“ ခ်ဴး...အီး ဆုေတာင္း ”

စာေရးခ်င္ေပမယ္ ့ မေရးၿဖစ္ခဲ ့သည္မွာ ၾကာခဲ ့ၿပီ။
ကိုယ္ ့ဘေလာ ့ေလးကို သတိရမိတိုင္း မၾကာခဏ ဝင္ၾကည္ ့တတ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင္ ့အမွ်
မၾကာခဏကေန၊ ၾကာတာက ခဏခဏ ၿဖစ္လာၿပီး ဘေလာ ့ႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ အေနစိမ္းလာရေတာ ့သည္။

မေရးၿဖစ္ခဲ ့သည္ ့ အေၾကာင္းမ်ားက မ်က္လံုးအားနည္းလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း ( လက္ရွိ မ်က္မွန္တပ္ထားရ
ေသာ္လည္း၊ ေသခ်ာေပါက္ ထပ္တိုးရေတာ ့မည္ ့ ဒီဂရီတို ့ကို လက္မခံခ်င္ေသးတာေၾကာင္ ့ )၊ ေနာက္ထပ္
ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရေသာ အလုပ္ခ်ိန္ရွည္လ်ားသြားသည္ ့လုပ္ငန္း၏ သေဘာသဘာဝတို ့ေၾကာင္ ့တစ္ေၾကာင္း၊
စသည္ ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္ ့ စာဝင္ဖတ္မိသူ ပရိတ္သတ္တို ့အား ႏႈတ္မဆက္ပဲ ရုတ္တရက္ ခြဲထြက္သြား
သလို ၿဖစ္ခဲ ့ရတာကိုလည္း သည္တရုတ္ႏွစ္ကူးအခ်ိန္တြင္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါ၏။

စာကို လံုးဝ မေရးၿဖစ္ေတာ ့ေသာ္လည္း ၊ ဖတ္စရာ စာေတြ၊ သတင္းေတြအစံု၊ မီဒီယာအစံုႏွင္ ့ စာေတြကို ေရးေန
ေသာ ဘေလာ ့ကာတို ့ စုရပ္ၿဖစ္ေနသည္ ့ FACE BOOK ၾကီးေပၚကိုေတာ ့ ေန ့စဥ္ ေရာက္ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါသည္။

အခုတေလာ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုန္ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္ ့ အမိေၿမႏွင္ ့ပတ္သက္ေနေသာ ႏိုင္ငံေရးသတင္းမ်ား
ကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေန ့စဥ္တက္လာေနေသာ “ လင္ ့” ကေလးမ်ားမွတစ္ဆင္ ့ အငမ္းမရ
ဖတ္ေနခဲ ့မိပါသည္။ အားတက္သေရာ“ comments ” ေတြ၊ “ like ” ေတြ ေပးေနခဲ ့မိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ
သေရာ္စာမ်ားေတြ ႔လွ်င္လည္း ကိုယ္ပါ ေရာေရာင္၍ ရြဲ ႔စာ၊ ေၿပာင္စာမ်ားပါ လိုက္ေရးမိခဲ ့ပါသည္။

ရသမွ် အခ်ိန္ေလးေတြမွာ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးယူစရာမလိုပဲ၊“ ကြန္မန္ ့”ေပးရတာ“ လိုက္ ” လုပ္ရတာေလးေတြ
ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ေနခဲ ့မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ ့ေပၚတြင္ ရင္မခုန္ပဲ၊ ေဖ ့(စ)ဘုတ္
ၾကီးေပၚတြင္ ရင္ခုန္ေနမိၿခင္းၿဖစ္ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က “ ဘေလာ ့ကေလး ” ႏွင္ ့ “ ေဖ ့(စ)ဘုတ္ၾကီး ” ဟု ႏိႈင္းယွဥ္ သံုးစြဲမိခဲ ့သည္။
“ ... ကေလး ” က ေသးတဲ ့ ငယ္တဲ ့သေဘာ ၿဖစ္သလို၊ “ ... ၾကီး ” ကလည္း အမတန္ ၾကီးသည္ ့ပမာဏကို
ကိုယ္စားၿပဳေနသကဲ ့သို ့၊ ေဖ ့(စ)ဘုတ္ႏွင္ ့ဘေလာ ့ကလည္း ဒီလိုပဲ ၿဖစ္မည္ဟု ထင္မိပါ၏။ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို .....
သိၾကတဲ ့အတိုင္း ၾကည္ ့ၾကပါအံုး ..၊ ဖတ္စရာစာေတြ၊ သတင္းေတြ၊ အတင္းေတြ၊ ရႆစံုလင္လို ့ေနကိုး ..လို ့။

စာမေရးခ်င္လို ့ မေရးမိေပမယ္ ့ ဖတ္ခ်င္လို ့ေဖ ့(စ)ဘုတ္ေပၚ တက္မိလွ်င္ပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့မိတ္ေဆြ စာေရးေန
သူမ်ားကို သူတို ့ေရးေသာစာမ်ားႏွင္ ့ အၿမဲေတြ ႔ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲတြင္လည္း
တကယ္ဂိမ္းေဆာ ့ေနသူမ်ားထက္ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ေရးသားၿဖန္ ့ခ်ီေနေသာသူက အဆမတန္မ်ားေနသလို
ေဖ ့(စ)ဘုတ္၏ “ HOME” စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ရႆသတင္းမီဒီယာအေၾကာင္းေတြသာ ၾကပ္ညပ္ေနရ
ပါေတာ ့သည္။ ဘေလာ ့ဂါမ်ားအတြက္ ဆက္သြယ္ေရးစာမ်က္ႏွာၾကီးၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ေက်းဇူးၾကီးေပစြ ။

ယေန ့ ေဖ ့(စ)ဘုတ္ၾကီးေပၚတြင္ အမ်ားသိေနသည္ ့အတိုင္း စာမ်က္ႏွာ အၿပည္ ့ေနရာယူေနၾကသည္က
ၿမန္မာႏိုင္ငံ၏အေၿပာင္းအလဲ သတင္းမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ အေမစု၏ သတင္းအမ်ားဆံုး ၿဖစ္ေနသည္။ ယေန ့
အခ်ိန္ထိ အစိုးရက ဝန္မခံေသးေသာ “ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား သတင္း ” မ်ား ၿဖစ္ေနသည္။ “ ယံုၾကည္ခ်က္
ေၾကာင္ ့အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ား ”ဟု သူတို ့လက္ခံလို ့ရေအာင္ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီးသံုးစြဲခဲ ့ရေသာ္လည္း
တကယ္မူ “ ႏိုင္ငံ၏ အေရးေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ေပၚခဲ ့ရသည္ ့ အက်ဥ္းသားမ်ားသာ ” ဟု ေခ်ပေၿပာဆိုခဲ ့သည္ ့
“ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ” ႏွင္ ့၊ “ ေခါင္းေပါင္းစ တို ့ ညာခ်ပါသည္ ..” ဟု၊ ၿပက္လံုးထုတ္ခဲ ့ဘူးသည္ ့ “ ကိုဇာဂနာ” တို ့
သတင္း ၊ ေဟာ.. ယခု ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ၏ ေနရာလုပြဲၿဖစ္ခဲ ့ေသာ ၊ ေတာတြင္း
“ ၿဖဳတ္ထုတ္သတ္ ” ၿမင္ကြင္းသတင္းတို ့က စာဖတ္သူတို ့၏ ရင္အခုန္ဆံုးသတင္းေတြ ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။

“ အရပ္သားအစိုးရ” ဟု အမည္ေၿပာင္းခံယူခဲ ့ေသာ သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ ဆယ္လတာ ကာလအတြင္းမွာ
ပင္ ယၡင္စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ မလုပ္ေပးခဲ ့ေသာ ေၿပာင္းလဲမႈမ်ားကို အဆင္ ့ဆင္ ့ တစ္လွမ္းခ်င္း ၊ တစ္ဆင္ ့ခ်င္း
လုပ္ေပးခဲ ့သည္ ့ အထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ( သူတို ့လက္ခံေသာ ယံုၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသား ) လႊတ္ေပး
ခဲ ့မႈ၊ မီဒီယာကဏၰကို ဖြင္ ့ေပးလာခဲ ့မႈတို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုး၊ ရင္အခုန္ဆံုး သတင္းမ်ား ၿဖစ္ခဲ ့ရပါ၏။

ၿမန္မာသတင္းသည္ ကမၻာ ့စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ေရပန္းအစားဆံုးသတင္းတစ္ခု ၿဖစ္ေနသလို
ဒီမိုကေရစီအတြက္ တကယ္ပဲ စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ ့ေသာ “ အေမစု ” ၏ သတင္းကလည္း ကမၻာ ့
မီဒီယာမ်က္ႏွာမွာ အၿမဲေနရာယူေနလ်က္ ရွိပါသည္။

“ အေမစု” က ကမၻာ ့အမ်ိဳးသမီးထုၾကီး၏ စံၿပမီးရႈးတန္ေဆာင္ၿဖစ္ေနသလို၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံၿခားေရးဝန္ၾကီးၿဖစ္
သည္ ့ “ မစၥကလင္တန္” ကိုယ္တိုင္ သူေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေၾကာင္း
အေလးအနက္ ေထာက္ခံေတြ ႔ဆံုခဲ ့ေသာ ေန ့တံုးကမ်ားဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ့ဦးေခါင္းက မိုးတိမ္ေတြၾကားထဲ
ေရာက္ေနသလို ၿဖစ္ေနခဲ ့ပါ၏။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ဒီလိုပါပဲ မဟုတ္လားလို ့ ။ ၿပီးေတာ ့ လြန္ခဲ ့ေသာ ရက္
ကေလးအတြင္းမွာပင္ ၿပင္သစ္ႏိုင္ငံ၏ အၿမင္ ့ဆံုး ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ ႔တံဆိပ္ကို ၿပင္သစ္ႏိုင္ငံၿခားေရးဝန္ၾကီး
ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္အပ္ႏွင္းခဲ ့ရၿပန္ပါသည္။ ၿမန္မာတို ့အတြက္၊ ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို ့အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ
ၿဖစ္ရၿပန္ပါသည္။

သည္ဘက္ႏွစ္မွာေတာ ့ သည္ထက္ေကာင္းလိမ္ ့ဦးမည္ဟုပဲ ေမွ်ာ္လင္ ့မိေနသည္။
ေကာင္းတာေလးေတြ ၾကားေနရသလို မေကာင္းတာေလးေတြလည္း ၾကားလာရသည္ ့အထဲတြင္ အထက္က
ေၿပာခဲ ့သည္ ့ ABSDF ၏ “ ပါေဂ်ာင္စခန္းမွ ရင္နင္ ့ဖြယ္ရာမ်ား ” သတင္းတစ္ခု အပါအဝင္ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။
http://www.ex-absdf.com/2012/01/blog-post-1907.html တြင္ ဝင္ေရာက္ ဖတ္ရႈ ႔ ႏိုင္ပါသည္။
( http://www.thithtoolwin.com/) တြင္လည္း ဝင္ေရာက္ ဖတ္ရႈ ႔ႏိုင္ပါ၏။

အစိုးရ၏ က်ားကုတ္က်ားခဲ ၾကိဳးစားေနရေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ ႔အစည္း အားလံုးတို ့ႏွင္ ့
ရင္ၾကားေစ ့ေရး၊ ၿပန္လည္သင္ ့ၿမတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားၾကားထဲမွပင္ ေသာင္းဂဏန္းေတြ ခ်ီေန
ေသာ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားဒုကၡသည္မ်ား၊ နယ္စပ္ေဒသ၏ အေအးေတာ ႏွင္းေတာေတြထဲမွာပဲ ၾကံဳသလို
တိုးေခြ႔ေနၾကရသည္ကိုလည္း မၿမင္မၾကားခ်င္မွ အဆံုး...။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္ ့ပါ လြတ္ေၿမာက္ခဲ ့၍ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြ အားလံုး ခဝါခ်ၿပီး အနာဂတ္ၿမန္မာ
ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးဆီ ခ်ီတက္ၾကပါေတာ ့မည္ ဆိုၿပီး “ အမ်ိဳးသားၿပန္လည္သင္ ့ၿမတ္ေရး လမ္းစဥ္” ကို
ေရြးခ်ယ္ၾကရမည္ဆိုေသာ္လည္း ၊ အမွန္ေတြက အမွားၿဖစ္ခဲ ့ရသည္ ့“ သံလ်င္ေရနံခ်က္စက္ရံု ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈ
ႏွင္ ့ပတ္သက္ၿပီး ဇြတ္အတင္း မွားယြင္း ဖမ္းဆီးခဲ ့ၾကသည္ ့ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ ႔ အခ်ိဳ ႔၏ လုပ္ရပ္ႏွင္ ့
ABSDF အဖြဲ ႔မွ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း ေနရာ၊ အာဏာလုမႈတို ့ေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပြားခဲ ့ရေသာ အပစ္မဲ ့ ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူတို ့ရက္စက္စြာေခါင္းၿဖတ္ အသတ္ခံခဲ ့ရသည္ ့ လုပ္ရပ္တို ့သည္ ခဝါခ်လိုက္ရန္ ခက္ခဲေနေသာ
အၿဖစ္မွန္မ်ားအၿဖစ္ အြန္လိုင္းမီဒီယာေပၚတြင္ ပ်ံ ႔လြင္ ့ေနၿပီး လူတိုင္း ရင္ထုမနာ ၿဖစ္ၾကရၿပန္ပါသည္။
ကမၻာေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ေအာင္ ၿပည္တြင္းစစ္ပြဲႏွင္ ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရေသးသည္ ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုအၿဖစ္
ကမၻာ ့ မီဒီယာေတြက ေဖၚၿပခဲ ့သည္ကိုလည္း ႏွစ္ကူးသတင္းတစ္ခုအၿဖစ္ မွတ္သားမိခဲ ့ပါသည္။

ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ “ ဆု ” တစ္ခုေတာ ့ ေတာင္းမိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီးသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေနာက္သို ့ ၿပန္မသြားေတာ ့ပဲ ၊ ေရွ ႔သို ့သာ
တဟုန္ထိုး တိုးတက္ေနၿပီး အရာရာမွာ ေနာက္က်က်န္ခဲ ့၍ ေနာက္မွ လိုက္ေနရသည္ ့ ဘဝမွ အၿမန္ဆံုး
လြတ္ေၿမာက္ပါေစေတာ ့ရယ္ဟု...။ ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝးေနရေသာ ေရႊၿပည္ေတာ္ၾကီး အၿမန္ဆံုး နီးလာပါေစ
ေတာ ့၊ အမွားေတြကို ေမ႔ေဖ်ာက္၍ အမွန္ေတြကိုပဲ ေတြ ႔သေလာက္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစေတာ ့။

သည္ဘက္ တရုတ္ႏွစ္ကူး အခါသမယကေတာ ့ၿဖင့္ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုေအးလာသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္
ခံစားမိပါသည္။ ေၿခအိပ္မစြတ္ပဲ အိပ္လို ့မရလို ့ပါပဲ။ ေအးလြန္းေတာ ့လည္း ေၿခေထာက္ေတြက ေစာင္ေအာက္
မွာ ထားစရာ ဝွက္စရာ မရွိ ။

“ ခ်ဴး...အီး ..” လို ့ တရုတ္လို ႏွစ္ကူးႏွစ္သစ္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့ည တြင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေအးေအးလူလူ
သည္ပို ့(စ)ေလးကို ေရးၿဖစ္ေနသည္ ့အခ်ိန္ဝယ္ ဝန္းက်င္မွ ေၿဗာက္အိုး မီးက်ဥ္ မီးပန္းေဖာက္လႊင္ ့သံတို ့ကို
ၾကားေနရပါသည္။ သည္ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတို ့သည္ အစစအရာရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳၿဖင္ ့သူတို ့၏
ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္တို ့ကို သူတို ့စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ အစိုးရအဖြဲ ႔ ႏွင့္ မွန္မွန္ ခ်ီတက္ေန
ႏိုင္ၾကၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမမွ ယမ္းေငြ ႔ေဝေသာ ေတာင္တန္းမ်ားအားလံုး အလြမ္းေငြ ႔၊ ယမ္းေငြ ႔မ်ား၊ အာဃာတ အေငြ ႔
မ်ား အၿမန္ဆံုး ၿပယ္ေပ်ာက္ၿပီး သည္ႏိုင္ငံသားေတြလိုပဲ အာမခံခ်က္ရွိေသာ ႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား ၿဖစ္ပါေစ
ေတာ ့ရယ္ .... ဟု သည္ “ ခ်ဴး ..အီး ” ဆုေတာင္း ေဆာင္းပါးကို ေရးသားလိုက္ရပါေတာ ့သည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ ႔ၾကပါေစ .... ။

.................................................................................................................


