Sunday, March 13, 2011

ပတ္(စ)ပို ့ဝယ္ရင္း အိမ္ၿပန္ခဲ ့ရၿခင္း

ကြ်န္ေတာ္၊ အီစြတ္နဲ ့ ဖိုင္တို ့ စာတိုက္ၾကီးကို လာခဲ ့ၾကသည္။ “ စီလံု ” ဘက္ကို လာရတာမို ့ အီစြတ္က ဖိုင္ ့ကို
ပါ အေဖၚ ေခၚလာသည္။ လာရင္းကိစၥက အီစြတ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ၿမန္မာပတ္(စ)ပို ့ ဝယ္ဖို ့ကိစၥပါ။
အီစြတ္က ပြဲစား။ စာအုပ္က အခုမွ ၿမန္မာၿပည္က ထြက္လာသည္ ့ စာအုပ္ၿဖစ္၍ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ေပးရ
မည္ဟု ေၿပာပါသည္။ အီစြတ္သူငယ္ခ်င္းက စက္ရံုက သူေဌးလူရံုၿဖစ္ေနသည္ ့အတြက္ ပတ္(စ)ပို ့ကိုင္ခ်င္သည္။
သူေဌးကလည္း ကားတစ္စီးႏွင္ ့ သြားေလရာ ေခၚသြားဖို ့အတြက္ ပတ္(စ)ပို ့ ရွာခိုင္းသည္။ ေငြလည္းထုပ္ေပး၏။
ဒါေၾကာင္ ့ အီစြတ္က တာဝန္ယူၿပီး လာဝယ္ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။

ကားေပၚက ဆင္းသည္ႏွင္ ့ အီစြတ္ကို ( လ.ဝ.က ) က ေၿပးဖမ္းေတာ ့သည္။ အီစြတ္က ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္
သြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေတာ ့ ဖိုင္နဲ ့တြဲလာေသာေၾကာင္ ့ထိုင္းဟု ထင္သြားပံုရသည္။ လာမဖမ္းေတာ ့။
ဖိုင္ ့ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအပ္ထားေသာေၾကာင္ ့ တကၠစီငွားၿပီး ၿပန္လာခဲ ့ၾကပါသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ ့ အီစြတ္
လည္းၿပန္ေရာက္ႏွင္ ့ေနၿပီး သူ ထပ္မသြားရဲေတာ ့ေပ။ ေရာင္းမဲ ့လူက မလာေသးလို ့ ဖုန္းထပ္ေခၚသည္။
လာပို ့ပါလို ့ ေၿပာေပမယ္ ့ သူက လာမပို ့ႏိုင္ေၾကာင္း ေၿပာပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊတ္ဖို ့အီစြတ္က
ေၿပာလာပါေတာ ့သည္။

