Friday, March 25, 2011

လက္ခ်ည္း ၿပန္ခဲ ့သူ


မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္း ( သို ့) မီးရထားသံလမ္းႏွစ္ေၾကာင္း တို ့ကဲ ့သို ့၊ ဘယ္ေတာ ့မွ ေပါင္းဆံုဘို ့ မၿဖစ္ႏိုင္
ေတာ ့သည္ ့ သူႏွစ္ဦးရဲ ႔ အထပ္ထပ္ရစ္ေႏွာင္ေနမိေသာ သံေယာဇဥ္အဖြဲ ႔ကို သည္ဝတၳဳအပိုဒ္ေလးမွာ
ကြ်န္ေတာ္လာေတြ ႔မိပါသည္။ ခြဲခြာၾကဘို ့ ဝန္မေလးသလို၊ ေပါင္းစံုဘို ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ နားလည္မႈမ်ားၿဖင္ ့
ခ်စ္ခဲ ့ၾကပါသည္ .. တဲ ့။

တကယ္ေတာ ့ သံေယာဇဥ္ဆိုတာက ရင္ဝမွာ မီးစကေလး လာကပ္ထားသလို တမွ်င္မွ်င္ တေငြ ႔ေငြ ႔ ႏွင္ ့ေလာင္
ၿမိဳက္ေနတာမ်ိဳးပါ .. ဟု၊ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

ေမ ့မရေပမယ့္ တစ္ေန ႔က် ေတြ ႔မရေအာင္ ထားခဲ ့ရေတာ ့မည္ကို သိပါလွ်က္ကယ္ႏွင္ ့ ....။


ေကာ ့ေသာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေရွ ႔ဆက္မည္ ့ ခရီးစဥ္ကို စဥ္းစားေနၿဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွ ပိုက္ဆံ လွမ္းမွာၿပီး
ဘန္ေကာက္သို ့ ဝင္ရမည္။ ဘတ္ေငြ ႏွစ္ေသာင္းကိစၥကို ေၿဖရွင္းရမည္။ ယခုဆိုလ်ွင္ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ား
ကို အီစြတ္တို ့ သိမ္းၿပီးေလာက္ၿပီ။ ထိုၿပႆနာကို ကြ်န္ေတာ္အရံႈးမေပးခ်င္။ အေမတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မၿဖစ္
ၿဖစ္သည္ ့နည္းၿဖင္ ့ အိမ္ၿပန္လာဖို ့ေခၚသည္။ ပတ္(စ)ပို ့ လာလုပ္ဖို ့၊ ၿပီးမွ ၿပန္ထြက္ခ်င္ထြက္ပါဟု ဖုန္းဆက္ခ်ိန္
မွာေၿပာလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်လို ့ မရေသး။ အေမတို ့ ပို ့လိုက္ေသာေငြၿဖင္ ့ ၿပန္ရမွာကို ရွက္
ေနသည္။

၃ႏွစ္ဆိုေသာ ကာလတြင္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွၿဖစ္မလာခဲ ့။ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အမတန္ အတၱၾကီးမားသူအၿဖစ္
ခ်စ္ရွာသည္။ မိဘမ်ားက ေပေတေလလြင္ ့ေနသူအၿဖစ္ ခ်စ္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ထိပ္ဆံုး
အထိ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကားရမည္ ့ လူအၿဖစ္ ရည္မွန္းခ်က္ ထားၿပီး ခ်စ္သည္။

စိတ္ဓါတ္က်စရာမ်ားေၾကာင္ ့ စိတ္ဓာတ္က်သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဝန္ခံပါသည္။ ဒါေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ရည္မွန္း
ခ်က္အတြက္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ ့မွ စိတ္မပ်က္ပါ။ ပန္းရံသမားဘဝကပင္ တိုက္အၿမင္ ့ဆံုး အထပ္သို ့
တက္၍ “ ငါ ၿမင္ ့ၿမတ္ရမယ္၊ ငါ ထက္ၿမက္ရမယ္ေဟ ့ ...”ဟု က်ံဳးက်ံဳး ေအာ္မိတာ ခဏခဏပင္။ ရိုတီေရာင္း
ေနခ်ိန္မွာလည္း ထိုစကားကို အၿမဲရြတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အၾကီးအက်ယ္ ရံႈးနိမ္ ့ေနေသာ ယခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာပင္
ထိုစကားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ရြတ္ေနမိသည္။

ဖိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား .. ကြ်န္ေတာ္၏ ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးမားမႈကို ၾကည္ ့၍၊ တသိမ္ ့သိမ္ ့ ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးႏိုင္ေသာ
အမ်ိဳးသမီး ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေရွ ႔ရည္မွန္းခ်က္၊ လုပ္ရမည္ ့အလုပ္၊ ေရြးခ်ယ္သည္ ့လမ္းတို ့၌ ဖိုင္၏ကဏၰ
အနည္းငယ္မွ်ပင္မပါဝင္။ သူႏွင္ ့ ခ်စ္တင္းေႏွာေနရင္းကပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ပန္းတိုင္အေၾကာင္း ပါလာလွ်င္၊ သူက
မ်က္လံုးေလးစြင္ ့ကာ၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ နားေထာင္ေပးတတ္သည္။ သူ ့ကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝ ဝင္မႏွစ္ၿမဳပ္သည္
မဟုတ္ပါ။ ဘယ္သူ ့ဘဝထဲကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္ႏွစ္ၿမဳပ္မည္ မဟုတ္မွန္း ဖိုင္ယံုၾကည္ထားသၿဖင္ ့၊ သူ ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို နားလည္ၿခင္း ၿဖစ္ပါမည္။
“ ဖိုင္ ... ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းၾကီးက်ယ္ခမ္းနားသူ ၿဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဒီဘဝအေၿခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းမုန္း
တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တစ္ေန ့မွာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားသူ ၿဖစ္ကိုၿဖစ္ရမယ္ ”
“ သိပ္မေတြးပါနဲ ့လားရွင္ ... ရွင္ပဲ ပင္ပန္းေနမွာေပါ ့ ”
“ ရတယ္ ... ကိစၥမရွိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘာ ့ေၾကာင္ ့ အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္အပါးေတြ ေမ ့ထားသလဲ ဆိုတာ
ဖိုင္ သိသလား။ ဘာမဆို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၿပည္ ့စံုတဲ ့ေန ႔ေရာက္တဲ့အထိ ၾကိဳးစားဦးမွာ ဖိုင္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို
အခ်ိန္မေရြး ခြဲခ်င္ ခြဲသြားမွာပဲ။ ဒါေပမယ္ ့ တစ္ေန ့မွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင္ ့ဆီၿပန္လာမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို
ယံုရဲ ႔လား ”
“ ယံုပါၿပီေကာရွင္ ... ကြ်န္မတကယ္ ့ကို ယံုပါတယ္၊ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္မပူနဲ ့ေနာ္ ”
ဖိုင္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေမတၱာအစစ္နဲ ့ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္လက္မခံလို ့ မရေပ။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ
သူ ့ေၾကာင့္ ပူေလာင္ရတာ ဘာမွမရွိေပမယ္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ဖာသာ ကြ်န္ေတာ္သာ ဧရာမေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ၾကီးမ်ား
ႏွင္ ့ပူေလာင္ေနရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ခ်စ္စ ခင္စကေတာ ့ သူ ့ဘဝထဲ ကြ်န္ေတာ္ဝင္ရႏိုးႏိုး ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝထဲ သူ ဝင္ရႏိုးႏိုးနဲ ့ လြန္ဆြဲၾကေသးသည္။
နည္းနည္းရင့္ၾကက္လာေတာ ့ ... ဘယ္သူမွ ဘယ္သူ ့ကို မပူေလာင္ေစပဲ၊ ရိုးရိုးေလး သံေယာဇဥ္တြယ္တာ
အေကာင္းဆံုးလို ့နားလည္လာခဲ ့ၾကသည္။ အဲ ့ဒီေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး က ဘဝတစ္သက္တာ
အတြက္ တကယ္ပဲ ေမ ့မရေတာ ့မယ္ ့ လူေတြအၿဖစ္ ကိုယ္စီ နားလည္သြားၾကပါေတာ ့သည္။ ခြဲၾကဖို ့လည္း
ဝန္မေလးၾကသလို၊ ၿပန္ဆံုေတာ ့လည္း ဆံုေပါ ့ေလ။ တစ္ဦးနဲ ့တစ္ဦး အပစ္မတင္ၾကဘဲ ေနသြားဖို ့ အလိုလို
သတ္မွတ္ၿပီးသားလည္းၿဖစ္ပါသည္။ သူ အိမ္ေထာင္ၿပဳသြားရင္ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ၿပဳသြားရင္ ၿဖစ္ၿဖစ္
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဟာ လူၿဖစ္ရတဲ ့အတြက္ လူ ့ဘဝကို တည္ေဆာက္ၾကတာလို ့ နားလည္ၾကမည္ ၿဖစ္ပါသည္။

အံ ့ၾသဖို ့ေတာ ့ ေကာင္းပါသည္။ တိုင္းၿပည္မတူ၊ လူမ်ိဳး မတူ၊ ဘာသာစကား မတူ၊ ဓေလ ့စရိုက္မတူတဲ ့ လူသား
ႏွစ္ဦးဟာ ဘယ္ ့ႏွယ္လုပ္ၿပီး ေမတၱာ ႏြယ္ယွက္ရာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တူညီသြားရတာလဲ ..။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝဟာ အမတန္ ၾကမ္းတမ္းဆိုးဝါးေနပါသည္။ အဲ ့ဒီဘဝထဲက ဟိုးအၿမင့္ၾကီးကို တက္ရမယ္ ့ခရီးဟာ
တကယ္ ့ ေတာင္စဥ္ ခုႏွစ္ရာမကပါပဲ။ အခုလည္း ေကာ ့ေသာင္းကေန ရန္ကုန္ ၿပန္ဖို ့အေရး တစ္လေလာက္
ေသာင္တင္ေနၿပန္ၿပီ။

မွတ္ပံုတင္ ေပ်ာက္ေနပါသည္။ တည္းတာက ၂မိုင္ပန္းၿခံနားက ခင္ေမာင္လြင္တို ့ အိမ္မွာၿဖစ္သည္။
ခင္ေမာင္လြင္က သူ ့အကိုရဲ ႔ ဝါးလတ္ ( ငါးေလွ ) မွာ ဝင္လုပ္ေနပါသည္။ သန္ ့စင္ ေၿပာလိုက္တာကို ကြ်န္ေတာ္
ၿပန္စဥ္းစားရင္း အေတာ္အထင္ၾကီးမိပါသည္။ သန္ ့စင္က ခန္ ့မွန္းေၿပာတဲ ့ေနရာမွာ ဒက္ထိ မွန္တတ္သည္။
ခင္ေမာင္လြင္တို ့ လွပူရီ ဝက္ရံုမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ၾကာသည္။ ရရစားစား ဘဝကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ေကာ ့ေသာင္း
ကို ၿပန္လာၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း သန္ ့စင္က “ အလွမ္းက်ယ္ၿပီး အလယ္လပ္မယ္ ” ဟု ေဟာ
ကိန္းထုတ္ထားပါသည္။ ဟုတ္ေနတာမို ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ၿပန္ေတြးရင္း ၿပံဳးမိပါေသးသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အေနၾကာသူေတြရဲ ႔ ထံုးစံအတိုင္း “ ပ်င္း ေပ်ာ္ ပ်က္ ေၿပး ” ဆိုတာမွန္ေနၿပီ။ ေရာက္ခါစက
ထိုင္းဘာသာစကား နားမလည္သူမို ့ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲေတြလည္း ကိုယ္နဲ ့စိတ္မၿငိတာမို ့ ပ်င္းတယ္။ အလုပ္ၿပီးရင္
ထိုးအိပ္ေနေတာ ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ ့ တီဗီြမွာ လႊင္ ့တဲ ့သီခ်င္းေတြ၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ၊ လက္ေဝွ ႔ပြဲေတြၾကည္ ့
ရင္း ဟိုေလွ်ာက္လည္ ဒီေလွ်ာက္လည္နဲ ့ ေပ်ာ္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ထိုင္းကိုေရာက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္
ၾကာေတာ ့ ကာတြန္းအတိုေလးေတြ စမ္းၿပီး ဖတ္တတ္လာၿပီ။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ တီဗြီဇာတ္လမ္းေတြ ခံစားတတ္လာၿပီ။

