ဖြင္ ့ေၿပာၿပီးခ်ိန္က စ,ၿပီး ဘန္ေကာက္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မေပ်ာ္ရႊင္ေစေတာ ့ပါ။
ဘန္ေကာက္မနက္၊ ဘန္ေကာက္ ညေန၊ ဘန္ေကာက္ ညအေၿခ ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ပိုလို ့
ပ်င္းရိေစခဲ ့ပါၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေပ်ာ္ေတာ ့။

ဘန္ေကာက္ဟာ ေပ်ာ္စရာ မရွိဘူးလို ့ သစၥာေဖာက္စကား ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာခဲ ့မိပါၿပီ။
ဘန္ေကာက္ကိုမွ မဟုတ္။ ဖိုင္ ့ကိုလည္း သစၥာေဖာက္ၿပခဲ ့ၿပီ။ ထို ့အတူ ေၿဖာင္ ့မတ္ရဲရင္ ့ေသာ“အဒါ”ဟူသည္ ့
ခပ္ရိုင္းရိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုယ္ပြားတစ္ခုလံုးကိုလည္း သစၥာေဖာက္ခဲ ့ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ေကာက္မွ မစြန္ ့ခြာမွီ ဖိုင္ ့ကို ေလးနက္ေသာ ကတိစကားႏွင္ ့တကြ စာတစ္ေစာင္ ေပးထား
ၿဖစ္သည္။ “ နမ္ ့ရို” အသက္ႏွစ္ဆယ္ၿပည္ ့ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာမည္ဟု။ ဤသည္မွာ ဘဝ၏ တိုက္ပြဲ
တစ္ခုကို လွမ္းေမွ်ာ္စဥ္းစားရင္း ကြ်န္ေတာ္ ကတိေပးခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုကာလတြင္ ကြ်န္ေတာ္ က်ဆံုးပါက
ဖိုင္ ့အား ကြ်န္ေတာ္သည္ လူရူးတစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ေၾကာင္းအား သမီးကို ကတိေပးႏိုင္ေၾကာင္း ကတိခံခဲ ့
သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ဆီကို ၿပန္မလာခ်င္၍ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝခရီးအတြက္ ရုတ္တရက္ ၿပန္လာႏိုင္လိမ္ ့
ဦးမည္မဟုတ္ဟု တြက္ဆထား၍ ၿဖစ္သည္။ လာေတြ ႔သည္မွာေတာ ့ ဘာမွ မခက္။ သို ့ေသာ္ ဖိုင္ႏွင္ ့ နမ္ရို ႔တို ့
အတြက္ သာမန္ဧည္ ့သည္တစ္ဦးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ မလာခ်င္ေတာ ့ၿပီ။

စိုးရိမ္ ထိတ္လန္ ့ေနေသာ လူေနမႈဘဝမ်ား၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ ေသာကကို ဖံုး၍ ၿပံဳးေနရသည္ ့ဒုကၡမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္
မလိုေတာ ့ၿပီ။ ဤဒုကၡမ်ားကို ေက်ာ္လႊားဖို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ၿမင္မွ ၿဖစ္မည္။ ေငြသာရွိလွ်င္ ထိပရိေဒဝ
မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ္ ့မည္။ သာမန္ဘဝေလးၿဖင္ ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း သူ ႔အပူ ကိုယ္မကယ္ႏိုင္၊ ကိုယ္ ့
အပူ သူမကယ္ႏိုင္သည္ ့ ၿဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ကြ်န္ေတာ္ မလိုလားေတာ ့ၿပီ။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚပြဲကို ႏႊဲရန္အတြက္ ပထမဦးဆံုးေၿခလွမ္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အထိနာစြာ စကၤာပူ
ေထာင္တြင္းသို ့က်ဆင္းခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။

ၿဖစ္ရပ္က ဆန္းလွသည္ေတာ ့ မဟုတ္။ သစၥာပ်က္ခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖာက္ေသာ မိတ္ေဆြသည္
ေနာက္မွာရပ္၍ ေခ်ာက္တြန္းခဲ ့ၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္။ သစၥာေဖာက္က ကိုယ္ ့ေနာက္မွာ ရပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္
ေနာက္က်စြာ သိခဲ ့ရခ်ိန္၌ အခ်ဳပ္ေဆာင္တြင္ မ်က္ႏွာႏွင္ ့ သမံတလင္း အပ္ကာ နာက်ဥ္း ေဒါသ ၿဖစ္ရံုမွတစ္ပါး။

အဖမ္းခံရသည္ ့ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ အပစ္မတင္လိုေသာ္ၿငား အဖမ္းခံရပံု ဆန္းၾကယ္လွသည္ကို ကြ်န္ေတာ္
အံ ့ၾသေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ေဆာင္လာေသာ ပတ္(စ)ပို ့အား ကာယကံရွင္ၿဖစ္သူအား လႊဲေၿပာင္းေပး
အၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္းမွာတင္ ရဲ ဖမ္းမိၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေၿပာရလွ်င္ မိမိ မိတ္ေဆြအိမ္သို ့ သြားလည္ရင္း ကြ်န္ေတာ္
အဖမ္းခံရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

ထိုအိမ္ကို ရဲဝင္ေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိ။ လက္ထဲမွာ ကိုင္၍ ဖတ္လာသည္ ့ေမာင္ထြန္းသူ၏ “ ရွမ္ဂရီလာ”
ဘာသာၿပန္စာအုပ္၏ အရွိန္ေၾကာင္ ့ အိမ္ထဲေရာက္မွပင္ ရဲဝင္စီးေတာ ့မည့္ အေၿခအေနကို သိရေတာ ့သည္။

ကိစၥမရွိ။
လ.ဝ.က မ်ား ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေက်ာင္းသားကဒ္ အစစ္တစ္ခု ရွိေနေသးသၿဖင္ ့ထိုကဒ္ကို ထိုးၿပ
လိုက္သည္။ ၿပႆနာက ထိုကဒ္သည္ အတုကဒ္ အပြား လုပ္ထားသၿဖင္ ့လ.ဝ.က က ခ်က္ခ်င္းပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့
အား ထိုေက်ာင္းသားကဒ္၏ မူရင္း ပတ္(စ)ပို ့ကို ေတာင္းေတာ ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ဝန္ခံရၿပီ။ ငွား၍
ကိုင္လာမိေၾကာင္း ေၿဖာင့္ခ်က္ေပးရေတာ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ တစ္ခု သက္သာေစသည္မွာ ထိုေက်ာင္း
သားကဒ္နွင္ ့အတူ တၿခားေက်ာင္းစာအုပ္ႏွင္ ့ ပတ္(စ)ပို ့ တစ္ခုအား ထိုင္းဗီဇာ သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ ့
သည္ ့ စလစ္စာရြက္မ်ား ရွိေန၍ပင္။ ရဲစခန္းကို မေရာက္မီေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ထိုအၾကံဥာဏ္ ဝင္မလာခဲ ့
ေသး။ လ.ဝ.က မ်ားက ရိုင္းလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလးေယာက္စလံုးအား လက္ေနာက္ၿပန္ၿဖင္ ့လက္ထိပ္
ခတ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးစစ္သည္။ ထိုးသည္။ ရိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ဝမ္းဗိုက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္လာ၍ ဝမ္းသြားခ်င္
ပါသည္ဟု ခြင့္ေတာင္းသည္ကိုပင္ ခြင့္မၿပဳ။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာင္းသားကဒ္ ပိုင္ရွင္ အစစ္ၿဖစ္သူ ေတာင္ၾကီးမွ ကိုစိုင္း ေရာက္လာပါသည္။ သူ ့ကိုေတာ ့
လက္ထိပ္မခတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သိသလားဟု ေမးသည္။ ကိုစိုင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုသာ သိေၾကာင္း၊ မနက္ကပင္
ထိုင္းဗီဇာ ေလွ်ာက္ရန္ ကတ္ၿပားမ်ား ေပးခဲ ့ေၾကာင္း၊ ယခု ပတ္(စ)ပို ့စာအုပ္ လာယူရန္ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း
ေၿပာၿပသည္။

လ.ဝ.က တစ္ဦးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဂုတ္ပိုးမွ ဆြဲမ,၍ ဝမ္းဗိုက္သို ့ လက္သီးေကြ်းၿပန္
သည္။ သည္တစ္ခ်က္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မခံႏိုင္ေတာ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းပ်က္ၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း ကိုစိုင္းအား ေၿပာ
ၿပ၍ ကိုစိုင္းက အၿပင္လ.ဝ.က အား သြားေၿပာေသာေၾကာင္ ့သူတို ့ အေၿပးအလႊား ဝင္လာၾကသည္။ ေစာေစာက
ထိုးသည္ ့ လ.ဝ.က အား ဆူၾက ေငါက္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေရအိမ္သို ့ ဝင္ခြင္ ့ၿပဳသည္။ တစ္ဦးတည္း ဝင္ခြင္ ့ၿပဳ
ၿခင္းမဟုတ္။ ကိုစိုင္းႏွင္ ့ လက္ထိပ္ခတ္၍ ဝင္ခြင္ ့ေပးၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဝမ္းပ်က္သြားသည္ ့ ေဘာင္းဘီရွည္အား
လဲခြင္ ့ေပးရန္အတြက္ ထပ္ေၿပာရသည္။ ထိုအခါမွာေတာ ့ ကိုစိုင္းကို လက္ထိပ္ၿဖဳတ္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့အား
အိမ္သာေဘာင္ႏွင္ ့ တြဲ၍ ခတ္ထားၿပန္သည္။ ထပ္ၿပီး ေမးၿမန္းစစ္ေဆးၿခင္းေတာ ့ မရွိေတာ ့။

ထို ့ေနာက္ တစ္အိမ္လံုးအား ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြရင္း သူတို ့ လိုခ်င္ေနသည္ ့ ေက်ာင္းသားကဒ္အတု လုပ္သည္ ့
စီဒီၿပားအား ေမးၿမန္းရွာေဖြၿပန္သည္။ မရွိေၾကာင္းယံုၾကည္ေတာ ့မွ ရဲစခန္းသို ့ ေခၚေဆာင္သြားေတာ ့သည္။
စုစုေပါင္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖမ္းခံရသည္က ေလးဦး ၿဖစ္သည္။ လင္မယားစံုတြဲ တစ္တြဲ ပါသည္။ လမ္း၌ ေက်ာင္း
သားကဒ္အတုႏွင္ ့အဖမ္းခံလာရသူ ေမာင္ေက်ာ္ ဆိုေသာ ကရင္တစ္ဦး၊ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿဖစ္သည္။

အဓိက တရားခံမွာ ေမာင္ေက်ာ္ ၿဖစ္၏။
စင္စစ္ သူက ဒီအိမ္မွာ ေနသူလည္း မဟုတ္။ သူ ့အိမ္ကို ၿပရမည္ ့အစား အလည္အပတ္ လာဖူးေသာ ဤအိမ္
သို ့ ေခၚလာသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့မွာ ေနရင္း ထိုင္ရင္း အကုသိုလ္ ဝင္ၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏။ အိမ္အလည္လာရင္း
အဖမ္းခံရသူမို ့ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင္ ့သည္ ့ ကိန္းပင္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ အကုသိုလ္က ဤမွ်ႏွင္ ့မရပ္ေသး။
ကိုစိုင္းအား ရဲမ်ားက ရဲစခန္း၌ စစ္ခ်က္ယူၿပီး ၿပန္လႊတ္ခ်ိန္တြင္ ကိုစိုင္း၏ မလိမၼာမႈေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို
အိမ္ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ တည္းေသာ အိမ္ပါ အဖမ္းခံရၿပန္သည္။ ကိုစိုင္းက ရဲစခန္းမွ ထြက္ထြက္ခ်င္း အစ္ကို ့အိမ္
သို ့ ဝင္တည္း၏။ ထိုအိမ္က လက္မခံေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တည္းေသာ အိမ္သို ့ သြားတည္းသည္။ ရဲမ်ားက
တစ္ပတ္အတြင္း ႏွစ္အိမ္စလံုးကို ဝင္ဖမ္းပါေတာ ့သည္။ စုစုေပါင္း လူသံုးဆယ္ေက်ာ္ အဖမ္းခံရေလၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုက ရန္ကုန္ၿပန္သြားသၿဖင္ ့ အဖမ္းမခံရ။

ထိုၿပႆနာမ်ားအားလံုးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို၏ ရည္းစားၿဖစ္သူ ၿဖဴၿဖဴ ႔ အေပၚ၌ ပံုက်လာပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့အား အိမ္ရွင္အၿဖစ္ စြပ္စြဲသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ ၿဖဴ ႔ၿဖဴ ႔ကိုေတာ ့ သူ ့အိမ္သားမ်ားက အိမ္ရွင္အၿဖစ္
စြပ္စြဲၾကေတာ ့သည္။ တစ္ဦးမိလွ်င္ပင္ အိမ္ရွင္မွာ ေၿခာက္လ အၿပစ္ဒဏ္ခံရမည္ ၿဖစ္၍ ၿဖဴ ႔ၿဖဴ ႔ အၿဖစ္မွာ
မသက္သာ။ အိမ္သံုးအိမ္ အဖမ္းခံရသည္တြင္ ႏွစ္အိမ္မွာ အိမ္ရွင္ မရွိ။ စုေပါင္း ေနၾကပါသည္ဟု ထြက္ဆိုေသာ္
ၿငား ၿဖဴ ႔ၿဖဴ ႔ကိုေတာ ့ အိမ္မွာ ေနသူမ်ားက သူတို ့ လစဥ္၊လစဥ္ လစာ ေပးရပါသည္။ ၿဖဴၿဖဴႏွင္ ့ အစ္ကိုမွာ
အိမ္ရွင္ပါဟု စြပ္စြဲၾကေလေတာ ့သည္။


( ဆက္ရန္ )

................................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

Thursday, August 11, 2011

ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၄ )

မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံကို “ သိမ္ ့”ကနဲ ၾကားလိုက္ရ၏။
အေဝးကပင္ ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းေလး၏ ၿပဴတင္းေပါက္ မွန္ခ်ပ္မ်ားပင္ တၿဖတ္ၿဖတ္
ခါသြားရပါသည္။ ေကာင္းကင္တခြင္လံုးလည္း သြက္သြက္ခါတုန္ဟီးေနသည္။ လွ်ပ္စီးတို ့လည္း လင္းကနဲ
လက္ ေနသည္။ မိုးတိမ္တို ့အုန္ ့မိႈင္းေနေသာေၾကာင္ ့မဲညိဳ ႔ေသာ တိမ္တိုက္ၾကီးတြင္ ေဒါင္လိုက္၊ အလ်ားလိုက္
ေသာ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းမ်ားကို တေဖြးေဖြး ေတြ ႔ၿမင္ေနရပါသည္။ သည္ရာသီတြင္ အဦးဆံုး ရြာမည္ ့မိုးပင္ၿဖစ္
ေတာ ့သည္။ ပူအိုက္လြန္းေတာ္ ့လည္း အၿမဲဟန္ၿပင္၍ မရြာႏိုင္လြန္းေသာ မိုးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေမွ်ာ္ေနမိခဲ ့သည္။
မိုးရြာမွပဲ ေအးေတာ ့မွာ ၿဖစ္သည္။

မေန ့ထဲက အလုပ္ထဲတြင္ ဒီေန ့တိုင္ဖုန္းဝင္ႏိုင္သည္ ့အတြက္ အလုပ္နားၾကမည္ဟု သူေဌးက ေၿပာထားသၿဖင္ ့
တစ္ညလံုး ၿဖစ္ပ်က္(၄)ကို အစၿပဳ၍ ဆက္ေရးရန္ စဥ္းစားေနမိခဲ ့သည္။ “ အစ ” ကို ရွာမရႏိုင္ခဲ ့။ အဆံုးတစ္ခု
သို ့ ေရာက္ဖို ့ အစတစ္ခုေတာ ့ ရွိရမည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဆံုးခ်င္သည္ ့အစကို ရွာရင္း မိုးစင္စင္လင္းခဲ ့ရပါ၏။
ေအာ္ .. ငါလည္း အခုခ်ိန္ထိ ၿဖစ္သမွ်တို ့ မပ်က္ႏိုင္ေသးပါပဲလားဟု စဥ္းစားမိလာသည္။ “ ေဟ ့လူ .. ၿဖစ္သမွ်
တို ့ မပ်က္ႏိုင္တဲ ့အထဲမွာလည္း သံေယာဇဥ္ေတြလည္းပါတယ္ေနာ္ ..” ဟု ေနာက္ေၿပာင္ေၿပာခဲ ့ေသာ ကိုထြန္း
၏ စကားတို ့ကိုလည္း သတိရမိလိုက္ပါသည္။

“ သံေယာဇဥ္” ဆိုရာတြင္ လူကိုလူခ်င္း ခင္မင္တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ ႔ၿခင္းမွစ၍ မိမိ ပိုင္ဆိုင္ထိေတြ ႔ခဲ ့ရသည္ ့
ေလာကဝန္းက်င္၊အရာဝတၳဳ အားလံုးအား မခြဲႏိုင္မခြာရက္ ရစ္ပတ္ဖြဲ ႔ေႏွာင္မိသည္ ့သံေယာဇဥ္အစဥ္အတန္း
တို ့ကို ဆိုလိုသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။

........................................................................................................................

အမိုးေပၚသို ့ တေၿဖာင္းေၿဖာင္းဆက္တိုက္က်လာေသာ မိုးေပါက္သံတို ့ေၾကာင္ ့ တြန္ ့ေၾကေနေသာ အိပ္ယာထဲမွ
အၿပင္ဖက္ ဝါးရံတာသို ့ အၿမန္ထြက္ၾကည္ ့လိုက္မိသည္။ ေအာ္ .. ေမွ်ာ္ေနရေသာ မိုးစက္ပြင္ ့တို ့ပါလား ...။
မိုးေငြ ႔ပါေသာ ေလသင္းရနံ ့တို ့ကို အဆုပ္တစ္ခုလံုး လတ္ဆတ္သြားေအာင္ တအားကုန္ တစ္ဝၾကီး ရႈရိႈက္သြင္း
လိုက္မိသည္။ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ အုန္ ့မိႈင္းေနေပမယ္ ့ တိုင္ဖုန္းကေတာ ့ မဝင္ပဲ ေရွာင္ကြင္း သြားၿပန္ေလၿပီ။
ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ၿပီးတာႏွင္ ့ အရင္ဆံုး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္ရင္း ကြန္ၿပဴတာစားပြဲေလးကို ထိုင္ၿဖစ္သည္။

စက္ဖြင္ ့လိုက္သည္ႏွင္ ့ ဝင္ေနၿပီးေသာေမးလ္မ်ားကို ဖတ္ၿဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ေမးလ္မ်ားကို ခင္မင္ရသူမ်ားထံသို ့
ေဖာ္ဝပ္ေမးလ္အၿဖစ္ ထပ္ပို ့သည္။ ကိုယ္ ့ဘေလာ ့ထဲ ခဏဝင္ၾကည္ ့ၿဖစ္သည္။ အသစ္တို ့မၿမင္ေသးသၿဖင္ ့
ဘာသာေရးလင္ ့ေတြဖက္ လွည့္ၾကည္ ့ၿဖစ္သည္။“ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ..” မွ စ၍ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္
ႏွစ္ၿခိဳက္လာခဲ ့မိေသာ ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန( ေရႊၿပည္သာ ) ၏ ဝက္ဆိုဒ္ကိုပဲ ဝင္ၾကည္ ့မိ၏။
ထိုဇာတ္ကေလးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္မေၿပာင္းပဲ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အၿဖစ္ သိပ္မၾကာခင္ ၿပန္ေရးတင္
ခဲ ့ၿပီးၿဖစ္ပါသည္။ ၁၀တန္းက်၍ ဖခင္က လူၾကားထဲ မာန္မဲလိုက္ေသာေၾကာင္ ့ အဆိပ္ေသာက္ၿပီး ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို
သတ္ေသမိခဲ ့ေသာ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းၿဖစ္သည္။

ေမတၱာရွင္ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန၏ ေခြကို ၿပန္ဖြင္ ့၍ နားေထာင္ၾကည္ ့မိေတာ ့မွ ေရးခ်င္ေသးသည္ ့ ၿဖစ္၍
မပ်က္ၿခင္းမ်ား( ၄ ) အတြက္ “အစ” ကို ေတြ ႔ေတာ ့သည္။

.......................................................................................................................

ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး မပ်က္ပဲႏွင္ ့ထပ္ခါထပ္ခါ ၿဖစ္ေနရၿခင္းမွာ တကယ္ရွိေနသည္ ့အမွန္တရားႏွင္ ့မရွိပဲႏွင္ ့
ရွိေနသည္ဟု ထင္ေနရသည္ ့ အေခၚသာရွိသည္ ့အမည္တို ့သာရွိသည္ ့အမွားတရားတို ့ကို နားမလည္ေနၿခင္း၊
နားလည္ေအာင္လည္း သင္ၾကားေပးမည္ ့သူမရွိၿခင္းႏွင္ ့ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္တံုးကမွ နားလည္လက္ခံလာ
ေအာင္ မၾကိဳးစားမိ မေလ ့လာမိၿခင္းတို ့ေၾကာင္ ့ပဲ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ၏။

လူပီပီ လူမႈက်င္ ့ဝတ္၊ လူမႈစီးပြားၾကီးပြားေရးမ်ားကို ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္တို ့တြင္ မဆိုသာေပမယ္ ့ကိုယ္ ့ရဲ ႔
တစ္ေန ့တာ( အမွန္ေတာ ့ေန ့တစ္ေန ့ကို ဘဝတစ္ခုလို ့ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါ၏ )ကုန္ခါနီးလို ့ အားေတာ ့မဲ ့အခ်ိန္၊
အိပ္ေတာ ့မဲ ့ မအိပ္ခင္တစ္ခ်ိန္ေလးတြင္ေတာ ့မရွိသေဘာႏွင္ ့ ရွိသေဘာတို ့ကိုေတာ ့ၿဖင္ ့ အက်င့္ေလးလုပ္၍
တခုတ္တရ ေတြးေတာဆင္ၿခင္မိဖို ့လိုပါသည္။ တစ္ေန ့ကို တစ္ခါေလာက္ပဲ ေတြးေပးသြားၿခင္းၿဖင္ ့ေန ့ေတြ
မ်ားလာသေလာက္ အၾကိမ္ေတြမ်ားလာရင္ၿဖင္ ့ ကိုယ္ ့အတြက္ တစ္ကယ္ပဲ အက်ိဳးမ်ားလာမည္ ့အေရးပါ..ဟု
ဘုန္းဘုန္း၏ တရားေတာ္တို ့ကို နာေနရင္း ၿပန္ေၿပာၿပခ်င္လာမိပါေတာ ့သည္။ ဘယ္လို အက်ိဳးမ်ားပါသလဲ ....
ဆိုရေသာ္ မိမိတို ့ရွင္စဥ္ကာလတေလွ်ာက္လံုး ငါ ့အတြက္၊ ငါ ့ဘဝ၊ ငါ ့မိသားစု .. စေသာ “ ငါ ” ႏွင္ ့
“ ငါ ့အနာဂတ္ ” တို ့အတြက္ စီမံကိန္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ရင္း ရ, လာခဲ ့ေသာ အက်ိဳးစီးပြားတို ့ႏွင္ ့
မတူပဲ၊ တစ္ေန ့“ ငါ ” တစ္ေယာက္ထဲ ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့မည္ ့ “ ငါ ့သံသရာခရီး ” အတြက္ ရရွိမည္ ့အက်ိဳး
အၿမတ္ပင္ ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ “ ငါ ” ထားခဲ ့ရမည္ ့အက်ိဳးအၿမတ္တို ့မဟုတ္ပဲ “ ငါ ့တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ”
တကယ္ပဲ ပါလာေတာ ့မည္ ့အၿမတ္ပါ ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါ၏။

ဘုန္းဘုန္းေၿပာေနသည္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိသေယာင္ေယာင္ႏွင္ ့တကယ္မသိေသးသည္ ့“ ပညတ္ ” ႏွင္ ့
“ ပရမတ္ ” သေဘာေတြပဲၿဖစ္ပါသည္။ ထိုသေဘာႏွစ္ခုကို ရွင္းရန္အတြက္ ဘုန္းဘုန္းက ေၾကးနာရီဥပမာေလး
ၿဖင္ ့အက်ယ္ရွင္းၿပေတာ ့သည္။ ၾကားဘူးနားဝရွိေနသည္ ့ဒိ႒ိအယူ “ ငါ ” ကို ပယ္ခြာႏိုင္ရန္အတြက္လည္း
မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ၿဖစ္ႏိုင္သလို ၿဖစ္၍မပ်က္ၿခင္းတို ့အတြက္လည္း မ်ားစြာပဲ အက်ိဳးသက္ေရာက္မည္ဟု
ထင္မိပါေတာ ့သည္။ ခ်က္ၿခင္းပဲ လက္ခံႏိုင္ဘို ့ ခဲယဥ္းေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ၿဖစ္၍လည္း သည္းၿငီးခံ၍
ရ,သေလာက္ေတာ ့ ဖတ္သြားေစခ်င္ပါသည္။

.................................................................................................................

“ ပထဝီဓါတ္ ” ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိထားသည္မွာ “ ေၿမၾကီးဓါတ္ ” ဟုပဲ ၿဖစ္ပါသည္။
အမွန္ကေတာ ့ ပထဝီဓါတ္ဟူသည္ “ မာသေဘာ ” “ ေပ်ာ ့သေဘာ ” ဟုလည္း ဖြင္ ့ဆိုခ်က္အမွန္ရွိေနပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္တို ့လို အႏၱပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ႏွင္ ့စူဠေသာတပန္ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္အား ေၾကးနာရီတစ္လံုးကို
ၿပ၍ ပထဝီဓါတ္က မာတာလား၊ ေၾကးနာရီက မာတာလားဟု ေမးၿပရင္း “ ပညတ္ ” ႏွင္ ့ “ ပရမတ္ ” တို ့၏
သေဘာကိုပါ ထင္သာ ၿမင္သာေစရန္ ဖြင္ ့ဆိုၿပသည္ ့ဇာတ္ ၿဖစ္ပါသည္။

စာ တိုေစရန္ တရားေတာ္လာအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေရးေတာ ့မည္။
အႏၱပုထုဇဥ္ ။ ။ “ ေၾကးနာရီက မာတာပါ ..” ( ဥာဏ္မ်က္ေစ ့မရွိေသာ အကန္းပုထုဇဥ္ )
စူဠေသာတာပန္။ ။ “ ပထဝီဓါတ္က မာတာပါ ” ( ေသာတပန္ အငယ္စား၊ ေနာက္လာမည္ ့ ဘဝ ၾကိမ္းေသ
လူ၊နတ္ၿဖစ္ေတာ ့မည့္သူ )
“ ကိုင္း..ဒါဆို ေၾကးနာရီေပ်ာက္ရင္ ေၾကးနာရီရဲ ႔ မာသေဘာေလး ေပ်ာက္ရမွာေပါ ့ ”
“ မွန္ပါ .. ”
ေၾကးနာရီေလးကို ထုခြဲရိုက္ဖိ၍ ေၾကးၿပားဘဝေရာက္ေစၿပီးေသာအခါ ေၾကးနာရီမွ ေၾကးၿပားဟူေသာပညတ္
ခ်က္ပါေၿပာင္းသြားေသာ္လည္း အၿငင္းသန္ေသာ ပုထုဇဥ္က “ ေၾကးၿပားက မာေနတာပါ ” ဟု ၿငင္းၿပန္၏။
ထိုအခါ ယင္းေၾကးၿပားကိုပင္ အရည္က်ိဳေစ၍ ပံုစံခြက္လံုကေလးထဲထည္ ့၊ အေအးခံၿပီး ေၾကးခဲဘဝေရာက္ေစ
ၿပီးမွ ေမးၿပန္ေသာ္လည္း “ေၾကးခဲ ကပင္ မာတာပါ ” ဟု ေၿဖၿပန္သည္။ အမွန္က ဤအဆင့္တြင္ အေခၚပညတ္
ၿဖစ္ေသာ ေၾကးနာရီ၊ ေၾကးၿပား၊ ေၾကးတုန္းေၾကးခဲ အဆင္ ့ဆင္ ့ေၿပာင္းလဲခဲ ့ၿပီးေသာ္လည္း ပရမတ္ၿဖစ္ေသာ
ပထဝီဓါတ္၏ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” တို ့ကေတာ ့ မေၿပာင္းလဲပဲ ရွိၿမဲ ရွိေနသည္ကို ၿပေနၿခင္းၿဖစ္၏။

