Sunday, April 17, 2011

ORCHARD MRT, ASCANDA SCHOOL

ORCHARDS ဘူတာရံုမွာ ေၿမေအာက္ဘူတာရံု ၿဖစ္သည္။ ဝင္ထြက္သြားလာၾကသည္ ့ ခရီးသည္အမ်ားစုမွာ
ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ားမွ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းမ်ား၊ ေရွာ ့ပင္ ထြက္လာၾကသူမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား
မ်ားၿဖင္ ့အေတာ္ပင္ စည္ကား ဖြံ ႔ၿဖိဳးေသာ ဘူတာရံု ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ သင္တန္းလႊတ္လွ်င္ ဘူတာရံုရွိရာ အထပ္သို ့ ဆင္းလာၿပီး မက္ဘာဂါဆိုင္တြင္ အာလူးေၾကာ္
စားၾကသည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကသည္။ တစစ္ေယာက္ သံုးေဒၚလာရွိလွ်င္ စားႏိုင္ၿပီကိုး။ ထြန္းလင္းေအာင္က
ထမင္းဂ်ိဳင္ ့ ယူလာတတ္ေသးသည္။ ေအာင္ကိုကိုကေတာ ့ မိဘခ်မ္းသာသည္မို ့ သံုးႏိုင္ ၿဖဳန္းႏိုင္သည္။ တရုပ္မ
က အၿမဲတန္း ကပ္တီးေနက်။ သူ ဘယ္ေတာ ့မွ ပိုက္ဆံ မထုတ္။ ထုတ္စရာလည္း မလို။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္လွည္ ့
ထြန္းလင္းေအာင္ တစ္လွည္ ့၊ ေအာင္ကိုကို တလွည့္ေကြ်းၾကသည္။ မိန္းခေလးက သူ တစ္ေယာက္တည္းမို ့
ေတာ္ေတာ္ အႏိုင္က်င္ ့တတ္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူက ဟန္ပန္မူရာ ေကာင္းသည္။ ၿမဴဆြယ္ရယ္ေမာတတ္သည္။
သူႏွင္ ့ ေတြ ႔လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေပ်ာ္ၿပီး သူအႏိုင္က်င္ ့တာကို ခံယူၾကသည္။ ရပ္ေဝး ၿပည္ၾကားမွာ ဆိုေတာ ့
တစ္ခဏတာ ေတြ ႔ၾကစဥ္အတြင္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကဖို ့ ဆရာမက ဆံုးမပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္ လက္ကိုင္ဖုန္း စ, ကိုင္သည္ ့ေန ့က ဆရာမက ေခၚ၍ ဆံုးမသည္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနၿဖင္ ့ ဖုန္းကိုင္လွ်င္ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားေၾကာင္း၊ တာဝန္ၾကီးေၾကာင္း၊ မလိုအပ္
လွ်င္ မကိုင္ေစခ်င္ေၾကာင္း ရွင္းၿပ၏။ ဆရာမ ေၿပာတာ မွန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အစ္ကိုက လက္ကိုင္ဖုန္း ဝယ္ေပး
ၿခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားေနလွ်င္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ရန္ၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ဖုန္းမွာလည္း ၿမန္မာမ်ား ဝယ္
ကိုင္ခြင့္ မရွိေသး။ မေလးရွားလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္က တစ္ဆင္ ့ ေရာင္းလာ၍ ဝယ္လိုက္ၿခင္းပင္။ ဖုန္းခကိုေတာ ့
သူ ့နာမည္ၿဖင့္ပင္ လာသည္။ လစဥ္ ဖုန္းခ ေဆာင္ေပးလိုက္လွ်င္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း
ဖုန္းကိုင္ရမည္ဆိုေတာ ့ အေတာ္ပင္ဘဝင္ၿမင္ ့မိသည္။

ထိုစဥ္က စကၤာပူတြင္ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုင္ႏိုင္ေသာ ၿမန္မာလူမ်ိဳး မ်ားမ်ားမရွိ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး ၿဖစ္သည္။ ေပဂ်ာ ကိုေတာ ့ ေဆာင္ၾကပါသည္။ ေပဂ်ာၿဖင့္ပင္
အဆက္အသြယ္ မ်ားၾက၏။ ဖုန္းခမွာ တစ္မိနစ္လွ်င္ ဆင့္ ၂၀ က်သည္။ လစဥ္ေၾကး ရွိသည္။ တစ္လလွ်င္
ေဒၚလာတစ္ရာ အနည္းဆံုး ကုန္က်ပါသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ မည္သူမွ် မကိုင္ၾကပါ။

