Sunday, October 11, 2009

သိလား ? (၄)

ကြ်န္ေတာ္တို ့.. အခုလဲ အသက္ရႈေနၾကတာ မဟုတ္လားကိုေက်ာ္၊ ဘာေတြ ေရွာက္ေၿပာေနတာလဲ "
သူ.. မေက်နပ္သံႏွင္ ့ ေစာဒက တက္လာေတာ ့သည္။ " ဟုတ္တယ္ေလ၊ သိပ္ဟုတ္ေနတာေပါ ့၊ ဒါေပမဲ ့ ခင္မ်ား
သိလို ့လား၊ သိေနလို ့လား.." လို ့ ကပ်ာပဲ သူ ့ေစာဒကေလးကို ေခ်ပမိလိုက္ေတာ ့သူ ခဏတာ ႏႈတ္ ဆိတ္သြား
ေတာ ့သည္။ မိုးမႈန္၊မိုးစက္ပြင္ ့တို ့ တၿဖည္းၿဖည္းစိပ္လာ၍ သူဝတ္လာေသာ ဂ်ာကင္ေကာ္လံထဲမွ ေခါင္းစြပ္အစ
ကို ဆြဲထုပ္ေနသည္။ မေက်နပ္ေသးေသာ သူ ့မ်က္ႏွာေပးကို ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္မိေနသည္။

ရွည္လ်ားလြန္းေသာ သံသယာတစ္ေလွ်ာက္လံုး၊ၿဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္းမွာကို ရႈေနမွန္းမသိ ရႈေနမိေသာ အသက္
ရႈၿခင္းေလးကို ယၡဳဘဝ၊ ယၡဳအခ်ိန္ေလးက်မွ မသိပါ ဆိုသည္မွာ လြန္အံ႔ မထင္ပါ။

ရႈေနတာေလးကို သိ မေပးႏိူင္ခဲ ့၍၊ ခဏ ဆိုေသာ အခ်ိန္ ေလးေတာင္ သိေအာင္လုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ ့ၾက၍
ေတြ ့သမွ်၊ဆံုမိခဲ ့သမွ်ေသာ အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳးတို ့ရဲ ႔ ဖန္းစားၿခင္း၊ခ်ဳပ္ကိုင္ေစစားၿခင္းတို ့ခံခဲ ့ရရင္းနဲ ့ပဲ ႏြမ္းနယ္ခဲ ့
ရေသာ ဘဝေတြနဲ ့ပဲ ေလာကၾကီးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အရႈံးေပးခဲ ့ရရင္း ဘဝရဲ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြ၊ေနဝင္ခ်ိန္ေတြ
ကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ ့ၾကရတာပါ။ ကိုယ္ ့ရဲ ႔စိတ္ကေလးက အာရံုတို ့ရဲ ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေစခိုင္းမႈေတြအတိုင္း လိုက္က
ေနရင္းကပဲ ေန႔စဥ္ ႏြမ္းလ်ေနတဲ ့ ဘဝေလးေတြနဲ ့ပဲ ဇာတ္ေတြအၾကိမ္ၾကိမ္သိမ္းခဲ ့ၾကရတာ၊အေမာေတြ
ေဇာေတြ နဲ ့ပဲ စုေစာင္းေနခဲ ့မိၾကတာပါ။ ကိုယ္ ့အလိုေလးေတြနဲ ့ကိုက္လို ့ ေပ်ာ္ခဲ ့ရတာေလးေတြ ရွိခဲ ့ေပမဲ ့လဲ
မၿမဲတတ္တဲ ့အေပ်ာ္ေလးေတြပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ေနတတ္တာပါလို ့။ ေပ်ာ္ဖို ့ၿပင္ရတာ ၾကာခဲ ့သေလာက္ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ
ေလးကေတာ ့ မၾကာတတ္ပဲ လွ်င္ၿမန္စြာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေနတတ္ၿပန္ပါတယ္။

ေန ့စဥ္ပဲ ပ်င္းလာရင္ ေပ်ာ္ဖို ့ၾကိဳးစားလိုက္၊ ေပ်ာ္တာေလးေပ်ာက္သြားလို ့ ၿပန္ပ်င္းသြားလိုက္ တစ္ခါတေလ
မ်ား ေပ်ာ္မွန္းမသိ၊ၿပင္းမွန္းမသိ၊ခံစားခ်က္မဲ ့ၿပီး ေငးမိေငးရာေငးေနတတ္သလို၊ တခါတေလ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ
တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတတ္သေလာက္ တစ္ခါ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းသြားတတ္ၿပန္ပါတယ္။ အားငယ္ေနၿခင္းပါ။

