အတြက္ ထိခိုက္ၿပင္းရွသလို၊ သူတို ့အတြက္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ စိတ္မသက္မသာ ၿဖစ္ၾကမည္။ ကြ်န္ေတာ္
ေဇာေခြ်းၿပန္ေလၿပီ။ တစ္နာရီလွ်င္ စကၤာပူေဒၚလာ ၅ေဒၚလာႏွင္ ့ တစ္ေန ႔ရွစ္နာရီ လုပ္ခြင္ ့ရွိသည္ ့ ဆြဲေဆာင္မႈ
သည္ ၾကီးမား၏။
အေရႏွင္ ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားပံုစံ လံုးလံုးစြဲကပ္ေနေသာ အဆင္းအဂၤါကို ၾကည္ ့၍ “ မင္းပံုကလဲကြာ ” ဟု မခ်ိ
တင္ကဲ ေၿပာလာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ့မာန ေထာင္းခနဲ ထလာသည္။
သို ့ရာတြင္ ဤ Singapore Swimming Club ( SSC ) ၏ မီးဖိုေခ်ာင္လုပ္ငန္းမ်ားကို ဘယ္လိုမွ အသားမက်။
ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ရသည္ ့ တာဝန္က အေနာက္တိုင္း အစားအစာဌာန ၿဖစ္၏။ အဂၤလိပ္လိုေတာ ့Western Foods
ဟုသိရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အထက္၌ စကၤာပူလူမ်ိဳး ရွပ္တစ္ဦး၊ မေလးရွားတရုပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးႏွင္ ့ ၿမန္မာတစ္ဦး
ရွိသည္။
ရွပ္က သေဘာေကာင္းလွ၏။ ေတြ ႔ေတြ ႔ခ်င္းပင္ “ Hello ” ဟုဆိုကာ သူ ့နာမည္ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္၏။ ထို ့ေနာက္
ကြ်န္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာဝန္ေတြကို အဂၤလိပ္လို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေၿပာခ်ပါေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ
နားမလည္။ မနက္ခင္းၾကီးမွာပင္ ေဇာေခြ်းၿပန္ေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက ဝင္ေရာက္ေၿပာဆိုေပးသၿဖင္ ့
အနည္းငယ္ သက္သာသလို ရွိေသာ္ၿငား၊ အလုပ္တစ္ခု ၿပီးသြားလွ်င္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ပင္မသိ။
ထိုအၿဖစ္ကို “ ရွပ္ ” က သိသြားသၿဖင္ ့ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း သင္ၿပေပးသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ဴတီဝင္ရသည္က မနက္ဆယ္နာရီမွ ေန ့လည္ ႏွစ္နာရီအထိ ပထမ ဂ်ဴတီ ၿဖစ္သည္။ ေန ့ခင္းတြင္
နားေနေဆာင္၌ သြားနားခြင့္ရသည္။ ညေန ေလးနာရီမွာ ဂ်ဴတီ ၿပန္ဝင္ရၿပီး ည ဆယ္နာရီအထိ ဒုတိယ ဂ်ဴတီ
ၿဖစ္သည္။ ဆယ္နာရီ ဂ်ဴတီ ဝင္ရေသာ္ၿငား ရွစ္နာရီသာ သတ္မွတ္သည္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္
အတူ ၿမန္မာတစ္ေယာက္ပါ ဂ်ဴတီ ဝင္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ လုပ္ငန္းေရာ စကားေၿပာပါ အေတြ ႔အၾကံဳ
ရွိသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္ဝမ္းသာမိသည္။ သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ထက္ပို၍ ဂ်ဴတီခ်ိန္မ်ားသည္ကို
ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္။ ေနာက္ေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ္သိရသည္မွာ အစ္ကိုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကိဳတင္၍ စာရင္းေပး
ထားေသာေၾကာင္ ့ သူ ့ကို ယာယီဝင္လုပ္ခြင္ ့ ၿပဳၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တတ္ကြ်မ္းနားလည္လာလွ်င္ သူက
ေၿပာင္းေရႊ ႔ ထြက္ခြာသြားေပးရမည္ဟု သိရ၏။ စိတ္ေတာ ့မေကာင္း။ သို ့ေသာ္ ဤသည္ကား စကၤာပူစနစ္
ေပကိုး ....။
ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္စကား နားမလည္ၿခင္းသည္ ေသြးလန္ ့ေန၍ ၿဖစ္၏။
တကယ္မွာ သူတို ့ ေၿပာဆိုသံုးစြဲေနသည္ ့ အေခၚအေဝၚ အေၿပာအဆိုမ်ားသည္ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ထိေတြ ႔ခဲ ့ၿပီးေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ထို ့ထက္ပင္ လြယ္ေနေသးသည္ကိုလည္း ေနာက္ပိုင္း
မွ ကြ်န္ေတာ္ သိခဲ ့ရၿပန္ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ ့ ေသြးလန္ ႔လိုက္သည္မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး သြားယူခိုင္း
သည္ကို ၾကက္သြန္နီ ယူလာေပးမိသည္။ အေအးခန္းသို ့ ေစလႊတ္သည္ကို အိမ္သာထဲသို ့ သြားလိုက္မိသည္။