“ ပိုင္းႏိုင္၊ ပိုင္းေဒြး၊ ေလာင္ကေခြ် ႔ေဆာင္ဘတ္ ” တို ့ “ မိအလိုင္လုေပါင္ ” တို ့ဆိုတာေလးေတြ လိုက္ဆိုတတ္
ေနၿပီ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလည္း “ မယ္နာ ” သရဲကားကို ၾကည္ ့လို ့ေကာင္းမွန္း သိလာၿပီ၊ စေနေန ့လည္ဆိုရင္
တီဗြီ ( ၇ ) ရဲ ႔ live ရႈိးကို သြားၾကည့္ရဲလာၿပီ။ ေမာ္ခ်စ္ေစ်းရဲ ႔ အေဟာင္းတန္းေတြကို ေမႊေႏွာက္ရဲလာၿပီ။
ေက်ာက္တိုင္ အဝိုင္းၾကီးနားမွာေရာင္းတဲ ့ အမဲသားေကြ ႔တယိုကို တန္းစီၿပီး စားတတ္လာၿပီ။ ဖပ္ထိုင္းလို ့ ေခၚတဲ ့
ထိုင္းေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ၾကိဳက္တတ္လာၿပီ။ စဖန္ခိြဳင္မွာ ၿပတဲ ့ ညစ္ညမ္းရုပ္ရွင္ ႏွစ္ကားတြဲေတြကို ေန ့တစ္ဝက္
ေလာက္ သြားၾကည့္ရဲလာၿပီ။

ဒါေတြဟာ ေပ်ာ္ရာကေန ပ်က္သြားတာ မဟုတ္လား။ အရက္၊ ေလာင္းကစားနဲ ့ မိန္းမေတာ ့ ကင္းသည္။
ေသာက္ၿဖစ္တာေတာင္မွ ၾကံဳေတာင္ ့ၾကံဳခဲပါ။ ဒါေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဓါတ္မ်ား ၾကမ္းတမ္းလာ၏။ ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္
တာ မၿဖစ္မခ်င္း ၾကိတ္ၿပီး ၾကံေနေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခုလို ေကာ ့ေသာင္းမွာ ေသာင္တင္ေနေပမယ္ ့ ..
ဘန္ေကာက္ကို ၿပန္ဝင္ဖို ့ ေသြးေအးေအးနဲ ့ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖတို ့ဆီ ၿပန္လာခဲ ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ ႔လိုက္ရ၍ အေဖတို ့ ဝမ္းသာၾကသည္။ ဒါေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ၾကိဳသိေနၾကတာမို ့
တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး လုပ္စရာရွိတာလုပ္၍ ဘန္ေကာက္ကို ၿပန္ထြက္ေတာ ့ သူတို ့ ဘာမွ မေၿပာၾကေတာ ့။

ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ထြက္လာေတာ ့ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လိုက္လာၾကပါသည္။ သူတို ့က နယ္စပ္မွာ
လုပ္စားခ်င္လို ့ဆို၍ ေခၚလာခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တံုးက ေတာ္ေတာ္ေလး ကူညီ
ခဲ ့ဘူးသည္။ ငယ္ငယ္တံုးက သူ ့မိဘေတြ ေတာ္ေတာ္ ၿပည့္စံုၾကသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တယ္လီဖုန္းေလးငါးလံုး
ရွိတဲ ့အိမ္ေတြထဲမွာ သူတို ့လည္းပါသည္။ လမ္းထိပ္မွာ ထီဆိုင္ဖြင့္ထားလို ့ ေတာ္ေတာ္ဝင္ေငြ ေကာင္းၾကသည္။
ယခု ၿပန္ေတြ ႔ေတာ ့ အဆင္မေၿပၾကတာ ၿမင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ကို ေကာ ့ေသာင္းလိုက္ခဲ ့ဘို ့ လမ္းစရိတ္ခံ
လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ့အကို သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ ့ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းကိစၥလည္း အဆင္ေၿပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီက ပိုက္ဆံယူစြားတဲ ့သူက သူ ့ဆီမွာ
ၿပန္ယူပါလို ့ ဆက္သြယ္လာသည္။ ရန္ကုန္က ကြ်န္ေတာ္ ့လိပ္စာကို သိလို ့ လွမ္းဆက္သြယ္တာပါ။ အီစြတ္က
လူတစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္၏။ သူက အဲဒီလူဆီက ေငြေခ်းၿပီး သူ ့အိမ္ကို လႊဲထားသည္။ အဲဒီလူ ၿပန္ေတာင္း
ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီမွာ သြားေတာင္းဖို ့ လႊဲခ်တာမို ့ အဲ ့ဒီလူ ေရာက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူက ဘားအံမွာေနၿပီး
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ထိုင္းမွာကတည္းက ရင္းႏွီးၿပီးသားၿဖစ္သည္။

“ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ ့ ကိုေထြး၊ အီစြတ္ေၿပာတာကို မယံုလို ့ကို ကြ်န္ေတာ္ တမင္လာခဲ ့တာပါ။
အစ္ကို ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ့ပိုက္ဆံ လႊဲေပးတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ လံုးဝမယံုဘူး ”
“ ခင္ဗ်ားဆီက သူဘယ္ေလာက္ေခ်းထားလဲ ”
“ က်ပ္သံုးေသာင္းဖိုး မကဘူး ”
“ ေကာင္းၿပီ .. ခင္ဗ်ား ေငြလိုေနရင္ ဘန္ေကာက္က ကြ်န္ေတာ္မွာေပးမယ္၊ မနက္ၿဖန္ ေစာင္ ့ယူသြားဗ်ာ။ ဒီေငြ
ဟာ ခင္ဗ်ားေငြလည္းမဟုတ္ဖူး၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ေငြလည္း မဟုတ္ဖူး၊ အီစြတ္ေငြလည္း မဟုတ္ဖူး။ ဒါေပမဲ ့.. အီစြတ္
အခုလို အလြဲသံုးစား လုပ္တာ ခင္ဗ်ားကို သက္ေသထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေပးလိုက္မယ္ ”
“ ဟာ... ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ မယူဘူး ကိုေထြး ”
“ ခင္ဗ်ား ေငြလိုေနတယ္ဆို ”
“ မဟုတ္ဘူး ... ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခ်းပဲ ေခ်းလိုက္။ တစ္ေသာင္းဆို ရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုေထြးကို ၿပန္ေပးမယ္ ”
“ ၿပီးေရာ .. မနက္ၿဖန္ညေန လာယူဗ်ာ ”
“ ေက်းဇူးပဲ ကိုေထြး .. အီစြတ္တို ့ အိမ္က ႏြားေတြ ကြ်န္ေတာ္ သြားဆြဲခိုင္းေတာ ့မယ္။ ဒီေကာင္ ကြ်န္ေတာ္ ့
အေၾကာင္း သိရက္သားနဲ ့ဗ်ာ ”

သူ ၿပန္သြားေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ေကာက္ကို ၿပန္တက္ဖို ့ ၿမန္ၿမန္ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္း ယူ
ထားတဲ ့သူဆီက လမ္းစရိတ္နဲ ့ လိုေငြ လွမ္းမွာသည္ ့အခါ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာပါသည္။ ဖိုင္ ့ဆီကိုေတာင္
“ တန္ေဆာင္မုန္းလၿပည္ ့ေန ့ ” ေရာက္ေအာင္ လာခဲ ့မယ္လို ့ စာထည္ ့ထားၿပီးၿပီ။

ေကာ ့ေသာင္း ေရာက္ေတာ ့ ပါလာတဲ ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာခ်ေပးသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
အလုပ္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရေနာင္းဘက္ကို ကူး၊ ခ်ံဳေဘာ္က သန္ ့စင္တို ့အစ္ကိုဆီ ဆက္သြယ္၊
ၿပီးေတာ ့မွ ကယ္ရီသမားေတြနဲ ့ ဘန္ေကာက္ကို ၿပန္ဝင္ပါသည္။ စုစုေပါင္း ကြ်န္ေတာ္ခရီးထြက္တာ ႏွစ္လနဲ ့
ဆယ္ရက္ အၾကာမွာ ဘန္ေကာက္ကို ၿပန္ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ဝမ္ခမရဲစခန္းမွာ အခ်ဳပ္အတူတူ က်ခဲ ့ၾကတဲ ့“ အာမက္ ” ဆီမွာ သြားတည္း
သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို ပတ္(စ)ပို ့စာအုပ္ တစ္အုပ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးထားသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
ကြ်န္ေတာ္ ရွာေပးခဲ ့သည္။ သူက သူ ့ဆီမွာပင္ တည္းရန္ေၿပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မတည္းခ်င္တာေၾကာင္ ့
တစ္ညပဲ အိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ အလုပ္ရွာ ထြက္ခဲ ့ေတာ ့သည္။