“ ဒါဆိုရင္ .. အဲ ့ဒီ ေၾကးတံုး၊ ေၾကးခဲ ေပ်ာက္သြားရင္ ေၾကးခဲရဲ ႔ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာလည္း ေပ်ာက္ရမယ္”
ဟု ဆိုၿပီး ထိုေၾကးခဲကို လံုထဲ ၿပန္ထည္ ့၊ စပ္သင္ ့သည္ ့ဓါတ္မ်ားထည္ ့စပ္၍ က်ိဳခ်က္ၿပီး “ ၿပာ” အၿဖစ္သို ့
ေရာက္ေစလ်က္ ထိုအႏၱပုထုဇဥ္အား ကိုင္စမ္းေစေသာအခါ ႏူးညံ ႔ေသာ၊ ေပ်ာ ့သည္ ့သေဘာေလးကိုသာ စမ္း
သပ္မိေတာ ့သည္။ ထိုၿပာကိုပဲ ေၿမၾကီးထဲထည္ ့ၿမဳပ္၍ ေနာက္ေလးငါးႏွစ္ၾကာမွ ေဖၚထုပ္ကိုင္စမ္းၿပန္လွ်င္လည္း
ပထဝီဓါတ္၏ ပင္ကိုယ္သေဘာၿဖစ္ေသာ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” တို ့ကိုသာလွ်င္ ေတြ ႔ရအံုးမည္ၿဖစ္၏။

ေၾကးနာရီမွ ေၿမၾကီးခဲ ဘဝ ကူးေၿပာင္းေရာက္ရွိသြားသည္ ့တိုင္ ပထဓီဓါတ္ကေတာ ့မေၿပာင္းလဲပဲ ရွိေနသည္ကို
ရွင္းလင္းစြာ ၿမင္ေစလို၍ ဘုန္းဘုန္းက ေဟာၾကားခဲ ့ပါသည္။ မၿမဲ၍ တကယ္မရွိေသာ အေခၚ ပညတ္သေဘာ
ႏွင္ ့အၿမဲတည္ရွိေနသည္ ့ ပရမတ္( ထာဝရအမွန္တရား ) တို ့ကို ခြဲထုပ္ၿပခဲ ့ၿခင္းလည္း ၿဖစ္ပါ၏။

ေၾကးနာရီ တစ္ခုလံုးကို အၾကားအလပ္မရွိ လိုက္စမ္းၾကည္ ့လွ်င္ “ မာသေဘာ” တစ္ခုသာ ရွိေနၿပီး၊ “ေၾကးနာရီ”
က တကယ္ပဲမရွိသည္ကို ဥာဏ္ကေလး ကြန္ ့၍ စဥ္းစားေစခ်င္သည္ ့သေဘာဟု ထင္ပါ၏။ အမွန္ကေတာ ့
“ေၾကးနာရီ ” က “ ... ေခၚေစ ” ဟု “အမည္”ေပးထားၿခင္း၊ “ပညတ္” ထားၿခင္းပဲ မဟုတ္ပါေလာ။

သည္အဆင္ ့သည္ “ ဝိပႆနာဥာဏ္အဆင္ ့” သို ့ မေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ ဤသေဘာကို “ ငါ ” ဟု စြဲထင္ေန
ေသာ ကိုယ္ ့ခႏၶာအိမ္ၾကီးေပၚသို ့ တင္ႏိုင္မွသာလွ်င္ ဝိပႆနာအဆင္ ့သို ့ ေရာက္မည္ဟု မိန္ ့၍ “ ငါ ” မရွိ
သည္ ့သေဘာကို ဆက္ေဟာၿပန္ေလသည္။

................................................................................................................

“ လူ ” ဟု ေခၚတြင္ေနသည္ ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို အၾကားအလပ္မရွိ လိုက္လံစမ္းသပ္ၿပန္လွ်င္လည္း၊
အရိုးလိုေနရာ၊ ဦးေခါင္းလိုေနရာတို ့တြင္ မာသေဘာတို ့ကို ေတြ ႔ရမွာ ၿဖစ္ၿပီး၊ က်န္အစာအိမ္၊ အူသိမ္၊အူမ၊ႏွလံုး
အေရၿပား၊ အသားစ စသည့္ေနရာ အားလံုးတို ့တြင္ ေပ်ာ ့သည္ ့ သေဘာ တို ့ကို ေတြ ႔ရွိရမည္ၿဖစ္၏။

သည္ေနရာတြင္လည္း “ လူ ” ပညတ္ ေပ်ာက္သြားလွ်င္၊ ထို လူ၏ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာတို ့ပါ ေပ်ာက္ရ
မည္ဆို၍ စိတ္ကူးေလးၿဖင္ ့ လူ ့ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို ငရုပ္ဆံုၾကီးထဲထည္ ့ေထာင္းပစ္ကာ အသားလံုးၾကီးဘဝသို ့
ေရာက္ေစလွ်က္ ကိုင္စမ္းေစၿပန္လွ်င္လည္း၊ လူပညတ္မွ အသားလံုးပညတ္သို ့ ေၿပာင္းသြားသည္ ့တိုင္ ပထဝီ
ဓါတ္၏ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” က မေၿပာင္းလဲပဲ ရွိေနမွာကို သိၿမင္ႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။ အသားလံုးကပဲ
မာေနတာ၊ ေပ်ာ ့ေနတာပါ ဆိုေနလွ်င္ ထိုအသားလံုးေပ်ာက္လွ်င္၊ အသားလံုး၏ မာသေဘာ ေပ်ာ ့သေဘာ
တို ့လည္း ေပ်ာက္သြားရမည္ၿဖစ္ပါသည္။

အထက္ကအတိုင္းအသားလံုးၾကီးက မာတာ၊ ေပ်ာ ့တာ ဆိုၿပန္လွ်င္လည္း၊ထိုအသားလံုးၾကီးကိုပဲ မီးရိႈ ႔၊ ၿပာ ခ်ေစ
ၿပီးမွ စမ္းသပ္ ကိုင္တြယ္ၿပန္ေသာ္ ပထဝီဓါတ္၏ ႏူးညံ ႔ေပ်ာ ့ေၿပာင္းေသာ အေတြ ႔အထိ တို ့ရွိေနဦးမွာပဲ ၿဖစ္၏။
“ ၿပာက ေပ်ာ ့ေၿပာင္းႏူးညံ ႔တာပါ ” ဆိုလွ်င္၊ ထိုၿပာကို ေၿမၾကီးထဲ ထည္ ့ၿမဳပ္ၿပီး ေနာင္ေလးငါးႏွစ္ ၾကာမွ တူးေဖၚ
ကိုင္တြယ္ေစၿပန္ေသာ္ လူမွ ေၿမၾကီးဘဝသို ့ အဆင္ ့ဆင္ ့ကူးေၿပာင္း ေရာက္ရွိသြားသည္ ့တိုင္ ပထဝီဓါတ္
သေဘာၿဖစ္ေသာ “ မာသေဘာ၊ ေပ်ာ ့သေဘာ ” ကေတာ ့ၿဖင္ ့ ရွိေနၿမဲသာၿဖစ္သည္ဟု မိန္ ့ေတာ္မူပါသည္။

................................................................................................................


“ ေတေဇာဓါတ္ ” ကိုလည္း အပူဓါတ္ ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့သိထားေသာ္လည္း တကယ္ ့အရွိတရားက
ေလာင္ၿမိဳက္လိႈက္စားသည္ ့သေဘာ၊ ရင္ ့ၾကက္ၿခင္းသေဘာတို ့လည္း ရွိေနေသးသည္ဟု သိရၿပန္ပါသည္။
ရိုးစင္းေသာ ဥပမာေလးကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခႏၶာအိမ္ၾကီးအတြင္းဝယ္ “ေတေဇာဓါတ္” ရွိေနေသာေၾကာင္ ့
သာ အဟာရအားလံုးကို ေၿခဖ်က္ၿပီး တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ၾကီးရင္ ့လာရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ႏုပ်ိဳၿခင္းတို ့ကို တေငြ ႔
ေငြ ႔ေလးၿဖင္ ့ပဲ ေလာင္ၿမိဳက္လိႈက္စားေနေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရင္ ့ေထာ္ ( ရင္ ့ၾကက္ )လာရၿခင္းၿဖစ္
သည္။ အမွန္ကေတာ ့ တၿဖည္းၿဖည္းပ်က္စီးလာၿခင္းဟု ၿမင္ပါ၏။ ဘယ္လိုပဲ နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ အရြယ္၏ အိုမင္းၿခင္း
ကို က်ားကန္ေၿဖရွင္းၿခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္လြန္းေသာ “ ေတေဇာဓါတ္ ” ပင္ ၿဖစ္ေတာ ့သည္။

“ အာေဘာဓါတ္ ” ပါတဲ ့။
ယိုစီးၿခင္း၊ ဖြဲ ႔စည္းၿခင္းသေဘာရွိသည္ ့ ဓါတ္ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုထားပါသည္။ သက္မဲ ့အရာဝတၳဳတိုင္းတြင္ ရွိေန
သလို သက္ရွိ လူ၊ သတၱဝါ အားလံုးတြင္လည္း ဖြဲ ႔စည္းထားသည္ ့သေဘာေတြ၊ ယိုစီးေနသည္ ့သေဘာေတြ
ရွိေနတာကိုလည္း ခံစားသိႏိုင္ပါေသးသည္။

“ ဝါေယာဓါတ္ ” ေလဓါတ္ ဟု ဆိုပါသည္။
အရွင္းဆံုး အၿဖစ္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ခႏၶာအိမ္ၾကီး ထ၊ ထိုင္၊ ရပ္သြား၊ လႈပ္ရွားေနႏိုင္ရန္အတြက္ ကိုယ္ခႏၶာ
တစ္ခုလံုးရွိ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားၿပားၿပည္ ့ၾကပ္ေနေသာ အေၾကာေပါင္းစံုထဲတြင္ ေလဓါတ္ကေလးက
အၿမဲပဲ အၿပည္ ့အဝ ရွိေနေသာေၾကာင္ ့သာ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး ေတာင္ ့ေတာင္ ့တင္းတင္း ၿဖင္ ့ရွင္သန္ေန
ႏိုင္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္တဲ ့..။ ထိုေလဓါတ္ကေလးခ်ိဳ ႔ယြင္းပါက၊ ထိုေလတို ့မစီးဆင္းေတာ ့ပဲ ေလၿဖတ္သြားပါက
ခႏၶာအိမ္ၾကီးလည္း၊ ေလထြက္သြားေသာ ပူေပါင္းတစ္လံုးလို၊ ၾကိဳးၿပတ္သြားေသာ အရုပ္တစ္ခုလိုပဲ၊ လဲၿပိဳ က်
သြားမွာ၊ ေပ်ာ ့ေခြ သြားမွာ ၿဖစ္ပါသည္တဲ ့။

ထို ့ေၾကာင္ ့သာ ခႏၶာအိမ္ေတြ က်န္းမာဘို ့၊ ဓါတ္ၾကီးေလးပါး မေဖာက္ၿပန္ဘို ့ လိုသည္ဟု ဆိုစကားရွိေနသည္
ဟု ထင္ပါသည္။

ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး၏ သက္ရွိ၊သက္မဲ ့ အရာအားလံုးတြင္ အၿမဲရွိေနသည္ ့“ ဓါတ္သေဘာ” ေတြကို ဘုန္းဘုန္း
က ထည္ ့သြင္းရွင္းၿပခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္၏။ ထိုဓါတ္ၾကီးေလးပါးထဲမွ တစ္ပါးပါးသာ စ,တင္ ခ်ိဳ ႔ယြင္းသြားပါက ၿဖစ္တည္ေန
ေသာ သက္ရွိသက္မဲ ့တို ့၏ ဘဝ စ,တင္ပ်က္စီးၿခင္း၊ ပ်က္ၿခင္းဟု ဆိုပါသည္။

...................................................................................................................

