Wednesday, January 5, 2011

မသကၤာ ႏွင္ ့ မသာ

ဤဝတၳဳေလးသည္ က်ဆင္းေနေသာ ကိုယ္ ့စိတ္သဏၭန္တို ့ကို ၿပန္လည္ဆြဲတင္ေပးႏိုင္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္
ခံစားမိသည္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ေလၿပီးလြမ္းေနတတ္သည္ ့ စိတ္တို ့ကို တည္ ့ေပးႏိုင္
ခဲ ့သည္ဟု ထင္ေသာေၾကာင့္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြႏွင္ ့ပင္ သည္ဝတၳဳေလးကို ဆက္လက္တင္ေပးေနမိပါ
ေတာ ့သည္။


..........................................................................................


“ အသက္ ”
“ ႏွစ္ဆယ္ ”
“ အမည္ ”
“ ေမာင္ေထြး ”
“ အုပ္စု ”
“ ဦးတင္ေအး ”
ကြ်န္ေတာ္ ့အေၿဖဆံုးေတာ ့ ကရင္ဗိုလ္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိုက္ၾကည္ ့သည္။
“ ေက်ာင္းသားလားညီေလး ”
“ မဟုတ္ဘူးခင္မ်၊ အလုပ္သြားလုပ္မလို ့ ”
သူေခါင္းညိတ္ၿပေတာ ့ အၿပင္သို ့ ထြက္လာၿဖစ္သည္။ စခန္းအဝင္မွာစီစစ္ၿခင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခဲအုပ္စု
ေခါင္းေဆာင္မွာ ဦးတင္ေအးၿဖစ္၍၊ အုပ္စုအေမးတြင္ ဦးတင္ေအး ဟု ေၿဖရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဘုရားေရွ ႔ မွာသာ
ရွိခိုးၿပီးလိမ္ခ်င္လိမ္ရဲမည္။ ကရင္စခန္းမွာေတာ ့ မလိမ္ဝံ ႔။ သူပုန္ ဆိုေသာစကားေတာင္မဟရဟု တစ္ဖြဲ ႔ လံုးက
သတိေပးထားသည္။ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္တားၿမစ္ထားသည္။ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုလို ရြတ္ဖတ္လာရသည္က
“ ေကာ္သူေလး ” ဟူေသာအေခၚအေဝၚ။ ကရင္ဘာသာၿဖင္ ့ မ်ိဳးခ်စ္ရဲေဘာ္ဟု ေၿပာ၏။ ဘယ္လိုပဲ အဓိပၸာယ္
ထြက္ထြက္ သည္နယ္တစ္ဝိုက္မွာေတာ ့ “ ေကာ္သူေလး ”ဟု သူတို ့ကို ေခၚရသည္။

ထားပါေတာ ့ ေကာ္သူပဲေလးေလး၊ ေကာ္သူပဲေပါ ့ေပါ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္က ဘာလုပ္လုပ္ သူတို ့မသကၤာ
မၿဖစ္ေအာင္ေနဖို ့လိုသည္။ မသကၤာႏွင္ ့မသာသည္ ဤနယ္တြင္ နီးကပ္ေန၏။ စစ္ေဆးသည္ဆိုရံုၿဖင္ ့
ေမာင္းတင္ၿပီးသား၊ မသကၤာစရာေတြ ႔သည္ႏွင့္ ( ဘာကို မသကၤာသည္ကို မသိ၊ မေဖၚၿပ ) မသာ ၿဖစ္သြား
သည္က စကၠန္ ႔ ပိုင္းအတြင္း ..။
သည္ေတာ ့ ရိုက်ိဳးမွ။ စကားရိုက်ိဳး၊ အၿပဳအမႈ ရိုက်ိဳး၊ စိတ္က ရိုက်ိဳး၊ အဓိကအားၿဖင္ ့ မ်က္လံုးအၾကည္ ့ေလးပါ
ရိုက်ိဳးထားစမ္း။ ဟိုဟိုသည္သည္ မၾကည့္နဲ ့၊ ၿပဴးၿပဴးၿပာၿပာမေနနဲ ့၊ ရီေဝသလို၊ ခက္ထန္သလို မၿဖစ္ေစနဲ ့။

