Tuesday, August 31, 2010

တစ္ပင္ ထဲ ရင္ထဲက “ ႏြယ္ ” ( အဆံုး )

အဓိပတိ လမ္းမ ၾကီးေပၚ ေရာက္ ေတာ ့ ေရွ ႔ မွ ေရာက္ ႏွင္ ့ ေနေသာ ေက်ာင္းသား အုပ္ ႏွင္ ့ ေပါင္းမိ ၿပီး
အင္အား သံုးရာ ေလာက္ ၿဖစ္ သြားပါသည္။ အဓိပတိ လမ္းမၾကီး၏ ေဘး ဝဲ ရာ ၿမက္ခင္း တို ့ ေပၚ တြင္ေတာ ့
ၿပန္ ့က်ဲ ေန ေသာ ဖိနပ္ အရံ ေပါင္း မ်ားစြာ ႏွင္ ့ လြယ္အိပ္ ေတြ ကို ေနရာ အႏွံ ႔ ေတြ ႔ ေန ရ ပါသည္ ။
မေန ့ တုန္း က သည္ ေနရာမွာ ပဲ ေက်ာင္းသား ႏွင္ ့ လံုထိန္း တို ့ အထိကရုဏ္း ၿဖစ္ခဲ ့ ၾကၿပီးသည္ ့ လကၡဏာ
ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုး ကေတာ ့ ခြပ္ေဒါင္း အလံ ကိုယ္စီ ၊ ေခါင္းစည္း ကိုယ္စီ ႏွင္ ့ ရဲ ပေတာင္းခတ္ လို ့ ေနပါ
ေတာ ့သည္။

ကိုဖုန္းေမာ္ ဇာပန ကိစၥ ၊ လံုထိန္း တို ့ ရိုက္ႏွက္ ဆြဲ ေခၚ သြားသည္ ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ကိစၥ တို ့ကို
တစ္ယာက္ တစ္ေပါက္ ၿဖင္ ့ ထင္ၿမင္ ယူဆ ခံစား ခ်က္မ်ား ဖလွယ္မိ ေနၾက ပါသည္။ လွည္းတန္း အဝိုင္း တြင္
စစ္ကား မ်ား တန္းစီ ရပ္ ေန ၿပီ ဟု လည္း သိ လာရပါသည္။

အမာေအး ၊ မသန္းေရႊ ၊ စုတ္ခြ်န္း တို ့ မိန္းခေလး အဖြဲ က အေဆာင္သူ အဖြဲ ႔ ႏွင္ ့ ေရာေႏွာ သြား ပါသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ က ဆူ ဘို ့ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ရဲ ႔ ဆႏၵ သေဘာ ထား ေလး ေတြ ၊ အမွန္ တရား
ေတြ ကို ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း နဲ ့ ၿပည္သူ လူထု ကိုယ္စား တင္ၿပ ဘို ့ပါပဲ ... ” တစ္ဖက္ အဖြဲ ႔ မွ ေခါင္းေဆာင္
ကိုသူရ က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာ လာ ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟိုး အေဝး ရွိ ဘြဲ ႔ ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ ၾကီး ႏွင္ ့ သစ္ ပုတ္ ပင္အို ၾကီးကို ေငး ၾကည္ ့ ေနမိရင္း
သူ ေၿပာ လာ တာ ကို ေခါင္းညိမ္ ့ ေထာက္ခံ လိုက္မိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ တို ့ အုပ္စု ႏွင္ ့ မ်က္ေဆာင္းထိုး ေၿမ ကြက္လပ္ တြင္ေတာ ့ ဟိုတစ္ခ်ိန္ တံုး က ေက်ာင္းသား
တို ့ ေသြးေၿမ က် ခဲ ့ရသည္႔ ဦးသန္ ႔ ၏ အုပ္ဂူ ေဟာင္း က ကြင္းလည္ေခါင္တြင္ ထီးထီး ၾကီး ပါ ။

ထိုစဥ္ ပဲ အင္းဝ ေဆာင္ဘက္မွ လံုထိန္း ကား တစ္စီး ႏွင္ ့ အခ်ဳပ္ကား ၿပာ ၾကီး တစ္စီး ရုတ္တရက္ ထိုးထြက္
လာပါေတာ ့သည္။

ၿပန္ ့က်ဲ ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသား အုပ္ၾကီးက ခ်က္ၿခင္း သမဂၢ အလံ ေတြ ေအာက္မွာ စုစု
စည္းစည္း ၿပန္ေပါင္း သြားမိၾက ပါသည္။

လံုထိန္း တို ့က အတန္း လိုက္ ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသား အုပ္ႏွင္ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခ်ဥ္းကပ္ လာ ၾက ပါၿပီ။

ခပ္လွန္းလွန္း ေရာက္ေတာ ့ သူ တို ့ထဲ မွ ဗိုလ္ ၿဖစ္သူ က “ ကဲ ... အား လံုးပဲ ေအး ေအး ေဆးေဆး လူစု ခြဲ ၿပီး
ၿပန္ၾက မလား ..၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဥပေဒ အရ အေရးယူ တာကို ပဲ ခံ ၾက မလား ... ” ဟု လွန္းေၿပာ လာပါသည္။

“ ဖမ္းဆီး ထားတဲ႔ ေက်ာင္းသား ေတြ ၿပန္လႊတ္ေပး ဘို ့ နဲ ့ ကိုဖုန္းေမာ္ စ်ာပန ကို လိုက္ပါ ပို ့ေဆာင္ခြင္ ့ ေပး
ဘို ့ ကို အရင္ဆံုး တင္ၿပ ေတာင္း ဆို ပါရေစ ခင္ဗ်ား... ” ကြ်န္ေတာ္က ၿပန္လည္ ေၿဖၾကား လိုက္မိပါသည္။

“ မင္း တို ့မွာ ဘာမွ တင္ၿပ ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင္ ့မရွိပါဘူး ၊ ငါ တို ့က တာဝန္အရ ေဆာင္ရြက္ဘို ့ပဲ ရွိပါတယ္၊
လူစု လူုေဝး နဲ ့ ဆူပူ လႈပ္ရွားခြင္ ့ မရွိပါဘူး ၊ ထပ္ေၿပာမယ္ ေနာက္ဆုပ္ လူစု ခြဲပါ .” စစ္ဗိုလ္ လုပ္သူ က ၿပန္
ေၿပာ လာပါသည္။

ထိုစဥ္ ဝန္ထမ္း လိုင္း ၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေဆးရံု မွ ဝန္ထမ္း ေတြ မိသားစု ေတြ ၊ ဆရာ ေဆာင္ေတြ မွ
ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ ေတြ ႏွင္ ့ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာ လမ္း ေပၚ မွ လူ ေတြ ပါ တဖြဲဖြဲ ဝင္ေရာက္လာ ေန ၾက ပါ
သည္။

“ ကြ်န္မ တို ့က ဆူပူ ေနတဲ ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ၿပည္သူ ေတြ ေက်ာင္းသား ေတြ အတြက္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း
တင္ၿပ ေတာင္းဆို ေနတာပါ ၊ ရွင္ တို ့မွာလဲ သားသမီး ေတြ ရွိၾက မွာပါပဲ ..” ကြ်န္ေတာ္ ့ ေနာက္မွ အသံ ..
“ စုတ္ခြ်န္း ” ပါ ပဲ ။ သူ ့မ်က္ႏွာ က တည္ေနၿပီး အသံ က ညိမ္ ေနပါသည္။

ခပ္လွန္းလွန္း ရွိ လူအုပ္ထဲမွ “ သား တို ့ သမီး တို ့ ေရ ... ၿပန္လွည္ ့ ၾက ပါ ေတာ ့ လား ကြယ္ ..” ဟု အမ်ိဳးသမီး
တို ့ အသံ ကို ၾကား ေန ရ ပါသည္ ။

လံုထိန္း တစ္ခ်ိဳ ႔ က လူထု ၾကီးကို စ တင္ ခြဲ ထုပ္ ေန ပါေတာ ့သည္။

“ ကဲ ... အား လံုး နားေထာင္ လူစု ခြဲ မလား ၊ ေနာက္ၿပန္လွည္ ့မလား ..... ” စစ္ဗိုလ္ က ေၿပာေၿပာ ဆိုဆို
ဝီစီ ေလး ကို ပါးစပ္ တြင္ ေတ ့ ထား လိုက္ ပါ ေတာ ့သည္ ။