လူက ထူပူေနၿပီး တစ္ခြန္းေၿပာလာမွာကို ၾကိဳ၍ ေသြးလန္ ့ေနသၿဖင္ ့ ဘာဆို ဘာမွ ကြဲကြဲၿပားၿပား မသိၿခင္းပင္။
ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ ့ ေသြးေအးသြားၿပီ။ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္ကို ေမာင္းထုပ္ႏိုင္ၿပီ။ ၿပီးေတာ ့ၿမန္မာလူမ်ိဳး
ေလး ငါးဦးႏွင္ ့ တြဲလုပ္ရသည္မို ့ ေနသာထိုင္သာ ရွိလာ၏။ မွန္တာကို ေၿပာရလွ်င္ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင္ ့ အလုပ္သမား
အေတြ ႔အၾကံဳသည္ သူတို ့ထက္ ကြ်န္ေတာ္အပါးဝခဲ ့ၿပီ ၿဖစ္သည္။ သူတို ့က မေန ့တစ္ေန ့ကမွ အလုပ္သမား
ဘဝကို ဝင္လာၾကသူေတြပင္။ အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းတတ္ၾက၏။ ရန္ကုန္မွ ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင့္ လာၾက၏။
စကၤာပူေဒၚလာစားဘဝၿဖင္ ့ အလုပ္ခြင္သို ့ ဝင္လာၾက၏။ အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို ၿဖတ္သန္းခဲ ့ၾက၏။ ေတာ္လည္း
ေတာ္ၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ေနပူပူ ေလပူပူ ေအာက္မွာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနလာခဲ ့သူ။ အေၿခခံ အလုပ္သမားဘဝၿဖင္ ့အလုပ္ရွင္
မ်ိဳးစံုကို ဆက္ဆံခဲ ့သူ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္တြင္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ႏွင္ ့ အလုပ္သမားႏွင္ ့ အခန္းငွား၍ ေနခဲ ့
ဘူးသူ။ အလုပ္ႏွင္ ့ယွဥ္လာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္စက္ကေလးမွ မေၾကာက္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ မူဝါဒကိုက အလုပ္ရွင္က
တားၿမစ္ရသည္အထိ အလုပ္ ကြ်မ္းက်င္ၿပီးေၿမာက္မႈကို ၿပခ်င္သည္ ့ ဝါဒသမားပင္။
S.S.C ဟု အတိုေကာက္ ေခၚသည္ ့ စကၤာပူ ေရကူးကလပ္ၾကီးမွ အခ်ိန္ပိုင္းဝန္ထမ္း ၿဖစ္ရသည္မွာ နည္းနည္း
ေတာ ့ ခမ္းနားပါသည္။ တစ္နာရီလွ်င္ ၅ ေဒၚလာ ရသည့္အၿပင္ ထမင္းေကြ်းသည္။ ေကာ္ဖီႏွင္ ့ အေအး စိတ္
ၾကိဳက္ ေသာက္ရသည္။ ဝတ္စံု ေပးသည္။ တစ္ပတ္ တစ္ခါ လစာရွင္းေပးသည္။ ကိုင္း .. ဘယ္ေလာက္
ကံေကာင္းၾကသည္ ့ ဘဝမ်ား ၿဖစ္သနည္း။ ထိုစဥ္က ေငြလဲႏႈန္းမွာ စကၤာပူ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ က်ပ္ ( ၈၀ ) ၿဖစ္၏။
ေငြပံုၾကီးေပၚ တက္ထိုင္မိသည္ဟုပင္ ေၿပာရပါမည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ၿမန္မာအလုပ္သမား ၅ဦး ရွိသည္။ အစ္ကို၊ မသန္းသန္းဝင္း၊ မမင္းမင္းဟန္၊ ေအာင္
စိုးႏိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿဖစ္သည္။ စားပြဲထိုး ဝန္ထမ္းကေတာ ့ခုႏွစ္ဦး၊ ရွစ္ဦး ရွိပါလိမ္ ့မည္။ သူတို ့ထဲမွာလည္း
တစ္ေန ့ ရွစ္နာရီ ဆင္းရသူ၊ ေလးနာရီသာ ဆင္းရသူဟု ကြဲၿပားေသးသည္။ လိုအပ္လွ်င္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ သီး
သန္ ့ အခ်ိန္ပိုင္း ထပ္ေခၚသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင္ ့ဆိုလွ်င္ ၿမန္မာႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ရသည္ ့
ေရကူးကလပ္ ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ေအာင္စိုးႏိုင္ အလုပ္ေၿပာင္းသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ တာဝန္
က်သည္ ့ မေလးရွားတရုပ္လူမ်ိဳး အကိြကလည္း သေဘာေကာင္းပါသည္။ ၿပီးေတာ ့ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္
အဂၤလိပ္စကား မကြ်မ္းက်င္။ တစ္ခုခု ကြ်န္ေတာ့္ကို ခိုင္းလွ်င္ သူ ့စကားကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ရန္ အေတာ္
ၾကိဳးစားရသည္။ သူႏွင္ ့ ရွပ္က်ေတာ ့ တရုပ္လို ေၿပာၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာက အပိုင္း ငါးပိုင္း ခြဲထား၏။ အကင္
ပိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း အစားအစာပိုင္း၊ တရုပ္စာအပိုင္း၊ အသီးအႏွံ အလွၿပင္သည္ ့အပိုင္း၊ အေအးႏွင္ ့အပူ အပါ
အဝင္ မုန္ ့အခ်ိဳ ေရာင္းခ်သည့္အပိုင္းတို ့ ၿဖစ္သည္။ အဓိက ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ေၿပာဆို ဆက္ဆံမႈမွာ တရုပ္