( ၿပီးပါၿပီ )

ခ်စ္တတ္ပါရဲ ႔လား ....။

တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသားၿပည္သူမ်ား၊ တစ္ကမၻာလံုးရွိ ကစဥ္ ့ကလ်ားေရာက္ရွိေနၾကရေသာ
ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၊ ၿပည္တြင္းေန ရဟန္းရွင္လူ ၿပည္သူတစ္ရပ္လံုး၊ လွည္းေနေလွေအာင္း ၿမင္းေဇာင္းမွ မက်န္ရ
ေလေအာင္ ေတာ္လဲသံၾကီး ၿမည္ဟီးေနသလို ၊ တရံမလပ္ ေတာင္းဆိုေန တားဆီးေနရေသာ အေၾကာင္းအရာ
ၾကီးတစ္ခုကေတာ ့ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီးရဲ ႔ အစ .. ၿမန္မာၿပည္ၾကီးရဲ ႔ အစ .. ေမခ ေမလိခၿမစ္ႏွစ္စံု စ,တင္ေပါင္းစည္း
ရာ ၿပည္ေထာင္စုၾကီးရဲ ႔ အသည္းႏွလံုးၿဖစ္ေသာ ေနရာတြင္ ၿပည္ၾကီးတရုပ္တို ့ကို ဝ,ကြက္အပ္၍ တည္ေဆာက္
ေနေသာ “ ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္း ” ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

အမ်ားသိၿပီးသည္ ့အတိုင္း စီမံကိန္းအုတ္ၿမစ္ခ် အစၿပဳခဲ ့သည္က ယၡင္စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ ့ေသာ ကာလက ၿဖစ္
ခဲ ့၍ အေခ်အေနတစ္ရပ္ေၾကာင္ ့ေကာင္းတာ ဆိုးတာေတြကို အမ်ားၿပည္သူကို ခ်,ၿပေဆြးေႏြး ႏိုင္ၿခင္း မရွိခဲ့
ေသာ္လည္း ယေန ့အခ်ိန္တြင္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရႊၿပည္တြင္ေမွ်ာ္ေနခဲ ့ရေသာ “ အလင္းေရာင္ ” ကေလး
မွိန္ၿပၿပကေတာ ့ၿဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ႔ ဧရာဝတီအေပၚ၊ ၿမန္မာၿပည္အေပၚ စ,တင္ ထြန္းလင္းေနခ်င္သည္ ့
အခ်ိန္ကာလသမယပင္ ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အေမွာင္ထဲမွ ေခါင္းကေလးလည္း ၿပဴထြက္၍ ၾကည္ ့
လို ့ရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးေတြကိုလည္း အၿပန္အလွန္ ဖလွယ္လို ့
ရေနခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။

အနီးစပ္ဆံုး အႏၱရာယ္မွာ အေရးအေၾကာင္းၿဖစ္၍ ဆည္ၾကီး ဖြင္ ့ခ်ရပါက ၿမစ္ၾကီးနားၿမိဳ ႔ၾကီး ေရေအာက္ေရာက္
ရေတာ ့မည္ ့ အေခ်အေန ၿဖစ္ပါသည္။ တရုပ္ၿပည္ၾကီးတြင္လည္း သူတို ့ယခုလိုပင္ ၿမစ္ၾကီးေတြကို ပိတ္ဆို ့
တည္ေဆာက္ခဲ ႔ေသာ ဆည္ၾကီးမ်ားေၾကာင္ ့ သူတို ့ၿပည္သူအသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္တို ့ေရေအာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္
ေရာက္ခဲ ႔ရသည္ ့ သာဓကမ်ားရွိေနပါ၏။

ေကာင္းတာေတြ သိရသလို ဆိုးမွာ၊ “ ဆိုး ” လာမွာေတြကိုလည္း သိခြင္ ့ရွိေနရခ်ိန္လည္း ၿဖစ္ေနပါသည္။
ထို ့ေၾကာင္ ့လည္း ေကာင္းက်ိဳးေတြကိုခ်ဥ္းပဲ တြက္မေနပဲ ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း ထည္ ့တြက္ၾကေစခ်င္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံက ဘယ္တံုးကမွ ေကာင္းက်ိဳးေတြကို မခံစားခဲ ့ရေပမယ္ ့ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုေတာ ့ဆယ္စုႏွစ္
ေပါင္းမ်ားစြာ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနခဲ ့ရၿပီးၿဖစ္ပါသည္။ နာဂစ္လိုမ်ိဳး နာၾကည္းဖြယ္ရာ
ေဘးဒုကၡေတြလိုမ်ိဳးလည္း မၿဖစ္ေစလိုေတာ ့ၿပီ ... လို ့။

သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအသီးသီးမွ အၿပန္အလွန္တင္ၿပေနေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကလည္း ယေန ့မီဒီယာေပၚတြင္
ပလူပ်ံေနသလို ဆိုးက်ိဳးေတြကို ၿမင္မိေသာ စိုးရိမ္မိေသာ မခံစားႏိုင္လြန္းေသာ ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားအားလံုး
၏ ၾကိမ္မီးအံုလို အပူတၿပင္း ကန္ ့ကြက္ေနသံ တို ့က ဘဝဂ္သို ့တိုင္ ညံေနခဲ ့ပါၿပီ။ မၾကားခ်င္မၿမင္ခ်င္မွ အဆံုး
ပါပဲ ။

ဟိုး ... ဘိုးဘြားဘီဘင္တို ့လက္ထက္ကတည္းက၊ ၿမန္မာတို ့ရဲ ႔အစ,ကတည္းက ၿမန္မာတိုင္းရင္းသားၿပည္သူ
တို ့၏ အသည္းႏွလံုးၾကားတြင္ တစ္သြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ခ်စ္ေသာဧရာဝတီကို သူ ့သဘာဝအတိုင္း၊ သူ ့
သမိုင္းေၾကာင္းအတိုင္းပင္ ဆက္လက္တည္ရွိေနေစခ်င္ေတာ ့သည္။ ပံုစံမေၿပာင္းေစခ်င္။ မပ်က္စီးေစခ်င္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အက်ိဳးၿပဳခဲ ့ေသာ ဧရာဝတီသည္ ယခု တရုပ္ေပါက္ေဖာ္တို ့၏ “ ၿမစ္ဆံု ” စီမံကိန္းေၾကာင္ ့
အၿမဲ စိုးရိမ္ေနရေတာ ့မည္ ့အေခ်အေနသို ့ မေရာက္ေစလိုၿပီ။

ယခု ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္းက “ လႊတ္ေတာ္ ” ထဲအထိေတာင္ ေရာက္ရွိေနၿပီၿဖစ္သည္။
ဆက္လုပ္သင္ ့ မလုပ္သင္ ့တဲ့ ။ “ လႊတ္ေတာ္ ” အဆံုးအၿဖတ္ ခံမည္တဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရင္ေမာရပါသည္။
ဘာေၾကာင္ ့ပါလဲ ..။

တၿပိဳင္တည္း ညီညာ ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္ေနတတ္သည္ ့ အဖြဲ ႔ၾကီးက ၾကီးစိုးေနလို ့ပါပဲလို ့။
ထို ့ေၾကာင္ ့ ထိုအဖြဲ ႔ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါသည္။ “ ေရွးရိုး ” မဆြဲသင္ ့ပါ။ “ ေရွ ႔သို ့” ၾကည္ ့သင္ ့ေန
ပါၿပီလို ့။ ေက်ာမြဲေနေသာ ၿပည္သူတို ့၏ အသံကိုေတာ ့ ခဏေလးၿဖစ္ၿဖစ္ ေထာင္ၾကည္ ့ေစခ်င္လွပါသည္။
ပါတီ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပဲ အမ်ိဳးသားေရး ၊ ၿမန္မာၿပည္ရဲ ႔ သမိုင္းအေရး ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့လည္း တစ္ခုေလး
ေတာ ့ ေမးၾကည္ ့ခ်င္ပါသည္။

“ ခ်စ္တတ္ပါရဲ ႔လား ...” လို ့။
ၿပည္သူကို ၊ ၿမန္မာၿပည္ကို ၊ သမိုင္းကို ၊ ဧရာဝတီကို .....
တိုင္းရင္းသား အားလံုး ကန္ ့ကြက္ေနပါသည္။
အေမစုလည္းကန္ ့ကြက္ပါသည္။
မီဒီယာကလည္း ကန္ ့ကြက္ေနပါၿပီ။
အားလံုးကလည္း ကန္ ့ကြက္ေနပါသည္။
ယခု ဘေလာ ့ေလာကကလည္း ကန္ ့ကြက္လာပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကန္ ့ကြက္လိုက္ပါသည္။

ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားအားလံုး အၿမဲတန္း ေဘးဘယာ ေဝးကြာပါေစ .....။
“ ၿမစ္ဆံု စီမံကိန္း ” သည္လည္း .......။

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၂ )

စာေရးသူကေတာ ့တစ္ေန ႔ေတာ ့အေၾကြးဆပ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမကေတာ ့ယေန ့အခ်ိန္ထိ ဆပ္ဖို ့“ အရင္း ” က မၿပည္ ့စံုေသးပါေပ။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း
အလီလီလည္း ကူးေၿပာင္းသြားခဲ ့ၿပီ။ဘိုးဘြားတို ့လက္ထက္မွ ယေန ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ေခတ္ေရာက္လာသည္
အထိ အေၾကြးဆပ္ဖိ္ု ့ေနေနသာသာ “ မီး ” ေတာင္ မမွန္ႏိုင္၊ မေလာက္ႏိုင္ေသးေပ၊ ကမၻာေပၚရွိသမွ်ေသာ
သယံဇာတအားလံုး အလိုလိုေနရင္းထြက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၿမ.. “ ေရႊၿပည္ေတာ္ ” ၾကီးကေတာ ့
ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝး၍ ေဝး၍ ေနပါေတာ ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ ့ မွားေနခဲ ့တာ ေသခ်ာေနပါသည္ဟု ဆိုရင္း
ဆရာမာန္၏ “ လန္းဖိုင္စာသိုက္ ” ကို အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။

ညသည္ ပင္လယ္၌ ပို၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တခ်ိဳ ႔လူမ်ား အိပ္ေမာက်ေနသည္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ ့ အမိၿမန္မာၿပည္သို ့ ေၿခခ်ရေတာ ့မည္ ့ အေတြးမ်ားေတြး
ေနေပလိမ္ ့မည္။ ဤစက္ေလွေပၚ၌ ေအာင္ပြဲခံခဲ ့ၾကသူ တစ္ဦးမွမရွိႏိုင္။ မ်ားမ်ားၾကီးရံႈးသူႏွင္ ့မမ်ားတမ်ား
ရံႈးသူခ်ည္းသာ။ စက္ေလွသမားမ်ားမွာေတာ ့ ၿခြင္းခ်က္ပင္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြးမ်ားက စကၤာပူ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ ရဲစခန္းမ်ား၊ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္မ်ား၌
ပူပင္ေသာကအၿပည္ ့ၿဖင္ ့မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ၿဖစ္ေနၾကမည္ ့သူမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ၿပင္ပ၌ အလုပ္အကိုင္မဲ ့၍
အေၾကြး တလည္လည္ၿဖင္ ့ေသာကၿပည္ ့ႏွက္ေနၾကသူမ်ားကို လည္းေကာင္း လွမ္းေမွ်ာ္ေတြးေနမိသည္။

ေခတ္ၾကီးက ေၿပာင္းလဲေန၏။ လိႈင္းတို ့က ဆတက္ထမ္းပိုး တိုးေန၏။ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ လိႈင္းမ်ားစြာကို
ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ဘဝ၏ အာသာဆႏၵမ်ားေနာက္သို ့ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုက္ခဲ ့ၾကသည္မွာ ဘယ္ေတာ ့ခရီး
ဆံုးမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ ရံႈးခဲ ့ၿပီ။
ၿပန္မရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္၊ အရြယ္၊ အသိ၊ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားႏွင္ ့တကြ တင္းမာခဲ ့သမွ် မာန္မာနမ်ားသည္ ဘာမ်ား
ခိုင္ၿမဲပါသနည္း။ စူဒါနမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား အတိတ္တေစၦ အၿဖစ္သာ ၿမင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ၏
ေကာင္းကင္ မၿဖစ္ႏိုင္ေသး။ အၿပစ္မဲ ့ေသာ လူသားတစ္ဦးကို ကမၻာေၿမၿပင္ေပၚသို ့ ေကာင္းကင္တစ္ၿခမ္းပဲ ့ၿဖင္ ့
ကြ်န္ေတာ္ ဆြဲေခၚခဲ ့မိၿပီ။ ဖခင္၏ အရိပ္သည္ သူ ့အတြက္ အရိပ္ဆိုးလို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့အတၱတစ္ခုတည္း
အတြက္ စူဒါနမ္သည္ ေလာကအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ ့ရွာေလၿပီ။

စူဒါနမ္သည္ ေမြးကင္းစမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတၱ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ရူးမိုက္မႈ၊ ကြ်န္ေတာ္၏ အဆင္ၿခင္ဥာဏ္ နည္း
မႈတို ့ေၾကာင္ ့ၾကီးမားလွေသာ ေလာင္းရိပ္မဲၾကီး က်ခံေနရၿပီ။ တရားမဝင္ ဖခင္အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ တရား
မဝင္သမီးအၿဖစ္ အသည္းခတ္မွ် နာက်င္ေသာ ဘဝမ်ိဳးၿဖင္ ့လူ ့ေလာကသို ့ ေၿခခ်ခဲ ့ရၿပီ။ အဖမဲ ့မႈသည္ ရိုးရိုး
မဟုတ္။ ေလာက ဥပေဒသမ်ားစြာတို ့ၾကား ကြ်န္ေတာ္ ေပးခဲ ့ေသာ လက္ေဆာင္ဆိုးၿဖင္ ့ရွင္သန္ရရွာၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရပါ ့။
ၿဖစ္သမွ်ကို အေကာင္းဆံုးရင္ဆိုင္ပါဟူ၍သာ ေၿပာႏိုင္ပါမည္။ တစ္ခုရွိသည္ကား စူဒါနမ္တို ့ တိုင္းၿပည္သည္
သူတစ္ပါးအေရးအရာမ်ားကို သိပ္အေရးၾကီး ခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ရင္ဆိုင္ရမည္ ့
ၿပႆနာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဖခင္အၿဖစ္ သိလိုက္ခ်ိန္မွ စ၍ အရာရာ ကြဲၿပားၿခားနားေသာ လူမႈဘဝ၏
ဂယက္တို ့သာ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေနာင္တရပါသည္။
မတူညီေသာ အိမ္ေထာင္ေရးႏွစ္ခုကို အတင္းကာေရာ ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့အတြက္ အၿပစ္မဲ ့သူ မ်ားစြာတို ့ စိတ္
ေသာက ေရာက္ၾကရၿပီ။ ဖိုင္ႏွင္ ့ဇနီးေအးတို ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားစြာတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မတရားမႈ
ၿပဳသူ ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ့သားသမီးတို ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အရိပ္ဆိုးသမား ၿဖစ္ခဲ ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ့လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္
သူတို ့ေလးမ်ား၏ ဘဝေရွ ႔ေရးတြင္ ကဲ ့ရဲ ႔စရာ၊ အၿပစ္တင္စရာ၊ အထင္ေသးစရာတို ့ ရွိေနခဲ ့ၿပီ။ ေလာက
အလယ္သို ့ အၿပစ္မဲ ့စြာ ေရာက္လာၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့အေပ်ာ္ကင္းမႈမ်ား
ၾကံဳရေတာ ့မည္။

သူတို ့အတြက္ သင္ခန္းစာ ယူတတ္ပါမွသာ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လို ေလာကဓံအား
မေၾကာက္မရြံ ႔ ရင္ဆိုင္လိုစိတ္ေလးမ်ား ရွာၾကံေတြးတတ္လွ်င္ၿဖင္ ့သူတို ့အတြက္ ေၿဖသာစရာ အနည္းငယ္
ရွိမည္။

သားသမီးဟူသည္ကား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ မိဘအား အကဲၿဖတ္ၾကစၿမဲပင္။ မည္သည္ ့သားသမီးမဆို မိဘအား
အကဲ ၿဖတ္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ သူတို ့သိၾကသည္ ့ စံတန္ဖိုးမ်ားၿဖင္ ့တြက္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ စံတန္ဖိုး မ်ားေလေလ
ေခါင္းေမာ ့ရင္ေကာ ့ႏိုင္ေလပင္။ ကြ်န္ေတာ္ကား စံတန္ဖိုး နည္းလွ၏။

ဖိုင္ႏွင့္ဇနီးေအးတို ့သည္လည္း သူတို ့တစ္သက္တာ ခံစားရသမွ် သူတို ့သားသမီးမ်ားကို ရင္ဖြင္ ့ၾကလိမ္ ့မည္။
မနည္းမေနာ ခံစားခဲ ့ရသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားကို စာရင္းတင္ၾကေပလိမ္ ့မည္။ အသက္အရြယ္
ၾကီးရင္ ့လာေလေလ.. ခ်စ္စိတ္၊ ခြင္ ့လႊတ္စိတ္တို ့အား ၿပည္ဖံုးကား ခ်ေလေလမို ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိသားစု
ႏွစ္ခုၾကား ကိုယ္စိုက္သမွ် ၿပန္ရုတ္သိမ္းရေတာ ့မည္။

သူတို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို မေၿပာလိုေသာ္ၿငား ရင္မွ ဖြားသည္ ့သမီးတို ့အား ဘယ္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ပါမည္နည္း။
အထူးသၿဖင့္ စူဒါနမ္ဘက္မွ ေတြး၍ နာၾကည္းလာေလသမွ် ကြ်န္ေတာ္ ခြင္ ့လႊတ္ရမည္။ စူဒါနမ္သည္ အထိနာ
ဆံုး ၿဖစ္သည္။ ထို ့အၿပင္ စေနသမီးမို ့ ထူး၍ စိတ္အမွတ္ ၾကီးေပမည္။ သူ ့ဘဝခရီးလမ္း၌ ကြ်န္ေတာ္ ့ေသြး
ေၾကာင္ ့စိတ္ထင္ရာ ဆိုင္းမိသည္ ့အၿဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ့အား စိတ္ဆိုးထိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
တတ္ႏိုင္သည္က မည္သည္ ့ေလာကဓံကိုမွ မရံႈးပါေစႏွင္ ့ဟု လတ္တေလာ ဆုေတာင္းေပးေနရံုသာ ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ လူၿဖစ္ရပံု အစသည္ စူဒါနမ္ကဲ ့သို ့ပင္။
အေမသည္ ငယ္ႏုစဥ္က ဆရာမၾကီးခင္ႏွင္းယု၏ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အား အေတာ္စြဲလန္းခဲ ့ရွာသည္။ ေန ႔သင္ ့နံသင္ ့
သားေယာက်ၤားေလး ေမြးဖြားပါလွ်င္ ထိုနာမည္ေပးမည္ဟု ခ်ဥ္ၿခင္းတပ္ခဲ ့သည္။

ဆရာမၾကီး၏ ဇတ္ေကာင္သည္ကား အရာအားလံုးကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခ်င္သူ၊ အတိုက္အခံမ်ားသူ၊ ဘဝၾကမ္းၾကီးကို
ၿဖတ္သန္းသူ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုကံအတိုင္း လူၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင္ ့မရွိ။
အေမ ့ကို အၿပစ္မတင္။ ကြ်န္ေတာ္ ကရမည္ ့ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚ၌ ဇာတ္ဝင္ခန္းအတိုင္းသာ ကြ်န္ေတာ္ ကခဲ ့
ၿဖစ္သည္။ စူဒါနမ္သည္လည္း ထိုသို ့ ကရေပမည္။

စူဒါနမ္အား ကြ်န္ေတာ္ ့သမီးအၿဖစ္ သိရွိသြားခ်ိန္မွ စ၍ ဥပေဒသ မ်ားစြာတို ့ေအာက္သို ့ သြပ္သြင္းၾကေပမည္။
ခြဲၿခားၾကေပမည္။ အခြင္ ့အလမ္းမ်ား ပယ္ခ်ၾကေပမည္။ စူဒါနမ္ ဘာအၿပစ္မွ မက်ဴးလြန္ေသးေသာ္ၿငား
ကြ်န္ေတာ္ ့လို တရားမဝင္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ သမီးၿဖစ္ၿခင္းေၾကင္ ့ဥပေဒသတို ့၏ စီရင္ထံုးဖြဲ ႔မႈတို ့ၿဖင္ ့ဒဏ္ခတ္
ၾကေပလိမ္ ့မည္။ ခြဲၿခားမႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈ၊ တားၿမစ္မႈ စသည္ ့စာအုပ္ထဲမွ လက္စြဲတရားမ်ားၿဖင္ ့...