ဂိတ္မွ စစ္ေဆးၿပီး၍ လႊတ္လိုက္သည္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ေသဒဏ္မွ လြတ္လာသူလိုၿဖစ္သြား၏။ တစ္ဖြဲ ႔လံုးက
လည္း လူသစ္ၿဖစ္ၿပီး၊ ရန္ကုန္မွ လာေသာကြ်န္ေတာ္ ့ကို ထိုဂိတ္မွ လႊတ္ေပးသည္ ႔အတြက္ ဝမ္းသာၾကသည္။
ဦးေလးက အေလာတၾကီးေမး၏
“ ဘာေတြေမးလဲ ေကာင္ေလး”
“ ဦးေလးအုပ္စုကလို ႔ ေၿပာေတာ ့ ဘာမွမေမးေတာ ့ဘူး၊ ေက်ာင္းသားလားတဲ ့၊ ကြ်န္ေတာ္က မဟုတ္ဘူး၊
အလုပ္သြားလုပ္မွာလို ့ ေၿပာလိုက္တယ္ ”
“ ေတာ္ေသးတာေပါ ့ ”
သက္ၿပင္းခ်ရင္း ေၿပာလာသည္ ့ ဦးေလး၏ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ရိပ္မိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ ့။ တကယ္ေတာ္
ေသးတာေပါ ့။ သံုးရက္နီးပါး ခဲထမ္းရင္း လိုက္လာခဲ ့ရသည္ ့ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားလည္း ေပ်ာက္ၿပီ။အထူးသၿဖင္ ့
ရန္ကုန္မွလာေသာကြ်န္ေတာ္ ့အား ဤဂိတ္မွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာခြင္ ့ၿပဳလိုက္ၿခင္းသည္ ပထမေအာင္ၿမင္မႈ
တစ္ရပ္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။

နတ္အိမ္ေတာင္ ......