ေန ့တစ္ဝက္ပင္ မရွာရပါ။ latphrao Soi ( 42 - 44 ) လမ္းထိပ္မွ သစ္သားတံခါးေဘာင္ဆိုင္တြင္ အလုပ္ရခဲ ့ၿပီ။
အီစြတ္တို ့ လူစုလည္း ( လ.ဝ.က ) ဝင္ေမႊ၍ ေၿပးၾကၿပီ။ အဘိုင္ၾကီး၏ ကုမၸဏီမွာ စာရြက္စာတန္း အတုမ်ားၿဖင္ ့
ဘဂၤလားေဒ ့ရွ္သို ့ အပိြဳင္ ့မင္ ့ပို ့သည္ဟု ဆိုကာ ဝင္ေရာက္ရွာေဖြ ခ်ိတ္ပိတ္ ခံရသည္။ အီစြတ္ကေတာ ့ ၿမန္မာ
ၿပည္ ၿပန္ေၿပးသြားသည္ဟု ၾကားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရိုတီ သြားမေရာင္းခ်င္ေတာ ့။ ( လ.ဝ.က ) ဝင္ၿပီးလွ်င္
ဆက္လုပ္၍ မၿဖစ္ေတာ ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ဝင္လုပ္ေသာ သစ္သားတံခါးႏွင္ ့တံခါးေဘာင္ဆိုင္၏ ပိုင္ရွင္မွာ တရုပ္လူမ်ိဳးမ်ား ၿဖစ္သည္။
ကိုးကန္ ့ဘက္မွ ၿမန္မာစကား အနည္းငယ္တတ္ေသာ လူငယ္လက္သမားဆရာ ႏွစ္ဦးရွိသည္။ “ အကိုင္ ” ႏွင္ ့
“ အခ်ိဳင္ ” ဟု သိရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားသက္သက္။ ( ၄၄ ) လမ္းထဲမွ ဂိုေဒါင္တြင္
သစ္မ်ား သြားသယ္ၿပီး ဆိုင္သို ့ ကားၿဖင္ ့ယူလာ၊ ဆိုင္ေရွ ႔ေရာက္လ်င္ ခ်ေပး၊ ေခြၿပီးသား တံခါးေဘာင္မ်ားကို
ေဆာက္လုပ္ဆဲ တိုက္မ်ားသို ့ လိုက္ပို ့၊ လႊစာမ်ား ၿပည္ ့လာလွ်င္ ကားေပၚ က်ံဳးတင္၍ သြားပစ္။ မနက္ ရွစ္နာရီ
မွ ညေန ငါးနာရီအထိ၊ ငါးနာရီေက်ာ္လွ်င္ အခ်ိန္ပိုေၾကး ေပး၏။ မနက္၊ ေန ့လည္၊ ညစာ သံုးနပ္ေကြ်း၍ ေနစရာ
ေပးသည္။ အလုပ္သမားအားလံုးထဲတြင္ လစားဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္သာ ရွိသည္။ က်န္လူမ်ားမွာ ပုတ္ၿပတ္အလုပ္
သမားမ်ားၿဖစ္ၿပီး ေန ့လည္ထမင္းတစ္နပ္ကိုသာ သူေဌးက တာဝန္ယူရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုယ္ ့အိမ္ ကိုယ္ၿပန္ၾက
သူမ်ား ၿဖစ္သည္။ စေနေန ့ ေန ့ဝက္လုပ္၍ တနဂၤေႏြေန ့ႏွင္ ့အခါၾကီး ရက္ၾကီးမ်ားတြင္ ပိတ္သည္။ ထိုေန ့မ်ိဳး
သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ေအာက္ဆိုဒ္ရေသာ ေန ့မ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ ဆိုက္ မ်ားမွ သစ္သားတံခါးေဘာင္ၿဖစ္ေစ၊ တံခါးခ်ပ္ၿဖစ္ေစ အေရးတၾကီးမွာပါက တင္ခ၊ ခ်ခ၊ သြားပို ့ခ အၿဖစ္ သူေဌးက ေတာ္ေတာ္ရက္ရက္ေရာေရာ
ေပးသည္။ လႊစာမ်ား သြားသြန္ရသည္ ့ ညဆိုလည္း ဘတ္ႏွစ္ရာ ေအာက္ထစ္ရၿပီးသား။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အလုပ္
ကို မညည္း၊ ဆင္းရဲတာ ကုန္လွ်င္ ခ်မ္းသာမည္ဟု အံခဲထားသၿဖင္ ့ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပင္ပန္း ဝဋ္ေၾကြးကုန္
ဖို ့ နီးၿပီဟု ေတြးေတာ ခံယူထားသူၿဖစ္ပါသည္။

သူတစ္ပါး အလုပ္သမားၿဖစ္သည္ ့တိုင္ တားၿမစ္ရသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တတ္သည္။ သူေဌး၏ အစ္မၿဖစ္သူ
တရုပ္မၾကီး ( ေဟာင္ေကာင္ႏိုင္ငံသား ) ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေဟာင္ေကာင္ လိုက္မလားဟု မၾကာခဏ
ခ်စ္စႏိုး ေခၚေဝၚေမးၿမန္းတတ္ပါသည္။ သူတို ့ကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္ကို လက္ႏွင္ ့မၿပတ္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾက
သၿဖင္ ့ အလုပ္ကို သူတို ့ တားရသည္အထိ လုပ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ခ်စ္ခင္ၾကသည္မွာ မဆန္းပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ့တာဝန္မွာ အလြန္မ်ားသည္။ မနက္ အိပ္ရာအထတြင္ ဆိုင္တံခါးမ်ားဖြင္ ့၊ တံၿမက္စည္းလွည္း၊ အမိႈက္
က်ံဳး၊ ထမင္းအိုး တည္ရသည္။ ေအာ္ဒါရွိလွ်င္ သြားပို ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန ့လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မွ ၿပန္ေရာက္
သည္။ ထိုေန ့မ်ိဳးတြင္ သူေဌး၏သား အသီက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မုန္ ့ဖိုး သီးသန္ ့ေပးသလို၊ ဟင္းဖိုးေပးထားေသာ
ေဝစုကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ရ၏။

