Wednesday, January 19, 2011

ေထာင္တြင္း အေတြ ႔အၾကံဳ ( ၂ )

လုပ္ခ်င္တာေတြၾကီးပဲလုပ္ေနခဲ ့မိလို ့၊ မလုပ္ခ်င္တာေတြၾကီးပဲ လုပ္ေနရသည္ ့ေနရာတစ္ခုကေတာ ့
“ အက်ဥ္းေထာင္ ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္မႈမွန္သမွ်တို ့ ဆံုးရံႈး လိုက္ရသည္ ့
ေနရာ ၊ ၿပင္ပ ေလာကၾကီးႏွင္ ့ နံရံၾကီးေတြ ကာစည္း ၿဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္သည္ ့ေနရာတစ္ခုလည္းၿဖစ္ေန
ၿပန္ပါသည္။ “ သံေယာဇဥ္ ” အားလံုးတို ့ႏွင့္လည္း အရွင္လတ္လတ္ၾကီး အၿဖတ္အေတာက္ ခံခဲ ့ရေသာေနရာ
ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါသည္။ ထိုေနရာမ်ိဳးကို “ ကိုေထြး ” ႏွင့္ “ ကိုသန္ ့စင္ ” တို ့ႏွစ္ဦးက ေလွေလွာ္ရင္း တက္ က်ိဳး
သြားသလို ၿဖစ္ၿပီး ေရာက္ခဲ ့ရပါသည္။ ဘယ္ေတာ ့မွ မတည္ၿငိမ္၊ မၿပည္ ့စံု ႏိုင္ေတာ ့ေသာ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီး
ကိုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ အပစ္မဆိုခ်င္ေတာ ့ေပမဲ ့ ဤဝတၳဳေလးကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အမ်ားၾကီး လႊမ္းမိုး
ထားႏိုင္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။ ႏိုင္ငံၿခားေထာင္ဆိုေတာ ့လည္း ဗမာၿပည္က ေထာင္မ်ားထက္ေတာ ့ အခြင္ ့အေရး
မ်ား ပိုလိမ္ ့မည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ တိုင္းၿပည္က နိမ္ ့နိမ္ ့ႏွင့္ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ႏိူင္လြန္းေသာ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ဆီက ေထာင္မ်ားထဲရွိ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု၊ မွန္တာေလးတစ္ခုေၾကာင္ ့ ဘဝနစ္မြန္းေနရသူမ်ားကိုလည္း
စာနာမိလာရပါသည္။

........................................................................................................


ေထာင္ထဲမွာ ရန္ပြဲမ်ားလည္းေတြ ႔ရသည္။
ၿမန္မာမ်ားၿဖစ္ၾကသည္ေတာ ့ မဟုတ္။ ထိုင္းအမ်ိဳးသားမ်ားအုပ္စုလိုက္ ၿဖစ္ၾကၿခင္းပင္။
အၿပင္က ရန္စမ်ားေၾကာင့္ ၿဖစ္ၾကသည္က မ်ား၏။ ၿဖစ္ၿပီးလွ်င္ေတာ ့ အေဖကယ္ပါ၊အေမကယ္ပါေအာ္ရေလာက္
ေအာင္ပင္ အေဆာ္ခံရသည္။ ကြင္းၿပင္မွာ ဝမ္းယားေမွာက္၍ ၾကိမ္ၿဖင္ ့ ေဆာ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အခ်ဳပ္
ေဆာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ထည္ ့ထားသည္။ အၿပင္လံုးဝမလႊတ္၊ ထမင္းလာပို ့သည္။

ေယာကၤ်ားခ်င္း ပလူးပလဲ လုပ္တာေတြ ႔လွ်င္ ၾကီးေသာ အပစ္ေပးသည္။ ေၿခက်င္းပင္ခတ္ထားသည္။ ၿပီးလွ်င္
ေနပူထဲ၌ တစ္ေနကုန္ေအာင္ ကိုယ္တံုးလံုးထားကာ ေနပူလွန္းသည္။ မၾကာခဏ ေခၚရိုက္သည္။ တိုက္ပိတ္
သည္။ ဝန္ခံကတိ ထိုးခိုင္းသည္။ အေၿခအေနဆိုးလွ်င္ တစ္ဦးကို မိန္းမလ်ာေဆာင္သို ့ ပို ႔သည္။

