မသကၤာ ႏွင္ ့ မသာ

ဤဝတၳဳေလးသည္ က်ဆင္းေနေသာ ကိုယ္ ့စိတ္သဏၭန္တို ့ကို ၿပန္လည္ဆြဲတင္ေပးႏိုင္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္
ခံစားမိသည္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ေလၿပီးလြမ္းေနတတ္သည္ ့ စိတ္တို ့ကို တည္ ့ေပးႏိုင္
ခဲ ့သည္ဟု ထင္ေသာေၾကာင့္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြႏွင္ ့ပင္ သည္ဝတၳဳေလးကို ဆက္လက္တင္ေပးေနမိပါ
ေတာ ့သည္။


..........................................................................................


“ အသက္ ”
“ ႏွစ္ဆယ္ ”
“ အမည္ ”
“ ေမာင္ေထြး ”
“ အုပ္စု ”
“ ဦးတင္ေအး ”
ကြ်န္ေတာ္ ့အေၿဖဆံုးေတာ ့ ကရင္ဗိုလ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိုက္ၾကည္ ့သည္။
“ ေက်ာင္းသားလားညီေလး ”
“ မဟုတ္ဘူးခင္မ်၊ အလုပ္သြားလုပ္မလို ့ ”
သူေခါင္းညိတ္ၿပေတာ ့ အၿပင္သို ့ ထြက္လာၿဖစ္သည္။ စခန္းအဝင္မွာစီစစ္ၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခဲအုပ္စု
ေခါင္းေဆာင္မွာ ဦးတင္ေအးၿဖစ္၍၊ အုပ္စုအေမးတြင္ ဦးတင္ေအး ဟု ေၿဖရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဘုရားေရွ ႔ မွာသာ
ရွိခိုးၿပီးလိမ္ခ်င္လိမ္ရဲမည္။ ကရင္စခန္းမွာေတာ ့ မလိမ္ဝံ ႔။ သူပုန္ ဆိုေသာစကားေတာင္မဟရဟု တစ္ဖြဲ ႔ လံုးက
သတိေပးထားသည္။ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္တားၿမစ္ထားသည္။ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုလို ရြတ္ဖတ္လာရသည္က
“ ေကာ္သူေလး ” ဟူေသာအေခၚအေဝၚ။ ကရင္ဘာသာၿဖင္ ့ မ်ိဳးခ်စ္ရဲေဘာ္ဟု ေၿပာ၏။ ဘယ္လိုပဲ အဓိပၸာယ္
ထြက္ထြက္ သည္နယ္တစ္ဝိုက္မွာေတာ ့ “ ေကာ္သူေလး ”ဟု သူတို ့ကို ေခၚရသည္။

ထားပါေတာ ့ ေကာ္သူပဲေလးေလး၊ ေကာ္သူပဲေပါ ့ေပါ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္က ဘာလုပ္လုပ္ သူတို ့မသကၤာ
မၿဖစ္ေအာင္ေနဖို ့လိုသည္။ မသကၤာႏွင္ ့မသာသည္ ဤနယ္တြင္ နီးကပ္ေန၏။ စစ္ေဆးသည္ဆိုရံုၿဖင္ ့
ေမာင္းတင္ၿပီးသား၊ မသကၤာစရာေတြ ႔သည္ႏွင့္ ( ဘာကို မသကၤာသည္ကို မသိ၊ မေဖၚၿပ ) မသာ ၿဖစ္သြား
သည္က စကၠန္ ႔ ပိုင္းအတြင္း ..။
သည္ေတာ ့ ရိုက်ိဳးမွ။ စကားရိုက်ိဳး၊ အၿပဳအမႈ ရိုက်ိဳး၊ စိတ္က ရိုက်ိဳး၊ အဓိကအားၿဖင္ ့ မ်က္လံုးအၾကည္ ့ေလးပါ
ရိုက်ိဳးထားစမ္း။ ဟိုဟိုသည္သည္ မၾကည့္နဲ ့၊ ၿပဴးၿပဴးၿပာၿပာမေနနဲ ့၊ ရီေဝသလို၊ ခက္ထန္သလို မၿဖစ္ေစနဲ ့။