ကိုသူရ က “ အာဏာ ရွင္စနစ္ က်ဆံုးေရး ....” ဟု စ တိုင္ ပါေတာ ့သည္။
အားလံုး က “ ဒို ့ အေရး.. ဒို ့ အေရး ” သံကုန္ ဟစ္ ၍ တညီထဲ ေအာ္ ၾက ေတာ ့သည္။
ဗိုလ္ လုပ္သူ က ဝီစီ တစ္ခ်က္ မႈတ္ လိုက္သည္ႏွင္ ့ လံုထိန္း ႏွစ္ေယာက္ က ေၿပးဝင္လာၿပီး ကိုသူရ ကို
ဝင္ဆြဲ ၿပီး ရိုက္ေလေတာ ့သည္။ ေဘး မွ ကိုသူရ ကို ၿပန္ဖက္ၿပီး ဆြဲ ထား သူ ေတြ ကို လည္း ရိုက္ ပါ ေတာ ့သည္။
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား တို ့ က လက္ကေလး ေတြ ကာ ေနရံု မွ တပါး အၿခား မရွိ ၿပီ ။

လံုထိန္း ႏွစ္ေယာက္ က ကိုသူရကို ရိုက္ႏွက္ၿပီး သူ ၏ ပုခံုး ႏွင္ ့ ေၿခ ႏွစ္ဖက္တို ့ မွ ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲ ထုတ္ သြား
၍ ကား ၿပာ ၾကီး ေပၚ ပစ္ တင္ လိုက္ၾက ပါေတာ ့သည္ ။

ဦးေခါင္း ထက္မွ ဖ်ာ က် ေနေသာ ေသြး သံ တို ့ တရဲရဲ ၿဖင္ ့ ပင္ ကိုသူရ က ကားေပၚ မွ ထပ္၍ “ အေရးေတာ္
ပံု ..... ” ဟု ထ တိုင္ ၿပန္ပါေတာ ့သည္။
အားလံုးက ၿပိဳင္တူ ပင္ “ ေအာင္ရမည္ ..... ” ဟု ၿပန္ ေအာ္ ၾက ပါေတာ ့သည္။

ထို အခါ ကား ေပၚ က်န္ရွိေနေသး ေသာ လံုထိန္း တို ့မွ ကိုသူရ ကို ကား ၾကမ္းၿပင္ေပၚ ဆြဲ ေမွာက္လိုက္ၿပီး
တက္ နင္း ထား ၾက ပါေတာ ့သည္။ ကိုသူရ အသံ မထြက္ေတာ ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ သမဂၢ အလံ ကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ် လိုက္ ပါေတာ ့သည္။

ထိုစဥ္ပဲ စစ္ဗိုလ္ ၏ ဒုတိယ ဝီစီ မႈတ္သံ ထြက္လာပါေတာ ့သည္ ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ႔ လံုး ဒူး ေထာက္ ထိုင္ ေန ခ်ိန္ တြင္ ပဲ လံုထိန္း တပ္ဖြဲ ႔ ဝင္ တို ့ နံပါတ္ဒုတ္ တဝင္ ့ဝင္ ့ ၿဖင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ဆီ သို ့ တိုးဝင္ လာ ေနတာ ကို ၿမင္ ေနရ ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အာရံု ထဲ တြင္ ဟိုး နယ္ခ်ဲ ႔ေခတ္ ဆီ က ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္မွ အစ ေခတ္
အဆက္ဆက္ အာဏာ ရွင္စနစ္ တိုင္း ကို အံတု ယွဥ္ ၿပိဳင္ခဲ ့ ၾက ေသာ ေနာင္ေတာ္ ့ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသား
ၾကီး မ်ား ကို အာရံု ၿပဳ လိုက္မိပါသည္။

ပထမဆံုး စစ္ဖိနပ္ တစ္ဖက္ က ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ဝ ကို ဘုန္း ကနဲ ဝင္လာ ပါေတာ ့သည္။
ရင္ဝ ေအာင္ ့ သလို ၿဖစ္ သြားၿပီး ေနာက္ ကို ယိုင္ သြား သလို ၿဖစ္ သြား ေပမဲ ့ သမဂၢ အလံ ကို ေတာ ့ အလဲ
မခံ မိ ခဲ ့ပါ။ သည္ ခြတ္ေဒါင္း အလံက ေခတ္အဆက္ဆက္ မတရားမႈ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ မွန္သမွ် ကို ေခါင္းငံု ႔
မခံ ပဲ အၿမဲ တြန္းလွန္ ခဲ ့သည္ ့ အလံ မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လက္တြင္ မွ ေၿမခ လဲ ၿပိဳ စရာ အေၾကာင္းမရွိ ၿပီ။

ေဘး မွ သန္းႏိူင္ က ကုန္းၿပီး အလံ ကို လွန္းထူ ေပး ရာ လံုထိန္း တစ္ေယာက္က သူ ့ေခါင္း ကို လွန္းရိုက္
လိုက္သည္ ့အသံ “ ဘုတ္ ” ကနဲ ၾကား လိုက္ ရ ပါသည္။ သန္း ႏိူင္ က လက္ ကေလး ႏွင္ ့ သူ ့ေခါင္း ေပၚ တင္
ကာ လိုက္ရာ ၊ လံုထိန္း ၏ ေနာက္ထပ္ ေသာ ရိုက္ခ်က္ မ်ား က တဖုန္းဖုန္း ၿဖင္ ့ အဆက္မၿပတ္ ဝင္ေရာက္
လာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ ေပါင္ခြင္ ေပၚ ကို သန္းႏိူင္ ကိုယ္ က ေပ်ာ ့ေခြ က် လာပါေတာ ့သည္ ။

“ မ ... မ လုပ္ ၾက ပါနဲ ့ေတာ ့ရွင္... ” ဟု အမာေအး က ပါ သန္း ႏိူင္ ကို ကာ ေပး မည္ လုပ္ ေတာ ့ အမာေအး
၏ ရွည္လ်ား ေသာ က်စ္ဆံမီး က်စ္ ထား သည္ ့ သူ ့ ဆံ စ မ်ား ကို က်န္လံု ထိန္း တို ့က အတင္း ဆြဲ ထုပ္ ပါ
ေလ ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ ေနာက္ဖက္ ဝန္းက်င္ရွိ ကြ်န္ေတာ္ ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမ မ်ား သည္လမ္း လမ္းမ ေပၚ လံုထိန္း တို ့၏
ဒုတ္ခ်က္ ေတြ ေအာက္မွာ အလူးလူး အလိမ္ ့ လိမ္ ့ ၿဖစ္ေနၾက ပါ ေတာ ့သည္။

ေစာေစာ က လူစု အခြဲ ခံ ေန ရ ေသာ လူထု ၾကီး လဲ ရုတ္တရက္ ၿပန္ လွည္ ့ ဝင္ လာေနၾက တာ ကို ေတြ ့
လိုက္ရပါသည္။

“ ဟာ.... ဒီ ေကာင္ ေတြ လြန္ လြန္း ေနၿပီ၊ ေခြး ေကာင္ေတြ ခ်ပစ္ ... ဝိုင္း ခ်ၾက ေဟ ့ .... ” ဟု ညာ သံ ေပး
လာ သံ ကို လည္း ၾကား ရ ပါသည္။

ရပ္ ၾကည္ ့ ေနေသာ ပရိတ္သတ္ ၾကီးပါ လမ္း မ ေပၚ ၿပိဳ ဆင္း လာ ေန ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆုပ္ ကိုင္ ထား ေသာ သမဂၢ အလံ ကို လံုထိန္း တစ္ေယာက္ က လာ လု ေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ဒူးေထာက္ ရက္ ၿပန္ လု ေနရင္း တၿဖည္းၿဖည္း ကုန္းလ်က္ သူ ႔ ဘက္ ပါ သြား ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ ဦးေခါင္း တစ္ခု လံုး ပူ ကနဲ ၿဖစ္ သြား ၿပီး ေႏြး ေသာ ေသြး တို ့ ၿဖာကနဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ မ်က္ႏွာ ေပၚ
က် လာ သလို ၿဖစ္သြားပါသည္ ။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့ ေက်ာခုန္း တစ္ခု လံုး တဘုန္းဘုန္း ၿဖင္ ့ ေအာင္ ့ တက္
လာ ပါ ေတာ ့သည္။ ေၿခ လက္ တို ့ ၿမဲ ၿမံ ေအာင္ ၾကိဳးစား ေနရင္းပဲ ... တၿဖည္းၿဖည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ ဒူး တို ့ ေခြ
ညြတ္ က် လာ ခ်င္သလို ၿဖစ္ လာပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ နား ထဲ တြင္ ကမၻာ ပ်က္မတတ္ ေအာ္ဟစ္ ငိုယို သံ ၊ ၾကိမ္း ဝါး သံ တို ့ သာ ၾကား ေန ရ ပါသည္။
မ်က္ လံုး တို ့ ေဝ ဝါး လာ ပါ ေတာ ့သည္ ။