ေထာင္ထဲတြင္ ၿမန္မာလူမ်ိဳးၿဖစ္ၿဖစ္၊ ကေမၻာဒီးယားၿဖစ္ၿဖစ္၊ လာအိုၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘဂၤလားေဒ ႔ရွ္ၿဖစ္ၿဖစ္ ႏွစ္ၾကီးသမား
အၿဖစ္ အက်ဥ္းက်ခံရပါက ထိုင္းစာ သင္ခြင္ ့ၿပဳသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သင္ၾကသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြေန ႔
မ်ားတြင္ သင္ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုေန ့မွာပင္ တာဝန္မႈးက ဆံပင္သြားညွပ္ပါဟုဆိုလွ်င္ သြားညွပ္ရသည္။
မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ရိတ္ခြင္ ့ရွိသည္။ ေၿခသည္း လက္သည္းရွည္လွ်င္ ညွပ္ထားရသည္။ ထမင္းစားရံု၌
ေၿခသည္း၊ လက္သည္းရွည္ေနသည္ကို ေတြ ႔ ပါက အရိုက္ခံရတတ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္သံုးေနသည္ ့ “ အရိုက္ခံရမည္ ” ဆိုသည္ ့အသံုးအႏႈန္းမွာ လွန္ ့လံုးမဟုတ္ပါ။ ေထာင္ထဲတြင္ မၾကာ
ခဏ ၾကံဳေတြ ႔ ေနရ၍ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာမ်ား အၿခား သည္းကမ္းမ်ားကို လိုက္နာၾကေသာ္လည္း
ထိုင္းဘုရင္ကို ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္သည္ ့အခါ စိတ္ပါလက္ပါ မရွိလွ။ သီခ်င္းကို မရ၍ လိုက္မဆိုသည္ထက္ မဆိုခ်င္၍
မဆိုသည္က မ်ားပါသည္။ မၾကာခဏ ဆဲေရးခံရသည္။

ေထာင္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးကို အရိုအေသမေပးမိ၍ ၿမန္မာႏွစ္ၾကီးသမားတစ္ဦး ေက်ာေကာ ႔သြားေအာင္အရိုက္ခံ
ရသည္။ သို ့ေသာ္ ၾကံဳေတာင္ ့ၾကံဳခဲမွ်သာ။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၌ လုယက္မႈမရွိ၊ မုဒိန္းမႈ မရွိ၊ လူသတ္မႈမရွိ၊ ခိုးမႈမရွိ။
သို ့ေသာ္ သစ္ခုမႈသည္ တရားမမႈၾကီးၿဖစ္ေနသည္။ လက္နက္မႈလည္း ထို ့အတူပင္။ က်န္အမႈမ်ားမွာ လပိုင္းမွ်
သာခံရေသာ တရားမဝင္ ခိုးဝင္မႈသာၿဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဒုစရိုက္မႈ နည္းသည္။

ေထာင္တြင္းစည္းကမ္းမ်ားမွာ မလိုက္နာႏိုင္ေအာင္ တင္းက်ပ္မႈ ဘာမွမရွိ။ တစ္ခုသာရွိသည္။
ၿမန္မာမ်ားကို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ ႔သူမရွိပါ။ သူမ်ားေတြ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ ႔သည္ကိုၾကည္ ့၍ သူတို ့ပါ
လာေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကိုၿမင္လွ်င္ အိမ္ကိုလြမ္းရသည္။ ထိုစိတ္ႏွင္ ႔ပင္ ထမင္းရံုေရာက္သည္ ့အခါ
အၾကံအဖန္ လုပ္ရသည္။ ေထာင္ဝန္ထမ္းမ်ား မသိ၍မဟုတ္ပါ။ သိပါ၏။ ဥပကၡာၿပဳထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ တခါတရံ
သူတို ့ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ဟင္းမ်ား လာထပ္ယူရန္ေခၚေပးတတ္သည္။ ထမင္းမွာလည္း လက္ေထာင္လိုက္သည္
ႏွင္ ့လာၿဖည္ ့ေပးသူ အဆင္သင္ ့။ ပန္းကန္ မေဆးရ။ ဟင္းမွာ သံုးနပ္လွ်င္တၾကိမ္ အသားဟင္းပါ၏။ တခါတရံ
ငါးေၾကာ္ၿဖစ္သည္။