ORCHARDS လို ေဒသမ်ိဳးမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း ဟန္းဖုန္းကိုင္ထားရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘဝင္ခိုက္ေနသည္
မို ့ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ဖုန္းကို ပိတ္၍ ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ အသာဝွက္ထားရသည္။ ဒါကိုပင္ တရုပ္မက ႏိႈက္ၿပီး
ဆရာမကို သြားတိုင္တတ္ၿပန္သည္။ ေနာက္ေတာ ့ ဆရာမလည္း ဘာမွ မေၿပာေတာ ့။

ေက်ာင္းတက္ရေသာ ကိုးလတာ ကာလအတြင္း ေက်ာင္းမွာ ေမြးေန ႔ပြဲေလးေတြ လုပ္ၿဖစ္ၾကသည္။ ေတြ ႔ဆံုပြဲ
လုပ္ၿဖစ္ၾကသည္။ စကားေၿပာပြဲ လုပ္ၿဖစ္ၾကသည္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ၿဖစ္ၾကသည္။ ထို ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ထြက္
သြားၿပီး ငါးလ အၾကာတြင္ ေက်ာင္းလည္း ပိတ္သြားခဲ့သည္။ အစိုးရမွ လိုင္စင္ ခ်မေပးေတာ ့ဟု သိရ၏။ ေက်ာင္း
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ၾကရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ တက္ေသာ ေက်ာင္းေလးမ်ားမွာ မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ အာမခံေငြ ေဒၚလာေထာင္ ့ငါးရာ တင္သြင္း
ၿပီး ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ အၿပည္ ့ယူ၍ ေက်ာင္းသားဗီဇာၿဖင့္ ေနရင္း အလုပ္လုပ္ၾကသူေတြ မ်ားလာေသာေၾကာင္ ့
ၿဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတကယ္ တက္လို၍မဟုတ္ပဲ ေက်ာင္းဗီဇာၿဖင့္ ေနၿပီး အလုပ္လုပ္လိုၿခင္း ၿဖစ္၏။ ေနာက္ပိုင္း
တြင္ အာမခံေငြ ေဒၚလာငါးေထာင္ ၿဖစ္သြားသည္ ့အၿပင္ ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း လ.ဝ.က မွ စနစ္တက် စစ္လာ
သၿဖင္ ့ ေက်ာင္းလိုင္စင္မ်ား မလြယ္ကူေတာ ့ေပ။

ေက်ာင္းထြက္ခဲ ့ၿပီးေသာ္လည္း အားလပ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသို ့ မၾကာခဏ ေရာက္ပါေသးသည္။
ဆရာမက သင္တန္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင္ ့ဆံုၿပီး စကားေၿပာၾကသည္။ အလုပ္အကိုင္ ကိစၥမ်ား ေၿပာၾက
သည္။ အဖမ္းအဆီး ထူေၿပာလာသၿဖင့္ သတိဝီရိယ ရွိဖို ့ သတိေပးသည္။ တရုပ္မတို ့ကို တၿခား အဆင့္ၿမင္ ့
ေက်ာင္းမ်ားသို ့ ေၿပာင္းတက္ဖို ့ စီစဥ္ေပးသည္။ သို ့ရာတြင္ အာမခံေငြ ေဒၚလာငါးေထာင္ဆိုေတာ ့ ေတာ္ေတာ္
စဥ္းစားေနၾကရၿပီ။

ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ေတာ ့ ေက်ာင္းမတက္ရေတာ ့သၿဖင့္ အလုပ္ခ်ိန္ပိုဆင္းခြင့္ရသည္။ ေငြကိုေတာ ့ ဟုတ္တိ
ပတ္တိ မစုေဆာင္းမိ။ အစ္ကိုကေတာ ့ ပုဇြန္ေတာင္အိမ္မွ လူငွားမ်ားကို စေပၚ ၿပန္အမ္းၿပီး အေဖတို ့ကို ၿပန္
ေၿပာင္းေရႊ ႔လာေစသည္။ ကားတစ္စီး လွမ္းဝယ္ထားသည္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ခန္းေတြ စုေပါင္းငွားရမ္းကာ ဖြင့္ထား
သည္။ လူတစ္ဦး ေဒၚလာတစ္ရာ ့ငါးဆယ္ၿဖင္ ့ ၿပန္အငွားထား၏။ ထိုဝင္ေငြက မဆိ္ုး။ အိမ္တစ္လံုးမွ ႏွစ္လံုး၊ ထိုမွ
သံုးလံုး၊ ၿပီးေတာ ့ ေလးလံုး၊ ငါးလံုးအထိ က်ယ္ၿပန္ ့လာခဲ ့သည္။

တစ္လ ေထာင္ ့ငါးရာ ေပးရေသာ အိမ္ခန္းတြင္ လူႏွစ္ဆယ္နီးပါး တင္ထားႏိုင္သည္မို ့ အိမ္ခန္းဖြင့္စားသည္ ့
စီးပြားေရးသည္ ဟန္က်ခဲ ့ပါသည္။ ပထမ ကြ်န္ေတာ္ ရီရွင္းတြင္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ ့ “ မက္ပါဆမ္” သို ့
ေရႊ ႔ၿပီး အစ္ကို ့သူငယ္ခ်င္းႏွင္ ့ စပ္တူ အိမ္ခန္းဖြင္ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေအာင္စိုးႏိုင္တို ့ ညီအကိုပါ အိမ္ခန္း
ငွားဖြင္ ့ရင္း ၿပန္လက္တြဲလာမိၾကသည္။

ဝင္ေငြ ေကာင္းသူမ်ားက အားလပ္ရက္တြင္ အိမ္မွာ ဖဲဝိုင္းေထာင္ၾကၿပန္သည္။ ထိုဝိုင္းမ်ား၏ ေငြအင္အားက
လည္းမေသး။ တစ္ဝိုင္းလံုး သိမ္းမိလွ်င္ ေဒၚလာတစ္ေထာင္နီးပါး ႏိုင္ၾကသည္။ ရံႈးသူမွာေတာ ့ အလုပ္ခြင္သို ့
ေမ်ာက္မိႈင္က်ကာ သြားရသည္။ တစ္အိမ္တည္းႏွင့္ အားမရေသာအခါ ဟိုအိမ္ သည္အိမ္ ဖုန္းဆက္၍ ခ်ိန္းဝိုင္း
လုပ္ၾက၏။ တစ္တရံ ေဒၚလာသံုးေထာင္ေက်ာ္ ဝိုင္းၾကီး ၿဖစ္သြားတတ္သည္။ ဖဲဝိုင္းအတြက္ဆိုလွ်င္ ေငြကို မရရ
ေအာင္ ရွာႏိုင္ၾကသည္ ့ ဓမၼတာမို ့ သူ ရံႈးတစ္ခါ၊ ငါႏိုင္တလွည့္ၿဖင္ ့ အပတ္စဥ္ ဖဲဝိုင္းသံသယာလည္ေနၾကၿပန္၏။

တစ္ခ်ီမွာေတာ ့ ေငြရွစ္ရာနီးပါး ကြ်န္ေတာ္ ရံႈးသြားသည္။ အစ္ကိုက လာၿပန္ရိုက္ေပးေတာ ့မွ ၿပန္ရေတာ ့သည္။
ထို ့ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ဖဲဝိုင္းနား မကပ္ေတာ ့။ လူလို၍ အိမ္ၿပည္ ့ေခၚမွ ေငြငါးဆယ္ေလာက္ႏွင္ ့ ဝင္ပြတ္၏။
ရံႈးလွ်င္ ထိုးအိပ္ၿပီး ႏိုင္လွ်င္ ေပ်ာ္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္လို ဘိုင္ပြတ္သူကို မေခၚၾကေတာ ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖဲဆက္ၿဖတ္လိုက္ေတာ ့သည္။

