Monday, June 27, 2011

ၿဖစ္၍ မပ်က္ၿခင္းမ်ား ( ၁ )

ယခုႏွစ္ ေႏြရာသီက မႏွစ္ကထက္ ပိုၿပီးပူလြန္းသည္ဟု ထင္ပါသည္။
ပူတာမွ ကြ်တ္ကြ်တ္ေနေအာင္ကို ပူပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလတို ့ပါ ညိမ္ေနေတာ ့ တၿမိဳက္ၿမိဳက္နွင္ ့ေခြ်းသီး
တို ့ေတာင္ က်လာရပါသည္။ ကြ်န္းမၾကီးေပၚ ၿဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာမည္ ့ ဟန္ၿပင္ေနေသာ တိုင္ဖုန္းတို ့သည္
လည္း ဟန္ေရးၿပ၍သာ ေဝ ့ဝဲ လြင့္ပ်ယ္သြားၿမဲ ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ တိုင္ဖုန္းေဝးေတာ ့ မိုးပါ ေၿပးေလသည္။

သည္ေန ့ေတာ ့အခန္းထဲရွိမေအးႏိုင္ေသာ အဲယားကြန္း၏ ေရွ ႔ဇကာကို ၿဖဳတ္ၿပီး ၾကည္ ့မိသည္။ မဲညစ္ညစ္ဖံုတို ့
ၿဖင့္ အေထြးလိုက္၊ အထပ္လိုက္ ကပ္ေနေသာဇကာကို ၾကည့္မိၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့အဆုပ္ သည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ား
စြာအေငြ ႔ေတြ ၊ ဖံုေတြ အထပ္ထပ္ႏွင္ ့ ညစ္ပတ္ေနေတာ ့မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေတာင္ ေဆးလိပ္ႏွင္ ့အရက္
မေသာက္မိသည္မွာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိခဲ ့ၿပီ။ ဆက္တိုက္သာ ေသာက္သံုးခဲ ့ပါက ယၡဳေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ့္
အဆုပ္သည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေၿမၾကီးထဲ ေရာက္၍ ေၿမစာေၿမခဲ ၿဖစ္ေလာက္ၿပီဟု ေတြးမိပါသည္။

လူတစ္ေယာက္ကို ေၿမၿမဳပ္ပါက ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေၿခာက္ႏွစ္အတြင္း ေၿမမႈန္ ့ဘဝ ေရာက္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို ့ အားလံုးသည္ တစ္ေန ့ေၿမၾကီးၿဖစ္မည္ ့ ေၿမၾကီးမ်ိဳးေတြၿဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေအာ္..
သည္လိုဆိုေတာ ့လည္း ကိုယ္ရွင္စဥ္ ရွိစဥ္က ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြးေခၚခဲ ့ေသာ ေလာကကို အက်ိဳးၿပဳဖို ့၊
ကိုယ့္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္မရွိေတာ ့ရင္ပဲ မၿဖစ္ေတာ ့သလို “ ... ရ အံုးမယ္ ” ဆိုေသာ ကိစၥ၊ ဝိစၥ ေတြႏွင္ ့
ဘယ္ေတာ ့မွ မအားခဲ ့ေသာ ကိုယ္က၊ တကယ္ ကိုယ္မရွိေတာ ့လည္း ေလာကၾကီးက ဒီအတိုင္းပဲ မထူးၿခားစြာ
ဆက္လက္လည္ ပတ္ေနအံုးမွာပါပဲ.. ဟု စဥ္းစားမိရင္း အဲယားကြန္းဇကာကို ေရပန္းေအာက္သို ့ထိုးထည္ ့ၿပီး
ေဆးေၾကာလိုက္မိသည္။

ဇကာကို ေဆးၿပီးေတာ ့ ေနပူလွန္းရသည္။ အပူခ်ိန္က ၃၂ ဆိုေတာ ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဆို ေၿခာက္ေလာက္
ၿပီ၊ သည္ည ေတာ ့ အဲယားကြန္းေလး ေအးေတာ ့မည္ဟု ေတြးရင္း မမေရႊစင္၏ နိဗၺာန္သြားေတာလား( ၃ ) မွ
ကိုစိန္ရိုး၏ ကြန္ ့မန္ ့ ကို ဝင္ဖတ္ဖို ့ စက္ေရွ ႔ထိုင္ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန ့ည က“ လာဖတ္အံုး ” ဟု မမေရႊစင္က လွမ္း
ေၿပာ၍ သူ ့ ကြန္မန္ ့ကို ခဏ ေၿပးဖတ္မိရင္း ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္ၿမင္ထင္ေနမိတာေလး ၿပန္ေရးခ်င္လာသည္ ့
အတြက္ စာၾကမ္းအၿဖစ္ သတိၾကီးစြာ စ, ေရးမိခဲ ့ပါသည္။

အစ ကေတာ ့ မွားမွာစိုး၍ .. မွ စ, ပါသည္။ မမေရႊစင္က သူရိပ္သာဝင္စဥ္က အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို
ဓါတ္ပံုေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာၿဖင္ ့ နိဗၺာန္သြားေတာလား ၁, ၂, ၃, ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ေရးသားလာခဲ ့တံုးက
ကြ်န္ေတာ္လည္း အစဥ္အတိုင္း ဝင္ဖတ္လာရင္း ေနာက္ဆံုး ( ၃ ) မွာ ကိုစိန္ရိုး၏ ကြန္မန္ ့ႏွင္ ့ ဆံုဆည္းမိပါ
ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က မမေရႊစင္ ရိပ္သာမဝင္မီကတဲက မထိုင္ခင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေအာင္ အရင္ေလ ့လာပါအံုးဟု
မွာလိုက္ပါသည္။ သူက သူ ့ဘဝတြင္ ပထမဆံုးဝင္ဘူးၿခင္း ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က
လည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးႏွင့္ပဲ အားေပးမိပါသည္။ ရိပ္သာတစ္ခါဝင္ဖို ့ဆိုသည္မွာ တရားတစ္ပြဲ သြားဖို ့ၿပင္ရသလို
အေတာ္မလြယ္သည္ ့ကိစၥၾကီးတစ္ခု ၿဖစ္ေနသည္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးသည္ ့ ခရီးအဆင္ ့ဆင္ ့ကို ရုတ္တရက္
ထ,၍ သြားႏိုင္ၾကေပမယ္ ့ တရားတစ္ပြဲ၊ ရိပ္သာတစ္ခါ ဝင္ဖို ့ၾကေတာ ့ ၿပင္ရ၊ ဆင္ရ၊ အခ်ိန္ယူရ ႏွင္ ့ ကုန္းထ
ရုန္းထေနရသည္မွာ အေတာ္ ့ကို မလြယ္လြန္းသည္ ့ကိစၥၾကီးၿဖစ္ေနလို ့ပါပဲ ။

ကိုယ္ ့ေရးဘက္ စီနီယာလည္းၿဖစ္ လူတကာတို ့ လုပ္ႏိုင္ခဲသည္ ့အလုပ္ကို လုပ္မည့္သူလည္း ၿဖစ္ေနေတာ ့ သူ
မသြားမီ ညအထိ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လွ်ာရွည္ေနမိသည္။ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို ကြ်န္ေတာ္လည္း
တစ္ခ်ိန္က သူ ့လိုပဲ ကုန္းထ, ရုန္းထ ၿပီး ရိပ္သာတို ့သို ့ ေၿပးခဲ ့ဘူး၍ ၿဖစ္ပါသည္။ ရိပ္သာတို ့ဟု ဆိုလိုက္ရသည္
မွာ သံုးေနရာ၊ သံုးဌာန သို ့ စဥ္တိုက္၊ ဆက္တိုက္ လိုက္ခဲ ့၊ ေရာက္ခဲ ့ဖူးေသာေၾကာင္ ့ပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

ပထမဆံုးဝင္ခဲ ့သည္ ့ရိပ္သာက ဥိးဂိုအင္ကာ ၿဖစ္သည္။
ဒုတိယ ဝင္ခဲ ့သည္က ေရႊဥမင္ေတာရ ၿဖစ္သည္။
တပ္တိယ ဝင္ခဲ ့သည္က ပိုင္းေလာ ့ဆရာေတာ္ အရွင္ေဇယ်ာပဏၰိတ၏ မိုးညွင္းသိဂႌေက်ာင္းတိုက္ၿဖစ္သည္။
ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းက ေတာင္ေၿမာက္လမ္းစံုနားတြင္ရွိပါသည္။ ဆရာေတာ္ကေတာ ့ ထိုင္ဖို ့ကို အရင္
တိုက္တြန္းေတာ္မမူပဲ သိေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ငါးရက္လံုးလံုး ပရိုဂ်က္တာၾကီးထိုးၿပၿပီး အဆင့္ဆင့္ ရွင္းၿပ
ခဲ ့ပါသည္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းၾကီးအေၾကာင္းႏွင္ ့ ခႏၶာငါးပါးအေၾကာင္းတို ့ကို သိေအာင္ သင္ေပးခဲ ့ပါသည္။
ကိုယ္ ့ဘာသာအေၾကာင္း စ,တင္ စိတ္ဝင္စားလာသူမ်ားႏွင္ ့၊ ကိုယ္ ့အတြက္ ကိုယ္တကယ္ပင္ ၿပင္ဆင္ေတာ ့
မည္ ့ သူမ်ားအတြက္ အလြယ္တကူ သိႏိုင္ခဲလွေသာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ရပ္လံုး၏ အေၿခခံ အေၾကာင္းအရာမ်ား
ၿဖစ္ပါသည္။ မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနေသာ ခႏၶာငါးပါးဆိုသည္မွာလည္း အေမက ေမြးထုပ္ေပးထားေသာ အခ်ိန္
ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ခန္ ့ရွိ ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို မဆိုလိုပဲ မ်က္ေစ ့တစ္မွိတ္၊ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ အတြင္းမွာပင္ ၿဖစ္ပ်က္
ေၿပာင္းလဲေနေသာ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ နမ္၊ ရုပ္တို ့၏ သေဘာတို ့ကိုသာ ဆိုလိုေၾကာင္း မွတ္သားမိခဲ ့ရပါ၏။

မမေရႊစင္က သူ ့ဘဝမွာ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို တရား နာဖူးပါသည္ဟု ေၿပာသည္။ ဒီေနရာတြင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္
ႏွင္ ့ တူပါသည္။ ၾကံဳမွ နာ ဖူးသည္ဆိုေတာ ့လည္း တစ္ခါၾကံဳဖို ့အတြက္ တရားပြဲကၾကံဳေပမယ္ ့ ကိုယ္က မၾကံဳႏိုင္
သည္က ခပ္မ်ားမ်ား ဆိုေတာ ့ဘဝမွာ တရားနာၿဖစ္ခဲ ့သည္ ့ အခ်ိန္ေလးက ႏွစ္နာရီခန္ ့ရွိသည္ ့ရုပ္ရွင္ ဗီဒီယို
တစ္ေခြ၏ ေနာက္ဆံုးပိတ္ “ ၿပီးပါၿပီ ” စာတန္း ထိုးသေလာက္ေတာ ့ ရွိႏိုင္မည္ဟု မရဲတရဲပဲ ေၿပာခ်င္ပါသည္။
ထိုသို ့နာခဲ ့ဖူးေသာ အခ်ိန္ေလးေတြကို ၿပန္လည္ခ်င္ ့ခ်ိန္မိၿပန္ေတာ ့ တစ္ခါဘူးမွ စိတ္ရွင္းရွင္း ၊စိတ္ေၿဖာင္ ့
ေၿဖာင္ ့စိတ္ေအးေအးၿဖင္ ့ နာခဲ ့ဘူးေသးတာ မရွိသေလာက္ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါသည္။ နားက ေထာင္မိေနသေလာက္
စိတ္က ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ေနခဲ ့ပါသည္။ သည္ေတာ ့ တရားပြဲ ၿပီးေတာ ့လည္း သိသလိုလို၊ လိုလို ႏွင္ ့ပဲ
ဒံုရင္း ၿပန္ေရာက္၍ မူလထံုးစံအတိုင္း စိတ္ေရာင္စံု၊ အေတြးေရာင္စံု၊ ေဇာေရာင္စံု တို ့ၿဖင္ ့ပဲ ၿပန္လည္လံုးပန္းမိ
ရင္း ဘဝရဲ ႔ အခ်ိန္ေတြကို အဖန္ဖန္ကုန္ဆံုးေနေစခဲ ့ၿပန္ပါသည္။

တရားထိုင္ရၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့ အရင္ဆံုး ထူေထာင္ရသည္ ့ ကမၼဥာန္းမွာ ထြက္ေလ၊ ဝင္ေလ တို ့ကို သတိကပ္ၿပီး
ေစာင္ ့ၾကည္ ့ရႈ ႔မွတ္ေနရသည္ ့ အာနာပါန ကမၼဌာန္း ၿဖစ္ပါသည္။ တစ္သံသယာလံုး ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ
စကၠန္ ့ေလးေတာင္ မၿငိမ္ခဲ ့ေသာ စိတ္ကေလးကို ခ်ဥ္တိုင္ၿဖစ္ေသာ ႏွာသီးဝ၊ ႏွာသီးဖ်ားကေလးတြင္ စ, တင္
ခ်ဥ္ေႏွာင္ရန္ ၾကိဳးစားရသည္ ့အလုပ္ၿဖစ္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုး လုပ္ကာစက အေတာ္ ့ကို မလြယ္ေပမယ္ ့ ရိပ္သာ
ဝင္လာကတည္းက သိခ်င္ စမ္းခ်င္စိတ္ ၿပင္းၿပင္းၿပၿပၿဖင့္ တက္ၾကြေနေသာ စိတ္ဆႏၵတို ့ ဦးေဆာင္ေန၍ မၾကာ
ေသာ အခ်ိန္တြင္းမွာပင္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္အာရံုတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွာသီးဝ၊ ႏွာသီးဖ်ားေလးမွာ
ပင္ ခ်ဥ္ေႏွာင္မိေလေတာ ့သည္။ နားတို ့က ဝန္းက်င္မွ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ကို ၾကားေယာင္ေနေသးေသာ္လည္း
မွိတ္ထားမိေသာ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွာသီးဖ်ားရွိ ေခြ်းေပါက္ကေလးေတြမွာ ေခြ်းသီးေလးေတြ
သီးေနတာကိုေတာင္ ၿမင္ေယာင္ေနသလို ၿဖစ္လာခဲ ့ပါသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးရွိ အာရံုတို ့ ၿငိမ္စ ၿပဳလာၿပီး ႏွာသီး
ဝ၊ ႏွာသီးဖ်ားတို ့ကို တြန္းတိုက္၍ ဝင္ထြက္ေနေသာ ဝင္ေလထြက္ေလတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ နားထင္ႏွစ္ဖက္မွာပါ
လာေရာက္ ရိုက္ခတ္မည္ဟီးေနသလို ၿဖစ္လာခဲ ့ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေသာ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အက်ယ္ဆံုး ၾကား
ေနရသည္ ့ အသံတို ့ၿဖစ္လာသည္။မၾကာခင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေပါက္ကြဲေတာ ့မည္ ့ေဝဒနာ “ အၿဖစ္ ” တို ့ မေပၚလာ
မီ အရင္ဆံုး ေအးခ်မ္းသြားသည္ ့ အၿဖစ္ကေလး ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဆက္လက္ ေၿပာၿပပါအံုးမည္။

အထက္က ေၿပာခဲ ့သလို ရိပ္သာ သံုးခါ ေၿပာင္းခဲ ့ရၿခင္းမွာ မေက်နပ္၍ ၿဖစ္ပါသည္။
ဘာၿဖစ္လို ့ မေက်နပ္ရပါသနည္းဆိုေသာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုက ဥာဏ္အားအလြန္နဲေသာေၾကာင္ ့ဝိပႆနာအလုပ္
စခန္း၏ ပင္မ မဏၰိုုဳင္ၿဖစ္ေနေသာ ၿဖစ္ၿပီးတိုင္း ၿဖစ္သမွ်တိုင္း ပ်က္ရသည္၊ ပ်က္သည္ဆိုသည္ ့ “ ၿဖစ္၊ပ်က္ ”ကို
နားမလည္ ႏိုင္လြန္းေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ ။ ကြ်န္ေတာ္က သာမာန္ လူၿပိန္းတစ္ေယာက္လဲၿဖစ္ေနသည္ကိုး။

မ်က္ေစ ့တို ့စံုမွိတ္၊ ခါးကို ခပ္ေၿဖာင့္ေၿဖာင္ ့ေလးထားၿပီး အသက္ရႈေနတာေလးကို သတိကပ္ေပးေနရင္းက မၾကာေသာအခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ခႏၶာအိမ္တစ္ခုလံုး ေနရာအႏွံ ႔ ရြရြမြမြေလးေတြ ၿဖစ္လာၿပီး
ကြ်န္ေတာ္ ့ခါးရိုးတစ္ေလွ်ာက္ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင္ ့ နာက်င္ကိုက္ခဲသည္ ့ေဝဒနာတို ့ထိုးတက္လာပါေတာ ့သည္။
ေဝဒနာတက္သည္ဟုလည္း သံုးႏႈန္းၾကပါ၏။ ထိုမွတစ္ဆင္ ့ တင္ၿပင္ေခြထားမိေသာ ေၿခသလံုးအစံုကိုပါ
ကူးစက္လာေတာ ့သည္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆိုးဝါးပါသနည္းဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ့အရိုးေတြ အကုန္လံုး
မီးေလာင္ေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းၾကီးေတြလို ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ အေငြ ႔ေတြ ထြက္လုမတတ္ ေလာင္ၿမိဳက္
လာသည္ ့ ေဝဒနာၿဖစ္ပါသည္။ ထိုထို အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ၿဖစ္လာေသာ ေဝဒနာ အၿဖစ္မ်ားကို ပ်က္ပါသည္၊ ပ်က္ေန
ပါသည္ဟု “ အပ်က္ ” ရႈ ႔ ရသည္ ့အခ်ိန္အခါပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ တစ္ၿခားသူေတြေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့
အဖို ့ေတာ ့မပ်က္သည္ ့အၿပင္ တိုး တိုး လာခဲ ့ရသည္။ ၾကာလာေတာ ့ နာလာသည္ ့ခါးက မီးေလာင္ေနသည္ ့
ထင္းေခ်ာင္းၾကီးလို မီးခိုးတို ့ထြက္မတတ္ ပူၿပင္း လာရပါေတာ ့သည္။ မပ်က္ပဲ တိုးလာသည့္ အၿဖစ္မ်ားေၾကာင္ ့
ေဇာေခြ်းတို ့ေတာင္ ၿပန္လာခဲ ့ရပါသည္။ စ, ထိုင္စဥ္က အာနာပါန အလုပ္ကေလးၿဖင္ ့ ထူေထာင္ထားခဲ ့ေသာ
သမာဓိအား ( သမထ ) အားေလးေတာင္ ပ်က္ခ်င္၊ လြင့္ခ်င္လာခဲ ့သည္။ မခံစားႏိုင္လြန္း၍ စိတ္တို ့ ေလွ်ာ ့လိုက္
ၿပီး ခ်က္ၿခင္း ထ, ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္၊ ၿဖဳတ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္တို ့ေပါက္လာခဲ ့သည္။ ေရွ ႔မွ ကမၼဌာန္းဆရာ၏ ၿဖစ္
လာသမွ်၊ တက္လာသမွ် ေဝဒနာေတြကို အပ်က္ပဲ၊ ပ်က္သြားၿပီပဲ ဟု ရႈ ႔ေနပါ၊ သိ ေပး ေနပါ .. ဟူေသာ သတိေပး
သံကိုေတာင္ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္ ၿဖစ္ေနရရင္း၊ ငါေယာကၤ်ားပဲ .. သူမ်ားရရင္ ငါလည္း ရ, ရမယ္ဟု
ေဇာစိတ္တို ့ၿဖင္ ့ ပိုင္းၿဖတ္ရင္း အခ်ိန္ေစ ့ေအာင္ ဆက္လက္ ေပထိုင္ပစ္လိုက္ပါသည္။ အသက္ရႈသံတို ့လည္း
ၿပင္းသည္ထက္ ၿပင္းထန္လာပါသည္။ ရင္ခုန္သံတို ့ ၿမန္ခဲ ့ပါသည္။ ေအးခ်မ္းမႈကို တိုက္ပြဲတစ္ပြဲလို ဆင္ႏႊဲ၍ ရွာခဲ ့
မိၿခင္းပဲၿဖစ္ပါ၏။

