Saturday, May 28, 2011

အေျဖ.....။

ကိုေဇာ္ ့အတြက္ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ အပိုင္း ( ၂ ) ကို “ တဂ္ပို ့ ( စ ) ” ေလးအၿဖစ္ ေရးတင္ၿဖစ္တံုးက
အမတန္ၾကီးက်ယ္ေသာ စကားလံုးမ်ားၿဖစ္သည္ ့ “ နိဗၺာန္ ” တို ့၊ ရုပ္၊ နာမ္၊ စူဠေသာတပန္ ... စ,သည္ ့ေဝါဟာရ
မ်ားကို မႏိုင္ ့တစ္ႏိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ထည္ ့သြင္းေရးဖြဲ ႔ခဲ ့မိပါ၏။

အသြားခ်င္ဆံုးေနရာက “ နိဗၺာန္” ၿဖစ္သည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာေပၚ မူတည္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကားဖူး
နာဖူးသေလာက္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးၿဖင္ ့ အတိုခ်ံဳ ႔ ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ထိုပို ့(စ)အတြက္ ဆက္ရန္
စာ အတို အစ ေတြ က်န္ေနခဲ ့ရပါသည္။

အမတန္ ေရာက္ခဲ၊ ရခဲ လွေသာ “ နိဗၺာန္ ” ကို မေၿပာခင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုး ေရွာင္လႊဲလို ့မရပဲ ၾကိမ္းေသ
ေပါက္ရင္ဆိုင္ရေတာ ့မည္ ့ ေသၿခင္းတရားၾကီးကို လြန္ေသာ္ ... ဘယ္ေရာက္လို ့၊ ဘာၿဖစ္ေတာ ့မည္ ဆိုသည္ ့
ေမးခြန္းအတြက္ အရင္ဦးဆံုး စဥ္းစားေတြးေခၚသင္ ့သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါသည္။

သည္လိုအေတြးေတြ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနမိခဲ ့သည္မွာ ဘေလာ ့ရြာတို ့၏ အလယ္ဗဟို၊ ဘေလာ ့ဂါတို ့၏ အခ်စ္
ရဆံုး၊ အခင္ရဆံုး “ အစ္ကိုၾကီးေက်ာက္ ” ကြယ္လြန္ သြားခဲ ့သည္မွ အစ, ၿပဳခဲ ့ပါသည္။

“ မင္းကလည္းကြာ .. တစ္တီတူးငွက္လို မိုးၿပိဳမွာ ေၾကာက္ၿပီး ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း မိုးေပၚေထာင္ထားသလို”
ဟု ေၿပာစရာ ၿဖစ္ႏိုင္သလို၊ “ အၿဖဴေလးေတာ ့ ေၾကာင္စ ၿပဳၿပီ ” ဟုလည္း ေမးေငါ ့ႏိုင္၊ ၿပံဳးႏိုင္၊ ရယ္ႏိုင္ပါလိမ္ ့
မည္။ သို ့ေသာ္ ...... အခ်ိန္မက်ေသးပါဘူး၊ လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္၊ မအားေသးပါဘူး၊ ပ်င္းစရာၾကီး၊ အခ်ိန္
ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္၊ ေနာက္မွ .... စ,သည္ စသည္ၿဖင့္ “ ရ ... အံုးမယ္ ” ဆိုေသာ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿပီး
ဆံုးႏိုင္ေတာ ့ေသာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေတြ၊ ဆင္ေၿခ၊ ဆင္လက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿပၿပီး “ ေဝးပါေသးတယ္ ” ဆို
သည့္ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုင္ရင္း ငယ္ဘဝေတြကို ၿဖတ္သန္း ေက်ာ္လြန္ခဲ ့သည္ ့အခ်ိန္ေတြအတြင္းမွာပင္ ကိုယ္ ့
ေဘးမွ ကိုယ္ ့ကိုယ္ ခြဲခဲ ့၊ ထားခဲ ့သြားသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ ့ၿပီလဲ ...။ မွတ္ေရာ မွတ္မိၾကပါေသးရဲ ႔ လားဟု
ေမးၾကည္ ့ခ်င္ပါသည္။ ငယ္တဲ ့သူေတြ ၾကားထဲမွာ ကိုယ္ပါ ေရာငယ္ေနမိၾကပါသည္။ တစ္သက္လံုးပဲ ငယ္ေန
သလို အၿမဲတန္းပဲ ရွင္သန္ေနလိမ္ ့ဟုလည္း အထင္ေတြ ရွိေနၾကၿပန္ပါသည္။

ခြဲရတံုးခဏ တြယ္တာရသည္ ့ အတိုင္းအတာအရ ပူေဆြး ေၾကကြဲမိၾကရေသာ္လည္း ၾကာလာေတာ ့လည္း
ေၾကြက် ေၿမခ, ခဲ ့ရသည္ ့ ၿပကၡဒိန္ စာရြက္မ်ားလိုပဲ ေဟာင္းႏြမ္းသြားၾကတာ၊ ေမ ့ေပ်ာက္သြားၾကတာပဲ ၿဖစ္ပါ၏။
တစ္ေန ့ ... ကိုယ္လည္း သူတို ့လိုပဲ ထြက္ရလိမ္ ့အံုးမည္။ သူတို ့လည္း ကိုယ္ ့ကို ေဆြးေၿမ ႔ေၾကမြသြားေသာ
ေရာ္ရြက္တစ္ရြက္လိုပဲ ေမ ့ေပ်ာက္ၾကေပလိမ္ ့အံုးမည္။ ကိုယ္က ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ခဲ ့ပါသည္ဟု အထင္
ရွိခဲ ့ေသာ္လည္း ကိုယ္မရွိလည္း ေလာကၾကီးက သူ ့သဘာဝအတိုင္း အေရာင္အေသြးတို ့ စံုလင္စဲ ပဲ ၿဖစ္ပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့က သည္ေလာကၾကီးထဲက ဘာေတြ ရ ယူႏိုင္ခဲ ့ပါသလဲ ၊ တစ္ေယာက္ထဲ ၿပန္ထြက္ရေတာ ့မယ္ ့
သံသရာ ခရီးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘာေတြ ၿပင္ဆင္ႏိုင္ခဲ ့ပါသလဲ ၊ စဥ္းစားစရာေတြ ဆင္ၿခင္စရာေတြ ၿဖစ္
ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က သံသရာမွာ လည္ၾကရအံုးမည္ ့ သံသရာခရီးသည္ေတြပဲ မဟုတ္ပါလား လို ့ ။

တစ္ဘဝစံမ်ား၊ ဘာသာမဲ ့မ်ား မဟုတ္သည့္အၿပင္ အေလးနက္ဆံုးေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ၿဖစ္ေနေသာ
ေၾကာင္ ့လည္း ေနာက္ဘဝ ဆိုတာေလးေတာ ့ ထည္ ့သြင္းစဥ္းစားသင္ ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အေလးနက္ဆံုး
ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားၿဖစ္ၾကၿပီး၊ အေပါ ့ရႊတ္ဆံုး သူမ်ားအၿဖစ္ေတာ ့ မၿဖစ္ေစလိုပါေပ။

“ အေလးနက္ဆံုး ဘာသာဝင္ ” ဟု ဆိုရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုးကြယ္ေနၾကေသာ ဗုဒၶ၏ ဘာသာက
တစ္ၿခားၿခားေသာ ဘာသာေတြလို ၊ “ ဒါပဲ ရြတ္၊ ဒါပဲလုပ္၊ ဒါပဲ အမွန္၊ မေမးနဲ ့၊ ေစာဒကမတက္နဲ ့” ဟု ခ်ဳပ္ကိုင္
မထားသလို၊ “ ဆုေတာင္းၿခင္း၊ အာပတ္ေၿဖ၍ ရၿခင္း၊ ကယ္တင္ႏိုင္ၿခင္း၊ ရွင္သန္ ထ,ေၿမာက္ႏိုင္ၿခင္း၊ ဖန္ဆင္း
ၿခင္း ” တို ့လည္း လံုးဝမရွိပဲ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ အမွန္တရားကို လြတ္လပ္စြာ ရွာေဖြ ႏိုင္ၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါ၏။ လက္
ေတြ ႔လည္း က်လြန္းပါ၏။ အစမ္းသပ္လည္း ခံပါ၏။ သိပၸံနည္းေတြႏွင္ ့ေတာင္ စမ္းသပ္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးပါ၏။
လူမ်ိဳးၿခား လက္ေတြ ႔သမားတို ့ လာေရာက္ေလ ့လာ စမ္းသပ္၍ မွန္ေနေသာ တရားေတြကို ေတြ ႔ရွိခဲ ့ၿပီး ထိုရိပ္
သာၾကီးေတြမွာပဲ အသက္ထက္ဆံုး ေနထိုင္ေမြ ႔ေပ်ာ္ေနခဲ ့ၾကသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဆံုေတြ ႔ခဲ ့ဖူးပါ၏။

ဗုဒၶဘာသာ၏ ပင္ကိုယ္သေဘာကိုက လြတ္လပ္မႈကို အေၿခခံ၍ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရွာေဖြ ၿပီးမွ သိ ရတာ ဆိုေတာ ့
လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးတို ့က လြတ္ခ်င္တိုင္း၊ လြတ္ ၿပီး လပ္ခ်င္တိုင္း လပ္ေနၾကပါ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ
ဘုရားေက်ာင္းကန္ တို ့ ၾကံဳၾကိဳက္၍ ေရာက္သြားေသာ္လည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ ထုဆစ္ ထားေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္
ကို ေမာ္ဖူးမိၿပီး ဆီမီးပန္းေရခ်မ္းတို ့ကပ္လႈ ၿခင္းၿဖင့္သာ ၿပီးဆံုးခဲ ့ရတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿဖစ္ပါ၏။ သည္မွ်
ေလး လုပ္မိတာေတာင္မွ သည္ေလာက္ စိတ္ဘဝင္ၾကည္ႏူးမိရလွ်င္ သည္ ့ထက္ လုပ္မိ၊ ၾကိဳးစားမိလွ်င္ ဘယ္
ေလာက္ ၾကည္ႏူးၿပည့္စံုႏိုင္မည္နည္းဆိုတာကိုေတာ ့ ဘယ္ေတာ ့မွလည္း မစဥ္းစားမိခဲ ့ၾကပါေပ။

“ ဗုဒၶဘုရားရွင္” က ၊ သူမ်ားေၿပာတိုင္းလည္း မယံုနဲ ့၊ ဆရာေၿပာတိုင္းလည္း မယံုနဲ ့၊ ၿမင္တိုင္း ၾကားတိုင္းလည္း
မယံုနဲ ့ မိမိကိုယ္တိုင္ ေလ ့လာစမ္းသတ္ၿပီး မွန္ၿပီ၊ ေက်နပ္ၿပီဆိုမွ ယံုၾကည္လက္ခံပါ .. ဟု မိန္ ့မွာခဲ ့သည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ၾကားဖူးခဲ ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ ့ တစ္ၿခားေသာ ဘာသာေတြကဲ ့သို ့လည္း အပတ္စဥ္ အခ်ိန္
ကန္ ့သတ္၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္မ်ားသို ့မသြားမေနရေသာ သံမဏိစည္းကမ္းမ်ားလည္း
မရွိေလေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးကလည္း လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္ေနခဲ ့ရၿပီး ကိုယ့္ဘာသာအေၾကာင္းကို
ေတာင္ ဂဂနန မသိႏိုင္ခဲ ့ၾကရေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္ေနခဲ ့ရပါသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဘာသာၿခားတို ့က သည္ေန
ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ထက္ သာလြန္ေနပါသည္။ သူတို ့ဘာသာအေၾကာင္းမ်ား စ, ေမးမိလွ်င္ စံုလင္စြာပင္
အက်ယ္တဝင္ ့ ရွင္းၿပႏိုင္ၾကပါေပသည္။

အထက္က ဆိုခဲ ့သလို ၊ ေလ ့လာဖို ့လည္းမအား၊ စမ္းသပ္ဖို ့လည္းမအားႏိုင္ေတာ ့ပဲ “ ရ .. အံုးမယ္ ” ဆိုေသာ
ကိစၥၾကီးေတြနဲ ့ပင္ လူ ့ဘဝရဲ ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေနမိခဲ ့ၾကပါသည္။ အေလးအနက္ဆံုး ဘာသာဝင္ေတြက
အေပါ ့ရႊတ္ဆံုးဘာသာဝင္ေတြ ၿဖစ္ခဲ ့ၾကရပါသည္။ တစ္ၿခားသူမေၿပာႏွင္ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာပါ
ေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ တစ္သက္ႏွင္ ့တစ္ကိုယ္ ဥပုတ္တစ္ရက္သာ ေစာင့္ဖူး၍ ရွစ္ပါးသီလကို
ရာခိုင္ႏႈန္းၿပည့္ တစ္ရက္သာ ေစာင္ ့ခဲ ့ဘူးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္းၿပည့္ဆိုသည္မွာ ရွစ္ပါးမွာ တစ္ပါးတစ္ေလ
မွ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ေရာ မက်ိဳး၊ မေပါက္ခဲ ့ ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ အိမ္တြင္ အားရက္တိုင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ပိုကာ ကစားေလ ့ရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရွ ႔တြင္လည္း ဂ်ီတီအိုင္ ကဲ ့သို ့ေသာ ေက်ာင္း
တစ္ေက်ာင္းရွိပါသည္။ ေက်ာင္းဆိုေတာ ့လည္း မိန္းမလွ၊ မိန္းမေခ်ာ အလြန္ေပါမ်ားသည္ေပါ ့ဗ်ာ..။

ထိုေန ့က ၿမန္မာဥပုတ္ေန ့ၿဖစ္ခဲ ့သည္။( ေနရာက ထိုင္ဝမ္ပါ )။
အဲ ့ဒီ ထိုေန ့မွပင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထူးထူးၿခားၿခား စိတ္ကူးစိတ္သန္းေပၚမိေတာ ့သည္။
“ ငါ ့တစ္သက္တာမွာ၊ ဥပုတ္ တစ္ခါမွ မေစာင့္ဘူးခဲ ့ပါလား ” ဟူေသာ အေတြးစိတ္ကူး ၿဖစ္သည္။
စိတ္ကူးမိမိၿခင္းပဲ ဘုရားအာရံုၿပဳ၍ ရွစ္ပါးသီလခံၿပီး ဥပုတ္ပါ ေစာင္ ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းထဲက
ဘုရားရုပ္ပံုကို ေမာ္ဖူးၿပီး ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီး တကယ္ပင္ စံ,ပယ္ေတာ္မူေနသကဲ ့သို ့ အာရံုညႊတ္ကာ
ကြ်န္ေတာ့္အသက္ႏွင့္ခႏၶာကို ဗုဒၶဆီမွာအပ္ရင္း ရွစ္ပါးသီလေတာင္း၍ ဥပုတ္ေစာင့္တည္လိုက္မိၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ ့ပဲ ထူးၿခားတီထြင္လိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ၾက
ေသာ္လည္း အားနာသၿဖင္ ့ ဘာမွ မေၿပာခဲ ့ၾကပါ။

ထိုေန ့က ကြ်န္ေတာ္အလြန္ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြ၊ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္ ့ တစ္ေန ့တာ
ေက်ာခိုင္းရေလေတာ ့သည္။ အမွန္ေတာ ့ တစ္ပတ္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါ ေတြ ႔ၾက
ရတာကိုး ..။ ဖဲဝိုင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္ပါမွ ပို၍ အသံက်ယ္ပါ၏။ ဆူ ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင္ ့
စ,တတ္ ေနာက္တတ္၍ ၿဖစ္သည္။ ခပ္ေပါေပါေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ အခန္းတံခါးပိတ္၍
ေနကုန္ေအာင္ေနခဲ ့မိေတာ ့သည္။ ေရွ ႔က ဝါးရံတာကိုေတာင္ထြက္မၾကည့္ခဲ ့ပါ။ ၿမန္လြန္းေသာ စိတ္တို ့ က်ိဳး
ေပါက္မည္ စိုးေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ကို ကတိၿပဳခဲ ့မိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္သက္မွာ ဒီတစ္ခါ
သာ ေစာင့္ဖူးသည္ ့ ဥပုတ္ ၿဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း တို ့ေၾကာင္ ့က်ိဳးေပါက္မွာ စိုး ေသာေၾကာင္ ့ဟု ရိုးသားစြာ
ဝန္ခံပါသည္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ထိုေန ့က ရာႏႈန္းၿပည္ ့ ေအာင္ခဲ ့ေသာ ရွစ္ပါးသီလႏွင္ ့ထိုဥပုတ္ကို ကြ်န္ေတာ္
ယေန ့အခ်ိန္ထိ မေမ ့ႏိုင္ေတာ ့ပါေပ ။ ထို ေန ့ဖဲဝိုင္းလည္း အသံ “ ဆိပ္ ” ခဲ ့ပါ၏။