“ မသြားခ်င္ဘူး အီစြတ္ရာ၊ တစ္ခုခု ၿဖစ္ရင္ ငါ မေလ်ာ္ႏိုင္ဘူး ”
“ မင္းပံုကို ဘယ္သူမွ မဖမ္းပါဘူး၊ သြားသာ သြားပါကြာ ”
“ အၿပင္ဘက္ကို ခ်ိန္းကြာ၊ ဒီလူေတြ လုပ္ပံုကို ငါ သိပ္သေဘာမက်ဘူး ”
“ အာ.. မင္းကလဲ၊ လ.ဝ.က က သူ ့ဟာသူ ဖမ္းတာပါကြာ ” တဲ ့။
“ ဒါကို ငါသိပါတယ္၊ သူတို ့လည္း အၿပင္ထြက္ခဲ ့သင္ ့တာကို ေၿပာတာပါ ”
ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္သြားမယ္ ့ကိစၥကို သေဘာမက်ပါ။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိလို ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ “ ဝမ္မခ ”
ရဲစခန္းက လြတ္လာတာ ဘာမွ မၾကာေသးပဲကိုး။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ဆယ္ရက္ေတာင္ ေနလိုက္ရသည္။ ပတ္(စ)ပို ့
ဗီဇာကုန္ေနတံုး ရဲက လာစစ္၏။ လမ္းမွာၿဖစ္ေနေတာ ့ ဘယ္လိုမွ ရွင္းလို ့မရ။ ရဲစခန္းေရာက္မွ ဖိုင္တို ့ကို
အေၾကာင္းၾကားရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သတ္သတ္လြတ္ စားေနခ်ိန္မို ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္အေနရခက္သည္။ သတ္သတ္လြတ္စားရ
တာလည္း ကိုးကြယ္မႈတစ္ခုကို လိုက္စားမိၿခင္း သက္သက္သာၿဖစ္၏။ ထိုကိစၥမွာ“ ကိုဆန္း ” ဆိုသည္ ့မိတ္ေဆြ
ယူလာေပးသည္ ့“ ခ်င္းဟိုင္ဝူဆန္အိ ” ဆိုသည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို အားက်ေနမိ၍ ၿဖစ္ပါသည္။ သူက သတ္
သတ္လြတ္သမား။ ဂိုဏ္းတစ္ခုပင္ ထူေထာင္ထားသည္။ အသားမစားၿခင္း၏ အက်ိဳး အာနိသင္မ်ား ေၿပာထား
ပံုမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္၏။ အကိုးအကားမ်ိဳးစံုၿပသည္။ သက္ေသသာဓကမ်ား ေဖာ္ေဆာင္သည္။ ထိုအရာ
မ်ားကို ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း၌ ၿမန္မာဘာသာၿဖင္ ့ ၿပန္ဆိုၿပီး ဝါဒၿဖန္ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စြဲလမ္းေနမိ၏။

အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္စဥ္းစားရင္း ရွက္လာမိေတာ ့သည္။
အယူဝါဒ လြဲေနၿပီဟု သိရခ်ိန္တြင္ ေနာင္တရမိေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ၾကီးဝင္မိသည္မွာ ရွက္စရာေကာင္း
လွေတာ ့သည္။ အယူဝါဒ လြဲမွားၿခင္းကို ေတြးရင္း ေၾကာက္ေနမိသည္။

ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္မွ လြတ္ရန္အတြက္ ဖိုင္ႏွင္ ့ သူ ့အေဖတို ့က ၾကိဳးစားေပးသည္။
“ ဝမ္မခ ” အခ်ဳပ္သည္ ခန္းမက်ယ္ၾကီးႏွစ္ခု ရွိၿပီး အေရွ ႔၌ အမ်ိဳးသမီးအခ်ဳပ္ေဆာင္ သီးသန္ ့ခြဲထုပ္ထားသည္။
ဝင္ေပါက္ ထြက္ေပါက္မွာလည္း တစ္ခုတည္းၿဖစ္၏။ တာဝန္က်ရဲမ်ားမွာလည္း စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔
ရဲက ေန ့လယ္ ေန ့ခင္း အိပ္လွ်င္ မၾကိဳက္။ ၾကမ္းခင္းကို ေရလာေလာင္းသည္။ သူ ထြက္သြားလွ်င္ ၿမန္ၿမန္
ေၿခာက္ေအာင္ အကၤႌ်မ်ားကို ယပ္ေတာင္လုပ္ၿပီး ကၿပာခတ္ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ ရဲ က်ေတာ ့တန္းစီထိုင္ခိုင္းၿပီး
အၾကာၾကီး ေနေစသည္။ ေဆးလိပ္ ဝင္ရွာတတ္သည္ ့ ရဲ လည္းရွိေသးသည္။ လူစာရင္းကို တစ္ေန ့ေလးၾကိမ္
ခန္ ့ဝင္စစ္သည္။