ၿဖစ္၍မပ်က္ႏိုင္ေနၾကၿခင္း၊ ခႏၶာအိမ္ၾကီးေပၚတြင္ ေပၚသမွ်ေသာ ခံစားမႈ ေဝဒနာအားလံုး မေပ်ာက္ပ်က္ေနႏိုင္
ၾကၿခင္းမွာ သည္ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို “ ငါ ” ဟု တစ္သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး၊ အရိုးစြဲ အသဲစြဲေအာင္ စြဲမွတ္ခဲ ့ေသာ
ေၾကာင္ ့ဟု “ ဗုဒၶ ” က မွန္ေသာစကားကို ဆိုခဲ ့ၿပီးၿဖစ္သည္။ ထို “ ငါ ” မေပ်ာက္ေတာ ့၊ ခႏၶာအိမ္ၾကီးေပၚရွိ
ေပၚလာသမွ်ေသာ ေဝဒနာေပါင္းစံုႏွင္ ့“ ငါ ” တို ့ ေရာခ်င္တိုင္းေရာ၍ ၿဖစ္ခ်င္တိုင္းၿဖစ္ၿပီး မပ်က္ခ်င္တိုင္းလည္း
မပ်က္ ၿဖစ္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။

“ ငါ ” ကေလး ဖယ္ထားႏိုင္သည္ ့ ထိုခဏဝယ္ ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ခံစားမႈေဝဒနာအားလံုး၏ “ သေဘာသက္
သက္ ” မွန္သမွ်တို ့ကို သူ ့ခ်ဥ္းသက္သက္ ၾကည္ ့ႏိုင္၊ သိႏိုင္ေတာ ့မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ သူ ့သေဘာေလး
ေတြအတိုင္း ၿဖစ္ေနတာ၊ ေၿပာင္းသြားတာ၊ ပ်က္သြားတာ၊ တိုးလာတာ၊ ေရာ ့သြားတာေလးေတြကို သိၿမင္လာ
ႏိုင္မည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ ထိုသေဘာေလးကို GHOST ရုပ္ရွင္ကားထဲကလိုပဲ ကိုယ္ ့ခႏၶာအိမ္မွ ခြာ၍ ကိုယ္ ့
ကိုယ္ကို ၿပန္ၾကည္ ့ေနၿခင္းဟု အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာတစ္ခုၿဖင္ ့ ေရးခဲ ့ဖူးၿပီးလည္းၿဖစ္သည္။

ယၡဳ ဘုန္းဘုန္းမွ ဘုရားေဟာအတိုင္း ဓါတ္သေဘာ၊ ပညတ္၊ ပရမတ္သေဘာေတြကို ၿပ၍ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား
“ ငါ ” ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ေစရန္ သီအိုရီ တစ္ခုကို ၿပခဲ ့ၿပီ။ တကယ္လည္း ကိုယ့္ခႏၶာအိမ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို အၾကား
အလပ္မရွိ တစ္ခုခ်င္း လိုက္လံ စမ္းသပ္၍ “ လူ ” ဟူေသာ အေခၚ ပညတ္ကိုရွာပါလွ်င္လည္း၊ ေတြ ႔ႏိုင္ပါမည္
လား ...။ စဥ္းစားပါေလ၊ တစ္ကိုယ္လံုး သူ ့ေနရာႏွင္ ့သူ အေခၚပညတ္အစိပ္အပိုင္းေတြႏွင္ ့ပဲ အၿပည့္ရွိေန
မည္ ၿဖစ္ပါ၏။ ထို ပညတ္ အစိပ္အပိုင္းအားလံုး စုေပါင္းၿပီးမွသာ “ လူ ” ဟူေသာ “ ပညတ္ၾကီး ” ၿဖစ္ရသည္
မဟုတ္ပါေလာ...။

...............................................................................................................

“ ငါ ” ဟု ထင္လိုက္သည္ႏွင္ ့ “ ငါ ” ႏွင္ ့ ထိစပ္ေနရေသာအရာအားလံုး ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ၊ ေတာေတာင္ေရေၿမ၊
တိရစၦာန္ .... စသည္ ့ အေခၚပညတ္အားလံုးကို ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ ခံစားမိလိုက္ေတာ ့၏။ တြယ္တာမိလိုက္ေတာ ့
၏။ မစြန္ ့ရက္၊ မထားရက္ခဲ ့ ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ရေတာ ့၏။

အသက္ထြက္ေအာင္ကို နာက်င္လြန္းမက နာက်င္ၿပီး ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ “ ေသ ” ရေသာအခါ ... ထို တြယ္
တာမိခဲ ့ေသာ သံေယာဇဥ္အားလံုးကို မၿပတ္ႏိုင္၊ မၿဖတ္ႏိုင္ ၿဖစ္ရသလို၊ ထိုသံေယာဇဥ္ အားလံုးႏွင္ ့ ေသကြဲကြဲ
လိုက္ရသည္ ့အတြက္ မေက်မနပ္ၿဖင္ ့ ေသပြဲ ဝင္ရၿပန္ေလ၏။ ေနေရးအတြက္ စီမံကိန္းမ်ိဳးစံု ေရးစြဲရင္း၊ ၾကိဳးစား
ရုန္းကန္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မေသခ်ာတာေတြၾကားထဲက ေသၿခင္းတရားကို
ေတာ ့ၿဖင့္ မေမ ့စေကာင္းဟု ထင္မိပါသည္။ တစ္ေန ့တစ္ခါေလာက္ေတာ ့ၿဖင္ ့“ ေသ ” ဘို ့ကို ေတြးသင္ ့၏။

................................................................................................................

ဘုရားရွင္က သူေတြ ႔ရွိခဲ ့ေသာ တစ္ေလာကလံုးတြင္ တကယ္ပဲရွိေနေသာ ေလးမ်ိဳးေသာ ပရမတ္ၿဖစ္သည္ ့
“ စိတ္၊ေစတစ္သိတ္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ ” တို ့သည္ ၊ ပညတ္တို ့ကဲ ့သို ့ အတံုး၊အလံုး၊ အဆိုင္အခဲ တို ့လို ကိုင္တြယ္ၿပ
လို ့ မရႏိုင္ပဲ အမတန္ဥာဏ္ရည္ေကာင္းၿပီး၊ ပါရမီ ရင္ ့သန္ပါမွ ဥာဏ္မ်က္ေစ ့ေလးၿဖင့္ ၿမင္ႏိုင္ခံစားႏိုင္မွာကို
သိၿမင္ေတာ္မူခဲ ့ၿပီးၿဖစ္၏။

အစိုးရႏွင္ ့ အၿမင္မတူသူ၊ အစိုးရကို ဆန္ ့က်င္သူမ်ားကို “ သူပုန္ ” ဟု ေခၚဆိုၾကပါ၏။
သို ့ဆိုလွ်င္.. “ စိတ္၊ေစတစ္သိပ္၊ရုပ္၊နိဗၺာန္” တို ့ကသာ တစ္ကယ္ရွိေနၿပီး၊ “ငါ”၊သူ၊ေယကၤ်ား၊ မိန္းမ၊ ေရ၊ေၿမ၊
ေတာ၊ေတာင္၊တိရစၦာန္ ”..တို ့ဆိုတာ မရွိပါဘူးဟု ေဟာၾကားထားရက္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့က “ စိတ္၊ေစတစ္သိပ္
ရုပ္၊နိဗၺာန္” ဆိုတာ တကယ္မရွိပါဘူး၊ “ ငါ ”၊သူ၊ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ၊တိရစၦာန္၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ေရ၊ေၿမ.. ” တို ့သာ
တစ္ကယ္ရွိေနတာပါ..ဟု၊ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံၿပီး၊ ဘုရားႏွင္ ့ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ဘုရားကိုဆန္ ့က်င္ေနေသာ
ဘုရားရွင္၏ သူပုန္ မ်ား ၿဖစ္မွန္းမသိ ၿဖစ္ေနၿပီ ” ဟု ဘုန္းဘုန္းမွ ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္ ့ ေဟာရွာပါသည္။

ဘုရားရွင္က သူကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြက်င္ ့ၾကံ ေတြ ႔ရွိခဲ ့ေသာ ဝိပႆနာတရားေတာ္ၾကီးသည္ လူသာမာန္တို ့
အတြက္ နားလည္ရန္ အလြန္ခဲယဥ္းၿပီး၊ အာရံုငါးပါးတို ့တြင္သာ ေမြ ႔ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ လူသားအားလံုးအတြက္
ဓါတ္သေဘာ၊ ပရမတ္သေဘာ၊ ၿဖစ္ပ်က္သေဘာတို ့ကို ေဟာၾကားေခ်ခြ်တ္ရန္ အမတန္မွ ခက္ခဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ
ေတာ ့မည္ကို သိေတာ္မူေသာေၾကာင္ ့ တရားမေဟာေတာ ့ဘူးဟု စိတ္ၿဖစ္ေပၚခဲ ့ေၾကာင္း၊ ဤသည္ကို သိလိုက္
ေသာ သဟံပတိၿဗဟၼာၾကီးမွ ဘုရားရွင္ ေၿခေတာ္ရင္းတြင္ ဦးခိုက္၍ အခ်က္သံုးခ်က္ၿဖင္ ့၃၁ဘံုသားအားလံုး
အတြက္ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခဲ ့သည္ဟု ဘုန္းဘုန္း၏ တရားပုဒ္ထဲတြင္
နာမိခဲ ့ပါသည္။

သဟံပတိၿဗဟၼာၾကီး ဘုရားရွင္ကို တရားေဟာရန္ေလွ်ာက္ထားပံုမွာ....
“ တစ္ခ်ိဳ ႔က ဥာဏ္ရည္ အလြန္နည္းၿပီး ပါရမီ လံုးဝ မရွိသူ ၿဖစ္ပါေသာ္လည္း၊ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို
နာၿပီးမွသာ ဥာဏ္ရည္ထက္၍ ပါရမီ အသင္ ့အတင္ ့ ရွိလာႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ ႔က ပါရမီ အသင္ ့အတင္ ့ရွိၿပီး
သားမို ့ ဘုရားတရားေတာ္တို ့နာယူၿပီး ပါရမီရင္ ့သန္လာႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ ႔က လူေတြၾကားထဲမွာ ေနေနၾက
ေပမယ္ ့ပါရမီဥာဏ္ အလြန္ရင္ ့သန္ေနသူမ်ားၿဖစ္ေန၍ ဘုရားတရားေတာ္တို ့ ကို နာယူၿပီးလွ်င္ပဲ ေသာတပန္၊
သဂဒါဂန္၊ အနာဂန္ အဆင္ ့တို ့မွသည္ မဂ္ဥာဏ္၊ဖိုလ္ဥာဏ္ေတြရ၍ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ၿပဳ ကြ်တ္တန္း ဝင္
ၾကပါမည္ ့အေၾကာင္း” တို ့ၿဖင္ ့ ေလွ်ာက္ထားခဲ ့ေၾကာင္း ဗဟုသုတအၿဖစ္ နာၾကားခဲ ့ရပါသည္။

........................................................................................................

အမွန္ေတာ ့ ပါရမီ ဆိုသည္မွ အေလ ့အက်င္ ့တစ္ခုပင္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။
ရိုးသားစြာ ဆိုရပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ “ ဝိပႆနာ ” အေၾကာင္းကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေရးဖြဲ ႔ေနေပမယ္ ့
ယေန ့အခ်ိန္ထိ ၿဖစ္ပ်က္ကိုမၿမင္၊ “ ငါ ” ကိုလည္း မေပ်ာက္ေသးပဲ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတံုးဟု
ဝန္ခံခ်င္ပါ၏။

သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေဝးေနေသးသည္ဟု ထင္ေနရေသာ၊ ေမ ့ခ်င္ေရာင္ေဆာင္၍ အတင္းေမ ့ထားရေသာ
မေတြးခ်င္၊ မေတြ ႔ခ်င္ေတာ ့သည္ ့ မေသခ်င္သည္ ့ ေသၿခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ဘို ့အတြက္၊ ေက်ေက်နပ္နပ္
ေသ သြားတတ္ဖို ့အတြက္ ၿဖစ္ပ်က္ေတြကိုၿမင္ေအာင္၊ “ ငါ ” ကို ခြာႏိုင္ေအာင္ တစ္ေန ့ တစ္ရက္ကို အားတဲ ့
အခ်ိန္ေလးမွ ဖဲ ့၍ မိနစ္ပိုင္းေလာက္မွ်ေတြး ေတြး သြားၿခင္းအားၿဖင္ ့ပါရမီတို ့ ရင္ ့သန္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း
ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲကို အႏိုင္တိုက္ဖို ့ ၿပင္ဆင္ထားသင့္လွပါေၾကာင္းၿဖင္ ့ ...။

ကဲ .. မိတ္ေဆြေရ..၊
ဒီေန ့က စ,ၿပီး မအိမ္ခင္ တစ္မိနစ္ေလးေလာက္ “ ငါ ” မရွိ၊ မဟုတ္ေၾကာင္း စဥ္းစား သြားၾကည္ ့ပါမည္လား..။
တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလးပဲေလ၊ က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေတြကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လို အေမေမြးထားတဲ ့ရုပ္နဲ ့၊ အေမေပး
ထားတဲ ့ နာမည္နဲ ့ “ ငါ ” ပဲေပါ ့..။

ကိုယ္ ့ခ်စ္တဲ ့၊ ခင္တဲ ့လူေတြအားလံုး အတူလိုက္မလာႏိုင္ဘူးေနာ္..၊ အဲ ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္..။
ေဝးေနတယ္ထင္ရတဲ ့ အရာေတြ၊ အခ်ိန္ေတြအားလံုး တၿဖည္းၿဖည္းနီးလာရင္း တစ္ခ်ိဳ ႔ေတြကိုေတာင္ ၿဖတ္
ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီးၿပီပဲ ..။

တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလးနဲ ့ ရက္ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ မ်ားလာရင္ “ ပါရမီ ” ဆိုတာ ၿဖစ္လာမွမဟုတ္လား..လို ့။

ခင္တဲ ့ ...

( အၿဖဴေလး )

.......................................................................................................

ၿဖစ္ပ်က္( ၅ ) ကို ဆက္ေရးဘို ့ ၾကိဳးစားသြားပါမည္။








Thursday, August 4, 2011

လြတ္လပ္ေရးေန ့ ေမြးတဲ ့ ႏွင္းဦးရေဝ


ဤဝတၳဳသည္ တကယ္ ့အၿဖစ္ကို တကယ္ ့အၿဖစ္အတိုင္း ၿပန္ေရးထားသည္ ့ ဝတၳဳဆန္ေနေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္
ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။ အခ်စ္တစ္ခုတည္းကို ရႈ ႔ေဒါင္ ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေဖၚၿပႏိုင္သလို အေကြ ႔အေကာက္ အနိမ္ ့အၿမင္ ့မ်ား
လွသည္ ့ လူ ့ဘဝဇာတ္ခံုၾကီးအေၾကာင္းကိုလည္း သူ ၿပခ်င္ေသာ “ အခ်စ္ ” အေၾကာင္းႏွင္ ့ အၿပိဳင္ ၿပ ႏိုင္ခဲ ့ပါ
သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ၾကိဳက္ေသာေၾကာင္ ့ တဆင္ ့ ၿပန္တင္မိခဲ ့ပါသည္။ ဘဝကေတာ ့ ရုန္းကန္
ကူးခတ္ေနရင္း ကုန္ဆံုးသြားရသလို ကိုေထြး၏ ဇာတ္လမ္းကလည္း ေရးေနရင္း ၿပီးဆံုးခါနီးသို ့ ေရာက္ခဲ ့ရၿပီ။
ဒါဆို , ခ်စ္တတ္လြန္းသည္ ့“ အခ်စ္ ” ကေရာ ..... ။

.............................................................................................................................