မည္မွ် ၾကာသြားသည္မသိ။
ကမၼဌာန္းဆရာ ၿဖစ္သူ၏ “ ကဲ .. ေယာဂီတို ့..၊ အခ်ိန္ေစ ့ၿပီ၊ ၿဖဳတ္လို နားလိုက နားႏိုင္ၿဖဳတ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ ” ဟူေသာ
အသံ ၾကားမွ သတိတို ့ၿပန္လည္ခဲ ့ပါသည္။ အသိစိတ္တို ့ ခဏ ကြာသြားသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ ့ဝမ္းသာ
အားရၿဖင့္ ထ, ဘို ့လုပ္သည္။ ရုတ္တရက္ ထ, မရပါ။ တင္ၿပင္ေခြ အေနအထားႏွင့္ပဲ လႈပ္မရေတာ ့ၿခင္း ၿဖစ္၏။
အထူးသတိထားၿပီး စိတ္အာရံုတို ့ကို ေၿခသလံုးေၾကာတို ့ထံ သတိၿဖင့္ ပို ့လႊတ္ရင္း ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းပဲ စ,လႈပ္
ၾကည္ ့ရပါသည္။ ေအးစိမ္ ့သြားသလို ၿဖစ္ရသည္။ ထံုနာ၊ က်င္နာ ၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္သည္။

အမွန္က ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာအိမ္ၾကီး၊ အေမေမြးေပးထားသည့္ အခ်ိန္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့စီးသည့္ ကိုယ္ေကာင္ၾကီးေပၚ
တြင္ ၿဖစ္ေပၚခဲ ့သည္ ့ ေဝဒနာစံုတို ့က တကယ္ပင္ ရႈ ႔မွတ္ေနရင္း ေပ်ာက္ကင္း သက္သာ သြားသည္မဟုတ္ပဲ
အခ်ိန္ၾကာၿမင္ ့စြာၿဖင္ ့ အာရံုေၾကာတို ့ကို အတင္းဇြတ္ဖိထိုင္ထားခဲ ့ၿခင္းေၾကာင္ ့ ထံုက်င္ၿပီး ခဏ ေပ်ာက္သြား
သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အမွန္က ဘယ္ေဝဒနာမွ မေပ်ာက္ခဲ ့ပါ။ ေဝဒနာမွန္သမွ် ရွိၿမဲ ရွိေနသည္သာ
ၿဖစ္သည္။ ထိုေဝဒနာတို ့က အၾကိမ္ၾကိမ္ ထိုင္လိုက္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ တက္ ေနခဲ ့ရသည္။ ဤသို ့
လုပ္ပါ ၿဖစ္ပါမ်ားလွ်င္ ေလၿဖတ္တတ္သည္ဟုလည္း သိလာရပါသည္။

ရိပ္သာတို ့မွ အခ်ိန္ေစ ့၍ ထြက္လာခဲ ့တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ပိန္ခ်ံဳးက် သြားခဲ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္လည္း အလြန္ဥာဏ္နည္းေနသည္ဟု သံုးသပ္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင္ ့ဆိုေသာ္
ဝိပႆနာအလုပ္သည္ ဥာဏ္အလုပ္၊ ဥာဏ္စခန္း၊ ပညာအလုပ္၊ ပညာစခန္း သာၿဖစ္သည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင္ ့
ၿဖစ္သည္။ ဝိပႆနာအလုပ္သည္ ခ်မ္းသာသည္ဟု အခိုင္အမာဆိုသည္။ အားထုပ္ရင္း ဆင္းရဲေနရၿပီ ဆိုလွ်င္
တစ္ခုခုမွားေနေသာေၾကာင္ ့၊ ကိုယ္က အာစရိယ၏ မူကို သေဘာမေပါက္ေသာေၾကာင္ ့၊ လိုက္မမွီေသးေသာ
ေၾကာင္ ့ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ၿပီးမပ်က္ ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ၿဖစ္သမွ် ပ်က္ရသည္ဆိုသည္ကို
အၾကိမ္ၾကိမ္ေလ ့လာသင္ယူရအံုးမည္ဟုလည္း ေတြးေတာ ဆင္ၿခင္မိခဲ ့သည္။

ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေရးဖက္စီနီယာၿဖစ္ေသာ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ ရိပ္သာဝင္ေတာ ့မည္ ဆို
ေသာအခါဝယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အၿဖစ္ကိုသတိရၿပီး မွားမွာစိုး၍ အေလာတၾကီး လွမ္းမွာခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္၏။
သေဘာမေပါက္ခဲ ့ေတာ ့လည္း ၿဖစ္သမွ်ကိုပ်က္ပါသည္ဟု မေက်မနပ္ႏွင္ ့ပင္ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံခဲ ့ရရင္း
ရိပ္သာတို ့ေတာင္ သံုးၾကိမ္၊ သံုးခါ ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရဖူးပါသည္။

ယခုအခ်ိန္ထိလည္း ၿဖစ္သမွ်တို ့ ပ်က္သည္ဆိုတာကို ေက်နပ္စြာ လက္ခံႏိုင္ရန္ ဆက္လက္ ေလ ့လာေနရဆဲ
ၿဖစ္ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ပညာစခန္း၊ ဥာဏ္စခန္းၿဖစ္ေသာ ဝိပႆနာအလုပ္သည္ အလြန္ ့ကို ခက္ခဲနက္နဲလွ
ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္လို ဥာဏ္မမွီေသာ၊ အထ ေႏွးေသာ သူ မ်ား အလြယ္တကူ လက္လွမ္းလို ့ မမွီႏိုင္
ေသးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


သည္ ၿဖစ္ၿပီး မပ်က္ၿခင္းမ်ားပထမဆံုးပို ့(စ) ကို အဆံုးသတ္မိခ်ိန္တြင္ ထိုင္ဝမ္ကြ်န္းၾကီးေပၚ ပထမဆံုး ထိုင္ဖုန္း
ဝင္သည္ ့အခ်ိန္လည္းၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။ မိုးတို ့ပါ ပါလာခဲ ့ေသာ္လည္း သံုးလေလာက္ ဆက္တိုက္ပူေနခဲ ့သၿဖင္ ့
အပူရွိန္တို ့က ၾကြေနဆဲ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့လည္း အဲယားကြန္းေလးေတာ ့ ဆက္သံုးရအံုးမည္ဟု ေတြးမိရင္း
ေဆးထားေသာ ဇကာေလးကို ၿပန္တပ္လိုက္သည္။ စဥ္းစားမိသည္က ကိုယ္ေလ ့လာမိသေလာက္ေတာ ့
အေခ်အေနေပးရင္ ေပးသေလာက္ အခ်ိန္ယူရင္း ဆက္ေရးၾကည္ ့အံုးမည္ ၊့ ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားေနပါသည္
ဆိုသည္ ့ အေၾကာင္းမ်ားပါပဲ ...။

( အမွားတို ့လည္း ပါလာႏိုင္သလို၊ အမွန္တို ့လည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရွာခဲ ့မိေသာ ၿဖစ္ပ်က္၏
ကိုယ္ေတြ ႔ တစ္ခုကိုပဲ ၿပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ၿပီး ေဆြးေႏြးသည္ ့သေဘာ ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာလုပ္ၿခင္း၊
တတ္ေရာင္ကားလုပ္ၿခင္း တို ့ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။ အမွန္ကို တိုက္ရိုက္ေတြ ႔ခဲ ့သူမ်ား ရွိေနသလို
ကြ်န္ေတာ္ ့လို ဥာဏ္နဲလြန္းေသာေၾကာင္ ့ တစ္ဝဲလည္လည္ ၿဖစ္ေနရသူမ်ားလည္း ရွိေနႏိုင္သည္ဟု ထင္မိ
သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း သည္လို ပို ့(စ) မ်ိဳးကို မရဲတရဲၿဖင္ ့ စ, ေရးခဲ ့မိၿခင္း ၿဖစ္ပါေၾကာင္း ....။ )


...........................................................................................................................................


( ဆက္ရန္ )







Friday, June 24, 2011

မ်က္ရည္မ်ားၿဖင့္ ၿပံဳးေစသူ ( ၂ )

စကၤာပူသို ့ ဝင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေသာ ဗီဇာရရန္ စာရြက္စာတန္းမ်ား ေရာက္လာလွ်င္ ဧည္ ့သည္ကို
စကၤာပူ သံရံုးသို ့ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ပို ့ေပးရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းဗီဇာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အလည္ဗီဇာ၊ တစ္ခါ
တရံ သေဘၤာတက္ဖို ့ ဗီဇာမ်ား ေတာင္းေပးရသည္။ ဤကိစၥကေတာ ့ ဘုရားတ,ရသည္မွအပ ဘာမွ အႏၱရာယ္
မရွိပါ။ ဗီဇာေၾကး ဘတ္ငါးရာ သြင္းရသည္။ ေဖာင္ၿဖည္ ့ရသည္။ စာရြက္ စာတန္းမ်ား တင္ထားခဲ ့ရသည္။ ရက္
ခ်ိန္းေတာင္း၍ ေစာင္ ့ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလယဥ္လက္မွတ္ အသြားအၿပန္ ဝယ္၍ တင္ၿပရသည္။ လိုအပ္လွ်င္
အဝင္အထြက္ရက္ကိုပါ ေလယဥ္လက္မွတ္၌ တစ္ပါတည္း တပ္ထားေပးရသည္။ ပထမေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္
နားမလည္ႏိုင္။ တကယ္ပင္ ေလယဥ္လက္မွတ္ ကိုယ္စားလွယ္ရံုးသို ့ သြားကာ ဝင္မည္ ့ရက္၊ ထြက္မည္ ့ရက္ကို
ကပ္လာခဲ ့၏။ ေနာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက ထိုသို ့ လုပ္ရန္မလိုေၾကာင္း ရွင္းၿပသည္။ ေလယဥ္လက္မွတ္
ေပၚ၌ ကပ္ေသာ စီးမည္ ့ရက္မ်ားအတြက္ စေတကာဝယ္၍ ကိုယ္လိုသည္ ့ ရက္ကို ကပ္လိုက္ရံုသာဟု အၾကံ
ေပးလာသည္။ သို ့မွသာ ဗီဇာရမည္ ့ရက္ႏွင္ ့သြားမည့္ရက္ ကြာဟေနလွ်င္ လက္မွတ္ကို ၾကိဳတင္ခရီးစဥ္
ေၿပာင္းေရႊ ႔ရန္ လုပ္စရာ မလိုေတာ ့ဟု သိလာရသည္။

ဘန္ေကာက္ရွိ စကၤာပူသံရံုးမွ တာဝန္က်သူ ေဒၚဂ်မ္းဘံုမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ညီအစ္ကို၏ မဟာၿပိဳင္ဘက္ၾကီး
ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ အေဟာက္၊ အေငါက္ အလြန္ၾကမ္းသည္ ့အၿပင္ ေတာ္ရံုတန္ရံု သူ ့ဘာသာ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး ဗီဇာ
မေပးပဲ ၿပန္လႊတ္တတ္သည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ေဒၚဂ်မ္းဘံုဟု အမည္ေပးထားေသာ ထိုင္းအေဒၚၾကီး ၿဖစ္၏။

ဤေနရာ၌ စကၤာပူ လ.ဝ.က ၏ ႏိုင္ငံၿခားဆက္ဆံေရးကို ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာခဲ ့သည္။
စကၤာပူ လ.ဝ.က သည္ အာရွသား ပီသစြာၿဖင္ ့ အေနာက္ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ားအေပၚ တြင္ လြန္ကဲစြာ တာဝန္
ေက်လ်က္၊ အေရွ ႔ေတာင္အာရွသားမ်ားအေပၚ၌ တင္းက်ပ္လြန္းေသာ လူဝင္မႈဥပေဒကို ၿပထားရွာသည္။
ဘန္ေကာက္ရွိ စကၤာပူ သံရံုးသည္ အာရွႏိုင္ငံသားမ်ား အဓိက ဝင္ထြက္ရာ ဌာနတစ္ခုၿဖစ္သည္။ ထိုေနရာမ်ိဳး
တြင္ အေပါက္ဆိုးဆိုး၊ သေဘာဆိုးဆိုး၊ မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုး အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို အာဏာ အၿပည့္ေပးထားၿခင္းၿဖင္ ့
ေတာ္တန္ရံု ဗီဇာလိုခ်င္သူမ်ား တပ္ေခါက္ရေလ၏။

ထို တပ္ေခါက္ရသူမ်ားၾကားတြင္ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္သူက ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုပင္ ၿဖစ္သည္။ သူ ့ဝါဒက ရွင္းသည္။
မရမခ်င္း ဝါဒ ၿဖစ္သည္။ ေဒၚဂ်မ္းဘံုက အေထာက္အထားမစံုဟု အေၾကာင္းၿပခြင္ ့ရေအာင္ စာရြက္စာတန္းကို
တမင္ခ်န္ထားသည္။ ၿငင္းပယ္လွ်င္ ထိုအေၾကာင္းၿပခ်က္ေၾကာင္ ့လားဟုဆိုကာ လိုအပ္ေနေသာ စာရြက္
စာတန္းကို ထုပ္ၿပသည္။ မရေသးလွ်င္ ဘာေၾကာင္ ့နည္းဟု အေၿဖေတာင္းသည္။ တာဝန္ရွိသူႏွင္ ့ ေတြ ႔ခြင္ ့
ေတာင္းသည္။ ၾကာေတာ ့ ေဒၚဂ်မ္းဘံု မခံႏိုင္ေတာ ့။ အနည္းဆံုး သံုးရက္ဗီဇာေတာ ့ ေပးလိုက္ရေတာ ့၏။
ေဒၚဂ်မ္းဘံုထံမွ အဆင္မေၿပ၍ သံမႈးႏွင္ ့ မၾကာခဏ ဝင္ေတြ ႔ရသည္ ့ ၿဖစ္ရပ္မ်ိဳး ခပ္မ်ားမ်ားေလး ဖန္တီးေပး
လိုက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုအား ေဒၚဂ်မ္းဘံု လန္ ့ရွာေတာ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို ကိုင္
ေဆာင္လာေသာ ဗီဇာေဖာင္ဆိုလွ်င္ သူ မညစ္ေတာ ့။ လိုအပ္သလို စစ္ေဆးၿပီး ေလယဥ္လက္မွတ္ေတာင္းကာ
ဗီဇာ ေပးလိုက္ေတာ ့သည္။

ဤသို ့ၿဖင္ ့ ၁၉၉၈ - ၉၉ ဝန္းက်င္တြင္ စကၤာပူ၌ “ ကိုသားၾကီး ” ဟူေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုသည္ နာမည္တစ္
လံုးၿဖင့္ ထင္ရွား၍ ဝင္ေငြ ေၿဖာင္ ့တန္းလာပါေတာ ့၏။

ဘန္ေကာက္၌ ထိုလုပ္ငန္းကိစၥမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနစဥ္ ဖိုင္တို ့ သားအမိကို ကြ်န္ေတာ္ သံုးေလး
ၾကိမ္ သြားရွာသည္။ Latphro ( 120 ) လမ္းထိပ္မွ သေဘၤာသီးေထာင္း ေရာင္းေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မိတ္ေဆြ
လင္မယားထံမွ သတင္းသဲ ့သဲ ့ ၾကားရသည္မွာ ဖိုင္တို ့ မဟာထိုင္လမ္းသို ့ ေၿပာင္းေရႊ ႔သြားသည္ ့ သတင္းၿဖစ္၏။
ဖိုင္တို ့က အရင္စက္ရံုမွာလည္း မလုပ္ၾကေတာ ့။

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး မဟာထိုင္လမ္းမၾကီးမွ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီဂိတ္မ်ားသို ့ ေလွ်ာက္ပတ္ကာ ဖိုင္၏ ဓါတ္ပံု
ကို ၿပ၍ ေမးၾကည္ ့သည္။ သိသလို ရွိ၍ အတိအက် မသိၾက။ မဟာထိုင္လမ္းမၾကီးကလည္း အလြန္ရွည္လ်ားလွ
ပါသည္။ Latphrao မွ ဝင္သြားလွ်င္ ဟိုးအဆံုး၌ နာ ့လမ္းႏွင္ ့ ဆက္သြား၏။ နာ ့လမ္းမွာ အမ်ိဳးသား အားကစား
ကြင္းၾကီးႏွင္ ့ တည္ ့တည္ ့က်၍ ရခမ္ဟမ္းတကၠသိုလ္၊ နာ ့လမ္း တကၠသိုလ္မ်ားသို ့ တိုက္ရိုက္ေရာက္သည္။
မဟာထိုင္လမ္းမၾကီးေပၚမွာပင္ လမ္းခြဲ လမ္းသြယ္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ရွိ၏။

တပ္တိယေၿမာက္အေခါက္၌ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေတာ ့သည္။ ယခင္ ဖိုင္တို ့ အိမ္နားမွ ေစ်းေရာင္း
ေသာ ဦးေလးၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ခင္၏။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို အရင္သြားေတြ ႔ၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား
ေပး၍ ဖိုင္တို ့ထံ ပို ့ခိုင္းမည္။ လူခ်င္း ေတြ ႔ခြင္ ့ေတာင္း၍ လက္ခံလွ်င္ ဖိုင္ႏွင္ ့ဦးစြာ ေတြ ႔လိုသည္။ ဖိုင္ႏွင္ ့မေတြ ႔
ရလွ်င္ ဖိုင္ ့အေဖႏွင္ ့ ေတြ ႔ခ်င္သည္။ ထိုေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ကာ
ဦးေလးၾကီး ေစ်းေရာင္းၿပန္လာမည္ ့လမ္းမွာ သြားေစာင္ ့ေနလိုက္၏။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔သည္ ့အခါ အံ ့ၾသ
ေနသည္။ သူ ေၿပာသည္က ... ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿပန္လာေတာ ့မည္မထင္ေၾကာင္း၊ ဖိုင္တို ့ သားအမိ
အေတာ္ပင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကေၾကာင္း၊ ဖိုင္က ေခါင္းမာသၿဖင္ ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ၿပဳခိုင္းလို ့လည္း မရေၾကာင္း
အခု ဖိုင္ ့ကို ေတြ ႔လိုစိတ္ ရွိမရွိ သူေမးၾကည္ ့ဦးမည္ ့ အေၾကာင္းမ်ား ေၿပာကာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေဆာင္ပစၥည္း
မ်ားကိုလည္း လက္မခံရဲေသးေၾကာင္း ေၿပာၿပပါ၏။ မွန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သစၥာပ်က္ေနသည္ကိုး ။ ကြ်န္ေတာ္
က ဦးေလးၾကီးအား ကြ်န္ေတာ္ေနေသာအိမ္မွ ဖုန္းနံပါတ္ ေပး၍ ၿပန္လာခဲ ့သည္။ ထိုညမွာပင္ ဖိုင္ ့အေဖမွ
ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ ဖုန္းဆက္လာ၏။ စ,တင္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္က ေၾကကြဲစရာ။

“ သားလား ... သားရယ္ ဘာလို ့အေဖတို ့ဆီ မလာတာလဲကြာ၊ သားလာခဲ ့ပါ၊ အေဖ အားလံုး တာဝန္ယူတယ္၊
လာခဲ ့ပါ သားရယ္ ” တဲ ့ ။