အခ်ဳပ္ထဲမွာ ၿမန္မာဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အာမက္သာ ရွိသည္။ အာမက္လည္း ရိုတီသမား ၿဖစ္သည္။
သူလည္း ( လ.ဝ.က ) မေရာက္ရန္ ၾကိဳးပန္းေန၏။ သူ ့ကို ဖမ္းမိစဥ္က ေငြမသိမ္းပဲ ၿပန္ေပးသၿဖင္ ့သူ ့လက္ထဲ
ဘတ္ေလးေထာင္ပါလာသည္။ အခ်ဳပ္စာရင္းကိုင္ ရဲတစ္ဦးထံ အပ္ထားၿပီး ေစ်းဝယ္လိုလွ်င္ ေတာင္းသေလာက္
ထုတ္ေပး၏။ အခ်ဳပ္ထဲသို ့ ေငြသြင္းလွ်င္ ၿပႆနာတက္မွာစိုး၍ ၿဖစ္သည္။

ဖိုင္တို ့ သားအဖ လာေတြ ႔ေသာေၾကာင္ ့သာ ကြ်န္ေတာ္ လြတ္ရန္ စီစဥ္ႏိုင္ေတာ ့သည္။ သူတို ့လည္း ကြ်န္ေတာ္
မွာသည္ ့အတိုင္း ၾကိဳးစားေပးရၿပီ။ ဗီဇာသက္တန္း သြားတိုးၿပီးေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လာေရြးရသည္။ ရဲ က
ခ်က္ၿခင္း မလႊတ္ေပးေသးပါ။ ဖိုင့္ရဲ ႔ အေဖ ေလးငါးခါ လာေခၚေတာ ့မွ လႊတ္ေပးပါသည္။ ဖိုင္တို ့အေဖကိုေတာင္
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ေမြးၿပီး ခိုင္းစားေနတာလား၊ဘာလား လုပ္ေနေသးသည္။ ဒါေၾကာင္ ့အခုလည္း ကြ်န္ေတာ္
အီစြတ္ကိစၥအတြက္ သြားမွာကို ဖိုင္က သေဘာမက်ၿခင္းပါ။

သူ သေဘာမက်တာကလည္း အၿပစ္မဆိုသာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ပတ္(စ)ပို ့ သြားဝယ္တာ ၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ေရာက္
သြားတာကိုး ..။

သြားဝယ္ရတာ အဆင္မေၿပခဲ ့ပါ။
ခ်ိန္းထားသည္ ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းေခၚသည္။ သူတို ့ေၿပာသည့္ေနရာႏွင္ ့ ခပ္လွန္းလွန္းမွ
ေခၚၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူတို ့က ဘယ္လိုလာခဲ ့လို ့ ေၿပာရမဲ ့အစား၊ ဘာအဝတ္အစား ဝတ္ထားသလဲ၊ ဘယ္ေနရာ
က ဆက္ေနတာလဲ၊ ဘယ္သူ ပါလာသလဲ ဆိုတာေတြသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးေနေတာ ့သည္။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ...၊
ကြ်န္ေတာ္ ေၿပးေတာ ့တာေပါ ့။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ဗီဇာကိစၥနဲ ့ ရင္းႏွီးဖူးတဲ ့ လူတစ္ေယာက္ဆီ သြားေတြ ႔
သည္။ အေၿခအေနကို ေၿပာၿပသည္။ သူက ဖုန္းဆက္ၾကည္ ့သည္။ ဟိုက မသိဘူး၊ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ
ဘာညာနဲ ့ လုပ္ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သြားမဝယ္ခိုင္းေတာ ့ပါ။

