Monday, March 29, 2010

“ ပိုး ” ၿဖစ္ခဲ ့ေသာ“ ၾကိဳး”

အြန္လိုင္း ေပၚမွာ ဘေလာ ့ကာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ႏွင္ ့ စကား ေၿပာၿဖစ္ေတာ ့ စာေရးၿခင္း
အေၾကာင္းပဲ ေရာက္သြားၿဖစ္ခဲ ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ ၾကားခဲ ့ ဘူးသည္ ့ ဆရာ ေသာ္တာေဆြ ၏ “ စာ ဆိုတာ ေရးခ်င္တိုင္း၊ ေရးလို ့ မရဘူးကြ ၊
ေရးခ်င္မွ ေရးလို ့ရပါတယ္ ” ဟု ဆိုေသာ စကား တစ္ခြန္း ႏွင္ ့ ကိုယ္ ့ေရွ ့က စီနီယာ ဘေလာ ့ကာ တို ့ကို
ဆရာလုပ္ ၿပီး ေၿပာ မိခဲ ့ပါသည္။

ဒါတင္လား ဆိုေတာ ့မက ေသးပါ။
“ ကြ်န္ေတာ္ ့ အထင္... ရသ စာေပ က ပိုခက္လိမ္ ့မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ၊ ဘာၿဖစ္လို ့ဆို သုတ စာေပလို
ကိုယ္ သိထားတဲ ့အတိုင္း အရင္း အတိုင္းပဲ “ ဒဲ ့” ေရးၿပလို ့ မၿဖစ္ပဲ စာ ဖတ္သူ ထိခိုက္ ေအာင္ ဖြဲ ့ရ၊ တန္ဆာ
ဆင္ရေသး တာကိုးဗ်၊ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ပဲ ထိခိုက္ ခံစား ရမွ သူမ်ား ကိုလည္း ထိခိုက္ ေတာ ့မွာေပါ ့ေနာ္ ”
စ သၿဖင္ ့ တတ္ ေရာင္ကား ေလွ်ာက္ေၿပာ လိုက္ၿပီးမွ ကိုယ္ ့ဖာကိုယ္ မလံုမလဲ တစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ ၿပံဳး
လိုက္ ခဲ ့မိပါသည္။

ဘာေၾကာင္ ့ ထိုစကား ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ့ ႏႈတ္မွ မေမ ့ စတန္း ခဏ ခဏ ရြတ္ ေနမိ ပါသနည္း ဆိုရပါေသာ္
ေတြးစရာပါသည္ ့ ဆရာ ၾကီး၏ သူေၿပာခ်င္ လိုက္ေသာ သေဘာ ေလးကို အလြန္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ မိ
ေနေသာေၾကာင္ ့ ၿဖစ္ပါသည္။

အထူးသၿဖင္ ့ စာ ေရးေနရရင္ ၊ စာေရး ရတာေလး ကိုပဲ “ ပိုး ” တစ္ခု ဝင္ေနသလို ၿဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့
လို ေကာင္ အတြက္ ကြက္တိ ၿဖစ္ေနလို ့ပါပဲ ။

“ ပိုး ” တဲ ့ ..။
ဟုတ္ပါသည္။
“ ပိုး ” ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ရွိတာ ေသခ်ာ ပါသည္။
ရွိလို ့သာ စာေလးေတြ၊ ပို ့(စ) ေလးေတြ ကို ဟုတ္တာေတြေရာ၊ မဟုတ္ တာေတြ ေရာ လက္တည္ ့ စမ္း၍
တစ္ပုဒ္ ၿပီး တစ္ပုဒ္ ေရး တင္ ေနမိတာ ၿဖစ္ပါသည္။