တဖက္ႏိုင္ငံရဲ ႔ နယ္စပ္ၿမိဳ ႔။ သူတို ့ႏိုင္ငံက “ အိေတာင္ ” ဟုေခၚသည္။
အမ်ားစုေနထိုင္သည့္ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳး၊ တရုပ္ႏြယ္ဖြားမ်ား၊ အေၿခခံအလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ
တနသၤာရီတိုင္းႏွင္ ့ကရင္ၿပည္နယ္မွ လာၾကေသာ ထားဝယ္၊ကရင္ႏွင္ ့မြန္တို ့သာ။ နတ္အိမ္ေတာင္သည္
တစိမ္ ့စိမ္ ့တိုက္ခတ္ေနေသာ ခ်မ္းေအးသည့္ေလစိမ္းမ်ား၊ ထိုင္းပစၥည္းမ်ိဳးစံုႏွင္ ့ ခဲမိုင္း အလုပ္သမားမ်ား
ေပါမ်ားသည္ ့ ေက်ာက္ေတာင္ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ ႔ၿဖစ္သည္။ ထိုနယ္စပ္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ၿပည္နယ္ၿမိဳ ႔ ၿဖစ္သည္ ့
“ ကန္ခ်နပူရီ ” သို ့ ကားလမ္းမ်ားၿဖင့္သြားႏိုင္သည္။ လမ္းတြင္ “ ထပ္ခႏုံ ” ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးရွိသည္။ ဗမာ၊ထားဝယ္
ကရင္၊မြန္တို ့အမ်ားအၿပားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည္။
“ ဟိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိမ္းၾကေနာ္.. မင္းတို ့.. ”
ဦးေလးက ဆံုးမစကားကို ဤမွ်သာေၿပာ၍ ဘတ္ငါးရာတန္တစ္ရြက္ကို ထုပ္ေပးသည္။
သန္ ႔စင္ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦးလံုး ဦးေလးကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ ့ခဲ ့သည္။ ထို ့ေနာက္ ကားလမ္းမအတိုင္း
ေလွ်ာက္လာၿဖစ္သည္။နတ္အိမ္ေတာင္ေစ်းႏွင္ ့ေရပူပန္းၿခံက ဆယ္မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္ရ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
သန္ ့စင္က သူ ့အေဖအေၾကာင္း ေၿပာၿပသည္။
“ အေဖက စကားနည္းတယ္၊ လြန္ခဲ ့ေသာေလးႏွစ္ခန္ ့က ဒီခဲလုပ္ငန္းကို ကြ်န္ေတာ္လုပ္ဖူးပါတယ္၊ ပိုက္ဆံရ
ေပမဲ ့ ဘာမွ အဖတ္မတင္ဘူး၊ ၿပီးေတာ ့ေခါင္းပံုၿဖတ္ခံရေသးတယ္ ”
“ ၿမတ္တယ္ဆို ”
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အေၿဖမေပးေသးပဲ သန္ ့စင္က စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညိွကာ ေဆးလိပ္ဘူးကို ကမ္းေပးသည္။
ကြ်န္တာ္ၿငင္းလိုက္ေတာ ့... “ မေသာက္တာေကာင္းတယ္၊ ခဲက ၿမတ္ေတာ ့ၿမတ္ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့အခု လမ္းမွာ လွည့္ကင္းနဲ ့မတိုးတဲ ့အတြက္ ႏွစ္ေသာင္းေတာ ့က်န္မွာပဲ၊ ထက္ဝက္ၿမတ္တယ္လို ့ေၿပာရမွာေပါ ့၊
ဒါေပမဲ ့အေဖ ့ကို ဆက္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး ”
ေတာင္ေၾကာတစ္ခုအေကြ ႔တြင္ေနာက္မွေမာင္းလာသည္ ့ ဟိုင္းလတ္ကားကို လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။
ကားေမာင္းသြားသူကိုၿမင္ေတာ ့ သန္ ့စင္က ေၿပာၿပသည္။
“ အဲ ့ဒါ ေရပူပန္းၿခံသူေဌးရဲ ႔ညီ၊ ဒီနယ္မွာေတာ ့ သူတို ့အခ်မ္းသာဆံုးပဲ၊ ဒီနယ္က ေတာင္ေတြ၊ မိုင္းေတြ၊ ကားေတြ အကုန္ဝယ္ထားတာ၊ ၿပီးေတာ ့ ပန္းဆိုက္တယ္ ”
“ ဒီမွာ ခဲသမားေတြ မ်ားတယ္ေနာ္ ”
“ ဒါ နည္းသြားတာကိုေထြး၊ လြန္ခဲ ့တဲ ့သံုးႏွစ္ကၿမင္ရင္ ကိုေထြးအံၾသသြားမယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဒုတိယေန ့ည
က အိပ္တဲ ့ကရင္ေခ်ာင္းကေန နတ္အိမ္ေတာင္အထိ ေန ့ေန ့ညည ပြဲေတာ္လိုပဲ။ ခဲသမားေတြ၊ဝက္၊ ကြ်ဲ၊ႏြား
လာတက္ေရာင္းသူေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္စားလို ့လဲ ေခတ္ေကာင္းတာကိုး၊ အဲ ့ဒီတံုးက ကံေဘာက္မွာ
ခဲက တရားဝင္သယ္လို ့ရတယ္၊ ဒီမွာလဲ ခဲမိုင္းေတြရွိတယ္၊ ဟိုမွာေတြ ႔လား ”
ေက်ာက္ေတာင္နိမ္ ့နိမ္ ့ႏွစ္ခုၾကားမွ ေရစင္ေဟာင္းၾကီးႏွင္ ့ပိတ္ထားေသာ တစ္ထပ္အိမ္လံုးေလးမ်ားကို
လက္ညိွးထိုးၿပသည္။
“ အဲ ့ဒါ ခိုးစားမိုင္းလို ့ေခၚတယ္၊ ခဲ အထြက္ဆံုးမိုင္းေပါ ့။ အခုေတာ ့ ခဲပိတ္သြားၿပီ၊ မိုင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
အရံႈးေပၚလာတယ္၊ ခဲမထြက္တာၾကာၿပီ၊ ဒါေၾကာင္ ့နတ္အိမ္ေတာင္ေခတ္ပ်က္သြားတာ ”
“ ခဲတူးတာ ေတာ္ေတာ္ရမယ္ထင္တယ္ေနာ္..”
“ ခဲတကယ္ထြက္မယ္ဆိုရင္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ပံုမွန္တစ္လခ ဟာ ေရႊမတ္ဝက္ေလာက္ေတာ ့ရတယ္
ကိုေထြး၊ ခဲေဆးထားတဲ ့အမိႈက္ေဗ်ာေတြ သြားခပ္ၿပီးၿပန္က်င္လို ့ရတဲ ့ ဝင္ေငြကိုေၿပာတာ၊ တကယ္ခဲရလို ့
ခ်မ္းသာသြားသူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ေဒၚအံုးၿမင္ ့တို ့ ခဲေအာင္သြားတာ ကိုေထြးၾကားဖူးမွာေပါ ့ ”
ခဲအဖြဲ ့မွ ပိုင္ရွင္ၿဖစ္သူ သန္ ့စင္၏ အေဖေအာက္တြင္ ညီမတစ္ဦးရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အားရန္ကုန္သို ့ စာေရး၍
လွမ္းေခၚသည္ ့အေဒၚၿဖစ္သည္။ သူတို ့ ခဲေအာင္စဥ္က စိန္ကို ႏို ့ဆီခြက္ႏွင္ ့ ၿပည္ ့သည္အထိ ခ်မ္းသာဖူးသည္
ဟု အေဖက ေၿပာၿပခဲ ့ဖူးသည္။
“ မင္းတို ့ အဲ ့ဒီတံုးက ဘာလုပ္ေနလဲ ”
“ ကြ်န္ေတာ္တို ့က ငယ္ေသးတယ္ေလ၊ေစ်းလာေရာင္းလိုက္၊ နီေဒါင္ဆြဲ( ဖဲရိုက္ၿခင္း )၊ ေလွ်ာက္လည္၊ ရံုေတြ
ေတြတက္၊ အရင္းလဲကုန္ေရာ ထိုင္းပစၥည္းေတြ ကယ္ရီသယ္ၿပီး ၿပန္ဆင္းတယ္၊ အဲ ့ဒီတံုးက ဘယ္ေတာ ့မွ
ဒုကၡေရာက္မယ္လို ့ မထင္ခဲ ့ဘဲဟာ ”
ကြ်န္ေတာ္ရယ္မိသည္။
“ တကယ္ေၿပာတာ ကိုေထြး၊ အခုလည္းဒီလိုပဲ၊ ၁၅ရက္စာ လစာထုပ္ရင္ ဘတ္ေထာင္ေက်ာ္ရတာ သံုးရက္
ေတာင္မခံဘူး၊ ဘာမွလည္းအဖတ္မတင္ပါဘူး ”
လက္ရွိမွာသန္ ့စင္ရဲ ႔ဝင္ေငြႏႈန္းဟာ အားက်စရာ။ သန္ ့စင္အလုပ္ေကာင္းသည္ ့ သတင္းမွာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီ။
ပန္းရံ အေခ်ာကိုင္အၿဖစ္ႏွင္ ့ တစ္ေန ့ ဘတ္၁၃၀ ရသည္။ အခ်ိန္ပိုရွိလွ်င္ပိုရသည္။ ဒါေပမဲ ့ေငြစုတာ သူဝါသနာ
မပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ဒီလိုမၿဖစ္ေစရ။ ဒီလိုမ်ား ၆လ ေလာက္အခြင္ ့အေရးရလိုက္ပါလွ်င္.....
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရပူမွာ တစ္ညအိပ္ခဲ ့ၾကသည္။