သူ ့ကို ယံုရင္ ပိုက္ဆံ ထားခဲ ့ပါတဲ ့။ စာတိုက္ေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဝင္ေစာင္ ့ေနပါတဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္
လည္း သူေၿပာတာကို လက္ခံသင့္မခံသင္ ့ အီစြတ္တို ့ဆီ ဖုန္းလွန္းဆက္ေတာ ့သူတို ့က လက္ခံဘို ့ သေဘာ
တူၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူေၿပာသည္ ့အတိုင္း သြားေစာင့္ေနေပမယ္ ့ သူ ေပၚမလာေတာ ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္
အဲ ့ဒီလူ ေနတဲ ့ေနရာလိုက္သြားေတာ ့ အဲ ့ဒီလူေတြအားလံုးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿမန္ၿမန္ ေၿပးခိုင္းေတာ ့သည္။
သူတို ့က ဒီမွာ ခဏ လာတည္းၾကတာတဲ ့။ အိမ္ရွင္က တစ္ေန ့ကို ဘတ္ငါးဆယ္နဲ ့ လက္ခံထားတာတဲ ့။
မေလးရွားသြားဖို ့ ခရီးတစ္ေထာက္ နားေနၾကတာတဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာတဲ ့လူကို ရဲေတြ ေမးေနတာ ေတြ ႔ခဲ ့တယ္
တဲ ့။ သြားၿပီ ...။ ငယ္ထိပ္ ေၿမြေပါက္ေလၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းပါေသးတယ္လို ့ပဲ ေၿပာရေတာ ့မည္။
ဒီစကားေလး ေၿပာဘို ့အတြက္ေတာ ့“ ခ်ံဳေဘာ္ၿမိဳ ႔” က အခ်ဳပ္မွာ တစ္လ၊ ေကာ ့ေသာင္းမွာ တစ္လ၊ ၿပီးေတာ ့မွ
“ ဘန္ေကာက္ ” ၿမိဳ ႔ေတာ္ၾကီးကို ေၿခၿပန္ခ်ႏိုင္ေတာ ့သည္။ အီစြတ္တို ့လည္း မရွိေတာ ့ေပ။ အဘိုင္ၾကီးကလည္း
ကုမဏၰီမွာ စာရြက္စာတန္း အတုအပလႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚလို ့ ေၿပးၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ႔ ၁၂၂လမ္း၊ ရိုတီကမၻာေလး
ပ်က္သြားခဲ ့ၿပီ။ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ေတာ ့ ထိုင္းႏိုင္ငံလာရတာ အဖမ္းခံ၊ အခ်ဳပ္ခံရဘို ့မ်ား ၿဖစ္ေနသလားဟုေတာင္
ထင္မိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုတင္ေအး စတင္ ဆံုေတြ ႔ပံုမွ စ၍ သူႏွင္ ့ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္လာသည္ ့အခါ သူေၿပာၿပသည္ ့
သူ ့ဘဝအေၾကာင္းကို နားေထာင္သိရွိခဲ ့ရသည္။ သူ ့အေၾကာင္းကို မေၿပာခင္ ခ်ံဳေဘာ္ရဲစခန္းမွ အခ်ဳပ္ခန္းမ်ား၏
ဖြဲ ႔စည္းပံုကို အရင္ေၿပာၿပပါမည္။