ဟင္းကိုေတာ ့ဆိုင္ေရွ ႔နားက သေဘၤာသီးေထာင္းဆိုင္မွာၿဖစ္ေစ၊ ဟိုဘက္ လမ္းထဲမွ ပါဆယ္ထုပ္ဟင္းၿဖစ္ေစ
ေန ့လည္စာ တစ္နပ္ကို တစ္ဦးလွ်င္ တစ္ထုပ္က် ဝယ္ေကြ်းသည္။ မနက္အေစာစာအတြက္မူ သူေဌးမက ထမင္း
ေၾကာ္ၿဖစ္ေစ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ၿဖစ္ေစ အဆာေၿပ ေကြ်းသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွလြဲ၍ မည္သူမွ် မစား၊ ညေနစာကို
ေတာ ့ ေန ့လည္မွ ဟင္းက်န္လွ်င္ က်န္၊ မက်န္လွ်င္ သူေဌးမက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သူတို ့ စားေသာဟင္းကိုလာ
ေပးတတ္သည္။ ဟင္းဖိုးလည္း သီးသန္ ့ေပးသည္။ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုလွ်င္ ဟင္းဝယ္လို ့ ရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ဝယ္
စားေလ ့ စားထ မရွိ။ ဟင္းက်န္ႏွင္ ့ စားၿပီး ပိတ္ကားေထာင္ရုပ္ရွင္ သြားၾကည္ ့သည္က မ်ားသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ အလုပ္တာဝန္မွာ လက္သမားဆရာမ်ား စက္ၾကီးမ်ားၿဖင္ ့သစ္ခြဲေနလွ်င္ ၿဖစ္ေစ၊ အၿပားလိုက္လႊာ
လွ်င္ ၿဖစ္ေစ တစ္ဖက္မွ ထိန္းေပးရသည္။ သစ္ေရြးလွ်င္ ဂိုေဒါင္သို ့ လိုက္သြားရသည္။ အေခ်ာသတ္ၿပီးေသာ
တံခါးေဘာင္၊ တံခါးခ်ပ္မ်ား၏ ဆက္ေၾကာင္းမ်ားထဲသို ့ ရာဘာေစးေကာ္ ထည္ ့ရသည္။ သံရိုက္စရာရွိလွ်င္ ရိုက္
ရသည္။ လက္သမားဆရာၾကီးမ်ား ညေန ဝိုင္းဖြဲ ႔ရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ အရက္ႏွင္ ့အၿမည္းကို ဝယ္ေပးရ၏။
သူတို ့က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လက္သမားပညာ မသင္သည္ ့အတြက္ ခဏခဏဆဲသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သင္ခ်င္
စိတ္ကို မရွိ။ သူေဌးမကပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚေခၚ ေၿပာသည္။

“ နင္ ဘယ္ေလာက္အထိ အကူလုပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ သင္ေပးေနတုန္းေလး သင္လိုက္ပါလား .. ”
“ ကြ်န္ေတာ္ မသင္ခ်င္ဘူး ခင္ဗ်ာ၊ စကၤာပူသြားဖို ့ ေငြစုေနတာပါ ”
“ ဟြန္း ... ”
သူေဌးမက ဆက္မေၿပာေတာ ့ပဲ သက္ၿပင္းခ်သည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူေဌးမၾကီးကို အမတန္ ေလးစားပါသည္။
ရန္ကုန္မွ ဖုန္းလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနပါက ခ်က္ၿခင္းလာေခၚခိုင္းသည္။ ေန ့လည္ ေန ့ခင္း ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္
စကားေၿပာ က်က္ေနလွ်င္ ဘာမွ လာမခိုင္းေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ ့ဘဝတက္လမ္းကို လြတ္လပ္စြာ ရွာခြင္ ့ၿပဳသည္။
သူ ့မွာ သမီးသံုးေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္ ရွိသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အား စာနာသည္လည္း ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။
ဆူလွ်င္ ေငါက္လွ်င္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား လာၿပန္ေခ်ာ ့ၿမဲ ၿဖစ္သည္။

တစ္ခါေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေအာင္ အဆူခံထိသည္။ သူေဌးက ဆူၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္
ကားေမာင္းခ်င္လြန္း၍ “ အသီ ” အား ခြင္ ့ေတာင္းကာ ဂိုေထာင္ထဲတြင္ တစ္ပတ္ စမ္းေမာင္းၾကည္ ့မိသည္။
ေၿမရွင္က သြားတိုင္သၿဖင္ ့ သူေဌးေရာက္လာကာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သူခိုးလုပ္တာလားဟုပင္ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္း
ေတာ ့သည္။ ညေနက်ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္သြားမည္စိုးသၿဖင္ ့သူေဌးမက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လာေခ်ာ ့သည္။
သူ ေခ်ာ ့မွပင္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္က်မိေတာ ့သည္။

ထိုလတြင္ လစာတိုးေပးသည္ ့အၿပင္ ေဘာက္ဆူးလည္းေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ လစာမွာ ဘတ္ေလးေထာင္ၿဖစ္
၍ အခ်ိန္ပိုေၾကး မုန္ ့ဖိုးမ်ားပါ ထည္ ့တြက္လွ်င္ ဘတ္ေၿခာက္ေထာင္နီးပါးရွိသည္။ ဆယ္ ့ငါးရက္တစ္ခါ လစာ
ရွင္းခြင္ ့ေပးသည္။ က်န္လူမ်ားမွာ ပုတ္ၿပတ္သမားမ်ား ၿဖစ္၍ ေခ်းေငြႏႈတ္ၿပီး ရွင္းေပးၿမဲပင္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေတာ ့
တစ္လၿပည့္မွ ယူရမည္၊ လက္ထဲ ထားလွ်င္ ကုန္သြားမည္ဟု ဆိုကာ တစ္လ တစ္ခါသာ ရွင္းေပးသည္။

ဖိုင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ပတ္တစ္ၾကိမ္၊ သံုးပတ္မွ တစ္ၾကိမ္သာ ေတြ ႔ၿဖစ္ေတာ ့သည္။
သူ ့ကို ေတြ ႔ဖို ့ ကြ်န္ေတာ္ ရွက္ရြံ ႔အားငယ္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိပ္ဆံုးေနရာမွ ေအာက္သို ့မၾကာခဏ ၿပဳတ္
ၿပဳတ္က်သၿဖင္ ့အထူးမခံစားရေတာ ့ပါ။ သူ ့ကိုေတာ ့ ေတြ ႔ရမွာ ရွက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ေလၾကီး မိုးၾကီး
သမားဟု ထင္ေနသလို ခံစားရမိသည္။