ေနာက္ဘဝ အေၾကာင္း ၿပန္ဆက္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘာသာက ေနာက္ဘဝ ရွိသည္။ ၃၁ဘံုရွိသည္။
ကံ ၊ ကံ ၏ အက်ိဳးရွိသည္။ ကံ က အလုပ္ ဆိုေတာ ့ အလုပ္၏ အက်ိဳးအတိုင္း ခံ ရ စံ ရသည္။ တန္ၿပန္သက္
ေရာက္မႈေတြက ဆ,တူပါ ။ သည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ရူပ သေဘာႏွင္ ့ ညီေနၿပီ။ လွည္းဘီး လို လွည္း ေနာက္ကို
လွည္းဘီးရာက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ေနသည္။ ကြယ္လို ့မရ၊ ေဖ်ာက္လို ့မရ၊ ေခ်လို ့မရ၊ ေၿဖလို ့လည္းမရပါ ။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ယခု ရ တံုးလူ ့ဘဝတေလွ်ာက္ ကိုယ္ၿပဳခဲ ့၊ လုပ္ခဲ ့သမွ် “ ကံ ” တို ့ အားလံုးတို ့သည္ ေနာက္ဘဝ
ဒုတိယဘဝအတြက္ အေရာင္ခ်ယ္ေတာ ့မည္ ့ ေဆးခ်က္၊ စုတ္ခ်က္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးက ယခုဘဝအတြက္ပင္ ေကာင္းမြန္ၿပည္ ့စံုစြာ ေနႏိုင္ေရးအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္အၿပည္ ့
ၿဖင္ ့ ရည္မွန္းခ်က္ အသီးသီးထားၿပီး အခ်ိန္ႏွင္ ့အမွ် ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနရင္း ထို အမွ်မွ်ေသာအခ်ိန္တို ့
သည္လည္း တၿဖည္းၿဖည္း ကုန္ဆံုးသြားေနသည္ကို သတိမၿပဳႏိုင္ေအာင္ပဲ ရွိခဲ ့ပါသည္။ စြန္ ့လႊတ္မႈေတြ၊ စြန္ ့စား
မႈေတြအၿပည့္ၿဖင္ ့ နည္းနည္းေလးပဲ က်န္ေနေတာ ့ေသာ ဘဝအခ်ိန္ေလးခံစား၊ စံစားဖို ့အတြက္ ၾကိဳးစား ရုန္း
ကန္ ေနၾကပါ၏။

ဥပမာ ဆိုရေသာ္ .. အေပ်ာ္ခရီးတစ္ခုအတြက္ အစစအရာရာ ေၿပလည္ ၿပည္ ့စံုေအာင္ က်ိဳတင္ အခ်ိန္ယူၿပီး
အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿပင္ဆင္ခဲ ့ရပါေသာ္လည္း ၊ တကယ္ပဲ အခ်ိန္ေရာက္၍ ေပ်ာ္မယ္ၾကံခါရွိေသး၊ ထိုအေပ်ာ္အခ်ိန္တို ့
သည္ ၿပင္ဆင္ခဲ ့ခ်ိန္တို ့ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လ်င္ၿမန္ေသာ အဟုန္ၿဖင္ ့ ကုန္ဆံုးသြားတတ္သည့္ သေဘာ
ၿဖစ္ပါသည္။ ၿပင္ရတာ ၾကာသေလာက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ ခဏ ပါ ဟု ဆိုလိုရင္းၿဖစ္ပါသည္။ ေပ်ာ္ဖို ့ၿပင္ရင္း
ေပ်ာ္ေနရင္းပဲ ေနလံုးၾကီးက ဝင္စ ၿပဳခဲ ့ရၿပန္ပါၿပီ။

ယခုဘဝ လုပ္ေနသမွ်၊ လုပ္ခဲ ့သမွ်က ယခုဘဝ အတြက္တင္ပဲဆိုေတာ ့ ေနာက္ဘဝ အတြက္က လံုးဝ မပါေသး
တာေတာ ့ေသခ်ာလြန္းပါ၏။ သံသရာ ခရီးသည္မ်ားၿဖစ္ေန၍လည္း သံသရာအတြက္ေတာ ့ စဥ္းစားၾကည္ ့ေစ
ခ်င္ပါသည္။ ယခုဘဝ ကိုယ့္အတြက္ က်န္သည္ ့ အခ်ိန္က တကယ္ပဲ နည္းနည္းေလးပါ။ ေနႏိုင္မည္ ့ သက္တန္း
ကို မွန္းဆ, ၿပီး ၊ နာရီ၊ မိနစ္ ၊ စကၠန္ ့( သို ့ ) ခုႏွစ္၊ လ ၊ ရက္ တို ့ ဖြဲ ႔ ၍ တြက္ၾကည္ ့ႏိုင္ပါသည္။ အေၿဖထြက္သြား
သည္ ့ အခ်ိန္က စ, ၿပီး ထိုအခ်ိန္ေတြက တစပ္စပ္ ႏႈတ္ေနတာကို ေတြ ႔ ၿမင္ႏိုင္ပါသည္။ ေန ့စဥ္ ၿမင္ေန၊ ႏိႈးေနက်
နာရီေလးကို အၿမဲတန္း ၾကည္ ့မိေနေသာ္လည္း ၊ တစပ္စပ္ႏႈတ္ေန ကုန္ေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ႔ သက္တန္းအခ်ိန္မ်ား
ကိုေတာ ့ အၿမဲတန္းပဲ ေမ ့ေလ်ာ ့ေနမိၾကပါ၏။ နာရီမ်ားက ေၿပာေနေသာ အခ်ိန္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါ၏။

တဂ္ပို ့( စ )ေလးမွာ ေနာက္ဘဝ၊ ဒုတိယ ဘဝ လူၿဖစ္ပါေတာ ့မလား .. ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးမိခဲ ့ပါသည္။
ေနာက္ဘဝကို မစဥ္းစားခ်င္ ယခုဘဝပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ ဆိုလွ်င္ေတာ ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ပင္ မၿဖစ္
ႏိုင္ေတာ ့သလို၊ တစ္ဘဝစံ သမားပဲ ၿဖစ္မွာေသခ်ာသြားပါမည္။ တစ္ဘဝစံ ဆိုလွ်င္ေတာ ့ ေနာက္ဘဝေတြ
“ ခံ ” ရေပေတာ ့မည္။

ေနာက္ဘဝ မခံ ရေအာင္ ဘာေတြ လုပ္ရပါ ့မလဲ ဆိုေသာ္ ... စူဠေသာတပန္အဆင္ ့ေလး ေရာက္ေအာင္ေတာ ့
လုပ္ရပါမည္တဲ ့ ..။ စူဠေသာတပန္၊ မဟာေသာတပန္၊ သကဓါဂမ္၊ အနာဂမ္၊ ရဟႏၱာ စ သည္ၿဖင့္ အဆင့္ဆင္ ့
ရွိၾကရာဝယ္ အနိမ္ ့ဆံုး စူဠေသာတပန္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္အားလံုး လုပ္ႏိုင္ၾကပါ
လိမ္ ့မည္။

စူဠေသာတပန္က ေနာက္ဘဝ၊ ဒုတိယ ဘဝ က်ိန္းေသ လူ၊နတ္ ၿဖစ္မည့္ ကံ အလုပ္ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။
ယခု လုပ္မိေနေသာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္မ်ားကို မဆိုလိုပါေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းက မိန္ ့မွာပါသည္။
ထို ေကာင္းမႈ အလုပ္မ်ားသည္ သမထ ဆန္ေသာ အလုပ္မ်ားၿဖစ္ၿပီး အက်ိဳးေပးမွာလည္း ဘဝႏွင္ ့ အခ်ိန္ေရြး
သည္ဟု သိရပါသည္။ အဘယ္ ့ေၾကာင္ ့ ဆိုေသာ္ တကယ္ပဲ နာလြန္းမက နာလြန္းလာေသာေၾကာင္ ့ေသၾက
ရေသာအခါ မွတ္စရာ ရႈ ႔စရာ ကိုယ္ ့မွာမရွိေတာ ့၍ ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရနစ္ေနသူက ေၾကာက္လန္ ့
တၾကားၿဖင္ ့ သတိလက္လြတ္ စြဲမိစြဲရာ ဆြဲ ေနရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေတာ ့ ကိုယ္လုပ္ခဲ ့မိသည့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ
အလုပ္တို ့ကို အမွတ္ရဖို ့ လံုးဝ မလြယ္ကူႏိုင္ေတာ ့ေသာေၾကာင့္ဤသို ့မိန္ ့မွာခဲ ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ထိုအဆိုအမိန္ ့ မွန္မမွန္ကို ကိုယ့္ႏွာေခါင္းအား သူမ်ားကို ပိတ္ေစၿပီး ခဏေလးေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ ေသခ်င္ေရာင္
ေဆာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ တကယ္ကိုယ္ေသရေတာ ့မည္ဆိုလွ်င္ သည့္ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးပါလိမ္ ့
မည္။ အၿမင္ေတြ၊ အၾကားေတြ၊ အနံ ႔ေတြ ၊ အရသာေတြ စသည့္ အာရံုတို ့ အားလံုးပါ အဆင့္ဆင့္ ခ်ဳပ္လာ
ေပ်ာက္လာၿပီး အေမွာင္ထုၾကီးကပါ တၿဖည္းၿဖည္း ၾကီးစိုး လာမည္ၿဖစ္ပါ၏။ မွတ္သည္ ့ အက်င့္ကေလးမရွိခဲ ့
ေသာေၾကာင့္လည္း မေက်မနပ္ႏွင့္ ေသပြဲ ဝင္ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းမည့္ေနရာ မေရာက္ႏိုင္၍လည္း
ဒါန၊ သီလ၊ဘာဝနာ စေသာ သမထ ကုသိုလ္တို ့ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရွိႏိုင္ၿခင္း ၿဖစ္ပါ၏။ မေကာင္းသည္ ့ေနရာ
ေရာက္ၿပီး တပ္တိယဘဝ ၿပန္ေရာက္မွသာ ယခုဘဝ၏ သမထကုသိုလ္က အက်ိဳးေပးမည္ဟု သတိၿပဳဖြယ္
နာယူရပါသည္။ ရခဲလွသည္ ့ လူ ့ဘဝကို ရွင္ေတာ္ဗုဒၶက လက္သဲခြံေပၚက ေၿမမႈန္ ့ပမဏႏွင့္ ကမၻာေၿမၾကီးထု
ပမာဏအား သိသာထင္ရွားေအာင္ ခိုင္းႏိႈင္း ေဟာၾကားခဲ ့တာကိုလည္း ၾကားဖူးေနလွ်င္ မေမ ့လိုက္သင့္ၾက
ပါဟု ထင္ပါသည္။

ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ စ သည္ ့ သမထ အလုပ္တို ့က ဘုရားမပြင္ ့မွီကပင္ ရွိေနခဲ ့ၿပီး၊ ၃၁ဘံုသားေတြကို ကယ္
တင္ရန္ က်ိန္းေသ လူၿပန္ၿဖစ္ႏိုင္ရန္“ ဝိပႆနာ ” အလုပ္အတြက္ ဘုရားပြင္ ့ခဲ ့ရပါသည္ဟု ဗဟုသုတၿဖစ္ဖြယ္
မွတ္သားရပါ၏။ “ ဝိပႆနာ ” ၏ အၿမင္ ့ဆံုး ပန္းတိုင္က “ နိဗၺာန္ ” ၿဖစ္ေန၍ လိုက္မမွီေတာ ့ေသာေၾကာင္ ့
လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင္ ့ အနီးဆံုး၊ အနိမ္ ့ဆံုး ၿဖစ္ေသာ “ စူဠေသာတပန္ ” အလုပ္ကေလးကို ေဆြးေႏြးမိၿခင္း
ၿဖစ္ပါသည္။

စာလည္း ရွည္လာၿပီၿဖစ္၍ အတိုခ်ဳံ ႔ အဆံုးသတ္ပါေတာ ့မည္။
စူဠေသာတပန္ ၿဖစ္ဖို ့ အခ်က္ေလးခ်က္ကေတာ ့ ...

(၁) တရားနာရပါမည္။
တရားမနာပဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ စံ ဝင္သြားႏိုင္သူ ႏွစ္ဦးသာ ေလာကဝယ္ရွိသည္ဟု သိရပါ၏။
ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ သမၼာသဗုဒၶဘုရားရွင္ ႏွင္ ့ ပေစၥကဗုဒၶာ တို ့ ႏွစ္ဦးတည္း ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအရွင္သူၿမတ္ၾကီး
မ်ားက တရားကို ကိုယ္တိုင္ ရွာခဲ ့ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ပါ၏။

(၂) သူေတာ္ေကာင္းကို ဆည္းကပ္ရပါမည္။
“သူေတာ္ေကာင္း ” ဆိုသည္မွာ ငါးပါးသီလ လံုရံု၊ ေမတၱာပြားတတ္ရံု၊ အၿမင္အၾကားရသည္ ့ ဘိုးေတာ္
မ်ား၊ ေၿမရိႈး မိုးပ်ံေနသည္ ့ ဝိဇၨာမ်ားကို မဆိုလိုပဲ၊ ရုပ္၊နာမ္ႏွစ္ပါးမွ “ ငါ ” ကြာေအာင္၊ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကို
နားလည္ရွင္းလင္းသြားေအာင္ သင္ၾကားၿပသေပးႏိုင္ေသာ ပုဂိၢဳလ္ ကို ဆိုလိုပါသည္။ မွန္၍ ရွင္းေသာတရား
ၿဖစ္ေနလွ်င္ သီလရွင္ႏွင္ ့သာမာန္ လူပုဂၢိဳလ္ ၿဖစ္ေနေစကာမူ နာယူရပါမည္ဟု ဆိုပါသည္။
လူကို နာ တာမဟုတ္ပဲ၊ တရားကို နာ တာ ၿဖစ္ေၾကာင္း မိန္ ့ပါသည္။

(၃) နာမိခဲ ့ေသာ တရားမ်ားကို ထပ္ၿပန္တလဲလဲ ၿပန္လည္ဆင္ၿခင္ေနရပါမည္။
ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ၿဖင္ ့ ဟုတ္ရဲ ႔လား၊ တကယ္ေရာ သေဘာေပါက္ရဲ ႔လား၊ တကယ္ေရာ လြတ္ေၿမာက္ပါရဲ ႔လား
စသည္ၿဖင္ ့ ဆင္ၿခင္ေနရပါမည္။

(၄) ဆင္ၿခင္မိေသာ တရားမ်ားအတိုင္းလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္ ့ၾကံ ပြားမ်ားေနရပါမည္။
ကိုယ္က နားလည္ ရွင္းလင္းလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ ့ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို၊ အခ်ိန္မရပါကလည္း ရေအာင္ အခ်ိန္
တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ၾကိဳးစားေနဖို ့ ၿဖစ္ပါသည္။ ကုန္းထ, ရုန္းထ, ဖို ့ လိုေနပါၿပီ။ သည္အဆင့္ေလးကိုပဲ အာဇာနီ
တစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓါတ္ၿဖင့္ ၿဖတ္ေက်ာ္ ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။

အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးတို ့ စီးပြားရွာရင္း၊ မိသားစုအလုပ္ကို လုပ္ရင္း ေတာထဲ
ေၿပးမဝင္ပဲ လုပ္ႏိုင္သည့္အလုပ္မ်ားပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ဗီဒီယို တစ္ေခြကို ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ၾကည့္ႏိုင္
သလိုပဲ တရားတစ္ပုဒ္၊ တရားတစ္ပြဲကို တစ္ၿခားဘာအလုပ္မွ် မလုပ္ပဲ စိတ္ရွင္းရွင္းႏွင္ ့ ၿပီးဆံုးသြားေအာင္ နာ
သင့္လွပါၿပီ။ ယခုေခတ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လူမ်ားနားလည္လြယ္ေအာင္ ရိုးရိုးစကားေၿပမ်ားၿဖင္ ့ ရွင္းၿပ
ေဟာၾကားေနေသာ ဆရာေတာ္၊သံဃာေတာ္မ်ား အမ်ားအၿပား ေပၚေပါက္ေနၾကၿပီ။ ငယ္စဥ္က ၾကာနီကန္
ဆရာေတာ္ဆိုလွ်င္ အခုေခတ္လူရြယ္တိုင္းသိၾကပါလိမ္ ့မည္။ အခုေတာ ့ ၾကာနီကန္လို အရႊန္းမေဖာက္ေပမယ္ ့
တည္တည္ခန္ ့ခန္ ႔ၿဖင္ ့ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေဟာႏိုင္ရွင္းႏိုင္ေသာ ဘုန္းဘုန္းေတြ မ်ားလွပါၿပီ။