ည ဆယ္နာရီမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္တို ့ရွိရာသို ့ ကားငွား၍ ထြက္လာခဲ ့သည္။
ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မၾကိဳဆို။ သူ ့ရင္ေသြး ကြ်န္ေတာ့္သမီး စူဒါနမ္ကို ေပြ ႔ဖက္၍ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းၿဖင္ ့
ၾကည္ ့ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္က ဖိုင့္အခ်ိဳးကို သိၿပီးေလၿပီ။ ဖိုင္ ့အေဖက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကိဳလာခဲ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က “ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ၊ မ်က္ႏွာက ”ဟု ေၿပာၿပီး ဖိုင္ ့ေခါင္းကို ပုတ္ထည္ ့လိုက္၏။
“ အလိုေလး... ဒါ မယားရၿပီးတဲ ့ ရုပ္ပဲ၊ ၾကည္ ့ၾကေဟ ့ ... ၾကည္ ့ၾက ”
“ ဖိုင္ .. ရူးေနသလားဟ ”
“ ဟုတ္ပါ ့ .. ဟုတ္ပါ ့ေတာ္၊ ကြ်န္မ ရူးေနပါရဲ ႔ ၊ ဟြန္း .. ေသခ်ာပါၿပီ၊ ဒါမယားသစ္ ရထားတဲ ့ ရုပ္ပါပဲ ”

တကယ္ေတာ ့ ဖိုင္သည္ သူ ့မိသားစုႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အကြ်မ္းဝင္ေစရန္ ရယ္ရႊန္း ဖတ္ရႊန္း ေၿပာေနၿခင္း ၿဖစ္၏။
ကြ်န္ေတာ္က ဖိုင္ ့အေမကို လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆာဝါဒီခပ္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဖိုင္ ့ညီမ ႏွစ္ဦးႏွင္ ့တူမ ႏွစ္ေယာက္
ကိုေတာ ့ၿပံဳးရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့သမီး စူဒါနမ္ကို ၾကည္ ့လိုက္၏။

ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာက္လန္ ့တၾကား ထြက္ေၿပးရၿခင္း၏ ရင္းၿမစ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ေတာ ့သည္။ စူဒါနမ္
သည္ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ပါတည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္လံုး၊ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့အသား
အရည္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အေဖ၏ ဆံပင္တြန္ ့ေလးမ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ စူဒါနမ္ကို ၾကည္ ့၍ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခါ
ရမ္းေနမိသည္။

ဖိုင္ ...
ဖိုင္သည္ အားငယ္ေသာမ်က္ဝန္း၊ ရံႈးနိမ္ ့သူ၏ မ်က္ဝန္း၊ ခံရခက္သည္ ့ မ်က္ဝန္းမ်ားၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့
ေန၏။ ၿပံဳးရခက္ခက္၊ ငိုရခက္ခက္ ၿဖစ္ေနရွာသည္။

ေအး ...
ဇနီးေအးသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ၿပည္ပ ထြက္ခါနီးတြက္ ဤသို ့ ၾကည္ ့လာဖူး၏။ ဤသို ့ ၿပံဳးၿပခဲ ့ဖူး၏။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို လက္ဖဝါးညွစ္ကာ ေခါင္းခါယမ္းရင္း စကားတစ္ခြန္း ေၿပာခ်လိုက္ပါသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ သမီးကို ဘယ္ေတာ ့မွ ယူမသြားပါဘူး ဖိုင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ သစၥာစကားပါ ”
ဖိုင္ ၿပံဳးလာသည္။ ဖိုင္ ့အေဖႏွင္ ့ အေမလည္း ၿပံဳးၾကသည္။ မည္သူေတြ ထပ္ၿပံဳးၾကသည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္
မသိေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္သိသည္မွာေတာ ့ ဖိုင္တို ့ႏွင္ ့ ေဝးရာသို ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပးထြက္ေနရဦး
မည္ကိုပဲ ၿဖစ္ပါသည္။

စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်ေလၿပီ။
စူဒါနမ္ႏွင္ ့ ဖိုင္တို ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးဝတ္က်င္းသည္ သည္မိသားစုသာ ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့၏
ခရီးသြား မိသားစုဝင္မွ်သာ ၿဖစ္၏။ သည့္ေနာက္မွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ တတ္စြမ္းေသာ ေထာက္ပံ ့မႈမ်ားၿဖင္ ့
ဖိုင္တို ့အိမ္၌ တယ္လီဖုန္း တပ္ဆင္ေပးခဲ ့သည္။ ေငြေၾကး ထိုက္တန္သေလာက္ ေပးခဲ ့သည္။ ၿပီးေတာ ့
ဖိုင္ႏွင္ ့ ခြဲကာ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးႏွင္ရၿပန္ေလၿပီ။

ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဘာမွ မေမးေတာ ့သလို၊ ဘာမွလည္း မေတာင္းဆိုေတာ ့။ ဖိုင္သည္ ကြဲအက္ေက်ပ်က္
ခဲ ့ေသာ ဘဝခရီးသည္ ၿဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုဘဝၾကီးထဲ၌ ကိုယ္က်ိဳးမဲ ့စြာ ခရီးႏွင္ေနရရွာသည္။ သူ ့အတြက္
သူ အသက္ရွင္ေနၿခင္းမဟုတ္။ မိသားစုအေရး၊ သမီးရဲ ႔ အေရးမ်ားအတြက္ ခရီးဆက္ေနရွာသူ ၿဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္
သည္ သူႏွင္ ့ အလြန္ေဝးကြာေသာသူ ၿဖစ္ခဲ ့ေလၿပီ။

သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြးၾကည္ ့သည္။ မနက္ရွစ္နာရီ အလုပ္ခြင္သို ့ ဝင္မည္။ လမ္း၌ မနက္စာကို တက္သုတ္ရိုက္
၍ စားအံုးမည္။ ေန ့လည္ ၁၂နာရီ ထမင္း ၿပန္လာစားမည္။ ညဘက္မွာ အခ်ိန္ပိုရွိလွ်င္ ရွစ္နာရီခြဲအထိ ဆင္းမည္။
ၿပန္လာလွ်င္ သမီးႏွင္ ့တကြ သူ ့တူမမ်ား၊ မိဘ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင္ ့ ထမင္းလက္စံုစားကာ တစ္ေန ့တာ ၿဖတ္သန္း
မႈ ဇာတ္သိမ္းလိုက္မည္။ သူ ့ဘဝအတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘယ္အခန္းကမွ မလို။ သူ ့ ရင္ထဲမွာေတာ ့ ရွိေနပါ
လိမ္ ့မည္။ အမုန္းၿဖင္ ့ ရွိေနသည္လည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မည္။ အခ်စ္ႏွင္ ့ ရွိေနသည္လည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မည္။ အၿပင္
ဘဝတြင္မူကား ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘာမွ အသံုးမဝင္ေတာ ့ၿပီ။

ကိုယ္ ့အတၱကိုသာ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္လိုလူအတြက္ ဖိုင္ ့မွာ ေနရာ မရွိေတာ ့ပါလွ်င္ လြန္စြာမွန္ကန္လွ
ပါသည္။

ေတြ ႔စက ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ထံမွ ေတာင္းပန္စကားေလး၊ ခ်စ္ခြန္းတံု ့တင္စကားေလး ၾကားခ်င္မည္လားမသိ။
ကြ်န္ေတာ္ကမူ မေၿပာ။ ေၿပာဖို ့လည္း ခက္လွ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ မာန ရွိသည္။ ေပးသမွ် အပစ္ကို ခံလိုက္မည္ ့
မာန ၿဖစ္သည္။ ေတာင္းပန္စကားၿဖင္ ့ သူ ့ႏွလံုးသားထဲကို ဝင္မတိုးခ်င္။ ဤသည္ကပင္ ဖိုင္ခ်စ္ခဲ ့ေသာ“ အဒါ ”
ၿဖစ္သည္။ “ အဒါ ” ေၾကြးေၾကာ္ခဲ ့ဘူးေသာစကားကို ဖိုင္ မွတ္မိပါလိမ္ ့မည္။

“ ဤကမၻာဝယ္ “ အဒါ ” အား မုန္းႏိုင္သူသည္ “ အဒါ ” မွ လြဲ၍ မရွိ ” ဟူေသာ စကားၿဖစ္သည္။ ဤစကား
အတြက္ “ အဒါ ” ၿပဳက်င္ ့ရေသာ စိတ္ထားမ်ားႏွင္ ့ တာဝန္ယူရေသာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာမ်ားက မ်ားလွပါသည္။
ေကာက္က်စ္မႈကို နင္းဖ်က္ေခ်မႈန္းပစ္ရသည္။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ဦးစားေပးရသည္။ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ဆံုးမ
စကားမ်ား အစဥ္မိန္ ့ၾကားေနရသည္။ “ အဒါ ” သည္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ေဆးေၾကာေနရပါသည္။

ယခု အခါမွာလည္း စူဒါနမ္ကို ဖိုင္ ့အား အၿပီး ေပးလႈရၿပန္ၿပီ။
စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ အားေလး အနည္းငယ္ စိုက္ထုပ္လိုက္ရံုမွ်ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ မိဘထံ ေရာက္သြားပါမည္။
ဤကိစၥမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဘာမွ မခက္။ ခက္သည္က ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသား၏ ဆႏၵ ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္သည္
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အလြန္ကြာၿခားေသာဘဝ၌ ရုန္းကန္ က်င္လည္ေနရရွာသည္။ ဖိုင္၏ တစ္လစာဝင္ေငြသည္
ကြ်န္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကို ဗီဇာေလွ်ာက္ေပးခ ရသည္ ့ ဝင္ေငြထက္နည္းပါးလွသည္။ ဖိုင့္အေခ်အေနကိုမူ
အေသးစိပ္မေၿပာေတာ ့။

ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူသို ့ ေခၚၾကည္ ့သည္။ ဖိုင္ မလိုက္ခ်င္။ ဟန္ေဆာင္ကာၿဖင္ ့ လိုက္မည္ေလးေတာ ့ၿပပါေသး
သည္။ စူဒါနမ္ကိုပါ ေက်ာင္းထားလို ့ရသည္ဆိုေတာ ့ ဖိုင္သည္ မူလ သံသယကို ၿပန္ကိုင္စြဲ၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ဖိတ္
ေခၚမႈကို ၿငင္းေတာ ့သည္။ ဖိုင္ ့မိဘမ်ားကလည္း သေဘာမက်ခ်င္ေတာ ့။ သူတို ့ စိတ္စြဲေနသည္မွာ စူဒါနမ္ကို
ကြ်န္ေတာ္ ေခၚသြားမည္ ့အစြဲၿဖစ္သည္။ “ အဒါ ” သည္ အၾကံၾကီး၏။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္၏။ ဥာဏ္မ်ား၏။ လူေပါင္း
ဆန္ ့၏။ စသည္မ်ားကို သူတို ့ တြက္ဆ ၿမင္ထားၿပီးေလၿပီ။ “ အဒါ ” သည္ ယခင္ “ အဒါ ” မဟုတ္ေတာ ့။
ထို ့ေၾကာင္ ့ သူတို ့မယံုရဲေတာ ့ ။

ဖိုင္ကေတာ ့ တစ္ခြန္း ေၿပာပါသည္။
“ နမ္ ့ရို မရွိရင္ အေမေတာ ့ ေသမယ္၊ ဖိုင္လည္း ေသမွာပဲ ” ဟု ေၿပာဖူးသည္။ သမီးကို သူတို ့က အိမ္နာမည္
“ နမ္ ့ရို ” ဟု ေခၚၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ သူတို ့ႏွင္ ့ မဝင္ဆန္ ့သည္ကို စဥ္းစား ၾကည္ ့မိၿပန္သည္။ ထို ့အတူ ကြ်န္ေတာ္ ့သမီး
က်ေတာ ့ဘာေၾကာင္ ့ သူတို ့ႏွင္ ့ဝင္ဆန္ ့ေနရသည္ကို စဥ္းစားမိၿပန္သည္။ ထို ့အၿပင္ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ႏွင္ ့
ဝင္မဆန္ ့ၿခင္းက ထာဝရၿဖစ္၍၊ သမီး သူတို ့ႏွင္ ့ ဝင္ဆံ ့ၿခင္းက ထာဝရၿဖစ္ေနမည္ ့ကိစၥကို ေတြးမိၿပန္၏။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ခံစားခ်က္ အသစ္ၿဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိုင္တို ့သည္ မမုန္းၾက။ သို ့ပါလ်က္ ေႏွာ၍မရ။ သမီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ထို ့အတူ ၿဖစ္ေန
ၿပန္၏။ သမီးက ဘန္ေကာက္သူ အစစ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဧည့္သည္။ ေနာင္တြင္ သည္ ့ထက္ ပို၍ ကြဲၿပားရေတာ ့
မည္။ သမီးသိသည္ ့ ဘာသာစကား၊ ဝန္းက်င္၊ ဓေလ ့၊ လူမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံ တို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့သမီးကို ပို၍ ေဝး
ကြာေစေတာ ့မည္ကိုး ။

ဖိုင္မွ လြဲ၍ တၿခားလူတို ့သည္ သမီးအား ကြ်န္ေတာ္သည္ တရားမဝင္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးဟု ေၿပာၾကေလဦးမည္။
သမီး မည္သို ့ ခံစားရမည္နည္း။ အေဖ ဆံုးရွာၿပီ ဆိုလွ်င္ပင္ ေကာင္းဦးမည္လားမသိ။ ထိုအေတြးတို ့သည္
ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ကို ေဆာင္ ့၏။ မ်က္ရည္ဝဲ၏။ သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မငိုဝံ ့။ အေဖ ဆံုးစဥ္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္
မ်က္ရည္ကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ယခု ရင္ေသြးက်မွ ငိုလွ်င္ ကိုယ္ ့ဝါဒ ကိုယ္ သစၥာေဖာက္ရာက်မည္။ ေရွ ႔တြင္
ဘာေတြ ၾကံဳဦးမည္မသိေသးပဲကိုး။ ဤကိစၥၿဖင္ ့ မ်က္ရည္က်ပါလွ်င္ “ အဒါ ” သည္ လူေပ်ာ ့ လူညံ ့ ၿဖစ္ေခ်မည္။
မငိုေသး ။ “ အဒါ ” မငိုေသးပါ ..။

ထို မ်က္ရည္ က်လုလု ခံစားခ်က္ၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္က ဖိုင္ႏွင္ ့ ဇနီးေအးကို ၿဖစ္ပါသည္။
သူတို ့ ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ မ်က္ရည္မ်ားၿဖင္ ့ ၾကည္ ့ခဲ ့ၾကသည္။ ယခုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္သည္
ခ်စ္သမီး စူဒါနမ္ေၾကာင္ ့ မ်က္ရည္က်လုလုၿဖင္ ့ ၿပံဳးၾကည္ ့ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား “ စူဒါနမ္ ” သည္ မ်က္
ရည္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပံဳးေစခဲ ့သူတည္း..။



( ဆက္ရန္ )

...................................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။









Tuesday, June 21, 2011

မ်က္ရည္မ်ားၿဖင့္ ၿပံဳးေစသူ ..။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၏ အေအာင္ၿမင္ဆံုးစီးပြားေရး ႏွစ္ ၿဖစ္ပါသည္။
သူ ဖြင့္ထားေသာ အိမ္ခန္းမ်ားမွာ စကၤာပူတြင္ မနည္းလွ။ ပါရာေလဘာ၊ မက္ပါဆန္၊ အပ္ပါး စီရန္ကုန္း တို ့အၿပင္
အက်ိဳးေဆာင္ခ ယူၿပီး ငွားေပးခဲ ့သည္ ့အိမ္ခန္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဘန္ေကာက္မွာေတာ ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္း
မ်ားအတြက္ အခန္းတစ္ခန္း၊ သူ ့ပါစင္ဂ်ာမ်ားအတြက္ အခန္းတစ္ခန္း ငွားထားပါသည္။

တစ္လလွ်င္ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ အပို ့အၾကိဳ လုပ္ေပးရာမွ ရေသာ ဝင္ေငြသည္လည္း မေသး။ထို လူပို ့ လူၾကိဳ
လုပ္ရာမွ ရေသာဝင္ေငြၿဖင့္ပင္ သူ ့ဝင္ေငြသည္ လစဥ္ ေဒၚလာေသာင္းခ်ီေနခဲ ့သည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္ရာကေတာ ့
မေသးလွပါ။

ၿမန္မာၿပည္မွ ၿပည္ပသို ့ ပထမဆံုး ထြက္လာၾကသူမ်ားကို စကၤာပူ ေရာက္ရန္ အားထုပ္ေပးရာ၌ ဦးစြာၾကံဳရသည္
က ဘာမွ နားမလည္ၾကၿခင္း ဒုကၡမွ စ, ေလသည္။ စားပံု၊ ဝတ္ပံု၊ လႈပ္ရွားသြားလာပံုက အစ ဂရုတစိုက္ ေၿပာၿပ
ရသည္။ ဘာသာစကားၿပသနာကား ၾကီးမားပါေပ၏။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ားထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ ပါရမီၿဖည္ ့
ရန္အတြက္ ဘန္ေကာက္ေၿမသို ့ လာခဲ ့ရပါေလေတာ ့သည္။ သည္တစ္ခါ ဘန္ေကာက္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခခ်ရ
သည္က အသာစီးမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သစ္လြင္စြာ ၾကိဳဆိုေနေတာ ့၏။
ေလယဥ္လက္မွတ္ကိစၥ၊ ေလယဥ္ကြင္းသို ့ အပို ့အၾကိဳကိစၥ၊ ဧည့္သည္မ်ားကို ေနေရးထိုင္ေရး စီစဥ္ေပးသည္ ့
ကိစၥမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဦးေဆာင္ခြင့္ ရပါေတာ ့သည္။ အမ်ိဳးသားဧည့္သည္ကိစၥမ်ားက မမ်ားလွ။
အမ်ိဳးသမီးဧည့္သည္မ်ားအတြက္မူ အၿပင္ထြက္လည္ခ်င္သည့္ အေရးကိစၥႏွင့္ ေစ်းဝယ္ထြက္ခ်င္သည့္ အေရး
ကိစၥသည္ အထူးေဆာင္ရြက္ေပးရေသာ ကိစၥ ၿဖစ္ပါသည္။

အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ ကိစၥမမ်ားလွဟု ကြ်န္ေတာ္ဆိုရၿခင္းမွာ သူတို ့သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြိဳင္စီ သို ့သြားလည္
ခ်င္သူ ရွိတတ္သည္။ ကုန္တိုက္မ်ားတြင္ တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္သူ ရွိသည္။ ညစ္ညမ္းဌာနမ်ားသို ့
ခရီးၾကံဳဝင္ခ်င္သူ ရွိသည္။ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးရမည့္သူ၊ နယ္စပ္မွ ၿပန္ခ်င္သူ ရွိသည္။ ဒါေတြအားလံုး အေသး
အဖြဲမွ်သာ ၿဖစ္သည္။

ဆိြဳင္စီခရီးသည္ ဆိုပါစို ့ ။
ဘီယာတစ္ခြက္ ဝယ္ေသာက္ရင္း ကိုယ္လံုးတီးအကမ်ား၊ ပူေဖာင္းေဖာက္ၿခင္းမ်ား၊ ပုလင္းဖံုး ဖြင့္ၿပၿခင္းမ်ားကို
ႏိုင္ငံၾကီးသားမ်ားၾကားတြင္ ဝင္ထိုင္၍ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အႏိွပ္ခန္းမ်ားသို ့ သြား၍ တစ္နာရီ ဘတ္ေထာင့္
ငါးရာေပး၍ အႏွိပ္ခံမည္။ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲမွ နံပါတ္ ခ်ိတ္ထားသည္ ့ မႏုႆရုပ္တုမ်ားကို ေခၚ၍ စက္ေတာ္
ေခၚမည္။ သည္ ့အတြက္ လိုက္ပါပို ့ေဆာင္ေပးမည့္သူမ်ားက အိမ္မွာ ရွိၿပီးၿပီ။

ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း ဝယ္ေပးသူက အသင့္။ ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ားတြင္
ေငးေမာအခ်ိန္ၿဖဳန္းခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း ဘတ္စ္ကားနံပါတ္ သံုး ေလးစီး မွတ္ေပးလိုက္လွ်င္ ရၿပီ ။ နယ္စပ္
ၿပန္ခ်င္သူႏွင္ ့ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးမည့္သူမ်ားအတြက္ေတာ ့ စနစ္တက် စီမံရေတာ ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါပို ့ေဆာင္ေပးရပါသည္။ ထိုအလုပ္မ်ားက အႏၱရာယ္မကင္း။ ဘန္ေကာက္ လ.ဝ.က
မွာ သြားတိုးသည္ကေတာ ့ ၿပႆနာ မရွိပါ။ စာအုပ္ႏွင့္ ဓါတ္ပံု သံုးပံု ယူသြားရသည္။ ပံုစံၿဖည့္ရသည္။ ဗီဇာေၾကး
ေပးခဲ ့ရသည္။ ေနာက္ေန ့တြင္ သြားယူလိုက္လွ်င္ တစ္လသက္တမ္း ရပါသည္။ ထိုသက္တမ္းကုန္၍ နယ္စပ္သို ့
သြားရသည္ ့ အခါမွာေတာ ့ အဆင္ေခ်ာဖို ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ရပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရိုတီေရာင္းစဥ္က ကိုင္ေဆာင္ခဲ ့ေသာ စာအုပ္မ်ားအတြက္ နယ္စပ္ဗီဇာလိုလွ်င္ ( ဟပ္ခ်ိဳင္ ) မွ
“ ဖိေဘာင္ ” ဆိုသူထံ စာတိုက္မွ ေခ်ာစာၿဖင္ ့ စာအုပ္ပို ့ရသည္။ ဘဏ္မွာ ေငြသြင္းရသည္။ သူၿပန္လာပို ့ေသာ
စာအုပ္၌ နယ္စပ္ဗီဇာ ပါလာခဲ ့ေတာ ့သည္။ ယခင္ကေတာ ့ စာအုပ္သံုးေလးအုပ္ကို လူတစ္ဦးၿဖင္ ့ ပို ့ခိုင္းၿခင္း
ၿဖစ္သည္။ စာတိုက္မွ ပို ့ေသာစနစ္ကို လုပ္ခဲ ့သူမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္သည္။ စ, လုပ္ၿဖစ္ခဲ ့ပံုက စကၤာပူမွာ ၿဖစ္၏။

ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွတစ္ဆင္ ့ ၿမန္မာၿပည္သို ့ ကိုယ္တိုင္ စာအုပ္ၿဖင္ ့ ၿပန္ဝင္
ခ်င္ေနသည္။ သူက စကၤာပူမွ ေန၍ စာအုပ္ ငွားၿပီးထြက္မည္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို ့ ထိုစာအုပ္ၿဖင့္ပင္
ဝင္မည္။ သို ့ရာတြင္ ကိုယ္ ့လူက ဘန္ေကာက္၌ ည မအိပ္ခ်င္။ မအိပ္ရဲ။ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္ည ႏွစ္ည ဝင္အိပ္
ရင္း ပါသမွ် ေၿပာင္သလင္းခါသြားၾကသည္ ့ ၿမန္မာခရီးသြားတို ့၏ ဒုကၡကို ၾကားဖူးထား၍ ၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္
သည္ စာအုပ္ လုတတ္၏။ ရဲအတုမ်ားက ကလိန္က်တတ္၏။ တည္းခိုခန္းမ်ား၌ စာအုပ္ ခိုးတတ္၏။ တကၠစီသမား
မ်ားက မေတာ္မတရားေစ်းေတာင္းတတ္၏။ ဤၿပႆနာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ၿခား တိုးပြားေနသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့
လည္း ကိုယ္ ့လူက ဘန္ေကာက္မွာ ညမအိပ္ရဲေခ်။ အိပ္ရလွ်င္ပင္ ေလဆိပ္မွ ဧည္ ့ေဆာင္တြင္ ငုတ္တုတ္
အိပ္မည္ဟု သူရသတၱိၿပေလၿပီ။

ဤအေခ်အေနတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဟပ္ခ်ိဳင္မွ ဖိေဘာင္ကို သတိရၿပီး ဖုန္းဆက္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ဖိေဘာင္က
ကြ်န္ေတာ္ေၿပာေသာ ယိုးဒယားစကားႏွင္ ့ ဗရုတ္သုကၡ အဂၤလိပ္စကားတို ့ကို လံုးေစ ့ပတ္ေစ ့နားလည္ေနသူ
ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ပို ့လိုက္မည္။ DHL ၿဖင္ ့ ပို ့မည္။ ဗီဇာကို ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ
ကြန္ၿပဴတာၿဖတ္လို ့ရသည္ ့ အာမခံ ဗီဇာလိုခ်င္သည္။ အတုတံုးမ်ား မလိုခ်င္ဟု ေၿပာၿပသည္။ သူက ပံုမွန္ထက္
ေစ်းသံုးဆ ပိုေတာင္းသလို သံုးရက္အခ်ိန္လည္း ေတာင္း၏။ ကိစၥမရွိ။ သူ ့ဘဏ္စာရင္းထဲသို ့ ကြ်န္ေတာ္ထည့္
ေပးလိုက္ေသာ ေငြပမာဏကို လက္ခံရရွိေၾကာင္း သူ ့ထံမွ ဖုန္းၿပန္ဆက္လာသည္ ့ေနာက္ ဘန္ေကာက္
ေလဆိပ္ကို ၿဖတ္သန္းႏိုင္ေသာ ဗီဇာၿဖင့္ စာအုပ္ ၿပန္ေရာက္လာေတာ ့သည္။ ကိုယ့္လူကိုေတာ ့ အထူးသတိ
ေပးရေတာ ့သည္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္လံုးကို ေလဆိပ္ လ.ဝ.က မွ မိသြားပါက ေက်းဇူးၿပဳ၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့အား
အိုးစားမကြဲေစလိုေၾကာင္း၊ ကိုယ္ၿဖစ္ ကိုယ္ခံသာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ခါထပ္ခါ စကားအမွာ ပါးရေလေတာ ့သည္။
ကိုယ့္လူက ဘန္ေကာက္မွ ရန္ကုန္သို ့ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္သြားေလခဲ ့ေတာ ့သည္။

ဤၿဖစ္ရပ္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့အား လ.ဝ.က ၿဖတ္သန္းနည္း အသစ္ကို သင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ နည္းသစ္ ၿဖစ္ပါ
ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိေဘာင္တို ့သည္လည္း လ.ဝ.က ဥပေဒသစ္ကို ေတြ ႔ရွိသူမ်ားအၿဖစ္ အကြက္ၾကီး
ဆိုက္ခဲ ့ပါေလေတာ ့သည္။ သူ မည္သို ့ ၾကိဳးပန္းေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိေသာ္ၿငား သူ ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္
ေသာ စာအုပ္မ်ားသည္ကား ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္တြင္ ကြန္ၿပဴတာစစ္လိုက္တိုင္း ဗီဇာအစစ္ ၿဖစ္ေနၿမဲ ၿဖစ္
ေတာ ့သည္။ ကုန္က်စရိတ္ အနည္းငယ္ပိုေသာ္ၿငား လူမသြားရပဲ ကိုယ္စားလွယ္မ်တစ္ဆင္ ့ ဗီဇာတိုးႏိုင္ၿခင္း
သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကို လုပ္ငန္းအတြက္ ၾကီးမားေသာ ေအာင္ၿမင္မႈ ၿဖစ္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ ့ ထိုစနစ္ကို ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ ရိပ္မိသြားကာ အထူးၾကပ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ပါေတာ ့၏။
ဟပ္ခ်ိဳင္နယ္စပ္မွ လာေသာ ဗီဇာႏွင္ ့ သက္တမ္းတိုးထားသည္ ့ စာအုပ္ၿဖစ္ေနလွ်င္ မေလးရွားဗီဇာပါ အၿပခိုင္း
ေတာ ့သည္။ ဟပ္ခ်ိဳင္သည္ မေလး၊ ထိုင္း နယ္စပ္ ၿဖစ္သည္ကိုး ။

သည္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဗ်ဴဟာပါ ေၿပာင္းရေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဧည္သည္ၾကီးမ်ားကလည္း ႏိုက္ကလပ္သို ့သာ ရဲရဲ တက္ရဲ ရွာသည္။ နယ္စပ္သို ့ ဗီဇာသက္တမ္း
တိုးရန္ ကိုယ္တိုင္သြားပါဆိုလွ်င္ ခေလးဆိုးၾကီးမ်ားလို ေၿပာရခက္လွေတာ ့သည္။ သည္ေတာ ့ လူစားထိုး၍ လႊတ္
ရသည္။ ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္သို ့ အသြားအၿပန္ ခရီးခေတြ ထပ္ေဆာင္းရေတာ ့သည္။ နယ္စပ္ေရာက္လွ်င္
ေတာ ့ အခက္အခဲ မရွိလွပါ။

ဘန္ေကာက္မွ မနက္ေစာေစာ ရထားစီးသြားလွ်င္ ကေမၻာဒီးယား၊ခမာ နယ္စပ္သို ့ ေန ့လည္ ေရာက္၏။ ဗီဇာတိုး
ရန္ ႏွစ္ဖက္ နယ္စပ္ဂိတ္သို ့ အဝင္အထြက္မွာ တစ္နာရီမွ် အခ်ိန္ေပးလွ်င္ ရေလာက္ပါသည္။ ထိုင္းမွ အထြက္
ဗီဇာ၊ ကေမၻာဒီးယားသို ့အဝင္ဗီဇာ၊ ၿပီးလွ်င္ ကေမၻာဒီးယားမွ ၿပန္ထြက္၊ ထိုင္းသို ့ၿပန္ဝင္ ဗီဇာေလးခ်က္ ထုလွ်င္
ရၿပီ ။ အခ်ိန္အားလွ်င္ နယ္စပ္ေစ်းထဲသို ့ ေလွ်ာက္လွည့္ကာ ေဆးလိပ္ေတာင့္မ်ား ဝယ္ၾကမည္။ အခြန္ကင္း
လြတ္ထားသည့္ ေမွာင္ခိုေစ်းၿဖစ္၍ မာဘိုလိုေတာင့္မ်ား ေစ်းသက္သာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မၿဖစ္မေနဝယ္
သည္က ေဆးလိပ္မဟုတ္ ။ ဖဲထုပ္ ၿဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္မွာဆိုလွ်င္ ဘတ္ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေစ်းကြာသည္။
နယ္စပ္မွ ဝယ္လွ်င္ ထိုမွ် ေစ်းသက္သာသည္။

အိမ္မွာက ေန ့ေန ့ ညည ဖဲဝိုင္း မၿပတ္တတ္ေပ။ အထူးသၿဖင့္ ေဟာလိဝုဒ္ ကစားနည္းၿဖင္ ့ အခ်ိန္ၿဖဳန္းႏိုင္ၾက
သည္ကိုး ။ ထိုနယ္စပ္သို ့ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးရန္ ဧည့္သည္မ်ားကို ပို ့ရသည္ ့အခါ အထူးသတိထားရသည္မွာ
လူ မကြဲဖို ့ပင္ၿဖစ္သည္။ ရထားေပၚသို ့ မၾကာခဏ ဆိုသလို ရဲမ်ား တက္တက္လာၾကၿပီး လက္မွတ္စစ္ၿခင္းႏွင္ ့
အတူ ဌာေနသို ့ ၿပန္လာၾကသည္ ့ ခမာမ်ားကို ဖမ္းတတ္ၾကသည္။ ခမာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာမ်ားႏွင္ ့
မ်က္ႏွာထားေရာ၊ အသားအေရပါ တူၾကသည္ ့အၿပင္ ၊ အလံုးအရပ္မွာလည္း မကြာၾက။ ခမာအမ်ားစုမွာ တရား
မဝင္ အလုပ္သမားၿဖစ္ၾကသည့္အၿပင္ ရိုးသား ထံုအၾကသူမ်ားမို ့ ရဲတက္ဖမ္းလွ်င္ ရွိသမွ် ပံုေအာေပးလိုက္
ၾကရသည္။ ထိုရဲမ်ားက လူထက္ပစၥည္းကို အဓိကထားေသာ ရဲမ်ားပင္ၿဖစ္၏။ ထိုဖမ္းဆီးမႈမ်ားကို ေတြ ႔လွ်င္
ကြ်န္ေတာ္ ့အတိတ္ၿဖစ္စဥ္မ်ားကို သတိရမိၿပန္သည္။ ကမၻာေပၚရွိ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေၿပာင္းေရႊ ႔
က်င္လည္မႈၾကီးက အထိတ္တလန္ ့ တိုးပြားေနေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိသည္ကေတာ ့ အေနာက္ဖက္ကမၻာ
မ်ား၏ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈေနာက္သို ့ အားခဲ၍ လိုက္ရေသာ အာရွႏိုင္ငံမ်ားအဖို ့ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္မႈအား ၾကီးလာေလ
ေလ လူေတြကြဲၿပားၿခားနားမႈ ၾကီးမားလာေလေလ ၿဖစ္ၿပီး လူတို ့ရပ္တည္မႈအတြက္ လိုအင္ဆႏၵမ်ားမွတစ္ဆင္ ့
တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အေနာက္ကမၻာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို
အစိမ္းေရာင္ ေဒၚလာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ၿမွဴဆြယ္ ေခၚေဆာင္ခဲ့ၿပီကိုး ..။

ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ထိုေဒၚလာကို မက္ေမာရင္း လူေပါင္းမ်ားစြာကို ကုန္ပစၥည္းအၿဖစ္ ဖလွယ္ေနပါေရာလား ။
ေဒၚလာ ထြက္ရွာခ်င္သူမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ေတြ ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၾကားခံဘူတာရံုေလးအၿဖစ္ နီ၊စိမ္း၊ဝါ
အခ်က္ၿပရင္း ခရီးသည္မ်ားအား ပို ့ေဆာင္ေပးခဲ ့ရင္းၿဖင္ ့ ေဒၚလာေက်းကြ်န္ ၿဖစ္ေနခဲ ့ေလၿပီ။ လ.ဝ.က ဥပေဒ
ႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အၿပစ္မ်ားလွေပ၏။ ဧည္ ့သည္မ်ားအေနၿဖင့္မူ ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့၏
ေက်းဇူးရွင္ ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါ၏။

တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ တြက္ကိန္း လြဲမွားခဲ ့သၿဖင္ ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦး သံတိုင္ၾကားသို ့ ကားေနေအာင္ က်ဆင္းသြားခဲ ့ရေလသည္။

တရုပ္ၿပည္မွ ခရီးထြက္၍ ၿပန္လာေသာ ၿမန္မာစာအုပ္တစ္အုပ္ ကြ်န္ေတာ္ ့ထံ ေရာက္ေနသည္။ ထိုစာအုပ္ပိုင္ရွင္
မွာ ေလဆိပ္၌ ေနာက္တစ္ခါ သည္စာအုပ္ၿဖင္ ့ ဘယ္ေတာ ့မွ ေလဆိပ္သို ့ ၿပန္မလာေတာ ့ပါဟု ခံဝန္ခ်က္ေပး
၍ ထြက္လာရသူ ၿဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္က ရ ထားသည္။ စကၤာပူမွ ၿပန္လာေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး
က ကြ်န္ေတာ့္အား သူ ေလယဥ္ၿဖင့္သာ ၿမန္မာၿပည္သို ့ၿပန္ခ်င္ပါသည္။ ၿမန္မာၿပည္ေရာက္မွ လ.ဝ.က ၌ အဖမ္းခံ
ဒဏ္ေငြေဆာင္မည္ဟု ဆို၏။ စကၤာပူမွ သူ ငွားၿပီး ထြက္လာေသာ စာအုပ္မွာလည္း ေက်ာင္းတက္ေနသူ၏
စာအုပ္ၿဖစ္၍ ယူသြားရန္ မၿဖစ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ေပါ ့ေပါ ့ပင္ သေဘာထား၍ တရုပ္ၿပည္မွ ၿပန္လာေသာ စာအုပ္
ကို သူ ့အားေပးလိုက္မိသည္။ ေလဆိပ္က သူ ့ကို ဖမ္းၿပီး အခ်ဳပ္ခ်ကာ နယ္စပ္သို ့ ပို ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။


( ဆက္ရန္ )

...............................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

Tuesday, June 14, 2011

ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဒုတိယစိန္ေခၚပြဲ ( သို ့ )

အၿဖဴေရာင္ သီးသန္ ့ ေဆးၿခယ္ထားသည္ ့ နံရံတစ္ခ်ပ္ကို မည္းညစ္ေသာ လက္ဝါးၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ထိခတ္လိုက္
မိေလသည္။ ထိုအခါ ထိုနံရံအၿဖဴ၌ အမည္းကြက္ စြန္းညစ္ရေတာ ့၏။ နံရံအၿဖဴေပၚ မည္သူမွ အၿပစ္မၿမင္။
မည္းညစ္ေသာ လက္ဖဝါးရွင္ကိုသာ အၿပစ္တင္ၾကမည္။ အထူးသၿဖင္ ့ ထိုလက္ဖဝါးရွင္ကိုယ္၌ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္
ကိုယ္ ယူက်ံဳးမရ ၿဖစ္ေနေတာ ့မည္။
“ ေအး ... ”
ေအး ဆိုေသာ မိန္းမသားသည္ ေက်းလက္ေတာရြာေလးမွ လယ္ပိုင္ရွင္ၾကီး၏ သမီးကညာ ၿဖစ္၏။ သူ ့ၿဖဴစင္မႈ၊
သူ ့ရိုးသားမႈ၊ သူ ့ဂုဏ္သတင္း ေမႊးပ်ံ ႔မႈကို လြန္ခဲ ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားခဲ ့ဖူးၿပီး ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ညီအကိုဝမ္းကြဲ ၿဖစ္သူ ေအာင္ႏိုင္ေအးတစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ ေရာက္လာစဥ္ကပင္
ေအးႏွင္ ့ ပတ္သက္ေသာ သတင္းစကားမ်ား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ပါလာခဲ ့သည္။ ထိုစဥ္က ဘန္ေကာက္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ေရာက္ခဲ ့သည္ ့ ၁၉၉၇ ၌ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မေတြ ႔ခင္မွာပင္ အေမသည္ ညီမၿဖစ္သူ ရွိရာ ခရမ္းၿမိဳ ႔၌ ရိပ္သာဝင္စဥ္ “ ေအး ” ကို ေတြ ႔ခဲ ့ၿပီး
ၿဖစ္၏။ အေမ ့ညီမမ်ားႏွင္ ့ အေမ ့တူမမ်ားက ထိုစဥ္ကပင္ “ ေအး ” ကို ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ လ်ာထားခဲ ့ၾက
သည္။ ကြ်န္ေတာ္က လက္မခံ။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဖိုင့္အတြက္ ကတိကဝတ္ေတြ ရွိေနၿပီးၿဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ေရး
ကိုလည္း မစဥ္းစားခ်င္ေသး ။

“ ေအး” ၏ စိတ္သေဘာ ၿဖဴစင္သန္ ့ရွင္းမႈမ်ား၊ လူၾကီးမိဘအေပၚ သိတတ္မႈမ်ားက ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဂုဏ္
သတင္းေမႊးပ်ံ ႔ေနသည္မို ့ “ ေအး ” ကို ခ်ဥ္းကပ္သူေတြ မ်ားလွပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္က ေငြဓနအင္
အားမ်ား၊ အသိုင္းအဝိုင္းအင္အားမ်ား၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ရွိရင္းစြဲ ၿဖစ္သည့္ “ ေအး ” ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ညီအစ္မမ်ားဝမ္း
ကြဲမ်ား ၊ ေအးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အေဒၚ ေက်ာင္းဆရာမ၏ တပည္ ့ ၿဖစ္ခဲ ့ဖူးသည္ ့ အေၿခအေန ၿခင္းရာတို ့ေၾကာင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပို၍ နီးစပ္လာခဲ ့သည္။