ေရးခ်င္သလို စြတ္ ေရး ေနရင္းနဲ ့ပဲ တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစား မိ မိ ေနတာက မည္သည္ ့ စံ ၊ မည္သည္ ့ ေဘာင္
မ်ားမွ မရွိသည္ ့ အလြန္ပဲ လြတ္လပ္ လွပါေသာ အြန္လိုင္း ၾကီး ေပၚကို ကိုယ္ ့ ရဲ ့ အၾကိမ္ ၾကိမ္ မွားေန ေသး
ေသာ စာလံုးေပါင္းမ်ား ၿဖင္ ့မၿဖစ္ စေလာက္ စာ ေလး ေတြ ကို ခလုတ္ ေလး တစ္ခ်က္ ႏိုပ္လိုက္ရံု နဲ ့ ေလလိႈင္း
ထဲ ခ်က္ၿခင္းၿပန္ ့ႏွံ ့သြားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ပံုႏိွပ္ စာလံုး ဝိုင္းဝိုင္း ကေလးမ်ားႏွင္ ့ ကိုယ္ ့ ကေမာက္
ကမ စာ မူ ေလးကို ၿပန္ဖတ္ ခြင္ ့ ရေန ခ်ိန္မွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ တိုင္းၿပည္မွာ “ စာ ” ကို “ စာ ” ႏွင္ ့ တူ
ေအာင္ပဲ “ စံ ႏႈန္း ” ေတြ ၊ စည္းကမ္းေတြ ၊ ေဘာင္ ေတြ ၾကား ထဲမွာ ပဲ ဆင္းဆင္း ရဲရဲ ၾကိဳး ၾကိဳးစားစား ေရး
ေနရရွာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္ စာေရးဆရာ ေမာင္ႏွမ မ်ားကို ေလးစား လာၿပီး ဦးညႊတ္
ခ်င္စိတ္ ေတြ တဖြားဖြား ပဲ ေပၚ ေပါက္ လာခဲ ့ရပါသည္။

သူတို ့ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က စာ ကို ေရးေနတာၿခင္းေတာ ့ တူပါ၏
မတူ တာက ေရးသည္ ့အားႏွင္ ့ ေရးသည္ ့ “ သဘာ ” ပါပဲ။
သူ တို ့က အပုဒ္ တိုင္းမွာ “ စာ ” ႏွင္ ့ တူ ေန သေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ေတာ ့ ယေန ့ အခ်ိန္ထိ မတူ
ႏိူင္ေသးတာပါ ။

တစ္ခုေတာ ့ ေရးေတးေတး အေၿဖ တစ္ခု ရလာမိပါသည္။
သူ တို ့ကို အားက် လွ်င္၊ သူတို ့ကို ေလးစား ပါလွ်င္ သူ တို ့ႏွင္ ့ မတူ ႏိူင္ေသးေသာ္လည္း သူ တို ့ ေရးေနသလို
“ စာ ” ႏွင္ ့ တူေအာင္ ေရးဘို ့ပါပဲလို ့ ။

လြယ္လြယ္ ရလို ့ လြယ္လြယ္ ေရး ေနေပမဲ ့ တကယ္တကယ္ က်ေတာ ့ မတူ ေသး တာကို တူ ေအာင္ ေရး
ေနဘို ့ ၿဖစ္ပါသည္။

ထို ေပတံ ၾကီး ႏွင္ ့ ကိုယ္ ့ဖာ ကိုယ္ တိုင္း ေနမိၿပန္ ေတာ ့ ေရးရမွာကို တြန္ ့ လာၿပီး တင္ ဘို ့ လက္က ေႏွး ေႏွး
လာရေတာ ့သည္။ ေအာ္.... ကိုယ္က မၿပည္ ့ ေသး တာကိုး .... လို ့။

....................................................................................................................

ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေလွ်ာက္ ေတြး ေနမိရင္း မြန္းက်ပ္ လာ ၍ ကြန္ၿပဴ တာ ေရွ ့မွ ခြာ ထြက္လာရင္း
အိမ္ေရွ ့ ဝါးရံ တာေလး ဘက္ ကို ထြက္လာခဲ ့မိေတာ ့ အၿပင္မွာ ေမွာင္စ ၿပဳ ၿပီ ၿဖစ္သည္။
ေရွ ့ဘက္ရွိ စက္မႈ ေက်ာင္း လႊတ္ခ်ိန္လဲ ၿဖစ္ေနေသာ ေၾကာင္ ့ ေအာက္ဖက္ လမ္းမ ၾကီးဝယ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္
ကယ္ေတြ ၊ ကားၾကီးငယ္ မ်ိဳးစံု ေတြ ႏွင္ ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြပါ လမ္းႏွစ္ဖက္ လံုးကို လွ်ံက် ေနပါ
ေတာ ့သည္။

ကြန္ၿပဴ တာေလးေရွ ့က ဆိတ္ညိမ္ ေနသေလာက္ အၿပင္ဘက္ သည္ဝါးရံတာ ေလးကေတာ ့ ေအာက္ဖက္
လမ္းမၾကီး၏ ဘေလာင္စူ ေနေသာ အသံ တို ့ေၾကာင္ ့ တုန္ခါ ေနသေရာင္ ပါ။

ေလစိမ္း တို ့ကလဲ အတင္း ထိုးတိုက္ ေနေတာ ့ မခ်မ္းမိေသးေသာ္လည္း ေအးေတာ ့ ေအး လာပါသည္။

ေအာက္ဖက္ ငံု ့ ၾကည္ ့မိေတာ ့ ေၿမညီ ထပ္ တည္ ့တည္ ့ တြင္ ေရာင္းခ်ေနေသာ အဆာေၿပ စားသည္ ့
ၾကက္ေၾကာ္ ဆိုင္ ကို ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား တို ့ ႏွင္ ့ ဝိုင္းအံု လ်က္ ေတြ ့ေနရပါသည္။ ထိုၾကက္ေၾကာ္ ဆိုင္
ကေလး၏ အိုးကင္းပူ ေညွာ္နံ ့ က အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ည မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ အခန္းထဲ အတင္း ထိုးတက္ ဝင္
ေရာက္ ေနရာ ယူ လာေလ ့ ရွိပါသည္။

အစ တံုးက ေတာ ့ ေညွာ္ ေညွာ္ ေနသည္ ့ အနံ ့ ေလး ၿဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ ့လဲ ေမ်ွာ္ ေမွ်ာ္ ေနရသည္ ့
ရနံ ့ ေလးတစ္ခု ၿဖစ္ၿဖစ္ လာရပါေတာ ့သည္။ ကြ်တ္ကြ်တ္ကေလးႏွင္ ့ စားေကာင္းေတာ ့လဲကိုယ္က ၾကိဳက္လို ့
ၿဖစ္ပါသည္။

ေအာက္ကို ငံု ့ၾကည္ ့ ေနမိရင္းက လမ္းတစ္ဖက္ တြင္ ဦးေဂါင္း ေၿပာင္ေၿပာင္ ႏွင္ ့ အဖိုးၾကီး တစ္ေယာက္ လမ္း
ကူးရန္ ခ်ိန္ဆ ေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။အသက္ အားၿဖင္ ့ ရွစ္ဆယ္ ေလာက္ေတာ ့ရွိႏိူင္ပါသည္။
နားထင္ ႏွစ္ဖက္ ရွိ သူ ့ဆံစ ေတြက ေဖြးေဖြး ၿဖဴ ေနသေလာက္ ၊ သူ ့ နဖူးကေတာ ့ ေမွာင္စ ပ်ိဳးခ်ိန္မွာေတာင္
လမ္းမီး ေရာင္တို ့ေၾကာင္ ့ တေၿပာင္ေၿပာင္ ၿဖစ္ေနရပါသည္။

သူ လမ္းေလ်ွာက္ေတာ ့လည္း သူ ့ ဒူးႏွစ္ဖက္က သိပ္ေကြးလို ့မေကာင္း ေတာ ့ဟန္ တူပါသည္။
လက္ကိုင္ ေတာင္ေဝွး ကိုပဲ တံုတံု ခ်ိခ်ိ အားၿပဳ ထားရရွာပါသည္။

သူ ဘာေၾကာင္ ့ လမ္းၿဖတ္ မကူး ေသးတာပါလိမ္ ့လို ့ စူးစမ္း ၾကည္ ့မိေတာ ့ လမ္းတစ္ၿခမ္းလံုး အၿပည္ ့
ေလွ်ာက္သြားေနေသာ ေက်ာင္းသား တန္းၾကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ဟိုး အေဝးက မီးပိြဳင္ ့ဆီကို လွန္းလွန္း ေမွ်ာ္
ၾကည္ ့ေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါေတာ ့သည္။

.....................................................................................................