လတ္ဆတ္၊လန္းဆန္းေနတဲ ့အခ်ိန္ေတြက မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ ကိုယ္ ့ရဲ ့ ရည္မွန္းခ်က္၊အနာဂတ္ လမ္းမၾကီးမ်ား
ကို မမိွတ္မသုန္ ၾကည္ ့မိတဲ ့အခါေတြမွာၿဖစ္တတ္သလို၊ ထိုင္းမိႈင္းအားငယ္ေနတတ္တဲ ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ ့
အဲဒီ အနာဂတ္ လမ္းမၾကီးမ်ားကိုပင္လ်င္ ယံုၾကည္မႈေတြ ကင္းမဲ ့လာတတ္တဲ ့ အခါသမယေတြမွာပါ။ အၿမဲတန္း
ပဲ မၿငိမ္တတ္၊ မခိုင္တတ္တဲ ့ ကိုယ္ ့စိတ္ကေလးရဲ ႔သေဘာ၊ ေထာက္တည္ရာ၊ေဆာက္တည္ရာ တို ့ မဲ ့ေနတတ္
တဲ ့သေဘာပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလာတတ္သူ၊ ေပါ ့ေပါ ့ပဲ ေနၿခင္တတ္သူ၊ေနလာတတ္သူ ေတြ ဟာလဲ ပ်က္ပ်က္
ေတြနဲ ့ မ်ားရုတ္တရက္ ၾကံဳလိုက္၊ဆံုလိုက္ရၿပီေဟ ့.. ဆိုရင္ေတာ ့အပ်က္ပ်က္နဲ ့ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလို
ထူမတ္ေပးလို ့မရေတာ ့ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ လူးလူးလိမ္ ့လိမ္ ့၊ကြဲကြဲ ေၾကေၾက ခံစားရပါေတာ ့တယ္။

ႏွလံုးသည္းပြတ္တို ့ ကြဲေၾကခဲ ့ရတယ္ဆိုသလိုပါေနာ္။
တခ်ိဳ ႔ ၿဖစ္တတ္တယ္၊ ရင္ကြဲနာ.. တဲ ့။ ႏွလံုးေသြးတို ့ေတာင္ တကယ္ပဲ ရပ္တန္ ့သြားႏိူင္ပါတယ္ေနာ...။

ဘာၿဖစ္လို ့.. ဒါေတြ ၿဖစ္ေနရပါသလဲ လို ့။
ကိုယ္ ့ဆီမွာ၊ ကိုယ္ ့ရင္မွာ၊ ကိုယ္ ့ႏွလံုးသားထဲမွာ၊ ခံႏိူင္ရည္ရွိတဲ ့၊သက္လံုေကာင္းလြန္းတဲ ဘဝရဲ ႔ အေမာေတြ
ကို ခံႏိူင္ရည္ရွိမဲ ့၊ ေရာင္စံုေသာ အာရံုတို ့ရဲ ႔ စြန္းထင္းလာမႈေတြကို မမွိတ္မသုန္ ခံႏိူင္ရည္ ရွိေနႏိူင္တဲ ့ အား
ကေလး ရွိမေနလို ့ပါ ။ တနည္းေၿပာရရင္ အၿပင္က အတင္းထိုးဝင္လာမဲ ့ အိုဗာလုတ္ မ်ားကို ေခတၱ ၿဖတ္ေတာက္
ထားႏိူင္တဲ ့ ၿဖဴ ့(စ) ကေလးေပါ ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ၿဖဴ ့(စ) ကေလး မတတ္မိေသးလို ့ပါလို ့ေၿပာခ်င္တာ။

ကြ်န္ေတာ္ စကားေတြ ဆက္တိုက္လႊတ္ေန၍ သူ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ေနေတာ ့သည္။
" ကဲ.. ကဲ.. ေကာ္ဖီ အၿမ ႈပ္ေလး သြားငံုရေအာင္ပါ၊ ဘယ္လိုလဲ..." သူ ေခါင္းဆတ္ၿပေတာ ့မွ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလး
ဖက္ ႏွစ္ေယာက္သားခ်ီတက္ခဲ ့ၾကေတာ ့သည္။ လမ္းေဘး ကေဖးဆိုင္ထဲတြင္ ကိုယ္ ့အေဖာ္ႏွင္ ့ ေကာ္ဖီၿမဴပ္
ေလးကို တစိမ္ ့စိမ္ ့ငံုရင္းက စိမ္ ့ၿပီးေအးေသာေလတို ့ကို တရိႈက္မက္မက္ခံစားေနရင္းက မိုးစက္မႈန္၊မိုးစက္ပြင္ ့
ေတြကို ေငးေမာေနရၿခင္းကလဲ ခ်ိဳမိန္ေနေသာ ဘဝရဲ ႔ အခ်ိန္ေတြပါလို ့။