ဂိတ္မွ စစ္ေဆးၿပီး၍ လႊတ္လိုက္သည္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ေသဒဏ္မွ လြတ္လာသူလိုၿဖစ္သြား၏။ တစ္ဖြဲ ႔လံုးက
လည္း လူသစ္ၿဖစ္ၿပီး၊ ရန္ကုန္မွ လာေသာကြ်န္ေတာ္ ့ကို ထိုဂိတ္မွ လႊတ္ေပးသည္ ႔အတြက္ ဝမ္းသာၾကသည္။
ဦးေလးက အေလာတၾကီးေမး၏
“ ဘာေတြေမးလဲ ေကာင္ေလး”
“ ဦးေလးအုပ္စုကလို ႔ ေၿပာေတာ ့ ဘာမွမေမးေတာ ့ဘူး၊ ေက်ာင္းသားလားတဲ ့၊ ကြ်န္ေတာ္က မဟုတ္ဘူး၊
အလုပ္သြားလုပ္မွာလို ့ ေၿပာလိုက္တယ္ ”
“ ေတာ္ေသးတာေပါ ့ ”
သက္ၿပင္းခ်ရင္း ေၿပာလာသည္ ့ ဦးေလး၏ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ရိပ္မိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ ့။ တကယ္ေတာ္
ေသးတာေပါ ့။ သံုးရက္နီးပါး ခဲထမ္းရင္း လိုက္လာခဲ ့ရသည္ ့ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားလည္း ေပ်ာက္ၿပီ။အထူးသၿဖင္ ့
ရန္ကုန္မွလာေသာကြ်န္ေတာ္ ့အား ဤဂိတ္မွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာခြင္ ့ၿပဳလိုက္ၿခင္းသည္ ပထမေအာင္ၿမင္မႈ
တစ္ရပ္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။

နတ္အိမ္ေတာင္ ......