အမွန္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ယခုမွသာ ကိုယ့္ဘာသာအေၾကာင္း စ,တင္ေလ ့လာမိ၍ ရင္သတ္ရႈ ႔ေမာ
အံ ႔ၾသၿခင္းမ်ားၿဖစ္ရပါေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ဝန္ခံရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္
တစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား ...။

Friday, May 20, 2011

၉၇ မွာ ေပ်ာ္ခဲ ့သမွ် ...။

ကြ်န္ေတာ္ မိသားစုကိစၥကို ငဲ ့ကြက္၍ စကၤာပူသို ့ ၿပန္လာခဲ ့မိသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သည္ ့ အခ်ိန္မွာပင္ အစ္မနွင္ ့ အစ္ကိုတို ့ အေမြကိစၥ ကေမာက္ကမ ၿဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူက
အနစ္နာခံေၾကာင္း၊ ဘယ္သူက ကိုယ္က်ိဳးရွာေၾကာင္း၊ ဘယ္သူက ဘယ္လိုလုပ္ခဲ ့ေၾကာင္း စကားေတြ မ်ားၾက၏။
ကြ်န္ေတာ္ ့တစ္သက္တြင္ အထိန္ ့လန္ ့ဆံုး ခံစားခ်က္ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အရင္ကတည္းက အစ္မၿဖစ္သူ
စကၤာပူ ထြက္လာၿခင္းကို သေဘာမက်။ မိန္းမမ်ား ေငြရွာႏိုင္လွ်င္ အလြန္ထိန္းရခက္ေၾကာင္း အစ္ကို ့ကိုေရာ၊
အေမ ့ကိုပါ ေၿပာဖူးသည္။

ယခု အေမြကိစၥေတြ စကားအေခ်တင္ၿဖစ္ၾကၿပီ။ ဤသည္ကား ပမာဏ တိုက္ပြဲမွ်သာ ၿဖစ္ေသး၏။ ထိုအဆိုင္အခဲ
သည္ ထိုမွ်ႏွင္ ့ မၿပီး။ အမက သူ ့ဖာသာသူ ခြဲထြက္ၿပီး အိမ္ရွာသည္။ အလုပ္ရွာသည္။ ရသမွ် က်စ္ေနေအာင္
စု သည္။ အစ္ကို ့လုပ္ငန္းမ်ားကိုမူ သူ သေဘာမက်။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အစ္ကို ့လုပ္ငန္းမ်ားကို သေဘာမက်။

အစ္ကိုသည္ လြန္စြာပင္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားၿပီး ေကာက္က်စ္ရဲသူၿဖစ္သည္။ သူ ့အတြက္ဆိုလွ်င္ ဘာကိုမွ မညွာခ်င္။ အဆင္ေၿပေနစဥ္၊ ေငြေဖာေဖာ ဝင္ေနစဥ္ လြန္စြာ သေဘာသကာယ ေကာင္းသလို၊ သူ အခက္အခဲ
ေတြ ႔လွ်င္ ၿမင္သမွ် မဲေတာ ့သည္။ ဤစရိုက္ကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကိဳက္။

ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစ္ကိုေရာ၊ အစ္မပါ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္တင္ခဲ ့ၾကပါသည္။ အေမကေတာ ့
ေပ်ာ္မဆံုး၊ ေမာ္မဆံုး ၿဖစ္၍ ေနေလၿပီ။ သူတို ့ ဝင္ေငြ တိုးေလ၊ အတြင္းစိတ္မ်ား ပို၍ မာေက်ာ ခက္ထန္ေလ
ၿဖစ္လာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၿမင္ေနရပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း မဆိုင္ၾကေတာ ့။
ဘယ္သူ မွားသလဲဆိုလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုး မွားေနၾကပါ၏။ ေငြကလြဲ၍ ဘာမွမရွိေသာ ၾကြယ္ဝမႈေနာက္သို ့ေကာက္
ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနၾကသူမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း တိုက္ခိုက္လာပါေသးသည္။ သူတို ့ တိုက္ခိုက္မႈ
ကို ကြ်န္ေတာ္မမႈ။ တစ္ေန ႔ေန ႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေငြအာသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ရမည့္ စိတ္ဒုကၡမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစား
ထားမိၿပီး ၿဖစ္သည္။ အစ္ကိုႏွင္ ့ အေမတို ့လည္း ကတိမတည္ၾကေတာ ့ၿပီ။ ကားေတြဝယ္၊ အိမ္ခန္းေတြဝယ္၊ ေၿမ
ေတြ ဝယ္ရင္း ေလာဘက လိုသည္ခ်ည္းသာ ၿပၿပေန၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္တြင္ အလုပ္ဝင္
ခဲ ့ရေတာ ့၏။

ထိုဂ်ပန္ဆိုင္တြင္ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ဝင္ေနသူမ်ားက အစ္ကိုႏွင္ ့မင္းမင္းဟန္တို ့ပင္။ သူတို ့က စားပြဲထိုး လုပ္
သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လူလိုေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚသြားရင္း အလုပ္ရခဲ ့သည္။

ဂ်ပန္အစားအစာမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စိမ္းလြန္းေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်မ္းက်င္ေနေသာ အေနာက္တိုင္းအစား
အစာမ်ိဳး တစ္ခုမွ မပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အဆင္းရဲရဆံုးအလုပ္မွာ ေရွ ႔မွန္ေဘာင္ထဲမွ ပုဇြန္ထုပ္မ်ားကို အရွင္
လတ္လတ္ သြားခပ္၍ ေရပံုးထဲ သြန္ထည့္ကာ ဇီဝိန္ေၿခြရသည္ ့ အလုပ္ ၿဖစ္သည္။ ပုဇြန္ထုပ္မ်ားက ေအးလြန္း
သည္ ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ၾက။ ေရခဲရည္၏ အထိအေတြ ႔ေၾကာင္ ့ဆတ္ဆတ္ခါ ခုန္ရင္းၿပဳရင္း ေသၾကရသည္။
ဤသည္မွာ တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္နီးပါး ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ရေသာတာဝန္ ၿဖစ္၏။ ထို ပုဇြန္ထုပ္မ်ားက အကင္
အတြက္ ၿဖစ္သည္။

ပုဇြန္တန္ပူရာအတြက္ ေရာက္လာေသာ ပုဇြန္မ်ားကိုေတာ ့ အခြံခြ်တ္ၿပီး ေက်ာရိုးမွ ခ်ီးမ်ားကို ေၿပာင္ေအာင္
ထုတ္ပစ္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ပလပ္စတစ္ဘူးထဲသို ့ က်က်နန စီတန္းထည္ ့ၿပီး အေအးေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားေပး
ရသည္။ အပင္ပန္းဆံုးက ဆန္ေဆးရသည္ ့ တာဝန္ႏွင္ ့ ဆူကီရာကီပြဲမ်ား ထုပ္ေပးရၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ဂ်ပန္ဆန္ကို အေမရိကမွာ စိုက္၍ ဂ်ပန္သို ့တင္ပို ့ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿဖဴ ၏။ ေခ်ာ၏။ ရွည္၏။ ေမႊးပ်ံ ႔၏။ ထိုဆန္
ကို ဂက္(စ)ထမင္းေပါင္းအိုးၾကီးတြင္ ထည္ ့မတည္ခင္ ေရ ခုႏွစ္ၾကိမ္၊ ရွစ္ၾကိမ္ ေဆးရ၏။ ဒါကိုပင္ ဂ်ပန္စားဖိုမႈး
ၾကီးလာၾကည့္ၿပီး မၾကိဳက္ေသးလွ်င္ ဆက္ေဆးရၿပန္သည္။ ဂ်ဴတီခ်ိန္က်ေတာ ့ တစ္ေန ့ဆယ္နာရီ၊ တစ္ပတ္
တစ္ရက္ နားခြင့္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဆိုင္က ဘူဂစ္ဂ်မ္းရွင္း၏ မ်က္ႏွာစာတန္းမွာမို ့ အေတာ္ေလး စည္ကား
ပါသည္။ ဘူဂစ္ဂ်မ္းရွင္းမွ ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ဆိုင္ကို ဆလိုက္ထိုးေၾကာ္ညာၿပီး ၿပသည္။

မနက္ပိုင္းမွာေတာ ့ ဆိုင္က သိပ္မစည္လွ။ ညဘက္မွာေတာ ့ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုလွ်င္ ေခြ်းဒီးဒီးက်
ေအာင္ လုပ္ရသည္။ ဆိုင္မွာက ေရာင္းအား သတ္မွတ္ခ်က္ ရွိ၏။ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္ေက်ာ္လွ်င္ ဆိုင္ရွင္က
တစ္ဝက္၊ ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ားက တစ္ဝက္ ခြဲေဝယူခြင့္ရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ၾကားရသည္။ တိတိက်က်ေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိ။ တစ္မန္းနီးမ်ားကိုေတာ ့ အားလံုး အခ်ိဳးက်က် ခြဲေဝေပးသည္မွာ ေသခ်ာသည္။

မီးဖိုေဆာင္မွာက ေရွ ႔တြင္ ဂ်ပန္စားဖိုမႈးၾကီး ရွိသည္။ ေနာက္ခန္းတြင္ အကင္ဆရာ၊ အေၾကာ္ဆရာ၊ ေဟာ ့ေပါ ့
ဆရာ၊ အသားေပါင္းဆရာႏွင္ ့ အေထြေထြသမား ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အႏွဲတို ့ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တာဝန္က မနက္
ပိုင္းတြင္ ဆန္တစ္အိုး ေဆးေၾကာၿပီး တည္ေပးရမည္။ အသီးအရြက္မ်ားကို လွီးခြ်တ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ေဟာ ့ေပါ ့
အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ပန္းကန္ၿဖင့္ထည္ ့၍ အေပၚမွ ပလတ္စတစ္အၾကည္ၿဖင့္ အုပ္၊ အေအးခန္းအတြင္းသို ့
ထည့္ရသည္။ ေအာ္ဒါလာလွ်င္ ေအာ္ဒါစာရြက္ကို ၾကည့္၍ ထုတ္ေပးရံုပင္။ ကြ်န္ေတာ့္ရွပ္က ေဟာ ့ေပါ ့ကို ၿပဳတ္
ၿပီး စပ္ဟပ္သမွ်ထည့္ေပးၿပီးလွ်င္ စားပြဲထိုးကို ေပးလိုက္သည္။ စားပြဲဝိုင္းမွာက သီးသန္ ့မီးၿဖင္ ့ ဆက္ၿပီး အပူေငြ ႔
ေပးကာ စားၾကသည္။

ေရာင္းအားေကာင္းလာၿပီ ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္ၾကီးက ဆာေကးအရက္ကို ယူလာကာ မီးဖိုထဲ ဝင္လာၿပီး ေလွ်ာက္တိုက္
ေလေတာ ့သည္။ မေသာက္လွ်င္ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုး ၿဖစ္၏။ ေသာက္လွ်င္ အၿမည္းေလးပါ လက္ညိႈးထိုးၿပၿပီး
လက္မကို ေထာင္ေထာင္ ၿပသြားတတ္သည္။ ညဘက္တြင္ အစားအေသာက္ အပိုအလွ်ံမ်ား ရွိပါက သြန္ပစ္လွ်င္
မၾကိဳက္။ အႏွဲ ပန္းကန္ေဆးလွ်င္ မွာထားသည္။ ေဟာ ့ေပါ ့မ်ား၊ အကင္မ်ား ပါလာလွ်င္ ေဘးဖယ္ထားရန္၊
အလုပ္သိမ္းလွ်င္ အတူစားၾကရန္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဘီယာကို ဂ်ားလိုက္ လာပို ့ေပးၿပန္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ပန္ဆိုင္တြင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အလုပ္ဝင္လုပ္ခဲ ့သည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ ့ အႏွဲတစ္ေယာက္ စကၤာပူ
ႏိုင္ငံသားမွတ္ပံုတင္အတုၿဖင္ ့ အဖမ္းခံရသည္။ သူက ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခဲ ့၍ပင္။ သူ ့အိုင္စီကို အတုမွန္း သိသိၾကီးႏွင္ ့
မီးဖိုေဆာင္ဝန္ထမ္းမ်ား ေဆးစစ္ရမည္၊ တစ္ဆိုင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးလာပါဟု ဆင္ ့ေခၚသည္ကို သြားခဲ ့သည္။ သူေဌးက
ေတာ ့ ဘယ္သြားသြား ဘာမွ မေၿပာ။ အႏွဲ သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္၊ လ.ဝ.က မွ လာဖမ္းပါေလေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ စားဖိုေဆာင္ဝတ္စံုၾကီးႏွင္ ့ အေၿပးအလႊား အိမ္ၿပန္ခဲ ့ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းသားကတ္
ၿဖင္ ့ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကိုး။ ကတ္ကေတာ ့ ေက်ာင္းသားကတ္ အစစ္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို တက္ေနေသာ
ကြန္ၿပဴတာေက်ာင္းမွ ကတ္ ၿဖစ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ထိုကတ္သည္ အလုပ္လုပ္ခြင္ ့မရွိ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ေပ်ာ္ေနသည္။ အလုပ္မလုပ္ရေတာ ့သၿဖင္ ့ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ခြင္ ့ရသည္။
ဇာတ္ညႊန္းေတြ၊ ဝတၳဳေတြ ေရးသည္။ အေမရိက ပို ့ေပးမည္ ဆိုသည္ ့စကားကို မယံုတစ္ဝက္၊ ယံုတစ္ဝက္ၿဖင္ ့
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ ့ေသာ အိပ္မက္လည္း ပ်က္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားထဲ မိသားစုအဖြဲ ႔အစည္းသည္ တၿဖည္းၿဖည္း
ေဝးေဝးလာေခ်ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဝမ္းသာစရာစကားတစ္ခြန္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကားရေတာ ့သည္။ ဖိုင္ ကိုယ္ဝန္
ေဆာင္ထားသည္ ့ စကားပင္။

ၾကည္ ့စမ္း ... ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီကို အေၾကာင္းမၾကား၊ စာလည္းမထည္ ့။ ဘာဆို ဘာမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္
ပဲ ေနႏိုင္ရက္ၿခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အံ ့ၾသေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္သည္ ့အခါမွာလည္း အရင္လို စကားေတြ
ဟုတ္တိပတ္တိ မေၿပာေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေငြပို ့ေသာအခါ ရေၾကာင္းမွ်သာ စကားဆို၏။ ဖိုင္ဘာေတြ ရင္ဆိုင္
ေနရသနည္း။ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းမ်ား ၾကားတြင္ အေတာ္ပင္ နာၾကည္း ခံခက္ေနပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို မုန္းေနပါသလား။ လက္မထပ္ပဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရသည္ ့အတြက္ ဖိုင္ ၾကံဳရမည္ ့ ပရိေဒဝကို ကြ်န္ေတာ္
ေတြးဆ၍ပင္ မရႏိုင္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသးရဲ ႔လားဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခ်င္သည္။ ထို ေမးခြန္းသည္
ေစာ္ကားၿခင္း ၿဖစ္ေနမွာမို ့ မေမးရက္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဆီ မၿပန္ႏိုင္ေသး။ သူ ေမြးဖြားဖို ့ စရိတ္လို၏။
ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရသမွ် အၾကိမ္ၾကိမ္ ေငြပို ့ေပးၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ရ မလြယ္လွ်င္ စာထည့္ပါဟု ေတာင္းဆိုမိသည္။ ဖိုင္ ဘာမွ မတံု ႔ၿပန္။

ဖိုင္ ရွက္ရြံ ႔နာၾကည္းေနသလား ...
ေသြးပ်က္ေနသလား ...
အခက္အခဲ ၾကံဳေနသလား ...
ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရင္း စိတ္ဆင္းရဲမႈ ၾကံဳရေလၿပီ။ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မေက်မနပ္ မၿဖစ္ပါ။
အခ်ိန္တန္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿပန္ခ်စ္လာမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။ ဖိုင့္ဆီကို စာေတြေရးသည္။
ကေလး ေမြးၿပီးလွ်င္ အေမတို ့ဆီ သြားလည္မည္။ ကေလးကို ၿမန္မာၿပည္မွာ ၾကီးေစမည္။ ဖိုင္သေဘာတူပါေနာ္
ဟု ေတာင္းဆိုမိသည္။