ေတြ ႔ၾကသည္ ့အခါလည္း အရင္လို မေပ်ာ္ၾကေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူသြားဖို ့ ဆံုးၿဖတ္ၿခင္းသည္ သူႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ လြယ္လင္ ့တကူ ၿပန္မဆံုႏိုင္ၾကေတာ ့မည္ကို အလိုလို သိေနၾကသည္။

“ ရွင္ ေအာင္ၿမင္မွာပါ၊ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္မပူနဲ ့ေနာ္ ”
“ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခြင္ ့လႊတ္ပါ ဖိုင္ ”
“ ရွင္ ၿပန္လာမွာလား ”
“ ၿပန္လာမယ္၊ ဒါေပမယ္ ့ .. မေအာင္ၿမင္ရင္ ဘယ္ေတာ ့မွ မလာေတာ ့ဘူး ”
သူ မိႈင္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့အား သူေဌး ေပးထားသည္ ့ အလုပ္ရံု၏ ေနာက္ခန္းအပိုေလးထဲတြင္ သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ စကားေၿပာ
ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြ တစ္ေန ့လံုးတြင္ ထိုအခန္းအား ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးပိုင္အၿဖစ္၊ လြတ္လပ္စြာ သံုးစြဲ
ပိုင္ခြင္ ့ရွိသည္။ ဖိုင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ကာ သက္ၿပင္းေတြ ခ်ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဖိုင့္ကို ဤကဲ ့သို ့ ပရိေဒဝ ခံစားရသူလိုမ်ိဳး တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါမွ မၿမင္ခဲ ့ဘူးပါ။
“ ဝမ္ခမ ” ရဲစခန္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းခံေနစဥ္ကပင္၊ သူ လာေတြ ႔ေသာအခါ၊ အထဲမွာေနလို ့ အသားေတြ
ၿဖဴလာတယ္၊ ေကာင္မေလးေတြ လိုက္ေငးမေနနဲ ႔ေနာ္ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ စ, ခဲ ့ဖူးသည္။

ဖိုင္အား ကြ်န္ေတာ္ “ ဝမ္ခမ ” ရဲစခန္းမွ လြတ္လာေသာေန ့တြင္ သူ၏ အပ်ိဳစင္ဘဝကို သိမ္းပိုက္ခဲ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္က အခ်ဳပ္ထဲမွေန၍ “ ဆယ့္ေလးငါးရက္အတြင္း ရေအာင္လာခဲ ့မယ္ ” ဟု တင္းတင္းမာမာ ေၿပာလိုက္
သည္။ ဆယ္ရက္ေၿမာက္ေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္လြတ္လာၿပီး သူ ့အလုပ္ရံုေရွ ႔၌ သြားေစာင့္ေနသၿဖင္ ့၊သူကြ်န္ေတာ္ ့
ကို ယံုၾကည္၍၊ သူ ့ အပ်ိဳစင္ဘဝကို ေပးအပ္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ယခု ဘန္ေကာက္သို ့ ၿပန္ဝင္လာမည့္ ရက္ကို တိတိက်က် ေၿပာ၍ “ တန္ေဆာင္မုန္းလၿပည္ ့ေန ့ ” အေရာက္
လာခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့၊ ကြ်န္ေတာ့္စကားမ်ားကို သူ ယံုၾကည္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ သြားလုပ္မည္ ့ တိုင္း
ၿပည္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံလိုမဟုတ္။ အဖမ္းခံရလွ်င္ ၾကိမ္ဒဏ္ပါ ထိမည္။ အဂၤလိပ္စကား မေၿပာတတ္လွ်င္ အလုပ္မရ
ႏိုင္။ ဒါေတြ အားလံုးမွာ အေသးအဖြဲကိစၥ မဟုတ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းစား ေရေသာက္လို သေဘာထား
ေနသၿဖင္ ့၊ ဖိုင္က စိုးရိမ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင္ ့ ၿပန္မလာေတာ ့မည္ကို သူ သိေနသည္။
“ သံုးႏွစ္တည္းပါ ဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ၉၇ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီးမွာ လာခဲ ့မယ္ ”
“ တကယ္လား ”
“ တကယ္ပါ ”
“ ကြ်န္မတို ့ .. ”
“ မေၿပာပါနဲ ့ေတာ ့ ဖိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဖိုင့္ကို မေမ ့ပါဘူး ”
“ မဟုတ္ဘူးရွင့္ .. ရွင္ အိမ္ေထာင္ၿပဳေတာ ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မကို ၾကိဳၿပီး သတိေပးဖို ့ပါ ”
“ ဖိုင္က်ေတာ့ေရာ .. ”
“ ကြ်န္မ ရွင္ အိမ္ေထာင္မၿပဳေသးသ၍၊ လံုးဝပဲ၊ တကယ္ပါ၊ ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ ့မွ မလိမ္ဘူး ”
“ ဖိုင္ ”
“ ရွင္ .. ”
“ ဖိုင္ .. ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ဘဝတစ္သက္လံုး အတူ သြားရဲသလား ”
“ ဘာမ်ားလဲ ရွင္ ”
“ ဖိုင္ သတၱိရွိသလား ”
“ ရွင္ ၿဖစ္ခ်င္တာကို ေၿပာပါ ”
“ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ ဖိုင္ ကေလးယူမယ္၊ ဖိုင္ေမြးေပးရမယ္။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာပဲလုပ္ေနေန တစ္ေန ့မွာ ဖိုင္နဲ ့
ၿပန္ဆံုၾကမွာပဲ ”
“ ကြ်န္မ ရွင့္ကို ယံုပါတယ္ ”
“ ဖိုင္ သတၱိရွိတယ္ေနာ္ ”
“ တကယ္ပါ .. ဒါေပမဲ ့ ကေလးကို ကြ်န္မပဲ ယူထားမယ္၊ ဘယ္လိုလဲ ”
“ အဲဒီလိုေတာ ့မဟုတ္ဘူး .. ကြ်န္ေတာ္ၿပည့္စံုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ ဖိုင္တို ့ လိုက္ခဲ ့ေပါ ့ ”
“ ေလာေလာဆယ္ေတာ ့ မၿဖစ္ဘူး၊ မိဘေတြရွိေနသ၍ ကြ်န္မ မလိုက္ဘူးလို ့ ကတိေပးထားတယ္ ”
“ ကေလးယူတာ သူတို ့ ဘာေၿပာမလဲ ”
“ မသိဘူးေလ ... ကြ်န္မမွ အိမ္ေထာင္မၿပဳတာ၊ ဘာေၿပာမွာလဲ ”
“ ဖိုင္ ... ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခြင္ ့လႊတ္ပါ ”
“ ရပါတယ္ရွင္ ... ကြ်န္မအတြက္ ေသာက မၿဖစ္ပါနဲ ့ ”