“ ဆက္မသြားနဲ ့ေတာ ့ေဟ ့၊ လမ္းမွာအရမ္းဖမ္းေနတယ္၊ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေနလိုက္ဦး ”
ထပ္ခႏုံၿမိဳ ႔ေရာက္ေတာ ့ အသိအိမ္မွာ ဝင္နားရင္း လမ္းသတင္းစံုစမ္းသည္။ နတ္အိမ္ေတာင္မွာ ၾကားခဲ ့ရသည္ ့အတိုင္း ၿဖစ္သည္။ နတ္အိမ္ေတာင္မွ ကားၾကံဳၿဖင္ ့ လိုက္လာခ်ိန္တြင္ ထပ္ခႏုံေရာက္ေတာ ့ ကားဆရာက
ေရွ ႔ဆက္ ေခၚမသြားရဲေတာ ့။ ဆက္မသြားၾကဘို ့လည္းတားသည္။ သန္ ့စင္ကလက္မခံ။အခုလည္း လက္မခံခဲ ့။
“ ဘယ္တံုးက လႊတ္ေပးတာရွိလဲဗ်ာ.... တရားမဝင္ခိုးဝင္ပါတယ္ဆိုမွေတာ ့ ဖမ္းေနမွာပဲ။ ဖမ္းကာမွဖမ္း၊ သြား
ရမွာပဲ။ မနက္ၿဖန္လုပ္အားခ ရွင္းေပးမွာ၊ မမီရင္ လကုန္မွ ရေတာ ့မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ သြားမွာပဲ ”
သန္ ့စင္က လစာထုပ္ရက္ကိုမွန္းဆၿပီးသြားခ်င္သည္။ ၿမန္မာၿပည္မွာ သူေနခဲ ့တာ၄ရက္၊ သူတို ့အလုပ္က
လဆန္း ငါးရက္ႏွင္ ့ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန ့တိုင္း လစာရွင္းေပးသည္။ ရွင္းေပးသည္ ့ရက္ကို မွီမွလည္း သံုးစြဲဖို ့အဆင္
ေၿပမည္။ စားဖို ့အတြက္ကိစၥမရွိ္ေပမယ္ ့ လက္ထဲမွာေငြမရွိလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ၁၅ ရက္ေတာင္ေစာင္ ့ရမွာကို
သူစိုးရိမ္သည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္သူက ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္က တပည္ ့မို ့ သူက သြားမည္ဆိုလွ်င္သြားဖို ့ ၿပင္ရံုပင္။