ကြ်န္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရံုမွ ထြက္လာခ်ိန္မွာပင္ အဖ်ားဝင္ၿပီဆိုတာ ခ်က္ၿခင္း ရိပ္မိလိုက္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ
ႏွစ္နာရီနီးပါး အေအးခံခဲ ့ေသာ ကိုယ္ခႏၶာက ေန ့လည္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ဘန္ေကာက္ေန၏ အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ရွာ။
ၾကက္သီး ၿဖန္းၿဖန္းထရင္း အိမ္ၿပန္လာခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အိမ္တြင္ ဇနီးေအး၏ ေမာင္ၿဖစ္သူ ကိုႏိုင္လည္း
ေရာက္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းသြယ္ထိပ္မွ ဆိုင္တြင္ “ ေကြ ႔တီအို ” ဝင္စားၾကည္ ့သည္။ ပါးစပ္
က လက္မခံေတာ ့။ အသားလံုးမ်ားကို ဝါးေနရင္းကပင္ ခံတြင္းက အန္ခ်င္ေန၏။ ကိုယ္ပူရွိန္က တရိပ္ရိပ္ တက္
လာၿပန္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ ့ ကိုႏိုင္ ့ကို ဆဲဗင္းအီလဲဗင္းဆိုင္တြင္ ေဆးသြားဝယ္ခိုင္းသည္။ ကိုႏိုင္ သြားဝယ္၏။ သို ့ေသာ္
မရခဲ ့။ သူက ယိုးဒယားစကားမွ မတတ္ပဲကိုး။ ေဆးမ်ားက ေကာင္တာမွာသာ ရွိသည္မို ့မေၿပာတတ္လွ်င္ ဝယ္
၍ မရ။ ယိုးဒယားေဆး “ တစ္ဖီ ” ကိုပင္ ကိုႏိုင္ မေၿပာတတ္။ ကိုႏိုင္ေဆးဝယ္မရသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ
အိပ္ေနရာမွ ကပ်ာကယာ ထၿပီး ဖိုင္တို ့ အိမ္ဖက္ ထြက္လာခဲ ့မိပါသည္။

ဖိုင္တို ့အိမ္၌ စူဒါနမ္( နမ္ရို ႔ ) အား သူ ့အဖြားက ေခ်ာ ့သိပ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေတြ ႔ေတာ ့ ေမးလာသည္။
ေနမေကာင္း ၿဖစ္ေနပံုကို ရိပ္မိ၍ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲဟု ေမးၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ စကားမဆိုႏိုင္။ ေနမေကာင္း
ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပ၍ ေစာင္ႏွင္ ့ေခါင္းအုန္းေတာင္းကာ ၾကမ္းၿပင္ေပၚတြင္ပဲ ထိုးလွဲခ်လိုက္မိေတာ ့၏။ ထို ့
ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခာက္နာရီနီးပါး သတိလစ္သြားခဲ ့သည္။

ဖိုင္လည္း အခ်ိန္ပိုင္းမဆင္းေတာ ့ပဲ ၿပန္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပဳစုရွာသည္။ ေဆးေခၚထိုးေပးသည္။ စားေဆး
ေတြ တိုက္၏။ အဖ်ားက မက်။ သတိက မရတစ္ခ်က္၊ ရ တစ္ခ်က္။ ေနာက္ေတာ ့ ေရပတ္တိုက္ဖို ့ သတိရၿပီး
ဖိုင္ ့ကို ေရပတ္တိုက္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဖိုင္က ခ်က္ၿခင္းမလုပ္ရဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အတန္တန္ ေၿပာေတာ ့မွ မ်က္ႏွာကို
အရင္ တိုက္ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ ့ ကိုယ္လက္မ်ားကို တိုက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အပူခ်ိန္က်သြားသၿဖင္ ့
သံုးေလးခါ တိုက္ေပးပါေတာ ့သည္။ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပြ ႔ထားရင္း ေငးငိုင္ေနပါ၏။

မနက္ပိုင္းမွာ အဖ်ားက ၿပန္တက္ခ်င္ေသးေသာ္ၿငား ဆယ္ ့တစ္နာရီေလာက္မွာေတာ ့ အဖ်ား မရွိေတာ ့။ ဖိုင္က
ေမးသည္။
“ ရွင္ဘာၿဖစ္တာလဲဟင္၊ တစ္ညလံုး ... အို .. တစ္ညလံုးပဲရွင္၊ ကြ်န္မ ေၾကာက္ေနတယ္ ”
“ ဟုတ္တယ္ ဖိုင္.. ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ ဒီလိုမၿဖစ္ဖူးဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုက ထြက္လာကတည္းက ဖ်ားတာပဲ ”
“ တစ္ညလံုးပဲ .. အခုက်ေတာ ့လည္း အံ ့ၾသစရာပဲ၊ ရွင္ဘာမွ မၿဖစ္သလိုပဲ၊ တကယ္ေနာ္ ”
ဖိုင္က သူဘယ္ေလာက္ ၿပဳစုယုယခဲ ့သည္ကို ဖြင္ ့မေၿပာ။ သို ့ေသာ္ ဖိုင္ ့အေမက ေၿပာၿပ၍ ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီး
ေလၿပီ။ ဖိုင္ ့အေမကလည္း ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ၿခင္း ေနၿပန္ေကာင္းလာပံုကို မယံုႏိုင္။ တစ္ေန ့လံုး၊ တစ္ညလံုး
ေသလုေၿမာပါး သတိလက္လြတ္ ၿဖစ္ေနသည္မို ့ ေဆးရံုတင္ရန္ကိုပင္ တိုင္ပင္ေနၾက၏။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္
နာလန္ထလာပံုက ယံုခ်င္စရာ မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးလိုက္သည္က ဇနီး ေအး ကို ၿဖစ္ပါသည္။ “ ေအး ” သည္
ေန ့ေစ ့ လေစ ့ၿဖင္ ့ မီးဖြားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ သက္သာလာၿခင္းသည္ သူ ့အတြက္ ဥပါဒ္ ၿဖစ္ေစမည္
လားဟု ေတြးကာ ဖုန္းဆက္မိ၏။

“ ေအး ” ဘာမွ မၿဖစ္။ လြန္ခဲ ့ေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ “ သမီးေလး ” ေမြးဖြားၿပီး ၿဖစ္ေၾကာင္း အေမက ေၿပာၿပသည္။
လြတ္လပ္ေရးေန ့မွာ ေမြးသည္ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္ အံ ့ၾသမိသည္မွာ စူဒါနမ္(နမ္ ့ရို)သည္ စေနေန ့ ေမြး၍၊
ယခု သမီးသည္ လြတ္လပ္ေရးေန ့ ေမြး၏။ “ စူဒါနမ္ ”ကို ၉၈ မွာ ေမြးၿပီး၊ “ ႏွင္းဦးရေဝ ” အား ၂၀၀၀ ၿပည္ ့ႏွစ္
မွာ ေမြးခဲ ့သည္။

“ စူဒါနမ္ ” က စိတ္ၾကီးသည္။ ငယ္တံုးမို ့လား မေၿပာတတ္။ သူ ့ပစၥည္း၊ သူ ့ဥစၥာကို အလြန္မွတ္သားတတ္၏။
အႏိုင္က်င္ ့တတ္သည္ ့ စိတ္ကေလးကိုမူ ကြ်န္ေတာ္မၾကိဳက္။ သူ ့အစ္မဝမ္းကြဲမ်ား၏ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ား၊ ကစား
စရာမ်ား၊ အဝတ္အစားသစ္မ်ားကို မၾကာခဏ လုယူတတ္၏။ တစ္အိမ္လံုးကလည္း သူ ့ဘက္ကဆိုေတာ ့ ပို၍
အႏိုင္ယူလိုစိတ္မ်ား ကဲေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ သူ ့အမဝမ္းကြဲပစၥည္းကို လုယူသြားသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္
သူ ့ကို ရိုက္ဖို ့ၿပင္သည္။ အာေခါင္ၿခစ္၍ ေအာ္ေလသၿဖင္ ့သူ ့အဘြားေရာ၊ ေဘးခန္းမွ လူမ်ားပါ ဒေရာေသာပါး
ေရာက္လာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္ မရိုက္ရေသးေၾကာင္း သူ ့အစ္မက သက္ေသစကားဆိုသည္ ့တိုင္ “ နမ္ ့ရို ” ဤမွ်
အထိ တစ္ခါမွ မေၾကာက္ခဲ ့ဖူးေၾကာင္း သူ ့အဖြားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပစ္တင္ ေၿပာဆို၏။ ဟုတ္ေတာ ့ေနၿပီ။
စူဒါနမ္သည္ အေတာ္ ့ကို ပံုသြင္းရ ခက္ေတာ ့မည္။
ထိုကိစၥႏွင္ ့ ပတ္သက္၍ ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးရေလၿပီ။
“ အေမတို ့ မရဘူးရွင္၊ နမ္ ့ရိုမွ နမ္ ့ရိုဆိုေတာ ့ ကြ်န္မလည္း ရိုက္တာပဲ၊ မရဘူး ”
“ ၾကာရင္ ဖိုင္ ့ကို မေၾကာက္ပဲ ေနမယ္ေနာ္ ”
“ မေၾကာက္တာေတာ ့ အမွန္ပဲ၊ အေမက သူ ့ကို လသားကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခဲ ့တာ၊ ညဆို အဘိုး အဘြား
နဲ ့ပဲ အိပ္တယ္၊ ကြ်န္မကို ကပ္တာမဟုတ္ဘူး ”
“ ဖိုင္က အပ်ိဳလုပ္ေနတာကိုး ”
“ ရူးၿပန္ၿပီ .. ဘာစကားေၿပာတာလဲ ”
“ ဖိုင္ ... ဖိုင္ ့မွာ မိခင္စိတ္မရွိသလိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုလာတယ္၊ ဖိုင္ဘာမွ မစဥ္းစားဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္၊ဖိုင္၊ သမီး
ေလးတို ့ ႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီ မဆံုေသးဘူး၊ ဖိုင္လံုးဝမေၿပာဘူး၊ ဖိုင္ ့အလုပ္ကိုပဲ ဖိုင္ေတြးတယ္။ အခ်ိန္ပိုေတြ
ဆင္းေနတယ္၊ ဖိုင္ ... ”
သူ ေခါင္းငံု ့သြားသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ ေလသံေလွ်ာ ့လိုက္ရ၏။
“ ရွင္ ဘာမွ မသိဘူးေနာ္၊ တကယ္..တကယ္.. ရွင္ဘာမွ မသိဘူး”
“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ဖိုင္..”
“ ကြ်န္မတို ့ေလ ... ကြ်န္မတို ့ အေဖ ့အေၾကြးေတြ ဆပ္ေနရတယ္၊ ေဖေဖ ေငြေတြ အမ်ားၾကီး ရံႈးခဲ ့တယ္၊ လူမိုက္
ေတြဆီက ေခ်းတာ၊ မဆပ္ရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ အဲ ့ဒါေၾကာင္ ့ပါ ”
“ ဘယ္ေလာက္လဲ ဖိုင္၊ ေလာင္းကစားေၾကာင္ ့လား”
“ ဟုတ္ပါ ့ .. ဖိုင္ ရွင္ ့ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ”
“ ကိစၥမရွိပါဘူးဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ နမ္ ့ရိုကို ... ”
“ အေမ ့ကိုေတာ ့ နမ္ ့ရို စရိတ္အတြက္ ကြ်န္မ ေပးပါတယ္၊ ဟိုတစ္ေလာက ရွင္ေပးတဲ ့ ေဒၚလာေတြလည္း
အေၾကြးဆပ္ထားတယ္၊ ကြ်န္မမွာ လက္က်န္မရွိေတာ ့ဘူး”
“ ေလးငါးရက္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေပးမယ္ေနာ္”
“ ရပါတယ္ .. ကြ်န္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ”
“ ဖိုင္.. နမ္ ့ရိုကို ဘယ္မွာ ေက်ာင္းထားမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာ သိပ္ၾကာမွာ မဟုတ္ဖူး။ ခရီး ထြက္ရအံုးမယ္။
တရုပ္ၿပည္ဘက္ကို သြားၿဖစ္ဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဗီဇာေတာ ့ ရၿပီးၿပီ ”
“ ေၾသာ္ .. သိၿပီ... သိၿပီ။ မိန္းမသြားရွာမလို ့လား.. ဟုတ္ပါတယ္ေလ .. ”
ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မညစ္ေစရန္ စ,ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမရသည္ ့ကိစၥကို ေသခ်ာ
ေသာ မေနာစိတ္က သိၿပီးေနရွာၿပီထင္။ မိန္းမတို ့၏ အသိစိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မခန္ ့မွန္းတတ္။ ဖိုင္ ့ကိုေတာ ့
ဝန္ခံ၍ မၿဖစ္ေသး။ ဖိုင္သည္ စစ္ရံႈးေနသူၿဖစ္သည္။ သူ အပိုင္ရၿပီဟု တြက္ထားေသာ သမီးနမ္ ့ရိုမွာလည္း
သူ ့ကို အသာစီးၿဖင္ ့ သာခ်င္ေန၏။ ဖိုင္ ့ဘဝသည္ ဘာဆို ဘာမွ ကိုယ္က်ိဳးမရွိေသာ ဘဝပင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ပါးစပ္
ကသာ အမ်ားအတြက္ အသက္ရွင္ေနၿခင္းဟု ၾကိမ္းဝါးေနေသာ္လည္း ဖိုင္ ့ေလာက္ပင္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့ႏိုင္သူ
မဟုတ္။
ဖိုင္ ့ဘဝမွာ ဘာရွိသနည္း။
ကြ်န္ေတာ္ ့မွာက ဇနီးေအး ရွိ၏။ သမီးတစ္ဦးလည္း ရၿပီ။ ေလာက သိုက္ၿမံဳကို ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ခဲ ့ၿပီးၿပီ။
ဖိုင့္မွာ ဘာမွ်မရွိ။ သမီး စူဒါနမ္၏ စရိုက္၊ အမူအက်င္ ့၊ လူၿဖစ္လာပံု အစကိုက ဖိုင္ႏွင့္ ခပ္ကြာကြာ ရွိလွ၏။ ဖိုင္ ့
အမူအက်င္ ့မ်ိဳး စူဒါနမ္မွာ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္တြင္ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့လိုပင္ ေလာကကို ထင္ရာစိုင္းေခ်ဦးမည္။
သူ လူလားေၿမာက္ဖို ့အတြက္မူ ဖိုင္ ့ကို အသံုးခ်သြားလိမ္ ့မည္။ ဖိုင္ ့အခ်စ္၊ ဖိုင့္စြမ္းအား၊ ဖိုင္ ့ေမတၱာမ်ားကို
စားသံုးမွီဝဲၿပီး ဖိုင္ ့ကို စြန္ ့မွာ ေသခ်ာေန၏။ အေဖ ့ေသြးက ခ်ဥ္းနင္းခဲ ့ၿပီကိုး။