ခုနက ၿဖဴ ့(စ) ေလးအေၾကာင္း မေၿပာခင္ ရႈေနတဲ ့အေၾကာင္းေလး သိေနေအာင္ဆိုတာေလး ေၿပာၾကည္ ့မယ္
ေလ။ ကိုယ္ ့ရဲ ့ႏွာေခါင္းေလးကို ငံု ့ၾကည္ ့ေနစရာမလိုပဲ၊ စိတ္ထဲမွလဲ လိုက္ဆိုစရာမလိုပဲ ႏွာသီးဖ်ားေလးကို
တြန္းတိုက္တိုးဝင္သြားေနတဲ ့ ေလကေလးကိုပဲ စိတ္ထဲက ခံစားၾကည္ ့ေန၊သိသိ ေပးေနတာကိုပါ။ တခ်ိဳ ႔က
မွတ္ေနရတယ္လို ့ သံုးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ ့ မွတ္ေနတာနဲ ့ သိ သိ ေပးေနတာက မတူပါဘူးေနာ္။

မွတ္ေနရတယ္ဆိုတာက တစံုတစ္ခုကို၊ ၿမဲေနေအာင္မွတ္မိေနေအာင္၊မလြတ္တန္း ဆုပ္ကိုင္ ဖက္တြယ္ေနရတဲ ့
သေဘာကိုဆိုခ်င္တာပါ။ကိုယ္က အခ်ိန္ေတြနဲ ့အမွ်ပဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ၿမဲမေနပဲ ေၿပာင္းလဲေနပါတယ္ဆိုတဲ ့
ကိုယ္ ့ကို အၿမဲတန္းဖမ္းစားေန၊ ဖိစီးေနတဲ ့ အာရံု ေတြရဲ ႔ သေဘာသဘာဝကို ၿပတ္ၿပတ္ထင္ထင္ၿမင္လာေအာင္
ေစာင္ ့ၾကည္ ့ေတာ ့မွာၿဖစ္ေတာ ့တာမို ့ မွတ္ေနပါတယ္ဆိုတာကို မသံုးေတာ ့ပဲ သတိေလးကပ္ၿပီး ၾကည္ ့ေန
တတ္တဲ ့ သိ သိ ေပးေနပါတယ္ဆိုတာေလးပဲေရြး သံုးရတာပါလို ့။ ကဲ.. ခင္ဗ်ား..က ဘယ္သန္ေလးဆိုေတာ ့
သူမ်ားထက္ ဥာဏ္ပိုေကာင္းတတ္လို ့ ပိုၿပီး ၿမင္ႏိူင္ပါတယ္ေနာ္.. လို ့ေၿပာေတာ ့ အင္း နားလည္သလို၊မလည္
သလိုပါပဲ.. ဟု ၿပံဳးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေၿပာလာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အခုေၿပာေနတာေလးက ၿခင္ေထာင္ေထာင္စရာ၊ ဖ်ာခင္းေနစရာ၊ အခ်ိန္ေတြ၊အေၿခ အေနေတြ
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေတြၿပေနစရာမလိုပဲ သတိရတိုင္းပဲ လုပ္လို ့ရတဲ ့ သတိပဌာန္က်တဲ ့ အေၿခခံ
အလုပ္ေလးပါလို ့။ အခုေၿပာေနဆဲ၊ ၾကံေနဆဲ၊ေတြးေနဆဲ၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနဆဲ၊ အိုဗ်ာ.... ကြ်န္ေတာ္တို ့ မၾကာ
မၾကာရိုက္ေနတဲ ့ ဖဲရိုက္ေနရင္းနဲ ့ေတာင္ သတိေလးတစ္ခ်က္ရရင္ တစ္ခ်က္လုပ္လို ့ရတာကိုပါ။လုပ္လိုက္ၿဖစ္
ဖို ့ပဲ အဓိကက်တာပါ။

" အဲဒါေၾကာင္ ့.. အၿမဲတန္း ရႈံဳးေနတာေပါ ့၊ ကဲ .. ဆက္ပါအံုး..စကားကို " သူ ေကာ္ဖီ ငံု လိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ကို
ေၿပာသည္။