“ ကို ေက်ာ္...... ”
ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ တြယ္တာ ရင္းႏွီး ေနခဲ ့ရ ေသာ အသံ ပါ ။
မ်က္ရည္ တို ့ ၿဖင္ ့ ၾကည္ ့ ေနေသာ စုတ္ခြ်န္း ကို ဝါးတားတား ေတာ ့ ၿမင္ေန ရပါေသးသည္။
ဦးေခါင္း ထက္ မွ စီးက်ေနေသာ ေသြး တို ့ ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

သူ က ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ဖမိုး ကို အုပ္မိုး ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ကေယာင္ကတန္း ဆုပ္ကိုင္မိ ေန ေသး ေသာ သမဂၢ
အလံ ကို လႊ ဲ ယူ ေန သလို ခံစား ရ ပါ သည္။

ဝန္းက်င္ တစ္ခု လံုး ေတာ္လဲ သံ လို ေၿဗာင္းဆန္ ေနေပ မဲ ့ သတိ တို ့ မလြတ္ ေအာင္ ၾကိဳးစား ေန ရ ပါသည္။

“ အား ........ ”
စုတ္ ခြ်န္း ၏ အသံ ပါ ...၊
ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုး တို ့ ၿပာ သြား ပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဝိုင္းရိုက္ ေနေသာ လံု ထိန္း အုပ္စု က စုတ္ခြ်န္း ဘက္ လွည္ ့ သြား ပါၿပီ။

လံုထိန္း တစ္ေယာက္က စုတ္ခြ်န္း ဆံပင္ ကို ေနာက္ မွ ေဆာင္ ့ဆြဲ လိုက္တာ ကို ၿမင္ရပါသည္။
ေရွ ႔ က တစ္ေယာက္ က သူ ႔ ကို ရိုက္ ရန္ ဒုတ္ ကို လႊဲ ေၿမွာက္ လိုက္ တာ ကို ၿပာ ကနဲ ေတြ ့ လိုက္
ရ ပါသည္။

ထိုစဥ္ ရပ္ ၾကည္ ့ေနေသာ လူအုပ္ၾကီး ႏွင္ ့ လံုထိန္း ေတြ ၊ ေက်ာင္းသား ေတြ ပါ ေရာ သြား ၾက ပါေတာ ့
သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ ပါးၿပင္ တစ္ခု လံုး ပူေႏြး ေနသလို ၿဖစ္ ေနပါသည္။
ေအာ္... ကြ်န္ေတာ္ ကတၱယာ လမ္း ေပၚ ေမွာက္ လို ့ ေနပါေပါ ့ လား ။
ခပ္ လွန္းလွန္း ရွိ ကလစ္ အဝါေလး ကို ကြ်န္ေတာ္ အားကုန္ ထုပ္၍ လွန္း ဆုပ္ လိုက္မိ ပါေတာ ့သည္။
ဆုပ္ခြ်န္း ၏ ကလစ္ ကေလး ပါ ။

တစ္ေလာ က လံုး ေမွာင္ အတိ ပါ ပဲ ။

.....................................................................................................................

ကလစ္ ကေလး ကို လက္မ ႏွင္ ့ လက္ညိႈး ၾကား ထဲ ကြ်န္ေတာ္ ထည္ ့လွိမ္ ့ ကစား ေနရင္း က ဟိုး အတိတ္
ဆီက အေၾကာင္း ေတြ ကို စဥ္းစား မိ ေန ပါသည္။ သည္ကလစ္ ကေလး က ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ထဲ မွာ ဆယ္စု
ႏွစ္ ႏွစ္စု နီးပါး မွ် ရွိေနပါ ၿပီ။

ထိုေန ့က လူအုပ္ ၾကီးႏွင္ ့ ေက်ာင္းသား ေတြ ၊ လံုထိန္း ေတြ လံုးေထြး ၿပီး ဝရုန္းသုန္းကား ၿဖစ္ လာ ခဲ ့၍ သူတို ့
ထဲ မွ ဗိုလ္ လုပ္သူ က ခါး ၾကား မွ ေသနတ္ ကို ဆြဲ ထုပ္ၿပီး မိုး ေပၚ ေထာင္ပစ္ ခဲ့ ရ ပါသည္။

စုတ္ခြ်န္း ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ ကို လူအုပ္ ထဲ မွ ရပ္မိ ရပ္ဖ တစ္ခ်ိဳ ႔ က အတင္း ဝင္လုၿပီး ထမ္း ေၿပး ခဲ ့ ၾက ပါသည္။
စုတ္ခြ်န္း ကေတာ ့ ေသြး သံ တရဲရဲ ၿဖစ္ ေန၍ သူ ့ လက္ထဲ ဆုပ္ ကိုင္ထား ေသာ သမဂၢ အလံ ၿဖင္ ့ ပင္ ရစ္
ပတ္ ထုပ္ ပိုး ေပြ ႔ ပိုက္ ခဲ ့ ရသည္ဟု သိ ရ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သတိ မလည္ ခဲ ့ ဟု
လည္း သိ ခဲ ့ ရပါသည္။

အမာေအး၊ သန္း ႏိူင္ ၊ မသန္းေရႊ တို ့ ႏွင္ ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား သံုးဆယ္ေက်ာ္ ခန္ ့ အဖမ္း ခံ ရ ၿပီး ၊
ေလးဆယ္ ေက်ာ္ ေလာက္ အတြင္း လူနာ အၿဖစ္ ကုသ ခဲ ့ ရ ပါသည္။ သူတို ့ လည္း ေဆးရံု မွ ဆင္း လ်င္
ေလာေလာ ဆယ္ထုပ္ၿပန္ ထား ေသာ အမိန္ ့အာဏာ ကဲ ့သို ့ တည္ၿမဲ ေသာ ဥပေဒ တို ့ကို ဆက္လက္ ရင္
ဆိုင္ ရဖြယ္ ရွိေနပါသည္။ ကိုသူရ က ေတာ ့ အေရးေပၚ ေဆာင္ ေရာက္မွ ပင္ ေသြး လြန္ ၍ ဆံုးပါး ခဲ ့ ရၿပန္
ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္ ့ စုတ္ခြ်န္း တို ့ ကေတာ ့ မွတ္တမ္း ဓါတ္ပံု မ်ားတြင္ ပါဝင္ ေနၿပီး ေပ်ာက္ဆံုး ေန ေသာေၾကာင္ ့
အဖြဲ ႔ အစည္း တို ့မွ လိုက္လံ ရွာေဖြ ေန သၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ က အေမ ့ အမ်ိဳး တို ့ရွိရာ ေၿမာင္းၿမ ဘက္ ေရွာင္
ထြက္ ခဲ ့ရၿပီး ၊ ဦးေခါင္း ဒဏ္ ရာ ၿဖင္ ့ သတိ ေကာင္းေကာင္း မလည္ ႏိူင္ ေသးေသာ “ စုတ္ခြ်န္း” ေလး ကို
ေတာ ့ သူ ့မိဘ မ်ား က သူ ့ ဘိုးဘြား မ်ား ရွိရာ အညာ ဘက္ သို ့ ပို ့ၿပီး ဆက္လက္ ကုသ ေပး ေနသည္ ဟု
သိ ခဲ ့ရ ပါသည္။

ကိုဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း တြင္ ဆူပူ မႈ မ်ား ဆက္တိုက္ ၿဖစ္ေပၚ လာခဲ ့ၿပီး အံုၾကြ လာေသာ
လူထု ၾကီးကို အစိုးရ က မထိန္း ႏိူင္ေတာ ့ပဲ ၊ တစ္ပါ တီ အာဏာရွင္ စနစ္ ၏ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးေနဝင္း
ကိုယ္တိုင္ တစ္ပါတီ စနစ္ ကို ၾကိဳက္သလား ၊ ပါတီ စံု ဒီမိုကေရစီ စနစ္ ကို ၾကိဳက္သလား ဟု လမ္း ဖြင္ ့
ေပး ခဲ ့ ရ သလို ေနာက္ဆံုး ေသနပ္ဆိုတာ တည္ ့တည့္ ပစ္တာ၊ မိုး ေပၚ ေထာင္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး .. ဟု
ကေရာင္တတန္း ၿဖင့္ ေနာက္ဆံုး သမိုင္းဝင္မိန္ ့ခြန္း ေၿပာၾကား ၿပီး ၊ ပလႅင္ ေပၚ မွ ဆင္း ေပး ခဲ ့ ရ သည္္
အထိ ၿဖစ္ ခဲ ့ရ ပါေတာ ့သည္။

သည္ ့ ေနာက္ပိုင္း ဆက္လက္ ၿဖစ္ပြား ခဲ ့ရေသာ ကမၻာ ့သမိုင္းဝင္ အေရးအခင္း ေတြ ကေတာ ့ သိ ၾက သည္ ့
အတိုင္း ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

အၿဖစ္အပ်က္ အားလံုး သမိုင္းဝင္ခဲ ့ရသလို ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ “ စုတ္ခြ်န္း” ေလး တို ့၏ အၿဖစ္ က လည္း
ဒီတိုင္းပင္ အဆံုးသတ္ ခဲ ့ ရပါေတာ ့သည္ ေလ ။

ေနာက္ဆံုး တဆင္ ့ သိ ခဲ ့ရသည္ မွာ သူ တို ့က တရုပ္ အႏြယ္ ဖြား ေတြ မို ့ မကာအို သို ့ သူ ့ ကို ပို ့ လိုက္ၿပီ
ဆိုသည္ ့ သတင္း ပါပဲ ။

...........................................................................................................................................