အခ်ဳပ္ခန္းအေနအထားက ထိုင္းႏိုင္ငံ ရဲစခန္းမ်ား၏ ဖြဲ ႔စည္းပံုအတိုင္း ၿဖစ္၏။ တံခါးသံုးဆင့္ပိတ္၊ ေသာ ့ခတ္ထား
ၿပီး အဝင္အထြက္ပင္မတံခါးတစ္ခ်ပ္၊ ထိုပင္မတံခါးရွိေသာ အဝင္အထြက္ခန္းမွာ သံုးေပပတ္လည္ အခန္းၿဖစ္၏။
ၿပီးေတာ ့မွ မ်က္ႏွာစာအခန္းတစ္ခန္းက အခ်ဳပ္ခန္း သံုးခန္းေရွ ႔ တံခါးဝမ်ားကို ကန္ ့လန္ ့ၿဖတ္ ဖြဲ ႔စည္းထား
သည္။ ထိုမ်က္ႏွာစာအခန္းတြင္ မည္သည္ ့အခ်ဳပ္သားမွ မေနရ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ တရားမဝင္ခိုးဝင္လာသည္ ့
အခ်ဳပ္သားမ်ားအား ထားေသာအခ်ဳပ္ခန္းႏွစ္ခန္း ( ေရာေလာင္း အိမ္သာ၊ ေရခ်ိဳးခန္း တြဲလ်က္ )၊ ထိုင္းအခ်ဳပ္
သားမ်ားကို ထားေသာအခန္းမွာ မ်က္ႏွာစာခန္းမၾကီး၏ ဘယ္ဘက္အစြန္ႏွင္ ့ညာဘက္အစြန္တြင္ ရွိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခန္းက ဝင္ေပါက္တံခါးႏွင္ ့ တည္ ့တည့္က်သည္ ့ အလယ္ခန္းၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ခ်ံဳေဘာ္ အခ်ဳပ္သို ့ ေရာက္ခဲ ့သည့္ေန ့မွ အေတြ ႔အၾကံဳမ်ားကို မွတ္မိေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္ထဲ
ဝင္လာလာခ်င္း ....
“ ဒီၾကားထဲ လာခဲ ့ပါလား ... တစ္ေယာက္စာေတာ ့ ရပါတယ္ ”
ဖိတ္ေခၚလာသူအား ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အေနၿဖင္ ့ အေတြ ႔အၾကံဳ ရွိၿပီးသည္တိုင္၊ အခ်ဳပ္
ထဲ ေရာက္ၿပန္ေသာအခါ ၿဖစ္ေပၚလာတတ္ၿမဲ အားငယ္စိတ္တို ့ ရွိလာခ်ိန္ ...
“ လာပါဗ်ာ ... အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲ မွ်ၿပီး ေနရတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားအိပ္ကို ဒီမွာ လာစီထား၊ ခဏေန အၿပင္ကလူေတြ
ရဲ ေမာင္းလိုက္လို ့ အထဲေၿပးဝင္လာရင္ ေနရာ ခက္မယ္ ”
ေနာက္တစ္ဦးကပါ ထပ္ေခၚေတာ ့၊ ေက်ာပိုးအိပ္ကို ဆြဲရင္း သူတို ့ ႏွစ္ဦးၾကားသို ့ နံရံႏွင္ ့ ကပ္လ်က္ အိတ္ကို
ခ်ထားလိုက္သည္။
“ ၾကမ္းက ေရဝင္ေနတယ္ဗ် ... ေခါင္းရင္းဘက္မွာေတာ ့ ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး ”
ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့ေၿပာ၍ ၾကမ္းခင္းအား အသာေလး ဖိနင္းၾကည္ ့လိုက္ရာ ေရႏွင္ ့ ၾကမ္းခင္းရိုက္သံကို ၾကား
လိုက္ရပါသည္။ ၾကမ္းခင္းတစ္ခုလံုးတြင္ သံခ်က္လြတ္သည္ ့ ၾကမ္းခင္းေတြက လြတ္ေနၿပီး၊ ေရခ်ိဳးခန္းမွ လွ်ံက်
ေသာ ေရမ်ားက ၾကမ္းခင္းေအာက္သို ့ စီးဝင္ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။
“ ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ေနတတ္ပါတယ္၊ ဒါပါနဲ ့ဆို သံုးခါရွိၿပီ ”
“ ခ်ံဳေဘာ္မွာဘဲလား”
“ မဟုတ္ဘူးဗ် .. ဘန္ေကာက္မွာ တစ္ၾကိမ္၊ ကန္ပူရီမွာ တစ္ၾကိမ္ ”
ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ အခ်ဳပ္ခန္းမ်ားသည္ သိပ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ ့ေပ။ သည္အၾကိမ္တြင္ အိမ္ၿပန္
စဥ္ အဖမ္းခံရ၍၊ ပို၍ပင္ စိတ္ေအးေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို တရားမဝင္လုပ္စားေနသူေတြအတြက္ အခ်ဳပ္ဆို
တာ ေမ ့ထား၍မရ။ အစဥ္အၿမဲ သတိထားေနသည္ ့ၾကားမွ၊ အလွည္ ့သင္ ့လာလွ်င္ ကံေခ်ာ္စြာ ေရာက္လာရၿမဲ
ၿဖစ္သည္။ အခုလည္း ေရာက္လာေတာ ့ ေလ ့လာရၿပန္သည္။
“ ဒီမွာ တစ္ေန ့ ထမင္းဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေကြ်းလဲ ”
“ အရင္က ႏွစ္ခါပဲ ေကြ်းတယ္၊ အခု တစ္ေန ့ သံုးခါ ေကြ်းေနၿပီ ”
ကိုတင္ေအးက အရင္က ေတြ ႔ၾကံဳဖူးသူလို ေၿဖသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ ့နာမည္ ကိုေထြးပါ၊ အစ္ကို ့နာမည္က .. ”
“ တင္ေအး ... ၿမိတ္ဇာတိပါ၊ ကိုေထြးက ရန္ကုန္ကလား ”
ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ေၿဖၿဖစ္သည္။
“ ဘယ္မွာ ဖမ္းတာလဲ ”
နံေဘးမွ ေနာက္တစ္ဦး ဝင္ေမးလာသၿဖင္ ့၊ “ ကုလားတို ့ေတာ ့ စပ္စုၿပီ ” ဟု တစ္ၿခားတစ္ဦးက လွန္းေနာက္
လိုက္သည္။
“ ခ်ံဳေဘာ္ ကားဂိတ္မွာ ... ”
“ ဟာဗ်ာ ... အကိုက ဂိတ္ထဲအထိ စီးသြားတာကိုး၊ ဒီေလာက္ဖမ္းေနတာဗ်ာ ...”
ကုလားေလး၏ ကရုဏာ စကားေၾကာင္ ့မခ်ိၿပံဳးသာ ၿပံဳးေနရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုက သိလ်က္ မွားခဲ ့တာ
ပဲေလ။ အရင္က ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ေရာက္သြားခဲ ့ဘူးပါလ်က္၊ ကားဂိတ္မွာ သြားဆင္းမိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္
ၿမိဳ ႔ဝင္တံတားမွာ ဆင္းရမည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသၿဖင္ ့ ကားဂိတ္ထဲသို ့ ပါသြားၿခင္းပင္။
“ ခါတိုင္း သြားေနက်ပဲဗ်ာ ... ၿဖစ္လာမွေတာ ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး ”
“ ဒါေပါ ့ဗ်ာ ... ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ”
ကြ်န္ေတာ္ ့စကားကို ကိုတင္ေအးက ေထာက္ခံသည္။ နယ္စပ္ၿမိဳ ႔တစ္ၿမိဳ ႔ ၿဖစ္သည္ ့အတြက္ အခ်ဳပ္သားအမ်ား
စုမွာ ၿမန္မာမ်ားႏွင္ ့ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံသားမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္။ အမႈကလည္း ရွင္းပါသည္။ “ သာေမာ ”မႈ။
ခြန္သံေဒါက္လို ့ ရဲမ်ားက ေခၚ၏။ “ သာေမာ ” ဆိုတာ အခြန္ေဆာင္ ေနထိုင္သြားလာခြင္ ့ လက္မွတ္ကို ဆိုလို၏။
ဒါေပမဲ ့ ခ်ံဳေဘာ္လို ခရိုင္ၿမိဳ ႔ၾကီးတြင္ “ သာေမာ ”လက္မွတ္ၿဖင္ ့ၿမန္မာမ်ား ေနခြင္ ့မရွိ။ ရေနာင္း တဝိုက္မွာသာ
ေနခြင္ ့ရွိသည္။ ေန ့ခ်င္း ၿပန္ရသည္ ့“ သာေမာ ” လက္မွတ္ရွိသလို၊ တစ္ပတ္စာ ေနခြင္ ့ရသည္ ့ သာေမာလက္
မွတ္လည္း ရွိသည္။