ကိုယ္ ့ရဲ ႔ သတိေလးနဲ ့ ဝင္ထြက္ေနတတ္တဲ ့ ေလကေလးအေပၚမွာ အသာေလးကပ္ေပးလိုက္ရင္၊ အဲဒီ ကပ္ေပး
လိုက္တဲ ့ ခဏေလးမွာပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲေနလြန္းတဲ ့ ၿပင္ပအာရံုေတြကေန ခတၱၿဖတ္ေတာက္၊ကင္းကြာေန
လိုက္ႏိူင္တာေၾကာင္ ့ ခဏေလးမွာပဲ ရင္မွာရွင္းသြားတာ၊ ေအးသြားတတ္တာပါ။ ၿမင္ေန၊ၾကားေန၊သိေနတာေတြ
အားလံုးဟာ ကိုယ္ ့ဆီကို လာမမွန္ေတာ ့ပဲ၊အေရာင္လာမဆိုးေတာ ့ပဲ၊ သူ ့သေဘာအတိုင္း သူ ၿဖစ္ၿဖစ္ၿပီး၊ေၿပာင္း
ေန ေပ်ာက္ေနေတာ ့တာပါ။ လုပ္ၾကည္ ့ပါေလ။တကယ္လုပ္ရင္၊တကယ္ပဲ ခံစားရမွာပါ။

လူ ဆိုတာက မသိမႈေတြနဲ ့ ေမာဟေတာထဲမွာပဲ သံသယာတေလွ်ာက္ေနလာ၊က်င္လည္လာရတာၾကာလာ
ေတာ ့ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာ၊ေလခ်င္တိုင္း ေလလာတဲ ့ ကိုယ္ ့စိတ္ကေလးကို အခုမွ ေကာက္ခါငင္ကာပဲ ဖမ္းထိမ္း
လိုက္ဖို ့ ခ်က္ၿခင္းမၿဖစ္ႏိူင္ေပမဲ ့ စိတ္ကေလးရွည္ရွည္နဲ ့လုပ္သြားရင္ ရလာမွာပါ။

ၿဖစ္ႏိူင္ရင္ေလ.. ခင္ဗ်ားကိုေၿပာခ်င္တာက ကိုယ္ ့အခန္းကိုၿပန္ေရာက္တိုင္း လုပ္ခ်င္တာေတြ တန္းစီလုပ္ၿပီးသြား
တာနဲ ့ အဲဒီ အသက္ရႈေနတဲ ့အလုပ္ေလးအတြက္ အခ်ိန္ကေလးတစ္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ၿပီး၊ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္သြား
ဖို ့ပါ။ ၿဖစ္ေပၚေနတဲ ့ပရက္ရွာေတြ၊ဒီပရက္ရွင္ေတြ၊ တစ္ေန ့တာအေမာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားႏိူင္ပါတယ္လို ့။
ဒါေတြက ကိုယ္ရလိုက္မဲ ့ အနိမ္ ့ဆံုးအဆင္ ့ ေလးေတြပါေနာ္။ ေန ့စဥ္ပဲ မိနစ္ပိုင္းေလးေတြကစၿပီး တၿဖည္းၿဖည္း
တိုးလာတက္လာေအာင္ မပ်က္တန္း အၿမဲတန္းပဲ လုပ္သြားႏိူင္ရင္ေလ.. ကိုယ္ ့ဘဝ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္လို ့
ကုတင္ေပၚတက္ ပက္လက္လွန္ေနရတဲ ့အခ်ိန္ေရာက္ခဲ ့ရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ ့ကိုစြဲခ်ေတာ ့မဲ ့ကိုယ္တစ္သက္လံုး
အစြဲၾကီးစြဲထားမိခဲ ့တဲ ့ အာရံုေတြ၊ေရာင္စံု သံေယာဇာဥ္ ေတြကို စိတ္ရွင္းရွင္းခိုင္ခိုင္နဲ ့ ၿဖတ္ခဲ ့ထားခဲ ့ႏိူင္ေတာ ့
မွာပါ။