ORCHARD ဘူတာရံု ဝန္းက်င္တြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ ့ဘူးသည့္အတြက္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈအပိုင္းႏွင့္ လူေန
မႈ စိတ္ဓါတ္မ်ား တိုးၿမင့္လာခဲ ့သည္ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဝန္ခံပါသည္။ လူမရြံ ႔ေတာ ့။ ဝတ္တတ္ စားတတ္လာ
သည္။ ထိုဝန္းက်င္မွ လႈပ္လွ်ားသြားလာေနသူမ်ား၏ ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ားကို လိုက္အတုခိုးရင္း သံုးထည္
တစ္ဆယ္ႏွင့္ ဝယ္ဝတ္ေသာ အဝတ္အစားတန္းမွသည္ တစ္ထည္လွ်င္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေပးရေသာ
U2, G2000 တို ့လို ဆိုင္မ်ားကို ပိုအသားက်လာသည္။ ေဒါက္တာ မာတင္ရႈးဖိနပ္မ်ိဳးကို မက္ေမာလာသည္။
မက္ဘာဂါဆိုင္မ်ိဳးကို သေဘာက်လာသည္။ ရံုတင္ကားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ နားၾကပ္ၿဖင့္ သီခ်င္း နားေထာင္ရင္း ကား၊ ရထား စီးက်င့္ရလာသည္။ ထိုအမူအက်င့္မ်ား ၾကားတြင္ ဝင္ေရာက္က်င္လည္ရင္း
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလားဟု သံုးသပ္မိလွ်င္ေတာ ့ မေပ်ာ္ရႊင္ဟုသာ အေၿဖရလာသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ ၾကမ္းတမ္းခဲ ့ေလသည္။
အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္တြင္ အထက္အညာ၌ ထန္းရည္ ဆိုင္းထမ္းၿဖင္ ့ လိုက္လံ ေရာင္းခ်ခဲ ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က
သာစည္ၿမိဳ ႔တြင္ ရထားတြဲႏွစ္တြဲၾကားမွ ဆိုင္းထမ္းကို ထိန္း၊ လူက ယိမ္းရင္း သက္စြန္ ့ဆံဖ်ား သြား၍ ေငြရွာခဲ ့
ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ ့ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ ႔ကို ထန္းရည္ ေမွာင္ခို သြင္းသည္။ ဒိုင္က ေငြေပးသည္မွာ ၾကန္ ့ၾကာ၍
တစ္ေၾကာင္း၊ ေစ်းႏွိမ္၍ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္ ့ ေစ်းထဲတြင္ ကိုယ္တိုင္လိုက္ေရာင္းသည္။ ေရနံဆီတန္းမွ အသိ
မိတ္ေဆြမ်ားက ဝိုင္းဝန္း ေရာင္းခ်ေပးၾကသည္။
ထိုအလုပ္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ဆန္ေရာင္းသမား၊ ရာသီကုန္ သီးႏွံသမား၊ ၾကက္သြန္နီ ေလွာင္သည္ ့ ကုန္သည္၊ မန္
က်ီးသီး ကုန္သည္တို ့ လုပ္ခဲ ့သည္။ ေနာက္ေတာ ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသို ့ ခိုးထြက္ခဲ ့သည္မို ့ စကၤာပူ ေရာက္ခ်ိန္တြင္
တေမ ့တေမာ ဘဝကို ေၿပာင္းလဲေနမိသည္။

ဆင္းရဲသည္ ဆိုသည့္ သံရိပ္သံဖမ္းစကားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္နားတြင္ က်န္ရစ္ခဲ ့သည္မွာ မၾကာေသး။
ဘဝကို ရုန္းကန္ခဲ ့ရသည့္ကာလမ်ားအတြင္း ေထာင္၊ အခ်ဳပ္၊ ရဲစခန္းမ်ားကို ေခတၱအပန္းေၿဖစရာ ေနရာမ်ား
အၿဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ ့ရသည္။ ယခုေရာ .. ဘာမ်ားၿပည့္စံုေနပါေသးသနည္း။ ေန ့စဥ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ အလုပ္ခြင္ဝင္
ေနရသည္။ မီးအပူေတြၾကားတြင္ အကၤ်ႌၿဖဴၾကီးဝတ္၊ ေခါင္းမွာ စကၠဴ ဦးထုပ္ၾကီး ေဆာင္းၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ လုပ္ငန္း
မ်ားႏွင့္ လံုးပန္းေနရသည္။ ရသည္ ့ေငြေၾကးမွာ စြန္ ့ရက္စရာ မရွိသည္မို ့ အေၿခအေန ဟန္လာသည္ ဆိုေသာ္
ၿငား အေၿခခံ အလုပ္သမားဘဝသာ ရွိေသး၏။ ထိုအထဲမွပင္ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ ့မူဝါဒကို တိုး၍ ႏွစ္ၿမဳပ္
အားခဲလိုက္မိသည္။