စကား ၿဖစ္သည္။ အားလံုးမွာလည္း စကၤာပူတရုပ္ႏွင္ ့ မေလးရွားတရုပ္ မ်ားသာ အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
အစ္ကိုက တရုပ္စာအပိုင္းမွာ၊ မသန္းသန္းဝင္းႏွင္ ့မင္းမင္းဟန္က သီးႏွံပြဲ အပိုင္းမွာ၊ ကြ်န္ေတာ္က အေနာက္
တိုင္း အစားအစာအပိုင္းမွာ တာဝန္ယူရသည္။ တစ္ဦးႏွင္ ့တစ္ဦး ေတြ ႔ေန ၿမင္ေနက်ေပမယ္ ့ အလုပ္တာဝန္
မတူသည္ ့အတြက္ အားမွသာ ဝိုင္းဝန္း ကူညီေပးႏိုင္ၾကသည္။ အလုပ္ႏွင္ ့ အခ်ိန္မွာ ပိုလွသည္ေတာ ့ မရွိ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳးဝါးခဲ ့သလိုပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အလုပ္ခြင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသာစီးရလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ထားရွိသည္ ့အလုပ္အေပၚ တာဝန္ယူမႈမ်ားေၾကာင္ ့အလုပ္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ အႏိုင္ရလာၿခင္းပင္။
မလုပ္ရလွ်င္ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္။ လုပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ထိုအလုပ္ကို ထိပ္က တက္ရပ္ႏိုင္သည္အထိ ကြ်မ္းက်င္ေအာင္
ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားပစ္လိုက္သည္။
တစ္ခုခ်င္း ခြဲၿခားၿပရလွ်င္ေတာ ့ တာဝန္က ဘာမွ မရွိသလိုပင္။
မနက္ပိုင္း ဂ်ဴတီဝင္လာခ်ိန္တြင္ တစ္ေန ့တာ အသံုးခ်ရမည္ ့အသီးအႏွံမ်ားကို ၿဖည္ ့ေပးရန္ ေၾကးခြ်တ္ရသည္။
ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြားသီး၊ ဆလတ္၊ မုန္လာဥ စသည္မ်ားကို စတိုမွ သြားယူ၍ ေဆးေၾကာၿပီး လွီးရသည္။
ၿပီးလွ်င္ ၾကက္ေတာင္ပံမ်ား၊ ၾကက္ေကာင္လံုးမ်ားကို ၿဖည္ ့ရသည္။ အာလူးေခ်ာင္း ေၾကာ္မည္ ့ပါကင္ထုပ္မ်ား
ထုပ္ရသည္။ ေပါင္မုန္ ့၊ အသားညွပ္မ်ား၊ ဘာဂါမ်ားအတြက္ ဝက္ေပါင္ေၿခာက္၊ ၾကက္သားႏွင္ ့ အမဲၿပားမ်ား
ၿဖည့္ရသည္။ ထို ေပါင္မုန္ ့၊ ဘာဂါမ်ားႏွင္ ့တို ့စားမည္ ့သီးႏွံ အခ်ဥ္ကို ေပါင္းရသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ၾကက္ေတာင္ပံႏွင္ ့ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္တိုင္ စီမံ စမ္းသပ္၍ အေအးခန္းတြင္ ထည္ ့ထား
ရသည္။ ေရာင္းရသည္ ့ အမည္က မမ်ားလွေသာ္လည္း လုပ္ရသည္က မ်ားလွ၏။ ေပါင္မုန္ ့တို ့၊ ဘာဂါတို ့ႏွင္ ့
တို ့စားသည္ ့ သီးႏွံအခ်ဥ္ကိုပင္ အေတာ္ေလး လက္ဝင္ေအာင္လုပ္ရသည္။ သူတို ့ အေခၚမွာေတာ ့“ မ်ဴရိုႏွင္ ့
ေဆာ ့စ္ ” ဟု ေခၚသည္။
ဦးစြာလုပ္ရသည္က မုန္လာဥမ်ားကို အခြံခြာၿပီး အတံုးေသးေသးေလးမ်ား ၿဖစ္လာသည္အထိ အဆင္ ့ဆင့္
လွီးရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ၾကက္သြန္နီကို ထိုအတိုင္း လွီးရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ေဂၚဖီကို လွီးရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ဒန္အိုးအၾကီးၾကီးထဲ
ထည္ ့ကာ ရွာလကာရည္၊ သၾကား၊ ဆားတို ့ေရာ၍ ေဖ်ာ္ရသည္။ မ်ဴရိုႏွင္ ့ ေဆာ ့စ္ဗူးၾကီးမ်ား ထည္ ့ၿပီးလွ်င္
ေငြပံုၾကီးေပၚ တက္ထိုင္မိသည္ဟုပင္ ေၿပာရပါမည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ၿမန္မာအလုပ္သမား ၅ဦး ရွိသည္။ အစ္ကို၊ မသန္းသန္းဝင္း၊ မမင္းမင္းဟန္၊ ေအာင္
စိုးႏိုင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿဖစ္သည္။ စားပြဲထိုး ဝန္ထမ္းကေတာ ့ခုႏွစ္ဦး၊ ရွစ္ဦး ရွိပါလိမ္ ့မည္။ သူတို ့ထဲမွာလည္း
တစ္ေန ့ ရွစ္နာရီ ဆင္းရသူ၊ ေလးနာရီသာ ဆင္းရသူဟု ကြဲၿပားေသးသည္။ လိုအပ္လွ်င္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ သီး
သန္ ့ အခ်ိန္ပိုင္း ထပ္ေခၚသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင္ ့ဆိုလွ်င္ ၿမန္မာႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ရသည္ ့
ေရကူးကလပ္ ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ေအာင္စိုးႏိုင္ အလုပ္ေၿပာင္းသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ တာဝန္
က်သည္ ့ မေလးရွားတရုပ္လူမ်ိဳး အကိြကလည္း သေဘာေကာင္းပါသည္။ ၿပီးေတာ ့ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္