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ ကိုယ္ ့ေဘးနားက ကိုယ္စြဲထားခဲ ့တဲ ့ ကိုယ္ ့ဝန္းက်င္ေတြက ကိုယ္ ့ေဘးနားဝိုင္းေနခဲ ့
ေပမဲ ့ ကိုယ္ ့ကို ဘယ္လိုမွ မကူႏိူင္ေတာ ့ဘူးေနာ္..။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ကိုယ္ ့ခရီးကိုယ္ထြင္ၿပီး အေမွာင္ထဲ
ကို ၿပန္ထြက္ရၿပန္အံုးေတာ ့မယ္ဆိုေတာ ့ ကိုယ္အၿမဲတန္းပဲ စြဲေနခဲ ့ရတဲ ့အစြဲေလးေတြကို အဲဒီတစ္ခ်ိန္ထဲနဲ ့
တိကနဲ ၿဖတ္ပစ္ခဲ ့ဘို ့ လံုးဝမၿဖစ္ႏိူင္ေတာ ့လို ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို.. ဟိုး. တံုးထဲက ေၿပာခဲ ့ဘူးတဲ ့ သံုးစြဲ ဆိုတဲ ့ ေဝါဟာရေလး ေလ။ သံုးေတာ ့သံုးပါ။ မစြဲပါႏွင္ ့ ဆိုတာေလဗ်ာ။ အင္းပါ.. ဟု၊ သူ စကားေထာက္ေပးပါသည္။ စြန္ ့ပစ္စရာ၊လႊင္ ့ပစ္စရာ မလိုပါလို ့။
သံုးစရာ ၾကံဳလာလို ့သံုရတာ။ ခ်စ္ စရာ ၾကံဳ လာရင္ ခ်စ္ရမွာပါ။

အၿမဲတန္း ငါနဲ ့ရွိေနမွာ။ ငါ ပဲ ပိုင္ေနမွာ လို ့ အလြတ္မက်က္မိဘို ့၊ မစြဲမွတ္လိုက္မိဘို ့ ကို အခု ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာ
ေနတဲ ့ အသက္ရႈေနတာေလးနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ ေလ ့က်င္ ့ေနဘို ့ပါ။ တစ္ရက္ထဲလုပ္လို ့မရပဲ တစ္သက္လံုးပဲ လုပ္
မွ ရမွာမို ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့က ၾကိဳးမိန္ ့က်ထားတဲ ့သူေတြမဟုတ္လို ့ ကိုယ္သြားရေတာ ့မဲ ့ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုမွ သိႏိႈင္စြမ္း
မရွိႏိူင္လို ့ပါေလ။ ၿပဇာတ္ တစ္ခုနဲ ့ တူတဲ ့ ေလာကဇာတ္ခံု ေပၚမွာ ကၾကိဳးကကြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ကခဲ ့ရတဲ ့ ခရီး
သည္တစ္ေယာက္နဲ ့တူတာေပါ ့ေနာ္။ ဝင္လာတံုးကလဲ တစ္ေယာက္ထဲ၊ ၿပန္ထြက္သြားရေတာ ့လဲ တစ္ေယာက္
ထဲ ပဲ ၿဖစ္ေနမွာပါ။ ဇာတ္ ရဲ ႔ သေဘာ သဘာဝ ကိုက ဇာတ္ကြက္၊ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ တြဲခဲ ့၊က ခဲ ့ရမွာပါ။
ဇာတ္ ကို က ေနရင္းက၊ ကေနရတဲ ့ ဇာတ္ထဲမွာ နစ္ေၿမာ မသြားဖို ့ အသက္ရႈတာေလးကို သတိရတိုင္းပဲ သိသိ
ေပးတတ္တဲ ့ ၿဖဴ ့(စ)ေလး ကို တပ္ေပးထားဘို ့ပါ။

ေနာက္ တစ္ခုက.. ကိုယ္က သူမ်ားအတြက္ပဲ အၿမတန္း လုပ္ေနတတ္ေတာ ့ ကိုယ္ ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေတာ ့
မယ္ဆိုရင္ေတာ ့ လုပ္လုပ္ၿခင္းပဲ ၾကီးစြာ အေႏွာက္အယွက္နဲ ့ ၾကံဳရမွာ အေသခ်ာပါေနာ္။

ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို တရားရဲ ႔ မူလ ပိုင္ရွင္ အစစ္ၿဖစ္တဲ ့ ဘုရားရွင္ထံ ခ်စ္တဲ ့စိတ္၊ၾကည္ညိဳလြန္းတဲ ့စိတ္နဲ ့ လံုးဝ
ဝ ကြက္အပ္ၿပီး သင္ဆရာ၊ၿမင္ဆရာ၊ၾကားဆရာ အားလံုးအေပၚမွာပါ အမွားေတြရွိခဲ ့ရင္ေတာင္ခြင္ ့လႊတ္ေပးဖို ့
စိတ္ကိုညႊတ္ၿပီးေတာင္းပန္ဘို ့ ခြင္ ့ၿပဳေပးဖို ့ လိုပါတယ္။ ငါးပါးသီလ ေလးေတာ ့ အနဲဆံုး ခံယူဘို ့လိုပါတယ္ေနာ္။
အလင္း ေဆာင္ဖို ့အတြက္ အားေတြ ယူရတာပါ။