ဆင္းရဲတာ ကုန္လွ်င္ ခ်မ္းသာမည္။
ဤအယူဝါဒအရ အလုပ္ကို ေလာဘတၾကီး ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ပစ္သည္။ ဝဋ္ေၾကြးရွိသမွ် မကုန္မခ်င္း လုပ္ပစ္မည္
ဟု ေတြးကာ ေန ့ည မအား လုပ္ပစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့တြင္ စည္းစိမ္သည္ကား အဝတ္အစားေကာင္းေကာင္း
ဝယ္ၿခင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည္ ့ၿခင္း၊ စာဖတ္ၿခင္းသာ ရွိ၏။ ဤႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကိုလည္း ရာသီစာအၿဖစ္သာ ကြ်န္ေတာ္
တြက္ဆထားၿပီးသား ၿဖစ္သည္။

သူကေတာ ့ မိန္းမသားတို ့၏ သိကၡာကို ဆယ္ယူရန္ အခ်စ္ဆိုေသာ ေဝါဟာရကို အားကိုးတၾကီး သံုးစြဲပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အလိုက္အထိုက္ မိန္းေမာေနလိုက္၏။ သူႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့အၾကားတြင္ ေငြေၾကးမရွိ။ တာဝန္
မရွိ။ မာနမရွိ။ အနာဂတ္မရွိ။ ရင္ထဲမွာပင္ သိပ္မရွိၾက။ ကြ်န္ေတာ္ ့ပင္ကိုဝါဒတစ္ခုကလည္း ရံုတန္းသို ့ သြား၍
ေၾကးစားမ်ားႏွင္ ့ ေပ်ာ္ပါးရသည္ကို ဘယ္ေတာ ့မွ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ဟု မယူဆ။ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖတ္သန္းလာရာ ဘဝ
တေလွ်ာက္တြင္ မည္သည္ ့မိန္းခေလးကိုမွ ေငြေၾကးႏွင္ ့ ေပ်ာ္ပါးခဲ ့ၿခင္း မရွိ။ အခ်စ္ေႏွာ၍ ေပ်ာ္ပါးခဲ ့ၿခင္းသာ
ရွိသည္။

တစ္ေန ့ေန ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သားသမီး ရွိလာသည္ ့အခါ ထိုသားသမီးတို ့ကို ရဲရဲတင္းတင္းၾကီး
ကြ်န္ေတာ္ေပးႏိုင္မည္ ့ ကတိသည္ ကြ်န္ေတာ္ မည္သည္ ့အခါမွ ေၾကးစားမ်ားႏွင္ ့ မေပ်ာ္ပါးခဲ ့ဘူးသည္ ့ ကတိ
ၿဖစ္သည္။ ထိုကတိကို ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္သည္။ ထိုအယူဝါဒႏွင္ ့ပင္ ေၾကးစားကို ကြ်န္ေတာ္ ေရွာင္ၿခင္းပင္။

အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း ဟုတ္တပတ္တိ ကြ်န္ေတာ္ မေတြးထား။ အသက္ေလးဆယ္အထိ ေပ်ာ္သလိုေနၿပီး
သာသနာ ့ေဘာင္သို ့ ကူးေၿပာင္းရန္ေတာ ့ တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိေသးသည္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳေတြ ႔ ၿဖတ္သန္းခဲ ့ရသည္မ်ားကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ ့ခ်င္သည္။ ဒါမွ
သာလွ်င္ ေနာက္ပိုင္း၌ ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင္ ့ ေၿပာင္းလဲသြားသည္ကို ေၿဖရွင္းႏိုင္မည္ ၿဖစ္သည္။