အဂၤလိပ္စကား မကြ်မ္းက်င္။ တစ္ခုခု ကြ်န္ေတာ့္ကို ခိုင္းလွ်င္ သူ ့စကားကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ရန္ အေတာ္
ၾကိဳးစားရသည္။ သူႏွင္ ့ ရွပ္က်ေတာ ့ တရုပ္လို ေၿပာၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာက အပိုင္း ငါးပိုင္း ခြဲထား၏။ အကင္
ပိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း အစားအစာပိုင္း၊ တရုပ္စာအပိုင္း၊ အသီးအႏွံ အလွၿပင္သည္ ့အပိုင္း၊ အေအးႏွင္ ့အပူ အပါ
အဝင္ မုန္ ့အခ်ိဳ ေရာင္းခ်သည့္အပိုင္းတို ့ ၿဖစ္သည္။ အဓိက ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ေၿပာဆို ဆက္ဆံမႈမွာ တရုပ္
စကား ၿဖစ္သည္။ အားလံုးမွာလည္း စကၤာပူတရုပ္ႏွင္ ့ မေလးရွားတရုပ္ မ်ားသာ အမ်ားစု ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
အစ္ကိုက တရုပ္စာအပိုင္းမွာ၊ မသန္းသန္းဝင္းႏွင္ ့မင္းမင္းဟန္က သီးႏွံပြဲ အပိုင္းမွာ၊ ကြ်န္ေတာ္က အေနာက္
တိုင္း အစားအစာအပိုင္းမွာ တာဝန္ယူရသည္။ တစ္ဦးႏွင္ ့တစ္ဦး ေတြ ႔ေန ၿမင္ေနက်ေပမယ္ ့ အလုပ္တာဝန္
မတူသည္ ့အတြက္ အားမွသာ ဝိုင္းဝန္း ကူညီေပးႏိုင္ၾကသည္။ အလုပ္ႏွင္ ့ အခ်ိန္မွာ ပိုလွသည္ေတာ ့ မရွိ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳးဝါးခဲ ့သလိုပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အလုပ္ခြင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသာစီးရလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ထားရွိသည္ ့အလုပ္အေပၚ တာဝန္ယူမႈမ်ားေၾကာင္ ့အလုပ္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ အႏိုင္ရလာၿခင္းပင္။
မလုပ္ရလွ်င္ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္။ လုပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ထိုအလုပ္ကို ထိပ္က တက္ရပ္ႏိုင္သည္အထိ ကြ်မ္းက်င္ေအာင္
ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားပစ္လိုက္သည္။
တစ္ခုခ်င္း ခြဲၿခားၿပရလွ်င္ေတာ ့ တာဝန္က ဘာမွ မရွိသလိုပင္။
မနက္ပိုင္း ဂ်ဴတီဝင္လာခ်ိန္တြင္ တစ္ေန ့တာ အသံုးခ်ရမည္ ့အသီးအႏွံမ်ားကို ၿဖည္ ့ေပးရန္ ေၾကးခြ်တ္ရသည္။
ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြားသီး၊ ဆလတ္၊ မုန္လာဥ စသည္မ်ားကို စတိုမွ သြားယူ၍ ေဆးေၾကာၿပီး လွီးရသည္။
ၿပီးလွ်င္ ၾကက္ေတာင္ပံမ်ား၊ ၾကက္ေကာင္လံုးမ်ားကို ၿဖည္ ့ရသည္။ အာလူးေခ်ာင္း ေၾကာ္မည္ ့ပါကင္ထုပ္မ်ား
ထုပ္ရသည္။ ေပါင္မုန္ ့၊ အသားညွပ္မ်ား၊ ဘာဂါမ်ားအတြက္ ဝက္ေပါင္ေၿခာက္၊ ၾကက္သားႏွင္ ့ အမဲၿပားမ်ား
ၿဖည့္ရသည္။ ထို ေပါင္မုန္ ့၊ ဘာဂါမ်ားႏွင္ ့တို ့စားမည္ ့သီးႏွံ အခ်ဥ္ကို ေပါင္းရသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ၾကက္ေတာင္ပံႏွင္ ့ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္တိုင္ စီမံ စမ္းသပ္၍ အေအးခန္းတြင္ ထည္ ့ထား
ရသည္။ ေရာင္းရသည္ ့ အမည္က မမ်ားလွေသာ္လည္း လုပ္ရသည္က မ်ားလွ၏။ ေပါင္မုန္ ့တို ့၊ ဘာဂါတို ့ႏွင္ ့
တို ့စားသည္ ့ သီးႏွံအခ်ဥ္ကိုပင္ အေတာ္ေလး လက္ဝင္ေအာင္လုပ္ရသည္။ သူတို ့ အေခၚမွာေတာ ့“ မ်ဴရိုႏွင္ ့
ေဆာ ့စ္ ” ဟု ေခၚသည္။
ဦးစြာလုပ္ရသည္က မုန္လာဥမ်ားကို အခြံခြာၿပီး အတံုးေသးေသးေလးမ်ား ၿဖစ္လာသည္အထိ အဆင္ ့ဆင့္
လွီးရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ၾကက္သြန္နီကို ထိုအတိုင္း လွီးရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ေဂၚဖီကို လွီးရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ဒန္အိုးအၾကီးၾကီးထဲ
ထည္ ့ကာ ရွာလကာရည္၊ သၾကား၊ ဆားတို ့ေရာ၍ ေဖ်ာ္ရသည္။ မ်ဴရိုႏွင္ ့ ေဆာ ့စ္ဗူးၾကီးမ်ား ထည္ ့ၿပီးလွ်င္
အသီးအႏွံမ်ားထည့္၍ ႏွပ္ထားရသည္။ အေတာ္ ့ကို လက္ဝင္ၿပီး၊ အေတာ္ ့ကို အရသာရွိသလို၊ အေတာ္ ့ကို ေစ်း
ၾကီးလွသည္ ့ ေဆာ ့(စ)ပင္။
ၾကက္ေတာင္ပံႏွင္ ့ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္မ်ားအတြက္ စီမံစပ္ဟပ္ရသည္ ့ ပါဝင္ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း မနည္းလွ။
