AM, IS, ARE, WAS, WERE ,

ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ရသည္ ့ အေၾကာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား
အား စိစစ္ေသာကာလကို ေရာက္လာသၿဖင္ ့တက္ရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုၿပႆနာမ်ား မၿဖစ္ခင္က ေက်ာင္းတက္ဖို ့
အစ္ကိုက ေၿပာေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ၿငင္းသည္။ မတက္ခ်င္။ ေက်ာင္း၌ အရွက္ကြဲမည္ကို လန္ ့ေနသည္။
ေက်ာင္းကို ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္ လန္ ့ေနသူကိုး။

ေက်ာင္းအပ္ထားၿပီး ႏွစ္လ ေက်ာ္သည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကို မေရာက္။ ဂ်ဴတီကို အေၾကာင္းၿပ၊ ပင္ပန္း
သည္ကို အေၾကာင္းၿပၿပီး ေက်ာင္းသို ့မသြား။ ေနာက္ေတာ ့ ေက်ာင္းမတက္လွ်င္ ေက်ာင္းဗီဇာ ရုပ္သိမ္းမည္ဆို
ပါမွ ေက်ာင္းတက္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့ စိမ္းကားက်ယ္ၿပန္ ့ေသာ ပညာတတ္နယ္ပယ္သို ့ ဒုတိယအၾကိမ္ တိုးဝင္ရေသာတိုက္ပြဲ ၿဖစ္၏။
လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု၊ ရုပ္အဂၤါမ်ိဳးစံု ၾကားကို တိုးဝင္ရမည္ ့ ဒုကၡအစား အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ေန ့မအား ညမအား
ဝင္လုပ္ေနခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ မရေတာ ့ၿပီ။ ပထမပိုင္းမွာေတာ ့ အစ္ကိုက အစားထိုး တက္ေပးေသးသည္။
ေနာက္ေတာ ့ လ. ဝ.က မ်ား ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းမွာ လာစစ္သၿဖင္ ့ သူလည္းမတက္ေပးရဲေတာ ့။ ၿပီးေတာ ့
သူ ့မွာလည္း INFOR ကြန္ၿပဴတာသင္တန္း တက္ရန္ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ၿဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာကို သူ သင္ဖို ့
မလိုေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္က လိုသည္။ အလုပ္ခြင္ထဲတြင္ “ You Gou ” လား၊ “ I do ” လား၊ တတ္ေနသည္ ့
တလားလားႏွင္ ့ ဗန္းစကားမ်ားထက္စာလွ်င္ စာသင္ခန္းထဲမွ အဂၤလိပ္စကားႏွင္ ့စာက ပိုအသံုးဝင္မည္ကိုး။

တကယ္ေတာ ့ အလုပ္ခြင္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသည္ ့ အဂၤလိပ္စကားမွာ ကမၻာ ့မည္သည္ ့ေဒသတြင္မွ အသံုး
ဝင္မည္မဟုတ္။ ဝါက်လည္း မမွန္၊ ေလသံက တလြဲ၊ အသံထြက္က ၿပင္းစပ္စပ္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ ရွပ္ႏွင္ ့ အကြိမွ
လြဲ၍ မည္သူမွ နားမလည္တာ ေသခ်ာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့လာသူမွာလည္း အကြိ ထံမွကိုး။ သူက ေန ့လည္
၁၂နာရီကို “ ေၿခာက္အိုကေလာ ့ ” ဟု တိတိက်က် ေၿပာလာသၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ဴတီ အဝင္လြဲခဲ ့ရေသးသည္။

သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို မနက္ၿဖန္ သူ သြားစရာရွိသၿဖင့္ ၁၂ နာရီ ဂ်ဴတီဝင္ေပးပါဟု ေၿပာခဲ ့ၿခင္းပင္။ သူ ေၿပာသည္
က “ I have go, You Came ” ဟု ဆိုကာ “ ေၿခာက္အိုကေလာ ့” ဟု သံုးခါတိတိ ေၿပာသည္။ သူတို ့က
“ Twelve ” ကို “ ေၿခာက္ ” ဟု ေခၚသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ညေန ေၿခာက္နာရီအထိ အိမ္မွာ
ႏွပ္ေနစဥ္ အစ္ကိုက ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ ့သည္။