မႏြယ္နီတစ္ေယာက္ ဝပ္ပါမစ္ ၿပည္ ့ေသာအခါ ၿမန္မာၿပည္မၿပန္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီ ဆင္းခ်လာသည္။ သူ ့ကို
ေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေရွာင္တိမ္းရပါေတာ ့၏။ အစ္ကိုက သေဘာမက်။ သူ ့ကို ၿမန္ၿမန္ အလုပ္ရွာေပးၿပီး
ခပ္ၿမန္ၿမန္ ဇာတ္သိမ္းေစခ်င္သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ “ ပါရာေလဘာ ” အိမ္သို ့ ပို ့ၿပီး သီးသန္ ့အလုပ္ရွာေပးသည္။
ေနာက္ေတာ ့ ထိုအိမ္ခန္းမွ ခ်ာတိတ္ေလးႏွင္ ့ ေနလိုက္ၾကသည္။ သူတို ့ အတူတူ မေနခင္ ကြ်န္ေတာ္ ့သေဘာ
ထားကို လာေမးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ထိုကိစၥေလာက္အတြက္ မတုန္လႈပ္ေတာ ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း
တရုပ္မႏွင္ ့ ပို၍ အကြ်မ္းဝင္ေနၿပီမို ့ သူတို ့ကို သေဘာတူေပးခဲ ့သည္။ မႏြယ္နီက သူ ့ကို အကူအညီ ေပးဖို ့၊
အခင္အမင္မပ်က္ဖို ့ တစာစာ ေတာင္းဆိုပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘက္ကလည္း ကူညီပါမည္ ့အေၾကာင္း ကတိေပး
ခဲ ့ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝတြင္ လက္တြဲလာသူမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင္ ့ ေကြကြင္းၿခင္းသည္ ဖန္တစ္ရာ ေထခဲ ့ၿပီးေလၿပီ။
အခ်စ္ ဆိုတာေတြ၊ အမုန္း ဆိုတာေတြ၊ ေက်းဇူးတရား ဆိုတာေတြ ကြ်န္ေတာ္ နားခါးလွသည္။ အယံုအၾကည္လဲ
မရွိ။ ဖိုင္ ့ကိုေတာ ့ သီးသန္ ့ၿဖစ္သည္။

ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ပတ္သက္၍ ဝမ္းသာလြန္းၿခင္းမရွိ၊ ဝမ္းနည္းလြန္းၿခင္း မရွိ၊ မက္ေမာလြန္းၿခင္း မရွိ၊
ေႏွာင္ဖြဲ ႔လြန္းၿခင္း မရွိ။ သူ မည္သို ့မည္ပံု ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်စ္မွန္းမသိေပမယ္ ့ သူ ့ရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲ ရွိ
ေနမည္။ အတၱလြန္ကဲေနေသာ ေၿခသလံုးအိမ္တိုင္သမား တစ္ဦးမွ်သာ ၿဖစ္သည္ ့တိုင္ သူခ်စ္ႏိုင္သမွ် တစ္သက္
စာအတြက္ မပ်က္မကြက္ ခ်စ္ေနေပးခဲ ့သည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သူ မေက်မနပ္ မရွိ၊ မေပါက္ကြဲ၊
မေမွ်ာ္လင္ ့။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေပးသမွ်ပင္ အၿမတ္ဟု ယူဆထားရွာသည္။ သူ ့ဝန္းက်င္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ဝပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေမွ်ာ္ေနခဲ ့၏။

ထို ့ေၾကာင္ ့ပင္ စကၤာပူမွာ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ရာစိုင္းေနသည့္တိုင္ ပံုရိပ္ေသးေသးေလးၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွလံုးသား
ဗဟိုက်က်တြင္ မိဖုရားဖိုင္ အပိုင္ နန္းတည္ထားၿခင္းပင္။ အေဆာင္အေယာင္လည္းမရွိ၊ အခန္းအနားလည္း
မၿပည္ ့ဝသည့္တိုင္ ဖိုင္၏ နန္းပလႅင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္၌ ၿမဲၿမဲခိုင္မာေနသည္။ တစ္သက္စာပင္ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။