စၾကၤာပန္း တို ့ ပြင္ ့ ေနၿပန္ၿပီ ေလ ... ။
ကြ်န္ေတာ္ ထံုးစံ အတိုင္း မနက္ ေစာေစာ ထ ၿဖစ္ၿပန္ပါသည္။
အလင္း တို ့က ေကာင္းစြာ မကြဲ ခ်င္ေသး ပါ။
ၿမဴမႈန္ တို ့ ထူပိန္းစြာ က်ဆင္း ေနေသာ ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဓါတ္မီး ကို ထုပ္ ယူ ခဲ ့ပါသည္။
အိမ္ေရွ ႔ က စၾကၤာပန္း ရံု ကို ဓါတ္မီး ႏွင့္ လွန္း ထိုး ၾကည္ ့ မိပါသည္။
ေၿမသင္းရနံ ႔ ကို စၾကၤာပန္း ရနံ ့ တို ့ႏွင္ ့ ေရာ ၿပီး ရႈ ရိႈက္ လိုက္ရမိပါသည္။
“ ေက်ာနက္ၾကီး” က တအီအီ ႏွင္ ့ လည္ဆံ ေမႊးေတြ တဖြားဖြား ကား ထြက္ လာေအာင္ တဇတ္ဇတ္ ခါထုပ္
လိုက္ ရင္း လွ်ာ တစ္လစ္ ကေလး ႏွင္ ့ အၿမီး ကို တရမ္းရမ္း လုပ္ၿပ ေန ေတာ ့သည္။
ဦးဆံုး ေၿခြ လိုက္မိ ေသာ စၾကၤာ ပန္းေလးကို နမ္းခ်င္ေပမဲ ့ မနမ္းရက္ ပဲ ဇကာ ေလး ထဲ အသာ ပဲ ထည္ ့ လိုက္
မိ ပါ သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ မ်က္ဝန္း အစံု တို ့ ေႏြး ကနဲ ၿဖစ္ လာ ၍ မ်က္ လံုး တို ့ကို ကၿပာ ပဲ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ လိုက္
ရ ပါေတာ ့သည္ ။

အေၿခအေန နဲ ့ အခ်ိန္ အခါ တို ့ ဘယ္လို ပဲ ေၿပာင္းေၿပာင္း ၊ ဘယ္ေတာ ့ မွ မေၿပာင္းပဲ မေဟာင္း ပဲ ေန ေန
ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ တပင္ထဲ ေသာ ရင္ထဲက “ ႏြယ္ ” ပါပဲ .... လို ့ ။


.........................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )

Wednesday, August 25, 2010

တစ္ပင္ထဲ ရင္ထဲက “ ႏြယ္ ” ( ၆ )

ယၡဳတစ္ေလာ ကြ်န္ေတာ္ ့ အလုပ္ က ေမ်ာက္ၿမီး မီးေလာင္သလို လုပ္ ေနရ ၿပီး ေန ့စဥ္ပဲ ေနပူပူ ေလပူပူ ထဲက ကိုယ္႔ အခန္း ေလးထဲ ၿပန္ေရာက္လာ တိုင္း၊ တစ္ေနကုန္ အလံု ပိတ္ ထားခဲ ့ ရ ေသာေၾကာင္ ့ေလာင္ၿမိဳက္
ေန ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ အခန္း ေလး၏ အၿမဲ စီးၾကိဳ ေန ေသာ အပူ လံုးတို ့ ကို မခံစား ႏိူင္ ေအာင္ ကို ၿဖစ္ ေန
ရပါသည္။

ႏြယ္(၅) ကို ေရးၿပီး ၊ ႏြယ္(၆) ကို ဆက္ေရး ဘို ့ အရွိန္ တို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ယူ ေန ေပ မဲ ့ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ စ မေရး ႏိူင္
ပဲ ကြန္ၿပဴတာ ေလး ေရွ ႔ ခပ္ငိုင္ငိုင္ ႏွင္ ့ ေရာင္ေပေပ ၿဖစ္ ေနခဲ ့ သည္မွာ လဲ ၾကာၿပီၤ ၿဖစ္ပါသည္။

ယေန ့ ည ေတာ ့ အပူ ရွိန္ တို ့ ေရာ ့ သလို ၿဖစ္ လာၿပီး အၿပင္ဘက္ ဝါးရံတာ ေလးဘက္မွ ေလ ေၿပ တို ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ အခန္း ေလး ထဲ တၿဖည္းၿဖည္း တိုးဝင္ လာေနသလို ၿဖစ္လာေသာေၾကာင္ ့အၿပင ္ဘက္ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာ ခဲ ့ မိ ပါသည္။

ခရမ္းၿပာေရာင္ မိႈင္း ေန ၿပီး အဆုပ္လိုက္၊ အလိပ္ လိုက္ ၿဖစ္ေနေသာ တိမ္တိုက္ ေတြ ၾကား ထဲ တြင္ လင္းလက္
ၿပည္ ႔ ဝန္း ေနေသာ လမင္းၾကီး က ၿပဴၿပဴ တစ္တစ္ ႏွင္ ့ ထြက္ခ်င္ခ်င္ ၿဖစ္လို ့ ေနပါေတာ ့သည္။

မႈန္ပ်ပ် လေရာင္ ေလးက ဝရံတာ ေလး၏ ၾကမ္းၿပင္ ေပၚ လာေရာက္ ထင္ဟပ္ ေန ၿပန္ပါသည္။

သည္လို ၿပည္ ့ဝန္း ေသာ လမင္း ၾကီး သာ သည္ ့ ည တိုင္း မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတတ္သည္ ့တစ္စံုတရာ ေၾကာင္ ့ပဲ
ကြ်န္ေတာ္ ႏြယ္(၆) ကို ဆက္ေရး ၿဖစ္ခဲ ့ ရပါေတာ ့သည္။

.................................................................................................................................

ကုကၠိဳင္း ဘက္ ေရာက္ေတာ ့ ကား က ေကာင္းေကာင္း ေမာင္းမရေတာ ့ ပါ ။
လူေတြ အားလံုး က လွည္းတန္း ဘက္သို ့ တၠသိုလ္ ရိပ္သာ လမ္းမၾကီးအတိုင္း လမ္းဘယ္ညာ ေနရာလြတ္
မရွိ သေလာက္ ကို တေရြ ႔ ေရြ ႔ ေလွ်ာက္ ေနၾက ပါေတာ ့သည္။

ခြပ္ေဒါင္း အလံ တလြင္ ့လြင္ ့ ႏွင္ ့ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း လမ္းေတာင္း လာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကား ကို ၿပည္ ့ၾကပ္
ေနေသာ လမ္းေပၚ ရွိ လူထု ၾကီးက လွည္ ့ ၾကည္ ့မိ ၾက ၿပီး ၊ တညီတညာ တည္း လမ္းဖယ္ ေပး ေနၾက ပါသည္။
တစ္ခ်ိဳ ႔ က ညာသံ ဟစ္ လက္ခုပ္တီး၍ အားေပး ေနၾက ၿပီး ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ လူငယ္ တို ့ကလည္း ကားေပၚ ခုန္တက္
ၿပီး လိုက္ပါ လာ ၾက ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္တစ္ဖက္ ကို ေခြ်း စို ့ ၿပီး ေႏြး ေထြး ေနေသာ လက္ တစ္ဖက္ က လာ ၿပီး ခပ္ဖြဖြ ဖ်စ္ညွစ္ လိုက္
သလို ၿဖစ္၍ လွည္ ့ ၾကည္ ့ မိ ေတာ ့ “ သူ ” စုတ္ခြ်န္း ပါ ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ကို ေတာ ့ သူ မၾကည္ ့ ပဲ ေရွ ႔ တည္ ့
တည္ ့ ကိုသာ ၾကည္ ့ ေန ပါသည္။