ကားထြက္သည္ႏွင္ ့ေရွ ႔တစ္ၿမိဳ ႔မွာေနာက္ထပ္ကားေၿပာင္းစီးရမည္ဟု သန္ ႔စင္က ရွင္းၿပသည္။ ဘန္ေကာက္သို ့
ညေနေရာက္မည္တဲ ့။ အေဝးေၿပးကားမ်ားက ကိုယ္ ့တုင္းၿပည္က ကားမ်ားလိုပါပဲ။ သိပ္အထူးၿခားၾကီးေတာ ့
မဟုတ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ ပံုသဏၭၭၭန္မွာ ရွမ္းၿပည္နယ္မွ ရွမ္းလူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေနထိုင္စားေသာက္ပံု
မွာ အဆင္ ့မနိမ္ ့လွ။ ၿမိဳ ႔နယ္ေလးၿဖစ္ၾကေပမဲ ့ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို ဂရုစိုက္ၾကသည္။
“ ဒီကားေတြက ရိုးရိုးကားေတြ၊အဲယားကြန္းတပ္ထားတဲ ့ကားၾကီးေတြက ပိုေစ်းၾကီးတယ္ဗ်၊ လက္မွတ္လဲဆိုလဲ
ဆိုင္ကယ္သမားနဲ ့တစ္ဆင့္ဝယ္ခိုင္းမွရတယ္ ”
“ ဟုတ္လား၊ အခု ဒီမွာ ၿမန္မာေတြေနေနတာ ရဲမဖမ္းဘူးလား ”
“ ဘယ္ဖမ္းမလဲ၊ သူတို ့လုပ္အားေပးေခၚရင္လိုက္လုပ္ေပးေနတာကိုး ၊ ရန္ေတြ ဘာေတြၿဖစ္ရင္ေတာ ့ အိမ္ၿပန္
ခိုင္းတယ္ ”
“ ဘာလုပ္စားၾကလဲ ”
“ အစံုပဲ.. ပန္းရံ၊ လက္သမား၊မွ်စ္ရွာ၊ ဝါးခုတ္၊ မိန္းခေလးေတြက ေစ်းဆိုင္ေတြမွာလုပ္တယ္၊ ၿမိဳ ႔ၾကီးထက္ေတာ ့
ဝင္ေငြနည္းတယ္၊ ဒါေပမဲ ့ အႏၱရာယ္မရွိဘူး၊ ၿမန္မာမ်ားေတာ ့ လုပ္စားလို ့ေကာင္းတာေပါ ့ ”
ၿမန္မာေတြမ်ားသည္မွာအမွန္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ခဏဝင္နားသည္ ့လမ္းနာမည္ကိုပင္ “ ခိုင္စပယ္လမ္း ” ဟုေခၚ
ၾကသည္။ ဟိုဖက္မွာ “ ငုဝါလမ္း ”၊ “ ထားဝယ္စု ”၊ “ မြန္စု ” ဟူ၍ ရွိေသးသည္။ လုပ္အားခ လြန္စြာမွသက္သာ
ေသာ မြန္၊ကရင္၊ထားဝယ္ တို ့အား ထိုင္းသူေဌးမ်ား၏ေထာက္ခံခ်က္ၿဖင္ ့ေနခြင့္ၿပဳထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ခိုင္းလို ့
ေကာင္းသည္မဟုတ္လား၊ လစာေပးရတာသက္သာသည္ ့အၿပင္ လုပ္အားေပးေခၚရင္လည္း လြယ္ကူသၿဖင္ ့
ေဒသခံအာဏာပိုင္မ်ားေရာ၊ သူေဌးမ်ားကပါ လက္သင္ ့ခံထားၿခင္းၿဖစ္သည္။