ထားၾကပါစို ့။
ကြ်န္ေတာ္တို ့က ၁၂ ကို “ တြဲအိုကေလာ ့ ” ဟု သိထားသည္။ သူတို ့က “ ေၿခာက္အိုကေလာ ့” ဟု ေခၚေဝၚၾက
သည္။ “ တြဲ ”ကေန မည္သို ့ “ ေၿခာက္ ” ၿဖစ္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိ။ အကြိတစ္ေယာက္ ၿမန္မာလိုပင္ ေၿခာက္
ဂဏန္း ေခၚတတ္ေနပါလားဟု ကြ်န္ေတာ္ ယူဆခဲ ့သည္ကိုး။ ထိုသို ့ ကြ်န္ေတာ္ သင္ယူေလ ့လာခဲ ့ရေသာ ဝန္း
က်င္မွ အတတ္စကားေလးၿဖင္ ့ အဂၤလိပ္စကားေၿပာသင္တန္းသို ့ သြားရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ လန္ ့ေနသည္မွာ
မလြန္ေလာက္ေပ။

“ ASCANDA ” ဟူေသာ ေက်ာင္းအမည္၏ ေနာက္တြင္ “ အင္တာေနရွင္နယ္ ” ဟူေသာ စကားလံုးၾကီးႏွင္ ့
ဘာသာစကားသင္တန္းဟူေသာ ေဝါဟာရက တြဲ၍ ေၿခာက္လွန္ ့ေနသည္။ ၿပီးေတာ ့ “ ORCHID ” ဟူေသာ
အင္မတန္ လူစည္ကားသည္ ့ ေဒသတြင္ သြားတက္ရမည္။ ထို ORCHID သည္ စကၤာပူ၏ အသည္းႏွလံုးေဒသ
တကယ္ ့ထိပ္တန္းကုမၸဏီၾကီးမ်ား၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ ဘဏ္ၾကီးမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ရံုၾကီးမ်ား၊ ကုန္တိုက္
ၾကီးမ်ား ဟီးဟီးထေနေသာ “ ORCHID ” ၿဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္လို ေကာင္ကို ထို “ ORCHID ” ေဒသ၏ ဘူတာရံု ( MRT ) အေပၚထပ္တြင္ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ
ဘာသာစကားသင္တန္းေက်ာင္းသို ့ ပို ့ေစေလသည္မွာ ကံၾကမၼာက က်ီစားသန္လြန္းသည္ထင္။ သို ့ေသာ္လည္း
ကြ်န္ေတာ္ရဲစိတ္တင္းကာ ေက်ာင္းေတာ္သို ့ နင္းခ်ဝင္ေရာက္ခဲ ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေက်ာင္း
ေတာ္ၾကီးသည္ ထင္သေလာက္မၾကီး။ မၾကီးသမွ လူႏွစ္ဆယ္စာလွ်င္ သင္တန္းခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္သာ သတ္မွတ္ထား
ေသာ အမည္ခံ ေက်ာင္းေလးမွ်သာ ၿဖစ္ေခ်သည္။

ေက်ာင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္လို ေက်ာင္းသား ဆယ္ေယာက္ခန္ ့ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ့ထက္ အဆႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တံုးေသာ
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားက ပိုမ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ထက္ ေတာ္သူကား ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ထက္
ပိုမရွိ။ မယံုအံ ့ၿပီထင္။

“ What is your name ? ” ဟူေသာ စကားကို သံုးရက္ သင္ရေသာ ေက်ာင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္စကား
ေၿပာ လာတက္ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုစကားမ်ားကိုပင္ ေခြ်းၿပိဳက္ၿပိဳက္က်၍ ခက္ခက္ခဲခဲ သင္ယူေနေသာ သင္
တန္းသားမ်ား ၾကားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ပ်င္း၍ပင္လာပါသည္။ သင္သည္ ့ ဆရာမကလည္း မြန္အမ်ိဳးသမီး ၿဖစ္ေန၏။
သူ ့အမ်ိဳးသားက ဒီမွာ အင္ဂ်င္နီယာမို ့ သူက အခ်ိန္ပိုင္းဆရာမ ဝင္လုပ္ေနသည္ဟု ဆို၏။
အမတန္ အသင္အၿပေကာင္း၍ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းသည့္အၿပင္ သူ ခက္ခက္ခဲခဲ သင္ေပးေနရေသာ
သင္တန္းသားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာမ်ား မပါဝင္သည္မို ့ ပို၍ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင္ ့ အဖြဲ ႔က်ၾကပါသည္။