ထံုးစံ အတိုင္း တိုေသာ သူ ့ ဆံပင္ ေတြကို ကလစ္ ကေလး ႏွင္ ့ ေနာက္ မွ လွန္ညွပ္ ၿပီး ကုတ္ တင္ထား ပါ
သည္။ သနပ္ ခါး ကေတာ ့ ထူ လြန္း ေနေပမဲ ့ ညီ ေနသလို ေတာ ့ ရွိပါသည္။ သူ ့ ရဲ ႔ ေဘး မွ အမာေအး က
သူ ့ ပုခံုး ကို အသာ ေလး ဖက္ ထား တာ ေတြ ့ ရ သည္။

ကား ဆရာ ကိုဥာဏ္ထြန္း က “ လွည္းတန္း ဘက္ မွာ လံုထိန္း ေတြ ခ် ထား တယ္ ၾကားတယ္ဗ်၊ ” ဟု ေၿပာ
လာပါသည္။ “ ကိစၥ မရွိ ဘူး ဗ် ၊ စစ္ကိုင္း လမ္း ဘက္ က လွည္ ့ ဝင္ ၾက မယ္ေလ ၊ ဘာပဲ ၿဖစ္ ၿဖစ္ စု ရပ္ ကို
ေတာ ့ အေရာက္သြား မွ ၿဖစ္မယ္ ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ေၿပာ လိုက္ ပါသည္။

ေန ့ခင္း ေန က ေတာ ့ ေလာင္ၿမိဳက္ ၿပီး ပူ လြန္း ေန ပါ သည္။
လမ္းမၾကီးေပၚက ၿပည္သူ ေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ေက်ာင္း သား ေတြ ၊ အလုပ္သမား ေတြ ၊ ရဟန္းရွင္လူ ၿပည္သူ
တရပ္လံုး ၏ တူညီ ေနေသာ ခံစား ခ်က္တို ့ က ဆယ္စု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္မိုး ကာစီး ေနေသာ သည္ အရိပ္
မဲ ၾကီး ကို တြန္း လွန္ ဖယ္ရွား ခ်င္ေနသည္ ့ ဆႏၵ တစ္ခု သာ ၿဖစ္ပါသည္။

တြန္းလွန္ သည္ ၊ ေတာ္လွန္ သည္ ဆိုေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးမွာေတာ ့ ဆႏၵေတြ ၊ အင္အား ေတြ ၊ ရင္ဘတ္
ေတြ ကိုယ္စီ သာ ရွိ ေန ၾက ပါသည္။ မ်ိဳ သိပ္ ထားသမွ် ေတြ ကို သည္ လမ္းမ ၾကီးေတြ စု ရပ္ေတြ မွာ ပဲ
အင္အား တရပ္အၿဖစ္ စုစု စည္းစည္း ရင္ဖြင္ ့ ၍ အမွန္ေတြ ေပၚေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ ေန ၾက ရံု ပါပဲ ။ တစ္တိုင္း
ၿပည္ လံုးကို သိေစ ညီေစ ခ်င္ တာ ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ ေနသူ ေတြ ကို သိေစ ၿမင္ေစ ၿပင္ေစ ခ်င္တာ ေတြ အတြက္
ဘဝ ေတြ အသီးသီး ကို ခ်ရင္း ၾက ရ တာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ အမ်ား အတြက္ ဆိုေတာ ့လည္း၊ အမ်ား ပါမွ အမ်ား
ညီ ပါ မွ ၿဖစ္ပါ မည္ ။

ဆႏၵ ကိုယ္စီ ဖြင္ ့ဟ ဖို ့ တူညီ ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တို ့ၿဖင္ ့ လမ္းမ ၾကီးေပၚ သို ့ ကစင္ ့ ကလ်ား ထြက္လာ ၾက
ကုန္ေသာ လူ ထု ၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသား တို ့ က ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ ၿပဳ ႏိူင္ေအာင္ အေတာ္ ၾကိဳးစား
ယူ ေန ရ ေသာ အခ်ိန္ လဲ ၿဖစ္ပါသည္။ ၿပန္ ့ က်ဲ ေနေသာ အင္အား ေတြ ကို ေကာက္သင္း ေကာက္ သလို
စုေစာင္း ၍ တူညီ ေသာ ပန္းတိုင္ တစ္ခု ကို ခ်ီတက္မိ ေစရန္ လည္း ရည္ရြယ္ ပါသည္။

အာဏာပိုင္ တို ့က ေတာ ့ ေလာေလာဆယ္ ၿဖစ္တည္လာေနေသာ ေက်ာင္းသား ကိစၥ ကို အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱယား
တစ္ခု လံုး အၿမစ္ လွန္ ႏိူင္မည္ ့ ႏိူင္ငံ ေရးဘက္ မလွည္ ့ မိေစရန္ လက္ထဲ ရွိေနေသာ က်ဥ္ဆံ တို ့ၿဖင္ ့ ေၿဖရွင္း
ဘို ့ ၾကိဳးစား ေနရင္း ပဲ ရဟန္း၊ ရွင္လူ ၿပည္သူ တစ္ရပ္ လံုး က ကရုဏာ ေဒါေသာ ႏွင္ ့ပဲ တၿဖည္းၿဖည္း စုစည္း
လာ မိေန ခ်ိန္ လည္း ၿဖစ္ပါသည္။

အမွန္က ေတာ ့ ႏိူင္ငံ အေရး ဆိုသည္ ့ ႏိူင္ငံေရးသည္ ရဟန္းရွင္လူ ၿပည္သူ တစ္ရပ္လံုး ၏ အေရး သာ ၿဖစ္
ေတာ ့ တာမို ့ လူတန္းစား အလႊာ ေတြ ကို ခြဲ ၿခား မေနသင္ ့ ဟု ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသား ထု တစ္ရပ္ လံုးက
ၿမင္ထားပါသည္။

“ဆူပူသူ ” ဟု သူတို ့က ေခါင္းစဥ္ တပ္ ေသနပ္ႏွင္ ့ ခ်ိန္ထားေပမဲ ့ ဘာေၾကာင္ ့ ဆူရသည္ ႏွင္ ့ ဆူ ေနသည္ ့
သူ မ်ား ကေရာ မည္သူ ေတြ ၿဖစ္ပါသနည္း ဆိုတာကို မပစ္ခင္ အရင္ ေလ ့လာ အေၿဖ ထုပ္သင္ ့ လွပါသည္။

ယၡဳေတာ ့ ၿပည္သူ ေတြ အားလံုး လမ္းမ ေတြ ေပၚ ေရာက္၍ ရင္ဘတ္ ကိုယ္စီ ဖြင္ ့ ၿပီး ေသနပ္ ေၿပာင္းဝ ေတြ
ကို ရင္ဆိုင္ ၾက ေပေတာ ့မည္ ေလ ။

စစ္ကိုင္းလမ္း ဘက္ ေရာက္ေတာ ့ ကားကို ေကြ ႔ ဝင္မည္ အလုပ္ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး က ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကား
ကို တား ေန ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့လည္း ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ရင္း အားလံုး လက္အုပ္ခ်ီ ၍ ဘုန္းဘုန္း
မိန္ ့လာမည္ ့ စကား တို ့ ကို ငံလင္ ့ ေနမိ ၾက ပါသည္။

ဘုန္းဘုန္း က “ တကာတို ့ ဆက္မသြား ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္၊ ေရွ ႔ မွာ သံဆူးၾကိဳး ေတြ ခ် ၿပီး ပိတ္ ထား
ၿပီ ၊ ေက်ာ္သြား တဲ ့သူ ေတြ ကို လဲ ရိုက္ကုန္ၿပီ၊ ဒို ့ ဘုန္းၾကီး ေတြ ကိုေတာင္ မေရွာင္ေတာ ့ဘူး ကြဲ ႔ ...၊ ေက်ာင္း
ဝင္း တစ္ခု လံုးကို လံုထိန္း ေတြ အၿပင္ကေန ၿဖည္းၿဖည္း ခ်င္း ဝိုင္း ေနၿပီ ေနာ .... ”