လူတို ့စြဲေသာ ဥပေဒသမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေမးခြန္းထုတ္စရာမ်ား သီတန္းေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္
သည္ ခံရသည္ ့ဘက္မွ က်ံဳးေအာ္ေနသည္ မဟုတ္။ စူဒါနမ္ ခံစားရမည္ ့ ဒုကၡမ်ားအတြက္ ရဲရဲသာ ရင္ဆိုင္ေစ
လိုသည္ ့ ဆႏၵ အၿပည့္ရွိပါသည္။ ထို ့အတူ သားသမီးဟူေသာ ခ်စ္ၿခင္းေၾကာင္ ့သက္ေသာင္ ့သက္သာ ေလွ်ာ ့
ေပါ ့ေစလိုသည္ ကိုလည္း မၿငင္းပါ။

စူဒါနမ္သည္ လူၿဖစ္စမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ကံဆိုးခဲ ့ရၿပီး ၿဖစ္သည္။ ေမြးကတည္းက မက်က္ေသာ အနာ
ၿဖင္ ့ ရွင္သန္ခဲ ့ရသူ ၿဖစ္သည္။

ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏ ၿပည္သူၿပည္သားမ်ားၾကား၌ စူဒါနမ္သည္ တမင္ပံုသြင္းခံရေသာ အၿပစ္မဲ ့ခေလးငယ္သာ
ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင္ ့ သူ ့ကို အၿပစ္ေပးပါလွ်င္ ခံသာေသာ အၿပစ္မွ်သာ ေပးေစလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
အား အၿပစ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ စူဒါနမ္ ကိုယ္စား အၿပစ္မ်ားအား ခံယူရန္ အသင္ ့ပင္။ ထိုင္းဘုရင္မင္းၿမတ္၏
ဂရုဏာေတာ္ၿဖင္ ့စူဒါနမ္အား တစ္ဆင္ ့ႏွိမ္ေသာ ႏိုင္ငံသားအၿဖစ္မွ ကင္းလြတ္ခြင္ ့ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္
ဝမ္းေၿမာက္ရပါမည္။ စူဒါနမ္အား လူ ့ေလာကသို ့ အဓမၼ ေခၚေဆာင္ခဲ ့သည္ ့ ၿပစ္မႈအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား
ထိုက္သင္ ့ေသာ ၿပစ္ဒဏ္ေပးပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မၿငင္း။

ပင္လယ္မွ ေလညင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္ႏွာေပၚသို ့တိုးဝင္လာသည္။
စက္ေလွ ခုတ္ေမာင္းသံက အခ်က္က်က် ထြက္ေပၚေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့လို အရံႈးသမားေတြ ကမၻာတစ္လႊား၌ မည္မွ် မ်ားခဲ ့ေလၿပီနည္း။ ငယ္စိတ္၊ ငယ္ေသြး၊ ငယ္မာနမ်ား
ၿဖင္ ့ေလာကအလယ္သို ့ ဆြဲေခၚခဲ ့ေသာ အဖေဝးသားသမီးတို ့သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ဝ႗္ၾကီးဝ႗္ငယ္
ခံေနၾကရရွာၿပီ။

ဘာမွ အသံုးမက်ေသာ မာနမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သိလာခဲ ့ၿပီ။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခား၏ ဒုကၡမ်ားကို တစ္သက္စာ နီးပါး ရခဲ ့ၿပီ။ အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလးရွာေပဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့နားထဲ၌ ေထာင္ထဲမွ ၾကိမ္သံမ်ား၊ ေလထဲ တရႊမ္းရႊမ္း ပ်ံဝဲသံမ်ား၊ တိုင္းၿပည္လူမ်ိဳးခ်ီ၍ ဆဲေရး တိုင္း
ထြာခံရမႈမ်ား၊ ဂုဏ္သိကၡာပိုင္း ဆိုင္ရာ အေဆာ္ကားခံရမႈမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ ေမာက္မာရိုင္းပ်မႈမ်ား ..
အို ... ဘယ္ေတာ ့ ဆံုးပါမည္နည္း။

ပညာမဲ ့ေသာ ဘဝ၊ အာမခံခ်က္ ကင္းမဲ ့ေသာ တရားမဝင္ အလုပ္သမားဘဝ၊ ဇာတိေၿမကို စြန္ ့ခဲ ့၍
ကြ်န္တံဆိပ္ကပ္ကာ ရုန္းခဲ ့ေသာ္ၿငား ဘဝဒဏ္ရာမ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွ အပို မရခဲ ့။ ဤရာဇဝင္ေၾကြးကို တစ္ေန ႔
ဆပ္ရလိမ္ ့မည္။ အမိေၿမသည္သာ ထိုအေၾကြးကို ဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း၏
ဆႏၵမဟုတ္။ ၿပည္ပေရာက္ ဗမာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ ဆႏၵ ၿဖစ္ပါလိမ္ ့မည္။

သူတစ္ပါးတိုင္းၿပည္သို ့ သြားေရာက္၍ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းႏွင္ ့ဥစၥာဓန ရွာေဖြခဲ ့ရာမွ ရရွိေသာ အေၾကြး
သည္ အမိေၿမ၏ ထြန္းေတာက္မႈၿဖင္ ့သာ ဆပ္ႏိုင္မည္။ အမိေၿမ ဆင္းရဲေနသမွ်၊ မြန္းက်ပ္ေနသမွ်၊ ထိုအေၾကြး
တို ့တစ္ေန ့တစ္ၿခား တိုးလာလိမ္ ့မည္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ ခ်မ္းသာမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ ကမၻာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ
စြမ္းပကားရွိမွ ၿဖစ္လိမ္ ့မည္။

အာရွတိုက္သည္ အေကြ ႔အေကာက္၊ ကုန္းၿမင္ ့၊ ခ်ိဳင္ ့ဝွမ္း ေပါသကဲ ့သို ့လူလူခ်င္း လူလည္လုပ္ၿခင္း ထြန္းကား
ရာအရပ္ ၿဖစ္သည္။ အၿမတ္ၾကီးစားမႈ၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္မႈ၊ အသားလွီးစားမႈ ေပါၾကြယ္ဝရာ အရပ္လည္း ၿဖစ္သည္။
အာရွသားတို ့သည္ အာရွ၏ ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိၿပီး ၿဖစ္သည္။ တစစ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲမႈမ်ား
အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးပန္းေနၾကၿပီ။ အာရွ၏ စီးပြားၿဖစ္ထြန္းမႈသည္ လူတို ့၏ အသက္ ေသြး ေခြ်းမ်ား အဆ
မတန္ ေပးဆပ္မႈအေပၚ ထြန္းလင္းေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မညီမွ်ေသာ ၾကြယ္ဝမႈႏွင္ ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ
ေၾကာင္ ့ၿငိမ္ခ်က္မေသ။ တစ္ေန ့တြင္ အာရွသည္ ေပါက္ကြဲဦးမည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရပ္ေနၾကဦးမည္လား။
ကြ်န္ေတာ္ေတာ ့ အာရံုတရားထဲ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္မေနႏိုင္။ ဗမာလူမ်ိဳး၏ ဦးေႏွာက္ႏွင္ ့စြမ္းပကားသည္ ကမၻာကို
ခါးေစာင္းတင္ႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ထိုကဲ ့သို ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေထာင့္အသီၤးသီးမွ ထြက္လာခဲ ့ပါ
လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္မ်ား အေၾကြးဆပ္ႏိုင္လိမ္ ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္ အသားလြတ္ေၾကြးေၾကာ္ေနသည္လား ...
နားေထာင္လို ့ရပါသည္။ နယ္စပ္အသီးသီးမွ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ား၊ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွ
ကြ်န္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳး တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ား၏ ေတာက္ေခါက္သံမ်ား၊ ေခါင္းပံုၿဖတ္ခံ၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေစာ္
ကားခံေနရေသာ အလုပ္ခြင္အသီးသီးမွ နာၾကည္းသံမ်ား၊ ကာမကုန္သြယ္ခံေနရသည္ ့ဒုကၡသည္မ်ား .. ထိုသို ့
ေသာ ေၿမာက္မ်ားလွသည္ ့ ဒဏ္ရာအနာတရ ဆူပြက္သံမ်ားသည္ သမိုင္းကို တြန္းလွန္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ထို ့ၿပင္ ဂ်ပန္၊ တိုင္ေပ( တရုတ္ )၊ ကိုရီးယား၊ တရုတ္ စသည္ ... အနီးစပ္ဆံုး ႏိုင္ငံမ်ား၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို
ၿပန္ၾကည့္လွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ႏိုင္ငံအၿဖစ္မွ ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ကမၻာ ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံအဆင္ ့သို ့
တက္လွန္းႏိုင္ခဲ ့သည္ ့သာဓကမ်ား ရွိေနၾကသည္။ ( ဆရာၿမသန္းတင္ ့၏ အာရွအာရုဏ္ဦး ဘာသာၿပန္၌
ၾကည္ ့ရန္ )

နည္းစနစ္မ်ား၊ ၿပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား၊ ေရေၿမသယံဇာတ အသံုးခ်တတ္မႈမ်ားႏွင္ ့တကြ လုပ္ၾကစို ့ဟူေသာ
စိတ္ဓါတ္မ်ားၿဖင္ ့ခ်ီတက္ႏိုင္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လက္ပန္းက်ခဲ ့လွ်င္ ...
ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ သားစဥ္ေၿမးဆက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို ့အားကိုးၾကရမည္။ အနိမ္ ့က်ဆံုး၊ အဆင္းရဲဆံုး၊ ဒုကၡ
တြင္းအနက္ဆံုး ဘဝမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ အလင္းစြမ္းပကား မ်ိဳးေစ ့မ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။

အမိေၿမသည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေၾကာင္ ့ သိကၡာပြန္းခဲ ့ၿပီ။
ထိုအေၾကြးကို မုခ်မေသြ ဆပ္ရမည္သာ။


.............................................................................................................

( ၿပီးပါၿပီ )

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသား အပိုင္း ( ၁ )

ဒုတိယ အလုပ္ေၿပာင္းလာခ်ိန္မွာေတာ ့အလုပ္မွာ သက္သာသြားသလို၊ ၿခင္းလံုးခတ္ခြင္ ့၊ တီဗီြၾကည္ ့ခြင္ ့အခ်ိန္
မ်ား အေတာ့္ကို နည္းပါးသြားသည္။ ၿပီးေတာ ့ ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ထားသူမ်ားကိုပါ အစားအေသာက္ ပို ့သည္ ့ကိစၥ
ၾကီး ပါလာခဲ ့သည္။ တၿခား လိုက္ပို ့ရသည္ ့အခန္းမ်ားလည္း မမ်ားလွ။ အခန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။

သို ့ရာတြင္ မိန္းမလ်ာမ်ား ပါသည္ ့အခန္းသံုးခန္းကို ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရ၊ ထမင္းဟင္း၊ လက္ဖက္ရည္
ပို ့ရသည္မွာေတာ ့အထူးေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ စကၤာပူမွာ လိင္တူဥပေဒက ေထာင္ခ်သည္။ မ်ားမ်ားေတာ ့
ဟုတ္မည္မထင္။ တစ္ခ်ိဳ ႔အား တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္သာ ေတြ ႔ရ၏။

သူတို ့ အခန္းမ်ားေရွ ႔သို ့ သန္ ့ရွင္းေရး သြားလုပ္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝန္ထမ္းသံုးဦးမွာ မဲခြဲရေသးသည္။
မနက္ တစ္လွည္ ့၊ ေန ့လည္ တစ္လွည္ ့၊ ညေန တစ္လွည္ ့ႏႈန္းၿဖင္ ့သြားရစ္ၾကသည္။ သူတို ့ကလည္း ဟန္ေရး
ၿပၾကသည္။ ေထာင္ဝန္ထမ္း ေတြ ႔လွ်င္ေတာ ့ အဆဲခံရသည္။

မိန္းမလ်ာမ်ား အေတာ္ ့ကို ေခ်ာသည္ကိုေတာ ့ဝန္ခံရပါမည္။
သူတို ့ကိုေတာ ့ ဆံပင္ ၿဖတ္ခ်င္မွ ၿဖတ္သည္။ အခ်ဳပ္ၾကီးသေဘာမ်ိဳး ထားသည္ႏွင္ ့တူပါသည္။ ေသခ်ာေတာ ့
မသိ။ ငမ္းလို ့ေကာင္းသည္မွာေတာ ့ အမွန္ပင္။ ေထာင္က်ေနတံုး အခ်ိန္တြင္ မိန္းမမ်ားႏွင္ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူ
ေသာ သူတို ့ကို ေတြ ႔ရသည္မွာ အေတာ္ ့ကို ဘဝင္ခ်မ္းေၿမ ႔ေသာ ကိစၥဟု ထင္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ ့
ေထာင္ဝန္ထမ္းမ မ်ားကို ေတြ ႔ရပါသည္။ သို ့ရာတြင္ ယူနီေဖာင္းေၾကာင့္ အေနစိမ္းလွ၏။ ကိုယ္ ့ကို ေထာင္ခ်
ထားသည္ ့ ရန္သူဟုပင္ ၿမင္မိေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ တာဝန္က်သည္က အႏၵိယသားႏွစ္ဦး ၿဖစ္သည္။ သူတို ့ ႏွစ္ဦးက လၾကီးသမားမ်ား ၿဖစ္၏။
အနီဝတ္သမားမ်ားဘက္ကို ေတာ္ရံုကိစၥၿဖင္ ့မသြားရ။ အလုပ္မွာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိရွာပါ။ စၾကၤန္လမ္း
တစ္ေလွ်ာက္ သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရခ်ိန္၌သာ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းသည္။ ေခြ်းထြက္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းၿပီ
ဆိုလွ်င္ အလုပ္ကလည္း ၿပီးၿပီ။ မိန္းမေဆာင္တံုးကလို ေၿပးဟဲ ့ လႊားဟဲ ့မရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္
ၿဖစ္သည္။ ေထာင္တြင္းသို ့ သြင္းခြင္ ့ရသည္ ့စာအုပ္မ်ားမွာ စာမဲ ့ကာတြန္းမ်ား၊ သရဲတေစၦ ဝတၳဳမ်ားႏွင္ ့
သတင္းစာမ်ားေလာက္သာ ေတြ ႔ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ စမ္းတဝါးဝါး ဖတ္ၿဖစ္သည္က Neight Mara ေခၚ ညတေစၦဝတၳဳ မ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ဝတၳဳေရးဖြဲ ႔ပံုက
ခပ္ဆင္ဆင္ၾကီး ၿဖစ္၏။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ရင္း တေစၦ ဝင္ပူးခံရတာမ်ိဳး၊ အိမ္မွာ
တစ္ေယာက္တည္း ေနစဥ္ တေစၦ လာေၿခာက္တာမ်ိဳး၊ တေစၦက အိမ္မက္ေပးတာမ်ိဳး စသည္ ့ပံုစံမ်ားသာ အမ်ား
စု ၿဖစ္၏။ ၿမန္မာၿပည္ကလို ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ အိမ္ၾကီးမာယာ ဝကၤပါလို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ သရဲ
ေၿခာက္သည္ဆိုေသာ အိမ္ၾကီး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မရွိ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပ်င္း၍ပင္ သြားရသည္။ ယိုးဒယားမွာ ဝက္ေမြး
ခဲ ့စဥ္က ၾကိဳးဆြဲခ် ေသသြားေသာ သူေဌး၏ မိတ္ေဆြအား သူေဌးက တရုတ္ပီပီ အေစာင္ ့အေရွာက္အၿဖစ္
ၿပန္ေနေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ထားသည္ ့အိမ္ၾကီးတြင္ တစ္ဦးတည္း ေနလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့အဖို ့စကၤာပူႏွင္ ့
မေလးမွ တေစၦ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ နားယားရံုမွ်သာ။

ကြ်န္ေတာ္မွ နားယားရံု ၿဖစ္သည္မဟုတ္။
အႏၵိယသား ႏွစ္ေယာက္မွာ ဖတ္၍ပင္မၾကည္ ့။ သူတို ့ဝါသနာပါသည္က သီခ်င္းကိစၥ၊ အႏၵိယေတးသီခ်င္းမ်ား
ကိစၥသာ။ သရဲတေစၦကို သူတို ့စိတ္မဝင္စား။ ထို ့ေၾကာင့္ မဲမ်ားရာ သူတို ့ဘက္သို ့လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း
အိႏၵိယဇာတ္ကားမ်ားကိစၥ ဝင္ေဆြးေႏြးရေတာ ့သည္။ သူတို ့အတြက္ ကမၻာ ့ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနသည္ ့ “ ရပ္ကူးမား ”
ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ အမီတာဘဂ်မ္း၊ ရိႈးေလး၊ ကုလားေက်ာ္ဟိန္း စသည္ ့ မင္းသားမ်ားကို
သူတို ့က ေလွာင္သည္။ သူတို ့အထင္မၾကီး။ သူတို ့ မင္းသားၾကီးပံုကို ၿပေတာ ့ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကားႏွင္ ့ေခ်ာ
ေတာ ့ေခ်ာပါသည္။ သူတို ့ ေၿပာေနေလာက္ေအာင္ ကမၻာ ့ဟီးရိုးၾကီးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ ေနာက္မွ ေၿပာရင္း
ေၿပာရင္း သူတို ့မွာ ဘာသာကြဲ၊ လူမ်ိဳးကြဲ ကိစၥမ်ား ၿပည့္ႏွက္ေနေၾကာင္း သိရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ
မင္းသားမ်ားက ဘူဇြာ ၿဖစ္ေန၍ သူတို ့ဟီးရိုးမွာ အလုပ္သမား ဆန္ေနသည္ကိုး။ အႏၵိယလူတန္းစား၏ အမ်ား
ဆံုးေသာ အေၿခခံလူတန္းစားမ်ား ၾကားမွာ ဟီးရိုး ၿဖစ္ေနၿခင္းပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူတို ့ႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ ေလ ့က်င့္ရသည္။ အၾကီးေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို စိတ္မရွည္။
အငယ္ေကာင္က တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာသည္ကို ဝါက်မပီသ၍ ေလွာင္ေၿပာင္ေသာ္ၿငား ၿပန္၍ ၿပဳၿပင္
သင္ၾကားေပးပါသည္။ စစ္တုရင္ကစားရာမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဗိုလ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၿမင္းအက် ေပးရသည္။
ဘီးေရွာ ့ အက်ေပးရသည္။ သူတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလွ်င္ပင္ တရားသူၾကီး ဝင္လုပ္ေပးရၿပန္သည္။ သူတို ့ႏွင္ ့
သေဘာတူညီသည္ ့ အခ်က္က ဘာသာတရား ဝတ္ၿပဳခ်ိန္တြင္ မေႏွာက္ယွက္စတမ္း ၿဖစ္၏။ သူတို ့ ဝတ္ၿပဳလွ်င္
ကြ်န္ေတာ္က ေရွာင္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးလွ်င္လည္း သူတို ့ ေရွာင္ေပးေနသည္။ ဘာသာေရး
အၿငင္းအခံု ကိစၥမ်ားလည္း မေၿပာၿဖစ္ၾက။