သင္တန္း ဆိုေတာ ့လည္း အခက္သား။
ၿပ႒ာန္းခ်က္ စာအုပ္ထဲမွ အခန္းမ်ားကို သင္တန္းသားမ်ား က်က်နန သင္ၿပီးပါလွ်င္ စာေမးပြဲ ေၿဖၿပရသည္။ ၿပီးမွ
သင္ခန္းစာ အသစ္ တက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ အေၿခခံသင္တန္းစာသည္ ခုႏွစ္ရက္ၿဖင့္ ၿပတ္သည္ ့
တိုင္ သံုးလ ႏွစ္ၾကိမ္ သင္ယူရသည္ ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား တကယ္ရွိၾကသည္။ မည္သည္ ့ တိုင္းၿပည္ႏွင္ ့
လူမ်ိဳးေတာ ့ မေၿပာေတာ ့။ အာရွတိုက္သားမ်ား ၿဖစ္သည္မွာေတာ ့ အမွန္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ သိၿပီး တတ္ၿပီး
သည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္၏။ သူတို ့တတ္သည့္ တၿခားပညာမ်ားက်လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ တတ္ခ်င္မွ တတ္မည္။ အေၿခခံပညာေရးစနစ္ မတူေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တက္ေသာ “ ASCANDA ” ေက်ာင္းသည္ ORCHID MRT ဘူတာမွ ထြက္လွ်င္ ထြက္ခ်င္း ဘယ္
ဘက္ေလွကားမွ တက္လိုက္လွ်င္ စာအုပ္ အေရာင္းဆိုင္ၾကီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ တည္ရွိသည္။ တက္ရ
သည့္ သင္တန္းခ်ိန္မွာ မနက္ ကိုးနာရီမွ၊ ေန ့လည္ ဆယ့္တစ္နာရီအထိသာ။ တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးရက္သာ တက္
ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အေၿခခံ သင္တန္းက ေၿခာက္လ ၾကာရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ ့ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ္
တို ့ အက်ိဳးရွိေစရန္ သီးသန္ ့ သင္ခန္းစာမ်ား ခ်ေပးသည္။

သူ ့ေစတနာကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလးစားရပါသည္။
တကယ္ဆိုလွ်င္ ေၿခာက္လစာအတြင္း ထိုသင္ခန္းစာမ်ားကို သူ သင္မေပးလည္း သူ ့မွာ အပစ္မရွိ။ သို ့ေသာ္
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ပိုတတ္ေစခ်င္၍ သူ ့ဘာသာ သီးသန္ ့ေရြးထုပ္ထားေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ပို ့ခ်ေပးသည္။
ဆရာမ ေစတနာမ်ားသည္ စကၤာပူလို အဂၤလိပ္စကားၿဖင္ ့ က်င္လည္ရေသာ ေဒသတြင္ ၾကာေလေလ
အေထာက္အကူ ၿပဳေလမွန္း ကြ်န္ေတာ္ လက္ေတြ ႔ သိလာရေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့အေၿခအေနမွာလည္း အေတာ္ ့ကို ေၿပာင္းခဲ ့ပါေလၿပီ။
အႏွီး = ဒါ ဘာလဲ
မဲ ့ခ်ိဳင္ ့ = မဟုတ္ဘူး စသည္ ့ ယိုးဒယားစကားကို တတ္ေၿမာက္ခဲ ့ေသာ ေမာင္ေထြးႏွင္ ့၊ How Are You ? တတ္
ေၿမာက္ခဲ ့ေသာ ေမာင္ေထြးတို ့ၿခားနားလာခဲ ့သည္မွာ ေသခ်ာေလၿပီ။