“ တပည္ ့ ေတာ္တို ့ ထြက္လာခဲ ့ ၿပီး ကတဲ က ေနာက္ဆုတ္ ဖို ့ အစီအစဥ္ မရွိ ခဲ ့ပါ ဘုရား ..၊ တပည္ ့ ေတာ္တို ့
ညီအကို ေမာင္ႏွမ ေတြနဲ ့ ေသအတူ ရွင္မကြာ ဒီအေရးေတာ္ပံု ၾကီးကို ၿပီးဆံုးတဲ ့အထိ ၊ ေအာင္ၿမင္တဲ ့ အထိ
လက္တြဲ တိုက္ပြဲ ဝင္ သြား ၾကဘို ့ ဆံုးၿဖတ္ ၿပီး ေၾကာင္းပါဘုရား... ”
“ ေအး လကြယ္ ၊ အခု ဟာ က မင္းတို ့ က ေခြးေတြ နဲ ့ ဖက္ကိုက္ ၾက ရေတာ ့မလို ၿဖစ္ေန ၿပီ ကြဲ ႔ ၊ သူတို ့က
ဘာ ကိုမွ သိ ၾက တာမဟုတ္ ...”
“ တပည္ ့ေတာ္ တို ့ကို သြားခြင္ ့ ၿပဳ ပါေတာ ့ ဘုရား .... ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ တို ့ တရိုတေသ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ ့
ဘုန္းဘုန္းက “ ေအးကြယ္... တေန ့ေတာ ့ အမွန္တရား ဆိုတာ ေပၚ လာမွာ ၊ ေအာင္ၿမင္လာ မွာပါ ကြယ္၊
သား တို ့ သမီးတို ့ အားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ မၿဖစ္ ေစပဲ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ နဲ ့ လိုရာ ခရီး ေရာက္ ႏိူင္ ၾကပါ
ေစ ကြယ္ ....၊ ” ဟု မိန္ ့ ၿပီး လမ္း ဖယ္ေပး လိုက္ရင္း ပလက္ေဖာင္း ေပၚ တက္ ၍ လက္အုပ္ခ်ီ ရင္း ဆု ေတာင္း
ေမတၱာ ပို ့ ေန ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကား ေရွ ႔ ခန္း ဘက္ လွန္း ၾကည္ ့ လိုက္ေတာ ့ စုတ္ခြ်န္း ႏွင္ ့ အမာေအး တို ့ လက္ကိုင္ ပုဝါ ကိုယ္စီ
ၿဖင္ ့ မ်က္ရည္ သုတ္ ေန ၾက တာ ကို ေတြ ႔ လိုက္ မိ ပါသည္။

ကား ေခါင္မိုး ေပၚ ထိုင္လိုက္ လာ ေသာ သန္းႏိူင္ က ခြပ္ေဒါင္း အလံ ကို ၿဖဳတ္ ၍ ကိုင္ေၿမွာက္ လိုက္ ရင္း
“ ကဲ...သူငယ္ခ်င္း တို ့.. ေရ... ” ဟု ထ တိုင္ လိုက္ သည္ႏွင္ ့ ကားတစ္စီး လံုး ရွိ ေက်ာင္းသား ထု ၾကီးက
“ ေဝ ................... ” ဟု တညီ ထဲ ထူး လိုက္ေလ ေတာ ့သည္။
“ ညီေစ ေနာ..... ”
“ ညီ တယ္... ”
“ အေရး ေတာ္ပံု .... ”
“ ေအာင္ရမည္ .... ”
“ အာဏာရွင္စနစ္ ဆိုးၾကီး........... ”
“ က် ဆံုးပါေစ ...... ” စ သည္ ၿဖင္ ့ ၾကက္သီး ေမြး ခ်င္း တို ့ ထ လာ ေလာက္ ေအာင္ ကို အတိုင္အေဖာက္
ညီညီ ၿဖင္ ့ ေၾကြး ေၾကာ္ ကုန္ ၾက ေလ ေတာ ့ သည္။

သန္းႏိူင္ က အမိုး ေပၚ မွ ပင္ လွန္း ၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာလာ ပါသည္။
“ ကို ေက်ာ္... ကား ဆက္သြား လို ့မရ ေတာ ့ ရင္ .. လမ္း ဆင္းေရွာက္ ၾကမယ္ေလ... ဘယ္လိုလဲ ..”
ကြ်န္ေတာ္က လြယ္အိပ္ ထဲမွ ပင္နီ တိုက္ပံု ကို ကၿပာ ထုပ္၍ ဝတ္ လိုက္ ရင္း ...
“ ေကာင္း တယ္ .. ခ်ီ တက္ ၾက စို ့ ....... ” ဟု ေၿပာ လိုက္ သည္ႏွင္ ့ ကားတစ္စီး လံုး လက္ခုတ္ ၾသဘာ သံ
တို ့ ဆူ ညံ သြား ပါေတာ ့သည္ ။ ေအာ္.... ေသြးခ်င္း နီး ၾက ၊ နီ ၾက သည္ ့ ညီ အကို ေမာင္ႏွမ မ်ားပါ လား...။

အမာေအး က ကားေရွ ႔ ခန္း မွ လိုက္ ဆင္း မည္ ့ “ စုတ္ခြ်န္း ” ကို အသာ ပဲ ေဖးကူ ထိန္း ေပး ေနတာ ေတြ ့
ရ ၍ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ အနား သြားရင္း .... စုတ္ခြ်န္း ကို “ ကဲ ညီမေလး .. ေနခဲ ့ပါေတာ ့လား ကြာ..
ကြ်န္ေတာ္ ညီမေလး တစ္ခု ခု ၿဖစ္ မွာ စိုးရိမ္ ..... ” စကား စ တို ့ မဆံုးခင္ပဲ သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မ်က္လွန္ ၾကည္ ့
လိုက္ ၿပီး တသြင္သြင္ ထိုးဆင္း လာ ေသာ မ်က္ရည္ တို ့ ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ ရင္ ဘတ္ ၾကီး ကို သူ ့ လက္အစံု
ေလး ၿဖင္႔ ပင္ အခ်က္ ေပါင္း မ်ားစြာ ထု ေန ရွာ ပါေတာ ့သည္ ။

“ ကို ... ေက်ာ္ ................. က လဲ..၊ ” အမာ ေအး က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အပစ္ တင္ ဘို ့ ၾကိဳးစား ရင္း သူ ႔ အသံ
တို ့ပါ တိမ္ဝင္ သြား ရွာ ပါသည္ ။

သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ ရင္ထဲ မွာ တမွ်င္မွ်င္ ႏွင္ ့ ေအာင္ ့ ေနတတ္ သလိုပါလား .. ။

ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ပဲ တသိမ္ ့သိမ္ ့ တုန္ေန ေသာ “ စုတ္ခြ်န္း ” ေလး ၏ ပုခံုး ႏွစ္ဖက္ ကို အသာ ပဲ
ၿဖစ္ညွစ္ ဆုပ္ နယ္ ႏွစ္သိမ္ ့ လိုက္မိရင္း.... “ ေအးပါ ညီမေလး ရယ္... ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္ လို ့ ေၿပာ လိုက္မိ
တာ ပါ ကြယ္ ..၊ ကဲ ... တိတ္ ေတာ ့ ၊ တိတ္ ေတာ ့ ေနာ္ .. အားလံုး စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ေန ပါအံုး မယ္ ” ဟု
တတြတ္တြတ္ ေၿပာ ေနမိပါေတာ ့သည္ ။

“ ကဲ . . ကို ေက်ာ္ ... ” သန္းႏိူင္ က လွန္း၍ ေမးေငါ ့ လာ ပါသည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ က လက္ လွန္း ၿပ လိုက္ ရင္း .. “ သြားၾက စို ့ကြာ.... ” ဟု ေၿပာ လိုက္ပါေတာ ့သည္ ။

....................................................................................................................................................