တဖက္ႏိုင္ငံရဲ ႔ နယ္စပ္ၿမိဳ ႔။ သူတို ့ႏိုင္ငံက “ အိေတာင္ ” ဟုေခၚသည္။
အမ်ားစုေနထိုင္သည့္ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳး၊ တရုပ္ႏြယ္ဖြားမ်ား၊ အေၿခခံအလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ
တနသၤာရီတိုင္းႏွင္ ့ကရင္ၿပည္နယ္မွ လာၾကေသာ ထားဝယ္၊ကရင္ႏွင္ ့မြန္တို ့သာ။ နတ္အိမ္ေတာင္သည္
တစိမ္ ့စိမ္ ့တိုက္ခတ္ေနေသာ ခ်မ္းေအးသည့္ေလစိမ္းမ်ား၊ ထိုင္းပစၥည္းမ်ိဳးစံုႏွင္ ့ ခဲမိုင္း အလုပ္သမားမ်ား
ေပါမ်ားသည္ ့ ေက်ာက္ေတာင္ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ ႔ၿဖစ္သည္။ ထိုနယ္စပ္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ၿပည္နယ္ၿမိဳ ႔ ၿဖစ္သည္ ့
“ ကန္ခ်နပူရီ ” သို ့ ကားလမ္းမ်ားၿဖင့္သြားႏိုင္သည္။ လမ္းတြင္ “ ထပ္ခႏုံ ” ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးရွိသည္။ ဗမာ၊ထားဝယ္
ကရင္၊မြန္တို ့အမ်ားအၿပားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည္။
“ ဟိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိမ္းၾကေနာ္.. မင္းတို ့.. ”
ဦးေလးက ဆံုးမစကားကို ဤမွ်သာေၿပာ၍ ဘတ္ငါးရာတန္တစ္ရြက္ကို ထုပ္ေပးသည္။
သန္ ႔စင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦးလံုး ဦးေလးကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ ့ခဲ ့သည္။ ထို ့ေနာက္ ကားလမ္းမအတိုင္း
ေလွ်ာက္လာၿဖစ္သည္။နတ္အိမ္ေတာင္ေစ်းႏွင္ ့ေရပူပန္းၿခံက ဆယ္မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္ရ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
သန္ ့စင္က သူ ့အေဖအေၾကာင္း ေၿပာၿပသည္။
“ အေဖက စကားနည္းတယ္၊ လြန္ခဲ ့ေသာေလးႏွစ္ခန္ ့က ဒီခဲလုပ္ငန္းကို ကြ်န္ေတာ္လုပ္ဖူးပါတယ္၊ ပိုက္ဆံရ
ေပမဲ ့ ဘာမွ အဖတ္မတင္ဘူး၊ ၿပီးေတာ ့ေခါင္းပံုၿဖတ္ခံရေသးတယ္ ”
“ ၿမတ္တယ္ဆို ”
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အေၿဖမေပးေသးပဲ သန္ ့စင္က စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညိွကာ ေဆးလိပ္ဘူးကို ကမ္းေပးသည္။
ကြ်န္တာ္ၿငင္းလိုက္ေတာ ့... “ မေသာက္တာေကာင္းတယ္၊ ခဲက ၿမတ္ေတာ ့ၿမတ္ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အခု လမ္းမွာ လွည့္ကင္းနဲ ့မတိုးတဲ ့အတြက္ ႏွစ္ေသာင္းေတာ ့က်န္မွာပဲ၊ ထက္ဝက္ၿမတ္တယ္လို ့ေၿပာရမွာေပါ ့၊
ဒါေပမဲ ့အေဖ ့ကို ဆက္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး ”
ေတာင္ေၾကာတစ္ခုအေကြ ႔တြင္ေနာက္မွေမာင္းလာသည္ ့ ဟိုင္းလတ္ကားကို လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။
ကားေမာင္းသြားသူကိုၿမင္ေတာ ့ သန္ ့စင္က ေၿပာၿပသည္။
“ အဲ ့ဒါ ေရပူပန္းၿခံသူေဌးရဲ ႔ညီ၊ ဒီနယ္မွာေတာ ့ သူတို ့အခ်မ္းသာဆံုးပဲ၊ ဒီနယ္က ေတာင္ေတြ၊ မိုင္းေတြ၊ ကားေတြ အကုန္ဝယ္ထားတာ၊ ၿပီးေတာ ့ ပန္းဆိုက္တယ္ ”
“ ဒီမွာ ခဲသမားေတြ မ်ားတယ္ေနာ္ ”
“ ဒါ နည္းသြားတာကိုေထြး၊ လြန္ခဲ ့တဲ ့သံုးႏွစ္ကၿမင္ရင္ ကိုေထြးအံၾသသြားမယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဒုတိယေန ့ည
က အိပ္တဲ ့ကရင္ေခ်ာင္းကေန နတ္အိမ္ေတာင္အထိ ေန ့ေန ့ညည ပြဲေတာ္လိုပဲ။ ခဲသမားေတြ၊ဝက္၊ ကြ်ဲ၊ႏြား
လာတက္ေရာင္းသူေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္စားလို ့လဲ ေခတ္ေကာင္းတာကိုး၊ အဲ ့ဒီတံုးက ကံေဘာက္မွာ
ခဲက တရားဝင္သယ္လို ့ရတယ္၊ ဒီမွာလဲ ခဲမိုင္းေတြရွိတယ္၊ ဟိုမွာေတြ ႔လား ”
ေက်ာက္ေတာင္နိမ္ ့နိမ္ ့ႏွစ္ခုၾကားမွ ေရစင္ေဟာင္းၾကီးႏွင္ ့ပိတ္ထားေသာ တစ္ထပ္အိမ္လံုးေလးမ်ားကို
လက္ညိွးထိုးၿပသည္။
“ အဲ ့ဒါ ခိုးစားမိုင္းလို ့ေခၚတယ္၊ ခဲ အထြက္ဆံုးမိုင္းေပါ ့။ အခုေတာ ့ ခဲပိတ္သြားၿပီ၊ မိုင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
အရံႈးေပၚလာတယ္၊ ခဲမထြက္တာၾကာၿပီ၊ ဒါေၾကာင္ ့နတ္အိမ္ေတာင္ေခတ္ပ်က္သြားတာ ”
“ ခဲတူးတာ ေတာ္ေတာ္ရမယ္ထင္တယ္ေနာ္..”
“ ခဲတကယ္ထြက္မယ္ဆိုရင္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ပံုမွန္တစ္လခ ဟာ ေရႊမတ္ဝက္ေလာက္ေတာ ့ရတယ္
ကိုေထြး၊ ခဲေဆးထားတဲ ့အမိႈက္ေဗ်ာေတြ သြားခပ္ၿပီးၿပန္က်င္လို ့ရတဲ ့ ဝင္ေငြကိုေၿပာတာ၊ တကယ္ခဲရလို ့
ခ်မ္းသာသြားသူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ေဒၚအံုးၿမင္ ့တို ့ ခဲေအာင္သြားတာ ကိုေထြးၾကားဖူးမွာေပါ ့ ”
ခဲအဖြဲ ့မွ ပိုင္ရွင္ၿဖစ္သူ သန္ ့စင္၏ အေဖေအာက္တြင္ ညီမတစ္ဦးရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အားရန္ကုန္သို ့ စာေရး၍
လွမ္းေခၚသည္ ့အေဒၚၿဖစ္သည္။ သူတို ့ ခဲေအာင္စဥ္က စိန္ကို ႏို ့ဆီခြက္ႏွင္ ့ ၿပည္ ့သည္အထိ ခ်မ္းသာဖူးသည္
ဟု အေဖက ေၿပာၿပခဲ ့ဖူးသည္။
“ မင္းတို ့ အဲ ့ဒီတံုးက ဘာလုပ္ေနလဲ ”
“ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ငယ္ေသးတယ္ေလ၊ေစ်းလာေရာင္းလိုက္၊ နီေဒါင္ဆြဲ( ဖဲရိုက္ၿခင္း )၊ ေလွ်ာက္လည္၊ ရံုေတြ
ေတြတက္၊ အရင္းလဲကုန္ေရာ ထိုင္းပစၥည္းေတြ ကယ္ရီသယ္ၿပီး ၿပန္ဆင္းတယ္၊ အဲ ့ဒီတံုးက ဘယ္ေတာ ့မွ
ဒုကၡေရာက္မယ္လို ့ မထင္ခဲ ့ဘဲဟာ ”
ကြ်န္ေတာ္ရယ္မိသည္။
“ တကယ္ေၿပာတာ ကိုေထြး၊ အခုလည္းဒီလိုပဲ၊ ၁၅ရက္စာ လစာထုပ္ရင္ ဘတ္ေထာင္ေက်ာ္ရတာ သံုးရက္
ေတာင္မခံဘူး၊ ဘာမွလည္းအဖတ္မတင္ပါဘူး ”
လက္ရွိမွာသန္ ့စင္ရဲ ႔ဝင္ေငြႏႈန္းဟာ အားက်စရာ။ သန္ ့စင္အလုပ္ေကာင္းသည္ ့ သတင္းမွာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီ။
ပန္းရံ အေခ်ာကိုင္အၿဖစ္ႏွင္ ့ တစ္ေန ့ ဘတ္၁၃၀ ရသည္။ အခ်ိန္ပိုရွိလွ်င္ပိုရသည္။ ဒါေပမဲ ့ေငြစုတာ သူဝါသနာ
မပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ဒီလိုမၿဖစ္ေစရ။ ဒီလိုမ်ား ၆လ ေလာက္အခြင္ ့အေရးရလိုက္ပါလွ်င္.....
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရပူမွာ တစ္ညအိပ္ခဲ ့ၾကသည္။