ထိုစကားေတြ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာေသာအခါ ဖိုင္က သည္းခံစြာ ၿပံဳးလ်က္ ေခါင္းငံု ့ထားရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ္
ဖိုင့္ကို ဂရုဏာသက္စြာၿဖင္ ့ သူ ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္၍ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာမွာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ယံုပါေၿပာေတာ ့
ဖိုင္ ေခါင္းညိတ္၏။ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေခၚခဲ ့ေသာ္ၿငား ဖိုင္က သူ ့မိဘကို မခြာႏိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္
ဖိုင္ ့ကို မတားခ်င္ေတာ ့။ ဖိုင္တည္ေဆာက္ခဲ ့ေသာ ဘဝသိုက္ၿမံဳ၌ ဖိုင္သည္ မရွိမၿဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ ၿဖစ္ေန၏။
သူ ့ဘဝ၊ သူ ့စြမ္းအား၊ သူ ့ေပးဆပ္မႈမ်ားကို ရယူသံုးစြဲသူမ်ားသည္ သူတို ့အတြက္ ဖိုင္မရွိ၍ မၿဖစ္ပါ။ ဒါကေတာ ့
မိသားစု ေရးရာသာ ၿဖစ္၏။ မတရားမႈလည္းမဟုတ္။ မိသားစုတစ္ခု ရွင္သန္ၾကီးထြားရန္အတြက္ တစ္ဦးမဟုတ္
တစ္ဦးကေတာ ့ ရုန္းကန္ရၿမဲ ၿဖစ္ပါ၏။ ဖိုင္ ့ဆိုလွ်င္ ဖိုင္ ့မိဘမ်ားက အားကိုးၾကသည္။ ဖိုင့္ညီမႏွစ္ေယာက္က
ခ်စ္သည္။ ဖိုင္ ့တူမ ႏွစ္ေယာက္က မရွိမၿဖစ္ တြယ္တာသည္။ စူဒါနမ္ကေတာ ့ ဖိုင္သည္ သူ ့မူပိုင္ပစၥည္းဟု အပိုင္
တြက္ထား၏။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဖိုင္ ့ဆီမွ ရယူၿခင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ ့သူ ၿဖစ္သည္ကိုး။ ဖိုင္ ့ကို ဆိုလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္က အစ ပတ္သက္သမွ် အားလံုးက အပိုင္ဟု တြက္ထားၾကသည္။ ဖိုင္ ့ကို ဘာမွ ေပးစရာမလို။ ဖိုင့္ဆီ
ကသာ ရသင္ ့ရထိုက္တာ မွန္သမွ် ယူၾကမည္ ့သူေတြထဲတြင္ ဖိုင္တစ္ေယာက္ လူသား စင္စစ္ ၿဖစ္ေန၏။
သို ့တိုင္ ဖိုင္သည္ ၿငဴစူခံရ၏။ အၿပစ္တင္ခံရ၏။ ေဝဖန္ခံရ၏။ ခ်စ္သလိုလိုႏွင္ ့ အႏိုင္က်င္ ့ခံရ၏။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ဘာခ်စ္ပါသနည္းဟု ေစ ့ေစ ့စဥ္းစားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ထင္တိုင္း ၿခယ္လွယ္ခြင္ ့ရ၍ ခ်စ္ၿခင္း
ဟု တၿဖည္းၿဖည္း ဝန္ခံ ေတြးေတာမိလာသည္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ေဝးေအာင္ ဘယ္မွ် ေၿပးေၿပး မိၿပီဆိုလွ်င္
ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္ရၿမဲပင္။ ဤၿဖစ္ရပ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ဒူးေထာက္ခ်င္သည္ ့တိုင္ ဘယ္ေတာ ့
မွ ဒူးေထာက္မည္မဟုတ္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ရပိုင္ခြင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ႏွလံုးသားတြင္ နန္းစံေနေသာ
ကြ်န္ေတာ္၏ မူပိုင္မိဖုရားသာ ၿဖစ္သည္။

သံသရာ ဟူေသာေဝါဟာရကို ကြ်န္ေတာ္ လြန္လြန္ကဲကဲ ေတြးၾကည္ ့မိပါသည္။
လြန္ေလၿပီးေသာ သံသရာတြင္ ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုခဲ ့သည္ ဆိုၿငားအံ ့။ ဖိုင္သည္ ဤသေဘာအတိုင္းသာ
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္ရွာပါလိမ္ ့မည္။

သမီး ရေဝ ကို ကြ်န္ေတာ္ ရခဲ ့ၿပီဆိုေသာအခါ အိမ္ေထာင္စု တာဝန္အား စတင္၍ ေတြးေတာလာခဲ ့မိသည္။ ဖိုင္၊
စူဒါနမ္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ သံုးဦးသား အိမ္ေထာင္စုကေလးအၿဖစ္ကို မဖန္တီးႏိုင္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ
ဖိုင္ပါ ၾကိဳးစားသည္။ မရ။ ၂၄နာရီမၿပည္ ့သည္ ့အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာၿဖင္ ့ ခြဲခြာရသည္။ ဖိုင္ ့မိသားစု၌ ဖိုင္မရွိ၍
မၿဖစ္။ စက္ယႏၱယား၏ ပင္မအစိပ္အပိုင္းလို ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ဖိုင္မရွိလွ်င္ လည္ပတ္ရာ၌ ကေမာက္ကမ
ၿဖစ္မည္။ ဖိုင္ ့တူမႏွစ္ေယာက္က ေအာ္ၾက ငိုၾကသည္။ ဖိုင္ ့အေဖက စိတ္ဓါတ္က်သည္။ ဖိုင္ ့အေမက ၿမည္တြန္
သည္။ ဖိုင္ ့ညီမႏွစ္ဦးက ဘာသိဘာသာ ၿဖစ္ကုန္သည္။ ဖိုင္သည္လည္း စူဒါနမ္လိုပင္ သူ ့အိမ္သို ့သာ လြမ္းေန
ရွာသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိုင္သည္ မိသားစုကိစၥမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးရွာေသာ အတၱပညာ မထြန္းကားၾက။ အခ်ိန္တန္
လွ်င္ ဖိုင္သည္ သူ ့မိသားစု အသိုက္အၿမံဳသို ့ၿပန္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မိသားစုကိစၥမ်ားထဲသို ့ ၿပန္ဝင္ေၿပး၏။

ေလာက၌ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္မရွိပဲ ဘာမွ်မၿဖစ္။
ဤသေဘာတရားကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းစြာလက္ခံၿပီး ဇနီးေအးႏွင္ ့ မိသားစုသိုက္ၿမံဳကို အေကာင္အထည္
ေဖၚခ်င္လာမိသည္။ သို ့ရာတြင္ ခ်က္ၿခင္းမဟုတ္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္ အေမရိကသို ့ ထြက္သြားရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံ
သည္။ စိတ္က ၿပင္းၿပင္းၿပၿပ အာသီသ ၿဖစ္မလာခဲ ့။ ထို ့ေၾကာင့္ စာေပအႏုပညာနယ္ကို ၾကံဆေတြးေတာၿပီး
အမ်ားနည္းတူပဲ စိတ္ေလွ်ာ ့လိုက္မိေတာ ့သည္။

ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု ၿပဳရမည္ဟု ေတြးရင္း စကၤာပူသို ့ ၿပန္ဝင္ေပးရမည္ ့ကိစၥတစ္ခုကို
လက္ခံလိုက္မိသည္။

ထိုစကၤာပူခရီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝအား ေသြးထြက္ေအာင္ ေၿပာင္းလဲေစခဲ ့ေသာ ခရီး ၿဖစ္ေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့အား ကိုယ္က်ိဳးရွာ ထင္ရာစိုင္းေနလွ်င္ ေလာကဥပေဒသက ဒဏ္ခတ္ေတာ ့မည္ဟု တိတိက်က်
သတိေပးလိုက္ေသာ ခရီးစဥ္ ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ စကၤာပူေထာင္၏ အရသာကို ဝဝလင္လင္ ခံစားေစသည္ ့
ခရီးပင္တည္း။


( ဆက္ရန္ )

...............................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

Friday, July 29, 2011

သေဘၤာသားမို ့ စကားမတတ္ရွာ ..။

မဟာထိုင္လမ္းသြယ္ထဲမွာ ဆက္ေနလို ့ မၿဖစ္ေတာ ့ေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ေခၚယူစစ္ေဆးခံခဲ ့ရၿပီး
ေနာက္ ကိုဆန္နီက သူ ့ရည္းစား “ ေမွ်ာင္ ” ဆိုသည္ ့ယိုးဒယားမေလးေနေသာ ရပ္ကြက္ထိပ္ရွိ တိုက္ခန္းၾကီး
တြင္ အခန္းငွားေပးသည္။ တိုက္ခန္းက သိပ္မၾကီး။ ေဟာခန္းပါသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္ ပါရွိသည္။
လစာ ကလည္း မမ်ားလွ။ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္သာ ေပးရ၏။ မိုးပ်ံတံတားၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ တစ္မွတ္တိုင္ဆို
လွ်င္ လမ္းထိပ္သို ့ ေရာက္ၿပီ။ ထိုလမ္းထိပ္မွ ဆိုင္ကယ္ ငါးဘတ္ေပး၍ စီးလွ်င္ ေရာက္ပါသည္။ စီးလံုသို ့ သြား
လွ်င္လည္း လြယ္၏။ ေလဆိပ္ႏွင္ ့ေတာ ့ အလွမ္းေဝးလွသည္။

စကၤာပူသို ့ ဝင္ရသည္မွာလည္း အေတာ္ပင္ ခက္ခဲလာပါသည္။ ၿမန္မာၿပည္မွ ဗီဇာပါလာသူမ်ားကလည္း
ဘန္ေကာက္မွာ ၾကာၾကာမေနၾကေတာ ့။ အဖမ္းအဆီး ထူေၿပာ၍ ၿဖစ္သည္။ ရန္ကုန္၊ စကၤာပူ တိုက္ရိုက္ ဝင္ၾက
သူက မ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ အရင္ကလို ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရသည္မွာ မလြယ္ကူေတာ ့ၿပီ။ သို ့ရာတြင္
စားေပါက္ တစ္မ်ိဳး ထြင္ၾကရၿပန္သည္။

သေဘၤာသား ဗီဇာကို ရေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကၿပန္ေလၿပီ။
စင္စစ္ စကၤာပူ သံရံုးသည္ သေဘၤာတက္ရန္သြားမည္ ့ မည္သည္ ့သေဘၤာသားကိုမွ ဗီဇာ မေပးပါ။ စကၤာပူမွ
သေဘၤာေအးဂ်င္းက ဖက္(စ)ၿဖင့္ ေခၚစာ ပို ့ေပးသည္။ ထိုေခၚစာၿဖင္ ့ ေလယဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ရသည္။ ေလဆိပ္
ေရာက္လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ေလေၾကာင္းလိုင္းသို ့ေခၚစာႏွင့္ ေလယဥ္လက္မွတ္ ေပးရပါသည္။ ထို ့ၿပင္ စကၤာပူရွိ
သေဘၤာေအးဂ်င္းက ေလေၾကာင္းလိုင္းသို ့ ေခၚစာကို ဖက္(စ)ၿဖင့္ ထပ္မံ ပို ့ေပးရ၏။ ထိုအခါ ေလေၾကာင္းလိုင္း
က သေဘၤာသားကို သူ ့ေလယဥ္ေပၚသို ့ တက္ခြင္ ့ၿပဳသည္။ စကၤာပူ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ လ.ဝ.က မွ သံုးရက္
ဗီဇာ ေပးလိုက္၏။ ေအးဂ်င္ ့က သေဘၤာသားကို ေလဆိပ္မွာ လူၾကိဳ လႊတ္ေပးပါသည္။ လိုအပ္လွ်င္ လ.ဝ.က
အရာရွိက လာၾကိဳေသာ ေအးဂ်င့္ႏွင္ ့ တိုက္ရိုက္ စကားေၿပာႏိုင္ရန္ လာေစာင္ ့ေပးရၿပန္သည္။