( ဆက္လက္ ၾကိဳး စား ပါအံုးမည္ ။ )

Thursday, August 12, 2010

တစ္ပင္ထဲ ရင္ထဲက “ ႏြယ္ ” ( ၅ )

“ ေဟ ့ .... မလိုက္ ခ်င္ တဲ ့သူ မေခၚ ခဲ ့နဲ ့ကြာ... ၿမန္ၿမန္ လုပ္ ၾက ၊ ”
“ မိန္းခေလး ေတြ ... ကိုယ္ ့ အိမ္ ကိုယ္ ပိုင္ေအာင္ လုပ္ ခဲ ့ၾက ေနာ္....”
သန္းႏိူင္ က ေဒါ ့ဂ်စ္ ကား အမိုး ေပၚမွ သမဂၢ အလံ ကို ၿဖန္ ့ ေနရင္း ေအာက္ဖက္ ရွိ လူအုပ္ ကို လွန္း ေၿပာေန
ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ လမ္းမၾကီး ေပၚ ရပ္ထားေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကားကို လမ္းထဲ ရွိ အိမ္တိုင္း မွ အိမ္သား ေတြ
ၾကည္ ့ ေန ၾက ပါသည္။

အေဖ ကေတာ ့ ရံုး မွ ၿပန္မေရာက္ေသးပါ။
အေမ က ေတာ ့ “ ဖိုးေက်ာ္ ရယ္ ... ငါေတာ ့ နင္ ့ အတြက္ သိပ္ စိတ္ညစ္ ေနရ ၿပီ ၊ နင္ ့ အေဖ ၿပန္ လာရင္
ငါ ဘယ္လို ေၿပာ ရပါ ့ မလဲ ...၊ နင္ က ေရွ ႔ က ဦးေဆာင္ေနေတာ ့ နင္ ့ ညီမ ေတြ ငါ ဘယ္လိုမွ တားမရ ေတာ ့
ဘူး ..” အေမ က ကား ေခါင္း နား အထိ လိုက္ လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ ကို တတြတ္တြတ္ ေၿပာေန ပါသည္။
ေလာေလာ ဆယ္ ကြ်န္ေတာ္ အေမ ့ ကို ၿပန္ေၿဖ ဘို ႔ ေရ ရာ သည္ ့ စကား စ တို ့ ရွာ မရ ေသးပါ၊ အေမ ့ လက္
ကို သာ အသာ ဖ်စ္ညွစ္ ေန မိပါေတာ ့သည္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္မွ စက္ဘီး ကို တက္သုပ္ရိုက္ နင္း လာေန ေသာ အမာ ေအး ကို ကြ်န္ေတာ္ လွန္း ၿမင္
လိုက္ပါသည္။ သူ က ေရာက္ေရာက္ၿခင္းပဲ စက္ဘီးကို လမ္းေဘး ကၿပာ ထိုးရပ္ ေဒါက္ ေထာက္ လိုက္ၿပီး
လြယ္အိပ္ ထဲမွ အထုပ္ ၾကီး ကို ဆြဲ ထုပ္ လိုက္ ပါ သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ သမဂၢ ေခါင္းစည္း ႏွင္ ့ လက္ပတ္ မ်ား ၿဖစ္ပါသည္။
ကား တစ္စီး လံုး ရွိ ေက်ာင္းသား အုပ္ၾကီး က လက္ခုပ္ ဝိုင္းတီး ေအာ္ဟစ္ ၾကိဳ ဆို ၾက ပါေတာ ့ သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ ရင္ေတြ ဆူ လာ သလို ပါ ။

ထိုစဥ္ ပါတီ ယူနစ္ဥကၠဌ “ ဦးၿမင္ ့ေဆြ” ႏွင္ ့ အဖြဲ ႔ လမ္း ထဲ မွ ထြက္ လာသည္ ကို ေတြ ႔ လိုက္ ရပါသည္။
ေတာင္းၾကီး ေတာင္းငယ္ မ်ား ကိုယ္စီ ထမ္း လာၾက သည္ ကို ၿမင္ေနရပါသည္။ သတင္းစာ စကၠဴ ၊ ငွက္ေပ်ာရြက္
တို ့ ၿဖင္ ႔ က်က် နန ထုပ္ ထား သည္ ့ ထမင္း ထုပ္ မ်ား ၿဖစ္ပါေတာ ့ သည္။

ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ကား ေပၚ ရွိ ေက်ာင္းသား ေတြ ေရာ၊ လမ္းထဲ ရွိ ထြက္ ၾကည္ ့ ေန ေသာ ပရိတ္သတ္ ၾကီးပါ
လက္ခုတ္ ဝိုင္း တီး ၾသဘာ ေပး လိုက္ သံ တို ့ က ဘဝဂ္ သို ့ တိုင္ ညံ သြားပါေတာ ့သည္။

“ ငါ တို ့ မနက္ ကတဲက အိမ္ တိုင္း လိုက္ေကာက္ ထား ၾက တာကြ၊ မင္း တို ့ ဒီေန ႔ ထြက္ ၾက မယ္ ဆို တာ
ငါ တို ႔ မေန ႔ ထဲက သိၿပီးသား ပါကြာ ၊ အမွန္ အတြက္၊ အမွန္တရား အတြက္ တိုက္ပြဲ ဝင္ ၾက ရမွာပဲ..၊ ဒို႔ တစ္ေတြ
ရုန္းထြက္မွ ရ ေတာ ့မယ္ ၊ သား တို႔ .. ဂရု ေတာ ့ စိုက္ၾက ကြာ၊ သတိ လဲ ထား ၾက ပါ ” ဦးၿမင္႔ေဆြ က ကြ်န္ေတာ္႔ ကို လွန္း၍ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ လာရင္း သူ မွာ ခ်င္တာ ေတြ ကို ေၿပာ လာ ပါသည္။

အင္း.. သူ လဲ လူ ေတာ္ ကေန လူ ေကာင္း ၿဖစ္ လာၿပီ ပဲ .. ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြး လိုက္မိ ပါသည္။

သည္ ေန ့ ေတာ ့ မိုး တိမ္ တို ့ ကင္းစင္ ေန ပါသည္။
ေန႔ လည္ခင္း ေန က ပူ ေတာ ့ မည္႔ ဟန္ ၿဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေၿမ ၊ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ႏိူင္ငံ ကို အခု လို ပဲ တိမ္ ရိပ္ တိမ္သား တို႔ ကင္းစင္ ၍ အၿမဲ ေတာက္ပ စြာ၊
အရိပ္ မဲ ၾကီး တို႔ ကင္းရွင္းစြာ ၿဖင္႔ လြတ္လပ္ ေသာ ၊ တိုးတက္ သာယာ ဝ ေၿပာ ေန ေသာ ေရႊ ၿပည္ ေတာ္ ၾကီး
တစ္ခု ၿဖစ္ေစခ်င္ လွ ပါၿပီ။

“ ဦးေနဝင္း” ၏ စတၳဳထ အၾကိမ္ ပါတီ ညီလာခံ အပိတ္ မိန္ ႔ခြန္း အၿပီး သိပ္ မၾကာခင္ မွာပဲ ရန္ကုန္ စက္မႈ
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား “ ကိုဖုန္းေမာ္ ” အေရး ၿဖစ္ခဲ ့ ရပါေတာ ့သည္။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အၿမဲပဲ
ဓမၼာ ေသာက ဆိုသလို အၿမဲ ဆန္႔က်င္ ၊ ထိပ္တိုက္ ၿဖစ္ေန ခဲ ့ရ ေသာ ၿမန္မာ ႏိူင္ငံေရး သမိုင္း ၏ အဓိက
ေဒါက္တိုင္ ႏွစ္ခု ၿဖစ္သည္႔ ေက်ာင္းသား ႏွင္႔ စစ္တပ္ ၏ ထိပ္ တိုက္ ေတြ ႔ ခဲ ႔ ရေသာ ပြဲ လည္း ၿဖစ္ ခဲ႔ ပါသည္။

“ လံုထိန္း ” တို႔ က်ဥ္ဆံ ေၾကာင္ ့ က်ဆံုး ခဲ႔ ရေသာ “ ကိုဖုန္းေမာ္ ” ၏ စ်ာပန ကို ရပ္ကြက္ ထဲ တြင္ ကနားဖ်ဥ္း
မထိုးရ ၊ လူစု လူေဝး မလုပ္ရ ... စသည္႔ အမိန္႔ အာဏာ တို႔ ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ရင္ထဲ ပိုမို နာက်င္ မိခဲ႔ ရ
သလို အမာေအး တို႔ မသန္း ေရႊ တို႔ ဆို လူးလွိမ္႔ ေန ေအာင္ ငို ေန ခဲ႔ ရွာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ေတာ႔ သူတို႔
မိန္းခေလး တစ္သိုက္ ကို မေခ်ာ႔ ၿဖစ္ေတာ႔ ပါ၊ ေတာ္လွန္ေရး တို႔ မည္သည္ မ်က္ရည္ တို႔ ၊ ေသြးစက္ တို႔
နာၾကည္း အံၾကိတ္ မႈ တို႔ ၿဖင္႔ သာ အၿမဲ လိမ္းက်ံ ေန တတ္သည္ မဟုတ္ ပါလား လို႔ ။

ထိုည တံုး က အေဖ ၊ သူ႔ ေရဒီယို ဧရိယာ တိုင္ေလးကို အသာ ဆြဲထုပ္ ေနရင္း က အစိုးရ ေၾကညာ ေနေသာ
အမိန္႔ မ်ား ကို မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ နား ေထာင္ ေနၿပီး “ အင္း .. ၿဖစ္ လိုက္တိုင္း ေက်ာင္းသား ေတြ က ေတာ ့
ခံဘက္ က ၾကီး ပါပဲကြာ..၊ မင္း တို ႔ လဲ ထိမ္းထိမ္း သိမ္းသိမ္း ၿဖစ္ေစခ်င္ပါ တယ္ကြာ၊ အေခ်အေန ကို အေလာ
သံုးဆယ္ မဆံုး ၿဖတ္ ေစခ်င္ပါဘူး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ တို႔ မင္း တို႔ က အၾကီး ေတြ ၿဖစ္ၿပီး ေတာ႔ အငယ္ ေတြ ကို
ထိန္း ပါ... ၾကားလား ....”
“ ဟုတ္ကဲ ့ပါ ..” ဟု ထို ည က အေဖ႔ ကို ေတာ႔ ေၿဖခဲ႔ မိပါသည္။

..........................................................................................................................................