ဘယ္လိုပဲယူယူ ပထမဆံုး ရင္ဆိုင္ရမွာက အၿပင္းစိတ္၊ေမာဟစိတ္ပါ။ သမာဓိေလး ထူေထာင္ကာစရွိေသး.....
တစ္သက္လံုး အက်င္ ့ပါေနတဲ ့ လုပ္ရအံုးမယ္၊ ရ.. အံုးမယ္ဆိုတဲ ့ ကိုယ္မရွိေတာ ့ေတာင္မွ မၿပီးဆံုးတဲ ့ ကိစၥေတြ
ေပၚလာတတ္ၿပီး ထိုင္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ ခုန္ ထ ၿပီး ထ ထြက္သြားခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာ
ေနအံုးမွာပါ။အရင္ဆံုးၿဖတ္ေက်ာ္ရမဲ ့ အဆင္ ့ေလးပါေနာ္။ အဲဒီ အဆင္ ့ေလးေက်ာ္သြားရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္
ေနပါၿပီေလ။

" ကဲပါ.. ေမာင္ေက်ာ္ေရ...... ေကာ္ဖီေတြလဲ ေအးေနပါၿပီ၊ ေသာက္ေတာ္မႈပါအံုးရွင္.... "
သူ ေၿပာမွ ကြ်န္ေတာ္ သတိရပါေတာ ့သည္။ ေကာ္ဖီ ငံု ဘို ့ပါ။ အၿမဴပ္တို ့ ေတာ ့မရွိေတာ ့ပါ။ တစ္သက္လံုးစြဲ
ေသာက္လာခဲ ့သည္ ့ ေကာ္ဖီေလးကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့အတြက္၊ေအးေအး ပူ ပူ ေသာက္လို ့ေကာင္းေနပါသည္။

အၿပင္က မိုးတို ့က ပိုက်လာေနပါေတာ ့သည္။ မိုးစက္ မႈန္တို ့က ဆိုင္ထဲကိုပါ လာစင္ေနေတာ ့သည္။
မၾကာခင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လမ္းခြဲၾကေတာ ့မည္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ေနေသာသူ ့ကိုၿပန္ေမးလိုက္မိသည္္။

" ကြ်န္ေတာ္.. ဒီေလာက္ အာေပါက္ေအာင္ ေၿပာလာတာ သိေရာသိလို ့လား၊ နားေရာနားလည္လို ့လားဗ်ာ.."
ဆရာ တစ္ေယာက္က တပည္ ့တစ္ေယာက္ကိုၾကည္ ့ေသာ အၾကည္ ့ၿဖင္ ့ၿပံဳး၍ ၾကည္ ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သူ
ၿပန္ေၿပာလာပါသည္။
" သိပါတယ္ရွင္..." တဲ ့။
ဒါဆို ဘယ္ေလာက္က စ လုပ္မွာလဲ လို ့ေမးေတာ ့.... " ငါးမိနစ္ "လို ့ေၿဖပါသည္။
မခြဲၾကခင္ ေနာက္တစ္ခု သူ ့ကို ထပ္မွာခ်င္၍ ေအးေသာ ေကာ္ဖီေလးကိုပဲ ၾကိဳက္ ကနဲ ေမာ ့ခ်လိုက္မိသည္။
ၿပီးသြားရင္ ေမတၱာၿပန္ၿဖန္ ့ဘို ့မေမ ့နဲ ့ေနာ္.. ကြ်န္ေတာ္ရွိေနတဲ ့အရပ္ကလြဲလို ့ က်န္တဲ ့ အရပ္ကိုးမ်က္ႏွာကို
လို ့ေၿပာေတာ ့ သူ အပစ္ကင္းစြာပဲ ရယ္ပါေတာ ့သည္။