မွန္တာေၿပာရလွ်င္ “ ေအး ” ကို မေတြ ႔ခင္က ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိ ။ အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ဂ်င္ေခ်
လည္ေနေသာ ဘဝလမ္းေၾကာင္းထဲသို ့ “ ေအး ” လို မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို ဆြဲမေခၚခ်င္ ။ ကြ်န္ေတာ့္
ဘာသာ ၿပန္ေတြးလန္ ့ေနမိမွာမ်ိဳး မလိုခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ ့သမိုင္းေၾကာင္းအတြက္ ေၿဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးမေနခ်င္။
ဤစိတ္ၿဖင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို သြားၾကည့္ခဲ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္က်စဥ္က ဘန္ေကာက္မွ ဘိန္းစားအခ်ဳပ္သမားၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို မိန္းမဋိကာ ဖြင့္ၿပဖူးပါ၏။
“ ထင္ရွားသည္ ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဖက္ကို ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ပါ။ တင္, ရင္, ခါး, လည္ဆံတို ့ကို ေငးခ်င္
ေငးပါ ။ မ်က္လံုးကို မၾကည့္မိေစနဲ ့ ..၊ ထိုမ်က္လံုးကို ၾကည့္မိလွ်င္ ခ်စ္မိတတ္သည္ ” ဟု ေၿပာၿပခဲ ့ဖူးသည္။ သူ
ေၿပာသည္ခဲ ့ကို ေစ ့ေစ ့ပတ္ပတ္ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ေသာ္ၿငား၊ ထိုသေဘာ ၿဖစ္သည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္
ရိပ္မိခဲ ့ပါၿပီ။ ယခု “ ေအး”၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေလာဘကို ကြ်န္ေတာ္
သိမ္း၍ မရေတာ ့ၿပီ။

ထိုေလာဘ၏ ေနာက္၌ ေယာကၤ်ားပဲဟူေသာ မာနကလည္း ဝင္မိေခ်ၿပန္သည္။ ေငြေၾကးဂုဏ္ဓနႏွင္ ့ အသိုင္း
အဝိုင္းအင္အားေၾကာင္ ့လည္း ကိုယ့္အတိတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမ ့ပစ္မိ၏။

ကြ်န္ေတာ္သည္ မည္းညစ္ေသာ လက္ၿဖင့္ ၿဖဴစင္သန္ ့ရ်င္းေသာ “ ေအး ” ၏ ႏွလံုးသားကို အမိအရ ခ်ဳပ္ကိုင္
လိုက္ေတာ ့သည္။ တကယ္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ညစ္ပတ္လိုက္ေတာ ့သည္။ ဤသည္ကို အခ်စ္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ကာ
“ ေအး ” ကို စာ ေၿမာက္မ်ားစြာ ေရး၍ သိမ္းသြင္းပါေတာ ့သည္။ “ ေအး ” လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အင္အားကို
မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ ့ပါ။

တကယ္ဆိုလွ်င္ “ ေအး ” ၏ ဘဝသည္ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ ေက်ာင္းဆရာကေတာ္ ဘဝမ်ိဳး ၊ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္
ကြ်မ္းက်င္သည္ ့ ေတာသူေ႒းေပါက္စ၏ ဇနီးမ်ိဳး၊ ဆန္စပါး ကုန္သည္တစ္ဦး၏ ဇနီးမယားမ်ိဳးသာ ၿဖစ္ထိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတာ ့ မတန္ ။

“ ေအး” ၏ ကိုယ္ေစာင္ ့နတ္ကလည္း “ ေအး ” ဘက္ကို တာဝန္ေက်ရွာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ေတြ ႔စကပင္
သူ လက္မထပ္ၿဖစ္ပါေစႏွင္ ့ဟု ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိေၾကာင္း “ ေအး ” က ဖြင့္ေၿပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ကား
ေလာကပရိယာယ္ ၾကြယ္ခဲ ့ၿပီကိုး ။ “ ေအး ” ဆီမွ အခ်စ္ကို စာအတန္တန္ ေရး၍တစ္မ်ိဳး၊ “ ေအး ” မိဘေဆြမ်ိဳး
မ်ားထံသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အေဒၚႏွင္ ့ညီမဝမ္းကြဲမ်ား လႊတ္၍တစ္မ်ိဳး၊ “ ေအး ” ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ၾကိဳးစား
ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ “ ေအး” ကို ခ်စ္ေသာအခ်စ္သည္ “ ေအး ” ၏ ဘဝအၿပင္ “ ေအး” ၏ မိဘ အသိုင္းအဝိုင္းႏွင္ ့ ေအး
ခ်မ္းေသာ လူမႈဘဝေလးကိုပါ ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝ၏ ပူေလာင္ၿပင္းထန္မႈတို ့အား
“ ေအး ” ၏ အရွိန္အဝါၿဖင္ ့ အတန္ငယ္ ေအးခ်မ္းႏိုင္မည္ဟု တြက္ဆ၍ “ ေအး ” ကို မရမက လက္ထပ္ယူခဲ ့ၿခင္း
ၿဖစ္သည္။

“ ေအး ” ကို လက္ထပ္ႏိုင္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ဘဝင္လည္း ၿမင့္မိသည္။ ေလာက
တြင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ ့သည္။ ဇနီးေကာင္းကိုလည္း ရ ေအာင္ ရွာႏိုင္ခဲ ့သည္။ ဤေလာကဓံကို မမႈ
ေတာ ့ဟု ဘဝင္ေတြ ၾကြမိခဲ ့ပါသည္။

ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ ့ထားလိုက္သည္မွာ “ ေအး ”၌ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ေသြးေလး စ, လြယ္ခဲ ့သည္ ့ အခ်ိန္ထိ ၿဖစ္၏။
“ ေအး” ကိုယ္ဝန္လြယ္စမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူသို ့ ၿပန္ထြက္ဖို ့ အေရး ၾကံဳလာခဲ ့ေတာ ့သည္။ ထိုအခါ
ကြ်န္ေတာ္ “ ေအး ”ကို မခြဲခ်င္။ အထူးသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေသြးေလးကို မခြဲခ်င္။ ဘာမွ အေႏွာက္အယွက္မရွိ
ႏိုင္သည္ ့ ကံၾကမၼာကို ေတြးေတာစိုးရိမ္မႈ လြန္ကဲေနသည္။ မၿမင္ရေသာ ရင္ေသြးေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေနမိ
ေတာ ့၏။ ထိုအခါမွပင္ သိုက္ၿမံဳဟူေသာ အသိတရားႏွင့္တကြ ဖိုင့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိရေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို ၿပန္သတိရမိခ်ိန္၌ “ ဖိုင့္ ” အေပၚ ထားေသာ အခ်စ္စိတ္သည္ အသြင္ေၿပာင္းလဲသြားေလၿပီ။
ဖိုင္ ့ေရွ ႔၌ ဒူးေထာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အတၱၾကီးခဲ ့သည္မ်ားအတြက္ ေတာင္းပန္ခ်င္မိေတာ ့သည္။ ဖိုင္ႏွင့္စူဒါနမ္ကို
ခြဲကာ ကြ်န္ေတာ္ ့အတၱကို ေရွ ႔တန္းတင္၍ “ ဖိုင့္ ” သိုက္ၿမံဳအား ဂရုမစိုက္ခဲ ့သည္မ်ားကို “ ဖိုင္ ” ေၾကာက္လန္ ့
ခဲ ့သည္။ လုပ္ခ်င္ရာ ဇြတ္လုပ္တတ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ဥာဥ္ကို ေၾကာက္ရြံ ႔၍ ဖိုင္တစ္ေယာက္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ ပုန္း
ေရွာင္ သြားခဲ ့ရွာသည္။ စူဒါနမ္အား ကြ်န္ေတာ္လာေတာင္းသြားမည္ကို ေတြးေတာ ေၾကာက္လန္ ့ကာ ဖိုင္တစ္
ေယာက္ မည္မွ်စိတ္ဆင္းရဲခဲ ့မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိခဲ ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ယခု “ေအး” တို ့ႏွင့္ ေခတၱ ခြဲခြာရ
မည္ ့ ဒုကၡကိုပင္ ကိုယ့္သိုက္ၿမံဳ၊ ကိုယ့္ဘဝ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေတြးေတာထိန္ ့လန္ ့ေန၏။ “ဖိုင့္” တံုးက ကိုယ္ခ်င္း
မစာမိခဲ ့။

ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ညိဳမိေတာ ့သည္။
သူ ့ရင္ေသြး ၊ သူ ့ဘဝ ၊ သူ ့ သိုက္ၿမံဳ ၊ သူ ့ဝတ္က်င္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေရွာင္ခြာေၿပးထြက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ
ခံစားရမည္ ့ ေသာကကို ကြ်န္ေတာ္ မေတြးေပးခဲ ့ပါ။ ၿမင့္ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္ရမည္ဟူေသာ ကြ်န္ေတာ္၏
ပင္ကိုယ္ ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ ယုတၱိမတန္ခဲ ့ေလၿပီ ။ ယခုလည္း “ ေအး ” ၏ ၿဖဴစင္သန္ ့ရွင္းေသာ ႏွလံုးသားကို
မည္းညစ္ရိပ္ စြန္းထင္းခဲ ့ၿပန္ၿပီ ။

“ ေအး” သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတိတ္ၿဖစ္ရပ္မ်ားကို သိရေသာအခါ သူ ့မိဘရင္ခြင္ထဲသို ့ တိုးဝင္ကာ ခ်ံဳးပြဲခ်
ငိုေၾကြးရွာသည္ ။ သူ ့ဘဝ သူ ယူက်ံဳးမရ ၿဖစ္ရွာသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုမူ အၿပစ္မတင္ ။ အတိတ္ဘဝက သူ ၿပဳခဲ ့သည္ ့ မေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင္ ့ ယခုကဲ ့သို ့ လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ားခံရသည္ဟုသာ ေတြးဆပါေၾကာင္း မ်က္ရည္ၿဖင့္
ေၿဖသိမ္ ့ရွာ၏။

ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ အသည္းကြဲေလသည္။
ၿပဳၿပင္ရန္မရႏိုင္ေသာ အမွားၾကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ ့ေလၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာင္တ ရရင္း ဖိုင္တို ့သားအမိေပၚ
၌လည္းေကာင္း၊ ေအးတို ့အေပၚ၌ လည္းေကာင္း အၿပစ္ရွိဆံုးလူဟု ၿပစ္ဒဏ္ခတ္ေနစိတ္ ၾကီးစိုးပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ၿပဳခဲ ့ေသာ မေကာင္းစိတ္မ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ခံရေတာ ့မည့္ၿပစ္ဒဏ္သည္ကား သံသရာႏွင္ ့ ခ်ီပါ
ေလေတာ ့မည္။

ေနပူ ေလပူ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ၊ ဒုကၡသုခမ်ိဳးစံုကို ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ခါးစည္းရင္ဆိုင္ခဲ ့စဥ္က ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္
ၿမင့္ၿမတ္စြာၿဖင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ ့ပါ၏။ ေငြေၾကးဥစၥာဓန ၿပည့္ဝခ်ိန္တြင္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသားသည္ ဂုဏ္ေမာက္
ကာ မာန္ၾကြခဲ ့ေသာ ဘဝေမ ့မႈမ်ားေၾကာင့္ အေရာင္စြန္းခဲ ့ေလၿပီ။ ထို အစြန္းအထင္းကို ဘာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္
ေဆးေၾကာမည္နည္း ။

ဤကား ဘဝ၏ အၾကီးမားဆံုး စိန္ေခၚမႈပါတကား ။
ႏွလံုးသား၌ အမည္းစက္ စြန္းထင္းၿခင္းကို ေဆးေၾကာရမည့္ စိန္ေခၚမႈအား ကြ်န္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ရပါအံုးေတာ ့မည္။


( ဆက္ရန္ )

......................................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။





Wednesday, June 8, 2011

လန္းဖိုင္စာသိုက္ႏွင္ ့ သံသယာအဆက္ဆက္...။


ဤဝတၳဳေလးကို ဂရုဏာ၊ေဒါေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင့္ တုန္ ့ၿပန္ေဝဖန္လာသူမ်ားႏွင့္ အစဥ္တဆိုက္ စိတ္ရွည္ရွည္
ၿဖင့္ ေစာင့္ဖတ္ေပးေနၾကသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ယူ ၿပန္ေရးေနရက်ိဳး နပ္ခဲ ့ၿပီဟု ေၿပာလိုပါသည္။
“ ရသ ” အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ေသာ္လည္း “ကိုေထြး” အေၾကာင္းကို ဖတ္လို ့ ေကာင္းလြန္းသၿဖင့္
ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္တင္မိခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ဖတ္ေနရင္း ကိုေထြး ၿဖစ္သြားရသည့္
အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနဲေတာ ့ၿပီ။ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရင္း ၿငိတြယ္မိတတ္သည္ ့ သမုဒယ သံေယာဇဥ္အေၾကာင္း
အက်ယ္တဝင့္ ေရးဖြဲ ႔ထား၍လည္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္ခဲ ့ရပါသည္။ “ သံေယာဇဥ္ ” တဲ ့..။ လူတိုင္းလည္း
တစ္ေကြ ႔ေကြ ႔တိုင္းတြင္ ဆံုဖူး၊ ၾကံဳဖူး ခဲ ့ၾကပါလိမ္ ့ဦးမည္ ...ဟု ။

...............................................................................................................................

အခ်စ္သည္ မည္သူမွ် အၿမတ္ထုပ္ယူ၍ မရေသာ အရာ ၿဖစ္သည္။
ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖိုင္ ့ကို ခ်စ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့ေရေၿမေတာေတာင္ ပထဝီကို
ဖိုင္ မခ်စ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဖိုင့္ပထဝီကို မခ်စ္။ လူႏွင္ ့လူခ်င္းသာ ခ်စ္ၾက၍ လူေနာက္က ဘဝေတြကို မခ်စ္
ခဲ ့ၾက။ လူမွာ ဘဝ ရွိသည္။ ထိုဘဝကို မခ်စ္မက္ႏိုင္သၿဖင္ ့ ကိုယ္ ့ဘဝကိုယ္ ေလွ်ာက္ခဲ ့ၾကလွ်င္ ေလွ်ာက္ၾကရံု
သာ ၿဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္က ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္။ ဘဝကို မခ်စ္ႏိုင္ၾကပါလ်က္ လူႏွင္ ့လူအခ်စ္
ကို အၿမတ္ထုတ္ခ်င္ၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ စူဒါနမ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ ့ၾကေလၿပီ။

စူဒါနမ္ဘက္က ၾကည္ ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လုပ္ရပ္ကား တရားမဲ ့လွ၏။ အထူးသၿဖင္ ့ အေတြးၾကီးၾကီး ခံယူခ်က္
ၾကီးၾကီး ရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္သာလွ်င္ အၿပစ္အၾကီးဆံုး ၿဖစ္ေလသည္။

ဖိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္စ,တစ္စ ခ်စ္ခဲ ့စဥ္က လည္းေကာင္း၊ ပိုမို ရစ္ႏြယ္ခ်စ္လာၾကစဥ္က လည္းေကာင္း၊
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တြယ္တာခ်စ္မိခဲ ့စဥ္ကလည္းေကာင္း၊ ေနာက္ခံဘဝေတြကို ေမ ့ထားခဲ ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္
က တရားမဝင္ႏိုင္ငံသား ပတ္(စ)ပို ့ အတုၿဖင္ ့ ေနေနသူ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ေရွ ႔ေရးသည္လည္း လႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈ
မ်ား၊ စိန္ေခၚမႈမ်ား၊ ေရၾကည္ရာသို ့ ေရြ ႔လ်ားသြားရမည္ ့ လမ္းစဥ္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပည္ ့ႏွက္ေနပါ၏။ ဖိုင္ကေတာ ့
သက္ၿငိမ္၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ေရြ ႔လ်ားမႈမ်ိဳး စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။

ဖိုင္ႏွင္ ့စကားလက္စံုၾကေလတိုင္း ေရွ ႔ဘဝခရီးကို ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ မိႈင္ၾကရေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈမ်ားကို ခါးသက္နာၾကည္းေနေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ထန္းရည္ခါးခါး ေရာင္းခဲ ့ရေသာ
ဘဝ အစိတ္အပိုင္းကို ဖိုင္ ့အား ေၿပာၿပဖူးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင္ ့ ခရီးရွည္ၾကီးကို ခ်ီတက္လိုေၾကာင္း
သိေစလို၍ပင္ ။ ကြ်န္ေတာ္သာ ဖိုင္တို ့မိသားစုအတြင္းသို ့ အသာတၾကည္ ဝင္ေရာက္ခိုလံႈလိုက္လွ်င္ သူႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ် ၿငိမ္းခ်မ္းမည္ကို သိပါသည္။ ထိုသို ့ ၿပဳလုပ္လိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို သစၥာေဖါက္
ၿခင္းသာ ၿဖစ္လိမ္ ့မည္။

ေနပူစပ္ခါးသို ့ ကြ်န္ေတာ္ စ,ဝင္စဥ္ကပင္ မဟာပထဝီေၿမၾကီးကို သံႏၷိဠာန္ၿပဳခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ၿမင္
ရမည္။ ခမ္းနားရမည္။ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြ ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရမည္ဟု။ ေလာကဓံအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ရုန္းကန္ခဲ ့
သည္မ်ားက ေသ ေၿမၾကီး၊ ရွင္ ေရႊထီး ႏွစ္လမ္းသာ ရွိ၏။ ဖိုင္၏ သိုက္ၿမံဳ၌ ဝပ္ဆင္း ခိုလံႈဖို ့မဟုတ္။

စိတ္ဓါတ္ဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင္ ့ အႏွစ္သာရသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ထူးကဲစြာ အက်ိဳးၿပဳေသာ စကားလံုး
ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝတြင္ စိတ္ဓါတ္မွ လြဲ၍ ဘာမွ မရွိေသာ ၿဖစ္ရပ္သို ့ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ က်ေရာက္ခဲ ့ဖူး၏။
စိတ္ဓါတ္ေလးက်န္ေန၍ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ဦးေမာ ့ခဲ ့ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ထိုစိတ္ဓါတ္ဟူေသာ
အဘိဓမၼာသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အသက္ပင္ ၿဖစ္ေနပါ၏။

ဟိုးမိတၳီလာၿမိဳ ႔ အလြန္၊ ဝက္ေက်ာက္ ေက်းရြာေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ ့စဥ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ထန္းရည္
ခါး လိုက္ေရာင္းခ်ိန္က စ,၍ စိတ္ဓါတ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကို စ,တင္ အကြ်မ္းဝင္ခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို
ခ်စ္ေသာ အေမ ့ညီမ ေဒၚၾကီးႏွင္ ့ေဒၚၾကီး၏အေဖ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘၾကီးတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္
ေအးေအးေဆးေဆး ေနေစခ်င္ၾကသည္။ ရန္ကုန္သို ့ ၿပန္လိုလွ်င္လည္း ၿပန္၊ မိတၳီလာၿမိဳ ႔ထဲမွ ဝါးတန္းအိမ္သို ့
သြားေနလိုလည္း ေန ၊ ရြာမွာ ေနလိုလွ်င္လည္း ေနေစခ်င္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခ်င္။ ထန္းရည္ခါး
လိုက္ေရာင္းသူမ်ားႏွင္ ့ အဖြဲ ႔က်ၿပီး အင္ၾကင္းစုဘူတာနားမွ ထန္းတဲတြင္ မနက္ေစာေစာ ထန္းရည္ခါးသြားယူၿပီး
သာစည္သို ့ သြားေရာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖြဲ ႔မွာ မမ်ားလွ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးဦး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ငါးဦးသာ
ရွိသည္။ သာစည္သည္ ကိုယ္ ့နယ္ မဟုတ္။ လူရမ္းကားမ်ား ေပါသည္။ အထူးသၿဖင္ ့ဘူတာတစ္ဝိုက္မွ လူမ်ား
ဆိုလွ်င္ စာဆိုႏွင္ ့ အညီ ရိုင္းခ်င္ၾက၏။ “ လူသာစည္၊ ႏြား နၿပာနီ ” ဟု ေခၚတြင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့က
ထို နယ္သို ့ သြားေရာင္းၾကမည္ၿဖစ္၍ အားလံုးက ေစာင္ ့ၾကည္ ့ေနၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရြာမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ သန္းမင္း၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ရြာေလးမွ ကိုသိန္းဝင္း၊ ထန္းေတာရြာမွ ကိုၿမင္ ့ထြန္းတို ့
ေလးဦးက တစ္ဖြဲ ႔ ၿဖစ္၏။ မနက္ပိုင္းတြင္ ထန္းတဲမွ ထန္းရည္ကို ခ်င္ငွဲ ႔ယူ၍ ထန္းဆိုင္းၿဖင္ ့ ဘူတာသို ့ လာၾက၏။
ဘူတာမွာ ဆံုၾကသည္။ ရထားက မနက္ခုႏွစ္နာရီဆိုလွ်င္ ၿမင္းၿခံဘက္မွ ဆိုက္ေရာက္လာၿပီး မိတၳီလာ၊ ထိုမွ
တစ္ဆင္ ့ သာစည္တြင္ ခရီးဆံုးသည္။ အင္းၾကင္းစုဘူတာမွာပင္ ထန္းရည္ေရာင္းလိုက္မည္ ့သူမ်ား ဆယ့္ေလး
ငါးဦး ရွိၾကသည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ မိတၳီလာသို ့ သြားေရာင္းမည္ ့သူက မ်ားပါသည္။ သာစည္သို ့ သြားေရာင္း
သည္က ေလးငါးဦးထက္ မပို။