အထူးၿခားဆံုး ေၿပာင္းလဲမႈၾကီးကား ရည္းစား ႏွစ္ေယာက္ႏွင္ ့ တစ္ပိုင္း အၿပိဳင္ထားႏိုင္ခဲ ့ၿခင္းပင္တည္း။
ႏွစ္ေယာက္တြင္ တစ္ဦးမွာ ဖိလစ္ပိုင္သူေလး ၿဖစ္၏။ က်န္တစ္ဦးမွာ ဝပ္ပါမစ္ႏွင္ ့ အလုပ္လာလုပ္ေသာ တစ္ခု
လပ္ ကေလးအေမၿဖစ္၍ က်န္တစ္ပိုင္းမွာ သင္တန္းေက်ာင္းမွ တရုပ္စပ္ ၿမန္မာမေလးတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ ဖိုင္သည္
ကြ်န္ေတာ္ ့အာရံုႏွင္ ့အေတာ္ပင္ မႈံဝါးေဝ ့ဝဲေသာ အရပ္၌ ရွိသည္ဆိုရံုေလး ရွိေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဘဝေမ ့ေလၿပီကိုး ။

ဖိလစ္ပိုင္မေလး “ ရိုတာ ” ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြ ႔ပံုမွာ ဖူးစာေၾကာင္ ့ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ စကၤာပူေရာက္
ၿမန္မာမ်ား အားလပ္လွ်င္ ဖားသြားရိုက္တတ္ၾကသည္။ ဖိလစ္ပိုင္သူမ်ား တနဂၤေႏြေန ့တိုင္း အလည္အပတ္ထြက္
ရင္း ေငြလႊဲ ေငြပို ့ လုပ္ၾကသည္ ့ ပလာဇာသို ့ ၿမန္မာမ်ား လာလာေခ်ာင္းတတ္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း
ၿမန္မာပီပီ ဖားထြက္ရိုက္ခဲ ့မိသည္။ တကယ္တမ္း ကြ်န္ေတာ္ လာခဲ ့သည္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ရည္းစားႏွင္ ့
အေဖာ္လိုက္လာခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူေနသူ အီစြတ္မွာ ဖီလစ္ပိုင္သူ ရည္းစားမေလး ရွိသည္။ ဓါတ္ပံုမ်ားပင္ ဖက္လွဲတကင္း ရိုက္

ထားၾက၏။ ထိုေကာင္မေလးမွာ မေခ်ာ။ အီစြတ္က လူေၿဖာင့္လူေခ်ာ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ေကာင္မေလးက ခခယယ
ခ်စ္ၿပရွာသည္။ ေကာင္မေလးက ခ်ိန္းလိုက္လွ်င္ အီစြတ္က အေဖၚမပါဘဲ မသြား။ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္လိုက္သြားရင္း
ေကာင္မေလးက သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္ ့ မိတ္ဆက္ေပးမည္ဟု ကတိေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်စြာ လက္ခံ
လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ ခ်ိန္းထားသည္ ့ေန ့တြင္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား မလာၾက။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၿဖင္ ့
စားပြဲတစ္လံုး၌ ဝင္ထိုင္ၿပီး စီးကရက္ခဲကာ မ်က္လံုးက ဖားေကာင္ ရွာေနမိ၏။ မေတြ ႔၊ မၿမင္။ အီစြတ္ေကာင္မ
ေလးလည္း ၿပန္သြားေလၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ စီးကရက္ေသာက္ေနစဥ္ တစ္ဝိုင္းေက်ာ္က ေကာင္မေလးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အကူအညီ လာေတာင္း
ေလသည္။ သူက မီးၿခစ္လိုက္ရွာေနၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ မီးၿခစ္ထုပ္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း သူက ၿပန္မသြားဘဲ
သူ ့ဝိုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ လိုေန၍ လိုက္ထိုင္ေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုေခ်၏။ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို စကၠန္ ့ပိုင္းအတြင္း
အကဲခတ္လိုက္၏။ ထက္ထက္ၿမက္ၿမက္ႏွင္ ့ လက္ရဲဇက္ရဲ ရုပ္ရည္မ်ိဳး ၿဖစ္၏။ အေခ်ာအလွၾကီး မဟုတ္သည္ ့
တိုင္ အသက္မွာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပင္ ရွိဦးမည္။