“ ဆက္မသြားနဲ ့ေတာ ့ေဟ ့၊ လမ္းမွာအရမ္းဖမ္းေနတယ္၊ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေနလိုက္ဦး ”
ထပ္ခႏုံၿမိဳ ႔ေရာက္ေတာ ့ အသိအိမ္မွာ ဝင္နားရင္း လမ္းသတင္းစံုစမ္းသည္။ နတ္အိမ္ေတာင္မွာ ၾကားခဲ ့ရသည္ ့အတိုင္း ၿဖစ္သည္။ နတ္အိမ္ေတာင္မွ ကားၾကံဳၿဖင္ ့ လိုက္လာခ်ိန္တြင္ ထပ္ခႏုံေရာက္ေတာ ့ ကားဆရာက
ေရွ ႔ဆက္ ေခၚမသြားရဲေတာ ့။ ဆက္မသြားၾကဘို ့လည္းတားသည္။ သန္ ့စင္ကလက္မခံ။အခုလည္း လက္မခံခဲ ့။
“ ဘယ္တံုးက လႊတ္ေပးတာရွိလဲဗ်ာ.... တရားမဝင္ခိုးဝင္ပါတယ္ဆိုမွေတာ ့ ဖမ္းေနမွာပဲ။ ဖမ္းကာမွဖမ္း၊ သြား
ရမွာပဲ။ မနက္ၿဖန္လုပ္အားခ ရွင္းေပးမွာ၊ မမီရင္ လကုန္မွ ရေတာ ့မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ သြားမွာပဲ ”
သန္ ့စင္က လစာထုပ္ရက္ကိုမွန္းဆၿပီးသြားခ်င္သည္။ ၿမန္မာၿပည္မွာ သူေနခဲ ့တာ၄ရက္၊ သူတို ့အလုပ္က
လဆန္း ငါးရက္ႏွင္ ့ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့တိုင္း လစာရွင္းေပးသည္။ ရွင္းေပးသည္ ့ရက္ကို မွီမွလည္း သံုးစြဲဖို ့အဆင္
ေၿပမည္။ စားဖို ့အတြက္ကိစၥမရွိ္ေပမယ္ ့ လက္ထဲမွာေငြမရွိလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ၁၅ ရက္ေတာင္ေစာင္ ့ရမွာကို
သူစိုးရိမ္သည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္သူက ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္က တပည္ ့မို ့ သူက သြားမည္ဆိုလွ်င္သြားဖို ့ ၿပင္ရံုပင္။