နတ္အိမ္ေတာင္မွာ ခဲမိုင္းမ်ားပ်က္သၿဖင္ ့ လူအမ်ားစုက “ ထပ္ခႏုံ” သို ့ တိုးဝင္လာၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿမန္မာ
အလုပ္သမားေတြမ်ားေလေလ၊ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ခ်မ္းသာေလၿဖစ္ေၾကာင္း သန္ ့စင္က ရွင္းၿပသည္။
“ဒီမွာေယာကၤ်ားေလးေတြ အဓိကလုပ္တာက သစ္ခုတ္တာနဲ ့ ပေလာပီနံဥလုပ္တာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္၊ သစ္ကေတာ ့
မိရင္ေထာင္ခ်တယ္၊ ပေလာပီနံက ၿပသနာမရွိဘူး လစာေတာ ့နည္းတယ္ ”
ကားတစ္ဆင့္ေၿပာင္းစီးခ်ိန္မွာ သန္ ႔စင္က စကားမေၿပာေတာ ့ရန္ သတိေပးသည္။
ကန္ခ်နပူရီမွ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔သို ့ သြားေသာကားကို စီးၾကၿပီ။
“ ကိုေထြး၊ ဣေၿႏရရေနေနာ္၊ စကားလံုးဝ မေၿပာနဲ ့ ”
“ ငါ လူခ်င္းခြဲထိုင္ေပးမယ္ ”
လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခဲ ့ဖူးသည္ကို ေတြးမိရင္း လူခ်င္းခြဲထိုင္ရန္ေၿပာသၿဖင့္ သန္ ့စင္က အားနာစြာေခါင္း
ညိတ္သည္။ ကိစၥမရွိ။ ၿမန္မာႏွစ္ေယာက္ယွဥ္ထိုင္ေနလွ်င္ ပိုသိသာသၿဖင္ ့ ခြဲထိုင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးၿဖတ္ၿခင္း
ၿဖစ္သည္။ သန္ ့စင္ႏွင့္ ႏွစ္ခံုေက်ာ္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ကားလည္း စ ထြက္ခဲ ့ၿပီ။