( ဆက္ေရးပါအံုးမည္။ )

10 comments:

kiki said...

ဘာပိုးအေၾကာင္းေျပာ မလို ့ ၾကက္ေၾကာ္ ေတြပါ ေရာပါလာတာပါလိမ့္ ေနာ္ ။။
စာ ပိုး ကေတာ့ .. ေရးခ်င္တဲ့စာ နဲ့ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာ ေတြ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ..
အင္တာနက္ၾကီး လြယ္လြယ္ရေတာ့ .. လြယ္ကူအဆင္ေျပစြာနဲ ့ ရင္ဖြင့္နိုင္ ေတာ့ ..
ဆက္သာေရးပါ ..
လမ္းဆံုးရင္ ရြာေတြ ့မယ္ေလ.
အဲ့ဒီအခါက်မွ ဘာပိုးနဲ့ ဘာၾကိဳး လည္း ကြဲျပားေတာ့မယ္ ..
(သံေယာဇဥ္ၾကိဳး ျဖစ္ဖို ့ မ်ား ေနတယ္ေနာ္ .. ဟဲဟဲ.. ေဗဒင္တြက္ၾကည့္တာ ပါ .. )

ျမတ္မြန္ said...

ပိုး... ပိုုး..သိပ္ကို မလြယ္တဲ႔ ေရာဂါပိုးပါပဲ..။
ဖတ္ဖူးတဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာေတာ႔ စာေရးဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္ရင္
ေရးေနဖို႔ပဲလိုတယ္တဲ႔ အကိုရ..
မ်ားမ်ားေရးေပါ႔ ။ ေရးရင္းနဲ႔ ေလ႔လာ ေနာက္ေတာ႔ ကြ်မ္းက်င္လာမယ္ ထင္တယ္။
ဘယ္အရာမဆို ၿပင္းၿပတဲ႔ စိတ္တစ္ခုပဲ လိုတယ္လို႔ ထင္တယ္ အကိုေရ..။ မြန္လည္း ေလ႔လာေနဆဲပါ။
အားေပးလွ်က္ပါ အကိုေရ..။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဘာေတြကို အဖိုးၾကီး ေမွ်ာ္ေနပါလိမ့္

ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ မေတြ႔လိုက္ဘူး

အေနာ္ said...

အကုိအျဖဴေလးေရ တခါတေလေတာ့လဲ စကားေျပာခ်င္တဲ့အခါ စကားလုံးေတြ ထုတ္ေဖာ္ခ်င္လာတဲ့အခါမွာ မတူတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ကုိယ္ေျပာခ်င္သမွ် ခ်ျပလုိ႔ မရတဲ့အခါေတြရွိတယ္.. အဲ့ဒီအခါ ရင္ဖြင့္ရင္း စာေတြ ခ်ေရးျဖစ္တယ္.. အဲ့ဒီစာေတြဟာ ရသလား သုတလား ဘာလား ညာလား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေဝခဲြတတ္ပါဘူး.. ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာခ်င္တဲ့စကားလုံးေတြကုိ ေျပာျပစရာလူမရွိတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေရးျဖစ္တာပဲ.. ပုိးတစ္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕..
အင္တာနက္ဆုိတာကလဲ လစဥ္ေၾကးေပးရင္း ၂၄ နာရီ သုံးျဖစ္ေနေတာ့ ဘေလာ့ေလးမွာ ကုိယ့္စိတ္ႀကဳိက္စာေလးေတြ ခ်ေရးျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ.. အကုိလဲ စာေတြ အမ်ားႀကီးေရး အမ်ားႀကီးေတြး အကုိေရ.. စာေရးေနတာ လူေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာထက္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ ထင္မိတာပဲဗ်ာ :)

Flower said...