သၾကား၊ လွ်ာလကာရည္၊ ဝိုင္၊ ဆီေမႊး စသည္တို ့ကို ေရႏွင့္ေရာ၍ ၾကက္ေတာင္ပံ ပါကင္ထုပ္မ်ားကို ေဖာက္
ထည္ ့ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ အထူးအေအးခန္းထဲ သြင္းထားရသည္။ တစ္ၾကိမ္စပ္မိလွ်င္ သံုးေလးရက္စာ စပ္ၿပီး
ေအးခဲသည္အထိ စိမ္ထားရသည္။
အလြယ္ လုပ္ရသည္ ့ အစားအစာမွာေတာ ့ ေပါင္မုန္ ့အသားညွပ္ႏွင္ ့အာလူးေၾကာ္မ်ားသာ။ ေလးေထာင္ ့ေပါင္
မုန္ ့ႏွစ္ခ်ပ္ကို မီးကင္၊ အနားမ်ား လွီးထုပ္၊ အလယ္တြင္ ခ်ိ(စ)၊ဆလတ္ရြက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္စီး တစ္ကြင္း ထည္ ့ေပး
ရံုပင္။ ေထာပတ္ သုတ္ခိုင္းသူလည္း ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အသီးအရြက္ သီးသန္ ့ၿဖင့္ လုပ္ေပးရေသာ ေပါင္မုန္ ့
လည္းရွိ၏။ “ ဆန္းဒ္ဝစ္ရွ္ ” ဟု ေရွ ႔မွ အမည္တပ္ၿပီး ေနာက္က အမ်ိဳးမ်ိဳး တြဲစပ္ ေခၚၾကပါ၏။
ခ်ိ(စ)ပါလွ်င္ ခ်ိ(စ)ဆန္းဒ္ဝစ္ရွ္၊ ၾကက္သားပါလွ်င္ ခ်စ္ကန္းဆန္းဒ္ဝရွစ္၊ အသီးအႏွံခ်ဥ္းသာ ဆိုလွ်င္ ဗက္ဂ်ီးေတး
ဘဲ ဆန္းဒ္ဝရွစ္၊ ဝက္ေပါင္ေၿခာက္ပါလွ်င္ ေပါ ့ခ္ဆန္းဒ္ဝရွစ္ စသည္ၿဖင္ ့ ေခၚၾကသည္။ ဘာဂါမ်ားကိုလည္း
ထို ့အတူ ေခၚေဝၚၾကသည္။
ေနပူပူ၊ ေလပူပူ ေအာက္၌ အၾကမ္းပတမ္း လုပ္ကိုင္လာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့ ေရကူးကလပ္ၾကီး၏ မီးဖို
ေဆာင္တြင္ ဝတ္စံုၿဖဴ၊ ဖိနပ္အရွည္ၾကီးစီး၊ စကၠဴဦးထုပ္ ေဆာင္း၍ တစ္နာရီ ၅ ေဒၚလာရေသာ အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ပတ္အတြင္း ေၿခၿဖင့္ တက္နင္းႏိုင္သည္မွာ မဆန္း။ ႏွစ္ပတ္ေၿမာက္တြင္ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ား
မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေၿပာပဲ သက္ေသ ၿပႏိုင္ခဲ ့ၿပီ။ ထို ့ေၾကာင့္ပင္ အခ်ိန္ပိုမ်ား ဆက္ကာ ဆက္
ကာ ရလာပါေတာ ့သည္။
ပထမတြင္ တစ္ေန ့ ၂ နာရီ အခ်ိန္ပိုရလာသည္။ ထို ့ေနာက္ ၄ နာရီ ရလာ၏။
တစ္ေန ့လွ်င္ အလုပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ရလာေတာ ့သည္။ ရွပ္ ကေရာ၊ အကြိ ကပါ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိတ္ခ်ေလၿပီ။
ထိုအထဲမွာပင္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ ့ အကင္ပိုင္းမွ အလုပ္သမားတစ္ဦး ခြင့္ရက္ရွည္ တင္လာသၿဖင္ ့အကြိ ကို
ထိုဘက္ပိုင္းသို ့ တာဝန္ခြဲေဝေပးေတာ ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ခ်ိန္မွာလည္း တစ္ေန ့လွ်င္ပံုမွန္
၁၂ နာရီ ၿဖစ္လာေတာ ့သည္။ မနက္အေစာပိုင္း ေရလာကူးသူမ်ားအတြက္ ဆန္ၿပဳပ္ေရာင္းခ်သည္ ့ ဂ်ဴတီကိုပါ
ကြ်န္ေတာ္ ရလာသည္။ မနက္ ၆ နာရီ အလုပ္ခြင္ဝင္ရေတာ ့သည္။ အလုပ္ကေတာ ့ တကယ္ေခ်ာင္ခ်ိလြန္းပါ၏။
ည က ႏွပ္ထားခဲ ့ေသာ ဆန္ၿပဳတ္ကို မီးေငြ ႔ေငြ ႔ေပးၿပီး ၾကက္သား၊ ဝက္သား၊ ၾကက္ဥ စသည္ၿဖင့္ မွာသည့္အမ်ိဳး
အမည္ေပၚ မူတည္၍ ႏွမ္းၿဖဴးေပးလိုက္ရံုပင္။ ထိုဂ်ဴတီက ၃ နာရီ ဝင္ရသည္။
ေငြဆိုသည္က သူက လိုက္လွ်င္ ေၿခေလးေခ်ာင္းမို ့ ေၿပး၍မလြတ္ ဆိုသည္မွာ မွန္ခဲ ့ေလၿပီ။
တစ္ေန ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ဆင္းခ်င္သနည္းဟု ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာက ေမးလာရသည္အထိ ဝင္ေငြ
ေကာင္းလွေလၿပီ။လူကေတာ ့ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္မို ့ မၿငီးေငြ ႔မိေသး။ ထိုစဥ္က စကၤာပူေရကူးကလပ္ၾကီးတြင္ ဝင္
ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ၿမန္မာမ်ားထဲ၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အစ္ကိုတို ့ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္ တင္ခဲ ့ၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္ခြဲ
နီးပါး ၾကာခဲ ့သည္။ ဤသို ့ဘာေၾကာင့္ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္ကို ေနာက္ေတာ ့မွ သိရသည္မွာ ရွက္ဖို ့ခပ္ေကာင္းေကာင္း။
ကုသိုလ္ထူးဟုပင္ ေၿပာရမလား မသိ။ ၿမန္မာမ်ား အလုပ္ကို နင္းကန္လုပ္ေလ သူတို ့ သက္သာေလပင္။
ေငြလည္း ပိုသက္သာေသး၏။ အလုပ္လည္း တကယ္ၿပီး၏။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခ်ိန္ပိုမ်ားမ်ားဆင္းေလ