တစ္ရက္မွာေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္အတူ ပါသြားသည္ ့သေဘၤာသား တစ္ေယာက္အား ေလယဥ္လိုင္းက အၿပန္လက္
မွတ္မပါ၍ ေလယဥ္ေပၚ တက္ခြင္ ့မၿပဳ။ အနည္းဆံုး သံရံုးဗီဇာပါမွ တက္ခြင္ ့ၿပဳမည္ဟု ဆိုလာပါ၏။ အစ္ကို ဘာ
လုပ္ပါသနည္း။ သူေရာ ထိုသေဘၤာသားကိုပါ အဝတ္အစားအိပ္မ်ား ကိုယ္စီ ဆြဲ၍ စကၤာပူ သံရံုးသို ့ ခ်ီတက္ပါ
ေတာ ့သည္။ သံရံုးေရာက္ေတာ ့ေလယဥ္လက္မွတ္ေတြၿပ၊ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွ ေၿပာလိုက္သည္မ်ားကို ရွင္းၿပၿပီး
ဗီဇာမပါလွ်င္ ဒီသေဘၤာသား သေဘၤာတက္ခြင္ ့မရေတာ ့ဟု ေတာင္းဆိုပါေတာ ့သည္။ သံရံုးကလည္း သံုးရက္
ဗီဇာ ေပးလိုက္ပါေတာ ့၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း သေဘၤာသားတိုင္းကို သံုးရက္ဗီဇာ ထုပ္ေပးပါေတာ ့သည္။

ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘက္က ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကေလးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။
ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသည္ စကၤာပူခရီးစဥ္၌ ၿမန္မာမ်ားကို တင္ရသည္ ့အခါတိုင္း ဗီဇာမပါပဲ မတင္ခ်င္ၾက။
ဗီဇာပါလွ်င္လည္း အၿပန္လက္မွတ္ကို ေမးလာတတ္ၿပန္သည္။ သူတို ့ကိုလည္း အပစ္မဆိုသာပါ။ သူတို ့ေလယဥ္
ၿဖင္ ့ ပါသြားေသာ ခရီးသည္အား စကၤာပူ လ.ဝ.က မွ ၿပန္ပို ့ပါလွ်င္ အေတာ္ကို အလုပ္ရႈပ္ၾကရသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့
ၿမန္မာဆိုလွ်င္ သိပ္မတင္ခ်င္ၾက။ ေလယဥ္လက္မွတ္ သြားဝယ္လွ်င္ ဗီဇာကို ေမးတတ္ၾကသည္။ သေဘၤာသား
ဗီဇာၿဖင္ ့ ဝင္ရခ်ိန္တိုင္း သက္ဆိုင္ရာ ေလယဥ္လိုင္းႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စကားမေၿပာရပဲ မၿပီး ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
ညီအစ္ကို၏ အဓိက အတားအဆီးသည္ ပိစိဖိတ္အဲယားလိုင္း ၿဖစ္သည္။

သူတို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ လိုက္ပို ့သူမ်ားကို သေဘၤာသားဟု မယံု ။ စကားေၿပာၾကည့္ေတာ ့လည္း ကိုယ္ ့လူမ်ား
က စကားမကြ်မ္းက်င္။ အဂၤလိပ္စကားကို ေတာင္ေတာင္အီအီ ၿဖစ္ေန၏။ ဒါေတာင္ မနဲ သင္ထားရၿခင္း ၿဖစ္၏။
သူတို ့က သေဘၤာသားေတြကိ္ုေမးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ဝင္ေၿဖရင္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့ စကားမ်ားၾကရသည္။
သေဘၤာသားတြင္ အၿပန္ေလယဥ္လက္မွတ္မလို၊ ရိႈးမန္းနီး မလို။ ပတ္(စ)ပို ့ႏွင္ ့ CDC ပါလွ်င္ ၿပည္ ့စံုၿပီမွန္း
ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဆုပ္ကိုင္ေၿပာရသည္။ ထိုအခါ ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာကို သူတို ့က ေခၚေလၿပီ။ ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာက
စကၤာပူ ေအးဂ်င္းသို ့ ဖက္(စ)ၿဖင့္ လွမ္းေမးသည္။ ေအးဂ်င္းက လက္ခံအတည္ၿပဳမွ ေလယဥ္ေပၚ တက္ခြင္ ့ၿပဳ
ေတာ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဗီဇာ ယူလာေသာအခါ သူတို ့ ပို၍ပင္ အခံရခက္ရွာသည္။ ဤလူမ်ားသည္ တကယ္
သေဘာၤာတက္မည့္သူမ်ား မဟုတ္မွန္း သိပါလ်က္ႏွင္ ့ သူတို ့ ေလယဥ္လိုင္းအား အသံုးခ်ေနၿခင္းကို အခံရခက္
ေနရွာ၏။ သို ့ေသာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူတို ့ဘက္က တတ္ႏိုင္သည္မွာ သေဘၤာသားအား ေနာက္ဆံုးပါဆင္ဂ်ာ
အၿဖစ္ ခ်န္လွပ္ၿပီး ပညာၿပၿခင္းပင္ၿဖစ္ပါ၏။

ဘဂၤလားေဒ ့ရွ္အဲယားလိုင္း ( ဘီမန္း ) ႏွင္ ့ အႏိၵယအဲယားလိုင္းတို ့မွာေတာ ့ ႏွစ္ပတ္ဗီဇာသမားမ်ားကို ေစ်း
သက္သက္သာသာၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ တင္ပို ့ေပးေနေသာ ေဖာက္သည္အဲယားလိုင္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ ထိုေလ
ေၾကာင္းလိုင္းမ်ားက အဲယားလိုင္းၾကီးမ်ားႏွင္ ့ စာလွ်င္ ေဒၚလာတစ္ရာေက်ာ္ ေစ်းသက္သာ၏။ ေစ်းသက္သာ
သည္ ့ နည္းတူ အခ်ိန္လည္း မမွန္တတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အၿခားေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားသို ့ အကူအညီေတာင္း၍
လႊဲေၿပာင္းေပးရတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အေခ်ာင္စီးရေသာ ခရီးသည္အဖို ့ အစားေကာင္းေကာင္း စားရသည္ ့
အၿပင္ ဟိုဘက္ေလဆိပ္မွာလည္း ဝင္ခြင္ ့ လြယ္ပါသည္။ အကယ္၍ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာပင္ လာမည့္
ေလယဥ္မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္ ့ နာရီမ်ားစြာ ေနာက္က်မည္ဆိုပါက ေလယဥ္လိုင္းမ်ားက စားေသာက္
စရိတ္ကတ္ၿပားမ်ား ထုတ္ေပး၏။ ေလဆိပ္အတြင္းရွိ မည္သည္ ့ဆိုင္၌မဆို ဝဝလင္လင္ စားႏိုင္၏။ ဤအခြင္ ့
အေရးမ်ိဳးလည္း ၾကံဳရေသးသည္သာ ။

ၾကာလာေတာ ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ က်င္လည္ က်က္စားရာ ကြင္းၿပင္ၾကီး ၿဖစ္လာခဲ ့ၿပီ။
တစ္လလွ်င္ ဆယ္ၾကိမ္ထက္မနဲ ဝင္ထြက္ သြားလာေနသူမို ့ ေလဆိပ္အတြင္း ႏွ ့ံစပ္ခဲ ့သည္မွာ မဆန္းလွပါ။
ကားငွားလွ်င္ လမ္းမၾကီးသို ့ ေပါင္းကူးတံတားမွ ဆင္း၍ ထြက္ငွားတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ၿပည္တြင္းခရီးစဥ္လိုင္းဘက္မွ
ထြက္လိုလွ်င္ ေပါင္းကူးတံတားမွ ၿဖတ္ထြက္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ ေလဆိပ္တယ္လီဖုန္း အိပ္ခ်ိန္းရံုးထဲဝင္၍ ေဖာင္ၿဖည္ ့ကာ ေစ်းသက္သက္သာသာၿဖင္ ့ ဖုန္းဆက္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ KFC ၾကက္ေၾကာ္စား၍ အခ်ိန္ၿဖဳန္းတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ပို ့ေဆာင္
ခန္း အတြင္းဘက္မွ စားေသာက္ဆိုင္သို ့ သြား၍ ေလယဥ္ေၿပးလမ္းမ်ား၊ ဂိတ္ေပါက္မ်ားမွ ေလယဥ္မ်ားကို
သြားေငးတတ္ခဲ ့ၿပီ။ ဂိတ္အမွတ္မ်ားကို ၾကည္ ့ၿပီး မည္သည္ ့ လ.ဝ.က အေပါက္မွ ဝင္လွ်င္ နီးမည္ ့အေၾကာင္း
လမ္းညႊန္တတ္ခဲ ့ၿပီ။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ ပထမဦးစြာ ေရာက္လာမည္ ့ ၿမန္မာဧည္ ့သည္မ်ား အေပါက္မွား
ထြက္တတ္သည့္ တစ္ဖက္ၿခမ္းကို သတိထား ေစာင္ ့ၾကည္ ့ႏိုင္ခဲ ့ေလၿပီ။ လပ္ဂိတ္ၿဖင္ ့ ပါမလာေသာ အဝတ္
အစားအိပ္မ်ားကို လပ္ဂိတ္ဌာနသို ့ သြားအေၾကာင္းၾကားကာ ေရြးယူတတ္ခဲ ့ၿပီ ။

ဤပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးသူမွာ ကိုဆန္နီ ၿဖစ္ပါသည္။
သူက ဝါရင္ ့ သေဘၤာသားမို ့ ေလဆိပ္မ်ိဳးစံုကို ဝင္ထြက္သြားလာဖူး၏။ သူ ့အေၾကာင္း ေၿပာလွ်င္ သူ ့ရည္းစား
“ ေမွ်ာင္ ” ကို ခ်န္ထား၍ မရၿပန္ ။ “ ေမွ်ာင္ ” က မေခ်ာ။ သြားေလး ေခါတတ္ေသး၏။ သို ့ရာတြင္ “ ေမွ်ာင္ ” က
ရဲတင္းသည္။ ပြင္ ့လင္းသည္။ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းမ်ားလည္း ေပးတတ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ငယ္သည္။ သူက
အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ မၿပည္ ့တတ္ေသး။
ကိုဆန္နီက ကြ်န္ေတာ္ ့လိုပင္ ယိုးဒယားစကားကို ယိုးဒယားမေလးမ်ားႏွင္ ့ ခ်စ္ၾကြမ္းဝင္ၿပီး သူတို ့ ရင္ခြင္ထဲ
ဝင္ကာ စကားသင္ပါသည္။ ကိုဆန္နီက ယိုးဒယားစကားသာမက စာလဲ ဖတ္တတ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ ့
မဟုတ္။ ကိုဆန္နီ ့မွာ အလုပ္အကိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မရွိသည္ ့တိုင္ ေငြေတာ ့ မရွားတတ္။ သူ ့အစ္ကိုက
အေမရိကမွာ ရွိသည္။ မိဘမ်ားက ရန္ကင္းဘက္မွာ ေနၾကသည္။ ကိုဆန္နီ တတ္ကြ်မ္းသည္က ေလယဥ္လက္
မွတ္ကိစၥ၊ ဗီဇာ ကိစၥ၊ ေလယဥ္ကြင္း အပို ့အၾကိဳကိစၥအၿပင္ အသစ္ေရာက္လာသူမ်ားကို သြားေရး၊ လာေရးႏွင္ ့
လိုအပ္ေသာ အဂၤလိပ္စကား၊ ဝိႈက္ကတ္ ၿဖည္ ့သြင္းၿခင္းမ်ားကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ သင္ေပးတတ္၏။
သူ ့မ်က္ႏွာက အၿမဲ ၿပံဳးခ်ိဳေနတတ္သည္။ စကားေၿပာလွ်င္ ေပ်ာ ့ေပ်ာင္းညင္သာသၿဖင္ ့ လူခင္မ်ား၏။ လူႏိုင္
လည္းမ်ား၏။ သူ ့ကို အႏိုင္ဆံုးသူမွာ သူ ့ရည္းစားေလး “ ေမွ်ာင္ ” ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

“ ေမွ်ာင္ ့” မွာ ေစ ့စပ္ထားသူ ရွိၿပီးသား ၿဖစ္သည္။
ကိုဆန္နီႏွင္ ့ ဘယ္လိုေတြ ့ခဲ ့ၾကသည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မေမးမိ။ ေမွ်ာင္တို ့ဘက္က ကိုဆန္နီ ့ကို လံုးဝ
သေဘာမက်။ “ေမွ်ာင္” တို ့မိဘမ်ားက နယ္မွာ ေနၾကသည္။ ဒီမွာက “ ေမွ်ာင္ ့” အမ လင္မယားရွိ၏။
“ ေမွ်ာင္ ” က ရြာသို ့မၿပန္။ ဟိုေရာက္လွ်င္ လက္ထပ္ရမွာ လန္ ့ေန၏။ ကိုဆန္နီ ့ကိုလည္း ခ်စ္ရွာသည္။ ခ်စ္၍
ပါး မၾကာခဏ ရိုက္သည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼတာပင္။ ယိုးဒယားမမ်ား ခ်စ္လွ်င္ ထိုသို ့ ပါးရိုက္တတ္ေၾကာင္း
ေနာင္ေတာ္ ့ေနာင္ေတာ္ ၿမန္မာၾကီးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာၿပထားခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္၏။ ဖိုင္ ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို တစ္ၾကိမ္ ရိုက္ဖူးသည္။ “ ေမွ်ာင္ ့ ” လို ခဏခဏ မရိုက္။ သိပ္မခ်စ္၍လားေတာ ့ မေၿပာတတ္။

“ေမွ်ာင္” သည္ ကိုဆန္နီ ့ကို အႏိုင္က်င္ ့တတ္ေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုငန္းမ်ားကိုေတာ ့ အမ်ားၾကီး အကူ
အညီ ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်င္းမိုင္ကို ႏွစ္ကူးရက္ၾကီး ခရီးထြက္ဖို ့ ၾကံဳလာစဥ္က ကားဂိတ္ေရာ၊ ရထားဘူ
တာမွာပင္ လက္မွတ္မရ ၿဖစ္ေနခိုက္၊ “ ေမွ်ာင္ ” က ေလဆိပ္သို ့ အေရးေပၚဟန္ၿဖင္ ့ ဖုန္းဆက္ကာ ေလယဥ္
လက္မွတ္ မွာေပးသည္။ ေနာက္တစ္ေန ့မနက္မွာ ထိုေလယဥ္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးထြက္ႏိုင္ခဲ ့ပါသည္။