သူ ့သေဘာကို လိုက္ေလ်ာၿပီး သူတို ့ဝိုင္းသို ့ ကြ်န္ေတာ္ ထလာခဲ ့၏။ စားေသာက္ခန္းထဲမွာ ဝိုင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
မို ့ ပြက္ေလာရိုက္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို ့ဝိုင္းသို ့ ေရာက္သည္ ့အခါ ေကာင္မေလးက ရွင္းၿပသည္။ ယေန ့
သူ ့ေမြးေန ့ ၿဖစ္ေၾကာင္း၊ မီးၿခစ္လည္း ပါမလာ၍ ေမြးေန ့ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းရခက္ေနေၾကာင္း၊ ယခုလို လိုက္
ထိုင္ေပး၍ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ..။

သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဝိုင္းဝန္းေက်းဇူးတင္ၾကသည္ ့အၿပင္ သူ ့အား ဘုရားသခင္က လက္ေဆာင္အၿဖစ္
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေပးၿခင္းၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း စ, ၾကပါေတာ ့သည္။ သူတို ့ စ ၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ေၿပာၾကသည္မ်ားကို
ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ အဓိပၸာယ္ သိလာၿခင္းၿဖစ္၏။ သူတို ့ကေတာ ့ အဂၤလိပ္စကားကို ကရားေရလႊတ္
ေၿပာႏိုင္ၾကပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ထိုသို ့ မေၿပာတတ္၍ ခြင့္လႊတ္ဖို ့ ေတာင္းပန္ေသာအခါ ေမြးေန ့ရွင္မေလးက
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကီးစြာေသာ ဂရုဏာ ၿဖစ္ရွာ၏။ သူေလးက ၂၀ ၿပည့္သည္မွာ နာရီပိုင္းသာ ရွိေသး၏။

ကြ်န္ေတာ့္အကြက္ ဆိုက္ေလၿပီ။
ေမြးေန ့ပြဲၿပီးေတာ ့ ေကာင္မေလးက အိမ္လိုက္ပို ့မလားဟု ေတာင္းဆိုၿပန္၏။ ရိုတာဟု သူ ့နာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္
က်က်နန ေခၚတတ္သြားၿပီမို ့ လိုက္ပို ့ခဲ ့ပါသည္။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ ့ ရိုတာတစ္ေယာက္ သူ ့ဘုရားသခင္ရဲ ႔
လက္ေဆာင္ကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း သူ ့ကိုယ္ သူ အၾကီးအက်ယ္ ေအာင္ပြဲခံေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၿပာရ

မည္နည္း။ အေဖႏွင့္အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈ ႔ေပ်ာ္ ၿဖစ္ေအာင္ေမြးေပးခဲ ့သည္ ့အၿပင္ အရယ္အေမာ
ဟန္ပန္ ရုပ္ဆင္းက လူရာဝင္ဝင္ ၿဖစ္ေစခဲ ့သည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ဖားတစ္ေကာင္ ရၿခင္းသည္ မဆန္းလွ။

ရိုတာ၏ အလုပ္မွာ အိမ္ေဖာ္ ၿဖစ္သည္။
သူ ့အိမ္၌ ႏွစ္ႏွစ္သားကေလးႏွင္ ့ ေလးႏွစ္သားကေလးတို ့ ရွိသည္။ ထိုကေလးမိဘမ်ားက မနက္ဆို အလုပ္ခြင္ ကိုယ္စီ ဝင္ၾကၿပီ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ရိုတာတစ္ေယာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေနကုန္ရသည္။ ကေလးမ်ား အိပ္
လွ်င္ ပ်င္းရွာမည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ရည္းစား ထားၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ဖိလစ္ပိုင္သူေလးႏွင္ ့ ရည္းစားၿဖစ္ရ
သည္ ့ အရသာဆန္းကို အားရဝမ္းသာ ၿဖစ္မိသည္။ ထိုအထဲမွပင္ ၿမန္မာအိမ္ေဖာ္ မႏြယ္နီႏွင္ ့လည္း တယ္လီဖုန္း ရည္းစား ၿဖစ္ၾကေသးသည္။ တကယ္ေတာ ့ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ရည္းစားၿဖစ္ရၿခင္းမွာ သူ ့ရည္းစားက
သူ ့ကို သစၥာေဖာက္သြား၍ ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ လည္ၾက၊ ပတ္ၾက၊ ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးေသာအခါ သူ ့ရည္းစားက သူ ့ကို
ထား၍ အၿခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္သည္။ ထိုၿဖစ္ရပ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ မ်က္ေမွာက္တြင္ပင္ ၿဖစ္သြားၾက၏။