ကိုအျဖဴေလး ေျပာခဲ႕သလိုဘဲေလ
ေရးခ်င္စိတ္ရွိဖို႕သာလိုပါတယ္..ဆို...
ေရးရင္းနဲ႕ မွားတာေလးေတြေတြ႔လာသလို
ေရးရင္းနဲ႕ အထာေလးေတြက်လာမွာေပါ႕
ငါေရးတာမွားေနမလားဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕
တစ္ေျဖးေျဖး စာေရးက်ဲလာတာေတာ႕ မျဖစ္သင္႕ဘူးမဟုတ္လား...
စာေရးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏွစ္ျခိဳက္ ခံစားမိဦးမွေလ.. ကိုယ္ႏွစ္ျခိဳက္မိတယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ေရးသာေရးပါေလ..
ပိုးကေန ၾကိဳးျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာတယ္မဟုတ္လား..

လင္းၾကယ္ျဖဴ said...

ဘယ္အလုပ္မဆို ထပ္ခါထပ္ခါ ေလ့လာျပဳက်င့္ျခင္းအားျဖင့္ ပါရမီ ဆိုတာ ျဖစ္ လာရစျမဲ
လို႕ ၾကားဖူးပါတယ္..ကိုယ့္အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ရေအာင္ေဖာ္ႏိုင္ပါေစ...
"Never give up on what you really want to do. The person with big dreams is more powerful than one with all the facts."....ဆိုတာေလးဖတ္ဖူး
ျပီး သေဘာက်လို႕ မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ပါရေစခင္ဗ်ာ....
................................

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အရွိန္တက္ေနျပီ..အဖိုးအို က ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ..ဘာဆက္ျဖစ္မွာလဲ??
ဆက္လက္အားေပးေနပါတယ္....
ေပ်ာ္ပါေစ
*.*.*

ဏီလင္းညိဳ said...

ျဖဴျဖဴေရ....
(ေခၚလို႔ေကာင္းလိုက္တာ......း))
ဒီလိုပဲ...ကိုယ္ခံစားရတာကိုေရးေနၾကတာပါပဲေလ....။
တခ်ိဳ႕က ကဗ်ာ၊ တခ်ိဳ႔က အက္ေဆး၊ တခ်ိဳ႕က ၀တၱဳတို႐ွည္ စသျဖင့္ေပါ့...။
ေရးသာေရးစမ္းပါဗ်ာ.......။
(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးေနတဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခံယူထားလိုက္တယ္...။ အဲ့ဒီအေတြးက လြပ္လပ္ေစတယ္...။ ဒါေပမယ့္ လာဖတ္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ႀကိဳးစားေရးတာေပါ့ေနာ့္ဗ်.....း))
အဖိုးႀကီးအေၾကာင္းဆက္ပါဦးဗ်....။
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

ခ်ိဳက် said...

မျပည္႔ဝေသးတာကိုသိတဲ့အတြက္ ေဘာင္ဘင္မခတ္ ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ အသိတရားတစ္ခု ေပါ့ေနာ္။ အဖိုးၾကီးအေၾကာင္းဆက္ပါဦးဗ်။ ေမွ်ာ္ေနမယ္။

ညလင္းအိမ္ said...

အဖိုးၾကီး ဘာမ်ားေမွ်ာ္ေနသလဲ ...
စိတ္ေတာင္၀င္စားလာျပီဗ်ိဳ႕ ....

shwezinu said...

ကိုအျဖဴေလး စိတ္ဝင္စားေနပါၿပီ ဆက္လက္ေမွ်ာ္လင္႔ေနပါမယ္..

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္

ပိုး ဆိုတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေပမဲ႔ တခ်ဳိ႕ပိုးေတြကေတာ႔ ေကာင္းေစတာေတြအမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္
ေမွ်ာ္ေနမယ္