“ ပလာတူး ” ေခၚသည္ ့ ငါးကို အေကာင္လိုက္ေၾကာ္ၿပီး ဟင္းရည္က်ဲက်ဲတစ္ခြက္ခ်ေပးသည္။ ထိုေန ႔အဖို ့
ဟင္းအပိုမေပး၊ ေထာင္သားမ်ားစား၍ မကုန္သည္ ့ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္မ်ားကို ဝက္စာအၿဖစ္ အၿပင္မွ ကား
ႏွင္ ့ လာယူသြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မၾကိဳက္ဆံုးဟင္းမွာ သံုးရက္တစ္ၾကိမ္ ဆန္ၿပဳတ္ႏွင္ ့တြဲ၍စားရေသာ
နီနီအတံုးေလးမ်ားၿဖစ္သည္။ ႏွစ္ခါထက္ပို၍ ဖဲ ႔မစားၿဖစ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက အလြန္ၾကိဳက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ဆီမွ အက်န္ကို ေတာင္း၏။ သူတို ့မွာ ရွိသည္ ့ ငါးပိေထာင္းလိုမ်ိဳး အရည္က်ဲဟင္းဆိုလွ်င္ေတာ ့ ၿမန္မာမ်ား
အန္ထြက္ေအာင္ စားလို ့ရသည္။ ကိုယ္ ့စားပြဲေပၚမွာပင္ တၿခားဟင္းခြက္မ်ားမွာ က်န္ေနတတ္၏။ သူတို ့က
ဒီလိုဟင္းမ်ိဳးကို မၾကိဳက္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ ဝမခန္းစားရေသာဟင္းၿဖစ္သည္။

တစ္ခါေတာ ့ ၿပင္ပမွ အလႈရွင္က ဒံေပါက္ေကြ်းသၿဖင္ ့ စားရေသးသည္။ ၿမန္မာၿပည္မွ ဒံေပါက္ကဲ ့သို ့ပင္
ခ်က္ထားသည္။ လိုက္ပြဲေတာ ့မရ။

ေထာင္ထဲမွာ က်ားကစားရသည္ ့အခါ ၿမန္မာႏွင္ ့ထိုင္းကြဲၿပားတာရွိသည္။ က်ားကြက္မွာ တူလ်က္ က်ားေကာင္
ေရမွာေတာ ့ ဆယ္ ့ႏွစ္ေကာင္ႏွင္ ့ရွစ္ေကာင္ကြာသည္။ သူတို ့၏ ရွစ္ေကာင္က်ားမွာ ကင္းရလွ်င္ တစ္ေကာင္
သာ စားရ၏။ ဆက္တိုက္စား၍ မရ။ ႏွစ္ေကာင္တစ္ေကာင္ၿဖစ္ရံုႏွင္ ့ပင္ တစ္ေကာင္သမားရံႈးသည္ ့ကစားနည္း
ၿဖစ္သည္။ ၾကြားသည္ဟု မထင္ပါႏွင္ ့။ ၿမန္မာမ်ားကို သူတို ့က်ားကစားတာမယွဥ္ႏိုင္။ ၿခင္းလံုးမွာေတာ ့ သူတို ့
သာသည္။ ေဘာ္လီေဘာကိုေတာ ့ သူတို ့လည္း မကစားခ်င္ၾက။ ပင္ပန္း၍ ၿဖစ္သည္။

စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆိုလွ်င္ တီဗီြၾကည္ ့သူက အမ်ားစုၿဖစ္သည္။ ေထာင္ထဲမွာ ၿဖစ္၍လားမသိ၊ အဝတ္အစား
ေပ်ာက္တာမ်ိဳးမရွိ။ ေဘာင္းဘီဆိုလွ်င္ ေရကန္တစ္ဝိုက္မွာ သြားေကာက္၍ပင္ ဝတ္ႏိုင္သည္။ ဘတ္ ၂၀ မွ်
ေပးလွ်င္ဝယ္လို ့ရသည္။ ေထာင္ထဲမွာ အဝတ္အစားမ်ားသည္ ဘာမွတန္ဖိုးမရွိ။ အေကာင္းစားမ်ားပါလွ်င္
ေရာင္းစားၾကသည္က မ်ားသည္။

ေထာင္ထဲမွာ တန္ဘိုးရွိသည္က ပြတ္ခြ်န္း ေဆးလိပ္ႏွင္ ့ ႏိုင္ငံၿခားအိမ္သံုးေဆးမ်ားၿဖစ္သည္။
ပြတ္ခြ်န္းေဆးသာရွိလွ်င္ နင္းႏွိပ္ခိုင္းလို ့လည္းရသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ခိုင္းလို ့လည္းရေသးသည္။

“ ကိုေမာ္ ” ရွိေနသၿဖင္ ့ ေဆးလိပ္အတြက္ေတာ ့မပူရ။ သူ ့ကို သူ ့ေရွ ႔ေနက လာေတြ ႔တိုင္း ပြတ္ခြ်န္းေဆးႏွင္ ့
အဂၤလိပ္သတင္းစာ ယူလာေပးသည္။ သူ ့နာမည္ႏွင္ ့ စာလည္း လာတတ္သည္။ ေထာင္ထဲမွာ စာၿပန္ေရးလို
လွ်င္ စာအိပ္ႏွင္ ့တံဆိပ္ေခါင္းဝယ္၍၊ ဗလာစာရြက္၌ ေရးသားႏိုင္သည္။ ေရးၿပီးသားကို အိတ္ထဲမထည္ ့ဘဲ
ေပးလိုက္ရ၏။ သူတို ့က တည္းၿဖတ္ၿပီးမွ ထည္ ့ေပးသည္။ အၿပင္မွ စာမ်ားလည္း တည္းၿဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္လာ
သည္။

ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ညစဥ္ စာေရးသည္။ သူ ့မွာ စာခ်င္းခ်စ္သူ ငါးေယာက္ခန္ ့
ရွိသည္ဟု သိရ၏။ ထိုင္းစာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္မဖတ္တတ္ပါ။ သို ့ေသာ္ “ ကိုေမာ္ ” ေၿပာၿပခ်က္အရ၊ စာအေရး
အသား အမတန္ေကာင္းသည္ဟု ဆို၏။ သူက ႏွစ္၂၀ အၿပစ္ဒဏ္က်သူ။ သူတို ့မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ စာခ်င္းဆက္
သြယ္ကာ ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုသည္ ့ နာမည္ႏွင္ ့လိပ္စာမ်ား ထည္ ့သြင္းေဖၚၿပေပး၏။ ကိုယ္က လွမ္း၍ဆက္သြယ္
လွ်င္ ဟိုက ၿပန္ဆက္သြယ္သည္။ ဤသို ့ၿဖင္ ့ သမီးရည္းစားၿဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုင္းစာတတ္လွ်င္
ကြ်န္ေတာ္ေရးမိမွာအမွန္။