ထို ့ေၾကာင့္ ထိုရည္းစားပစ္မၾကီးကို ႏွစ္သိမ္ ့ဖို ့ တယ္လီဖုန္းတာဝန္ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ ယူၾကသည္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ ့
မႏြယ္နီ အလုပ္လုပ္သည့္ အိမ္မွာ S.S.C ေရကူးကလပ္ၾကီးႏွင့္ နီးေနသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေတြ ႔ဆံု
ခြင္ ့ရၾက၏။ ထို ့ေနာက္ ခ်စ္ၾက၏။ ရိုတာႏွင့္လည္းခ်စ္၊ မႏြယ္နီႏွင့္လည္း ခ်စ္ၾကသည္ ့ၾကားမွပင္ ေက်ာင္းမွ
တရုပ္စပ္ၿမန္မာမေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို အႏိုင္က်င့္ေနေသးသည္။ ကုသိုလ္ကံမ်ား ေကာင္းလြန္းလွခ်ည္တကား။

ရည္စား ႏွစ္ေယာက္တစ္ပိုင္း ထားရၿခင္း၌ ကုန္က်စရိတ္ ရွိလာပါသည္။
ရိုတာႏွင့္ ေတြ ႔ရခ်ိန္သည္ ေန ့လည္ခင္း အလုပ္နားခ်ိန္ ႏွစ္နာရီစာအတြင္း ေတြ ႔ရသည္။ သြားေတြ ႔ရသည္က
ေတာင္မွ ေၿမာက္ ခရီးမို ့၊ အၿပန္တြင္ အလုပ္ခ်ိန္မွီေအာင္ တကၠစီ စီးရပါသည္။ ရိုတာ ေနသည္က YINSHIN မွာ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ S.S.C က KILLANG MRT မွ ကားဆက္စီးရသည္မို ့ အေတာ္ပင္အလွမ္း ကြာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္
ရက္ၾကာၾကာေလး သြားမေတြ ႔ပါလွ်င္ မေခ်ာက မီးဖိုေဆာင္သို ့ ဖုန္းဆက္လာ၏။ ငို၏။ ေကာက္၏။ ေဒါသၿပ၏။
ဆိုးႏြဲ ႔ေခ်၏။ သူ ႔မွာ ဘာအပစ္ရွိလို ့လည္းဟု ေမးလာၿမန္းလာ၏။ သူ ့ဘုရားသခင္၏ လက္ေဆာင္သည္ အခ်ိန္
ပိုင္း အလုပ္သမားတစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းသား တစ္ဖက္ၿဖစ္ေနသည္ကို သူမသိ။

ကြ်န္ေတာ္ သြားေတြ ႔လွ်င္ေတာ ့ သက္စြန္ ့ဆံဖ်ားပင္ သူ ့အခန္းထဲသို ့ ခိုးသြင္းကာ ၿပဳစု ယုယရွာသည္။ အခ်ိဳပြဲ
ေလးမ်ားသာ ေကြ်းေမြး၏။ ႏွိပ္နယ္ေပး၏။ ဆံပင္မ်ားကို ဖီးလိမ္းေပးသည္။ ရင္ခြင္ထဲ တိုးကာ အနမ္းမိုးေတာင္း
ခံ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္မ်ားကို ကိုက္၏။ ဤသည္ကား သူ ့အခ်စ္အကုန္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္ သာယာပါသည္။ သူ ့ကို
ခ်စ္ၾကည္စြာ နမ္းပါသည္။ သို ့ေသာ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာထားရေသာ လုပ္အားခမ်ားက တကၠစီခအၿဖစ္ ကုန္သြား
ရသည္ကိုေတာ ့ ႏွေၿမာလွ၏။ ၿပီးေတာ ့ သူ ့အိမ္ရွင္မိသြားလွ်င္ ေဖာက္ထြင္းမႈ၊ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားၿဖင့္ ေထာင္က်ရ
အံုးမည္။