ထန္းရည္ဆိုင္းမ်ားကို တြဲႏွစ္တြဲၾကားမွာ အဆင္ေၿပေအာင္ တင္ၾကရသည္။ လူစီးတြဲေတြက ၿပည့္က်ပ္ေနသည္မို ့
ဆိုင္းထမ္းႏွင့္ ဆိုလွ်င္ အဆင္မေၿပခ်င္။ ေစ်းေရာင္းလိုက္သူမ်ားၿဖင္ ့ ၿပည္ ့က်ပ္ေနတတ္သည္မို ့ တြဲၾကားမွာ
တင္လွ်င္ အဆင္ေၿပ၏။ အႏၱရာယ္ကေတာ ့ ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းဝ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး ၿဖစ္သည္။ ရထားက မိတၳီလာ
သို ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွ်သာ ေမာင္းရသည္။ သာစည္ကိုေတာ ့ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္မွ ေရာက္တတ္ၿမဲပင္။ ထိုအခ်ိန္ကပင္ ေရာင္းခ်ဖို ့ အခ်ိန္ေကာင္း ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့က ဘူတာအထိမလိုက္။ ရထားက ဘူတာမေရာက္ခင္ မၾကာခဏ ရပ္သည္။ သာစည္ဘူတာမွာ
ရထားလမ္းစံုဘူတာ ၿဖစ္သည္မို ့ ဝင္လာေသာ အၿမန္ရထားမ်ားကို ဦးစားေပးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ ့
ဘူတာေရာက္သည္အထိ ပါသြားတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ယစ္မ်ိဳးအဖြဲ ႔ႏွင္ ့ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားကို အထူး
သတိထားရပါသည္။ အထူးသၿဖင္ ့ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ဘူတာအၿပင္မွ ေစာင္ ့၍ အၿမဲ
လိုက္ဖမ္းတတ္သည္။ သူတို ့က လိုင္စင္ခြန္ ေဆာင္ထားရသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လိုင္စင္မဲ ့မ်ား ဝင္ေရာင္း
လွ်င္ သူတို ့ ေရာင္းအားက်သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဖမ္းရသည္။ မိလွ်င္ လိုင္စင္ေၾကး ေဆာင္ခိုင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
က မေဆာင္ခ်င္။ ဆိုင္းထမ္းၿဖင့္ ေရာင္းခ်ရာတြင္ ဆိုင္းထမ္းတစ္ဖက္၌ ေလးၿမဴေက်ာ္ ဝင္ေသာ ေရအိုး ပါ၏။
ႏွစ္ဖက္ဆိုလွ်င္ ရွစ္ၿမဴမွ ဆယ္ၿမဴအထိ ပါသည္။ ထိုဆယ္ၿမဴ မကုန္ခင္ ေရႏွစ္ၿမဴခန္ ့ ေရာႏိုင္သည္။ ထိုသို ့ ေရာ
သည္ ့တိုင္ နယ္ခံ ထန္းရည္မ်ားထက္ သာလြန္ေကာင္းေနၿမဲမို ့ဝယ္ေသာက္သူမ်ားက မိတၳီလာထန္းရည္သမား
ဆီကသာ ဝယ္ၾကသည္။ သံုးေလးရက္မွ် သာစည္ၿမိဳ ႔တြင္း လွည္ ့ၿပီးလွ်င္ ပံုမွန္ေဖာက္သည္ မရွားေတာ ့။

ဒါကို လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားက မေက်နပ္။ သူတို ့က အခြန္ေဆာင္ထားရသည္မို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ရေအာင္ လိုက္
ရွာဖမ္းသည္။ လိုင္စင္ခြန္ ေဆာင္ခိုင္းသည္။ မေဆာင္လွ်င္ ရစ္မ်ိဳးသို ့ အပ္၍ ဖမ္းခ်ဳပ္ခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့
အထဲတြင္ ကိုသန္းဝင္းက လိုင္စင္ေဆာင္ထားသည္။ သို ့ရာတြင္ သူသည္လည္း သတ္မွတ္သည္ထက္ ပိုေရာင္း
သည္။ လိုင္စင္ေဆာင္စဥ္က တစ္ေန ့ငါးၿမဴ ေရာင္းခ်ခြင္ ့သာ ေဆာင္ထားေသာ္ၿငား သူ ေရာင္းသည္က
ၿမဴႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္သည္။ သူ ့သားတစ္ေယာက္က ဆိုင္းထမ္းတစ္ထမ္းၿဖင့္ လိုက္ပို ့ေပးေနက် ၿဖစ္၏။ သူ ့မွာက
ေဖာက္သည္ ဆိုင္မ်ားရွိေနၿပီ။ သူက ထိုဆိုင္မ်ားကို သြားသြင္းၿပီး လက္က်န္ ေလးငါးၿမဴကိုသာ လွည္ ့ေရာင္း
တတ္၏။ သူ ့သားကိုေတာ ့ ဘူတာထဲက ေပးမထြက္။ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ားက ဘူတာထဲအထိ ဝင္ဖမ္းခြင္ ့မရွိ။
သူတို ့က ဘူတာမွ လူမိုက္မ်ားကို လန္ ့သည္။ ထိုလူမိုက္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ေဖာက္သည္ၾကီးမ်ား ၿဖစ္ေန
သည္ကိုး ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့က်ေတာ ့ ကိုသန္းဝင္းတို ့လို ေရာင္းလို ့မရ။ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကား အရင္ေၿပးခိုရသည္။ ေန ့လည္
ပိုင္းေရာက္ၿပီဆိုမွ လွည္ ့ၿပီး ေရာင္းရသည္။ ေနပူၿပီ ဆိုလွ်င္ လိုင္စင္ခြန္သမားမ်ား အၿပင္မထြက္ေတာ ့။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အတြက္ ေနမင္းသည္ ေက်းဇူးရွင္ ၿဖစ္ေတာ ့၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ခရီးသည္တင္ကားမ်ားႏွင့္ တိုးလိုက္
လွ်င္ ခဏေလး ကုန္သြားတတ္သည္။ ကုန္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ ့ ဘူတာသို ့ ရင္ေကာ ့ၿပီး ၿပန္လာႏိုင္ၿပီ။ ထန္းရည္
မရွိလွ်င္ ဖမ္း၍မရပဲကိုး ။

ဘူတာ ေရာက္လွ်င္ မနက္စာ စားၾကသည္။ ရထားက ေန ့လယ္ ၁၀နာရီခြဲမွ ထြက္ပါမည္။ လူစံုေအာင္ ေစာင့္ၿပီး
ေဘာ္လီေဘာ ကစားၾကမည္။ ဤသို ့ၿဖင့္ ထန္းရည္ တစ္ရာသီကို ၿဖတ္သန္းၾကရသည္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ေဘာ္
လီေဘာ အပုတ္ေကာင္း၍ နယ္ခံလူမိုက္မ်ားႏွင့္ စကားမ်ားၾကသည္။ သူတို ့က ရံႈးေၾကးကို မေပးလို ။ ထန္းေတာ
ရြာသား ကိုၿမင့္ထြန္း၏ အိုးမ်ားကို ရိုက္ခြဲၾကေသး၏။ ကိုၿမင့္ထြန္းက ဝွက္ဓားႏွင့္ ထိုးမည္လုပ္၍ ဆြဲၾကရမ္းၾကရင္း
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မလာရဟု တားၿမစ္ၾကသည္။ တကယ့္လူမိုက္ၾကီးမ်ားက ဝင္ေရာက္ဆံုးၿဖတ္ေပးၿခင္း ၿဖစ္သည္။
သူတို ့ မရွိခ်ိန္တြင္ သူတို ့လူမ်ားကို တာဝန္မယူႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္း ရံုမွ
တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ေၿပာၿပသည္။ ရံုမွ လူမ်ားကလည္း ရိုက္ၾက ႏွက္ၾကလွ်င္ ၿပႆနာေပၚမည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့
ကို မလာခိုင္းေတာ ့ ။

သာစည္ဘူတာသို ့ ဆိုင္းထမ္းၿဖင့္ မလာရေသာအခါ ပလတ္စတစ္ဂါလံပံုးၾကီးမ်ားၿဖင့္ သယ္လာၾကၿပီး ေရႊေညာင္
ေတာင္ၾကီးသို ့ ပို ့ၾကသည္။ သာစည္ဘူတာမွာပင္ စခန္းခ်ၾကသည္။ သို ့ေသာ္ အထမ္းသမားမ်ား မဟုတ္ေတာ ့။
ထန္းရည္ကုန္သည္ၾကီးမ်ား ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ လိုင္စင္ၿဖင့္ သယ္ေဆာင္ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ ထိုသို ့ လုပ္ရန္ လမ္း
စ ရခဲ ့သူမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္သည္။ သာစည္ဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ေနစဥ္အတြင္း ဘူတာအနီးအနားကို ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေလ ့လာၿဖစ္ရာမွ ထန္းရည္ခါးကို ေတာင္ေပၚသို ့ ပို ့ေသာ ကုန္သည္မ်ားႏွင့္ သြားဆံုၿဖစ္ၾက
သည္။ သူတို ့က လိုင္စင္ခြန္မ်ားၿဖင္ ့ တရားဝင္ တင္ပို ့ေနၾကသူမ်ား၊ ကယ္ရီမ်ား ၿဖစ္ၾကၿပီး ေတာင္ၾကီးၿမိဳ ႔ေပၚရွိ
ထန္းရည္ေစ်းကြက္ကို ေၿပာၿပသည္။ သာစည္တို ့၊ မိတၳီလာတို ့တြင္ ေရာင္းခ်ရသည္ ့ ထန္းရည္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္
ေတာင္ေပၚတြင္ ေရာင္းရသည္ ့ ေစ်းႏႈန္းက သံုးေလးဆ ကြာေန၏။

လိုင္စင္ကိစၥကိုေတာ ့ လူလည္လုပ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားထားၿပီးၿပီ။
လိုင္စင္ဒိုင္ဆီမွာ ထန္းရည္ငါးၿမဴ ဝယ္လွ်င္ အၿပင္မွ ဆယ္ၿမဴ ဝယ္မည္။ အားလံုးက ထိုအတိုင္း လုပ္ေနၾက၏။
ပထမအေခါက္တြင္ သန္းမင္းတို ့က မလိုက္ရဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္ကားမ်ားၿဖင့္ ခိုးတင္သြားသည္။ လူစီးခ ေပးစရာ
မလိုပါ။ ထန္းရည္ကိုေတာ ့ ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ၿပဳၿပင္ေပးဖို ့ ထန္းတဲမွ အလင္မ်ား၊ ထန္းလ်က္ခဲမ်ား ေဆာင္
သြားရ၏။ ေဆးသၾကားလည္း ဝယ္သြားရသည္။ ေတာင္ေပၚ ရာသီဥတုက ေအးစိမ္ ့ေနသည္မို ့ ထန္းရည္မွာ
စိမ္းလဲ ့ၾကည္လင္ၿပီး အရသာ ပို၍စူးရွလာ၏။ ေတာင္ေပၚသားတို ့ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အရသာ ၿဖစ္သည္။
ကုန္ကားၾကီးက ေစ်းထိေအာင္ ဝင္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မခ်ရဲေသး။ အေၿခအေန ၾကည့္ရေသးသည္။
မိသြားလွ်င္ ရစ္မ်ိဳးပုဒ္မၿဖင့္ ဖမ္းၾကလိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ လိုင္စင္ေဆာင္လာသည္က သာစည္၊ မိတၳီလာနယ္မ်ားတြင္သာ ၿဖန္ ့ၿဖဴးေရာင္းခ်ခြင္ ႔ ရွိ၏။ ေတာင္
ေပၚသို ့ သယ္လိုလွ်င္ သီးသန္ ့လိုင္စင္ေဆာင္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ္မေဆာင္ခဲ ့ ။ ကားဂိတ္မွာ လူရွင္းေတာ ့မွ ေစ်း
ထဲသို ့ ဂါလံပံုးမ်ား သယ္သြားၿပီး ရင္းႏွီးေသာ ေရနံဆီတန္းမွ အမၾကီးတို ့ဆိုင္တြင္ သြားဝွက္ထားသည္။ ထန္းရည္
ခါးေတြ ပါလာသည္ ဆိုေတာ ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ လာဝယ္ၾက၏။ ေရေရာခ်ိန္ေလးေတာင္မွ မရလိုက္။ ထန္းရည္မ်ားက
အဖံုးဝမွပင္ ဆူထြက္ၿပီး အနံ ႔က ၿပင္းၿပင္း လွ်ံေနၿပီ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေရာင္းေတာ ့ ကုန္သြားၿပီ။ ၿမတ္လိုက္
သည္ၿဖစ္ၿခင္းဗ်ာ..။

သန္းမင္းတို ့ပါ ကြ်န္ေတာ္ ဆြယ္ၿပီး ရထားၿဖင့္ တင္ၾကၿပန္သည္။
လိုင္စင္ကလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ေဆာင္ခဲ ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ ့ ထန္းရည္ခ်ိဳမ်ားကိုပါ ဂါလံပံုးအေသးမ်ားၿဖင့္ ေရာ
ထည့္ခဲ ့သည္။ လာစစ္လွ်င္ ထန္းရည္ခ်ိဳကို ၿပမည္။ မည္သူမွလည္း ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ မစစ္ၾကပါ။ ဤသို ့ၿဖင့္
ေရႊေညာင္သို ့ ေရာက္ၾကသည္။ ေရႊေညာင္ဆိုင္မ်ားက လာေတာင္းဝယ္ၾက၏။ မေရာင္းခဲ ့။ ေတာင္ေပၚမွာ ဆို
လွ်င္ ထန္းရည္ တစ္ပုလင္းေစ်းက ေရႊေညာင္မွ တစ္ၿမဴေစ်း ( ေလးပုလင္း ေစ်း ) ရမည္ကိုး။ သန္းမင္းတို ့ ထန္း
ရည္ဒိုင္သို ့ သြားသြင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာသားမ်ားပင္ ထန္းရည္ဒိုင္ ဖြင့္၍
လိုင္စင္ႏွင့္ ေရာင္းေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔ေတာ ့ ဒိုင္က ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲ၏။
ကြ်န္ေတာ့္ကို တည္းခြင့္ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယခင္အေခါက္က ေစ်းထဲတြင္ ဒိုင္ကို အသိမေပးပဲ ေရာင္းခ်သြားၿခင္း
ေၾကာင့္ မေက်နပ္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္မခံေၾကာင္း ေၿပာပါေပ၏။

ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဂရုမစိုက္၊ ေစ်းနယ္ေၿမသည္ သူတို ့နယ္ေၿမမဟုတ္။ သူတို ့ လိုင္စင္ယူထားသည္ ့နယ္လည္း
မဟုတ္။ မည္သူမဆို ေရာင္းခြင့္ရွိသည္။ ယစ္မ်ိဳးက မဖမ္းလွ်င္ မည္သူမွ် ဖမ္းခြင္ ့မရွိ။ သူ ေပးမတည္းေတာ ့
လည္း စပ္စံထြန္းရပ္ကြက္ထဲမွ ဦးေမာင္သန္းတို ့ထံတြင္ သြားတည္းၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဒိုင္မွာ သြားမသြင္းရၿခင္းမွာ သူတို ့က ေငြအေၾကမေခ်။ ၿပီးေတာ ့ ေစ်းႏွိမ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆယ္
ၿမဴသြင္းလွ်င္ ႏွစ္ၿမဴေလာက္ ေရေရာၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ထန္းရည္မွာ သိပ္မၿပင္းေတာ ့။ သူ ့ဆီမွာ သြင္းၿပီး
ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေစာင့္ၿပီးမွ ေငြရ၏။ စားစရိတ္ တက္၏။ အခ်ိန္ကုန္၏။ အခုလည္း သန္းမင္းတို ့ ေစာင့္က်န္ရစ္ၿပီး
ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္လာခဲ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ေခါင္းပံုၿဖတ္ၿခင္း၊ လူညြန္ ့ခူးစားၿခင္းကို ထိုစဥ္ကပင္ ေတးမွတ္ နာၾကည္းခဲ ့ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ တည္းခိုေသာ အိမ္မွာ ဦးေလး ဦးေမာင္သန္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည့္၍ အံ ့ၾသဝမ္းသာေန၏။ တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္သာလွ်င္ လူရည္လည္သည္ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အဖိုးတို ့သည္
လည္း ကုန္သည္ေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ ့သူမ်ား ၿဖစ္ေၾကာင္း သူ သိထားသည္ကိုး။ အေမ ့အေဖ ကြ်န္ေတာ့္
အဖိုးက “ လယ္လုပ္တတ္လွ်င္ တစ္မတ္၊ ေစ်းေရာင္းတတ္လွ်င္ တစ္က်ပ္ ” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဝက္ေက်ာက္ရြာ
ကို စြန္ ့ၿပီး ကုန္သည္ေလာကကို ဝင္ခဲ ့သည္။ ေအာက္ၿပည္ေအာက္ရြာတြင္ ၾကီးပြားၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးကန္
ထရိုက္တာၾကီးၿဖစ္၊ ဝါးဓနိကုန္သည္ၾကီးၿဖစ္၊ အညာကုန္ ပြဲစားၾကီး ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ အေဖ ့တုန္းကလည္း စက္ပစၥည္း
ယူနစ္မ်ားကို အုန္းသီးထဲ ထည့္ရင္း နာမည္ေက်ာ္ ေမွာင္ခိုသမားၾကီး ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ ထိုလမ္းစဥ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္
လိုက္ေနၿခင္းမို ့ ဦးေလးဦးေမာင္သန္းက ၿပံဳး၏။ “ မင္းကေတာ ့ကြာ မင္းကေတာ ့ကြာ ” ဟု အားရဝမ္းသာ ေၿပာ
ရင္း ၿပံဳးေနတတ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ထန္းရည္ခါး ကုန္ကူးသည္ကို မိတၳီလာၿမိဳ ႔မွ ၾကီးၾကီးတို ့က မၾကိဳက္။ အၿပင္းအထန္ ကန္ ့ကြက္သည္။
၉တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လုပ္ရမည့္ကိစၥမဟုတ္ဟု ဆိုေလသၿဖင့္ ဆန္ကုန္သည္ဘက္သို ့ လွည့္ရၿပန္
သည္။ ရံႈးလိုက္သည္မွာ ရစရာမရွိ။ အေၾကြးေတြ တင္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္အေမ လာဆပ္ေတာ ့မွ ေက်ပါ
ေတာ ့သည္။ သို ့ေသာ္ အေမသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေက်နပ္ေန၏။ ေတာင္ၾကီးသို ့ ေစလႊတ္ၿပီး ငါးေၿခာက္ေရာင္း
ရန္ အရင္းအႏွီး ထုပ္ေပးသည္။ အေမႏွင့္ ရြာမွ ဘၾကီးတို ့ အေခ်အတင္ ၿဖစ္ရၿပန္၏။ ဝါးတန္းမွ ၾကီးၾကီးတို ့ႏွင္ ့
ေဆြးေႏြးရၿပန္၏။ သူတို ့က ကြ်န္ေတာ့္ကို မယံု။ ရံႈးရင္ ခက္မည္ဟု ဆိုၾက၏။ အေမက မရံႈးဟု မဆိုိ။ ကြ်န္ေတာ္
သည္ အရံႈးကို က်က်နန သိလွ်င္ ကုန္သည္ေကာင္း ၿဖစ္လာမည္ကို ေတြးဆ၍ ငါးေၿခာက္မ်ားႏွင့္ ေတာင္ၾကီးသို ့
ေစလႊတ္လိုက္ေတာ ့၏။