ကိုဥာဏ္ဝင္း က သူ ႔ ေဒါ႔ဂ်စ္ ကား ကို စ ႏိႈး ပါေတာ႔ သည္။
ကား တစ္စီးလံုး သိမ္႔ သိမ္႔ တုန္ သြား ေတာ႔ သည္။ ကား ေခါင္း ေပၚ တြင္ ေထာင္ ခ်ဥ္ ထား သည္႔ သမဂၢ အလံ
က ၿပာ လဲ႔ ေနေသာ ေကာင္းကင္ ထဲ သို႔ တလူလူ ၊ တၿဖတ္ၿဖတ္ လြင္႔ ေန ပါေတာ႔ သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ အားလံုး
လဲ ေက်ာင္းသား သမဂၢ နဖူးစည္း၊ လက္ပတ္ စည္း ကိုယ္စီ ႏွင္႔ ေရွ ႔တည္႔တည္႔ ကိုယ္စီ ၾကည္႔ ေနမိၾက ပါသည္။
နာေသာရင္ ၊ ေႏြး ေသာ ရင္ ကိုယ္စီ ႏွင္႔ ပါ။

ဦးတည္ခ်က္ က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ကိုပါပဲ။ ထိုမွ တဆင္႔ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ဖက္ လွည္႔ ၾကမည္ ၿဖစ္ပါသည္။
အေခ် အေန ေတြက ရႈပ္ေထြး ေန၍ ဟို ေရာက္မွ ၾကည္႔ လုပ္ရမည္႔ သေဘာ ၿဖစ္ပါသည္။ သမဂၢ ေခါင္းေဆာင္
တို႔ ႏွင္႔ အဖြဲ ႔ ဝင္ တို ႔ သည္လည္း ေန ႔ ၿမင္ ည ေပ်ာက္ ဆိုသလို ၿဖစ္ ေနၾက ၍ တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္
တက္ ေက်ာင္းသား တို႔ လက္ခ်င္းဆက္ ေသြး ခ်င္း ဆက္ ၿပီး သမိုင္း ကို ေရး ေနၾကခ်ိန္ ၊ အမွန္တရား ကို “ရင္”
ႏွင္႔ ရင္း ၍ တင္ၿပ ေနခ်ိန္ လဲ ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၏ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ က ရဟန္းရွင္လူ ၿပည္သူ တစ္ရပ္လံုး ပါဝင္လာ ေရး ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
“ အာဏာ ဟာ ေသနတ္ ေၿပာင္းဝ မွာ ပဲ ရွိ ပါတယ္ ” ဆို သည္႔ အဆို ကို လွန္ ပစ္ ရ မည္႔ အေရး လဲ ၿဖစ္ ပါသည္။

အေမ႔ လက္ အစံု ကို ကြ်န္ေတာ္ အသာ ေၿဖေလွ်ာ႔ လိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔ လမ္းထဲ သို႔ ေနာက္ ဆံုး အၾကိမ္ အၿဖစ္
တစ္ခ်က္ လွန္း ၾကည္႔ မိရင္း ေႏြး လာ ေသာ ရင္ ၿဖင္႔ ပင္ တစ္စံု တရာ ကို ေမွ်ာ္ လင္႔ လိုက္မိ ၿပန္ပါသည္။

အမေအး က ကြ်န္ေတာ္႔ ဘက္ လွည္႔ ၾကည္႔ ေန ပါသည္။
ကား ဘီး စ လွိမ္႔ ပါၿပီ ။

ေက်ာနက္ ၾကီး ၏ တဝုတ္.. ဝုတ္ ေဟာင္ လာသံ ကို ရပ္ၾကည္႔ ေနေသာ လူ အုပ္ ၾကီး ေနာက္ဖက္ မွ ၾကား လိုက္
ရ ပါေတာ႔သည္။

“ စုတ္ခြ်န္း ” ပါ ပဲ ။
သူ က ေရွ ႔ က အေၿပး ေက်ာနက္ၾကီး က ေဘး က အလိုက္ ပါပဲ ။
ေအာ္... သိ လိုက္ၿပီ ေလ..၊ ကြ်န္ေတာ္႔ ဘဝ ဆို တာပါပဲ။
သူ႔ ကို လက္ ၿပ ႏႈတ္ ဆက္ လိုက္ေပမဲ႔ “ သူ ” က မရပ္ ေသး ပါ ၊ ခပ္လွန္းလွန္း မွ အေၿပး ေလး လိုက္ ေနေသး
ေသာ ေၾကာင္႔ ကိုဥာဏ္ဝင္း ကို ကား ခဏ ရပ္ ခိုင္း လိုက္ ရ ပါသည္။

“ ကို ေက်ာ္ .... ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္မယ္ ..”
“ ဟင္.....”
ဒီတစ္ခါ ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အား လံုး အံ႔ၾသ သြား ရ ပါေတာ႔ သည္။
သန္းႏိူင္ က ကား အမိုး ေပၚ မွ .. “ ဟဲ႔ ... မိလဲ႔ .. နင္႔ အိမ္ က သိရဲ ႔ လား ၊ ငါ တို ႔ ေခၚ တာ မဟုတ္ ဘူး ေနာ္ ” ဟု
သူ႔ ကို လွန္း ေအာ္ လိုက္ ပါ သည္။

သူ က ကြ်န္ေတာ္႔ ကို ပဲ တည္႔ တည္႔ ၾကည္႔ ၍ “ အခ်ိန္ သိပ္မရဘူး ကိုေက်ာ္ ၊ ေဝၚ ့အိမ္ အေၾကာင္း လဲ ကိုေက်ာ္
သိ တယ္ ..၊ ၿမန္ၿမန္...” ဟု တည္ ေသာ မ်က္ ႏွာ ႏွင္႔ ၿပန္ ေၿပာ လာ ပါသည္။ သိ လိုက္ ပါသည္ေလ၊ “စုတ္ခြ်န္း”
ေနာက္မဆုတ္ ေတာ႔ ဘူး ဆိုတာကို ပါ ... ။

ကြ်န္ေတာ္ “ သူ ႔ ” ကို လွန္း ၍ လက္ ကမ္း လိုက္မိ ပါသည္ ။
ကြ်န္ေတာ္႔ ကမ္း ေသာ လက္ ကို သူ ဆြဲ ၿပီး ကား ေပၚ တက္ လိုက္ပါသည္။
အမာေအး က သမဂၢ နဖူးစည္း ကို “ သူ ႔ ” ကို ကမ္း လိုက္ ပါသည္။
အား လံုး က လက္ ခုတ္ ဝိုင္း တီး လိုက္ ေသာ ေၾကာင္႔ ၾကက္ သီး တို႔ ေတာင္ ထ သြား သလို ၿဖစ္ ရ ပါသည္။
ေက်ာနက္ ၾကီး က လွ်ာ တစ္လစ္၊ အၿမီး တရမ္းရမ္း ႏွင္႔ တဝုတ္ဝုတ္ ေဟာင္ ေနတံုး ....။
ကြ်န္ေတာ္ တို႔ အား လံုး ၏ အၾကည္႔ တို႔ က ေတာ႔ တံလွ်ပ္ တို႔ တရိပ္ရိပ္ ထ ေန ေသာ ကတၱရာ လမ္းမၾကီး
ဆီ ကို ပါပဲ ...။

..........................................................................................................................................


( ဆက္ ပါအံုးမည္ )