ကားထြက္သည္ႏွင္ ့ေရွ ႔တစ္ၿမိဳ ႔မွာေနာက္ထပ္ကားေၿပာင္းစီးရမည္ဟု သန္ ႔စင္က ရွင္းၿပသည္။ ဘန္ေကာက္သို ့
ညေနေရာက္မည္တဲ ့။ အေဝးေၿပးကားမ်ားက ကိုယ္ ့တုင္းၿပည္က ကားမ်ားလိုပါပဲ။ သိပ္အထူးၿခားၾကီးေတာ ့
မဟုတ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ ပံုသဏၭၭၭန္မွာ ရွမ္းၿပည္နယ္မွ ရွမ္းလူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေနထိုင္စားေသာက္ပံု
မွာ အဆင္ ့မနိမ္ ့လွ။ ၿမိဳ ႔နယ္ေလးၿဖစ္ၾကေပမဲ ့ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို ဂရုစိုက္ၾကသည္။
“ ဒီကားေတြက ရိုးရိုးကားေတြ၊အဲယားကြန္းတပ္ထားတဲ ့ကားၾကီးေတြက ပိုေစ်းၾကီးတယ္ဗ်၊ လက္မွတ္လဲဆိုလဲ
ဆိုင္ကယ္သမားနဲ ့တစ္ဆင့္ဝယ္ခိုင္းမွရတယ္ ”
“ ဟုတ္လား၊ အခု ဒီမွာ ၿမန္မာေတြေနေနတာ ရဲမဖမ္းဘူးလား ”
“ ဘယ္ဖမ္းမလဲ၊ သူတို ့လုပ္အားေပးေခၚရင္လိုက္လုပ္ေပးေနတာကိုး ၊ ရန္ေတြ ဘာေတြၿဖစ္ရင္ေတာ ့ အိမ္ၿပန္
ခိုင္းတယ္ ”
“ ဘာလုပ္စားၾကလဲ ”
“ အစံုပဲ.. ပန္းရံ၊ လက္သမား၊မွ်စ္ရွာ၊ ဝါးခုတ္၊ မိန္းခေလးေတြက ေစ်းဆိုင္ေတြမွာလုပ္တယ္၊ ၿမိဳ ႔ၾကီးထက္ေတာ ့
ဝင္ေငြနည္းတယ္၊ ဒါေပမဲ ့ အႏၱရာယ္မရွိဘူး၊ ၿမန္မာမ်ားေတာ ့ လုပ္စားလို ့ေကာင္းတာေပါ ့ ”
ၿမန္မာေတြမ်ားသည္မွာအမွန္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခဏဝင္နားသည္ ့လမ္းနာမည္ကိုပင္ “ ခိုင္စပယ္လမ္း ” ဟုေခၚ
ၾကသည္။ ဟိုဖက္မွာ “ ငုဝါလမ္း ”၊ “ ထားဝယ္စု ”၊ “ မြန္စု ” ဟူ၍ ရွိေသးသည္။ လုပ္အားခ လြန္စြာမွသက္သာ
ေသာ မြန္၊ကရင္၊ထားဝယ္ တို ့အား ထိုင္းသူေဌးမ်ား၏ေထာက္ခံခ်က္ၿဖင္ ့ေနခြင့္ၿပဳထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ခိုင္းလို ့
ေကာင္းသည္မဟုတ္လား၊ လစာေပးရတာသက္သာသည္ ့အၿပင္ လုပ္အားေပးေခၚရင္လည္း လြယ္ကူသၿဖင္ ့
ေဒသခံအာဏာပိုင္မ်ားေရာ၊ သူေဌးမ်ားကပါ လက္သင္ ့ခံထားၿခင္းၿဖစ္သည္။