ပထမ အေဆာင္မွာတံုးက အႏိၵယသားတစ္ဦးႏွင္ ့စကားမ်ားခဲ ့ခ်ိန္မွ စ,ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာသာေရးကိစၥကို အထူး
ဆင္ၿခင္ေတာ ့သည္။ သူက ဗုဒၶအား ရာမ ဝင္စားသူ၊ ၿဗဟၼာၾကီး၏ ကိုယ္ပြား အၿဖစ္ လည္းေကာင္း သတ္မွတ္
ထားသည္မို ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ ၿငင္းရေတာ ့သည္။ ၿငင္းရင္းပင္ မေၿခမငံ ၿဖစ္ၾကသည္။ ထိုအေတြ ႔အၾကံဳက ရွိခဲ ့ၿပီ
မို ့ အႏိၵယသားမ်ားႏွင္ ့ဘာသာေရး မေဆြးေႏြးမိေအာင္ သတိထားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ခန္ ့မွန္းရလွ်င္
အႏိၵယတစ္တိုင္းလံုး၌ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိသူမ်ားမွာ ၿမန္မာၿပည္၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုပင္ ရွိေတာ ့မည္မထင္။
ထို ့ေၾကာင္ ့ မသိသူမ်ားႏွင္ ့ ၿငင္းေန၍ အက်ိဳးမၿမင္။

ဤသို ့ၿဖင္ ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ႔စြာ ေထာင္က်ရက္မ်ားကို ၿဖတ္သန္းရင္း လြတ္ရက္သို ့ ေရာက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။
သို ့ရာတြင္ မေပ်ာ္အား။ ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင္ ့ၿပန္ရမည္ ့ စာရင္း၌ ပါသြားၿပီးသူ ၿဖစ္သည္။ အိမ္ကို စာရင္းပို ့စဥ္
က ေလယာဥ္လက္မွတ္ ပို ့ေပးရန္ မွာလိုက္ေသာ္ၿငား သံရံုးမွ ေထာက္ခံစာ ပါမွ ေလယာဥ္စီးခြင္ ့ရမည္ဆိုသၿဖင္
ကြ်န္ေတာ္ မေစာင္ ့ခ်င္ေတာ ့။့ အဖမ္းခံရစဥ္ကပင္ ခိုးဝင္ပါသည္ဟု အၿပစ္ဒဏ္ ခံခဲ ့ရသည္ကိုး။ အမႈစစ္ရဲက
ကြ်န္ေတာ္ ပတ္(စ)ပို ့ၿဖင္ ့ဝင္လာခဲ ့မွန္း သိေသာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး မေမး။ ပတ္(စ)ပို ့ကိစၥ ဝင္လာလွ်င္
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိစၥက အပူမေသးလွေၾကာင္း ၿမန္မာမ်ားနည္းတူ ရဲမ်ားလည္း သိၾက၏။ ေလယာဥ္လက္
မွတ္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင္ ့ ၿမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခိုးဝင္ပါသည္ဟုသာ ေၿဖၾကသည္။ ထိုလူမ်ားအား စက္ေလွ
ၿဖင္ ့ၿပန္ပို ့သည္ကို သိထားၾကသည္။ တစ္ၿပားမွ မရွိလည္း ပို ့ေပးရသည္ကိုး။ ရွိလွ်င္ေတာ ့ စကၤာပူေဒၚလာ ၅၀
ေတာင္းသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ေလွၿဖင့္ၿပန္ရန္ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္မို ့လြတ္မည္ ့ရက္တြင္ မေပ်ာ္။ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္မွာ
သြားေနရအံုးမည္ဟု ၾကားထားၿပီး ၿဖစ္သည္။

မနက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာတစ္စုအား ေထာင္မွ ထုတ္၍ တရားရံုးသို ့ေခၚသြားၿပီး တရားသူၾကီးထံ
အခ်ဳပ္ရက္ ေတာင္းသည္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေတာင္းမွန္းေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္သို ့လႊဲေၿပာင္းေပး
ပို ့ၿပီး ႏွစ္ရက္ ထားသည္။ ၿပီးမွ ပို ့ေဒါင္း အက်ဥ္းေထာင္သို ့ လႊဲပို ့လိုက္ပါေတာ ့သည္။

တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို အစြမ္းကုန္ တရားၿပ ေခ်ခြ်တ္သည္ ့ေထာင္မွာ ပို ့ေဒါင္းေထာင္ ၿဖစ္သည္။
ၾကိမလံုး၊ လက္ဖဝါး၊ စစ္ဖိနပ္ဝတ္ ေၿခေထာက္၊ အစားအေသာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ေနေအာင္
စုၿပံဳထည္ ့ထားေသာ တရားမဝင္အလုပ္သမားမ်ားႏွင္ ့ ၿပည့္ႏွက္ေနေသာ ပို ့ေဒါင္းအက်ဥ္းေထာင္သို ့ကြ်န္ေတာ္
ေရာက္ခဲ ့ပါၿပီ။

တစ္ပတ္လား၊ ႏွစ္ပတ္လား၊ တစ္လလား၊ ႏွစ္လလား မည္မွ်ၾကာမွ ၿပန္ပို ့ပါမည္နည္း။ အကယ္၍ သံရံုးသို ့
အေၾကာင္းၾကားစာ ပို ့လိုလွ်င္ ပို ့ႏိုင္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခအား ေပးႏိုင္ပါလွ်င္ သံရံုးေထာက္ခံစာၿဖင္ ့
ေလယာဥ္စီး၍ ၿပန္ခြင္ ့ရမည္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ ့မူေသ မရွိ။

စဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပင္ ဟစ္တလာရုပ္ႏွင္ ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ကြ်န္ေတာ္တို ့အုပ္စုအား ေထာင္စည္းကမ္းမ်ားကို
ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ပါ ေၿခေႏွာၿပီး လက္ေတြ ႔ၿပပါေတာ ့သည္။ ေၿခာက္ေယာက္ ပါးရိုက္ခံရသည္။ ေလးေယာက္
အကန္ခံရသည္။ အၿပစ္က ဘာမွ မဟုတ္။ ဘယ္လွည္ ့၊ ညာလွည္ ့၊ ထိုင္ထ စသည္ ့ အမိန္ ့ေပးသံအား အဂၤလိပ္လို နားမလည္၍ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေဘးမွ ခ်ာတိတ္ဆိုလွ်င္ လက္သီးတစ္ခ်က္ အရိႈက္သို ့သြင္းခံ
လိုက္ရ၍ ပံုခနဲ က်သြားသည္ကို ငနဲက ဖိနပ္ၿဖင္ ့ပိတ္ကန္၍ ထခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ႔တြင္ အႏိၵယ၊ ထိုင္း
တရုပ္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ နီေပါ၊ ၿမန္မာ စသည္တို ့ ပါၾကသည္။

အဝတ္အစားအပ္သည္ ့ ခန္းမသို ့ မေရာက္ခင္မွာလည္း ငနဲက လက္စြမ္းၿပ၍ သံုးေယာက္ ပါးရိုက္ခံၾကရေသး၏။
တစ္ဦးမွာ အဖိုးၾကီး ၿဖစ္၍ အေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ရဆိုးေသာ ၿမင္ကြင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုလည္း နားသယ္ေမႊး
ကို ဆြဲ၍ ဆံပင္ရိတ္ပါဟု ေၿပာ၏။ ရက္ဆား .. ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေပးလိုက္မွ လႊတ္ေပးသည္။ ေစာေစာက
ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္ေလးလည္း လန္ ့ဖ်ပ္၍ ေၿပးသြားရွာၿပီကိုး။

ေထာင္က်ေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ ့ခ်န္ဂီေထာင္ကို ပို၍ လြမ္းမိေတာ ့သည္။ လူေတြ ၿပြတ္သိပ္၍ ထည္ ့ထားေသာ
အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ပူေလာင္အိုက္စပ္စြာ ေနရေလၿပီ။ ခ်န္ဂီေထာင္သည္ ၿမန္မာမ်ားအတြက္ အနားယူစခန္း
ၿဖစ္၍ ပို ့ေဒါင္းေထာင္သည္ တရားမဝင္အလုပ္သမားဘဝကို ေခ်ခြ်တ္ သံေဝဂယူဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေထာင္
ၿဖစ္ပါသည္။ အစားက ထမင္းႏွင္ ့ပဲပင္ေပါက္ပဲၿပား၊ သီးရြက္စံုၿပဳပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္အညံ ႔စား စ,သည္တို ့သာ။
အားကစားကိစၥမရွိ၊ တီဗီြၾကည္ ့ဖို ့၊ စာဖတ္ဖို ့၊ သတင္းစာဖတ္ဖို ့ဘယ္ေနမွန္းေတာင္မသိ။ ေတာ္တန္ရံု စိတ္ဓါတ္
မၾကံ ႔ခိုင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရး ညံ ႔ဖ်င္းသူမ်ားကို ဘုန္းဘုန္းလဲသြားေစသည္ ့ေထာင္ ၿဖစ္သည္။ သည္ေထာင္မွာ
က ေထာင္က်သူမ်ားတြင္ စကၤာပူ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ားသာ သီးသန္ ့ေခ်ခြ်တ္
ရာ ေထာင္ၾကီး ၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ အဆိုးဆံုးအတြက္ ၿပင္ဆင္ထားခဲ ့ၿခင္းေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ယိုးဒယား
ႏိုင္ငံ၊ ခ်ံဳေဘာ္ၿမိဳ ႔၌ အခ်ဳပ္က်စဥ္ ၿမိတ္ကိုတင္ေအးထံမွ နမူနာ ယူခဲ ့ေသာ နည္းလမ္းေကာင္း ၿဖစ္၏။ ခ်န္ဂီ
ေထာင္မွာကတည္းက ပံုစံခြက္မွ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စားသည္ ့အက်င္ ့၊ ေပါင္မုန္ ့လံုးဝမစားသည္ ့အက်င္ ့
လက္ဖက္ရည္တစ္ဝက္သာ ေသာက္သည္ ့ အက်င္ ့မ်ားကို အစပ်ိဳးခဲ ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟင္းေကာင္း
ေကာင္း၊ ခံတြင္းေတြ ႔ေတြ ႔ ထမင္းအား တစ္ဝက္သာ စား၍၊ ဟင္းလည္း တစ္ဝက္သာ စား၏။ ယခု ပို ့ေဒါင္း
ေထာင္ကို ေရာက္သည္ ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ အံဝင္ ဂြင္က်ပင္။ အစားအေသာက္အတြက္ ဘာမွ မတုန္လႈပ္
ေတာ ့ၿပီ။ အေန အတြက္ေတာ ့ပထမရက္မ်ားတြင္ အလူးအလိမ္ ့ ခံရပါသည္။

သမံတလင္းမွ တစ္ဆင္ ့ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေနရာေလး ရဖို ့ေစာင္ ့ခဲ ႔ရသည္။ လူေဟာင္းမ်ား
လစ္ပါမွ တက္ခြင္ ့ရ၏။ အဆိုးရြားဆံုးကိစၥမွာ ဘယ္ေန ့ လႊတ္ေပးမည္ကို မသိရေသာ ကိစၥ ၿဖစ္သည္။

ေလွၿဖင္ ့ ၿပန္မည္ ့သူမ်ားမို ့ေလွဝင္လာပါမွ ၿပန္ရမည္။ ထို ့အၿပင္ အလွည္ ့က်ပါဦးမွ။ ကိုယ္ ့အလွည့္က်တာခ်င္း
အတူတူ ဤပို ့ေဒါင္းေထာင္တြင္ အပစ္ဒဏ္ခံရေသာ ေထာင္က်မ်ားကို ပို၍ ဦးစားေပးသည္မို ့သူတို ့ႏွင္ ့လြတ္
ရက္ခ်င္း မတိုက္ပါဦးမွ။ မိုးေလဝသ ေကာင္းပါဦးမွ။

ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖာက္၍ ေခ်ာက္တြန္းခဲ ့သူ ငနဲ၏
သတင္းစကားေၾကာင္ ့ ၿဖစ္သည္။ တရားရံုးမွ ႏွစ္ရက္သာ ၿပစ္ဒဏ္ခ်၍ လြတ္သြားေသာ ငနဲသည္ ဤပို ့ေဒါင္း
ေထာင္တြင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ စက္ေလွ ေစာင္ ့သြားခဲ ့ရသည္တဲ ့။ ေကာင္းလိုက္ေလၿခင္းဟု ဝမ္းသာမိပါ၏။
ငနဲ လြတ္တဲ ့အခ်ိန္က စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ က်ဲပါးသၿဖင္ ့ဤေထာင္၌ ေသာင္တင္ေနၿခင္းဟု သိရသည္။
အခုေတာ ့ စက္ေလွမ်ား အဝင္အထြက္ မ်ားေနၿပီ။ သို ့ရာတြင္ စက္ေလွတိုင္းက လူတင္မခံ။ ကုန္ပစၥည္းမရ
သည္ ့ စက္ေလွမ်ားႏွင္ ့ ရန္ကုန္ဘက္သို ့မဝင္သည္ ့ စက္ေလွမ်ားကသာ လူအတင္ခံေနသည္ဟု ဆိုၾကၿပန္၏။

ဤေထာင္တြင္ ဆယ့္ေလးရက္နီးပါး ေသာင္တင္ေနၿပီးေနာက္ စက္ေလွလာၿပီဟူသည္ ့သတင္းကို ၾကားရသည္။
ၾကားရသည္မဟုတ္။ လူေတြ ေခၚထုတ္တာ ေတြ ႔ရၿပီ။ ဘယ္အေဆာင္၊ ဘယ္အခန္း၊ ဘယ္သူေတြ စသည္ၿဖင္ ့
ေတြ ႔ေန ၾကားေနရသည္။ မနက္ လက္ဖက္ရည္ ပို ့ခ်ိန္မွာ ယခင္ ပို ့ေနက် ၿမန္မာမ်ား ပါမလာၿပီ ဆိုကတည္းက
အားလံုး ရံုးစု ရုန္းစု ၿဖစ္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ပဲ စက္ေလွသမားေတြ လႊတ္ေတာ ့မည္၊ ငါးဆယ္ေလာက္
ေခၚလိမ္ ့မည္ဟု သတင္း လာေပးသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဘယ္ငါးဆယ္လဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာ၏။ လူေတြ ရွိေနသည္
က ရာေက်ာ္ေနသည္ကိုး။

ထမင္းစားခ်ိန္မွာလည္း သတင္းက မသဲကြဲေသး။ ေန ့လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ ့အေဆာင္တိုင္းရွိ ၿမန္မာလူစာရင္း
လာေကာက္သည္။ နာမည္ ေခၚသည္။ ကိုယ္ ့နာမည္တင္မက ကိုယ္ ့အေဖနာမည္ပါ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ကို
စဥ္းစားမိေသး၏။ သူတို ့က အေဖနာမည္ႏွင္ ့ တြဲ၍ ေခၚသည္ကိုး။ ဒါကလည္း နာမည္တူ ရွိေနတတ္၍ ၿဖစ္သည္။
သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူသည္ ေထာင္ထဲ၌ မွန္ေန၏။

ေန ့လယ္စာ စားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ ့ထြက္ရမည္ ့လူစာရင္းႏွင္ ့တကြ လာေခၚထုတ္သြားပါေတာ ့သည္။ သို ့ေသာ္
ယေန ့မလႊတ္ေသး။ မနက္က်မွ လႊတ္မည္ဟု သိရသည္။ အေရးထဲ ဆံပင္ကို ေခါင္းတံုး သြားရိတ္ေပးရေသး၏။
လမ္းမွာ ထြက္ေၿပးမွာ စိုးလို ့တဲ ့။

ေနာက္ေန ့မွာေတာ ့ အဝတ္အစားမ်ား ၿပန္ေရြးၿခင္း၊ လႊတ္ေပးမည္ ့ဌာနသို ့ကားၿဖင္ ့တစ္ဆင္ ့သြားရၿခင္း၊ ေငြမ်ား ၿပန္ေပးၿခင္း၊ စက္ေလွခ ေတာင္းခံၿခင္း၊ စကၤာပူႏွင္ ့ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတန္း၊ ဓါတ္ပံု၊ အက်ၤႌမ်ား
ပါမက်န္ သိမ္းဆည္းၿခင္း၊ လူေတြ ႔ အစစ္ခံရၿခင္း၊ ေနာက္တစ္ခါ မလာေတာ ့ပါခင္ဗ်ားဟု လက္မွတ္ထိုးေပး
ရၿခင္း၊ လက္ေဗြႏွိပ္ရၿခင္း စ,သည္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အၾကာၾကီး ေစာင္ ့ၾကရေသးသည္။