ပံုမွန္လစာရေသာ ဝန္ထမ္းမ်ား သေဘာက်ေလပင္ ၿဖစ္ေနပါသည္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထိုအခြင္ ့အေရးကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အသံုးခ်ၿဖစ္ခဲ ့ၾက၏။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မီးဖိုေဆာင္ တစ္ခုလံုး၏ သံုးစြဲပစၥည္းမ်ား သြားေရာက္ထုတ္ယူရသည္ ့ တာဝန္ကိုပါ ကြ်န္ေတာ္
ႏွင္ ့ အစ္ကိုတို ့လက္တြဲယူခဲ ့ၾကရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားက မန္ေနဂ်ာ လက္မွတ္ထိုးၿပီးပါမွ စတိုခန္း
တြင္ သြားေရာက္ ထုပ္ယူခြင္ ့ရွိသည္။ လက္တြန္းလွည္းၿဖင္ ့ သံုးေခါက္တိုက္လွ်င္ တစ္ေန ့တာပစၥည္း လံုေလာက္
၏။ ထိုတာဝန္အတြက္လည္း တစ္နာရီစာ ဂ်ဴတီခ ရေသးသည္။ ထို ့ထက္ဟန္က်သည္က စတိုခန္းမွ ရို ႔စ္ ဟုေခၚ
ေသာ အႏၵိယသူ မႏွင္းဆီေရွ႔တြင္ လက္မွတ္ထိုးရၿခင္း၊ လံုၿခံဳေရးစခန္းတြင္ လက္မွတ္ထိုးရၿခင္းႏွင့္ မန္ေနဂ်ာအား
လက္မွတ္ထိုးၿပီး စာရြက္ေပးရၿခင္းပင္။ တယ္ဟုတ္သည္ ့ ငါပါလားေပါ ့ေလ။ စကၤာပူတြင္ ငါ လက္မွတ္ထိုးမွ ၿပီး
သည္ ့အလုပ္မ်ိဳး ရွိေနေသးသကိုးဟု စိတ္ၾကီးဝင္ရေသး၏။
ကြ်န္ေတာ္ လက္မွတ္ထိုးလွ်င္ ထိပ္ဖ်ားအစြန္၌ ၾကယ္တစ္လံုး အၿမဲ ေရးထည့္တတ္သည္။
ၿမင့္ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္ရမည္ဟူေသာ အတိတ္နမိတ္ကို နမူနာယူထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ေအာက္ေၿခမွ
အထက္ဖက္သို ့ ေထာင္တက္သြားေသာ လက္မွတ္မ်ိဳးကို ထိုးတတ္၏။ ထိုသို ့ ထိုးလိုက္ပါမွ ဘဝအေၿခ ၿမင့္
သထက္ ၿမင့္လာမည္ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ ယံုၾကည္ေန၍ ၿဖစ္သည္။
စကၤာပူတြင္ အလုပ္ရၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရေသာ အေၿခအေနသို ့ေရာက္လာခဲ ့ၿပန္သည္။ အစ္ကို၏
အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သူက စကၤာပူတြင္ အေၿခတက်ေနဖို ့ ဆႏၵရွိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေက်ာင္းအပ္ေပးသည္။ ပတ္(စ)ပို ့ကေတာ ့ ကိုယ္တိုင္မဟုတ္။ ငွားထားရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကလည္း
အဂၤလိပ္စာ အေရး၊ အေၿပာ၊ အဖတ္ သင္တန္းေက်ာင္းေလးသာ ၿဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတက္ရေတာ ့မည္ဆိုေတာ ့ မနက္ဂ်ဴတီကို အစ္ကိုက အစားဝင္ေပးသည္။ မည္သူမွ် မကန္ ့ကြက္။
ေက်ာင္းလႊတ္လွ်င္ အလုပ္ခြင္သို ့ကြ်န္ေတာ္လာ၍ မူလ သတ္မွတ္ထားသည္ ့ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ စတင္ အလုပ္
ဆင္းရသည္။ မသန္းသန္းဝင္းလည္း တရုပ္စာပိုင္း၌ ထိုသို ့ပင္ ဂ်ဴတီဝင္ေနသည္မို ့မီးဖိုေဆာင္တြင္ သူႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဂ်ဴတီဝင္ၿဖစ္ၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ အလုပ္ခ်ိန္ေတာ ့ ေလ်ာ ့မသြား။
.........................................................................................................................
( ဆက္ရန္ )
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
ၾကီးလွသည္ ့ ေဆာ ့(စ)ပင္။
ၾကက္ေတာင္ပံႏွင္ ့ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္မ်ားအတြက္ စီမံစပ္ဟပ္ရသည္ ့ ပါဝင္ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း မနည္းလွ။
သၾကား၊ လွ်ာလကာရည္၊ ဝိုင္၊ ဆီေမႊး စသည္တို ့ကို ေရႏွင့္ေရာ၍ ၾကက္ေတာင္ပံ ပါကင္ထုပ္မ်ားကို ေဖာက္
ထည္ ့ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ အထူးအေအးခန္းထဲ သြင္းထားရသည္။ တစ္ၾကိမ္စပ္မိလွ်င္ သံုးေလးရက္စာ စပ္ၿပီး
ေအးခဲသည္အထိ စိမ္ထားရသည္။
အလြယ္ လုပ္ရသည္ ့ အစားအစာမွာေတာ ့ ေပါင္မုန္ ့အသားညွပ္ႏွင္ ့အာလူးေၾကာ္မ်ားသာ။ ေလးေထာင္ ့ေပါင္
မုန္ ့ႏွစ္ခ်ပ္ကို မီးကင္၊ အနားမ်ား လွီးထုပ္၊ အလယ္တြင္ ခ်ိ(စ)၊ဆလတ္ရြက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္စီး တစ္ကြင္း ထည္ ့ေပး