တစ္ၾကိမ္မွာေတာ ့ ရေနာင္းနယ္စပ္သို ့ သြားရန္အတြက္ ကားငွားဖို ့ကိစၥ “ေမွ်ာင္ ့”ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ရသည္။
ဖိုင္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အေဖလည္း လိုက္လည္ၾကပါသည္။ ကားက “ ေတာင္းေအ ့(စ) ” အမ်ိဳးအစားၿဖစ္ၿပီး ေမွ်ာင္တို ့
ပါေနသၿဖင္ ့ အသြားေရာ အၿပန္ေရာ အဆင္ေခ်ာပါ၏။ စကားမစပ္ ထိုခရီးတြင္ ေမွ်ာင္တို ့အုပ္စု သရဲေၿခာက္ခံ
ရပံုေလး ေၿပာၿပပါဦးမည္။

ရေနာင္းၿမိဳ ႔ “ GREEN PEACE ” ဟိုတယ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခန္းသံုးခန္း ငွားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၊ ဖိုင္
ကိုဆန္နီ၊ ေမွ်ာင္ႏွင္ ့ မိုးမိုးတို ့က တစ္ခန္း၊ ဖိုင္ ့အေဖတို ့ႏွင္ ့ ကားသမားမ်ားက တစ္ခန္း ၿဖစ္သည္။ မိုးမိုးက
အလည္တြင္ ကုတင္တစ္လံုး အစားထိုး၍ အိပ္သည္။ သရဲသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ပံုတူဖမ္း၍ ေၿခာက္ၿခင္းၿဖစ္ပါ
သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားထြက္ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီး အားလံုး ခရီးပန္းလာသၿဖင္ ့ေစာေစာပင္ မီးမိွတ္၍
အိပ္ယာဝင္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မေပ်ာ္၍ ေရ ထ,ခ်ိဳးပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ ့ ဟိုတယ္သံုး တဘက္
ၾကီးၿဖင္ ့ကိုယ္ကို ပတ္၍ စားပြဲခံုေရွ ႔၌ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ေန၏။
ခဏအၾကာတြင္ ဖိုင္တို ့ အေဖအခန္းသို ့ကားသမားမ်ားႏွင္ ့ မနက္ခရီးစဥ္အတြက္ စကားေၿပာရန္ ထြက္သြားခဲ ့
သည္။ ထို ့ေနာက္ နာရီဝက္ခန္ ့ အၾကာတြင္ အခန္းသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဝင္ခဲ ့ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာ
သည္ကို ၿမင္ေတာ ့ အရင္ဆံုး ထ ေအာ္သူမွာ မိုးမိုး၊ ေနာက္ ေမွ်ာင္ ၿဖစ္သည္။ ေမွ်ာင္ ေအာ္ပံုက ရူးပါၿပီ၊ ရူးပါၿပီ
ဟု သံုးေလးငါးခြန္း ထေအာ္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မီးမ်ားဖြင္ ့လိုက္ၾကသည္။ ေမွ်ာင္ ေၾကာက္လန္ ့ေနသလို၊ မိုးမိုး
လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳရင္း ဘုရားတ,ေနပါ၏။
သရဲက ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနသလိုထိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ပတ္ထားေသာ တဘက္ကို ပတ္၍ မွန္တင္ခံုေရွ ႔၌ တစ္ခ်ိန္လံုး
ေဆးလိပ္ဖြာေနရင္း မိုးမိုးေမးသမွ် ေခါင္းညိတ္၊ ေမွ်ာင္ေၿပာသမွ် လိုက္ရယ္သံ ေပးခဲ ့သည္တဲ ့။ ေမွ်ာင္က စကား
ေၿပာခဲ ့သူမို ့ ပို၍ ေၾကာက္ေန၏။ သရဲ၏ လုပ္ကြက္ပိုင္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ အံ ့ၾသပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္
ထြက္သြားခ်ိန္ေလးကို အမိအရ ေနရာယူႏိုင္ပံုေလးကို ခ်ီးက်ဴးရမလိုပင္။ သို ့ေသာ္ မခ်ီးၾကဴးႏိုင္။ ေဟာ္တယ္
ဝန္ထမ္းေခၚ၍ ခ်က္ၿခင္း အခန္းေၿပာင္းၾကေတာ ့၏။ ဝန္ထမ္းမ်ားက ဘာမွ်မေၿပာ၊ ရယ္၍သာေနေလသည္။ ထို
သရဲ ဝင္ေမႊသြားသၿဖင္ ့ ဖိုင္တို ့ မိန္းမသားသံုးေယာက္ ခုတင္တစ္လံုးတြင္ အိပ္ခြင္ ့ရယူ၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ကိုဆန္
နီတို ့ လက္က်န္ပုလင္းကို ရွင္းရင္း သူတို ့ႏွင္ ့ ခပ္ခြာခြာ အိပ္ရပါေလ၏။

သရဲတေစၦႏွင္ ့ပတ္သက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္တတ္ၿခင္းက မ်ိဳးရိုးလိုက္၍ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္
သတၱိကဲသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး ဦးတင္ေအးပင္။ သန္ ့စင္တို ့ အေဖပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ သူငယ္စဥ္က တေစၦႏွင္ ့
နပန္းလံုးဖူးသည္ဟု အေဒၚက ေၿပာၿပဖူးပါသည္။ သူတို ့ေနေသာ ကံေဘာက္ရြာသည္ တစ္ေခတ္၊ တစ္ခါက ခဲမိုင္းတြင္းေပါင္းမ်ားစြာ တူးေဖၚထုပ္လုပ္ရင္း စီးပြားရွာၾကသူမ်ားၿဖစ္သည္။ ခဲမိုင္းမ်ားက အမ်ိဳးအစား မ်ားလွ၏။
အမ်ားအားၿဖင့္ တရားမဝင္ ခဲမိုင္းေထာင္သူမ်ားက အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖိုးလည္း ဖ.ဆ.ပ.လ
ေခတ္က ေယာက္ဖၿဖစ္သူ ၿပည္နယ္အမတ္ ဦးစံၿမိဳင္၏ အရွိန္အဝါကို သံုး၍ ခဲမိုင္းေထာင္ဖူးသည္။ သူ ့သားသမီး
မ်ား လက္ထက္က်ေတာ ့လည္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ ့ၾက၏။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ခဲမိုင္း ေထာင္စားသည္မွာ
ဘာမွမဆန္းလွ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမိဳ ႔ေနသူမ်ားအဖို ့ လက္ေတြ ႔ မဟုတ္၍ မယံုႏိုင္သည္မ်ားက အေဖတို ့နယ္တြင္ အမ်ားအၿပား
ရွိလွပါသည္။ လူၾကမ္းလွ်င္ နတ္ၾကမ္း မခံႏိုင္သည္ ့စကားကို သက္ေသၿပခဲ ့သူလည္း အေဖတို ့နယ္တြင္ ရွိခဲ ့ဖူး
ပါ၏။

ကြ်ဲ၊ ႏြားမ်ားကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို ့ ခိုးပို ့ၾကရာတြင္ လမ္း၌ နတ္စင္ႏွင္ ့ နတ္ကြန္း ရွိေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္
ကို ၿဖတ္သန္းသြားရပါသည္။ ထိုေဒသ၌ အေလ ့အထလုပ္ထားသည္မွာ ထိုေညာင္ပင္၌ နားခို၍ထိုေညာင္ပင္မွ
ၿဖတ္သန္းသြားၾကသည္ ့ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား အေနၿဖင္ ့ကြ်ဲ၊ ႏြား တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ခ်န္ထားေပးခဲ ့ ့ရေသာ ထံုးစံ ရွိ၏။ ထိုေညာင္ပင္က နတ္ကလည္း အလြန္ၾကမ္းလွသည္ဟု သတင္းၾကီးလွသည္မို ့ ထိုထံုးစံကို
ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား မဖ်က္ရဲ။

တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္၊ ခပ္ကန္းကန္း၊ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားတစ္ေယာက္ သူ ့ကြ်ဲအုပ္ႏွင္ ့အတူ ေညာင္ပင္
ေအာက္ ေရာက္လာၾကေတာ ့သည္။ အခ်ိန္တန္သည္ ့အခါ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားက ထံုးစံအတိုင္း သူ ့ကြ်ဲအုပ္ထဲမွ
ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို ခ်န္ထားရစ္ပါ၏။ သို ့ရာတြင္ သူခ်န္ထားပံုမွာ သူမ်ားေတြလို ေညာင္ပင္ႏွင္ ့ခ်ီေႏွာင္၍ ခ်န္
ထားသည္မဟုတ္။ နတ္စင္တိုင္ႏွင္ ့ ကြ်ဲကို ခ်ဥ္ေႏွာင္ထားၿခင္း ၿဖစ္၏။ ကြ်ဲအုပ္က ခရီးႏွင္ေလေသာအခါ က်န္ခဲ ့
ရေသာ ကြ်ဲက ရုန္းပါေလေတာ ့သည္။ ခပ္မာမာ ေစာင္ ့အရုန္းတြင္ နတ္စင္ခင္မ်ာလည္း ဒရြတ္တိုက္ကာ ကြ်ဲႏွင္ ့
ပါေခ်ေတာ ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ဲေမွာင္ခိုသမားက နတ္စင္ကို ၿဖဳတ္၍ “ ကိုင္း .. ရွင္ၾကီးေရ၊ ငါေတာ ့ ထားခဲ ့တာပဲ၊
ဒါေပမယ္ ့ ရွင္ကြ်ဲၾကီးက မေနဘူး၊ ဒါေၾကာင္ ့ေခၚသြားၿပီေဝွ ႔ ” ဟု ဆိုကာ ကြ်ဲကို ၿပန္ေခၚသြားေလေတာ ့သည္။
ညတြင္ပဲ ထိုေညာင္ပင္ထိပ္၌ မီး ထ ေလာင္ေတာ ့သည္။

ထို ့ေနာက္ ရြာသူၾကီးထံ နတ္ဝင္ပူးေသာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၿမန္းသည္တြင္
နတ္က တိုင္ခ်က္ဖြင္ ့ပါေလေတာ ့၏။ သူၾကီးက အေရးယူေပးပါမည္ ့အေၾကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုမ်ား ၿပန္လာ
လွ်င္ အေရးယူေပးပါမည္ ့အေၾကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုမ်ား ၿပန္လာလွ်င္ မည္သူ ့လက္ခ်က္မွန္း ေၿပာပါဟု
ႏွစ္သိမ္ ့ကာ နတ္စင္အသစ္ ၿပန္တည္ေပးရေတာ ့၏။

ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ား ၿပန္လာခ်ိန္တြင္ လူစုေစၿပီး ထိုနတ္ၾကမ္းကို ပင္ ့ကာ ေမးရၿပန္ေလေတာ ့သည္။
နတ္ၾကမ္းက လူကို ဝင္ပူးၿပီး တန္းစီရပ္ေနေသာ ကြ်ဲ၊ ႏြား ေမွာင္ခိုသမားမ်ားကို ေစ ့ေစ ့ငွငွ လိုက္ၾကည္ ့၏။
ကိုလူရမ္းေရွ ႔ ေရာက္သည္ ့အခါ ကိုလူရမ္းက မ်က္ေဒါင္ ့နီၾကီးၿဖင္ ့ ၾကည္ ့ကာ အံၾကိတ္ၿပလိုက္၊ နတ္ၾကမ္းက
ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ႏွင္ ့၊ ေနာက္ဆံုး သူၾကီး ရိပ္မိေတာ ့မွ ကိူလူၾကမ္းက ဝန္ခံပါေလေတာ ့
သည္။ သို ့ရာတြင္ နတ္ၾကမ္းက ဘာမွ မေၿပာဝံ ့ဟု ဆိုၾက၏။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အခ်စ္ကို အားက်ကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဲ ့သို ့ သားသမီးရရန္ ၾကိဳးစားခဲ ့ေသာ ကိုဆန္နီႏွင္ ့
ေမွ်ာင္တို ့၏ ဇာတ္သိမ္းက ၾကားရသည္မွာ မခ်ိရွာပါ။ ေမွ်ာင္တစ္ေယာက္၊ သူ ့အသိုင္းအဝိုင္း၊ သူ ့ ဓေလ ့ထံုးစံ
မ်ားကို ဆန္ ့က်င္၍ သားသမီးယူရင္း မီးတြင္းထဲမွာပင္ ဆံုးပါးသြားရွာပါသည္။ ကိုဆန္နီလည္း ၿမန္မာၿပည္သို ့
ၿပန္သြားသည္ဟု သိရပါသည္။ ကေလးကိုေတာ ့ ဘာသတင္းမွ ဆက္၍ မၾကားရေတာ ့။ ကိုဆန္နီတစ္ေယာက္
ေမွ်ာင္ႏွင္ ့ စကားမ်ားၾကတိုင္း ေၿပာေလ ့ရွိသည္ ့စကားတစ္ခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
“ သေဘၤာသားေလ၊ ထိုင္းစကား ဘယ္ကြ်မ္းပါ ့မလဲ” ဟူေသာ စကား။ ကိုဆန္နီက ဆဲလွ်င္ ၿမန္မာလို ဆဲ၏။
ေမွ်ာင္ကေမးလွ်င္ ထိုစကားေလးၿဖင္ ့ ႏွာႏွပ္လြယ္တတ္ပါ၏။

ယခုေတာ ့ “ ေမွ်ာင္ ” လည္း မရွိရွာေတာ ့ၿပီ။ သူ ့မိဘ မ်ားကေတာ ့ ေက်နပ္ၾကမည္မထင္ ။


( ဆက္ရန္ )

.................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
မၾကာခင္ ကာလအတြင္း ကိုေထြး၏ ဇတ္ကို သိမ္းရပါေတာ ့မည္။
ေရးခြင္ ့ ၿပဳခဲ ့ေသာ ဆရာ ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။