စက္ေလွဆီ ေခၚသြားပံုေလးကို မေမ ့ႏိုင္။
သံခ်ပ္ကာ အလံုကားၾကီးေပၚသို ့ နာမည္ေခၚစဥ္ တက္ရသည္။ ေရွ ႔ေရာ၊ ေနာက္ပါ အေစာင္ ့အေရွာက္ ထူထပ္
စြာခ်၍ ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာရေလသတည္း။

သူေကာင္းသားမ်ားက စက္ေလွေပၚအထိ မလိုက္ဝံ ့။ ေဘာတံတား ထိပ္ဝမွာ ေသနပ္မ်ားကို အသင္ ့ခ်ိန္ထားၿပီး
ေစာင္ ့ၾကသည္။ ၿမန္မာမ်ားကလည္း အေတာ္ ့ကို မလြယ္။ စက္ေလွေပၚ ေၿခခ်သည္ႏွင္ ့ အေမ ႏွမ စံုေအာင္
ႏႈတ္ဆက္ရွာၾကသည္။ ၿမန္မာလို ႏႈတ္ဆက္သည္ ့တိုင္ သင္းတို ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ဆဲဆိုေနမွန္းသိလွ်က္
ဘာမွေတာ ့တားခြင္ ့ မရွိ။ လူစံုသည္ ့အခါ စက္ေလွ ေပါင္းမိုးၾကီးကို အုပ္လိုက္သည္။ နံေဘးမွ ေရတပ္ အေၿခြ
အရံက ပါေခ်ေသး၏။ စကၤာပူ ေရပိုင္နက္ လြန္သည္အထိ လိုက္ပို ့မည္ဟု ေၿပာၾကသည္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကပါသည္။
စက္ေလွ စထြက္သည္ႏွင္ ့ဟမ္းဖုန္းမ်ား ထုတ္ကာ ေခၚၾက ေၿပာၾကသည္။ ေထာင္မွ ထြက္စဥ္ ဘယ္ေလာက္ပင္
ဖုန္းကတ္မ်ား သိမ္းသည္ဆိုဆို မရရေအာင္ ယူလာတတ္သည္ ့ကိုယ္ ့ၿမန္မာမ်ားကို ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္
ေခၚေၿပာရင္း .. သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ဝင္းႏိုင္ဆီသို ့ ဖုန္းတစ္ခါ ေခၚခဲ ့ၿဖစ္သည္။ သူႏွင္ ့မေတြ ႔ေသာ္ၿငား ဖုန္းလာကိုင္
သူကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းၿပ၍ အိမ္သို ့ လွမ္းေၿပာေပးပါရန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရသည္။ ဆက္ေလွသမားမ်ားက
ဖုန္းၿမန္ၿမန္ေၿပာၾကပါ။ ေရွ ႔က ေရမိုင္လြန္လွ်င္ ဖုန္းလိုင္းေတြ မမိေတာ ့ဘူးဟု သတိေပးသည္။

ေရေၾကာင္းခရီးကေတာ ့ စ,ေလၿပီ။
စက္ေလွေပၚတြင္ စုစုေပါင္း လူႏွစ္ရာနီးပါး တင္လာခဲ ့သည္ ့တိုင္ စက္ေလွမွာ ေပါ ့ပါးေနဆဲ။ စလင္ခန္းမွာ
ႏွစ္ထပ္ၿဖစ္သည္။ ဝမ္းဗိုက္မွာ ကုန္တင္သည္ ့စက္ေလွၿဖစ္၍ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ၿဖစ္ေန၏။ ပဲ ့ပိုင္းမွာသာ
လူအမ်ားစု ေနရာယူထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စလင္ခန္း ေအာက္ထပ္နားမွာ ေနရာယူရင္း အတူတကြ
လြတ္လာသည္ ့ပုဇြန္ေထာင္အိမ္ေရွ ႔အိမ္မွ ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့စကားလက္ဆံု က်ေနသည္။ သူလည္း စကၤာပူကို
ဝင္လာရသည္မွာ ကံမေကာင္း။ အေၾကြးမေက်ခင္မွာ အဖမ္းခံရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွင့္အတူတူေတာ ့ အဖမ္း
ခံရသည္မဟုတ္။ တၿခားမွာေနရင္း အဖမ္းခံရသည္သာၿဖစ္သည္။

အက်ဥ္းသားဘဝၿဖင္ ့ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခဲ ့ၾကရေလၿပီ။
ပင္လယ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ မလွမ္းမကမ္းမွ ၿဖတ္သန္း ခုတ္ေမာင္းေနၾကေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ
ၾကီးမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို မသိ။ အမိၿမန္မာၿပည္ၾကီးကေရာ သူ ့ရင္ခြင္သို ့ပင္လယ္ကို ခုႏွစ္ရက္၊ခုႏွစ္လီ
ၿဖတ္သန္းၿပန္လာေနသည္ ့ သားဆိုးမ်ားကို မသိႏိုင္ေသး။

ဖိုင္ ...
ဇနီးေအး ...
သမီးနန္ ့ရိုႏွင္ ့သမီးရေဝ ...
သက္ဆိုင္ေသာ မိဘသားခ်င္းေမာင္ႏွမမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္ ့ၿဖစ္စဥ္အစံုကို မသိႏိုင္။
ၿပည္ေတာ္ၿပန္ အက်ဥ္းသားဘဝႏွင့္ ပင္လယ္ေၾကာ၌ လြင္ ့ပါလာခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ တာဝန္ေတြက သီတန္း
၍ ေနပါသည္။ ဤအရာမ်ားကို ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တြင္ ဖိုင္တို ့ သိေကာင္းသိၾကလိမ္ ့မည္။ ဇနီးေအးကေတာ ့
မၾကာခင္ သိေတာ ့မည္။ အလံုးစံုေတာ ့ မသိႏိုင္။

ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၌ ရွိေသာ အပူ ...
ကြ်န္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရမည့္ ဘဝခရီး ...
စာေပခရီးလမ္းႏွင္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ လူ ့ဘဝ၏ ပန္းတိုင္ ဆိုသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္မွ
တစ္ပါး အၿခားမည္သူမွ သိႏိုင္လိမ္ ့ဦးမည္မထင္ ။


( ဆက္ရန္)

......................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

ၾကိမ္ဒဏ္..။

ေနာက္ထပ္ေၿပာင္းရသည္ ့အလုပ္ကေတာ ့ အထူးသီးသန္ ့ လူစစ္၍ ခိုင္းေသာ အလုပ္ ၿဖစ္သည္။
အလုပ္ လုပ္ရမည္ ့သူသည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေထာင္က်မည့္သူ မၿဖစ္ရ။ ဘာသာစကား တီးမိ ေခါက္မိရမည္။ ခႏၶာကိုယ္ ၾကံ ႔ခိုင္ရမည္။ ေၿပၿပစ္ရမည္။ ပါးနပ္ရမည္ စ,သည္ ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားၿဖင္ ့ ၿပည့္စံုသူကို ေရြး၍
ေခၚသည္။

သူတို ့ ဘာေၾကာင္ ့ ေရြးေခၚရသနည္း။
ေသဒဏ္ လ်ားထားခံရသည္ ့အနီဝတ္ ေထာင္သားမ်ားကို လက္ဖက္ရည္၊ ထမင္း တစ္ေန ့ႏွစ္ၾကိမ္ လိုက္လံပို ့
ေဆာင္ရေသာ အလုပ္ၿဖစ္၍ လူေရြးၿပီး ေခၚရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေထာင္က်ရက္နည္းသၿဖင္ ့ထိုအနီ
ဝတ္မ်ားႏွင္ ့သံေယာဇဥ္တြယ္စရာ မရွိ၊ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ဖြယ္ မရွိ၊ ဘာစကားမွ မေၿပာရဟု မိန္ ့မွာ ထားသၿဖင့္
ပို၍ပင္ သတိထား၍ လုပ္ရေသာေၾကာင့္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိေတာ ့။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လႈပ္သည္ကို
ေတာ ့ ဝန္ခံပါသည္။

သူတို ့ခမ်ာ ေသခ်ာေပါက္ ေသဒဏ္က်ေတာ ့မည္ ့သူမ်ား ၿဖစ္သည္။ အနီဝတ္စံုၾကီးမ်ား ဝတ္ထားၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္၊ ထမင္း တစ္ေန ့လွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္ လိုက္လံ ပို ့ေဆာင္ေပးရသၿဖင္ ့ တံခါးခ်ပ္ ပြင္ ့လာ
ခ်ိန္တြင္ မရဲတရဲ ၾကည္ ့မိသည္။ သူတို ့က ခ်ိဳသာပါသည္။ ဘာၿပႆနာမွ မရွာ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ဆို ငယ္ရြယ္ ႏုငယ္ေသာ
ခ်ာတိတ္သာသာ အရြယ္ေလးမ်ားပင္ ေတြ ႔ရသည္။ တံခါးဝတြင္ ကပ္ထားသည္ ့စာရြက္ေပၚရွိ “ ေသဒဏ္ ” ဆို
သည္ ့ စာတန္းၾကီးေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ အလိုလို လန္ ႔ေနရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ့အခန္းဝမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ေထာင္က်နံပါတ္ကို ေရးၿပီး ကပ္ထားသည္။ က်သည္ ့ေန ႔၊ လြတ္မည္ ့ေန ့ကို
ကပ္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္မွာလည္း ေကာ္ပတ္လက္ၾကိဳးႏွင္ ့တကြ ေထာင္က်နံပါတ္ကို ကပ္ထားသည္။
ကြ်န္ေတာ္က အၿပင္ေရာက္ဦးမည္ ့သူ။ ေလာေလာဆယ္လည္း ေသမင္းႏွင္ ့ ၿပႆနာ မရွိေသး။ သူတို ့ကား
ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ခံရၿပီးသူေတြ၊ အယူခံ ဝင္ထားၾကသူေတြ ၿဖစ္သည္။ မူးရစ္ေဆးဝါးအမႈက အမ်ားစုဟု သိရသည္။

ေၾသာ္ ... ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ရိုက္ခံရသည္ကို ေဖာက္သည္ ခ်ရဦးမည္။
ၾကိမ္ဒဏ္ေပးမည္ ့ေန ့က ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္နားခြင္ ့ရသည္။ ေအာက္ထပ္ရွိ ရံုးခန္းမွ လာေခၚသည္ကို ေစာင္ ့ၿပီး
ၾကိမ္ယစ္ပလႅင္၌ အပူေဇာ္ခံရန္ ဘုရားတ,ရင္း ေစာင္ ့ေနရပါသည္။

ထိုေန ့က ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ ၾကိမ္ဒဏ္ ေပးခံရမည္ ့သူမ်ား သံုးဆယ္ခန္ ့ရွိသည္။ လူမ်ိဳးစံု ပါသည္။ ၾကိမ္ဒဏ္
မေပးခံရမီ အေတာ္ ့ကို ထိတ္လန္ ့စရာေကာင္းေသာ ကိစၥမွာ ရုပ္ၿမင္သံၾကား၌ အရင္ ၿပသၿခင္းႏွင္ ့ၾကိမ္ဒဏ္ေပး
ခံေနရသူမ်ားကို မလွမ္းမကမ္းမွ ေက်ာေပး၍ ၾကည္ ့ေနရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဝွီးကနဲ ေလေပၚ ေၿမာက္တက္သြားသံ၊
အသားကို ထိသံ၊ အမေလး ေအာ္သံ၊ ၾကိမ္ကို ေလထဲမွာ တဝွီးဝွီး အားယူေနသံမ်ားက တကယ္ ့ကို ငရဲခန္း
အေသးစားထဲ ေရာက္ေနသလို ၿဖစ္ေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။

ကိုယ္ ့အလွည္ ့မေရာက္မီ ႏွစ္ေယာက္အလိုတြင္ အနီးကပ္ သြားထိုင္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ ့ေနရၿပန္သည္။
ၾကိမ္ဒဏ္ ခံရမည္ ့သူအား ေမွာက္ခံု အိပ္ေစပံု၊ လက္ႏွစ္ဖက္အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ တုပ္ဆြဲထားပံု၊ တင္ပါး ေဖၚရပံု၊
ေၿခႏွစ္ဖက္အား ကြင္းခတ္၍ တုပ္ေႏွာင္ထားပံုမ်ားမွာ အေတာ္ ့ကို မသတီစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ တနည္း
ေၿပာရလွ်င္ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းခံစားေစရၿခင္းၿဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္ခ်ိန္၌ နာၾကည္းစိတ္၊ ခံၿပင္းစိတ္၊ အရွက္ရေစသည္ ့ စိတ္တို ့ေၾကာင္ ့ကြ်န္ေတာ္ အရိုက္ခံရၿပီး
ခ်ိန္တြင္ မူးခနဲ၊ မိုက္ခနဲ ၿဖစ္သြားရ၏။ အသားမ်ား ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ အေစာ္ကား ခံရေလၿခင္းဟု ေတြး
ကာ အေတာ္ႏွင္ ့ စိတ္၌ ေက်မည္မထင္ေတာ ့။ ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ် ခံၿပင္းမိသည္ ဆိုလွ်င္ စကၤာပူမွ အၾကီးအကဲ
မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က ထိုၾကိမ္ဒဏ္ၿဖင့္ပင္ ေကာင္းေကာင္း ဆံုးမပစ္လိုက္သည္ဟု စိတ္ထဲမွာ သရုပ္ေဖၚမိသည္
အထိပင္။ အမေလး၊ အဘေလး တ,ေနၾကေသာ သူတို ့ ပံုရိပ္မ်ားကို ေတြ ႔မိေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အနာ က်က္
ေတာ ့သည္။ တကယ္သာ ရိုက္ခြင္ ့ရလွ်င္ ယခုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ရိုက္ခ်င္သည္။ လူလူခ်င္း အရွက္ခြဲသည္ဟု
ခံစားရ၍ပါပင္။ စကၤာပူအစိုးရသည္ တစ္ေန ့တြင္ အာရွ၌ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဒုကၡ လွလွၾကီး ေတြ ႔ဦးမည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ မဆီမဆိုင္ ေကာက္ခ်က္ ခ်ထားၿဖစ္ပါသည္။

ေထာင္တြင္း အလုပ္အကိုင္ႏွင္ ့စားေသာက္ေနထိုင္မႈ အပိုင္းကို ေၿပာၿပပါဦးမည္။
ပထမအလုပ္က မိန္းမေဆာင္တြင္ လုပ္ရၿခင္းၿဖစ္ၿပီး အေတာ္ ့ကို ပင္ပန္းတၾကီး ႏိုင္လွသည္။ မနက္ပိုင္းမွာ
လက္ဖက္ရည္ ေဝငွႏိုင္ရန္အတြက္ သတၱဳခ်ိဳင္ ့အၾကီးစားၾကီးမ်ားကို မိန္းမေဆာင္ ရံုးခန္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္
တစ္ခ်ိဳင္ ့သယ္ၾကရသည္။

အခန္းေဆာင္မ်ားပံုစံမွာ စတုရန္းပံု ပတ္ပတ္လည္ေဆာက္ထားေသာ အေဆာင္ၾကီးတိုင္းရွိ အခန္းမ်ားအားလံုး
အခန္းတိုင္း မ်က္ႏွာစာ ၿပဳထားၾကသည္။ အခန္းတံခါး ဖြင္ ့သည္ႏွင္ ့လူသြားစၾကၤန္ ရွိမည္။ ထိုေရွ ႔တြင္ ကြက္လပ္
ေဟာင္းေလာင္းၾကီး လုပ္ထားၿပီး ေလွကား အတက္အဆင္း ႏွစ္ခု ရွိသည္။ ေလးထပ္အထိ ရွိၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္
တြင္ အလုပ္သမားမ်ား စုေဝးရာ ခန္းမႏွင္ ့ ေထာင္သားမ်ား တီဗီြ ၾကည္ ့ရာ ခန္းမဟူ၍ ခြဲထားသည္။

မနက္ပိုင္း လက္ဖက္ရည္ ဆြဲရသည္က ဘာမွမၾကာ။ ကိုယ္တာဝန္က်ေသာ အထပ္၌ အခန္းမည္မွ် ရွိသည္။
အခန္းေစ ့လူမည္မွ် ရွိသည္ကို အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္က မွတ္ၿပီး စားဖိုေဆာင္သို ့စာရင္းသြင္းထားသည္ ့အတိုင္း
လက္ဖက္ရည္ သတၱဳခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ားႏွင္ ့ႏွစ္ခ်ိဳင္ ့သံုးခ်ိဳင္ ့အထိ ဆြဲရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးလႊာသို ့ ပို ့ရသည္ ့အခါ အသက္ ထြက္မတတ္ ပင္ပန္းပါသည္။

လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ား ဆြဲသည္ ့အခါ ကိုယ္ႏွင္ ့ယွဥ္ၿပိဳင္ ဆြဲမည္ ့သူအား ေရြးထားရသည္။ အရပ္ညီညီ
ၿဖစ္ဖို ့က အေရးၾကီးလွ၏။ မဟုတ္လွ်င္ ေၿခလွမ္းၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့လက္ဖက္ရည္မ်ား ေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ လက္ကို
စင္လွ်င္ ပူလြန္း၍ ၿဖစ္သည္။ ေလွကား အတက္တြင္ အထူးသတိထားရသည္။ ေထာင္က် အလုပ္သမားမ်ား
တီဗီြ ၾကည္ ့ခြင္ ့ေပးသည္ ့အေဆာင္၌ သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ား ေပးထားသည္။ ထိုသတင္းစာမ်ားၿဖင္ ့သတၱဳ
ခ်ိဳင္ ့မ်ားကို ကိုင္ဆြဲရသည္။ လက္ႏွီးပိုင္းမ်ားလည္း ေပးပါသည္။

လက္ဖက္ရည္ လိုက္ပို ့ခ်ိန္၌ ေပါင္မုန္ ့ၾကမ္းမ်ားကို ေထာပတ္သုတ္ထားသည္ ့ပလပ္စတစ္ပက္လက္ၿခင္းအား
တစ္ေယာက္က ကိုင္ရသည္။ ေသာ ့ဖြင္ ့သူက ေထာင္ဝန္ထမ္း ၿဖစ္သည္။ သူက အေဆာင္အလိုက္ အခန္းအား
လံုးကို ေသာ ့ဖြင္ ့ေပးသည္။ ေထာင္က်မ်ားထဲမွ တစ္ဦးစီ လက္ဖက္ရည္ ထြက္ယူၾကသည္။ ေပါင္မုန္ ့ထြက္ယူ
ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါး ၿပန္ပိတ္၏။