ရံုပင္။ ေထာပတ္ သုတ္ခိုင္းသူလည္း ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အသီးအရြက္ သီးသန္ ့ၿဖင့္ လုပ္ေပးရေသာ ေပါင္မုန္ ့
လည္းရွိ၏။ “ ဆန္းဒ္ဝစ္ရွ္ ” ဟု ေရွ ႔မွ အမည္တပ္ၿပီး ေနာက္က အမ်ိဳးမ်ိဳး တြဲစပ္ ေခၚၾကပါ၏။
ခ်ိ(စ)ပါလွ်င္ ခ်ိ(စ)ဆန္းဒ္ဝစ္ရွ္၊ ၾကက္သားပါလွ်င္ ခ်စ္ကန္းဆန္းဒ္ဝရွစ္၊ အသီးအႏွံခ်ဥ္းသာ ဆိုလွ်င္ ဗက္ဂ်ီးေတး
ဘဲ ဆန္းဒ္ဝရွစ္၊ ဝက္ေပါင္ေၿခာက္ပါလွ်င္ ေပါ ့ခ္ဆန္းဒ္ဝရွစ္ စသည္ၿဖင္ ့ ေခၚၾကသည္။ ဘာဂါမ်ားကိုလည္း
ထို ့အတူ ေခၚေဝၚၾကသည္။
ေနပူပူ၊ ေလပူပူ ေအာက္၌ အၾကမ္းပတမ္း လုပ္ကိုင္လာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့ ေရကူးကလပ္ၾကီး၏ မီးဖို
ေဆာင္တြင္ ဝတ္စံုၿဖဴ၊ ဖိနပ္အရွည္ၾကီးစီး၊ စကၠဴဦးထုပ္ ေဆာင္း၍ တစ္နာရီ ၅ ေဒၚလာရေသာ အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ပတ္အတြင္း ေၿခၿဖင့္ တက္နင္းႏိုင္သည္မွာ မဆန္း။ ႏွစ္ပတ္ေၿမာက္တြင္ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ား
မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေၿပာပဲ သက္ေသ ၿပႏိုင္ခဲ ့ၿပီ။ ထို ့ေၾကာင့္ပင္ အခ်ိန္ပိုမ်ား ဆက္ကာ ဆက္
ကာ ရလာပါေတာ ့သည္။
ပထမတြင္ တစ္ေန ့ ၂ နာရီ အခ်ိန္ပိုရလာသည္။ ထို ့ေနာက္ ၄ နာရီ ရလာ၏။
တစ္ေန ့လွ်င္ အလုပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ရလာေတာ ့သည္။ ရွပ္ ကေရာ၊ အကြိ ကပါ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိတ္ခ်ေလၿပီ။
ထိုအထဲမွာပင္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ ့ အကင္ပိုင္းမွ အလုပ္သမားတစ္ဦး ခြင့္ရက္ရွည္ တင္လာသၿဖင္ ့အကြိ ကို
ထိုဘက္ပိုင္းသို ့ တာဝန္ခြဲေဝေပးေတာ ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ခ်ိန္မွာလည္း တစ္ေန ့လွ်င္ပံုမွန္
၁၂ နာရီ ၿဖစ္လာေတာ ့သည္။ မနက္အေစာပိုင္း ေရလာကူးသူမ်ားအတြက္ ဆန္ၿပဳပ္ေရာင္းခ်သည္ ့ ဂ်ဴတီကိုပါ
ကြ်န္ေတာ္ ရလာသည္။ မနက္ ၆ နာရီ အလုပ္ခြင္ဝင္ရေတာ ့သည္။ အလုပ္ကေတာ ့ တကယ္ေခ်ာင္ခ်ိလြန္းပါ၏။
ည က ႏွပ္ထားခဲ ့ေသာ ဆန္ၿပဳတ္ကို မီးေငြ ႔ေငြ ႔ေပးၿပီး ၾကက္သား၊ ဝက္သား၊ ၾကက္ဥ စသည္ၿဖင့္ မွာသည့္အမ်ိဳး
အမည္ေပၚ မူတည္၍ ႏွမ္းၿဖဴးေပးလိုက္ရံုပင္။ ထိုဂ်ဴတီက ၃ နာရီ ဝင္ရသည္။
ေငြဆိုသည္က သူက လိုက္လွ်င္ ေၿခေလးေခ်ာင္းမို ့ ေၿပး၍မလြတ္ ဆိုသည္မွာ မွန္ခဲ ့ေလၿပီ။
တစ္ေန ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ဆင္းခ်င္သနည္းဟု ဂ်ဴတီမန္ေနဂ်ာက ေမးလာရသည္အထိ ဝင္ေငြ
ေကာင္းလွေလၿပီ။လူကေတာ ့ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္မို ့ မၿငီးေငြ ႔မိေသး။ ထိုစဥ္က စကၤာပူေရကူးကလပ္ၾကီးတြင္ ဝင္
ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ၿမန္မာမ်ားထဲ၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အစ္ကိုတို ့ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္ တင္ခဲ ့ၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္ခြဲ
နီးပါး ၾကာခဲ ့သည္။ ဤသို ့ဘာေၾကာင့္ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္ကို ေနာက္ေတာ ့မွ သိရသည္မွာ ရွက္ဖို ့ခပ္ေကာင္းေကာင္း။
ကုသိုလ္ထူးဟုပင္ ေၿပာရမလား မသိ။ ၿမန္မာမ်ား အလုပ္ကို နင္းကန္လုပ္ေလ သူတို ့ သက္သာေလပင္။
ေငြလည္း ပိုသက္သာေသး၏။ အလုပ္လည္း တကယ္ၿပီး၏။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အခ်ိန္ပိုမ်ားမ်ားဆင္းေလ
ပံုမွန္လစာရေသာ ဝန္ထမ္းမ်ား သေဘာက်ေလပင္ ၿဖစ္ေနပါသည္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထိုအခြင္ ့အေရးကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အသံုးခ်ၿဖစ္ခဲ ့ၾက၏။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မီးဖိုေဆာင္ တစ္ခုလံုး၏ သံုးစြဲပစၥည္းမ်ား သြားေရာက္ထုတ္ယူရသည္ ့ တာဝန္ကိုပါ ကြ်န္ေတာ္
ႏွင္ ့ အစ္ကိုတို ့လက္တြဲယူခဲ ့ၾကရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားက မန္ေနဂ်ာ လက္မွတ္ထိုးၿပီးပါမွ စတိုခန္း
တြင္ သြားေရာက္ ထုပ္ယူခြင္ ့ရွိသည္။ လက္တြန္းလွည္းၿဖင္ ့ သံုးေခါက္တိုက္လွ်င္ တစ္ေန ့တာပစၥည္း လံုေလာက္