ထိုနန္းပလႅင္အတြက္ မိဖုရားဖိုင္ ေပးဆပ္ခဲ ့ရသည္မွာေတာ ့ နည္းသည္ ့ တန္ဖိုးမဟုတ္။ အေဆြအမ်ိဳး၊ အမိအဖ၊ ေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္ ့တကြ တိုင္းၿပည္လူမ်ိဳးႏွင္ ့ခ်ီ၍ ကန္ ့ကြက္ခံရမည္ ့ ၾကားမွပင္ သူ ့နန္း
ပလႅင္ကို သူတည္ခဲ ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သို ့ ဖ်က္ဆီးဝံ ႔ပါမည္နည္း။ မည္သူကေရာ ဖ်က္ဆီးဝံ ့ပါမည္နည္း။

လွေသာ၊ ရႊင္ေသာ၊ တက္ၾကြေသာ၊ ပရိယာယ္ၾကြယ္ေသာ၊ ရမၼက္ႏွင္ ့ ၿပည္ ့စံုေသာ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမလွမ်ားႏွင္ ့
ေတြ ႔လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ယိုင္ပါသည္။ ေပ်ာ္ေမြ ႔ပါသည္။ သို ့ရာတြင္ ထိုမိန္းမေခ်ာမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးဗဟိုသို ့
တိုးဝင္မေနႏိုင္ၿခင္းမွာ ဆန္းလွ၏။ ႏွလံုးဗဟို၏ ၿပင္ပဝန္းက်င္မွာေတာ ့ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ တိုင္ေအာင္ ေနႏိုင္ၾက၏။
ဖိုင္ ့လို ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးဗဟိုက်က်သို ့ မဝင္ေရာက္ႏိုင္ၾက။

သည္အၿဖစ္ကို ၉၇ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ရသည္။
အေခ်ာ၊ အလွ၊ အယဥ္အသိမ္ ့ အႏြဲ ႔အေႏွာင္းႏွင္ ့ ၿပည္ ့စံုေသာ မိန္းခေလးတစ္ခ်ိဳ ႔ႏွင္ ့ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ကြ်န္ေတာ္ ဆံုေတြ ႔ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္ ဖိုင္မွတစ္ပါး မည္သူ ့ကိုမွ လက္မခံ။ ဖိုင့္ကို ကြ်န္ေတာ္
လြမ္းတတ္လာသည္။

စကၤာပူသည္ ဝင္ေငြမွတစ္ပါး ဘာမွ ေပ်ာ္စရာမရွိ။
စီကာစဥ္ကာ ပူရသည္ ့အရပ္ေဒသဟု သေဘၤာသားၾကီးက ေၿပာလိုက္သည္မွာ ၾကာေလ မွန္ေလ ၿဖစ္ပါေတာ ့
သည္။ အဝင္မွာ အဝင္မခံရသည္ ့အပူ၊ ဝင္လာၿပန္ေတာ ့ အလုပ္မရမည့္အပူ၊ အလုပ္ရၿပန္ေတာ ့ ၿမဲၿမဲလုပ္ခြင့္
မရမည့္အပူ၊ အလုပ္ရေတာ ့ ရဲမဖမ္းမိေစဖို ့အပူ၊ အိမ္မွာ ေနရင္းလည္း ရဲလာမွာ ပူရသည့္အပူ တို ့ၿဖစ္သည္။
တကယ္ပင္ စီကာစဥ္ကာပူရသည္ ့ စကၤာပူပါေပ။ တရားမဝင္အလုပ္သမားဘဝကို က်င္လည္ရင္း စိတ္ေၿဖသာ
သလို ေနထိုင္ က်က္စားရင္း ဘန္ေကာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းလြမ္းမိလာသည္။

ဘန္ေကာက္သည္ကား ကြ်န္ေတာ္ ့ ၿမိဳ ႔ေတာ္လို ၿဖစ္ခဲ ့သည္ကိုး။
ဘန္ေကာက္မွာ ေနစဥ္က ပိုက္ဆံမရွိလည္း ေပ်ာ္သည္။ ပိုက္ဆံ ရွိလည္း ေပ်ာ္သည္။ ဘဝ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ၊
ပန္းတိုင္ေတြ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ေန ့စဥ္ ဆန္းသစ္ေနသည္။ လူက မြဲေနသည္ ့တိုင္ မာနတရားႏွင္ ့ ၿမင္ ့ၿမတ္
ေနရမည္။ ထက္ၿမက္ရမည္ဟု ေကာင္းကင္ကို ခပ္ရဲရဲၾကည္ ့ကာ ၾကိမ္းဝါးခဲ ့သည္။ အဖမ္းခံရလွ်င္ပင္ နားေအး
ပါးေအး စဥ္းစားေတြးေခၚခ်ိန္ရ၍ စိတ္ဓါတ္အင္အား ပို၍ေတာင္ ့တင္းခဲ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္
အင္မတန္ ရိုေသေလးစားစိတ္ ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။