ဤသည္ကား ကြ်န္ေတာ့္ မဟာအမွား ၿဖစ္ေလေတာ ့သည္။
ဖိုင္သည္ အဒါ၏ ဖိုင္မဟုတ္ေတာ ့။ ဖိုင့္မွာ ရင္ေသြးေလး ရွိေနၿပီ။ ထိုရင္ေသြး၏ ဖိုင္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း
ကြ်န္ေတာ္ သိလာသည္မွာ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္ေလၿပီ။ ဤရင္ေသြးေလးသည္ သူ ့ရင္ႏွင္ ့ လြယ္ေမြး
ရေသာ္ၿငားလည္း ကြ်န္ေတာ့္ေသြးသား ၿဖစ္ေနသည္။ ဖိုင္ ပိုင္သလို၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆိုင္သည္။ ဟုတ္ၿပီ။
ဖိုင္သည္ သူ ့ရင္ေသြးကို အသည္း အသက္မွ် ခ်စ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွာင္ေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခေလးကို ေခၚမည္
ဆိုသည္ကို သူ ၾကားပင္မၾကားခ်င္ေတာ ့။ သူ ့ဖာသာ ေမြးမည္။ သူ ့ဖာသာ ၿပဳစုမည္။ အဒါ ဆိုေသာ သူ ့ခ်စ္သူ
သည္ သူ ့အသည္းႏွလံုး၏ ၿပင္ပသို ့ ေရာက္သြား၍ သည္ရင္ေသြးေလးသည္ သူ ့အသည္းႏွလံုး ၿဖစ္သြားေခ်ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္၍ ေဆြးေႏြးေသာအခါ သူ ငိုသည္။ ဟုတ္ပါသည္ဆိုသည္ ့ အငိုပင္။

ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ဆီကို စာေရးခဲ ့ပါသည္။
ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဤသို ့မရက္စက္ပါႏွင္ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မနာၾကည္းခ်င္ေၾကာင္း၊ ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ရာသက္ပန္
ခ်စ္ခ်င္ခင္ခင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ စာၿပန္ေစလိုေၾကာင္း၊ ဖိုင္ႏွင့္ ခေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ခြဲမည္ မဟုတ္
ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ စာေရးခဲ ့သည္။
ဖိုင္ ့ ထံမွ ဘာဆို ဘာမွ တုန္ ့ၿပန္မလာ။ ဖုန္း ကလည္း ဖိုင္တို ့အိမ္ႏွင္ ့ လွမ္းေနသည္ ့အၿပင္ ဖိုင့္ကို သနား၍
မေခၚေပးလိုၾက။ ဖိုင္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လူရမ္းကား ဇာတ္သြင္းေလၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖိုင့္အေဖ ဖုန္းလာ
ကိုင္သည္။ ဖိုင္ ့အတြက္ စိတ္မပူေစလိုေၾကာင္း၊ ကေလး၏ အေဖနာမည္တြင္ အဆင္ေၿပသည္ ့ နာမည္ၿဖင္ ့
စာရင္း ေပးထားေၾကာင္း၊ သား စိတ္ေအးေအး ေနေစလိုေၾကာင္း ေၿပာလာပါသည္။ ဖိုင့္အေဖကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္
သည္။ဖိုင့္ အေမထက္ပင္ ပိုခ်စ္သည္။ ဟိုးတစ္ခါဆီက သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ့ရပ္ရြာသို ့ လိုက္၍ ထိုင္းႏိုင္ငံသား
အၿဖစ္ ေလွ်ာက္ဖို ့ ေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံေသာ္လည္း သူ စိတ္မဆိုး ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္မခရဲစခန္းတြင္
အခ်ဳပ္က်ေနစဥ္က ေန ့တိုင္း ထမင္းလာပို ့ေပးသည္။ အာမခံၿဖင့္ ေရြးထုပ္ေပးသည္။ လူရိုး၊ လူေၿဖာင္ ့ မဟုတ္
မခံသမားပင္။ သူက ဖိုင့္ကိုေရာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ အကာအကြယ္ေပးေနသူ ၿဖစ္၏။

သူေၿပာလာမည္ ့ စကား အတိမ္အနက္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ၿပီးပါၿပီ။ ဖိုင္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ အခ်စ္ဇာတ္
လမ္းကိုလည္း သူ နားလည္ပါလိမ္ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ဘာမွ မေၿပာလိုေတာ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖိုင္ သစၥာ
ေဖါက္ၿခင္းသည္ သူ ့ ရင္ေသြးကို သူ ခ်စ္ၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဝမ္းႏွင္ ့ မလြယ္ရပါလ်က္ ရင္ေသြးေလးကို
ေတာင္းဆိုလွ်င္ ဖိုင္သည္ ဝမ္းႏွင္ ့ လြယ္ရသူေပကိုး ။

ကိုင္း ... ကြ်န္ေတာ္သည္ လြမ္းေဟ ့၊ ေဆြးေဟ ့၊ ခံစားေဟ ့ ဆိုလွ်င္ ႏွလံုးသားကို ရႈတ္ခ်မုန္းတီးသူတည္း။
ဖိုင္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ မပတ္သက္ေတာ ့။ သူ ့ရင္ေသြးကို သူ ခ်စ္ပါေစေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ထဲ ရွိသမွ် ဘတ္ေငြ
တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ပို ့ေပးအၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကို ဆြဲဆန္ ့လိုက္၏။ သူ ့ရင္ေသြးကို သူ ရႈ ႔မဝ ခ်စ္မၿငီးပါေစ။
တစ္ေန ့တြင္ သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လြမ္းဦးမည္သာ။ ထို အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ဆီ သြားမည္။
ကြ်န္ေတာ့္ကေလးႏွင္ ့ ေတြ ႔ေပးႏိုင္မည္လားဟု ေတာင္းဆိုမည္။ သူ ေတြ ႔ေပးလွ်င္ ေတြ ႔မည္။ မေတြ ႔ေပးလည္း
ကိစၥမရွိ။ ဤစိတ္ကူးၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ေမ ့ထားၾကည့္လိုက္ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ဥေပကၡာတရားကို ႏိုင္နင္းကြ်မ္းက်င္သူ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ကိစၥဝိစၥ မ်ားလြန္းလွ၏။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ဘယ္အရာကိုမွ မၿပတ္သားႏိုင္သည္ဟူ၍ မရွိလွ။ မိသားစုကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ မခင္တြယ္၊ ဖိုင္ ့ကို
လည္း စိတ္ထဲက ေမာင္းထုတ္ထားလိုက္သည္။ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးသည္။ ASCANDAတြင္
ေက်ာင္းတက္စဥ္က ေတြ ႔ခဲ ့ေသာ တရုပ္မကို ေနာက္ပိုး ပိုးေနလိုက္သည္။ ဘီယာေတြ အလြန္အကြ်ံေသာက္၏။
ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ သံုးပစ္ဖို ့သာ ေတြးလိုက္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ထိုင္းသို ့ လူပို ့လူၾကိဳ ေရာက္သည္။ မေလးရွား၊ ထိုင္းနယ္စပ္ ဟပ္ခ်ိဳင္ၿမိဳ ႔မွပင္ ကြ်န္ေတာ္ လွည္ ့
ၿပန္သြားတတ္သည္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္သည္ ့အခါလည္း ဖိုင္ ့ ဆီ မသြားေတာ ့။ ဖိုင္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို ဘယ္ေလာက္ ေရွာင္တိမ္းေနႏိုင္မလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးၾကည္ ့သည္။ သူတို ့ေနေသာ ရပ္ကြက္ေလးမွ
ေၿပာင္းေရႊ ႔သြားသည္ကိုေတာ ့ ဖုန္းဆက္ၾကည္ ့ရင္း ကြ်န္ေတာ္ သိထားသည္မွာ ၾကာခဲ ့ၿပီ။ သမီးေလး ေမြးထား
ေၾကာင္းလည္း သိထားရသည္။ ဘန္ေကာက္ထဲမွာ ရွိေနမွာေတာ ့ ေသခ်ာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရွာလွ်င္ မေတြ ႔
စရာမရွိပါ။ ဖိုင္ ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္လည္းေကာင္း၊ ဖိုင္တို ့ေနခဲ ့ေသာ အိမ္နားမွ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္
လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သြားေတြ ႔လွ်င္ ဖိုင္ ရွိရာကို ညႊန္ၿပၾကမည္သာ ၿဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ ႔
ခ်င္ေသး။ ဖိုင္ ့ကို အရွိန္ေကာင္းတုန္း လိမ္ ့ေစဦးဟု ေတြးထားလိုက္သည္။

သည္ ့ေနာက္ ၿမန္မာၿပည္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ပိုးႏွစ္မ်ိဳး ပါလာသည္။ တစ္မ်ိဳးက စာ၊
ကဗ်ာ ပိုးႏွင့္ တစ္မ်ိဳးက ဇာတ္ညႊန္း ဒါရိုက္တာပိုးတို ့ ၿဖစ္၏။ ရန္ကုန္ေၿမကို ေၿခအခ်မွာပင္ သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့
ၿဖင့္ ဝင္လာမိ၍ အဖမ္းခံရေလသည္။

ရယ္စရာေတာ ့ ေကာင္းလွပါ၏။ ထိုင္း၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယား၊ မေလးရွား၊ စကၤာပူ စသည္ ့ႏိုင္ငံမ်ားသို ့
ပတ္(စ)ပို ့ မ်ိဳးစံုၿဖင္ ့ ဝင္ထြက္ က်င္လည္ခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အမၿမန္မာၿပည္ ေလဆိပ္တြင္
ပတ္(စ)ပို ့ လြဲမွားစြာ ကိုင္ေဆာင္လာသၿဖင္ ့ အဖမ္းခံရသည္။ အဖမ္းခံရၿပီဆိုေတာ ့ ေလဆိပ္ရဲစခန္းမွာ ညအိပ္
ရသည္။ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ ့ အေမႏွင္ ့ထည္ ့ေပးလိုက္သည္။ အမႈကလည္း အၾကီးစားမဟုတ္သၿဖင္ ့ ညစာကို
အၿပင္မွာပင္ သြားစားခြင္ ့ရသည္။ မနက္ၿဖန္ တရားရံုးတြင္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္လိုက္လွ်င္ ၿပီးၿပီကိုး။

အခ်ဳပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စိမ္းလွေသာနယ္ေၿမ မဟုတ္။ ယိုးဒယားမွာဆိုလွ်င္ ရေႏွာင္းအခ်ဳပ္၊ ခ်ံဳဘြန္အခ်ဳပ္၊
ကန္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္၊ ေထာင္၊ ဘန္ေကာက္ ဝမ္ခမရဲစခန္းအခ်ဳပ္ စသည္တို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ ယဥ္ပါးက်က္စားခဲ ့ရာ
ေနရာမ်ားၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကန္ခ်ပူရီေထာင္မွ အခ်ဳပ္သို ့ ေၿပာင္း၍ နယ္စပ္သို ့ ၿပန္ပို ့ခါနီး
တြင္ ထြက္ေၿပးခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ လိုက္လံ ပစ္သတ္ခံရဖူးသည္။ ရဲအိမ္မွာ ေနေသာ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္က လိုက္
ပစ္ၿခင္းပင္။ ရဲမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေထာင္မွ ထြက္လာသူမ်ားကို ရဲစခန္းမွာ ေခတၱထားစဥ္ အလုပ္ေခၚခိုင္း
တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ၿပစ္ဒဏ္ က်ခံၿပီးသားလူေတြမို ့ နယ္စပ္ပို ့ေပးဖို ့တာဝန္သာရွိသည္။ ကားလာလွ်င္ ပို ့ေပးရံုသာ ၿဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ နယ္စပ္မလိုက္ခ်င္၍ ရဲတစ္ဦး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အလုပ္ေခၚခိုင္းစဥ္ ထြက္ေၿပး
ခဲ ့ၿခင္းပင္။ ရဲအိမ္မွ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသနတ္ႏွင့္ လိုက္သည္။ မိရင္ေတာ ့ ေသလူၿဖစ္ၿပီ။
ထို ့ေၾကာင္ ့ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ေတြ ့ေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အသက္ကို ခပ္ၿပင္းၿပင္း ရႈလိုက္သည္။
ၿပီးလွ်င္ ငါအသက္ရႈေနသမွ် အၿမတ္ၾကီးပဲဟု ေတြးကာ ၾကံဳလာေသာ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္လိုက္၏။ ေသေၿပး
ရွင္ေၿပး ေၿပးခဲ ့ရစဥ္ ဘုရားရွင္ကို ကတိေပးခဲ ့၏။ ေနာက္ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ တစ္ကိုယ္ေရအတြက္ တစ္ကိုယ္
ေကာင္း မဆန္ေတာ ့ပါ။ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးၿပဳသူ ၿဖစ္ရပါေစမည္ဟု ကတိခံခဲ ့သည္။

ဤကတိကဝတ္ကို တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမ ့ေနတတ္သည္။
အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ထိၿပီဆိုလွ်င္ေတာ ့ ထိုကတိစကားကို ၿပန္ၿပန္ေတြးမိ၏။ သစၥာတရားက ငါ ့ကို ဒဏ္ခတ္ၿခင္းလား၊
ငါ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ေန၍ သတိေပးၿခင္းလားဟု ၿပန္စဥ္းစားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္ခ်င္သည္က
ပရိတ္သတ္ အသိအမွတ္ၿပဳသည္ ့ စာေပသမားႏွင္ ့ ဇာတ္ညႊန္းဒါရိုက္တာ၊ ထိုဝါသနာႏွင့္အသက္ေမြးခ်င္သည္။
ေအာင္ၿမင္ၿခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားၿခင္းထက္ ပရိတ္သတ္၏ ႏွလံုးသားထဲက လူ ၿဖစ္ခ်င္သည္။ ပရိတ္သတ္ ႏွလံုးသား
ထဲမွာ ေနခ်င္သည္။ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ မေနခ်င္၊ နားဝမွာ မေနခ်င္၊ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ ေနခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္
အႏုပညာေမွာ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ေမြးၿမဴရမည္နည္း။

ေလာေလာဆယ္ အခ်ဳပ္မွ လြတ္လွ်င္ ဒုလႅဘ ဝတ္ဦးမည္။ ခရီး ထြက္ဦးမည္။ အထက္အညာေဒသတြင္
ကြ်န္ေတာ္ ့ ဒုတိယမိခင္ ရွိသည္။ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း၊ဆယ္တန္းမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေကြ်းေမြးေပးကမ္းခဲ ့
ေသာ ရြာမွ ေဒၚၾကီး ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝကို တည့္မတ္ေပးခဲ ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာ ဦးစိုးသန္း ရွိသည္။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ႏွင့္ ေတြ ႔ခ်င္သည္။

ေလဆိပ္ရဲစခန္းမွာ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရွိလွသည္။ ထိုရဲစခန္းကို မပို ့မွီ လ.ဝ.က မွ စစ္ခ်က္ယူသည္။ စစ္ခ်က္
မွာ အေတာ္ရွည္လ်ားေသာ စစ္ခ်က္ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿမန္မာၿပည္မွ တရားဝင္ ထြက္ခြါခ်ိန္မွ ယခု ၿပန္ဝင္
လာသည္အထိ ေမးၿမန္းစစ္ခ်က္ယူသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မေၿဖေတာ ့။ ထြက္သြားသည္။
တရားမဝင္ေနသည္။ အလုပ္လုပ္သည္။ ယခု သူမ်ားပတ္(စ)ပို ့ ငွား၍ ၿပန္လာသည္ ဟု ေၿဖလိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ပတ္(စ)ပို ့ကိုလည္း ၿပန္မအပ္ႏိုင္ေတာ ့။ ဘယ္အိမ္မွာ ရွိေနမွန္းပင္ မသိ။ ရဲစခန္းမွာလည္း စစ္ခ်က္
ထပ္ယူသည္။ ေလဆိပ္မွာလိုပင္ အေသးစိပ္ စစ္ခ်က္ ထပ္ယူသည္။ ကံေကာင္းသည္မွာ စေန၊တနဂၤေႏြ ပိတ္
ရက္ ခံမေနသၿဖင္ ့ မနက္ၿဖန္ ရံုးတင္မည္။ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရမည္ဟု ဆို၏။ အခ်ဳပ္ထဲမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လို
ဘဝတူ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ ႔ရသည္။ သူတို ့က ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ တရားဝင္ ထြက္သြားသူမ်ား မဟုတ္။ ၿပန္လာမွသာ
သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ ၿပန္လာသူမ်ားမို ့ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္ ေထာက္ခံစာ၊ ရဲစခန္းမွ ေထာက္ခံစာ၊ ၿပစ္မႈ
ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ၊ မွတ္ပံုတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္း မ်ား တင္ၿပဖို ့ ေတာင္းခံထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္
အမႈႏွင့္မတူ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ထြက္သြားစဥ္က ပံုစံ စာရြက္မ်ား၊ ပတ္(စ)ပို ့ မိတၱဴမ်ား၊ D- form မ်ား ၿပႏိုင္၍
ရံုးတင္ၿပီး ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရမည္ဟု ဆို၏။ ဒဏ္ေငြက ထြက္သြားသည္ ့ ႏွစ္အလိုက္ ေဆာင္ရတတ္သည္ဟု
ေၿပာသည္။