ရေနာင္းႏွင္ ့ ခ်ံဳေဘာ္ၿမိဳ ႔တို ့မွာ ကားၿဖင္ ့ တစ္နာရီခြဲနီးပါး သြားရသည္။ မေန ့ညက ဘန္ေကာက္မွ ခ်ံဳေဘာ္သို ့ ကားၿဖင္ ့လိုက္လာခဲ ့သည္။ ၿမိဳ ႔အဝင္တံတားမွာ မဆင္းမိ၍၊ ကားဂိတ္တြင္ အဖမ္းခံရသည္။ ကံဆိုးသည္ ့ၾကား
မွပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု မွတ္ရပါမည္။ ရဲ က လူကိုသာ ဖမ္း၍ ပစၥည္းမသိမ္း။ ခရိုင္ၿမိဳ ႔ၾကီး ၿဖစ္၍လားမသိ။
ရေနာင္းမွာဆိုလွ်င္ ဖိနပ္ပင္မက်န္ႏိုင္။ အခ်ဳပ္ရက္ကိုလည္း ရေနာင္းမွာ ေလးဆယ္ ့ငါးရက္ သတ္မွတ္သည္။
ခ်ံဳေဘာ္ မွာေတာ ့ အၾကာဆံုး တစ္လသာ ထားသည္ဟု သိရ၏။ မေန ့ကပင္ ၿမန္မာတစ္သုတ္ကို ရေနာင္းသို ့
သြားပို ့သည္ဟု သိရသၿဖင္ ့၊ တစ္လေတာ ့ ေစာင္ ့ရေတာ ့မည္။


မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

....................................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )



11 comments:

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

လာေရာက္ ျပီး စာေလး ဖတ္သြားပါတယ္ရွင္။

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

...အလင္းစက္မ်ား said...

ရင္ေမာလုိက္တာ.... ဖိုင္တို ့ စိတ္ေကာင္းေပလုိ ့ေပါ့ ႏွင့္မို ့ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ ထိုင္းအခ်ဳ့ိလဲ သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ့လဲ မေကာင္းၾကဘူး။

sosegado said...

ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ေတာ ့ ထိုင္းႏိုင္ငံလာရတာ အဖမ္းခံ၊ အခ်ဳပ္ခံရဘို ့မ်ား ၿဖစ္ေနသလားဟုေတာင္
ထင္မိပါသည္။ ကုိယ္ေတြ႔ေျပာသြားတာကုိး၊

ခႏြဲ said...

ထိုင္းက အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရင္ ဖတ္တာေတြခ်ည့္ ေတြ႔ရတယ္ဗ်ာ။ ရင္ေမာလိုက္တာ။

Anonymous said...

အင္း...ရင္ေမာတယ္

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အင္းအကိုေတာ့ စိတ္ညစ္ရမွာပဲေနာ္...
အားေပးသြားလွ်က္။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုေထြးအျဖစ္ကလည္း အခ်ဳပ္ျပီးအခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနပါေပါ႔လား
ဆုိုးလိုက္တာေနာ္
ကံေကာင္းမဲ႕အခ်ိန္ေရာ ရွိဦးမွာလား
ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမလဲ ေစာင္႔ဖတ္ေနပါတယ္ ကိုအျဖဴေလးေရ

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုေထြးအျဖစ္ကလည္း အခ်ဳပ္ျပီးအခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနပါေပါ႔လား
ဆုိုးလိုက္တာေနာ္
ကံေကာင္းမဲ႕အခ်ိန္ေရာ ရွိဦးမွာလား
ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမလဲ ေစာင္႔ဖတ္ေနပါတယ္ ကိုအျဖဴေလးေရ

ကိုေဇာ္ said...

အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အေတာ္ကို စံုေအာင္ အေသးစိတ္ ေရးထားႏိုင္တာပဲဗ်ာ။ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္။

IDIOT-Ki said...

ထိုင္းအခ်ဳပ္ခန္းမွာေရာ ၾကမ္းပိုး( ဂ်ပိုး ) မရွိဘူးလား.. မရွိလို ့ ထဲ့မေရးထားတာ ထင္ပါရဲ ့.. တေန ့ ထမင္း ၃ နပ္ေကၽြးတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေနေပ်ာ္ပါေသးတယ္။ ..း)တရားမဝင္ဘဝေတြမ်ား ေနရာတိုင္း အခ်ိန္တိုင္း က်ီးလန္ ့စာ စားေနရသလိုပါပဲလားေနာ္

blackcoffee said...

သူတို ့ဘဝေတြလဲ တကယ္ မလြယ္ဘူးေနာ္...