ေဟ ့..ေဟ ့.. ေနပါအံုး၊ ေမတၱာဆိုတာ ကိုယ္ ့မွာ အရင္ရွိေအာင္လုပ္ရတာ၊ကိုယ္ ့မွာေအးတဲ ့ အေအးဓါတ္
ကေလးကို အသက္ရႈတာေလးနဲ ့ အရင္ထူေထာင္ၿပီးမွ တကယ္ေအးတဲ ့ ေမတၱာဓါတ္ေလးကို ပို ့လႊတ္ရတာ
ေနာ...၊ လို ့ ေၿပာေတာ ့.. သိပါတယ္ကိုေက်ာ္ေရ ႔ ....၊ သြားမွသာ သြားပါေတာ ့ မိုးက ေစာ္ေတာ ့မယ္၊ မိုးကာ
လဲ မပါခဲ ့ပဲနဲ ့။

ကြ်န္ေတာ္ မိုးစက္မႈန္မႊားၾကားထဲသို ့ စက္ဘီးေလးကို တြန္း၍တိုးဝင္လိုက္မိေတာ ့သည္။
သူ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့၍ က်န္ခဲ ့မည္ ဆိုတာကိုေတာ ့ မၾကည္ ့ပဲႏွင္ ့သိေနပါသည္။

အားလံုးက..... ခရီးသည္ေတြပါပဲေလ။
အရာရာေတြကလဲ ... သူ ့သေဘာႏွင္ ့သူပါပဲ..။
ရင္ဝ ကို မီးစ ေလးနဲ ့ကပ္ၿပီးတၿမိဴက္ၿမိဴက္၊တေငြ ့ေငြ ့ ေလာင္ၾကြမ္းေနတတ္တဲ ့ .............. ။

...................................................................................................................................................................

သိလား ? (၁) မွ (၄) အထိ မပ်င္းမရိ၊ ဖတ္ရႈ ့မိသူ၊ ဖတ္ခဲ ့သူမ်ား အားလံုးကိုလဲ ၿပန္ ့လြင္ ့ခဲ ့ေသာ
စိတ္တို ့ကို စုစည္းရင္းက အၿမဲတန္းပဲ ေက်းဇူး တင္ေနေတာ ့မွာပါ။

..................................................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )

10 comments:

thawzin said...

“အပ်က္ပ်က္နဲ ့ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလို
ထူမတ္ေပးလို ့မရေတာ ့ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ လူးလူးလိမ္ ့လိမ္ ့၊ကြဲကြဲ ေၾကေၾက ခံစားရပါေတာ ့တယ္။” အဲဒီစာသားနဲ႕ ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ေလး အဓိပၸါယ္တူေနသလိုပါပဲေနာ္... အနီးဆုံးဘယ္သူကို ရည္ညြန္းထားလဲမသိဘူး... အဲဒီေလာက္အေတြးေတြေရးရင္ စာဖတ္သူက ျငီးေငြ႔မွာအမွန္ပဲဗ်....။ ျပီးေတာ့ သိမႈနဲ႕ မွတ္မႈေလးရွင္းျပထားတာ သေဘာက်တယ္။ မွတ္တယ္ဆုိတာၾကီးက မဟုတ္ဘူး အဲလိုသိ သိသိေနတာေလးကမွ တကယ္ အမွန္ ၀င္ေလထြက္ေလရႈမႈ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ယူဆတယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါဗ်ဳိ႕ ဖတ္လုိက္ရတာ ျငီးေငြ႔ေပမယ္ ဖတ္သူအတြက္ အကုသုိလ္မျဖစ္ေစတဲ႔ ပုိစ္ေလးပါဗ်ာ.....

kiki said...

လူတိုင္းမွာ ငါးပါးသီလ ကိုေတာ့ အျမဲတမ္းထိန္းသိမ္းလိုက္နာ နုိင္ရင္ ေလာကၾကီးမွာ ခ်မ္းေျမ ့စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနနုိင္မွာ မို ့ ဒီအယူအဆေလးကို သေဘာက်ပါတယ္ ကိုေက်ာ္ေရ ..

သံုးသာသံုး ပါ ..မစြဲေစနဲ ့ ဆိုတဲ ့စကားလံုးေလးက ေတြးတတ္ရင္ အေတာ္ေလး တာသြား တာပဲ ။

(မွတ္ေနရတယ္ဆိုတာက တစံုတစ္ခုကို၊ ၿမဲေနေအာင္မွတ္မိေနေအာင္၊မလြတ္တန္း ဆုပ္ကိုင္ ဖက္တြယ္ေနရတဲ ့သေဘာကိုဆိုခ်င္တာပါ။.....
သတိေလးကပ္ၿပီး ၾကည္ ့ေန တတ္တဲ ့ သိ သိ ေပးေနပါတယ္ ........)