၏။ ထိုတာဝန္အတြက္လည္း တစ္နာရီစာ ဂ်ဴတီခ ရေသးသည္။ ထို ့ထက္ဟန္က်သည္က စတိုခန္းမွ ရို ႔စ္ ဟုေခၚ
ေသာ အႏၵိယသူ မႏွင္းဆီေရွ႔တြင္ လက္မွတ္ထိုးရၿခင္း၊ လံုၿခံဳေရးစခန္းတြင္ လက္မွတ္ထိုးရၿခင္းႏွင့္ မန္ေနဂ်ာအား
လက္မွတ္ထိုးၿပီး စာရြက္ေပးရၿခင္းပင္။ တယ္ဟုတ္သည္ ့ ငါပါလားေပါ ့ေလ။ စကၤာပူတြင္ ငါ လက္မွတ္ထိုးမွ ၿပီး
သည္ ့အလုပ္မ်ိဳး ရွိေနေသးသကိုးဟု စိတ္ၾကီးဝင္ရေသး၏။
ကြ်န္ေတာ္ လက္မွတ္ထိုးလွ်င္ ထိပ္ဖ်ားအစြန္၌ ၾကယ္တစ္လံုး အၿမဲ ေရးထည့္တတ္သည္။
ၿမင့္ၿမတ္ရမည္၊ ထက္ၿမက္ရမည္ဟူေသာ အတိတ္နမိတ္ကို နမူနာယူထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ ့ ေအာက္ေၿခမွ
အထက္ဖက္သို ့ ေထာင္တက္သြားေသာ လက္မွတ္မ်ိဳးကို ထိုးတတ္၏။ ထိုသို ့ ထိုးလိုက္ပါမွ ဘဝအေၿခ ၿမင့္
သထက္ ၿမင့္လာမည္ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ ယံုၾကည္ေန၍ ၿဖစ္သည္။
စကၤာပူတြင္ အလုပ္ရၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရေသာ အေၿခအေနသို ့ေရာက္လာခဲ ့ၿပန္သည္။ အစ္ကို၏
အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သူက စကၤာပူတြင္ အေၿခတက်ေနဖို ့ ဆႏၵရွိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေက်ာင္းအပ္ေပးသည္။ ပတ္(စ)ပို ့ကေတာ ့ ကိုယ္တိုင္မဟုတ္။ ငွားထားရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကလည္း
အဂၤလိပ္စာ အေရး၊ အေၿပာ၊ အဖတ္ သင္တန္းေက်ာင္းေလးသာ ၿဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတက္ရေတာ ့မည္ဆိုေတာ ့ မနက္ဂ်ဴတီကို အစ္ကိုက အစားဝင္ေပးသည္။ မည္သူမွ် မကန္ ့ကြက္။
ေက်ာင္းလႊတ္လွ်င္ အလုပ္ခြင္သို ့ကြ်န္ေတာ္လာ၍ မူလ သတ္မွတ္ထားသည္ ့ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ စတင္ အလုပ္
ဆင္းရသည္။ မသန္းသန္းဝင္းလည္း တရုပ္စာပိုင္း၌ ထိုသို ့ပင္ ဂ်ဴတီဝင္ေနသည္မို ့မီးဖိုေဆာင္တြင္ သူႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဂ်ဴတီဝင္ၿဖစ္ၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ အလုပ္ခ်ိန္ေတာ ့ ေလ်ာ ့မသြား။
.........................................................................................................................
( ဆက္ရန္ )
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။
8 comments:
ရြက္လႊင့္ျခငး္နဲ ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးၾကက္သြန္ ေပါင္းဖတ္သြားတယ္ ကိုအေျဖးလူေရ... က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ...။ ကိုေထြးကို အားက်မိတယ္။ အလုပ္ကို ေျခေထာက္ေအာက္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တာ အရမ္းကို သေဘာက်မိတယ္။
ဟင္း.... ဖိုင္ကို ျပန္ေတြ ့ႏုိင္ပါဦးမလား....
အကိုေရ ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးေနပါတယ္လို႕..
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။
အေတာ္ကို အေသးစိတ္ ေရးထားႏိုင္တာပဲ။ အလြန္ေကာင္းပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ပါ။
ကိုေထြးလို ဘ၀ကို တိုးတက္ခ်င္စိတ္ ရွိသူေတြဟာ ေအာင္ျမင္ၾကသူေတြ မ်ားတယ္ေနာ္
သူ႕စိတ္ဓာတ္က အားက်စရာပါဘဲ
လူငယ္ေတြ အတူယူဖို႔ေကာင္းတယ္..
တစ္ေနရာထဲမွာ ရပ္တန္႔မေနခ်္င္တဲ႔စိတ္ဓာတ္က ေလးစားစရာ
ကိုေထြးလို ဘ၀ကိုရဲရဲရင္႕ရင္႕ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရမယ္
အျဖဴေလး ေရ
ေရးရတာ ေမာေနၿပီလား ဘယ္အခ်ိန္ဖတ္ဖတ္ ဆရာ႕ စာေလးကေတာ႔ ေကာင္းေနတာဘဲ
ေက်းဇူးဘဲ
ေရႊစင္ဦး
စ လုံးဇာတ္လမ္းကေတာ့ စပါၿပီ ေက်ာင္း အလုပ္ အင္မင္ဂေရရွင္း ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကဦးမလဲ စိတ္ဝင္စားလွ်က္၊
စလံုးတရုပ္ေတြ အဂၤလိပ္လို ေျပာတာလည္း တယ္ မပီလွပါဘူး ကိုေထြးရယ္ ..ေၾကာက္မေနပါနဲ့..lar..။
ကိုေထြးကေတာ့ ဘယ္ေနရာေဆးစက္က်က် အရုပ္ထင္ေအာင္လုပ္နိုင္စြမ္းရွိတာ သေဘာက် တယ္ ။
ဆက္ရန္ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္ဗ်ဳိ႕ ... :P
Post a Comment