တစ္ဖက္ေၿခာက္လမ္းသြားလမ္းမၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေဖာက္လုပ္ထားေသာ အေဝးေၿပးလမ္းမၾကီး
ေပၚတြင္ ကားၾကီး၊ကားငယ္မ်ား ၿဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္မွာေတာ ့ ၾကံခင္းမ်ား၊ေၿပာင္း
ခင္းမ်ားႏွင္ ့ ဂ်ံဳခင္းမ်ားကို မ်က္ေစ ့တစ္ဆံုးေတြ ႔ေနရၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ရြာမ်ားကိုေတြ ႔ရ၏။ အထူးသၿဖင့္ အေဝး
ေၿပးလမ္းမၾကီးမ်ားေပၚရွိ ဓာတ္ဆီဆိုင္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံၿခားရုပ္ရွင္ကားမ်ားမွ ပံုစံအတိုင္းပင္ၿဖစ္သည္။

လမ္းေဘးဝဲယာသို ့ ၾကည္ ့ေနၿမင္ေနရေပမဲ ့ စိတ္က စိုးတစ္ထိပ္ထိပ္ ၿဖစ္ေနမိ၏။ စီမံခ်က္ရွိသည္တဲ ့။
မေတြးၿဖစ္ေအာင္အာရံုေၿပာင္းထားေသာ္ၿငား စိတ္က ၿပန္ၿပန္ေတြးေနမိသည္။ လမ္းေဘးမွ ဂိတ္မ်ား၊ ပုလိပ္စခန္း
ငယ္မ်ားကို မၾကာခဏၿမင္ေနရသၿဖင့္ ပို၍စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ဘုရားစာ ရြတ္ၿပန္ေသာ္လည္း
ၾကာၾကာမရြတ္ႏိုင္။ ဤသို ့ၿဖင့္ နာမည္ေက်ာ္“ ဝမ္းဖိုးဂိတ္ ” သို ့ ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။ ဤစစ္ေဆးေရးဂိတ္သည္
နာမည္ေက်ာ္ဂိတ္ၿဖစ္သည္ဟု ထပ္ခႏုံမွပင္ ၾကားဖူးနားဝရွိထားၿပီးၿဖစ္သည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

.............................................................................................................................


( ဆက္ရန္ )

7 comments:

ကိုေဇာ္ said...

ေမွ်ာ္ဖတ္ေနပါတယ္။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ဆရာမာန္ျမင္ ့ဒီဝတၳဳကို ခုမွဖတ္ဖူးေတာ့တယ္

Anonymous said...

အျဖဴေလး ေရ

ဖတ္သြားၿပီ

ခင္တဲ႕
ေရႊစင္ဦး

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ပိုျပီးစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းလာတယ္..
ကိုအျဖဴေလးေရ
ေစာင္႔ဖတ္ေနတယ္ေနာ္.. အပင္ပန္းခံျပီး ရိုက္တင္ေပးေနတာ ေက်းဇူးပါ။

blackcoffee said...

ဖတ္လို ့ေကာင္းေနတုန္း ျပီးသြားတယ္။ ဝတၳဳေလးက စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းတယ္။ အေတြ ့အၾကံဳ အသစ္အဆန္းေလးမို ့ထင္တယ္။ သူတို ့ေတြ ဘဝကလဲ မလြယ္ဘူးေနာ္။

sosegado said...

ဖတ္သြားပါသည္ ၾကိဳက္မိပါသည္၊ ဆရာမန္၏ အေရးအသားလည္းစိတ္ၾကိဳက္ေတြ႔ပါသည္။

kiki said...

မသင္ကာ တာနဲ့ မသာ ျဖစ္ရတာ ရင္နာစရာ ပါပဲ ေနာ္..
ကိုၾကီးေက်ာ္လည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ျပီး ရွာထားရတဲ့ ေငြေတြကို အလြယ္တကူ မျဖံဳးပစ္ပါနဲ့ ... (မမန္ ့ရတာ ၾကာ ျပီ၊ ဆရာၾကီး ၀င္လုပ္သြားတယ္ .. ဘာေတြ စိတ္ဓါတ္က်ေနသလည္း လို ့ပါ ။ )

ခင္တဲ့ မကိ ..