နတ္အိမ္ေတာင္မွာ ခဲမိုင္းမ်ားပ်က္သၿဖင္ ့ လူအမ်ားစုက “ ထပ္ခႏုံ” သို ့ တိုးဝင္လာၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿမန္မာ
အလုပ္သမားေတြမ်ားေလေလ၊ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ခ်မ္းသာေလၿဖစ္ေၾကာင္း သန္ ့စင္က ရွင္းၿပသည္။
“ဒီမွာေယာကၤ်ားေလးေတြ အဓိကလုပ္တာက သစ္ခုတ္တာနဲ ့ ပေလာပီနံဥလုပ္တာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္၊ သစ္ကေတာ ့
မိရင္ေထာင္ခ်တယ္၊ ပေလာပီနံက ၿပသနာမရွိဘူး လစာေတာ ့နည္းတယ္ ”
ကားတစ္ဆင့္ေၿပာင္းစီးခ်ိန္မွာ သန္ ႔စင္က စကားမေၿပာေတာ ့ရန္ သတိေပးသည္။
ကန္ခ်နပူရီမွ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔သို ့ သြားေသာကားကို စီးၾကၿပီ။
“ ကိုေထြး၊ ဣေၿႏရရေနေနာ္၊ စကားလံုးဝ မေၿပာနဲ ့ ”
“ ငါ လူခ်င္းခြဲထိုင္ေပးမယ္ ”
လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခဲ ့ဖူးသည္ကို ေတြးမိရင္း လူခ်င္းခြဲထိုင္ရန္ေၿပာသၿဖင့္ သန္ ့စင္က အားနာစြာေခါင္း
ညိတ္သည္။ ကိစၥမရွိ။ ၿမန္မာႏွစ္ေယာက္ယွဥ္ထိုင္ေနလွ်င္ ပိုသိသာသၿဖင္ ့ ခြဲထိုင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးၿဖတ္ၿခင္း
ၿဖစ္သည္။ သန္ ့စင္ႏွင့္ ႏွစ္ခံုေက်ာ္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ကားလည္း စ ထြက္ခဲ ့ၿပီ။

တစ္ဖက္ေၿခာက္လမ္းသြားလမ္းမၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေဖာက္လုပ္ထားေသာ အေဝးေၿပးလမ္းမၾကီး
ေပၚတြင္ ကားၾကီး၊ကားငယ္မ်ား ၿဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္မွာေတာ ့ ၾကံခင္းမ်ား၊ေၿပာင္း
ခင္းမ်ားႏွင္ ့ ဂ်ံဳခင္းမ်ားကို မ်က္ေစ ့တစ္ဆံုးေတြ ႔ေနရၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ရြာမ်ားကိုေတြ ႔ရ၏။ အထူးသၿဖင့္ အေဝး
ေၿပးလမ္းမၾကီးမ်ားေပၚရွိ ဓာတ္ဆီဆိုင္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံၿခားရုပ္ရွင္ကားမ်ားမွ ပံုစံအတိုင္းပင္ၿဖစ္သည္။

လမ္းေဘးဝဲယာသို ့ ၾကည္ ့ေနၿမင္ေနရေပမဲ ့ စိတ္က စိုးတစ္ထိပ္ထိပ္ ၿဖစ္ေနမိ၏။ စီမံခ်က္ရွိသည္တဲ ့။
မေတြးၿဖစ္ေအာင္အာရံုေၿပာင္းထားေသာ္ၿငား စိတ္က ၿပန္ၿပန္ေတြးေနမိသည္။ လမ္းေဘးမွ ဂိတ္မ်ား၊ ပုလိပ္စခန္း
ငယ္မ်ားကို မၾကာခဏၿမင္ေနရသၿဖင့္ ပို၍စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ဘုရားစာ ရြတ္ၿပန္ေသာ္လည္း
ၾကာၾကာမရြတ္ႏိုင္။ ဤသို ့ၿဖင့္ နာမည္ေက်ာ္“ ဝမ္းဖိုးဂိတ္ ” သို ့ ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။ ဤစစ္ေဆးေရးဂိတ္သည္
နာမည္ေက်ာ္ဂိတ္ၿဖစ္သည္ဟု ထပ္ခႏုံမွပင္ ၾကားဖူးနားဝရွိထားၿပီးၿဖစ္သည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

.............................................................................................................................


( ဆက္ရန္ )