မနက္က်ေတာ ့ အေမတို ့ လာေတြ ႔ၿပန္သည္။ တရားရံုးသို ့ သြားဖို ့ ကားစီစဥ္ၾကသည္။ တရားလို လ.ဝ.က
အရာရွိကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားရသည္။ သူ လာပါမွ ရဲက စြဲခ်က္တင္၊ တရားလိုက သက္ေသ၊ ကြ်န္ေတာ္
က အပစ္က်ဴးလြန္သူအၿဖစ္ တရားသူၾကီးက အၿပစ္ဒဏ္ ခ်ပါမည္။ တရားရံုးကို ေရာက္ေတာ ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္
အခ်ဳပ္သားမ်ား ၿပည့္ေန၏။ လာေရာက္ေတြ ႔ဆံုသူမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၊ တရားေရး ဝန္ထမ္းမ်ား၊ လံုၿခံဳေရး
ရဲေဘာ္မ်ား ရွိေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အမႈက ေနာက္ပိတ္ဆံုးမွ စစ္မည္။ တစ္ၿခား အေရးၾကီးသည္ ့ အမႈမ်ား
စစ္ေဆးၿပီး သံုးနာရီခန္ ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚသည္။ေမးၿမန္းသည္။ စစ္ေဆးသည္။ အၿပစ္ရွိေၾကာင္း ဝန္ခံ
ေစသည္။ ဝန္ခံသၿဖင္ ့ ဒဏ္ေငြ တပ္သည္။ ေဆာင္ႏိုင္မလားဟု ေမးသည္။ ေဆာင္ပါမည္ ဆိုေသာအခါ ဒဏ္ေငြ
ေဆာင္ေစၿပီး စလစ္တင္ၿပ၍ အမႈၿပီးေလၿပီ။
( ၉၇ ) မွာ ေပ်ာ္ခဲ ့သမွ် ( ၉၈ ) မွာ ေဆြးရပါ၏။


( ဆက္ရန္ )

......................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

Saturday, May 14, 2011

တဂ္ပို ့ ( စ )

ကိုေဇာ္မွ သူ ခင္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို စီတန္းၿပီး တဂ္ပို ့(စ) ေရးေပးဖို ့ စာရင္းလုပ္ၿပီး ေတာင္းဆိုထားသည္ကို
ကြ်န္ေတာ္ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ သူ ့စာရင္းကို ၾကည္ ့လိုက္မိေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္နားထင္ကို တင္းပုတ္ၾကီးႏွင္ ့
မကြဲမခ်င္း ထုလိုက္သလို၊ မိုးၾကိဳးၾကီး ဒဲ ့ မွန္လိုက္သလို၊ ဦးေခါင္းကို ဆင္ တက္ဖိ အဲ ဆင္တက္နင္းလိုက္သလို
အဲ ့ဒိ လိုလိုေတြ တၿပိဳင္နက္ ၿဖစ္သြားရပါသည္။

သူ ့စာရင္းကို ၾကည္ ့ပါအံုး ...။
ကြ်န္ေတာ္က ထိပ္ဆံုး ေရာက္ေနသည္။ ထိပ္မွာကိုမတန္မရာ တင္ထားသည္။

Tag ပို႔စ္ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ေနာက္ထပ္ ခင္မင္သူမ်ားကိုလည္း ဆက္တဂ္ လိုက္ပါဦးမယ္။ စိတ္ထဲ ရွိတာေလးကို ေရးေပးၾကပါဦး . . . . ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလးေပါ႔ ။

၁။ ကိုအျဖဴေလး
၂။ မေရႊစင္ဦး
၃။ မကိကိ
၄။ မိုးယံ
၅။ အုပ္ၾကီး
၆။ ခႏြဲ
၇။ ဝက္ဝံေလး
၈။ ရဲထြန္းေဇာ္

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္

မမေရႊစင္ကေတာ ့ ေရးၿပီးသြားၿပီ။ မမကီ ကေတာ ့ ကိုယ္ ့ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းသလို ၿဖစ္ေတာ ့မဟဲ ့.. လို ့၊
သူ ့ေမာင္ကို ေအာ္ထားတာေတြ ႔ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အခု ေခါင္းကို အေထာင္း
ခံ ရၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ အၿဖဴေလးဘဝၿဖင့္ မထင္မရွားရပ္တည္ေနစဥ္အေတာအတြင္း “ ခ်ိဳကိုသဇင္ ”၊ “ မမေရႊစင္”၊ “ နန္း
ေလေၿပႏု” စ ေသာ ဘေလာ ့ဂါ ညီအမမ်ားက တဂ္ပို ့(စ)ေလးေတြ ေရးခိုင္းခဲ ့ဖူးတံုးကလည္း ယခုလိုပင္ တုန္
လႈပ္ခဲ ့ရပါသည္။

ခင္မင္ေနရေသာ ဝါသနာတူ ေရးဖက္ ေမာင္ႏွမခ်င္း အၿပန္အလွန္ တဂ္ပို ့(စ)ေလးေတြ ေတာင္းဆိုေနၾကသည္
မွာ ခ်စ္ခင္စဖြယ္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အဲ ့လို ေရးရမွာကို အေတာ္လန္ ့ပါသည္။ အဆင္သင္ ့
မၿဖစ္လို ့ၿဖစ္ပါသည္။ သူတို ့ေရးေသာ တဂ္ပို ့(စ)ေလးေတြက သူ ့ေခါင္းစဥ္ေလးေတြႏွင္ ့ဆိုေတာ ့ ေပါ့ေပါ ့ပါးပါး
ႏွင္ ့ ခ်စ္ဖို ့ေတာ ့အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ဒါေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲ ့လို မေရးခ်င္ပါ။ ကိုယ္ ့ကို တူတူတန္တန္
ေနရာ ထားဖိတ္ၾကားခဲ ့သည္မို ့ ကိုယ္ကလည္း ေနရာေပး၍ ေရးရပါေတာ ့မည္။ “ ကိုေဇာ္ ့” အတြက္ ၿဖစ္သလို
ကိုေဇာ္ကလည္း ဘေလာ ့ရြာတစ္ခုလံုးကို ကိုယ္စားၿပဳေနသူမို ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးေသာ ယခု “ တဂ္ပို ့(စ) ” ေလး
သည္ ဘေလာ ့ရြာ တစ္ခုလံုးအတြက္လည္း ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္လိမ္ ့မည္ဟု မရဲတရဲပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါေတာ ့သည္။

ကိုေဇာ္က သူအသြားခ်င္ဆံုးေနရာသည္ “ နိဗၺာန္ ” ဟု ေၿပာခဲ ့သည္မွ စ,ပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ားေရာ သူ ့လိုပင္ တကယ္ပဲ “ နိဗၺာန္ ” ကိုသြားခ်င္ပါသလား ဟု နဲနဲ လွ်ာရွည္ခ်င္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အခုမွ တကယ္ပင္ သြားခ်င္သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။ အရင္တုန္းကေရာ ... ဟု ေမးစရာရွိလာ
သည္ ့ေမးခြန္းကို “ မသြားခ်င္သလိုပါပဲ ” ဟု ရိုးသားစြာပဲ ေၿဖရပါမည္။

ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ဆိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးေနေသာ “ နိဗၺာန္” သည္ ကြ်န္ေတာ္အမတန္မွ ခင္တြယ္မိရၿပီး
အေမက ေမြးေပးထားသည္ ့သည္ခႏၵာအိမ္ၾကီးကို ဖြဲ ႔စည္းထားေသာ ရုပ္၊ နာမ္ တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားသြားပါသည္
ဆိုေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကိုေဇာ္လည္း စဥ္းစား ၾကည္ ့ေစခ်င္ပါသည္။ ရုပ္၊နာမ္တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားသည္
ဆိုေတာ ့ ဘဝ မရွိေတာ ့သလို၊ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ ့သလို၊ “ သုည ” ၿဖစ္သြားသလိုၾကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ဒါဆိုရင္ ကိုေဇာ္တို ့၊ အၿဖဴေလးတို ့က ဒီသံသယာၾကီးထဲက လံုးလံုး ေပ်ာက္သြားသလို ၿဖစ္မေနဘူးလားလို ့ ..။

အဲ ့လိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မၿဖစ္ခ်င္ေသးပါကိုေဇာ္..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အတၱသား၊ အတၱသမား တစ္ေယာက္ၿဖစ္
ေနလို ့ပါပဲ ။ သံသယာထဲမွာေတာ ့ ရပ္တည္ခြင့္ေလး ရခ်င္ပါေသးသည္။

ဘုန္းဘုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို ့ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအဖို ့ဘုရားရွိခိုးထဲတြင္ အၿမဲထည္ ့ဆိုဖို ့ ပါဝင္ေနေသာ
ေၾကာင့္သာ “ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ၿပဳရပါလို၏ ” ဟု၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိရေသာ္လည္း တကယ္တြင္
မူကား ... ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးတို ့သည္ “ နိဗၺာန္” ကို လူကို လူခ်င္း လိုခ်င္သေလာက္ မလိုခ်င္ၾကပါဘူး ” ဟု
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေထာက္ၿပခဲ ့ပါ၏။

တရားတစ္ပုဒ္တြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ဘုရားတက္၍ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတိုင္း “ နိဗၺာန္ကို မ်က္
ေမွာက္ၿပဳရပါလို၏ ” ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနသည္ကို သူငယ္ခ်င္းက ၾကားသြားၿပီး တကယ္ေရာက္ခ်င္
မေရာက္ခ်င္ကို စမ္းလိုသၿဖင္ ့သိၾကားမင္းအဝတ္အစားၿဖင္ ့ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္အေနာက္မွ ကိုယ္ထင္ၿပထြက္
လာ၍ “ မင္းတကယ္သြားလိုလွ်င္ အခုပင္ငါပို ့ေတာ ့မအံ ႔ ” ဟု ဆိုေသာ္၊ ထိုသူလည္း “ ခဏ . . ေနပါအံုး ..
ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ၿပီး .. မိန္းမနဲ ့ တိုင္ပင္လိုက္ပါဦးမယ္ ” ဆိုရင္း ဘုရားေပၚမွ အၿမန္ဆင္းေလေတာ ့သည္။
ထိုေန ့ေနာက္ပိုင္းမွ စ၍ နိဗၺာန္ကို လိုခ်င္လွပါသည္ဆိုေသာသူလည္း ဘယ္ေတာ ့မွ ဘုရားေပၚ ၿပန္တက္မလာ
ေတာ ့ေၾကာင္း ရယ္စရာပံု ေဆာင္၍ ေဟာၾကားခဲ ့ပါသည္။

အထက္တြင္ ဆိုခဲ ့ေသာ လူကိုလူခ်င္းလိုခ်င္သေလာက္မလိုခ်င္ပါဘူး ဆိုရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ိဳးသားတို ့
သမီးရည္းစားဘာသာဘာဝ ခ်စ္ၾကိဳက္ၿပီးမွ၊ ကြဲၾက ကြာၾက ေဝး ရၾကလွ်င္ မေပါင္းဖက္ၾကရလို ့ အဆိပ္ေသာက္
ေသတာတို ့၊ ေရထဲ ခုန္ခ် ေသ တာတို ့ကဲ ့သို ့ ၿပင္းၿပေသာ ဆႏၵ မရွိၾကတာကို ဆိုလိုရင္း ၿဖစ္ပါ၏။

နိဗၺာန္ကို တကယ္ပဲ မလိုခ်င္ခဲ ့၍သာ ဘုရားရွင္တို ့ ဂဂၤါဝါလု၊ သဲဆူမက ပြင္ ့ခဲ ့ၾကေသာ္လည္း ယေန ့အခ်ိန္ထိ
မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သို ့ မေရာက္ႏိုင္ေသးၿခင္းပဲၿဖစ္ပါသည္။ ဘုရားပြင့္ရက္ႏွင္ ့ ဘုရားႏွင့္ ေက်ာၿခင္း ကပ္ေနသလို
ၿဖစ္ေနပါသည္ဟု ဘုန္းဘုန္းက ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္ ့ မိန္ ့ပါ၏။

ဘုန္းဘုန္းေဟာၾကားရွင္းၿပေသာ တရားေတာ္မ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ နာယူမိလာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ကြ်န္ေတာ္
လည္း ကိုေဇာ္ေၿပာသလို အသြားခ်င္ဆံုးေနရာက “ နိဗၺာန္ ” ၿဖစ္ခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။

ဘာၿဖစ္လို ့ဆို .. ဘုန္းဘုန္းက “ နိဗၺာန္ ” ဆိုတာ ဘာဆို ဘာမွ မၿဖစ္၊ မရွိေတာ ့တာမဟုတ္ပဲ တကယ္ပဲ ရွိေနတာ
ၿဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ နိဗၺာန္ဂုဏ္ ၃၁ ခ်က္ကို အက်ယ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ ့ပါသည္။ ဘုန္းဘုန္းက ပမာေဆာင္၍ ရွင္း
ၿပသည္မွာ အလြန္ရိုးသားၿပီး သေဘာေကာင္းေသာ ေမာင္ၿဖဴ၏ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ၾကားေနလွ်င္၊ ေမာင္ၿဖဴက
တကယ္ရွိရမည္ၿဖစ္သလို နိဗၺာန္ဘံု၏ အဂၤါရပ္ေပါင္း ၃၁ ခ်က္ကို ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ ့လွ်င္ ထိုနိဗၺာန္သည္
တကယ္ရွိမည္ဟူ၍ပင္ ။ “ နိဗၺာန္ ” သည္ “ ေလ ” လို၊ “ မီးခိုး ” လိုသာ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားပါက ဘုရားရွင္သည္
နိဗၺာန္ဘံုအေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ေဟာၾကားခဲ ့မည္မဟုတ္ဟု ဘုန္းဘုန္းက မိန္ ့ပါသည္။

ဇတ္တစ္ခုတြင္ ဘုန္းတန္ခိုးအလြန္ၾကီးမားေသာ စၾကၤာဝေတးမင္းသည္ နတ္ၿပည္အထိ ၿမင္ ့မား၍ အလြန္ၾကီး
က်ယ္ ခန္းနားေသာ ၿပသာဒ္ ဘံုဗိမာန္ၾကီးတစ္ခုကို ေဆာက္လုပ္ၿပီး “ နိဗၺာန္ ” ကို စံဝင္ေနၾကကုန္ေသာ ဘုရား
ရွင္တို ့ႏွင့္ ဂဂၤါဝါလု သဲဆူမကေအာင္ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ ပေစၥကာဗုဒၶာတို ့ႏွင္ ့ ရဟႏၱာတာ အရွင္သူၿမတ္ၾကီး
အားလံုးတို ့အား နဂိုမူလပံုစံအတိုင္း ၾကြေရာက္ဆြမ္းဖုန္းေပးေတာ္မူပါရန္ အဓိဌာန္ၿဖင့္ ပင္ ့ေဆာင္ရာ တကယ္
ပင္ အရွင္သူၿမတ္အားလံုး ၾကြေရာက္ဆြမ္းဖုန္းေပးေတာ္ မူခဲ ့သည္ဟု ၾကည္ႏူးပီတိ ၿဖစ္ဖြယ္ နာယူရပါသည္။

အဲ ့ဒီ ၿမင္ကြင္းေလးကို ကိုေဇာ့္အေနႏွင့္ စိတ္ကူးေလးနဲ ့ပဲ မွန္းဆ ပံုေဖာ္ ၾကည့္ေစခ်င္လွပါသည္။
ၾကက္သီးေမႊးညင္းတို ့ေတာင္ ထေလာက္ေအာင္ ၾကည္ညိဳ မိမွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ နိဗၺာန္ဘံု၏ အဓိက အဂၤါရပ္ အခ်ိဳ ႔ကို ေၿပာၿပခ်င္ပါသည္။
နိဗၺာန္ဘံုသည္ အိုၿခင္း၊ နာၿခင္း၊ ေသၿခင္း တို ့မွ တကယ္ပင္ ကင္းလြတ္ေနရာဘံုတစ္ခုပင္ၿဖစ္ေၾကာင္း၊
ကမၻာ ့ပ်က္ကပ္ၾကီးမ်ားေဘးမွလည္း ကင္းေဝးေနရာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ သံသယာမွာ အလြန္ပင္ေပၚခဲ လွ ၿပီး တစ္ခါ
ေပၚၿပီးလွ်င္လည္း ဘယ္ေတာ ့မွ မေပ်ာက္ပ်က္ေတာ ့ေၾကာင္း၊ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ တို ့လံုးဝ မၿဖစ္ထြန္း
ေတာ ့သည့္ေနရာ ဘံုဌာန တစ္ခုၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ပညာရွိတို ့ပင္လွ်င္ မွန္းဆ ၿမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေၾကာင္း၊ နတ္မ်က္
ေစ ့ တို ့ၿဖင့္ေတာင္ ၾကည္ ့ၿမင္၍ မရ ႏိုင္ေၾကာင္း ၊ စံဝင္ ၿပီးသူတို ့ အေနႏွင္ ့ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို ့မဝႏိုင္ေတာ ့
ေလာက္ေအာင္ အစစအရာရာ ၿပည့္စံုၿပီး အလြန္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းသည္ ့ ဘံုဌာန တစ္ခုၿဖစ္ေၾကာင္း စသည္
တို ့ ၿဖစ္ပါ၏။