ကြ်န္ေတာ္ မရံႈးခဲ ့။ ၿမတ္လည္း မၿမတ္ခဲ့။
ေက်ာင္းေတြ ၿပန္ဖြင့္သၿဖင့္ တစ္ေခါက္တည္းႏွင့္ပင္ ငါးေၿခာက္သည္ဘဝ တန္ ့ေတာ ့၏။
ေနာက္တစ္ေႏြမွာေတာ ့ ေတာင္ေပၚေၿမကို အႏိုင္ယူရန္ ကြ်န္ေတာ္သႏၷ႒ာန္ ခ်ထားၿပီးၿပီ။ ေတာင္ေပၚက ေစ်း
ပတ္ကားမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အကြ်မ္းဝင္ခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ေတာင္ၾကီးမွ ပစၥည္းမ်ား တင္သြင္းၿပီး ဟိုပံုး-နမ္ ့စန္-ဆိုက္ေခါင္
ဆီဆိုင္-ဘမ္းယင္ၿမိဳ ႔မ်ားသို ့ ပတ္သည္ ့ ေစ်းပတ္ကားမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ ့ၿပီးၿပီ။ ရွမ္းမ
ေခ်ာေခ်ာေလးမ်ား၏ ဧည့္ေမွ်ာ္ၿပံဳးေလးမ်ားကို မထိတထိ ေလ့လာၿပီးၿပီ။ ေခါင္ရည္လည္း ၾကိဳက္ခဲ ့မိၿပီကိုး ။

ဤၿဖတ္သန္းမႈမ်ားၿဖင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေလာကလူမႈ အတတ္ပညာမ်ိဳးစံုကို အတန္အသင္ ့ တီးေခါက္မိခဲ ့ၿပီး
သူ ၿဖစ္ပါ၏။ ဖိုင္ ့ဝပ္က်င္းေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ခိုလံႈစရာဟု မထင္။ ယေန ့ပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚမႈ ခရီးစဥ္ၾကီးကို ေတြ ႔ေနရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ တန္ ့၍ မေနလို။ ေတြေဝ၍ မေနလို။ ကြ်န္ေတာ္ ့
မွာ ဘာမွ ေသခ်ာ ေရရာမႈ မရွိေသာ္ၿငား စိတ္ဓာတ္က ထင္းင္းၾကီးရွိေန၏။ ပို၍ပို၍ပင္ ထင္းထင္းၾကီး ၿဖစ္လာ၏။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္ ၿမင့္ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္ရမည္၊ လူအမ်ား ေကာင္းက်ိဳးကို ေရွးရႈ ႔ ေဆာင္
ရြက္ႏိုင္သူ ၿဖစ္ရမည္ဟု ပို၍ အားမာန္ ၿပည့္ဝလာခဲ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ စြန္ ့ခြာသြားေသာ ရင္ခြင္တို ့သည္ မနဲလွ။ ဖိုင္သည္ ထိုရင္ခြင္မ်ားထဲတြင္ ေႏွာင္ၾကိဳးႏွင့္ စြန္ ့ခြာခဲ ့
သည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္သိုက္ၿမံဳေလး ၿဖစ္၏။ ဖိုင့္ကိုမူ သီးသန္ ့ ၿဖစ္သည္။ သံသယာႏွင့္ ႏြယ္ယွက္ထားသည္။ ဘဝ၏
ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ားၿဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ဤသည္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့၏ သစၥာတည္း။ မည္သူမွ် လာ
ဟန္ ့တား၍ မရေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ခံယူခ်က္လည္း ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္ အိမ္ေထာင္ၿပဳလိုသလား၊ ၿပဳပါ။ ကြ်န္ေတာ္
တားႏိုင္မည္မဟုတ္။ သူ ့ဝပ္က်င္း ခိုင္ခန္ ့ေရးအတြက္ ဖိုင္ စိတ္ၾကိဳက္ အေရာင္ၿခယ္ႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္
ေတာ ့ ဖိုင္သည္ အိမ္ေထာင္သည္ ဘယ္ေတာ ့မွ ၿဖစ္မည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ရွိေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္
တိုင္လည္း ဇနီးသည္တစ္ေယာက္လို မက်င့္ၾကံခ်င္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ သူ ့မိသားစုအတြက္ အေရးၾကီးဆံုး သမီးၾကီး
ၿဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း တို ့ေၾကာင္ ့ အိမ္ေထာင္ၿပဳလိမ္ ့မည္ မထင္။

ၿပီးေတာ ့ ဖိုင့္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရင္ႏွင္ ့အမွ် ခ်စ္လိုက္ရ၍ စြဲမက္စရာ ခန္းေနေလာက္ၿပီ။ သာမန္အတၱမွ် ရွိေသာ
ပုရိသသည္ပင္ ထိုကိစၥကို ခြင့္လႊတ္မည္ မထင္။ သူ ့ႏွလံုးသားထဲတြင္ ခိုဝင္ေနသည္ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိုင္ ဘယ္သို ့
ႏွင္ထုတ္မည္နည္း။ ဤအခ်က္မွာ ဖိုင့္အတြက္ ခက္လွ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ဖိုင္ ရွိေန၍ ကြ်န္ေတာ္ ခက္ေန
သလိုပင္ ၿဖစ္ပါ၏။

ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားတြင္ ရွိေန၏။
ထို ့အၿပင္ သံသယာမွာပင္ ရွိေန၏။ သံသယာ အဆက္ဆက္မွာပင္ ရွိေနေစခ်င္ပါ၏။


( ဆက္ရန္ )

..........................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။





Saturday, June 4, 2011

စေနသမီး “ စူဒါနမ္ ”

ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ ့ေသာ အခ်စ္သည္ကား လက္ေတြ ႔တြင္ စိတ္ဆင္းရဲၿခင္း ၾကီးစြာ ရင္ဆိုင္
ရေလၿပီ။ ဖိုင္ႏွင္ ့ အဒါတို ့၏ ခ်စ္သမွ် ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ၿခားနားၿခင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ရေလၿပီ။ ဖိုင္ သည္
သူ ့ရင္ေသြးကို ပိုက္၍ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္တစ္ေယာက္၏ ဒုကၡမ်ိဳးစံုကို ခါးစည္းခံၿပီး သူ ့ႏွလံုးသားထဲမွ
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဆြဲထုပ္လိုက္ၿပီလား...။ ကြ်န္ေတာ္လက္မခံခ်င္ ။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ဖိုင္ ၿဖစ္ပါသည္။ အခ်စ္
ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကင္နာမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ သည္းခံမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ ယံုၾကည္မႈေပါင္းမ်ားစြာကို ကြ်န္ေတာ္သည္
ဖိုင္ ့ ဆီမွ ရၿပီးသူ ၿဖစ္ပါသည္။ ဆက္ၿပီးလည္း ရ ခ်င္သည္။ သူ ေရွာင္ေၿပးေလသည္ကို အရွိန္ေကာင္းေကာင္းႏွင္ ့
လႊတ္ထားေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးအိမ္၌ မခ်ိပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဥေပကၡာ၌ လြန္စြာမွ က်င္လည္ ကြ်မ္းက်င္ ႏွံ ႔စပ္သူဟု ထင္ခဲ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝ၌
ဘာသာတရားမွ လြဲ၍ မည္သည္ ့ေၿပာင္းလဲမႈကိုမွ် မမႈ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝတြင္ ေနရာေဒသ၊ အခ်ိန္အခါ၊ အခြင္ ့
အလမ္း၊ အရံႈးႏွင္ ့အႏိုင္မ်ားသည္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေၿပာင္းလဲတတ္သည္မွာ မ်ားလွၿပီ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ဝန္းက်င္
အသစ္၊ အေခ်အေနသစ္မ်ားကို မၾကာခဏ ၾကံဳရသည္။ ဤသို ့ၿဖင္ ့ ဥေပကၡာ နယ္ပယ္၌ ကြ်န္ေတာ္သည္
အလြန္ အစြမ္းထက္ခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိစၥအဝဝတို ့ၿဖင္ ့ ရႈပ္ေထြး ေနတတ္၏။
အရင္က ကိစၥမ်ားကို သာသာလြယ္လြယ္ပင္ ေမ ့ထားႏိုင္ခဲ ့သည္။

ယခု ဖိုင္ ့ ကိုက်ေတာ ့ ၾကာၾကာမေမ ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ ဖိုင္ ၿပင္းၿပစြာ စိတ္လက္ဆင္းရဲရသည္ ဆိုလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲေနရပါေတာ ့သည္။ ေမ ့လြယ္ ၿပီးေပ်ာက္ၿခင္းဆိုသည္ ့ လမ္းစဥ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာ
သူပါ ေရြးခ်ယ္မည္ဆိုလွ်င္ ဘာေၾကာင္ ့ သားသမီး ယူမည္နည္း။ စူဒါနမ္ ဆိုေသာ စေနသမီးကို ဘာေၾကာင္ ့
ဖန္တီးခဲ ့မည္နည္း။ ဖိုင္သည္ ေငြမက္သူ မဟုတ္။ ဂုဏ္ပကာသန အေဆာင္အေယာင္ကို အားကိုးသူ မဟုတ္။
ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ဒါေတြ မရွိမွန္းလည္း ဖိုင္သိသည္။ သိလ်က္ႏွင္ ့ပင္ ခ်စ္ၾကြမ္းဝင္ၾကသည္။ ယခု သူ ့ရင္ေသြးကို
ဖက္တြယ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို စိမ္းေလသလား။ ကြ်န္ေတာ္ မခံႏိုင္။ တစ္သက္လံုး အႏိုင္ရလာသူမို ့ ဖိုင္၏ တန္ၿပန္
ထိုးႏွက္ခ်က္က ရင္ထဲမွာ စူးေအာင္ ့ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့၌ အင္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္ေန၏။ ဖိုင္ႏွင္ ့ ေဝးေနသည့္
တိုင္ အခ်စ္မ်ားစြာၿဖင္ ့ ေဝးေနခ်င္ပါသည္။ ယခုလို ရင္ထဲမွာ ေအာင္ ့ေနသည့္ ေဝးကြာၿခင္းမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္
မလိုခ်င္။ ဖိုင္ ့ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္လို ့ရသည္ ့ လိပ္စာႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ ရွိသည္။ လူၾကံဳေတြ ရွိသည္။
ဖိုင့္ဘက္ကသာ ဆက္သြယ္လာလွ်င္ အေတာ္ ့ကို လြယ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ အေၿပးအလႊား သြားရွာလွ်င္လည္း မုခ်ေတြ ႔ပါမည္။ ဖိုင္ ဘယ္ေလာက္မွ ေဝးေဝးမေၿပးႏိုင္။ သူ ခ်စ္
ကြ်မ္းဝင္ေသာ သူ ့မိသားစုကို ခြာၿပီး ဖိုင္မေနႏိုင္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ ႔ဆံုခဲ ့ၾကစဥ္ကပင္ ဖိုင္သည္ ၂၄နာရီၿပည္ ့
ေအာင္ သူ ့မိသားစုကို မခြဲႏိုင္။ သူက အၾကီးဆံုးမို ့ အိမ္မွာ တာဝန္အရွိဆံုးဟု ဆို၏။ သူ ့မိဘ၏ လက္ရံုးဟု ဆို၏။
ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ အၿပစ္မၿမင္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ လူမွန္းသိလို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္ေလာက္ၿပီထင္ကတဲက
အိမ္ကို တြယ္တာခဲ ့သူမဟုတ္။ အေၿခအေန အသစ္၊ အေၿပာင္းအလဲ အသစ္၊ အလုပ္အကိုင္ အသစ္မ်ားကိုသာ
တြယ္တာသူ။

ဖိုင္ ့ကို စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿဖရခက္ေနသည္။
ဆင္းရဲၿခင္း၏ ဒဏ္၊ အလုပ္၏ ဖိစီးမႈ ဒဏ္၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ အဖမ္းအဆီး၊ လူမႈဘဝမ်ားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ ခံႏိုင္၏။
ဖိုင္ ေရွာင္ထြက္သြားၿခင္းကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေၿဖ၍မရ။ ဖိုင္တစ္ေယာက္ သူ ့သမီးကို ေပြ ႔ဖက္ယုယခ်ိန္မ်ား
တြင္ တကယ္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမ ့ေနသလား။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင္ ့ ခံစားခဲ ့ရသမွ် စိတ္ဒုကၡ အလံုးစံုကိုသမီးအား
ေထြးေပြ ႔၍ ေခ်ဖ်က္လိုက္ၿပီလား။ ဒီလို လုပ္ၾကစတမ္းလားဟု ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို
ဆက္သြယ္မလာေလ၊ ကြ်န္ေတာ္ ခံရခက္လာေလ ၿဖစ္ေနၿပီ။

ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်မ္းက်င္ႏွံ ႔စပ္ၿပီးေသာ ဥေပကၡာကို အင္အားႏွစ္ဆတိုး၍ ႏွလံုးဗဟိုသို ့ထည္ ့သြင္း
စုေဆာင္းလိုက္ေတာ ့၏။ ဖိုင္ကေတာ ့ ထြက္ခြာမသြား။ သို ့ေသာ္ သူရွိေနေသာ ပံုရိပ္ေလးအေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္
၏ ရႈပ္ေထြးက်ယ္ေၿပာလွေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းထားလိုက္သည္။

စာေပႏွင္ ့ အႏုပညာနယ္ပယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အစိမ္းသက္သက္ တိုးဝင္ရမည္ ့နယ္ပယ္။
ထိုနယ္ပယ္မ်ားတြင္ တိုးေဝွ႔ရင္း ဖိုင္ႏွင္ ့စူဒါနမ္တို ့ကို ဥေပကၡာ ၿပဳလိုက္ေတာ ့၏။

ၿမန္မာၿပည္သို ့ ၿပန္ေရာက္ၿပီး အရင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္သည္က စာေရးဆရာမဂ်ဴးထံသို ့ သြားေရာက္
ေတြ ႔ဆံုၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၿပည္ပမွာ ေနစဥ္က ဂ်ဴးစာေပတိုက္သို ့ ဝတၳဳတိုစာမူမ်ား ပို ့၍ ထုပ္ေဝေပးပါ
ရန္ တင္ၿပခဲ ့သည္။ စာတိုက္မွ ကြ်န္ေတာ္ ပို ့လိုက္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာမႏွင့္ ေတြ ႔ေသာအခါမွ ပို ့လိုက္ေသာ
စာမူမ်ား စာတိုက္သို ့ ေရာက္လာေၾကာင္းေတာ ့ သိရသည္။ သြားေရြးရာတြင္ နာမည္လြဲမွားေန၍ ေရြးမရဟု
သိရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာလည္း ပို ့လိုက္စဥ္ကေၿပစာ မရွိေတာ ့။ ဆံုးပါေလေရာ ။ ကိစၥမရွိ။ ဤကိစၥအတြက္
ေဆြးတေၿမ ႔ေၿမ ႔ အၿဖစ္ၾကာေနလို ့မရ။ ေရွ ႔ဆက္ၿပီး စာေပေတြ ေရးရအံုးမည္။ ဇာတ္ညႊန္းဒါရိုက္တာၿဖစ္ဖို ့
အားထုပ္ရဦးမည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ သရုပ္ေဆာင္ ဝိုင္း ႏွင္ ့ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္ခဲ ့ၾကသည္။ သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ရပ္ကြက္မွာ ေနၾကသူမ်ားမို ့စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ ႔ၾကၿပီး ရင္းႏွီးခဲ ့ၾက၏။ သူက ဇာတ္ညႊန္းဒါရိုက္တာအပိုင္း
မွာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ လက္ေတြ ႔က်ေနသူၿဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္ လုပ္ေနရေပမယ့္ သူတကယ္ေလ ့လာေန
သည္က ဒါရိုက္တာလိုင္းဟု ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေၿပာၿပပါသည္။ သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ပုဇြန္ေတာင္ လိပ္ကန္လမ္းတြင္
တိုက္ခန္းငွားၿပီး အႏုပညာနယ္ပယ္သို ့ တိုးၾကသည္။ သူက ဇာတ္ညႊန္းေရးၿပီးသား နမူနာမ်ားစြာ ယူလာေပး၏။
ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ ေရးၿပီးသား ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဝတၳဳဆန္ဆန္ ေရးထားသည္။ အဆင္ေၿပလွ်င္
သူ နမူနာေပးထားသည္ ့ဇာတ္ညႊန္းေရးဟန္မ်ားအတိုင္း ေရးမည္။ ၿပီးေတာ ့ သူႏွင္ ့အတူ ရိုက္ကြင္းမ်ားသို ့
လိုက္လံေလ ့လာခဲ ့ပါသည္။

စ,လိုက္သြားခ်ိန္မွာပင္ ေတြ ႔ၿမင္လိုက္ရေသာ ဗီဒီယိုေလာကမွ ၿမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကို
စိတ္ဓါတ္က်မိေလၿပီ။ သရုပ္ေဆာင္မႈ အတတ္ပညာကို စိတ္ပ်က္သည္မဟုတ္။ အႏုပညာကို စိတ္ပ်က္သည္
မဟုတ္။ ဇာတ္ကားတစ္ကား ၿဖစ္ေပၚလာရန္ အဓိကအေၿခခံေသာ ဇာတ္လမ္းကို အေရးမထားမႈၾကီးအား စိတ္
ပ်က္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ အားလံုး ေလာေလာ၊ ေလာေလာ ၿဖစ္ေနၾက၏။ ရိုက္ရသည္က ေလာေလာ၊ သရုပ္ေဆာင္
ၾကသည္က ေလာေလာ၊ အေခြ ၿဖစ္လာဖို ့က ေလာေလာ၊ ေနာက္တစ္ကား ၿဖစ္ဖို ့ ေလာေလာႏွင္ ့လြန္စြာ စိတ္
ပ်က္ဖို ့ေကာင္းေနပါေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ပညာသင္ရမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးဆထားေသာ စိတ္ကူး
ယဥ္နယ္ပယ္ၾကီးက ဤသို ့မဟုတ္။ ဇာတ္ကား တစ္ကားမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခန္းကို ဒါရိုက္တာ၊ ဇာတ္ညႊန္း
ဆရာ၊ ကင္မရာမန္း၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ား အေက်အတင္ ေဆြးေႏြးၾကမည္။ အသံ၊ အရုပ္၊ အမူအရာ အေၿပာင္း
အလဲ၊ ကင္မရာ ၿပကြက္တို ့ကို စနစ္တက် ေလ ့က်င့္ၿပီး ဇာတ္ဝင္ခန္းကို ဖန္တီးၾကမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးဆ
ထားသမွ် သူရဲေကာင္းဝါဒတို ့ ေရစုန္ေမ်ာေလၿပီ။ မင္းသား၊ မင္းသမီး ရိုက္ရက္ ရလွ်င္ ဇာတ္ကားၿဖစ္၍၊ မရလွ်င္
ဘာဇာတ္လမ္းမွ လာလုပ္၍ မရ။ လဲသာ ေသဖို ့ ေကာင္းေသာ အႏုပညာေလာကပါတကား။

ကြ်န္ေတာ္ ေလး ငါးခါ လိုက္၍ ဝင္ေရာက္ေမြ ႔ေပ်ာ္ၾကည့္သည္။ မရ။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီထဲကို ေရာက္သြားတိုင္း
နားထင္ေတြ ထူပူ၊ ေသြးေတြ တက္၊ ပံုမွန္စိတ္ေတြ ကေမာက္ကမ ၿဖစ္ၿပီး အသက္ရႈ က်ပ္ရသည္။ ဤဗီဒီယို
ေလာကၾကီး၌ ၿပင္ပမွ လူမႈဘဝ ၿဖစ္ရပ္မ်ား ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းဆံုး စီးေပ်ာ္ေနရံုမွတစ္ပါး ဘာမွ အႏွစ္သာရ မရွိ။
ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဝိုင္းကို ေၿပာသည္။ ဗီဒီယို ေလာက ပ်က္လိမ္ ့ဦးမည္ဟု။ ထိုစဥ္က ( ၁၉၉၈ )။