စကၤာပူမွာေတာ ့ ဤသို ့မဟုတ္။
ေငြမွ ေငြ၊ ပစၥည္း အေဆာင္အေယာင္မွ ပစၥည္းအေဆာင္အေယာင္၊ ပကာသနမွ ပကာသန၊ ဆင္ ့ကာဆင့္ကာ
တိုးကာတိုးကာၿဖင္ ့အထိအေတြ ႔ စည္းကမ္းကလနားလည္း ပ်က္ခဲ ့ၿပီ။ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကိုလည္း မရိုေသေတာ ့။
ကိုယ္ ့မာနၿဖင္ ့ ေလာကကို ရဲရဲ မၾကည္ ့ရဲေတာ ့။ ဤကား အထိအနာဆံုးပင္။

ငယ္စဥ္ဘဝမွစ၍ စကၤာပူေရာက္သည္အထိ ရိုးသားေၿဖာင္ ့မတ္ၿခင္းကို မာနႏွင္ ့ တရိပ္ရိပ္ေသြးခဲ ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ အေရာင္ဆိုးၿခင္း ခံရပါေလၿပီ။ မည္သူမွ လာဆိုးသည္မဟုတ္။ ကိုယ္ ့ဖာသာဆိုးၿခင္းပင္။
ထိုအၿဖစ္ဆိုးမွ ရုန္းထြက္လိုေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲမွ ဖိုင္သည္ ဝမ္းသာအားရ ထိုးေဖာက္လာခဲ ့သည္။
ဖိုင္ႏွင္ ့ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ရိုးသားႏိုင္သည္။ ဖိုင္သည္ ပကာသနကို မမက္။ အထက္လႊာကို လန္ ့သည္။ ေငြကို
အငမ္းမရ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ဖိုင္ႏွင္ ့အတူေနႏိုင္လွ်င္ ဤအေရာင္ဆိုးထားေသာ ေမာင္ေထြးဘဝမွ
လြတ္မည္ထင္ပါ၏။


( ဆက္ရန္ )

........................................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။





6 comments:

AMK said...

ေက်းဇူးအကို ဆက္အံုးေနာ္ ေပ်ာ္စရာ ႏွစ္သစ္ၿဖစ္ပါေစဗ်ာ

kiki said...

စီကာစဥ္ကာ ပူေနရအံုးမဲ့ စကာၤပူမွ ကိုေထြးတေယာက္..
ဆင္းရဲတာေပ်ာက္ျပီး ခ်မ္းသာရာ ဘယ္ေတာ့မွေရာက္ပါ့မလည္းးးးး ေနာ္..

( စလံုးသၾကၤန္အေၾကာင္းေရာ.. ေရးစရာ ရွိပါေသးလားးး )
ဆက္ရန္ ကို ေမွ်ာ္ေနပါသည္။။
ႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာ အျဖာျဖာ ျပည့္စံုပါေစ ကိုေက်ာ္ ေရ..

ခင္တဲ့
မကိ..

အဂၤါဟူး said...

အင္း...ဆက္ရန္ဆိုေတာ့လဲ ထပ္ေမွ်ာ္ရျပန္သေပါ့.. အရင္အေဟာင္းေတြေတာင္ အေၾကြးမေက်ေသးဘူး ဟီးဟီး။

ႏွစ္သစ္မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ.... ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ကို အေျဖးလူ

Anonymous said...

အျဖဴေလး ေရ

ဖတ္သြားၿပီ ေက်းဇူးပါ
မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါေနာ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

sosegado said...

စလုံးရဲ႕ ေစာေစာကာလေတြကုိ စာေရးဆရာကတင္ျပသြားတာ ေလးစားမိပါသည္၊

လရိပ္အိမ္ said...

လာဖတ္သြားတယ္။ စင္ကာပူထိေတာင္ေရာက္သြားျပီကိုး။ မလာတာၾကာျပီ။