ထမင္းပို ့ခ်ိန္တြင္ ဦးစြာ ေရေႏြးပူ လိုက္ပို ့ရသည္။ သတၱဳေရေႏြးခ်ိဳင္ ့ၾကီးမ်ားကို အေဆာင္အလိုက္ ေနရာခ်ေပး
ရသည္။ ေအာက္ထပ္၌ ထမင္းအစဥ္သင္ ့ၿပင္၍ သယ္ယူခ်ိန္တြင္ အေတာ္ေလး သတိထားရသည္။ ထမင္းထည္ ့
ထားသည္ ့ ပလပ္စတစ္ပံုစံခြက္မ်ားက ေလးေထာင္ ့က်က် ၿဖစ္ၿပီး ဆင္ ့ကာဆင္ ့ကာ ထပ္ထားသည္မ်ားကို
လက္ၿမဲၿမဲ ကိုင္၍ သယ္ၾကရသည္။ ေလးလႊာ အထပ္မ်ားကိုေတာ ့လက္ဆင္ ့ကမ္းၿပီး သယ္ၾကရသည္။ ေအာက္
ထပ္မွ သယ္လာသူမ်ားက ေလွကားထိပ္တြင္ ထားခဲ ့ရံုသာ။ အေပၚ၌ သယ္သူမ်ားက အခန္းေရွ ႔သို ့လူေစ ့လိုက္
၍ ခ်ေပးရသည္။

ထမင္းပန္းကန္ကို အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားသည္။ မူစလင္မ်ားအတြက္ တစ္ေရာင္၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင္ ့တစ္ၿခားဘာသာ
မ်ားအတြက္ တစ္ေရာင္ ၿဖစ္သည္။ ထမင္းပံုစံခြက္မ်ား ေစ ့ငွၿပီ ဆိုေတာ ့မွ ေထာင္ဝန္ထမ္းက ေသာ ့လိုက္ဖြင္ ့
ေတာ ့၏။ ေရေႏြးသမားမ်ားက ေရေႏြး လိုက္ရသည္။ ဟင္းခ်ိဳသမားမ်ားက ဟင္းခ်ိဳ လိုက္ရသည္။ အခန္းတြင္းမွ
ေထာင္က်မ်ား ကိုယ္ ့ပန္းကန္ ကိုယ္ယူၿပီးလွ်င္ ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါးေသာ ့ၿပန္ပိတ္သည္။ ထိုပံုစံမွာ ေန ့စဥ္
အထပ္လိုက္၊ အေဆာင္လိုက္ လုပ္ေနက်ပံုစံ ၿဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာက္ဆံုးထပ္၌ စ,၍ ထမင္းပို ့သည္မို ့၊ စားၿပီးသား ပန္းကန္မ်ား အခန္းတြင္းမွ ၿပန္ထုတ္ရန္
ေထာင္ဝန္ထမ္းက တံခါးမ်ား ၿပန္ဖြင္ ့ေပးသည္။ ဤသို ့ၿဖင္ ့အလႊာအလိုက္ ပန္းကန္မ်ား ၿပန္သိမ္းၾကရသည္။
သယ္ယူခ်ိန္က တစ္ေခါက္လွ်င္ ေလးငါးခ်ပ္ သယ္ယူခဲ ့ေပမယ္ ့ ၿပန္သိမ္းခ်ိန္မွာေတာ ့ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားက
အခ်ပ္ႏွစ္ဆယ္မက ဆင္ ့ကာ ထပ္၍ ၿပန္သယ္လာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ ့ ေၿခေခ်ာ္၊လက္ေခ်ာ္ၿဖင္ ့
ေလွကား အတက္အဆင္းတြင္ ပံုစံခြက္မ်ား ၿပဳတ္က်ရင္း ဆူညံသြားတတ္၏။ ထိုအေဆာင္ကို တာဝန္ယူရသူ
မ်ားအဖို ့ေလွကားသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရၿပန္ေတာ ့သည္။

သန္ ့ရွင္းေရးကေတာ ့ အေဆာင္လိုက္ တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္မက လုပ္ရသည္။ အဝတ္ကို ေရဆြတ္ၿပီး ဆပ္ၿပာ
ရည္ ႏွဴးထားေသာ သမံတလင္း စၾကံတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္တိုက္ရသည္။ တံၿမက္စည္း လွည္းရသည္။ ထိုတာဝန္
ၿပီးမွ ေထာင္က်အလုပ္သမားမ်ား ကိုယ္ ့အခန္းကိုယ္ၿပန္၍ ကိုယ့္အတြက္ ခ်ထားေသာ လက္ဖက္ရည္၊ ေပါင္မုန္ ့
ထမင္းဟင္း၊ ေရေႏြး စသည္ၿဖင္ ့အခ်ိန္အလိုက္ ယူၿပီး ကိုယ္ ့အခန္းတြင္းမွာ စားရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေထာင္
ဝန္ထမ္းက တံခါးလာပိတ္သည္။

ထမင္းဟင္းမ်ားကေတာ ့အသီးအႏွံအေၾကာ္ႏွင္ ့အသား၊ ပဲပင္ေပါက္ႏွင္ ့ငါးေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ခ်က္၊ ငါးပိ
ေဖ်ာ္ တို ့စရာ စသည္ၿဖင္ ့ပတ္လည္ ေကြ်းပါသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္မ်ိဳးလည္း ေကြ်းသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေထာင္က်ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ေပါင္မုန္ ့ႏွင္ ့ထမင္းဟင္းမ်ား အၿမဲပင္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ စားရပါသည္။
ေပါင္မုန္ ့ဆိုလွ်င္ မကုန္သၿဖင္ ့ညေနဘက္တြင္ က်ားကစားရင္း ထပ္စားရသည္။ အခန္းထဲမွာေတာ ့ၾကာၾကာ
ထားခြင္ ့မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်သည္က မနက္ပိုင္း မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ခ်ိန္တြင္ အခန္းေဆာင္မ်ား
ထိပ္၌ သြားပြတ္တံမ်ားကို နံပါတ္စဥ္ႏွင္ ့ထုတ္ေပးၿခင္း၊ ၿပန္သိမ္းၿခင္း ၿဖစ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး
ရိတ္လိုလွ်င္လည္း ထိုအခန္းမွ ေထာင္က်အလုပ္သမားထံ ခြင္ ့ေတာင္းရသည္။ ထိုအခန္းႏွင္ ့မလွမ္းမကမ္းတြင္
အိမ္သာခန္း ရွိသည္။ ထိုအခန္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ေပးရသည္။

အေဆာင္၏ စၾကံလမ္းမ်ား၊ ေလွကားမ်ား၊ အခန္းမ်ားကို သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရာတြင္လည္း ထိုအိမ္သာခန္းမွပင္
ေရယူရသည္။ အခန္းမ်ားအား ေန ့စဥ္ သန္ ့ရွင္းေရး ဝင္လုပ္ေပးရသည္။ ေထာင္သားမ်ား အခန္းတြင္းမွ ထြက္ၿပီး
အားကစားကြက္လပ္သို ့ ထြက္ခြာခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့က သန္ ့ရွင္းေရး ဝင္လုပ္ေပးရသည္။

ေၿပာရလွ်င္ တစ္ေန ့တာလံုး အလုပ္ႏွင္ ့ၿပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။
ေထာင္က်အလုပ္သမားအဖို ့ အေနအစား ေခ်ာင္ၿခင္း၊ တီဗြီၾကည္ ့ရၿခင္း၊ အားကစားခ်ိန္တြင္ စိတ္တိုင္းက်
ကစားခြင္ ့ရၿခင္းမ်ားေၾကာင္ ့သာ စိတ္ေၿဖသာၿခင္း ၿဖစ္၏။ ႏွစ္ၾကီးသမား အလုပ္သမားမ်ားကိုေတာ ့လစာ
သေဘာမ်ိဳးၿဖင္ ့အာလူးေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ စသည္ၿဖင္ ့လစဥ္ ေပးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လနည္းသူမ်ားအဖို ့ေတာ ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အိပ္ေနရသည္ထက္စာလွ်င္ တီဗီြၾကည္ ့
ခြင္ ့ရၿခင္း၊ စာအုပ္ဖတ္ခြင္ ့၊ သတင္းစာၾကည္ ့ခြင္ ့ရၿခင္း၊ ပိုက္ေက်ာ္ၿခင္းကို ေမာလဲသည္အထိ ခတ္ခြင္ ့ရၿခင္း
မ်ားေၾကာင္ ့အလုပ္လုပ္ရတာ တန္ပါသည္။ ၿပီးေတာ ့စာေရးခြင္ ့ရ၏။ ၿမန္မာၿပည္သို ့စာပို ့လိုလွ်င္ ေထာင္မွေပး
ေသာ စာရြက္၌ ေရး၍ စာရြက္အတိုင္း ေပးႏိုင္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ပင္ ႏွစ္ေစာင္မွ် ထည္ ့ၿဖစ္ေသးသည္။
စာရြက္ေပၚ၌ ေထာင္က်နံပါတ္ႏွင္ ့တကြ အဂၤလိပ္စာၿဖင္ ့ေရးသြင္းပို ့ရသၿဖင္ ့အမွတ္တရသေဘာမ်ိဳးေရး၍
ပို ့လိုက္ၿခင္းပင္။ အၿပင္မွ စာပို ့လိုလွ်င္လည္း ေထာင္က်နံပါတ္၊ လိပ္စာႏွင္ ့တကြ အဂၤလိပ္လို ေရး၍ ပို ့လာလွ်င္
ေရာက္ပါသည္။ ဤအခြင္ ့အေရးမွာ အေတာ္ ့ကို စိတ္ေၿဖသာ ေက်နပ္ေစ၏။ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္မွ် စာေရးခြင္ ့
ရသည္။ ကိုယ္ယူသြားသည္ ့စာပို ့လႊာကိုေတာ ့မၿဖစ္မေန ၿပန္အပ္ရသည္။ ေရးၿဖစ္သည္ၿဖစ္ေစ၊ မေရးၿဖစ္သည္
ၿဖစ္ေစ သိမ္းထားခြင္ ့မရွိ။


( ဆက္ရန္ )

................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။

ဘေလာ ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ..

“ ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” မွ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဘေလာ ့ဂါေဒး အတြက္ ပို ့(စ)တစ္ပုဒ္ ေရးရန္ ေတာင္းဆိုလာ
သည္ ့အခါ ဟိုး .. ယခင္တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းခံခဲ ့ရတံုးကလိုပဲ “ လန္ ့” သြားရပါသည္။ မထင္မွတ္သည္ ့အခ်ိန္၊
အလစ္အငိုက္ အလွန္ ့ခံ လိုက္ရသလိုမ်ိဳး ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရြာၾကီးထဲတြင္ ေခတ္စားခဲ ့ဘူးေသာ “ တဂ္ပို ့(စ) ” ဟူသည္ ့ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးႏွင္ ့မဟုတ္ေတာ ့ပဲ
“ ဘေလာ ့ဂ္ ေဒး ” ဟူသည္ ့ တစ္မ်ိဳးဆန္းေနသည္ ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင္ ့လည္း တႈန္လႈပ္မိသြားတာ ၿဖစ္၏။
ထို ့ေၾကာင္ ့ မမေရႊစင္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ လွန္းေမးရပါေတာ ့သည္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ ့ ထိုေန ့က “သူ” လည္း အစ္ကို
ေအာင္၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင္ ့“ ဘေလာ ့ဂ္ ေဒး ” တဂ္ပို ့(စ)ေလးေရးတင္ထားတာ သံုးနာရီသာ ရွိေသးသည္ ့
အခ်ိန္ပိုင္းေလးၿဖစ္သည္ ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မမေရႊစင္၏ ပို ့(စ)ေလးကို ဝင္ေရာက္ ေလ ့လာဖတ္ရႈ ႔ရ
ပါေတာ ့သည္။

အရင္တံုးက တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းၾကရာတြင္ ေရးေစခ်င္သည္ ့ပံုစံႏွင္ ့ေၿဖေစခ်င္သည္ ့ ေမးခြန္းေလးမ်ားကို
ထည္ ့သြင္းေပးထားတတ္ၾကေပမယ္ ့ ယခု ဘေလာ ့ဂ္ ေဒးက်ေတာ ့ တစ္မ်ိဳးဆန္းေနသလို ၿဖစ္ရၿပန္သည္။
စာအေရးမသန္ပဲ အေရးက်ဲ သူ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ “ ဆန္း” ေနတာဟု ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ပထမဦးဆံုး တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းသူမွာ “ ခ်ိဳကိုသဇင္ ” ၿဖစ္ပါသည္။ အဲ ့ဒီတံုးကေတာ ့ သူ ေပးထား
သည္ ့ကန္ ့သတ္ေမးခြန္းေလးမ်ားကိုပဲ ေၿဖရင္း ၿပန္ေရးခဲ ့သည္။

ဒုတိယ တဂ္ပို ့(စ) ေရးခိုင္းသူမွာ “ မမေရႊစင္ ” ၿဖစ္ပါသည္။ သည္အေခါက္တြင္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ့အက်င္ ့ေပၚ
လာေတာ ့သည္။ သူ ေရးခိုင္းသလို မေရးေတာ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ထိုအခ်ိန္က လက္ယားေနေအာင္ ေရးခ်င္ေနသည္ ့ “ အို ့ဟိုး၊ ဒါ ့.. ေၾကာင္ ့ကိုး ” ဆိုသည္ ့ပို ့(စ)ကေလးကိုပဲ ဇြတ္အတင္း ေရးမိေတာ ့၏။ ေလးစားရေသာ အစ္မ
ၿဖစ္ေနရတာမို ့ ေရးခ်င္သည္ ့ပံုစံႏွင္ ့ ေရးခြင္ ့ေတာ ့ က်ိဳတင္ေတာင္းခဲ ့မိသည္။

တပ္တိယအၾကိမ္ ေရးခိုင္းသူမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ပါပဲ။
သည္အခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ့စတိုင္အတိုင္း တုန္ ့ၿပန္ခဲ ့ၿပန္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ စ,တင္ေလ ့လာေနမိေသာ “ ၿဖစ္၊ပ်က္ ” တို ့အေၾကာင္း၊ ရုပ္၊နမ္တို ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ ဆိုေတာ ့ မရွိေတာ ့
ဘူးလို ့ ထင္ေနရတဲ ့ “ နိဗၺာန္ဘံု” ဆိုတာ၊ တကယ္ပဲ ရွိေနပါေၾကာင္း ဆိုသည္ ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အေၾကာင္း
အရာကို မႏိုင္မနင္းႏွင္ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကိုေဇာ္ ့အတြက္ တဂ္ပို ့(စ)အၿဖစ္ ေရးမိၿပန္ပါသည္။

သည္အခါတြင္ေတာ ့“ ကိုေအာင္” က “ ဘေလာ ့ဂ္ေဒး ” တဲ ့။
အထက္က ေၿပာတဲ ့အတိုင္း မၾကားဖူးေတာ ့ “ ရွိန္ ” သြားရတယ္ေပါ ့ဗ်ာ..။

ထိုစဥ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိေနေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာေသာ စာဖတ္သူတို ့ကို ေပးလိုက္ခ်င္သည္ ့
အေၾကာင္းအရာရွားရွားပါးပါးေလးေတြကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ၿပန္ေပးမိခဲ ့သလို စာဖတ္သူ တစ္စုတို ့က
လည္း ဘယ္လိုမွ မေဝဖန္ပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင္ ့ ဆက္လက္အားေပးေနခဲ ့ပါသည္။

တကယ္ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘေလာ ့ရြာၾကီးထဲတြင္ ဝန္းက်င္ကို ဂရုမထားပဲ ကိုယ္ေနခ်င္သလို ေန ေနသည္ ့
သူ ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေၿပာသလို “ ကြ်ဲေၿခရာခြက္ထဲက ဖားကေလးတစ္ေကာင္ ” သာ ၿဖစ္ေနသည္ဆိုတာ
ကိုေတာ ့မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအားလံုးအား ဝန္ခံရင္း ပဲ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါသည္။

“ ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” သည္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာၾကီးထဲတြင္၊ “ အစ္ကိုၾကီးေက်ာက္ ”၊ “ မမေရႊစင္”၊
“ ေခ်ာ ( အစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္ ) ၊ “ မမကီ ” တို ့လို လူခ်စ္လူခင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားလွၿပီး စာေရးအား
အလြန္ေကာင္း၍ “ စာ ” ကိုလည္း ရိုးသားစြာပဲ ေရးေနသည္ ့ စီနီယာဘေလာ ့ဂါ ၾကီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။
( ကြ်န္ေတာ္ မသိေသးေသာ အၿခားစီနီယာဘေလာ ့ဂါၾကီးေတြ အမ်ားအၿပား ရွိေနပါေသးသည္)။

“ စာကို ရိုးသားစြာ ေရးေနသူမ်ား ” ဟု ဆိုလိုက္၍ တစ္ၿခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားေတာ ့ မထင္ေစခ်င္၊
မေတြးလိုက္ေစခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ယွဥ္၍ ေၿပာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာကို မရိုးသားစြာ ေရးေန
ခဲ ့မိလို ့ပါပဲ .. လို ့။

အြန္လိုင္းေပၚတြင္ စာေတြေရးသားေနေသာ ဘေလာ ့ဂါအားလံုးတို ့သည္ ေနာက္ခံမတူေသာ အေၾကာင္းအရာ
အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင္ ့စာေရးသူမ်ားအၿဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကေသာ္လည္း ၊ ေနာက္ခံ တူေနသည္ ့အေၾကာင္းႏွင္ ့ဘေလာ ့ဂါ
အားလံုးမွာ တူေနသည္ ့ အရာ တစ္ခုကေတာ ့“ စာကိုပဲ ေရးေနခ်င္သည္ ့၊ စာေရးခ်င္သည္ ့ဝါသနာ ” ပါပဲဟု
ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲတင္းတင္း ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာႏွင္ ့ပဲ ေရာက္လာၾကသည္ၿဖစ္ေစ ...
ဝါသနာတူခ်င္းေတာ ့ ရိုင္းပင္းေနမိၾကပါ၏။ ခ်စ္ခင္ေနမိၾကပါ၏။ အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ၿမင္ကြင္းတစ္ခုၿဖစ္ေနပါ၏။