မွတ္ေနတာ နဲ့ သတိေလးကပ္ျပီး ၾကည့္ေပး ေနတာ က မတူဘူးလား ကိုေက်ာ္ေရ ..... သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကတာခ်င္း ပဲ မဟုတ္လား ။

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေန တဲ ့သူေတြ တိုင္းလဲ ေပါ့ေပါ့ ေနၾကတာ မဟုတ္ဖူးလို ့ ထင္တယ္ ေနာ္ ...

ခရီးသည္ၾကီး ကိုေက်ာ္တေယာက္ လည္းးး
ရင္ဝ ကို မီးစ ေလးနဲ ့ကပ္ၿပီးတၿမိဴက္ၿမိဴက္၊တေငြ ့ေငြ ့ ေလာင္ၾကြမ္း မေနပါေစ နဲ ့လို့ ဆုေတာင္း ေပးပါတယ္ ...

(တို ့တေတြလည္း ..ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ ြအခိုက္အတန္ ့ တိုတို ေလး အတြင္း ေတြ ့ဆံုးခင္မင္ ခဲ ့ၾကရတယ္ ... ဘဝရထားၾကီး မွာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ ကိုယ္နဲ့ဆိုင္တဲ ့ ဘူတာဆိုက္ေရာက္ၾကေတာ့ ခြဲခြာ ၾကရ မွာ ပဲေလ ... ဒီတခရီးမွာ အတူသြား ေနၾကရတဲ ့ အခ်ိန္ေလး ကို ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး အျပစ္ကင္းစြာ နဲ့ ျဖတ္သန္းၾကနုိင္ပါေစ )

ခင္မင္စြာျဖင့္
မကိ

ေျခလွမ္းသစ္ said...

မွန္တာေပါ့ဗ်ာ ... အရာအားလံုးဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စြန္႔လႊတ္ လမ္းခြဲၾကရမွာပါပဲ ... တည္ၿမဲျခင္းဆိုတာ ဘယ္အရာမွ မရွိပါဘူး....

Beauty Studio USA Branded Store said...

အပိုင္းေလးကိုဖတ္ျပိးေတာ့ ပိုေလးနက္လာတယ္လို႔ေတာ့ ေတြးမိသြားတယ္ဗ်ာ။

ahphyulay said...

ၿမင္တဲ ့အတိုင္းပဲေဝဖန္ေပးသြားၾကလို ့သိပ္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာေလ
ကြ်န္ေတာ္ ေရးရက်ိဳးေလးေတာ ့နပ္ပါၿပီ။
တိုက္ရုိက္နဲ ့ဒဲ ့ေရးၾကည္ ့ဘို ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ပါး
စပ္နဲ ့၊ႏုလံုးသားေတြ၊ လက္ေတြက မဆန္ ့လြန္း
မတန္လြန္းေနလို ့အခုလိုပဲ တန္ဆာဆင္၊အလွ
ဆင္ ေရးၾကည္ ့မိတာပါ။ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ရည္
ရြယ္ခဲ ့ရိုးမရွိတာ အမွန္ပါ။ ေၿပာခဲ ့ခ်င္တာေလး
ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့ ရွာဖတ္ေပးခဲ ့ၾကလို ့လဲ
ေက်းဇူးထပ္တင္ေနမိမွာပါလို ့။

ahphyulay said...
This comment has been removed by the author.
ahphyulay said...
This comment has been removed by the author.
ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဘယ္သူနဲ႔ေျပာေနမွန္း အခုမွ သိေတာ့တယ္။

သိလားကို တစုတစည္းထဲ PDF ဖိုင္ေလးနဲ႔ လုပ္ထားရင္ ေကာင္းမယ္ မိတ္ေဆြေတြကို အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးလို႔ရတာေပါ့။

(ေရးျပီးျပန္ဖ်က္လိုက္တဲ့ ကြန္မန္႔ေတြပါ ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္)

ေရႊ ယြန္း ဝါ said...

မွန္လိုက္တာ ၊ ေပ်ာ္စရာေလးေတြဟာခဏတာေပ်ာက္ဆုံးသြားတတ္တယ္ဆိုတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မေပ်ာ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ အပိုင္း၄ကို ေရးထားတာ အေကာင္းဆုံးဘဲ.။

m said...

စာေတြက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္စာလံုးေတြက ပူးေနလို႔ ၾကာၾကာမၾကည့္ႏိုင္ဘူး။
template နည္းနည္းညွိဖို႔ ေစတနာအထူးနဲ႔ ေျပာပါရေစ...
(ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳဖူးလုိ႔ပါ...)
အားေပးလ်က္...