ပညာရွိတို ့၊ နတ္မ်က္ေစ ့ တို ့ေတာင္ ၿမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေပမယ္ ့ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ ရရွိၿပီးသူတို ့ေတာ ့ ၿမင္ႏိုင္
စြမ္းပါသည္ဟုလည္း မွတ္သားရပါသည္။

ကိုေဇာ္ေရ ...၊
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေတာ ့ ဆႏၵအရသာ နိဗၺာန္ကို သြားခ်င္ပါသည္ဟု ဆိုရေပမယ္ ့ အခုဘဝ၊ ေနာက္ဘဝ
( ဒုတိယ ဘဝ ) မွာေတာ ့ ဘယ္လိုမွ မေရာက္ႏိုင္ေတာ ့ဘူး ဆိုတာ ၿငင္းလို ့မရပါဘူး ကိုေဇာ္ေရ ႔ ...၊
နိဗၺာန္ကို တကယ္စံဝင္ေနသည္ ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း သမၼာသဗုဒၶဘုရားရွင္မ်ားႏွင့္တကြ၊ ဂဂၤါဝါလု သဲဆူမက
ေအာင္ ပြင္ ့ေနၾကတဲ ့ ပေစၥကာဗုဒၶာ မ်ားႏွင့္ ရဟႏၱာအရွင္သူၿမတ္ၾကီးမ်ားပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။

ကိုကိုေဇာ္...၊
ကြ်န္ေတာ္တို ့ သြားခ်င္တဲ ့ နိဗၺာန္ကို အသာထားလို ့ .. မေသခ်ာတာေတြ ၾကားထဲက ေသခ်ာတဲ ့ ေသၿခင္း
တရားၾကီးကို ရင္ဆိုင္ၿပီးသြားရင္ ေနာက္ဘဝ ဘယ္ေရာက္ပါ ့မလဲ ( ဒါမွမဟုတ္ ) ေနာက္ဘဝ လူ ့ဘဝ
ရပါအံုးမလား ဆိုတာေလး အရင္ စဥ္းစားၾကည္ ့ရင္ေကာင္းမလားမသိဘူးေနာ္..။

ကြ်န္ေတာ္တို ့က သံသယာတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘဝတစ္ခုခုေတာ ့ ၿဖစ္ေန ရ ေနအံုးမွာပဲ မဟုတ္လား..၊
၃၁ ဘံု ေလ ကိုေဇာ္ရဲ ႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပဲ ဆိုေတာ ့ ဒီေလာက္ေတာ ့ ၾကားဖူး
ၿပီးသားေလဗ်ာ ၊

အနိမ္ ့ဆံုးေတာ ့ နတ္မၿဖစ္ရင္ေတာင္မွ လူၿဖစ္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့သေဘာဆို နတ္ ထက္စာရင္
လူေတာ ့ ပိုၿဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်၊ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို ၿဗဟၼာေတြ နတ္ေတြ အသက္ေၾကြရင္ ငရဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုးဆင္းရတာ
မ်ားတယ္လို ့ ဘုန္းဘုန္းက ေဟာထားၿပီးၿပီေလ ။ လူ ့ဘဝ ကမွ လမ္းစံု လမ္းခြ တဲ ့၊ ေစ လိုရာေစ၊ သြားလိုရာ
သြားလို ့ရတာကိုး၊ အခု က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေလးမွာေရာ လူ ၿပန္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို ့ အခ်ိန္ရပါအံုးမလားမသိ၊ လူၿဖစ္ဖို ့
ကိစၥတဲ ့ အေရးၾကီးေနတဲ ့ “ ရ ... အံုးမယ္ .. ” ဆိုတဲ ့ ကိစၥေတြ က သိပ္မ်ားေနလြန္းတာကိုးဗ်၊

ကဲ .. ကိုကိုေဇာ္ ..၊
“ လူ ” ၿပန္ၿဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ သိ လား ..၊
အမယ္ .. ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္ ေတြပဲ လို ့ မေၿပာနဲ ့အံုးေနာ္၊ လံုးဝ မွားလိမ္ ့မယ္၊
အဲ ့ဒီ အလုပ္ေတြရဲ ႔ အက်ိဳးေပးက ဘဝ ေရြးတယ္၊ အခ်ိန္ေရြးတယ္တဲ ့ ဘုန္းဘုန္းက သတိေပးထားတယ္ေနာ္၊
ေနာက္ဘဝ၊ ဒုတိယဘဝ မွာ ခံစားရဘို ့ အက်ိဳးေပးရဘို ့ မလြယ္ဘူး၊ လူ မွ ၿပန္မၿဖစ္တာေလ ၊ ဘုရားရွင္က
ရ ခဲတဲ ့ လူ ့ဘဝ အေၾကာင္းကို လက္သဲခြံ ေပၚက ေၿမမႈန္ေလးေတြနဲ ့ ေဟာဒီ ကမၻာေၿမၾကီးရဲ ႔ ထုထည္ၾကီးနဲ ႔
ႏိႈင္းယွဥ္ေဟာၾကားခဲ ့တာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အၿမဲ ေမ ႔ေနၾကတာမဟုတ္လား..။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရွင္စဥ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ တစ္ေယာက္ထဲ
ၿပန္ထြက္ရေတာ ့မဲ ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က အေရးၾကီးသလို၊ အဲ ့ဒီအခ်ိန္ဟာလည္း “ လူ ” ၿဖစ္၊ “နတ္” ၿဖစ္ဖို ့
အခ်ိန္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္တဲ ့ ။ စဥ္းစားေနၿပီလား ကိုေဇာ္ ...။

တစ္လက္စထဲ ဆက္ေၿပာၿပခ်င္တာက ... လူ၊ နတ္ ၾကိမ္းေသ ၿပန္ၿဖစ္မယ္ ့နည္းေလးကေတာ ့ စူဠေသာတပန္
ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ ့နည္းပဲတဲ ့။ စူဠ ေသာတပန္က ေနာက္တစ္ဘဝ လူ၊ နတ္ ၾကိမ္းေသ ၿပန္ၿဖစ္မယ္ဗ်ာ၊ မဟာ
ေသာတာပန္က ေနာက္ခုႏွစ္ဘဝ လူ၊ နတ္ ၿပန္ၿဖစ္ၿပီးမွ ကိုေဇာ္တို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေၿပာတဲ့ “ နိဗၺာန္ ” ကို မ်က္
ေမွာက္ၿပဳ စံဝင္မယ္တဲ ့ဗ်ာ..။ သကဓါဂမ္ တို ့၊ အနာဂမ္တို ့၊ ရဟႏၱာတို ့ကေတာ ့ အင္း ... ကြ်န္ေတာ္တို ့ မလွမ္း
ႏိုင္မမွီႏိုင္ေပမယ္ ့ ခုန ေၿပာတဲ ႔ စူဠေသာတပန္ေလးအဆင္ ့ကေတာ ့ ကိုေဇာ္တို ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့၊ မမကီတို ့
မမေရႊစင္တို ့.. အိုဗ်ာ... ဘေလာ ့ေလာကတစ္ခုလံုး၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အားလံုး လုပ္လို ့ရတဲ ့ ကပ္ကပ္ကေလး
ရွိေနတဲ ့ နည္းကေလးပဲ ကိုကိုေဇာ္ ..။

အဲ ့ဒီနည္းက အမ်ားၾကီးမဟုတ္ဖူး။
အခ်က္ ေလးခ်က္ ပဲ ရွိတယ္ သိလား။
ေတာထဲ ေၿပးဝင္ဖို ့၊ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးနဲ ့ တရားေတြၾကီးပဲ ဖိ ထိုင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဖူးတဲ ့။
အေခ်အေန ေပးရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေၿပာၿပမယ္ေနာ္..။

ကြ်န္ေတာ္က ကိုေဇာ္ ့လို စာဖတ္အား၊ စာေရးအားနဲ ့ ဗဟုသုတ အလြန္ၾကြယ္တဲ ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းဘုန္း
အားကိုးနဲ ့ပဲ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ ့ မဆန္ ့တဲ ့ စကားလံုးၾကီးေတြ သံုးၿပီး ေဆြးေႏြးေနမိၿပီဗ်ာ..။

ကဲ ... ကိုကိုေဇာ္ေရ ႔ ..။
အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ႏႈတ္သြားၿပီဗ်ာ..။
ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ ့စာ ကေတာ ့ ရသ ေၿမာက္ခ်င္မွ ေၿမာက္ေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရ ထားတဲ ့ လူ ့ဘဝ ၾကီး
ကေတာ ့ ရသ ေပါင္းစံု ခ,ေညာင္းေနလို ့ ရသ ေတြကိုမွ ခံစားခ်င္တဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿပန္လိုခ်င္ေနတာကေတာ ့
မလြန္ဖူး ထင္ပါတယ္ေနာ္။

ကိုေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကိဳက္တာေရးပါ လို ့ ခြင့္ၿပဳခဲ ့လို ့ ၾကိဳက္တာပဲေရးခဲ ့တာေၾကာင္ ့ မၾကိဳက္တာမ်ား
ၿဖစ္သြားခဲ ့ရင္ ဝန္တာမိ ပါပဲ ကိုေဇာ္ေရ ႔ ။

သည္ပို ့(စ) ေလးကေတာ ့ ၿပီးခဲ ့သည့္ လ ပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္တင္ခဲ ့ေသာ “ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ”
( ေဆာင္းပါး ) ၏ အဆက္ အပိုင္း ( ၂ ) ၿဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေဇာ္က တဂ္ပို ့(စ)ေလး ေရးပါရန္ ေၿပာ
လာသည္ႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္ၿပီး မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ( ၂ ) ကိုပဲ ကိုေဇာ့္အတြက္ တဂ္ပို ့(စ)ေလးအၿဖစ္ႏွင္ ့
ေရးလိုက္မိပါေတာ ့သည္။


...................................................................................................................

Sunday, May 8, 2011

စကၤာပူကို တစ္ဝက္မ်ိဳခ်င္လို ့ ....။


စာေလး၊ ေဆာင္းပါးေလးေတြလည္း ေရးခ်င္ပါသည္။ ေရးရန္လည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေနပါေသာ္လည္း
အလုပ္ခ်ိန္က ပိုမ်ားလာေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ စ,ထားမိေပမယ္ ့ ဆက္မေရးၿဖစ္ခဲ ့ပါ။ ကိုေထြး၏ အခန္းဆက္
ပရုဖ္ေလးရွိေနသည္ ့အတြက္ေၾကာင္ ့ပဲ အဆင္သင့္ေလး တင္လိုက္မိပါသည္။ မေရးႏိုင္ေသးေပမယ္ ့ ဘေလာ ့
ေလး ရွင္သန္ေနရန္ အတြက္ၿဖစ္သလို ေရငတ္ေနေသာ ပန္းတစ္ပင္လို ညိႈး သြားမွာ စိုး၍လည္း ၿဖစ္ပါ၏။ ဒီၾကား
ထဲ ဘေလာ ့ရြာတို ့၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ “ အကိုၾကီးေက်ာက္ ”တစ္ေယာက္ ဘေလာ ့ရြာၾကီးႏွင္ ့ သူခ်စ္ေသာညီ
အစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို ခြဲထြက္၊ ထားခဲ ့ သြား၍လည္း ၿဖစ္ပါသည္။ ေလေပၚတြင္ ခင္တြယ္မိေသာ္လည္း ဘယ္
ေတာ ့မွ မေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ ့သည္ ့“ တံလွ်ပ္ ” တို ့ႏွင္ ့တူေသာ သံေယာဇဥ္ တစ္ခုေၾကာင့္ တသသႏွင့္ ခဏခဏ
ၿဖစ္ေနမိေတာ ့လည္း ....၊

......................................................................................................

ဘန္ေကာက္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာခဲ ့ၿခင္း၌ တာဝန္ႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ တာဝန္တစ္ရပ္က “ဖိုင့္” ကို ေတြ ႔ဖို ့။
ေနာက္တာဝန္က ရန္ကုန္မွ လာမည္ ့အမကို, စကၤာပူ ပို ့ေပးဖို ့ၿဖစ္သည္။ တာဝန္ႏွစ္ရပ္လံုး ကြ်န္ေတာ္ ေက်
ခဲ ့၏။ သို ့ေသာ္ အမႏွင့္ပါလာေသာ “ သန္းထြန္းေဇာ္” ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူကို ႏွစ္ၾကိမ္ ပို ့ရာတြင္ (ႏွစ္ၾကိမ္စလံုး ) ေလဆိပ္မွ ၿပန္ပို ့ခံရသည္။

ထိုစဥ္က စကၤာပူသည္ ဗီဇာ မလို။
ပတ္(စ)ပို ့ စာအုပ္ကိုင္ၿပီး ဘုရားတ,ကာ ရိႈးမန္းနီး ကိုင္၍ ဝင္ၾကရသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ဝင္ခြင့္ရသည္။
ကံမေကာင္းလွ်င္ ၿပန္ႏွင္ခံရသည္။ ပထမအၾကိမ္မွာပင္ အစ္မက ေခ်ာေခ်ာေမြ ႔ေမြ ႔ ေရာက္သြားခဲ ့၏။
သန္းထြန္းေဇာ္က ဝင္ခြင္ ့မရ။ သူ ဝင္ခြင့္မရၿခင္းကို အစ္ကိုက ဖုန္းဆက္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေလဆိပ္မွာ
သူ ့ကို သြားၾကိဳခဲ ့သည္။ ေနာက္ သံုးရက္အၾကာတြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ၾကိဳးစားသည္။ မရ။ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ
စိတ္ဓါတ္က်ၿပီ။ သူက ၿမန္မာၿပည္ ၿပန္ခ်င္သည္ ဆို၍ ၿပန္ပို ့ေပးလိုက္ရသည္။

သန္းထြန္းေဇာ္ၿပီးေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး ေရာက္လာၾကသူ သံုး ေလးဦးကို ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳ၊ ၿပီး
လွ်င္ ဘန္ေကာက္မွာ တည္းခိုဖို ့ စီစဥ္ေပး၊ ၿပီးလွ်င္စကၤာပူ ဝင္ဖို ့ လိုက္ေဆာင္ရြက္ေပး ၿဖစ္သည္။ အဖိုးအခကို
ေတာ ့ အစ္ကိုႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီးသားၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့ပါလာေသာ ေငြၿဖင့္ လိုက္စီမံေပးရံုသာ ၿဖစ္၏။
ဝိႈက္ကဒ္ ပံုစံ ၿဖည့္နည္း၊ စကၤာပူ လ.ဝ.က ႏွင့္ ေတြ ႔လွ်င္ ေနပံုေနနည္း၊ ဆက္ဆံနည္းမ်ား သင္ၿပေပးရသည္။
တၿဖည္းၿဖည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညီအစ္ကို လူၾကိဳ၊ လူပို ့ လုပ္ရင္း နာမည္ၾကီးလာခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း
ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကို အထူး ကြ်မ္းက်င္လာခဲ ့ၿပီ။ ေလယဥ္လက္မွတ္ကိစၥမ်ားလည္း ကြ်မ္းက်င္လာခဲ ့ၿပီ။
အေပ်ာ္အပါး လိုလားသည္ ့ဧည္ ့သည္မ်ားကိုလည္း ဆိြဳင္ဆီသို ့ ပို ့ေပးတတ္ခဲ ့ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ေရာက္လာခ်ိန္၌ ဖိုင္တို ့လမ္းထဲမွာပင္ အခန္းတစ္ခန္း ငွားလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရန္သူေဟာင္း
မ်ားလည္း လာၾကပါသည္။ သို ့ရာတြင္ သူတို ့အေခ်အေနသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မလွန္ႏိုင္ေတာ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ပတ္(စ)ပို ့ ဝယ္ခိုင္းေသာ သူကို ေတြ ႔ၿပီး သူ ့ေငြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဆပ္ႏိုင္ခဲ ့ၿပီ။ စကၤာပူ သြားလို၍ပင္
သူတို ့ အပူ လာကပ္ေနၿပန္၏။

ဖိုင္က ေတြ ႔ေတြ ႔ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ပါးတစ္ခ်က္ရိုက္သည္။
ဤမွ်ႏွင့္ပင္ သူ ့အခ်စ္ကို ၿပန္အစပ်ိဳးလိုက္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တြက္ဆသလိုပင္ ဖိုင့္ဘဝသည္ ဘာမွမေၿပာင္း
လဲခဲ ့ပါ။ အရင္ကလည္း ဒီအတိုင္း၊ အခုလည္း ဒီအတိုင္း၊ ေနာင္လည္း ဒီအတိုင္း ၿဖစ္ေနမည္မွာ ဖိုင္ ပင္ၿဖစ္သည္။
ေၿပာင္းလဲၿခင္းသည္ ဖိုင္ႏွင့္မဆိုင္။ ဝပ္က်င္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ အမိအရ ကုတ္တြယ္ရင္း အသက္ရွင္ေနၿခင္း
သည္ ဖိုင္အစစ္ ၿဖစ္သည္။