သူက တစ္လလွ်င္ အၿပင္ထြက္ခြင့္ တစ္ၾကိမ္သာ ရရွာသည္မို ့အခ်စ္ႏွင့္ တြက္လွ်င္ ထိုအခ်ိန္မွာ မေလာက္ငွေပ။
ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့မွာလည္း တနဂၤေႏြရက္သည္ အလုပ္ရႈပ္ေသာေန ့ၿဖစ္၍ ခြင့္ယူခြင္ ့မရွိ။ နာ၍ ဖ်ား၍ ဆိုလွ်င္ ေတာ ့ေဆးစာၿဖင့္ခြင့္ၿပဳသည္။ အခ်စ္ေၾကာင္ ့ေတာ ့ၿဖင့္ တနဂၤေႏြကို ခြင့္ယူ၍မရ။ ေရကူးကလပ္တို ့ကလည္း
တနဂၤေႏြေန ့မွ အာဂေန ့ ၿဖစ္သည္ကိုး။

ခ်စ္သက္တန္းေလး ရင့္မာလာေသာအခါ သူက ကြ်န္ေတာ္ ေၿခလွမ္းက်ဲလာသည္ကို မခံရပ္ႏိုင္ေတာ ့သၿဖင့္
စေနေန ့တစ္ပိုင္း ခြင့္ယူမည္။ တိုက္ရိုက္ေမးသည္ေတာ ့ မဟုတ္။ “ ေကလန္း” ဘူတာရံုနားတြင္ အခ်ိန္ပိုင္း တည္းခိုခန္းမ်ားရွိေၾကာင္း သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာၿပထားသည္။ သူက လာမည့္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန ႔တြင္ ထိုတည္းခိုခန္း၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးစရာ ရွိသည္။ ၾကိဳက္သည္ ့ရက္ကို ေၿပာပါဟု ဖတိေခၚလာ၏။ စေနေန ့
ကို ခ်ိန္းလိုက္သၿဖင့္ သူေရာက္လာပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ အက်င့္တစ္ခုေတာ ့ရွိသည္။
တကယ့္ မိုးထဲ ေရထဲဆိုလွ်င္ ကတိတစ္ကဝတ္ကို အေသအလဲ ဆုပ္ကိုင္ထားတတ္ေသာ အက်င့္ ၿဖစ္သည္။
မေခ်ာကို ကြ်န္ေတာ္ေခၚၿပီး တည္းခိုခန္းတြင္ အခန္းငွားသည္။ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ ့ၾကသည္။ ေရခ်ိဳးၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္သီးထ သြားပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ရမၼက္အတြက္ သူ ့အေမကို ေပးခဲ ့ေသာ ကတိအား ဖ်က္ရေတာ ့မည္။ မၿဖစ္။ ကြ်န္ေတာ္ မဝံ ့။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ပြဲေတာ္ကို စြန္ ့လိုက္သည္။ ထို ့အတူ ထိုေန ့မွာပင္ သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ လမ္းခြဲလိုက္ပါေၾကာင္း ေအး
ေအးေဆးေဆး ရွင္းၿပသည္။ သူလည္း မငို။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ေန ့ လမ္းခြဲရမည္ကို သိၿပီးသားဟု ဆို၏။ သူသည္
ႏိုင္ငံၿခားသားကို မယူႏိုင္ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူခ်စ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သည္ကိုလည္း သူ ေက်းဇူးတင္
သည္ဟု ဆို၏။

သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လမ္းခြဲခဲ ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္ ဖုန္းဆက္ပါရေစဟု သူက ေတာင္းဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္
ခြင္ ့မၿပဳ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ရိုင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ခြ်န္းမအုပ္ႏိုင္မွာကို သိေနသည္။ ေနာက္သံုးလေက်ာ္အၾကာတြင္
ရိုတာက အေရးတၾကီး ေတြ ႔လိုေၾကာင္း၊ သူ ႔သူေဌးမကပါ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ ႔လိုေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ သြားေတြ ႔ေသာအခါ ရိုတာ၏ ဝပ္ပါမစ္ သက္တန္း တိုးမရေတာ ့သည္မို ့ ၿပန္ရေတာ ့မည္ ့အေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ရိုတာ ခ်စ္ၾကိဳက္ၾကသည္ကို သူေဌးမက မကန္ ့ကြက္ေၾကာင္း ရိုတာ ၿပန္လာလွ်င္ လာေရာက္
ေတြ ႔ဆံုႏိုင္ပါေၾကာင္း ေၿပာၿပသည္။

ရိုတာကို ဘာအခက္အခဲ ရွိလဲ ကြ်န္ေတာ္ေမးသည္။
ရိုတာက ေငြလိုေၾကာင္း ေၿပာလာသၿဖင္ ့ လစာထုပ္ေပးထားေသာ ေငြရွစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ေပးလိုက္သည္။ သူ ့
အဝတ္အစားအိပ္ၾကီး ကြ်န္ေတာ္ ့ဆီမွာ ခ်န္ထားခဲ ့သည္။ သို ့ေသာ္ သူၿပန္မလာေတာ ့ပါ။ သူေပးထားေသာ
သူ ့သူငယ္ခခ်င္းဖုန္းနံပါတ္ကို ေခၚၾကည့္လိုက္ေတာ ့ ရိုတာ ေဟာင္ေကာင္သို ့ သြားၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို သနားေနမိသည္။ သူ ့ဘဝတြင္ အခ်စ္ဦး၊ အခ်စ္ဖ်ား ဘုရားသခင္၏ လက္ေဆာင္ၾကီးသည္
ထာဝရ မၿဖစ္ရေလၿခင္းအတြက္ ႏွလံုးသားတြင္ အမည္းစက္ တင္ေနရွာမည္ဟု ေတြးေနမိေသး၏။ ေနာက္ေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္လည္း မႏြယ္နီႏွင္ ့ လံုးေထြးရစ္ပတ္လိုက္၊ ေက်ာင္းက ေကာင္မေလးကို အလိုလိုက္၊ အၾကိဳက္ေဆာင္
လိုက္ၿဖင္ ့ ဘဝ အေမ ့ၾကီး ေမ ့ေနပါေတာ ့သည္။

“ ဖိုင္ ” သည္ ရိပ္ရိပ္ကေလးမွ်သာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္ေတာ ့သည္။
သို ့ေသာ္ ထိုအရိပ္ကေလးသည္ အလြန္နက္ရိႈင္းေသာ အရိပ္ကေလးၿဖစ္ေနမွန္း အခ်ိန္ၾကာေလ၊ ကြ်န္ေတာ္
နားလည္ လာေလပင္။ ဖိုင္သည္ တည္ၿငိမ္၏။ အေပ်ာ္ မမက္။ ဘဝကို လြန္စြာ ေရာင့္ရဲႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ၿပန္
လာမည္ ့ ၉၇ ခုႏွစ္ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနမွန္း ေနာက္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ သိခဲ ့ရပါေတာ ့သည္။


( ဆက္ရန္ )

...................................................................................................................................................

လာမည့္ရက္တြင္ ကိုေထြးကို ခဏေလးနားၿပီး အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ တင္ခ်င္ပါသည္။
ကိုေထြး တစ္လွည့္ ေဆာင္းပါး တစ္လွည္ ့ ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
စာလာဖတ္သူ ေမာင္ႏွမမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ေနမိပါသည္။
အၿမဲတန္းပဲ တစ္ခုခုေတာ ့ ေပးေနခ်င္ပါသည္။
အေခ်အေန အခ်ိန္အခါႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္သေရြ ႔ေတာ ့ ၾကိဳးစားေရးၾကည့္ေနပါမည္။

....................................................................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။