တူခဲ ့ေသာ ဝါသနာအရ စာေတြ ေရးေနၾကေပမယ္ ့ မတူခဲ ့ေသာ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင္ ့ ေရးခဲ ့၊
ဖန္တီးခဲ ့သည္ ့စာေတြကလည္း မတူပဲ ၿခားနားလ်က္ အေရာင္အေသြးတို ့စံုလင္၊ အလွ ဆင္ေနသည္ ့ဘေလာ ့
ရြာ ၾကီးၿဖစ္ခဲ ့ရေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္လို မရိုးသားစြာ စာေတြေရးခဲ ့မိပါသလဲ ..။
ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြပဲ ဖြင္ ့အန္ ေရးခ်ေနခဲ ့မိၿခင္း ၿဖစ္ခဲ ့သည္။ စာလာဖတ္ေနသူမ်ားကိုမွ အားမနာပဲ ကိုယ္ ့
တစ္ကိုယ္ေရ ခံစားမႈေတြ၊ ထင္ရာ၊ ၿမင္ရာေတြကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးတန္ဆာဆင္၍ ကာလ အတန္ၾကာ ေရးဖြဲ ႔ေနခဲ ့မိ
ပါ၏။ ပရိတ္သတ္ကိုမွ ဂရုမစိုက္ခဲ ့ပဲ ကိုယ္ေရးေနခ်င္သည္ ့ပံုစံေတြသာ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ေရးေနခဲ ့ေသာ
မၿဖဴေသးသည္ ့“ အၿဖဴေလး ” ၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။

ကိုယ္က မဟုတ္သည္ ့စာေတြ ေရးေနေပမယ္ ့ ဖတ္ခ်င္ေနမိ၊ ဖတ္ေနမိတာေတြကေတာ ့ ဟုတ္သည္ ့စာေတြပဲ
ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ဖတ္မိသေလာက္လည္း ကိုယ္ ့စီနီယာ ဘေလာ ့ဂါၾကီးေတြကို ေလးစားအားက်လာခဲ ့မိသည္။
သူတို ့လိုပဲ ပရိတ္သတ္ကို လတ္ဆတ္ေသာ အေတြ ႔ေလးေတြ၊ တစ္ခုခု အၿမဲက်န္ေနခဲ ့ေစခ်င္တာေလးေတြ
ေပးခဲ ့၊ ထားခဲ ့၊ ၿပခဲ ့ခ်င္သည္ ့ဆႏၵေလးေတြ ၿဖစ္ေပၚလာခဲ ့ရပါသည္။ ( “ ရသစာေပ ” ဟု ယေန ့အခ်ိန္ထိ မဖြဲ ႔
ႏိုင္ေသး၍ မဆိုရဲေသးပါ )

“ အၿဖဴေလး ” ဘဝေရာက္ေအာင္ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ေရးခဲ ့ဘူးသည္ ့“ ဝိုင္းကေလး ” ထဲမွ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက
ဝိုင္းဝန္းပန္ ့ပိုးခဲ ့ပါသည္။ ထို “ ဝိုင္းကေလး ” အေၾကာင္းကိုလည္း အၿဖဴေလးဘြဲ ႔ခံယူၿပီး မၾကာခင္ပဲ ေရးတင္ၿပီး
ခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဝိုင္းကေလးသည္ ၿမစ္က်ိဳးအင္း၊ ေညာင္ရမ္း၊ မ်ိဳးၾကီး၊ ဂ်စ္တူးေလး၊
ပုလင္းဖင္ ဆိုသည္ ့အထင္ကရ ပုဂိၢဳလ္တို ့ၿဖင္ ့ ဖြဲ ႔စည္းထားခဲ ့ပါသည္။ အပတ္စဥ္ အလုပ္အားရက္ တနဂၤေႏြေန ့
တိုင္း စုဖြဲ ႔ၾကၿပီး ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၿခင္း၊ “ ပိုကာ ” ကစားၿခင္း မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေလ ့ရွိသည္။ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္
ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ဝိုင္းကေလး ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ဘဝ၏ ေမ ့မရေသာ စြတ္ပ်ံ ႔ဖြယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု
လည္း ၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။

ယခုေတာ ့ ထိုဝိုင္းကေလးသည္လည္း အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ ့ရသည္ ့ အရိပ္တစ္ခုလိုပဲ ၿဖစ္ခဲ ့ရၿပီးၿဖစ္ပါသည္။
အရာရာက အၿမဲတန္းပဲ မၿမဲပဲ ေၿပာင္းလဲေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား ။

အဲ ့ဒီအခ်ိန္တံုးက ကြ်န္ေတာ္သည္ ဂ်ာနယ္၊စာေစာင္မ်ားကို အလြန္ဖတ္တတ္ၿပီး၊ အိမ္ႏွင့္လွမ္းရာ ဗမာဆိုင္သို ့
သြားသြားဝယ္ေနတာကို ၿမင္ေနေသာ ညီမငယ္ ဂ်စ္တူးေလးမွ မ်က္ေစ ့ေနာက္လာ၍ အိမ္မွာပဲ အင္တာနက္
လိုင္းဆင္ကာ လႊင္ ့တင္ထားေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ေဒါင္းလြတ္လုပ္ထားၿပီး ဖတ္ရန္ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းေၿပာခဲ ့
သည္မွ စ, ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ “ လိုင္း ” ေပၚ စ,ေရာက္ခဲ ့ပါသည္။ စာေတြကို ဖတ္တတ္ရံုေလးပါပဲ။
ဗမာလိုပဲ ေရးထားတာကိုး ..။ ထိုမွတစ္ဆင္ ့ ဂြင္ ေတြက်ယ္လာၿပီး ဘေလာ ့ေတြထဲပါ ေရာက္လာေတာ ့၏။
စာကိုမရိုက္တတ္ေသးေပမယ္ ့ထိုအခ်ိန္က အရွိန္ရ,စ ၿပဳေနၿပီၿဖစ္ေသာ “ ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္း ” ၏ စာေတြ၊ သူ ့
မိတ္ေဆြ တို ့၏ စာေတြကိုပါ လိုက္ဖတ္လာရင္း၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါလည္း ေရးရရင္ ေကာင္းမွာပဲ..၊ ေရးလို ့ရတာပဲဟု
ၾကီးက်ယ္ေသာ ဆႏၵေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာခဲ ့ရၿပီး၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွ အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားကို ဗမာလိုေပၚလာ
ေစရန္ ေဒါင္းလြတ္ လုပ္ထားေသာ “ အယ္လ္ဖာေဇာ္ဂ်ီ လက္ကြက္ ” ၿဖင့္ မရပ္မနား တစ္ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းရိုက္ရင္း
ေလ ့က်င္ ့လိုက္သည္မွာ .. အလုပ္တစ္ရက္ပ်က္၍ တစ္ရက္ႏွင္ ့တမနက္ေသာ အခ်ိန္ႏွင္ ့ပဲ အဂၤလိပ္ကီးဘုတ္
ၿဖင္ ့ကၾကီးမွ အ အထိ အလြတ္ ရိုက္တတ္သြားေလေတာ ့သတည္း။ ထိုစဥ္က “ ဆႏၵ” က အဓိပတိ ၿဖစ္ေနခဲ ့ ့ေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ။ ဗမာလို အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရးခ်င္သည္ ့“ ဆႏၵမီး” က၊ တစ္ကိုယ္လံုး တရဲရဲေနေအာင္
ေတာက္ေလာင္ေနခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ပါပဲ။

“အၿဖဴေလး”ဟူေသာ အမည္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူရသည္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ဝိုင္းကေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္
က အားလံုးကို ေပ်ာ္ေစ၊ ရယ္ေစရန္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သိၿပီးသားအေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တကယ္ပဲ
မသိေသးသည္ ့မ်က္ႏွာငယ္ပံုစံေလးၿဖင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးတတ္၊ ေၿပာတတ္ ၊ ေနတတ္လြန္းေသာေၾကာင္ ့
“ ၿဖဴ ” ၿပေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္းက “ အၿဖဴေလး ” ဟု ေခၚေဝၚသမုတ္ခဲ ့သည္မွ စ,ခဲ ့ပါသည္။
ဘာေၾကာင္ ့ဆို သူ ပင္လွ်င္ လွ်ာ အၿမဳပ္ထြက္ေအာင္ တစ္ၾကိမ္မက၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရွင္းၿပခဲ ့ရေသာေၾကာင့္ပါပဲ။
အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းရယ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ လိုက္မရယ္ပါ။ ကိုယ္က တကယ္ပဲ မသိသလို
ပံုစံပါပဲ။ ၾကာေတာ ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ အထာကို ယဥ္ပါးလာၾကၿပီဆိုေတာ ့ ဘယ္သူမွ အထူးအဆန္းမၿဖစ္ေတာ ့
ေပမယ္ ့၊အထူးအဆန္း ၿဖစ္ခဲ ့ရသည္က ကြ်န္ေတာ္ “ အၿဖဴေလး ” ၿဖစ္ခဲ ့ရၿခင္းပါပဲလို ့ ။

“ အၿဖဴေလး ” အၿဖစ္ ဘေလာ ့တစ္ခုကို ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္း အကူအညီၿဖင္ ့ စတင္ခဲ ့ၿပီးသည္ ့ ေနာက္ပိုင္း
ကြ်န္ေတာ္တြယ္တာခဲ ့မိေသာ “ ဝိုင္းကေလး ” ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြာလာ၊ ခြာလာမိခဲ ့ေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္က
တစ္ခုခုေရးစရာ၊ေတြးစရာ ရွိလာလွ်င္ မိုးမၿမင္၊ေလမၿမင္၊ ဝန္းက်င္ကိုပင္မၿမင္ေတာ ့ေအာင္ပဲ ေတြးေန၊ ေရးေန
တတ္ေလေတာ ့...၊ “ ဝိုင္းကေလး” ထက္ တြယ္တာရေတာ ့မယ္ ့ ဘေလာ ့ကေလးလည္းရွိလာၿပီကိုး..။

ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿမင္းလွည္းကို ဆြဲေနရေသာ ၿမင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ စာေတြ ေရးေနခဲ ့မိသည္။
လွည္းဆြဲၿမင္းတစ္ေကာင္သည္ သူ ့မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ေဘးဝန္းက်င္အား မၿမင္မိေစရန္အတြက္ ေရွ ႔တည္ ့
တည္ ့သာ လွပ္ေပးထားၿပီး သူ ့မ်က္လံုးဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္လံုးကို အပိတ္ႏွစ္ခုၿဖင္ ့ကာရံထားၿခင္းခံရပါ၏။
ေဘးကိုမၿမင္ေတာ ့ ေဘးက ပံုရိပ္ေတြေၾကာင္ ့ သူ ့အာရံုတို ့သည္လည္း လန္ ့ဖ်တ္ ရႈပ္ေထြးၿခင္း မရွိေတာ ့ပဲ
ေရွ ႔တည္ ့တည္ ့ ၿမင္ေနရသည္ ့ ၿမင္ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း တရႈးထိုး ေၿပးေနရသည္ ့သေဘာကို ဆိုၿခင္း
ၿဖစ္ပါ၏။ တစ္ခုခုကို လုပ္ခ်င္ေနလွ်င္ ဘာကိုမွ မသိတတ္၊ မၾကည္ ့တတ္ပဲ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္သည္ ့အက်င္ ့
ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။

ယခုေတာ ့ ထိုၿမင္းလို ၿဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ စ,တင္ ေၿပာင္းလဲခ်င္ေနပါၿပီ။
စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း တန္ဖိုးထားရပါေတာ ့မည္။ ကိုယ္ထင္ရာ၊ၿမင္ရာ၊ ကိုယ္ ့တစ္ကိုယ္ေရ ခံစားခ်က္ေတြကို
ပဲ အန္ထုပ္ မေနသင္ ့ေတာ ့ေၾကာင္းလည္း သေဘာေပါက္ခဲ ့ၿပီ။ တစ္ခုခု ေပးလိုက္ခ်င္သည္ဟု ၾကီးက်ယ္စြာ
မဆိုလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ ့စာ၊ က်န္မည္ ့စာေလးေတပဲြ ေရြး၍တင္ပါေတာ ့မည္။ ယခုေလာေလာ
ဆယ္ ဆရာမာန္၏ ခြင္ ့ၿပဳခ်က္ၿဖင္ ့သူ ့ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေရးတင္ေနခဲ ့သည္မွာ ၿပီးဆံုးခါနီးထိ ေရာက္ခဲ ့ၿပီ။
အမတန္မွ ခက္ခဲသည္ ့“ ၿဖစ္၊ပ်က္ ” အေၾကာင္းကိုလည္း မႏိုင္သည္ ့ၾကားက ေလ ့လာရင္း၊ ေရးရင္းၿဖင္ ့ပဲ
ၿဖစ္ပ်က္ (တစ္) မွ (ေလး) သို ့ တိုင္ခဲ ့ၿပီ။

သို ့ေသာ္ ... ကြ်န္ေတာ္သည္ “ စာ ” ကို ေရးသည္ ့ေနရာမွာ “ ဆရာ ” တစ္ေယာက္ အဆင့္ ၿဖစ္ေနသည္ ့
“ စာေရးဆရာ ” တစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ၊ “ စာ ”ေတြကို ေရးသားေနသည္ ့“ စာေရးသူ ” တစ္ေယာက္သာ
ၿဖစ္ေနသည္ ့အတြက္ ေရးသည္ ့စာတိုင္းမွာ ပံုစံမက်ေသးတာ၊ မွားေန လြဲေနတာေတြေတာ ့ အၿမဲ ရွိေနမွာပဲ
ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့အတြက္လည္း ၿဖည့္စြက္ ဖတ္ေပးေနရတာ အက်င္ ့ပါေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ စာဖတ္သူမ်ားကိုပဲ
ဆက္လက္ၿပီး ေတာင္းပန္သြားခ်င္ပါသည္။

ေနရာေပး၍ ေရးသားရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ ့ေသာ “ကိုေအာင္ ( ပ်ဴႏိုင္ငံ ) ” ႏွင္ ့တကြ၊ အၿဖဴေလးဘဝေရာက္ေအာင္
ဖန္တီးေပးခဲ ့ေသာ တစ္ခ်ိန္က ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား၊ လိုအပ္ေသာ ဘေလာ ့ႏွင္ ့ပတ္သက္သည္ ့ အခက္အခဲ
ၿပႆနာတိုင္းကို ၾကံဳရင္၊ ၾကံဳသလို ေၿဖရွင္း ေပးေနခဲ ့ေသာ “ မမေရႊစင္ ”၊ “ မမကီ ”၊ “ စည္းစိမ္ရွင္”၊ “ လရိပ္
အိမ္ ” တို ့ႏွင္ ့ေရးဖက္မ်ားၿဖစ္ေသာ Jasmine ( ေတာင္ၾကီး )၊ မ ေခ်ာ( အစိမ္းေရာင္လြင္ၿပင္ )၊ အန္တီတင္ ့၊
Sosegado၊ အလင္းစက္မ်ား၊ ကိုေဇာ္ ၊ ခ်ယ္ရီေၿမ၊ အကိုဟန္ၾကည္၊ Anglehlaing ၊ သိဂၤါေက်ာ္၊ သဒၵာလိႈင္း၊ ၿမတ္
မြန္၊ ခ်မ္းလင္းေန၊ မမေက၊ အေနာ္၊ ရီနိုမန္ စ,သည္ ့ဘေလာ ့ကာမ်ား၊ တစ္ၿခား ကြ်န္ေတာ္မသိေသးေသာ ေရး
ဖက္မ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးေနသည္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ လိုက္ဖတ္ေပးေနေသာ စာဖတ္သူမ်ား
လံုးကို ေက်းဇူးဥပကာရ အထူးတင္ရွိေနပါေၾကာင္း ဤပို ့(စ)ေလးႏွင္ ့အတူ ေၿပာခြင့္ၿပဳေစခ်င္ပါသည္။

စာေရးဆရာႏွင္ ့ဘေလာ ့ကာ တူပါသလား ...။
သိလွ်င္ေၿဖေပးၾကေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား...။
ေလးစားခင္မင္စြာၿဖင္ ့....

( အေၿဖးလူ )

............................................................................................................