ဖိုင့္ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္မွာ မမ်ားလွ။
မနက္ ရွစ္နာရီတြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုသို ့ သြားမည္။ ေန ့လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ၿပန္လာမည္။ ၿပီးလွ်င္ စက္ရံုသို ့
ၿပန္မည္။ ညေနပိုင္းတြင္ အခ်ိန္ပိုရွိက ဆင္းမည္။ မရွိလွ်င္ ၿပန္လာကာ တီဗီြဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ၾကည့္မည္။
သူ ့တူမမ်ားကို ထိန္းမည္။ အေဖ၊ အေမႏွင့္ စ,ၾက ေနာက္ၾကမည္။ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ေန ့မ်ားတြင္ ဘုရားသြား
သည္။ သၾကၤန္ေရာက္လွ်င္ ရြာသို ့ အလည္ၿပန္သည္။ ဖိုင့္ဘဝမွာ ဘာမွ အေကြ ႔အေကာက္မရွိ။

ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ၉၇ တြင္ ၿပန္လာမည္ဟု ေၿပာခဲ ့ၿခင္းႏွင့္အတူ ကတိ အတိုင္း ၿပန္လာခဲ ့ၿခင္းသည္ ဖိုင့္အတြက္
ၾကီးမားေသာ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားၾကီး ၿဖစ္သြားရွာသည္။ စစ္သားတစ္ဦး လာေရာက္ ကမ္းလွမ္းေနသည္ကို
ယတိၿပတ္ ၿငင္းဆန္ခြင့္ ရသြားသည္။ သူ ့အသိုင္းအဝိုင္းၾကားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္တြဲကာ ရဲရဲၾကီး ရင္ေကာ ့
ရပ္သည္။ သနားစရာ ဖိုင္ပါလားဟု ကြ်န္ေတာ္ ဂရုဏာ ၿဖစ္မိသည္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ခေလးငယ္
ေလး ၿဖစ္ေနသည္။ ေလာကကို ဘာမွမသိ၊ ဘဝကို ဘာမွမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္ အတၱကိုလည္း ဘာမွမေတြး။
ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာၿခင္းသည္ သူ ့ကို တဒဂၤ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သည္ကိုလည္း မသိရွာ။

သံုးလၾကာသည္အထိ မဂၤလာစကားကို ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာေသး။ ဖိုင္ကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္လုပ္
လက္ခံသည္။ တရားဝင္မဟုတ္ပဲ အသိမိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ၾကား၍ မဂၤလာစကားမ်ား ဆိုလွ်င္ပင္ သူ ေက်နပ္
၏။ သူ ့မိဘမ်ားကလည္း ဘာမွ မကန္ ့ကြက္။ မကန္ ့ကြက္ ဆိုသည္မွာ သူ ့သေဘာသာ ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္
တိတိက်က်ေတာ ့ မသိ။မကန္ ့ကြက္သည့္တိုင္ လူသိရွင္ၾကား တရားဝင္လက္ထပ္ဖို ့ ဥပေဒက ခြင့္မၿပဳ။ လုပ္ရ
မွာေတြက မ်ားလွသည္။ ဥပေဒသေတြက ထူေၿပာလွသည္။ လိုက္နာရမွာေတြက တေမ ့တေမာ။ သည္ေတာ ့
သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ေလာကဥပေဒေတြကို ေမ ့လိုက္ၾကသည္။ ဖိုင္သည္ နဂိုကပင္ စိတ္ရႈပ္ခံတတ္သူမဟုတ္
သၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေနၿခင္းကို လြယ္လြယ္ပင္ လက္သင့္ခံ၏။ ကြ်န္ေတာ္ အဆင္ေၿပလာ
သည္ကိုပင္ ဝမ္းသာလံုး ဆို ့ေနရွာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ ့သည္ကို သူသိသည္ကိုး။

မွန္တာေၿပာရလွ်င္ ဖိုင္သည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ့္လို မကြ်မ္းက်င္။
တစ္ခါတစ္ရံ ေလယဥ္လက္မွတ္ကိစၥၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိဳ ႔ထဲသို ့ ေရာက္ေနခိုက္၊ စာရြက္စာတန္း အိမ္မွာ က်န္
ေန၍ ဖိုင့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာပို ့ခိုင္းလွ်င္ အဆင္မေခ်ာ။ ေလဆိပ္ကို လူပို ့၊ လူၾကိဳကိစၥ ခိုင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မပါ
ပဲ သူ မသြားရဲ။ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဆုပ္ၿပီး တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတတ္၏။
ဘဏ္မွ ေငြလႊဲခိုင္းလွ်င္လည္း မေအာ္မေငါက္ဘဲ ဘယ္ေတာ ့မွ မၿပီး။

ၿပီးေတာ ့ ဖိုင္သည္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို အပ်င္းထူသည္။ အလွအပ အၿပင္အဆင္ပိုင္းမွာလည္း နတၳိ။ ရည္းစားၿဖစ္
ခါစကေတာ ့ ဖိုင့္ကို ကုမၸဏီဝတ္စံုမ်ားၿဖင့္ ခဏခဏ ေတြ ႔ရသၿဖင့္ အေတာ္စိတ္အေၿခၾကီးသူဟု အထင္မွားခဲ ့
ေသးသည္။ ယခုေတာ ့ ဖိုင္သည္ အလွအပလည္းမမက္၊ အေဆာင္အေယာင္လည္း စိတ္မဝင္စား၊ အစား
အေသာက္လည္း အစပ္မွ လြဲ၍ ဘာမွ ၾကိဳက္လွသည္မရွိ။ သူ စားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ လိုက္စားသည့္တိုင္
ကြ်န္ေတာ္ စားသည္ကို သူက ဟန္ပင္မေဆာင္ပဲ ၿငင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ “ ခြင္ ့လႊတ္ေနာ္ ” ဟု ရယ္ၿဖဲၿဖဲေလး
ေတာင္းပန္ေသး၏။ သူ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကြ်းသည္မ်ားကို စားရပါေစဟု ေတာင္းပန္လြန္းသၿဖင့္ သူ ့အေဖကို
ေမးၿမန္းၿပီး မွ်စ္ခ်ဥ္တစ္မ်ိဳးခ်က္သည္။ မဆိုး။ သည္ ့ထက္ပို၍ေတာ ့ ေမွ်ာ္လင့္၍ မရေတာ ့။ သူ ့အိမ္မွာလည္း
အၿမဲပင္ ဆိုင္ဟင္း ဝယ္စားေနက်သည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေၿပာႏိုင္ေတာ ့။

ထို ၾကားကာလတြင္ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူကို ၿပန္ဝင္ဖို ့ အေၾကာင္းေပၚလာသည္။
လူသံုးေယာက္ကို ပူးတြဲ၍ ပို ့ေပးရမည္။ အစ္ကို ၿမန္မာၿပည္သို ့ ေခတၱၿပန္မည္။ သူ ့အလုပ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္
ထိန္းေပးရင္း သူ ့အိမ္မ်ားကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ ၿဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အလမ္း
ေပၚေနသည့္ အေမရိကန္ၿပည္ဝင္ခြင္ ့ဗီဇာကို သူ ေလွ်ာက္ေပးမည္တဲ ့။

ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို မယံု။ သို ့ေသာ္ အေမကပါ ဖုန္းဆက္လာသၿဖင္ ့ စကၤာပူသို ့ ၿပန္ဝင္လာခဲ ့သည္။ စကၤာပူသို ့
ဝင္သည္ ့ ပံုစံက ေၿပာင္းလဲသြားၿပီ။ ေက်ာင္းဗီဇာ ေလွ်ာက္ၿပီး ထိုအေၾကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ စကၤာပူ
သံရံုးတြင္ ဗီဇာ ဝင္ေလွ်ာက္ရသည္။ ထိုဗီဇာၿဖင့္ ဝင္ရသည္။ ဘာမွ အခက္အခဲ မရွိ။

ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၏ ဝင္ေငြသည္ မွန္းဆ၍ မရေအာင္ တိုးပြားေနခဲ ့ၿပီ။ ဖြင္ ့သမွ် အိမ္ခန္းမ်ားက ေအာင္ၿမင္
သည္။ လူအၾကိဳ အပို ့က အဆင္ေခ်ာေနသည္။ သူ ့ပါးစပ္က ထုပ္ေၿပာ၍ ေၾကြးေၾကာ္ေနသံကို ကြ်န္ေတာ္ပင္
ၾကားေန၏။ စကၤာပူကို တစ္ဝက္ေလာက္ မ်ိဳပစ္မယ္ ဆိုပဲ။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးခဲ ့သည့္ ကတိမ်ားလည္း
ပ်က္ေလၿပီ။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္သြားလိုသည္ ့ အေမရိကန္ကို ဗန္းၿပ၍ ၿပန္ေခၚေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။
သူ ့လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ စိတ္ခ်ရသူ မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ ဖိုင္ႏွင့္ခြဲဖို ့ ၿဖစ္လာၿပန္သည္။ ဖိုင္က ခြင့္ၿပဳပါသည္။

ဖိုင္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အံ ႔ၾသရသည္မွာ သူ ခ်စ္ပံုခ်စ္နည္းပင္ ၿဖစ္သည္။ ၾကာေတာ ့ သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ မနာလိုစိတ္
ဝင္လာေတာ ့၏။ သူ ့လို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ၾကည္ ့ခ်င္သည္။ ဘာမွ မပါေသာ အခ်စ္၊
မေၿပာင္းလဲေသာ အခ်စ္၊ မထင္မရွား မၾကီးမက်ယ္ပါလ်က္ သံမဏိမွ်င္လို ခိုင္မာသည္ ့ အခ်စ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္
လည္း စမ္းသပ္ ခ်စ္ၾကည္ ့ခ်င္လာသည္။ သို ့ေသာ္ မရ ။

ကြ်န္ေတာ္က ေၿပးေနသူကိုး။ မတည္ၿငိမ္သူ၊ အတၱၾကိးသူ၊ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြ အေၿမာက္အမ်ားႏွင္ ့ လံုးလည္
ခ်ာလည္ လိုက္ေနသူ။ အဘယ္မွာလွ်င္ ဖိုင့္လို ခ်စ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္က္ို ေမးၾကည္ ့သည္။
“ ဖိုင္ .... ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မမုန္းဘူးလားဟင္ ”
“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ... ဘာၿဖစ္လို ့ မုန္းရမွာလဲ ”
“ ကြ်န္ေတာ္မွ တာဝန္မေက်တာ ”
“ မဆိုင္တာပဲရွင္... စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးနဲ ့၊ သိပ္မေတြးနဲ ့ ဟုတ္လား”
ဒါက ဖိုင့္လက္သံုးစကား ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေလၿပီးတိုင္း ဖိုင္ႏွင့္ စကားေၿပာၾကၿပီဆိုလွ်င္ ...
“ သိပ္မေတြးနဲ ့ ... ဟုတ္လား ” ဟူေသာ စကားကို ဖိုင္ သံုးတတ္သည္။
“ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ခြဲရအံုးမယ္ ဖိုင္ .. ဖိုင္မေၾကာက္ဖူးလား ”
“ ကြ်န္မ မသိဘူးေလ ”
“ ဖိုင္ ဘာကတိ လိုခ်င္လဲ ”
“ တကယ္လား ..”
သူက ေမးၿပီး ဘာမွ ဆက္မေၿပာေတာ ့။
“ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာမယ္.. ဖိုင္ ယံုေနာ္ ”
“ ယံုပါတယ္ရွင္ ”
“ ဖိုင္ ... ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္နဲ ့ တစ္သက္လံုး ခိုင္ၿမဲသြားခ်င္တယ္ေနာ္.. ”
“ အတူတူပါပဲ.. ကြ်န္မလည္း အဲ ့ဒါပဲ စဥ္းစားေနတာ”
“ သားသမီး ယူရမွာ ဖိုင္ ေၾကာက္လား ”
“ ဟင္ ့အင္း.. ဘာလို ့ ေၾကာက္ရမွာလဲ ”
“ ဖိုင္ ့မိဘေတြက ေၿပာမွာေပါ ့ ”
“ မသိဘူးေလ..”
“ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ဖိုင္ ကေလးယူၾကမွာလား ”
“ အင္း.. သေဘာပဲေလ၊ ရွင္ ၿပန္လာမွာလား ”
“ လာမွာပါ.. အခ်ိန္ေတာ ့ မေမးနဲ ့ ၊ ဖိုင္ ကေလးကို ရေအာင္ေမြးေနာ္၊ ဖိုင္ ေမြးၿပီးရင္ ကေလးကို ၿမန္မာၿပည္
ပို ့ေပး၊ ကြ်န္ေတာ္ ၿပဳစုမယ္ ဟုတ္ၿပီလား၊ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ လာေနေပါ ့ ”
“ကြ်န္မ သိပါတယ္ ”
“ ဖိုင္ .. ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခြင္ ့လႊတ္ပါေနာ္၊ ဖိုင္နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေဝးမွာ၊ ဖိုင့္မွာ ကေလးရခဲ ့ရင္
ကြ်န္ေတာ္တို ့ မေဝးေတာ ့ဘူး ဟုတ္လားဟင္ ”
“ မသိဘူးေလ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ေလ လုပ္ခ်င္တာေတြ ၿဖစ္လာခဲ ့ရင္ ဖိုင္နဲ ့ လာေနမယ္၊ ဘဝမွာ ဘာေတြ ၿဖစ္အံုးမလဲ ကြ်န္ေတာ္
မသိဘူး၊ ဘာေတြပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာပါ ့မယ္ေနာ္ ”
“ သိပ္မေတြးပါနဲ ့ရွင္ ... ဟုတ္လား ”
“ ကြ်န္ေတာ္ စာထည့္မယ္ေနာ္ .. ဖိုင္လည္း စာၿပန္ေနာ္”
“ ရွင္ ေရးတတ္ၿပီလား ”
“ စာအုပ္ေတြ ၾကည္ ့ေရးမွာေပါ ့ .. အရင္ကလည္း အဲ ့ဒီလိုပဲ ေရးခဲ ့တာပဲ ”
“ တယ္ေတာ္တဲ ့ ရွင္ပါပဲ ”