ထိုင္းစာ မေရးတတ္ေတာ ့ ၿမန္မာၿပည္ကို ေရးရန္ “ ကိုေမာ္ ” အား အၾကံေတာင္းမိသည္။ ရည္းစားတစ္ဦးက
မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္းရွိ၊ လူမႈဖူလံုေရး ရံုးခ်ဳပ္၌ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ သို ့ရာတြင္ အဂၤလိပ္လို ကြ်န္ေတာ္မေရး
တတ္။ “ ကိုေမာ္ ” က လိပ္စာကို ေရးေပးရသည္။ သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ လြတ္မည္ ့ရက္ႏွင္ ့ တြက္လွ်င္ ၿပန္စာ
ရႏိုင္ရန္ မမီေတာ ့သၿဖင္ ့ မေရးၿဖစ္ေတာ ့ေပ။ အိမ္ကိုေတာ ့ မေရးခ်င္။ အခက္အခဲေတြ ႔ ေနသမွ်ကာလ
တေလွ်ာက္ မဆက္သြယ္ေတာ ့ဟု ဆံုးၿဖတ္ထားမိသည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

.........................................................................................................................

( ဆက္ရန္ )






8 comments:

kiki said...

သူတို ့ေထာင္ထဲမွာ အေန၊ အစား ၊ပိုေကာင္းတယ္ ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစံုအလင္နဲ့ ရည္းစားစာေတာင္ ေရးလို ့ ရေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ၊ ျမန္မာ ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေထာင္ဆိုတာ ကို နိဗၹာန္လို ့ေတာင္
မွတ္ ေန မလာ း မသိဘူး ။
(မိန္းမလွ်ာေဆာင္ေတာင္ သပ္သပ္ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့.... ဆက္ မေတြးရဲေတာ့ ပါ ဘူး.. )

ဆက္ရန္က ဘယ္ႏွစ္ဆက္ က်န္ေသးလည္း။။ဆန့္တငင္ငင္ ၾကီး ..

ခင္တဲ့ မကိ

မိုးယံ said...

အဲတုန္းကေတာ့ ေအာ့ဖ္လိုင္း ရည္းစား လိုလိုေပ့ါ... အခုဆို ေထာင္ထဲမွာပဲ အြန္လိုင္းရည္းစားမ်ား ထားေနက်ၿပီလား မေျပာတတ္.

Anonymous said...

ကုိယ္တုိင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ရွိသြားသလုိ ခံစားရတယ္ဗ်ာ ...။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ေထာင္တြင္း ဗဟုသုတ စံုလိုက္တာ
တကယ္ကို သိသြားရတယ္..
ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ ကိုအျဖဴေလး
ေစာင္႔ဖတ္ေနတယ္ ေနာ္..
ဆက္ရန္

Beauty Studio USA Branded Store said...

ဖတ္ရ ဆန္႔တငင့္ငင့္ ျဖစ္ေနရတယ္ ကိုေက်ာ္ရာ....။
ဇာတ္လမ္းေတြက ထိုင္းဘက္ကေထာင္ ဆိုေတာ့ ထိုင္းေထာင္အေၾကာင္း သိရတာေပါ့။ ေစာင့္ေနမယ္ဗ်ာ။
ျမန္မာေထာင္မွာလည္း ေဆးေပါ့လိပ္ရွိရင္ ဆရာပဲလို႔ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရးတဲ့သူေကာင္းရင္ ေထာင္လိုေနရာေတာင္ ဖတ္လို႔ေကာင္းျပီး မ်က္စိထဲ ဘြင္းဘြင္းၾကီး ျမင္ရတယ္။

sosegado said...

ခုမွလာဖတ္သြားပါတယ္၊ ေဟာင္ေကာင္ကားေတြထဲမွာေတာ့ ထုိင္းေထာင္ေတြက စုတ္ျပတ္ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွင္း ရုပ္ရွင္မုိ႔ထင္ပါတယ္။

ကိုေဇာ္ said...

အခုမွပဲ ဆက္လာျပီး ဖတ္ႏိုင္ေတာ႔မယ္ဗ်ိဳ႕။
ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနလို႔။

blackcoffee said...

သူတို ့ဘုရင္ကို သူတုိ ့အေလးအျမတ္ထားတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ဘုရင္မွ မဟုတ္တာ ဒီေတာ့ ဘယ္သူက ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္ခ်င္မွာလဲ ဟုတ္ဘူးလား...