ကြ်န္ေတာ္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ၾကံၿပန္သည္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ား လိုက္ေရာင္းသည္ ့နည္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။
မည္သည္ ့တိုက္မွ မဝယ္။ တစ္ဖန္ ရိုက္ကြင္းသမားႏွင္ ့ ဝင္လံုး၍ တိုးဝင္ဖို ့ စဥ္းစားၿပန္သည္။ ဒါကလည္း
တကယ္ အထမေၿမာက္။ ဝိုင္းကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တားသည္။ ဤမွ်လိုက္၍ အပင္ပန္းမခံပါႏွင္ ့ဟု။ ၿပီးေတာ ့
ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ထုပ္ရဲမည္ ့တိုက္ မရွိ။ ဇာတ္အိမ္ေတြက ၾကီးလြန္းသည္ဟု ဆို၏။ ဒီကေန ့ေခတ္ႏွင္ ့
အရင္ေခတ္တို ့ မတူဟု ေၿပာၿပသည္။ ၿမန္ၿမန္ၿပီးမည့္ ဇာတ္လမ္းေလးမ်ား ေရးပါ။ သူ စပ္ေပးမည္ဟု ဆို၏။
ကြ်န္ေတာ္ မေရးခဲ ့။ ပဲၿပဳပ္သည္ႏွင္ ့ သူေဌးသား မေတာ္တဆ ေတြ ႔ၾက၊ ခ်စ္ၾက၊ လြမ္းၾကၿပီးေတာ ့ ညားၾကတာ
မ်ိဳးကို ေရးမိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ဇာတ္ညႊန္းသမားဟု မသတ္မွတ္ဝံ ႔။ မေရးႏိုင္။ ဝိုင္းက ဒီလိုဆို ဝတၳဳ
ေရးပါဟု ဆိုသည္။ ဒါကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မၿငင္း။ ဝတၳဳတိုသည္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးက်င့္ ရွိၿပီး ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္
အၾကမ္း ေရးထားေသာ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ဝိုင္းက သေဘာက်ၿပီး သူ ့ဖာသာသူ အစာသြတ္၍ သြားေရာင္းေပး၏။
နယ္မင္းသားအတြက္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလး ၿဖစ္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေငြသံုးေထာင္ ရသည္။ ဝတၳဳပိုင္ရွင္ေနရာ
မွာေတာ ့ တစ္ၿခားလူ ၿဖစ္သြား၏။ သူတို ့က ဒီလိုလားဟု ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။

အေကာင္းကိုသာ မခန္ ့မွန္းတတ္ခ်င္ ေနမည္။ အဖ်က္ကို ေတြးဆ၍ ခန့္မွန္းရာ၌ ကြ်န္ေတာ္ က်င့္သားရေနၿပီ။
ဤဗီဒီယို ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလာက မၾကာခင္ ပ်က္ေတာ ့မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၿမင္ေယာင္ေနပါ၏။
ေနပါေစေတာ ့။ အဲ ့ဒီ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလာကထဲကိုေတာ ့ ဝင္မေမ်ာခ်င္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳေတြ ႔ၿဖတ္
သန္းခဲ ့ေသာ လူမႈအသိတရားေတြ၊ ဖတ္ခဲ ့ရေသာ စာေပေတြ၊ ေလ ့လာ ေတြးေတာခဲ ့ေသာ လူတို ့၏ စရိုက္
သေဘာသဘာဝေတြသည္ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္မဟုတ္။ ဒါေတြကို ကိုယ့္ဖာသာ တန္ဘိုးထားလွ်င္ မည္သူ လာ
ေစ်းႏွိမ္ဝံ ႔မည္နည္း။ ကိုယ္တန္ဖိုးမထားမွသာ တန္ဖိုး ေရာ ့မည္။ ဤမာနမ်ိဳးကိုေတာ ့ ေဒါင္ေဒါင္တင္းတင္း
ကြ်န္ေတာ္ ဆုပ္ကိုင္ရဲသည္။

စာေပအႏုပညာ လုပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကားတာေတြ၊ ေငြရလြယ္တာေတြထက္ ပရိသတ္ အသိအမွတ္
ၿပဳခံရၿခင္းကို မည္သူမဆို လိုလားၾကပါသည္။ ေငြကို ကြ်န္ေတာ္ ဂရုမစိုက္။ အႏုပညာကို အႏုပညာၿဖင့္ တည္
ေဆာက္ခ်င္သည္။ ဤမာနအတြက္ ဒုကၡေတာ ့ မ်ားရဦးမည္။ သို ့ေသာ္ ကိုယ္ၾကိဳက္သည္ကိုသာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္
သူမို ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚမႈကို ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္လိုက္သည္။
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ .....
စာေပအႏုပညာကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္ ၾကိဳးစားမည္။
ထိုအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စိန္ေခၚမႈအတြက္ ဘာေတြကို စြန္ ့ရမည္နည္း ... စြန္ ့ပါမည္။
ဘယ္လို စြန္ ့စားရမည္နည္း ... စြန္ ့စားပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရႈ ေနႏိုင္သမွ် အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္
ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမည္။

ဤဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို ေတြ ႔ဖို ့ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ဖိုင္ႏွင့္ ဆူဒါနမ္ကို
ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ႔မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ ခရီးစဥ္ကို ေၿပာမည္။ ထို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မေအာင္ၿမင္ပါက ကြ်န္ေတာ္ ့အား
အရူးတစ္ေယာက္အၿဖစ္ သတ္မွတ္ပါေတာ ့ဟု ေၿပာၿပမည္။ ထိုစိန္ေခၚမႈအတြက္ သူ ့ထံမွ ခြင့္ေတာင္းမည္ေတာ ့
မဟုတ္။ အသိေပးၿခင္းသာ ၿဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဖိုင္ႏွင့္တကြ ဖိုင္တို ့ မိသားစု အားလံုးေရာ၊ ေဆြေတြမ်ိဳး
ေတြပါ မုန္းႏိုင္ပါ၏။ ပုတ္ခတ္ႏိုင္ပါ၏။ သို ့ေသာ္ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္းပိုင္ခြင္ ့မရွိ။

ကြ်န္ေတာ္ ့သမီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မမုန္းတီးရေလေအာင္ မည္သူမွ် မၿပဳႏိုင္သည္ ့ ေမတၱာတရားၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္
သမီးကို လြမ္းေနမည္။ ထိုေမတၱာ အလြမ္းၿဖင့္ စူဒါနမ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမုန္းေစရဟု ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ယံုသည္။
စိတၱဇ မဟုတ္။ အေသအခ်ာ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

ဖိုင့္ကိုေရာ ...
ဖိုင့္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မယံုရဲေတာ ့။ ႏွလံုးသားထဲမွာ ရွိေနေသာ္ၿငား ယံုရန္ မဝံ ့ၿပီ။
ဖိုင္သည္ သူ ့ဝပ္က်င္းအတြက္ ဘာမဆို ခိုင္ခံ ့ေအာင္ လုပ္ရဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္မပါေသာ တစ္ခုလပ္ ကေလး
အေမဘဝၿဖင္ ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿဖတ္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို နာေသာစိတ္ၿဖင့္ပင္ သူ ့ဝတ္က်င္းအတြက္
စိတ္ခ်ေအာင္ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲခ်င္ ေၿပာင္းလဲလိမ္ ့မည္။ ဖိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဦးစြာ သစၥာေဖာက္လိုက္သည္ ့
အေတြ ႔အၾကံဳက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခါးေနဆဲပင္။ သူ ့ရင္ေသြးကို သူ ့ႏွလံုးသားထဲ ထည့္၍ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ့ႏွလံုး
သားထဲမွ ႏွင္ထုပ္ခဲ ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မေမ ့။ ဖိုင္၏ ရက္စက္မႈသည္ တည္ၿခိမ္၏။ ထိေရာက္၏။ ၿပင္းထန္ေသာ
အား ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကို ခံရပါသည္။ ဖိုင္တစ္ေယာက္ စူဒါနမ္ကို မည္သို ့ ေပါက္ေၿမာက္ေအာင္ ေမြးၿမဴ
မည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ စူဒါနမ္ကို မေတြ ႔ရသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ခြဲမရေအာင္ တူသည္ဆိုေသာ
သတင္းစကားၿဖင့္ပင္ စူဒါနမ္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ယံုလိုက္ၿပီးၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ၏ အနာဂတ္တြင္
စူဒါနမ္သည္ အဓိကက်လာဦးမည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ႔ၿမင္ေနမိသည္။ ဤအေၾကာင္းအား
ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာရက္။ ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးရံႈးၿခင္းႏွင့္အတူ လင္သားတစ္ဦး၏ ဇနီးမယားဘဝကို
ပါ အစေတးခံခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဖိုင္ ့ကို ခင္ပြန္းအရာ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ ့။ ဖိုင္၏ ဒုကၡမ်ားကို
လက္တြဲ ေၿဖရွင္းေပးႏိုင္သူ မဟုတ္ခဲ ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ အတၱႏွင္ ့ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနခဲ ့သူ ၿဖစ္သည္။ ဖိုင္က
စူဒါနမ္ကို သူ ့ပစၥည္း၊ သူ ့အခ်စ္၊ သူ ့ဘဝဟု အပိုင္တြက္ကာ၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဝးရာကို ေၿပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္
သိပ္မလိုက္ခ်င္ပါ။ ဖိုင္ ပိုင္ထားေသာ စူဒါနမ္၌ ကြ်န္ေတာ့္အေငြ ႔အသက္ေတြ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပါေနမည္။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း “ ကဗာ ” ၏ ေၿပာၿပခ်က္အရ ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္သြင္၊ ကြ်န္ေတာ့္အေရာင္မ်ား ရစ္ပတ္ေန
သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ၾကားၿပီးၿပီ။ ဖိုင္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ သနားပါ၏။

ဖိုင္သည္ တကယ္ပင္ သနားစရာ ၿဖစ္ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ လာေတြ ႔မွာကို ေၾကာက္ေနရွာ၏။ အထူးသၿဖင့္ စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေပးမေတြ ႔ခ်င္။ ဖိုင္မွ
မဟုတ္။ ဖိုင့္မိဘႏွစ္ပါးကလည္း စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ မေတြ ႔ေစလို။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ႔ၿပီးသားၿဖစ္သည္။
စူဒါနမ္ကို ဝိုင္းဝန္း ခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏိုးၿခင္းကပင္လွ်င္ စူဒါနမ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရး ၿဖစ္သည္။ စူဒါနမ္
သည္ ကြ်န္ေတာ္ကဲ ့သို ့ပင္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပလိမ္ ့မည္။

စေနေန ့၌ ေမြးေသာ စူဒါနမ္သည္ ဖိုင္တို ့ မိသားစုကို အသာကေလး အႏိုင္ယူပါလိမ္ ့မည္။ ဖိုင္၏ ဝပ္က်င္း
ကေလးတြင္ ေက်နပ္ေနမည္ မဟုတ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ သိေနသည္။ စူဒါနမ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္နာႏိုင္သည္။
ေဒါသ ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ကလဲ ့စား ေခ်ႏိုင္သည္။ သို ့ေသာ္ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္း၍ မရ။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္
ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပြား ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ထို ့အၿပင္ သူသည္ မေတာ္တဆ ေလာကထဲ ေရာက္လာသူ မဟုတ္။ ဖိုင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခ်စ္မ်ားစြာၿဖင့္ ထုဆစ္ပံုေဖၚခဲ ့သည့္ မႏုႆ ပန္းပုရုပ္ေလး ၿဖစ္သည္။ ဒါေတြကို
ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းၿပမည္။ ေလာကၾကီး၌ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ ့အနား၌ က်င္လည္
မေနၿခင္းေၾကာင့္ ဖခင္၏ ေမတၱတရားေတြ သူ မဆံုးရံႈးေစရ။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို အေဝးမွပင္ အခ်စ္မ်ားစြာၿဖင့္ ေတြးဆႏွစ္သိမ္ ့ေနမည္ ၿဖစ္၏။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုသည္မွာ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွ်သာ ၿဖစ္ပါမည္။ စာေပအႏုပညာနယ္ပယ္သို ့ ကြ်န္ေတာ္ တိုးဝင္
ေတာ ့မည္။ ထိုသို ့ ဝင္မတိုးမီ ေငြေၾကးႏွင္ ့ ဂုဏ္သိကၡာတစ္ရပ္ ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရမည္။ အသိုက္အၿမံဳ
ကိုေတာ ့ မေတာင္းတ။

စာေပ အႏုပညာခရီးကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ သတ္မွတ္ထားရသည္မွာ လြယ္လြယ္ ၿပီးၿပီးသမား မၿဖစ္ခ်င္၍ပင္။
ဝုန္းကနဲ ထေတာက္ၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္ ့ အႏုပညာသမား မၿဖစ္ခ်င္။ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ၾကည့္မည္။ တစ္ၾကိမ္ အဆင္မေၿပလွ်င္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္၊ ေနာက္ထပ္၊
ေနာက္ထပ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီတက္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေရရြတ္ေနသည္ ့“ ၿမင္ ့ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္
ရမည္ ” ဟူေသာ လမ္းစဥ္အတြက္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို အဓိက တည္ေဆာက္ေတာ ့မည္။ ဤကိစၥမွာ မလြယ္။

ဣတိၱယတို ့၏ ရင္ခြင္မ်ားစြာ၊ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားစြာ၊ ႏွလံုးသားမ်ားစြာတြင္ က်င္လည္ခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္
စာေပ၊ အႏုပညာရွင္အၿဖစ္ ဝင္ေရာက္က်င္လည္ရာတြင္ သိကၡာ သမာဓိ ၾကီးမားဖို ့အတြက္ ထိုရင္ခြင္မ်ားကို
ဆန္ ့က်င္ရေတာ ့မည္။စိတ္ဓါတ္ေရးရာႏွင္ ့ ေစတနာ၊ ဝီရိယႏွင္ ့ အၾကံအစည္တို ့ကို ကြ်န္ေတာ္မမူ။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ႏွင့္ ခ်ိန္ဆတတ္မႈ ပါရမီက အသင့္အတင့္ရွိသည္။ကြ်န္ေတာ္ ့လမ္းစဥ္သည္ ပရိတ္သတ္၏
နားဝဆီ သို ့မဟုတ္ ရင္ထဲသို ့ သြားမည္ ့ လမ္းစဥ္ ၿဖစ္သည္။ ေလာဘၾကီးသည္ဟု ဆိုရမည္လား မသိ။ ေပါ ့ေပါ ့
တန္တန္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မဖန္တီးခ်င္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၌ မၾကိဳက္ေသာ အဘယ္စာေပ၊ အႏုပညာကိုမွ ေငြေၾကး
အတြက္ မဖန္တီး၊ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစအတြက္ မဖန္တီး၊ ေစတနာ လႈံ ႔ေဆာ္မႈၿဖင့္သာ ဖန္တီးခ်င္သည္။
ကိုယ္ၾကိဳက္သည္ ဆိုမွသာ သူမ်ားၾကိဳက္ေအာင္ တင္ၿပခ်င္သည္။ လြယ္ေတာ ့ မလြယ္။ ထို ့ေၾကာင့္ အႏွစ္
ႏွစ္ဆယ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ခန္ ့မွန္းခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္ေသာအရာကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ တင္ၿပခ်င္သည္ဆိုၿခင္းမွာ အေမ ့ပံုၿပင္ေလးေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင္ ့ ပတ္သက္ေသာ ပံုၿပင္ေလးကို အေမက အစ္ကို ့ကို ေၿပာၿပဖူးပါသည္။ ထိုပံုၿပင္ေလးက
အစ္ကို ့အတြက္ အသံုးဝင္၊ မဝင္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအတြက္မူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသံုးဝင္
ေနပါ၏။

ဖိုင့္ဆီကို အလုအယက္သေဘာေဆာင္ကာ ကြ်န္ေတာ္ မသြားခ်င္သည္မွာလည္း အေမေၿပာၿပေသာ ကိုယ္ခ်င္း
စာတရားေၾကာင္ ့ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဝမ္းႏွင့္ မလြယ္ခဲ ့ပါလ်က္ စူဒါနမ္၏ ဘဝေရွ ႔ေရးကို
အတိုင္းမသိ ေတြးဆ ရည္ရြယ္ေနလွ်င္ ဖိုင္သည္ ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ေမြးခဲ ့ရ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းၾကား
တြင္ အိမ္ေထာင္မၿပဳပဲ ကေလးေမြးဖြားရ၏။ ဘာမွ ေရရာေသခ်ာမႈ မရွိေသာ တရားမဝင္ ႏိုင္ငံသား ေၿခသလံုး
အိမ္တိုင္ ၿဖစ္သူႏွင့္ ရာသက္ပန္ခရီးအတြက္ ဤအမႈၾကီးကို သူ ဖန္တီးခဲ ့ရသည္။ ထို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားၿဖင့္
စူဒါနမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ လုမယူရက္ေတာ ့။ ဖိုင္ ရင္ဆိုင္ခဲ ့ရသည္ကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ အံ ့ၾသခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။
စိတ္၌ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွာင္ေၿပး၍ မခံမရပ္ ၿဖစ္ရေသာ္ၿငား ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို ခ်စ္ၿမဲ ခ်စ္ေနမိသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သြားလုယူ၍ ဖိုင္သာ စူဒါနမ္ႏွင့္ ခြဲရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ေမြ ႔မည္မဟုတ္။ အေမတို ့ကလည္း
လက္မခံ။ ဖိုင္ ့ကိုပါ ေခၚလာရမည္ဟု ဆို၏။ ဖိုင္ ဘယ္လိုက္ဝံ ့ပါ ့မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီးၿပီ။ ဖိုင္တို ့ ထိုင္းတီဗီြ
မ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏိုင္ငံသတင္းမ်ား ဆိုလွ်င္ ေကာင္းကြက္ကို ၿပခဲလွသည္။ ပဋိပကၡမ်ား၊ အ၇ႈပ္အေထြးမ်ား၊
နယ္စပ္ၿပႆနာမ်ားကိုသာ ၿပေလ ့ရွိသည္။ဤသတင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ၿမိဳ ႔ၿပရပ္တည္မႈကို
ဖိုင္မယံုရဲ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဖိုင္တို ့သည္ တရားမဝင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူမ်ား၏ မဆန္းေသာ ဆံုစည္းမႈေလးသာ ၿဖစ္၏။
သို ့ရာတြင္ ခိုင္မာခ်င္သည္။ တည္တံ ့ခ်င္သည္။ ၿပီးၿပီးေရာ မၿဖစ္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ကို လက္ထပ္လိုက္ပါလွ်င္
ရံုးေတာ္သို ့ ေလွ်ာက္ၾကားရမည္။ ဘဏ္အာမခံေငြ တင္သြင္းရမည္။ လုပ္ငန္းၿပရမည္။ ကေလးမွာလည္း ႏိုင္ငံ
သား အခြင့္အလမ္း အၿပည့္အဝ မရေတာ ့။ ဒါကိုေတာ ့ ဖိုင္က မလိုလား။ ေနာက္ေတာ ့လည္း ဒါေတြကို ဂရု
မစိုက္ခ်င္ေတာ ့။ ထိုဥပေဒသေတြသည္ အခ်စ္၌ မရွိ။ လူတို ့၏ ႏွလံုးသားၿဖင့္ ေရးဆြဲခဲ ့သည္ မဟုတ္။

ကြ်န္ေတာ္၊ ဖိုင္၊ စူဒါနမ္တို ့အတြက္ အတားအဆီးမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိုက္ၿမံဳကို ထိုဥပေဒသမ်ား ဟန္ ့တား
ထားသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ေခ်ဖ်က္၍ မရ။ မိဘႏွင္ ့ ဇနီးမယားဟူေသာ မဟာရံတံတိုင္းၾကီးသည္
( ၁၉၉၈ )၊ မတ္လ၊ စေနေန ့တြင္ စူဒါနမ္ကို ေမြးဖြားသန္ ့စင္ၿခင္းၿဖင္ ့ တည္ေဆာက္ခဲ ့ေလၿပီ။ မည္သူ ေခ်ဖ်က္
ဝံ ့အံ ့နည္း ..။


( ဆက္ရန္ )

........................................................................................................................

ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။