ထိုကဲ ့သို ့ သားသမီး ယူမည္ ့ကိစၥ မေဆြးေႏြးခင္က သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကတိတစ္ခု ေတာင္းခဲ ့
ဖူးသည္။
“ ရွင္ မိန္းမယူရင္ ကြ်န္မကို အသိေပးေနာ္ ...ေပးေနာ္ .. တကယ္ေနာ္ ”
“ ဘာၿဖစ္လို ့လဲ ဖိုင္ ”
“ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မုန္းမလို ့လား ”
“ ဘာဆိုင္လို ့လဲ ... ကြ်န္မ သိခ်င္လို ့ပါဆို ”
“ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမ ယူမယ္ဆိုတာ ဖိုင္ဘယ္လိုသိလဲ ”
“ ရွင္ယူမွာပါ .. ရွင္က ေၿဖာင့္တယ္ေလ ”
“ ဖိုင္ေကာ .. ေယာက္က်ား ယူမွာလား ”
“ ဘယ္ေတာ ့မွ မယူ၊ တစ္သက္လံုးမယူ၊ တကယ္ .. တကယ္ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူရင္ ဖိုင္ သတိမရခ်င္ေတာ ့လို ့ မဟုတ္လား ”
“ ဘာေၿပာတယ္ .. ”
“ ဒီလိုပါ .. ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဖိုင္သတိရေနတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူရင္ သတိရေပးစရာ မလိုေတာ ့ဘူး၊
ဟုတ္တယ္မို ့လား ”
“ အင္း ... ရွင္ေတာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ ့ ရွင္ အသိေပးၿဖစ္ေအာင္ ေပးပါ ”
“ စိတ္ခ်ပါဖိုင္ .. ကြ်န္ေတာ္ အသိေပးပါ ့မယ္ ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ ကတိ ေပးခဲ ့ဖူးသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝခရီးက အဆမတန္ ရွည္လ်ားလွသည္။ ၿဖတ္သန္းရမည္ ့ ပန္းတိုင္မ်ားက အဆင့္ဆင္ ့။
ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးက ၾကီးမားလွေခ်၏။ မေသမခ်င္း ေရာက္ေအာင္ေတာ ့ လွမ္းရေပမည္။ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကား
ေသာ ဘဝ၊ ခမ္းနားေသာ ဘဝ၊အမ်ားၿပည္သူကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေပးေဝႏိုင္ေသာ ဘဝပိုင္ရွင္ ၿဖစ္ဖို ့
ကြ်န္ေတာ္ ၿဖတ္သန္းရအံုးမည္။ ဤအရာမ်ားကား ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးဗဟိုတြင္ အစဥ္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ
ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ၾကီး ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿမင့္ၿမတ္ရမည္။ ထက္ၿမက္ရမည္။ အသက္ရႈေနသမွ်
ထိုပန္းတိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေနမည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ခရီးရွည္ၾကီးကို စဥ္းစားၿပီး ကတိေတာင္း
လာၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ႏွင္ ့ ေတြ ႔ၿပီးေနာက္ အိမ္ေထာင္ၿပဳဖို ့ ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ ပို၍ပင္ ေတြေဝေနပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္ သားသမီး ယူၾကၿခင္းသည္ သံသယာကို ရည္ေမွ်ာ္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ခရီးသည္
ၿဖစ္သည္။ တစ္ေကြ ႔တြင္ ဖိုင္ ့ဆီ စခန္းလာခ်မည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရယူခဲ ့ေသာ သား
သမီးေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ဆံုစည္းၿခင္း ၿဖစ္မည္။ သို ့မွသာလည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္ ေရွ ႔ခရီးအတြက္
ေက်နပ္စရာ ရွိမည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဥိးၾကားတြင္ မ်ားေၿမာင္လွသည္ ့ ေလာကဥပေဒမ်ား ရွိ၏။ ၿပစ္တင္
ေဝဖန္မည့္ ႏႈတ္ဖ်ားေတြ ရွိေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ရိုတီပလာတာေရာင္းသမားဘဝက စ,ခဲ ့ၾကေသာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာသည္ ယေန ့ထိ မေၿပာင္းလဲေသး။
ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ၾကားတြင္ ၾကီးမားခက္ခဲေသာ ေလာကဓံ မရွိ။ ဖိုင္က ရပ္ေနသူ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေၿပးလႊားရုန္း
ကန္ေနသူ။ ကြ်န္ေတာ္၏ ပန္းတိုင္က စိတ္ကူးတို ့၏ အဓိပတိေနရာ၌ ရွိသည္။ ဒါကို မၿဖစ္ႏိုင္ဟု ဖိုင္ကလည္း
မၿငင္း။ သူ ့လို မေနႏိုင္ရေကာင္းလားဟုလည္း အၿပစ္မတင္။ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဦးထားခဲ ့ၾကသည္ ့
အခ်စ္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကိုလည္း ၿပီးလြယ္ ပ်က္လြယ္ မေခ်ဖ်က္ခ်င္။

သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ စိတ္ကူးႏွင့္ ရူးေနၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ေန ့စဥ္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း ဘဝရပ္တည္လာခဲ့
ၾကသူမ်ားမို ့ အေတာ္အသင္ ့ စဥ္းစား ဆင္ၿခင္ဥာဏ္ရွိသည္။ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးႏွင္ ့တစ္မ်ိဳး၊ တစ္ၿပည္သားႏွင့္
တစ္ၿပည္သား ကြဲၿပားၿခားနားမႈ စည္းကမ္းကလနားေတြကို ခ်စ္ၿခင္းၿဖင့္ ေက်ာ္ၿဖတ္ထားၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ တရားဝင္လက္ထပ္ဖို ့ မလြယ္။ ဘဝတစ္ခု၊ သိုက္ၿမံဳတစ္ခု ဖြဲ ႔စည္းထူေထာင္သြားဖို ့လည္း ရည္ရြယ္
ခ်က္ မတူညီၾက။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီတက္မည့္ ဘဝပန္းတိုင္ေနာက္ကိုလည္း ပါရမီၿဖည့္ၿပီး ဖိုင္လိုက္လာလို ့မရ။
ဖိုင္ ့ ဝပ္က်င္းေလးထဲကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကာၾကာဝင္ေခြ ႔ မေနႏိုင္။

ဤကြဲၿပားမႈမ်ားၾကားမွပင္ အခ်စ္သည္ ရွင္သန္ ၿဖစ္ထြန္းေနပါသည္။
ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သားသမီးယူခဲ ့ၾကသည္မွာ ဤကမၻာေၿမပထဝီေပၚတြင္ “ အဒါ ” ဟူေသာ ကြ်န္ေတာ္
ကြ်န္ေတာ္ေမာင္ေထြးႏွင္ ့ “ လင္းဖိုင္စာသိုက္ ” ဟူေသာ “ ဖိုင္ ” တို ့ ရဲရဲဝံ ့ဝံ ့ သက္ေသၿပၿခင္း ၿဖစ္သည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးမားစြာၿဖင္ ့ အခ်စ္ၿပယုဂ္ လွစ္ဟၿပၿခင္း ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့ေန ့တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ထိုအခ်စ္
ၿပယုဂ္သည္ ကမၻာေၿမၾကီးက လက္ခံသင္ ့သည္ဟု ဆိုပါလိမ္ ့မည္။ ကမူးကရွဴး ခ်စ္ကြ်မ္းဝင္ၿပီး မေတာ္တဆ
သားသမီးရၿခင္း မဟုတ္။ ႏိုင္ငံ၊ ေဒသ၊ လူမႈဥပေဒသေတြကို ဂရုမစိုက္ၿခင္းလည္း မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
တတ္ႏိုင္သည္ ့နည္းၿဖင္ ့ အခ်စ္ကို ပံုသြင္းထုဆစ္ၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ခြဲသြားရဦးမည္ကို ဖိုင္ သိသည္။ ဘယ္ကိုလည္း ဆိုတာ ဖိုင္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ တိုက္ပြဲအတြက္
ကြ်န္ေတာ္ပဲ သိသည္။ ေအာင္ၿမင္မႈ၊ ခမ္းနားမႈ၊ လူအမ်ားကို ရိုင္းပင္းကူညီႏိုင္မႈ၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးၿပဳပုဂၢိဳလ္
တစ္ေယာက္ ၿဖစ္တည္မႈ၊ ဒါေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ တိုက္ပြဲ ဝင္ရဦးမည္။ ဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္ ၿပဳရမည္က
ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုအေရးကိစၥ ၿဖစ္သည္။

အေမက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စကၤာပူ ၿပန္ေစခ်င္သည္။ ဘန္ေကာက္၌ ကြ်န္ေတာ္သည္ စီးပြားမၿဖစ္ထြန္းဟု ယူဆ၏။
ၿပီးေတာ ့ စီးပြားေရးေကာင္းတုန္း တိုက္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ေရႊေတြေငြေတြ စုၾကေဆာင္းၾကဖို ့ ဆႏၵရွိသည္။ အစ္ကို ့
အလုပ္မ်ားကို ကူညီေပးဖို ့ တိုက္တြန္းသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ စကၤာပူသို ့ လူသံုးေယာက္ ပို ့ေဆာင္ေပးရင္း
ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္မသြားမီ တစ္ညက ဖိုင္က ေမးလာ၏။
“ ရွင္ မိန္းမအသစ္ ရွိေနလားဟင္ ” ဟုပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ ဖိုင့္ကို ၾကည့္ေတာ ့ ရွိတယ္မို ့လားဟု ထပ္ေမး၏။
ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေထြးေပြ ႔မိၿပီး ေခါင္းကို တြင္တြင္ယမ္းပစ္လိုက္မိသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ .. မသြားေတာ ့ဘူး ဖိုင္ ”
“ အစ္ကို စိတ္ဆိုးေနမွာေပါ ့ ”
“ ဘာဆိုင္လို ့လဲ .. ဖိုင္မခြဲခ်င္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ မသြားေတာ ့ဘူး ”
“ အစ္ကိုက ဘာလို ့ ေခၚတာလဲဟင္ ”
“ စကၤာပူကို တစ္ဝက္မ်ိဳခ်င္လို ့ ”
ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာေသာ ထိုင္းစကားကို ဖိုင္နားမလည္၍ ဘာလဲ .. ဘာလဲ ဟု ထပ္ေမး၏။ သူ နားလည္ေအာင္
ကြ်န္ေတာ္မေၿပာတတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ အစ္ကို ၾကံဳးဝါးသည္ ့စကားကို စိတ္ထဲက သံေယာင္လိုက္ၿပီး
ေၿပာမိၿခင္းသာၿဖစ္သည္။ မ်ိဳ ဟူေသာ ေဝါဟာရကို “ စား” ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာတတ္သည္။ ထိုင္းစကားက
ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ခက္ေနသည္။

“ မလိမ္ခ်င္ပါနဲ ့ေလ .. ရွင္ မယားသစ္ေလး ရွိေနပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မို ့လား”
“ ဖိုင္ ”
ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေအာ္လိုက္သၿဖင့္ ဖိုင္ စကားမဆက္ေတာ ့ ။
“ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လို မေတြးပါနဲ ့ ဖိုင္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိုင္သိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဖိုင့္ကို
ညာစရာ မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနတာ လူၾကီးလူေကာင္း ၿဖစ္ဖို ့ပဲ ”
“ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ .. ကြ်န္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ”
“ ဖိုင္ အဂၤလိပ္စကား သင္ထားပါလား”
“ ဟုတ္ၿပီေလ ”
“ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္ ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာရင္ ဖိုင္ စကားေၿပာလို ့ရတာေပါ ့ ”
ဖိုင့္ ဆီမွ စကားသံ ထြက္မလာေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဖိုင္တို ့ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ လူေတြ လာလိုက္ သြား
လိုက္ၿဖင့္ ေန ့ၿမင္ ည ေပ်ာက္ ၿဖစ္ေနၾကသည္ကို ဖိုင္တို ့ အံ ့ၾသေနသည္။ စကၤာပူကို ဘာသြားလုပ္ၾကတာလဲ
ဟု ေမးလာသည္။ ဖိုင္တို ့ ႏိုင္ငံသားမ်ား စကၤာပူကို သြားသည္က ေက်းလက္ လူမ်ားသာ ရွိသည္။ ေတာသူ
ေတာင္သားမ်ားသာ အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စကားမ်ားလည္း သိစရာမလို၊ ကုမၸဏီၾကီးမ်ားက အဖြဲ ႔လိုက္
အဖြဲ ႔လိုက္ ပို ့ေဆာင္ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤသို ့ သြားၾကသူမ်ားကို ၿမင္ေန ေတြ ႔ေနရသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့
စကၤာပူသြားၾကသည္မွာ အံ ့ၾသစရာ ၿဖစ္ေနသည္။

အလုပ္မတူၾက၊ က်င္လည္မႈ မတူၾကေၾကာင္း၊ ဖိုင့္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းၿပသည္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးတို ့ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္
ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို ့ အလုပ္အကိုင္ မတူၾကဟု ရွင္းၿပသည္။ ဒါလည္း ဖိုင္မယံုေသး။ အဂၤလိပ္စကားကိုလည္း အမတန္
လန္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ညီအကိုဝမ္းကြဲ ေအာင္ႏိုင္ေအး စကၤာပူကို သြားေတာ ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ လိုက္
ပို ့ရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ အဂၤလိပ္လို သင္ေပး၏။ ဘာမွ မခက္ေသာ
စကားၿဖစ္သည္။ “ ဘိုင့္ ဘိုင္ .. စီးယူ ..” ဟူ၍သာ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ ့ ကံေကာင္းပါေစ ဟူ၍ပင္။

တစ္ခါ ၾကံဳရသည္လည္း ရယ္စရာပင္။
ကြ်န္ေတာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္သြားဝယ္ေသာ ကိုလံဘတ္ တိုးကုမၸဏီမွ ကိုနာတီးႏွင့္ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မိတ္
ဆက္ေပးေတာ ့ ဝမ္းသာအားရ စကားေတြဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ခါးပိုက္ထဲတြင္ ဖိုင့္လို ယိုးဒယားသူစစ္စစ္
တစ္ေယာက္ ရွိေနၿခင္းကို သူအံ ့ၾသေန၏။ သူ ့ခင္မ်ာ ကြ်န္ေတာ္သာ တကယ္လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ “ တိုး ”တစ္ခု
ဘန္ေကာက္မွာ ဖြင့္ႏိုင္ေၾကာင္း ၊ ဖိုင္ ကလည္း ကူညီေပးသင့္ေၾကာင္း၊ “ တိုး ”လုပ္ငန္းသည္ မည္မွ် အၿမတ္မ်ား
ေၾကာင္း၊ ဖိုင့္လို ႏိုင္ငံသား အစစ္ကသာ “ တိုး ” ကုမၸဏီ ဖြင့္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘန္ေကာက္မွာ ၾကိဳက္သလို
ေနႏိုင္ေၾကာင္း စကားမ်ားစြာ ေၿပာၿပသည္။ ကိုနားတီးက ယိုးဒယားစကားကို အေတာ္ပင္ လည္လည္ပတ္ပတ္
ေၿပာတတ္သူ ၿဖစ္သည္။ သူ အၾကံဥာဏ္ ဗရပြ ေပးၿပီးေသာအခါ စားေသာက္ဆိုင္မွ ႏႈတ္ဆက္ၿပန္သြား၏။ သူ
ၿပန္သြားၿပီး ဖိုင္က တိုးတိုးေလး ညည္းရွာသည္။
“ ဘာေတြ လာေၿပာေနပါလိမ္ ့ .. စိတ္ညစ္တယ္ ” တဲ ့ ဗ်ား ။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရယ္၍ မဆံုး။ “ တိုး ” ကုမၸဏီကို အသာထား၍ မိုက္ခရို မီနီဘတ္(စ)ကိုပင္ ဖိုင္ စီးရဲ
သူမဟုတ္။ ကိုနားတီး ေၿပာသည့္ “ ခရီးသြား လက္မွတ္ေရာင္းကုမၸဏီ ” အင္မတန္ ဝင္ေငြ ေကာင္းမွန္း ဖိုင္
မည္သို ့မွ် နားမလည္ႏိုင္။ ဖိုင္တို ့ေနေသာ “ LATPHRAO- 122 ” မွ စီးလံုသို ့ ကားစီးလိုလွ်င္ မိုက္ခရိုမီနီဘတ္
( စ) မ်ား စီးႏိုင္သည္။ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ေပးရ၏။ ထိုကားမ်ားက ထိုင္ခံုၿပည့္လွ်င္ မတင္။ အဲယားကြန္း ဖြင့္ၿပီး ေမာင္း
သည္။ ရိုးရိုးကားမ်ားက သံုးဘတ္ခြဲသာ ေပးရ၏။ ထိုကားၿဖင့္ စီးလံု လိုက္ခဲ ့ရန္ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ဖုန္းဆက္ေခၚ
ဖူးသည္။ မိုက္ခရိုဘတ္(စ)မ်ား တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ဆိုက္လာသည့္တိုင္ ဖိုင္မပါခဲ ့။ သူ ့ဟာသူ လိုင္းကား စီးလာ၏။
ဤမိန္းမရိုး “ ဖိုင္” ကို “ တိုး ” ကုမၸဏီ ဖြင့္သင့္ေၾကာင္း အၾကံေပးေလသည့္ ကိုနားတီးသည္ ဖိုင့္အသြင္အၿပင္
အေပၚယံကို ၾကည္ ့ၿပီး ေၿပာလိုက္ၿခင္းပင္။ ဖိုင္က ကုမၸဏီဝတ္စံုမ်ား ဝတ္လွ်င္ အေတာ့္ကို ခမ္းနား သားနားသြား
သည္။ တကယ္ ့ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းဟု ထင္ရေလာက္၏။ စင္စစ္ ဖိုင္သည္ ကုမၸဏီဆိုလွ်င္ ဖ်ားခ်င္ေနသူပင္။
အတန္းပညာေတြ၊ ဘြဲ ႔ဒီဂရီေတြ၊ ၿပီးခဲ ့သည့္ တကၠသိုလ္ေတြ ေမးလာလွ်င္ ဖိုင္ လန္ ့ေသမလား မသိ။ ဖိုင္က
ဤမွ် ရိုးသားသည္။ ရိုးသားလြန္းသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ကပင္ သူ ကပ္၍ မလိုက္ႏိုင္။

သူသာ အစ္ကို ေၾကြးေၾကာ္ေနေသာ စကၤာပူကို တစ္ဝက္မ်ိဳခ်င္သည့္ စားသာ ၾကားလွ်င္ ကားေတြ၊ အိမ္ေတြကို
ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟု ေမးလာေလမလား မသိ။ ဖိုင္သည္ကြ်န္ေတာ္တို ့ က်င္လည္ေသာ စီးပြားေရးႏွင္ ့မနီးေအာင္
ေဝးေသာ ေဒသ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ရွိရင္း ဒုတိယ အၾကိမ္ ခြဲခြာၿခင္းကို ငိုၿပံဳးတံု ႔တံု ႔ၿဖင့္ လက္ခံလိုက္ရွာ ပါေတာ ့
သည္။


( ဆက္ရန္ )

...............................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။