ဘန္ေကာက္ ( ၂ )

ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းၿပီဟု ထင္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ေက်ာကို ဓားၿဖင္ ့ထိုးသူတစ္ဦး ေပၚလာခဲ ့ပါသည္။
တၿခားသူ မဟုတ္။ အညာမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့အတူ စကၤာပူသို ့ အလုပ္လုပ္ရန္ လိုက္လာသည္ ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ဖိုးေက်ာ ့၏ အစ္ကို အရင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

သူ ့ခမ်ာ မိဘက ယာသမားၿဖစ္၍ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ လယ္ယာကိုင္းကြ်န္း အလုပ္ကို ရိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္
ေနသူ ၿဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္က ႏိုင္ငံၿခားပို ့ေပးမည္ ၾကီးပြားေစရမည္ဟု ဆိုသၿဖင္ ့ယံုစားကာ လယ္ကို
ေရာင္း၍ လိုက္လာခဲ ့ပါေၾကာင္း၊ သူ ့အား သနားညွာတာေစလိုေၾကာင္း၊ ယခု ေရာက္သည္မွာ ရက္ပိုင္းမွ်သာ
ရွိေသးေၾကာင္း စကားၿပန္မွတစ္ဆင္ ့ ငိုခ်င္းခ်ပါေတာ ့သည္။

အမႈစစ္ရဲက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေခၚ၍ စြဲခ်က္တင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားသည္။ အံ ့ၾသထိတ္လန္ ့
သြားသည္။ မၾကံဳဘူးေသာ ၿဖစ္ရပ္မို ့ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိေတာ ့သည္။ သူႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္သည္ ထမင္းအတူ
စား၊ ခရီး အတူသြား၊ ပြဲအတူ တက္ခဲ ့ၾကဖူးသည္ ့ ဇာတိနယ္မွ မိတ္ေဆြရင္းမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္။ သူ ့ညီ ဖိုးေက်ာ္ႏွင္ ့
ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းေနဖက္။ သူ ့မိဘမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သားလို ခ်စ္သည္။ သူ စကၤာပူ ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္
ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီ။ ေငြပင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပို ့ေပးခဲ ့ၿပီးၿပီ။ သူ ဘာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ေခ်ာက္တြန္းရသနည္း။

ကြ်န္ေတာ္ ငံု ႔ခံေန၍ မၿဖစ္။ စကားၿပန္ မိန္းမၾကီးကို ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပသည္ ့အၿပင္ ယခု ေရာက္ေနသူ
မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ့ဖက္က မွန္သည္၊ မွားသည္ကို သက္ေသ ၿပႏိုင္ေၾကာင္း ေၿပာၿပမိေတာ ့သည္။ ေနာက္ဆံုး
သူ ေငြလႊဲခဲ ့သည္ ့ ရက္စြဲကိုပါ ေၿပာၿပလိုက္သည္။ ရဲက ၿပံဳး၍ နားေထာင္ေနသည္။ စင္စစ္ ရဲက သူ ့အား သူလွ်ိဳ
ေမြးလိုက္ၿခင္းသာ ၿဖစ္မွန္း တရားရံုးေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ သိေတာ ့သည္။ သူ ေဖာ္ေကာင္ လုပ္သြားသည္ကိုး။
ကိစၥမရွိ။ ကမၻာေၿမက က်ဥ္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ဆံုး ေထာင္က်လွ်င္ သံုးႏွစ္သာ က်မည္။ ဒါေတာင္
သက္ေသ ခိုင္လံုပါမွ က်ႏိုင္မည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ္ ့အား လူေမွာင္ခိုအၿဖစ္ စြဲခ်က္တင္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည္မွာ ဘာမွ မခိုင္လံု။ လူေမွာင္ခို ဟူသည္
တရားမဝင္ေသာ နည္းလမ္းၿဖင္ ့တၿခားႏိုင္ငံသို ့ ခိုးဝင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသူကို ဆိုလိုသည္။ ယခု အဖမ္း
ခံရသူမ်ားမွာ တရားဝင္ပတ္(စ)ပို ့မ်ားၿဖင္ ့ ထြက္လာၾကၿပီး၊ တရားဝင္ဗီဇာၿဖင္ ့စကၤာပူသို ့ ဝင္လာၾကရင္း၊
ဒီေရာက္မွ ( Overstay ) ေနၾကသူမ်ား ၿဖစ္သည္။ နယ္စပ္က ခိုးဝင္လာသူ မရွိ။

ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္အား ေက်ာင္းသားကဒ္ ငွားရမ္းကိုင္ေဆာင္မႈ၊ ပတ္(စ)ပို ့ မရွိမႈ၊ တရားမဝင္ ေနထိုင္မႈမ်ား
ၿဖင္ ့ စြဲခ်က္ တင္ေတာ ့သည္။ တစ္မႈခ်င္းသာ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္ႏွစ္နီးပါး အၿပစ္ဒဏ္ ခံရေတာ ့မည္။

အခ်ဳပ္၌ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေနရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့အေတြး၌ “ ငါ ကတိပ်က္လို ့ ေလာကပါလ နတ္ေတြက
သတိေပးတာ ၿဖစ္မယ္ ” ဟူေသာ အေတြးတို ့က ဆင္ ့ကာဆင္ ့ကာ ဝင္လာပါေတာ ့သည္။ လြန္ခဲ ့ေသာ ရွစ္ႏွစ္
ေလာက္က ယိုးဒယားႏိုင္ငံရွိ ၾကံခင္းထဲတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ ေၿပးရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ သစၥာဆို
ခဲ ့ဘူးသည္။

“ ၿမတ္စြာဘုရားႏွင္ ့တကြ ေလာကပါလနတ္အေပါင္းတို ့အား တိုင္တည္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ယခု ၾကံဳေတြ ႔ေနရ
ေသာ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေၿမာက္ပါလွ်င္ အမ်ားအတြက္ အသက္ရွင္သူ ၿဖစ္ရပါေစမည္ ” ဟူေသာကတိစကား
ကို ယေန ့အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ ့ေသးပါ။

ယခုေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကတိမတည္၍ မၿဖစ္ေတာ ့။ ေလာကပါလနတ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့အား ဒဏ္ခတ္ေနၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္၍ ကတိပ်က္ယြင္းေနလွ်င္ အသက္ပါ ႏုတ္ခ်င္ ႏုတ္သြားမည္လားမသိ။ ထို ့ေၾကာင္ ့တည္ၿငိမ္စြာ
ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးၿဖတ္ရေလၿပီ။

သားသမီး၊ ဇနီးမယားဟူသည္က ကိုယ္စီ ကံတရား ရွိၾကသည္။
မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမသည္လည္း ကိုယ္စီ ကံတရား ရွိၾကသည္။
မိမိသည္သာ မိမိ ကတိတရားအတိုင္း အမ်ားအတြက္ ၾကိဳးစားမွ ၿဖစ္ေတာ ့မည္။ မည္သူက လက္ခံခံ မခံခံ၊
နားလည္ေပးေပး မေပးေပး ေလာကအေပၚ ထားသည္ ့ ကတိကို တည္ဖို ့လိုၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္နံရံကို မွီ၍ ကတိစကား ဆိုပါေတာ ့သည္။ ဤအၿပစ္ဒဏ္မွ လြတ္လွ်င္ တကယ္ပင္ ကတိတည္
ပါေတာ ့မည္ ့ အေၾကာင္း ေလာကပါလနတ္မ်ားအား ကတိေပးရပါေတာ ့သည္။

သည္တစ္ခ်ီမွာလည္း ေလာကပါလနတ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ငဲ ႔ညွာၿပန္သည္။ တရားသူၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့
အား ၿပစ္မႈမ်ားႏွင္ ့ ပတ္သက္၍ ဘာေၿပာလိုပါသနည္းဟု ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းကို ေမးလာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က
စကားၿပန္ အမ်ိဳးသမီးက တဆင္ ့ “ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္တရားဥပေဒကိုမွ မေဖာက္ဖ်က္ေတာ ့ပါမည္ ့
အေၾကာင္း ” ေၿပာခိုင္းလိုက္၏။ စကားၿပန္ ေရွ ႔ေနမၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေငးၾကည္ ့လာ၏။ ထိုစကားကိုပင္
ကြ်န္ေတာ္က တရားသူၾကီးမင္းအား ေၿပာၿပေပးပါဟု ေတာင္းဆိုေသာေၾကာင္ ့ေရွ ႔ေနမၾကီးက အဂၤလိပ္လို
တဆင္ ့ေၿပာၿပလိုက္ေတာ ့သည္။
ထို တဒဂၤကို ကြ်န္ေတာ္ ့တစ္သက္တြင္ ဘယ္ေတာ ့မွ ေမ ့ေတာ ့မည္မဟုတ္ေတာ ့။

တရားသူၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္ အကဲခတ္ေနသၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရင္ ့တည္ၾကည္စြာပင္
သူ ့ကို ၿပန္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုေနၾကသည္မွာ အနည္းငယ္ၾကာသည္။ ထို ့ေနာက္ တရားသူ
ၾကီးမင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ၿပစ္မႈမ်ားကို ၿပန္ၾကည္ ့ရင္း အမိန္ ့ခ်သည္။

စုစုေပါင္း သံုးလႏွင္ ့ ဆယ္ရက္သာ။ ၾကိမ္က သံုးခ်က္။
အခ်ဳပ္ရက္ကို ႏုတ္ခြင္ ့ေပးၿပန္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က်မည္ ့ရက္မွာ ႏွစ္လႏွင္ ့ရက္ႏွစ္ဆယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ့
နားကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ မယံု။ တရားသူၾကီးမွ အမိန္ ့ ခ်မွတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ထိုတရားခံမွာ တရားခြင္၌ ဆက္ေနခြင္ ့
မရွိ။ ေဘးေပါက္ ေလွကားမွတစ္ဆင္ ့ ေလွကားထစ္တြင္ ေစာင္ ့ေနရသည္။ ယေန ့အဖို ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္သို ့
မသြားရေတာ ့။ ေထာင္သို ့ တိုက္ရိုက္သြားရေတာ ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အုပ္စုထဲတြင္ မ်ားမ်ားစားစား ၿပစ္ဒဏ္
က်သူက ႏွစ္ဦး သံုးဦးသာ ရွိသည္။ ပထမဆံုး အဖမ္းခံရေသာ ေမာင္ေက်ာ္က တစ္ႏွစ္ခြဲ၊ သူ လက္ညိွဳးထိုး၍
တရားခံလုပ္ခဲ ့သူ လင္မယားႏွစ္ဦးမွ ေယာက်ၤားၿဖစ္သူက သံုးႏွစ္၊ ၿဖဴၿဖဴက သံုးႏွစ္ အသီးသီး ၿပစ္ဒဏ္ က်ခံရ၏။

ကြ်န္ေတာ္ က်ခံရေသာ ၿပစ္ဒဏ္ကို ၾကားရေသာအခါ မည္သူမွ မယံု။
လူအပို ့အၾကိဳ၊ အိမ္ငွားစားမႈ၊ ပတ္(စ)ပို ့ ေရာင္းဝယ္မႈ၊ စာရြက္စာတန္း အတုၿပဳလုပ္မႈ၊ သူတစ္ပါး ေက်ာင္းသား
ကဒ္ လက္ဝယ္ေတြ ႔ရွိမႈ၊ သူတစ္ပါး ပတ္(စ)ပို ့ ႏွစ္ခုအား လက္ဝယ္ ေတြ ႔ရွိမႈ စ,သည္ ့ အၿပစ္မ်ားေၾကာင္ ့ ေထာင္
ဒဏ္ နည္းလိမ္ ့မည္မဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း တြက္ထားခဲ ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။

သို ့ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ရင္ဆိုင္ရသည္က တရားမဝင္ ေနထိုင္မႈႏွင္ ့သူတစ္ပါး ေက်ာင္းသားကဒ္ လက္
ဝယ္ေတြ ႔ရွိမႈ ႏွစ္ခုသာ ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့အား သစၥာေဖါက္ေသာ မိတ္ေဆြၾကီးမွာမူ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရက္
သာ က်ခံခဲ ့ရၿပီး ၿမန္မာၿပည္သို ့ ၿပန္ခြင္ ့ၿပဳခဲ ့သည္။ သူထင္ထားသည္က အစိုးရ သက္ေသအၿဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္
သံုးႏွစ္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင္ ့ရလိမ္ ့မည္ဟူ၍ ၿဖစ္သည္။ သူ တြက္ဆထားသလို ကြ်န္ေတာ္တို ့အမႈက မရွည္
ေဝး။ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ၿဖင့္ပင္ စီရင္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့သူလည္း အစိုးရ သက္ေသ မၿဖစ္ေတာ ့။

ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ခ်န္ဂီေထာင္သို ့ ပို ့သည္။
ေထာင္အဝင္တြင္ တလာစီၾကသည္။ စုစုေပါင္း လူငါးဆယ္ ေက်ာ္သၿဖင္ ့ဆယ္ေယာက္လွ်င္ တစ္တန္းႏႈန္း
တန္းစီၾကရသည္။ ေနက ပူရသည္ ့အထဲ ကိုယ္လံုးတီးၿဖင္ ့ဖိနပ္ပင္ စီးခြင္ ့မရပဲ ကြန္ကရစ္အေပၚ၌ တန္းစီၾက
ရသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး အေပါက္အစ မက်န္ ရွာသည္။ ေၿပးခိုင္းသည္။ ကုန္းခိုင္း၊ကြခိုင္းသည္။ ထို ့ေနာက္
ပစၥည္းစာရင္းအလိုက္ နာမည္ေခၚ၍ ကိုယ္ ့ပစၥည္းကိုယ္ အစစ္ခံၾကရသည္။ အဝတ္အစား ၿပန္ဝတ္ၾကရသည္။
ပိုက္ဆံမ်ားကို စနစ္တက် လက္ခံ သိမ္းေပး၏။ ဟမ္းဖုန္းမ်ားကိုလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင္ ့တကြ ပလတ္စတစ္
ဇစ္ဆြဲအိတ္ေလးၿဖင္ ့သိမ္းေပး၏။ လက္သည္းညွပ္၊ နားဖာကေလာ္ စသည္မ်ားကိုေတာ ့ အမိႈက္ပံုးတြင္းသို ့
ခ်က္ၿခင္း ပစ္ထည္ ့သည္။

ေထာင္ဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ၿပီးၾကသည္ ့အခါ လက္၌ ေကာ္ၾကိဳးအမာစားေလးၿဖင္ ့ ေထာင္က်နံပါတ္ပါ တစ္ခါတည္း
တြဲေပးရင္း မၿဖဳတ္ရ၊ မၿပဳတ္ေစရဟု ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ သတိေပးကာ ဝတ္ထားေစသည္။ ထို ့ေနာက္ ၿမက္ဖ်ာ
တစ္ခ်ပ္ႏွင္ ့ေစာင္ႏွစ္ထည္၊ စတီးခြက္တစ္ခြက္၊ တဘက္၊ ဆပ္ၿပာမ်ား ေပးၿပီး အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ မိမိတို ့
ေနရမည္ ့အခ်ဳပ္ခန္းေဆာင္သို ့ ပို ့ေပးသည္။

ေထာင္ကေတာ ့ က်ၿပန္ေလၿပီ တစ္ခ်ီ။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန ့တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အား တစ္ၿခားေထာင္က် ၿမန္မာတစ္ဦး၊ အႏၵိယသားႏွစ္ဦးႏွင္ ့တြဲကာ
အခ်ဳပ္ခန္း“ ေလး ” ၌ ေနရသည္။ အလ်ားကိုးေပ၊ အနံခုႏွစ္ေပခန္ ့သာ ရွိေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးၿဖစ္ၿပီး
ေနေရာင္မၿမင္ရ။ အထဲ၌ ဟင္းလင္းဖြင္ ့ထားေသာ ေရအိမ္ ရွိသည္။ မ်က္ႏွာပဲ သစ္သစ္၊ အေပါ ့အေလးပဲသြား
သြား က်န္လူမ်ားက မ်က္ႏွာလႊဲေနေပးရသည္။ အႏုစား တိုက္ပိတ္ခံရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုအခန္းတြင္ ႏွစ္ရက္
ေလာက္ေနရၿပီး ေခါင္းတံုးပံုစံ ဆံပင္ညွပ္ေပးသည္။

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ရေသာ အေဆာင္ၾကီးမွာ အခ်ဳပ္ေဆာင္ အၾကီးစားၾကီး ၿဖစ္သည္။
စုစုေပါင္း လူေလးဆယ္ေက်ာ္ ဆန္ ့သည္။ မနက္ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ႏွင္ ့ေပါင္မုန္ ့ၾကမ္းမ်ားကို လိုက္ေဝ၏။
ကိုယ္ ့ခြက္ကို သြား၍ စီခ်ထားရံုသာ။ မနက္စာ လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီးလွ်င္ တန္းစီထိုင္ရသည္။ ထို ့ေနာက္
ကိုယ္ ့အစုႏွင္ ့ကိုယ္ စကားေၿပာႏိုင္သည္။ ခဏၾကာလွ်င္ အၿပင္သို ့ထုတ္၍ ေရခ်ိဳးခြင္ ့၊ ေဘာလံုး၊ ၿခင္းလံုး ကစား
ခြင္ ့ေပးသည္။

ထိုအေဆာင္မွာ ေနရသည္မွာ သိပ္မၾကာလိုက္။ အလုပ္သမား စာရင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ပါလာသၿဖင္ ့
အလုပ္ထြက္လုပ္ရန္ ေၿပာင္းေရႊ ႔ခဲ ့ရေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မလိုက္ခ်င္၍ ၿငင္းၾကည္ ့ေသးသည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္
မွ စကၤာပူလူမ်ိဳး လူၾကီးမ်ားက လိုက္သြားေစလိုေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားၿဖစ္လွ်င္ အေန၊အစား သက္သာေၾကာင္း
တစ္ေန ့လွ်င္ သံုးၾကိမ္ အၿပင္ထြက္ခြင္ ့ရေၾကာင္း၊ အလုပ္မလိုက္လွ်င္ ပို ့စ္ေဒါင္းေထာင္သို ့ ပို ့တတ္ေၾကာင္း
ဝိုင္းေၿပာသၿဖင္ ့အလုပ္ လာေခၚသူမ်ားႏွင္ ့လိုက္ၿဖစ္ခဲ ့သည္။

အလုပ္သမားမို ့ အေနအစားေခ်ာင္ေသာ္လည္း အလုပ္မွာ မေခ်ာင္။
ကြ်န္ေတာ္ တာဝန္က်သည္ ့အလုပ္မွာ ေထာင္က်မ်ားအား မနက္ လက္ဖက္ရည္၊ ေန ့လည္ထမင္း၊ ညေနထမင္း
ၾကားတြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ၾကိမ္ လိုက္လံပို ့ေပးရသည္ ့ အလုပ္ၿဖစ္သည္။ ကိုယ့္အေဆာင္ႏွင့္ကိုယ္ တာဝန္ယူ
ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အုပ္စု တာဝန္ယူရေသာ အေဆာင္၌ အခန္းရွိသမွ် အေပၚထပ္ေရာ ေအာက္ပါ လူေစ ့
အခန္းေစ ့ပံုစံခြက္ထမင္းပန္းကန္မ်ား လိုက္ေဝေပးရသည္။ စုစုေပါင္း အလုပ္သမား ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိသည္ ့
တိုင္ အေမာဆို ့ေအာင္ လုပ္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ေလွကား အတက္အဆင္း၊ ထမင္းပန္းကန္ေစ ့မေစ ့၊ စားၿပီးလွ်င္
ၿပန္သိမ္း၊ ေရေႏြးလိုက္ စ,ေသာ အလုပ္မ်ားကို ေခါက္တံု ့ေခါက္ၿပန္ လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္မစခင္ တီဗီြ ၾကည့္
ခြင္ ့ရ သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေရမိုးခ်ိဳးခြင္ ့ေပး၏။ ေရမခ်ိဳးခင္ ၿခင္းလံုးကစားခြင္ ့ေပး၏။ ထိုအလုပ္မ်ားမွာလည္း
ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္ရက္ေက်ာ္သာ လုပ္ခဲ ့ရသည္။


( ဆက္ရန္ )

..........................................................................................................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာမာန္ ( ေတာင္လံုးၿပန္ ) ၏ ဝတၳဳ ၿဖစ္ပါသည္။