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ ဆႏၵသည္ ဤကမၻာေၿမၿပင္ေပၚဝယ္ တစ္ဦးႏွင္ ့တစ္ဦး ေတြ ႔ဆံု ၾကံဳကြဲ ဓမၼတာ
သေဘာကို ေက်ာ္လြန္ကာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ဦးပိုင္ ညီညြတ္မႈၿဖင္ ့ အင္မတန္ ခက္ခဲ ရွည္လ်ားမည္ ့ သံသယာ
ခရီးစဥ္ တစ္ခုကို ေရးဆြဲမိၾကပါၿပီ။

ဤသို ့ မၿပဳမူလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ဖိုင္၏ ဘဝဇာတ္လမ္းသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ၾကာသည္ ့အခါ ၿပီးလြယ္၊
ေမ ့လြယ္ ၿဖစ္သြားၾကလိမ္ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ရည္မွန္းသည္ ့ ဘဝခရီးလမ္းအတြက္ ဖိုင္သည္ ဘယ္ေတာ ့မွ
အေထာက္အကူ မေပးႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမည္ ဆိုသည္ကို ဝမ္းေၿမာက္ဝမ္းသာ ဖိုင္က လက္ခံသင့္သည္။
ခြင္ ့ၿပဳၿခင္းၿဖင့္ အားေပးသင့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ၿမင္ခဲ ့လွ်င္ သူႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္၏ ပန္းတိုင္ကို မည္သူမွ်
ေႏွာက္ယွက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ႏွစ္ဦးပိုင္ဆႏၵကို ရဲရဲရင္ ့ရင္ ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿခင္းသာ
ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္၏ ေတာင္စဥ္ခုႏွစ္ရာ ခရီးစဥ္သည္ ဘာေတြ ၿဖစ္မည္ကို မေၿပာႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ကြ်န္ေတာ္ ၿဖစ္ခ်င္ေန
သည္ ့ ရည္မွန္းခ်က္ကိုေတာ ့ အသက္မေသသမွ် ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္ထားၿပီးသူ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့ဘဝတြင္ အဝတ္တစ္ထည္၊ ကိုယ္တစ္ခု အၿဖစ္မ်ိဳး မၾကာမၾကာ ၾကံဳေတြ ႔ေနက် ၿဖစ္သၿဖင္ ့၊ အခက္
အခဲ မွန္သမွ်သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ ့ အရည္အေသြး ၿမွင္ ့ေဆာင္ေပးေသာ သားေကာင္မွ်သာ ၿဖစ္သည္။
ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈဟူသည္ ကြ်န္ေတာ ့ရဲ ႔ အားေဆးသေဘာမွ်သာ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ထားေသာ
ကြ်န္ေတာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ သစၥာကို မည္သူ လာဖ်က္ဝံ ့သနည္း..။


( ဆက္ရန္ )
...........................................................................................................................................



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။













8 comments:

sosegado said...

ဖတ္လုိ႔ေကာင္းပါသည္၊ ေရြးခ်ယ္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲ။

AMK said...

ကုိေထြး နဲ ့ဖုိင္ ကို သိပ္ဘေဘာက်တယ္ ဟက္အားၾကီးထိတယ္ ေက်းဇူးပါ အကို

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုေရ..အားေပးေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါ။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။

...အလင္းစက္မ်ား said...

ဟူး .. ဇတ္လမ္းကို မွန္းလို ့မရႏိုင္ဘူးကြယ္ .. အေကြ့အေကာက္ေတြ မ်ားလြန္းလို ့ ...

ကိုေထြးကလည္း ေဟာင္ေကာင္လုိက္သြား ၿပီးတာပဲဟာကို... :(

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးတာေတာ႕ေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမဲ႕ ကိုေထြးက ဖိုင္႔အေပၚေတာ႔ မတရားဘူး ထင္တာဘဲ။
ဖိုင္ သနားပါတယ္.. ကိုေထြးကိုလဲ အေတာ္ခ်စ္ရွာတာဘဲ

blackcoffee said...

ဖိုင္ ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ ့အခ်စ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ မိန္းမေတြ တကယ္ခ်စ္လာရင္ ေၾကာက္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္ေနာ္...

ျမတ္မြန္ said...

ဖတ္သြားတယ္ အကိုေရ..။

IDIOT-Ki said...

ဖိုင့္လို မိန္းမမ်ိဳး ၊ ရွိေတာ့ ရွိမယ္ ၊ ရွားမယ္ ။
ကိုေထြး ကေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ မသိ ။ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာပါ့မလား လို ့ ဖိုင့္ ေနရာ ကေန ေတြးၾကည့္ျပီး ရင္ေမာ လိုက္တာ ..